Bota Arabe dhe pavaresia e Kosoves

[Julius]

A nuk eshte turp qe ky njeri te quhet Shqiptar? Gjykoni mire dhe flisni....

NUK ËSHTË shqiptar.
Olsi Jazexhi është me origjinë turke. E ka pranu vet.
Duhet trajtu si turk që di të flasë shqip dhe ka jetuar në Shqipëri. Pra është pakicë. Dmth hiç.
Haj fasule thojini tavë kosi e bakllava dhe kaq!!
Ja një ilustrim nga shkrimi:

Nëse kosovarët nuk i tregojnë botës së Islamit se ata janë përnjëmend myslimanë dhe Kosovën e duan si shtet për veten e tyre dhe jo vetëm për të satelitizuar për Amerikën, dhe se emrat Hashim e Rexhep i kanë përnjëmend islam, ata duhet të tregojnë origjinën e tyre.

Këtu thotë jo më kot "origjinën e tyre". Problemi është se origjina e myslymanit shqiptar nuk është myslymanizmi siç pretendon Olsi.
Islamizmi nuk është origjinë në popujt autoktonë të Ballkanit. Është importim. Erdhi me turqit. Po atëherë pse e përdor atë fjalë ai, çka do të thotë?
Ajo që do të thotë është pikërisht se: duhet të tregoni origjinën tuaj TURKE. Feja burimore e turqve konsiderohet islami. Pra duhet të thoni thotë se jeni turq.
dmth i kthehemi Olsit: tavë kosi, imam ballajdi, kadaif, bakllava dhe tutje!!

[Rina_87]

Edhe une dyshova qe ky duhet te jete ndonje fare turko-mongoli, se shihej edhe nga mbiemri - shqiptaret, edhe musliman nuk kane keso lloj mbiemrash - me keso mbaresash.

Ky qenka prej atyre minoritareve qe i keni asimiluar ne Shqiperi, qe marrin guxim me fol ne emer te shqiptareve. E kesi po me duket keni shume andej nga ju, a ndoshta jam gabim.

[Julius]

Edhe une dyshova qe ky duhet te jete ndonje fare turko-mongoli, se shihej edhe nga mbiemri - shqiptaret, edhe musliman nuk kane keso lloj mbiemrash - me keso mbaresash.

Ky qenka prej atyre minoritareve qe i keni asimiluar ne Shqiperi, qe marrin guxim me fol ne emer te shqiptareve. E kesi po me duket keni shume andej nga ju, a ndoshta jam gabim.

Eh po shqiptarë të asimiluar përgjithësisht nuk ka shumë. Propocionalisht të asimiluar që flasin, PO . Apo më mirë që çirren e bërtasin.
Besoj se do e bësh dallimin midis njërës dhe tjetrës.

Në këtë situatë që ndodhemi ku të gjithë mendojnë se nuk ka shtet,madje të gjithë mendojnë se mund tu përkasë ky shtet "mall pa zot" se dhe politikanët qeraxhinj janë.

[soKKol]

Unë po të isha arab dhe të shihja gjithë këtë adhurim që media dhe politika kosovare dhe shqiptare ka ndaj SHBA-ve dhe Perëndimit i cili ju ka shkaktuar arabëve sa e sa jetë dhe tragjedi në këto vitet e fundit, do të bëja pyetjen e thjeshtë: çfarë interesi kemi ne si arabë që të njohim këtë ish-provincë jugosllave që amerikanët duan të na e shesin si shtet mysliman? E vetmja gjë që i lidh arabët me shqiptarët është Islami. Ama mediat e Prishtinës dhe të Tiranës dhe mendimtarët e "mëdhenjë" shqipfolës që nga Kadareja e deri te Rugova thonë që ne nuk jemi myslimanë. Nëpër rrugët e Prishtinës dhe të Tiranës, arabët nuk shohin asnjë shenjë që atyre mund t'iu kujtoj islamin, por vetëm se posterat e Bill Klintonit, Bushit, Nënë Terezës, Papë Gjon Palit II dhe katedralet katolike dhe ortodokse që ngrihen, ndërsa myslimanët falen nëpër rrugë sikur të jenë refugjatë nga Maroku. Nëse unë do të isha përfaqësues i ndonjë vendi arab dhe mysliman, do ti thoja politikanëve kosovarë, që ju me këtë sjellje që keni duhet të kërkoni që të ju njohi më parë Vatikani dhe jo ne "të dyshimtët". Që kosovarët të prekin botën arabe dhe islame që ti njohi si shtet sovran, dhe projekti i krijimit të shtetit kosovar të mos përfundojnë si rasti i Taivanit, Saharasë Perëndimore, Nagorni Karabakut, Qipros Veriore, Abkhazisë, Osetisë, Transnistrias, Somalilandit dhe Republikës Demokratike Arabe të Sahravisë, duhet ti lënë komplekset e tyre të frikës dhe inferioritetit përballë perëndimit të krishterë dhe ti tregojnë myslimanëve dhe arabëve që janë myslimanë, që janë zotër të të ardhmes së tyre dhe nuk janë thjeshtë një satelit apo bazë amerikane më shumë: kështu që edhe këta më pas të mund të bëjmë një sy qorr përballë lojës së shahut që amerikanët luajnë sot me Rusinë, dhe të vënë dorën në zemër për të njohur Kosovën si shtet të pavarur dhe sovran. Përndryshe në një vend ku sheshin kryesor të kryeqytetit të tij e zë Nënë Tereza dhe jo Shejh Albani apo Dervish Hatixheja, në një vend ku heroi kombëtar i tij është Skënderbeu, atleti i Krishtit dhe jo sulltan Murati – atleti i Islamit; arabët e kanë shumë të vështirë që të kuptojnë se cili është ndryshimi ndërmjet një Kosove nën kryqin ortodoks me memorialin e Gazimestanit, nga Kosova nën kryqin katolik me bustet e Nënë Terezës.

Nëse kosovarët nuk i tregojnë botës së Islamit se ata janë përnjëmend myslimanë dhe Kosovën e duan si shtet për veten e tyre dhe jo vetëm për të satelitizuar për Amerikën, dhe se emrat Hashim e Rexhep i kanë përnjëmend islam, ata duhet të tregojnë origjinën e tyre. Përndryshe nëse vazhdojnë që të hedhin vickla kundër arabëve dhe islamit, kosovarët do të duhet që të kënaqen me izolimin e tyre nga bota islame, afrikane dhe aziatike, dhe ndoshta do të kenë shanse që ti kërkojnë njohje në të ardhmen vetëm Indisë së Terezës dhe jo më Arabisë së Shejh Nasirudin Albanit. Nëse kosovarët vazhdojnë të hedhin vickla kundër arabëve dhe muslimanëve siç kanë bërë deri tani, duhet ta dinë që herët apo vonë ka për ti gjetur fati i Taivanit, i cili nga përfaqësues i Republikës së Kinës në OKB shumë vite më parë, sot është shndërruar në një ishull të cilin nuk e njeh më as Madagaskari.

Çfarë mendon ky IDIOT i Sponzorizuar nga këta "mysliman" sepse për mendimin tim as mysliman nuk janë as ata, as ky IDIOT. Më intereson ta di sa paguhet nga këta "mysliman"?
Si mendon ky që në Kosovë të gjithë janë mysliman, apo ta luajn lojën edhe ata që sjanë pranë këtyre "myslimanëve", apo ndoshta mendon ta shesë kulturën dhe me paftyrësi ti harroj heronjët e këtij populli për ato shtete që në kohën më të vështirë të këtij populli nuk pranuan as edhe një shqiptarë të vetëm si refugjatë në vendin e tyre, jamë dakord që Kosova duhet të njihet shtet i pavarur nga këto shtete Arabe, por në asnjë mënyrë të mos e harrojmë kulturën tonë apo të vishemi me kulturën e tyre, duhet gjejmë mënyra tjera politike që të njihemi nga këto vende.
Çfarë bëri dervish hatigjeja për Kosovë ajo qenka një falltore nga Tirana e cila asgjë patriotike apo heroike nuk ka bërë për Republiken e Kosovës?
Ore Idiot shko futu dikun ku nuk ka shqiptarë sepse je turpi i kombit tonë nëse fatëkeqësisht je shqiptarë. Shpresoj që të mos jesh.

[Lioness]

Ky Mucua me lart (artikulli i sjelle nga Brook) ia ka fut edhe ne detaje kot me kot. Kosova nuk eshte anetare e KI. Eshte disi ironike ne fakt, kur kihet parasysh qe Bosnia eshte anetare me status observues, ashtu si the Qiproja "Turke", ky entitet, qe nuk njihet ne arenen nderkombetare pervec se nga Turqia. Po Bosnia pse u njoh e pse u be anetare observuese? Ne fund te fundit kush e beri shtet?

Pjesa tjeter "anal-itike" e artikullit eshte per t'u hedhur ne plehra.

Ndersa per Olsin, bjeri jazes, jazexhi, se i bie bukur. Kur te ndryshoje emrin sipas kromozomeve te tij, atehere te kujtohet dhe per Rexhepin e Dardanise. Deri atehere, n'Dardani vazhdojne e bien tupanat.

[eldonel]

Arabia Saudite pranon pasaportat e Kosoves.
Keto dite ambasada e Arabise Saudite ne Tirane leshoi viza ne pasaportat e reja te Kosoves dhe me to qytetaret Kosovar udhetuan ne Arabine Saudite. Nga ky shtet nuk ka ende ndonje konfirmim zyrtar per pranimin e pasaportave por qytetaret e Kosoves lirshem mund te udhetojne ne A.Saudite me pasaporten e Republikes se Kosoves. IN/NEWS Kosova

[Rina_87]

Eh po shqiptarë të asimiluar përgjithësisht nuk ka shumë. Propocionalisht të asimiluar që flasin, PO . Apo më mirë që çirren e bërtasin.
Besoj se do e bësh dallimin midis njërës dhe tjetrës.

Në këtë situatë që ndodhemi ku të gjithë mendojnë se nuk ka shtet,madje të gjithë mendojnë se mund tu përkasë ky shtet "mall pa zot" se dhe politikanët qeraxhinj janë.

Po ndoshta dallimi eshte se psh ne Kosove, cdo gje e ka emrin e vet. P.sh. turku eshte turk, shkau - shka, boshnjaku - boshnjak dhe ato vijat ndarese te grupeve etnike jane shume te qarta. Dhe, askush psh nuk e mohon grupin e vet dhe as nuk ka tendence te deklarohet si dicka tjeter.

P.sh. nje turk ne Kosove nuk flet apo edhe nuk guxon te flase ne emer te shqiptareve. Prandaj, kjo pak po me huton. Nejse.

[Conquistador]

Nga turq, në shqiptarë

Olsi JAZEXHI

Rreth vitit 1994, kur nisa të shkojë për herë të parë në xhami, më kujtohet si tani sesi një ditë në xhaminë e sapondërtuar të Kombinatit, shoh një grup të rinjsh që po talleshin me një plak të moshuar. Plaku i cili, nëse nuk gaboj ishte me origjinë nga zonat e Pogradecit, djemve që vinin në xhami ju thoshte që ne muslimanët jemi turq. Sipas plakut, turk ishte edhe vetë profeti Muhamed. Djemtë e xhamisë ma treguan rastin e plakut për të më treguar sesa i ‘rrjedhur ishte xhaja’ që nuk e kishte idenë që ne jemi shqiptarë. Megjithatë, dhjetë vite më pas, në vitin 2004 kur punoja në Kavajë një inxhinier kavajas, një inxhinieri turk që ishte me mua që donte ti tregonte sesa të afërt janë kavajsit me turqit i thotë ne në Kavajë themi: Kavajë e kuqe, rremë Stamolli.

Ndërsa një vit më vonë, në muajt e Dimrit 2005, Muftiu i Shkodrës me të cilin po bisedoja mbi situatën në qytetin e tij, ndër të tjera më tregoi një anekdodë të vjetër shkodrane ku tregohej sesi në kohët e vjetra një burrë kur shkon te myftia e pyet: Myfti efendi sa sharte ka Tyrqinia? I habitur që po dëgjoja sërisht një lidhje të këtillë të Islamit me Tyrqininë, e pyes myftiun – po Tyrqini çfarë do të thotë? Ai më tregon që në kohët e vjetra njerëzit te ne me fjalën Tyrqini kanë kuptuar Islamin. I intriguar për të kuptuar zanafillën e kësaj fjale dhe se çfarë kanë imagjinuar njerëzit me fjalën ‘turk’ në kohët e mëhershme, hapa fjalorin e Shqipes se Sotme, botimi i vitit 2002 dhe kuptimet që gjeta për fjalën Turk ishin pak a shumë ato që unë dija: Turk-u = 1. banor vendas i Turqisë ose ai që e ka prejardhjen nga Turqia. 2. Që lidhet me turqit, që është karakteristik për turqit ose që është krijuar prej tyre; i Turqisë ose i turqve. Megjithatë në fjalorin e Gjuhës Shqipe të vitit 1980, të botuar nga Akademia e Shkenca gjeta këto kuptime për fjalën Turk: 1. banor vendas i Turqisë ose ai që e ka prejardhjen nga Turqia. 2. vjet. Mysliman.
Ndërsa në Fjalorin e Orientalizmave në Gjuhën Shqipe të Tahir Dizdarit gjeta këto shpjegime për fjalën Turk: ‘1. Banues i Turkisë aziatike e ballkanike. Dhe: 2. Tue qenë se konvertimi në Islam i shumicës së madhe të popullit tonë ndodhi nën pushtimin osman, në çdo krah të vendit të konvertuemit u thirrën turk, turq, turkë, turkeshë, turkinë, tue mos pasë tjetër vështrim as qëllim veçse të cilësimit të besimtarit musliman, rrjedhimisht në bashkëfetarësi me pushtuesin.’ Me pas autori jep një seri përdorimesh të fjalës turk gjatë kohëve të parambretërisë Disa shembuj janë: “Mo, në je turk!” Dibër. “Në je turk e bir turkut, mos, se stë ka hije”. Shkodër. “Kush është turk n’Muhamenë / Të mos lshoj dervenë” VD 30. “More turk i Perëndisë:/ (M)Syna derën e xhamisë/…” – nga nji vajtim në Shkrel, ke HD. “Djali i dadës në kosh turk/ Këto dy faqe mos mi puth!/ Nkosha turk me imanë/ sti la faqet pa ti ngranë!” Malësi e Gjakovës.’
Përdorimin e ‘turkut’ për të treguar ‘shqiptarin’ musliman e hasa edhe përpara disa ditësh në shkrimin ‘Lot Gjakut’ të botuar në revistën Hylli i Dritës në 1913 nga Gjergj Fishta. Këtu autori që tregon sesi ‘Turqit e rii tuj pas baa bee me i qitë faret kryekput Shqyptarët kso jetet, me zemër qi u dha guzimi i pamarrshëm i Ervjeve dhe framasonve’, tregon pak a shumë hatatë që ‘Turqit’ e Azisë donin ti bënin ‘shqyptarëve’. Por siç duket në Shqipërinë e vitit 1913 kjo gjë mund të keqkuptohej, dhe në fund të shkrimit autori vetëmbrohet duke thënë që: nën emënin Tyrk ktu do t’merret vesht rodi, fisi i Turqve t’Azisë, e jo muslimant, ndjekësit e fees muhamedane.
Edhe pse në ditët tona për shumë shqiptarë krahasimet e mësipërme të muslimanit me turkun mund të duken të habitshme, një seri shkrimesh nga Shqipëria e para vitit 1912 por edhe më pas, tregojnë të kundërtën. Mënyra se si shumë muslimanë e kanë imagjinuar veten, por edhe janë imagjinuar, ka qënë e ndërtuar mbi bazën e konceptit ymetik të Islamit ku në rastin konkret ‘turku’ dhe ‘Turqëria’ që në termat e sotëm ne i përkthejmë në musliman dhe Islam, formonin bashkësinë e imagjinuar të miletit islam të Perandorisë Osmane ku i pari i saj ishte sulltani-kalif i Stambollit. Benedikt Anderson në librin ‘Komunitetet e Imagjinuara’ vë në pah forcën e religjionit për të konstruktuar komunitete të imagjinuara siç është rasti i Ymetit Islam, të cilat ndërtohen në përgjithësi nëpërmjet mediumit të gjuhës së shenjtë dhe të shkruar. Në rastin e shqiptarëve ku definicioni kombëtar u konsolidua pas krijimit të shtetit, mentaliteti i miletit otoman ku identiteti formësohej jo mbi gjuhën, hartën dhe mitet e krijuara kombëtare, por mbi miletet fetare, prodhoi një sërë tensionesh në Shqipërinë e shekullit të XX-të.
Problemi i të imagjinuarit vetes si ‘shqiptar’ i ka prodhuar historisë së Shqipërisë së shekullit të kaluar një varg betejash identitare dhe xhepa rezistence që janë prodhuar që nga Mirdita dhe Malësia e Madhe, në Shqipërinë e Mesme dhe në jug të vendit më levizjen vorioepiriote. Edhe pse historianët nacionalistë - komunistë këto lëvizje i kanë trajtuar thjesht si ‘tradhëtare’, ‘haxhiqamiliste’, ‘obskurantiste’ etj, pas tyre ka qëndruar në fakt beteja ndërmjet imagjinimit modern të kombit të ndërtuar mbi baza shekullare dhe etnike dhe atij para-modern mbi baza fetare.
Për të kuptuar këtë rrugë të gjatë të udhëtimit identitar të ‘turqve’ dhe ‘kaurëve’ për në ‘shqiptarë’, mendoj se libri i parë më të cilin mund ta kuptojmë këtë tranzicion është Bleta Shqiptare e Thimi Mitkos. Në botimin e saj në vitin 1878, Mitko, tregon që qëllimi i botimit të këtij libri është ruajtja e ‘këtyre këndimeve albanologjike… që t’u ipet një shkak e shtyrje bashkatdhetarëve shqiptarë për të kulturuar edhe studiuar gjuhën e tyre amtare që… edhe këta të cilivizohen edhe të kenë njësoj vleftë me vëllezërit e tjerë të tyre ellenofonë.’ Me përmbledhjen e tij, Mitko kërkon të ndërgjegjësojë shqiptarët për kombësinë e tyre, duke ju mësuar gjuhën në mënyrë që ata të mësohen me mendime greke dhe ‘të zënë rrënjë ne ay patriotismi grek’, të dojë ‘kombësin e ti greke’ dhe të ‘fshtet’te mendjen e zembrën e ti jo në Sllavët e në Italjanët po më tepër ne mëma Greqi, dyke sjellë ndër ment gjyshërit e ti Epiriotët e Maqedonët, bashkë kombëtarët e ti në Greqi të lirë...’
Megjithë dëshirën e Mitkos që do që ‘shqiptarin’ ta bëj patriot grek, do të shohim se ‘shqiptari’ musliman, në një pjesë të mirë të këngëve të Mitkos nuk e ka parë veten si ‘grek’, rrallë si ‘shqiptar’ por në shumë raste sipas ndasisë së tij fetare ‘turk’ dhe ‘kaur’ apo asaj krahinore. Në këngët e Luftës së Himarës psh. kur muslimanët luftuan kundër të krishterëve dikush lexon vargje si ‘turq dhe të kërshterëtë / të gjithë të parëtë / bejërat, agallarëtë/ të gjithë bujerëtë. Të njëjtën gjë kuptojmë edhe në këngën e Ali Pashës kundër Himarës ku lexojmë ‘Nga Nivica Koçodhutë/ Q’është i pari ndë vulë/ qe pa të s’bënetë punë / as ndë turq as ndë kahurë’. Çfarë të bie në sy në poezitë e mbledhura nga Mitko, është se këtu emri shqiptar përdoret pothuajse në të gjithë rastet për të klasifikuar të krishterët që luftojnë kundër muslimanëve, dhe përjashtim bëjnë rastet kur shqiptarët luftojnë kundër turqve. Por çfarë bie në sy është që klasifikimet që personazhet kanë në poezitë e Mitkos janë turq dhe kaurë, gegë dhe toskë, arapë, raja, halldup, mirditorë, lap, shkodranë etj. Ndërsa në këngët e sjella në Gëgërishte fjala ‘shqiptar’ mungon totalisht. Në poezitë e Bletës por edhe në të tjera të mbledhura nga Mitko çfarë bie në sy është që ‘shqiptarët’ veten e tyre kanë klasifikuar rëndom si turq dhe kaurë, dhe në poezitë e Gegërisë ‘shqiptari’ pothuaj nuk ekziston! Në këngët e mbledhura nga Tirana psh. ku flitet për ndërtimin e Urës së Beshirit, populli e quan veten turk dhe kaurë në poezinë që ja dedikon bamirësit Ali Beshiri:
Ali Beshiri prej Tirane / na shpëtoi shpyrtë, shpëtoi xhanë / Beshirit i rrut'e bija /
kodit urë me rubija / Ti moj urë, e mjera urë / që mban këlqere, mban gurë /
shkojnë turq, shkojnë kahurë / të sosurë s'kanë kurrë / Beshiri u lint me dekë /
mbenë trupat nëpër detë.
Po ashtu në një poezi tjetër nga kjo zonë lexojmë sesi besimtarët adresojnë njëri tjetrin:
‘Çohij turq, haj ne xhami / na ka ardh nji hoxh'i ri.’
Imagjinimi i vetes si turk lexohet edhe në poezitë e sjella nga Shkodra ku lexojmë këto rreshta si nga poezia e luftës me Hafës Pashën:
Gjithë thërrasim ‘ja Mahbub’ / Jena turq, e faj stë kena /
sulltan Mahmut banu vakuf / gjithë robt’ e Zotit jena.

Qemal Haxhihasani, i cili ka studiuar vjershat e Mitkos është i mendimit se fjalët Shqipëri, shqyptar dhe halldup Mitko i ka shtuar vetë nëpër vjersha për ti dhënë atyre përmbajtjen patriotike.
Por përdorimi i ‘turkut’ për të treguar muslimanin shihet edhe në përmbledhjen e Kasem Taipit të botuar në 1933, në një kohë kur ‘shqiptarizmi’ ishte politikë e kohës dhe qeveria kishte nxjerrë një seri ligjesh për të shkatërruar trashëgiminë turke në vend, dhe ‘shqiptarizuar’ si Komunitetet Fetare (Kishën Ortodokse, Komunitetin Musliman dhe Bektashian) ashtu edhe jetën publike me reformat e saja gjuhësore, ligjore etj. Megjithatë çfarë bie në sy në këngët e Taipit është sërisht prezenca e fortë e të quajturit të vetes turk dhe kaur dhe jo shqiptar. Shqiptari duket sikur nis të shfaqet në përmbledhjen e tij pas vitit 1878, në kohë të Itifakut (Lidhjes) së Prizrenit. Por edhe këtu shqiptari nuk i shpëton dot turkut dhe shpesh thotë që jam ‘turk’ safi. Një shembull është poezia e vjetit 1878 ku gjejmë fjalën shqiptar të ndërthurur me turk:
Elif – E na u fillue / në kambë u çue Shqiptarija /…
Sin – Se kenkan safi Turq / vendin kaurrit nuk ja lëshojnë.

Përshkrimin e shqiptarit musliman si turk në ngjarjet e vitit 1878 ne e gjejmë edhe në poezitë e sjella nga Xhaferr Belegu në librin e tij mbi Itifakun e Prizrenit, ku ndasia ndërmjet katolikëve mirditorë dhe muslimanëve lexohet në klasifikimet që poeti i bën muslimanit si Turki ndërsa katolikëve si Mri apo Fandë:
More pash pasha i Maxharit / Nuk i jam i mbretit, jam i kralit / Fjal i coj patër Marianit
Me i mbledhun krent e Fandit / Krent e Fandit me bajrak/ Se në kresun ç’do me i ran
Morë hoxhë façezi / Pa ferman si del në ushtri/ Hem imam hem plak haxhi
Besa Mria s’bahet turki / Ka lidh besën me shtat krali / Shtat Krali ka zan në dorë
Çon asqerin nëpër borë / Nëpër borë e nëpër shi / Nuk bahet Mria turki.

Një rast interesant që vlen për tu përmendur në përmbledhjen e Kasem Taipit është edhe Kanga e Luftës së Junanit që u drejtua nga Gani Beg Toptani në 1897 kundër Greqisë. Këtu lexojmë që banorët e Shqipërinsë së Mesme që drejtojnë luftën kundër Greqisë quhen turq:
Iptida u nis nizaja / urumi mrrini në Gjirit /
Sebep ban Bari – telqaja / për me dalë Turqinija në dritë,

Dhe nuk lexojmë askund për shqiptarë edhe pse lufta u drejtua nga shqiptarët. Edhe në poezinë që Taipi sjellë nga Shkodra për këtë luftë po ashtu lexojmë për turq dhe kaurë. Për turq dhe të kështenë flet edhe Gjergj Fishta në poezinë që ai i dedikon lumturisë që Hyrrijeti (Shpallja e Kushtetutës) në Stamboll ka shkaktuar në Shkodër në vitin 1908:
Rreh burija e trumpeta / Turk e kështenë në kambë janë çue
Padishahit ju rritët jeta / Sot mbretnin e paska pshtue…

Por çuditërisht fjala Shqiptari zëvendëson atë Turqëri, në Këngën që i dedikohet vrasjes së Gani Beg Toptanit në Stamboll në 1902, nga sadrazemi osman. Në poezinë kushtuar Xhiut të Fajës – atentatorit që Esat Pasha dërgoi në Stamboll për të marrë hak për Gani Begun lexojmë:
Xhiji i Fajës nji Kruetanë / Shqiptaris ja la nji namë/
Xhija i Fajës zog petriti / Esad Pasha e porositi…/
Xhija i Fajës nji Kruetanë / në Stamboll na ka lanë namë.

Këtë ndryshim identitar që ndodh në këngët rreth Gani Begut më mirë se kushdo ndoshta e shpjegon Hafiz Ibrahim Dalliu, i cili tregon që njerëzia nisi me çel sytë ‘kah viti 1895 kur filluen me ardhë në Tiranë gazetat që botoheshin në Tyrqi prej zhon tyrqish dhe prej shqiptarësh të arratisun.’ Vrajsa e Gani Begut në 1902 pra rreth 7 vjet pas rënies së parë në kontakt të elitës tiranase me qarqet xhon turke dhe shqiptare, dhe mediat e tyre ndoshta ka qenë shkaku i ndryshimit të mënyrës së imagjinimit nga Turqëri për në Shqiptari në poezinë më lartë. Zëvendësimi i Turqinisë e cila në këtë kohë, tironalisë i transmetohej nëpërmjet mediumit të xhamisë dhe gjuhës Turke, me Shqiptarinë e cila eksportohej nëpërmjet asaj që Benedikt Andersoni do të quante print-kapitalizmit i cili fuqizoi gjuhën vendase, dhe më pas në aspektin afatgjatë ndërtoi idenë e lashtësisë – e cila është shumë e rëndësishme në formimin e idesë subjektive të kombit.
Megjithatë siç edhe Hafiz Dalliu rrëfen në kujtimet e tija, në Tiranë deri në vitin 1908 shumica e popullit ishin indiferentë mbi identitetin e tyre. Një pjesë ishin me qeverinë e Hamidit. Dhe vetëm një pakicë ishte që donte ndryshimin e qeverisë dhe mundoheshin me përhapë idenë kombëtare, të cilët quheshin shqiptarë. Ama sipas Dalliut, personat që ishin ‘shqiptarë’në atë kohë ishin 150 vetë në një qytet prej pesëmbëdhjetë mijë banorësh. Dhe për më tepër ‘shqiptarë’ në shumicën e rasteve ishin bejlerët, ndërsa kundër shqiptarëve ishin qeveritarët, oficerët, myderrizat, tregtarët dhe pasanikët.
Problemi i banorëve të Shqipërisë Otomane për t’u bërë shqiptarë dhe ndarë nga koncepti i ‘turkut’ ka qënë i madh. Mehdi Bej Frashëri, vë në dukje që në Shqipëri shumica e ortodoksëve të jugut ndjeheshin grekë. Por e njëjta situatë ekzistone edhe në Shkodër ku katolikët dhe muslimanët, moralisht dhe shpirtërisht ishin thjeshtë turq edhe kaurë. Hafiz Dalliu tregon që në vitin 1908 kur Refik Bej Toptani që ishte kryetar i Xhemijetit (Xhon Turqve) të Tiranës dhe një nga pak propagandistët e shqiptarizmit, nisi të shpërndajë disa abetare me gërma latine në qytet, u përballë me rebelimin e popullit, hoxhallarëve, oficerëve, qeveritarëve, tregtarëve dhe pasanikëve. Propaganda kundër të mësuarit të gjuhës shqipe dhe të qenit shqiptar ishin aq të mëdha saqë hoxhallarët thonin: Shqipja të ban kaurr, të ban me marrë për grue i vëllai motrën, të ban me shembë teqe e xhamija, të ban me lanë Kuranin, agjinesën, të lamen e të tjera. Një nga myderizat e sajoi edhe një vjershë: Tirande vardër ej babam, I a dinçei tahsin ider. Në rrugët e Tiranës, fëmijët ju bërtisnin ‘shqiptarëve’ ‘Ngordhi shqipja jahu!’ Ndërsa halldupët e Tiranës këndonin: Gjithë të zezat i kam punue / por shqip shyqyr s’kam këndue. Biles katunaria e Tiranës e cila ishte urdhëruar nga Xhon Turqit e Tiranës për të vrarë ‘kaurët shqiptarë’ kur del në qytet dhe takojnë Refik Bej Toptanit e pyesin: - zotni, po na thonë se jeni ba shqiptar.
Problemin e të bërit shqiptar duket që e kanë patur më të madh të krishterët. Në një letër që Kostandin Kristoforidhi i con Nikolla Naços në vitin 1888 i tregonte që në Shqipëri shumica e njerëzve nuk donin të bëheshin shqiptarë. Ai tregon që në mesin e Turqve Muhamedanë kishte disa që kishin dëshirë për të zhvilluar gjuhën e tyre dhe dalluar nga turqit, pasi këta frikësoheshin se një ditë që Evropa do dëbonte Turqinë drejt Azisë, këta deshën ti provojnë asaj se janë ndryshe nga grekët në mënyrë që të mos dëbohen nga Shqipëria. Ama kështu mendonte vetëm gjysma e Turqve Muhamedanë. Por nga ana e ‘të kërshterëve’ vetëm 1 në 10 vetë donte të bëhej shqiptar. Pse të kërshterët, dhe në veçanti kleri dhe të pasurit flisnin greqisht dhe shpresonin që një ditë vendin ta marrë Greqia dhe këta të merrin pronat e tyre, ndërsa turqit e Shqipërisë ti gjejë fati i turqve të Bosnjes, Bullgarisë dhe Thesalisë.
Mosnjohjen e konceptit të shqiptarisë e rrëfen edhe Dom Ndoc Nikaj në kujtimet e tija, ku ndër të tjera tregon se fanatizma fetare kishte bërë ‘muslimant… të lidhur me rrajë me besimin muhametan qi nuk e dalloshin dot në kujtim se shkputja nga sundimi i Sulltanit ishte sikur mohimi i besimit të tyne… Shqyptar n’at kohë, prej të shumve, ishte nji fjalë qi i pershtatej vetëm Krishtianve.’ Këtë fakt e tregon edhe Eqerem Bej Vlora i cili tregon se:
botëkuptimi i shumicës dërrmuese të shqiptarëve në vitet 1900 deri 1906 ka qenë për të ardhur keq. Askush nuk e ndjente veten pjesëtar të një populli: kudo që të ishte popullsia ndahej në dy kampe, të ndara e të prera si me thikë. Në njërin bënin pjerë ato tre të kartërta që pyetjes se çfarë ishin, i përgjigjeshin ‘tyrk elhamdylillah’ (turk, i qofshim falë Zotit)… çereku tjetër, shqiptarët ortodoksë dhe hera herë, (por rrallë) edhe katolikë quheshin gjaurr (kaurrë), emërtim që jo vetëm i përçmonte, por edhe i ndante nga tërësia e popullit shqiptar, si një element i ndryshëm, madje, do të thosha i huaj.

Mbi identifikimin e njerëzve me diçka tjetër nga ‘shqiptari’ në Shqipëri flet edhe personi që shkruante me pseudonimin Lap Martallozi, nga Sofia në vitin 1908. Shkruesi në fjalë që sulmonte politikat osmane në Shqipëri ndër të tjera ironizon edhe mënyrën sesi njerëzit mësoheshin nëpër shkolla. Kështu ai tregon se nëpër meqtepë, shqiptarëve ju mësonin që sulltanët turq ishin të shenjtë dhe janë dërguar në kahuristanë për të bërë feth nga Zoti, që Skënderbeu sqe tjatër përveç se një hajdut, se hoxhët kishin gjetur në një qitap arabisht që tregonte që shqiptarët ishin arabë dhe një mijë e një e treqint vjet më parë ju zemëruan halifesë hazretit Ymer dhe u bënë muhaxhirë në Shqipëri. Lap Martallozi tregon që i njëjti problem ekzistonte edhe nëpër skolitë e grekut ku njerëzia mësonte që gjith njerzit e mbëdhenj janë grekë, le Filipi, Leka i madh, Batlemeu, Pirua dhe Skënderbeu, po aq edhe Krishti.
Problemi i të ndryshuarit të identitetit të osmanllive në shqiptarë tregohet në mënyrë shumë origjinale nga një letër që Kostandin Kristoforidhi i dërgon Lef Nosit në 23 Kallnur 1909 nga qyteti i Durrësit. Në këtë letër Kostandini rrëfen që ortodoskët dhe myslimanët jo vetëm që refuzonin të mësojnë të shkruajnë gjuhën me gërma latine, por thotë se:
Myslimanët prap as ta nëgjojnë emnin Shqiptar e fjalën Gjuha shqip nuk dunë; kaq shumë i ka myt fanatizma e xhonturklluku; kan ideen se gjith klubet shqiptar qi jan sot, kane mrena njerzë të pa bes hajdutë e bukshkal qi dunë me u damun më yte nga Osmanlli qi na ka dhan këtë liri; t’ishin shqiptar thonë ato atëhere gjante shqipe e ta shkruine me shkronja Tyrkshe e jo me shkronja latinshe.

Sejfi Vllamasi në kujtimet e tij tregon që problemet e shqiptarisë në vigjilje të krijimit të shtetit shqiptar ishte kudo. Ndasia ekzistonte si në veri ku muhamedanët ishin pro-Turqisë dhe katolikët e Malësisë së Madhe merrnin anën e Malit të Zi, në Shqipërinë e Mesme, dhe po ashtu në jug me vorio-epiriotët. Vllamasfi rrëfen që ‘populli i Shqipërisë së Mesme me një karakter muskular dhe thellësisht fetar’ jo vetëm që nuk kishte ndërgjegje kombëtare ose shumë pak të zhvilluar, por patriotët i konsideronte si të pafe, të pamoral dhe tradhëtarë. Kriza e të qënit shqiptar nuk ishte vetëm në Shqipërinë Muslimane. Nathalie Clayer rrëfen që kriza e shqiptarisë ekzistonte edhe në Korçë në mesin e të krishterëve ku ajo tregon që ‘sipas konsullit austro-hungarez, në dimër të viti 1909, “partia shqiptare” në këtë qytet kishte në gjirin e saj njëqindepesëdhjetë familje, ndër të cilat ato të Kosturit, të Bimblit dhe të Gramenove, si edhe rreth dyqind familje vllehe. Ndërsa “Partia greke” që ishte kundërshtare e saj ishte shumë më e fortë. Ajo përmblidhte afërsisht dymijë familje shqiptare nga Korça dhe katërqind familje vllehe nga Voskopoja, Moskopolisi i vjetër.’ Rasti i Petro Nini Luarasit, kur ai nisi t’u mësojë sesi të shkruajnë shqip fshatarëve të Luarasit dhe Mitropoliti i Kosturit e akuzoi si ‘mason dhe protestant’, dhe e ç’kishëroi tregon vështirësinë e madhe që proçesi i konvertimit të otomanëve në shqiptarë kishte në fillimin e shekullit të XX-të në Ballkan.
Lufta ndërmjet konceptit të turkut dhe kaurit me shqiptarin e imagjinuar të Rilindjes u intesifikua edhe më shumë pasi në nëntor të vitit 1912 dy krahinat otomane, Gegëria dhe Toskëria u deklaruan të pavarura, dhe u bashkuan nga Fuqitë e Mëdha për të krijuar Shqipërinë në 1913. Ndërsa një pjesë e shqiptarëve me në krye Esat Pashën dhe Mahmut Hajret Pashën luftonin për të mbrojtur Devletin, deklarimi i pavarësisë nga grupi i nacionalistëve të Ismail Qemalit u prit me habi në të gjithë vendin. Kjo gjë mund të lexohet edhe në telegramet osmanisht të shkëmbyera në këtë kohë ndërmjet vetë rrjetit të nacionalistëve që shpallin pavarësinë. Në telegramet e dërguar në një seri qytetesh në Shqipëri arsyeja e shpalljes së pavarësisë nga Turqia jepet e lidhur me pushtimi serb, dhe se Shqipëria duke shpallur pavarësi nuk duhej të luftohej nga Serbia. Disa nacionalistë si Refik Bej Toptani pyesnin Haxhi Ali Elbasanin që ishte kreu i Xhon Turqve në Shqipëri nëse një shpallje e këtillë pavarësie mund të sillte ndonjë përfitim. Dhe kur në Tiranë më 26 Nandor 1912 u shpall pavarësia fjalimi i mëposhtëm i Refik Toptanit tregon arsyen:
- O vllazën! Me hidhërim të madh po ju them se e pru puna me u nda prej vllazënve tanë turq dhe me e zbrit bajrakun e atyne që ka value këtu me qindra vjetsh dhe me ngref qeverinë kombëtare e me ngrejtë flamurin e Shqipnisë. Dhantë Zoti e u puqshim kështu si sot gojë ndër gojë që ashtu të mundemi me e ruejtë atdheun tonë nga të shkelunit e anmikut. Rroftë Shqipnia në vetë, rroftë vllaznimi, rroftë flamur kombëtar!

Kryetari i Bashkisë, myftiu dhe kryetari i komisionit për mbrojtje kombëtare të Gjirokastrës përfaqësuesit e saj që kishin shkuar në Vlorë i autorizonte që ‘të mbronin të drejtat e të Fortës Mbretnië Ottomane e Atdheut tonë të përbashkët.’ Ndërsa në një telegram që Vlora i dërgonte Gjirokastrës, Tepelenës, Delvinës dhe Pogonit në datë 20 Vjeshta e Tretë 1912 shkruan që Qeveria e Përkohshme e Vlonës u shpall nga nevoja. Por ‘lidhjet tona me të Naltin Hilafet të Islamismës do të jenë të patundme deri në Ditën e Kiametitm ashtu edhe për vazhdimin e vllaznimit me të Naltën Mbretënië Ottomane nuk do të pushojmë së përpjekuni me sinqeritet edhe Ottomanët sa të jetë jeta do të jenë vllaznit tonë.’ Por në anën tjetër Këshilli Juridik dhe gjykatat e Gjirokastrës dhe Pogonit dënonin këtë akt ndarje nga Perandoria Osmane të kazave të Beratit dhe Gjirokastrës dhe kërkonin ndërshkimin e fajtorëve. Ndërsa Ismail Qemali në një letër dërguar Esat Pashës dhe forcave mbrojtëse të Shkodrës, shpalljen e pavarësisë e argumenton si formën e vetme për të ruajtur Shqipërinë dhe Islamismën në Evropë me kushtet e krijuara.
Edhe pse në Shqipëri kushtet ndryshuan pasi në Gusht 1913 Fuqitë e Mëdha, vendosën përfundimisht për të shpallur krijimin e Shqipërisë, nga shkrimet e kohës duket që në Shqipëri populli në shumicën e tij nuk e kishte fort idenë e këtij ndryshimi i cili duhet të sillte edhe një zhvendosje masive në imagjinatën e njerëzve nga otomanë në shqiptarë. Kristo Floqi deklaronte më në numrin e 3-të të Përlindja e Shqipnies që botohej në Vlorë se tani që: Shqipëria u bë, duhen bërë edhe shqiptarët. Ai dhe veprimtarë të tjerë të qeverisë së Vlorës iu desh të përballen me një popull që nuk dinte gjuhën e tij por komunikonte ende në Osmanisht, që nuk njihte vendimet e Vlorës dhe më pas Durrësit dhe që në shumë raste nuk kuptonte dot se çfarë kishte ndodhur. Konvertimi juridik i otomanëve në shqiptarë u krye në Prill 1914 kur Statusi Organik i Qeverisë së Vidit në kapitullin III, pika 1 e popullsisë deklaronte që: ‘shqiptarë janë të gjithë ata që kanë lindur apo banuar në territorin shqiptar përpara 28 Nëntorit dhe gëzonin në periudhën osmane, nënshtetësinë osmane.’
Megjithatë kryengritja e osmanllive të Shqipërisë së Mesme e cila nisi në këtë kohë, dhe deklaruan veten otomanë dhe bashkim me Turqinë, Haxhi Qamili që i kërkonte Grigor Nosit që ishte ‘një copë kaurr’ që të bëhet ‘turk’, deklarata e Spiro Milos në 22 shkurt 1914 kur himariotët nuk pranonin të jetojnë me turko – shqiptarët, dhe shtatë vite më vonë e Gjon Marka Gjonit në Mirdit kur mirditorët deklarojnë se: Nuk e dona ycymetin e Turkijes t'Tirans! tregon sesa i vështirë dhe i gjatë ka qënë proçesi i ndarjes së turkut dhe kaurit nga një perandori në tërheqje, për të prodhuar shqiptarin e shtet-kombit që u shpik në vitin 1913.

[drenicaku]

kemi nevoj per njohje edhe nga shtetet arabe,por duhet pasur kujdes se keto shtete jan miq te armiqve tan.
Per fat te keq diplomacia e kosoves ka ren ne nivelin e naim terrnaves dhe kjo eshte per mjerim,me gjith ate duhet pranu qe qeveria e sotme eshte si pa kok dhe kam bindjen qe kjo qeveri duhet te bej freskim me ministra te rinje sidomos duhet urgjentisht te ndrrohet ministri i punve te jashtme dhe te gjindet nje njeri i zoti qe fare nuk do te kishte te bej me ndonje parti politike por te jet profesionist i vertet.

[Tigrimelara]

Dje degjova nje teze teper interesante, qe Amerikanet ju bejne shtypje Botes Arabe qe mos e njohin Kosoven sepse populli i Kosoves eshte shumice islam, ne kete menyre Shqiptaret Musliman do te krijojne nje urejtje per Arabet dhe njikohsisht do fillojne te largohen nga Islami.