Postuar më parë nga
referi_1
Thotë imam el-Berbehari :
''Kur të tregohet bidati i nji personi,ruaju atij,sepse atë çka e fsheh ai është ma e rrezikshme se atë që ai e paraqet haptazi.'' (Sherh es-sunneh 148).
Rapsod :
Sa i përket asaj që ka ndodhur nga disa prej Selefit në të shpallurit e tyre të disa bidateve si të mira, atëherë kjo ka të bëjë me bidatin në kuptimin gjuhësor, e jo në atë Sheriatik. Dhe nga këto është thënia e Umerit (radiallahu anhu) kur ai i mblodhi njerëzit për namazin e Ramazanit pas Imamit…(ai jep arsye për këtë se pse kjo është kështu, por këto tashmë janë përmendur në artikujt tjerë, dhe disa prej tyre edhe mësipër, ashtu që s’do t’i përsëris ato)
Dhe prej tyre: ezani i Xhumasë që është shtuar prej Uthmanit për shkak të nevojës së njerëzve…. Është transmetuar nga Ibn Umeri të ketë thënë se kjo ishte bidat. Ndoshta ai ka menduar atë që babai i tij e ka menduar ne lidhje me namazin gjatë muajit të Ramazanit.
Dhe prej tyre: mbledhja e Mus-hafit në një libër…dhe pejgamberi (salallahu alejhi ue selam) urdhëronte që shpallja të shkruhej dhe s’ka dallim në këtë në mes të shkruarit atë ndaras apo si një përmbledhje, më saktë, një përmbledhje ka më shumë dobi…(duke përmendur shembuj të tjerë)…
Ebu Nu’ejm transmeton me zinxhir të transmetimit nga Ibrahim ibn Xhunejd i cili tha: Kam dëgjuar esh-Shafiun (rahimehullah) duke thënë: ‘bidati është dy llojesh…’ Dhe ai mbështetej në thënien e Umerit (radiallahu anhu), ‘sa bidat i mirë që është kjo dhe domethënia e esh-Shafi’iut (rahimehullah) është ashtu siç kemi përmendur paraprakisht: se fundamenti për bidatin e qortueshëm është ajo që s’ka bazë në Sheriat të cilës mund t’i referohemi – dhe ky është bidat në traditën e Sheriatit. Sa i përket bidatit të lavdërueshëm, atëherë kjo është ajo çka përputhet me Sunet – që do të thotë se ajo ka bazë në Sunet të cilës mund t’i referohemi, dhe ky është ‘bidat’ në kuptimin e vet gjuhësor e jo në kuptimin e vet sheriatik, për shkak të pajtueshmërisë së tij me Sunet.
Një thënie tjetër është transmetuar nga esh-Shafi’i e cila e shpjegon këtë, e kjo është: ‘çështjet e reja të shpikura janë dy llojesh…’”
Pra, çdo risi është devijim, e kundërta me atë në të cilën disa dëshirojnë që ju të besoni.
Rapsodi :
Thënia e supozuar e Imam esh-Shafi’ut është një tjetër dredhi e përdorur nga njerëzit e bidatit të cilët përpiqen t’i legalizojnë risitë e tyre në Fenë e plotë dhe të përsosur të Allahut.
Shejh Selim el-Hilali thotë, “ata që përpiqen t’i bëjnë risitë e mira dhe të pranueshme pohojnë se Imam esh-Shafi’i – Allahu e mëshiroftë – pajtohet me konceptin e ‘risisë së mirë’ – dhe ata e kanë marrë atë me atë çka i është atribuar atij – Allahu e mëshiroftë atë – në lidhje me risitë: ‘çështjet e shpikura janë dy llojesh: ajo që është e shpikur dhe është në kundërshtim me Librin, Sunetin, transmetimin, apo ixhmanë – kjo është risi e devijimit, dhe: ato gjëra të cilat shpiken dhe të cilat nuk e kundërshtojnë ndonjëren nga këto – kjo është novacion i cili s’është i qortueshëm. Umeri ka thënë në lidhje me namazin e natës në Ramazan: ‘sa risi e mirë është kjo’ që do të thotë diçka e re që s’është prezentuar paraprakisht, e cila nëse bëhet nuk hedh poshtë asgjë që ka ekzistuar më parë. (Transmetuar nga el-Bejheki në ‘Menakibush Shafi’i (1/469) nga er-Rebi ibn Sulejman. Unë them: zinxhiri i tij i transmetimit përmban Muhamed ibn Musa el-Fadlin dhe unë s’mund të gjej ndonjë biografi për të.)
Është transmetuar me fjalët: “Risia është dy lojesh: risia e lavdërueshme dhe risia e qortueshme. Pra, çkado që pajtohet me Sunetin është e lavdërueshme, dhe çkado që e kundërshton Sunetin është e qortueshme,” Dhe ai përdori si dëshmi thënien e Umerit (radiallahu anhhu) – në lidhje me namazin e natës në Ramazan: ‘sa risi e mirë është kjo’ (Transmetuar mga Ebu Nu’ejm në ‘Hiljetul Eulija’ (9/113) nga Hurmule ibn Jahja. Unë them: zinxhiri i tij i transmetimit përmban Abdullah ibn Muhamed el-Atshin, i cili është përmendur nga el-Hatib el-Bagdadi në ‘Tarik’-un e tij dhe nga es-Sem’ani në ‘el-Insab’ por ata nuk përmendin xherh (kritikë) apo te’dil (lavdërim) për të.)
a) Thënia e Imam esh-Shafi’ut – edhe nëse është autentike – s’mund të përdoret që të kundërshtohet apo partikularizohet gjeneraliteti i hadithit të të Dërguarit të Allahut (salallahu alejhi ue selam), meqë vetë esh-Shafi’i – rahimehullah – është transmetuar nga studentët e tij të ketë thënë se thënia e një sahabiu të vetëm s’është dëshmi, dhe s’është obligative për ata pas tij që ta pasojnë atë (si në ‘Tehrixh Furu ala el-‘Usul’ të ez-Zenxhenit (f.179) me kontrollimin e Muhamed Adib es-Salih, ‘Mu’esetur Risale’)
……Dhe kjo është çka dijetari verifikues Ibnul-Kajim ka konfirmuar në ‘I’ilam el-Mueki’in’ e tij (4/121-123)
Pra, si mund të jetë thënia e Imam esh-Shafiut dëshmi nëse thënia e një sahabiu s’është dëshmi?!
b) Si mund që esh-Shafi’i – Allahu e mëshiroftë – të jetë një prej atyre të cilët janë pajtuar me ‘risitë e mira’ derisa ai e ka thënë thënien e famshme: ‘kushdo që shpall diçka të mirë, ai e ka bërë atë pjesë të Sheriatit’, dhe ai tha në ‘Er-Risale’ (f.507), ‘shpallja e gjërave si të mira (istihsan) është formë e ushtrimit të dëshirave’.
Prandaj, kushdo që do t’i shpjegojë fjalët e esh-Shafi’ut – Allahu e mëshiroftë – le ta bëjë këtë me rregullat dhe fundamentet e esh-Shafi’ut – gjë që kërkon të kuptuarit e parimeve të tija. Kjo është diçka e aplikushme në çdo degë të diturisë. Pra, ai që është injorant ndaj terminologjisë së specialistëve të tyre do të jetë injorant edhe ndaj domethënies së thënieve të tyre, dhe do ta shpjegojë gabimisht domethënien e tyre. Ja ku është një shembull që të tregojmë se çfarë mendojmë:
i) Fjala ‘e dakorduar’ me dijetarët e hadithit do të thotë atë që është transmetuar nga Buhari dhe Muslim. Sidoqoftë, sipas Ebu Berakat Abdus Selam Ibn Tejmije, autori i ‘Muntekel Ahbar’, kjo do të thotë ajo që është transmetuar nga Ahmed, Buhari dhe Muslim.” (el-Bid’a f.63-66)
Edhe sikur kjo thënie të ishte autentike, kuptimi i saj do të ishte i bidatit gjuhësor siç është thënë nga Ibn Rexheb.
Krijoni Kontakt