Si i modifikon Takia (Taqiyya) rregullat e luftës

[daniel00]

Si i modifikon Takia (Taqiyya) rregullat e luftës


Mashtrimi mysliman mund të shihet si një mënyrë fare pak më fisnike në shërbim të qëllimit të lavdishëm të mbizotërimit islamik nën sheriatin, që është e konsideruar prej tyre si e mirë qoftë për jomyslimanët e qoftë për myslimanët. Në këtë kuptim, të gënjesh në shërbim të altruizmit është e lejuar. Shembull i të sotmes, Sheiku musliman , Mahmoud al-Masri ka treguar në publik historinë e një myslimani që kishte gënjyer ndaj një çifuti dhe e kishte shtyrë të konvertohej në islam, duke e vlerësuar se ishte një «marifet i bukur».
Në sytë e jomyslimanëve, islami duhet të duket si një fe e kontradiktave. Nga një anë, përshkruhet pandalur si feja e paqes; nga tjetra, ndjekësit e saj janë përgjegjës për shumicën e sulmeve terroriste në botë. Lavdëruesit e islamit vënë në pah që bëhet fjalë për një fe të bazuar në kritere etike të larta; të tjerë insistojnë në faktin që është një fe e ligjeve të Zotit. Dualiteti i nocioneve të së vërtetës dhe gënjeshtrës për islamin zbulon më mirë natyrën e tij paradoksale: kur Kurani i ndalon një besimtari të mashtrojë besimtarë të tjerë – meqënëse «sigurisht Allahu nuk udhëzon atë që është teprues dhe mashtrues» Kuran 40:28 – Mashtrimi ndaj jomyslimanëve, atë që quhet në arabisht takia (taqiyya), është po ashtu e këshilluar nga Kurani dhe i takon kategorisë ligjore të gjërave të lejuara.

Takia (taqiyya) përdoret përgjithësisht në dy raste. Më e njohur është situata ku bëhet fjalë për të maskuar identitetin e vet fetar kur druhet një persekutim. Është përdorimi historik i takias në komunitetet shiite, kudo dhe kurdoherë që rivalët e tyre sunitë ishin më të shumtë dhe si pasojë i kërcënonin.
Në të kundërt, myslimanët sunitë, larg nga vuajtjet e persekutimeve, çdo herë që kanë pasur mundësinë, kanë nisur xhihadin kundër mbretërisë së të pafeve; dhe në atje shpalosën takian (taqiyya) – jo si manovër fshehjeje por si mashtrim aktiv. Në fakt, mashtrimi, që e gjen burimin e saj tek doktrina e islamit, është përshkruar shpesh si i barabartë – madje superior – ndaj virtyteve të tjera ushtarake universale si kurajoja, aftësia apo ndjenja e sakrificës.

Megjithatë, nëse myslimanët janë të nxitur për të qenë të denjë për t’u besuar, si mundet mashtrimi jo vetëm të ekzistojë por të jetë deri i kënaqshëm për Allahun? Ç’është ekzaktësisht takia (taqiyya) ? Si është e justifikuar nga dijetarët dhe nga ata që e përdorin ? Si rradhitet ajo në një pamje më të gjerë të kodit etik të islamit, në veçanti për sa i përket marrëdhënieve me jomyslimanët ? Më konkretisht, në çfarë gjërash doktrina e takias (taqiyya) depërton, për të gjitha bashkëveprimet ndërmjet myslimanëve dhe jomyslimanëve ?



Doktrina e takias (taqiyya)


Sipas sheriatit – përmbledhja e rregullave të drejtësisë që përcaktojnë mënyrën me të cilën një mysliman duhet të sillet në të gjitha rrethanat – gënjeshtra jo vetëm që është e lejuar në disa situata por mund të konsiderohet e detyrueshme në disa të tjera. Në kundërshtim me traditën e krishterë, përshembull, myslimanët nëse ishin të detyruar të zgjidhnin ndërmjet mohimit të islamit apo të jenë të persekutuar, kishin të drejtën të gënjenin e të shtireshin me apostazinë (lënie të fesë)
Të tjerë juristë dekretuan që myslimanët kanë detyrën të gënjejnë për t’u mbrojtur (Fakhr ad-Din ar-Razi, At-Tafsir al-Kabir (Beirut: Dar al-Kutub al-’Ilmiya, 2000), vol. 10,faqja. 98.) , ky rekomandim mbështetet mbi vargjet kuranike që i ndalojnë myslimanëve të jenë ndihmës të vdekjes së tyre. (Kuran 2:195, 4:29. )

I tillë është përkufizimi klasik i doktrinës së takias (taqiyya). E bazuar si term mbi një fjalë arabe që evokon frikën, takia (taqiyya) për shumë kohë është kuptuar veçanërisht nga pedagogët e universiteteve perëndimore, si një sjellje për t’u përdorur në kohërat e persekutimit fetar, dhe është në përdorur në këtë kuptim në përgjithsi nga grupe shiite më të vogla që jetonin në mes të shumicave sunite armiqsore. (Paul E. Walker, The Oxford Encyclopedia of Islam in the Modern World, John Esposito, ed. (New York: Oxford University Press, 2001), vol. 4, s.v. “Taqiyah,” pp. 186-7; Ibn Babuyah, A Shi’ite Creed, A. A. A. Fyzee, trans. (London: n.p., 1942), pp. 110-2; Etan Kohlberg, “Some Imami-Shi’i Views on Taqiyya,” Journal of the American Oriental Society, 95 (1975): 395-402.)

Takia (taqiyya) i lejonte shiitëve të maskonin në mënyrë të vazhdueshme ndaj sunitëve, përkatësinë e tyre fetare, jo vetëm me klandestinitetin, që nënkupton fshehjen e besimit të tyre, por gjithashtu në mënyrë aktive duke u lutur dhe duke u sjellë si sunitë.

Megjithatë, një nga librat kushtuar këtij subjekti At-Taqiyya fi’l-Islam (Fshehtësia në islam), tregon shumë qartësisht që takia (taqiyya) nuk është e kufizuar në fshehjen e shiitëve të kërcënuar nga persekutimi.
I shkruar nga Sami Mukaram, ish profesor i studimeve islame në Universitetin Amerikan të Beirutit dhe autor i rreth njëzet e pesë librave mbi islamin, kjo vepër vë qartësisht në dukje gjithanshmërinë dhe fushën e gjerë të përdorimit të takias (taqiyya):

Takia (taqiyya) mban në islam një rëndësi thelbësore. Praktikisht të gjithë sektet islamike e pranojnë principin e saj dhe e praktikojnë... Mund të shkojmë deri duke thënë se praktikimi i takias (taqiyya) është mjaft mbizotërues në islam dhe ato pak sekte që nuk e praktikojnë largohen nga kjo rrymë e shumicës... Takia (taqiyya) është shumë e gjendur në politikën islamike dhe veçanërisht në kohën moderne. (Sami Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam (London: Mu’assisat at-Turath ad-Druzi, 2004), p. 7, përkthim i autorit.)

Takia (taqiyya) nuk është pra, siç e besojmë shpesh një fenomen i kufizuar me shiizmin. Sigurisht, që si grup i pakicës i shpërndarë nëpër armiqtë e tyre sunitë, shiitët historikisht kanë pasur më shumë arsye për t’u fshehur.
Në të kundërt, islami sunit ka dominuar me shpejtësi perandori të mëdha që shtriheshin nga Spanja në Kinë. Prej këtij fakti, ndjekësit e kësaj rryme nuk kishin pse t’i jepnin llogari askujt, nuk kishin pse të shfajësoheshin për asgjë dhe ata nuk kishin nevojë të fshiheshin ndaj qafirëve jobesimtarë (ndër përjashtimet e rralla mund të gjejmë Spanjën dhe Portugalinë, gjatë La Rekonkista (la Reconquista) Rimarrjes së trojeve të vendasve prej pushtuesve islamë, kohë në të cilën sunitët e kanë fshehur identitetin e tyre të vërtetë fetar duke u shtirur.) [Devin Stewart, “Islam in Spain after the Reconquista,” Emory University, p. 2, accessed 27 Nëntor, 2009.]
Megjithatë, ironia e historisë është që sunitët që jetojnë në Perëndim gjenden sot në situatën e shiizmit. Ata janë minoriteti i rrethuar nga armiqtë e tyre të përhershëm – qafirët e krishterë – megjithëse është e rrallë që këta të krishterë në të kundërt të paraardhësve të tyre të La Reconquista, të arrijnë tek veprat apo edhe thjesht ta njohin apo të kenë dijeni për këtë armiqsi historike.
Shkurt pra, sunitët jetojnë sot situatën e përgjithshme që e solli takian (taqiyya) të ishte pjesë përbërëse e shiizmit, por pa kërcënimin e jetës që e kishte sjellë këtë taktikë.



Formulimi i Takias (Taqiyya)


Vargu 3:28 i Kuranit është konsideruar shpesh si kryesori për ata që këshillojnë shtirjen ndaj jomyslimanëve « 3:28. Besimtarët (myslimanët) të mos i miqësojnë mosbesimtarët, duke i lënë mënjanë besimtarët. E kush bën atë, ai nga feja e All-llahut nuk ka asgjë, përveç nëse është për qëllim ruajtja prej të keqes së tyre. All-llahu ua tërheq vërejtjen me dënim prej Tij...» (Shih gjithashtu Kurani 2:173, 2:185, 4:29, 16:106, 22:78, 40:28, vargje të cituara nga ligjvënës myslimanë që legjitimojnë takian , taqiyya.)

Muhammad ibn Jarir at-Tabari (vdekur më 923), autori i një komentimi klasik të Kuranit që i njihet autoritet, shpjegon këtë varg 3:28 në mënyrën e mëposhtme:

Nëse ju [myslimanë] ndodheni nën autoritetin e tyre [jomyslimanëve] dhe që keni frikë për veten tuaj,
silluni ndershmërisht me ta në fjalë, gjithashtu duke ruajtur brenda jush armiqsi kundër tyre...
[dijeni që] Allahu u ka ndaluar besimtarëve miqësinë apo intimitetin me jobesimtarët në vend se me
Besimtarët e tjerë – përveç rastit kur qafirët (jobesimtarët) janë të vendosur sipër tyre [për sa i përket autoritetit]. Nëse është ky rast, të veprojnë me miqësi duke ruajtur gjithashtu fenë e vet.
(Abu Ja’far Muhammad at-Tabari, Jami’ al-Bayan ‘an ta’wil ayi’l-Qur’an al-Ma’ruf: Tafsir at-Tabari (Beirut: Dar Ihya’ at-Turath al-’Arabi, 2001), vol. 3, faqja. 267, përkthim i autorit.)

Mbi të njëjtin varg të Kuranit 3:28, Ibn Kathir (vdekur më 1373), një tjetër figurë e klasit të parë për Kuranin, shkruan : «Kushdo, në çdo vend dhe çdo kohë që të jetë, që druhet se do i bëhet e keqe [nga jomyslimanët] ka të drejtën të mbrohet me sjelljen e tij të jashtme». Në mbështetje të këtij interpretimi, ai citon një shok të afërt të Muhamedit, Abu Darda, që thoshte :
«Të qeshim përballë fytyrës së disa personave ndërsa zemra jonë i mallkon ».
Për një tjetër shok, i njohur thjesht me emrin Al-Hasan, « të praktikosh takian (taqiyya) është e lejueshme deri në ditën e Gjykimit [do të thotë deri në fund të kohërave]». [’Imad ad-Din Isma’il Ibn Kathir, Tafsir al-Qur’an al-Karim (Beirut: Dar al-Kutub al-’Ilmiya, 2001), vol. 1, p. 350, përkthim i autorit.]

Të tjerë dijetarë të rangut të lartë, si Abu’Abdullah al-Qurtubi (1214-1273) dhe Muhyi’d-Din ibn al-Arabi (1165-1240), e kanë kuptuar takian (taqiyya) me anë të veprave. E thënë ndryshe, myslimanët kanë të drejtën të sillen si jobesimtarët madje edhe më keq, përshembull duke u përkulur para idhujve apo kryqeve dhe duke i adhuruar, duke bërë dëshmi të rreme dhe madje duke i zbuluar armikut qafir dobësitë e vëllezërve të tyre myslimanë – deri sa të mos shkojnë deri në vrasjen e një myslimani :
« Takia (Taqiyya) edhe e praktikuar jashtë çdo lloj presioni apo detyrimi, nuk çon në një gjendje jobesimtari – edhe nëse çon në një mëkat që meriton zjarrin e ferrit ». [Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam, faqet. 30-37.]









Mashtrimi në arritjet ushtarake të Muhamedit


Muhamedi - « njeriu më i përkryer », shembulli i të cilit duhet të ndiqet deri në detajet më të vogla – kishte për sa i përket gënjeshtrës një qëndrim përfitues. Është mjaft e njohur, përshembull, që ai autorizonte gënjeshtrën në tre situata : për të sjellë fundin e sherrit mes dy palëve, për të qetësuar gruan e tij, dhe në luftë. [Imam Muslim, “Kitab al-Birr wa’s-Salat, Bab Tahrim al-Kidhb wa Bayan al-Mubih Minhu,” Sahih Muslim, rev. ed., Abdul Hamid Siddiqi, përkthimi. (New Delhi: Kitab Bhavan, 2000).]

Sipas një manuali të juridiksionit arab që i kushtohet xhihadit nga të katra shkollat kuranike, « Ulemat (Dijetarët) bien dakort me mendimin se mashtrimi përgjatë luftës është legjitim... Gënjeshtra është një formë e artit të luftës » [Ahmad Mahmud Karima, Al-Jihad fi’l Islam: Dirasa Fiqhiya Muqarina (Cairo: Al-Azhar, 2003), faqja. 304, përkthim i autorit.]
Për më tepër, sipas Mukaramit, ky mashtrim është konsideruar si një vepër e takias (taqiyya) : « Takia e përdorur për të t’ia hedhur armikut është e autorizuar». [Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam, faqja. 32.]

Shumë ulema (dijetarë) vlerësojnë se gënjeshtra është pjesë përbërëse e luftës: Ibn al-’Arabi deklaron se « në hadithet [fjalët dhe veprat e Muhamedit], praktikimi i gënjeshtrës në luftë është përshkruar mirë. Ndër të tjera, gënjeshtra është e prezantuar si më e nevojshme sesa kurajoja».
Ibn al-Munir (vdekur më 1333) ka shkruar : « Lufta është gënjeshtra, që do të thotë se lufta më e kompletuar dhe më perfekte që është e mundur të zhvillosh në luftën e shenjtë është një luftë mashtrimi dhe jo përballjeje, sepse kjo është patjetër e rrezikshme dhe se është e mundur ta arrish fitoren me anë të hilesë pa pësuar vetë dëme». Dhe Ibn Hajar (vdekur më 1448) u këshillon myslimanëve « të jenë të kujdesshëm në luftë, në të njëjtën kohë duke u ankuar e duke qarë [publikisht] në mënyrë që t’u hedhin hi syve qafirëve (jobesimtarëve)» [Raymond Ibrahim, The Al Qaeda Reader (New York: Doubleday, 2007),faqet. 142-143.]

Ky nocion sipas të cilit lufta është gënjeshtra vjen që prej Betejës së llogores (627), në të cilën u kundërvunë Muhamedi me besimtarët e tij ndaj disa tribuve jomyslimabe të njohura me emrin Al-Ahzab. Një prej Ahzabëve, Na’im ibn Mas’ud, shkoi në kampin e myslimanëve dhe u konvertua në islam. Kur Muhamedi zbuloi se Ahzabët nuk e dinin këtë konvertim të shokut të tyre, ai i këshilloi Mas’ud –it të kthehej tek të vetët dhe të provonte t’i bënte forcat e ushtrisë pagane ta braktisnin rrethimin. Atje Muhamedi bëri deklaratën e tij të famshme: «Sepse lufta është gënjeshtra».
Mas’ud shkoi tek Ahzabët, që nuk e dinin se ai kishte ndërruar kah, dhe ai filloi të jepte me qëllim këshilla të këqija të afërmve dhe aleatëve të tij të mëparshëm. Ai u aktivizua gjithashtu shumë për të nxitur përçarjen me anë të konflikteve ndërmjet tribuve të ndryshme deri në pikën që, duke mos pasur më fare besim te njëri tjetri, ato u ndanë dhe e hoqën rrethimin e imponuar ndaj myslimanëve, duke shpëtuar kështu islamin prej shkatërrimit në një stad akoma embrional të pazhvilluar. [Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam, faqja. 32-33.] Më afër, bashkëpuntorë të atentateve të 11 shtatorit, si Khalid Sheikh Muhammad, e kanë arsyetuar arsyetuar planin e tyre të përbashkët në mbrojtje të tyre para gjykatësve duke cituar deklaratën e profetit sipas së cilës «lufta është gënjeshtra».

Tregimi që vijon e ilustron në mënyrë më bindëse akoma legjitimitetin e gënjeshtrës ndaj jobesimtarëve. Poeti Ka’b ibn Ashraf kishte ofenduar Muhamedin, që ishte ankuar duke thënë : « Kush do ta vrasë këtë njeri që ka lënduar Allahun dhe profetin e tij ? ». Një i ri mysliman që quhej Muhammad ibn Maslama kishte dalë vullnetar me kusht që të lejohej ta gënjente poetin për të mundur t’i afrohej mjaftueshëm. Muhamedi kishte pranuar. Ibn Maslama kishte shkuar të takonte poetin Ka’b dhe kishte nisur të mohonte dhe përçmonte islamin dhe Muhamedin. Ai kishte vazhduar në të njëjtën mënyrë deri sa u bë aq bindës sa poeti i quajtur Ka’b të kishte besim tek ai. Pak më pas, Ibn Maslama u paraqit me një tjetër mysliman dhe atëherë kur Ka’b ishte pa mendje e nuk ruhej, ai e vrau. [Ibn Ishaq, The Life of Muhammad (Karachi: Oxford University Press, 1997), faqe. 367-368.]

Muhamedi ka thënë të tjera gjëra që hedhin një dritë pozitive mbi gënjeshtrën, ndër të tjera : « Allahu më ka urdhëruar që të mbaj të gjallë dyshimin tek njerëzit po ashtu siç ai më ka urdhëruar të krijoj detyrime [fetare] » ; ose « Jam dërguar që të hedh një mbulesë pështjellimi » ; ose akoma « ai që jeton jetën e tij në tinëzi vdes si martir ». [Shihab ad-Din Muhammad al-Alusi al-Baghdadi, Ruh al-Ma’ani fi Tafsir al-Qur’an al-’Azim wa’ l-Saba’ al-Mithani (Beirut: Dar al-Kutub al-’Ilmiya, 2001), vol. 2, faqja. 118, përkthim i autorit.]

Shkurtimisht, të dhënat më të hershme historike mbi islamin tregojnë qartësisht përdorimin e takias (taqiyya) si armë lufte islamike. Për më tepër, përshkruhet shpesh here mënyra me të cilën myslimanët e parë gënjenin për t’u liruar nga detyrimet e tyre në përgjithsi duke mohuar apo ofenduar islamin ose Muhamedin, shpesh me aprovimin e Muhamedit, kriteri i vetëm ishte që qëllimet e tyre (niya) të ishin të pastra. [Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam, faqet. 11-12.]
Gjatë luftrave kundër të krishterëve, çdo herë që të krishterët ishin në pozitë mbizotëruese, praktika e takias (taqiyya) bëhej akoma më shumë pjesë e jetës së tyre. Sipas Mukaram, « Takia (Taqiyya) është përdorur si mjet për të larguar rreziqet e myslimanëve, sidomos në kohë kritike dhe kur kufinjtë e tyre iu përballën luftrave me perandorinë bizantine e pastaj, më vonë, fushatat [kryqëzatat] e Frankëve dhe të tjerëve». [Ibid., faqe. 41-2.]



Takia (Taqiyya) në shkrimin kuranik


Kurani vetë dëshmon për takia (taqiyya). Përderisa myslimanët besojnë se është Allahu që i ka diktuar ato vargje, Allahu është i konsideruar normalisht si përgjegjësi i vërtetë i gënjeshtrës – gjë që nuk është e habitshme meqënëse është i përshkruar në Kuran si «makar» më i mirë, e thënë ndryshe gënjeshtari apo konspiruesi më i mirë. (përshembull vargjet 3:54, 8:30, 10:21).

Kurani është i vetmi libër që komentuesit kanë ndërtuar një doktrinë për të shpjeguar diferencat shumë të dukshme që shfaqen nga një thënie në tjetrën.
Asnjë lexues i vëmendshëm nuk mund të mos vërejë vargjet e shumta kontradiktore të Kuranit, dhe më saktësisht mënyrën se si vargje paqësore dhe tolerante gjenden praktikisht ngjitur me vargje të dhunshme dhe intolerante.
Ulemat (dijetarët) në fillim qenë hutuar kur bëhej fjalë për të përcaktuar vargjet që do të kodifikoheshin në vizionin botëror të sheriatit : atë që pohon se nuk ka detyrim e dhunë në fe (2:256), apo ato që u urdhërojnë besimtarëve të luftojnë të gjithë jomyslimanët deri sa të arrijnë konvertimin e tyre, ose të paktën, nënshtrimin e tyre ndaj islamit (8:39, 9:5, 9:29) ?.
Për të dalë nga kjo situatë e vështirë, komentuesit vunë në punë doktrinën e shfuqizimit, që pohon në thelb se në rast mosmarrëveshjeje, vargjet e ardhura më vonë në jetën e Muhamedit marrin epërsi mbi vargjet më të hershme.
Për të ditur se cilët vargje shfuqizonin të tjerat, është shfaqur një shkencë fetare e përkushtuar ndaj kronologjisë së vargjeve kuranike ( quhet an-Nasikh wa’l Mansukh, që do të thote - Shfuqizuesi dhe i shfuqizuari).

Por nëse pyesim thjeshtë fare, pse ka kontradita ? Konsiderohet zakonisht që, në vitet e para të islamit, Muhamedi dhe komuniteti i tij duke qenë shumë më i pakët në numër sesa kundërshtarët e tyre jobesimtarë, ndërsa ata jetonin ngjitur në Mekë, një mesazh paqeje dhe bashkekzistence ishte në rendin e ditës.
Por, kur myslimanët emigruan në Medinë më 622 dhe arritën forcë ushtarake, vargjet që i nxisnin të kalonin në sulm dalëngadalë «erdhën» - në princip, të dërguara nga Allahu – gjithmonë sipas nivelit në rritje të kapaciteteve të islamit.
Në tekstet juridike, këta vargje janë të klasifikuara në nivele :

- Pasivitet ndaj agresionit,
- Leje për t’iu përgjigjur kundër agresorëve,
- Urdhër për të luftuar agresorët,
- Urdhër për të luftuar të gjithë jomyslimanët, që bëjnë agresion ose jo.

[Ibn Qayyim, Tafsir, in Abd al-’Aziz bin Nasir al-Jalil, At-Tarbiya al-Jihadiya fi Daw’ al-Kitab wa ’s-Sunna (Riyahd: n.p., 2003), faqet. 36-43.]

Forca në rritje e myslimanëve është parametri i vetëm që shpjegon këtë ndryshim që çon përpara politikën.

Të tjerë dijetarë kanë sjellë një tjetër shpjegim duke argumentuar se, në një periudhë prej njëzet e dy vjetësh, Kurani ka zbritur me fragmente, duke kaluar nga vargjet pasive dhe shpirtërore, në këshillime dhe urdhëresa ligji për të përhapur besimin me anë të xhihadit dhe pushtimit, dhe kjo thjesht për të lejuar ambjentimin dhe përshtatjen e të konvertuarve të parë myslimanë me detyrimet e islamit dhe për të evituar që të dekurajoheshin që nga fillimi me detyrimet e mëdha që duhej të lajmëroheshin në vargjet më të vonshme. [Mukaram, At-Taqiyya fi ‘l-Islam, faqja. 20.]
Vargjet e ardhura drejt fundit të jetës së Muhamedit – si psh « Luftimi ju është bërë detyrim edhe pse për ju eshtë i papëlqyer» [Kurani 2:216. Juve u është bërë obligim lufta, ndonëse ju e urreni atë.] do të kishin qenë jashtë kontekstit kur lufta të mos ishte e parashikuar në fakte.

Cilido qoftë shpjegimi i nxjerrë, interpretimi klasik i shfuqizimit kuranik në vargjet mbi paqen dhe luftën konsiston në të thënë se kur myslimanët janë të dobët dhe në pozitë minorance, ata duhet të predikojnë dhe të sillen sipas kuptimit të vargjeve të Mekës (paqe dhe tolerancë) ; kur ata janë të fortë, përkundrazi, ata duhet të kalojnë në sulm duke u bazuar mbi urdhrat e formuluara në vargjet e Medinës (luftë dhe pushtim).

Tallanditë e historisë islamike dëshmojnë për këtë dyzim, që është i trajtuar qartë me një nocion të përhapur tek myslimanët dhe të bazuar mbi një hadith :

- nëse është e mundur, xhihadi duhet të zhvillohet me duart (forcë),
- e nëse jo, me anë të gjuhës, (predikimi) ;
- e nëse edhe kjo nuk është e mundur, me anë të zemrës dhe qëllimeve.

[Yahya bin Sharaf ad-Din an-Nawawi, An-Nawawi’s Forty Hadiths, faqja. 16, botuar më 1 gusht, 2009.]







Lufta është pambarim


Që islami legjitimon gënjeshtrën gjatë luftës, kjo nuk ka sigurisht asgjë për t’u habitur; gjithësesi, siç e thonte shkrimtari John Lyly : «Gjithçka është e lejuar në dashuri dhe në luftë». [John Lyly, Euphues: The Anatomy of Wit (London, 1578), faqja. 236.]
Të tjerë filozofë dhe strategë jomyslimanë – si Sun Tzu, Makiaveli dhe Thomas Hobbes - e kanë justifikuar gënjeshtrën në luftë.
Të mashtrosh armikun gjatë një luftë është thjesht e llogjikshme. Diferenca esenciale dhe më e rëndësishme është që, në islam, lufta kundër jobesimtarëve (qafirëve) është një çështje e pafundme, që duhet të zgjasë, sipas termave të Kuranit, deri sa « i gjithë kaosi të marrë fund dhe çdo fe t’i përkasë Allahut ». [Kurani 8:39. Luftoni ata derisa të mos mbetet idhujtari (besimi i kotë), e i tërë adhurimi të bëhet vetëm për All-llahun. Po nëse ata ndalen (i japin fund mosbesimit), All-llahu është mbikëqyrës për atë që veprojnë.]

Në Artikullin e saj mbi xhihadin në Enciklopedinë e islamit, Emile Tyan shkruan : « Detyra e xhihadit ekziston për aq kohë sa dominimi universal i islamit nuk është arritur ». Paqja me kombet jomyslimane është pra vetëm një situatë provizore; vetëm rastësia e rrethanave mund ta justifikojë përkohësisht ». [Emile Tyan, The Encyclopedia of Islam (Leiden: Brill, 1960), vol. 2, s.v. “Djihad,” faqet. 538 - 540.]

Për më tepër, për t’u rikthyer tek doktrina e shfuqizimit, dijetarët myslimanë si Ibn Salama (vdekur më 1020) janë dakort për të menduar që vargu 9;5 i Kuranit, i njohur me emrin verseti i shpatës (ayat as-sayf), [ Kurani 9:5. E kur të kalojnë muajt e shenjtë, luftoni idhujtarët kudo që t’i gjeni, robëroni dhe ngujoni ata, e vijuni pritë në çdo shteg. Në qoftë se pendohen, e falin namazin dhe e japin zeqatin, atëherë ua lëshoni rrugën, se vërtet All-llahu falë është mëshirues.], ka shfuqizuar rreth 124 vargje më paqësore që i përkasin periudhës së Mekës, po ashtu shfuqizon « të gjithë vargjet (versetet) e Kuranit që urdhërojnë ose përfshijnë më pak se një ofensivë totale kundër jobesimtarëve ». [David Bukay, “Peace or Jihad? Abrogation in Islam,” Middle East Quarterly, Fall 2007, faqet. 3-11, f.n. 58; David S. Powers, “The Exegetical Genre nasikh al-Qur’an wa-mansukhuhu,” in Approaches to the History of the Interpretation of the Qur’an, Andrew Rippin, ed. (Oxford: Clarendon Press, 1988), faqet 130 - 131.]

Në fakt, të katrat shkollat sunite të ligjvënies bien dakort për të konsideruar se « xhihadi, është kur myslimanët i bëjnë luftë qafirëve (jobesimtarëve), pasi i kanë thirrur që të pranojnë islamin ose të paktën të paguajnë taksën [ xhizjen ] dhe të jetojnë të nënshtruar, e nëse jobesimtarët kanë refuzuar ». [Jalil, At-Tarbiya al-Jihadiya fi Daw’ al-Kitab wa ‘ s-Sunna, faqja 7.]

Karakteri detyrues i xhihadit shprehet në mënyrën më të mirë në vizionin dualist të botës prej islamit, që kundërve mbretërinë e islamit me mbretërinë e luftës.

- E para, [dar al-islam], është « mbretëria e nënshtrimit », bota ku sheriati qeveris ;
- E dyta, [dar al-Harb], është « mbretëria e luftës », është bota joislamike.

Lufta vazhdon derisa mbretëria e islamit (nënshtrimit) të nënshtrojë botën joislamike – dhe është një situatë e pafund që vazhdon akoma edhe sot. Ibn Khaldun (vdekur më 1406), historian i famshëm dhe filozof mysliman, e shpreh qartësisht këtë ndarje :

Në komunitetin mysliman, xhihadi është një detyrë fetare prej arsyes së karakterit universal të misionit të myslimanëve dhe të detyrimit për të konvertuar që të gjithë në islam, me anë të bindjes apo të forcës. Grupet e tjera fetare nuk kishin mision universal, dhe xhihadi nuk ishte për ta një detyrë fetare, përveçse për qëllime mbrojtjeje. Por islami është në detyrimin që të marrë pushtetin mbi kombet e tjera. [Ibn Khaldun, The Muqadimmah. An Introduction to History, Franz Rosenthal, trans. (New York: Pantheon, 1958), vol. 1, faqja 473.]

Së fundmi, pa llogaritur elementet e provës dhe në rast se duket akoma e paarsyeshme që një fe që numëron më shumë se 1 miliard besimtarë të detyrojë për një luftë në emër të saj në mungesë të çdo lloj provokimi, është interesante për të theksuar se xhihadi pushtues dhe që zgjerohet, është i parë si një sipërmarrje altruiste, që nuk është larg nga kujtimi i ideologjisë së « zgjedhës së njeriut të bardhë » të shekullit të nëntëmbëdhjetë.
Llogjika është se bota, edhe nëse jeton në demokraci, në regjim socialist apo komunist apo nën çdo lloj sistemi tjetër qeverisjeje, jeton në mënyrë të pashmangshme nën mëkat, përderisa e mira e njerëzimir qëndron në faktin që të jetojë sipas ligjit të Allahut. Në këtë kontekst, gënjeshtra myslimane mund të shihet si një mjet fare më pak fisnik në shërbim të një objektivi të lavdishëm, tërësia islamike nën sheriatin, që shihet si e mirë po aq sa për myslimanët dhe po aq edhe për jomyslimanët.

Kjo mënyrë të të parit të gjërave është e lashtë : pak pas vdekjes së Muhamedit (634), kur luftëtarët e xhihadit dolën nga gadishulli arabik, një udhëheqës pers që duhej të nënshtrohej shpejt, pyeti pushtuesit myslimanë se cfarë donin. Përgjigjia e tyre ishte si më poshtë, për tu mbajtur mend :

Allahu na ka dërguar dhe na ka drejtuar këtu për të na lejuar që të lirojmë ata që e dëshirojnë nga shërbimi i sundimtarëve të Tokës dhe t’i bëjmë shërbyes të Allahut, për të shkëmbyer varfërinë e tyre në pasuri dhe për t’i liruar nga tirania dhe nga kaosi i feve [të rreme] dhe t’i sjellim në drejtësinë e islamit. Ai na ka dërguar për të sjellë fenë e tij tek të gjitha krijesat e tij dhe t’i thërrasim në islam. Ata që do të pranojnë këtë prej nesh do të jenë të pacënuar dhe ne do t’i lëmë në paqe ; por ata që do të refuzojnë, ne do t’i luftojmë deri sa ne të kemi përmbushur premtimin e Allahut.

[Hugh Kennedy, The Great Arab Conquests (Philadelphia: Da Capo, 2007), faqe 112]

Një mijë e katerqind vjet më vonë – në mars të 2009-ës – eksperti juridik saudit Basem Alem bënte publikisht jehonë këtij vizioni të gjërave :

Si pjestar i fesë së vërtetë, kam më tepër të drejtë të pushtoj [të tjerët] për të imponuar një lloj mënyre të jetës [konform sheriatit], të cilën historia e ka treguar që është më e mira dhe më e drejta nga të gjitha qytetërimet. E tillë është domethënia e vërtetë e xhihadit ofensiv. Kur ne nisim xhihad, nuk është për të konvertuar njerëzit në islam por për t’i liruar nga skllavëria e errët në të cilën jetojnë.

[Saudi Legal Expert Basem Alem: We Have the Right to Wage Offensive Jihad to Impose Our Way of Life,” TV Monitor, clip 2108, Middle East Media Research Institute, trans., Mar. 26, 2009.]

Dhe kuptohet vetë që takia (taqiyya) në shërbim të altruizmit është e lejuar. Përshembull, së fundmi, pasi kishte treguar në publik historinë e një myslimani që kishte zënë në kurth një çifut dhe e kishte bërë të konvertohej në islam – duke e paralajmëruar se nëse ai kërkonte të braktiste islamin, myslimanët do e vrisnin për apostazi – fetari mysliman Mahmoud al-Masri vërejti se ishte « një marifet i bukur ». [”Egyptian Cleric Mahmoud Al-Masri Recommends Tricking Jews into Becoming Muslims,” TV Monitor, clip 2268, Middle East Media Research Institute, trans., Aug. 10, 2009.]
Sepse në fund të fundit, nga këndvështrimi islamik, është çifuti që përfitonte prej mashtrimit që e kishte sjellë në islam.



Traktate dhe armpushime


Karakteri i pafund i xhihadit është i nënvizuar nga fakti që, mbi bazën e traktatit të Hudaibias [Hudaybiya ( i vitit 628)] të firmosur për dhjetë vjet ndërmjet Muhamedit dhe kundërshtarëve të tij Kurejsh, pjesa më e madhe e juristëve kanë rënë dakort për të vlerësuar se dhjetë vjet përfaqsojnë kohëzgjatjen maksimale gjatë së cilës myslimanët mund të jetojnë në paqe me qafirët (jobesimtarët) ; me të mbaruar traktati, është e nevojshme të rivlerësohet situata. Sipas shembullit të Muhamedit që e prishi traktatin që kur u mbushën dy vjet ( duke pretenduar një shkelje të Kurejshëve), funksioni i vetëm i armpushimit është që t’i japë myslimanëve të dobësuar kohën e nevojshme për t’u mbledhur sërisht përpara se të rimarrin ofensivën (sulmin) [Denis MacEoin, “Tactical Hudna and Islamist Intolerance,” Middle East Quarterly, Summer 2008, Faqet. 39-48.]
«Nga vetë natyra, traktatet duhet të jenë me një kohëzgjatje të përkohshme, sepse në teorinë e ligjvënies myslimane, marrëdhëniet normale ndërmjet territoreve myslimane dhe jomyslimane nuk janë paqësore, por konfliktuale» [Majid Khadduri, War and Peace in the Law of Islam (Baltimore: The Johns Hopkins Press, 1955), faqe. 220.]
Nga ky fakt, « fukaha (ligjvënësit) janë dakort për të vlerësuar se traktatet pa afat nuk janë të justifikuara nëse myslimanët kanë forcat e mjaftueshme për të rinisur luftën kundër tyre (jomyslimanëve)». [Ahmad Mahmud Karima, Al-Jihad fi’l Islam: Dirasa Fiqhiya Muqarina, faqe. 461, përkthim i autorit.]

Megjithëse sheriati iu urdhëron myslimanëve t’i përmbahen traktateve, ata kanë një rrugë për t’i shpëtuar këtij detyrimi, një rrugë që e lë portën e hapur për abuzime: nëse myslimanët mendojnë – edhe pa prova serioze – që kundërshtarët e tyre janë në pikën që do ta prishin traktatin, myslimanët mund ta paraprijnë situatën duke i sulmuar të parët. Akoma më tepër, disa shkolla islamike juridike, si ajo e Hanafitëve, pohojnë se drejtuesit myslimanë kanë të drejtën të shfuqizojnë traktatet për motivin e thjeshtë se kjo duket në avantazh të islamit. [Ahmad Mahmud Karima, Al-Jihad fi’l Islam: Dirasa Fiqhiya Muqarina, faqe. 469]
Kjo i referohet hadithit si më poshtë : « Nëse bëni betim një ditë për të bërë diçka dhe zbuloni më pas që diçka tjetër është më mirë, atëherë mohojeni betimin tuaj dhe bëni atë që është më e mirë ».[Muhammad al-Bukhari, “Judgements (Ahkaam),” Sahih al-Bukhari, book 89, M. Muhsin Khan, trans., accessed July 22, 2009.]
Dhe çfarë ka më të mirë, më altruiste, se sa të bësh që të mbretërojë fjala e Allahut duke rinisur xhihadin çdo herë që të jetë e mundur ?
Sipas traditës, drejtuesit myslimanë respektojnë angazhimin që të fillojnë një xhihad të paktën një herë në vit. Ky ritual është veçanërisht i qartë tek sulltanët otomanë, që kalonin gjysmën e jetës së tyre në fushën e betejës. [Michael Bonner, Jihad in Islamic History: Doctrines and Practice (Princeton: Woodstock Publishers, 2006), faqe. 148.]
Detyra e xhihadit ishte aq e rëndësishme sa sulltanët nuk ishin të autorizuar që të bënin pelegrinazhin në Mekë, një detyrë individuale për çdo mysliman. Fushatat e tyre të xhihadit lejonin që kjo detyrë kolektive [pelegrinazhi në Mekë] të vazhdonte të praktikohej nga myslimanë të rinj, e në të kundërt, pa xhihadin e sulltanëve, pelegrinazhi do të kishte rënë në plogështi. [Ahmed Akgündüz, “Why Did the Ottoman Sultans Not Make Hajj (Pilgrimage)?” accessed Nov. 9, 2009.]

Për ta përmbledhur, kushti i nevojshëm që të ketë paqe apo pajtim është që myslimanët të kenë avantazhin. Është e formuluar në mënyrë shumë të qartë në një tekst sunit të ligjit islamik, Umdat as-Salik, shkruar në shekullin e katërmbëdhjetë nga një dijetar egjiptian, Ahmad Ibn Naqib al-Misri : « Duhet që të ketë ndonjë avantazh [maslaha] në rast ndalimi të luftimit, përveç armpushimit :
“Atëherë, mos e kini zemrën e dridhur dhe mos thërrisni në paqe nëse jeni ju që keni epërsinë” (Pra, mos u dobësoni e të kërkoni pajtim {armëpushim}, kur ju jeni ngadhënjyes dhe All-llahu është me ju dhe nuk ua pakëson veprat tuaja. Kurani, kapitulli 47 vargu 35). [Ahmad Ibn Naqib al-Misri, Reliance of the Traveller: A Classic Manual of Islamic Sacred Law (Beltsville: Amana Publications, 1994), faqja 605.]

Në ditët tona, është shumë domethënëse për udhëheqësit tanë perëndimorë që këshillojnë bashkëpunimin me islamistët, Jaser Arafat, pak pasi kishte negociuar një traktat paqeje të kritikuar se i kishte lëshuar shumë Izraelit, iu drejtuar një komuniteti mysliman në një xhami të Johanesburgut ku ai justifikoi sjelljen e tij : « Në sytë e mi, kjo marrëveshje nuk është asgjë më shumë se sa marrëveshja e firmosur nga profeti jonë Muhamedi ndaj Kurejshëve në Mekë ». [Daniel Pipes, “Lessons from the Prophet Muhammad’s Diplomacy,” Middle East Quarterly, Sept. 1999, faqet 65-72.]
Me fjalë të tjera, ashtu si Muhamedi, edhe Arafati e jep fjalën e tij veç për ta tërhequr përsëri nëse « ndonjë gjë më e mirë » shfaqet – që do të thotë, sapo Palestinezët të jenë bërë aq të fortë për të rimarrë sulmin dhe për të vazhduar rrugën drejt Jeruzalemit. Përveç të tjerash, është vënë në pah se emri Hudaibia [Hudaybiya] është një fjalë kyçe për islamistët ritual. Fronti islamik i lirisë Moro, me tre kampe stërvitjeje në kompleksin e Abu Bakar, në Filipine. Një prej tyre ishte kampi Hudaibia. [Arabinda Acharya, “Training in Terror,” IDSS Commentaries, Institute of Defence and Strategic Studies, Nanyang Technological University, Singapore, May 2, 2003.]


Armiqsia e maskuar nën formë vajtimesh

Në deklaratat e tyre të destinuara për publikun evropian ose amerikan, islamikët pretendojnë që terrorizmi që ata ushtrojnë kundër Perëndimit është vetëm përgjigjia ndaj dhjetëvjeçarëve të shtypjes perëndimore dhe izraelite. Por, në shkrimet e destinuara për bashkëfetarët e tyre mysliman, këto aksione janë të prezantuara jo si një reagim ndaj provokimeve ushtarake ose politike por si produkti i një detyrimi fetar.

Për shembullm duke iu drejtuar publikut perëndimor, Osama Bin Laden rradhit lista me ankesa si motive të luftës së tij kundër Perëndimit – që nga shtypja e Palestinezëve deri tek shfrytëzimi i grave nga Perëndimi dhe madje edhe refuzimi amerikan për të firmosur protokollin e Kiotos (Kyoto) mbi ambjentin – të gjitha këto gjëra të kuptueshme nga këndvështrimi perëndimor. Përkundrazi, ai nuk justifikon kurrë sulmet e Al Kaedës mbi shënjestra perëndimore me motivin e thjeshtë që vendet jomyslimane janë entitete qafirësh (jobesimtarësh) që duhet të nënshtrohen.
Në fakt, ai fillon shpesh mesazhin e tij ndaj Perëndimit duke thënë : « Drejtësia komandon reciproken » ose « Paqe atyre që ndjekin rrugën e Allahut » [”Does hypocrite have a past tense?” for clip of Osama bin Laden, accessed Aug. 1, 2009.] – kur ai do të thotë diçka krejt ndryshe nga ajo që dëgjuesit e tij perëndimore kuptojnë me fjalë si « paqe », « drejtësi » ose « rrugë ».

Është në rastin kur Bin Ladeni u flet myslimanëve që e vërteta del në dritë. Kur një grup myslimanësh naivë i shkroi një letër të hapur popullit amerikan pak pas sulmeve të 11 shtatorit, duke i shpjeguar se islami kërkon të bashkëjetojë në paqe, [Ibrahim b. Muhammad al-Shahwan, et al, “Correspondence with Saudis: How We Can Coexist,” AmericanValues.org, accessed July 28, 2009.], Bin Ladeni u shkroi për t’i kritikuar ashpër :

Sa i përket marrëdhënies ndërmjet myslimanëve dhe qafirëve, është e përmbledhur nga fjala e Shumë të Lartit : « Ne (myslimanët) ju ( jomyslimanë) ju mohojmë. Ndërmjet jush dhe nesh, armiqsia dhe urrejtja janë deklaruar një herë e përgjithmonë deri sa ju të besoni Allahun, Një» [ Referencë e vargut të Kuranit 60:4. Ju e keni shembullin më të mirë te Ibrahimi dhe te ata që ishin me të, kur i thanë popullit të vet: "Ne tërhiqemi prej jush dhe prej asaj që adhuroni, pos All-llahut, nuk besojnë tuajën, prandaj ndërmjet nesh e jush është e hapët armiqësia e urrejtja derisa ta besoni vetëm All-llahun, Një!"...]
Ka pra një armiqsi, që dëshmon një kundërshtim dashakeq të thellë e të egër, dhe kjo armiqsi, që do të thote kjo luftë, nuk do të ndalojë, vetëm nëse qafiri jobesimtar i nënshtrohet autoritetit të islamit, atje ku është e ndaluar të derdhësh gjakun tënd ( që do të thotë nëse është një dhimi – pakicë e nënshtruar jomyslimane që paguan taksën e xhizjes për frymë) ose nëse myslimanët janë në atë moment të dobët dhe të pamundur për të luftuar. Por nëse urrejtja e thellë e shpirtit fiket në një moment të çfarëdoshëm, është një apostazi e madhe (mohim besimi) ! ...
Këto pra janë baza dhe themeli i marrëdhënies ndërmjet qafirit jobesimtar dhe myslimanit. Luftë, armiqsi dhe urrejtje, nga myslimani ndaj qafirit, është themeli i fesë tonë. Dhe ne e konsiderojmë që është provë drejtësie dhe mirësie ndaj tyre. [Ibrahim, The Al Qaeda Reader, faqe. 43.]


Katër shkollat e ligjvënies të rrymës kryesore të islamit sjellin mbështetjen e tyre këtij këndvështrimi të botës armiqsore duke folur për qafirin (jobesimtarin) me terma të ngjashme. Fjalimet e Bin Ladenit për Perëndimin me fjalët e tij që thonin për drejtësi e paqe janë shembuj të paraqitjes së takias [taqiyya]. Jo vetëm ai ishte i angazhuar në një xhihad fizik, por gjithashtu në një luftë propagande, që do të thotë një luftë gënjeshtre. Nëse arrinte të bindte Perëndimin që është plotësisht përgjegjës i konfliktit aktual, ai përfitonte simpati për çështjen e tij.
Në të njëjtën kohë, ai e dinte se nëse amerikanët do të arrinin të kuptonin se asgjë tjetër, përveç nënshtrimit të tyre, nuk do të mundet kurrë të sjellë paqen, fushata e tij e propagandës do ishte demaskuar shpejt. Prej këtej vjen nevoja e vazhdueshme për t’u maskuar dhe për të cituar ankesa e vajtime, sepse, siç e tha profeti i Bin Ladenit, « Lufta është gënjeshtra ».



Përfshirja

Takia [taqiyya] sjell shumë e shumë dilema të etikës. Dikush që beson vërtetë se Allahu justifikon dhe, me anë të shembullit të profetit të tij, shkon deri aty sa ta inkurajojë gënjeshtrën, pra një fetar i tillë, nuk do të ketë fare skrupuj të llojit moral për të gënjyer. Le të shohim rastin e Ali Mohammad, «mësuesi» i parë i Bin Ladenit, dhe agjent i Al Kaedës që prej shumë kohësh.
Egjiptian, ai ishte në fillim pjestar i Xhihadit islamik dhe shërbeu në shërbimin informativ të ushtrisë egjiptiane. Pas vitit 1984, ai punoi një moment për CIA-n në Gjermani. Megjithëse konsiderohej si jo i besueshëm, ai arriti që të shkonte në Kaliforni ku u rradhit në ushtrinë amerikane. Është e mundshme që ai të ketë vazhduar të punojë në njëfarë mase për CIA-n. Më vonë, ai përgatiti xhihadistë në Shtetet e Bashkuara dhe në Afganistan dhe e gjejmë pas disa sulmeve terroriste në Afrikë.
Ata që e njihnin e konsideronin me « frikë dhe respekt për besimin e tij të jashtëzakonshëm tek vetja, pamundësinë e tij që të linte veten të frikësohej nga të tjerët, vendosmëria e tij absolute dhe e dhunshme për të shkatërruar armiqtë e islamit, dhe besimi i tij i zellshëm në principet e militantizmit fondamentalist (themelues) islamik ». [Steven Emerson, “Osama bin Laden’s Special Operations Man,” Journal of Counterterrorism and Security International, Sept. 1, 1998.]
Në fakt, kjo frazë i përmbledh të gjitha : sepse një besim i zjarrtë dhe i zellshëm në principet e islamit, që legjitimon gënjeshtrën për të bërë që të mbizotërojë mbi gjithçka fjala e Allahut, kontribuon me siguri shumë që t’i japë një « besim të jashtëzakonshëm tek vetja » kur gënjen. [For lists of other infiltrators of U. S. organizations, see Daniel Pipes, “Islamists Penetrate Western Security,” Mar. 9, 2008.]

Megjithatë, shumica e Perëndimorëve vazhdojnë të mendojnë se zakonet, ligjet dhe detyrimet etike të myslimanëve janë praktikisht identike me ato të traditës judeo-kristiane. Me naivitet ose arrogancë, udhëheqësit e shteteve me shumë kultura, projektojnë vizionin e tyre të së ardhmes mbi islamistët dhe mendojnë se një shtrëngim duarsh dhe një buzëqeshje përpara një kafeje, me lëshime të shumta, do të mjaftojë për të zbërthyer forcën e fjalës së Allahut dhe shekuj tradite të pandryshueshme.
Fakti mbetet : e mira dhe e keqja, në islam, nuk kanë të bëjnë me normat universale dhe i referohen unanimisht dhe vetëm mësimeve të vetë islamit, ku shumë gjëra i kundërvihen etikës perëndimore.

Duhet pra kuptuar që, në të kundërt të hipotezave të zakonshme të pranuara që prej kohësh, doktrina e takias [taqiyya] shkon shumë më tej se sa maskimit fetar në të cilën myslimanët do të merrnin pjesë për të ruajtur veten e tyre, dhe që kjo doktrinë përfshin gënjeshtrën ndaj armikut qafir në një mënyrë të përgjithshme. Ky fenomen duhet të ndriçojë situatën në të cilën manifestohet zelli i Iranit shiit – sepse takia [taqiyya] është vërtetë një natyrë e dytë për shiizmin – për të pasur fuqinë bërthamore në të njëjtën kohë që këmbëngul në faktin se qëllimet e tij janë krejtësisht paqësore.

Takia [ Taqiyya ] nuk kufizohet as vetëm me vende të huaja të largëta. Walid Phares, i Universitetit Kombëtar të Mbrojtjes (National Defense University), u shpreh me dëshpërim që islamistët e formuar brenda Amerikës veprojnë në tokën amerikane falë përdorimit të tyre të takias [taqiyya] : « Qeveria jonë a e di se çfarë predikon në të vërtetë kjo doktrinë dhe, më e rëndësishme akoma, autoritetet a formojnë strukturat e mbrojtjes kundër këtij kërcënimi të maskuar që është mes nesh ? ». [Walid Phares, “North Carolina: Meet Taqiyya Jihad,” International Analyst Network, 30 Korrik, 2009.]
Pas masakrës së Ford Hood, ku Nidal Malik Hasan, një amerikan mysliman që kishte shfaqur shenja të shumta islamizmi pa e marrë njeri parasysh, vrau trembëdhjetë nga shokët e tij të ushtrisë, burra dhe gra, e pra jemi të detyruar që këtyre pyetjeve t’u përgjigjemi negativisht.

Ja pra dilema : ligji islamik ndan pa asnjë paqartësi botën në dy gjysma në luftë të përhershme – bota islamike kundër joislamikes – dhe konsideron se vullneti i Allahut është që e para të nënshtrojë të dytën.
Por nëse lufta kundër qafirëve (jobesimtarë) është një çështje e vazhdueshme që s’ka fund, nëse lufta është gënjeshtra, e nëse veprat janë të justfikuara nga qëllimet – myslimanë në numër të papërcaktueshëm do arrijnë në përfundimin në mënyrë të natyrshme se Allahu u jep të drejtën për të gënjyer, për aq kohë sa besojnë se gënjeshtra e tyre i shërben islamit « derisa i gjithë kaosi të marrë fund dhe që çdo fe t’i përkasë Allahut » [Kuran 8:39.].
Akoma më shumë, këto gënjeshtra do të konsiderohen si një mjet në shërbim të një qëllimi altruist. Gatishmëria e myslimanëve për paqe, dialog apo madje edhe për traktate paqeje të përkohshme, duhet të shihen në këtë dijeni, duke sjellë në mendje vërejtjet praktike të formuluara këtu e një shekull më parë nga filozofi Xhejms Lorimer (James Lorimer) : « Për sa kohë islami vazhdon, pajtimi i ndjekësve dhe pjestarëve të kësaj feje me çifutët dhe të krishterët, e akoma më tepër me pjesën tjetër të njerëzimit, pra ky pajtim do të mbetet një problem i pazgjidhshëm ». [ James Lorimer, The Institutes of the Law of Nations: A Treatise of the Jural Relations of Separate Political Communities (Clark, N.J.: The Lawbook Exchange, Ltd., 2005), faqe. 124. ]

Për të përfunduar, nëse në kontekstin perëndimor alternimi i natyrshëm është ndërmjet luftës dhe paqes, në kuadër të islamit për më tepër është ndërmjet luftës dhe gënjeshtrës.
Sepse, nga këndvështrimi i islamit, kohët e paqes – ato kohë në të cilat islami është dukshëm më i dobët se kundërshtarët e tij qafirë – janë kohë paqeje të shtirë dhe gënjeshtre, me një fjalë, të takias.


burimi : http://www.meforum.org/2538/taqiyya-islam-rules-of-war

[Plaku me kostum]

Vete e ke perkthyer, google apo ndonje tjeter?

[Nuh Musa]

Si i modifikon Takia (Taqiyya) rregullat e luftës


Mashtrimi mysliman mund të shihet si një mënyrë fare pak më fisnike në shërbim të qëllimit të lavdishëm të mbizotërimit islamik nën sheriatin, që është e konsideruar prej tyre si e mirë qoftë për jomyslimanët e qoftë për myslimanët. Në këtë kuptim, të gënjesh në shërbim të altruizmit është e lejuar. Shembull i të sotmes, Sheiku musliman , Mahmoud al-Masri ka treguar në publik historinë e një myslimani që kishte gënjyer ndaj një çifuti dhe e kishte shtyrë të konvertohej në islam, duke e vlerësuar se ishte një «marifet i bukur».
Në sytë e jomyslimanëve, islami duhet të duket si një fe e kontradiktave. Nga një anë, përshkruhet pandalur si feja e paqes; nga tjetra, ndjekësit e saj janë përgjegjës për shumicën e sulmeve terroriste në botë. Lavdëruesit e islamit vënë në pah që bëhet fjalë për një fe të bazuar në kritere etike të larta; të tjerë insistojnë në faktin që është një fe e ligjeve të Zotit. Dualiteti i nocioneve të së vërtetës dhe gënjeshtrës për islamin zbulon më mirë natyrën e tij paradoksale: kur Kurani i ndalon një besimtari të mashtrojë besimtarë të tjerë – meqënëse «sigurisht Allahu nuk udhëzon atë që është teprues dhe mashtrues» Kuran............................... të cilat islami është dukshëm më i dobët se kundërshtarët e tij qafirë – janë kohë paqeje të shtirë dhe gënjeshtre, me një fjalë, të takias.


burimi : http://www.meforum.org/2538/taqiyya-islam-rules-of-war

Takija nuk eshte HIC me shume, se nje mjet teknik per te mbizoteruar HAJRI karshi ZULLUMIT................per ti kjo eshte TELEVIZOR ME BOJA......JETA e njeriut eshte gjera me e shtrenjte, me elementare....muslimani nuk guxon vetem me rrejt, po qe se i shmanget rrezikut per jete, ai guxon per shembull ta haje edhe mishin e thiut, te pije alkoholin etj........ISLAMI eshte RACIONALITET ne vehte, andaj edhe islamin e perkrahin njerezit e "dijtur", islami per dembelat eshte thjeshte "helm"......

TI, apo autori i shkrimit, e keni mare gjithe kete mund, per ti deshmuar njerezise, se THIKA pret, therr dhe myt...........apo UJI, permbys, vershon, pervelon...........je ka kupton turce ???........pikerisht kjo qe ben ti, eshte nje forme e takijes per ZULLUM karshi islamit, apo JO ????.......PA ISLAM nuk ka krishterim, mos e haro kete !!!

tung


PS: pergjegjes per sulmet terroriste ne bote jane ARABET.....e din kush jane ARABET ???.........te dashurit e ZOTIT.......shumica e profeteve te bibles e kuranit jane nga fara e tyre....ata tash e 5000 vjet miren me kete sport......sa xheloza qe jane, edhe 200 vjet nuk dojn te ja lane flamurin tjeter kujt ne dore.....

[ane]

T


PS: pergjegjes per sulmet terroriste ne bote jane ARABET.....e din kush jane ARABET ???.........te dashurit e ZOTIT.......shumica e profeteve te bibles e kuranit jane nga fara e tyre....ata tash e 5000 vjet miren me kete sport......sa xheloza qe jane, edhe 200 vjet nuk dojn te ja lane flamurin tjeter kujt ne dore.....

Pse mer Nuh po rren?
Vetem Muhamedi ishte arab dhe "profet" vetem i Kuranit ..te tjeret ishin hebrenje ,femijet e "babait" te arabeve me gruan fisnike

[Sami Hyseni]

Takija nuk eshte HIC me shume, se nje mjet teknik per te mbizoteruar HAJRI karshi ZULLUMIT................per ti kjo eshte TELEVIZOR ME BOJA......JETA e njeriut eshte gjera me e shtrenjte, me elementare....muslimani nuk guxon vetem me rrejt, po qe se i shmanget rrezikut per jete, ai guxon per shembull ta haje edhe mishin e thiut, te pije alkoholin etj........ISLAMI eshte RACIONALITET ne vehte, andaj edhe islamin e perkrahin njerezit e "dijtur", islami per dembelat eshte thjeshte "helm"......

TI, apo autori i shkrimit, e keni mare gjithe kete mund, per ti deshmuar njerezise, se THIKA pret, therr dhe myt...........apo UJI, permbys, vershon, pervelon...........je ka kupton turce ???........pikerisht kjo qe ben ti, eshte nje forme e takijes per ZULLUM karshi islamit, apo JO ????.......PA ISLAM nuk ka krishterim, mos e haro kete !!!

tung


PS: pergjegjes per sulmet terroriste ne bote jane ARABET.....e din kush jane ARABET ???.........te dashurit e ZOTIT.......shumica e profeteve te bibles e kuranit jane nga fara e tyre....ata tash e 5000 vjet miren me kete sport......sa xheloza qe jane, edhe 200 vjet nuk dojn te ja lane flamurin tjeter kujt ne dore.....

Ha,ha...te kam terhjek verejtjen edhe njehere se shpesh je ashtu, apo jep ashtu mendimet/ qendrimet ne mynyre teper te "filozofuar" sa qe veshtire po e kan te tjeret qe te kuptojne, e aq me teper kur je ironik... te jesh me i thjesht e i qarte, dhe pa ironi, te lutem!

[Nuh Musa]

Ha,ha...te kam terhjek verejtjen edhe njehere se shpesh je ashtu, apo jep ashtu mendimet/ qendrimet ne mynyre teper te "filozofuar" sa qe veshtire po e kan te tjeret qe te kuptojne, e aq me teper kur je ironik... te jesh me i thjesht e i qarte, dhe pa ironi, te lutem!

Miremengjesi Sami shoki !

Po si mos jem ironik, kur 90% e terroristeve "internacional" jane te fares arabe (10% tjeret jane dibidusa trushperlare pikerisht nga ata), kurse ne anen tjeter arabet perbejne vetem 20% te umetit. (me akte terroriste nenkuptohen ato me karakter internacional, pra, si 911, madridi, londoni......JO ato kamikacet e pakistanit qe dalin jave per jave para namazit te xhumase e shperthejn)

Teksti ne fjale sillet rreth ketij fenomeni, pikerisht duke e bastardizuar kete realitet praktik, pra perpjesetimet 90% vs. 20%, ne gjuhen e njohur mediale te "fukarave", qe me ne fund lexuesi te perfitoje pershtypjen, se fenomeni qenka pjelle drejtperdrejte e ideologjise islame, dhe se ne te kunderten, nuk jane fajtore ARABET, por eshte fajtore ISLAMI, duke e potencuar ketu ne senze negative attributin "FEE E PAQES". Bile me ne fund ke edhe keqardhje per arabet, se cfare fati makaber paskan gjete me islamin.

Fukarate ne kete kontekst jane kundershtaret e ISLAMIT (jo te politikes arabe), qe qendrimin e tyre e kane te ndertuar pikerisht mbi kesisoj "fjale" bombastike kuptimplota, sic eshte TAKIJA, kurse gjuha mediale e tyre eshte e perqendruar rreth demonizimit te islamit, por, PAS qendron maska e misionarizmit. KJO eshte kuintesenca e gjithe kesaj komedie tragjike. Nuk me beson ???................po kush e solli tekstin ???, forumisti DANIEL00..........nje dele e perkushtuar e krishtit. Dhe ku e gjeti kete tekst ???, JO ne "new york times" ose "herald tribune".....

A jane INTELIGJENT keto bukurosha ???, natyrisht se NUK JANE. Cka i "demaskon" ???, i demaskon menyra e njohur amatereske, GJUHA e urrejtjes (nje tekst informues nuk permban urrejtje dhe perbuzje, por eshte objektiv i permbushur me fakte dhe argumente), dhe natyrisht rrethi ku qarkullojne tekste te kesisoj "kalibri".


Teksti ka te beje me TAKIJEN, qe nuk eshte asgje me teper perpos nje "mjet teknik" i luftes (nese deshirojm ti sterhollojm prapavijat, atehere ato te LUFTES, e jo te nje pjese perberese te saje). Takija perdorin sherbimet sekrete ne lufte per shembull, te gjitha rradhazi....thjeshte per te arritur qellime ushtarake. Takija ne islam, sic e thash me larte, perdoret ne sherbim te HAJRIT karshi ZULLUMIT. Natyrisht se tolerohet MASHTRIMI dhe SHERI, eshte mjet perberes i luftes propagandistike. Per shembull takija eshte gati doktrine e fetare e shijave, ngase e din se shijat jane ne opozite me sunnit qe nga fillimi i islamit. Pra, takija ka karakter KREJTESISHT politik, dhe natyrisht, ngase islami eshte fe RACIONALE, kjo vegel "teknike" ka gjetur vendin e vet edhe ne historikun e civlizimit islam, eshte me se e natyrshme, me se normale, kjo as qe mund bindshem te kunderargumentohet (natyrisht se "fukarate" e kunderargumentojne kete, me nje fjale bile ta mbyllin gojen - "feja e paqes" - dhe muslimani mbetet baff i shtrire per toke nga forca e ketij argumenti - sarkazem kjo !!!).

Shpresoj se tash e kuptove, perse i thash danielit se PA ISLAM nuk ka krishterim, ngase artikulli ne terresi, nuk e ka per qellim informimin e opinionit, por misionarizimin, duke e bastardizuar nje realitet me thurjen e attributeve te rrejshme, qe keshtu te tregoje ideologjine e vet si me superiore, me kete, me te afrimuar per ndjekje !!!....pra, TAKIJA ala vatikanesce.
Edhe ketu ne barazpeshe te drejtperdrejte bindshem dhe qarte shihet natyra PAQESORE e islamit, dhe se metevertet eshte FEE E PAQES, ngase takija ne islam perdoret kryekeput per te shmang zullumin, pra, DEMIN karshi njeriut, edhe ate, vetem ne raste LUFTE, kurse, ne raste PAQESORE, TAKIJA perdoret nga kundershtaret e islamit (shih shijat, shih propaganden kishtare) !!!............boomerang i thojn kesaj.

Ja pra, per keto arsye jam kajher ironik, kajher sarkastik, e kajher thelle cynik. Kush don te me kuptoje, duhet te me njoh, dhe une nuk ja bej sherrin askujt, foli thjeshte ate qe e kam per me e thane. Kujt i pelqen, me behet qejfi, kujt nuk i pelqen, prap mire eshte !.

tung

[Nuh Musa]

Pse mer Nuh po rren?
Vetem Muhamedi ishte arab dhe "profet" vetem i Kuranit ..te tjeret ishin hebrenje ,femijet e "babait" te arabeve me gruan fisnike

Realitetet qe ti nuk i NJEH nuk jane rrena. Arabi nuk NJEH NACION, nuk njeh POPULL !!!, ai njeh vetem FIS, apo GJAK, apo ne truallsoren XHINS (poashtu fjale arabe kjo), ose me gjere, per muslimanet gjetiu UMMET (edhe ki term, pa konotacione lidhur me kuptimin qe e kemi ne mbi fjalen POPULL, eshte tejet DIFERENT). Cifutet jane thjeshte FISI ISRAIL, kurse baba i israeliteve, por edhe fisit kurejsh, nga i cili lindi profeti i muslimaneve, eshte Ibrahimi alejhiselam, profeti biblik.

Pra, kur folim per profetet e bibles, shumica e tyre jane te fares "arabe", apo sic i njohim me mire, te fares Ibrahimijane. Andaj edhe quhen fete Abrahamike !!!, nese akoma nuk e kupton, RITI i sunetimit te djemeve, rrjedh nga Ibrahimi alejhiselam, nje rit qe e praktikojn edhe arabet, edhe cifutet.............e din pse ???, sepse jane NJE BRUM !!!

Pra, ndash islami, ndash krishterimi ndash judaizmi, qe te trija jane kulture ARABE (arab, jo ne kuptimin shkollare qe ti ta ka indoktrinuar rrethi) !!!, ndoshta ki shpjegim ti qarteson me mire gjanat.

Edhe ZOTI i te krishtereve e ka emrin ALLAH, por per 2000 vjet ja kane haruar, JO aman te krishteret "arab", ata edhe sot e quajn ALLAH, e din pse ???, sepse jane NJE BRUM !!!


me nderime

[Sami Hyseni]

Miremengjesi Sami shoki !

Po si mos jem ironik, kur 90% e terroristeve "internacional" jane te fares arabe (10% tjeret jane dibidusa trushperlare pikerisht nga ata), kurse ne anen tjeter arabet perbejne vetem 20% te umetit. (me akte terroriste nenkuptohen ato me karakter internacional, pra, si 911, madridi, londoni......JO ato kamikacet e pakistanit qe dalin jave per jave para namazit te xhumase e shperthejn)

Teksti ne fjale sillet rreth ketij fenomeni, pikerisht duke e bastardizuar kete realitet praktik, pra perpjesetimet 90% vs. 20%, ne gjuhen e njohur mediale te "fukarave", qe me ne fund lexuesi te perfitoje pershtypjen, se fenomeni qenka pjelle drejtperdrejte e ideologjise islame, dhe se ne te kunderten, nuk jane fajtore ARABET, por eshte fajtore ISLAMI, duke e potencuar ketu ne senze negative attributin "FEE E PAQES". Bile me ne fund ke edhe keqardhje per arabet, se cfare fati makaber paskan gjete me islamin.

Fukarate ne kete kontekst jane kundershtaret e ISLAMIT (jo te politikes arabe), qe qendrimin e tyre e kane te ndertuar pikerisht mbi kesisoj "fjale" bombastike kuptimplota, sic eshte TAKIJA, kurse gjuha mediale e tyre eshte e perqendruar rreth demonizimit te islamit, por, PAS qendron maska e misionarizmit. KJO eshte kuintesenca e gjithe kesaj komedie tragjike. Nuk me beson ???................po kush e solli tekstin ???, forumisti DANIEL00..........nje dele e perkushtuar e krishtit. Dhe ku e gjeti kete tekst ???, JO ne "new york times" ose "herald tribune".....

A jane INTELIGJENT keto bukurosha ???, natyrisht se NUK JANE. Cka i "demaskon" ???, i demaskon menyra e njohur amatereske, GJUHA e urrejtjes (nje tekst informues nuk permban urrejtje dhe perbuzje, por eshte objektiv i permbushur me fakte dhe argumente), dhe natyrisht rrethi ku qarkullojne tekste te kesisoj "kalibri".


Teksti ka te beje me TAKIJEN, qe nuk eshte asgje me teper perpos nje "mjet teknik" i luftes (nese deshirojm ti sterhollojm prapavijat, atehere ato te LUFTES, e jo te nje pjese perberese te saje). Takija perdorin sherbimet sekrete ne lufte per shembull, te gjitha rradhazi....thjeshte per te arritur qellime ushtarake. Takija ne islam, sic e thash me larte, perdoret ne sherbim te HAJRIT karshi ZULLUMIT. Natyrisht se tolerohet MASHTRIMI dhe SHERI, eshte mjet perberes i luftes propagandistike. Per shembull takija eshte gati doktrine e fetare e shijave, ngase e din se shijat jane ne opozite me sunnit qe nga fillimi i islamit. Pra, takija ka karakter KREJTESISHT politik, dhe natyrisht, ngase islami eshte fe RACIONALE, kjo vegel "teknike" ka gjetur vendin e vet edhe ne historikun e civlizimit islam, eshte me se e natyrshme, me se normale, kjo as qe mund bindshem te kunderargumentohet (natyrisht se "fukarate" e kunderargumentojne kete, me nje fjale bile ta mbyllin gojen - "feja e paqes" - dhe muslimani mbetet baff i shtrire per toke nga forca e ketij argumenti - sarkazem kjo !!!).

Shpresoj se tash e kuptove, perse i thash danielit se PA ISLAM nuk ka krishterim, ngase artikulli ne terresi, nuk e ka per qellim informimin e opinionit, por misionarizimin, duke e bastardizuar nje realitet me thurjen e attributeve te rrejshme, qe keshtu te tregoje ideologjine e vet si me superiore, me kete, me te afrimuar per ndjekje !!!....pra, TAKIJA ala vatikanesce.
Edhe ketu ne barazpeshe te drejtperdrejte bindshem dhe qarte shihet natyra PAQESORE e islamit, dhe se metevertet eshte FEE E PAQES, ngase takija ne islam perdoret kryekeput per te shmang zullumin, pra, DEMIN karshi njeriut, edhe ate, vetem ne raste LUFTE, kurse, ne raste PAQESORE, TAKIJA perdoret nga kundershtaret e islamit (shih shijat, shih propaganden kishtare) !!!............boomerang i thojn kesaj.

Ja pra, per keto arsye jam kajher ironik, kajher sarkastik, e kajher thelle cynik. Kush don te me kuptoje, duhet te me njoh, dhe une nuk ja bej sherrin askujt, foli thjeshte ate qe e kam per me e thane. Kujt i pelqen, me behet qejfi, kujt nuk i pelqen, prap mire eshte !.

tung

Ha,ha...miremengjesi Nuh shoki,

me fal, t`i paskam "nxitur pak nervat me "sabah", por pa qellim, i nderuar. Si duket qenkemi keqkuptuar.
Reagimi im ishte pikerishte per shkak te reagimit te anes e cila aspak nuk kishte kuptuar (ndodhe qe ajo edhe nuk deshiron te kuptoj) ate qe ti ke shkruar.

Ti vetem vazhdo, une te kam kuptuar gjithmone dhe do te kuptoj edhe ne te ardhmen. Kemi te njejtin qendrim, dallimi i vetem eshte se ti ke shume me shume njohuri lidhur me ceshtje fetaren, se sa une.

Tungi shoki.

[ane]

Realitetet qe ti nuk i NJEH nuk jane rrena. Arabi nuk NJEH NACION, nuk njeh POPULL !!!, ai njeh vetem FIS, apo GJAK, apo ne truallsoren XHINS (poashtu fjale arabe kjo), ose me gjere, per muslimanet gjetiu UMMET (edhe ki term, pa konotacione lidhur me kuptimin qe e kemi ne mbi fjalen POPULL, eshte tejet DIFERENT). Cifutet jane thjeshte FISI ISRAIL, kurse baba i israeliteve, por edhe fisit kurejsh, nga i cili lindi profeti i muslimaneve, eshte Ibrahimi alejhiselam, profeti biblik.

Pra, kur folim per profetet e bibles, shumica e tyre jane te fares "arabe", apo sic i njohim me mire, te fares Ibrahimijane. Andaj edhe quhen fete Abrahamike !!!, nese akoma nuk e kupton, RITI i sunetimit te djemeve, rrjedh nga Ibrahimi alejhiselam, nje rit qe e praktikojn edhe arabet, edhe cifutet.............e din pse ???, sepse jane NJE BRUM !!!

Pra, ndash islami, ndash krishterimi ndash judaizmi, qe te trija jane kulture ARABE (arab, jo ne kuptimin shkollare qe ti ta ka indoktrinuar rrethi) !!!, ndoshta ki shpjegim ti qarteson me mire gjanat.

Edhe ZOTI i te krishtereve e ka emrin ALLAH, por per 2000 vjet ja kane haruar, JO aman te krishteret "arab", ata edhe sot e quajn ALLAH, e din pse ???, sepse jane NJE BRUM !!!


me nderime

HAHHAH paskeni filluar edhe jahudit ,armiqte e islamit ti pervetesoni hahahhah ,sidoqofte derisa ke njerez si Samiu qe preferon rrenat para te vertetave veq vazhdo..
Arabet ose arabofolesit e sotem nuk jane fis e gjak apo xhins i njejt por jane popuj te ndryshem qe jane ARABIZU ,egjiptasit ,palestinezet ,berberet nuk ishin arab me fare e fis si thua ti por sot flasin arabisht .Arabet dhe hebrenjet jane popuj semitik por smund te ju thuash arab hebrenjeve e as hebrenje arabeve ,jane gjera te ndryshme dhe ka vetem nje te vertete ,Muhamedi eshte 'profeti" i vetem arab dhe vetem profet i Kuranit ,asnje liber tjeter abarahamik nuk e pranon si profet ,sidoqofte nese ju pelqeni genjeshtrat ne vend te vertetave te hidhura ,veq vazhdoni ...

[qeveriablu]

.... paskeni filluar edhe jahudit ,armiqte e islamit ti pervetesoni ....

Natyrisht,Islamiket kane mungese legjitimiteti.Kjo qe ben Nuha eshte tentim qe te legjitimohet profetesija e Muhamedit,permes nje legjende qe thote:nje nder fiset arabe ( shih cudine mu ne ate fis ku lindi Muhamedi) eshte pasarrdhes direkt i djalit te Abrahamit Ishmael dhe nenes Hagara.Hagara e cila ishte e humbur ne shkretetirat e Beer Sheves (Izrael) kerkonte uje per djalin e saj ne Meken e sotme !!! Vrapo e vrapo Hagara ne sheshin e Mekes se sotme dhe pafff si me shkop magjik i dual ZemZemi.... Se sa ka legjitimitet profetesija e tij shihet te Hebrejet e asaj kohe qe jetonin midis fiseve arape , pranuan te humbin edhe koken (ti pritej) bashke me grate dhe femijet e tyre dhe te mos pranojne nje profet te vetdeklaruar,madje edhe te arapet mbas vdekjes se Muhamedit kishte ekspedita ndeshkimi sepse kishin hudhur mesimet e Muhamedit per toke....

Madje edhe thirrja ne Abrahamin si baba i perbashket i besimit monoteist eshte perverzitet ne vehte.Ky Abrahami (Islamiket thone Ibrahimi) a nuk ishte ai njeri qe e shiste ( e prostituonte) gruan e tij mbreterve te ndryshem te asaj kohe duke thene qe eshte motra e tij...i cili dhunshem i sunetoi te gjithe meshkujt ne familjen e tij,madje edhe sherbetoret...shihte vizione dhe deshi te pres ne fyt djalin e tij .
Tani vetem ndegjo se si permes metaforave ( rrugdalje perfekte e fetareve) do ti arsyetojne keto perverzitete te ketij tipi te quajtur Abraham,Ibrahim.

Sa per Takijen,ajo nuk eshte asgje tjeter pervec: Islami lejon thyerjen e fjales se dhene (Beses themi ne SHQIPTARET),nese te del me mire !

* * *
C`do te mire !