Eva Sotiri

[Luna01]

Vjeshta


Me zbehtesine e zymte te gjetheve qe thahen,

Me ngjyren gri te qiellit mes reve qe shperndahen,

Me nje kujtim te bukur, ketu ne zemren time,

Me shira te rrembyer, me erera e gjemime,

Ja vjeshta po afron.


Me nje petale loti ne cep te syve rene,

Me nje pende dallandyshesh neper shtegetime lene,

Me nje fjale dashurie mbuluar me mister,

Me mall e nostalgji per Diellin ne pranvere,

Ja vjeshta po renkon.


Kur era vershellen mbi xhama dhe troket,

Kur shiu lot i qiellit mbi syte tona shket,

Vete vjeshta murmurit me nje trishtim ngjyre gri:

Nuk dua qe te kem kaq shume lot e merzi,

Vete vjeshta po loton.


Dhe ikin ditet, javet, pranvera vjen serish,

Na peshperit gjithe gaz plot fjale dashurish.

Dhe iken perseri dhe prape vjeshta vjen,

Trishtimin, zymtesine me vete pas i kthen

Kjo vjeshte qe vjen e shkon.

[Luna01]

Sikur një ditë…


Sikur një ditë të mos jesh më në jetë

çdo të bëhesha vallë?

Ç’metamorfozë tmerri do të pësonte

trupi dhe shpirti im?

Ç’hije monstruoze do të përpinin

diellin…?

Ç’fuqi e paimagjinueshme,

cila perëndi e plotfuqishme

do niste të belbëzonte enigmën e të duruarit

të mosqenies tënde…?

[Luna01]

Ndihmomë


Ndihmomë…

Rigjej vullnetin…

Mos rend me kujtesë pas të shkuarës.


Ndihmomë…

Mos e ndrydh arsyen…

Ëmbëlsoje këtë fytyrë të ngrysur.


Ndihmomë…

Mos më bëj të qaj…

Hiqe nga sytë këtë veshje të zezë.


Ndihmomë…

M’i jep ato duar të paqeta…

Ndihmomë…

Mos lër kurrë të triumfojë e keqja!

[Luna01]

Zgjidhje


Zot, ti më pyete nëse kam një qëllim…

Më pyete nëse kam ndonjë dëshirë,

si për shembull

të mësoj notin pa ujë,

të fluturoj pa krahë,

të flas duke heshtur,

të ndal kohën, duke ndryshuar fatin.


Më kërkove ndoshta

të boshatis thesin e dëshirave dhe të ëndrrave?


Ndoshta ta boshatis veten time

nga e mira dhe e keqja,

nga meskiniteti, egoizmi dhe altruizmi

e kështu të arrij në qendrën e së vërtetës…??

[Luna01]

Jetë moderne


Jetë moderne!
Dashuri moderne!
Bashkëjetesë moderne!
Vetmi moderne!

Ngushëllimi :
I përsërit vetvetes se ke lindur vetëm,
se je i fortë për të përballuar jetën.
I thua vetes më kot
se je Zot.

Por edhe sikur ta dëshiroje,
nuk do të ishe i aftë t’i prekje qoftë edhe një fije floku
armikut tënd më të egër.

Nuk gjen paqe, me të vertetë
qoftë natën ose ditën.
Askund.

Vazhdon pafundësisht të ëndërrosh me sy hapur
dhe zemra nervoze
ndjen të dërrmohet
nga rrahjet e jetës moderne…

[Luna01]

Ti s’je..?


Ti s’je dhe unë po pyes zemrën time
përse trishtueshëm derdh lot?
Përse u harrokan kaq shpejt mijra dhimbje,
a ndjenja të shkuara kot?

Do doja në netë harrese të hidhja,
por s’mundet të ndodhë kështu.
Ti s’je dhe unë mes yjesh të qiellit
plot ethe kërkoj sytë e tu.

Do doja mos ishe por je dhe nuk ikën,
s’ka tokë, det a qiell që të merr.
Që pranë mos të ndjeja do lija Parajsën,
do rendja mbas vdekjes në ferr.

Nuk dua te fle, kam frikë nga ëndrrat,
përdhunshëm ke hyrë në to.
Një çast të mbyll sytë, më sheh në mes tyre
dhe unë nuk të thënkam dot jo..

[Luna01]

Fantazi per Hënën...


Je e zbehtë sepse je e lodhur,
duke rendur pafundesise
dhe duke vështruar tokën pa pushim.


Je e mërzitur duke shëtitur
e vetmuar,
ndërmjet yjesh që nuk janë aspak si ty...


Ndryshon përherë si një sy
pa gëzim,
që nuk gjen dikë të denjë për të ndaluar...!

[Luna01]

Nëse beson


- më në fund një lajm i mirë: nuk është larguar Perëndia -


E pabesueshmja e bukur e të jetuarit përgjithmonë
ma bën mendimin të ëmbël dhe të kripur.
Nëpër shpirt kalon
dhe rend për në universin e së ardhmes.

Aureola e yjeve
natën ma bën të shenjtë.
Më bën të ëndërroj ëngjëj
dhe buzëqeshja e tyre bëhet udhëtim.

Duke sfiduar mendimet e trishta,
vështroj malet.
Nuk zhduket Perëndia
nëse ende beson në të.

[feneri]

Lasgush Poradecit


Me shikimin përmbi valët e liqenit

Lasgush Poradeci të shoh!

Me qëndrimin aq të këndshëm, të mistershëm

Që e vogël të njoh..



Jam mësuar të shoh lulet, ujin, qiellin

Atje, në të bronztat sytë e tu.,

Nëpër rrezet përkëdhelëse të një Dielli

Që filtrohen kur prekin këtu.



Buzeve te tua te bronzta e ndjej

Po ju afrohet një varg...

Edhe gishtat sikur duan që ta shkruajnë,

Ta nisin larg...!



Vallë sa shumë mrekulli janë fshehur

Pas atyre syve atje?

Ëmbëlsisht tani më duket se po ndjej

Një poezi të re.



A mos janë këto vargje për qytetin tënd,

Apo… ndoshta per mua tani?

Që jam pranë teje prej kohësh tek ky vend

Dhe e magjepsur rri…!

[feneri]

Poeme per fatin dhe per forcen


Në këmbë të një statuje
Në sheshin e qytetit,
Që ngrihet madherishëm
Pranë pallatit të “mbretit”,

Çdo ditë të ftohtë dimri,
Çdo ditë të nxehtë behari,
Në atë shesh përmendoresh
Nje burrë duket i pari.

I kërrusur, i munduar
Nga hallet, nga mjerimi.
Në sytë e tij të shuar
Nuk duket gjurmë gëzimi..

Ne thinjat përmbi flokë,
Në rrudhat e fytryrës
Mjerimi i thellë i kësaj
Krijese të natyrës..

E sheh në çdo lloj pune
E në çdo lloj zanati.
Ky ishte shorti i tij,
Që ja dhuroi fati…

Ja pranë shpinës së tij
Të kërrusur nën mundime
Kalojnë zoterinjtë
Me shpirtrat e përhime.

Dhe aitj i vjen që punën
Ta lërë në çast atje.
Por kjo uri që ndjen
I thotë: “Duro ende..!!”

Ja një ditë e sheh “mbreti”
Nga kulla e tij e lartë
Urdhëroi: “Çdo ditë t’i jepni
Mes bukës monedhë të artë!”

>>>>>

E mori :- “Bukë “mbreti”!
Ta shes më mirë!” – tha,
Që me paratë e nxjerra
Dhe nje copë djathë të ha”

>>>>>>>>>>>>>>>

Në këmbë të një statuje
Në sheshin e qytetit
Përpara atij të mjeri
Ja del imazhi i “mbretit”

Ç’e bën ti atë bukë,
Që unë çdo ditë të jap?”
“E shes lartmadhëri
Që të mos e ha thatë…!”

“Oh! Ç’ben, i mjeri ti!
Tani eja me mua.
Do të të jap një pasuri të madhe.
Hë, si thua?

Ja, merre këtë gur
Dhe hidhe me furi
Deri ku të shkoje guri,
Pronari do jesh ti…!”

E mori dhe me vrull
E fluturoi ne erë…
Dhe pa me ankth, me droje
“Ku vallë do të bjerë…?”

Shkoi guri pas një shtylle
Dhe u përplas pas saj….!
Në kokën e të mjerit
U kthye vrik pastaj…..!!

>>>>>>>>>>>>>>>

Në këmbë të një statuje
Në sheshin e qytetit,
Që ngrihet madhërishëm
Pranë pallatit të mbretit

Çdo ditë te ftohtë dimri,
Çdo ditë të nxehtë behari
Në ate shesh përmendoresh
Ai del prapë i pari

Dhe në halle, mundime
E zhyt kjo jetë e mjerë.
Kështu do jetë për të
Kjo botë përngaherë?

Jo! Nuk e bën të lumtur
Të mjerin e qytetit
As fati i papritur,
As mëshira – lojë e “mbretit”

Por ndoshta do t’i sjellë
Këtë lumturi qv s’vjen
Ky krah i tij
Që rrotën e historisë e kthen.

Dhe zemra e tij e fortë
Që mjerim gjeti ngado
Tani i flet kaq qartë:
“Jo, jo, më mos duro!”