Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

Në një panair libri në Shqipëri lexova se ishin 5000 tituj shumcia të rinj, 500 autorë të rinj e të vjetër dhe 50 shtëpi botuese. Sipas mendjes sime në 5000 tituj 4000 kanë qenë me poezi me të paktën 100 faqe secili e del se ka material për 400.000 këngë. Veç kësaj me sa kam lexuar këtu një këngë duhet të zgjasë aq e ka minuta e autori është i detyruar të përshtatet, më ëmbël të bashkëpunojë. Po ti shtosh gjithë këtyre dhe faktin se unë nuk kam botuar asnjë vjershë të vetme, e se sot ka më shumë kantautorë se kompozitorë e vetmja gjë që mund të bëj është të shkruaj këto rreshta sepse nuk mund të përgjigjesha dot me vjersha.
Por jo për çdo gjë...

FUKARALLËK, MASKARALLËK

Unë jam shumë i varfër,
Një të grisur kam në brekë
Kur rreziku vinte afër
Më mirë e bëj se me dekë.

Unë jam shumë i varfër
Tani nuk kam asnjë para
Jo nuk prish, nuk jam xhepshpuar
Por shiriti i derrit më ha.

Unë jam shumë i varfër
Me shpirtin bërë zhele-zhele
Nderi më helmoi si gjarpër
U treta e ngordha si dele.

Unë jam shumë i varfër
Dhe botës punova argat,
Kanaleve mbledh dhe lakër
Ndonse i gjej veç kur kam fat.

Unë jam shumë i varfër
Kostumin e kam për në dhet
M'a hapshin varrin treqint arapër
Vutë flori dheu s'më tret.

Unë jam shumë i varfër
Se djalin gënjej kur bërtet:
"Dua o babi një kokërr".
Pusho! I thashë xhaxhit mbret.

Unë jam shumë i varfër
Se në pyetsha nja tetë
Mbi kokë më rri një satër
Ndaj nuk do bëj dot si di vetë.

Unë jam shumë i varfër
Ndonse si të tjerët punoj
Fajin e kanë ca me mjekër
Që koha së fundi rrëzoi.

Unë jam shumë i varfër
Pafuqi me fjalë në gojë,
Më falni dy fije letër
Për dhimbje të gjithëve t'ju tregoj.

[Diabolis]

O po qaj e qaj
O dhe shih tët bir
O po qaj me vaj
O moj lule e mirë.

O po qaj moj qaj
Si shi dhe si vesë,
O faqet i laj
Me ujin e rrëkesë.

O po qaj e qesh
Se të erdhi trimi
Nga udha mbaj vesh
O lule kujtimi.

O po qesh moj qesh
Si yt bir në gji
Që të atin sheh
O moj bukuri.

O po qeshur qeshur
Brenda kraharorit
Në të bardha veshur
Nusja e fshatarit.

O po priji priji
Kësaj valles tonë
Edhe lotët fshiji
Sot e përgjithmonë.

[Diabolis]

Pafajsia

Të vesh në ëndrra
Se më del lakuriqe;
Nuk mundet pafajsia
Të shfaqet ndryshe.

Të vesh me petale,
Të spërkat me dritë,
Të shëtis në male,
Të shplodh në preritë.

Ty të ve në gjumë
Në krahët e mia
Por nis vuaj vetë
Nga pagjumësia.

Nis një nina nana
Të këndoj ngadalë
Më mban iso Hëna
Yjet përmbi shkallë.

Por buzët e tua
Gati më përpijnë
Shpirti mu gufua
O moj trëndelinë.

[Diabolis]

As në qiell as në tokë
Pikat e ujit bëjnë not,
As në qiell as në tokë
Bëjnë të bien s'bien dot.

As në qiell as në tokë
Sa pulbardhë kam mbi kokë,
As në qiell as në tokë
Bëjnë të ngrihen s'ngrihen dot.

As në qiell as në tokë
Mjegulla shtillet nëpër botë,
As në qiell as në tokë
Kur sytë janë plot me lotë.

As në qiell as në tokë
Bëjnë të treten s'treten dot,
As në qiell as në tokë
Bëjnë të klithin s'klithin dot.

[Diabolis]

(Nga Dekalogu i Fatkeqsive IV)

Janë nipërit e të treve,
Merh Fritzi i gjyshit Mere,
Mateo Grudioni i Matos,
Tosuni ka nip Tosis Basilos.

I marrin gjyshrit në telefon:
Sille Pepinon, më dëgjon,
Mateo, kam gjetur raketë,
T'ja u hedhim vilën përpjetë.

O Fritz i gjyshit ç'na ka gjet,
Grudat kanë gjetur raketë,
Eja në fshat sa më parë,
Hë për hë kam vetëm radar.

Tosis derman me këta të marrë,
Gjithë fshatit do ti venë zjarrë,
Njëri po ujdis një SSSR-50,
Në dorën tënde jemi vërtet.

Erdhën tre nipërit në fshat;
Pepino vinte raketën në shtrat
Kur erdhi Tosis majë kamioni,
Shpejt - thirri Fritzi - i shkarkoni.

Mateo se lëshon dylbinë,
Ti kenë fuçitë me benzinë?
Prapsohu Pepino se na grive,
I kanë lëndë radioaktive!

[Diabolis]

Më pëlqen të shikoj një shi vere
Me vrapin si prej të marre,
Prej tij të shoh si ngjizet nektari,
Të shoh me sa mall e pret atë bari.
Më pëlqen të shikoj një shi vere
Me rrufe e bubullima krenare,
Që gruri i gjelbër kokën të varë
E buzën në gaz të vërë fshatari.
Më pëlqen të pushojë një shi në verë
Që ylberi nën vete tokën të marrë,
E bilbili këngës t'ja thotë,
Kur unë të shkruaj gëzimplotë.

[Diabolis]

Mora rrugën e kthimit drejt syve të tu,
Si kurbetliu mbas flakës së kandilit,
Me dëshirën që ajo dritë aty,
Për mua të përjetshëm t'a ketë fitilin.

Kur mbrita, harrova se ato sy të thara
Me vite mbi kandilin tim kulluan vaj
Se u shkrumbosën e nxinë në të qara,
Por për flokët e pakrehur ngre tymnaja.

Por me ty nuk më shkon asnjë dinakëri,
E kotë të tregoj për bëmat e mëdha,
Ndaj troç ta them për atë besnikëri,
Unë u ktheva se këtej më ra udha.

Ndenjur dëgjon dhe hesht ti lundërthyer,
Dridhur thur e shthur gërshet flokët e gjatë
E pikë mbas pike me vaj lotësh ngjyer
Befas prej shpirtit ndezin dritën e artë.

Të përqafoj me zjarr dhe të mbështjell në gji
Ti puth lotët në sy, gërshetat e gjatë;
Kurrë më parë s'më zuri asnjë magji
E para dhe e fundit në këtë natë.

[Diabolis]

Me sytë drejt Diellit
Në pyllin e lagësht tek rri,
Më duket se pranë meje je ulur ti.
Të të prek s'më le,
S'mundem të të kap,
Nuk e di se si,
Herë bëhesh luleshtrydhe,
Herë shndërrohesh në qershi.
Në pemët e larta
Me gjethet luan një puhi
E lehtë si sorkadhe me flatra
Ti më le në zjarrmi.

[Sokoli]

Fantastike ajo me Mato Gruden modern!

Nje me top e kemi, ja dhe nje me rrakete, tani duhet dhe nje me comange per te pasqyruar tamam zhevndosjen e te njejtave ngjarje ne kohe te ndryshme.

[Dita]

Mire qe ndali nje tjeter t'i shkruaje keto fjale per poezine per Maton, se une kam shkruar ca si shume tek kjo teme e bukur e Diabolis

Kur e lexova une perfundova duke qeshur. M'u kujtua nje estrade e sjelle ne televizion per vitin e ri 98 ku nje femije e kishte emrin Deputet dhe babai i tij kishte nje mitraloz ne shtepi. Ka qene me Ceken dhe ai si element dallues te vetin nga banoret e tjere te lagjes, kishte pasionin e tij per te luajtur veglen FAGOT.

Dhe per te ndaluar te qeshuren ne fund, solla ne mendje nje te forte qe kishim ne lagjen tone qe kishte nje arsenal armesh qe nga kobure deri ne mitraloz te rende.


Lexuese besnike e kesaj teme!
Dita