Cilat jane arsyet e humbjes se demokrateve ne zgjedhje?

[Xhuxhumaku]

Ku është gabuar?
63 tweet
Opinion e Shtunë, 29 Qershor, 2013 | 12:24 pm
[agron tufa] AGRON TUFA

I
Më tërhoqi vëmendjen shënimi i një mikut tim mbi disfatën e Napoleonit në Vaterlo. Sipas historianëve, shkruante ai, “disfata kishte ndodhur për shkak të një imtësie dhe rastësie të pabesueshme, meqë një bari vendës ua paska treguar rrejshëm rrugën (forcave aleate) për në fushëbetejë”. Kështu, sipas këtij versioni, forcat aleate arritën me vonesë, kur ushtria e Napoleonit ishte shpartalluar. Humbja e Berishës, meqë ishte aq e thellë, pa diskutim se i referohet ndonjë rrethane të paparashikuar, e cila e ka çuar mandej në disfatë.
Prandaj duhet analizuar me gjakftohtësi e kthjelltësi se cila ishte kjo “imtësi” apo “rastësi” – kjo “imtësi e rastësishme” apo “rastësi e imtësishme”.
Sepse askush nuk e priste një disfatë kaq të plotë e të menjëhershme të së djathtës së Berishës, askush… Mund të pritej një humbje me diferencë të ngushtë, nëse jo fitore ose barazim, por as specialistët e mediave, as sondazhet/eksitpoll-et (këta orakuj dritëshkurtër të zgjedhjeve), as situata dhe fryma e përcjellë përgjatë fushatave, nuk ka pasur ndonjë “kumt”, qoftë edhe në ajër, sado nuhatje të hollë të kesh, që koalicioni i djathtë i Berishës do të shkrehet menjëherë, si një kala rëre. Madje as kundërshtarët e tij politikë nuk e prisnin këtë humbje të Berishës në përmasat e saj katastrofike, të tillë që as në ëndrrat më të çmendura të delirit të tyre politik nuk e kishin ëndërruar. Aq e papritur dhe e frikshme ka qenë ecuria e avantazhit të koalicionit të majtë në thellimin e vet, sa vetë lideri i LSI, Ilir Meta, u shpreh në një moment para mediave, se “me këtë ecuri po shkojmë drejt mandatit të tetëdhjetë. Nëse marrim mbi tetëdhjetë mandate, për këtë unë nuk mbaj përgjegjësi”. Kjo tregon edhe një herë se sa e papritur ka qenë përmasa e fitores për vetë koalicionin e majtë dhe njëkohësisht, e djathta nuk e ka pasur këtë shkallë disfate as në vitin 1997.
Por nëse në vitin 1997 ndëshkimi i së djathtës erdhi fill pas revolucionit anarkist alla-bolshevik, atëherë cili është shkaku i dukshëm i disfatës së aleancës blu të Berishës?

II
Por ne do ta shtyjmë dhe për pak hamendësimin tonë për të gjetur atë “imtësi” apo “rastësi” të Vaterlosë së Berishës. Lypset të distancohemi nga përrenjtë e fjalamanisë së interpretëve mediatikë nëpër studiot e nxehta të këtyre ditëve, duke e ruajtur të kthjellët arsyetimin, pa ndikimin e nxituar. Ç’është e vërteta, as në versionet e analistëve nuk është dhënë ende ndonjë shkak i dukshëm i disfatës katastrofike të së djathtës në këto zgjedhje. E para që duhet të shtrojmë në fillin e arsyetimit tonë është: ku ka gabuar Berisha dhe qeverisja e tij? Çfarë ka bërë keq veçanërisht qeverisja e tij, që meritoi një ndëshkim me votë masive? Për t’iu përgjigjur këtyre pyetjeve të ngjashme ekzistojnë shumë faktorë, veç e veç, por asnjë i dukshëm. Mos vallë të “dukshme” bëhen këto shkaqe kur ato përbëjnë një tërësi? Është herët për të dhënë një përgjigje të nxituar dhe unë mendoj se me kohë humbësit do të mbërrijnë në këtë analizë. Po meqë secili i djathtë duhet ta vrasë mendjen për arsyet e humbjes, pavarësisht se kishte apo nuk kishte gjë në dorë e madje pavarësisht nëse interesat e tij jetike varen apo nuk varen nga fitorja apo humbja, pra meqë çdo votues (i majtë/ i djathtë) niset drejt kutive me një bindje vetjake në zgjedhjen e tij, le ta shtrojmë edhe një herë pyetjen: çfarë ka bërë keq Berisha që meritoi këtë ndëshkim?
Këtë reflektim mund ta bëjë secili i djathtë. Ndër ta edhe unë që botëkuptimin tim të djathtë nuk e kam formuar falë PD-së ose Berishës dhe që ekzistencën time jetike nuk e kam pas asnjëherë të lidhur me pushtetin e PD-së (ndërkohë që po shkruaj dëgjohet në rrugë zhurmnaja e natyrshme e festës së militantëve të së majtës), po mundohem të numëroj disa nga anët e dobëta të qeverisjes së djathtë në mandatin e saj të fundit, të sapopenalizuar.

III
I pari gabim (dhe më i madhi) i Berishës dhe pushtetit të tij është aleanca e tij e panatyrshme me një kundërshtar jo të një gjaku politik me të. Ky gabim u thellua pafalshëm në momentin kur Berisha nuk mbajti qëndrim të prerë moral për korrupsionin e ministrave të tij aleatë, të njohur si skandali i videos Meta-Prifti, por përkundrazi, u përpoq dhe ia arriti ta mbrojë aleatin e tij kainian. Kjo ia rrëzoi atij hijen kalorësiake të luftëtarit antikorrupsion, hije e cila endej nga ploja e Gërdecit dhe disa biznese të përfolura me Taçi Oil, Fazlliçin etj. Në politikë ka rëndësi besimi në imazh, apo më saktë, në “aurën” e këtij imazhi. Mendoj se përgjatë 8 viteve kjo “aurë” antikorrupsion për qeverinë “Berisha” erdhi duke u venitur pandalshëm.
Gabimi i dytë i Berishës është se vazhdoi të thellojë një sëmundje të vjetër, të trashëguar edhe më parë: moslejimin e debatit, diversitetit dhe demokracisë së brendshme brenda partisë dhe grupit të deputetëve të PD-së.
Gabimi i tretë i Berishës ka qenë, sipas bindjes sime të thellë, se katapultoi në pushtet figura të reja drejtuese pa energjinë e së djathtës, madje me prejardhje nga kupola e kuqe e ish-piramidës së PPSH-së. Nuk është çështje biografie klasore, por pesha e së djathtës nuk ka rënduar në ndërgjegjen historike të këtyre drejtuesve, duke nisur që nga familjet e tyre.
Gabimi i katërt i Berishës është faktorizimi i figurave të ricikluara, plëngprishëse të së djathtës si Pollo, Ruli, Ndoka, Imami, Selami etj., krejt ndryshe nga figurat e freskëta që emëroi në epilogun e qeverisjes së tij në prill të këtij viti, si Mima, Zhiti, Kosova etj.
Gabimi i pestë i Berishës është hedhja në përballjen elektorale të qarqeve figura që nuk kanë pikë lidhjeje me bazën. Figura me profil të zbërdhulët, të cilat më shumë e shkurajojnë të djathtën se sa e motivojnë. Me atë bazë të PD-së të cilën e pati lënë për 8 vjet të braktisur (e kam fjalën tetë vitet e pushtetit), inekzistente, jo vetëm të pakontrolluar, por të dalë jashtë kontrolli, duke i shndërruar kryetarët e degëve të partisë në këto seli si ca sulltanë të plotfuqishëm, gjysmëperëndi lokale që ndanin pushtetin në rrjet nepotik.
Dhe i gjashti gabim fatal i Berishës është përfshirja në fund fare, në prag të fushatës, të renegatëve socialistë, duke krijuar për herë të dytë një situatë absurde, thellësisht të panatyrshme dhe demoralizuese e të pamoralshme (nëse marrim guximin të mendojmë se ka moral në politikë, sidomos në skenën politike shqiptare të viteve të fundit) të bashkëpunimit me socialistët. Një organizëm që përzien grupimet e gjakut krijon vdekje të dyfishtë. Ky azilim politik i socialistëve bëhet edhe më i papranueshëm kur dëbon nga lista ish-deputetë të përkushtuar të së djathtës (Enkelejd Alibeaj, Mark Marku) dhe i zëvendëson ata kokë më kokë – Kastriot Islamin në vend të Alibeajt dhe Gjovalin Kadelin (ish-kryetarin e PS-së së Lezhës) në vend të Mark Markut.
Gabimi i shtatë e më i rëndë, në pikëpamjen time, është sjellja e tij me shtresën më të gjerë që përbën pjesën dërrmuese të ish-të përndjekurve politikë. Ashtu siç e kam theksuar prej vitesh në shkrime të tjera, Berisha vërtet u premtoi atyre dëmshpërblimin dhe skemën pa të sharë të tij, por nuk e përmbushi dot, duke shkaktuar mjaft zhgënjime e nervozizëm. Nuk e kam fjalën për grevën e vjeshtës së vitit të kaluar, si një intrigë e regjizoruar nga opozita, por sjellja e Kryeministrit ndaj grevistëve ishte brengosëse për shumëkënd prej kësaj shtrese, ndonëse ata, me të drejtë, nuk e përkrahën grevën.
Por sjellja ndaj shtresës së ish-të persekutuarve mendoj se ka qenë shpërfillëse në shumë aspekte, duke filluar me mospërfaqësimin e tyre në hierarkinë e politikës dhe pushtetit, në mundësinë e punësimit dhe shkollimit, në avantazhe të tjera sociale, në rehabilitimin e imazhit të tyre historik, në dështimin dhe mosrikthimin e ligjit të lustracionit. Kjo krijoi një ftohje e humbje besimi te kjo shtresë, së cilës iu turrën ta përfshijnë në programet e tyre PS, AKZ dhe FRD. Sigurisht që rrjedhje ka pasur nga kjo shtresë, ose në rastin më të mirë, mosvotim.

IV
Megjithatë, jam i shtrënguar të pohoj se të gjitha shkaqet e shtruara më lart, si veç e veç, si të marra së bashku, nuk e përligjin aspak përmasën katastrofike të humbjes së aleancës së djathtë. Nuk e përligj as i ashtuquajturi konsumim në pushtet prej 8 vitesh. Po kaq vite kishte edhe PS-ja e Fatos Nanos, por diferenca e humbjes së tij në vitin 2005 nuk ishte kaq e thellë sa humbja e tashme e PD-së. Është paradoksale se si një qeverisje që i solli Shqipërisë arritje të padiskutueshme në të gjithë treguesit, që e nxori nga izolacioni qytetarin shqiptar dhe shtroi rrjetin modern infrarrugor nga veriu në jug, të mund të ndëshkohet me humbje të thellë. Qeveria e Berishës pati progres ekonomik të vazhdueshëm gjatë mandatit të parë dhe ruajti nën kontroll të admirueshëm shpërthimin e krizës së përgjithshme ekonomike në Shqipëri kur ajo kishte përpirë prej 4 vitesh gjithë Europën dhe fqinjët tanë.
Atëherë si shpjegohet humbja kaq e thellë e kësaj qeverie, e cila zhvilloi një fushatë të shkëlqyer, me përurime të shumta veprash bonifikuese, ujësjellës, mbi dhjetë mijë kilometra rrugë të asfaltuara rurale (që do të dëshmojnë gjithmonë epokën e qeverisë “Berisha”), përuroi autostradën dhe tunelin Tiranë-Elbasan?
Si shpjegohet humbja e kësaj qeverie që pati një program thuajse realist e pragmatik të zhvillimit me prioritetet e arsyetuara mirë të investimeve për bujqësinë dhe fermerët, për energjetikën dhe finalizimin tërësor të rrjetit të rrugëve nga veriu në jug? Të çfarë natyre janë shkaqet e humbjes? Analistët në media sjellin shumë shkaqe të natyrës teorike. Thonë se “është mbyllur cikli i Partisë Demokratike” (a thua se shpjegimet astrologjike përcaktojnë kohën e një pushteti); thonë se është shkak autoritarizmi (që nuk qe përcaktues në vitin 2009); thonë se humbja është kostoja e 21 janarit (a thua se kjo qe pengesë për votimin e pushtetit lokal të PD-së në vitin 2007 e 2009 bash në Gërdec) etj., etj., pa i dhënë përgjigje një të vërtete të madhe: gjithmonë pushtetet politike në Shqipërinë paskomuniste nuk janë fituar për meritën e fituesit, por për dobësinë, pameritën e pushtetit pararendës. Pra, zgjedhjet nuk fitohen për meritën e forcës politike, por për nivelin e mjerueshëm të kundërshtarit. Mirëpo në një pushtet të djathtë që ka pasur pa dyshim merita, me çfarë mund të shpjegohet jo humbja, por disfata e thellë?

V
Nëse disfata e Berishës dhe PD-së në këto zgjedhje përbëjnë një Vaterlo, atëherë, në akord me legjendën e historianëve për “rastësinë” apo “imtësinë” që u bë shkak i disfatës së Napoleonit, cila mund të ketë qenë kjo “imtësi” tepër e imët dhe e padukshme? Jam i detyruar të kapem pas kësaj logjike, meqenëse asnjë nga shkaqet e “dukshme” nuk e përligj përmasën e disfatës së papritur e të papandehur prej askujt.
Ka diçka me natyrë bizare, e cila me siguri është përgatitur gjatë, shumë kohë para se të fillonte fushata, diç masonike, në heshtje, tinëzisht. Figurativisht kam mendimin se kemi të bëjmë me një “natë”, tash për tash të pazhbirueshme, me një Shën Bartolome elektoral. Për të mos rrëshqitur në shpjegime të mjegullta e “teori konspiracioni” që e neveris, dhe as në një logjikë dedektive, po parashtroj një hamendje, e cila me kohë e fakte ka shumë gjasa të vërtetohet.
Duke ndjekur raportimet nga qendrat e votimit nëpër gjithë Shqipërinë, kemi vënë re një dukuri të pandeshur në votimet e mëparshme: çdo rreth e qark i vendit raportonte, mesatarisht, mbi dhjetë mijë deri në njëzet mijë pjesëmarrës më shumë krahasuar me zgjedhjet paraardhëse. Nga u morën këta zgjedhës dhe pse vendosën befas të votojnë, duke lënë mënjanë pozicionin abstenues? Shumica dërrmuese e tyre janë emigrantë “të peshkuar”, shqiptarë të Greqisë dhe Italisë, me të cilët është punuar sipas një projekti të hollësishëm, me një përpikëri të shprehur në koston e faturës financiare për kokë (votë). Ndryshe nuk shpjegohet që kjo masë dërrmuese e emigrantëve të vijë e organizuar në autokolona autobusësh e tragetesh thjesht për të votuar e për t’u kthyer fill nga erdhi. Habia është se si kjo masë e paqenë më parë në zgjedhje, vjen e voton e gjitha vetëm për PS dhe LSI!
Ka pasur një plan të hollësishëm të blerjes së studiuar masive të votës si brenda vendit, ashtu dhe jashtë, me emigrantët. Duhet të ketë qenë plan afatgjatë i Ilir Metës ky, që mandej është ujdisur me Ramën dhe është shpallur koalicioni i tyre në një ditë ngërdheshëse si 1 prilli i vitit 2013. Raportimet në fillim të procesit elektoral flasin për persona me zarfe (njëri i forcës së LSI u kap me 11 zarfe me nga 5000 lekë).
Një ndër detyrat e para që duhet të bëjë opozita e re (PD-ja) është të mbledhë fakte të tilla dhe të hapë një hetim elektoral mbi blerjet e programuara e të mirëstudiuara të votave.
Në këtë mënyrë mund të na zbardhet enigma e disfatës së thellë të Berishës me koalicionin e djathtë. Për t’ia arritur kësaj duhet të jetë punuar gjatë, duhet të jenë grumbulluar kapitale të dyanshme monetare: nga njëra anë kapitalet e rrjepjes katërvjeçare të shtetit nga LSI dhe nga ana tjetër, tejngopja e listave të PS-së me biznesmenë, ka krijuar shumën e përbashkët për të investuar në votat e masës moskokëçarëse të zgjedhësve. Ndryshe nuk shpjegohet prania e 30 biznesmenëve në listat e socialistëve dhe episodet me zarfe të gatshme për t’u shpërndarë. Nga ky precedent me zarfe duhet të hetohet e të sqarohet një e fshehtë kriminale, e cila është nyja e gjithë konspiracionit elektoral 2013, me gjithë energjinë diabolike që bart përbrenda.
Jo se PD dhe Berisha nuk mund të kishin humbur, por thellësia e disfatës është një produkt artificial, i panatyrshëm. Prandaj duhet kontestuar fort fitorja e bojërave të Rilindjes, që të dimë nëse kjo është “rilindja” e pjesës dërrmuese të Shqipërisë, apo Rilindja e një kllounade të rrezikshme që do t’i bëjnë asaj varrin, një varr të projektuar shtrenjtë me arkivolet prej kristali të oligarkisë së nesërme. Boja kallaji dhe maska e kësaj kllounade satanike duhet të bjerë sa më parë dhe me fakte.

VI
Sido që të ketë qenë mënyra bizare dhe konspiracioni i madh i këtyre zgjedhjeve, humbjen nuk e zhbën dot: ajo duhet pranuar, edhe pse me hile. Përndryshe do të bëhemi gazi i botës. E djathta i mori votat e vitit 2009. Diferencën e bëri investimi i kapitalit të fuqishëm monetar. Shqipëria gjendet pak a shumë si në vitin 1945, me ndryshimin si diktatura staliniste ka shumë gjasa të zëvendësohet me diktaturën oligarkike. Paraja e investuar në blerjen e lirisë dhe ndërgjegjes së dyshimtë të votuesit do pjellë veçse efekte monstruoze. Këtë nuk është në gjendje ta kuptojë votuesi i thjeshtë që i bën llogaritë vetëm për “këtu” e vetëm për “tani”. Kjo është detyrë e elitave largpamëse të së djathtës dhe e potencialit të saj identitar. Problemi më i rëndë për të djathtën është ringritja e saj në këmbë në baza morale e intelektuale. E djathta shqiptare duhet ristrukturuar në një mënyrë jo më hegjemoniste, por gjithëpërfshirëse me krejt thellësinë e spektrit të saj historik e bashkëkohor.
Problemi më i madh i së djathtës është se duhet të prodhojë një lider të përmasave karizmatike të Berishës dhe për dofarë kohe një PD pa Berishën, kam bindjen se do të katandiset një farë shoqate miqësie pa pikë ndikimi. Përvoja e z. Berisha duhet patjetër në ringritjen, rikonceptimin e gjithë legjioneve të së djathtës së vërtetë. Duhet gjetur mënyra e sinqertë, që duke pranuar gabimet e mëparshme, të lëshohet apeli ndaj bërthamës së vërtetë e vitale të së djathtës. Për të përftuar moralin e vërtetë e të qëndrueshëm, PD-ja dhe partitë e djathta duhet të rikthehen te shtresa më e gjerë numerike e popullit të djathtë: tek ish-të persekutuarit. Nëse me një llogari të thjeshtë, sipas shifrave që ka Instituti i Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit, në gjithë Shqipërinë shifra e persekutimit direkt prej komunizmit (të pushkatuar, të burgosur, të internuar) shkon mbi 300 000 qytetarë shqiptarë, atëherë duke llogaritur projeksionin numerik të kësaj shtrese me familjarët, me një mesatare 4 për familje (pa llogaritur mandej brezin e dytë e të tretë), atëherë vetëm nga kjo shtresë e së djathtës mbërrijmë te një shifër mbi një milion e dyqind mijë njerëz, shtresë e aftë kjo për të sjellë çfarëdo përmbysje. Për fat të keq e djathta kurrë nuk e ka marrë seriozisht punën me këtë shtresë, tek e cila ka identitetin dhe shpëtimin e saj të vetëm. Kurrë nuk i ka dhënë të kuptojë me sjellje, me veprime e me zemër se është e një gjaku me të, por përkundrazi, e ka kërkuar shpëtimin dhe ekzistencën e saj te laramania ish-komuniste e kuazikomuniste. Dhe nëse e djathta e dëshpëruar sot do të vazhdojë ta shpërfillë këtë mundësi të vetme e më të madhe, atëherë ajo do të shkojë me siguri drejt një shpërbërjeje e dezintegrimi të plotë, deri në shuarje. Aq më tepër që tash e tutje do t’i duhet të ndeshet me një nomenklaturë politike e oligarkike piramidale, të çimentuar me kapitale astronomike monetare.

http://www.panorama.com.al/2013/06/29/ku-eshte-gabuar/

[Xhuxhumaku]

xhuxhumaku ma shpjegon pak po pa ironi nese mundesh si e humbi saliu shkodren ashtu?

Goldo,
sdi cte te them per shkodren.

ajo qe kam vene re esthe qe ne shkoder jane vene per deputet te forte me leke.

kshu qe nxirre vetre perfundimin.

gjithsesi mund te pyesesh Fler-in per me teper se ajo jeton ne shkoder.

[Xinxerfilli]

Goldo,
sdi cte te them per shkodren.

ajo qe kam vene re esthe qe ne shkoder jane vene per deputet te forte me leke.

kshu qe nxirre vetre perfundimin.

gjithsesi mund te pyesesh Fler-in per me teper se ajo jeton ne shkoder.

Ja ke fut kot xhuxhkë.

Sado leke te marrin Shqiptaret voten se ndyryshojne aq kollaj se nuk merret vesh se ke do votosh ti ke kutia. Nuk eshte vetem Shkodra, eshte e gjithe Shqiperia!!

Shkodra u permbyt kushedi sa here dhe qeveria se rruajti fare. Me thuaj ca investimi u be ne Shkoder 4/8 vjet duke u krahasuar me te gjithe vendet e tjera ne Shqiperi?

Shqiptari ha bar me shumice por duke u lene pas dore dhe duke u tallur me te, edhe bastioni me I madh te jete do vije nje moment qe t'ia beje bam!

[Albo]

Rusmali: Berisha e prezantoi fushatën si betejë personale, humbja mban vetëm emrin e tij

“Kryetari i Partisë, kryeministri i vendit, e prezantoi fushatën si betejën e tij personale. Fitorja dhe humbja këtë herë mund të kishin vetëm një emër, emrin e tij. I gjithë lidershipi i PD-së pranoi me kënaqësi të zhdukej nga faqja e dheut, të zhbëhej, të vihej në bisht. E vunë re shqiptarët, e vuri re dhe media. Kjo nuk është platformë, nuk është program. Kjo është mënyrë sjellje, që nuk është çudi të jetë etiketuar nga votuesit si arrogante”
Kështu është shprehur në një intervistë për Radion Evropa e Lirë, ish ministri i Drejtësisë, Ilir Rusmali, i cili ka etiketuar si përgjegjësin e vetëm për humbjen e PD-së në zgjedhjet e 23 qershorit, kryeministrin Sali Berisha. Rusmali në këtë intervistë të gjatë flet edhe për procesin e zgjedhjes së kreut të ri të PD-së, pas dorëheqjes së parevokueshme të Berishës.
Intevista e plotë

PD pësoi një humbje të thellë në zgjedhjet e 23 qershorit dhe, pa kaluar një javë, nisi një proces të shpejtë rigjenerimi me hapjen e fushatës për zgjedhjen e kryetarit të ri. Çfarë prisni ju nga ky proces?
Përgjigja e pyetjes është mjaft komplekse dhe e vështirë. Ju flisni për zgjedhjen e kryetarit të ri ndërkohë që demokratët ende nuk kanë marrë veten nga humbja tronditëse e zgjedhjeve politike. Ende nuk ka një përgjigje të saktë, të besueshme dhe të gjithëpranuar për shkaqet e humbjes dhe, nëse përkthej saktë fjalët e kryetarit Berisha në mbledhjen e kryesisë, me të cilën nisën procedurat për zgjedhjen e kryetarit të ri, nuk pritet që kjo të ndodhë deri në përfundim të procesit. Analizën e zgjedhjeve do ta bëjë kryetari i ri dhe forumet që do të përzgjedhë ai, pas zgjedhjes së tyre, gjithnjë nëse ata do ta shohin të arsyeshme të merren me këtë punë. Berisha e konsideroi zgjedhjen e kryetarit të ri të partisë si fillimin e ri për partinë, si fillimin e kthesës, si fillimin e fitores. Por fakti që analiza e humbjes nuk po i paraprin procesit bën që zgjedhja e kryetarit të mos bëhet dot fillimi, kapitulli i parë i fitores, por të ngelet kapitulli i fundit (ose i radhës) i humbjes, gjë që e bën gjithë procesin të panatyrshëm dhe joracional.
I panatyrshëm dhe joracional vetëm pse nuk po ndiqet radha?
Sigurisht. Në qoftë se nuk ndiqet radha do të thotë se ende nuk dihen arsyet përse humbëm, ose përse humbëm kaq thellë, do të thotë se askush nuk mund të thotë me siguri se zgjedhja e shpejtë e kryetarit të ri është shpëtimi, apo është thellimi a degjenerimi i së keqes, se shkaku i humbjes qëndronte tek udhëheqësi, siç tha Berisha, apo tek gjithë ekipi drejtues, tek programi elektoral, apo tek metodologjia, tek objektivat e shpallura, apo tek mesazhet e papëlqyeshme.

Në qoftë se nuk ndiqet radha dhe nuk nxjerrim mësime nga humbja tronditëse, atëherë rrezikojmë që zgjidhja që do i ofrojmë demokratëve dhe shqiptarëve në fund të procesit të jetë saktësisht e kundërta e asaj që presin ata. Nëse ata presin drejtimin e ri, ne mund tu ofrojmë një drejtim akoma më të vjetër. Nëse ata presin liderin e panjollë, ne mund tu dhurojmë liderin e përlyer. Nëse ata presin udhëheqësin e fortë, karizmatik, largpamës, të pavarur, të vendosur e energjik, ne mund tu ofrojmë udhëheqësin kukull, pa shpirt, pa vizion, pa autoritet e anemik. Por jo vetëm kaq. Unë kam frikë se nxitimi për të përmbyllur me shpejtësi procesin rrezikon ta dështojë vetë atë. Procesi rrezikon të bëhet formal, i paracaktuar, pa konkurrencë reale autoritetesh dhe vlerash, fals e teatral. Procesi rrezikon të përcillet me mosbesim e indiferencë nga demokratët dhe shqiptarët, për pasojë, të mos i bindë ata. Pasoja, nëse ndodh kështu është devastante. Vetëm se kjo nuk ka për tu vënë re tani. Do të vihet re në zgjedhjet e radhës për pushtetin lokal dhe, akoma më shumë në zgjedhjet e ardhshme politike. Humbësi i parë i këtij nxitimi dhe kësaj mendjelehtësie, pa dyshim që do jetë, kryetari i ri i partisë. Përfituesi më i madh prej tij do jetë pa dyshim kundërshtari ynë politik.
Si duhet vepruar atëherë, sipas jush?
Duke bërë analizën e humbjes. Pa vonesë! Me vendosmëri!
Pse nuk e provoni ju njëherë? Cila është analiza juaj?
Gjatë këtyre ditëve analistët janë përqendruar shumë në arsyetimin se humbja ishte pasojë e arrogancës edhe pse këtë term e kanë interpretuar në mënyra të ndryshme. Unë e di se leximi është gjithmonë personal, por unë besoj se fakti që ata konkordojnë në masë e bën këtë lexim të saktë e të besueshëm. Prandaj dhe sot po preferoj t’i përgjigjem pyetjes jo duke dhënë përjetimin tim, analizën time, por duke sjellë në vëmendje përjetimin dhe arsyetimin e analistëve.

Ata janë goja e opinionit publik. Analiza e tyre është më gjithëpërfshirëse. Vota-ndëshkim për arrogancën do të thotë lehtësisht se ndëshkimi nuk kishte lidhje as me ekonominë, as me pagat, as me shëndetësinë, as me rrugët, me një fjalë as me arritjet, as me premtimet. Ndëshkimi kishte lidhje me sjelljen e lidershipit (këtu nuk kam parasysh vetëm Berishën edhe pse ai, jashtë çdo dyshimi, ka qenë shtylla kurrizore e fushatës).

Këto ditë më ka bërë shumë përshtypje një koment-dëshmi e analistit të mirënjohur Blendi Fevziu. Fevziu ka reputacionin e merituar të një gazetari të mirëinformuar edhe për gjëra që opinioni mund të mos i mësojë kurrë në jetë. Fevziu dëshmonte në një shkrim të para disa ditëve se në mesin e muajit prill (pak para fillimit të fushatës) PD-ja ishte sipas sondazheve 5 pike pas PS-së (koalicionet e kam fjalën). Është e vetëkuptueshme se kjo diferencë e rikuperueshme mund ti ngarkohet në shpinë konsumit që të vjen nga qeverisja.

Por këto sondazhe e nxirrnin PD-në 12 ditë përpara datës së zgjedhjeve 16 pike pas PS-së. Kjo do të thotë se në një muaj fushatë me ne kishte ndodhur një katastrofë e vërtetë, që të mund të justifikojë rënien vertikale. Prandaj pyes veten çfarë kemi bere me sjelljen tone (me sjelljen, jo me programin, as me angazhimet e fushatës) që paskemi shkaktuar tërmet tek njerëzit dhe jemi shfaqur përpara tyre si arrogantë të papranueshëm? Të tjerë mund të rreshtojnë më shumë, por unë mund të rreshtoj vetem kaq:

Kryetari i Partisë, kryeministri i vendit, e prezantoi fushatën si betejën e tij personale. Fitorja dhe humbja këtë herë mund të kishin vetëm një emër, emrin e tij. I gjithë lidershipi i PD-së pranoi me kënaqësi të zhdukej nga faqja e dheut, të zhbëhej, të vihej në bisht. E vunë re shqiptarët, e vuri re dhe media. Kjo nuk është platformë, nuk është program. Kjo është mënyrë sjellje, që nuk është çudi të jetë etiketuar nga votuesit si arrogante.

Kryetari i partisë vetë, pa ndihmën dhe as kundërshtimin e kurrkujt hartoi listat e kandidatëve jashtë çdo lloj parimësie dhe justifikimi moral, politik dhe ligjor. Futi në listat e PD-së eksponentë të spikatur apo tejet agresiv të së majtës dhe u kërkoi demokratëve të votonin në mënyrë të kundërnatyrshme për ta, futi në lista pa pasur fare nevojë kryetarët e partive të tjera dhe u kërkoi demokratëve t’i mirëprisnin ata sikur të ishin demokratë. Këto veprime mesa duket u lexuan menjëherë nga demokratët si veprime qe i hiqnin PD-së së paku 100 mijë vota. Edhe kjo ishte sjellje, jo platformë apo program.

Së fundi, mbushi pjesën tjetër të listave vetëm në bazë të një kriteri: të klientelizmit. Këtu nuk po ndalem gjatë, se bëj pjesë tek të pakënaqurit dhe do më quajnë në konflikt interesi. Por ama duhet të theksoj se edhe kjo sjellje u interpretua qartazi dhe gjerësisht si arrogante.

Sjellja e fundit që unë kam mundur të identifikoj është fakti se, që në fushatë dhe jashtë çdo lloj konteksti, Kryetari i partisë dhe media rreth tij u përpoq të profilizonte trashëgimtarin që Kryetari kishte caktuar për demokratët. Me këto zgjedhje demokratët po lidhnin pazgjidhshmërisht jo vetëm qeverisjen, por edhe fatin e tyre politik.

Edhe pse mund të duket cinike, demokratët dukeshin të lënë pa alternativa dhe pa mundësi zgjedhjeje. Edhe kjo është jashtë çdo lloj dyshimi sjellje që është përcjellë si arrogante. Që të mos ta zgjas shumë, nëse opinionistët thonë është arroganca, atëherë arroganca duhet kërkuar tek gjestet. Nëse demokratët na kanë votuar kundër, atëherë, gjeste arrogante janë ato që kanë zemëruar demokratët.
Dhe si mund ta ndihmoje kjo analize procesin për zgjedhjen e kryetarit te ri?
Le të shohim se ç’po ndodh: Procesi për zgjedhjen e kryetarit të ri duhet të përjetohet nga demokratët si një proces shërimi, nëse duam që ai të jetë pozitiv. Duhet të përcillet jo si arrogancë e re, por si përulësi e thellë, pse jo si ndjesë e kërkuar me zemër në dorë dhe me shpresë për mirëkuptim. A është i tillë në fakt procesi deri tani? Ti marrim gjerat me radhe:

Kryetari i partisë ka dhënë dorëheqjen, por procesi po drejtohet nga fillimi deri në fund prej tij (shenjë e keqe). Lista e deputetëve ishte pjesë thelbësore e pakënaqësisë popullore, por kryetari i partisë deklaron se procesi për zgjedhjen e kryetarit të ri do të ketë në bazë këtë listë famëkeqe (shenjë e keqe dhe kjo). Kandidati i projektuar si fitues është po ai trashëgimtari i fushatës. Për të jemi gati të ndryshojmë procedurat statusore, të mbajmë në kontroll të rreptë partinë, të ndërhyjmë sa herë ka nevojë për t’i sheshuar rrugën, ti krijojmë konkurrencë falso etj (shenjë e keqe dhe kjo). Nëse do vazhdojmë të veprojmë me të njëjtën arrogancë me të cilin humbëm zgjedhjet, atëherë pësimi nuk do na bëhet dot mësim, zgjedhja e kryetarit të ri nuk do bëhet dot “fillim i ri”, do ngelet kapitull i vjetër, i lexuar dhe më parë.
Ç’duhet të ndodhë me zgjedhjen e kryetarit, sipas jush që të konsiderohet fillim i ri?
Procesi duhet të bëhet i vërtetë, të jetë transparent dhe konkurrues, të marrë kohë, të bëhet i pjekur dhe me procedura të sakta, pa ndërhyrje, ndikim të parregullt e manipulime. Procesi duhet t’i nënshtrohet debatit të fortë në publik midis kandidatëve dhe mbështetësve të tyre. Partia duhet të hapet për mbështetësit e të gjithë kandidatëve, shqiptarët duhet të shoqërojnë procesin me opinione, anësi, komente, sondazhe, pse jo me votim. Sa më masiv dhe përfshirës të jetë ky proces, aq më shumë sinergji pozitive kanë për tu çliruar, aq më e shëndoshë dhe e forte do mund të dalë në fund të tij partia, aq më shpejt do mund të rikuperojë ajo nga humbja. Këto që unë them nuk janë as shpikje, as sakrilegj, as të majta, as të djathta, as të panjohura më parë. Janë dije universale, janë praktika të mira politike dhe partiake. Por që procesi të jetë i vërtetë, ai duhet të fillojë nga analiza serioze dhe e çiltër e humbjes sonë dramatike. Pa të nuk fillon dot shërimi. Pa të zgjedhja e kryetarit të ri nuk çlirohet dot nga paragjykimi. Pa të nuk i shpëtojmë dot arrogancës.

Marrë nga Evropa e Lirë

[ganimet]

iku duke ja leshuar vendin nji te dobeti qe do te detyrohet te jap dorheqje para kohe.
Shqiperia dhe shumica e shqiptarve u zhgenjyen me Saliun ,E luten Zotin edhe Djalli leta mer kte qeveri.
dhe e mori.

[Akili-A]

ky Rusmajli eshte i fundit qe duhet te flase per arrogance. pasi edhe ky ushtronte pushtet me te njejten menyre kur kishte postin e kryetarit te grupit parlamentar.

thjesht arroganca e lidershipit ra edhe siper kurrizit te tij duke i cenuar interesin personal ne listat zgjedhore.

[Antiproanti]

Ku është gabuar?
63 tweet
Opinion e Shtunë, 29 Qershor, 2013 | 12:24 pm
[agron tufa] AGRON TUFA

....

IV
Megjithatë, jam i shtrënguar të pohoj se të gjitha shkaqet e shtruara më lart, si veç e veç, si të marra së bashku, nuk e përligjin aspak përmasën katastrofike të humbjes së aleancës së djathtë. Nuk e përligj as i ashtuquajturi konsumim në pushtet prej 8 vitesh. Po kaq vite kishte edhe PS-ja e Fatos Nanos, por diferenca e humbjes së tij në vitin 2005 nuk ishte kaq e thellë sa humbja e tashme e PD-së. Është paradoksale se si një qeverisje që i solli Shqipërisë arritje të padiskutueshme në të gjithë treguesit, që e nxori nga izolacioni qytetarin shqiptar dhe shtroi rrjetin modern infrarrugor nga veriu në jug, të mund të ndëshkohet me humbje të thellë. Qeveria e Berishës pati progres ekonomik të vazhdueshëm gjatë mandatit të parë dhe ruajti nën kontroll të admirueshëm shpërthimin e krizës së përgjithshme ekonomike në Shqipëri kur ajo kishte përpirë prej 4 vitesh gjithë Europën dhe fqinjët tanë.
Atëherë si shpjegohet humbja kaq e thellë e kësaj qeverie, e cila zhvilloi një fushatë të shkëlqyer, me përurime të shumta veprash bonifikuese, ujësjellës, mbi dhjetë mijë kilometra rrugë të asfaltuara rurale (që do të dëshmojnë gjithmonë epokën e qeverisë “Berisha”), përuroi autostradën dhe tunelin Tiranë-Elbasan?
Si shpjegohet humbja e kësaj qeverie që pati një program thuajse realist e pragmatik të zhvillimit me prioritetet e arsyetuara mirë të investimeve për bujqësinë dhe fermerët, për energjetikën dhe finalizimin tërësor të rrjetit të rrugëve nga veriu në jug? Të çfarë natyre janë shkaqet e humbjes? Analistët në media sjellin shumë shkaqe të natyrës teorike. Thonë se “është mbyllur cikli i Partisë Demokratike” (a thua se shpjegimet astrologjike përcaktojnë kohën e një pushteti); thonë se është shkak autoritarizmi (që nuk qe përcaktues në vitin 2009); thonë se humbja është kostoja e 21 janarit (a thua se kjo qe pengesë për votimin e pushtetit lokal të PD-së në vitin 2007 e 2009 bash në Gërdec) etj., etj., pa i dhënë përgjigje një të vërtete të madhe: gjithmonë pushtetet politike në Shqipërinë paskomuniste nuk janë fituar për meritën e fituesit, por për dobësinë, pameritën e pushtetit pararendës. Pra, zgjedhjet nuk fitohen për meritën e forcës politike, por për nivelin e mjerueshëm të kundërshtarit. Mirëpo në një pushtet të djathtë që ka pasur pa dyshim merita, me çfarë mund të shpjegohet jo humbja, por disfata e thellë?

V
Nëse disfata e Berishës dhe PD-së në këto zgjedhje përbëjnë një Vaterlo, atëherë, në akord me legjendën e historianëve për “rastësinë” apo “imtësinë” që u bë shkak i disfatës së Napoleonit, cila mund të ketë qenë kjo “imtësi” tepër e imët dhe e padukshme? Jam i detyruar të kapem pas kësaj logjike, meqenëse asnjë nga shkaqet e “dukshme” nuk e përligj përmasën e disfatës së papritur e të papandehur prej askujt.
Ka diçka me natyrë bizare, e cila me siguri është përgatitur gjatë, shumë kohë para se të fillonte fushata, diç masonike, në heshtje, tinëzisht. Figurativisht kam mendimin se kemi të bëjmë me një “natë”, tash për tash të pazhbirueshme, me një Shën Bartolome elektoral. Për të mos rrëshqitur në shpjegime të mjegullta e “teori konspiracioni” që e neveris, dhe as në një logjikë dedektive, po parashtroj një hamendje, e cila me kohë e fakte ka shumë gjasa të vërtetohet.
Duke ndjekur raportimet nga qendrat e votimit nëpër gjithë Shqipërinë, kemi vënë re një dukuri të pandeshur në votimet e mëparshme: çdo rreth e qark i vendit raportonte, mesatarisht, mbi dhjetë mijë deri në njëzet mijë pjesëmarrës më shumë krahasuar me zgjedhjet paraardhëse. Nga u morën këta zgjedhës dhe pse vendosën befas të votojnë, duke lënë mënjanë pozicionin abstenues? Shumica dërrmuese e tyre janë emigrantë “të peshkuar”, shqiptarë të Greqisë dhe Italisë, me të cilët është punuar sipas një projekti të hollësishëm, me një përpikëri të shprehur në koston e faturës financiare për kokë (votë). Ndryshe nuk shpjegohet që kjo masë dërrmuese e emigrantëve të vijë e organizuar në autokolona autobusësh e tragetesh thjesht për të votuar e për t’u kthyer fill nga erdhi. Habia është se si kjo masë e paqenë më parë në zgjedhje, vjen e voton e gjitha vetëm për PS dhe LSI!
Ka pasur një plan të hollësishëm të blerjes së studiuar masive të votës si brenda vendit, ashtu dhe jashtë, me emigrantët. Duhet të ketë qenë plan afatgjatë i Ilir Metës ky, që mandej është ujdisur me Ramën dhe është shpallur koalicioni i tyre në një ditë ngërdheshëse si 1 prilli i vitit 2013. Raportimet në fillim të procesit elektoral flasin për persona me zarfe (njëri i forcës së LSI u kap me 11 zarfe me nga 5000 lekë).
Një ndër detyrat e para që duhet të bëjë opozita e re (PD-ja) është të mbledhë fakte të tilla dhe të hapë një hetim elektoral mbi blerjet e programuara e të mirëstudiuara të votave.
Në këtë mënyrë mund të na zbardhet enigma e disfatës së thellë të Berishës me koalicionin e djathtë. Për t’ia arritur kësaj duhet të jetë punuar gjatë, duhet të jenë grumbulluar kapitale të dyanshme monetare: nga njëra anë kapitalet e rrjepjes katërvjeçare të shtetit nga LSI dhe nga ana tjetër, tejngopja e listave të PS-së me biznesmenë, ka krijuar shumën e përbashkët për të investuar në votat e masës moskokëçarëse të zgjedhësve. Ndryshe nuk shpjegohet prania e 30 biznesmenëve në listat e socialistëve dhe episodet me zarfe të gatshme për t’u shpërndarë. Nga ky precedent me zarfe duhet të hetohet e të sqarohet një e fshehtë kriminale, e cila është nyja e gjithë konspiracionit elektoral 2013, me gjithë energjinë diabolike që bart përbrenda.
Jo se PD dhe Berisha nuk mund të kishin humbur, por thellësia e disfatës është një produkt artificial, i panatyrshëm. Prandaj duhet kontestuar fort fitorja e bojërave të Rilindjes, që të dimë nëse kjo është “rilindja” e pjesës dërrmuese të Shqipërisë, apo Rilindja e një kllounade të rrezikshme që do t’i bëjnë asaj varrin, një varr të projektuar shtrenjtë me arkivolet prej kristali të oligarkisë së nesërme. Boja kallaji dhe maska e kësaj kllounade satanike duhet të bjerë sa më parë dhe me fakte.

VI
Sido që të ketë qenë mënyra bizare dhe konspiracioni i madh i këtyre zgjedhjeve, humbjen nuk e zhbën dot: ajo duhet pranuar, edhe pse me hile. Përndryshe do të bëhemi gazi i botës. E djathta i mori votat e vitit 2009. Diferencën e bëri investimi i kapitalit të fuqishëm monetar. Shqipëria gjendet pak a shumë si në vitin 1945, me ndryshimin si diktatura staliniste ka shumë gjasa të zëvendësohet me diktaturën oligarkike. Paraja e investuar në blerjen e lirisë dhe ndërgjegjes së dyshimtë të votuesit do pjellë veçse efekte monstruoze. Këtë nuk është në gjendje ta kuptojë votuesi i thjeshtë që i bën llogaritë vetëm për “këtu” e vetëm për “tani”. Kjo është detyrë e elitave largpamëse të së djathtës dhe e potencialit të saj identitar. Problemi më i rëndë për të djathtën është ringritja e saj në këmbë në baza morale e intelektuale. E djathta shqiptare duhet ristrukturuar në një mënyrë jo më hegjemoniste, por gjithëpërfshirëse me krejt thellësinë e spektrit të saj historik e bashkëkohor.
Problemi më i madh i së djathtës është se duhet të prodhojë një lider të përmasave karizmatike të Berishës dhe për dofarë kohe një PD pa Berishën, kam bindjen se do të katandiset një farë shoqate miqësie pa pikë ndikimi. Përvoja e z. Berisha duhet patjetër në ringritjen, rikonceptimin e gjithë legjioneve të së djathtës së vërtetë. Duhet gjetur mënyra e sinqertë, që duke pranuar gabimet e mëparshme, të lëshohet apeli ndaj bërthamës së vërtetë e vitale të së djathtës. Për të përftuar moralin e vërtetë e të qëndrueshëm, PD-ja dhe partitë e djathta duhet të rikthehen te shtresa më e gjerë numerike e popullit të djathtë: tek ish-të persekutuarit. Nëse me një llogari të thjeshtë, sipas shifrave që ka Instituti i Studimeve të Krimeve dhe Pasojave të Komunizmit, në gjithë Shqipërinë shifra e persekutimit direkt prej komunizmit (të pushkatuar, të burgosur, të internuar) shkon mbi 300 000 qytetarë shqiptarë, atëherë duke llogaritur projeksionin numerik të kësaj shtrese me familjarët, me një mesatare 4 për familje (pa llogaritur mandej brezin e dytë e të tretë), atëherë vetëm nga kjo shtresë e së djathtës mbërrijmë te një shifër mbi një milion e dyqind mijë njerëz, shtresë e aftë kjo për të sjellë çfarëdo përmbysje. Për fat të keq e djathta kurrë nuk e ka marrë seriozisht punën me këtë shtresë, tek e cila ka identitetin dhe shpëtimin e saj të vetëm. Kurrë nuk i ka dhënë të kuptojë me sjellje, me veprime e me zemër se është e një gjaku me të, por përkundrazi, e ka kërkuar shpëtimin dhe ekzistencën e saj te laramania ish-komuniste e kuazikomuniste. Dhe nëse e djathta e dëshpëruar sot do të vazhdojë ta shpërfillë këtë mundësi të vetme e më të madhe, atëherë ajo do të shkojë me siguri drejt një shpërbërjeje e dezintegrimi të plotë, deri në shuarje. Aq më tepër që tash e tutje do t’i duhet të ndeshet me një nomenklaturë politike e oligarkike piramidale, të çimentuar me kapitale astronomike monetare.

http://www.panorama.com.al/2013/06/29/ku-eshte-gabuar/

Ketij autorit do t'i mjaftonste studimi i kujdesshem i rezultateve ne komuna, rrethe dhe qarqe per te arritur tek perfundimi se supozimet e tij per blerjen/shitjen masive te votes jane te pabazuara dhe irelevante per rezultatin e votimeve.

Nuk e di a eshte simpatizant i flakte i Berishes apo per arsye tjera personale nuk do ta shkruaj te verteten, por arsya kryesore dhe me e thjeshte e humbjes se thelle, jo vetem sipas mendimit tim, e ka emrin Sali Berisha. Paraqitja e tij publike, sidomos gjate viteve te fundit, ka qene aq e padurueshme, e neveritshme, primitive dhe pergjithesisht e papranueshme per nje pjese te madhe te qytetareve te rendomte shqipetar, sa qe ndeshkimi i tij ishte vetem ceshtje e kohes. Cdo kryeminister i Shqiperise me sjellje te ngjashem do te ndeshkohej edhe me keq se Sali Berisha.

Perndryshe, PD votat kryesore i ka humbur ne jug te Shqiperise, ku ka humbur rreth 35.000 vota, te cilat, me perjashtime te vogla p.sh. ne Fier, kane shkuar direkt ne llogari te LSI-se dhe te koalicionit te majte. Ne pjeset tjera shumica absolute e votave te humbura ka shkuar ne llogari te partive te koalicionit te djathte ose pjeserisht tek FRD dhe AKZ.

[Xhuxhumaku]

Rusmali si arrogancë e Berishës

Nga Nebil ÇIKA

Anëtari i kryesisë, deputeti dhe kryetari i Komisionit parlamentar të Ligjeve Ilir Rusmali ka “tronditur” opinionin publik me një intervistë, ku akuzonte për arrogancë e gjëra të tjera kryetarin e dorëhequr PD-së, Kryeministrin Sali Berisha. Dua të theksoj që në fillim se konstatimi i z. Rusmali është i drejtë dhe besoj se me marrjen e përgjegjësisë për humbjen e zgjedhjeve ish-shefi i tij Berisha ka pasur parasysh edhe arrogancën e manifestuar prej tij dhe qeverisjes së tij, ku zoti akuzues ka pasur rol e poste të rëndësishme. Po nëse ka demonstrim dhe provë të qartë të arrogancës së Berishës, është pa dyshim z. Rusmali dhe pozicionet e tij politike në PD. Në këto ditë paszgjedhore jemi përqendruar në analizën e humbjes se zgjedhjeve nga PD-ja dhe, siç mund t’u ketë rastisur ta keni lexuar, kam përcaktuar si shkak të kësaj katastrofe politike e elektorale rrëshqitjen majtas të PD-së dhe burimet njerëzore janë një tregues i qartë i këtij fenomeni. Është fakt i njohur që z. Rusmali ka qenë politikani më i kontestuar nga baza e djathtë e PD-së, në mënyrë të veçantë nga ish-të përndjekurit politikë për shkak të origjinës komuniste, por dhe qëndrimit personal të tij ndaj kësaj shtrese, problemeve dhe halleve të saj, që pritej t’i zgjidhte PD-ja. Zoti Rusmali është i biri i një prej drejtuesve të lartë të diktaturës komuniste, i përfolur si konservator dhe zbatues i ashpër i luftës së klasave. Dhjetëra dëshmi e dëshmitarë nga Përmeti në Elbasan, Tiranë e gjetkë kanë vërtetuar implikimin e tij në krime të komunizmit. Kjo ka mjaftuar për ta bërë të padëshirueshme praninë e tij në radhët e PD-së e sidomos në kupolën politike të saj, por situata është rënduar edhe më shumë nga qëndrimi i tij politik ndaj “armiqve” të komunizmit, pothuaj i pa ndryshuar nga ai i të atit të tij. Nuk është se kjo situatë apo ky raport i z. Rusmali me pjesën e djathtë të anëtarësisë dhe elektoratit të PD-së nuk dihej nga z. Berisha, por ka qenë ai që jo vetëm e ka nënvlerësuar këtë raport, por i ka mundësuar z. Rusmali një karrierë të lakmueshme politike, deri në postin e zëvendëskryeministrit të vendit. Si kryetar i Komisionit parlamentar të Ligjeve, z. Rusmali është përgjegjës për një nga ligjet më problematike e me impakt në ftohjen e PD-së me bazën e saj elektorale: ligjin për dëmshpërblimin e ish-të përndjekurve politikë. Ligji detyronte grumbullimin e dhjetëra dokumenteve për marrjen e statusit në arkivat e shtetit shqiptar, një torturë më vete për ish-të përndjekurit politikë, shumica të moshuar, të lodhur e të sëmurë nga vuajtjet e diktaturës së drejtuar edhe nga babai i tij. Ligji përjashtonte nga dëmshpërblimi kategori të caktuara të ish-të përndjekurve politikë të komunizmit, ku spikati përjashtimi i të akuzuarve si “terrorist”, pjesa me e madhe e të cilëve ishin varur apo pushkatuar. Dihet që akuza për terrorizëm u shtohej atyre kundërshtarëve që qeveria komuniste kishte vendosur t’i ekzekutonte, pasi ligji komunist për këtë vepër penale parashikonte dënim vetëm me vdekje. Gjyqtarëve u mbetej të përcaktonin vetëm formën e ekzekutimit të tij, me pushkatim apo me varje. Personalisht e kam trajtuar disa herë në medie këtë hile kriminale të ligjit për dëmshpërblimin e ish-të burgosurve politikë dhe shembulli më tipik është përjashtimi nga dëmshpërblimi të dy heronjve të qendrës antikomuniste të revoltës së Qafës së Barit, Sokol Sokolit e Tomë Ndojës, të nderuar me dekoratën e lartë “Nderi i Kombit”. Por jo vetëm kaq. Qindra të pushkatuar politikë pa gjyq janë përjashtuar nga ky ligj nga kriteret absurde kohore apo mungesë dokumentacioni nga arkivat komuniste, që sigurisht do t’i fshihnin çdo gjurmë për krimet e tyre. Në një reagim timin ndaj këtij ligji i kam kujtuar z. Berisha gabimin e lënies se këtij ligji aq me rendësi për mijëra anëtarë e votues të PD-së në duar të djemve të sekretarëve të parë, që në fakt ishte vetëm një: vetëm Ilir Rusmali. Sigurisht që as thirrja ime publike dhe askush tjetër nuk ia ndryshoi mendjen Berishës, kumbarit politik të z. Rusmali, i cili me arrogancë shpërfilli çdo reagim ndaj tij dhe ligjit që vazhdon të jetë edhe sot ashtu siç e përgatiti Rusmali. Me pak fjalë, “arroganti” Berisha preferoi Rusmalin përballë zemërimit të mijëra votuesve fanatikë të tij, për të mbërritur si përfundim te rezultati i 23 qershorit. Në këto zgjedhje z. Berisha e zhvendosi nga lista e sigurisë z. Rusmali (gjë që besohet të jetë edhe burimi i zemërimit të tij), por ishte shumë vonë dhe, me sa duket, atëherë e kishte marrë ferra uratën.

Prania e z. Rusmali në nivele të larta të politikës së PD-së ka zhvlerësuar më shumë se gjithçka tjetër një pretendim të drejtë në retorikën politike të z. Berisha në betejën me kundërshtarët e tij ish-komunistë. “Këlyshët e Bllokut!” – i akuzonte me të drejtë Berisha drejtuesit e PS-së, por kjo akuzë e tij bëhej politikisht dhe elektoralisht sapo në medie, parlament apo forume të PD-së dëgjohej emri apo shfaqej fytyra e z. Rusmali. Kush mund të më thotë sot: ku është ndryshimi midis djalit të Kristaq Ramës dhe djalit të Çajup Rusmalit? Unë personalisht nuk kam parë kurrë ndonjë ndryshim. Besoj se në këtë përfundim timin kanë mbërritur edhe mijëra shqiptarë të tjerë ish-mbështetës të PD-së, që kësaj radhe zgjodhën për të votuar pjesën “këlyshët” socialistë të Bllokut.

Pra, siç thamë, z. Rusmali si politikan më shumë e ka dëmtuar sesa e ka ndihmuar politikisht dhe elektoralisht PD-në dhe z. Berisha. Nuk e di ç’llogari kishte bërë e çfarë fitimi shihte apo merrte lideri demokrat me këtë kumbari më shumë se politike për Ilir Rusmalin, por është e sigurt se ai përbën provën më të spikatur të arrogancës së tij politike. Nuk është hera e parë që z. Berisha merr goditje “nën brez” nga kanakarët më shumë se politikë të tij. Ironia e fatit është se ndërkohë që z. Rusmali anatemon publikisht z. Berisha, ndërkohë që viktimat e babait dhe ligjeve të tij vazhdojnë të qajnë ende në oborrin e PD-së për humbjen e sidomos dorëheqjen e “arrogantit” Sali Berisha.

http://www.gazetametropol.com/rusmal...ce-e-berishes/

[Xhuxhumaku]

Çfarë (s)bëri Sali Berisha?

Nga Nebil ÇIKA

Lideri historik i PD-së, Sali Berisha, ka befasuar dje gjithë kundërshtarët e tij politikë dhe jo vetëm ata, si dhe ka prekur përkrahësit e tij me aktin më normal që mund të bëjë një figurë politike me përmasat e tij. Si një burrë shteti, ai morri përsipër gjithë përgjegjësinë për humbjen e forcës së tij politike në zgjedhjet e 23 qershorit dhe dha dorëheqjen nga të gjitha funksionet e partisë, duke i hapur rrugë një formatimi të ri politik të PD-së e ndoshta të krejt së djathtës shqiptare. Dje mijëra qytetarë, kryesisht të rinj, përcollën me lot në sy largimin nga lidershipi të Sali Berishës, një vlerësim ky që do ta kishte zili çdo politikan dhe besoj se z. Berisha e meriton një respekt të tillë. Në fjalën e dorëheqjes nga lidershipi z. Berisha përmendi disa nga arritjet politike të PD-së dhe vendit nën drejtimin e tij, por sigurisht la shumë pa thënë për shkak të momentit dhe të mundësisë së reduktuar që të jep një fjalim në pak minuta.

Çfarë bëri Berisha?

Në këtë profil të paautorizuar të z. Berisha do të mundohem të kujtoj ato që ai ka bërë dhe nuk ka bërë si politikan, nga të cilat do të vlerësohet sot dhe nesër roli dhe kontributi i tij në historinë e këtij vendi. Sali Berisha ka qenë dhe mbetet politikani më i formuar dhe më i spikatur i politikës shqiptare që kur ai hyri aktivisht në të në vitin 1990. Me një shkallë të lartë inteligjence, kulturë të gjerë e karakter të fortë, ai ka qenë dhe vazhdon të jetë ende i pakonkurrueshëm si politikan në planin personal. Udhëhoqi opozitën e parë antikomuniste pas pesë dekadave diktaturë të egër dhe dominoi tranzicionin politik për 23 vjet. Spikati si politikan për pamundësinë e konkurrencës nga kundërshtarët dhe rivalët e tij, por edhe për shkak të kontrastit me përdhesin e tij të diskretituar komunist Ramiz Alia (midis cilësive intelektuale, kulturore e morale të të dyve as që mund të bëhet krahasim).

Si kryetar i parë i shtetit demokratik shqiptar, por dhe si kryeministër më vonë, ai ka meritën e një sërë politikash, ligjesh e reformash, që transformuan Shqipërinë nga vendi më i izoluar dhe i shtypur në botë në anëtarë të NATO-s dhe në prag të BE-së. Pothuaj të gjitha hapat e rrugëtimit për “kthimin në shtëpi” të Shqipërisë janë arritur apo firmosur deri tani vetëm prej tij. Anëtarësimi në Këshillin e Europës, anëtarësimi në NATO, heqja e vizave dhe lëvizja e lirë në zonën “Shegen”, plotësimi i kushteve për statusin e vendit kandidat në BE etj. janë akte marrëveshje që kanë para së gjithash firmën e Sali Berishës.

Në aspektin ekonomik e social punët dhe reformat e z. Berisha janë të shumta e të njohura për publikun shqiptar, por unë do të përmend një prej tyre, që besoj se e ka futur më shumë se gjithçka në histori atë: infrastrukturën. Nuk ka qytetet, zonë apo katund të vendit që të mos ketë një rrugë, shkollë apo vepër tjetër publike të mos jetë ndërtuar gjatë qeverisjes së Berishës. Piketa këto të hyrjes dhe mbetjes në histori të tij. Rruga e Kombit, por edhe tuneli i Kërrabës janë vetëm dy nga veprat e mëdha, por shumë të rëndësishme për vendin dhe kombin, ndërtuesin politik, të cilat mjaftojnë që shumica e shqiptarëve ta kujtojë me respekt.

Berisha është gjithashtu një politikan nacionalist. Ai e mori drejtimin e shtetit amë në një situatë me shumë probleme për shqiptarët në të gjitha hapësirat etnike. Kosova dhe shqiptarët e Maqedonisë dhe ata të Malit të Zi ishin nën represionin shovinist sllav dhe ishin lënë në mëshirë të fatit nga shteti komunist shqiptar i Hoxhës dhe Alisë, ndërkohë që çështja çame ishte pothuaj një tabu. Të gjitha këto probleme u zgjidhen apo u vunë në lëvizje edhe nga vizioni e kontributi politik i Berishës. Slogani i tij njohur “një komb, një qëndrim” u bë lajtmotivi që çoi në çlirimin e Kosovës dhe rritjes së të drejtave etnike të shqiptarëve në Maqedoni. Çështja çame u ngrit për herë të parë në bisedime me shtetin grek, u përfshi në traktatin e miqësisë midis dy vendeve gjatë qeverisjes së z. Berisha, ndërkohë që rezoluta për Çamërinë u bë e mundur nga votat e deputetëve të PD-së, atëherë në opozitë. Artikulimi i tij për bashkimin kombëtar në kremtimet e 100-vjetorit të pavarësisë në Shkup e Vlorë, ku theksoi koordinatat “nga Presheva në Prevezë” si dhe sipërfaqen 67 mijë km katrorë, janë piketa që do të orientojnë politikën atdhetare dhe projektin e bashkimit kombëtar, një aspiratë mbarëkombëtare. Jo pak herë kjo politikë nacionaliste i ka kushtuar politikisht Berishës, sidomos në raport me faktorët antishqiptarë brenda dhe jashtë vendit, megjithatë ai nuk ka ngurruar ta shprehë politikisht këtë aspekt të vetëdijes e politikës së tij.

Çfarë nuk bëri Berisha?

Këto që thamë më lart janë një pjesë e atyre që besoj se bëri mirë Sali Berisha, të mjaftueshme për të përcaktuar punën dhe figurën e tij si politikan. Por besoj se është i pamjaftueshëm një profil ku nuk thuhen edhe ato që ai nuk bëri apo nuk i bëri mirë. Berisha mori përsipër të drejtonte një parti opozitare të ideuar, lindur e formuar në kushtet e diktaturës me aq sa lejonte ajo liri e detyruar, por dhe e kontrolluar nga Ramiz Alia. Ai ktheu në parti politike një lëvizje studentore kundër diktaturës, të paqartë ideologjikisht dhe të paorganizuar politikisht. Në kushtet e mungesës së hapësirave të nevojshme demokratike dhe terrenit të minuar organizativ nuk mund të thuhet se PD-ja e Berishës ishte një forcë politike e djathtë. Mungesa e përvojës politike e demokratike, por dhe lidhja e fortë me komunizmin e disa prej drejtuesve të saj të fillimit çuan në një devijim majtas të PD-së drejtuar nga Berisha. Në fillim frika mund të përdorej si justifikim i këtij majtizmi të PD-së, por linja e mbajtur më vonë, sidomos pas fitores së zgjedhjeve në vitin 1992, nuk justifikohet dot. Berisha duket se ka një problem që vazhdon ta demonstrojë edhe sot pas 23 vjetësh në politikë e që përbën edhe problemin e tij më të madh: diferencën midis retorikës dhe aksionit antikomunist. Kam bindjen se ai ka qasje të ndryshme për komunizmin si sistem e teori dhe komunistët si përçues e implementues të tyre. Mendoj se dekomunistizimi i vendit është dështimi dhe problemi më serioz politik i Berishës. Raporti i tij politik, personal e partiak me pronën dhe komunizmin përbejnë pa dyshim një handikap për një politikan antikomunist e për më tepër i djathtëm siç pretendon apo duhej të ishte Berisha. Miratimi i ligjit nr. 7501 ose ndarja me metoda komuniste e tokës, mosndëshkimi i autorëve të krimeve të komunizmit e në mënyrë të veçantë dështimi i një ligji për lustracionin janë elemente politike që nuk kanë ndonjë lidhje me filozofinë e djathtë politike apo me platforma e programe gjithashtu të tilla. Stacionimi në këtë pikë për 23 vjet na e bën të vështirë ta pranojmë djathtizmin e pretenduar te Berisha dhe krejt partia që ai krijoi e drejtoi nga 1990-a e deri tri ditë më parë. Kur them se Berisha ka qasje të ndryshme për komunizmin dhe komunistët kam parasysh edhe partinë e shumë prej tyre në PD dhe strukturat politike të saj. Besoja se revolucioni i armatosur i vitit 1997, që çoi në rrëzimin e dhunshëm të qeverisë se tij, do ta ndryshonte mendimin e z. Berisha për komunistët, por fatkeqësisht nuk ndodhi kështu. Në retorikën politike z. Berisha flet shpesh për Bllokun komunist dhe këlyshët e tij, por disa syresh, përfshirë edhe ish-bashkëthemeluesin e PD-së, të ndjerin Gramoz Pashko, ishin apo janë të tillë. PD-ja dhe trupa e saj elektorale ka sot brenda saj konsiderueshëm ish-komunistë e bashkëpunëtorë të Sigurimit të Shtetit, gjë që me informacionin dhe autoritetin që ka Berisha mund dhe duhej ta kishte ndaluar, nëse vërtet donte të drejtonte një forcë politike të djathtë. Në konceptin tim në një krahasim të mundshëm me vendet e BE-së, PDja do ta kishte të pamundur të konsiderohej e djathtë dhe nuk arrij ta kuptoj dot motivin dhe tolerancën e PPE-së për ta pranuar si anëtare të saj.

Përzgjedhja e burimeve njerëzore është një tjetër problem i Berishës. Postulati “Berisha gabon kur merr, jo kur heq”, që qarkullon në rrethe politike e mediatike, e shpjegon me së miri këtë dobësi politike të z. Berisha. Kështu, njerëz me karriera politike të mundësuara kryesisht prej tij, si Bamir Topi apo Spartak Ngjela etj., janë kthyer sot në armiq të tij, ndërkohë që ish-armiq deri me armë si Arben Imami apo Kastriot Islami, janë pjesë e rëndësishme e strukturave politike e elektorale të PD-së.

Mosmirënjohja është pjesë e moralit politik, nëse ka një të tillë, por ajo që ka ndodhur me PD-në e drejtuar nga Berisha besoj se i kalon kufijtë. Njerëz në politikë apo medie, që e ndihmuan atë të vinte në pushtet në vitin 2005, u braktisën menjëherë pas marrjes së tij dhe u zëvendësuan me ish-kundërshtarë më shumë se politikë, servilë e sharlatanë të fiksuar pas pushtetit, që e kanë braktisur e kanë ndryshuar tenderim menjëherë pas humbjes së 23 qershorit. E kuptoj ëmbëlsinë e servilizmit, por mendoj se mosmirënjohja është një gjë e pafalshme për qeniet normale humane dhe shtimi i radhëve të viktimave të saj të çon në katastrofa politike si kjo e zgjedhjeve të fundit

Si përfundim dua të theksoj faktin se Berisha bëri shumë gjera, por la të paplotësuar misionin politik të pretenduar të PD-së: dekomunistizimin e vendit. Për të gjitha ato që thashë më lart ish-komunistët jo vetëm që nuk u përgjigjën për krimet e tyre, por u nderuan, u pasuruan dhe sot janë sërish në pushtet. Fakti që z. Berisha i ka akuzuar kundërshtarët e tij si këlyshë të Bllokut dhe mundësia që u dha atyre për të ardhur në pushtet tregon se me apo pa dashje jemi përballë një pune apo misioni të papërfunduar të tij. Të paktën unë kështu besoj. Nuk mund të pretendosh sukses të plotë politik kur pas 23 vjetësh jete e beteje politike e lë Shqipërinë në duart e atyre që pretenduam se ua morëm 21 vjet më parë. Sot Kolekat, Kapot, Kokëdhimat, Yllët, Ziçishtët, Çukot, Gërmenjët e të tjerë emra të njohur të kupolës së diktaturës komuniste janë në parlament dhe në qeveri, gjë që flet vetë për dështimin e përmbysjes apo zhdukjes së plotë të komunizmit, një prej gjërave më të rëndësishme, apo më mirë të themi misionit që z. Berisha, për arsye ende të pashpjeguara, nuk e mbaroi dot.

Sigurisht që ky është vetëm një konstatim i shpejtë për ato që ka bërë dhe nuk ka bërë dot z. Berisha. Sigurisht që ka kohë për të llogaritur e analizuar punën dhe veprimtarinë e tij politike, pasi ky nuk është fundi i saj. Mbase ai vetë do të mundë të sqarojë e justifikojë ato që nuk bëri dot, ndërkohë që historia do ta ndriçojë edhe më qartë punën dhe figurën politike të tij.

http://www.gazetametropol.com/cfare-sberi-sali-berisha/

[Albo]

Alibeaj: PD humbi nga arroganca e ministrave dhe spostimi ideologjik

Tiranë - Ish-deputeti i Partisë Demokratike, që në zgjedhjet e 23 qershorit u la jashtë listave të PD-së, Enkeled Alibeaj, ka komentuar garën e brendshme në PD, i ftuar në emisionin “Prizëm” në ”AS”. Për Alibeajn, gara për drejtimin e PD-së është reale. “…Është garë e tillë nisur nga disa indikatorë, së pari nisur nga silueta politike e secilit prej konkurrentëve. Kjo do të thotë që secili prej tyre ka një siluetë të fortë konsistente deri në elitën më të lartë të PD-së, që do të thotë dhe në aspektin njerëzor, askush nuk do të donte të ishte i përdorur në këtë rast, dhe ky është indikator që lind thjesht dhe vetëm nga karakteri i secilit prej tyre”,- tha Alibeaj ndër të tjera. Ai argumen-ton gjithashtu edhe arsyet e humbjes së PD-së duke filluar që nga koalicioni me LSI-në. ”…Pati një lloj thyerjeje të madhe të psikozës politike dhe qeverisëse në vitin 2009 dhe kë-tu i referohem koalicionit të bërë me LSI-në. Ishte një kalim i madh politik, etik, në kup-timin politik të fjalës.

Një forcë e majtë me një forcë të djathtë, e cila injektoi edhe në anëtarësinë e PD-së një ndryshim të madh psikologjik për të gjithë kulturën e tyre de-mokratike dhe politike që ishte krijuar deri në atë kohë. Deri në vitin 2009, konturet e ndarjes i majtë/ i djathtë bashkë me të gjithë nostalgjinë politike, bashkë me të gjithë vlerësimin reciprok të të dy krahëve politikë ishin qartësisht të ndarë”, – tha ai. Spostimi ideologjik apo siç e quajti Alibeaj ‘zbutja’ e qëndrimit ndaj disa vlerave të lib-eraldemokracisë të konservatorizmit të PD që burojnë edhe nga historia e saj, sol-li sipas tij një ulje të vigjilencës së dre-jtuesve të lartë të PD-së, duke e filluar me trupën e ministrave dhe më poshtë me trupën e drejtorëve dhe të pjesës tjetër. “… Për ta shtjelluar, qenia në një kohë të gjatë e ministrave si në mandatin e parë dhe atë të dytë, cilësia jo shumë pozitive e qe-verisjes në atë hapësirë të ministrave, dre-jtorëve apo dhe niveleve më të ulëta, të qe-nit të distancuar nga baza e anëtarësisë, madje deri në cilësi jo shumë pozitive të qe-verisjes po themi në terma edhe të prakti-kave jo të shëndosha deri edhe korruptive politike, apo dhe më tepër sesa kaq, bëri që të ndodhë ajo që unë e quajta humbje e vigjilencës së PD-së ndaj anëtarësisë së saj”, – tha ai.

Alibeaj shpjegon gjithashtu se PD-ja ka qenë gjithmonë e ndjeshme ndaj zërit të bazës, dhe ai që mbante lidhjet në mënyrë të shkëlqyer sipas tij ishte vetëm Berisha. “Kjo që po ju them u shndërrua në sentenca të tilla, saqë rëndom në ambi-entet e PD-së thuhej se telefonin e hap zoti Berisha, nuk e hap asnjë nga ministrat. Dhe kjo ishte një aksiomë që u vërtetua gjithmonë e më tepër. Është pikërisht, për mendimin tim, fakti i humbjes së kësaj vigjilence, humbjes së ndjeshmërisë së trupës më të lartë qeverisëse të PD-së me bazën, një nga arsyet që solli në atë dësh-tim të 23 qershorit”, – tha ai. Alibeaj vijoi më tej: “Pikërisht për atë humbje të vigji-lencës… të arrogancës, të përtacisë politike, të humbjes së lidhjes së drejtpërdrejtë me anëtarësinë, të mbivendosjes me struk-tura të krijuara rishtas më shumë qever-itare sesa partiake, me faktin që nuk ndodhën procese refleksioni dhe rifres-kimi të PD-së, të gjitha këto çuan në këtë humbje”. Alibeaj mendon gjithashtu se, pavarësisht lidershipit të ri, epoka e Ber-ishës në PD duhet të vazhdojë, dhe se vetë kryetari i dorëhequr duhet të mbetet vio-linë e parë e kësaj force politike. “Berisha nuk mund të ikë, sepse PD-ja nuk mund të ikë prej Berishës. E shoh në këtë lloj këndvështrimi qëndrimin si një lloj garan-ti, si një lloj vigjilenti ndaj krijimit të figu-rave të reja, staturave të reja politike, nuk është më një dëshirë e Berishës, është një detyrim për Berishën”, – shtoi ai.

Së fund-mi, Alibeaj nënvizon edhe domosdosh-mërinë e një mea culpajo vetëm nga kryet-ari, por edhe nga gjithë drejtuesit e tjerë për rezultatin e zgjedhjeve. “Me një mea culpa që do të duhet të bëjë gjithsecili, jo vetëm kryetari i ri i partisë, me një analizë serioze me vendosjen dhe identifikimin e saktë të asaj çfarë nuk eci mirë në këtë orga-nizim të brendshëm partiak, në këtë arro-gancë qeverisëse dhe mosmbajtjen afër të segmenteve militanteske të PD-së, unë besoj se është lehtësisht e rikuper-ueshme. Me një proces që do të bëjë të mundur rizgjedhjen e të gjithë atyre që aspirojnë për t’u marrë me politikë, me krijimin e hapësirave dhe për flukset e tjera publike më tepër sesa politike është lehtësisht e mundshme që PD në mënyrë të shpejtë dhe të afërt të jetë opozitë jo vetëm morale siç thuhet, por edhe e numrave në popull”, – tha ai.