Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Njëherë një çoban me dhi
Me një nuse ra në dashuri
Që e kishte burrin të lënë
Por vetë ishte e bukur si hënë.

E thërriste ai far djalit:
Po eja këtu o hënë e malit
Të të shaloj përsipër kalit;
E shkonte rrëzë kanalit.

I vajti nusja një natë me hënë
Shalomë - i tha - se jam e zënë.
Ah moj hëna e malit kam mbaruar
Ditës me diell kam shteruar.

Mëso atëhere çoban ziu
Se kur ti bën gjumë ariu
I lëni im, ngrysu gdhiu
Ngjeshu në bukë dhe piu.

Ah moj dhi ç'më bëtë gjëmë
Do më tallë fshati në lëmë
Se atyre t'ju them s'kam se si
Që mëngjez darkë dhitë ju pi.

[Diabolis]

Ftova Erosin në vargjet e mia
Që të tregonte ç'është dashuria
Vargjet shumë të kënaqura nga kjo
Filluan të rimonin : më do s’më do.

Harkëtari hodhi gjithandej shigjeta
Njerëz mos u trembni, s'janë të vërteta,
Ato godasin vetëm vetminë,
Në mesin tuaj sjellin dashurinë.

Në e teproftë mos i'a vini re,
Ai në pah ndjenjat tuaja vë
Zhduk kudo janë termat mistikë,
Nga trupat tanë shkul gurët ciklopikë.

Ka lindur në fqinjin tonë jugor
Ka dhe një vëlla tjetër tepër epshor
Ma do mëndja shekuj më parë tek në
Ka shkelur më parë se kudo mbi dhe.

Sa keq që e mbyllën me dryn në qilar
Famëmadhin gjuetar të dashurisë,
Për punët tona na dukej i vogël
Ndonëse ne vetë jemi sa një gogël.

Më falni që e nxorra në fsheftësi
Dhe shigjetat ju zunë në befasi;
Ju rënçin në zemër, ju lënçin pa mend
Në gjirin tuaj, ju lutem bëjini vend.

[Diabolis]

Në mëndje kam diçka që dot se tres,
Që më sjell brengë lotë e trishtim
Si atëhere në vogëli kur thashë "do vdes"
E të afërmve i'u shtova hidhërim.

Këtë brengë vetëm me një e ndava,
Për vete mbajta lotët dhe trishtimin,
Jo nuk munda, veten dot s'e vrava
Jo as dëshirën e saj: largimin.

Një lëmsh në grykë më është mbledhur fort
Të rri a të largohem nuk e di,
Nga pjellë e saj u shndërova në abort,
Një shpresë në pikën e vdekjes, ç'lemeri.

[Diabolis]

LODHJE

ndodh që s'ka nevojë për shpullë faqeve, dhe,
do të ndjehesh krejtësisht i dërrmuar, prandaj,
më shumë edhe se peshë e halleve, unë them,
të rëndon një fjalë e pamerituar, po po vërtet,
ç'rëndësi ka kush e pati filluar, pranoj fajin tim,
dorën të jap për t'u pajtuar, dhe kokën përkul,
se s'ishe ti që më shave, e shpirtin tënd besoj,
nuk ju zë besë fjalëve, por me ngulm të kërkoj,
të themi të vërtetën, të zhdukim gënjeshtrën,
të renë, të vjetrën, le të shpalosim dashurinë,
për faqe, fytyre, t'ju rrëfejmë hapur marrëzinë,
këtyre, atyre, kujtdo që dashurinë tonë gojon,
unë pres, se kur jemi bashkë jeta jonë lulëzon,
ti e di, si një zhardhok tulipani thellë nën tokë,
unë, do të duroj ngricat dhe thëllimet deri kur,
ti, kërcellin qiellit, pranverë, të ma kesh flakur,

Ndodh që s'ka nevojë për shpullë faqeve,
Do të ndjehesh krejtësisht i dërrmuar,
Më shumë edhe se peshë e halleve,
Të rëndon një fjalë e pamerituar,
Ç'rëndësi ka kush e pati filluar,
Dorën të jap për t'u pajtuar,
Se s'ishe ti që më shave,
Nuk ju zë besë fjalëve,
Të themi të vërtetën,
Të renë, të vjetrën,
Për faqe, fytyre,
Këtyre, atyre,
Unë pres,
Ti e di,
Unë,
Ti,

Dhe,
Prandaj,
Unë them,
Po po vërtet,
Pranoj fajin tim,
Dhe kokën përkul,
E shpirtin tënd besoj,
Por me ngulm të kërkoj,
Të zhdukim gënjeshtrën,
Le të shpalosim dashurinë,
T'ju rrëfejmë hapur marrëzinë,
Kujtdo që dashurinë tonë gojon,
Se kur jemi bashkë jeta jonë lulëzon,
Si një zhardhok tulipani thellë nën tokë,
Do të duroj ngricat dhe thëllimet deri kur,
Kërcellin qiellit, pranverë, të ma kesh flakur,

.................................................. .Dhe, Ndodh që s'ka nevojë për shpullë faqeve,
...............................................Pra ndaj, Do të ndjehesh krejtësisht i dërrmuar,
............................................Unë them, Më shumë edhe se peshë e halleve,
........................................Po po vërtet, Të rëndon një fjalë e pamerituar,
.....................................Pranoj fajin tim, Ç'rëndësi ka kush e pati filluar,
..................................Dhe kokën përkul, Dorën të jap për t'u pajtuar,
.............................E shpirtin tënd besoj, Se s'ishe ti që më shave,
..........................Por me ngulm të kërkoj, Nuk ju zë besë fjalëve,
.........................Të zhdukim gënjeshtrën, Të themi të vërtetën,
......................Le të shpalosim dashurinë, Të renë, të vjetrën,
..................T'ju rrëfejmë hapur marrëzinë, Për faqe, fytyre,
...............Kujtdo që dashurinë tonë gojon, Këtyre, atyre,
.........Se kur jemi bashkë jeta jonë lulëzon, Unë pres,
.....Si një zhardhok tulipani thellë nën tokë, Ti e di,
...Do të duroj ngricat dhe thëllimet deri kur, Unë,
Kërcellin qiellit, pranverë, ta ma kesh flakur, Ti,


Kërcellin qiellit, pranverë, ta ma kesh flakur, Ti,
Do të duroj ngricat dhe thëllimet deri kur, Unë,
Si një zhardhok tulipani thellë nën tokë, Ti e di,
Se kur jemi bashkë jeta jonë lulëzon, Unë pres,

Kujtdo që dashurinë tonë gojon, Këtyre, atyre,
T'ju rrëfejmë hapur marrëzinë, Për faqe, fytyre,
Le të shpalosim dashurinë, Të renë, të vjetrën,
Të zhdukim gënjeshtrën, Të themi të vërtetën,

Por me ngulm të kërkoj, Nuk ju zë besë fjalëve,
E shpirtin tënd besoj, Se s'ishe ti që më shave,
Dhe kokën përkul, Dorën të jap për t'u pajtuar,
Pranoj fajin tim, Ç'rëndësi ka kush e pati filluar,

Po po vërtet, Të rëndon një fjalë e pamerituar,
Unë them, Më shumë edhe se peshë e halleve,
Prandaj, Do të ndjehesh krejtësisht i dërrmuar,
Dhe, Ndodh që s'ka nevojë për shpullë faqeve,


........................ Dhe Ti,
..................... Prandaj Unë,
.................. Unë them Ti e di,
.............. Po po vërtet Unë pres,
.......... Pranoj fajin tim Këtyre, atyre,
....... Dhe kokën përkul Për faqe, fytyre,
.... E shpirtin tënd besoj Të renë, të vjetrën,
. Por me ngulm të kërkoj Të themi të vërtetën,
kërkoj Të themi të vërtetën Të zhdukim gënjeshtrën,
.Të renë të vjetrën, Le të shpalosim dashurinë,
......fytyre T'ju rrëfejmë hapur marrëzinë,
........ Kujtdo që dashurinë tonë gojon,
............ bashkë jeta jonë lulëzon,
................ ani thellë nën tokë,
........................deri kur,
........................... kur,


Ndodh që s'ka nevojë për shpullë faqeve dhe do të ndjehesh krejtësisht i dërrmuar, prandaj më shumë edhe se peshë e halleve, unë them të rëndon një fjalë e pamerituar, po po vërtet.
Ç'rëndësi ka kush e pati filluar, pranoj fajin tim dorën të jap për t'u pajtuar, dhe kokën përkul se s'ishe ti që më shave, e shpirtin tënd besoj, nuk ju zë besë fjalëve. Por me ngulm të kërkoj të themi të vërtetën, të zhdukim gënjeshtrën, të renë, të vjetrën, le të shpalosim dashurinë për faqe, fytyre, t'ju rrëfejmë hapur marrëzinë këtyre atyre, kujtdo që dashurinë tonë gojon.
Unë pres se kur jemi bashkë jeta jonë lulëzon, ti e di si një zhardhok tulipani thellë nën tokë unë do të duroj ngricat dhe thëllimet deri kur ti, kërcellin qiellit pranverë, të ma kesh flakur.

[Diabolis]

Kur ti ikën,
Harron e mbetesh,
E kur ti vjen,
Veç heshtjen gjen.
Gjuhëprerën heshtje,
Kot e pyet - është e marrë,
Nga mëngjezi deri në muzg,
Lotësh faqeçarë.
Si një shkëndijë përmbi zjarr
Ç'bëmë të dy flaka ka parë,
Merr pak hi të përvëluar,
Mbase ke për t'u sqaruar.

[Diabolis]

(Nga Dekalogu i fatkeqsive III)

O sa mirë Dritëroi ynë,
Po ku je se na thave synë.
Ulu sa të mbaroj fjalinë,
Një raport-mo për Ministrinë.

Po pse Demka ku të shkoi?-
Pyet pa të keq Dritëroi,-
Shiko, mos mi hidh ato mua,
Ti për vete kurrë nuk shkruan.

Vihet Zyloja në siklet,-
Kjo që the është e vërtetë,
Këtë nuk e shkruaj për vete,
Po për Demkën, punë urgjente.

Dritëroi: ty s'ta kam shkruar,
Punët Demkës për ti mbaruar,
Dhe mos më thuaj që nuk dua,
Shko merru me punët e tua.

Po ti - thotë Zyloja - nuk e di,
Që Demka është në hetusi,
Për një tender, të japë sqarime,
Që falë teje s'ka firmën time.

[Diabolis]

Në atë përskuqje të flaktë,
Një lis me zgarbojnë,
Krahapur qiellit valon,
Mbi sfondin e tij që kuqëlon
Hijen e zezë lëshon një shqiponjë,

Shtegtuan zogjtë,
Rrënqethen gjethet,
Mërguan njerzit,
Morgojnë malet.
Kulluan krojet,
Plandosen ndjenjat,
Mjegullat zbresin,
Shpresën tresin.
Por ne mbesim,
Ne nuk vdesim,
Folmë shqipe
Majash drite.

Në jam shqipe
Si më thonë,
S'jam më zonjë.
Krahë përthyer,
Kokat qajnë
Edhe kthetrat
Si më mbajnë.
Paken pendët
Në çdo anë,
Sytë, sytë
Ah, më lanë.
Të flatroj? Si?
A s'më thoni,
Ktheni kokën
Më shikoni
Si kam mbetur
Si jam tretur
Ç'më ka gjetur
Sa jam vjetur.
Ejani, ç'prisni!
Në s'më doni
Më gremisni
Për së gjalli,
Më mbuloni
Edhe shkoni.

Vajton shqipja me ngashërim
Dhe vështron në perëndim.


Zonjë e rëndë
Njëzë e ndarë
Përmbi shkrepa
Zemërçarë.
Sqepakthyer
Fatmbërthyer
Në zi ngjyer
E ndërkryer.

Mbi trojet ku kuvendon
Një lis zemërdjegur,
Dhe një shqiponjë e vjetër.

[Dreri]

Urimet e mia "D D" per vargjet .
Nuk e di se si ,kur lexoj nga ato vargje me krijohet mendimi se ti je nje "burim" qe tringellima e ujit sistemohet ne trajta te rregullta fjalesh, qe ne i lexojme si poezi.
Urime.
" do te te sygjeroja qe , ate poezine "lodhje" tua afroje "Ritmit te rruges" tek e lexoja mu duk sikur mori ritem .
respekt Dreri

[Dita]

Mbasdite per mua u rendit tek te mrekullueshmet qe na ke sjelle deri tani ketu ne forum Diabolis. Te falenderoj per kete kenaqesi e mbushje shpirterore qe po na dhuron!

[Brari]

Shume e bukur Poezia e fundit o DiDi .. ashtu sikurse shume te bukura jane gati te gjitha Poezite e Tua.

Shqipja ku te fluturoje e mjera..

E grine neper tendera..

Shqipja fluturon kur kane buke bijte e Shqipes e jo kur mbysin vehten me Fotoksine sa e sa bija Shqipesh..e nena bijsh Shqipesh..
Po ku te lene Dhendri i Driteroit me shoke qe ne cdo tender vjedhin nga 1 milion Dollare..
E perse ...qe te livadhisin gonxhen bijat e Nomenklatures neper Paris e Napoli..e ato miliona jane per buken e mijra femijve Shqiptare..
Deri dhendrin nuk e beri qytetar atdhetar Poeti yne Agolli..
Perkundrazi e mbrojti hajdutin e tije sikurse mbron qindra Hajdute te tjere te Selise Roze.

Cdo te mire..

...