“Çmontim me normë, merrnim fëmijët për ndihmë”
“Makinat me municione mbërrinin natën në repart. Zakonisht ishin 40 dhe secila transportonte mesatarisht 150 deri në 180 arka me predha”.
Fatos Mahmutaj
Agim Dova, Nikolin Hazizi dhe Elton Hasa, nga vende të ndryshme në spital pohuan dje të njëjtën gjë. Ishin punëtorë të ngarkim-shkarkimit në repartin e tragjedisë në Gërdec, punë, të cilën e kishin bërë prej muajsh, ndërsa tani kuronin plagët e shumta që kishin marrë dhe të afërmit e zhdukur nën rrënojat e repartit. Dova vetë kishte shpëtuar paq, por nga shpërthimi kishin humbur disa të afërm të tij dhe disa të tjerë ishin plagosur, përfshi edhe mbesën 5-vjeçare, e cila ndodhej në shtëpi rreth një kilometër pranë fabrikës së tmerrit. Vajza 5-vjeçare, Denisa kishte marrë plagë të shumta në kokë dhe trup, ndërsa e ëma, Adile Zguri i rrinte te koka e saj gjithë kohës në repartin e traumave neuropsikiatrike në Spitalin Ushtarak. Zguri tregon se, në momentin e shpërthimit sapo kishte nisur pushimi 30 minutësh i drekës dhe se ajo do shkonte në shtëpi për të ngrënë drekë dhe për të parë fëmijët e mitur. “Kur dola te dera kryesore pashë që aty kishte rënë zjarr, i cili po avanconte nëpër barut drejt pirgut me predha, ndaj të gjithë, instinktivisht shkuam drejt portës dytësore në drejtim të fshatit Gërdec. Aty na kapi edhe shpërthimi, ndërsa vazhduam të ngjiteshim drejt kodrës sipër”, tha ajo duke pohuar se, tashmë nga fisi i saj mungojnë katër persona: Zilie Leti, Zilie Kaca, dhe bashkëshortët Shefki dhe Bukurie Cani, që mendohet se ndodhen të groposur poshtë rrënojave. Vëllai i saj Agimi, ishte një nga punëtorët më të vjetër të fabrikës. Ndërsa Nikolini dhe Eltoni ndodheshin në të njëjtën dhomë në spitalin e djegieve, ku kuronin plagët e shumta që kishin marrë ndërsa i kishte zënë brenda fabrikës vala e shpërthimeve dhe flakët.
Zoti Elton, kur keni nisur punë në fabrikën e çmontimit të municioneve dhe cila ishte puna jote aty?
Kam filluar të punoj aty që nga qershori i vitit të kaluar kur çmontoheshin fishekë. Diku nga muaji nëntor përfundoi ky proces dhe pas kësaj bëmë afërsisht tre muaj pushim, derisa në janar filluam me predhat. Gjatë gjithë kohës kam punuar në shkarkimin e makinave me municione, isha pjesëtar i njërit prej tre grupeve me nga katër persona që bënin këtë punë. Ndërkohë punoja kryesisht natën, pasi gjatë kësaj kohe vinin aty mjetet. Por kam bërë edhe punë të tjera aty, thuajse të gjitha punët.
Çfarë sasi municionesh kishte mbërritur në repart deri ditën e tragjedisë?
Çdo natë aty mbërrinin 30-40 kamionë ushtarakë tip “Man” ose “ZIL”, që sillnin predha nga e gjithë Shqipëria. Në fakt nuk na interesonte shumë origjina e tyre se sa sasia. Për çdo mjet që shkarkonin merrnim 12 mijë lekë (të vjetra) si grup. Secila prej makinave që shkarkonim transportonte 150–180 arka predhash, varet nëse ishin teke ose dopjo, pra nëpër kuti ndodhej një apo dy predha. Këto predha ishin të kalibrit 37, 100, 122 dhe 152 mm. Pasi përfundonin procesin në repart gëzhojat e tyre largoheshin sërish jashtë, ku me sa di përfundonin për skrap.
Mund të na tregosh procesin që kalonin predhat derisa nxirreshin sërish nga reparti-fabrikë?
Pasi i shkarkonim predhat, i vendosnim në fushë të hapur pranë fabrikës. Aty në mëngjes i merrnin punëtorët dhe fillonin çmontimin. Punohej në grupe me nga katër persona, që thuajse në të gjithë rastet ishin anëtarë të së njëjtës familje. Burrat e çdo grupi hapnin arkat dhe kur ishin predha të zakonshme hiqnin djegoret, të cilat i largonin tutje. Pastaj me radhë nxirrnin gëzhojën që gratë e kthenin përmbys për t’i derdhur barutin në një thes. Mesatarisht çdo predhë e madhe mbante 7 kilogramë barut. Ndërsa pjesën tjetër të saj, të cilës i ishte hequr djegorja e hidhnim në një shesh, ku sapo bëhej një sasi e caktuar ngarkonim kovën e fadromës që e nxirrte në anë të repartit, diku pranë hyrjes. Gëzhojat pastaj transportoheshin në fabrikë ku gratë me thika gërryenin grason dhe pastaj këto ngarkoheshin sërish nëpër kamionë për të shkuar në shkrirje. Ndërsa në rastin kur predhat ishin blindëshpuese, procesi ishte disi më i vështirë. Këto ishin të montuara dhe burrat pasi i nxirrnin i futnin mbrapsh në disa vrima në beton derisa hynte tërësisht gëzhoja. Ndërsa nga ana e predhës futnin një tub, që e lëviznin lart–poshtë dhe anash derisa predha lëvizte nga vendi dhe pastaj ndiqeshin të njëjtat procedura, si në rastin e predhave të çmontuara.
Po me barutin, predhat dhe djegoret ç’ndodhte?
Baruti, i cili ishte edhe shkaktari i tragjedisë së mëvonshme futej nëpër thasë të mëdhenj, që stivoheshin në fushë të hapur. Kur bëhej një sasi e caktuar baruti magazinohej nëpër 12 kontenierët që ndodheshin të vendosur në qendër të repartit. Katër prej tyre ishin bosh, tre plot dhe tre të mbushur përgjysmë. Thuhej që këto do dërgoheshin në një fabrikë që prodhonte fishekë gjuetie. Ndërsa predhat e çelikta pa djegore stivoheshin në hyrje të repartit dhe në një pikë tjetër midis fabrikës dhe kontenierëve të barutit. Po kështu edhe djegoret ishin grumbulluar në një pikë sipër repartit.
Kush ju kishte punësuar juve, sa paguheshit dhe i merrnit në kohë pagat?
Unë dëgjova se kishte vende pune në fabrikë dhe u paraqita aty. Fola me një person që quhej Tani. (Edhe Nikolin Hazizi thotë se ka folur me këtë person. Ndërsa Agimi tha se, personi që e kishte punësuar quhej Vangjel, por që nuk ia dinin mbiemrin. shën.red). (Të njëjtës pyetje Agim Dova iu përgjigj: “U paraqita te fabrika bashkë me gruan dhe dy motrat e mia. Vangjeli na tha për kushtet e punës dhe pagesën. Kështu që ramë dakord të paguheshim nga 10 mijë lekë të vjetra dita. Unë më pas kalova te ngarkim-shkarkimi i mjeteve ku kishim pagesa të tjera, pak më të mira. Rrogat paguheshin në kohë, çdo datë një ose 2 të muajit ne merrnim paratë në dorë për ditët e punës. Edhe leje nëse kërkoje të jepnin, ndërkohë ne nuk kishim asnjë kontratë pune me shkrim”.
Sa ishte norma e punës?
Tek çmontimi çdo grup duhet të dorëzonte në përfundim të punës 1050 gëzhoja, ndërsa te heqja e grasos nuk kishte normë. Aty çdo punonjës, kryesisht punon gra, duhet të pastronin aq sa të mundnin. Aty përflitej se kontrata e firmës me ministrinë përfundonte më 31 mars, ndaj duheshin çmontuar sa më shumë predha.
Mendoni se kishte ende vende pune bosh aty?
Aty nuk ishte kthyer askush pas që kërkonte punë. Mjaftonte të paraqiteshe grup me katër persona dhe nëse u mbushej mendja të merrnin menjëherë në punë. Vumë re që kohët e fundit përflitej se brenda muajit mars duhej të përfundohej gjithçka, kjo bëri që të shtoheshin ritmet e punës, çka solli edhe uljen e zbatimit të rregullave të sigurisë. Por edhe pas kësaj, nuk mund të them se siguria në punë nuk respektohej fare, pasi çdokujt i dhimbej jeta dhe se pasojat merreshin me mend.
Panorama
Krijoni Kontakt