Copëza...!

[engjellorja]

shume faleminderit sinqerisht

[[Perla]]

nuk eshte fund i lumtur...
eshte vetem nje cast "njerezor" i nje njeriu te "forte"
vetem per nje cast jam perpjekur te shoh nje drite, qofte edhe te mekur e te pashprese, ne fund te tunelit...
per here te pare "e kam hedhur ne leter" ketu ne forum, por nuk dua ta ndryshoj...

jo engjellorja mos e ndrysho...eshte kuptim plote dhe me vlere...

[krispi]

nese me lejon, do te doja te te pyesja me shume kortezi ;cfar tu duk patetike?

Nuk e di as vete, ishte e vetmja ndjenje qe me mbeti pasi e lexova.

Ajo - patetike ne nenshtrimin e vet absurd

Ai - patetik ne tradhetite pa kuptim dhe xhelozine e pakuptimte mbi asgje (ajo ishte gjithmone aty per te, c'e bente ate xheloz?..)

Ai - patetik ne inferioritetin e vet qe sidoqofte mund te ishte me mire po te mos e permendje, po ta lije qe lexuesit ta nxirnin vete si perfundim

Ti (ju) - patetike si shkrimtare per historine roze qe ke menduar

MEGJITHATE, TI SHKRUAN MIRE, FAKTI QE KE NGJALLUR NJE NDJENJE TEK LEXUESI ESHTE SHUME POZITIVE PER NJE NJERI QE SHKRUAN...

[engjellorja]

ai nuk ishte xheloz, ishte vetem inferior... e trajtonte keq qe ajo te ikte dhe ai ti shpetonte atij stermundimi...atij dyluftimi me veten...
por ajo nuk iku
femra nuk ishte e nenshtruar... vetem se kishte arritur te depertonte, ta njhte, deri edhe ne skutat e tij me te erreta... cuditerisht, ndonjehere edhe kjo eshte dashuri...megjithate une tregimin e kam mbyllur aty , nuk ka me shtigje per fund te lumtur...

sa per ate qe t'u duka patetike... nuk di c'te them... une asnjehere nuk kam thene per veten qe di te shkruaj mire....ky tregim eshte nje tip eksperimenti qe bera une se sa arrrijne lexuesit te terhiqen nga personazhe jashte skemave te zakonshme klishe...si ky me siper...
nuk me pelqejne personazhet tip telenovele...ku i keqi ben cmos ti bej keq te mirit, ndersa i miri eshte i tejmbushur me cilesi...
te falenderoj per pergjigjen...

[Lemon tea]

nuk me pelqejne personazhet tip telenovele...ku i keqi ben cmos ti bej keq te mirit, ndersa i miri eshte i tejmbushur me cilesi...
te falenderoj per pergjigjen...

keta personazhe mu duken pikerisht te tille..i keqi, i keq deri ne fund(merret me prosti kur ka nje grua shembullore qe ka braktisur gjithshka per te, aq i keq sa i ve flaken shtepise pa kuptim) ...dhe i miri ,(pra ajo), e stermbushur me cilesi deri ne fund (dmth e durueshme dhe e kuptueshme edhe pasi ja kane djegur strehezen ku jetonte dhe perdhosur jeten)..

[engjellorja]

c'te te them... mendimi yt...

mjafton pak keqperdorje e qellimshme...ne kendveshtrim...

[engjellorja]

“Muza”

Ai u ngrit heret ne mengjes, me nje ide fikse ne koke.
Do te shkruante librin me te madh te kohes.
Si, qysh, nuk u morr shume me detaje, por do t’a shkruante dhe pike.
U la, u rruajt, u vesh dhe doli.
Vendosi te bente nje xhiro neper qytet.
Ne rrugicen prane dyqanit, atje ku e gjitha lagjja e tyre, e vogel, blinte buke; po kthehej e lodhur vajza e kasapit. Ne trup kishte nje fustan mbremje. Vjedhurazi kishte degjuar disa peshperima, se ajo bente prostituten gjate nates, ndersa diten shkonte ne univeristet.
Gjithmone sipas peshperimave... thuhej se ajo nuk ishte prostitute si te gjitha te tjerat . Ne lagje e quanin “prostitute luksi „ ; vajzen e kasapit...
Kur u shkembye me te, vajza e kasapit apo prostituta klas;( quajeni si te doni...), i hodhi nje veshtrim shperfilles... dhe atij, papritur, thujse i’u lekund ideja qe i shkrepi ne koke, se mund t’a bente personazh ne “librin me te madh te kohes”.
Nuk ishte ide e keqe... te gjithe shkritmtaret e medhenj kishin shkruar per prostitutat, madje shkrimet per to, ishin vleresur shume prej kritikeve, cuditerisht bujare, ne raste te tilla...
Thua kritiket te kene patur ndonje borxh pa lare, ne ndergjegje, ndaj prostitutave te te gjitha koherave...? „ Ehh... bote e ngateruar...“ - mendoi ai me vete.

Po, po, mund te shkruante per te, vetem se i’a kishte friken nje hollesie; ai nuk kishte qene asnjehere me ndonje prostitute...

E hodhi poshte si ide, sapo i zune syte, ne kthesen e rruges, silueten prej enderimtareje te farmacistes se lagjes.
Farmacistja me kishte ca sy (...dmth dy kishte gjithsej...) qe... o zot, o zot...!
Meqe permendi zotin... nje zot e dinte perse ishte bere farmaciste nje femer me sy te tille.C’mekat...!
Farmacisten kohet e fundit e shihte te trishtuar.
Edhe per te, njelloj si per vajzen e kasapit, peshperimat tregonin se kohet e fundit ajo n’a ishte lidhur me nje djalosh shume simpatik dhe prej nje dere, historikisht te kamur. Por qe ditet e fundit, cuditerisht, ishin shkeputur nga njeri tjetri, pa shkak...

Po, po, mund te shkruante per te... nje femer e tille...
Ai perendoi syte...

I’u kujtua zhargoni i djemve te lagjes, sa here qe atyre i’u binte rruga para farmacise se saj modeste.
- C’derrr femre qe eshte...!
Ai nuk arrinte t’a kuptonte dot, kete lloj shprehje. Si mund t’a epitetoje me ate fjale, nje femer te tille...!!! Jo per gje po “ e shkreta” vajze, nga fizionomia, nuk kishte asgje te perbashket me ate lloj race...
Kjo vertetonte thenien e nje plake ne katin e pare te pallatit te tij, e cila, cdo mengjes, nxirrte koken ne dritare duke share pare e mbrapsht, vjazat e reja qe kalonin andej... thuhej se plaka edhe ne rini e shemtuar kishte qene, por kur tregonte “historine e madhe te dashurise se saj te hershme” (gje qe kishte shume mundesi te kishte qene komedi diletante) e perfundonte me nje fjali te tipit; “ Meshkujt jane derraaaaa... ose te gjithe derrat nje turi kane...

-Eh... pune derrash me nje llaf... - mendoi ai me vete... dhe vazhdoi rrugen...

E ku e kisha fjalen une... ah po te farmacistja.

- Dreqi t’a mare... - shau me vete
- Nuk ka drame ne ndarjen e farmacistes me djaloshin prej dere te kamur...!!!

Ekzistonte vetem nje detaj i vogel, ne dukje i parendesishem; sa here qe ata dilnin te drekonin apo darkonin se bashku (sipas vaktit), djali perfundonte ne spital. Kjo nuk ndodhte prej sharmit te farmacistes, i cili per hir te se vertetes, duhej thene se ishte morboz... por prej nje fakti banal , djalit i bente alergji aroma e ilaceve, qe mbarte me vete “e shkreta” vajze, per faktin se rrinte gjithe diten, me ilacet perqafuar...

Por mund te shkruante edhe per...

Papritur degjoi nje te frenuar te forte... m’u perpara kembeve te tij.

-Shiko rrugen mor humbameno... – i bertiti nje koke leshatore qe nga dritarja e makines.

Ai ngriti syte lart...
Qielli ishte ngrysur...
Ishte bere gati per shi...

Ne ditet me shi gruja e tij gatuante fasule...
Psheretiu...

Sa i hahej nje pjate...!

[viktoria123]

suksese...engjellorja ime...trofeja....me pelqeu shume, ajo ndofta ndodh rrall... por egziston ,cuditrisht kan ndodhur dhe dashuri te tilla...por do te doja te shtoja dhe dicka tjeter se vet femra nga natyra eshte e durueshme ,e fort ,besnike ,konservatore ne dashuri per familjen qe ajo nderton...panvarsisht se dhe nje tip inferiori apo me mire do te shkonte i paedukuar mire...i pamesuar si te donte...u be pjese e jetes se saj..pra u be njeriu i saj...dhe pse perrfundimi me mjegull shume te erret ...ajo kembengulse ne te sajen...se ashtu e kishin edukuar....ta donte familjen

[oiseau en vol]

Well, i kam lexuar pothuaj te gjitha pjeset e Engjellores, edhe poezite e saj. Me duhet ta them qysh ne fillim, madje me kenaqesi, qe Engjellorja shkruan bukur.

Stili i Engjellores eshte nje stil i lehte, jo shume i ngarkuar ne analiza te stergjata, me nje fije ironie qe nxjerr krye andej-kendej, dhe me nje lloj kenaqesie ne te lexuar.

Personazhet kapen menjehere, mund te hyjme ne koken e tyre, fjalet jane te perkora, dmth lexuesit i duhet te beje pjesen e vet ne zberthimin e ngjarjes (çka kjo eshte nje merite e autores qe arrin ta therrase lexuesin per ta bere dhe aktor, jo vetem spektator).

Pas nje redaktimi fare te lehte, tregimet e saj mund te botohen ne çfaredo reviste letrare shqiptare dhe jam i bindur qe do te kene sukses.

Ajo qe me ka rene ne sy dhe qe rralle e shoh tek ca te tjere, eshte ruajtja e njefare ekuilibri midis thjeshtesise dhe rendeses se tekstit. E kam fjalen qe shpesh lexojme tekste ku mund te kalojme pernjehere nga nje tekst i lehte, paksa naiv, ne nje tekst te rende e problematik. Mendoj se kjo gje nuk shkon. Them se nje tekst duhet te krijoje nje atmosfere - e lehte, e rende, mbytese, e hareshme, etj., dhe ne funksion te kesaj atmosfere, vjen dhe shtjellimi i ngjarjes apo intriges.

Diçka tjeter qe me pelqen ne shkrimet e saj eshte dhe aftesia e Engjellores per ta mbajtur te fshehte fjalen e fundit. Dmth, qe ne nuk e kuptojme qysh ne fillim si perfundon historia. Kjo eshte dhe receta e nje suksesi. Lexuesi ka deshire te dije ç'ndodh me tej. Ka shkrime, qe mund t'i kem lexuar andej-kendej (rrofte kliku), ku ne e dime pernjehere si perfundon ngjarja. Cka kjo e lodh dhe e merzit lexuesin dhe e ben qe te marre nje liber tjeter ne dore.

Kur lexon nje shkrimtar te madh, ne ndjejme njefare atmosfere te veçante, ndjejme qe diçka po pergatitet ne horizont, fillojme t'ia shohim trajtat e para por ne medyshje sidoqofte, nuk jemi te sigurte. Dhe ngaqe ne njerezit zgjatemi gjithmone drejt asaj qe eshte e qarte dhe e kthjellet, ne zhytemi edhe me tej ne lexim, per te marre vesh ç'ndodhi. Ketu eshte e rendesishme qe ne nxitim e siper te mos kemi pengesa rruges. Pengesat mund te jene te thjeshta fare : nje sintakse e keqe, njefare rremuje ne mendimet e autorit, si dhe gabimet drejtshkrimore. Keto duhen shmangur tashme.


Per mua, shkrimet e Engjellores perafrohen disi, ne zgjedhje teme dhe ne shtjellim, me stilin e novelave amerikane. Thashe novela dhe jo telenovela. E kam fjalen per ca noveliste amerikane qe ndonje lexues mund t'i njohe me se miri.

Pune te mbare, Engjellore.

[Fiori]

Per mua, shkrimet e Engjellores perafrohen disi, ne zgjedhje teme dhe ne shtjellim, me stilin e novelave amerikane. Thashe novela dhe jo telenovela. E kam fjalen per ca noveliste amerikane qe ndonje lexues mund t'i njohe me se miri.

Pune te mbare, Engjellore.

Hah dje po e mendoja diçka të tillë. Disa nga krijimet më ngjasojnë me 'romance novels' /novela romancash. Këto të fundit mund të kenë përfitime por gjithashtu shiten me 'kile' , duke vleresuar sasine jo se sa vlerë ka historia nq se më kupton. Dhe nuk është tërësisht gabim të shkruash apo lexosh novela të tilla, sepse njerzit lexojnë (e si rrjedhojë shkrimtarët shkruajnë) për arsye të ndryshme.

Mendoj se ky është shkaku dhe i problemit që lindi me Ditën. Në fund të fundit jeta është njësoj për të gjithë : lindim, kalojmë adoleshencën, dashurohemi, rrudhemi, vdesim...detyra e shkrimtarëve (për mendimin tim) është të thonë atë që duket por që të tjerët nuk e shprehin dot ose akoma më mirë atë që të tjerët nuk e shikojnë dot fare edhe pse e kanë para syve gjithmonë.

Unë nuk them mos vazhdo të shkruash, por duhet të kuptosh që me sa kam lexuar këto janë ato 'me kile'. E duke shkruar këto duhet të mundohesh si përfundim të shkruash atë që do të dallojë nga masa.


Suksese