A e shiti Enver Hoxha Kosovën?!

[flora57]

Puroshkodran , tema ishte a e shiti Enver Hoxha Kosoven?
Enver Hoxha ka qene nje nga nacionalistet me te medhenj shqiptar, nuk ka shit asnje pellambe te tokes se tij. Kujto qe ne 1947 jemi prish me jugosllavet , kujtoni biseden me Titon per ta marre Kosoven, kujtoni vitin 1949 provokacionet e Grekut ne kufirin shqiptar, kujtoni prishjen me Ruset. Ne aspektin e lidhjes me shtetet e tjera si Rusia apo Kina, i shfrytezoi keto shtete apo shiti pasurine kombetare. Thua qe se kam jetuar ate kohe, atehere flet me te ngjuar.
Une nuk eshte se po dal ketu me mbrojt Enver Hoxhen , por mendoj qe cdo njeri duhet te flase realitetin. Nuk i perkas asaj kategorie njerezish qe mohojne cdo gja e qe per cdo gja mundohen te bajne me faj shqiptaret.Kujt i sherben kjo teoria e famshme qe Enver Hoxha shiti Kosoven, atyre qe donin me perligj mbetjen e Kosoves nen Serbi?.Shyqyr zotit qe nuk e kane me kete argument e te shtrojne pyetjen , kur do te bahet bashkimi i Shqiperise me Kosoven , a do te jene te afte politikanet shqiptare e kosovare ta finalizojne kete bashkim?

[Baptist]

flore, -pash nderen cka je kah flet?

[puroshkodran]

Puroshkodran , tema ishte a e shiti Enver Hoxha Kosoven?
Enver Hoxha ka qene nje nga nacionalistet me te medhenj shqiptar, nuk ka shit asnje pellambe te tokes se tij. Kujto qe ne 1947 jemi prish me jugosllavet , kujtoni biseden me Titon per ta marre Kosoven, kujtoni vitin 1949 provokacionet e Grekut ne kufirin shqiptar, kujtoni prishjen me Ruset. Ne aspektin e lidhjes me shtetet e tjera si Rusia apo Kina, i shfrytezoi keto shtete apo shiti pasurine kombetare. Thua qe se kam jetuar ate kohe, atehere flet me te ngjuar.
Une nuk eshte se po dal ketu me mbrojt Enver Hoxhen , por mendoj qe cdo njeri duhet te flase realitetin. Nuk i perkas asaj kategorie njerezish qe mohojne cdo gja e qe per cdo gja mundohen te bajne me faj shqiptaret.Kujt i sherben kjo teoria e famshme qe Enver Hoxha shiti Kosoven, atyre qe donin me perligj mbetjen e Kosoves nen Serbi?.Shyqyr zotit qe nuk e kane me kete argument e te shtrojne pyetjen , kur do te bahet bashkimi i Shqiperise me Kosoven , a do te jene te afte politikanet shqiptare e kosovare ta finalizojne kete bashkim?

Enver Hoxha gjatë një mbledhje të Komitetit Qendror të datës 18 dhjetor 1946, shprehet:

"Disa anëtarë partie duan të filozofojnë se mos thotë populli ç'bëtë me Kosovën....ne do t’u a shpjegojmë, kush nuk na kupton, ne do t’i luftojmë”! Në rast se një anëtar partie e ka të qartë vijën, e ka të qartë edhe çështjen e Kosovës. Jugosllavia është më e avancuar se ne, interesi ynë është që ajo të jetë e fortë. A është në interesin tonë të kërkojmë Kosovën? - Kjo nuk është progresive. Pra në këtë situatë, përkundrazi, duhet të bëjmë çështë e mundur që kosovarët të vëllazërohen në Jugosllavi".

[Popull Thjesht]

mos bani kshi krahasimesh kote mor burre. a ke degju ti ndonji qe eshte arrestu, internu familjarisht, pushkatu, vetem se ka thene qe eshte buka e zeze, nuk ka mish, nuk ka qumesht etj etj mbas 90-tes?
edhe nuk mjafton te jete e shkrume me ligj qe te jete e pranueshme shtypja. edhe mussolini e hitleri masakrat me ligj i benin po nuk do te thote se kishin te drejte ti benin

Jo me jo ! Une nuk e di nga i ke degju ti keto ! Po nuk ka qene keshtu si thu ti ! Qe te flasesh keshtu si thua ti , duhet minimumi te kesh pare te pakten tre ose kater dosje te tilla ! Mos ja fut kot !

Qe ka qene diktature kete nuk e moho kush , madje as vete te zotet nuk e mohonin por e trumpetonin si krenari !

Por nuk ka qene kaq shtet bastard sa thu ti ! Eshte shume e vertete se ka qene ekstremisht penalizues , dhe kjo ka pase arsyet e veta , duke fillu qe nga niveli i kultures dhe duke vazhdu tek kundervenia reale qe i eshte bere dhe duke mbaru tek frika e madhe se te gjithe qe na rrethojne jane armiq (Qe te them te drejten ketu ne fund nuk eshte se e ka patur gabim).

Megjitheate , pavaresisht ngjyres se eger qe ka patur tek neve ky pushtet, eshte po kaq e vertete se ne cdo vend te botes , pushteti eshte po kaq i eger dhe ne mos me i eger akoma , po ta prekesh apo qofte dhe te iludosh mbi te !

Sa per historine tone te re , pas '90 , ke per te degjuar bema skandaloze , ku nuk behet fjale te jene zhdukur nje apo dhjete por shume me shume here persona kur ju ka shku ne mendje me cenu pushtetin ! Ti ke te drejte ne nje drejtim se gjyqe nuk ka patur !!!!????

Por jeta e personit eshte nji . Cfare rendesie ka , se e nxjerr perpara gjyqit , tallesh me te dhe pastaj e pushkaton , apo e ze ne nje cep te rruges , tallesh me te dhe pastaj e vret dhe e hedh ne kanal !

Une nuk shof ndonje ndryshim !

[fegi]

Nuredin AHMEDI

Tetovë



KONGRESI I BERLINIT (1878) NDËRROI

FIZIONOMINË E BALLKANIT





Civilizimi perëndimor arriti ta zëvendësojë qytetërimin islam në Ballkan, atëherë kur fuqitë perëndimore të udhëhequra nga Austrohungaria dëbuan Perandorinë Osmane nga Gadishulli.

Këtë sukses civilizimi perëndimor evropian e arriti në saje të Austrohungarisë të cilën e kishin edhe fuqi edhe mjet, ndërsa nga ana tjetër vetë Austrohungaria ishte bartëse e kulturës evropiane, e cila dukshëm ndikoi edhe në modelin e jetesës në këto anë. Suksesin më të madh Austrohungaria e arriti duke e përdorur aparatin shtetëror, kuptohet krahas metodave tjera që përdorte, gjithashtu edhe shkolla ka qenë mjet tejet i fortë e cila ndikoi në zbrapsjen e jetesës tradicionale islame të popullatës së këtyre trevave. Që më 1878 kur Austrohungaria e pushtoi një pjesë të Gadishullit, sistemi i ri shkollor në qendër të vëmendjes e kishte të përqëndruar theksin veçse te kultura e ashtuquajtur “evrocentrizëm”, duke i nënçmuar dhe zhvlerësuar të gjitha zhvillimet e kulturave të arritura gjatë shekujve që përfaqësoheshin nga popujt e Gadishullit.

Modifikimi i këtij lloji në këto kushte të jobarabarta në aspektin kombëtar u vërejt më vonë në Jugosllavinë e Vjetër. Duke u bërë zhvlerësimi dhe përçmimi i traditave tjera, si rrjedhojë doli në skenë reagimi i muslimanëve ndaj shkollave që përfaqësoheshin nga Austrohungaria. Këtu duhet theksuar se po në këtë aspect (revoltues) reaguan bile edhe serbët e Bosnjës, por këta, prapseprapë nuk e menjanuan shkollimin austrohungarez. Ndërsa sa u përket mektebeve, ato qenë të ndaluar në vitin 1918 sipas ligjit të atëhershëm të Jugosllavisë së Vjetër.

Sistemi i shkollimit që u vendos pas okupimit austrohungarez solli kahje dhe botëkuptime të reja, të cilat dukshëm dalloheshin nga ato të vendit-tradicionale.

Për të arritur më tepër sukses, civilizimi krishter evropian solli me vete edhe mjetet e informimit (në fillim propagandën e bënte përmes shtypit, ndërsa më pastaj nëpërmjet valëve të radios e televizorit), gjë që kjo ndikoi në zhvillimin e këtij civilizimi.

Në këto kohëra të vështira e të stuhishme popullata muslimane e Ballkanit mbeti jetime, ngase halifati (Institucioni më i lartë islam) u shkatërrua dhe u suprimua nga Mustafa Qemal Ataturku (1923-1924), i cili ishte mjet e Perëndimit për të shkatërruar muslimanët dhe gjithashtu edhe armik i përbetuar i Islamit (kjo për vetë faktin se vetë ai (Ataturku) e kishte prejardhjen nga një fis çifut i quajtur Dunme).

Siç shihet civilizimi perëndimor nuk kursente asgjë, vetëm e vetëm t’ia arrinte qëllimit final – dominimit në skenën botërore. Ndaj, bota evro-krishtere duke pasur në dorë mjetet me anë të të cilave arrinte ta bindë popullatën, në njërën anë dhe duke turbulluar çështjet kombëtare të popujve të Ballkanit dhe duke ua nënçmuar vlerat kulturore nga ana tjetër, arriti të bëhet superfuqi, dhe të dominojë në çdo aspect. E gjithë kjo bëri që muslimanët të jenë të humbur. Mirëpo, përkundër gjithë kësaj ata edhe më tej mundoheshin me mish e me shpirt ta ruajnë traditën, identitetin dhe vlerat e tyre fetare. Por, fatkeqësisht, nga dita në ditë popullata muslimane filloi të pasivizohet, pasivizim ky që mjerisht u kushtoi atyre shumë shtrenjtë, dhe koncepti i të menduarit avropiançe u fut në çdo pore të jetës së muslimanëve.

Është interesant fakti se fill pas okupimit Austrohungarez, muslimanët e këtyre trevave nuk i ndiqnin shkollat e qeverisë, kjo për atë se ata ishin me karakter të krishterë. (Këtu sa për ilustrim po japim të dhënën historike se në gjimnazin e Sarajevës që filloi së punuari më 1879, prej 42 nxënësve sa kishte të regjistruar, musliman ishte vetëm një).

Kjo assesi nuk do të thotë se popullata muslimane nuk dëshironte shkollim, përkundrazi, madje botërisht dihet se para Kongresit të Berlinit (1878) muslimanët në përqindje ishin shumë më të shkolluar se sa të tjerët. Mirëpo ata dëshironin edhe më tej të shkolloheshin nëpër medrese (shkolla tradicionale-islame, ku mësoheshin dituri nga më të ndryshmet), e kursesi të shkolloheshin nëpër shkollat gjermane. (Siç i quante popullata atëherë shkollat e hapura nga Austrohungaria).

Mirëpo, nga ana e saj, edhe Austrohungaria e dinte shumë mirë se çfarë dëshiron populli, ndaj edhe mori një nismë të re për hapjen e disa medreseve të ashtuquajtura “Ruzhdije”, q ë nëpërmes tyre t’i realizojë qëllimet e saj, gjithë këtë arriti ta bëjë falë asaj se popullata muslimane u mashtrua nëpërmjet vetë emrit (medrese) që bartërin shkollat në fjalë. (Kësi lloj medresesh ka pasur edhe në Shkup, si “Medreseja e Madhe” e mbretit Aleksandër themeluar më 1923, nga gjiri i së cilës doli një çetë e tërë komunistash, të cilëve pikërisht popullata muslimane-shqiptare ua pa sherrin).



SHQIPËRIA ETNIKE ME ÇDO ÇMIIM



Kuadri fetar-musliman duke i ditur mirë rrethanat politike të Evropës së krishterë si dhe atë se ajo do t’i shkatërrojë fizikisht dhe ideologjikisht shqiptarët, filloi t’i kundërvihet me të gjitha forcat e veta elementit komunist të brendshëm, me qëllim të një organizimi sa më të mirë e të shëndoshë të popullatës muslimane të Ballkanit në përgjithësi dhe asaj shqiptare në veçanti, kjo më së miri shihet edhe nga apeli i atdhetarit të flaktë Mulla Idriz Gjilanit: “Liria e vatanit nuk fitohet me partia e me tarafe, me të pafe e me shkije të veshur shqiptarçe”.

Në vitin 1941 u shpartallua Jugosllavia e Versajit, kurse në Shkup vendoset pushteti i Bullgarisë fashiste-shoveniste, i cili pushtet kishte kryekëput qëndrim antishqiptar dhe antiislam, kjo për faktin se popullata shqiptare e këtyre trojeve i përkiste përkatësisë islame. Në ndërkohë Italia fashiste dhe Gjermania naziste kishte kohë që tërhiqeshin si mike ndaj shqiptarëve dhe forca çlirimtare nga robëria serbo-sllave dhe njëkohësisht ata (Italia dhe Gjermania) bënë bashkangjitjen e Kosovës dhe pjesëve lindore të saj me Shqipërinë (ëndërr kjo dhe ideal i kahmotshëm i gjeneratave të tëra), të cilat toka padrejtësisht ishin shkëputur në tryezat evropiane më 1878, 1913, andaj ky shans erdhi i mirëseardhur dhe ky rast nuk duhej lëshuar assesi. Populli menjëherë pas këtyre ndryshimeve politike u organizua dhe doli në mbrojtje të kufijve të Shqipërisë etnike me shumë patriotë në krye, e sidomos ata më në zë, siç ishin: Mulla Idriz Gjilani, Haqif Tetova, Hysen Tërpeza, e shumë e shumë të tjerë që dijtën të luftojnë kundër sllavëve shqiptarë e aleatëve të tyre komunistë-shqiptarë (u thënçim shqiptarë), të cilët (komunista) luftuan në dëm të popullit të vet e siç thoshte Hysen Tërpeza: “Na kemi bë lojën e huej”, dhe mu për këtë Mulla Idriz Gjilani u apelonte bashkëkombasve të vet: “Më të parin që krijoi Zoti ishte arsyeja – ka thënë Pejgamberi…” dhe vazhdonte, “…pra, edhe bashkimi i Shqipërisë sot të copëtuar prej italianëve, gjermanëve dhe bullgarëve është i arsyeshëm dhe i domosdoshëm”. I thërriste shokët, bashkëveprimtarët që ta përkrahin në ide duke i urdhëruar me ajete nga Kur’ani: “Bëhuni shtylla të drejtësisë, mbrojtës të së vërtetës, qoftë edhe në dëmin tuaj!”

Mulla Idrizi shpesh thoshte: “Kemi tre fe, por kemi vetëm një atdhe të përbashkët, një gjak vëllazëror, një gjuhë, një diell e një Zot. Detyrë mbi detyra kemi bashkimin dhe mbrojtjen e atdheut”.

Armiqt e popullit tonë ishin të shumtë, por më të rrezikshëm ishin komunistat-shqiptarë, ja çka thotë komunisti i madh Fadil Hoxha për krerët e popullit e sidomos për atdhetarin Mulla Idrizin: “Mulla Idrizi ka autoritet të madh në popull dhe po u tërheq ai nga kufiri, Kosova do të çlirohet pa luftë vëllavrasëse…!” Ndersa pikërisht ky (Fadil Hoxha) ishte ai që na dorëzoi te dora sllavëve… Fadil Hoxha thoshte ashtu për Mulla Idrizin se ai ishte ai burrë që kurrë nuk ka ndodhur që t’ia kthejë shpinën armikut. Ai ishte shkëmb me emër që nuk lëkundej, ai ishte i shenjtë i popullit – kështu thoshte patrioti kapiten Shefqet Bylykbashi për Mulla Idrizin.

Kapiteni Shefqet Bylykbashi, një burrë me virtyte të larta e atdhetar, në mesin e shumë porosive kishte kishte lënë edhe këtë porosi në notesin e Dr. Muhamet Pirrakut më 25 korrik 1967: “Biri im, unë nuk pata fatin të bëhem historian i luftërave historike për atdhe, po shkoj me shpresë se për ju do të vijnë pranvera më të mira… Amanet për Mulla Idrizin. Shko përgjatë kufirit shqiptaro-serb të vitit 1878 dhe të vitit 1944 dhe thirr: Oooo Mulla Idriz…! Të gjitha majet e maleve, të gjitha karakolat, të gjitha lagjet e fushat, të gjitha shtëpitë dhe të gjitha xhamitë e edhe vorret kanë për t’u përgjigjur! Oooo hojaaa…! Po. Ai ishte i shenjti i kombit dhe nuk e kapte as plumbi edhe kur i kalonte nëpër xhybe e jelek! Kurrë nuk binte pas pusisë; shtynte me pushkë në dorë në ballë të betejës, dhe me një dorë pushjën e me një dorë Kur’anin, Mulla Idrizi thoshte: “Shehid bëhet vetëm ai që ka fatin të goditet nga ana e përparme në ballë!…”

Sabit Rexhepi me të drejtë thoshte: “Zëri i tij, kënga dhe shehadeti forcuan dhe përforcuan guximin dhe kurajën e luftëtarëve ushtarë vullnetarë…!”

Pra, këta ishin ata burra që i dolën përpara Kongresit të Berlinit i cili ia ndryshoi fizionominë Ballkanit dhe mu për këtë Mulla Idriz Gjilani e la këtë amanet: “O burra, aman, të na dëgjoni fjalën! Përsëritja e gabimeve ka përgjegjësi para historisë, zjarrit t’i përgjigjemi me zjarr, e dekës me dekë…”

Krahas gjithë luftërave që zhvilloi populli, më në fund kur u bindën se komunistët-shqiptarë po ia dorëzojnë Shqipërinë Serbisë dhe duke mos dashur që gjaku të derdhet mes shqiptarëve, tokat arbërore sërish ranë nën okupimin sllav, okupim ky që e torrturoi aq shumë këtë popull sa që nuk dihet sa, në të vërtetë, u therën, sa masakruan, e sa e sa u shpërngulën nga trojet shqiptare etnike për në viset e Anadollit të Turqisë dhe gjetkë nëpër botë. Ky popull liridashës këtë dhuratë e pati nga Evropa e krishterë (“kjo kurva e motit” – siç do të thoshte Gjergj Fishta), e cila mjerisht edhe sot e kësaj dite po vazhdon politikën e saj satanike ndaj popullit më të vjetër të Kontinentit…

[B.T.K]

A e shiti Enver Hoxha Kosoven ?!

edhe nese e ka shit shnosh k....

A e shiti Enver Hoxha Kosoven ?!

edhe nese nuk e ka shit qa me bo tash.

[fegi]

ÇËSHTJA SHQIPTARE ÇOI NË NDARJEN MES STALINIT DHE TITOS

Nga Jeronim Peroviç*, “Neue Zürcher Zeitung”

Më 28 qershor 1948, Partia Komuniste e Jugosllavisë u shkëput nga Kominformi, i kontrolluar nga Moska. Kjo ndarje u deklarua se ishte një lëvizje e Beogradit për krijimin e një socializmi të tijin. Dokumentet e zbuluara provojnë se para të gjithash ishte një përplasje për pushtet politik që mori flakë nga Shqipëria


Marshalli Josip Broz Tito, lideri i padiskutueshëm komunist, ishte mbushur me vetëbesim pas fitores mbi Gjermaninë naziste. Ushtria e Kuqe e Stalinit marshoi njëkohësisht me partizanët e Titos në pranverë të vitit 1945 në Beograd, ndërsa pjesa tjetër e vendit ishte çliruar nga vetë partizanët e Titos me forcat e tyre.

Më pas Tito forcoi pozicionin e tij brenda vendit përmes dhunës që përdori ndaj opozitës.
Përkundrejt fqinjëve të tij, sigurisht që kishte pretendime territoriale. Kur Tito në fund të luftës ngriti pretendime ndaj qytetit italian të Triestes, një konfrontim me forcat aleate perëndimore mund të shmangej, falë një propozimi kompromisi nga Moska.


TIRANA MES MOSKËS DHE BEOGRADIT

Pavarësisht toneve të larta politike në Ballkanin Perëndimor, Moska po i lëshonte hapësira Titos. Por, kur marrëdhëniet mes Lindjes dhe Perëndimit në mesin e vitit 1947 po përkeqësoheshin, Moska ndryshoi politikë dhe filloi që të konsolidojë zonën e influencës në Evropën Lindore. Këto përpjekje u kryqëzuan me planet për ekspansion të Beogradit.
Tito aspironte bashkimin me Shqipërinë, mbështeste luftëtarët komunistë në Greqinë fqinje dhe dëshironte të bënte të tijat të gjitha zonat e banuara nga sllavët në territoret bullgare dhe greke të Maqedonisë.

Zhvillimet në Ballkan binin ndesh me tendencat për hegjemoni të Stalinit dhe rrisnin gjasat për ndezje gjakrash me Perëndimin, i cili në luftën civile në Greqi ishte pozicionuar në krah të forcave të qeverisë.

Beogradi e shikonte Shqipërinë si territor jugosllav. Përfshirja e Shqipërisë në Jugosllavi do të forconte pozitat e kësaj të fundit në Ballkan. Tito e shihte Bashkimin jugosllavo-shqiptar si një mjet për të neutralizuar problemin e Kosovës dhe hidhte mundësinë për bashkimin me Shqipërinë të këtij territori të banuar nga shqiptarët.

Moska fillimisht nuk e merrte fare parasysh Shqipërinë. Kur shefi i qeverisë shqiptare, Enver Hoxha, në maj të vitit 1947 u ftua për të vizituar Moskën, Kremlini mori më parë aprovimin nga Beogradi. Por më pas Bashkimi Sovjetik filloi të zgjerojë lidhjet me Shqipërinë, çka në Beograd u pa me sy të keq.

Për t’iu kundërvënë ndikimit sovjetik, Beogradi nisi sulmin kundrejt të gjithë atyre udhëheqësve shqiptarë që njiheshin për orientimin e fortë pro-rus.


NJË VDEKJE DHE PASOJAT E SAJ

Byroja Politike shqiptare nuk ishte unike në kursin e politikës së jashtme. Ndërsa ministri i Brendshëm i Shqipërisë, Koçi Xoxe, ishte për një afrim me Jugosllavinë, Nako Spiru, që mbante postin e ministrit të Ekonomisë dhe Industrisë, ishte eksponent i linjës sovjetike.
Enver Hoxha luante me të dyja pozicionet, por ndoqi deri në çarjen jugosllavo-sovjetike në vitin 1948 një politikë të qartë projugosllave. Tensioni në Byronë Politike u thellua në nëntor të vitit 1947, kur Beogradi e akuzoi Tiranën se po ndiqte një kurs armiqësor ndaj Jugosllavisë.
Nën ndikimin e Xoxes, Hoxha pranoi që të nisë një hetim ndaj Nako Spirut. Një gjë e tillë mori jetë pak pas mesazhit të Jugosllavisë.

Pakkush mund të mendonte në këtë kohë, se vdekja e Spirut, që kishte kontakte intensive personale me ambasadën sovjetike në Tiranë, do ishte pika e nisjes së konfliktit mes Moskës dhe Beogradit.

Ngjarjet në Shqipëri bënë që vetë Stalini të angazhohej personalisht me këtë çështje. Në fund të dhjetorit 1947, ai i kërkoi Titos me anë të një telegrami që të dërgonte në Moskë “një shok të përgjegjshëm, për shembull Djilasin ose dikë tjetër që është familjar me situatën në Shqipëri”.

Në mes të janarit 1948, Milovan Djilas, anëtar i Byrosë Politike jugosllave dhe një nga të besuarit e afërm të Titos, shkoi në Moskë e po në të njëjtën mbrëmje pati bisedime me Stalinin dhe ministrin e Jashtëm sovjetik, Molotov.

Stalini doli menjëherë në bisedë te vdekja e Spirut dhe i la Djilasit të kuptojë shqetësimin e tij në lidhje me zhvillimet në Ballkan. Më pas diktatori rus foli edhe për bashkimin e Jugosllavisë me Shqipërinë dhe në mënyrën e tij ambivalente u përpoq të theksojë se të dy shtetet duhet të presin, derisa të vijë momenti i duhur për një gjë të tillë.
Se pse Stalini dëshironte që palët të prisnin për bashkimin, kjo nuk bëhet e qartë në dokumentet sovjetike.

Vendimtar për zhvillimet e tjera ishte se Djilas në njoftimin e tij nga Moska shprehej në mënyrë pozitive për rezultatet e bisedimeve me Stalinin. Tito ndjehej në njëfarë mënyrë i aprovuar në politikën e tij përkundrejt Shqipërisë. Po në të njëjtën ditë që ai mori telegramin e Djilas, i shprehu Hoxhës dëshirën që trupat jugosllave të stacionoheshin në një bazë ushtarake në qytetin jugor të Korçës. Si argument për këtë, Tito dha kërcënimet që mund t’i vinin Shqipërisë nga monarko-fashistët grekë.

Edhe pse kontaktet mes Beogradit dhe Tiranës zhvilloheshin në mënyrë të fshehtë, Kremlini nuk ngeli i painformuar. Një ditë pasi Hoxha i dha mirëkuptimin Titos për stacionimin e trupave jugosllave, në Moskë mbërriti një mesazh nga ambasadori sovjetik në Beograd, Anatoli Lavrentev, që informonte për planet jugosllave.


TAKIMI PËRFUNDIMTAR NË KREMLIN

Udhëheqja e Kremlinit ishte e alarmuar. Molotov dënonte qëndrimet e Beogradit me një anë të telegrami të ashpër, ku Titos i përmendej marshimi që do realizonte në Shqipëri. Menjëherë pas kësaj udhëheqjes jugosllave iu sugjerua një takim urgjent në Moskë.
Beogradi pranoi në çast dhe dërgoi një delegacion të rangut të lartë, që drejtohej nga Edvard Kardelj, anëtar i Byrosë Politike jugosllave dhe njeriu i dytë pa Titos.
Në këtë takim deciziv, që u mbajt më 10 shkurt 1948 në Kremlin, u ftua dhe një delegacion bullgar. Shkak ishin deklaratat e Georgi Dimitrov, kryetar i Partisë Komuniste bullgare, që ishte shprehur publikisht për bashkimin e demokracisë popullore të Evropës Lindore në një federatë.

Deklaratat e Dimitrov, që nuk ishin bërë në konsultim me Moskën, patën jehonë të madhe në Perëndim, për shkak se drejtuesi komunist bullgar kishte përfshirë në mënyrë eksplicite në projekt edhe Greqinë.

Molotov lexoi akuzat ndaj tyre. Pikë për pikë ai atakoi ato që u quajtën gabime të shokëve në Ballkan dhe bëri të qartë se në të ardhmen të gjitha vendimet e politikës së jashtme duhej të merrnin miratimin e Kremlinit.

Për çudinë e të gjithë të ftuarve, Stalini u shpreh në mënyrë negative për luftën civile në Greqi, duke theksuar se gjërat në Greqi kishin pak shanse për sukses dhe se kjo mund të sillte komplikacione ndërkombëtare.

Ai i sinjalizoi jugosllavët dhe bullgarët që të reduktojnë ndihmën e tyre ushtarake ndaj komunistëve grekë.


KRAHËMARRJET E BEOGRADIT

Pjesëmarrësit jugosllavë dhe bullgarë u treguan gjatë takimit të disiplinuar dhe pranuan “gabimet” e tyre.

E ndërsa në vijim Bullgaria qëndroi e heshtur, Tito vazhdoi politikën e tij në Ballkan.
Vetëm pak ditë pas takimit të Moskës, Tito zhvilloi një takim me një përfaqësi të lartë të partizanëve grekë dhe i siguroi ata për mbështetjen e mëtejshme të Jugosllavisë.
Ky angazhim i Titos erdhi deri në një pikë, sa situata në kufirin jugosllavo-grek u bë e rrezikshme. Kështu, ambasadori Lavrentev mësoi gjatë një bisede me ministrin e Jashtëm jugosllav se Beogradi kishte vendosur të gjithë flotën ajrore në gjendje lufte për shkak të provokacioneve të pritshme nga ana e monarko- fashistëve grekë.

Jugosllavia nuk kishte ndërmend që të hiqte dorë nga ambiciet për Shqipërinë. Por Tito, duke mos dashur të provokojë më shumë situatën me Bashkimin Sovjetik, hoqi dorë nga iniciativa për dërgimin e njësive ushtarake jugosllave në Shqipëri - kur befas Tirana bëri lëvizjet e saj, duke parë këtë zhvillim.

Në fillim të marsit 1948, Plenumi i tetë i Partisë Komuniste miratoi një rezolutë që e deklaronte orientimin e Shqipërisë për nga Jugosllavia si linjë zyrtare të partisë.
Bashkangjitur delegatët aprovuan një dokument të fshehtë që përshkruante në mënyrë të detajuar bashkimin e ushtrisë shqiptare me atë jugosllave.


PRECEDENT PËR AKSIONE PASTRIMI

Kremlini informohej me saktësi për hapat që do ndiqte Jugosllavia nga një kontakt i fshehtë në nivelet e larta të Byrosë Politike jugosllave. Kur Stalinit iu qartësua se Tito do qëndronte fort në kursin e tij të politikës së jashtme, nisi ofensivën.

Më 18 mars 1948, Moska tërhoqi punonjësit këshilltarët ushtarakë nga Jugosllavia.
Më pas udhëheqjes së Beogradit i mbërritën një seri letrash, në të cilat Stalini dhe Molotov dënonin veprimet e Partisë Komuniste Jugosllave.

Këto letra mbërrinin dhe në dyert e udhëheqësve të tjerë të partive në Evropën Lindore, për t’i mobilizuar ata kundër Jugosllavisë dhe që vendimi të merrej në kuadër të Kominformit, një lidhje e partive komuniste evropianolindore, që kontrollohej nga Bashkimi Sovjetik.
Në vitin 1956, Nikita Chruschtschev citonte në fjalimin e famshëm të Kongresit të 20 të partisë Stalinin dhe fjalët e tij: “Unë thjesht lëviz gishtin e vogël dhe nuk ka më Tito.”
Dokumentet arkivore tregojnë se Stalini në atë kohë nuk donte ta mbyllte me rastin e Titos. Në të vërtetë, shefi i Kremlinit ishte i kënaqur me izolimin e Jugosllavisë në kampin komunist.

Sulmi i hapur ndaj kreut të partisë në Beograd ishte dhe një mjet për të forcuar kampin socialist dhe njëkohësisht një precedent për një aksion pastrimi, që Moska ndërmori në vitet e mëvonshme në partitë e Evropës Lindore.

Izolimi i Jugosllavisë shkoi dhe kundër interesave sovjetike në Ballkan. Shqipëria u kthye nga Rusia, duke gjetur kështu një padron të ri; Bullgaria u bë një nga kritiket më të ashpra të “klikës së Titos” dhe përfundimisht Beogradi hoqi dorë nga ndihma për partizanët grekë, çka solli dhe humbjen e tyre dhe përfundimin e luftës.

Tito nuk ishte mjaftuar me këtë reaksion të ashpër të Moskës. Shumë shpejt udhëheqësi jugosllav e kuptoi se mund ta përdorte në favor të tij këtë situatë. Tito filloi ta shiste këtë konflikt si rezultat të luftës për një “rrugë të re të socializmit”- një devizë që më vonë u bë arsye kryesore për politikën e suksesshme jugosllave për lirinë e bllokut.

* Jeronim Peroviç është bashkëpunëtor shkencor i universitetit të Bazelit

[Etniku]

Dikur filozofi i madh i lashtësisë greke – Platoni pati thënë: I falënderoj perënditë
që më lindën grek e jo barbar, i falënderoj perënditë që më lindën aristokrat dhe
jo skllav dhe në fund i falënderoj perënditë që urdhëruan të lind në kohën kur jetoi
Sokrati i urtë.
Unë i përdora këto konstatime të këtij filozofi të madh sa për të bërë një
komperacion dhe për të thënë se edhe unë së bashku me shokët e mi nga Tetova
dhe e gjithë Kosova e kemi për nder dhe krenari që kemi fatin të jemi pasardhës
besnikë të veprimtarisë dhe rrugës revolucionare të shokut Enver Hoxha.
Prandaj në këto çaste ne jemi krenarë më tepër se asnjëherë më
parë, sepse evokojmë kujtime për Antifashistin e orëve të para të Rezistencës,
Komandantin e përgjithshëm të Shtabit Qendror të Ushtrisë Nacional-Çlirimtare të
Shqipërisë, për ideologun dhe revolucionarin e çlirimit dhe rimëkëmbjes së
vegjëlisë, për Komandantin e Përgjithshëm të Forcave të Armatosura të
Republikës Popullore së Shqipërisë, për burrështetasin dhe arkitektin e
Shqipërisë së re, përkatësisht për njeriun tonë më të dashur dhe më të nderuar
Enver Hoxha.
“Populli shqiptar me shpatë në dorë e ka çarë rrugën e historisë” thoshte shoku
Enver Hoxha. Në historinë e përplasjeve të përgjakshme dhe rezistencës gjatë
përjetimit të tragjedive, populli ynë ka ngritur në skenën e historisë shumë
personalitete dhe figura legjendare, por Enver Hoxha ishte personaliteti më i
shquar që ka njohur ndonjëherë historia e deritanishme e Shqipërisë. Enver
Hoxha ishte ai tribun popullor i cili në ërrësirën e plotë pa diellin që do të

ndriçonte, në robërinë dhe varfërinë e thellë pa lirinë dhe begatinë që po
agonte,ishte ai i cili duke i bashkuar masat e gjëra popullore i hodhi themelet e
Shqipërisë së Re. Enver Hoxha ishte personalitet i cili bëri epokë të lavdishme në
historinë moderne të Shqipërisë, duke qëndruar për pesë dekada me radhë në
ballë të stuhive dhe shtërngatave të pamëshirshme të cilat kohë pas kohe
përplaseshin në brigjet e Adriatikut. Pra, Enveri ishte ai i cili kishte të ngulitura
rrënjët thellë në gjakun popullor.
Shoku Enver, duke përjetuar rëndë mbi supe që në rininë e tij të hershme si
shtypjen dhe eksploatimin e pamëshirshëm klasor qe e prodhonte regjimi
antipopullor zogollian, po ashtu edhe moszgjidhjen e drejtë të çëshjes nacionale
të popullit tonë dhe tendencat hegjemoniste të cilat pëherë ishin në rritje për ta
ricoptuar Shqipërinë që vinin nga orekset e shovinistëve fqinjë dhe reaksioni
ndërkombëtar, këto fatkeqësi që po i hidheshin vërdallë nga mbrapa popullit tonë,
ndikuar që i riu Enver Hoxha në vitin 1936 të betohet para verrit të Bajo Topullit
se do të luftonte pandërprerë, derisa në një shtet të vetëm ta bashkojë Shqipërinë
dhe shqiptarët përgjithësisht.
Dhe siç është e njohur botërisht një pjesë të këtij përcaktimi që fuqishëm i
shërben çështjes së përgjithsme të Atdheut dhe bashkimit të kombit shoku Enver
e përmbushi në nëntor të vitit 1972 në kongresin drejtshkrimor që shënon etapën
e parë fillestare, por shumë të rëndësishme për bashkimin shpirtëror-kulturor për
të gjithë shqiptarët kudo në botë.
Në vitin 1939 kur mbi Shqipërinë vërshoi arsenali fashist italian dhe rezistenca e
armatosur do të duhej të fillonte normalisht nga trupa ushtarake e kryemonarkut
zogollian. Megjithatë, një gjë e tillë nuk ndodhi sepse Zogu si Zog që ishte e
mblodhi thesarin kombëtar, e vodhi atë dhe fluturoi jashtë qiellit të Shqipërisë,
duke e braktisur popullin, të cilin e kishte mbytur në varfëri, shkop a vaj dhe duke
e lënë të vetmuar përballë një stuhie të fuqishme e të tërbuar siç ishte fashizmi.
Ishte Enver Hoxha ai i cili mblodhi forcat patriotike brenda për brenda grupimeve
komuniste shqiptare, duke i hedhur kështu themelet e një profili të ri politik –
Partia Komuniste të Shqipërisë, e cila mori mbi vete një nga përgjegjësitë më të
rënda, më fisnike, por dhe më të lavdishme në historinë e deritanishme të
Shqipërisë, inicimin, fuqizimin dhe masivizimin e Luftës Antifashiste NacionalÇlirimtare,
luftë kjo më e përgjakshmja dhe më e lavdishmja në historinë e popullit
tonë
Enver Hoxha përpos që ishte në ballë të Luftës Antifashishte Nacionalçlirimtare,
luftë kjo e cila e çliroi vendin nga dinastitë fashiste dhe regjimet antipopullore, ai
të njëjtën kohë Shqipërisë i siguroi një prestigj të fuqishëm e të nderuar edhe në
arenën ndërkombëtare, sepse Shqipëria përbënte një nga pikat më të fuqishme
luftarake në koalicionin e madh botëror kundër fashizmit.
Gjithashtu, gjatë dekadës së Luftës së Ftohtë në mes të dy blloqeve agresive,
ishte Enver Hoxha ai i cili arriti t’i sfidojë me zgjuarsi konfrontimet dhe komplotet
ndërkombëtare të akorduara kundër Shqipërisë dhe me fuqi të paimagjinueshme
e zhvilloi vendin dhe e ndërtoi që nga themeli Shqipërinë e Re, duke e bërë atë
kala të pamposhtur në të cilën e morën goditjen vdekjeprurëse të gjitha agjenturat

dhe qendrat e spiunimit ndërkombëtar, të cilat moto të veprimit kishin përmbysjen
atdheut tonë, por që pa e parë dot diellin e Shqipërisë. Këto agjentura u
shpartalluan dhe u likuiduan fizikisht. Pra Enver Hoxha i siguroi një mbrojtje të
rrufeshme vendit sipas modelit: po të rrezikohej dhe cënohej atdheu, në vullkan
do të kthehej Shqipëria.
Enveri ishte ai që Shqipërinë e nxori nga analfabetizmi dhe errësira e shekujve,
që e mbrojti popullatën të paprekur nga papunësia, ndërhyrja e kapitalit të huaj
botëror në fuksion të skllavërimit të popullit shqiptar, e mbrojti të paprekur nga
droga, sida e prostitucioni, nga pasiguria shoqërore sociale e shëndetësore –
sëmundje këto që tanimë po godasin shpirtin e njerëzimit në përmasa botërore, e
për fat të keq edhe të shqiptarit në Shqipërinë pasenveriane – thjeshtë atë
mirëqenie shoqërore, ekonomike dhe stabilitet politik që kishte realizuar populli i
Shqipërisë me Enver Hoxhën në krye për vite dhe dekada të tëra, duke ngritur
fabrika, uzina, kombinate, kantiere detare, liqej arificialë, plantacione me drunj
frutorë, gjigante të fuqishëm elektrikë e kështu me radhë. Pas viteve të
nëntëdhjeta një dorë e fuqishme antipopullore e ndihmuar edhe nga reaksioni
ndërkombëtar, goditi dhe shkatërroi çdo gjë që nga themeli, duke e kthyer
Shqipërinë e pas viteve të nëntëdhjeta jo vetëm në një vend lypsar që do të
vuante edhe për bukën e gojës, por edhe duke e kthyer vendin në mënyrën më të
turpshme në një poligon të fuqishëm të krimit të organizuar, të pasigurisë
ekonomike, të varfërisë ekstreme shoqërore, të diferencave marramendëse
sociale në të pasur dhe të varfër, ku dëshira për fitim të paligjshëm nuk e kursen
as trafikimin dhe stërshitjen e qenieve njerësore.
Të nderuar shokë, shpërthimi tragjik që ndodhi në Gërdec, tek ne në Kosovë ua
çorri maskën të gjitha fundërrinave titiste, të cilat në vazhdimësi nuk kishin
pushuar duke hedhur baltë mbi Shqipërinë dhe figurën legjendare të Enver
Hoxhës, duke thënë me humor të zi përbuzës se ja sa e fuqishme ushtarakisht na
ishte Shqipëria e Enverit, i kishte nja dy tanke të amortizuar të cilat nuk lëviznin
dot vetëm se duke i tërhequr me qe dhe ndonjë avion luftarak që nuk fluturon dot
dhe se në veprim mund të vihet vetëm duke e tërhequr zvarrë me traktor. Por për
fat të keq u desht të ndodhë një shpërtim mjaft i fuqishëm që tronditi tërë
Ballkanin, me ç’rast ua mbylli gojën edhe kundërshtarëve më të tërbuar kundër
Enverit të cilët më në fund e kuptuan se Shqipëria e asaj kohe ishte edhe më e
fuqishme se ç’thoshte vetë Enveri “një shkëmb graniti ku do t’i thyenin hundët
të gjithë ata që do të merrnin guxim për të cenuar sovranitetin dhe tërësinë
territoriale të Shqipërisë”. E këtë më së miri e kishte dëshmuar konfrontimi me
sovjetikët në vitet e gjashtëdhjeta, ku porosia e shokut Enver drejtuar kontigjentit
ushtarak të Vlorës ishte që Pasha Limani të mbrohet me çdo kusht dhe sakrificë,
bëri që ushtria sovjetike, e cila atëbotë ishte perandoria më e fuqishme ushtarake
e planetit të shporrej me bishtin në shalë nga hapësirat shqiptare.
Pra, sipas të dhënave të ekspertëve ushtarakë Shqipëria e Enver Hoxhës ishte e
përgatitur ushtarakisht edhe për më tepër se për dy luftra të mëdha botërore.
Thjesht atë arsenal lufte që Shqipëria e posedonte në të kaluarën në funksion të
ndëshkimit të cenuesve të tërësisë teritoriale të atdheut. Diletantët e tanishëm të
jetës politike shqiptare, po e përdorin qoftë për trafikim armësh, për përfitime
materiale, e qoftë për të goditur vetë popullatën e Shqipërisë. Ata që përmes
votës se tyre i sollën të pameriturit në majë të piramidës pushtetare.
Enver Hoxha për pesë dekada me radhë e përballoi me
vigjilencë dhe heroizëm çdo ndërhyrje nga jashtë që e synonte pushtimin e
Shqipërisë, kurse udhëheqja e tanishme shqiptare këtë luftë kundër pushtuesve
të huaj e kthyen në luftë të shqiptarit kundër shqiptarit.
Prandaj këto janë arsyet për të cilat ne mendojmë se Shqipëria e Enver Hoxhës
me potencialin ekonomik që posedonte për kokë banori dhe sidomos me aftësinë
mbrojtëse luftarake konform territorit dhe popullatës që do të duhej ta mbronte, pa
dyshim se ishte shteti më i fuqishëm i planetit dhe pikërisht këtu qëndron
mbështetja që ne mendojmë se personalitetet historike si Skënderbeu dhe Enver
Hoxha, vetëm në skajet e pesëqindvjetorëve, mund t’i krijoë historia e lavdishme
e Shqipërisë, kurse në anën tjetër një personalitet i tillë po të kishte patur fat të
ishte në ballë të ndonjë superfuqie botërore, falë inteligjencës, guximit dhe
revolucionaritetit që posedonte, për tridhjetë shekuj do të ishte njeriu i pa
zëvendësueshëm në historinë e planetit.
Të nderuar shokë, aktualisht në mesin tonë tani e më tepër se njëzet e tri vite nuk
ndodhet fizikisht shoku Enver për të bërë ndryshime epokale në këtë rrugëtim të
egër, e të mbuluar nga errësira që po kalojmë. Personalisht mendoj se në truallin
shqiptar edhe për një kohë të gjatë do të mungojë një personalitet i tillë.
Por në qoftë se fizikisht mungon shoku Enver për t’i zhvilluar dhe dirigjuar
proceset dhe ngjarjet e vrullshme shoqërore në Shqipëri dhe gjithandej ku jetojnë
shqiptarët, nuk mungojnë mësimet, idetë dhe rruga e tij revolucionare, për të
ndërtuar ardhmërinë tërësisht të sigurtë të popullit tonë.
Për ne kosovarët që ruajmë me respekt kujtimin për komandantin legjendar, fjalët
e shokut Enver ishin si një vullkan i pashuar, që na jepnin fuqi mobilizimi dhe
veprimi për tu përballuar dhëmb për dhëmb me shovinizmin serbo-malazez dhe
atë jugosllav përgjithësisht.
Prandaj kolosin tonë legjendar që nuk arriti dot ta mposhtë asnjë fuqi planetare e
mbar globit tokësor, më njëmbëdhjetë prill të vitit 1985 e nënshtruan ligjet e
natyrës. Ne që kemi nderin të jemi pasardhës besnikë të shokut Enver Hoxha në
këto çaste kur krahas krenarisë përjetojmë edhe plagët nga më të rëndat,
dhimbjen do të kthejmë në forcë dhe lotët në qëndresë sepse kjo ishte porosia
dhe amaneti i fundit nga shoku i ynë më i dashur dhe i paharruar Enver Hoxha.
Në fund dëshirojë të garantoj Partinë Komuniste të Shipërise, organizatore e këtij
sesioni jubilar, se në Kosovë gjithmonë do të ketë një bërthamë të fuqishme
mbështetjeje për aq sa kjo parti është besnike në rrugën e Enverit.
I përmotshëm qoftë kujtimi për shokun Enver Hoxha.

Lavdi jetës dhe veprës së tij.

[OROSHI]

Enverista psikopate ka pas gjith kohen!Por qe ka akoma tani,,kjo eshte e tmerrshme dhe e pafalshme!
Fali o popull shqiptar se nuk dine ç'ka bajne e thojne!

[arbereshi_niko]

Bah kto derrat e kuq s'na u shkulen, po ikni ore ne Kine, atje merrni e vishni nga nje shall pionieri dhe futini na i tas oriz, po mos na çani menderen, me postime histerike djallushesh!
Nuk ja kemi ngene te lexojme nga komunistet fjalime me lavderata dhe njekohesisht kepuce-lepirese, ku qoftelargu hoxha si kolegu i tij stalini, notuan ne gjakun e patrioteve te tyre.
Turp per ju, nese insistoni te talleni me forumin dhe dy here turp, nese ju do ta keni seriozisht.
Kjo eshte nje, nga elementet dallues midis diktatures dhe demokracise, kur ne kohe te qenit ne fillim te pritej gjuha e fill ma pas, te interrnonin familjen, pra beni qef e flisni, pasi jemi ne demokraci..., pasi ne kohen e horrave, nuk guxonte me te kishte liri fjale dhe brenda nje familje, deri aty kishte depertu, mortaja e komunizmit dhe mos te dalin femije ketu e te na tregojne arat, pasi te vrisnin edhe per nje pjate grosh o thjesht per nje dyshim..., por sot keta rrushat e kane te veshtire te pranojne nenshtrimin e nje populli te tere, si ne rastin e shqiptareve ne diktaturen komuniste enveriste, pasi ka pak dallim me koleget e tij ne Ballkan dhe me tej, por ja qe realiteti i zi ishte ky, doni o jo!
Populli shqiptar eshte populli me heroik, jam krenar me te vertete, pasi neve vuajtem 500-vjet turko-mongolet dhe 50-vjet koministet..., kur mbijetuam keto dy kolera, njera me e zeze se tjetra, nuk ka me se ç'na ndodh, kemi krijuar imunitet, ndaj ç'do fatkeqesie natyrore o njerezore..., keshtu qe nuk me shqetesojne kur shkruajne kuqalashet dhe bijte e tyre!