Oda ( sofra ) Drenicake

[salihaj]

-Kush me prishe vllaznim-bashkimin?!Na s`lejojme...ai qe na e prishe,kemi me ia hjeke flamen si shkaut!!, - iu tha plaku.

- Ec le matufin,se s`di cka flet!,- i thote polici kolegut te tij...
dhe e lene te lire plakun.

Ky tregimi i Juaj i dytë ka qenë i ngjashëm me kohën e partizanit.
Kur partizanët takojnë një plak në Bajgor dhe i thonë plakut: “Vdekje fashizmi mixhë!”, Mixha ua kthen: “Bashk me juve bre bir!”

[dardangashi]

Tek po bisedonin dy burra mes veti në vaktin e vet, dhe ashtu siç ishin të armatosur po i thotë njëri - tjetrit: - Pashë besën a nuk më thua, kujt i frikohesh më së shumti në këtë jetë?
- Pasha besën grave!, - ia ktheu tjetri.
- Pse grave?, - po e pyet ky krejt i habitur!
Sepse, gratë lërë se t’i heqin armët mor burrë, por t’i heqin edhe pantallonat e të lënë vetëm në të linta, e besa edhe të koritin e ta qesin faqen e zezë!...
Kjo edhe mund t’i ngjajë ndonjë burreci, por jo edhe burrave mor zotëri- ia ktheu tjetri!...

[Çaushi]

...Mire se rrini e vini, motra e vllezer shqiptare...qofshi faqebardhe ku do qe jeni!
Kjo kenge eshte per JU...qe e vizitoni Oden tone-tuajen...
Special pershendetje per:
MIKUN E MADH TE ODES SE DRENICES, Z.SALIHAJ!

[Poeti]

Pershnedetje Drenica, pershendetje Caush

[anita340]

Pershendetje per te gjithe nga Drenica.. do perpiqem me vargje ,eshte si veshtire per nje Ode -Sofer speciale si kjo:



Jungjatjeta Oda e Drenices

Me ra rruga kendej pari,
Ne kete Ode nder-shqiptari.
Ku ka caj ,uje dhe dhalle,
ku ka gjak shqiptari vale.

Krejt Drenica bitevi,
Ne robni te shkaut zi .
Por, dhe sot ne kete liri,
Gjithe o kone dhe ka me kone Shqipni.
.................................................. ........

Me dyfeket nga Prekazi.
Ku vdesin burrat tuj kendue,
Zog i shqipes del nga kafazi,
Oj , Drenice qofsh bekue.

Si bletet kur thurin hoja,
ku e zen vendin mjalta
zemerbardhet nga Buroja
Fole shqipesh krahearta.

Vrazhdesi si Acareva,
oj, fortesa e lirise.
Me Galica dhe Radisheva,
Boletinin e Baces Ise.

Njeqind vjet kamekryq te rri,
n'Oden tende me ndegju.
Per hjeka dhe trimni,
kurre kuvendi s'ka me mbaru.

Me pleqnimet nga Obria,
n'Oden tende qylymmbuluar.
N'zemra gjalle ka ndejt Shqipnia,
O , shqiponja n'flamur valuar.

Neper shekuj pushke ke qit,
Oj trimneshe ,qendrese celike.
N'zemer tende eshte skalit,
Harte e Shqipnise Etnike.


Sa t'jete jeta permbi toke,
n' Ty do rri ndezur zjarri i lirise.
per atdhe je koke per koke,
Permendorja e Shqipnise.

Je Martire pernjemend,
gjithe shqiptaret borxh ta kemi.
Ne Prekaz te shenjtin vend,
N'peligrimazh dhe haxh te vemi.




.................................................. ........
Kur t'me bije rruga andej,
gjithe Drenica eshte Ode per mua.
shpirtshqiptari Ti nxen nder dej,
Drenice ! shume te dua!

bili99

Me pelqeu shume.

[Çaushi]

Pershnedetje Drenica, pershendetje Caush

- Pershendetje, nga Drenica edhe per Ty Poet...te flm dhe qendrim te kendshem aty ku je!

anita340
Me pelqeu shume

- Edhe Ti... n'a pelqeve qe u bere pjes e Odës-Sofres Tone ...

Mire se erdhe ne Drenicë, Anita340!

Qendrim e lexim te mbare ...i mirpresim shkrimet Tuja!







- Drenicë, 10 janar 2011

[anita340]

- Pershendetje, nga Drenica edhe per Ty Poet...te flm dhe qendrim te kendshem aty ku je!




- Edhe Ti... n'a pelqeve qe u bere pjes e Odës-Sofres Tone ...

Mire se erdhe ne Drenicë, Anita340!

Qendrim e lexim te mbare ...i mirpresim shkrimet Tuja!

http://www.youtube.com/watch?v=lhyhG...eature=related

http://www.youtube.com/watch?v=k9PdQ...eature=related

http://www.youtube.com/watch?v=BSb0u...eature=related

- Drenicë, 10 janar 2011

Mire se ju gjej ne oden e Drenices. Perndryshe une jam drenicase.
Do t'iu sjelle nje poezi per Drenicen. Per fat te keq nuk di emrin e autores veq di kesaj poezie i ka takuar vendi i pare ne sofren poetike kushtuar Ymer Elshani ne vitin 2002 ne Drenas. Per fat te keq nuk di emrin e autores dhe tanime nuk me kujtohet as shifra. Po me poezia me pelqen shume.


Shpirt' i këputur


Këmbët më janë përvëluar,në dheun tënd të djegur
I freskova në rrëketë e gjakut
Krahët me jane këputur nga pesha e rëndë mbi supet e fëmijve
E veshët me janë shurdhuar nga buçimë e këngëve të Mujës
Me kepute kembet, krahet e zemren, Drenice
Veç shpirti me ka mbetur peng
para varrit te Blerines
Shpirti qe ecen me paterica
duke e perplasur gropave te gjakosura
neper fushat tua, mbjellur me statuja
mbjellur me pllaka perkujtimore
Qindra pllaka......
Qindra epitafe me data te vona
Mbishkrime te njejta me te njejten porosi
Ra heroikisht, ra per liri.
Qindra jetera te vrara,gjymtyre te amputuara te atdheut
me kepute krahet e zemren
veç shpirti me ka mbetur, ne prag te agonise
mos, mos me keput shpirtin
Drenice!

[salihaj]

N’kohën e vjetër ish kanë ni mret. E kish pasë veç ni çikë. Çika e vogël, sikur e kanë zakon thmija, dilke para derës sarajit me lujtë. Ni ditë kishin pasë trupue asajde çergarët qi shkojnë tu end prej ni veni në n'i ven tjetër. Kur e shohin at çikë t’vogël para dyerve, edhe e hijeshme fortë, e muerën, e shtinë n’strajcën e vet edhe e vodhën. U larguen me shku n’vilahet të vet përtej deti.
Kur u rrit çika, u ba aq e hijeshme edhe aq e meçme sa qi ndryshe s’ban. Ai çergshi qi e kishte vjedhë menojke qi kur t’rritet m’e marrë për djal t’vetin. Kur u rrit çika, i tha çergashi:
- Due me t’marrë për djalë.
Me thanë “jo” u tutke se p’e myt.
- Mirë – tha- ani.
Mas do kohe çergashi ja nisi me ba darsëm. Kur erdhi koha e dasmës, çika, qysh ke e veshne qashtu n'tesha t’nusës, iki prej shpijes. Nga e nga. Çergashi ju flug përmbrapa e çika ike qashtu sa mujke. Nuk e dike qe përpara e ka detin, veç menojke qi do t’zatet n’dikan. Kur mrrini te deti, çikës ju myt ymiti. Çergashtë ju avitën m’e zanë. M’u myt n’deti – shpirti i amël. M’u ra n'durë çersgashve – kurrëfar jete për ta. Igballi i saj, qe ni djal me nifar barke t’vogël ty zanë peshk. Çika i çoi duert përpjetë i thot:
- Aman n’dore tane e t’Zotit se do të m’mysin çergasht.
Djali e nguti barkën e vet , e aviti ngat bregut t’detit e çika ra pej bregut n’ta. Çergasht mesin n’breg t’detit. M’i ra detit, u mytshin. E lan. E u kthyen. Tu shkue djali me atë barkë t’vogël, çika e veti:
- Kah je, çfar zanati kie e çka punon?
- Jam i ni vilajeti n’at anë deti (bash ku ish kanë edhe çika përpara). Jam shegert tuj mësu zanat si moler tu ni mjeshtër.
- Po ti? - e veti djali çikën – kah ke ti e qysh ke kha?
Unë thot jam çika e filan mretit (bash ku ish a kah ishte djali). M'kanë vjedhë çergsht edhe m’kanë qitë përte deti. Dashtën me më martu për ni djal t’tyne. Unë nuk dashta. Ti erdhe m’pshtove. Pos teje për nafakë tjetër nuk e due.
Edhe muerën udhëtimin për me dalë n’vilajet t’vetin. Tu shkue qe ni xhemi e madhe. Kapetani i sajë ishte dalë sipër xhemije tuj kqyrë. Kur pi sheh ata t’dy, çikën e djalin, n’at far barke t’vogël, kapetani, tuj u dhanë ndihmë ktyne, po u thot:
- Hajde, avytnu ma ngat se n’hifsha ma fellë asht dallgë e madhe.
Kta u aviten me atë farë barke t’vogël. Kapetani e zgjati dorën dhe e kapi çikën. E pa çikën qe ish aq e hijeshme. Kur deshti mu kapë djali, kapetani ja dha t’shtymen edhe e gjuajti n’det. Pse? Mendoj kapetani me marrë atë çikë për veti. Mirë po djali kish pas ditë me notue. Hypi n’barkë edhe del tjter kah n’vend t’veti. Kur kapedani e qiti çikën në tjetër ven, e nuer edhe e çoi te mreti. I tha:
- Qe çika jote padishah, ta gjeta n’deti.
U gëzua mreti pa hesap, se veq qat çikë e kish. Edhe i tha kapetanit:
- Masi e paske pshtu, do ta jap ty.
Çika nuk i kallxoi babës vet ma gatë veç tha.
- Qat sobë ku do t’bahna nuse unë, due me ma molerat për qefi tem, deri sa nuk m’pelqen mue moleri i asaj sobe, nuk pranoj mu martue.
U çue mreti dhe e qiti urdhërin: “Kush del me moleratë mirë ni sobë, ka pare”. Shkuen disa, mirëpo çika, si hike me kqyrë se çfarë moleri i ka dhanë, çfarë bojnash i ka dhanë, nuk e begeniske. Thojke: “Jo”. Hajt, hajt, shkoi ni kohë e gatë. Ni ditë mreti kujtoje qi nuk po donë molert m’e ujdisë sobën mirë, masi çika s’jau begeniske, U çue e qiti ligj:” “Qati moleri, qi çika jeme nuk ja begenisë molerajin, me ja hjekë kryet”. Ja nisi mreti po i pret nja, dy e tre. Shkojke moleri e lyjke sobën. Kur vike çika, e kqyrke, s’ja begeniske. Mreti ja hiqke kryet molerit. Ja nisi me u hi tutë molerve. I thirrke ren me thirrje mreti. Ni ditë i shkoi thirrja ati mjeshtri ku ish tu mësue zanat ai djali. Mjeshtri u mërzit fort. Ja nisi gati me kajtë. E pa shegerti. Po i thot:
- Çka ki mjeshtër?
- Qysh çka kam qi m’ka ardh thirrjam’ja molerat. Sobën çikës mretit edhe e di qi ka me ma hjekë kryet.
Djali e dike se çka po do çika. U çue e i tha mjeshtrit:
- A ban me shkue unë n’ven tan?
- Po, qysh s’ban. Me pare po t’peshoj, veç shko.
I muer do bojna djali e shkoi. Hini n’sobë e nisi me vizatue. E qiti n’njanën anë t’stenës qysh o kanë çika tuj lue, kur o kanë thmi, para dyerve t’veta edhe qysh kan trupue çergasht asajde e e kan pa çiken tuj lue, e kanë marrë e kanë vjedhë, e kanë shti n’strajcë edhe e kanë qitë përte detit. N’qetrën anë t’stenësmuer e qiti qysh e kanë ba nuse, qysh ka ikë kjo, qysh e kan ndjekë teri n’stom te detit edhe qysh ky djali me barkë t’vetën e ka gjetë edhe qysh e pshtoi. Masanejna n’qetrën anë e qiti qysh ka ardhë vapori i madh n’deti, qysh kapedani ka dalë edhe ja ka dhanë dorën çikës edhe qysh e ka shty djalin n’deti m’e mytë. Me kto vizatime e kish qitë krejt qysh kish hekë çika. Djali i kreu vizatimet. Çuen e thirren mretin. Erdh mreti. Kur e pa odën, tha:
- Jo bre djali i mirë, s’po bajka lazëm me thirrë çikën teme hiç. Po ta mjeki kryet menjëherë. Turlifar lule e bojna kanë qitë moleret tjerë e çika jeme s’i ka begenisë. Ti veç e paske laramuestenën e s’paske ba kurgja.
- Bani za- tha – mret, çikës tane e, mos ma begenistë, hiqma kryet.
Shkuen e thirrën. Kur erdh çika, ja lshoi sytë sobës e ja bisi po keshë. Edhe djalin qi ja kuish pshtue jetën e ngjofti. U çue e i tha babës:
- Babë, qeky moleraj po m’begeniset.
- Qysh, bija jeme, kjo me t’u begenisë kurse sa e sa përpar nuk tu kanë begenisë edhe pse janë kanë ma t’mira, e ky moleraj, veç do vija nëpër stena, e po t’begenisët.
- Babë, qyre shpija jote, qyre unë kur jam kanë thmi tu lue, masanej qyre n’vizatim kan ardhë çergasht e m’kab shti n’thes; m’kan marrë e m’kan qitë përtej detit. Qyre masanej kur kanë dashtë çergasht me m’martu për djal t’vetin. Unë nuk kam pranue e kam ikë. Qyre n’vizatim tu ikë. Kur kam shkue n’stom t’detit jam matë: a me ra n’deti e m’e mytë vetën, a mu kthye e me ra n’dorë t’çergashve, apet e mytne se e mytne. Jeta e jeme a kanë n’fije t’penit. Mirëpo për fat temin qeky djalë ish kanë tu zanë peshk me ni barkë t’vogël. I kam thanë: “Aman pshtom!”. Djali i ka dhan[ bark[s ma tepër, ka ardhë n’breg t’detit. Kam krye pej stomit t’detit e kam ra n’barkë e m’ka pshtue. E kam vetë: “Çka je ti?” – “Moler”. Edhe ky m’ka vetë, kah jam e kah s’jam. Unë i kam kallxue se qysh m’kan vjedhë edhe ja kam dhanë besën për me marr për burrë. Pse? – ma ka pshtue jetën. Mirëpo, qyre – thot – ktu. Kur ka rdhë ni vapor i madh, kapedani e ka zgjatë dorën e m’ka marrë mue. A e sheh këtu – qiti djali ja ka qitë duert në gjyks e ka gjuajt n’deti për me mytë. Po ky për fat e ka pasë barkën e vet, ka hyp n’ta edhe o dalë në të terun e ka pshtu. Unë, babë, nrysh nuk kam mujtë m’u përpjekë me ta veç me qet moleraj se e kam ditë qe a moler. Kto vizatime qe i ka ba ky n’kët odë, asht historija jeme prej fminije e deri sod. Unë qetërkan për nafak nuk e duevetem kta se ky ma ka pshtue shpirtin.

Mreti e thirri edhe kapedanin e anijes qi kish thanë: “Unë e kam pshtue çikën” edhe ja kallxoi krejt at histori. E thirri xhelatxhinë e i dha urdhën me ja hek kryet kapedanit. At’herë djalit ja ka dhanë çikën e vet edhe e ka ba sadriazem. Kan rrune t’lumtun aty e aneja.

Pa ua hjekë keqpërdoruesve kokën, nuk ka as liri e as demokraci!!!

[projekti21_dk]

Pa ua hjekë keqpërdoruesve kokën, nuk ka as liri e as demokraci!!!

Pêrshëndetje Salihaj. tash në demokraci nuk ka vend për heqje kokash, pro mjafton të dihet keqpërdoruesi dhe t'i bëhet me gisht dhe mirë t'i tregohet vendi ku e ka.

[salihaj]

Pêrshëndetje Salihaj. tash në demokraci nuk ka vend për heqje kokash, pro mjafton të dihet keqpërdoruesi dhe t'i bëhet me gisht dhe mirë t'i tregohet vendi ku e ka.

Është iluzor dhe i pa peshuar mirë ky vlerësi. Por dy tregimet qe i kam shkruar synojnë mbështetjën e thenies time. Si Sheh Miza ashtu edhe kapiteni qe ka dashtë me ja marrë mretit çikën jan dënuar për vdekje. Sikur të mos ishin dënuar me të njejtin dënim, kishin mu bë jo vetëm kapadai të rrugëve siç janë bërë kriminelët e kombit tonë qe: vrasin, trafikonin qenie njërzore, e çfarë të zeza nuk bënin. Të tillët jo qe shkonin krenar nëpër rrugët tona të "demokracisë" por miren me biznese joshëse qe edhe një pjesë e popullatës me mentalitet labil u lakmonin dhe gjithnjë krijonin destabilizim si për nga rendi dhe qetësia në qytet, fshat, rrugë e gjetiu në vende publike. Po ashtu krijojnë destabilizim ekonomik e mos të flasim për ate politik.
Kanë thënë: "huni është dalë nga xhehneti!" Por këtë "hu" duhet pasur në dorë pushteti i menqur, i urtë, i vendosur dhe guximtar për ta përdorur.