E mira dhe e keqa

[Albin]

E bukura në univers





E mira dhe e keqja janë dy prej temave më të debatuara, të cilat kanë shkaktuar polemika të shumta. Shkaku kryesor i këtyre polemikave është mosnjohja e saktë e qëllimit të jetës së qenies njerëzore. Shumica dërrmuese e dijetarëve, duke përjashtuar një numër të vogël, kanë përcaktuar se kjo jetë (e kësaj bote), të cilën është duke jetuar njerëzimi, është qëllimi final. Shkaku i stërlodhjeve është ky vizion i gabuar, pasi njerëzimi është duke pasuar herë një ideologji, e herë një tjetër. Ata që e perceptojnë jetën e kësaj bote, si qëllimin e tyre të vetëm, do t’a kalojnë jetën e tyre me shumë peripeci të ndryshme. Këto vështirësi, atyre u vijnë nga All-llahu i Lartësuar dhe, së fundi, ata nuk do të fitojnë asgjë në ahiret (botën tjetër).

Pabesimtari nuk pretendon ndonjë kënaqësi tjetër, ai nuk disponon ndonjë alternativë tjetër, për të, me këtë jetë merr fund gjithçka. Ky është rezultati përfundimtar i tij, pasi ai nuk beson në ekzistencën e ahiretit, pra nuk beson se ka jetë të përhershme ose të amshueshme. Këtij personi, pasionet, ambiciet dhe veprat e jetës i përfundojnë në këtë botë. Por, sikur t’a përdorte vetëm pak logjikën, ai do t’a kishte kuptuar se kjo botë nuk i takon vetëm qenies njerëzore. A thua pse? Sepse jetën, të cilën po e jetojmë ne tani, ose të cilën ai e jeton, e ka përpiluar mbi teori jo të sakta dhe supozime të ndryshme. Duket qartë, se ato i ka bazuar në trillime jobindëse. Ai pra, fatkeqësisht, jetën e ka mbështetur në supozime dhe iluzione. Shpresat e njeriut për të jetuar dhe shijuar këtë botë, shkojnë deri në moshën gjashtëdhjetë-shtatëdhjetë vjeçare, ose pak edhe më tepër. Por, ç’është e vërteta, kemi disa prej qenieve njerëzore, që vdesin në këtë botë menjëherë. Kemi prej tyre që vdesin pas një ore, ose pas një dite. Kemi prej tyre që vdesin pas një jave ose pas disa muajve, gjithashtu, kemi edhe prej tyre që vdesin në kohën e adoleshencës, e kështu me radhë, prej atyre që ndërrojnë jetë në mosha të ndryshme...

Shumica e njerëzve, në të shumtën e rasteve, shpresojnë të jetojnë disa dekada. Por, kjo logjikë apo formë e të menduarit, nuk do të duhej të ishte vizioni i tij përfundimtar, sepse atij mund t’i vijë vdekja në çdo moment, siç e theksuam më sipër. Askush nuk mund t’a sigurojë atë, ose t’a njoftojë për ditët ose vitet e mbetura të jetës së tij.

Njeriu, vetëm në ahiret, do të mund t’a njohë bindshëm veten e tij, sepse ai, atje, është i përjetshëm – nuk vdes. Atij, që ishte i mirë në këtë botë, nuk do t’i humbasë e mira e tij, ndërsa atij, që ishte keqbërës, nuk do të anashkalohet dhe t’i harrohet keqbërësia e tij.

Çdo gjykim do të konsiderohej jo i plotë, nëse njeriu nuk e merr parasysh edhe gjykimin në ahiret. Vetëm atëherë, kur ne ta kemi vendosur jetën mbi këto binarë, mund të themi se kemi bërë një gjykim të drejtë dhe të vërtetë.

Por ç’ti bëjmë injorancës sonë, kur ne, në të shumtën e rasteve, jetën e sendërtojmë vetëm mbi binarët e kësaj bote dhe, mbi këtë bazë, sjellim ligje dhe rregulla për të bukurën dhe të shëmtuarën. Shikuar nga ky prizëm, kuptohet se gjykimet tona ngrihen mbi qëllimin, e jo mbi mjetin. Kur dikush na i shpaguan mundin në këtë botë, ne këtë e konsiderojmë si një gjë të mirë, ose kur dikush na sjell zemërim, ose na ndalon prej ndonjë veprimi që ne duam t’a bëjmë, ne këtë e konsiderojmë si një gjë të keqe. Përderisa, kjo është doktrina e të menduarit tonë, dhe përderisa jetojmë mbi këtë bazë të gabueshme, atëherë do të vuajmë, sepse jemi duke iu larguar vazhdimisht programit të All-llahut.

Njerëzit, të mirën dhe të keqen, i shpjegojnë sipas njohurive të tyre individuale. Kur diçka i konvenon njeriut, ai do t’a konsiderojë atë si të mirë. Ky gjykim rezulton prej atyre, që për bazë kanë doktrinën e sipërtheksuar. E mira dhe e keqja, e bukura dhe e shëmtuara, nuk përcaktohen mbi bazën e të menduarit individual. Kjo bazë e të menduarit do të kishte standarte jo të plota, sepse kemi të bëjmë me egoizmin njerëzor. Nuk do të dihet kurrë, cila është e mirë dhe cila është e keqe, mbi këtë bazë të të menduarit.

Kur ngjan ndonjë ndodhi, nëse ne do t’a gjykonim sipas standarteve të të menduarit individual, do të konstatonim se ajo ndodhi, për dikënd do të jetë e mirë, e për dikënd tjetër jo. Të sjellim një shembull për këtë: nëse një ministri ose ministër, ndërrohet si rezultat i ndryshimeve elektorale, kjo do të sillte gëzim për njërin grup, e pikëllim për grupin tjetër. Ky ndërrim, për të gjithë ata që do të dalin nga ajo ministri, do të konsiderohet si një vepër e padrejtë, ndërsa për të rinjtë, që do të hyjnë në të, do të konsiderohet si fitore ndaj të keqes. Këtyre të fundit u vijnë edhe telegrame urimi për suksese në të ardhmen. Për të gjitha institucionet ose dikasteret, të cilët janë të atij mendimi (grupimi), kjo ditë do të ishte ditë festive. Me një fjalë, këta mendojnë se kanë bërë një veprim të mirë. Shikuar nga prizmi individual, e mira dhe e keqja do të kuptohej në mënyrë relative, pra një veprim, që për disa konsiderohet si i drejtë -i bukur, për disa të tjerë do të konsiderohet si i padrejtë -i shëmtuar.

Na takon të pyesim: si është e mundur, që një veprim të jetë, në të njëjtën kohë, edhe e mirë, edhe e keqe? Si është e mundur, që një vepër t’a përmbajë të mirën dhe të keqen njëkohësisht!?

Si duket kemi të bëjmë me norma dhe standarte të ngatërruara, sepse kjo nuk jep përgjigjen e vërtetë. Sikur standartet të mos ishin të ngatërruara, nuk do të kishim këtë antagonizëm apo përplasje mendimesh. Por, kur ne jetojmë me këso standarte të ngatërruara, gjithmonë do të hasim në rezultate antagoniste. Kjo është një gjë e vërtetë në jetën tonë, prandaj duhet të kemi shumë kujdes dhe të jemi vigjilent. Të jemi të qartë, ne këtu po trajtojmë të bukurën dhe të shëmtuarën.

Standartet e të menduarit individual, nuk do të duhej të ishin përcaktuese të këtyre gjykimeve. Këtu duhet të kemi disa norma dhe standarte të tjera, krejtësisht të kundërta me këto të tanishmet, që janë të vendosura nga i Gjithëlartësuari, për këtë univers. Vetëm ato do t’i gjykojnë ngjarjet saktë, sepse na japin një kuptim plotë dhe të vërtetë.

Këto standarte, ne, nuk kemi mundësi t’i njohim me anë të të kuptuarit tonë individual, sepse jemi të kufizuar. Për ne, shumë gjëra janë të panjohura, prandaj duke u bazuar në këtë mangësi, ne, duhet t’a themi të fundit fjalën, e të mos ndërhyjmë në gjykimet e të bukurës dhe të shëmtuarës në këtë botë, sepse ne do të gjykonim vetëm për përmbajtjen sipërfaqësore të ngjarjes, do të gjykonim vetëm atë, që e kemi prezent para nesh, duke mos e ditur realitetin përfundimtar. Nëse gjykimet e tilla, të bazuara mbi këto standarte, do të njiheshin si vendime përfundimtare, atëherë them se ato do të ishin vendime jo të plota dhe larg realitetit dhe të vërtetës!

Njohja e universit është e pamundur, por ne do të fillojmë me nxjerrjen e disa konkludimeve për rëndësinë e rolit të njeriut në të, sepse ai është pjesë përbërëse e këtij universi. Prej këtyre konstatimeve, do të shohim se All-llahu i Lartësuar, paska krijuar peshore shumë precize, për ekzistencën e jetës në univers. Kjo peshore, është ajo e cila sundon çdo gjë. Prej krijesave të para, që krijoi All-llahu xh.sh., është peshorja për të bukurën në univers. Edhe e bukura është pjesë përbërëse, e cila kryen detyrën e vet në këtë univers. Gjithashtu, janë ligjet e universit ato, që e obligojnë njeriun që të mos u shmanget detyrimeve të tij.

Nëse njeriu nuk do t’i përfillë këto ligje, dhe do të vazhdojë t’i injorojë ato, ai fillon e bëhet pengesë e tyre. Kështu, ne nuk do t’a shijojmë kurrë të bukurën. Jeta sipas këtyre standarteve, fatkeqësisht, do të sjellë vuajtje dhe zemërime. Ndërsa e bukura do të vazhdojë të jetë prezente dhe gjithmonë në pritje, në të gjitha lëvizjet e zhvillimeve të jetës.

[Albin]

E mira dhe e keqa


Përmbajtja

Kapitulli i parë


1. E bukura në univers
2. Në fillim ishte natyrshmëria
3. Ç’kuptojmë me fjalën zhvillim
4. Ç’kuptim ka fjala Halif
5. Sekreti i së bukurës në univers

Kapitulli i dytë

6. E shëmtuara në univers
7. Bota e shfrenuar kryen detyrën e vet
8. Mungesa e mendjes së njeriut
9. Programi ka zbritur me Ademin
10. Mëkati nuk u ndërpe
11. Muhammedi a.s.- mëshirë për besimtarët dhe mosbesimtarët

Kapitulli i tretë

12. I supozuari dhe i drejti
13. Jeta e vërtetë
14. Shkaqet e largimit të begative
15. Pasuria është punësim në jetë
16. Pasuria dhe shoqëria janë begati apo sprovë?

Kapitulli i katërt

17. Çfarë është ‘e mirë’ dhe çfarë ‘e keqe’
18. E mira absolute
19. Njeriu dhe ngjarjet në univers
20. Ambiciet për pasuri të mirë


Kapitulli i pestë

21. Shkatërruesit në tokë
22. Gjërat që mendja s’i kupton
23. Personat me aftësi të kufizuar a konsiderohen sherr – e keqe
24. Fillimi i mohimit
25. Urtësia tek abnormalët


Kapitulli i gjashtë

26. E mira dhe e keqja në ahiret
27. Imani është kusht për t’u pranuar veprat..........................................
28. E keqja dhe ngacmimet njerëzore......................................... ..................
29. Kulmi i të këqijave në këtë botë është mosbesimi










Në fillim ishte natyrshmëria

Le të fillojmë të startojmë me fillimin e jetës, në çastin kur foshnja lind. Së pari, në momentin kur fëmija lind, ai është musliman nga vetë natyrshmëria e tij (i shpëtuar). I Dërguari All-llahut s.a.v.s., thotë:
“Çdo foshnje lind në natyrshmërinë e muslimanit, ndërsa prindërit e tij e bëjnë atë të krishterë, hebrej apo zjarrputist”.

Secila foshnje që vjen në këtë botë, vjen duke qenë me natyrshmëri të rregullt, në fenë e vërtetë të All-llahut. Pastaj, ndodhin ngatërresa midis njerëzve, pra, prej individëve, familjeve, ose simpatizuesve, që e kanë transformuar fenë e natyrshmërisë së tyre - të cilën ua dhuroi All-llahu i Lartëmadhëruar, - në atë, që ata tanimë besojnë. Ky është një argument, për të bukurën e All-llahut në universin e Tij; që prej fillimit të jetës, për secilin të posalindur. Çdo krijesë lind me natyrë islame (të bukur), por pastaj njeriu transformohet dhe e prish të bukurën, dhe kjo konsiderohet të jetë një argument tjetër, në të njëjtën kohë.

Çdo fëmijë konsiderohet i pafajshëm, derisa jeton jetën e tij fëminore. Ai, atë duhet t’a shijojë, si dhuratë prej All-llahut xh.sh. Ai nuk di të gënjejë, nuk di të bëhet hipokrit, nuk di të vjedhë, dhe nuk di asgjë prej veprave të këqija të kësaj bote. Por këtë rrugë të keqe, ia mësojnë prindërit e tij, pasi ai, vërtet, është krijuar në natyrshmërinë e të bukurës. Lindet gojë ëmbël, i sinqertë, i pafajshëm dhe i pastër. Nuk kemi dëgjuar që një fëmijë të ketë lindur gënjeshtar nga natyra tij, po ashtu, nuk kemi dëgjuar që të ketë lindur hajdut nga natyrshmëria e tij, gjithashtu, nuk kemi dëgjuar të ketë lindur hipokrit nga natyra tij. Të gjitha këto të shëmtuara dhe mëkate, atij ia mësojnë prindërit e tij, të afërmit ose rrethi i tij, ku ai jeton. Pra, sikur po vërejmë, zanafilla e krijimit në univers, buron me të bukurën, ndërsa burimin e të shëmtuarës në univers, e gjejmë në ndërhyrjen e njeriut.

Dalëngadalë, shohim se foshnja rritet dhe, më vonë, fillon të shkojë edhe në shkollë. Kemi shumë raste kur prindërit nuk e mësojnë atë se puna është baza e suksesit, prandaj për të korrur sukses ai duhet të mësojë. Ata (prindërit) u “ndihmojnë” fëmijëve të tyre për t’a kaluar vitin shkollor pa mësuar. Ata intervenojnë tek mësuesit e tyre, duke i marrë paraprakisht testet e provimeve prej mësuesve të tyre. Ndodh që ata pyetjet t’ua marrin mësueseve përmes mësimeve plotësuese (me anë të kurseve), përmes korrupsionit ose privilegjeve të ndryshme. Kjo ndërhyrje e njollos të bukurën në univers. Si dhe pse? Për arsye se, prindi shpreson se fëmija i tij (në këtë rast nxënësi) një ditë do të mësojë më mirë, prandaj e “ndihmon” t’a kalojë vitin shkollor pa mësuar. Vërtet mendoni se ai fëmijë, një ditë, do të mësojë!? Sigurisht që jo. Përderisa ai mund t’a kalojë vitin pa dhënë mund, atëherë, përse të mësojë e të lodhet!?

Ne jemi dëshmitarë, që disa prej mësuesve i shesin provimet, ose iu japin pyetjet, atyre nxënësve që vazhdojnë kursin tek ata, ose në forma të ndryshme. Ky veprim, i këtij mësuesi, e njollos apo e ndyn harmoninë e së bukurës në univers. Ai bëhet shkaktar që disa nxënës të “korrin” sukses pa mësuar. Ky veprim ndikon dhe lë pasoja të tjera të mëvonshme. Rezultati përfundimtar i gjithë kësaj do të jetë se, nxënësi do të dalë prej asaj shkolle i paditur dhe fare injorant. Më pas, e tërë shoqëria do të kanalizohet në një katastrofë të vërtetë.

I Lartësuari All-llah, kërkoi nga ne që t’a transformojmë planetin tokë. Për t’a ndërtuar tokën, i Lartësuari na ka krijuar mendjen, e cila i kupton dhe i përvetëson arritjet e trashëguara. Ajo (mendja) pranon përvojat e të parëve dhe kështu do të përfitojë nga civilizimet e mëparshme dhe njëkohësisht do të bëhet pjesëtare e zhvillimit të mëtutjeshëm. Kjo mendje e dallon njeriun nga kafsha. Kafshët, ende jetojnë jetë primitive, ashtu sikurse janë krijuar. Ne nuk mundemi t’i mësojmë kafshët se si të jetojnë në grupe, se si të sillen midis tyre dhe se cilat të jenë preferencat e tyre. Ne nuk kemi dëgjuar kurrë, që ndonjë kafshë të ketë trashëguar diturinë e babait apo të gjyshit të vet. Gjithashtu, nuk kemi dëgjuar kurrë që të mësojnë atë, që nuk e ka ditur më parë, dhe kështu të mund t’a zhvillonte vetveten, dhe të tjerët. Kjo nuk ka ndodhur për arsye aksiomatike, por për arsye se kafsha nuk e posedon mundësinë e zhvillimit.

[Albin]

Ç’kuptojmë me fjalën zhvillim

Unë habitem, kur dëgjoj disa që thonë se një kafshë ka evoluar në rrethin e vet dhe ka arritur këtë e atë. Ose ata që thonë se, një kafshë i ka qimet e veta më të shpeshta, kur jeton në vende të ftohta, apo se e posedon ngjyrën e vet në varësi të ambientit (bimëve, gurëve, rërës, etj.) ku ajo (kafsha) jeton, me qëllim që të fshihet nga armiqtë e saj, ose se ka ndonjë karakteristikë tjetër të evoluar!

Të gjitha këto janë dhunti prej All-llahut xh.sh., që Ai ia jep atij që do, për t’a mbrojtur jetën e tij nga zhdukja. Por, ç’është e vërteta, kafsha vetë nuk është e pajisur me mendje apo me logjikë. Ajo, gjithashtu, nuk e ka mundësinë e zhvillimit dhe të përparimit të jetës së vet, pasi i Lartësuari me këtë dhunti (me mendje) e ka pajisur vetëm njeriun dhe askënd tjetër. Ai i shpalosi njeriut disa prej sekreteve të universit, që ai të mund t’a transformojë tokën dhe të mund të ndërtojë civilizim.

Sikur mendja e njeriut të mos ishte në gjendje të kuptonte dhe të mësonte prej civilizimeve të mëparshme, dhe të mos zhvillohej më shumë se paraardhësit e tij, ai do të ishte në një gjendje të ndryshme (nga gjendja në të cilën është sot), dhe padyshim se nuk do të arrinte kurrë t’i kuptonte sekretet e All-llahut të Lartëmadhëruar në univers.

Kur ne shohim se e bukura ndikon pozitivisht dhe se, gjithashtu, është shkaktare e përparimit njerëzor në këtë jetë, dhe është shembull për ndërtimin e planetit tokë, atëherë sistemi ynë arsimor, jep efekt diametralisht të kundërt, kur ne i “mësojmë” fëmijët tanë të “korrin” suksese pa mësuar, pa u munduar, me gënjeshtra, apo me mësime plotësuese nëpër kurse, apo në forma të tjera, gjë që e shkatërron shkencën dhe punën njëkohësisht. Ne kështu ndihmojmë shkatërrimin e ndërtimit të deritanishëm, që kemi në planetin tokë, pasi që All-llahu xh.sh. na e ka mundësuar këtë ngritje dhe përparim!

Këtu, kemi një çështje, e cila kohë pas kohe tërheq vëmendjen tonë. Ajo që na bën përshtypje është të ushtruarit e kafshëve. Disa njerëz, pasi u kanë ushtruar kafshëve disa lëvizjeve, mundohen të na lënë të kuptojmë se edhe ato mendojnë apo logjikojnë. Atyre iu themi: ajo që ju pretendoni nuk është e vërtetë. Lëvizjet e tyre mbështeten në instiketet e tyre. Kur një kafshë ushtrohet të bëjë disa lëvizje, ajo instiktivisht e kupton se po shpërblehet. Prandaj, ajo i përsërit të njëjtat lëvizje, sepse ajo ushqehet pas bërjes së tyre. Por, nëse refuzon që t’i bëjë ato lëvizje, (instruktori i vet e godet dhe kafsha) instiktivisht e kupton se është duke u dënuar pasi ky dënim i shkakton dhembje.

Pra, ajo vepron ashtu siç i kërkohet, sepse në të kundërtën do të dënohet me privim të ushqimit, ose nga frika e dhembjeve që i shkaktohen. Ajo e di tani instiktivisht, e jo nga logjika e saj, se nëse do t’a bëjë atë (lëvizjen e caktuar), asaj do t’i jepet ushqim. Sikur të bazohej në mendjen e saj, ajo do t’ia përcillte këtë dituri këlyshëve të saj. Por, në të vërtetë ajo nuk di t’a bëjë këtë. Ne nuk kemi dëgjuar që një luan, një majmun apo një kalë, t’ia ketë përcjellë lëvizjet e veta, që i ka mësuar në cirk, këlyshëve të tij.

All-llahu i Lartëmadhëruar e ka caktuar me këtë detyrë Ademin, para se të krijohej. Këtë i Lartësuari, na i mësoi në Kur’an, kur Ai na tha:

" و اذ قال ربك للملائكة اني جاعل في الأرض خليفة "

“ (Përkujtoje kohën) Kur Zoti yt u tha melekëve: Unë do t’a vë (krijoj) në tokë zëvendësin...” Kur’an, 2 / 30

[Albin]

Ç’kuptim ka fjala Hilafe

Fjala Hilafe-Kalif, tek ne shqiptarët njihet si ‘mbreti i shtetit islam’. Ndërsa në realitet, me këtë emër, i Lartëmadhëruari e emëroi njeriun në tokë. Halif është zëvendësi i Tij në tokë. Çdo gjë e krijuar, i është nënshtruar njeriut, për arsye se ky ka qenë vullneti i All-llahut xh.sh. Halif është quajtur udhëheqësi i shtetit isalm, sepse konsiderohet se është zëvendësi i drejtësisë (së bukurës) në tokë (shënim i përkthyesit).


Përderisa All-llahu i Lartësuar ia dha njeriut hilafetin në tokë, Ai i nënshtroi të gjitha llojet e krijesave të botës në shërbim të tij, dhe që të veprojnë për të. Materia e kësaj bote ndahet në katër lloje:
1. Materie e ngurtë (inorganike)
2. Materie bimore
3. Materie shtazore
4. Materie njerëzore

Lloji i materies së ngurtë, ashtu siç i themi ne, nuk posedon as ndjenja, e as nuk e ka aftësinë e lëvizjes. Kjo gjë shihet që në shikim të parë. Kjo lloj materie mbaron (së qeni e tillë, pra inorganike, pa jetë) me fillimin e shkallës bimore, e cila shfaqet dhe fillon të zhvillohet.

Ne shohim që barishtet merxhanë - koralet jetojnë në detëra. Ato japin shenjat e para të zhvillimit primitiv të botës bimore. Bimët kanë cilësinë e rritjes, zhvillimit dhe frymëmarrjes e të tjera, por nuk e kanë cilësinë e ndjenjës dhe të lëvizjes. Kjo lloj materie përfundon (së qeni e tillë, pra bimore) me fillimin e shkallës së parë shtazore. Kemi disa bimë, që kur i prekim, japin shenja gjallërie, dhe ato lëvizin. Një prej këtyre bimëve është ajo, që ne e quajmë zonja e turpëruar, ose ka edhe bimë të tjera, që ekzistojnë nëpër vendet tropikale, që kur ne i prekim, i lëvizin degët e tyre.

Shtazët e fillojnë jetën e llojit të tyre me anën e lëvizjeve dhe ky lloj (pra, lloji shtazor) përfundon (kur fillon lloji i materies njerëzore, pra tek) të logjikuarit. Për këtë, lloji më i lartë i kafshëve, arrin deri tek të menduarit primitiv, sikurse që janë majmunët, që imitojnë lëvizje të caktuara.

Ndërsa njeriu, fillon nga të menduarit primitiv. Kjo e dallon nga krijesat e tjera të All-llahut. Njeriu është ai, i cili i mundëson vetes përparim. Çdo gjeneratë i zgjeron kapacitetet e saj (mendore) prej civilizimeve të mëhershme, duke ia dorëzuar (këto njohuri) gjeneratës tjetër të mëpasme. Kështu, sa më shumë që përparojmë në kohë, do të kemi ndryshime (distanca) më të shpejta. Duke kaluar nga një gjeneratë në tjetrën, na deponohet një trashëgimi madhore prej civilizimeve të mëparshme, me anën e së cilës ne ndërtojmë zhvillimin dhe përparimin tonë.

I Lartësuari All-llah, ka vendosur bazat e së bukurës në univers. Pa këto baza, jeta nuk mund të paramendohet. Mbi këtë bazë është ngritur jeta, e cila nuk mund të mendohet pa punë. Për këtë arsye, i Dërguari All-llahut s.a.v.s., thotë:

“Njeriu ha ushqim të mirë, atëherë kur ha nga puna e duarve të tij. Pejgamberi i All-llahut, Davudi a.s. , ka ngrënë nga puna e duarve të tij”

Islami nuk lejon që dikush të shpërblehet pa punë. Kjo ndalesë shkon deri aty, sa që një proverb popullor thotë: Nëse nuk ka punë, ngarkoni njerëzit të hapin puse, që të tjerët t’i mbyllin ato.

[Albin]

Sekreti i së bukurës në univers

Nga pikëpamja logjike, mbase radhitja nuk është e qartë. Si të ngarkohet njeriu për hapjen e një pusi, e pastaj për mbylljen e tij? Qëllimi i kësaj është në të angazhuarit e njeriut, që ai të jetë vazhdimisht në punë, të marrë shprehi pune, e jo të presë shpërblim pa punuar. Nëse kjo nuk do të kuptohej kështu, atëherë shoqëria do të përbëhej nga njerëz të papunë, të cilët do të bëheshin pengues, apo shkatërrues të së bukurës në univers. Pas kësaj, pakënaqësia, shthurja dhe shpërbërja do të përgjithësoheshin.

Kështu është edhe me të bukurën në univers. I Lartësuari All-llah, e ka ndaluar ngrënien e pasurisë së paligjshme. Ai, i Lartësuari ka thënë:

" و لا تأكلوا أموالكم بينكم بالباطل و تدلوا بها الي الحكام
لتأكلوا فريقا من أمول الناس بالأثم وأنتم تعلمون "

“ Dhe mos e hani pasurinë e njëri-tjetrit me të padrejtë! Pastaj me të, t’i korruptoni gjykatësit, (kështu) t’a hani një pjesë të pasurisë së njerëzve me tradhëti, ndërsa ju e dini (se çfarë mëkati jeni duke bërë). ”

Nëse ti ushqehesh duke shpenzuar pasurinë e paligjshme, me këtë veprim, ti më ke penguar mua, që unë të ushqehem prej fitimit të punës, që kam bërë me duart e mia. Kështu, ti do të bëheshe shkaktar, që unë të mos t’i shijoj frytet e punës sime, sepse ti do të merrje rezultatin e lodhjes dhe djersës sime, të punës që unë kam bërë, etj. Ti merr ajkën e prodhimit tim. Kur të katandisem në një gjendje të tillë, atëherë unë do t’a pyes veten: pse duhet që unë të punoj? Veprimi yt, do të kuptohej sikur je ti ai, që i ke vendosur rregullat e së bukurës në univers. Nëse, secili njeri do të merrte frytet e punës së vet, sigurisht që do të ishte më i kujdesshëm në punë, dhe në këtë mënyrë do të kishim përparim akoma më të madh në jetë.

Nga kjo kuptojmë, se i Lartësuari e krijoi të bukurën në univers, por njeriu dhe sjelljet e tij, e shthurën këtë bukuri dhe e mira po humbet, sepse vendin e saj e ka zënë e shëmtuara dhe mjerimi.

Gjithashtu, i Lartësuari All-llah, ua ka siguruar krijesave furnizimin, dhe secilin prej tyre e ka dalluar me një dhunti, që nuk e posedon tjetri. Ishte vullneti All-llahut xh.sh., që kjo të sendërtohej sipas një sistemi inxhinjerik. Dikujt i ka dhënë dhunti në mjeksi, dikujt në ndërtimtari, me fjalë të tjera, secili prej nesh ka një dhunti që nuk e posedon tjetri, sepse atij që i është dhënë ai profesion, e bën atë më mirë dhe më saktë se të tjerët.

Këtë e vërtetojmë me thënien e All-llahut xh.sh., i Cili, në Kur’anin Kerim, thotë:

" انظر كيف فضلنا بعضكم علي بعض "

“Shikoni se si u kemi veçuar njëri nga tjetri (në këtë botë)...”

All-llahu xh.sh., nuk thotë se dikush është veçuar më shumë nga të tjerët. Gjithashtu, Ai nuk thotë se njëri është më i priviligjuar se tjetri. Pse? Sepse, secili prej nesh, ka një veçori, që e dallon prej tjetrit. Kështu, dikush prej nesh, mbase, është një inxhinjer i shkathët, por ky njeri ka kërkesa për nevojat e tij të përditshme, në ushqim, veshmbathje e të tjera. Pra, ky njeri, është i veçuar dhe i dalluar vetëm në një segment të jetës së tij, ndërkohë që ka nevojë për të tjerët, të cilët janë të dalluar në specializime të tjera.

Tjetri, mbase, është një mjek i dalluar. Ai ka disa veçori specifike të tij në mjekësi, por ky ka nevojë për inxhinjerin, që t’ia ndërtojë shtëpinë për të banuar. Gjithashtu, ka nevojë që dikush tjetër t’a veshë, e dikush tjetër prej bujqve, t’a ushqejë, etj.

Ky tjetri, mbase është rrobaqepës i mirë. Por, ai ka nevojë për mjekun dhe për barërat, ka nevojë për inxhinjerin që t’ia ndërtojë vendbanimin, gjithashtu, edhe për bujkun që t’ia sigurojë ushqimin, etj.

Pra, secili prej nesh është i dalluar në një fushë, sepse posedon disa veçori, që tjetri nuk i ka. Kështu është edhe me pastruesin, i cili pastron rrugët, ose ai që bart materialin ndërtimor, qoftë me krahë apo me vinç, për të ndërtuar një godinë. Pra, secili prej nesh, ka nevojë për tjetrin, sepse sikur t’i linim mbeturinat (në rrugë pa u mbledhur), do të përhapeshin sëmundje të shumta dhe, padyshim, toka do të mbushej e tëra me plehëra. Ai njeri është i veçuar prej nesh, sepse është pastrues. Kështu është edhe me ata që punojnë nëpër kanalizimet e ujërave të zeza. Ata janë të veçuar nga të tjerët, në këtë fushë. Sikur këta persona t’i linin punët e tyre, ujërat e zeza do të vërshonin rrugëve, dhe kështu të jetuarit në tokë do të bëhej i pamundur.

Por, mjerë ti, o njeri, që e përbuz punën e tjetrit, e thua se je mbi atë, pasi ai punon në kanalizime, ndërsa ti je mjek, apo ai tjetri, që është inxhinjer, dhe e sheh veten më të dalluar se tjetri. Ti ke nevojë për atë, dhe jo vetëm nevojë, por ke nevojë të madhe për të. Shoqëria nuk mund të jetojë ndryshe, pa nevojën e njëri-tjetrit, ne të gjithë e plotësojmë njëri tjetrin, prej zejtarit më të vogël, deri tek ai më i madhi.

Për të jetuar dhe për të përparuar një shoqëri, duhet të ketë lidhje midis vete. Kjo lidhje është rezultat i furnizimit që bëri All-llahu i Lartësuar, që secili t’a prezantojë punën e vet para njerëzve të tjerë. Ai do të jetë i kënaqur, se me të ka siguruar furnizimin e vet dhe të fëmijëve të tij. Njeriu endet, duke kërkuar punë, për t’u furnizuar. Kjo sjellje është e domosdoshme, sepse aty qëndron themeli i së bukurës në këtë univers. Sikur të gjithë ne të ishim mjekë ose inxhinjerë, atëherë kush do të na ofronte bukën e mëngjesit? Kush do t’i pastronte rrugët? Kush do të punonte nëpër kanalizime, etj?

Një shoqëri, që nuk bazohet në mbështetjen e njerëzve tek njëri-tjetri, nuk mund të ekzistojë, dhe si rrjedhim do të shkatërrohej brenda pak kohe, sepse jeta e tyre do të ishte e pamundshme. Pra, është vullneti i All-llahut xh.sh., që secili prej nesh të ketë veçoritë e veta, dhe kështu të përmbushim zbrazëtirat e njëri tjetrit, për të bërë të mundur vazhdimin e jetës.

Kjo, ishte një hyrje e domosdoshme mbi të bukurën në univers. All-llahu i Lartësuar e krijoi universin mbi binarët e së bukurës, ashtu sikurse e krijoi edhe të mirën mbi këto binarë. Ndërsa e keqja, ishte rezultat i përzgjedhjes së keqe të njeriut, pasi All-llahu xh.sh. i kishte mundësuar atij që të zgjidhte ndërmjet tyre. All-llahu, atij (njeriut) i mundësoi lirinë për të vepruar, apo për të mosvepruar. Kështu, me pretendime të tilla, njeriu po e shkatërron botën, duke propaganduar, gjoja, se është duke e sendërtuar shoqërinë. Citojmë thënien e All-llahut xh.sh., prej Kur’anit Kerim:

" واذا قيل لهم لا تفسد في الأرض قالوا انما نحن مصلحون
ألا انهم المفسدون و لكن لا يشعرون "

“ Kur atyre ju thuhet, mos bëni çrregullime në tokë, ata thonë: ne jemi reformistë (po mbajmë rendin dhe paqen). A nuk janë ata, që po bëjnë çrregullime!? Por, ata, nuk po e ndiejnë.”

All-llahu xh.xh. e krijoi universin mbi themele të shëndosha, dhe e caktoi atë, për një jetë të mirë dhe të harmonishme për secilën krijesë. Sikur njeriu të ndiqte mësimet e All-llahut të Lartësuar, qoftë në përbërje, qoftë në veprim, në specifika, apo në shkaqe, atëherë, në univers, nuk do të ishte prezent as e keqja, e as mjerimi. Çdo gjë, që vendosi i Lartësuari, ka të bëjë me rregullat e së bukurës. Ato (rregullat) janë shumë të përpikta, dhe i mundësojnë secilit që t’a kryejë detyrën e vet. Ato nuk kanë nevojë për diturinë e njeriut, i cili vazhdimisht mundohet që t’i ndryshojë apo t’i zëvendësojë gjërat.

E keqja nuk bën pjesë në krijim, e as nuk është pjesë e rregullave të vendosura të krijimit, por është rezultat i ndërhyrjes së njeriut në të, dhe mund t’a shkatërrojë atë (krijimin). Qëllimi i krijimit të universit është të shpikurit (e gjërave të dobishme), të cilat i kryejnë funksionet e tyre, ashtu si ka dëshiruar All-llahu i Lartësuar. Të gjitha këto, veprojnë në harmoni dhe në qetësinë më të madhe të mundshme. Këto qëndrojnë shumë larg shpikjes së gjërave të dëmshme, që shkaktojnë vuajtje dhe mjerim, dhe që përhapin sëmundje dhe ngatërresa në univers.

Njeriu me largimin e tij prej programit të All-llahut, u përball me sëmundje dhe ngatërresa në shoqëri. U përball me mjerimin dhe keqbërjen. Për këtë arsye, i Lartësuari, iu dërgoi atyre të dërguar (pejgamberë), të pajisur me programe, për t’a rikthyer universin në harmoninë dhe bukurinë e vet.

Gjatë leximit të Kur’anit, hasim thënien:


" و ننزل من القران ما هو شفاء و رحمة للمؤمنين "

“ Ndërsa Ne, ju kemi shpallur Kur’anin për të qenë shërues dhe mëshirues për besimtarët...”

Nga ky ajet, kuptojmë se qëllimi i zbritjes së Kur’anit, qenka të shëruarit prej sëmundjeve kritike, që rrjedhin prej ekstremizmave të ndryshme. Këto sëmundje vijnë si rezultat i largimit nga programi i All-llahut. Ata, që do ta ndjekin programin e All-llahut, konsiderohen të shëruar dhe të pastruar nga sëmundjet që vuanin. Këtyre (kësaj shoqërie) do t’ju zbresë mëshira e All-llahut. Këto sëmundje nuk pastrohen tërësisht, por ato shuhen (përkohësisht), dhe ato nuk kthehen për t’i shqetësuar njerëzit përsëri (për aq kohë sa ata ndjekin me përpikmëri programin e All-llahut).

All-llahu i Lartëmadhëruar e ngriti këtë univers mbi bazat e ligjeve dhe rregullave, që bëjnë që e bukura të jetë cilësia e universit, por njeriut duke iu dhënë liria e veprimit, ndërhyri në bukurinë e universit dhe po e shkatërron atë. Duke abuzuar me lirinë e dhënë, ai zgjodhi gjëra që nuk janë në pëlqim me vullnetin e All-llahut xh.sh., në univers. Prej këtu, filloi e keqja dhe prej këtu filloi shkatërrimi.

Habitem kur dëgjoj propagandimet e disa njerëzve, të cilët thërrasin për “transformime” të universit. Ata e dinë fare mirë se janë shkatërruesit e tij, por kur vetë ata e pësojnë, dhe vuajnë dhe ndiejnë dhembjet e keqbërjes së tyre, atëherë ata kthehen përsëri në programin e All-llahut dhe në rregullat e së bukurës në univers. Por, fatkeqësisht, këta nuk kthehen tek këto rregulla në bazë të imanit të tyre, por kthehen pa dëshirë – me zor, (pasi e kuptojnë dhe binden) se jeta nuk mund të vazhdojë, pa këto ligje dhe pa këto rregulla.

Ne, për fat të keq, vijmë prej shoqërive jobesimtare. Prej atyre, që po shthurin jetën tonë, për shkak se e kanë lënë programin e All-llahut, që është i vetmi rregullator i problemeve tona. Por, këto shoqëri, kanë filluar të kthehen, kundër vullnetit të tyre, në programin e Krijuesit, sepse është vërtetuar përfundimisht, se nuk ka kuptim vazhdimi i jetës pa programin qiellor. Këta të kthyer, e bëjnë këtë kthesë, qoftë nga besimi tyre, qoftë nga domosdoshmëria, sepse nuk mund t’i evitojnë stërlodhjet e tyre të jetës, jashtë këtij programi qiellor.

[Albin]

E shëmtuara në univers

Ashtu siç theksuam më herët, i Lartësuari All-llah, bëri që e bukura të jetë prezente tek secila krijesë në univers. Për t’i mbajtur dhe për t’i ruajtur këto krijesa në bukurinë e tyre, Ai solli dhe caktoi edhe ligjet. All-llahu na shtrin duart, na ofron mundësinë për të vepruar mirë. Ai, i cili bëhet shkaktar për të mirë, ka fituar, ndërsa, ai, i cili mundohet të marrë diçka, të cilën All-llahu e ka ndaluar, ai konsiderohet shthurës dhe shkatërrues në univers.

Universi është krijuar sipas programit të All-llahut, për t’a shijuar harmoninë në çdo gjë, në punë, familje, fëmijë, risk dhe në çdo lëvizje të jetës së universit. Nëse jeton sipas ligjeve të All-llahut do të gëzosh mirësi, nëse largohesh prej ligjeve të Tij, padyshim se do t’a pësosh, jo vetëm në këtë botë, por edhe në ahiret (në botën tjetër). Prandaj thuhet: ‘Nuk ka dobi nga mirësia, e cila të shpie në zjarr, e as dëmi nga e keqja që të shpie në xhennet.’

Atëherë, si mund të kuptohet që: e mira të shpie në zjarr? Le të sjellim një shembull. Njeriu mund të vjedhë me qëllim që të japë lëmoshë, dhe ai jep nga ajo, që e ka vjedhur! Ua merr (pasurinë) të pasurve për t’ua dhënë të varfërve. Këtë person, ndryshe e cilësojnë si hajdut të “ndershëm”! Por atij nuk i takon aspak ky epitet, pra epiteti “i ndershëm”. Ai mendon se është duke vepruar mirë, por, në realitet, ai ka bërë një vepër të shëmtuar dhe dëm të madh. Ai ka vjedhur, gjë që All-llahu xh.sh. e ka ndaluar, edhe pse ai ka menduar që atë që ka vjedhur, t’ua shpërndajë të varfërve. Atij (hajdutit) nuk i sjell asnjë dobi e mira që ka bërë, dhe atij nuk do t’i pranohet kjo vepër, sepse ai e ka bërë atë, në mënyrë jo të rregullt dhe joligjore.

I Lartësuari All-llah, nuk kërkoi nga askush që t’a ndihmojë Atë, për t’i dhënë riskun dikujt tjetër. Ai është Furnizuaesi i të gjithëve. Edhe pasuria e ndaluar (vjedhur) është risk, por kjo pasuri, apo ky risk, është i ndaluar (haram).

All-llahu xh.sh., nuk e lejoi askënd që të marrë (vjedhë) pasurinë e ndaluar, e pastaj të thotë se bëri mirë. Njeriut nuk i lejohet dhe nuk ka kompetenca që të sjellë ligje. Ai nuk mund t’a lejojë atë që është e ndaluar, e as t’a ndalojë atë që është e lejuar. Për këtë, All-llahu i Lartësuar, në Kur’anin Kerim, na thotë:


" قل ارءيتم ما أنزل الله لكم من رزق فجعلتم منه حراما و حلالا قل ءالله أذن لكم أم علي الله تفترون"

ًًًًًًًًًًًًًًًًًًًً“Thuaj: a shikoni (keni menduar ndonjëherë) se All-llahu e zbriti riskun për ju, (ndërsa) ju atë (disa prej ushqimeve i konsideroni) se janë të lejuara e (disa) të palejuara (haram e hallall). Thuaj: mos vallë ishte All-llahu që ju dha leje për këtë, apo ju shpifni me (emrin) e All-llahut.”

Kështu, i Lartësuari xh.sh., na mësoi se harami dhe hallalli janë me lejen e Tij, dhe në dipozicionin e Tij. Njeriut nuk i lejohet t’a ndalojë atë, që e ka lejuar All-llahu, e as të lejojë atë, që e ka ndaluar All-llahu. I Lartësuari nuk dëshiron, e as që ka kërkuar prej ndokujt që t’a ndihmojë Atë në univers, sepse Ai është Absolut, i Gjithëmundur për çdo gjë, ashtu siç thamë më sipër: ‘nuk ka dobi nga mirësia, e cila të shpie në zjarr.’

Ose shembulli i një gruaje, e cila e shet nderin e saj, pastaj mundohet t’a arsyetojë vetveten, duke thënë se (me këtë veprim) po mundohet t’i ushqejë fëmijët, për t’i edukuar!! Asaj i themi se, ajo çka ka bërë, është e ndaluar dhe e gjithë mirësia e saj do të shkojë bosh, sepse ajo nuk do t’i pranohet. All-llahu është më i pasuri nga të gjithë, sikur të duronte vetëm pak, ajo do të furnizohej nga All-llahu me hallall, për t’i edukuar fëmijët e saj.

Kështu është edhe me shprehjen: ‘nuk ka dëm nga e keqja, e cila të shpie në xhennet.’ Nëse një njeri ngadhënjen ndaj mizorisë, por pëson plagë, prej të cilave ndien dhembje të mëdha, kjo për të, nuk do të konsiderohej e dëmshme, por e dobishme. Sepse ai do të shpërblehet në mënyrën më të mirë. Nëse një njeri posedon një pasuri, me të cilën i plotëson nevojat e veta, por edhe i tepron diçka, dhe fillon të japë sadaka nga pasuria që ka, ai nuk do të jetë humbës, por fitues. Pa pikë dyshimi, ajo sadaka, do të shumëfishohet tek All-llahu i Lartëmadhëruar.

Të Dërguarit të All-llahut s.a.v.s., i ishte dhuruar një dele e pjekur. Ai dha urdhër që ajo dele, t’u shpërndahej të varfërve dhe të gjorëve. Këtë detyrë e mori Aishja r.a.
Ajo e dinte se i Dërguari i All-llahut e kishte qejf kofshën e deles dhe e ruajti për të. Kur erdhi i Dërguari All-llahut s.a.v.s., dhe e pyeti për delen, Aisha r.a., i tha: e kemi shpërdarë të tërën, me përjashtim të kofshës. I Dërguari i All-llahut tha: paska mbetur e tëra, me përjashtim të kofshës.

Këto janë standartet e vërteta, si për të mirën, ashtu dhe për të keqen. Janë standarte të cilat, i ka vendosur All-llahu xh.sh. Por, fatkeqësisht njeriu gabon në përzgjedhje. Këtë mundësi, njeriut, në këtë univers, ia dha All-llahu xh.sh. Në vend se ai të zgjidhte për të zbatuar standartet e shëndosha e të sakta, ato të cilat rrjedhin nga natyrshmëria e tij, ai mundohet që t’i përgënjeshtrojë këto standarte nga egoja e tij.

Për t’a kuptuar këtë realitet, ne duhet t’i qasemi më gjërësisht studimit të krijesave në univers. Le t’u drejtohemi atyre krijesave, të cilat nuk e kanë lirinë e zgjedhjes. Le të shohim sistemin e veprimit të tyre. Do të shohim se ato kanë një sistem të mrekullueshëm dhe se ato veprojnë në harmoni të plotë midis tyre. Ato janë shumë precize. Secila krijesë kalon një jetë të qetë, pa mjerim, pa vuajtje, e pa mundim.

Dielli, hëna, yjet, planetet, ajri dhe mbarë ato krijesa, të cilat nuk ka mundësi zgjedhjeje, e kryejnë detyrën e tyre pa ndonjë ankesë, ndaj dikujt tjetër, dhe pa e lodhur askënd. Askush nuk është ankuar se dielli është vonuar në lindjen e tij, apo nuk është ankuar se ai ka lindur tek një popull, dhe nuk ka lindur tek populli tjetër. Rregullat e yjeve nuk e kanë lodhur askënd, dhe kur ato do t’a humbin kontrollin, së bashku me to, do të humbë i tërë rregulli i universit. Gjithashtu, askush nuk është ankuar, se nuk ka mundësi të gjejë ajër për të marrë frymë. Askush, gjithashtu, nuk mund të thotë se të reshurat u ndalën dhe çdo gjë mori fund: do të shkatërrohen arat, kafshët dhe njeriu. Askush nuk mund të thotë se toka ka devijuar nga trajektorja e saj dhe se ka dalë nga orbita, dhe se tani jemi mbi shtresat qiellore dhe se jemi duke shëtitur nëpër galaktikë pa drejtues, nëpër hapësirën e gjërë.

[Albin]

Bota e kryen detyrën e vet, e nënshtruar

Të gjitha këto (çka përmendëm më sipër) nuk janë duke ndodhur. Por çdo gjë, çdo veprim i është nënshtruar All-llahut të Lartëmadhëruar. Të gjitha këto, e kryejnë detyrën e tyre, pa e ndier dhe pa kuptuar. Ato e kryejnë detyrën e tyre plotësisht, duke qenë se nuk e kanë lirinë e zgjedhjes. Por, shfrenimi dhe e keqja, në tokë, erdhi prej atij që e ka lirinë e zgjedhjes, pra, prej njeriut. Fatkeqësisht, ndërhyrja njerëzore, zakonisht po paraqitet në shfrenim, e jo në përmirësim!

Nëse i referohemi fillimit të jetës, shohim se All-llahu i Lartësuar e drejtoi perceptimin tonë drejt programit të jetës të kësaj gjithësie. Ky program, u shfaq që prej momentit të ardhjes së Ademit në planetin Tokë. Nga ai, u kërkua që t’ua përcjellë pasardhësve të tij këtë program, duke ju thënë se ai, i cili do t’i përmbahet këtij drejtimi, do të jetë i lumtur dhe do të jetë i mbrojtur nga vështirësitë.

Kështu, All-llahu xh.sh., në Kur’anin Kerim, thotë:

" قال اهبطا جميعا بعضكم لبعض عدو فاما يأتينكم مني
هدي فمن ا تبع هداي فلا يضل ولا يشقي "


“)All-llahu ju)Tha: zbrisni prej saj ju të dy , se të gjithë ju do të jeni midis vete armiq . Prej Meje do t’iu vijë udhëzimi, ai i cili do t’a ndjekë këtë udhëzim, nuk do të humbasë, e as nuk do të ketë vështirësi.”

Pra, siç e shohim, që prej fillimit të paraqitjes së njeriut në tokë, ne jemi të informuar nga All-llahu i Lartësuar, se mjerimet dhe të këqiat do të vijnë nëse largohemi nga programi i All-llahut xh.sh.. Pra, nëse ky program do të praktikohej ashtu siç kërkohej, e keqja nuk do të jetë prezent në univers. Pra, po e shohim se All-llahu xh.sh. na ka treguar rrugën e vërtetë, që prej fillimit të jetës sonë.

Ademi a.s. kur zbriti në tokë, kishte me vete programin, të cilin ua përcolli fëmijëve të tij, me qëllim që edhe ata t’ua përcillnin pasardhësve të tyre.

Këtu, tani, kemi të bëjmë edhe me vullnetin e njeriut, i cili mbolli farën e së keqes në tokë. Kjo (e keqe) filloi me fëmijët e Ademit. Kur’ani na tregon konfliktin midis Habilit dhe Kabilit. Ishte krimi (vrasja) i parë, që ndodhi në planet, midis bijve të Ademit. Sikur Kabili t’a dëgjonte dhe t’a kuptonte thënien e All-llahut të Lartëmadhëruar:


" و لا تقتلوا النفس التي حرم الله الا بالحق "

“E mos i vrisni qeniet njerëzore, të cilat i ka ndaluar All-llahu, me përjashtim të atij që do t’a meritojë (vrasje me drejtësi).”

nuk do të ndodhte kjo e keqe. Por ajo që ndodhi, ishte se njëri prej tyre, në këtë rast Kabili, e theu programin e All-llahut, dhe e vrau një njeri, ndërkohë që All-llahu e kishte ndaluar vrasjen e njerëzve, përveçse me të drejtë (ata që e meritojnë vdekjen, sipas Ligjit Islam).

Tregimi është si vijon më poshtë:
All-llahu i Lartësuar kishte caktuar që Hava të lindte, në çdo shtatzënësi, nga një djalë dhe nga një femër. Mbase, me qëllim të shtimit të qenies njerëzore, në planetin tokë. Ishte caktuar, gjithashtu, që mashkulli i lindur i shtatzënësisë së parë, do të martohej me femrën e lindur në shtatzënësinë e dytë. Ndërsa, mashkulli i shtatzënësisë së dytë, do të martohej me femrën e shtatzënësisë së parë. Kabilit nuk i pëlqeu ky përcaktim, dhe protestoi. Motra e tij, që kishte lindur me të, ishte shumë më e bukur se motra, e cila kishte lindur me Habilin. Për këtë arsye, u mundua që t’a ndryshojë këtë përcaktim. Ai propozoi që të martohej me motrën e tij, me të cilën kishte lindur. Ata iu drejtuan babait të tyre, Ademit a.s. Nga ai kërkuan, që ai të gjykojë drejtë. Ademi për t’a stabilizuar situatën, iu drejtuar All-llahut:

Kur’ani Kerim, na transmeton se si ka ndodhur ngjarja:

" واتل عليهم نبأ ابني ءادم بالحق اذ قربا قربانا فتقبل من احدهما و لم يتقبل من الأخر
قال لأقتلنك قال انما يتقبل الله من المتقين "

“) O Muhammed) informoji me të vërtetën e dy bijve të Ademit, kur ata prenë nga një kurban (për All-llahun). Njërit iu pranua, ndërsa tjetrit jo. (Atij që nuk iu pranua) Tha: do të të vras, (ndërsa atij që iu pranua kurbani) tha: Pa dyshim, se i pranohen (lutjet – kurbanet) vetëm atyre, që kanë frikë-respekt ndaj All-llahut”.

Ky tregim, na përkujton se All-llahu xh.sh,. kur e ka zbritur Ademin në planetin tokë, ia ka dhënë atij edhe programin. All-llahu, pra, nuk e ka lënë njeriun pa udhëzues, për asnjë moment, që prej fillimit të jetës së tij. E ka udhëzuar, dhe i ka treguar se cila është rruga e jetës së lumtur, pra cila rrugë e afron atë tek Ai, dhe cila e largon nga Ai. Kemi disa njerëz që thonë se Ademi ka zbritur në tokë pa program, dhe se ai dhe pasardhësit e tij janë lënë pa udhëzues, derisa nuk erdhi Idrisi a.s., e më pas edhe Nuhu a.s. Këta individë, mbështeten në tregimet e pejgamberëve, duke filluar prej Nuhut a.s. Këta mendojnë se para tij (Nuhut) nuk kishte pejgamber. Atyre ju themi se, kjo nuk është e saktë. Unë mendoj se këtyre do t’iu mjaftonte argumenti i All-llahut dhe drejtësia e Tij, i Cili, në Kur’anin Kerim, thotë:

" و ما كنا معذبين حتي نبعث رسولا "

“ ...ndërsa, Ne, nuk e ndëshkojmë (asnjë popull), derisa nuk i kemi dërguar pejgamber.”

Pra, ishte e domosdoshme, që njeriu të informohej mbi programin e All-llahut. Për të pasur drejtësi, njeriu duhej të informohej, përndryshe nuk do të kishte kuptim shpërblimi, apo ndëshkimi për mëkatarët. Sikur, të mos të kishin program, si do të gjykoheshin Kabili dhe Habili tek All-llahu i Lartëmadhëruar? Ata kishin informacionin dhe diturinë e duhur bindëse, se All-llahu xh.sh., detyrimisht ekziston. Sikur të mos ishte informuar Ademi dhe bijtë e tij, për programin e All-llahut, ne nuk do të dinim asgjë për të.

[Albin]

Të metat e mendjes së njeriut

Vetëm me anën e mendjes sonë, ne nuk do të mund të arrinim asnjëherë tek kërkesat e All-llahut, nuk do të dinim se si t’a adhuronim Atë, gjithashtu, nuk do të dinim se çka do t’i pëlqente, e çka do t’a hidhëronte. Mendja mundi t’ia arrijë qëllimit, sepse arriti t’a njohë ekzistencën e Hyjnisë të universit, pasi ishte munduar të njohë universin, krijimin e qiejve dhe të tokës, të diellit dhe të hënës, e të tjera.

Ajo (mendja) arriti t’a kuptojë se kemi të bëjmë me një Krijues madhështor. Ky është Ai, i Cili i kish krijuar të gjitha këto, sepse njeriu nuk posedon forcë për t’i bërë ato. Askush nuk ka mundësi t’a krijojë diellin, hënën, yjet apo tokën. Askush nuk do të pretendonte të thoshte se ato janë vepra e tij, ose të thoshte se ai e ka krijuar vetveten. Këto gjëra, janë mbi mundësinë e njerëzve, edhe sikur t’i grumbullonin të gjitha forcat e tyre. Pra, ishte e domosdoshme, që të pranohej Krijuesi i këtij universi, i Cili i bëri të gjitha këto, dhe i Cili na krijoi edhe neve.

Kush është Krijuesi? Çfarë do Ai nga ne? Këto janë pyetje që e tejkalojnë mundësinë e të kuptuarit të mendjes sonë. Ajo nuk mund të arrijë deri tek një përgjigje. Mendja këtu ndalet, pra stagnon, tek njohja e ekzistencës së Krijuesit. Pra, si e ka emrin Ai? Ç’ka dëshiron nga ne? Si t’i afrohemi Atij? Cilat gjëra i pëlqejnë, e cilat jo? Të gjitha këto pyetje, janë mbi mundësinë e mendjes së njeriut.

Le t’a afrojmë këtë edhe më afër mendjes sonë. Le t’a zemë se jemi ulur në një dhomë të mbyllur. Pas pak dëgjojmë se dikush është duke na trokitur në derë. Ajo çka ne mund të dimë, është se dikush është duke trokitur në derë. Po, kush është ai? A është burrë, grua apo fëmijë? Çfarë do ai? Na i do neve të mirën apo të keqen, ka ardhur me qëllim të mirë, apo me qëllim të keq, apo nuk ka asgjë kundër nesh, apo ka ardhur për të na informuar për gjëra, që ne nuk i kemi marrë vesh? Të gjitha këto përgjigje nuk do t’i marrim, pa u ngritur dhe pa ia hapur derën trokitësit, i cili është duke pritur jashtë derës.

All-llahu i Lartësuar është fisnik në dhurimet e Tij. Për këtë arsye, Ai nuk na ka lënë që këto përgjigje, ne t’i marrim nga vetja jonë. Ai na dërgoi pejgamberë, na hapi dyert e qiellit dhe na informoi se Krijuesi i këtij universi është All-llahu xh.sh. Ai kërkoi nga ne që t’a adhurojmë Atë, në mënyrë që të mos humbim. Ai përcaktoi për ne adhurimin, dhe këtë formë lutjeje. Ai na mësoi se, përveç kësaj jete, kemi edhe një jetë tjetër, e cila është e amshueshme. Gjithashtu, na ka treguar se Ai, ka paraparë begati të panumërta për ata që kanë besuar, dhe dënim të madh për ata që kanë mëkatuar.

Për këtë arsye, nga Mëshira e Tij, ka caktuar që jeta njerëzore të fillojë në tokë, ka dërguar të dërguar apo pejgamberë. Këta do të jenë ata, të cilët do të na informojnë për All-llahun, rreth asaj se çfarë dëshiron Ai, në mënyrë që njeriu të dijë për Të, se Ai është All-llahu, Krijuesi i gjithçkaje, po ashtu edhe Krijues i vetë neve qenieve njerëzore. Ai, gjithashtu, na ka vendosur programin e jetës, të cilin ne duhet t’a ndjekim.

[Albin]

Programi u zbrit në tokë me Ademin a.s.


Problemin e pazgjidhur, ndërmjet Kabilit dhe Habilit, ia kishin lënë për gjykim vendimit të All-llahut xh.sh. Ky është një prej argumenteve, se ata dinin për ekzistencën e All-llahut, dhe e njihnin Atë, si Krijues të këtij universi. Përderisa kishin vendosur që çështjen t’ia linin All-llahut për t’a gjykuar, ata ia afruan kurbanët. Edhe ky veprim argumenton se ata kishin dijeni për programin e All-llahut xh.sh. Ndryshe si do të kuptohej fakti se ata kërkuan ndihmë nga All-llahu xh.sh? Ata e dinin se All-llahu i Lartëmadhëruar iu afrohej atyre sipas veprimeve (lutjeve) të veçanta dhe hidhërohej me anë të disa veprimeve (të këqia) të kufizuara. Kjo ishte sa për t’a kuptuar se All-llahu nuk e ka lënë njeriun, për asnjë moment të vetëm, pa program. Pra, programi u zbrit në tokë me Ademin a.s.

Ne mësuam se All-llahu ia pranoi kurbanin Habilit e nuk ia pranoi kurbanin Kabilit. Thuhet se Habili kishte marrë kurbanin më të mirë që kishte, ndërsa Kabili kishte marrë kurbanin më të dobët që kishte. All-llahu është i mirë, dhe i do vetëm të mirët. Gjithashtu, thuhet se Habili ishte pajtuar me gjykimin e All-llahut, i Cili kishte caktuar që ai të martohej me motrën nga shtatzënësia e parë (më e madhe se ai), me atë që kishte lindur me Kabilin, ndërsa Kabili protestoi ndaj vendimit të All-llahut, dhe vazhdoi të këmbëngulë në kërkesën e tij, sepse i dukej më e drejtë të martohej me motrën e dytë, ngase kishte lindur nga e njëjta shtatzënësi.

Sado të flitet rreth shkaqeve të ngjarjes, ne na intereson ajo që shkruar në Kur’anin Fisnik, se All-llahu ia pranoi kurbanin Habilit, e nuk ia pranoi kurbanin Kabilit. Do të duhej që Kabili t’a pranonte dhe respektonte vendimin e All-llahut, edhe pse Ai nuk ia pranoi kurbanin atij. Ai duhej t’i kërkonte falje (istigfar) All-llahut xh.sh., të shikonte veten dhe të metat e tij dhe të orvatej të përmirësohej duke këshilluar veten. Por, fatkeqësisht, ai nuk e bëri këtë. Ai u mbush plot mllef dhe hidhërim, dhe duke shpërthyer prej zemërimit i tha Habilit: do të të vras.

Habili ia ktheu: Unë nuk e ndiej veten fajtor, për çka ndodhi mes nesh. All-llahu xh.sh. nuk e pranoi kurbanin tënd. All-llahu pranon veprat e individëve të pastër e të dlirë.

Do të ndalojmë këtu pak, e përsëri të pyesim: Kush e informoi Habilin, se All-llahu i pranon lutjet e individëve të pastër? Pra, s’do mend, ata kishin para tyre programin, prej të cilit ishin informuar. Habili e dinte se All-llahu nuk i pranon lutjet e mëkatarëve apo pabesimtarëve.

Më pas, All-llahu xh.sh. vazhdon të na tregojë neve të vërtetën mbi ngjarjen, se Kabili e vrau vëllain e vet, Habilin. I Lartësuari thotë:

" فطوعت له نفسه قتل أخيه فقتله فأصبح من الخاسرين "

“Fryma e tij e shpuri në vrasjen e vëllait, dhe e mbyti atë. Kështu (me këtë vepër ai) u bë prej të humburve.”

Akti i kryerjes së vrasjes, pra mënyra se si u krye vrasja, nëpërmjet goditjes me një pjesë hekuri, guri, apo çfarëdo sendi tjetër, neve nuk na intereson. Ajo, që neve na duhet dhe na intereson, është se, ky akt veprimi, konsiderohet si krimi i parë që ka ndodhur tek qenia njerëzore. Është ndryshimi i parë i programit dhe refuzimi i parë i vullnetit të All-llahut xh.sh., prej qenies njerëzore në univers.

[Albin]

Mëkati nuk u ndërpre

Ishte kjo një paraqitje e shpejtë e fillimit të temës sonë mbi të keqen në univers. Ishte All-llahu, i Cili me vullnetin e Tij dëshiroi të na tregojë se e keqja vjen vetëm atëherë kur ndryshohet programi i Tij. Sikur Kabili t’i bindej programit të All-llahut, ai nuk do ta vriste vëllain e tij. Ky ishte fillimi i mëkateve, që barti me vete të këqijat, të cilat nuk u ndalën. Në këtë mënyrë, na transmetohen edhe tregimet e pejgamberëve dhe të dërguarve në Kur’anin Kerim, për Nuhin, Hudin, Salihin, Shuajbin, Lutin, Musain, e të tjerë. Për ta ruajtur rendin në univers, ishte e domosdoshme ndërhyrja e qiellit në shkatërrimin e këtyre popujve. Kështu, në Kur’anin Kerim, na transmetohet:

" فكلا أخذنا بذنبه فمنهم من أرسلنا عليه حاصبا و منهم من أخذته الصيحة و منهم من خسفنا به الأرض و منهم من أغرقنا و ما كان الله ليظلمهم و لكن كانوا أنفسهم يظلمون "

“Kështu, secilin e kemi dënuar sipas mëkateve të tyre: disa prej tyre, u kemi dërguar furtunën (e përzier) me gurë . Disave u kemi lëshuar zë të madh tmerrues , disa të tjerë i ka gëlltitur toka , kurse disa i përmbytëm . All-llahu nuk ju bëri atyre padrejtësi, por ata i bënë mizori vetvetes së tyre.”

Por, shtrohet pyetja: si u largua njerëzimi nga rruga e drejtë, ndërkohë që e kish pasur programin hyjnor me vete? Këtë, na e tregon All-llahu i Lartësuar. Ne jemi betuar në emër të veteve tona, duke qenë ende në botën e Dherr-it :
Në lidhje me këtë, i Lartësuari thotë:


31

" و اذ اخذ ربك من بني ادم من ظهورهم ذريتهم و أشهدهم علي أنفسهم ألست بربكم قالوا بلي شهدنا أن تقولوا يوم القيامة انا كنا عن هذا غافلين. او تقولوا انما أشرك ءاباؤنا من قبل و كنا ذرية من بعدهم أفتهلكنا بما فعل المبطلون"

“(Përkujtoni kohën) Dhe kur Zoti yt, nxori nga ijet (kryqet) e bijve të Ademit pasardhësit e tyre dhe kërkoi të dëshmojnë për vetvetet e tyre: “A nuk jam Unë Zoti juaj?” “(Njerëzit) Thanë: po gjithësesi, ne këtë e dëshmojmë” që të mos thoni në Ditën e Ringjalljes “Ne për këtë nuk kishim fare dijeni”.
Apo të thoni: “Prindërit tanë ishin politeistë para nesh, ndërsa ne ishim gjenerata pas tyre. Vallë, do të na dënoje për atë se ç’bënë të degjeneruarit !?”

Largimi nga programi i All-llahut, vjen në dy forma, ose rrugë. Rruga e parë, vjen prej injorimit të programit. Ndodh që të harrohet, apo të devijohet e vërteta e programit, apo kemi të bëjmë edhe me tradhëtira. Dikujt i teket të flasë në emër të All-llahut, ndërkohë që ato, që thotë, nuk janë fjalët e All-llahut. Për shkak të pasioneve njerëzore, grupi që ka harruar se çfarë i është paraqitur prej programit të All-llahut, ndjek dhe pëlqen atë drejtim, ndërsa ata që nuk e kanë harruar programin, e shtrembërojnë drejtimin dhe njollosin programin e vërtetë. Ata, që devijojnë rrugën, sjellin mendime njerëzore, e këto ia atribuojnë thënieve të All-llahut të Lartësuar. Për këtë arsye, i Lartësuari në Kur’anin Kerim, thotë:

" فويل للذين يكتبون الكتاب بأيديهم ثم يقولون هذا من عند الله ليشتروا به ثمنا قليلا فويل لهم مما كتبت أيد يهم وويل لهم مما يكسبون"

“ Dhe, mjerë ata, që me duart e tyre shkruajnë Librin, e pastaj thonë: “Kjo është prej All-llahut” që me të, të kenë përfitime të vogla. Dhe, mjerë ata, që me duart e tyre e kanë shkruar, dhe mjerë ata, që në këtë mënyrë fitojnë!”

Kjo është një injorancë e thellë. Me kalimin e kohës, (ky deformim) bëhet rutinë dhe kështu hyn në zemrat e atyre, të cilët frymëzohen me “programin” e All-llahut xh.sh.

Ndërsa rruga e dytë, është të pasuarit e veprimeve të trashëguara nga të parët (baballarët). Prindërit fillojnë të largohen pak nga programi i All-llahut xh.sh., ndërsa fëmijët e tyre ndjekin hapat e prindërve, dhe madje ua tejkalojnë edhe atyre. Kështu vazhdojnë të devijojnë prej rrugës. Këto devijime bëhen shkak për shtimin e pasioneve dhe përfitimeve të kësaj bote. Pastaj, kjo transmetohet nëpër gjenerata dhe shtresohet si trashëgimi e të parëve të tyre, e kështu me radhë. All-llahu i Lartëmadhëruar, na lë t’a kuptojmë këtë, kur Ai thotë:

" و اذا قيل لهم اتبعوا ما أنزل الله قال نتبع ما ألفينا عليه ءاباءنا أولو كان ءاباؤهم لا يعقلون شيئا و لا يهتدون "

“Dhe kur atyre u thuhet, “Ndiqni revelatën e All-llahut (Kur’anin), ata thonë: ne, do të ndjekim rrugën e prindërve tanë. Por, a nuk ishin prindërit e tyre, që nuk kuptonin asgjë e as që ishin të përudhur !?”

Pra injoranca ndaj programit, dhe ndjekja e rrugës së baballarëve, janë themelet e mëkateve dhe mosbesimit. Për këtë arsye, dashti All-llahu me vullnetin e Vet, që të na tërheqë vëmendjen për këto dy arsye, të cilat nuk do të jenë të pranueshme në ahiret. Neve na është tërhequr vërejtja, qysh kur kemi qenë në botën e Dherr-es, për arsye që askush të mos të ketë mundësi polemike në Ditën e Gjykimit, duke i përdorur këto dy argumente.