Më shumë respekt
Shkruan: Blerina Rugova - Gaxha
Sa e pazakontë është dukur kur ndodhi një ditë dhe për disa orë që sheshet dhe rrugët e kryeqytetit të Kosovës të buqisnin “Tekbir All-llahu ekber”. Dikush tha të ishin 3 ose 4 mijë veta, dikush tjetër që numri i tyre ishte më i madh ndoshta edhe dhjetë mijë, por në çdo rrethanë ata ishin shumë dhe thoshin ta kërkonin një të drejtë në emër të All-llahut-In the Name of the God. Parakalimi i tyre dukej sa i pazakontë dhe krejt ndryshe nga ç‘ishim mësuar të shihnim me vite, edhe kur mijëra protestues derdheshin rrugëve, edhe të përgjakura të Prishtinës sa here, dhe kërkonin më shumë liri, më shumë të drejta, dhe sa herë këto të drejta i kërkonin në emrin e tyre dhe me bekimin e Zotit.
Ndoshta kjo do të ketë qenë habia e kryeqytetit kur ndeshej me një tjetër protestë dhe kjo do të ketë bërë që mijëra qytetarë të tjerë të sodisnin me gojë hapur nga dritaret dhe ballkonet e tyre, apo edhe nga trotuaret e ngushta e të pista të Prishtinës, që s’po i ngjan për kiamet kryeqytetit. Imazhet e kolonës së gjatë të atyre që brohorisnin All-llahu ekber dhe që e kërkonin një të drejtë në emër të Zotit bëhej krejt “non déjà vu”, kur kalonte përbri kishës së papërfunduar serbe që gjendet dhe dergjet në kompleksin e Universitetit të Prishtinës, ose në oborrin e Bibliotekës Kombëtare, e cila të paktën është renditur ndër dhjetë godinat më të shëmtuara të një konkursi prestigjioz ndërkombëtar, apo kur kolona kalonte përbri një tjetër kishe, katedrales katolike që është në ndërtim e sipër, e cila po ashtu ndodhet në oborrin e një shkolle, nxënësit e së cilës tashmë janë degdisur gjithandej kryeqytetit.
Protestuesit e shamisë, krijonin kontrastin më të paparë, sepse kur kalonin përbri kishës së papërfunduar dhe katedrales në ndërtim, krijonin simbiozën e një kuptimi të tolerancës fetare të këtij populli të vogël dhe të udhëheqësve të tij të cilët sa shumë bëjnë për sa pak, dhe sa pak bëjnë për sa shumë. Apo ndoshta kjo mund, të interpretohej edhe si jotolerancë ndaj shumicës.
Pa hyrë nëse ajo që kërkonin ata mijëra protestues e që pa ndërprerë brohorisnin me emrin e All-llahut në gojë, ishte e drejtë ose jo, ishte e arsyeshme ose jo, ishte për shami apo edhe për diçka më shumë, shfaqja dukej e pazakontë dhe që do të duhej t’iu “ngrinte datën” liderëve të pushtetit në Prishtinë. Në ditën kur protestohej për shamitë në Prishtinë, për çudi presidenti dhe kryeministri ndodheshin në vizita jashtë vendit. Njëri në Bruksel e tjetri në Malavi, pa ditur se në kryeqytetin e tyre ndodhte diçka e paparë ndonjëherë.
Protesta iku dhe njerëzit e pushtetit sikur nuk u morën me të. Ndoshta kjo edhe për shkak se do t’u pëlqente të kujtonin se nuk ka ndodhur fare, ose edhe nëse ka ndodhur, nuk ka qenë ndonjë gjë serioze, aq më pak shqetësuese. Në fakt nga të gjithë ata që do të duhej të merreshin me problemin e shamive, të sqaronin të paktën se ku ishte çështja, u mjaftua të flasë vetëm ministri i Arsimit, i cili tha se ai nuk kishte qene në dijeni për problemin se do t’i kishte pritur përfaqësuesit e protestës në zyrë.
Dhe ndërsa ne që ndodhemi krejt jashtë politikës, por edhe pa e pas ndërmend që të vemi shami në kokë, jemi krejt të pafuqi përballë protestave ku e drejta kërkohet edhe në emër të All-llahut. Në një situatë të tillë nuk kemi si të mos jemi të brengosur jo vetëm për një të drejtë që mund të jetë e drejtë ose jo, por edhe për “tmerrin” që mund të sjellin rrugët e Prishtinës. Ndoshta është koha që besimtarët që janë, të shihen e të trajtohen më njerëzishëm dhe më me besim. Pushteti e ka për obligim t’i trajtojë besimtarët e vet. Mund të jetë vonë nëse këta të fundit e humbin besimin.
Përgjigju Duke Cituar
Postuar më parë nga gimche
Krijoni Kontakt