Eva Sotiri

[Poeti]

Perla Poetike----respekt per ty

[Luna01]

Faleminderit Poeti! Respekt per ty gjithashtu, poezite e tua i lexoj me endje, jane te mrekullueshme.

[Luna01]

Sytë e tu



Ritmi i fjalëve të tua më shoqëron

dhe nuk më lë kurrë vetëm.

Zëri yt më përkund, më bën të ndjehem

më e lumtura femër në botë.

Sytë e tu më përqafojnë rrëmbyeshëm

Me krahët e tyre renqethës.

Përqafimi i syve të tu - më i ëmbli

Mbushur nënqeshje dhe lotë.



Jeta ime pa ty nuk ka sens,

E jotja pa mua nuk njeh asnjë lloj kuptimi….

Në botën dhe jetën e egër

Veç së bashku ndjehemi një.

Së bashku të dyve s’ka ç’na bën

Furtuna, stuhia, gjëmimi….

Veç me ty unë gjej lumturinë

Me ty kam sy, kam jetë, dritë dhe zë.



Tek ty dashuria nuk është një brishtësi

Ku të nesërmes asgjë nuk i dihet.

Me ty çdo gjë është si Dielli,

Që çdo ditë është me mua këtu.

Nëse shuhet gjithë jeta dhe bota,

Nëse gjithësia nga faqja e dheut fshihet,

Vetëm në atë rast pranë meje

nuk do ndriçojnë sytë e tu…!

[gjakushi]

Kufiri Ujor i Shqiperise


Atje ku kemi kufirin
Jo - pika gjaku nuk ka!
Atje ka lumenj të tërë gjaku
Që shenjtërisht janë derdhur
Nga të shenjtët tanë
Që nuk kanë te ngjashëm me ta.


Nuk lahet ai gjak,
Gurgullimë përjetësisht e pavdekshme
Në shekuj e mbledhur.
Nuk është gjak shën Kozmai,
shën Spiridhoni
Apo ndonjë “shenjti” tjetër helen
Nga ata që qajnë me lotë.
Eshtë gjak i vërtetë ëngjëjsh, shenjtorësh
Eshtë gjak heronjsh të popullit
Më të lashtë në botë…


Tanimë në ato ujra nuk ka ujra më
Edhe pse deti duket i kaltër
Atje është gjaku që nuk shkelet,
Që nuk harrohet,
Jemi ne, të gjithë në të…!


Ai gjak nuk shitet,
Nuk blihet.
Ai skuq dhe zbukuron trojet e veta
I mbush me krenari.
Ai djeg e përvëlon çdo armik e barbar
Që kërkon edhe një milje akoma…
Edhe një kilometër më shumë përkëtej të shtyhet.


Eshtë më i vetëtimtë se rrufeja
Dhe më përvëlues se zjarri
Nuk është uje ai i kaltri atje
Nuk hyn në kontrata
Në përcaktim territoresh detare
Një vule nderi kanë ato Troje,
Ato Ujra, ai Dhe.


Eshtë vulosur një herë e mirë!
Kujdes me atë kaltërsi
Se është kaltërsi skuqëse …
Nuk munden të perzihen atje
Llumra barbarësh….
Me atë lloj Gjaku të pastër e krenar Heronjsh
Ilirësh, Arbëreshësh, Shqiptarësh …!

Per keto perla poetike me lejo te te pershendes me deshire qe te keshe jetegjatesi dhe sukses ne krijime!


LETËRKUJTIMET - ZGJIM!



Letërkujtimet të palosura heshtin,
me pershendetje malli u përmbytën me lot !

Zambakët me plagë e zverdhën blerimin
durimi me heshtjen - kot !

Brenda shpirtit tim një botë e madhe Ti
Pa kuadër në sferën qiellore bën dritë.

Zanoret e humbura kërkojnë kuptim,
- nuk ka gramatikë pa lakime në rritë !


Diçka unikate për pentagramin e uratës
Në Varkën e Noes – rifillon jetësimi !


Letërkujtimet - një kohë e ringjallur
si rrezet që sjell agimzgjimi !

[Luna01]

Per ty qe hesht



Ti tani s’je veç një hije - pa zë e pa gjuhë,
Sepse kur duhej të flisje, ti heshte…!
Nuk di pse vazhdon të kërkosh
Ish miqtë e tu…?
Ata, me heshtjen tënde, i braktise se deshe…


Tani si nje amebë malinje heshtja metastaza lëshon
Dhe me të as veten tënde nuk mundesh ta vrasësh.
Kujtohu se jeta në çdo hap, mes dhimbjesh na mëson.
Ky ish mësimi për heshtjen e ligë
tamam kur duhet të flasësh…


Kujtohu se me heshtjen tënde vret pabesisht.
Reagimi yt do ishte një grusht
Per gjithfare pseudomiqsh e xhambazësh,
Mos harro se nesër Dielli i të vërtetës do lindë sërish.
Ku do shkosh ti që hesht atëhere kur duhet të flasësh…?

[Luna01]

Liria


Edhe pse në mendime kemi idenë e lirisë
Në jetët tona shpesh është e mbyllur
Si një zog në kafaz të praruar…

Gërmojmë në ëndrrat tona të fshehtësisë
dhe gjejmë ide të pafundme,
pëshpërima në teh të arratisë
dhe Lirinë brenda atij kafazi të trishtuar…

Mendo,
Ndalo,
Ndjej…
Dhe në veten tënde zbulo
Lirinë…!

Është brenda teje, brenda meje
Duhet vetëm të gjejmë
Kurajon ta çlirojmë.

Shtigjet i njohim mire,
Gjithmonë e kemi ditur
Se do ishte një rrugë e vështirë…
Por është e vetmja perjetësi
Ku përgjithmonë jetojmë.

[Poeti]

Ne shenje respekti per poeten e madhe Eva Sotiri:

KURRË MOS HESHT


Kurrë mos hesht kur ke çka thua
Kurrë mos hesht kur duhet të flasësh
Kurrë aman kurrë mos hesht
Ndryshe do të pëlcasësh!

Kurre mos hesht edhe atëherë
Kur me shpatë të rrinë mbi kokë
Kurrë mos pusho së foluri
Mundi yt nuk do të jetë I kotë!

Kurrë mos hesht, hudh fjalët në letër
Bëjë këtë sot dhe menjëherë
Në jetë mund të mos kesh rast tjetër
Prandaj shkruaj dhe kurrë mos pusho
Gjuhën tonë të ëmbël lëvro
Shkruaj mos u ndalo kurrë
Hudhë ne kullën poetike
Edhe ti një gurë!

[Luna01]

Ju feleminderit mik dhe Poet i nderuar. Do doja te sillja ketu nje poezi tuajen qe me ka ngelur ne mendje:


SI SHKËMBI

Kalova në jetën time nëpër shume errërsirë
Nëpër shkëmbinj u rropata pandërprerë

U ngrita sërish, jetën e jetova
Me shumë dashuri, gjithënjë e më të mirë

U ngrita nga lëndimet që mora në zemër
Plagët prova gjithënjë ti shëroj

Në rrugëtimin tim isha i vetmuar
Askush nga kjo botë s’më ndihmoj?

Më goditën pa ndërprerë, oh sa të pa shpirtë
Luajtën me mua siku me një lodër

Por unë nuk isha gur i mbetur në rrugë
Isha shkëmb i fortë, isha një kodër!

Kjo poezi kaq e bukur me ben te mos shkel ne rruge te pashkelura dhe me ben te jem e forte ne veshtiresite qe nuk i mbarojne kurre kesaj jete. Ju faleminderit POETI.

[Luna01]

Dhimbja e armiqve te mi


Nga të gjitha dhimbjet e armiqve të mi
Më e madhja ishte për faktin se jam poete.
Do donin të shqyenin metaforat në çdo poezi,
Do donin të ma mbysnin poezinë në lumenj e në dete.

E provuan ta bëjnë, por deti këngë pulëbardhash jehoi
Lumenjve pranë shkëmbinjsh të thepisur petale bleruan.
Çdo varg i la të përgjakur e në kokë të tyre zhurmoi
Eh...! Nga cmira e tyre asgjë nuk mësuan…

Nga dhimbjet më përcëlluese mund të jetë edhe poezia!
E çuditshme, por e vërtetë miqtë e mi…
Nuk ka shërim për të mjerët që i verbon mirësia,
Nuk ka rrugëzgjidhje për atë qe veç dukjen e ka si NJERI!

[Luna01]

Rruga e Zemres


Kalon i shqetësuar pranë syve të mi
A do, a nuk do te jesh ti aty..?
Dhe unë e përgjuar nga sytë e tu
Veproj pa kuptuar dhe vete po ashtu…

Në sy për çudi të ndizet një dritë
Sa herë bëj të iki më thotë vetëm “Prit!”
Sa herë qe afrohem ti shkon në qetësi
Dhe mbesim prapë hije dhe unë, edhe ti.

Po ndodh që zemra noton në qetësi
Atëherë një rrugë për atje e njeh ti.
Dhe dyert e zemrës i hap ti ndër netë
Me çelësin që jo nuk e kam as unë vetë.

Kur zemra e shqetësuar fillon rreh pastaj
Ti rend aty brenda, i zënë në faj.
Vështron hija jote përreth përsëri
Dhe humb në hapësirat që njeh vetëm ti.

Në Diell dhe në yje e shoh atë dritë
Kur nisem te iki më thotë veç “Prit..!”
Sa herë afrohem e joshur pastaj
Më bën të humbas si në një mjegullnajë…