Kush mban përgjegjësi për tragjedinë e Gërdecit?

[Xhuxhumaku]

Berisha vegël e mafies greke të municioneve dhe “11 shtatori” shqiptar

Saturday, 15 March 2008
Nga Kastriot Myftaraj - Tragjedia e Gerdecit është skandali i mafies të municioneve, që vepron prej vitesh në Shqipëri, duke siguruar fitime të mëdha, nga shitja e metaleve që dalin nga gëzhojat e predhave të artilerisë, që çmontohen në projektet e asgjësimit të stoqeve të municioneve, që zbatohen në Shqipëri me financimin e ndërkombëtarëve. Kjo mafie ka arritur të përdorë për interesat e saj dhe projektet dhe financimet e NATO, për asgjësimin e stoqeve të municioneve në Shqipëri.Kur Berisha erdhi në pushtet në 2005, ai e gjeti këtë mafie të krijuar pas vitit 1997, nga qeverisja e së majtës, dhe u përshtat shumë mirë me të, duke marrë pjesën e tij të fitimeve. Në faqen on-line të kryeministrisë jepet ky njoftim për ngjarjen: “Zyra e Shtypit e Kryeministrit njofton se nga dëshmitarë, të cilët kanë qenë në vendngjarje duke punuar, njoftohemi se numri i punonjësve në fabrikë sot ka qenë rreth 110 punëtorë. Sikundër po këta dëshmitarë pohojnë se midis shpërthimit të parë dhe shpërthimit të dytë ka pasur një distancë kohore prej 10 minutash, të cilën shumë prej punëtorëve e kanë shfrytëzuar për t’u larguar nga vendi i ngjarjes. Po bëhen përpjekje për t’u identifikuar një nga një të gjithë punëtorët, por situata është e vështirë dhe vazhdojnë shpërthimet”. Ky njoftim tregon papërgjegjshmërinë kriminale të qeverisë. Vetëm një qeveri absolutisht e papërgjegjshme dhe kriminale mund të lejojë që 12 kilometra larg kryeqytetit, pak larg superstradës kryesore të vendit, të ngrihet një “fabrikë” e vdekjes për asgjësimin e stoqeve të municioneve. Vetëm qeveritarë të korruptuar që marrin pjesën e tyre nga të ardhurat e kësaj afere të pistë, mund të tolerojnë që firma që ka fituar të drejtën për të bërë asgjësimin e municioneve, për të rritur fitimet e saj, të punësojë njerëz joprofesionistë, deri adoleshentë, për t’ u marrë me këtë veprimtari mjaft të rrezikshme. “Fabrika” për të cilën flet kryeministri është fabrika e mafies së municioneve. Në Shqipëri kjo është mafie greke. Administratori i firmës që ka fabrikën e vdekjes të Gerdecit është minoritari grek Mihal Delijorgji, i cili është përgjegjës për gjithë joprofesionalizmin me të cilin është punuar atje, për të siguruar fitime më të larta, nga të cilat sigurisht që kanë marrë pjesën e tyre edhe qeveritarët, që kanë mbyllur njërin sy. Mihal Delijorgji mund t’ i bënte i qetë këto gjëra, se Ministri i Punës, që duhet ta kontrollonte fabrikën e vdekjes është greku Kosta Barka, dhe shefi i Inspektoratit të Punës është po greku Thoma Miço. Kryeministri Berisha, Presidenti Topi, i gjithë shteti, shikojnë se si grekët në kamuflazhin e projektit të NATO, kishin ngritur fabrikën e vdekjes në Gerdec, pranë Tiranës, dhe ku punohej në kundërshtim me të gjitha rregullat teknike. Praktikisht ajo që ndodhi në Gerdec është atentat terrorist grek kundër Shqipërisë. Ngjarja e Gerdecit mund të përsëritet me depozitat greke të naftës në Portin e Durrësit, me përmasa katastrofike, si ato të Hiroshimës, ku mund të vdesin 200 mijë njerëz. Tunelet e Gerdecit janë një aspekt i të këqijave që bëjnë grekët në tunelet e Shqipërisë. Kryepeshkopi grek i Kishës Ortodokse në letë Autoqefale të Shqipërisë, greku Janullatos mori nga Edi Rama të drejtën të ndërtojë katedralen në lulishten mes selisë së Ministrisë së Mbrojtjes dhe selisë së PS, ku ka marrë nën kontroll nyjen kryesore të tuneleve nëntokësore të ndërtuara në Tiranë në kohën e komunizmit, që kalon pikërisht atje. Sot në tunelet në themelet e katedrales punojnë vetëm punëtorë grekë dhe nuk lejohet asnjë shqiptar. Atje përgatitën të këqija më të mëdha se ajo e Gerdecit për Shqipërinë. 15 marsi 2008 është “11 shtatori 2001” shqiptar, i bërë nga grekët me kolaboracionizmin kriminal të qeveritarëve shqiptarë. As në ditët e marsit të vitit 1997, kur shteti u shemb krejtësisht, nuk ndodhi në Tiranë një gjë e tillë. Shpërthimi i Gerdecit tregoi se shteti shqiptar është një fiksion, madje edhe më keq një fiksion që megjithatë funksionon mirë si një mekanizëm korrupsioni. Në faqen on-line të Këshillit të Ministrave, në orën 20 të datës 15 mars, lajmi i parë ishte: “Zyra e Shtypit e Kryeministrit njofton se Kryeministri Berisha ka pasur një bisedë telefonike me Kryeministrin e Greqisë Kostas Karamanlis dhe me Kryeministrin e Maqedonisë Nikola Gruevski”. Pra, lajmi i parë nuk është ngjarja që ndodhi, por telefonatat e kryeministrit Berisha! Kjo është provë shtesë e papërgjegjshmërisë qeveritare. Tragjedia kthehet në tragjikomedi kur tragjedinë e bëri mafia greke e municioneve. Vetëm pas njoftimit për telefonatën me kryeministrin grek, në faqen on-line të kryeministrit Berisha njoftohet më në fund diçka për atë që ka ndodhur në Gredec: “Forcat e Ndërhyrjes së Shpeshtë dhe të Mbrojtjes Civile nxorën nga një tunel në afërsi të vendngjarjes 25 banorë të zonës, ndër të cilët ndonjë edhe me plagosje të lehta. Transporti i tyre u krye me helikopter. Ndërkohë që repartet e Xhenios dhe Forcat e Ndërhyrjes së Shpejtë kanë gjetur në vendin e ngjarjes edhe një tjetër të plagosur në gjendje të rëndë. Ka ende pjesë të territorit të pakontrolluar, për shkak të shpërthimeve që vazhdojnë. Puna po vazhdon intensivisht. 4 të vdekurit kanë qenë punëtorë të fabrikës”. Është ironi tragjike që kryeministri njofton se ka ende pjesë të territorit të pakontrolluar, por nuk sqaron nëse Gerdeci ishte nën kontrollin e shtetit para se të ndodhte tragjedia. Pra, a e dinte qeveria atë që bëhej në “fabrikën” e atjeshme? Nëse po atëherë sigurisht që qeveritarët merrnin pjesën e tyre të fitimit, nëse jo ata duhet të japin urgjentisht dorëheqjen për paaftësi totale. Si për një tjetër ironi tragjike, ditën e katastrofës në Tiranë mbahej një takim për projektin SEEDIRET (Bashkëpunimi i Europës Juglindore në fushën e Industrisë, Kërkimit dhe Teknologjisë së Mbrojtjes), ku Shqipëria ka rradhën e kryesimit. Kështu Shqipëria demonstroi “industrinë e saj ushtarake” me mafien e municioneve. Ministri i Mbrojtjes është treguar krejt i papërgjegjshëm se edhe në orën 20 të mbrëmjes në faqen on-line të Ministrisë së Mbrojtjes nuk kishte asnjë njoftim për ngjarjen. Njoftimi i parë ishte: “Takimi i 6-të i Grupit të Punës për Projektin SEEDIRET”. Në këtë njoftim thuhet: “Sot paradite, në një nga mjediset e hotel ”Tirana International”, në kuadrin e kryesimit nga vendi ynë të projektit SEEDIRET (Bashkëpunimi i Europës Juglindore në fushën e Industrisë, Kërkimit dhe Teknologjisë së Mbrojtjes), u zhvillua Konferenca Rajonale dhe Takimi i 6-të i Grupit të Punës për Bashkëpunimin e Evropës Juglindore në fushën e industrisë, kërkimit dhe teknologjisë së mbrojtjes”. Këtu papërgjegjshëmria shkon deri në humor të zi! Kësaj i thonë: S’ kam turp, s’ ke ç’ më bën! Tragjedia e Gerdecit është një provë e faktit se shteti shqiptar është i kapur nga mafia e të gjitha llojeve. Tashmë Berisha dhe Topi janë në situatën kur ose duhet ta ndëshkojnë këtë mafie, ose të largohen, në rast se nuk duan të ndeshen me të, dhe nuk janë të implikuar me të, gjë që nuk duket e besueshme.

sot.

[Xhuxhumaku]

Bajram Kanani: “Shpërthimi ndodhi, sepse punohej si në kovaçhanë e jo si në bazë ushtarake”


Sunday, 16 March 2008
Dje, shoqëria shqiptare u trondit nga një ngjarje e rëndë në sektorin e ushtrisë. Cili është qëndrimi juaj?
Ngjarja që ndodhi dje, në bazën e municioneve në Gërdec të Vorës, vlerësohet si ngjarje tepër e rëndë për ushtrinë Shqiptare, ashtu siç konsiderohet një tragjedi po kaq e madhe, jo vetëm për familjet e viktimave dhe të palgosurve, por dhe për mbarë shoqërinë shqiptare. Këtu nuk bëhet fjalë për një aksident rrugor, por për një rast që përcakton seriozitetin e shtetit, në zbatimin e detyrimeve në sektorin e ushtrisë.Unë jam një ish-ushtarak i vjetër dhe i specializuar edhe në këtë fushë. Nuk ndihem aspak mirë, kur gjendem përballë kësaj ngjarjeje. Pse? Sepse ushtria, ka rregulla edhe kur bënë stërvitje me pushkë druri e jo më, kur realizon procese të tilla të rëndësishme, për më tepër, në drejtim të magazinimit, trajtimit dhe asgjësimit të municioneve. Sapo u njoha me këtë ngjarje, mendova që ka patur probleme në lidhje me zbatimin e rregullave dhe të disiplinës ushtarake edhe gjatë punës. Kjo dispilinë duhej e fortë dhe pa asnjë neglizhencë, mbasi fabrika dhe depot e municionit ushtarak gjendeshin brenda një zone të populluar, kujdesi ndaj të cilës, duhet të ishte maksimal.
Çfarë ka qënë kjo qendër municionesh ushtarake e ngritur brenda një qendre të banuar?
Unë e di me saktësi, se çfarë ka qënë kjo qendër ushtarake. Fillimisht, ka qënë repart artilerie. Në bazë të reformimit që iu bë ushtrisë, duke suprimuar dhe riorganizuar strukturat dhe qendrat ushtarake në mbarë vendin, reparti i Gërdecit u kthye përfundimisht, në qendër grumbullimi për armatimet dhe municionet e artilerisë, ku mund të përmendet muncioni i topave 122, Obuz 160, topave 85, 75 e deri tek mortajat 82 dhe 60. Kujtojmë, që një predhë e këtyre armatimeve, nëse shpërthen e ka largësinë e hedhjes dhe të veprimit afro 25 kilometër. Nisur nga ky fakt, në këtë qendër grumbullimi, unë kam ditur se ka patur rregull dhe displinë deri tek ushtari më i fundit. Më pas, kam dëgjuar dhe kam konstatuar, se kjo disiplinë “pune” u asfiksua. Humbi kontrolli ndaj detyrimit për të respektuar rregullat dhe ligjet e administrimit të municionit luftarak.
Faktikisht, kjo qendër duhej trajtuar me shumë vëmendje, me shumë kujdes, mbasi nuk ishte një punishte gjize, as një depo makaronash, por një depozitë e madhe municionesh me rrezikshëmri tepër të lartë. Ky realitet nuk u vlerësua dhe për rrjedhojë, nuk u respektuan detyrimet që njeh rregullorja ushtarake, rregullore kjo që edhe pse jam ushtarak, detyrohem të deklarojë se është përdhosur, është shkelur me këmbë dhe nuk shqetësohet askush, për ta rikthyer forcën e saj të zbatimit. Për më tepër, që kjo depozitë gjigande municioni të rëndë me sasi mbi 100 mijë tonë predha, gjendej brenda dhe pranë qendrave të banuara. Dhe ja çfarë ndodhi, për të mos thënë, që përmasat e tragjedisë ishin tepër të vogla në krahasim me atë që mendojmë ne ushtarakët në situate të tilla, të cilët e dimë mirë, se çdo të thotë të shpërthejë një depo ushtarake me municion të atij kalibri.
Pas të ashtuquajturit “refromim”, si u trajtua ky repart?
Ne ushtarakët e vjetër, që e dimë se çdo të thotë të respektosh rregulloren e zbatimit të detyrave, nuk mund të neglizhojmë këtë ligj, as në mendim e jo në veprim. Sepse, ja se çfarë ndodh. Mirëpo, problemi i repartit të Gërdecit është si problemi i shumë reparteve të tillë, në mbarë vendin, të cilët u kthyen në qendra grumbullimi municionesh, që nga Tropoja, Tepelena, Qafë-Molla, Shpiragu i Beratit, Tomorrica e Skraparit, Mjekësi Elbasanit, Gramshi etj. Konkretisht, ky repart u trajtua sipas politikave të reja reformuese, që bëri ministria e Mbrojtjes, që siç e thamë më lartë, u kthy më tepër në biznes, se sa në repart depozitim-admnistrimi të municionit.
Unë e njoh mirë atë reaprt dhe problemet që ka patur ky repart, pas kthimit në depozitë municioni. Kam biseduar dhe me specialistë të kësaj fushe dhe kemi konkluduar, se ndërtimi atje i një fabrike asgjësimi të municioneve të artilerisë, do të krijonte probleme, nëse ky process nuk do të trajtohej me disiplinë të hekurt ushtarake. Në fakt, nuk ndodhi kështu, mbasi aty më shumë punohej e veprohej si në një rrobaqepësi, baxho, therrtore e kovahçanë, se sa në një bazë ushtarake, me rrezik të madh shpërthyes.
Ju thatë që këtu u ngrit një qendër asgjësimi për municionet. A i plotësonte kushtet?
Duhet thënë, se ky repart edhe pse e kishte emërtimin “zonë ushtarake”, nuk i plotësonte kushtet, për të shërbyer si qendër depozotimi dhe asgjësimi të municioneve. Ne ushtarakët, kemi disa principe pune dhe qëndrimi në praktikën e përditëshme. Këto principe, në këtë repart nuk u zbatuan asnjëherë. Këtu, duhej bërë kujdes. Çdo neglizhencë, krijon fatalitete dhe tragjedi. Në vendin tonë, në shumë repartee të tilla, kanë ndodhur këto raste tragjike, që nga Mati, Tepelena, Berati, Tirana, Gjirokastra, Gramshi, Elbasani etj. Janë humbur jetë njerëzish. Janë shkatërruar banesa e [rona. Dhe shteti, asnjehërë nuk ka krijuar një terren të kompletuar, për të menaxhuar me kujdes dhe siguri këtë process. Ne e dimë, që këtë process e kërkon integrimi, por dhe fakti, që municoni aktual që gjendet në depot ushtarake shqiptare është i prodhimit të përpara 50 vjetëve. Mirëpo ky process, nuk bëhet me rigorozitet, nuk bëhet sipas një skeme të disiplinuar. Nuk mund të bëhet asgjësim municioni në mënyrë të pakontrolluar, të pa planifikuar. Troç duhet kujdes dhe kjo mungoi dje edhe në Gërdec. Mungoi përpara dy vjetësh edhe në Dhëmblan të Tepelenës, mungoi përpara 11 vjetësh edhe në tragjedinë e Matit, ku humbën jetën 23 persona.
Në cilat drejtime, kërkohej kujdes?
Kur flasim për kujdes të shkallës së lartë e të patolerueshme, kam parasysh disiplinën ushtarake. Kjo nuk është zbatuar dhe ne tashmë, gjendemi përballë një ngjarjeje të rëndë, që na cënon shpirtërisht së pari, por edhe si shtet. Unë ju them, se kujdesi kërkohej vetëm në një drejtim: Disiplina e hekurt e punës, në trajtimin e municioneve. Por duhet thënë edhe dicka, të cilën në ushtri, ka kohë që e kanë “harruar”: Rregulli në të gjithë hapat që hidhen e sidomos tek ndarja dhe përmbushja e detyrave reciproke.
Sipas përcaktimit tuaj, pse ndodhi kjo tragjedi?
Sapo dëgjova që kishte ndodhur ngjarja, kontaktova me ushtarakë me përvojë dhe biseduam për ngjarjen që ndodhi. Duke qënë, se ne njohim jo vetëm procedurën që ndiqet në raste të tilla, por edhe repartin ku ndodhi ky shpërthim i madh, përcaktuam disa shkaqe, që çuan në përsëritje të tragjedive të tilla. Konrketisht, sipas vlerësimit dhe përcaktimit tim, shkaqet e shpërthimit, janë këto:
Mungesa e plotë e dispilinës në punë
Mungesa e kontrollit të specialistëve, gjatë procesit të çmontim-asgjësimit të predhave
Mungesa e kualifikimit të punonjsve që bënin asgjësimin
Prezenca në sallën e asgjësimit edhe e arkave me municion
Prezneca në asgjësim të predhave e më tepër se dy personave
Për të gjithë këto kushte, që kërkohen, nuk ka nevojë për dhënie urdhërash, por vetëm për zbatim detyrimesh ushtarake. Në rastin konkret, edhe pse gjendemi përballë rastit të përsëritur katër-pesë herë, Shtabi i Përgjithshëm i Ushtrisë nuk ka marrë masa. Kjo është vetëm detyrë e këtij institucioni në ministri. Sepse për këto punë është një komando mbështetëse dhe një brigadë logjistike që trajnojnë dhe trajtojnë procesin e asgjësimit të municioneve. Në këtë rast, përgjegjësia dirkete është e Shtabit të Përgjithshëm.

Ngjarje të tilla, nuk krijohen vetëm nga municionet
Edhe pse ne jemi mësuar, të kemi tragjedi dhe ngjarje të hidhura shpërthimesh, apo aksidentesh vetëm nga ushtria, unë po ju them, se ngjarje të tilla, nuk krijohen vetëm nga depot ushtarake të municioneve. Shpërthime të tilla massive e të fuqishme, me pasoja për jetën dhe pasuritë, shkaktohen edhe nga depozitat e naftës. Në Shqipëri, kjo është evidente, prezente dhe e mundëshme. Dhe konkretisht me depozitat e naftës, me distributorët e karburanteve, me digat e lumenjëve, me transportin hekurudhor, me atë detar, ajror, rrugor, me zjarret në fabrika etj. Kujtojmë, që tre vjet më parë, në “Qytetin e Nxënësve” në Tiranë, u dogj fabrika e ushqimeve për fëmijë. Pranë saj, vetëm 10 metra larg, ishte një karburant, përballë kishte po dy karburante të tjerë. Qendra e Tiranës, Porti i Durrësit dhe të disa qyteteve janë mbushur me depozita dhe distributorë karburantesh, të cilat janë precedent të plotë për shpërthime.

sot.

[Hyj-Njeriu]

Berisha vegël e mafies greke të municioneve dhe “11 shtatori” shqiptar

Saturday, 15 March 2008
Nga Kastriot Myftaraj

Kastrioti qenka burre serioz... Une shkova me tej dhe mendoj sic e thashe me lart se pas kesaj mafie greke,fshihen interesat e vete shtetit grek:
- Te bejme para duke c'armatosur shqiptaret...Edhe i carmatosim ne te miren tone edhe u marrim paret ketyre shqiptareve injorante,sic kemi 17 vjet qe bejme,si ne nivelin e emigranteve si ne nivelin bankar apo me gjere ate ekonomik....

Nderkaq del me pompozitet Topi se do nderroje emrat sllave ne krahinen e korces,per hir te se ardhmes se kombit....
Karagjoza ne katror....

[Jack Watson]

Qeveria, qeveria, qeveria dhe vetëm qeveria? Apo nuk është pjesë e qeverisë ministria e Mbrotjes?

Kush e dha lejen e fabrikes? Qeveria.
Kush nuk i kontrolloi kushtet e punës se fabrikës ("muret" me llamarina)? Qeveria.
Kush e shkeli ligjin (pasi ligji nuk lejon çmontim në zonë të banuar)? Qeveria.
Kush nuk i kontrollon firmat, se mos kanë punëtorë në të zezë? Qeveria.
Kush bëri veshin shurdh ndaj ankesave të banorëve kundra fabrikës? Qeveria.

Hë???

[iliria e para]

Kan ndodhur shume tragjedi. Kjo nuk eshte e para, por frikohem qe nuk eshte as e fundit.
Jo qe nuk ka ligje ne Shqiperi, por keto nuk zbatohen. Fajin dihet kush e ka per mozbatimin e ligjit. Korrupcioni eshte me me te lartet ne bote. Behen lobime dhe blehen njerezit. Kush ka lek dhe lidhje te duhura, ben ne Shqiperi çka don vet. Edhe nje tragjedi ta quaj e radhes. Gjynah per viktimat, turp per qeverine.

[gjilan55]

ndoshta gaboj por per te bere nje pune te till me aq rrezik duhej te punohej nga njerez profesionist,duhej te ishin marr te gjitha masat e siguris e jo te hynte te punonte kushdo edhe femije apo te rinje qe kurre skan pare municione te tilla.pas hetimeve te drejta qe duhet te behen dikush duhet te jap pergjegjsi behet fjale per jete njerezish te cilet per te siguru kafshaten e gojes kan punu ne at vend shum te rrezikshem.po te ishte firma qe e ka pas ta kryej at pune firme serioze do te kishte zgjedhur njerezit qe munden ta kryejn at pune pa rreziku jeten e puntorve dhe banorve per rreth por me siguri nuk ka qen firm serioze.po te ishte qeveria si duhej do te kishte zgjedh nje firme serioze.ngushllime te sinqerta famileve te te vdekurve dhe sherim te shpejt e te mire te plagosurve ,megjithat dikush duhet te pergjigjet.

[qorri_30]

Pergjegjes jan ata qe ideuan keto mbetje armesh & femijet e tyre qe drejtojne politiken sot .

[Brari]

Metastazat vrastare të diktaturës
(16.03.2008)
Shpërthimi i djeshëm na kthen edhe njëherë vëmendjen tek vigjilenca e përbashkët që duhet të na karakterizojë në procesin e gjatë të dekomunistizimit të jetës e të shoqërisë sonë. Që nga koha e fortifikimit ushtarak të simbolizuar me bunkerin, si forca e regjimit enverist në vend, shoqëria jonë ka ecur përpara, duke braktisur mendësinë “gjithë populli ushtar” për aspiratën e përbashkët të rreshtimit në familjen euro-atlantiste


Shpërthimi i djeshëm na kthen edhe njëherë vëmendjen tek vigjilenca e përbashkët që duhet të na karakterizojë në procesin e gjatë të dekomunistizimit të jetës e të shoqërisë sonë. Që nga koha e fortifikimit ushtarak të simbolizuar me bunkerin, si forca e regjimit enverist në vend, shoqëria jonë ka ecur përpara, duke braktisur mendësinë “gjithë populli ushtar” për aspiratën e përbashkët të rreshtimit në familjen euro-atlantiste. Të gjithë së bashku kemi mundur të revolucionarizojmë edhe mendësinë filoruse të së majtës shqiptare, duke e sjellë atë tek parametrat e udhës së përbashkët të reformave drejt NATO-s. Në këtë stacion të rrugës kemi rastin të numërojmë incidentet e rrugës, apo edhe aksidentet e rënda, ku afërmendsh spikat ’97-a, si stacioni i zi që shtoi haraçin që shqiptarët po i paguajnë diktaturës enveriste.
Shpërthimi i djeshëm ishte një tjetër stacion haraçi që shqiptarët i paguajnë trashëgimisë diktatoriale. Metastazat komuniste u rishfaqën dje dhe na goditën të gjithëve, bash pak javë para se të marrim zyrtarisht ftesën për të nisur procedurat e anëtarësimit në NATO. Pa hyrë në përmasat e gabimeve njerëzore apo neglizhencave që mund të kenë shkaktuar tragjedinë, fatmirësisht jo në përmasa katastrofike, dje kemi ridëgjuar mbeturina të mendësisë izolacioniste se “Shqipëria e diktaturës ishte e pamposhtur”. Regjimi i dikurshëm ishte thjesht një bandë vrastare, e cila shkoi aq larg në apatridllëkun e vet, sa edhe sot e kësaj dite hasim rrugës kurthe të vogla e të mëdha, që i kemi trashëgimi prej atyre ditëve të zeza. Dajti i mbushur me armatim, kodrat e Shqipërisë të shndërruar në kurthe municionesh dhe fushat e infektuara nga bunkerët janë një panoramë e gjerë e kurtheve enveriste, me të cilat duhet të përballemi përditë. Harta e rreziqeve, një domosdoshmëri që duket se më në fund mund të jetë edhe në posedim të publikut, është me fjalë të tjera harta e kurtheve të vogla diktatoriale, harta e metastazave që do të tentojnë të na godasin përditë, sa kohë e ulim vigjilencën dhe e interpretojmë si të përmbyllur procesin e dekomunistizimit të shoqërisë. Metastazat shfaqen përditë edhe tek periodikët dhe emisionet televizive, teksa glorifikojnë diktaturën dhe personazhet e saj. Është një fragment i dekomunistizimit, në të cilin jemi shumë prapa. E prandaj për shpërthimin e djeshëm mund të bëjmë jo vetëm një hartë të paaftësive e neglizhencave tona, por së pari një hartë rruge se si duhet të çlirohemi nga metastazat diktatoriale që po na kushtëzojnë sot e kësaj dite, 23 vjet pas vdekjes së diktatorit.

Nga Ilir Nikolla

55

[JARANI]

pak rensi ka se kush do mbaje pergjegjsi,rensi ka qe numri i te vdekurve te mos rritet me dhe zoti ta kete mbyllur valen e dhimbjeve per shqiptaret me kete tragjedi

[CuLi-GoaL]

mendoi qe kjo duhet te jet nje Kryetemë