Tema te ndryshme nga LinaNur

[Linë]

-mendo se ia del
-kerko ndihme nga njerezit dhe keshille
-mos ia kthe shpinen keshilles se mikut/mikes
-konsideroje pirjen si gjest te keq
-kujtoje se je me i/e dashur pa duhan tek te tjeret.

Si ta lesh duhanin?
-Mbeshtetu tek Krijuesi, braktise vetem pse gjen tek ai shpres dhe ndihme. Thote Zoti: Dhe kushdo qe mbeshtetet e ve shpresat tek Allahu, atehere Ai do t'i mjaftoje atij plotesisht. Pa dyshim qe Allahu do t'ia permbush qellimin atij."

Perfitimi nga lenia:
-Fitimi i kenaqesise se Allahut. Njeriu qe braktise dicka per hir te Tij, Ai do ia zevendeson me dicka me te mire.

Ne fund kujto nje rrezik: njeriu qe eshte duhanpires lekuren mund ta kete me te mbyllur nga ngjyra. E si do te ishte me ty kur fytyren tende do ta ndriconte nuri (drita)?!

[Linë]

Nuk qenka udhezim vetem te dish te falesh, te thuash se une jam musliman/e, te agjerosh dhe pak gjera tjera. Vertet, disa njerez lan pas dore edhe gjera tjera te rendesishme. Pak njerez jane te udhezuar mire.

Njeriu merr udhezim duke lexuar e mesuar, por kjo realizohet nese vertet e din cfare eshte vlera e dijes. Ka ca qe lexojne, shkojne ne ligjerata te dijetareve e hoxhallarve por nuk paten efekt. Kur ke para nje liber, atehere arrihet suksesi nese peson delirje. Ne kete rast merr dije, e sheh veten ku je, mendon qe te kapesh cka te duhet, pastrohet shpirti etj. Ka ca qe lexuan por kete nuk e kuptuan.

Nese nje musliman/e pasi qe hyri ne Islam nuk e pranon keshillen qe duhet, nuk dine te kapet pas atyre qe duhet te kapet, nuk dine te dalloj shirkun, bidatin, te keqijat, aktualitetin atehere i duhet udhezimi akoma. Vertet te kundertet jane pak e shume pak.

Per anen e brendshme cfare te themi! Sa vecori negative ka! Si mundet nje qe mendon se qenka i/e udhezuar te ofendon tjeret me gjuhen e vet, si munden te thone e kuptuam Islamin por disa gjera ne Islam vet i kundershtojne, kane realizuar disa obligime dhe nga krenaria i shohin te tjeret te vegjel. Ka hyre dunjaja ne mes.

Shume ka nevoj njeriu te udhezohet, s'mjafton me pak, thuaj Zot me udhezo, kuptoi mangesit e tua dhe kerko ndihme, gjeje strehimin tek Istigfari dhe dije se Dija eshte shpetim.

[Linë]

Shirku ka kuptimin te adhurosh dike tjeter pervec Zotit, eshte shokvenie Krijuesit ne adhurim; te luturit, te mbeshteturit, te kerkuarit ndihme dikujt tjeter pos Zotit.

Arabet para shpalljes se Kur'anit kur donin te benin udhetim, merrnin nje shpend dhe e leshonin te fluturonte, nese shkonte nga ana e djathte atehere thonin se jane me fat, nese shkonte nga e majta atehere besonin fat te keq. Allahu nuk e nderton kaderin ne keto forma te atilla qe nje shpend te ben percaktime, kete nuk e beri shkak. Kjo eshte bestytni.

Tek shqiptaret kemi plote nderthurje te tilla famekeqe, sic eshte psh prerja e thonjeve naten e marte. Disa thone se kendimi i korbit mbi shtepi sjelle fatkeqesi. Disa shkuan dhe moren simbole si paktkoi i kalit dhe vendosen ne shtepi me qellim se ai mbron nga e keqja. Nuk munguan as te tjera, si mbajtja e tespiheve apo nje figure e vogel te Kur'anit brenda vetures. Po te besohet se keto gjera te shpetojne nga e keqja eshte mekat qe nuk falet nese te gjen vdekja pa pendim.

Femijet shqiptare kane ne qafet e tyre zinxhire me figuren e nje syri qe ua ngjesin prinderit, me qellim t'i mbrojne nga e keqja. Ata nuk e dine se ky eshte mekat ndaj Atij qe ua fali femijet. Ku ka fuqi ai simbol te ndal te keqen?!

Mesyshi eshte gje ekzistuese, por masat qe marrin njerezit per ta parandaluar eshte GABIM, psh bartja e ketyre gjerave, hajmalia e te ngjashme. Mesyshi largohet me kendim te Kur'anit, te duave, me dhiker (permendje te Zotit).

Nese je nga ata/ato qe merr mesysh atehere thuaj: MashaAllah tebarekeAllah.



Premtoi Allahu qe shirkun nuk e fal pa u penduar robi. Mekati me i madh ne toke. Kjo e rrezikon besimin ne 1 Zot, rrezikon Teuhidin e Paster.

Sipas nje hadithi, 70,000 persona do te hyjne ne xhenet pa dhene llogari, jane keta qe e ruajten teuhidin: qe nuk u mbeshteten ne rukje, ne sherim prej zjarri e as nuk besuan ne bestytni, por u mbeshteten ne Zotin.

Sa bestytni enden ne popullin tone sa libra te shkruhen. Asgje nuk fitojne praktikuesit e bestytnive pos zhgenjim, denim, jete te keqe dhe perfundim trishtues.

Nuk jane pjesemarres vetem ata qe s'jane fetare, por jane edhe muslimanet te perfshire ne keto gjera.

Ka mbulesen dhe prap degjon fjale shirku. Ka burre me vite ne Islam dhe prap e gjen ne keto gjera.

Si nuk arriten njerezit te kuptojne fene e paster? A thua qenka fe vetem 5 kohe namaz, apo qenka sadakaja dhe tespihu, e ku e lane Teuhidin e shirkun?

Le te kontrollon cdo kush veten perballe kesaj, mund te jesh nga ata qe mekatojne e kane mekate te perditshme plote, por mekatin e shirkut s'ta fal kush, se Ai qe fal gabimet kete nuk e fal.

Si arrihet delirja vetemse me lexim, ashtu sic tha ne ajetin e pare qe zbriti Zoti: Lexo!

[iktuus]

Shkenca nuk e pranon Mesyeshin.
Cfare eshte Mesyeshi? si vepron? cila eshte forca,energjia dhe kaloria e tij. Kujt element i perket?
Mos do me thuash nga Shejtani! Ah po harrova, keto gjera jane siper shkences.
Jam i sigurt se nese do te prezantoja nje prestigjator te talentuar te cilat praktikon numrat e tij duke trukuar ti me siguri do me thoje e ka fajin shejtani
Tek tema jote nuk mesova asgje pervec predikimin e teologjis

[Linë]

Po të marrësh pendën e të shkruash për gjendjen e atyre që janë të humbur, do harxhohet ngjyra pa arritur të paraqitet ndyrësia e tyre e shumanshme. Nuk ka dyshim se ithtarët e feve (çifutët e të krishterë) janë nga belat e njerëzimit, janë nga telashet e mbarë globit, madje ata të gjithë njihen mirë nga armiqtë dhe miqtë. Megjithatë, para kësaj është një kategori tjetër edhe më e dëmshme, janë këta ateistët e botës. Këta janë sponsorë të fortë të përhapjes së të këqijave në tokë.

“Po të jesh keq me të Madhin, do jenë të gjithë keq me ty”, prandaj ateistët janë nga njerëzit që më së shumti nëpërkëmbën, shahen e nënçmohen në gjuhët e njerëzve. Ndyrësia e tyre kufizohet tek dukuria e mos besimit në Allahun, por e kundërta e kësaj faktikisht është qëllimi madhështor dhe parësor që mbanë botën, qëllim ky për të cilin u krijua njerëzimi, siç thotë Allahu në një ajet Kur’anor: “Xhindet dhe njerëzit i kam krijuar vetëm që të Më adhurojnë.” {Dharijat, 56} Allahu nuk i krijoi njerëzit për tu pasuruar nga varfëria, as për tu bërë mbretër, apo për të kaluar nga poshtërimi në krenari, apo për tu rritur numri i popujve në botë, apo të tjera qëllime si këto.

Ateistët janë njerëz pa fe, ata/ato nuk e ndjejnë se kanë nevojë për besim andaj edhe mohojnë, herë nga mendjemadhësia e herë nga injoranca e plotë vrastare, duke pasur zemra që nuk kuptojnë, sy që nuk shohin, e veshë që nuk dëgjojnë. Një përshkrim i tillë duket se ngjason me natyren e kafshës, e cila nuk kupton andaj dhe ata njerëz mbeten të humbur e aspak të vëmendshëm për qëllimin e jetës.

Jobesimtarët në përgjithësi, të keqen e tyre duan ta aplikojnë edhe tek të tjerët duke ua mbushur mendjen me plotë dyshime dhe mosbesim. Ka shumë njerëz që si pasojë e propagandave të tyre, ranë preh e kurtheve që ua ngritën duke i çuar drejt lajthitjes Në Protokollin e katërt nga "Protokollet e djajve sionistë" thuhet: "Ne duhet të heqim mendimin për Zotin nga mendjet e njerëzve “të lajthitur” e injorantë dhe në vend të tij të vëmë llogaritje matematikore dhe dëshira materialiste." Realisht ishin ideologjitë e ndryshme filozofike nëpër kohë që patën tendencën e thirrjes në mosbesim tek popullata e thjeshtë.

Vazhdoi gjithherë kjo tendencë, e sot është bërë e njohur thirrja: Fabrikimi në “njeriu i ri”, që ka për qëllim se njeriu duhet të largohet nga çdo preokupim fetar duke u angazhuar pas materiales dhe lumturisë shoqërore. Ata synojnë që të transferojnë idetë tona duke e quajtur besimin si diçka e prapambetur, jo e kohës gjë që kërkon ndryshim, ngase kjo droçkë (sipas tyre) është një pengesë serioze në plotësimin e synimeve drejt ndryshimit të botës nën idetë iluministe.

Mendojnë se për të ecur përpara, drejt bashkëkohores duhet të lësh anash besimet, kjo është teoria e tyre e vetëformuar pa mbështetje në argumente, ngase ne e dimë se kapja më e sigurt ku lidhet e gjithë lumturia jetësore është së pari të besuarit në Krijuesin dhe më tej angazhimi në këtë rrugë siç kërkohet, e në fund pason suksesi.

Këta të mjerë edhe pse mundohen ta paraqesin si mjaftë të bukur ideologjinë e tyre, prapë ua numërojmë të këqijat që i kanë dhe që i shkaktojnë, madje këtë edhe fëmijët mund ta vërejnë. Në jetët e tyre shihen shumë dukuri të ulëta nga çdo anë që i kanë kapluar ata dhe shtetet e tyre, siç janë shembull i gjallë që ne vet i shohim dhe i dëgjojmë në media apo nga anë tjera: vrasja, narkomania, homoseksualizmi, prostitucioni, dëshira për para, vetëvrasjet, mashtrimi, korrupsioni, gënjeshtra, mëkatet e mëdha, zhveshja nga morali dhe turpi, lakuriqësia, alkooli, degjenerimi i rinisë, ambiciet e ulëta, amoraliteti, vjedhja, kriminaliteti i lartë, e shumë të tjera gjëra këto që disa i kanë lejuar vetë e disa i luftojnë edhe me ligjet e tyre që i kanë në kushtetutat e shtetit.

Në çfarë po i thërrasin njerëzit këta kur vet shtetasit e tyre flenë me armë nën jastëk? Në çka duan të blejnë mendjet e njerëzve kur shkatërrimi shihet në vetët e tyre? E duan “njeriun e ri” që duhet të ndërtojë rendin botëror, qytetërimin botëror duke mohuar Zotin që është Ai i Cili i ka krijuar, i Cili i furnizon, i Cili ua dha jetën dhe çdo gjë tjetër në jetën e tyre? Këtu është kulminacioni në absurditetin që e shfaqin. Padiskutueshëm, ata/ato nuk e njohin fisnikërinë e shpirtit, pastërtinë e zemrës, mëshirën ndaj të tjerëve, dashurinë e vërtetë, ngrohtësinë familjare, qetësinë shpirtërore sepse nuk e patën njohur Zotin. Mosnjohja e Krijuesit do thotë të mos kesh frikë Atë, gjithsesi për këtë janë të parët që edhe me dëshirë do vepronin gjëra të shëmtuara.

Kur flaket tutje besimi në Zotin, atëherë pas kësaj vjen edhe diçka tjetër e që është mos besimi në ditën e Gjykimit, Dita që njerëzit do merren në llogari, disa do dënohen e disa do shpërblehen varësisht nga ajo që vepruan. Kjo është një arsye e madhe pse njeriu që nuk beson Allahun dhe Ditën e Gjykimit bën shumë të këqija, ngase ai nuk e ndjenë peshën e dhënies së llogarisë, për të gjithçka është liri, kënaqet me atë që i duket e mirë.

Sa herë përmenden ateistët, mendohet një gjë shumë interesante, e kjo është se ata në të vërtetë luftojnë me veten e tyre, me mendjen e tyre, herë se “Ka Zot” e herë se “Nuk ka Zot”. Disa prej tyre në çaste vështirësia klithin emrin e Zotit, e disa e mbajnë të fshehur edhe nga vetja e tyre. Ja kështu tregohet jo stabiliteti që kanë në zemrat e tyre duke e luftuar veten. Stresi, shqetësimi, vetmia, shkatërrimi, frika, mjerimi, braktisja, pesimizmi janë që i përcjellin jetët e tyre, këta ende nuk gjeten qetësi edhe pse mund të kenë jetë të gjatë ngase mosbesimi i tyre ua sjellë një gjendje të tillë të keqe, të humbur. Kështu thotë Zot kur i përmend në një ajet: “Kush nuk beson, do të mbajë barrën e mohimit të vet. Mosbesimi u shton jobesimtarëve vetëm urrejtje para Zotit të tyre; mosbesimi u sjell atyre vetëm humbje.” {Fatir, 39}

Janë më të pikëlluarit, njerëz që hallin e tyre nuk kanë ku e tregojnë, kur u vdes i dashuri ata çirren në bërtima, po të besonin do kuptonin se vdekja është nga vendimi i Allahut e do ishin qetësuar. Aq shumë i kanë frikë vdekjes sa fare nuk duan ta mendojnë këtë, andaj i shterin të gjitha kënaqësitë deri sa kanë frymë, e ndoshta për ta kënaqësi është edhe vrasja e gruas, e fëmijës, e të tjerëve, e të tjerëve.

Të ecurit përpara kufizohet me suksesin, dijen e jo me mohimin e krijuesit, a ka më injorancë se kjo, më nivel të ulët dhe më arrogancë? Për të qenë njeriu i shpëtuar duhet të dijë se ka një Zot, e që është Allahu, Zoti i botëve. Kjo shumë mirë u vërtetua edhe pse ne nuk kemi nevojë për vërtetime shkencore ngase besojmë duke iu referuar fjalës së Allahut të shpallura në zemrat tona.

Sa njerëz u vranë, u masakruan, u dëmtuan nëpër kohë me luftëra e konflikte ndër qytetërime si pasojë e qëllimit të shuarjes së besimit në popuj nga krerët e atyre rrymave filozofike që mohojnë edhe prejardhjen e njeriut si një krijesë që ka një Zot! Këta janë për të cilët Allahu do i gjykojë si e meritojnë pa i bërë padrejtësi aspak, ngase Madhëria e Allahut ishte e madhe për tu mohuar nga një krijesë e dobët siç është njeriu, atëherë pa dyshim që për këtë është edhe dënimi i madh.
Po të mos ishin të folurit e gjuhëve të tyre gënjeshtare dhe mohuese, atëherë toka do ishte e qetë nga të këqijat. Janë këta kinse të veshur me petkun e bardhë, kinse kërkojnë paqen në botë të cilët janë më të ulëtit në mbarë njerëzimin që shumë të këqija shkaktuan me fjalët dhe duart e tyre. Përhapen çdo të shthurje, shkaktuan çrregullime, sollën mbrapshti, zëvendësuan ligjet që i solli Allahu si më të mirat për krijesat e Tij, andaj kjo shënon qartë ndyrësinë e tyre si qenie. Nuk i takoi një vdekatari ta bënë këtë kur dihet se sa i dobët është, atë e rrëzon madje edhe një sëmundje shumë e vogël.

Për këtë edhe vdekjen e kanë siç i patën veprat, as familjet dhe fëmijët e tyre nuk ndjejnë mëshirë për ta (këtu mund të themi se edhe familjet e tyre mund të jenë mosbesues dhe si pasojë e kësaj edhe këta nuk kanë mëshirën për të vdekurin), as nuk do kenë konsideratë për emrat dhe nderin e tyre si familjarë, duke shkelur dhe harruar që ishte më parë, ku burri do vrapojë pas grave tjera e gruaja pas burrave të tjerë.


Ata s’do lënë diçka për tu marrë si shembull i së mirës andaj edhe hidhen pa kujdes në varret e tyre pikërisht nga të afërmit e vet. Kështu si pasojë e veprave të tyre, dhe mohimit që patën sa ishin gjallë nuk do iu shfaqet përpara një lavdi apo nderim. Njëri do vdesë i zhytur në kriminalitet, njëri në borxhe, njëri në sëmundje virusale, njëri në narkomani, e njëri duke u vrarë nga shoku apo partneri i tij. Vdekja do i gjen në ndonjë skutë të strukur apo në ndonjë vend pleqsh pa vizita nga të afërmit, të humbur në mallkimet për jetën.

Atë që e do Allahu, e duan krijesat, e ateistët sa për emrin që patën, do jenë të humbur në këtë botë dhe në ahiret si pretendues së mohimit të Zotit të Plotfuqishëm, Krijuesit të gjithçkaje, të Ndershmit dhe të Plotfuqishmit për gjithçka.
Allahu është i Drejtë me robërit e Tij, Ai e dinë se kush e meritoi zemërimin e Tij, prandaj dhe do korrë secili njeri çfarë patë mbjellë.

[mia@]

Qe te titulli kuptohet qe dhe permbajtja do jete po aq "cilesore" Me vjen keq por me nje shkrim te tille me shume i largoni njerezit nga feja. Ky shkrim nenkuptohet, " Le ti bejme qejfin vetes duke ulur poshte te tjeret."

[xhori]

Po të marrësh pendën e të shkruash për gjendjen e atyre që janë të humbur, do harxhohet ngjyra pa arritur të paraqitet ndyrësia e tyre e shumanshme. Nuk ka dyshim se ithtarët e feve (çifutët e të krishterë) janë nga belat e njerëzimit, janë nga telashet e mbarë globit, madje ata të gjithë njihen mirë nga armiqtë dhe miqtë. Megjithatë, para kësaj është një kategori tjetër edhe më e dëmshme, janë këta ateistët e botës. Këta janë sponsorë të fortë të përhapjes së të këqijave në tokë.

“Po të jesh keq me të Madhin, do jenë të gjithë keq me ty”, prandaj ateistët janë nga njerëzit që më së shumti nëpërkëmbën, shahen e nënçmohen në gjuhët e njerëzve. Ndyrësia e tyre kufizohet tek dukuria e mos besimit në Allahun, por e kundërta e kësaj faktikisht është qëllimi madhështor dhe parësor që mbanë botën, qëllim ky për të cilin u krijua njerëzimi, siç thotë Allahu në një ajet Kur’anor: “Xhindet dhe njerëzit i kam krijuar vetëm që të Më adhurojnë.” {Dharijat, 56} Allahu nuk i krijoi njerëzit për tu pasuruar nga varfëria, as për tu bërë mbretër, apo për të kaluar nga poshtërimi në krenari, apo për tu rritur numri i popujve në botë, apo të tjera qëllime si këto.

Ateistët janë njerëz pa fe, ata/ato nuk e ndjejnë se kanë nevojë për besim andaj edhe mohojnë, herë nga mendjemadhësia e herë nga injoranca e plotë vrastare, duke pasur zemra që nuk kuptojnë, sy që nuk shohin, e veshë që nuk dëgjojnë. Një përshkrim i tillë duket se ngjason me natyren e kafshës, e cila nuk kupton andaj dhe ata njerëz mbeten të humbur e aspak të vëmendshëm për qëllimin e jetës.

Jobesimtarët në përgjithësi, të keqen e tyre duan ta aplikojnë edhe tek të tjerët duke ua mbushur mendjen me plotë dyshime dhe mosbesim. Ka shumë njerëz që si pasojë e propagandave të tyre, ranë preh e kurtheve që ua ngritën duke i çuar drejt lajthitjes Në Protokollin e katërt nga "Protokollet e djajve sionistë" thuhet: "Ne duhet të heqim mendimin për Zotin nga mendjet e njerëzve “të lajthitur” e injorantë dhe në vend të tij të vëmë llogaritje matematikore dhe dëshira materialiste." Realisht ishin ideologjitë e ndryshme filozofike nëpër kohë që patën tendencën e thirrjes në mosbesim tek popullata e thjeshtë.

Vazhdoi gjithherë kjo tendencë, e sot është bërë e njohur thirrja: Fabrikimi në “njeriu i ri”, që ka për qëllim se njeriu duhet të largohet nga çdo preokupim fetar duke u angazhuar pas materiales dhe lumturisë shoqërore. Ata synojnë që të transferojnë idetë tona duke e quajtur besimin si diçka e prapambetur, jo e kohës gjë që kërkon ndryshim, ngase kjo droçkë (sipas tyre) është një pengesë serioze në plotësimin e synimeve drejt ndryshimit të botës nën idetë iluministe.

Mendojnë se për të ecur përpara, drejt bashkëkohores duhet të lësh anash besimet, kjo është teoria e tyre e vetëformuar pa mbështetje në argumente, ngase ne e dimë se kapja më e sigurt ku lidhet e gjithë lumturia jetësore është së pari të besuarit në Krijuesin dhe më tej angazhimi në këtë rrugë siç kërkohet, e në fund pason suksesi.

Këta të mjerë edhe pse mundohen ta paraqesin si mjaftë të bukur ideologjinë e tyre, prapë ua numërojmë të këqijat që i kanë dhe që i shkaktojnë, madje këtë edhe fëmijët mund ta vërejnë. Në jetët e tyre shihen shumë dukuri të ulëta nga çdo anë që i kanë kapluar ata dhe shtetet e tyre, siç janë shembull i gjallë që ne vet i shohim dhe i dëgjojmë në media apo nga anë tjera: vrasja, narkomania, homoseksualizmi, prostitucioni, dëshira për para, vetëvrasjet, mashtrimi, korrupsioni, gënjeshtra, mëkatet e mëdha, zhveshja nga morali dhe turpi, lakuriqësia, alkooli, degjenerimi i rinisë, ambiciet e ulëta, amoraliteti, vjedhja, kriminaliteti i lartë, e shumë të tjera gjëra këto që disa i kanë lejuar vetë e disa i luftojnë edhe me ligjet e tyre që i kanë në kushtetutat e shtetit.

Në çfarë po i thërrasin njerëzit këta kur vet shtetasit e tyre flenë me armë nën jastëk? Në çka duan të blejnë mendjet e njerëzve kur shkatërrimi shihet në vetët e tyre? E duan “njeriun e ri” që duhet të ndërtojë rendin botëror, qytetërimin botëror duke mohuar Zotin që është Ai i Cili i ka krijuar, i Cili i furnizon, i Cili ua dha jetën dhe çdo gjë tjetër në jetën e tyre? Këtu është kulminacioni në absurditetin që e shfaqin. Padiskutueshëm, ata/ato nuk e njohin fisnikërinë e shpirtit, pastërtinë e zemrës, mëshirën ndaj të tjerëve, dashurinë e vërtetë, ngrohtësinë familjare, qetësinë shpirtërore sepse nuk e patën njohur Zotin. Mosnjohja e Krijuesit do thotë të mos kesh frikë Atë, gjithsesi për këtë janë të parët që edhe me dëshirë do vepronin gjëra të shëmtuara.

Kur flaket tutje besimi në Zotin, atëherë pas kësaj vjen edhe diçka tjetër e që është mos besimi në ditën e Gjykimit, Dita që njerëzit do merren në llogari, disa do dënohen e disa do shpërblehen varësisht nga ajo që vepruan. Kjo është një arsye e madhe pse njeriu që nuk beson Allahun dhe Ditën e Gjykimit bën shumë të këqija, ngase ai nuk e ndjenë peshën e dhënies së llogarisë, për të gjithçka është liri, kënaqet me atë që i duket e mirë.

Sa herë përmenden ateistët, mendohet një gjë shumë interesante, e kjo është se ata në të vërtetë luftojnë me veten e tyre, me mendjen e tyre, herë se “Ka Zot” e herë se “Nuk ka Zot”. Disa prej tyre në çaste vështirësia klithin emrin e Zotit, e disa e mbajnë të fshehur edhe nga vetja e tyre. Ja kështu tregohet jo stabiliteti që kanë në zemrat e tyre duke e luftuar veten. Stresi, shqetësimi, vetmia, shkatërrimi, frika, mjerimi, braktisja, pesimizmi janë që i përcjellin jetët e tyre, këta ende nuk gjeten qetësi edhe pse mund të kenë jetë të gjatë ngase mosbesimi i tyre ua sjellë një gjendje të tillë të keqe, të humbur. Kështu thotë Zot kur i përmend në një ajet: “Kush nuk beson, do të mbajë barrën e mohimit të vet. Mosbesimi u shton jobesimtarëve vetëm urrejtje para Zotit të tyre; mosbesimi u sjell atyre vetëm humbje.” {Fatir, 39}

Janë më të pikëlluarit, njerëz që hallin e tyre nuk kanë ku e tregojnë, kur u vdes i dashuri ata çirren në bërtima, po të besonin do kuptonin se vdekja është nga vendimi i Allahut e do ishin qetësuar. Aq shumë i kanë frikë vdekjes sa fare nuk duan ta mendojnë këtë, andaj i shterin të gjitha kënaqësitë deri sa kanë frymë, e ndoshta për ta kënaqësi është edhe vrasja e gruas, e fëmijës, e të tjerëve, e të tjerëve.

Të ecurit përpara kufizohet me suksesin, dijen e jo me mohimin e krijuesit, a ka më injorancë se kjo, më nivel të ulët dhe më arrogancë? Për të qenë njeriu i shpëtuar duhet të dijë se ka një Zot, e që është Allahu, Zoti i botëve. Kjo shumë mirë u vërtetua edhe pse ne nuk kemi nevojë për vërtetime shkencore ngase besojmë duke iu referuar fjalës së Allahut të shpallura në zemrat tona.

Sa njerëz u vranë, u masakruan, u dëmtuan nëpër kohë me luftëra e konflikte ndër qytetërime si pasojë e qëllimit të shuarjes së besimit në popuj nga krerët e atyre rrymave filozofike që mohojnë edhe prejardhjen e njeriut si një krijesë që ka një Zot! Këta janë për të cilët Allahu do i gjykojë si e meritojnë pa i bërë padrejtësi aspak, ngase Madhëria e Allahut ishte e madhe për tu mohuar nga një krijesë e dobët siç është njeriu, atëherë pa dyshim që për këtë është edhe dënimi i madh.
Po të mos ishin të folurit e gjuhëve të tyre gënjeshtare dhe mohuese, atëherë toka do ishte e qetë nga të këqijat. Janë këta kinse të veshur me petkun e bardhë, kinse kërkojnë paqen në botë të cilët janë më të ulëtit në mbarë njerëzimin që shumë të këqija shkaktuan me fjalët dhe duart e tyre. Përhapen çdo të shthurje, shkaktuan çrregullime, sollën mbrapshti, zëvendësuan ligjet që i solli Allahu si më të mirat për krijesat e Tij, andaj kjo shënon qartë ndyrësinë e tyre si qenie. Nuk i takoi një vdekatari ta bënë këtë kur dihet se sa i dobët është, atë e rrëzon madje edhe një sëmundje shumë e vogël.

Për këtë edhe vdekjen e kanë siç i patën veprat, as familjet dhe fëmijët e tyre nuk ndjejnë mëshirë për ta (këtu mund të themi se edhe familjet e tyre mund të jenë mosbesues dhe si pasojë e kësaj edhe këta nuk kanë mëshirën për të vdekurin), as nuk do kenë konsideratë për emrat dhe nderin e tyre si familjarë, duke shkelur dhe harruar që ishte më parë, ku burri do vrapojë pas grave tjera e gruaja pas burrave të tjerë.


Ata s’do lënë diçka për tu marrë si shembull i së mirës andaj edhe hidhen pa kujdes në varret e tyre pikërisht nga të afërmit e vet. Kështu si pasojë e veprave të tyre, dhe mohimit që patën sa ishin gjallë nuk do iu shfaqet përpara një lavdi apo nderim. Njëri do vdesë i zhytur në kriminalitet, njëri në borxhe, njëri në sëmundje virusale, njëri në narkomani, e njëri duke u vrarë nga shoku apo partneri i tij. Vdekja do i gjen në ndonjë skutë të strukur apo në ndonjë vend pleqsh pa vizita nga të afërmit, të humbur në mallkimet për jetën.

Atë që e do Allahu, e duan krijesat, e ateistët sa për emrin që patën, do jenë të humbur në këtë botë dhe në ahiret si pretendues së mohimit të Zotit të Plotfuqishëm, Krijuesit të gjithçkaje, të Ndershmit dhe të Plotfuqishmit për gjithçka.
Allahu është i Drejtë me robërit e Tij, Ai e dinë se kush e meritoi zemërimin e Tij, prandaj dhe do korrë secili njeri çfarë patë mbjellë.

me kete qe ke shkruar tani do beje mire te ndryshoje firmen posh fotos
ose si shkodranet o firmen o shkrimin

[Linë]

Namazi- shtylla e dyta e Islamit. Moskryerja e ketij obligimi njerezor eshte mekati me i madh pas shirkut. Eshte ky veprim qe qeteson zemrat e besimtareve dhe eshte edhe qetesim fizik.

Namazin e deshi shume i Derguari e shoket e tij, e donin selefet sa gati tere naten qendronin ne namaz, ishte kjo porosia e njerezve te medhenj per te gjallet qe te mos e braktisin.

Kete cmim qe pati a e ka sot? Shohim sot njerez ne xhami e jasht xhamive ne shtepi, se si e falin. Po t'i veshtrojme disa nuk shohim tjeter vetem nxitim, sa me shpejt qe te kryhet. A mund te fiton ndjenje te kendshme njeriu kur falet ne kete menyre?

Nje sahab ishte falur keq dhe shpejtesia ishte njera nga vecorit e tij, i thote i Derguari alejhi ue selem qe te falej perseri sepse nuk ishte falur. Po ashtu e keshillon keshtu: "...bej sexhde derisa te qetesohesh ne te, pastaj ngrihu dhe qendro ulur derisa te qetesohesh ulur dhe keshtu vepro gjate tere namazit." Buhariu, 757

Gjate tere namazit, dmth ne kembe, ulur, ruku, sexhde. Duke pushuar, dhe duke u qetesuar mund te arrijm efektin e deshiruar. E kunderta e kesaj eshte sic thote Pejgamberi alejhi ue selem: "Hajduti me i keq ne mesin e njerezve eshte ai qe vjedh nga namazi i tij... Ai nuk e ploteson rukune dhe sexhden e tij." Ahmedi 22642

Embelsia e nje namazi qe falet sic duhet mbete ne zemer dhe kujtese. Ndrysho nese je nga ata/ato qe falen shpejt.

[Linë]

Thirrja e paster ne Njesimin e Allahut ne adhurim eshte baza, pikenisja qe duhet ta praktikoj cdo musliman. Mesimi vetem per vete nuk mjafton, ate duhet t'ua mesojme edhe tjereve. Nuk i shkohet nje njeriu qe nuk e njeh as fjalen La ilahe il-lAllah t'i themi se kamata qe han eshte e ndaluar apo alkooli eshte haram. Atij ia mesojme te njoh se pari Zotin. Vertete ne kete ceshtje disa gabuan.

Ne nuk themi se nuk kemi kohe te therrasim ne teuhid ngase kemi gjera tjera, ne themi nuk dalim ne ato gjera pa u ndalur t'ua mesojme Teuhidin. Kur behet kjo arrihet dashuria dhe puna per Allahun, sinqeriteti, bindja, qendrushmeria, mbeshtetja, shpresa...

Kjo thirrje eshte primare, sic e gjejm ne Kur'an dhe Sunnet. Kur Pejgamberi alejhi ue selem e dergoi Muadhin ne Jemen i thote se ti po shkon tek nje popull qe eshte nga ithtaret e librit, gjeja e pare qe do therrasesh eshte fjala la ilahe il-lAllah Muhammede resulullah, pastaj nese e pranojne therret ne namaz.

Muslimanet ne fillim te thirrjes kishin shume armiq por kishin teuhidin dhe triumfuan. Sot nuk eshte teuhidi, per kete ka trazira e poshterim ne ummetin Islam, ngase Allahu ndihmon ata qe e ndihmojne fene e Tij, e kjo fe ndihmohet me dije dhe veper, pasim sic thote Zoti dhe i Derguari i Tij, ne teuhid larg shirkut, kufrit e bidateve.

Nuk eshte i pa qellim ajeti i pare i shpallur: Lexo! Thuaj nga zemra: Zot, me shto dije!

Nuk eshte kjo fe fjale e llaf nga cdokush, kjo eshte fe e argumentit, fe e dijes, e dija eshte sic thote iben Kajjim: ka thene Allahu, ka thene i Derguari dhe kane thene sahabet.

E kami hallin e atyre qe jane aq te paditur sa jetojne ne shpresa duke pritur nga te tjeret t'i mesojne, e keta mund te humbin nese qellojne ne mesues te humbur.

[Linë]

Per te mesuar shkronjat qe te mund te lexosh Kur'an, te duhet mund, te duhet pune dhe bindje.

Disa ia dolen me kurse e mesues, e disa vet pa keto, ngase kerkuan ndihme tek Zoti me sinqeritet.

Po te ishte gje e veshtire nuk do e kishte lene Zoti kete si ngarkese, ne te vertete ketu lypset vetem te hedhesh hapin e pare dhe do te ia del.

Si ceshtja kur te duhet patjeter te besh dicka dhe e sheh se pate sukses, ashtu beje.

Njeriu kur nuk e konsideron nje gje aq te nevojshme dhe te ngutshme, atehere e le, thote 'Ka kohe.'

Do ngelesh pa dit te lexosh librin e ndritur per pak mund e sakrifice?!?