Dialogu i Muslimanit me Krishterin

[forum126]

Besimi në Allahun xh.sh.: prej Jezusit a.s., nëpërmjet Shën Palit deri tek Muhamedi a.s.

Nga Halil IBRAHIMI




“Pali ishte korruptuesi i parë i mësimeve të Jezusit”

(Thomas Jefferson, presidenti i tretë i SHBA)



Kush ishte themeltari i Krishterimit

Në librin e tij të njohur “100 personat më me ndikim në histori” autori amerikan Michael Hart duke i shtjelluar arsyet se përse e ka vendosur Muhamedin a.s. në vendin e parë dhe Jezusin a.s. në të tretin, sqaron se njëra ndër arsyet që e ka shtyrë ta bëjë këtë ishte se përderisa ndikimi i Muhamedit është manifestuar gjithandej historisë me respektim të drejtpërdrejtë të mësimeve të tij, në rastin e Krishterimit roli i Shën Palit në formësimin e teologjisë së krishtere, dhe manifestimin e saj tek të krishterët, është grandioz në krahasim me rolin e Jezusit, për të mos thënë se Krishterimi i sotëm është më tepër një religjion Paulian se sa një besim i bazuar në mësimet e Jezusit. Është mirë i njohur dhe i pranuar gjerësisht midis studiuesve të teologjisë krishtere se ishte Pali ai që ia dha vulën besimit të krishterë ashtu siç besohet sot, duke krijuar një religjion mbi Jezusin në vend që ky të ishte një religjion i bazuar në fjalët e Jezusit. I shtyrë pikërisht nga një fakt i tillë Thomas Jefferson, presidenti i tretë i SHBA dhe ideatori i Deklaratës së njohur të Pavarësisë, e përpiloi atë që quhet Bibla Jefferson e cila përmban vetëm citate nga Bibla të cilat i paraqesin fjalët e Jezusit, duke lënë komplet jashtë saj çfarëdo fragmenti nga Letrat e Palit, të cilat përndryshe e përbëjnë pjesën dërmuese të Dhiatës së Re. Duke parë se Krishterimi i bazuar në doktrinat e Shën Palit ishte dukshëm më ndryshe se sa mësimet e Jezusit, Thomas Jefferson do të deklaronte në një letër të shkruar për William Short në vitin 1820:



“Midis thënieve dhe bisedave imputuar atij (Jezusit) nga biografët e tij, unë kam gjetur shumë pasazhe të një imagjinimi të stërholluar, të moralitetit të drejtë dhe të dashamirësisë më të pastër; dhe gjithashtu kam gjetur pasazhe të tjera të një injorance të madhe, të një absurditeti të madh, të të pavërtetave të mëdha, të sharlatanizmit dhe mashtrimit, sa që është e pamundur që këto kundërthënie të kenë rrjedhur nga personi i njëjtë. Kështu që unë do ta ndaj arin nga mbeturinat, do ta restauroj atë (Jezusin) në formën që ishte, ndërsa të tjerat do t’ia lë marrëzisë së dikujt dhe mashtrimit të të tjerëve.....Nga kjo bandë e të humburve dhe mashtruesve Pali ishte Korifeu i madh, dhe korruptuesi i parë i mësimeve të Jezusit”



Duke pasur parasysh për fillim këto fakte, medoemos mendjen e besimtarit në një Zot e sfidojnë pyetjet: A është njëmend kështu siç pohon Jefferson? Përse do të duhej ti jepet përparësi Palit karshi Jezusit? A dallojnë në fakt mësimet e Palit nga ato të Jezusit? Cila është dëshmia e Palit me të cilën do të bindeshim se njëmend mësimet e tij vijnë nga Perëndia dhe jo nga ai vetë? Prandaj, kush ishte Shën Pali?



Sauli që u bë Pal

Pali, i cili para se të pohonte se e pranoi Jezusin në një vizion në rrugën e tij për në Damask quhej Saul, ishte një farise nga Tarsi, dhe ishte mirë i njohur për persekutimet që ua kishte bërë besimtarëve të hershëm të Krishtit. Ai nuk e takoi kurrë Jezusin gjatë kohës sa ky i fundit shërbeu në Palestinë dhe as që foli ndonjëherë Jezusi për dikë që do të vinte pas tij dhe që do të bëhej strumbullari i teologjisë së krishtere duke qenë edhe autori i pjesës dërmuese të librave të Dhiatës së Re.

Storia e vizionit të supozuar të Saulit gjendet në librin Biblik të quajtur Veprat e Apostujve. Nga kjo storie e thënë tri herë në këtë libër në rrethana të ndryshme, ne shohim shumë kundërthënie të cilat me të drejtë ngrehin dyshime në vërtetësinë e personazhit të rrëfimit në veçanti dhe të vetë Biblës në përgjithësi.



Versioni i parë i vizionit
Versioni i dytë i vizionit

‘Por ndodhi që, ndërsa po udhëtonte dhe po i afrohej Damaskut, befas rreth tij vetëtiu një dritë nga qielli. Dhe, si u rrëzua përtokë, dëgjoi një zë që i thoshte: ``Saul, Saul, përse më përndjek?``. Dhe ai tha: ``Kush je, Zot?``. Dhe Zoti tha: ``Unë jam Jezusi, që ti e përndjek; është e rëndë për ty të godasësh me shkelm kundër gjembave``... Dhe njerëzit që udhëtonin me të ndaluan të habitur, sepse dëgjonin tingullin e zërit, por nuk shikonin njeri.



Veprat, 9:3-7
Dhe më ndodhi që, kur isha duke udhëtuar dhe po i afrohesha Damaskut, aty nga mesi i ditës, papritmas një dritë e madhe nga qielli vetëtiu rreth meje. Dhe unë rashë përdhe dhe dëgjova një zë që po më thoshte: "Saul, Saul, përse më përndjek?". Dhe unë u përgjigja: "Kush je ti, o Zot?" Edhe ai më tha: "Unë jam Jezus Nazareasi, të cilin ti e përndjek". Edhe ata që ishin me mua e panë dritën dhe u trembën, por nuk dëgjuan zërin e atij që më fliste.



Veprat, 22:6-9






Ishte pikërisht ky vizion i supozuar i Palit ai që e bëri këtë të fundit të fillonte proklamimin e vetvetes si apostulli i 13-të i Jezusit. Është quajtur apostull rreth njëzetedy herë në Dhiatën e Re dhe këtë në të gjitha rastet nga vetë ai me përjashtim të dy rasteve kur është quajtur kështu nga Luka i cili supozohet të jetë autori i Veprave të Apostujve, dhe asnjëherë të vetme nga Jezusi apo nga ndonjë prej apostujve të Jezusit. Duke qenë se incidenti i ndodhur në rrugën për Damask do të bëhej në një mënyrë pika themeltare e krijimit të Krishterimit, ai meriton një shtjellim pak më të kujdesshëm në mënyrë që të vërtetojmë nëse dëshmia e Palit është njëmend e vërtetë. Imagjinojeni vetveten si gjykatës në një seancë gjyqi ku flitet për një incident të caktuar. Në një rast të gjithë dëshmitarët e asaj seance ju deklarojnë se ata nuk e panë personin me të cilin po fliste i pandehuri por e dëgjuan bisedën. Nëse pas disa ditësh po të njëjtit dëshmitarë duke folur rreth të njëjtit rast ju deklarojnë se ata e kanë parë të pandehurin dhe personin me të cilin ai ka folur por nuk e kanë dëgjuar bisedën, atëherë a do të ju duket e vlefshme dëshmia e tyre? Pikërisht i tillë është rasti me të dy narracionet e dhëna në Veprat e Apostujve. Në kapitullin 9 vargu 7 është thënë se bashkudhëtarët e Palit e dëgjuan zërin por nuk panë asnjë njeri, përderisa në kapitullin 22 vargu 9 është thënë e kundërta e kësaj, respektivisht se ata e panë dritën e personit me të cilin fliste Pali por nuk dëgjuan asnjë zë.

E tëra fillon me këtë incident në rrugën për në Damask sepse aty sipas Palit ai e mori urdhrin nga Jezusi për të shërbyer gjoja si apostulli i tij. Këtu ishte pikënisja e formulimit të të gjitha doktrinave të krishterimit ashtu siç e njohim sot, sepse Pali jo vetëm që nuk e takoi Jezusin ndonjëherë gjatë jetës së tij por as që mësoi diçka për Jezusin nga të njëmbëdhjetë apostujt e Jezusit të cilët qëndruan krah për krah me Jezusin për vite të tëra derisa ai shërbeu në Palestinë. Dhe tash nëse kemi një kundërthënie thelbësore në këto dy dëshmi, a mund të jemi të sigurt se burimi i këtyre rrëfimeve kontradiktore është Zoti? Natyrisht se jo. Është supozuar se autori i Veprave të Apostujve është historiani Luka, përndryshe mik i afërt i Palit siç mësojmë nga burimet historike. Dhe është pikërisht ky Lukë i vetmi person që e quan Palin apostull me përjashtim të vetë Palit.

Rrëfimi rreth vizionit të Palit përmban edhe mjaft kundërthënie të tjera. Përderisa tek kapitulli 29 i Veprave të Apostujve është thënë se Pali i mori udhëzimet për misionin e tij tek johebrenjtë nga Jezusi gjatë vizionit, tek kapitulli i 22 i Veprave thuhet se pas vizionit Pali shkoi në Damask, u kthye në Jerusalem dhe tek atëherë i pranoi instruksionet për misionin e tij. Gjithashtu një kundërthënie tjetër është se në Letrën dërguar Galatasve Pali pohon se ai nuk u kthye direkt në Jerusalem nga Damasku (siç ishte pohuar tek Veprat 22) por priti për tri vite të plota para se ta bënte këtë.

Tash, përse është kaq i rëndësishëm analizimi i dëshmisë së Palit rreth konversionit të tij? Siç do të shohim më poshtë shumica e mësimeve të Palit në asnjë pikë nuk përputhen me ato që i tha Jezusi gjatë shërbesës së tij dhe të cilat gjithashtu janë të ruajtura edhe në Ungjijtë e sotëm, dhe do të duhej një dëshmi njëmend e fuqishme për të na bërë të besojmë se ishte vullneti i Zotit që të ndryshonte mësimet të cilat i kishte predikuar Jezusi vetë. Duke parë se dëshmia e Palit përmban shumë paqëndrueshmëri dhe informata të pavërteta, me këtë vihet në dyshim edhe tërë bagazhi i mësimeve të Palit sepse si mund t’i besohet një njeriu i cili është autor apo qendër e dëshmive të tilla kontradiktore.

Kështu Sauli u bë Pal dhe filloi rrugëtimi i cili i udhëzon mbrapsht edhe sot e kësaj dite me miliona të krishterë duke i lënë në harresë këshillat e Jezusit për t’iu përmbajtur fjalëve të një apostulli të vetëquajtur.



Pali u kundërvihet apostujve

Pas vizionit të tij të supozuar Pali filloi fushatën e tij të formësimit dhe propagandimit të një religjioni që në thelb ishte në kundërshtim me fjalët e Jezusit dhe të apostujve të cilët ky i fundit i zgjodhi vetë dhe i mësoi me mund për disa vite me radhë duke qëndruar pandërprerë midis tyre. Është e qartë se Pali pati shumë kokëçarje për shkak se apostujt e Jezusit a.s. ishin në mospajtim me të për gjëra të caktuara. Tek Letra Galatasve Pali e tregon qartë se kishte ardhur në konflikt të drejtpërdrejtë me Pjetrin rreth çështjes se a shpëton vetëm besimi apo ky ka nevojë edhe për vepra. Aty Pali thotë:



“Por kur erdhi Pjetri në Antioki, unë e kundërshtova në sy…” (Galatasve, 2:11)



I tërë problemi qëndronte në faktin se Pjetri vazhdonte të respektonte Ligjin e shpallur më herët nga profetët, ashtu siç kishte bërë dhe urdhëruar vetë Jezusi a.s. Megjithëse në letër na është dhënë vetëm versioni i Palit, edhe ashtu, mjaft mirë kuptohet gjendja e tërësishme e mospajtimit të apostujve të Jezusit me Palin. Përderisa Pali po i kontribuonte me të madhe mohimit të mësimit të Jezusit për respektimin e Ligjit duke i nënvlerësuar veprat, një nga apostujt tjerë, Jakobi, shkroi gjithashtu një letër, e cila duket sikur është shkruar direkt për t’iu kundërvënë mësimeve pagane të Palit rreth Ligjit. Në Letrën e tij Jakobi thotë:



“Ç`dobi ka, vëllezër të mi, nëse dikush thotë se ka besim, por nuk ka vepra? A mund ta shpëtojë atë besimi? Dhe në qoftë se një vëlla ose një motër janë të zhveshur dhe u mungon ushqimi i përditshëm, dhe dikush nga ju u thothë atyre: ``Shkoni në paqe! Ngrohuni dhe ngopuni``, dhe nuk u jepni atyre gjërat për të cilat kanë nevojë për trupin, ç`dobi ka? Po kështu është edhe besimi; në qoftë se s`ka vepra, është i vdekur në vetvete. Po dikush do të thotë: ``Ti ke besimin, dhe unë kam veprat``; më trego besimin tënd pa veprat e tua dhe unë do të të tregoj besimin tim me veprat e mia.” (Letra e Jakobit, 2:14-18)



Mrekulli! Kjo është tërësisht në kundërshtim me atë që predikonte Pali dhe në mënyrë të fuqishme e potencon epërsinë e mësimeve të Jezusit ndaj vizioneve të pafrymëzuara të Palit. Kjo është e njëjta gjë të cilën e predikoi edhe profeti i fundit Muhamedi a.s. dhe si e tillë gjendet edhe në Kur’an:



“Ndërsa, ata që besuan dhe bënë vepra të mira, të tillët janë krijesa më e dobishme.” (Kur’ani, 98:7)



Në një vend tjetër në Kur’an, Zoti shpalli:



“E ata që besuan dhe bënë vepra të mira, ata janë banues të xhennetit, aty janë përgjithmonë.” (Kur’ani, 2:82)



Me gjithë fuqinë e tij Jakobi ngrihet kundër mësimeve johyjnore të Palit kur thotë tutje në Letrën e tij:



“Po, a dëshiron të kuptosh, o njeri i kotë, se besimi pa vepra është i vdekur?” (Letra e Jakobit, 2:20)



Është e qartë kush është ky njeri i kotë. Përderisa Jakobi kategorikisht tek Letra e tij, kapitulli i dytë vargjet 8-12 e potencon rëndësinë e mbajtjes së Ligjit ashtu siç kishte predikuar Jezusi, Pali tek Letra Filipianëve duke folur për besimet e tij të mëhershme si mbajtës i Ligjit i quan ashiqare të gjitha këto si ‘një humbje’ (Filipianëve, 3:8). Pali ishte mjaft i vendosur se veprat e bazuara në Ligjin e shpallur më herët nga Perëndia i Abrahamit, Jakobit, Mojsiut e Jezusit, nuk vlenin asgjë për shpëtim. Tek Letra dërguar Romakëve ai thotë:



“Ne, pra, konkludojmë se njeriu është i shfajësuar nëpërmjet besimit pa veprat e ligjit.” (Romakëve, 3:28)



Prandaj a nuk duket se Letra e Jakobit ishte përgjigje direkte ndaj mësimeve të tilla të huaja të propaganduara nga Pali?

Një studim i detajuar i letrave të Palit të cilat gjenden në Dhiatën e re, tregon mospajtimin e thellë të cilin besimtarët e hershëm e kishin treguar karshi mësimeve të Palit. Besimtarë të shumtë të kishave të hershme e kishin vënë në dyshim pohimin e Palit për apostulli. Pali vetë e përmend këtë për shembull tek Letra e Parë dërguar Korintasve 9:2-3 kur thotë:



““Në qoftë se për të tjerët nuk jam apostull, së paku për ju unë jam; sepse ju jeni vula e apostullimit tim në Zotin. Kjo është mbrojtja ime ndaj atyre që më hetojnë”” (1 Korintasve, 9:2-3)



Dhe të dyshuarit e besimtarëve ishte i arsyeshëm kur kihet parasysh fakti se mësimet e Palit dallonin thellësisht me fjalët e Jezusit të cilat ishin akoma të freskëta në atë kohë. Tek 2 Timoteut 1:15 Pali i thotë Timoteut:



“Ti e di se të gjithë ata që janë në Azi më kthyen krahët, dhe midis tyre Figeli dhe Hermogeni” (2 Timoteut, 1:15)



Duhej të kishte arsye të mëdha që tërë Azia ta mohonte predikimin e Palit. Dhe vërej se aty Pali nuk thotë se tërë Azia ia ktheu krahët Ungjillit të Jezusit, por është thënë qartë se ata treguan papajtueshmëri vetëm ndaj mësimeve të Palit dhe këtij vetë personalisht. Natyrisht se ato kisha nuk e kishin mohuar Jezusin përderisa ishin kisha në formim e sipër, por ato vetëm nuk po e pranonin dëshminë e dyshimtë të Palit për apostulli dhe mësimet e tij që ishin fare të paharmonizuara me qëllimin e shërbesës së Jezusit.



Çfarë mësuan profetët

Çka kishte kaq të çuditshme në mësimet e Palit për të krijuar një pakënaqësi të tillë ndaj tij? Nuk nevojitet ndonjë njohuri e madhe për të parë se pothuajse në çdo aspekt doktrinat e Palit dallojnë nga fjalët e profetëve dhe nga mësimet e predikuara të Jezusit qoftë edhe nëpërmjet shkrimeve të gjetura në versionet e sotme të Biblës apo Ungjijve.

Që nga Adami a.s. dhe gjatë tërë kohës pas tij të gjithë profetët proklamuan besimin e pastër në një Zot të Vetëm dhe respektimin e Vullnetit të Zotit nëpërmjet largimit nga ndalesat që Ai kishte caktuar dhe kryerjen e veprave të mira për Hir të Tij. Profetët gjithherë potencuan rëndësinë e faktit që kjo mënyrë jetese të ishte si rezultat i një lidhjeje të gjallë me Zotin dhe jo thjesht për hir të formaliteteve. Urdhëresa e parë të cilën Mojsiu a.s. ia shpalli popullit të tij ishte dhe mbeti strumbullari themeltar i mesazhit edhe për të gjithë profetët të cilën erdhën pas tij.



“Dëgjo, Izrael, Zoti, Perëndia ynë, është një i vetëm.” (Ligji i Përtërirë, 6:4)



Dhe ky ishte vetëm një rikujtim dhe përforcim i asaj çka kishin mësuar profetët para tij. Kur’ani e përmend qartë se të gjithë profetët proklamuan të njëjtin mesazh (Kur’ani 2:136). Dhjetë urdhëresat e shpallura Mojsiut nga Allahu xh.sh. janë kushtetuta primare e çfarëdo lidhjeje me Zotin gjatë gjithë historisë. Aty janë përmbledhur në mënyrën më të qartë Fjalët e Zotit dërguar njerëzimit në mënyrë që këta të fundit të jenë të bekuar me praninë e Zotit në jetën e tyre duke e zbatuar vullnetin e Perëndisë:



“Ti do ta duash, pra, Zotin, Perëndinë tënd, me gjithë zemër, me gjithë shpirt dhe me tërë forcën tënde. Dhe këto fjalë që sot po të urdhëroj do të mbeten në zemrën tënde; do t`ua ngulitësh bijve të tu, do të flasësh për to kur rri ulur në shtëpinë tënde, kur ecën rrugës, kur ke rënë në shtrat dhe kur çohesh.” (Ligji i Përtërirë, 6:5-7)



Besimi si i tillë pa zbatimin e urdhëresave të Zotit është i çalë. Prandaj edhe iu shpall nëpërmjet Mojsiut a.s. Izraelitëve:



“Dëgjo, pra, Izrael, dhe ki kujdes t`i zbatosh në praktikë, me qëllim që të njohësh begatinë dhe të shumëzohesh me të madhe në vendin ku rrjedh qumësht dhe mjaltë, ashtu si të ka thënë Zoti, Perëndia i etërve të tu.” (Ligji i Përtërirë, 6:3)



Njohja e Zotit dhe lidhja me të nuk ka si të bëhet ndryshe përveçse me ecjen në jetë në pajtim me Vullnetin dhe Fjalët e Tij. Besimi është ngushtë i lidhur me veprimin e akorduar në harmoni me urdhëresat e Zotit. Ky kishte qenë primati i mesazhit të secilit profet, dhe as Jezusi nuk përbënte ndonjë përjashtim. Në fakt, Jezusi ishte një pasues shembullor i mësimeve të profetëve të mëhershëm dhe me asnjë rast të vetëm nga fjalët e tij nuk mund të gjendet ndonjë aludim se ai kishte ndonjë qëllim për të ndërruar diçka në mesazhin e Zotit për njerëzit ku ai predikonte. Ai u lut bashkë me të tjerët në sinagogë (Marku 1:21, 6:2; Luka 4:16), e potencoi rëndësinë e mbajtjes së dhjetë urdhëresave (Marku, 12:29-31) dhe deri në fund u qëndroi besnik këtyre mësimeve. Në predikimin e tij në mal ai e potencoi në mënyrën më të qartë që është e mundur se misioni i tij nuk ishte krijimi i ndonjë besimi të ri, por vetëm vërtetimi i mesazhit të njëjtë të Zotit të cilin besimtarët veçse e kishin në dijeni, sikur edhe pastrimi i këtij mesazhi nga formalitetet dhe ngurtësimet ku ai ishte ngujuar gjatë kohërave. Tek Ungjilli sipas Mateut janë raportuar fjalët e Jezusit:



“``Mos mendoni se unë erdha për të shfuqizuar ligjin ose profetët; unë nuk erdha për t`i shfuqizuar, po për t`i plotësuar. Sepse në të vërtetë ju them: Deri sa qielli dhe toka, të kalojnë asnjë jotë a asnjë pikë e ligjit nuk do të kalojnë, para se të plotësohet gjithçka. (Ungjilli sipas Mateut, 5:17-18)

Prandaj sipas Jezusit, deri në fundin e fundit do të ishin në fuqi pikat kryesore të Ligjit, respektivisht mësimit të profetëve, dhe as nuk do të niste me të krijimi i ndonjë hyjnie të re, as që do të hynte në fuqi ndonjë mënyrë tjetër e shpëtimit e as që do të zbulohej ndonjë risi në lidhjen e njerëzimit me Perëndinë. Në vazhdim ai kategorikisht e thekson rëndësinë e respektimit të Ligjit dhe mësimit të profetëve duke e përfshirë edhe vetë atë:

“Ai, pra, që do të shkelë një nga këto urdhërime më të vogla, dhe do t`u ketë mësuar kështu njerëzve, do të quhet më i vogli në mbretërinë e qiejve; kurse ai që do t`i vërë në praktikë dhe do t`ua mësojë të tjerëve, do të quhet i madh në mbretërinë e qiejve” (Mateu, 5:19)



Kështu që përjetësia fitohet vetëm me të jetuarit në pajtim me Zotin dhe fjalët e tij. Prandaj Jezusi ishte vetëm konfirmues i asaj çka ishte shpallur më herët nga Perëndia. Tek Marku 12:29 ai faktikisht fjalë për fjalë e citon mësimin e Mojsiut të shprehur nëpërmjet urdhërimit të parë, dhe i cili ishte alfa dhe omega e jetesës së një besimtari gjatë gjithë shekujve:



“Dhe Jezusi u përgjigj: ``Urdhërimi i parë i të gjithëve është: "Dëgjo, o Izrael: Zoti, Perëndia ynë, është i vetmi Zot"” (Ungjilli sipas Markut, 12:29)



Ungjilli i Jezusit apo Ungjilli i Palit

Por, a ishte Pali në linjë me mësimet e profetëve dhe të vetë Jezusit? Fundja ky duhej të ishte testi kryesor për tu bindur se njëmend dëshmia e Palit ishte e vërtetë. Në qoftë se mësimet e Palit dallojnë dukshëm nga ato që kishte shpallur Perëndia më herët, atëherë dyshimi është jo vetëm se i arsyeshëm por edhe i obligueshëm. Në vazhdim në disa nga pikat kryesore do të shohim se Pali thellësisht bie në kundërshtim me mësimet e Jezusit dhe sigurisht se kjo ishte arsyeja se pse ai hasi në kundërshtime të mëdha në mesin e besimtarëve të hershëm të Krishtit.

Mospajtimi kryesor midis Palit dhe Jezusit shihet në çështjen më të rëndësishme; në çështjen e shpëtimit. Në të tre Ungjijtë sinoptikë është treguar ngjarja kur një i ri kërkon nga Jezusi që ta mësojë atë rreth rrugës e cila qon në shpëtim. “Mësues i mirë, çfarë të mire duhet të bëj që të kem jetë të përjetshme?” (Mateu, 19:16), e kishte pyetur ai. Jezusi u përgjigj ashtu siç do të përgjigjej secili nga profetët e mëhershëm: ''Pse më quan të mirë? Askush nuk është i mirë, përveç një të vetmi: Perëndia. Tani në qoftë se ti don të hysh në jetë, zbato urdhërimet''. Ai i tha: ''Cilat?''. Atëherë Jezusi i tha: ''Mos vraj, mos shkel kurorën, mos vidh, mos bëj dëshmi të rreme, ndero atin tënd dhe nënën tënde dhe duaje të afërmin tënd si veten tënde''. I riu i tha: ''Të gjitha këto gjëra unë i kam zbatuar që në rini; çfarë më mungon tjetër?''. Jezusi i tha: ''Në qoftë se do të jesh i përsosur, shko, shit ç'të kesh, jepua të varfërve dhe ti do të kesh një thesar në qiell; pastaj eja dhe më ndiq mua'' (Mateu 19:16-21, Marku 10:17-21, Luka 18:18-22). Thënë ndryshe pasimi i shpalljeve të mëhershme të Zotit dhe ndjekja e shembullit të Jezusit është ajo që të qon tek Zoti duke të dhënë përjetësinë.

Mirëpo a predikoi të njëjtën gjë edhe Pali? Nëse ai pretendonte të ishte apostulli i Jezusit a nuk do të duhej ai të jepte përgjigje të njëjtë? Natyrisht se po, por ai veproi dhe predikoi tërësisht ndryshe. Bazuar në fjalët e Palit “...po të rrëfesh me gojën tënde Zotin Jezus, dhe po të besosh në zemrën tënde se Perëndia e ngjalli prej së vdekurish, do të shpëtohesh.” (Romakëve, 10:9)

Rruga deri në shpëtim predikuar nga Jezusi në asnjë pikë nuk përputhet prandaj me dogmën e Palit. Keni vërejtur se përderisa Jezusi ia tregon qartë të riut, dhe të gjithë atyre për të cilët u dërgua, rrugën e shpëtimit e cila nuk ishte në asnjë moment ndryshe nga ajo që kishin predikuar paraardhësit e Jezusit, Pali e ndërron tërësisht mesazhin e profetëve duke e kushtëzuar shpëtimin me vdekjen apo ringjalljen e supozuar të dikujt. A nuk mundej Jezusi t’i thoshte të riut: Beso se unë do të vdes, do të ringjallem dhe do ta derdhi gjakun tim për të të shpëtuar ty? Mirëpo ai kurrë nuk e bëri këtë në asnjë rast.

Një mospajtim tjetër midis mësimeve të Palit dhe Jezusit qëndron në ngrënien e mishit të sakrifikuar për idhujt. Përderisa sipas Palit kjo është në rregull (1 Korintasve, 8), sipas Jezusit një veprim i tillë ishte mallkim dhe gjithashtu të mallkuar ishin edhe ata që mësonin të tjerët për të bërë kështu (Zbulesa: 2:13-14, 19-20).

Pali predikoi se ata që rrethpriten nuk do të përfitojnë kurrfarë vlere nga Krishti; ata janë të tëhuajsuar nga Krishti, ata kanë humbur hirin (Galatasve, 5), ndërkaq vetë Jezusi ishte rrethprerë dhe asnjëherë nuk ishte ngritur kundër kësaj tradite të trashëguar nga mësimet e profetëve të mëhershëm. Për të qenë hipokrizia me kulm vetë Pali e urdhëroi Timoteun që të rrethpritet (Veprat, 16) duke i shkaktuar atij, sipas vetë fjalëve të tij, humbje nga hiri i Perëndisë dhe tëhuajsim nga Krishti.

Disa tentojnë ti zgjedhin këto paqëndrueshmëri midis mësimeve të Palit dhe Jezusit duke pohuar se mbajtja e Ligjit ishte valide vetëm sa ishte Jezusi prezent midis besimtarëve në Palestinë. Mirëpo një arsyetim i tillë është krejtësisht i paargumentuar. Jezusi e kishte thënë në mënyrën më të qartë që është e mundur se Ligji duhej të mbahej deri në pikën më të vogël dhe se deri në përjetësi duhej të funksiononte ky sistem i Vullnetit të Zotit ku shpëtimi vjen nëpërmjet veprave dhe besimit së bashku (Ungjilli sipas Mateut, 5:17-18). Asnjëra nuk janë valide pa tjetrën. Në anën tjetër Pali ironikisht i vë fjalët e Jezusit poshtë duke e quajtur një gjë të tillë humbje dhe të kotë. (Filipianëve 3:8, Romakëve 3:28).

I irrituar nga tëhuajsimi i tillë i mësimeve të Jezusit nga ana e Palit, Rev. V.A. Holmes –Gore në librin e tij “Krishti apo Pali”, shkruan me të drejtë:



“Lexuesi le ta krahasojë standardin e njëmendtë të krishterë me atë të Palit dhe ai do të shohë një tradhti të tmerrshme të tërë asaj çka mësuar Zotëriu (Jezusi)...Në mënyrën më të sigurt ta tradhtosh një Mësues është të keqinterpretosh porosinë e tij... Kjo është ajo çka kanë bërë Pali dhe pasuesit e tij... Mësimet e dhëna nga Zotëriu i bekuar Krisht, dhe të cilat dishepujt Gjon, Pjetër dhe Jakob....tentuan më kot ti mbrojnë dhe ti ruajnë si të paprekura, u kundërshtuan aq fuqishëm nga Ungjilli i Palit ashtu si drita kundërshtohet nga errësira”



Pali i hapë udhë paganizmit në Krishterim

Në këtë mënyrë Pali paraqiti tek Judenjtë monoteistë ide të cilat kishin origjina pagane dhe ia çeli krahëhapur derën Krishterimit për të bërë bashkëjetesë me idetë idhujtare. Sipas Palit, Jezusi ishte në formë Hyjnie (Filipianëve, 2:5-11), ishte fuqia nëpërmjet së cilës Ati krijoi të gjitha gjërat (1 Korintasve, 8:6) dhe shpëtimtari i cili me derdhjen e gjakut të tij e pagoi mëkatin e gjithë njerëzimit (Romakëve, 5:19). Megjithëse Pali e kishte bërë të qartë se ai besonte Ati të ishte Perëndia i Vetëm (1 Korintasve, 8:6) dhe se Jezusi do të ishte gjithmonë i nënshtruar ndaj Atit (1 Korintasve, 15:28), idetë e tij të shprehura nëpërmjet ekzaltimeve filozofike të gjetura gjithandej shkrimeve të tij shkaktuan huti dhe në një farë mënyrë jozyrtarisht të krishterët dalëngadalë po fillonin të adhuronin dy Perëndi. Përderisa në njërën anë vetë Pali pohonte se Ati ishte Sovrani dhe Zoti i Vetëm, në anën tjetër në një mori rastesh Jezusin e kishte përshkruar me veti të cilat i afroheshin vetëm një Hyjnie. Ishte e vështirë të mbijetonte monoteizmi në një mjedis të tillë ku predikoheshin mësimet e Palit. Shkrimet e tilla ishin shkrime filozofike dhe jo shkrime nga të cilat do të mund të nxirreshin dogma. Asnjë nga këto vargje të dykuptimta të cilat e ngrenë Jezusin në piedestalin e një kryenjeriu të hyjnishëm nuk ishin të shkruara në stilin “Kështu thotë Perëndia Zoti: Zoti, Perëndia juaj është një Zot i Vetëm dhe mos adhuro ndonjë hyjni tjetër përveç Tij” siç kemi në Dhiatën e Vjetër shpalljen e Perëndisë nëpërmjet Profetëve e edhe nëpërmjet vetë Jezusit. Paqartësia e cila i mbështjell shkrimet e tilla të Palit është shkruar në stilin “Unë mendoj, unë them, nuk kam urdhër nga Perëndia por sipas meje...etj”. (psh 1 Korintasve 7:25, Galatasve 5:2 etj etj)

Pali vinte nga qyteti i Tarsit ku idetë pagane Greke ishin mjaft mirë të përhapura dhe të njohura. Filozofi grek Herakliti nja gjashtë shekuj para erës kristiane, kishte pohuar se ‘logosi’- një farë inteligjence kreative e kishte krijuar rendin e botës. Nëpërmjet mësimeve të Palit ide të tilla po gjenin mbështetje duke u kryqëzuar anasjelltas me shkrimet Hebraike. Ky ndikim pastaj vazhdonte tutje dhe shihet qartë edhe në shkrimet e Ungjijve. Autori i panjohur i Ungjillit sipas Gjonit gjithashtu e kishte barazuar Jezusin me këtë ‘logos’ të filozofisë greke i cili gjoja e krijoi botën dhe u mishërua në Jezusin (Gjoni, 1:1-14).

Kështu, në njërën anë kishim mësimet dhe fjalët e Jezusit ku shihej në mënyrën më të paalternative që është e mundur se Ati - Perëndia i Izraelit ishte i vetmi Zot i Vërtetë (Marku, 12:29) dhe në anën tjetër shkrimet e përziera me filozofi pagane të Palit ku kjo nuk diskutohej por kësaj vetëm i shtohej edhe bagazhi i paganizmit greko-romak duke krijuar një mishmash religjioni të krishterë. Në mënyrën më të dhimbshme po varroseshin mësimet monoteiste të Jezusit dhe mospajtimi midis të krishterëve po fillonte dita ditës të thellohej. Besimtarët e mbledhur rreth Ariusit e mohonin kategorikisht origjinën hyjnore të Jezusit, përderisa të krishterë të tjerë të cilët tentonin të gjenin zgjidhje për idetë e ngritura filozofike të Palit, pohonin se Jezusi ishte një farë Hyjnie në miniaturë. Mospajtimet quan në Koncilin e Nikesë në vitin 325 ku u pohua se Jezusi ishte i vetëmlinduri i Atit dhe se kjo ‘lindje’ kishte ndodhur diku në përjetësi dhe se Jezusi përmbante natyrë të njëjtë hyjnore me Atin. Edhe zyrtarisht u formësua besimi në dy Zota dhe megjithëqë shumica e besimtarëve e kishin të qartë se këto mësime ishin në kundërshtim me atë që kishte predikuar Jezusi, kjo u bë doktrinë zyrtare e kishës me fuqinë e dhunës. Ishte e dhembshme të shihje se si besimi në një Zot i predikuar nga lashtësia u kthye në një besim në dy Perëndi. Për më tepër, kjo u pasua pastaj disa dekada më vonë edhe me kyçjen e Frymës së Shenjtë në familjen e Hyjnisë dhe definitivisht besimi mbi trininë u bë sinonim i krishterimit. Kështu dalëngadalë Sauli nga Tarsi, me ndikimin që vazhdoi edhe pas vdekjes së tij, e ktheu religjionin e Jezusit në një besëtytni filozofike ku besimi në një Zot dhe pasimi i Vullnetit të Tij ashtu siç kishte mësuar Jezusi kishte rëndësinë më të vogël, dhe në vend të kësaj në qendër të kësaj besëtytnie po vendosej Jezusi, gjaku dhe vdekja e tij.

Në një mjedis të tillë nevoja e një Profeti të ri, e Shpirtit të së Vërtetës siç e kishte quajtur Jezusi, i cili do ta ringjallte besimin e pastër në një Zot ishte i pashmangshëm.




Muhamedi a.s. – i parathënë nga Profetët

Në kohën kur njerëzimi kishte dështuar thellësisht në ruajtjen e mesazheve hyjnore të dërguara gjatë shekujve nga Zoti, gjithandej botës mbizotëronin mësime të përçudshme të cilat lidheshin me Zotin por më së paku kishin të bënin diçka me Të. Në anën tjetër në botë po krijoheshin rrethana të tilla ku profeti do të mund të dërgohej jo vetëm për një popull të caktuar por për njerëzimin mbarë dhe ku mesazhi i shpallur hyjnor nga Perëndia do të mund të ruhej ashtu siç do të diktohej.

Në një ambient ku Zoti i Vetëm i Vërtetë ishte këmbyer nga arabët me qindra idhuj të vdekur, rreth vitit 569 pas Krishtit, lindi Muhamedi a.s. për të cilin vetë Allahu xh.sh. në Kur’an tha:



“E Ne të dërguam ty (Muhammed) vetëm si mëshirë për të gjitha krijesat.” (Kur’ani, 21:107)



Babai i kishte vdekur akoma pa lindur ky, ndërsa edhe e ëma i vdiq pak kohë më vonë duke e lënë bonjak nën përkujdesjen e gjyshit të tij. Qysh në fëmijëri dhe rini ai u cilësua me çiltërsi, besnikëri, devotshmëri dhe sinqeritet. Të gjithë e respektonin për të tillë dhe e ftonin si arbitër në zgjidhjen e mosmarrëveshjeve të tyre. Edhe para se të thirrej për profet ai kurrë nuk u pajtua me zakonet e mbrapshta dhe të liga të arabëve idhujtarë. Ai po vuante shpirtërisht duke e parë popullin e tij të kredhur në dehje dhe në kënaqësi të shkurtra të kota.

Profeti për të cilin kishte folur Mojsiu, Jezusi dhe të tjerët po bëhej gati për ta ndriçuar botën me madhështinë e mësimeve të Allahut xh.sh. Dhe kështu do të bekoheshin ata “që pranojnë të dërguarin (Muhammedin), Pejgamberin arab, (që nuk shkruan as nuk lexon), të cilin e gjejnë të cilësuar (të përshkruar me virtytet e tij), te ata në Tevrat dhe në Inxhil, e që i urdhëron ata për çdo të mirë dhe i ndalon nga çdo e keqe, u lejon ushqimet e këndshme dhe u ndalon ato të pakëndshmet, dhe heq nga ata barrën e rëndë të tyre dhe prangat që ishin mbi ta. Pra, ata të cilët e besojnë atë, e nderojnë dhe e ndihmojnë, veprojnë me dritën që iu zbrit me të, të tillët janë të shpëtuarit.” (Kur’ani, 7:157). Shumë nga këto profeci akoma kanë ngelur në versionet e sotme të Biblës.

Për shembull tek Ligji i Përtërirë 18:18 [1] Mojsiu a.s. parashikon ardhjen e një profeti i cili do të ishte: a) nga vëllezërit e Izraelitëve, pra nga arabët dhe b) do të ishte i ngjashëm me Mojsiun dhe dihet se është e vështirë të gjendet ndonjë person nga profetët i cili është kaq i njëjtë me Mojsiun. Që të dy erdhën tek popujt e tyre me Ligj nga Zoti, u pranuan gjatë jetës së tyre për profetë nga popujt e tyre, ishin udhëheqës të caktuar nga Zoti, kishin familje dhe pësuan vdekje natyrore. Të krishterët duan ta shohin Jezusin si përmbushës të kësaj profecie por Jezusi me asnjë veçori nuk e plotëson atë profeci. Ai as nuk u martua ndonjëherë, nuk solli Ligj të ri por iu përmbajt Ligjit të Mojsiut, e as nuk u pranua si profet nga shumica e popullit të tij; dhe pastaj ai për të krishterët është Perëndi, kështu që si mund të jetë ai i ngjashëm me Mojsiun nëse ai na qenka Zot?

Tek Ungjilli sipas Gjonit 14:16 [2] Jezusi gjithashtu e profetizon ardhjen e Ngushëlluesit-Parakletit apo Frymës të së Vërtetës, i cili prapë kur e analizojmë historinë e fesë bashkë me profecitë tjera përcjellëse që i ka bërë Jezusi, duket qartë se nuk ka kush të jetë tjetër përveç se Muhamedi a.s. Të krishterët duan ta shohin këtë profeci si përmbushje për Shpirtin e Shenjtë mirëpo kjo aspak nuk është kështu. Pikë së pari tek Gjoni 14:16 është thënë qartë ‘një Ngushëllues tjetër’, që do të thotë është fjala për një person tjetër i cili do të jetë si Jezusi, pra i cili do të jetë profet. Fjalët ‘do të qëndrojë përgjithmonë me ju’ nga vargu e tregojnë mrekullueshëm faktin se Muhamedi a.s. do të ishte profeti i fundit për njerëzimin, pra do të ishte përgjithmonë me ta. Tek Ungjilli sipas Gjonit 16:7-8 [3] është bërë e qartë se Parakleti do të jetë person mashkull dhe jo Shpirt i Shenjtë. Në origjinalin grek fjala për shpirt ‘pneuma’ është e gjinisë asnjanëse dhe kur përdoret përemri për të do të përdorej përemër për gjininë asnjanëse nëse do të ishte fjala për Frymën e Shenjtë, mirëpo meqë Jezusi aty e ka pasur fjalën për një profet mashkull, aty është përdorur përemri ‘ai’. Tek Ungjilli sipas Gjonit 15:26 thuhet se Parakleti-Fryma e së Vërtetës, do të dëshmojë për Jezusin dhe do jetë i dërguar nga Zoti, dhe Muhamedi a.s. e ka realizuar në përpikëri këtë.

Dora e njeriut ka ndërhyrë edhe në këto profeci duke tentuar që ti bëjë këto fjalë të duken sikur flasin për ndonjë Shpirt të Shenjtë. Për shembull tek Ungjilli sipas Gjonit 14:26 në shumicën e versioneve të tanishme Ngushëllimtari lidhet me Frymën e Shenjtë, mirëpo në shumë dorëshkrime të tjera të vjetra (në Kodikun e Sinait psh) në këtë varg qëndron “Ngushëllimtari – Fryma e së Vërtetës” dhe jo “Ngushëllimtari – Fryma e Shenjtë”. Tek Ungjilli sipas Gjonit 16:13 është treguar se Parakleti nuk do të flasë nga vetvetja por do të flasë atë që do ta urdhërojë të flasë Zoti. Dhe Muhamedi a.s. nuk ka folur asgjë nga vetvetja. Kur’ani i cili iu shpall atij ishte Fjalë e Zotit dhe jo vepër e tij. Aty nuk mund të jetë fjala për Frymën e Shenjtë sepse sipas teologjisë së krishtere Fryma e Shenjtë është vetë Zoti dhe si mund të ndodhë pra që të përputhet kjo me profecinë ku thuhet se Ngushëllimtari nuk do të flasë nga vetvetja por vetëm atë që e dëgjon nga Zoti. Dhe për fund është mjaft mirë e ditur se Fryma e Shenjtë, fuqia vepruese e Zotit ishte prezente me besimtarët edhe para se Jezusi ta bënte këtë profeci kështu që definitivisht këtu shihet se nuk është fjala për të por për një profet i cili do të vjen pas Jezusit a.s. Dhe Muhamedi a.s. ishte quajtur edhe para shpalljes së profetësisë së tij me nofkën El-Emin që do të thotë ‘I Vërteti – Besniku – I sinqerti’.

Dhe ndodhi që një ditë derisa Muhamedi a.s. ishte duke medituar në shpellën Hira, disa kilometra larg Mekës, ai u kontaktua nga engjëlli Gabriel, i njëjti engjëll që ai kishte dhënë edhe Mejremes lajmin e mirë për lindjen e Jezusit a.s., dhe iu diktuan fjalët e para të shpalljes nga Zoti, Kur’anit:



“Lexo me emrin e Zotit tënd, i cili krijoi (çdo gjë). Krijoi njeriun prej një gjaku të ngjizur. Lexo! Se Zoti yt është më bujari Ai që e mësoi (njeriun) të shkruajë me pendë. Ia mësoi njeriut atë që nuk e dinte.” (Kur’ani, 96:1-5)



Edhe këtu kemi përmbushjen e mrekullueshme të një profecie tjetër të thënë më herët nga profetët. Tek libri i Isaisë 29:12[4] është treguar se Libri (Kur’ani) do ti jepet atij dhe ai do të përgjigjet “Nuk di të lexoj”. Kjo është pikërisht ajo çfarë ndodhi në shpellën Hira. Kur engjëlli Gabriel ia shpalli nga Zoti Muhamedit a.s. ajetet e para të Librit që do ti jepej atij, përgjigjja e Muhamedit ishte po ajo që është parathënë tek Isaia 29:12. Pas kësaj i shokuar dhe në frikë, ai u kthye në shtëpi dhe i tregoi bashkëshortes së tij Hadixhes për atë që kishte ndodhur. Ajo e njihte më së miri përulësinë dhe modestinë e tij dhe e ngushëlloi duke ia bërë të dikur se Zoti nuk do ta sprovonte me ndonjë të keqe dikë që vazhdimisht ishte kujdesur për bonjakët, i kishte pasur në zemër të varfrit, u kishte ndihmuar të vejave. Zoti e kishte parë robin e tij dhe po e lartësonte. Në atë kohë Muhamedi a.s. ishte një tregtar i suksesshëm, i respektuar kudo dhe në anën tjetër megjithatë një njeri i thjeshtë që nuk kishte kërkuar asnjëherë ndonjë privilegj më të madh se sa jeta e tij modeste që e kishte pasuruar vetë me mundin e dëlirësisë së tij.



Restauruesi i besimit të vërtetë në Perëndinë

Kur Muhamedi a.s. u thirr nga Zoti të deklaronte:



“O ju njerëz! Unë jam i dërguari i All-llahut te të gjithë ju. All-llahu që vetëm i Tij është sundimi i qiejve e i tokës, s'ka të adhuruar tjetër pos Tij; Ai jep jetë dhe Ai jep vdekje, pra besoni All-llahun dhe të dërguarin e Tij, pejgamberin e pashkolluar, që beson All-llahun dhe shpalljet e Tij, ndiqeni rrugën e tij që ta gjeni të vërtetën.” (Kur’ani, 7:158)



ishte e ditur se do haste në kundërshtime të rrepta nga njerëzit të cilëve u drejtohej sepse me shekuj të tërë ata ishin rritur dhe kishin jetuar me ide idhujtare, me vese të liga dhe me synime të pandershme. Ti thërrasësh të tillët në ndërrimin e mënyrës së tyre të të jetuarit dhe t’ua rrënosh qindra idhujt e tyre për ti bërë vend Perëndisë së Vetëm të Vërtetë, për ta ishte më tepër se ofendim. Mesazhi i Muhamedit a.s. për popujt ishte i qartë dhe i thjeshtë; ai ftonte për të besuar Allahun xh.sh., Zotin e Vetëm të Vërtetë, Perëndinë e Isakut dhe Ismailit, Perëndinë e Abrahamit, Noas, Lotit, Mojsiut dhe Jezusit. Zoti e urdhëroi atë të përgjigjej në dyshimin e pabesimtarëve:



"Unë nuk jam i pari prej të dërguarve, e nuk e di se çka do të bëhet me mua e as me ju, unë nuk ndjek tjetër vetëm atë që më shpallet, unë nuk jam tjetër pos i dërguar që ua tërheq vërejtjen qartas" (Kur’ani, 46:9)



Personat që i qasen Kur’anit me paramendimin se ai është i shkruar nga Muhamedi a.s. presin që ai aty do ta madhëronte dhe hyjnizonte vetveten, mirëpo ky nuk është aspak rasti. Siç shihet nga ajeti i mësipërm, Muhamedi a.s. ua bën të qartë njerëzve se ai ishte po ai person i thjeshtë që kishte qenë edhe më parë, me të vetmin ndryshim se ai tani ishte bekuar nga Allahu xh.sh për të qenë Profet i Tij.

Për disa vite ai e vazhdoi thirrjen për te Allahu xh.sh. dhe vetëm disa persona iu përgjigjen ftesës së Zotit. Arabët paganë e gjetën vetveten të kërcënuar nga thirrja e Muhamedit a.s., sepse ftesa e tij ishte rrënim për pothuajse gjithçka johyjnore që ata kishin trashëguar prej gjeneratash dhe atyre nuk iu konvenonte një sistem ku drejtësia dhe mëshira do të ishin strumbullari kryesor i jetesës e ku Zoti do të ishte Sovrani i Vetëm mbi secilin person. Muhamedit iu ofrua gjithçka vetëm të hiqte dorë nga ajo thirrje e çuditshme; mirëpo si mund ti rezistonte ai thirrjes personale që ia kishte bërë vetë Zoti i botës! Këtu edhe shihet më së miri çiltërsia e Muhamedit në misionin e tij. Po qe se fama, pasuria dhe kënaqësia e kësaj bote do të ishin synimet e tij ai pati shumë mundësi që këto ti fitonte apo ti mbante në një mori rastesh. Mirëpo për dekada të tëra ai u kthye në personin më të përulur për shumicën e popullit të vet pasi që nuk iu bind atyre. Ai e humbi edhe pasurinë që e kishte fituar me djersën e vet. Kur arabët panë se njerëzit filluan ti përgjigjeshin thirrjes së të Dërguarit ata filluan presionin dhe persekutimin ndaj Muhamedit a.s. dhe besimtarëve. Sumaja, një grua besimtare nga fillimi i thirrjes, u nda në dy pjesë me hanxhar vetëm pse iu përgjigj ftesës së Allahut xh.sh. Një besimtar tjetër u hodh nga paganët arabë në thëngjill të ndezur dhe pastaj ia prenë gjymtyrët copë copë. Të shumta ishin mynxyrat për Muhamedin a.s. dhe besimtarët. Mirëpo me kohë njerëzit filluan ti përgjigjeshin me të madhe thirrjes së Allahut dhe dalëngadalë paganizmi i përzier me besëtytni i lëshoi vend besimit të pastër dhe dashurisë për Allahun, Krijuesin e gjithçkaje të gjallë dhe jo të gjallë. Kur u kthye si fitimtar në Mekë prej nga ishte përzënë dhunshëm, paganët pritën se ai do tu hakmerrej, por zemërgjerësia e Muhamedit a.s. e njihte në thelb paditurinë e tyre dhe nga ai buroi vetëm falje. "Në këtë ditë nuk ka HAKMARRJE ndaj jush dhe ju jeni të gjithë të lirë." "Sot" deklaroi ai, "Unë i shkel me këmbë të gjitha dallimet mes njeriut dhe njeriut, të gjitha urrejtjet mes njeriut dhe njeriut”. Dhe kështu ai u bë i pari i një populli të madh dhe i një shteti të fuqishëm, mirëpo a tregoi ndonjë shenjë koprracie dhe mendjemadhësie në vitet që pasuan? As edhe një grimcë të vetme. Ai vazhdoi të punonte për kafshatën e gojës, vazhdoi të ishte një besimtar i thjeshtë, e mohoi çfarëdo glorifikimi për të duke ia drejtuar falënderimet dhe tërë meritat vetëm Zotit, dhe duke e potencuar gjithmonë dhe në çdo rast lidhjen e njerëzve me Allahun xh.sh. dhe të jetuarit vetëm për hir të Tij dhe të dashurisë për Të. Përderisa mbretërit para tij dhe pas tij notonin në flori dhe ar, ai kur vdiq la pas veti vetëm disa monedha, shumë nga të cilat u shpenzuan për t’i paguar borxhet e tij. Borxhet? Një udhëheqës i një shteti të tërë të kishte nevojë për borxh? E pra ky ishte Muhamedi a.s.. – i Dërguari i Fundit i Allahut xh.sh., Kurani i Gjallë që mbetet shembull për mbarë njerëzimin deri në fundin e fundit dhe njeriu që nuk përsëritet më.

Dëshira dhe qëllimi i vetëm i tij ishte që ta madhëronte Vullnetin e Zotit, që ta bënte të ditur prezencën e Zotit tek të gjithë njerëzit e rruzullit tokësor në mënyrën e papërlyer siç e shpallte vetë Zoti dhe që në këtë mënyrë të ngadhënjente e mira dhe e vërteta në shpirtin e secilit njeri në vend të smirës, zilisë dhe të së keqes. Ishte koha që njëherë e përgjithmonë të shpartalloheshin mësimet johyjnore filozofike nga të cilat nxirreshin dogma të gabuara. Mjaftojnë vetëm dy tri fjalë të Kur’anit për ta ditur natyrën e vërtetë të Zotit:



“Thuaj: Ai, All-llahu është Një! All-llahu është Ai që çdo krijesë i drejtohet (i mbështetet) për çdo nevojë. As s'ka lindur kë, as nuk është i lindur. Dhe Atij askush nuk i është i barabartë.” (Kur’ani, 112)



Dhe nuk ka nevojë këtu për qindra vite të mundimshme dhe me dhjetëra koncile të papajtueshme ku tentohej të përcaktohej natyra e Zotit duke i komentuar shkrimet e dykuptimta të Palit apo të akëcilit apostull dhe prijës të vetëquajtur. Nëpërmjet Muhamedit a.s., Allahu xh.sh. në mënyrë të mrekullueshme e bëri të njohur natyrën e Vet pa lënë vend për asnjë fije dyshimi, dhe duke qenë se ishte Vullneti i tij që Kur’ani të ruhej deri në fund të botës i pandryshuar, atëherë në këtë mënyrë po pushoheshin diskutimet e stërzgjatura teologjike rreth Zotit dhe shpëtimit. Ato fjalë nga surja 112 janë thënë nga vetë Allahu dhe ja pse ato janë kaq të fuqishme karshi ideve, filozofive, dhe predikimeve boshe të përmbajtura në shkrime të tjera të konsideruara për të shenjta. Palit iu deshën ti shkruante dhjetëra faqe për të tentuar sqarimin e natyrës së Zotit apo mënyrës së shpëtimit, dhe në fund doli se ai dështoi thellë në këtë mision. Ai jo vetëm që nuk sqaroi gjë por e korruptoi në tërësi edhe besimin themelor që e njihnin Izraelitët, e ky ishte besimi në një Zot të Vetëm. Megjithëqë ky mund të mos ketë qenë qëllimi i tij primar, ai i kontribuoi me të madhe këtij krimi. Ndërsa në anën tjetër mjaftojnë këto dy tri fjalë të mësipërme nga Kur’ani, dhe edhe sikur të mos ekzistonte as edhe një sure tjetër, ato do të dëshmonin pa asnjë dyshim të vogël se Zoti është Një, dhe se nuk ka tjetër që meriton ti nënshtrohemi përveçse Atij.

Ky ishte misioni me të cilin Allahu xh.sh e ngarkoi Muhamedin a.s. dhe ai me madhështi ia arriti këtij qëllimi.




--------------------------------------------------------------------------------

[1] “Unë do të nxjerr për ta një profet nga gjiri i vëllezërve të tyre dhe do të vë në gojën e tij fjalët e mia, dhe ai do t`u thotë atyre të gjitha ato që unë do t`i urdhëroj.” (Ligji i Përtërirë, 18:18)

[2] “Dhe unë do t`i lutem Atit dhe ai do t`ju japë një Ngushëllues tjetër, që do të qëndrojë përgjithmonë me ju” (Gjoni, 14:16)

[3] “Megjithatë unë ju them të vërtetën: është mirë për ju që unë të shkoj, sepse, po nuk shkova, nuk do të vijë te ju Ngushëlluesi; por, po shkova, unë do t`jua dërgoj. Dhe kur të ketë ardhur, ai do ta bindë botën për mëkat, për drejtësi dhe për gjykim.” (Ungjilli sipas Gjonit, 16:7-8)

[4] “…si një libër që i jepet dikujt që nuk di të lexojë, duke i thënë: "Të lutem, lexoje këtë!", por ai përgjigjet: "Nuk di të lexoj"” (Isaia, 29:12)






--------------------------------------------------------------------------------

Shkruar nga Halil Ibrahimi.

[forum126]

A u Kryqezua dhe a u ringjall Jezusi?

Shkrimi eshte ne punim e siper i pa korrektuar nga ana gramatike, gjuhesore dhe ideore, mirepo per shkak se neser eshte dita qe ka lidhje me kete tematike te shkrimit deshiroja ta lexonit dhe ju.



Ju keni dëgjuar nga gojët e kristianëve se profeti i madh i Zotit, Jezusi është kryqëzuar.Unë do doja të flisja për këtë cështje sipas Kuranit dhe Biblës sepse të krishterët do ti paragjykonin argumentet islamë prandaj i zgjodha të dy librat.Iu riktheva argumenteve biblikë prej të cilave duket qarte në mynyrë argumentuese se kryqëzimi i Isait (Jezusit) është mashtrimi më e madh që i ka ndodhur njerzimit mbas idhujtarisë dhe mohimit të Zotit.

Të krishterët e kanë shumë të vëshirë ta mohojnë kryqëzimin e Jezusit, sepse atëherë ata do të duhej të pohonin realitetin e Kuranit dhe padyshim që do të duhej të ndërronin dhe fenë dhe kjo nuk do ishte e pakët për botën tyre religjoze, dhe sistemin e saj hiearkik dhe të ardhurat ekonomike kristiane.Vërtet do të ishtë një kaos i madh për instuticionet e krishtera. Për ta shmangur këtë do të luheshin të gjitha kartat që njerzit mos e kuptonin këtë fakt.

Ky material nuk është “fiction” ose ndonjë konspiracion i arritur kohëve të fundit.Kjo është një e vërtetë, e cila iu tregua njerzve me zbritjen e Kuranit para 1400 vjetësh.Shumë kristianë e kanë pranuar këtë të vërtetë kur ato e pranuan Islamin me bindje, se është e vetmja fe prej Zotit e dokumentuar dhe e argumentuar në mynyrën më të saktë.

Le të jetë ky ajet Kuranor bazë e vërtëtimit tonë biblik.

54. E, ata (jehuditë) i kurdisën një dredhi (mbytjen e Isait), All-llahu iu kundëvu dredhisë së tyre, All-llahu është asgjësuesi më i fuqishëm kundër atyre që bëjnë dredhi. (Ali Imran)



"Dhe për shkak se ata thanë: Ne e mbytëm Mesinë, Isain, të birin e Merjemes, të dërguarin e Allahut. Ata nuk e mbytën atë, e as nuk e kryqëzuan, por atyre u qe paraqitur vetëm pamja e tij. Ata që s'pajtohen rreth kësaj, me siguri janë në dyshim lidhur me këtë. Ata nuk kanë dije të sigurt lidhur me të, por ata vetëm hamendësojnë. Dhe është më se e sigurt se ata nuk e mbytën atë! Jo, vërtet, Allahu e ngriti atë tek Vetja e Tij në Qiell. Allahu është i Gjithëfuqishëm, i Urtë." [En Nisa: 157-58]

Zoti e përmend në kuran trillimin e hebrejve për supozimin e tyre në vrasjen e Jezusit.E ndërsa Allahu u tregon se ata as nuk e vranë dhe as e gozhduan por ai fenomen qe vetëm një përngjasim.

Bibla paraqet një sërë argumentesh në lidhje me këtë cështje që ne do ti përmendim më poshtë.

Sipas Dhiatës së vjetër dhe Dhiatës të re qëndrimi i varur në dru për një person përbën mallkim prej Zotit.

22 Në rast se dikush ka kryer një krim që meriton vdekjen dhe ka pësuar vdekjen, dhe ti e ke varur në një dru,
23 kufoma e tij nuk do të rrijë tërë natën mbi pemën, por do ta varrosësh po atë ditë; sepse ai që rri varur është i mallkuar nga Perëndia, dhe ti nuk do ta ndotësh tokën që Zoti, Perëndia yt, të jep si trashëgimi".(Ligji i perterire 21:22-23)

E ndërsa në pjesë të tjera të biblës pranohet se Jezusi vdiq i mallkuar.

Ai vet i barti mëkatet tona në trupin e tij mbi drurin e kryqit që ne, të vdekur për mëkate, të rrojmë për drejtësi; dhe me mallkimin e tij ju u shëruat(1 e Pjetrit 2/24)

Mirëpo a mund të besohet kjo kur Jezusi ishte një prej profetëve më të mëdhenj të Zotit.Hebrejtë shpallën Mallkimin e Jezusit në kryq për shkak të dëshirës për të hequr mallkimin që Zoti u kishte bërë hebrejve në ligjet e Tij.Përveç versetit të mësipërm biblik kjo gjë thuhet edhe në vende të tjera.

13 Krishti na shpengoi nga mallkimi i ligjit, sepse u bë mallkim për ne (duke qenë se është shkruar: ``I mallkuar është kushdo që varet në dru``( Galatasve 3/13)

Pikërisht kësaj shpifje Zoti ju përgjigjet me ajetin e Kuranit.

"Dhe për shkak se ata thanë: Ne e mbytëm Mesinë, Isain, të birin e Merjemes, të dërguarin e Allahut. Ata nuk e mbytën atë, e as nuk e kryqëzuan, por atyre u qe paraqitur vetëm pamja e tij. Ata që s'pajtohen rreth kësaj, me siguri janë në dyshim lidhur me këtë. Ata nuk kanë dije të sigurt lidhur me të, por ata vetëm hamendësojnë. Dhe është më se e sigurt se ata nuk e mbytën atë! Jo, vërtet, Allahu e ngriti atë tek Vetja e Tij në Qiell. Allahu është i Gjithëfuqishëm, i Urtë." [En Nisa: 157-58]


Nëse hebrejtë kaluan në mosbesim dhe ekstremitet kur besuan se Jezusi ishte i mallkuar mbas dënimit në kryq, edhe të krishterët kaluan në mosbesim dhe ekstremitet kur besuan se Jezusi u hyjnizua me anë të kryqit .Ndërsa muslimanët besojnë dhe qëndruan në besimin e vërtetë duke besuar Shpalljen e Zotit dhe duke deklaruar se Jezusi është vetëm një profet i madh i Zotit:
Allahu thotë në kuran se Jezusi as nuk vdiq por as nuk hipi në kryq.
“Ata nuk e mbytën atë, e as nuk e kryqëzuan, por atyre u qe paraqitur vetëm pamja e tij. [En Nisa]
Le të shikojmë se cfarë faktesh ka në bibël për këtë cështje.


Profecitë e Jezusit me shëmbëlltyra.

Jo cdo kush mund ti kuptojë shëmbëlltyrat e Jezusit sidomos Hebrejtë ishin të ndaluar ti kuptonin ato.

10 Dhe ai tha: "Juve ju është dhënë të njihni misteret e mbretërisë së Perëndisë; por të tjerëve me anë të shëmbëlltyrave, që ata, duke shikuar të mos shohin dhe, duke dëgjuar të mos kuptojnë.(Luka 8), (Marku 4- 2,10-13, 33)

Jezusi foli me një shëmbëlltyrë për ngritjen e tij në qiell.

14 Dhe ashtu si Moisiu e ngriti lart gjarprin në shkretëtirë, kështu duhet të ngrihet lart Biri i njeriut,(Gjoni 3)

Dihet se Mosiu nuk ngriti gjarpërin në shkretëtirë por ngriti shkopin i cili ishte transformuar në gjarpër.

14 Zoti i tha Moisiut: "Zemra e Faraonit është ngulmuese;
15 ai nuk pranon ta lërë popullin të shkojë. Shko te Faraoni nesër në mëngjes, kur ai ka për të dalë për të vajtur drejt ujit. Ti do të qëndrosh ta presësh në breg të lumit dhe do të marrësh në dorë bastunin që është shndërruar në gjarpër.(Eksodi 7)

Pra dhe ngritja e Jezusit do të ishtë duke ndryshuar pamjen e tij.Për këtë tregon në shumë pjesë bibla.Para Kryqëzimit Jezusit iu ndryshoi pamja e fytyrës.

29 Dhe ndërsa po lutej, pamja e fytyrës së tij ndryshoi dhe veshja e tij u bë e bardhë dhe e ndritshme. 30 Dhe ja, dy burra po bisedonin me të; ata ishin Moisiu dhe Elia, 31 të cilët, të shfaqur në lavdi, i flisnin për ikjen e tij nga kjo jetë që do të kryhej së shpejti në Jeruzalem..[Luka 9]

Sytë e Apostujve ishin të penguar për ta dalluar Jezusin edhe mbas ndodhisë së kryqëzimit.

15 Dhe ndodhi që, ndërsa po flisnin dhe bisedonin bashkë, vetë Jezusi u afrua dhe nisi të ecë me ta. 16 Por sytë e tyre ishin të penguar kështu që të mos e njihnin.(Luka 24)

Shembuj të ndryshimit të tij dhe mos shikimit të tij kemi shumë në bibël.Ato janë argumente që romakët kanë kujtuar se kanë kryqëzuar Jezusin.Mbas ndodhisë së kryqëzimit tregohet se atij iu kthye prapë pamja e fytyrës dhe apostujt e njohën.

31 Atëherë atyre iu çelën sytë dhe e njohën, por ai u zhduk prej syve të tyre.[luka 24]

12 Mbas këtyre gjërave, iu shfaq në trajtë tjetër dyve prej tyre, që po shkonin në fshat.(Marku 16)

Pra këto versete biblike vërtëtojnë thëniet e Zotit në kuran.
“Ata nuk e mbytën atë, e as nuk e kryqëzuan, por atyre u qe paraqitur vetëm pamja e tij. [En Nisa]

Para se të flasim për shëmbëlltyrën tjetër të thënë prej Jezusit duhet të përmendim se kush mund të jetë kryqëzuar në vend të Jezusit.Dhe se cfarë veprash bëri Jezusi për tu mos u kryqëzuar vetë?

Jezusi e dinte se do të ndodhte një ngjarje me kryqin dhe për këtë ai dëshmon duke kërkuar një zëvëndës që të japë jetën në vend të tij Ai e kërkon këtë gjë gjatë qëndrimit me apostujt.

37 Ai që e do të atin ose nënën më shumë se unë, nuk është i denjë për mua; dhe ai që e do birin ose bijën më shumë se unë, nuk është i denjë për mua.
38 Dhe ai që nuk e merr kryqin e vet dhe nuk vjen pas meje, nuk është i denjë për mua.
39 Kush do të gjejë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do të humbasë jetën e vet për hirin tim, do ta gjejë përsëri.(Mateu 11)

34 Pastaj e thirri pranë vetes turmën me dishepujt e vet dhe iu tha: "Kushdo që don të vijë pas meje, të mohojë vetveten, të marrë kryqin e vet dhe të më ndjekë,
35 sepse ai që don të shpëtojë jetën e vet, do ta humbasë; por ai që do të humbasë jetën e vet për hirin tim e për ungjillin, do të shpëtojë.
36 Ç'dobi do të ketë njeriu të fitojë gjithë botën, nëse më pas do të humbë shpirtin e vet?37 Ose çfarë mund të japë njeriu në shkëmbim të shpirtit të vet?(Marku 8)(Mateu 16-24-26)

Për këtë ia dhanë fjalën të gjithë apostujt.

35 Pjetri i tha: "Edhe sikur të duhej të vdisja bashkë me ty, nuk do të të mohoj kurrsesi". Po atë thanë edhe të gjithë apostujt.(Mateu 26)

Gjatë rrjedhjeve të ngjarjeve dhe arrestimit të Jezusit dhe ecjes së tij më kryq tregohet se Simoni e mori kryqin e Jezusit.Ai ju përgjigj thirrjes së tij për zëvëndësim.

28 Dhe, pasi e zhveshën, i hodhën mbi trup një mantel të kuq.
29 Dhe i thurën një kurorë me ferra, ia vunë mbi krye dhe i dhanë një kallam në dorën e djathtë; dhe, duke u gjunjëzuar përpara tij, e përqeshnin duke thënë: "Tungjatjeta, o mbret i Judenjve!".
30 Pastaj e pështynë, ia morën kallamin dhe me të i binin në kokë.
31 Dhe, mbasi e përqeshën, ia hoqën mantelin dhe e veshën me rrobat e tij; dhe e çuan për ta kryqëzuar.
32 Dhe duke dalë, takuan një njeri nga Kirena, që quhej Simon, të cilin e detyruan ta mbartë kryqin e Jezusit.
33 Dhe, kur arritën në vendin që quhej Golgota, domethënë "Vendi i kafkës",
34 i dhanë të pijë uthull të përzier me vrer; por ai, mbasi e provoi, nuk deshi ta pinte.
35 Mbasi e kryqëzuan, i ndanë me short rrobat e tij, që të përmbushej ç'ishte thënë nga profeti: "I ndanë ndërmjet tyre rrobat e mia dhe hodhën short mbi tunikën time".
36 Pastaj u ulën dhe e ruanin.
37 Përmbi krye të tij, i vunë gjithashtu motivacionin e shkruar të dënimit të tij: "KY ESHTE JEZUSI, MBRETI I JUDENJVE".
38 Atëhere u kryqëzuan bashkë me të dy cuba, njeri në të djathtën dhe tjetri në të majtën(Mateu 27)

Bibla nuk e tregon se cfarë ndodhi me Simonin, a e la ai kryqin apo u kryqëzua në vend të Jezusit? Bibla në katër ungjitë e saj nuk flet asnjë fjalë për lënien e kryqit nga Simoni dhe marrjen e tij nga Jezusi përsëri.(Kush ishte Simoni) (Marku 3-18)

Pikërisht që Jezusi nuk ishte në kryq këtë e tregojnë shumë versete biblike.

46 Rreth orës nëntë, Jezusi briti me zë të lartë duke thënë: "Eli, Eli, lama sabaktani?". Domethënë: "Perëndia im, Perëndia im, përse më ke braktisur?".(Mateu 27)

A mund të thoshte Jezusi o Zot pse më ke braktisur?
A nuk e njihte ai historinë e Musait dhe ndihmën e Zotit? A nuk i thoshte ai apostujve?

39 Dhe ai si u zgjua, e qortoi erën dhe i foli detit: "Pusho dhe fashitu!". Dhe era pushoi dhe u bë qetësi e madhe.
40 Atëherë u tha atyre: "Pse jeni ju aq frikacakë? Vallë, si nuk keni besim?". (Marku 4)
31 Dhe Jezusi ia zgjati menjëherë dorën, e zuri dhe i tha: "O njeri besimpak, pse dyshove?".(Mateu 14)

21 Dhe Jezusi duke u përgjigjur u tha atyre: "Në të vërtetë ju them që, po të keni besim dhe të mos dyshoni, do të bëni jo vetëm atë që unë i bëra fikut, por, edhe sikur t'i thoni këtij mali: "Hiqu andej dhe hidhu në det", kjo do të ndodhë.
22 Dhe gjithçka të kërkoni në lutje, duke patur besim, do të merrni".(Mateu 21)

Pra kurrsesi nuk mund të ishte Jezusi në Kryq duke folur fjalë të një personi besimpakë dhe duke humbur shpresën nga ndihma e Zotit. Pra ky njeri në kryq nuk ishte Jezusi sepse Ai i pati thënë apostujve.

22 Dhe gjithçka të kërkoni në lutje, duke patur besim, do të merrni".(Mateu 21)

Jezusi u lut që Zoti ta shpëtoi nga vdekja dhe kurthi i hebrejve.

37 Dhe mori me vete Pjetrin dhe të dy djemtë e Zebedeut, dhe filloi të ndjeje trishtim dhe ankth të madh.
38 Atëherë ai u tha atyre: "Shpirti im është thellësisht i trishtuar, deri në vdekje; qëndroni këtu dhe rrini zgjuar bashkë me mua".
39 Dhe, si shkoi pak përpara, ra me fytyrë për tokë dhe lutej duke thënë: "Zoti im, në qoftë se është e mundur, largoje prej meje këtë kupë; megjithatë, jo si dua unë, por si do ti".
42 U largua përsëri për herë të dytë dhe u lut duke thënë: "Zoti im, në qoftë se nuk është e mundur që kjo kupë të largohet prej meje pa u pirë prej meje, u bëftë vullneti yt!".(Mateu 26)

41 Dhe u largua prej tyre, aq sa mund të hidhet një gur, dhe ra në gjunj dhe lutej,
42 duke thënë: "O Zot, po të duash, largoje këtë kupë nga unë! Megjithatë mos u bëftë vullneti im, por yti".
43 Atëherë iu shfaq një engjëll nga qielli për t'i dhënë forcë.
44 Dhe ai, duke qenë në agoni, lutej edhe më fort; dhe djersa e tij po i bëhej si gjak i mpiksur që bie për tokë.(Luka 22)

Dhe Zoti e shpëtoi nga vdekja sipas biblës

7 I cili, në ditët e mishit të tij, me klithma të larta dhe me lot, i ofroi lutje dhe urata atij që mund ta shpëtonte nga vdekja, dhe u dëgjua për shkak të frikës së tij nga Perëndia.(Hebrejve 5-7)

Pra mbas të gjithave këtyre lutjeve të Jezusit dalim në konkluzionin se atij ju pranua lutja dhe se ai nuk vdiq në kryq.Pranimin e lutjes e vërtëtojnë dhe fjalë e tjera të Jezusit të cilat profetizoi për veten e tij dhe ngjarjet e ndodhura në kohën e tij janë të profetizuara dhe tek Psalmet.

44 Pastaj u tha atyre: "Këto janë fjalët që unë ju thoja kur isha ende me ju: se duhet të përmbushen të gjitha gjërat që janë shkruar lidhur me mua në ligjin e Moisiut, në profetët dhe në psalmet".(Luka 24)

Psalmet dëshmojnë se Zoti ia pranoi lutjen dhe e shpëtoi Jezusin nga kurthi i hebrenjve.

18 Ndajnë midis tyre rrobat e mia dhe hedhin në short tunikën time.
19 Por ti, o Zot, mos u largo; ti që je forca ime, nxito të më ndihmosh.
20 Çliroje jetën time nga shpata, jetën time të vetme nga këmba e qenit.
21 Shpëtomë nga gryka e luanit dhe nga brirët e buajve. Ti m'u përgjigje. (Psalmet 21 (22)

6 Tani e di që Zoti shpëton të vajosurin e tij; do t'i përgjigjet nga qielli i tij i shenjtë me forcën shpëtimtare të dorës së tij të djathtë. (Psalmet 19 (20)

Në vërsetin e mëposhtëm profetizohet për ndihmën me anë të Ëngjëllit që përmendet tek (Luka 22/43)

4 Unë e kërkova Zotin, dhe ai m'u përgjigj dhe më çliroi nga të gjitha tmerret e mia.
5 Ata e shikuan atë dhe u ndriçuan, dhe fytyrat e tyre nuk u turpëruan.
6 Ky i pikëlluar klithi dhe Zoti e plotësoi, e shpëtoi nga të gjitha fatkeqësitë e tij.
7 Engjëlli i Zotit zë vend rreth atyre që kanë frikë prej tij dhe i çliron.
17 Të drejtët bërtasin dhe Zoti i dëgjon dhe i çliron nga të gjitha fatkeqësitë e tyre.
18 Zoti qëndron afër atyre që e kanë zemrën të thyer dhe shpëton ata që e kanë frymën të dërmuar.
19 Të shumta janë vuajtjet e njeriut të drejtë, por Zoti e çliron nga të gjitha.
20 Ai i ruan tërë kockat e tij, dhe asnjë prej tyre nuk copëtohet. Psalmet - 33 (34)

43 Atëherë iu shfaq një engjëll nga qielli për t'i dhënë forcë.
44 Dhe ai, duke qenë në agoni, lutej edhe më fort; dhe djersa e tij po i bëhej si gjak i mpiksur që bie për tokë.(Luka 22)

33 por, kur erdhën te Jezusi, dhe si panë se ai tashmë kishte vdekur, nuk ia thyen kërcinjtë,
34 por njëri nga ushtarët ia tejshpoi brinjën me një heshtë, dhe menjëherë i doli gjak e ujë.(Gjoni 19)



Në fakt, në librin e Psalmeve, është shkruar: "Shtëpia e tij u bëftë e shkretë dhe askush mos banoftë në të!", dhe: "Tjetër kush e zëntë detyrën e tij!".

20 Në fakt, në librin e Psalmeve, është shkruar: "Shtëpia e tij u bëftë e shkretë dhe askush mos banoftë në të!", dhe: "Tjetërkush e zëntë detyrën e tij!".
21 Duhet, pra, që ndër burrat që kanë qenë në shoqërinë tonë gjithë kohën në të cilën Zoti Jezus ka hyrë dhe ka dalë midis nesh,
22 duke filluar që nga pagëzimi i Gjonit e deri në atë ditë kur u muarr në qiell nga mesi ynë, një prej tyre të bëhet dëshmitar me ne, i ringjalljes së tij".
23 Dhe u paraqitën dy: Jozefi, i quajtur Barsaba, që ishte i mbiquajtur Just, dhe Matia.
24 Dhe, duke u lutur, thanë: "Ti, o Zot, që i njeh zemrat e të gjithëve, trego cilin nga këta të dy ke zgjedhur,
25 për të marrë shortin e kësaj shërbese dhe apostullimin, nga i cili Juda u largua për të shkuar në vendin e tij".
26 Atëherë hodhën short, dhe shorti ra mbi Matian; dhe ai iu shtua të njëmbëdhjetë apostujve. (Veprat 1/20).



1 O Perëndi i lëvdimit tim, mos hesht,
2 sepse njerëz të pabesë dhe të pandershëm kanë hapur gojën e tyre kundër meje dhe kanë folur kundër meje me një gjuhë gënjeshtare;
3 më kanë sulmuar me fjalë urrejtjeje dhe më kanë luftuar pa shkak.
4 Në këmbim të dashurisë sime më akuzojnë, por unë i drejtohem lutjes.
5 Ata më kanë larë të mirën me të keqen dhe dashurinë time me urrejtje.
6 Vendos një njeri të keq mbi të dhe një akuzues le të jetë në të djathtë të tij.
7 Kur të gjykohet, bëj që të gjendet fajtor dhe lutja e tij të bëhet mëkat.
8 Qofshin të pakta ditët e tij dhe një tjetër zëntë vendin e tij. Psalmet 108 (109)

Në Kryq mund të ketë qenë Simoni i cili mbarti kryqin dhe se Jezusi i është ndryshuar fytyra sikurse profetizoi për gjarpërin e Moisiut në shkretëtirë ose për mosvdekjen e tij e vërtëton dhe shëmbëlltyra tjetër e thënë nga Jezusi.

Profecia e Jonës

38 Atëherë disa skribë dhe farisenj e pyetën duke thënë: "Mësues, ne duam të shohim ndonjë shenjë prej teje".
39 Por ai duke iu përgjigjur u tha atyre: "Ky brez i mbrapshtë dhe kurorëshkelës kërkon një shenjë, por asnjë shenjë nuk do t'i jepet, përveç shenjës së profetit Jona.
40 Në fakt ashtu si Jona qëndroi tri ditë e tri net në barkun e peshkut të madh, kështu Biri i njeriut do të qëndrojë tri ditë e tri net në zemër të tokës.(Mateu 12)

Jezusi deklaron se ai nuk do të vdesë porse do të rrijë i gjallë sikurse ndejti profeti Jona në bark te peshkut.Pse pikërisht përdori profecinë e Jonas.Jona shkoi tek populli i vet i thirri të pendohen dhe më vonë u largua dhe përfundoi në bark të peshkut.Ngaqë ishte përkujtues i Zotit dhe iu lut Zotit ta nxjerri prej barkut të peshkut.Të njëjtën gjë bëri dhe Jezusi ai u lut Zotit për ndihmë, Zoti e ndihmoi dhe më pas ai shkoi tek apostujt dhe pastaj u ngrit në qiell sikurse Enoku.

Kush ishte Shenja e Profetit Jona?

Jona futet ne bark te peshkut
12 Ai iu përgjigj atyre: "Më zini dhe më hidhni në det dhe deti do të qetësohet, sepse unë e di që kjo furtunë e madhe ju ra mbi kokë për shkakun tim".14 Prandaj i klithën Zotit dhe i thanë: "Ah, o Zot, mos lejo që të vdesim për shkak të jetës së këtij njeriu dhe mos na fajëso me gjak të pafajshëm, sepse ti, o Zot, ke bërë si ke dashur".
17 Zoti kishte përgatitur një peshk të madh që të gëlltiste Jonan; dhe Jona qëndroi tri ditë dhe tri net në barkun e peshkut.(Jona 1)
1 Atëherë Jona iu lut Zotit, Perëndisë të tij, nga barku i peshkut dhe tha:
2 "Në fatkeqësinë time i thirra Zotit dhe ai m`u përgjigj; nga gjiri i Sheolit i thirra dhe ti e dëgjove zërin tim.10 Atëherë Zoti i foli peshkut dhe peshku e volli Jonan në breg.(Jona 2)

Pra historia dhe ndodhia e Jezusit është e njëjtë si ajo e Jonës.
Jezusi u Lut
44 Dhe ai(Jezusi), duke qenë në agoni, lutej edhe më fort; dhe djersa e tij po i bëhej si gjak i mpiksur që bie për tokë.(Lika 22)
Jona u Lut
1 Atëherë Jona iu lut Zotit, Perëndisë të tij, nga barku i peshkut.(Jona 2)


Zoti ia pranoi lutjen Jezusit

i ofroi lutje dhe urata atij që mund ta shpëtonte nga vdekja, dhe u dëgjua për shkak të frikës së tij nga Perëndia.(Hebrejve 5-7)
42 duke thënë: "O Zot, po të duash, largoje këtë kupë nga unë! Megjithatë mos u bëftë vullneti im, por yti".43 Atëherë iu shfaq një engjëll nga qielli për t'i dhënë forcë.(Luka 22)

Zoti ia pranoi Lutjen Jonës

2 "Në fatkeqësinë time i thirra Zotit dhe ai m`u përgjigj. (Jona 2)

5 Ujërat më kanë rrethuar deri në shpirt, humnera më ka mbështjellë, algat u mblodhën rreth kokës sime.
6 Zbrita deri në themelet e maleve, toka mbylli shufrat e saj pas meje për gjithnjë, por ti e ngrite jetën time nga gropa, o Zot, Perëndia im.(Jona 2)

Jezusi ishte i gjallë.
Jona ishte i gjallë
Jezusi shpëtoi nga vdekja
Jona shpëtoi nga vdekja.

Tani le të shikojmë argumentet pse Jezusi nuk kishte vdekur.

17 Jezusi i tha: ''Mos më prek, sepse ende nuk u ngjita te Ati im; por shko te vëllezërit e mi dhe u thuaj atyre se unë po ngjitem tek Ati im dhe Ati juaj, te Perëndia im dhe Perëndia juaj''(Gjoni 20)

Fjalët e Jezusit ende nuk jam ngjitur tek Zoti tregojnë se ai nuk kishte vdekur.
Po kështu edhe ëngjëjt dëshmojnë se ai nuk ishte i vdekur por i gjallë.Shprehja “pse e kërkoni të gjallin tek të vdekurit” dëshmon se Jezusi nuk kishte vdekur por ishte i gjallë.Nëse do ishte ringjallur do ishte përdorur shprehja “Pse e kërkon të ringjallurin tek të vdekurit”.

4 Dhe, ndërsa ishin shumë të hutuara nga kjo, ja, iu paraqitën atyre dy burra të veshur me rroba të ndritshme.
5 Dhe, mbasi ato, të tmerruara, e mbanin fytyrën të përkulur për dhe, ata u thanë: ``Pse e kërkoni të gjallin midis të vdekurve?(Luka 24)

10 Dhe ajo shkoi dhe ua tregoi atyre që kishin qenë bashkë me të, të cilët ishin të pikëlluar dhe e qanin.
11 Por këta, kur dëgjuan se ishte gjallë dhe se u pa nga ajo, nuk i besuan.(Marku 16)

23 dhe nuk e gjetën trupin e tij, u kthyen duke thënë se kishin parë një vegim engjëjsh, të cilët thonë se ai jeton.(Luka 24)

Mirëpo kristianët argumentohen se ai ishte i ringjallur prandaj është përdorur shprehja “gjallë” dhe jo “ringjallë”.
Para së gjithash duhet të shikojmë se cfarë është një ringjallje për biblën.

Sipas biblës ekziston parajsa në qiell.

Ne e dimë në fakt se në qoftëse kjo çadër, vendbanimi ynë tokësor prishet ne kemi një godinë nga perëndia një banesë të përjetshme në qiej që nuk është bërë nga dora e njeriut. .....(2 Korintësave5/1)

Njerzit nuk mund të shkojnë në parajsë pa vdekur dhe më pas pa u ringjallur.

C’është ringjallja e si bëhet ajo?

Kështu do të jetë edhe ringjallja e të vdekurve; trupi mbillet në prishje dhe ringjallet në paprishje. ... Mbillet trup natyror dhe ringjallet trup frymor.Ka trup natyror ka dhe trup frymor.......Ja unë po ju them një të fshehtë, të gjithë nuk do të vdesim, por të gjithë do të shëndërrohemi në një moment, sa hap e mbyll sytë, në tingullin e burisë së fundit, sepse do të bierë buria, të vdekurit dhe do të ringjallen të papritshëm dhe ne do të shëndërrohemi . ....O vdekje ku është gjëmba jote?o ferr ku është fitorja jote? (1 korintësave 15/ 42,44,51,52,55)

Pra ringjallja sipas biblës do të bëhet në momentin që bie buria.Dhe se ringjallen njerzit sipas biblës nga trupa natyror në trupa frymorë.

Mbillet trup natyror dhe ringjallet trup frymor. ( 1 Korintësave 15/44)

Tani le të shikojmë se a i ringjall Jezusi trup frymor apo trup natyror? A vdiq Jezusi në të vërtëtë?

"...papritur, vete Jezusi qcndroi mes tyre, dhe tha: "Paqja qoftë mbi ju". Ata, te habitur dhe me plot frikë, mendonin se po shihnin një frymë. Por ai u tha: "Përse çuditeni? Pse lindin këto dyshime ne mendjen tuaj? Shikoni duart dhe kembet e mia; jam unë! Me prekni dhe binduni! Një frymë nuk është prej mishi dhe eshtrave çfare po shihni se kam unë." Ndërsa i thoshte këto, u tregoi kembet dhe duart. Akoma ende s'mund ta besonin nga gezimi dhe çudia, prandaj u tha: A keni keni ndonjë gjë për te ngrënë". Ata i sollen atij krum peshku te pjekur. Jezusi e mori dhe e hengri para syve të tyre." (Luka 24:36-41)

Jezusi i tregoi se ai nuk ishte frymë por ishte njeri që hante dhe pinte.Të gjithë e dimë se njeriu mbas vdekjes nuk ha dhe pi dhe argumenti biblik se njeriu “mbillet trup natyror dhe ringjallet trup frymëror” dëshmon se Jezusi nuk ishte ringjallur dhe nuk kishte vdekur sepse fryma nuk ka eshtra dhe mish, nuk ha dhe nuk pi.



Pra të gjitha versetet e Psalmeve tregojnë se Jezusi u ndihmua nga Zoti për shkak të lutjes së tij.Ai ishte i gjallë dhe nuk vdiq në kryq sepse ligji biblik e konsideronte vdekjen në kryq si mallkim.
Po ashtu ngjarja e kryqëzimit e biblës na bën të dyshojmë ku flitet për shëmbëlltyrën e Jonës.


40 Në fakt ashtu si Jona qëndroi tri ditë e tri net në barkun e peshkut të madh, kështu Biri i njeriut do të qëndrojë tri ditë e tri net në zemër të tokës.(Mateu 12)

Tani shikojmë se a përputhet kryqëzimi dhe ringjallja sipas biblës me profecinë e Jonës.

Jezusi kryqëzohet ditën e Premte në mbrëmje

45 Që nga ora gjashtë deri në orën nëntë errësira e mbuloi gjithë vendin.(Mateu 27)

31 Duke qenë se ishte dita e Përgatitjes, me qëllim që trupat të mos qëndronin në kryq të shtunën, sepse ajo e shtunë ishte një ditë me rëndësi të veçantë, Judenjtë i kërkuan Pilatit që atyre t'u thyheshin kërcinjtë dhe të hiqeshin që andej.(Gjoni 19)

Pra sipas biblës Jezusi ishte i gjallë ditën e dielë herët në mëngjes.

1 Por ditën e parë pas së shtunës, në mëngjes, kur ishte ende errët, Maria Magdalena shkoi te varri dhe pa se guri ishte hequr nga varri.(Gjoni 20)

Pra i bie që e premtja në darkë dita e së shtunës dhe nata e së shtunës.Pra sipas biblës i bie dy netë e një ditë ndërsa Jezusi profetizoi tre netë e tre ditë.Sipas biblës Jezusi vdiq në kryq i mallkuar ndërsa sipas shëmbëlltyrës së Jezusit për Jonën do të ishte gjallë.

Meqë kristianët besojnë se Jezusi ishte njeri dhe u bë zot mbas ringjalljes po i paraqesim disa argumente biblike të cilat dëshmojnë jo vetëm se jezusi nuk ishte Zot porse tregojnë se ai ishte njeri i thjeshtë që hante dhe pinte.

39 Shikoni duart e mia dhe këmbët e mia, sepse unë jam. Më prekni dhe shikoni, sepse një frymë nuk ka mish e eshtra, si po shihni se unë kam!''.
40 Dhe, si i tha këtë, u tregoj atyre duart dhe këmbët.
41 Por, duke qenë se ende nuk besonin prej gëzimit dhe ishin të çuditur, ai u tha atyre: ''A keni këtu diçka për të ngrënë?''.
42 Dhe ata i dhanë një pjesë peshku të pjekur dhe një huall mjalti.
43 Dhe ai i mori dhe hëngri para tyre.[luka 24]

po ashtu mbas historisë së kryqëzimit sipas biblës atij iu ndryshua pamja.

31 Atëherë atyre iu çelën sytë dhe e njohën, por ai u zhduk prej syve të tyre.[luka 24]
12 Mbas këtyre gjërave, iu shfaq në trajtë tjetër dyve prej tyre, që po shkonin në fshat.(Marku 16)

Gjithashtu ngrënia e Jezusit mbas Kryqëzimit biblik tregon se ai jetoi si njeri i thjeshtë si profet i Zotit dhe natyra e tij njerzore nuk ndryshoi edhe mbas kryqëzimit sipas biblës.Kjo e hudh poshtë deklaratën e kristianëve se ai ishte zot ose një pjesë e Zotit i zbritur në tokë.Natyra e tij ngeli po njerzore dhe si e tillë është argument kundër kristianëve.I pastër është Zoti nga cdo e metë.

Po cfarë ndodhi me Jezusin në realitet mbas ndodhisë së kryqëzimit.Bibla dhe Kurani dëshmojnë se ai u ngrit në qiell.

Jo, vërtet, Allahu e ngriti atë tek Vetja e Tij në Qiell. Allahu është i Gjithëfuqishëm, i Urtë." [En Nisa: 157-58]

Po ashtu dëshmojnë dhe hadithet profetike islame

3430. Na ka treguar Hutbe b. Halidi, këtij Hemmam b. Jahja, këtij Katadeja i cili transmeton nga Enes b. Maliku, ky nga Malik b. Sa’saa, se i Dërguari i Allahut, s.a.v.s. ka treguar për natën e mi’raxhit:

"…Pastaj udhëtoi lartë deri sa arriti në qiellin e dytë dhe kërkoi që të hapet.
‘Kush është’ – iu tha.
‘Xhibrili’ – u përgjigj ai.
‘Kush është me ty?’ – iu tha.
‘Muammedi’ – tha ai.
‘A i është dhënë pegamberllëku?’ – u pyet.
‘Po’ – u përgjigj (Xhibrili).
Dhe kur arrita në qiellin e dytë, kur pashë Jahjain dhe Isain, ndërkaq këta dy janë bijë motre dhe të mbesës.
‘Këta janë Jahjai dhe Isai (Jezusi), jepu selam’ – më tha.
Dhashë selam, edhe ata ma kthyen, pastaj thanë:
‘Mirë se erdhe, vëlla i mirë dhe pejgamber i mirë’."

Edhe sipas biblës ai u ngrit dhe qëndron në qiell.

51 Dhe ndodhi që, ndërsa ai po i bekonte, u nda prej tyre dhe e morën lart në qiell (Luka 24)

.. duke filluar që nga pagëzimi i Gjonit e deri në atë ditë kur u muarr në qiell nga mesi ynë ... Veprat 1/22).
24 Sepse Krishti nuk hyri në një shenjtërore të bërë me dorë, që është vetëm shëmbëllesë e asaj të vërtetë, por në vetë qiellin për të dalë tani përpara Perëndisë për ne,(Hebrejve 9)


Jezus. Ai është zemra e qiellit (Zbulesa 1; Hebrenjve 9:24)(Ky argument eshte marre nje faqe kristiane e cila ka shkruar gabim versetet biblike)

2 Korintasve 12: 1-2 Unë njoh një njeri në Krishtin, i cili, para katërmbëdhjetë vjetësh (a ishte në trup, a ishte jashtë trupit, nuk e di; Perëndia e di), u rrëmbye gjer në të tretin qiell.

Marku 16:19 “Jezusi u ngrit ne qiell”

Jezusi u ngrit në qiell me anë të një reje.Largimin e tij e njoftuan ëngjëjt me rroba të bardha.

2 deri në ditën në të cilën u mor në qiell
9 Mbasi i tha këto gjëra, ndërsa ata po e vështronin, u ngrit lart; dhe një re e përfshiu dhe ua hoqi prej syve të tyre.
10 Dhe, si ata po i mbanin sytë e ngulitur në qiell, ndërsa ai po largohej, ja dy burra në rroba të bardha iu paraqitën atyre,
11 dhe thanë: "Burra Galileas, pse qëndroni e shikoni drejt qiellit? Ky Jezus, që u është marrë në qiell nga mesi juaj, do të kthehet në të njëjtën mënyrë, me të cilën e keni parë të shkojë në qiell". (Veprat e apostujve - 1)

22 duke filluar që nga pagëzimi i Gjonit e deri në atë ditë kur u muarr në qiell nga mesi ynë, një prej tyre të bëhet dëshmitar me ne, i ringjalljes së tij".
23 Dhe u paraqitën dy: Jozefi, i quajtur Barsaba, që ishte i mbiquajtur Just, dhe Matia.(Veprat 1)

Pali e dinte se jezusi u ngrit në qiell mirëpo një satan nuk e lëntë ta thoshte këtë të vërtëtë.

2 Unë njoh një njeri në Krishtin, i cili, para katërmbëdhjetë vjetësh (a ishte në trup, a ishte jashtë trupit, nuk e di; Perëndia e di), u rrëmbye gjer në të tretin qiell.
3 Dhe e di se ai njeri (a me trupin ose pa trupin, nuk e di, Perëndia e di),
4 u rrëmbye në parajsë dhe dëgjoi fjalë të patregueshme, që nuk është e lejuar të thuhen nga njeri.
5 Për atë njeri unë do të krenohem, por nuk do të krenohem për veten time, veç se për dobësitë e mia.
6 Edhe sikur të doja të krenohesha, nuk do të isha i marrë, sepse do të flisja të vërtetën; por nuk e bëj këtë, se mos ndonjë më çmon më tepër nga ajo që më sheh, a më tepër nga ajo që dëgjon nga unë.
7 Dhe, që të mos më rritet mendja për shkak të jashtëzakonshmërisë së zbulesave, m'u dha një gjëmb në mish, një engjëll i Satanit, për të më rënë me grushta, që të mos mbahem me të madh.(2 Korintasve 12)


Përvec Jezusit Bibla dëshmon se dhe njerëz të tjerë janë rrëmbyer dhe janë ngritur në qiell.

39 Kur dolën nga uji, Fryma e Zotit e rrëmbeu Filipin dhe eunuku nuk e pa më; por e vazhdoi rrugën e tij me plot gëzim.
40 Por Filipi u gjet në Azot; dhe, duke vazhduar, ungjillëzoi të gjitha qytetet, derisa arriti në Cezare. Veprat e apostujve - Kapitulli 8

(Gjeneza 5:24):" Enoku filloi ta ecte prane Perendise dhe ai me nuk u pa pasi Perendia e mori me vete." Kjo perseritet edhe ne letra derguar Hebrejve 11 :5: "Meqe Enoku i zuri bese fjales se Perendise,. Ky e mori drejteperdrete ne qiell dhe nuk vdiq. Askush nuk mund ta gjente sepse Perandia e kish terhequr nga bota. Ne shkrimin e shenjte per te thuhet qe, para se ta tregohet per kete ngjarje. i pelqente Perendisa."

Ardhja e dytë e Jezusit

Sa do të qëndrojë jezusi në qiell?A do të qnëdrojë derisa të vijë koha e kuranit madhështor i cili ripërtërin të gjitha shpalljet hyjnore duke i pastruar ato nga duart e njerzve.Me kë do të luftojë jezusi sipas biblës?A do të vijë dënimi i Zotit mbi hebrëjtë dhe shtetin e fuqishëm që i përkrah ato?Kush është antikrishti sipas biblës?Kush është babilonia e kohës sonë dhe si do të shkatarrohet ajo? A eshte viti 2001 fillimi i luftes se trete boterore?Të gjitha këto bashke me te tjerat qe do do të vijojnë në vazhdim të shkrimit bashkë me pjesën pse pali shpiku ringjalljen e jezusit janë vërtëtime biblike të cilat mbështesin thëniet e Kuranit famëlartë.

20 dhe ai të dërgojë Jezu Krishtin që ju ishte predikuar më parë juve,
21 të cilin qielli duhet ta mbajë deri në kohën e ripërtëritjes të të gjitha gjërave, për të cilën Perëndia ka folur nëpërmjet gojës së gjithë profetëve të tij të shenjtë, që nga fillimi i botës.(Veprat 3)


Pjese e Librit

Islami Krishterimi dhe Thirrja Sataniste


Xhemis Stafa

http://www.bibladhekurani.com

http://www.bibladhekurani.com/Bashke...asataniste.htm


http://groups.yahoo.com/group/alb-mu...s/message/4839

[Arrnubi]

Imagjinoni ku ikona e shenjterimit dhe mburrjes se krihsterimit, besimtarja e perkushtuar dhe bamiresia e te vraferve indiane gjendet perballe nje konfuziteti dhe dileme te madhe per besimin e saj.Ate e shqeteson erresira shpirterore pavarsisht se eshte me veper mira nga gjithe kristinet.Ajo dyshon ne Zotin dhe ne egzistencen e tij.Si ka mundesi qe nje ikone kristiane te gjendet ne kete situate.

Nese do ti citojme fjalet e saj do te shikojme se ajo ka vakumin me te madh ne shpirt.

“Fola sikur zemra ime ishte e dashuruar me Perëndinë, e butë, me dashuri personale”, i thotë ajo një këshilluesi. “Nëse ju do të ishit atje, do të kishit thënë “çfarë hipokrizie”.


ajo vajton për “thatësirën”, “errësirën”, “vetminë” dhe “torturën” që po kalonte. Ajo e përjeton eksperiencën me ferrin dhe në një pikë thotë se e ka bërë të dyshojë ekzistencën e parajsës, madje dhe të Perëndisë.

ajo nuk e kishte ndier prezencën e Zotit

ka qenë vazhdimisht e shqetësuar nga dyshime të shumta në lidhje me besimin e saj, madje aq sa shpesh herë ajo ndjehej edhe "hipokrite

Për çfarë punoj unë? Në rast se Zoti nuk ekziston, atëherë nuk ekziston as shpirti. Në rast se nuk ekziston shpirti, atëherë Jezus, askush nga ne nuk është i vërtetë



Imagjinoni se njeriu me besimtar dhe bamires ne bote kristian shprehet keshtu.Imagjinoni se cfare gjendje do jete Papa qe rri vetem ne kolltuk ne krahasim me nene terezene qe kujdeset per te varferit.Imagjinoni te gjithe ato qe shkojne vetem njehere ne kishe apo nuk shkojne fare.Imagjinoni cdo kristian ne shpritin e tij duke degjuar dhe lexuar fjalet e nene Terezes.

"Erresire" "erresire" "erresire"

dhe a e dine pse?

http://www.albislam.com/kurani/Kerki...jala=err%EBsir

Ne bibel

10 Dhe kushdo që do të flasë kundër Birit të njeriut do të jetë i falur, por ai që do të blasfemojë kundër Frymës së Shenjtë(Shpalljes, profeteve Zotit), nuk do të jetë i falur(luka 12/10)

32 Dhe kushdo që flet kundër Birit të njeriut do të falet; por ai që flet kundër Frymës së Shenjtë nuk do të falet as në këtë botë as në atë të ardhme''(Mateu 12/32)


Ne kuran

5:72.
Bënë kufr (mohuan të vërtetën) ata që thanë: "All-llah është ai, Mesihu, bir i Merjemes". E vetë Mesihu, (Isai)(Jezusi) tha: "O beni israil, adhuronie All-llahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj, sepse ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës

39:65.
Pasha Alahun, ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: "Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve.

4:48.
S'ka dyshim se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i përshkruhet Atij shok (idhujtarinë), e përpos këtij (mëkati) i falë kujt do. Kush përshkruan All-llahut shok, ai ka trilluar një mëkat të madh.

4:116.
Është e vërtetë se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i bëhet Atij shok, pos këtij (mëkati), të tjerat i falë atij që dëshiron. Ai që i përshkruan shok All-llahut, ai ka humbur dhe bërë një largim të madh (prej të vërtetës).

.



Video

http://<iframe class="restrain" titl...="0"></iframe>


Nënë Tereza, "viktimë" e krizave të besimit

Ana e panjohur e shenjtores shqiptare, në një përmbledhje të letrave të shkruara prej saj


Nënë Tereza e Kalkutës, e cila ka hyrë në rrugën e përshpejtuar të shenjtërimit, ka qenë vazhdimisht e shqetësuar nga dyshime të shumta në lidhje me besimin e saj, madje aq sa shpesh herë ajo ndjehej edhe "hipokrite". Kjo është zbuluar nga një libër ku janë përmbledhur letrat që ajo u dërgonte miqve të saj dhe personave të besueshëm, te të cilët shpesh rrëfehej. Menjëherë pasi filloi punën në periferitë e varfra të Kalkutës, ajo shkruante: "Ku është besimi im? Edhe thellë në shpirtin tim nuk ka asgjë tjetër veçse boshllëk dhe errësirë. Në rast se Zoti është atje lartë, i lutem të më falë". Në letrat që u përkasin tetë viteve më vonë, ajo sërish shpreh "një dëshirë shumë të thellë për Zotin" dhe shton se ndjehej "e revoltuar, bosh, pa shpresë, pa dashuri, pa entuziazëm". E madje edhe buzëqeshja që i ravijëzohej në fytyrën e saj shumë të afërt, shumë familjare dhe të shënuar nga koha, ishte, siç shprehet vetë ajo, një maskë. "Për çfarë punoj unë? Në rast se Zoti nuk ekziston, atëherë nuk ekziston as shpirti. Në rast se nuk ekziston shpirti, atëherë Jezus, askush nga ne nuk është i vërtetë". Nënë Tereza, me të cilën veçanërisht krenohen shqiptarët, vdiq në vitin 1997 dhe u lumturua në një kohë rekord, vetëm gjashtë vjet më vonë. Pavarësisht pra se ndjehej e braktisur nga Zoti, në fillimet e punës së saj, u bë një figurë globale. E veshur me sandale dhe me veshjen e bardhë me viza blu, ajo ishte një imazh i dashur për të gjithë. E nga çka mësohet prej letrave të saj, ajo mbeti e mbushur plot me dyshime, deri sa vdiq. Kriza e besimit te murgesha është përmendur në fakt katër vite më parë nga Reverendi Brajan Kolodiejchuk, një nga mbrojtësit më të mëdhenj të shenjtërimit të saj. Por gjithçka tashmë, është e përmbledhur në edicionin e ri të letrave që vetë ajo ka shkruar, të titulluar: "Nënë Tereza: eja, bëhu drita ime". E në këtë përmbledhje, shpaloset e tërë ana e saj e errët, e panjohur. "Më është thënë se Zoti jeton tek unë, por sërish realiteti i errët, ftohtësia dhe zbrazëtia është kaq e madhe, sa që asgjë nuk e prek më shpirtin tim", shkruante ajo në një pikë. "Unë e dua Zotin me të gjithë forcën e shpirtit tim, por sërish mes nesh ka një ndarje të tmerrshme". Ndërsa në një tjetër moment, ajo shkruante: "Kam një ndjesi të tmerrshme të humbjes, ndjej se Zoti nuk më do mua, kam ndjesinë e Zotit që nuk është Zot, ndjesinë se Zoti nuk ekziston me të vërtetë". Reverendi Kolodiejchuk, pretendon se Nënë Tereza, nuk kaloi në të vërtetë në fazën e dyshimeve reale të besimit, por në të kundërt, agonia e saj demonstron besimin tek vërtetësia e Zotit. "Ne nuk mund të dëshirojmë diçka që nuk është ngushtësisht e lidhur me ne...Tani, ne kemi këtë perceptim të ri, një dritare e re na hapet mbi jetën e saj të brendshme dhe për mua, kjo duket se është një heroizëm i vërtetë", thotë ai. Sipas priftit, autoritetet e Kishës, kanë vendosur t‘i mbajnë letrat e saj edhe pse një nga dëshirat e Nënë Terezës, para vdekjes, ishte që ato të shkatërroheshin. Në një letër, shkruar një këshillues shpirtëror, Majkëll va nder Peet, pak para se ajo të merrte çmimin "Nobel" për paqen, në 1979-ën, shkruante: "Jezusi ka një dashuri të veçantë për ju. Sa për mua, heshtja dhe zbrazëtia është kaq e madhe sa që unë shoh përreth e nuk shoh asgjë, dëgjoj por nuk kuptoj asgjë. Gjuha lëviz por nuk flet". Papa i ndjerë, Gjon Pali II, një admirues i madh i Nënë Terezës, filloi procesin e lumturimit menjëherë pas vdekjes së saj. Për fillimin e këtij procesi nevojitej thjeshtë një mrekulli e kryer prej saj dhe në vitin 2002, Vatikani njohu si mrekulli shërimin e një tumori në stomak te një grua indiane, Monika Besra, e cila kishte vendosur mbi stomak një varëse me figurën e Nënë Terezës dhe pasi ishte lutur, tumori ishte zhdukur. Tani, një tjetër mrekulli nevojitet që murgesha me origjinë shqiptare, të ecë drejt shenjtërimit.

Gazeta Shqip


Revista “Time” zbulon letrat e Nënë Terezës

--------------------------------------------------------------------------------

Shkruar nga Blendina Cara, Aurora Foto

Friday, 24 August 2007


Më 11 dhjetor 1979, Nënë Tereza shkoi në Oslo. E veshur me veshjen e saj të zakonshme dhe sandale në temperaturat nën zero, Gonxhe Bojaxhiu mori titullin më të lartë, çmimin “Nobel”. Në fjalimin e saj, Tereza, misioni i bamirësisë së të cilës ishte rritur nga një marrëzi e një gruaje të vetme në Kalkuta në vitin 1948, në një fener botëror të kujdesit për të tjerë duke mohuar kujdesin për veten, dha një mesazh që bota ishte mësuar ta dëgjonte prej saj.
“Nuk mjafton që ne të themi, ‘Unë e dua Zotin, por nuk e dua fqinjin tim’”. Ajo dënoi abortin dhe u shpreh e pikëlluar për varësinë e të rinjve nga droga në Perëndim. Më në fund, ajo sugjeroi që Krishtlindjet që ishin në prag duhet t’i kujtonin botës që, “reflektimi i gëzimit është real”, sepse Krishti është gjithkund. “Krishti është në zemrat tona, Krishti është në varfërinë që hasim çdo ditë, Krishti është në buzëqeshjet që japim dhe ato që marrim”.
Por pavarësisht kësaj, tre muaj më parë, në një letër që ia drejtonte një të besuari shpirtëror, atë Michael van der Peet, letër kjo që vetëm tani është bërë publike, ajo shkruante me një familjaritet të lodhur për një Krisht ndryshe, një Krisht që mungonte. “Jezusi ka dashuri të veçantë për ty. Ndërsa për mua, heshtja dhe boshllëku janë aq të mëdha saqë unë hedh sytë dhe nuk shoh gjë. Dua që të lutesh për mua, që ta lë Atë që të ketë dorë të lirë”, i shkruante ajo atij. Letrat e saj janë shumë joharmonike. Të marra së bashku ato japin figurën e një portreti befasues të kontradiktave me veten, atë të një ikone të madhe të 100 viteve të fundit, veprat e shquara, të së cilës dukeshin në mënyrë të pazgjidhshme të lidhura me afërsinë e saj me Zotin. Një libër i ri i titulluar në mënyrë të joarmiqësore “Nënë Tereza: Ji drita ime”, përbëhet kryesisht nga korrespondenca ndërmjet Terezës dhe rrëfyesve dhe superiorëve të saj në një periudhë rreth 66-vjeçare. Në këtë libër shfaqet sfondi shpirtëror i një jete të njohur më së shumti nëpërmjet veprave. Letrat, shumë prej tyre të ruajtura kundër dëshirës së saj (ajo kishte kërkuar që ato të shkatërroheshin, por kisha e saj nuk e kishte zbatuar këtë dëshirë), dëshmojnë se për pothuajse gjysmëshekulli të jetës së saj ajo nuk e kishte ndier prezencën e Zotit – apo siç shkruan redaktori i librit, atë Brian Kolodiejchuk, “as në zemër dhe as në rite”.
Ajo mungesë duket se ka filluar në të njëjtën kohë kur ajo filloi të kujdesej për të varfrit dhe të sëmurët për vdekje në Kalkutë, dhe, përveç një pushimi 5-javor në vitin 1959, kurrë nuk u mposht. Edhe pse dukej gjithnjë e qeshur në publik, Tereza e letrave jetoi në një dhimbje të thellë dhe të qëndrueshme shpirtërore. Në më shumë se 40 letra, pjesa më e madhe e të cilave nuk janë publikuar kurrë, ajo vajton për “thatësirën”, “errësirën”, “vetminë” dhe “torturën” që po kalonte. Ajo e përjeton eksperiencën me ferrin dhe në një pikë thotë se e ka bërë të dyshojë ekzistencën e parajsës, madje dhe të Perëndisë. Ajo është mjaft e ndërgjegjshme për mospërputhjen mes gjendjes së brendshme dhe sjelljes publike. “Buzëqeshja”, shkruan ajo, është “një maskë” apo një mantel që mbulon gjithçka. Në mënyrë të ngjashme, ajo pyet nëse është përfshirë në mashtrime verbale. “Fola sikur zemra ime ishte e dashuruar me Perëndinë, e butë, me dashuri personale”, i thotë ajo një këshilluesi. “Nëse ju do të ishit atje, do të kishit thënë “çfarë hipokrizie”. Reverend James Martin, një redaktor i revistës jezuite “America” dhe autori i “Jeta ime me shenjtorët”, një libër që merret me raportet e shkurtra në vitin 2003 të dyshimeve të Terezës thotë: “Nuk kam lexuar kurrë jetën e asnjë shenjtori, ku shenjtori të ketë një errësirë kaq të thellë shpirtërore. Askush s’e dinte se ajo po vuante”. Kolodiejchuk, redaktori i “Eja bëhu drita ime”, kujton: “Kam lexuar një letër të Motrave (të misionareve bamirëse të Terezës), dhe gojët e tyre u hapën. Do t’i japin një dimension krejt të ri mënyrës si njerëzit e kuptojnë atë”.
Libri vështirë se është puna e ndonjë reporteri hetues anti-fetar, i cili grumbulloi korrespondencën e Terezës. Kolodiejchuk, një anëtar i Misionit të Bamirësisë, është përgjegjësi për kërkesën e shenjtërisë së saj dhe mbledhjes së materialeve mbështetëse. (Deri tani ajo është lumturuar; hapi tjetër është kanonizimi). Letrat në libër janë mbledhur si pjesë e këtij procesi.
Dy katolikë shumë të ndryshim parashikojnë se libri do të jetë një pikë referimi. Reverendi Matthew Lamb, kryetari i Departamentit të Teologjisë në Universitetin konservator “Ave Maria” në Florida, mendon se “Eja bëhu drita ime”, do të renditet me “Rrëfim” të St. Augustine dhe “Mali me katër kate” të Thomas Merton, si një autobiografi me theks shpirtëror. Martini i Amerikës, një institucion më shumë liberal, e quan librin “një shërbesë e re për Nënë Terezën, një shërbesë e shkruar e jetës së saj të brendshme”, dhe thotë: “Mund të kujtohet në mënyrë po kaq të rëndësishme si shërbesa ndaj të varfërve. Do të jetë një shërbesë ndaj njerëzve që kanë përjetuar dyshim, mungesë të Perëndisë në jetën e tyre. Dhe e dini se kush janë këta? Gjithkush. Ateistët, dyshuesit, kërkuesit, besimtarët, kushdo”.
Jo të gjithë ateistët dhe dyshuesit do të jenë dakord. Edhe Kolodiejchuk edhe Martin supozojnë se paaftësia e Terezës për të perceptuar Krishtin në jetën e saj nuk do të thotë se Ai nuk është atje. Në të vërtetë, ata e shohin mungesën si pjesë të dhuratës hyjnore që e aftësoi atë të bëjë një punë të madhe. Por për kategorinë e kuadrove ateistë amerikanë, ky argument duket absurd. Ata do ta shohin librin e Terezës më shumë si gruaja në këngën tipike “countri”, e cila mban një pishtar për burrin e saj 30 vjet pasi ai është larguar të blejë një pako cigaresh dhe kurrë nuk është kthyer. Christopher Hitchens, autori i “Pozita e misionarit”, një polemikë e ashpër për Terezën, dhe kohët e fundit i manifestës ateiste “Perëndia nuk është i madh”, thotë: “Feja është një prodhim njerëzor dhe se kura e saj për rrëfimin e besimit do ta kishte thelluar pusin që ajo kishte gërmuar për vete”. Ndërkohë, ata që e njihnin energjinë e jashtëzakonshme të buzëqeshjes së Nënës mund ta diagnostikojnë sëmundjen e saj më pak si një dhuratë të Perëndisë se sa si tentativë të nën-ndërgjegjshme për llojin më radikal të përulësisë: “Ajo e dënoi veten me një dështim gjymtues për të ekuilibruar sukseset e mëdha”.
“Eja bëhu drita ime” është ajo gjëja e rrallë, një autobiografi pas vdekjes që mund të shkaktojë një rikonsiderim në masë të figurës së madhe publike, në një mënyrë apo në tjetrën. Ngre pyetje për Perëndinë dhe besimin, motorin pas arritjes së madhe, dhe qëndrueshmërinë e dashurisë, hyjnore dhe njerëzore. Këtë e bën jo vetëm në një formë të organizuar dhe të qëllimshme, por si një turli me shënime të dëshpëruara që s’duhet ta shihnin dritën e diellit dhe që do t’i lërë lexuesit edhe më të bindur se është autentike, dhe se ata, në një farë mënyre shokuese, po prekin jetën e vërtetë të brendshme të një shenjti modern.


Letrat e nene terezes

¨ Jezusi: Do refuzosh ta bësh një gjë të tillë për mua?... Ti je bërë Gruaja ime për dashurinë time – ti ke ardhur në Indi për Mua. Etja që ke
për shpirtrat të solli këtu. A ke frikë të bësh një hap më tepër për Bashkëshortin tënd, për mua, për shpirtrat? A është ftohur bujaria jote? A jam dytësor për ty?

¨ Tereza: Jezus, Jezusi im, Unë jam vetëm Jotja. Unë jam aq budallaqe. Unë nuk e di çfarë të them, por bëj me mua atë që Ti dëshiron, ashtu si Ti dëshiron, për aq kohë sa dëshiron. Por, pse unë nuk mund të jem si gjithë të tjerët?

¨ Jezusi: Unë dua që Murgeshat Indiane, Misionaret e Bamirësisë, të jeni zjarri im i dashurisë ndër të varfrit, të sëmurët, ata që po vdesin dhe fëmijët e vegjël… E di se je personi më i paaftë, i dobët e mëkatar, por pikërisht se je kështu, dua të të përdor për lavdinë Time. A do të refuzosh?
Në një dialog lutësor rrëfyer
Kryepeshkopit Ferdinand Perier, Janar 1947

¨ Më thuaj Atë, pse ka aq shumë errësirë dhe dhimbje në shpirtin tim?
Drejtuar atë Lawrence Picachy, Gusht 1959

¨ Të lutem shkatërroji të gjitha letrat apo çdo gjë që unë kam shkruar.
Drejtuar: Picachy, prill 1959

............

Letrat e nene terezes

¨ Zot, Perëndia ime, kush jam unë që Ti të më falësh? Fëmija i dashurisë tënde që tani është bërë
më e urryera, ajo që Ti e ke hedhur mënjanë si të padëshirueshme, të padashur. Unë të thërras, unë
kapem pas teje dhe nuk ka Asnjë që të më japë përgjigje, Asnjë ku unë të kapen, jo, Asnjë. Vetëm...
Ku është Besimi im, edhe thellë brenda meje, s’ka asgjë, përveç boshllëkut dhe errësirës. Zoti Im sa e dhimbshme është kjo dhimbje e panjohur. Unë nuk kam Besim. Unë nuk guxoj t’i pëshpërit këto fjalë dhe mendime që kanë zënë vend në zemrën tim dhe më bëjnë të vuaj në një agoni që s’rrëfehet.
Aq shumë pyetje pa përgjigje jetojnë brenda meje, sa Unë kam frikë t’i zbuloj ato, për shkak të blasfemisë. Nëse ka Zot, të lutem më fal. Kur përpiqem t’i ngre mendimet e mia drejt Parajsës ka vetëm një boshllëk fajësues që i bën mendimet e mia të kthehen në thika të mprehta e të më plagosin shpirtin.
Më kanë thënë që Zoti më do dhe prapë errësira, ftohtësia dhe boshllëku janë aq të mëdha, saqë asgjë nuk e prek shpirtin tim. A mos kam bërë gabim që i jam dorëzuar aq verbërisht Thirrjes së Zemrës së Shenjtë?
Adresuar Jezusit

¨ Nuk e shpreh dot me fjalë mirënjohjen që kam për ty, pikërisht prej mirësisë tënde ndaj meje, për herë të parë… ndër vite. Unë kam filluar ta dua errësirën sepse besoj tashmë se ajo është pjesë e çdo pjese të vogël të Jezusit, errësira dhe dhimbja në tokë. Ti më ke mësuar ta pranoj atë si një pjesë shpirtërore të veprës. Sot kam ndier gëzim të thellë, që Jezusi s’mund të kalojë më në agoni, por se Ai do ta kalojë atë nëpërmjet meje.
Drejtuar Neuner, rreth vitit 1961

¨ Nëse kjo të sjell lavdi, nëse shpirtrat vijnë para teje, me gëzim unë pranoj gjithçka deri në fund të jetës sime.

Jezusit


Tirana Observer

[Odaha]

ja edhe disa vieo argumente per ata qe i besojn fjales se papes

sherbetorit te djellit i cili po i qon shum jerz ne hubje te krishter

http://<iframe class="restrain" titl...="0"></iframe>


http://<iframe class="restrain" titl...="0"></iframe>

o njerz kthehuni fjales te derguarve te zotit e jo te keti sherbetori te djallit

[fisniku-student]

Muhamedi a.s. sipas këndvështrimit të krishterë



Në këtë ese autori Keith Ward shpjegon këndvështrimet më të fundit të krishera rreth figurës së Muhamedit a.s.


Nga: Keith Ward


Në këtë ese dëshiroj të tregoj se ndonëse shumë vlerësime tradicionale të krishtera për figurën e Muhamedit kanë qenë negative, gjithsesi duke nisur nga shekulli i nëntëmbëdhjetë janë bërë shumë përpjekje domethënëse për ta parë figurën e tij në një këndvështrim më pozitiv. Unë do të shqyrtoj veprën e peshkopit Kenneth Cragg si një shembull prijatar i përpjekjeve të tilla. Ai tregoi se si të krishterët mund ta shihnin figurën e Muhamedit si atë të një profeti të vërtetë, të një njeriu të frymëzuar nga Zoti, dhe se si të krishterët mund ta shohin Kuranin si një shpallje hyjnore, ndonëse duke mos pranuar pagabueshmërinë e tij. Cragg-u skicoi një dallim të theksuar midis Jezusit të parë si shprehja e dashurisë së pakushtëzuar dhe Muhamedit të parë si burrë shteti dhe një luftëtar i shqetësuar për drejtësinë sociale. Në vijim do të sugjeroj se ky kontrast nuk është absolut, dhe se jetët dhe mësimet e Jezusit dhe Muhamedit mund të shihen si revelata plotësuese të vullnetit hyjnor. Ndonëse kjo nuk do të zgjidh disa dallime thelbësore midis Islamit dhe Krishterimit, përsëri është e rëndësishme për të krishterët që të vlerësojnë idealin e devocionit të plotë ndaj Zotit që Muhamedi simbolizon për myslimanët.


Vlerësimet negative të krishtera për Muhamedin

Me keqardhje më duhet të them se historia e vlerësimeve të krishtera për Muhamedin ka qenë një historie e shpifjeve dhe e shtrembërimeve. Arsyet për një qasje të tillë nuk janë të vështira për tu gjetur. Kurani i ndalon myslimanët të flasin për një "Bir të Zotit", apo të thonë se
"Zoti është njëri prej të treve". Dukeqenëse këto tema janë qendrorë për besimin e krishterë, shumë të krishterëve i është dukur se revelata e Muhamedit duhet të ketë qenë e gënjeshtërt, dhe se Muhamedi duhet të ketë qenë i mashtruar, për të mos thënë qëllimisht kundërshtues ndaj besimit të krishterë.

Për rrjedhojë, nuk janë bërë orvatje të shumta për të formuluar një vlerësim pozitiv të profetit Muhamed, i cili të ishte në gjendje të kapte diçka nga nderimi që myslimanët kanë për të, apo nga ideali i jetës njerëzore që ai përfaqëson për ata. Qasja e përgjithshme ka qenë ajo e paraqitjes së tij si një heretik, me një kuptim të gënjeshtërt dhe të papërshtatshëm për Zotin. Në kohët mesjetare, ai është emërtuar nga disa të krishterë si 'Maohund', djalli ose shpirti i errësirës. Pasja e një numri të caktuar grash nga ana e tij përshkruhej si shthurje seksuale (ndonëse mbreti Salomon kishte pasur njëmijë gra dhe i kishte shpëtuar çdo kritike nga ana e të krishterëve). Zgjuarsia e tij e suksesshme ushtarake përshkruhej si agresivitet luftëdashës (ndonëse kryqëzatat e krishtera duartrokiteshin ndërsa masakroheshin të krishterët ortodoks të lindjes në Konstandinopojë). Po ashtu edhe përshkrimet e tij mjaft poetike të parajsës përshkruheshin si premtime për një orgji seksuale të pafund me virgjëresha të reja (ndonëse fjala seks nuk është përmendur asnjëherë në pasazhet kuranore të cilat flasin për bashkimin me hyriet e bukura të parajsës).

Për ta zbutur, duhet të themi se rrëfime, të cilët në ditët tona, mund të duken të ekzagjeruara apo të pahijshme përhapeshin nga vetë myslimanët, të cilët ishin të etur për të theksuar superioritetin e Muhamedit si luftëtar dhe hero seksual, si dhe për të zhvilluar një përfytyrim tepër materialist të parajsës. Në këto veprime, ata ndoshta ishin më shumë të shqetësuar për të legjitimuar varësinë e tyre ndaj zhvatjeve ushtarake dhe seksuale, si dhe orientimin e tyre tepër materialist. Sidoqoftë, ata e përshkruanin profetin në një mënyrë të cilën e shihnin si pozitive, por e cila perceptohej nga të krishterët (të cilët e ndjenin veten të kërcënuar nga suksesi ushtarak i myslimanëve) si moralisht i dyshimtë. Ky fakt siguroi municione të shumta për kritikët e krishterë, por unë mendoj se jemi të autorizuar të themi se Islami, ngjashëm edhe Krishterimi, ndonjëherë ka nevojë të mbrohet nga vetë mbrojtësit e tij të mëparshëm. Padyshim që të krishterët kanë qenë më shumë se të gatshëm për të parë një anë negative të Muhamedit. Ata i zhvilluan dhe i ekzagjeruan ato aspekte të traditave rreth Muhamedit të cilat theksonin superioritetin ushtarak dhe dominimin patriarkal të tij. Përkatësisht, ata minimizuan dhe anashkaluan elementet e tjera po aq të fuqishme të traditave të cilat bënin fjalë për tolerancën e Muhamedit, prirjet e tij demokratike dhe johierarkike si dhe besnikërinë e tij të papërkulur ndaj monoteizmit.

Si rrjedhojë në prej poetëve më të mëdhenj të krishterë, Dante Aligieri, e vendosi Muhamedin në ferr, i shqyer në copa nga derrat. Martin Luteri e shihte Muhamedin dhe papën si armiqtë kryesorë të Krishtit. Volteri, në vitin 1742, shkroi një sulm sarkastik mbi profetin në dramën e tij të titulluar "Muhamed". Është tepër e turpshme për të vazhduar me ngjarjet të tilla të cilat synonin të demonizonin Muhamedit. Ato kanë ekzistuar, e të krishterët duhet të pendohen dhe të kërkojnë falje për idiotësinë dhe keqdashësinë e tyre.

Këndvështrimet e krishtera të cilat e shohin Muhamedin si një profet

Duhet përmendur se kanë ekzistuar gjithnjë përpjekje për të arrirë në një vlerësim më pozitiv dhe dashamirës ndaj profetit Muhamed. Ndërmjet britanikëve, poeti Carlyle ishte një prej të parëve i cili, në një leksion mbi heronjtë dhe profetët të mbajtur në vitin 1840, u përpoq ta shihte Muhamedin si një hero të mirëfilltë ndërmjet profetëve[1]. Veçanërisht në shekullin e fundit, shkrimtarët e krishterë janë përpjekur të jenë të drejtë me figurën e Muhamedit, i cili ia kushtoi jetën e tij bindjes ndaj Zotit, si dhe të pranojnë vokacionin e tij të vështirë si një profet. Janë shkruar shumë libra nga të krishterë të cilët janë përpjekur të japin një portretizim më dashamirës të Muhamedit, ndonëse është pothuajse e pamundur për një të krishterë që ta shohë Muhamedin njësoj siç bëjnë edhe myslimanët, kjo për arsye të cilat unë do përpiqem ti qartësoj në vijim. Gjithsesi, një vlerësim i ndjeshëm dhe pozitiv është i mundur të arrihet, dhe ndërmjet shkrimtarëve bashkëkohorë të krishterë Kenneth Cragg është ndoshta ai i cili i ka kushtuar kësaj çështjeje rëndësinë më të madhe.

Cragg ishte një peshkopi anglikan i Jeruzalemit, dhe komentuesi më i mirë i krishterë përsa i përket Islamit, ai zotëronte një dije të mrekullueshme rreth subjektit të tij dhe një dëshirë të vërtetë për të shtyrë përpara kuptimin dhe miqësinë midis Islamit dhe Krishterimit. Në një sërë librash, por veçanërisht në librin e tij "Muhamedi dhe të krishterët" [2], i shkruar kryesisht për të krishterët, ai ka folur në një mënyrë të tillë që padyshim ka përforcuar pafund kuptimin dhe admirimin e krishterë për Islamin.

Që në fillim, ai e pranonte Muhamedin si një profet të vërtetë të unitetit, sovranitetit, kërkesës dhe gjykimit të Zotit. Ai e njihte atë si një njeri i cili jetoi në bindje të plotë e të ndërgjegjshme ndaj Zotit, në këtë ai ishte një njeri i cili kishte realizuar idealin e jetës myslimane duke qenë "i pari prej myslimanëve", i pari në nder dhe rëndësi prej robërve të Zotit. Vështirësia e parë madhore që shfaqet për të krishterët është se Kurani shpesh duket se kundërshton Dhjatën e Re, e cila është shkrimi bazë i besimit të krishterë. Më qartësisht ky kundërshtim shfaqet në mohimin që Kurani i bën kryqëzimit të Jezusit, i cili qëndron në zemër të devocionit të krishterë. Për rrjedhojë, është e pamundur për të krishterët që të pranojnë idenë e pagabueshmërisë së Kuranit, e në lidhje më këtë ata e kanë të pamundur ta vlerësojnë Muhamedin si një mjet i fjalës së Zotit. Sidoqoftë, pohon Cragg-u, është e mundur ta pranojmë diçka si shpallje madje edhe atëherë kur ajo është e gabueshme, shumë të krishterë kanë këtë mendim edhe për tekstin biblik. Por pak, për të mos thënë asnjë, myslimanë janë të gatshëm të pranojnë këtë këndvështrim.

Këtu përballemi me një çështje thelbësore lidhur me natyrën e revelatës hyjnore. Të krishterët zakonisht kanë pohuar se Bibla është e frymëzuar nga Zoti, e shpesh ata kanë menduar se ajo është pagabueshme. Por është e qartë se Bibla është shkruar nga shumë njerëz të ndryshëm përgjatë periudhave të ndryshme historike, dhe se ajo përmban shumë këndvështrime të ndryshme, duke nisur që nga pesimizmi i librit të Predikuesit deri tek optimizmi i disa psalmeve të caktuara. Kështu që ideja e frymëzimit ka qenë gjithnjë një çështje e ndërlikuar në teologjinë e krishterë, dhe rrallëherë është folur për ndonjë diktim të fjalës së vërtetë të Zotit, në kuptimin që Zoti ishte autori i drejtpërdrejt i saj (Biblës). Për rrjedhojë, për të krishterët është krejtësisht e mundur ta interpretojnë idenë e frymëzimit në një kuptim të gjerë, i cili nuk përmban doemos idenë e pagabueshmërisë, veçanërisht në lidhje me çështje të errëta apo ndryshe me fakte të panjohura.

Një rrugë e tillë nuk është e disponueshme për myslimanët, për të cilët Muhamedi ishte thjesht përçuesi i Kuranit, të cilin ai e recitonte ashtu siç e dëgjonte nga engjëlli Xhebrail. Kuptimi i verseteve kuranore mund të jetë krejtësisht i paqartë dhe i parrokshëm nga ndonjë interpretim, por gjithsesi ato mbeten ende versete të shpallura drejtpërdrejt nga Zoti dhe nuk janë subjekt i asnjë rishikimi të mundshëm. Kështu që do të ketë gjithnjë një dallim midis të krishterëve dhe myslimanëve në lidhje me llojin e profetit që Muhamedi përfaqësonte.

Të krishterët mund ta shohin atë si një njeri të frymëzuar vërtet prej Zotit, i thirrur nga Ai për të shpallur një besim rreptësishtë monoteist, dhe të zgjedhur prej Tij për këtë qëllim. Duke e parë figurën e Muhamedit në këtë këndvështrim, të krishterët mund ta rreshtojnë atë në të njëjtin nivel me të gjithë profetët e Izraelit dhe me apostujt e hershëm të kishës së krishterë. Madje, nga një këndvështrim vërtet i krishterë, do të ishte e mundur që Muhamedin ta vendosnim në të njëjtin nivel me Jezu Krishtin, përsa i përket profetësisë (duke mos anashkaluar faktin që për të krishterët Jezu Krishti është më shumë se "thjesht një profet" [3]). Me fjalë të tjera, një i krishterë mund ta shohë Muhamedin si një njeri të frymëzuar në të njëjtin kuptim si profetët hebrenj dhe të krishterë, rrjedhimisht ti njohë atij nderimin më të lartë që i takon një profeti të vërtetë. Sidoqoftë, megjithëkëtë që sapo thamë të krishterët përsëri nuk barazohen me perceptimin mysliman që e sheh Muhamedin si të zgjedhurin unik të Zotit për të shprehur fjalën përfundimtare dhe të padiskutueshme të Tij. Të krishterët nuk janë të njëzëshëm as midis tyre përsa i përket natyrës së saktë të revelatës, rreth asaj se deri në çfarë pike ajo duhet marrë në mënyrë të fjalëpërfjalshme. Por pranohet gjerësisht së fokusi i revelatës është personi i Jezu Krishtit, dhe se pikërisht në personin e tij shquhet imazhi i dukshëm i Zotit të padukshëm. [4] Zakonisht myslimanët nuk shohin në këtë mënyrë as Jezusin e as Muhamedin. Për Islamin njerëzit nuk janë të krijuar sipas imazhit të Zotit dhe Muhamedi, ndonëse zakonisht është parë si një qenie e përsosur njerëzore, nuk shihet si një imazh apo shprehje e hyjnores, e cila mbetet krejtësisht e ndryshme nga gjithçka. Muhamedi është profeti i përsosur, ai i cili i është nënshtruar plotësisht dhe realisht Zotit, por jo dikush i cili tregon se çfarë është Zoti (disa grupe myslimane si Ismailitët e kanë parë Muhamedin në këtë këndvështrim, por ata janë konsideruar gjithnjë si heretikë).

Kështu që perceptimi i të krishterëve për Muhamedin si një profet, asnjëherë nuk mund të pajtohet me perceptimin mysliman për të. Për të krishterët, Muhamedi mund të shihet si një njeri i frymëzuar nga Zoti, i pajisur me një mesazh hyjnor të vërtetë i cili, gjithsesi, është i kufizuar në varësi të vendit dhe kohës. Për myslimanët, Muhamedi ishte krejtësisht i pastër, por gjithnjë plotësisht dhe thjesht një njeri, mjet për përçimin e fjalës së vërtetë të Zotit, e cila nuk gënjen dhe nuk shtiret asnjëherë. Për të krishterët, është e krejtësisht e mundur që ti japin Muhamedit nderimin më të madh si një profet, e të shohin tek ai një ideal të veçantë njerëzor. Por mbetja e dallimeve në perceptim vjen si pasojë e dallimeve në kuptimin e thelbit të revelatës, dhe të mënyrës se si ajo jepet dhe pranohet. Nëse arrijmë ta kuptojmë plotësisht këtë pikë atëherë do të kemi më pak tundime për të denigruar si Jezusin ashtu edhe Muhamedin. Është e mundur që ti shohim këto personazhe si trupëzime të llojeve të ndryshme të revelatës, ose më së paku si përmbledhës të kuptimeve të ndryshme të revelatës hyjnore. Në këtë mënyrë ata do të mbeteshin krejtësisht vetvetja, e jo lloje të ndryshme të të njëjtës gjë. Nga kjo mund të kuptohet se si gjithsecili prej tyre u bë burimi krijues i revelatës hyjnore, ndonëse të llojit të ndryshëm, për bashkësitë të cilat jetojnë falë mësimeve të tyre.

Jezusi dhe Muhamedi

Dallimet themelore, ndërmjet Islamit dhe Krishterimit, në kuptimin e revelatës kanë dërguar në një tjetër grup mospajtimesh në lidhje me rolin e njeriut në revelatë. Muhamedi ishte një luftëtarë dhe burrë shteti i suksesshëm, mësimet e të cilit dërguan në unitetin e shumë fiseve arabe dhe në kohezionin e tyre në një fuqi morale dhe ushtarake të jashtëzakonshme. Ndërsa Jezusi, siç pohojnë të krishterët, vdiq si një kriminel ndërsa dishepujt e tij mbetën për shumë vite si një minoritet i shtypur dhe i margjinalizuar, pa asnjë rol politik domethënës. Shpesh myslimanët nuk arrin të shohin asnjë vlerë në qasjen tepër pasive të Jezusit përballë shtypjes së ushtruar ndaj tij. Ngjashëm, të krishterët ndonjëherë e shohin vendosmërinë e Muhamedit në përdorimin e forcës, për të dërrmuar kundërshtarët e tij, më shumë si një dobësi se sa një virtyt. Kjo, madje edhe sipas Cragg-ut, dërgon në krijimin e një dallimi të theksuar midis dashurisë së pakushtëzuar të Jezusit dhe bashkimit përmes përpjekjes së armatosur që Muhamedi i urdhëroi ndjekësve të tij.

Cragg-u me të drejtë e konsideroi kryqëzimin si pjesa më qendrore e revelatës së krishterë. Pwr tw, ai tregon, më shumë se gjithçka tjetër, gjerësinë dhe thellësinë e dashurisë së pakushtëzuar e cila është përgatitur për të vuajtur maksimalisht në mënyrë që të bëj të mundur pajtimin e njerëzimit me Zotin. Ndërsa Kurani mohon që Jezusi të jetë kryqëzuar. Sipas tij Jezusi është ngritur drejtpërsëdrejti në praninë e Zotit, misioni i tij dështoi, dhe hebrenjve thjesht i ngjau sikur e kryqëzuan atë. Një prej arsyeve për një mohim të tillë mund jetë edhe se një mysliman nuk arrin ta kuptojë se si një shërbëtor i Zotit mund të vuaj disfatën. Mohimi i kryqëzimit të Jezusit është shenjë për atë që, sipas të krishterëve, mesa duket është një lloj mangësie apo boshllëku në shpalljen e mesazhit hyjnor të përçuar nga Muhamedi. Siç është shprehur edhe Cragg-u, "Për të krishterët modeli i jetës (sirës) së Muhamedit do të jetë gjithnjë në konflikt me fuqinë dhe perspektivën e kryqit" [5] Muhamedi ishte qartësisht një luftëtarë dhe një lider politik. Pjesa më e madhe e tërheqjes që myslimanët kanë ndaj tij qëndron në faktin se ai shihet prej tyre si një profet ideal, mësues, bashkëshort, lider, udhëheqës, administrator dhe njeri. Ai nuk mund të ketë qenë ideal nëse nuk do të ishte përfshirë plotësisht në jetën ekonomike dhe sociale të njerëzve të tij. Një jetë e cila përfshin një lloj arratisje nga përgjegjësia dhe përfshirja sociale do të shihej si e mangët ose e papërsosur. Njeriu ideal duhet te ketë qenë i martuar dhe një lider i suksesshëm, në kuptimin politik të fjalës. Kur të krishterët e marrin Jezusin si idealin e tyre, ata kuptojnë krejt tjetër gjë. Jezusi pothuajse sigurisht ka qenë i pamartuar, ai nuk ka qenë një figurë e suksesshme politike, dhe është paraqitur si një njeri që ka rekomanduar paqen dhe si një njeri që ka pranuar një vdekje të padrejtë pa u përpjekur të ndreq shtypjen që i bëhej popullit hebre në atë kohë. Rrjedhimisht, të krishterët e shohin dashurinë vuajtëse si një element thelbësor në vetshpalljen hyjnore, dhe janë shumë të kujdesshëm në konsiderimin e dhunës së çfarëdolloji si një pjesë e mesazhit hyjnor. Megjithëkëtë ky kontrast është mbitheksuar shpesh si nga myslimanët ashtu edhe nga të krishterët. Pacifizmi ka qenë gjithnjë këndvështrimi minoritar midis të krishterëve, dhe doktrina e luftës së drejtë mund të jetë praktikisht e njëjtë me interpretimin mysliman për xhihadin. Ndër të krishterët gjenden shumë asket, priftërinj e murgesha, por sidoqoftë ato kanë qenë gjithnjë një minoritet, ndonëse ato kanë një vokacion të veçantë i cili nuk është pjesë e dishepullizmit normal të krishterë. Të krishterët nuk e shohin Jezusin si një figurë krejtësisht askete e ngjashme me përshkrimet e bëra për të në disa rrëfime myslimane. Në fund të fundit ai gjatë jetës së tij u konsiderua prej disave si "një grykës dhe një pijanec" [6]

Nga krahu mysliman Muhamedi rrallëherë, për të mos thënë asnjëherë, nuk është parë si ai i cili ishte përcaktuar për ta përhapur Islamin me shpatë, dhe si një njeri i cili kryesisht ishte i interesuar për të themeluar një perandori islame. Si një besimtar në Zotin e dhembshur dhe mëshirëplotë, ai i kishte përvetësuar edhe për veten e tij këto cilësi. Ai është parë, nga myslimanët, si një njeri i cili për hir të Zotit ishte i shqetësuar për eliminimin e padrejtësisë dhe shtypjes. Kjo ndonjëherë përfshinte edhe përdorimin e forcës, dhe padyshim që ai ishte i zotuar për të përdorur forcën si kundërpeshë ndaj padrejtësisë dhe për të mbrojtur myslimanët saherë që ato kërcënoheshin apo tradhtoheshin. Në këtë, ai ndiqte rrugën e profetëve dhe mbretërve të mëdhenj të Izraelit si Samsoni dhe Davidi, të cilët çliruan njerëzit e tyre nga shtypja duke përdorur në disa raste edhe forcën. Gjëja më e rëndësishme është që forca të përdoret me maturi dhe në mënyrë efektive, për të kërkuar drejtësinë dhe mëshirën, dhe jo për ti imponuar fenë dikujt tjetër. Cragg-u në një vend është shprehur: "çdo vlerësim i Muhamedit in situ duhet vendosmërisht të ruaj kuptimin mospajtues të dashurisë e cila vuajti në figurën e Krishtit...një kontrast që mbetet i qëndrueshëm dhe i pareduktueshëm.[7] Nuk jam i sigurt nëse fjala "mospajtim" është pikërisht ajo e goditura për këtë temë, megjithëkëtë padyshim që rreth kësaj çështjeje ka ekzistuar një mospajtim midis shumë bashkësive të veçanta islame dhe të krishtera. Ndoshta shprehja më e saktë do të ishte thënia se të krishterët theksojnë dashurinë vuajtëse si një vlerë të madhe, ndërsa myslimanët theksojnë aktualizimin e mëshirshëm të drejtësisë nën Zotin si veçorinë e tyre karakteristike. Megjithëkëtë këto dy këndvështrime nuk janë papajtueshme. Të krishterët duhet të kenë një ndjesi të përgjegjësisë shoqërore, ndërsa myslimanët duhet të praktikojnë durimin dhe këmbënguljen për hir të besnikërisë së tyre ndaj Zotit.

Vlerësim pozitiv i krishterë për Muhamedin

Cragg-u ka thënë: "Muhamedi është shfaqur...duke marrë shumë lehtë dhe duke praktikuar shumë lirisht miratimin e forcës" [8] Atë që ai dëshiron të thotë me këto fjalë është se gjenden vështirësi të mirënjohura, për myslimanët si dhe për të krishterët, rreth ndodhive të ndryshme në historinë e hershme islame, të tilla si masakra e Beni Kurejdhave, ku sipas haditheve raportohet se shtatëqind burrave të kapur robër iu pre koka me miratimin e profetit, ndërsa gratë dhe fëmijët e tyre u bënë skllevër. Transmetime të tilla nuk janë marrë nga Kurani, dhe në Islam ato janë kundërshtuar dhe interpretuar në forma të ndryshme. Por mund të shihet vështirësia në faktin se gjykime të rrepta dhe të ashpra duket se kanë gëzuar miratimin e profetit. Në këtë situatë do të ishte e ndershme të tregonim se edhe Bibla regjistron ngjarje të ngjashme që në dukje janë miratuar nga Perëndia, dhe se Muhamedi më pas praktikoi një vetëpërmbajtje dhe mëshirë shumë të madhe në sjelljen e tij ndaj armiqve të mundur. Mbeten ende shumë probleme të rënda dhe të ngutshme rreth asaj se çfarë duhet bërë me urdhrat kuranore për luftë të shenjtë dhe dënime të ashpra, por është po aq e vërtetë se ekzistojnë probleme rreth asaj se çfarë duhet bërë me urdhëresat e Dhjatës së Re për ti kthyer faqen tjetër dhe për të mos kundërshtuar të keqen. Si Islami ashtu edhe Krishterimi nuk kanë dhënë direktiva të qarta se si duhet të veprojnë, nën dritën e veprimeve personale të themeluesve të tyre, njerëzit edhe qeveritë e ditëve të sotme. Nevojitet një ndjeshmëri e lartë interpretuese në mënyrë që shembujt dhe normat e hershme të aplikohen në një botë e cila është shumë e ndryshme nga shkretëtira e fiseve nomade apo nga avanposti i një diktature brutale ushtarake. Ngjarjet e së kaluarës ndoshta janë më shumë direktiva për të tashmen se sa rregulla të pathyeshme për tu aplikuar paçka ndryshimit të rrethanave. Të krishterët e shohin thirrjen e Muhamedit për xhihad si shumë shqetësuese kur ajo përdoret si një thirrje shpotitëse nga grupe terroriste që e quajnë veten grupe islamike. Por kjo nuk do të thotë se në drejtimin e çështjeve njerëzore nuk ka vend për përdorimin e forcës. Dhe është shumë e pagjasë të mendosh për Muhamedin si një terrorist, apo si një njeri që nuk donte t'ia dinte për fatin e jetëve të njerëzve të pafajshëm.

Ndoshta në këtë pikë mund të themi se madje edhe përpjekja e sinqertë e ndërmarrë nga Cragg-u për të kuptuar, thjeshtëzon së tepërmi duke vënë në kontrast të thellë theksimin e krishterë mbi hirin dhe dashurinë, mëkatin dhe shpengimin, me theksimin e myslimanëve mbi xhihadin islam dhe pranimin e fuqisë politike. Siç është shprehur edhe ai vetë "të gjitha religjionet profetike janë domosdoshmërish luftarake, të zotuara ndaj xhihadit". Ajo që Jezusi i ka thënë një grupi të vogël e të pafuqishëm dishepujsh të cilët jetonin nën pushtimin ushtarak romak mund të jetë shumë e ndryshme nga ajo që një dishepull mund ta shohë si të drejtë për ta vepruar kur ai të jetë në një pozitë të favorshme fuqie politike. Dhe ajo që Muhamedi (ose Zoti përmes tij) i ka thënë një grupi anëtarësh fisesh me një mundësi të vërtetë për të marrë fuqinë dhe për ta bërë bashkësinë e tyre të dhunshme dhe të përçarë një shoqëri më të unifikuar dhe të drejtë, mund të jetë shumë e ndryshme nga ajo çka një udhëheqës i urtë dhe dashamirës i një shteti mysliman mund të bëj ndaj minoriteteve paqësore jomyslimane brenda shtetit të tij.

Ndoshta në këtë pikë, ideja e plotësimit mund të jetë më e preferueshme se ajo e këmbënguljes në mospajtueshmërinë e dy vizioneve të lartpërmendura. Mund të jetë që sjellja njerëzore e luftëtarit dhe liderit politik i cili ishte profeti i Zotit mund të pasurohet përgjatë rrugës me vetsakrificën dhe dashurinë falëse të Jezusit i cili është përzgjedhur të jetë lideri i njerëzve të besëlidhjes së re. Dikush mund të shohë shenja të një përputhje të tillë në devocionin e sufinjve (por jo vetëm atyre) ndaj profetit, i cili e sheh profetin si një fokus të përshtatshëm devocioni, ndonëse gjithnjë duke reflektuar madhështinë e Zotit dhe duke aluduar përtej vetes së tij për pasjen e kësaj madhështie. Urtësia ideale e njeriut të punës ka pak gjasa të jetë krejtësisht e ndryshme në lloj nga urtësia e atij, fati i të cilit është të pranojë vdekjen në bindje ndaj vullnetit hyjnor në mënyrë që ti çlirojë njerëzit e tij nga kryelartësia dhe egoizmi. A nuk duhet ti shohim këto si dy forma të urtësisë së dhënë hyjnore?

Nuk dëshiroj të ngulmoj shumë në këtë pikë. Nuk më takon mua të them atë se çfarë myslimanët duhet të mendojnë për këtë gjë, ndonëse si i krishterë nuk do të hasja shumë vështirësi në njohjen e Muhamedit si mjet të revelatës hyjnore, si në mësimin e tij të sovranitetit dhe gjykimit hyjnor ashtu edhe në jetën e tij të nënshtrimit në bindje. Megjithëkëtë mospërputhjet janë ende ekzistuese. Jezusi ose është kryqëzuar, dhe ky është një fakt i rëndësishëm i fatit njerëzorë, ose jo. Muhamedi ose ka recituar revelatën përfundimtare të Zotit, duke përmbushur, ndrequr apo abroguar gjithçka që kishte ardhur para saj, ose jo. Na duhet të pranojmë që në këtë pikë ka një dallim të vërtetë dhe të pareduktueshëm, por gjithashtu mund të themi se dallime të tilla janë sinqerisht vlerësime të ndryshme të fakteve ashtu siç ato na shfaqen neve, dhe zgjidhja e tyre duhet lënë në dorë të Zotit, i cili është i vetmi që njeh të vërtetën e plotë. Këto dallime nuk nënkuptojnë se myslimanët kanë besim ndërsa të krishterët jo, dhe e anasjella. Këto dallime nuk nënkuptojnë se ose Muhamedi ose Jezusi duhen nënçmuar. Nderimi përkatës i duhet dhënë të dyve, ndonëse nuk duhet pritur që vlerësimi i saktë i secilit, apo madje se rrëfimi i jetës së secilit prej tyre i cili duket si më me gjasa, do të jetë i njëjtë.

Unë mendoj se vlerësimi bashkëkohorë i krishterë për Muhamedin, e nderon atë si një profet të vërtetë dhe njeri të urtë, një njeri të guximshëm dhe lider i dhembshur, një ideal për të gjithë ata të cilët kërkojnë të udhëzojnë dhe udhëheqin një shoqëri. Besnikëria e të krishterëve ndaj dashurisë joegoiste të mishëruar tek Jezusi duhet të mbetet udhëzuesi themelor për jetesën e krishterë dhe të krishterët duhet ta nderojnë dhe adhurojnë Jezusin si ai i cili, sipas besimit të tyre, trupëzon imazhin e Zotit në formë njerëzore. Por ai mund të zgjerojë urtësinë e krishterë në mënyrë që të përfshi gjithashtu, të nderoj dhe të respektoj, edhe idealin e një profeti plotësisht të angazhuar shoqërisht i cili ia dedikoi çdo detaj të jetës së tij vullnetit hyjnor, dhe ftoi çdo burrë dhe grua për të pohuar se nuk ka Zot tjetër përveç Zotit dhe se askush nuk është i barabartë me Të. Një vlerësim i duhur i krishterë për figurën e Muhamedit mund të thelloj kuptimin që të krishterët kanë për besimin e tyre dhe, për sa kohë që njerëzit mund të pranojnë dallime të vërteta dhe të ndërgjegjshme në çështjet e besimit, nxit miqësinë dhe kuptimin midis të krishterëve dhe myslimanëve. Në botën moderne, kjo nuk është më thjesht një mundësi, por ajo është bërë falë caktimit hyjnor një domosdoshmëri.


[*] Keith Ward ka qenë Regius Professor of Divinity në Universitetin e Oksfordit, dhe një Canon of Christ Church në Oksford. Para kësaj, ai ka qenë profesor i historisë dhe filozofisë së religjionit në Universitetin e Londrës. Ai është një anëtar i akademisë angleze, dhe ndërmjet publikimeve të tij mund të spikasim një punim katërvëllimësh në teologjinë e krahasuar, të publikuar nën titullin: "Religion and Revelation, Religion and Creation, Religion and Human Nature and Religion and Community (Oxford: Oxford University Press, 1994-2000).

www.erasmusi.org



Përktheu: Rezart Beka

[filon]

Argumente paska plot per nje mendje te shendosh

[sejfulla.]

Selamu Alejkum o Feja e paster osht feja Islami e leni ju Majken Terez se ajo asht midis Gjehnemit ajo ka qen mekatqare Allahu na rujt prej Krishterizmit edhe feve tjera.
O Zot udhezoi pabesimtart sepse me te vertet jan ne rrug te humbur.
we Selamu Alejkum

[_Mersin_]

Zoti xh.sh në Kur’anin e bekuar thotë: “A menduat se Ne u krijuam kot dhe se nuk do të ktheheni ju A Ne? I lartë është Allahu, Sunduesi i vërtetë, nuk ka Zot tjetër pos Tij. Zoti i Arshit bujar”. (Sureja Muminune: 118)
Dua t'ju pyes ush jane ata "Ne" qe krijuan"?
Siç thuhet ne kete Sure: "Ne u krijuam.......... do te ktheheni ju tek Ne"
Jam shume kurioz per pergjigjen.

Me duket se kjo eshte sqaruar disa here ."Ju" zoteri agron nuk e kuptoni pse ?Me fal qe ju drejtova me ju sepse "Ju" jeni njejes dhe duhej tiu drejtoja me "ti".

Deshiroj nje pergjigje nga ata qe kane shkruar artikujte e mesiperm.
A jane te lumtur? A kane paqe ne shpirtin e tyre? A e ndjejne veten gati per Diten e Gjykimit?

Ka kohe kur po udhetoja me autobus.Afer kisha nje te krishter protestant qe fliste me ze t6e embel femeror.Duke biseduar me pyet.
Je i sigurte qe do hysh ne parajse.
I them po ti je i sigurte qe do hysh ne parajse?
Po -me thote.
Atehere i them vrite veten.
Jo me thote vrasja e vetes eshte mekat dhe perfundon ne ferr me pas.
Po mire kur ti mendon se mekati i vetvrasjes do te coje ne zjarr pse nuk mendon se dhe mekati i besimit ne tre Zota do te coje ne ferr.
Une jam i sigurte se do hyje ne parajse perderisa do adhuroj nje Zot te vetem.
Heshti protestanti duke fshehur zerin femeror.

[toni77_toni]

,katoliçizmi dhe islamizmi jane nje sistem ligjesh dhe ceremonish,por krishterimi eshte Krishti vete qe jeton brenda njeriut.

Kerkoj falje nga anëtarët e komunitetit musliman sepse z Agim Shkodra me nxiti te shkruaj por gjithsesi nuk do te zgjatna por dua ti bie shkurt.


z Agim, ku e gjete ti kete shprehje "KATOLIK DHE I KRISHTER"? Ju jeni disa individ qe keni humbur rrugen ne oborr, as qe jeni te krishtere, jeni sekte qe silli rrugëve dhe merrni një kidare në krah dhe kinse keni gjetur Zotin, duke mashtruar njerezit me bombona dhe gjera materiale dhe dilni para tjereve duke shitur mend dhe duke perbuzur Kishen e Krishtit dhe gjakun e shenjtërve qe u derdh gjate shekujve per fe dhe besnikri ndaj Zotit, perbuzni edhe bashkësitë tjera qe besojnë në Zot!!

Jeni shumë gabim dhe te ftoj ta kerkojsh Zotin, thirri Perendisë sepse eshte pranë dhe shumë afer.
Uroj bekime te Zotit per ty Agim dhe uroj qe ta takojsh te Verteten e cila dallon nga fryma e jote - perbuzje dhe gjykime ndaj tjereve.

Sugjerim:
Lexo (Lk 18 10-14) dhe aty te flet Fjala sa per ta kuptuar se kujt i perngjan ti me at krenari dhe perbuzje.

Per ndryshe Kisha katolike eshte ajo qe e mbjelli Jezusi dhe ti qe lexon duhet ta dish se kjo i ka rrënjen në "SHKËMB".
(Mat; 18-19.) (Gjn 21; 15-17.) (Gal 2; 11-14)

Apo per te mesuar se kush eshte Kisha katolike:
Kliko:
http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=118273

Kerkoj falje nga komuniteti musliman dhe nese eshte pengese, moderatoret mund edhe ta fshijne kete shkrim timin dhe nuk me negelet hatri.

respekte.

[toni77_toni]

Kush eshte ne erresisre nuk mund A shikoj.
Ju lutem me ktheni nje pergjigje -Cfare do me thene katolik?

Prap ti me gjykime, nuk me habitë sepse te thash se kjo eshte fryma e jote!!

Katolik do me thënë qe mos me mbetesh sekt ashtu sikurse jeni ju, por ;
Emërtimi katolik rrjedh nga greq. καθολικός, që do të thotë e pergjitshme, gjithësinor, botëror, universal.

Per ndryshe te gjitha i ke ketu:
Kliko:
http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=118273


Është mirë ta marrësh seriozisht sugjerimin tim dhe ta kerkojsh Zotin dhe Mëshiren e Tij.

Paqe dhe bekim per ty z. Agim, Zoti te bekoftë