Ahmet Zogu

[derjansi]

Epo edhe ne mjeksi e perdorin bisturine per operimin e kancerit ! Keshtu nuk eshte se kemi fort keq kur te ha melcine ! Apo si i thone , kur te vret pas shpine ....

e ke fjalen per atentatet tinzare ne shkallet e parlamentit apo ne vjene?

interesante se si ky kirurgu u pajtu me zogun prej amerike ne 1938. si dhe nuk shkeli kurr ne shqipri kur pushtetin e moren bolsheviket per her te dyte. e harroj bolshevizmin ne amerik me duket.

[violativo]

Mehdi Frashëri: Çështja e Vermoshit dhe e Shën Naumit

Valët e liqenit me fërshëllimat e tyre formonin një simfoni të natyrës muzike. Nga Pogradeci u nisëm me një automobil për në Korçë dhe kuajt i lamë pas, për të arritur të nesërmen. Anëtarët e huaj të Komisionit nuk kishin arritur ende në Korçë, por automobilat dhe kamionët i kishim çuar në Sarandë për t'i marrë e për t'i sjellë në Korçë.

Mbas
pak ditësh, arriti Komisioni dhe unë dola i prita në Ersekë. Për secilin delegacion kishim zënë nga një shtëpi me qira në Korçë dhe unë me personelin shqiptar kisha zënë me qira gjysmën e shtëpisë të Lutfi bej Zavalanit. Pranë meje ndodhej major Voti, francez në shërbim të Shqipërisë; togeri Dhimitër Kosturi; Selim Zyma, gjeodet dhe dy topografë italianë në shërbimin tonë: Kontarini e Skalera, përveç shërbëtorëve dhe gjellëbërësve.

Këtë rend, caktimin e kufijve e filluam nga Liqeni i Prespës. Simbas vendimit të Konferencës së Paqes të Parisit, kazaja e Korçës, siç ndodhej në kohën e Turqisë, i kishte mbetur Shqipërisë. Veçse në marrëveshjen e Kapshticës më 15 maj 1920, nënshkruar prej delegatëve shqiptarë të Korçës dhe komandantit ushtarak të Greqisë, pjesa më e madhe e kazasë së Korçës ishte liruar prej ushtrisë greke, por 16 katunde që ndodheshin përtej Bilishtit dhe përtej qafës së Zvezdës, i kishte Greqia nën okupacion.

Në caktimin e kufijve të kësaj zone, na dilnin dy çështje me gjemba dhe me rëndësi politike. Njëra nga këto dy çështje ishte caktimi i 16 katundeve dhe zbrasja e tyre prej ushtrive greke; e dyta ishte çështja e Shën Naumit.

Qeveria konstitucionale e Turqisë, pas vitit 1908, për qëllime zgjedhjesh, kishte ngatërruar juridiksionin e qarkut të Korçës, duke i aneksuar katundet shqiptare të qarkut të Bilishtit, Bozhigrad dhe Vidahof në kazanë e Kosturit, duke qenë se këto katunde ndodhen fare afër Bilishtit dhe larg Kosturit. Po të merrej lehtësisht fjala "Kaza e Korçës", që përfshinte vendimi i Konferencës së Londrës, këto dy katunde lypsej që t'i mbeteshin Greqisë, kurse ato ndodheshin në luginën e epërme të Devollit, që ndodhej brenda kufirit natyral të Shqiperisë.

Arsyeja e lypte që këto dy katunde shqiptare dhe muhamedane t'i mbeteshin Shqipërisë dhe si kompensim nga të 16 katundet që ndodheshin nën okupacionin grek dhe të banuara prej elementesh jetërgjinës, të ndaheshin disa katunde e t'i liheshin Greqisë. Kjo çështje ishte rrahur edhe vitin e kaluar, kur Komisari i Qeverise shqiptare ndodhej Nënkolonel Bajram Fevziu, por nuk kishte marrë fund. Meqenëse, katundi Bozhigrad që do t'i mbetej Shqipërisë, kishte një popullsi relativisht të madhe, kompensimi i këtij katundi përfshinte disa katunde prej të 16-ve, që kishim për të marrë nga Greqia.

Shteti shqiptar ndiente nevojën politike që çështja e kufijve ndërkombëtarisht të merrte fund një orë e më parë e të mos mbetej e koklavitur dhe e pacaktuar, sepse, në rast turbullirash, serbët dhe grekët do të gjenin preteks për të ndërhyrë me armë në Shqipëri. Me këto prapamendime, delegatët grekë dhe serbë - donin si e si që çështja e kufirit të vononte sa të ishte e mundur, sepse parashihnin turbullira politike në Shqipëri.

Duke marrë parasysh këto pika, kur bisedohej vija e kufirit, unë shihja që në pikat kryesore të insistonim, por për sende, që nuk kishin ndonjë rëndësi, sa të ishte e mundur, të mos jepja shkak për konflikt, se ndryshe komisioni detyrohej të pyeste Konferencën e Paqes në Paris, për të dhënë vendimin definitiv, por kjo përgjigje vononte tepër. Shënimin e kufirit e filluam nga bregu perëndimor i liqenit të Prespës në katundin Bezmisht tej Goricës, dy çifligje të Frashërit.

Këtu kufiri u caktua midis Bezmishtit dhe çifligut Stenje nga ana e Jugosllavisë, por edhe ky çiflig i Frashërit. Së andejmi u hodhën në bregun lindor të liqenit, duke prerë sirrethujzën që gjen fund me urën e Achillit duke përshkruar nga kodra Urido e duke vazhduar majën e malit që ndan katundin Rakickë, katund shqiptar muhamedan, nga katundet sllave që i mbetën Greqisë ose Jugosllavisë. Me këtë mënyre, shënimi i kufijve vazhdoi deri në vargun e Gramozit. Andej e tutje kufiri ishte caktuar vitin e kaluar...

...Me këtë mënyrë filloi lëvizja e kryengritjes së Fan Nolit në muajin qershor. Komisarët e shteteve të mëdha shfaqën mendimin që të largoheshin nga Shqipëria nga shkaku i kryengritjes. Një gjë e këtille do të ishte tepër e dëmshme për Shqipërinë, sepse Greqia kishte përgatitur komitët e saj afër kufirit dhe largimin e komisarëve të huaj do ta kishte si një provë për okupimin e Korçës dhe Gjirokastrës nën etiketën e epirotëve. Unë bëra ç'ishte e mundur për t'i bindur komisarët, se nuk kishte vend për t'u frikësuar, sepse shqiptarët të huajt, sidomos të dërguarit e shteteve të mëdha, i konsiderojnë si persona të shenjtë e të paprekshëm, simbas mendësisë dhe zakonit të tyre. Më në fund u thashë se lypsej të vritesha une më parë me gjithë ushtarët e personelin tim, mbasandej t'u vinte rradha atyre. Fjalët që fliten me bindje e me sinqeritet, kurdoherë bëjnë efektin e tyre. Meqënëse komisarët kishin besim të plotë tek unë, e ndërruan mendimin dhe nuk u larguan, megjithë që Konferenca e Parisit u kishte dhënë leje të largoheshin...

Pasi mbaroi kryengritja me pushtimin e Tiranës dhe me formimin e kabinetit të Fan Nolit, Komisioni i Kufijve u qetësua dhe vazhduam punimin. Është për t'u shënuar se në këtë ndërmjet kohe kishte filluar përshkulja e popullsisë myslimane të Maqedonisë për të shkuar në Turqi. Afër kufirit, që kishim caktuar nga ana e Kosturit, që i ka mbetur Greqisë, ndodheshin tre katunde thjesht shqiptare: 1. Kavelisht 2. Revan. 3. Shark.

I pari është krejt i krishterë, por thjesht shqiptar nga gjaku dhe gjuha. I dyti dhe i treti thjesht shqiptarë dhe nga besimi muhamedanë, por Greqia me propogandë i kishte bindur që të deklaroheshin si turq dhe kështu ato ditë pregatiteshin që të shkonin në Turqi. Gratë po lanin teshat në lumë duke vajtuar që do të linin atdheun e tyre, eshtrat e të dashurve dhe kujtimet e tyre familjare e shoqërore.

Gjë për t'u habitur ishte vendimi i gjysmës së popullsisë të katundit Rakickë, që, duke i mbetur Shqipërisë, duke parë piramidat që kishim ngritur gjatë majës së malit të tyre, që formonin provën e prerë se katundi i tyre i mbetej Shqipërisë, dhe për pak ditë do të liroheshin, duke u bindur nga propoganda se në Turqi do të gjenin pasuri dhe fenë e vërtetë muhamedane, ishin bërë gati të iknin në Turqi, sepse ishin deklaruar si turq pranë Komisionit të shkëmbimit të popullsisë muhamedane. Bëmë ç'ishte e mundur për t'i larguar nga ky mendim i keq, por ata nuk dëgjuan, u ngritën e ikën në Turqi.

Kjo ngjarje rrëfen sa fatkeq është një komb pa kulturë, pa histori të shkruar dhe pa ndjenja kombëtare. Popullsia e Rakickës janë të shëndoshë nga trupi, të gjatë e të hollë si lastar, burra e gra të bukur nga fytyra. Ishte një mëkat i madh, që këta njerëz të bukur dhe inteligjentë do të shkonin në Turqi për të vdekur gjysma.

Pasi mbaruam zonën e Liqenit të Prespës dhe Qarkun e Bilishtit, shkuam në Pogradec për të caktuar zonën e Shën-Naumit e të Malit të Thatë. Vitin e kaluar, kur ishte caktuar kufiri shqiptaro-jugosllav, zona e Shën-Naumit në jug dhe zona e Vermoshit në veri kishin mbetur të pacaktuara, sepse qeveria e Beligradit i ishte drejtuar Konferencës së Parisit, duke i thënë se Shën-Naumi në jug dhe Vermoshi në veri i takonin Jugosllavisë. Për këtë arsye, caktimi i kufijve në këto dy zona ishte shtyrë për në vitin 1924.

Konferenca e Londonit më 1913, ashtu edhe Konferenca e Parisit më 1921, në vendimin e tyre kishin thënë se kufiri shqiptar në breg të Liqenit të Ohrit vete deri në Shën-Naum, por nuk thuhej nëse inkluziv apo ekskluziv: d.m.th. nëse Shën-Naumi është i përfshirë apo i përjashtuar. Komisioni i Kufijve vendosi se i mbetet Shqipërisë, por, meqenëse Jugosllavia insistonte se i takonte asaj, Konferenca e Parisit, çështjen ia referoi Lidhjes së Kombeve. Lidhja e Kombeve konsultoi Gjykatoren e Hagës. Derisa të dilte vendimi i Hagës, ne pezulluam caktimin e kufijve vetëm në pjesen që ndodhej afër Shën-Naumit, dhe pjesët e tjera i mbaruam me gjithë piramidat e tyre. Së andejmi shkuam në Shkodër, mbasandej në Vermosh. Qeveria jugosllave kishte pretenduar pranë Konferencës se mali që quhej Vermosh, ka hyrë brenda në Jugosllavi tepër thellë dhe prandaj krijon një pengesë për rrugët e komunikimit midis Ipekut, Gusinjës, Plavës e Podgoricës. Prandaj Konferenca e Paqes i dha urdhër Komisionit të Kufijve që çështjen e Vermoshit ta hetonte në vend, kështu që u ngritëm e vajtëm në Podgoricë dhe së andejmi në Andiraviç, Plavë, Gusinjë e Vermosh. Në vitin 1921, nga shkaku i luftrave midis shqiptarëve e jugosllavëve, ishte caktuar një zonë neutre dhe kështu Vermoshi ndodhej brenda kësaj zone e pa ndonjë autoritet.

Në Vermosh kurdisëm çadrat dhe filluam hetimet. Meqenëse padre Cirili, kishte marrë pjesë në Luftën e Koplikut, ishte ngarkuar si oficer rezervë dhe, duke qenë një patriot i besueshëm, e porositëm që të vishte rroba oficeri dhe e morrëm me vete si një oficer në shërbim të kufijve. Gjithashtu na erdhi edhe Prenk Cala nga Klementi, që kishte goditur shtëpinë në Vermosh. Vermosh quhet një lumë i vogël, që del nga mali Montevilla, përçan një luginë me një fushë të vogël dhe shkon përfund Gusinjës e Plavës, merr emrin Lim dhe shkon e derdhet në Danub. Në fushën që formon luginën e Vermoshit, nja 50 familje nga të Klementit kanë goditur kasolle, bëjnë bujqësi dhe verës kullotin bagëti; dimrit pjesa më e madhe vjen në bregun e Matit në çifligun e shtetit që quhet Gurëz, dhe disa zbresin në katundin Kakariq të Shkodrës.

Bajraku i Klementit formohet prej katër katundesh, në luginën e lumit Cem, që derdhet në liqenin e Shkodrës, pasi kalon nga toka jugosllave dhe afër Tuzit.

Zona e Vermoshit ka qenë dhe është kullota verore e Bajrakut të Klementit, por mjaft larg prej bregut të Cemit, dhe hyn si një triangël i madh brenda në tokat jugosllave. Po të hidhet një sy mbi hartën e Shqipërisë së Veriut, që kufizohet me Jugosllavinë, ky triangel menjëherë duket. Konferenca Londonit më 1913 kishte vendosur që tokat e Klementit i takojnë Shqipërisë, por e vërteta është se, përveç Austrisë, asnjë nga delegatët e shteteve të medha nuk kujtonte se kullotat e Klementit hynin kaq thellë në tokën e Malit të Zi, prandaj vendimi ishte marrë kësisoj mbi propozimin e ambasadorit të Austrisë. Kur kishte shkuar Komisioni i parë i kufijve më 1913 dhe e kishte parë me sy vendin, në mes të tyre ishin ngrënë mjaft: delegati rus me francezin, me një anë dhe delegatët austro-italianë në anën tjetër, të parët në favor të Malit të Zi dhe të dytët në favor të Shqipërisë. Megjithëkëtë, ky komision kishte marrë disa shënime, por puna nuk kishte mbaruar definitivisht.

Konferenca e Parisit më 1921, për sa i përkiste kësaj zone, kishte pranuar tekstin e Londonit. Komisioni këtë rend filloi nga hetimet në vend dhe kësisoj vendosi që të pyeste tre shqiptarë e tre jugosllavë për këtë çështje. Vendimin ma komunikuan mua dhe delegatit jugosllav, gjeneral Jovanoviçit.

Unë në mbrëmje mora një shishe raki, pregatita meze dhe thirra... Uç Turkun, át Cirilin dhe Prenk Calin. U dhashë nga një raki, u shtrova dhe unë këmbëkryq në mes tyre dhe fillova t'u shpjegoja çështjen e hetimit nga ana e Komisionit, duke shtuar se: "Ç'shenja e ç'dokumenta keni për të treguar e për të provuar para komisionit se kullotat i takojne bajrakeve të Klementit: Selc, Vukël e Niksh? Pikë së pari do të m'i kallëzoni mua një nga një, t'i bisedojmë së bashku, që kur t'ju thërresë komisioni, të dini se çfarë të thoni", u thashë. Së pari filloi Uç Turku, vojvoda i Klementit, një plak me kuptim të kthjellët dhe patriot, i cili kishte marrë dy-tri plagë (dhe për këtë shkak ishte bërë çalaman) duke luftuar me sllavët ose, simbas fjalës së tyre, me shqehët që guxonin të kalonin tokat shqiptare. Së dyti filloi Prenk Cali, që kishte prirë Komisionin Ndërkombëtar të vitit 1913 në zonën e Vermoshit. Prenk Cali, njeri i zgjuar, inteligjent dhe patriot për të shpëtuar Vermoshin, gjithmone ka ndihmuar sa ka qenë e mundur.

Pas tij, i treti filloi at Cirili, duke treguar se ku ndodhen altarët dhe varrezat katolike në këtë zonë, të cilat qartazi provojnë tokën shqiptare, sepse shqehët janë ortodoksë dhe kështu varrezat dhe altarët e tyre ndryshojnë nga ato të katolikëve.

Secili prej tyre dëftente argumente të posaçme e të vlefshme me një të folur të thjeshtë.

Nga ana e jugosllavëve ishin thirrur e përgatitur një avokat, një gazetar dhe një oficer që pretendonin se e kishin origjinën e tyre prej vendeve sllave kufitare, por që në realitet banonin dhe ushtronin detyrën në Beligrad.

Të nesërmen Komisioni i thirri të dy palët dhe i pyeti, në mungesë të delegatit shqiptar dhe jugosllav, si dy persona këta të interesuar për çështjen. Pasi mbaroi hetimi, seicili prej komisarëve të shteteve të mëdha, duke qeshur, më thanë se kuptimi i kthjellët, sinqeriteti dhe inteligjenca e malësorve shqiptarë paravlejti më tepër se thëniet pa llogjikë e pa vend të personave jugosllavë, të pyetur rreth çështjes. Gazetari shqah kishte filluar të bënte fjalë për një gjeneral turk të quajtur Sulejman Pasha dhe që shqiptarët e kishin ndihmuar kundër shqehëve; avokati kishte bërë fjalë për procedurën dhe oficeri i rezervës kishte filluar fjalën duke i thënë kryetarit të komisionit, gjeneral Gazerës se ishte i dekoruar prej qeverisë italiane...

Të nesërmen, Komisioni bashkë me ne do të vente në Gusinjë (Guci) për të bërë hetime.

Unë u hoqa vërejtjen që më parë, duke u thënë se terrorizmi i shqehëve dhe persekutimet e tyre mbi shqiptarët jane aq të rrepta, saqë personat që do të pyeten në Gusinjë, po të jetë që të kërkohen prej gjeneral Jovanoviçit, ky do t'i frikësojë, kështu që nuk do të thonë të drejtën, prandaj është e arsyeshme, si të vemi në Gusinjë, të dalim kinse për të shëtitur dhe tre persona që do të hasim nëpër rrugë, të merren e të pyeten.

Komisioni më dëgjoi fjalën dhe vendosi ashtu. Shkuam në Gusinjë, dolëm të shëtitim dhe hasëm tre persona, që të tre muhamedanë, sepse Gusinja pothuaj se është një qytet thjesht muhamedan me një pakicë të parëndësishme shqehësh ortodoksë. Duhet të shënojmë se midis popullsisë së Gusinjës muhamedane ka edhe njerëz që flasin shqahisht, por që nga ndjenjat, nga zakonet e veshja janë shqiptarë. Gjithashtu është për t'u vënë re se nga tre personat e thirrur dy flisnin shqahisht, kurse i treti fliste thjesht shqip e nuk dinte asnjë gjuhë tjetër.

Kur komisioni pyeti dy të paret që nuk dinin shqip, thanë se janë shqiptarë dhe që Vermoshi i përkiste Klementit, kurse i treti, që ishte thjesht shqiptar, tha se ishte turk, por, sa për Vermoshin, tha se i përkiste Klementit... Pasi u kthyem nga Gusinja, Komisioni kërkoi mendimin tonë dhe të delegatit jugosllav, për sa i përkiste Vermoshit... Unë bëra një raport frëngjisht, duke treguar argumentat kryesore dhe duke refuzuar pretendimet jugosllave. Raporti i Komisionit iu çua Konferencës së Parisit dhe, derisa të merrte një vendim e t'ia komunikonte Komisionit të Kufijve, Komisioni vendosi që të shkonim në Raguzë, për të pritur vendimin e Konferencës, prandaj u nisëm nga Gusinja e Plava...

Mbas 15 ditësh Komisioni mori përgjigjen e Konferencës, e cila konfirmonte vendimin e Komisionit të Kufijve, duke ia lënë Vermoshin Shqipërisë. Nga Raguza erdhëm përsëri në Vermosh, por këtë rend filluam të caktojmë kufirin e të vëmë piramidat. Përsëri kurdisëm çadrat në Vermosh dhe filluam të shënojmë mbi tokë vijën e kufirit duke gjurmuar vendimin e Konferencës së Londonit dhe atë të Parisit.

Zona e Vermoshit përbëhet prej tre sektorësh: 1.Lugina e Vermoshit, 2.Lugina e Vocipotokut, 3.Gropa e një përroi që ndodhet afër Andrievicës.

Vendimi i Konferencës së Londonit thoshte se nga Montevilla e mbasandej kufiri i Shqipërisë do të jetë kufiri i vjeter, që ka qenë midis Turqisë dhe Malit të Zi. Nga rrëza e Montevillës dilte një përrua që quhet Skrobotin. Ky përrua ka dy rrjedhina (versant). Rrjedhina e Veriut ka një kurriz të gjatë, që ndan luginën e Vocipotokut nga ajo e Skrobotinës. Ky kurriz quhet Velipojë, mbi të ushtria turke që ruante kufirin e atëhershëm, kishte goditur një karakoll, i cili ishte djegur e shembur prej malazezëve, por rrënimet dukeshin. Meqenëse këto rrënime provonin kufirin e vjetër turko-malazes, për të cilin bënte fjalë vendimi i Konferences, Velipoja na mbeti neve.

Mirëpo faqja tjetër e Velipojës ishte kullotë e malazezëve dhe për këtë shkak në kohën e Turqisë midis malazezëve më një anë dhe turko-shqiptarëve, më anën tjetër, ngjanin luftra. Delegati jugosllav dëshironte që kjo copë kullote t'i mbetej Jugosllavisë dhe ballë kësaj ne të merrnim liqenet e Rakavecit, që shërbenin për të pirë ujë bagëtia e Klementit, sepse mali tjetër ishte i thatë. Dhe, veç kësaj, të na jepnin edhe një rrip tjetër nga ana e Grencarit, për të pasur rrugë e për të zbritur në përruan që ishte afër Andrievicës. Kjo mënyrë zgjidhjeje ishte e dobishme për të dy anët, sepse shuhej grindja e armatosur dhe ne kishim lehtësirat e liqeneve dhe të rrugës afër karakollit të Grencarit. Une, para se të jepja pëlqimin, u këshillova me malësorët, të cilët me gëzim dhanë pëlqimin e tyre, sepse sigurohej Vermoshi. Unë, veç pikave që u thanë më sipër, kërkova që nga pjesa e kullotës që shkëmbenim me shqehët , një qark me një shtizë prej 100 metra përqark karakollit të Velipojës, që do të shërbente për mbrojtjen e vendit, t'i mbetej Shqipërisë, sepse përndryshe ndërtesa e karakollit nuk mund të ngrihej atje ku ka qenë, se vija e kufirit shkonte gjatë kurrizit. Ngritja e karakollit të Velipojës do të shërbente për qetësinë dhe për sigurinë e Vermoshit. Refugjatët politikë që ndodheshin jashtë, më vonë, kur u firmos protokolli më 1925, me qëllim përhapen lajmin se Vermoshi i mbeti plotësisht Shqipërisë, duke i siguruar edhe qetësinë me shkëmbimin e një kullote të vogël pa rëndësi...

***

Gjatë verës 1924, pasi mbaruam zonën e Shkodrës e të Vermoshit, Komisioni zbriti në jug për të kontrolluar piramidat e kufirit greko-shqiptar. Në fillim të tetorit, Komisioni, para se të shpërndahej, caktoi dy lloj kufijsh rreth Shën Naumit. Një kufi që përfshinte Shën-Naumin në Shqipëri dhe tjetri duke e lënë Shën Naumin jashtë Shqipërisë, por ndryshimi ishte gjysmë kilometri tej Shën Naumit për rastin e parë dhe gjysmë kilometri përkëndej Shën Naumit për rastin e dytë. Ky lloj veprimi u bë për shkak se Jugosllavia pretendonte që Shën Naumi, simbas Konferencës së Londonit 1913, i takonte Jugosllavisë. Fraza që i takonte Shën Naumit, ishte kjo: "që nga katundi Lin, vija shtrihet deri në Shën-Naum". Fjalët "deri në Shën-Naum" mund të interpretoheshin në kuptimin që Shën-Naumi t'i mbetej Shqipërisë. Jugosllavia këtë interpretim nuk e pranonte dhe vendimin e Komisionit e kishte apeluar në Konferencën e Paqes të Parisit.

Konferenca meqenëse u nda më dysh për këtë pikë, çështjen ia përcolli Lidhjes së Kombeve. Këshilli i këtij Instituti kërkoi mendimin juridik të Gjykatores Ndërkombëtare të Hagës, e cila i dha të drejtë Shqipërisë për arsye se për të shënuar kufijtë e Shqipërisë me kufitarët e tjerë: grekë e jugosllavë, Konferenca e Paqes kishte ngarkuar Komisionin e Kufijve dhe, meqenëse Komisioni vendosi në favor të Shqipërisë, vendimi i tij duhet të konsiderohej i vlefshëm.

***

Pasi u ktheva nga Roma në Florencë, mora një telegram nga Ahmet Zogu, që kishte ardhur në Tiranë më 24 dhjetor 1924 dhe që më 6 janar të vitit 1925 kishte marrë në dorë qeverinë, ku më thoshte se duhej të vazhdoja detyrën...

Dimrin e vitit 1924-1925 pjesërisht e shkuam në Florencë dhe pjesërisht në Paris, sepse Jugosllavia me gjithë vendimin e Gjykatores së Hagës, Shën Naumin nuk donte t'ia dorëzonte Shqipërisë dhe Komisioni i Kufijve këshillonte që të bëhej një marrëveshje me Jugosllavinë për të shkëmbyer Manastirin e Shën Naumit me një vend tjetër, sepse Shën Naumi është një shenjt sllav dhe popullsia sllave i jepte një rëndësi morale këtij manastiri. Rreth kësaj çështjeje, midis meje dhe qeverisë zogiste në Tiranë rrodhi një korrespondencë rreth vendeve, që do të shkëmbeheshin si kompensim i manastirit të Shën Naumit. Qeveria e Tiranës, si kompensim kishte kërkuar disa katunde, që ndodhen në fushën e Dibrës afër qytetit që mban këtë emër. Ndërmjetësi i marrëveshjes ishte komisioni i kufijve. Jugosllavia këtë propozim nuk e pranoi, sepse qyteti i Dibrës, që i mbetej Jugosllavisë, do të vetmohej krejt prej katundeve më të afërta të tij. Mbas shumë bisedave midis Komisionit dhe dy delegatëve të interesuar, qeveria jugosllave më në fund si kompensim shkëmbimi pranonte që t'i cedonte Shqipërisë katundin Peshkopi nga ana e Pogradecit në rrëzën e Malit të Thatë dhe tokat e tri katundeve që si të tilla i mbeteshin Shqipërisë, por që tokat e tyre mbeteshin në Jugosllavi.

Me cedimin e këtyre tokave Shqipërisë, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Me një fjalë, Shqipëria cedonte një kishë dhe ballë saj merrte një katund dhe tokat e katundeve: Tushemisht, Podgorican dhe Halamja; përveç këtyre, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Se, po të mos ishte bërë kjo marrëveshje, rruga Korçë-Pogradec ndodhej një nishan pushke me kufirin jugosllav.

Pasi mora propozimet e fundit të delegacisë jugosllave dhe mendimin e Komisionit të Kufijve për pjesët e shkëmbimit, në muajin maj 1925 u ktheva në Tiranë për t'ia paraqitur çështjen qeverisë. Aso kohe Ministër i Jashtëm ishte Myfit Libohova. Ai, meqenëse, nuk i njihte as vendet, as çështjen e dinte, m'u lut që të veja bashkë me të në parlament për të dhënë shpjegimet e duhura. Bashkë me Çështjen e Shën Naumit ishte edhe pranimi i kufijve të Vermoshit.

Refugjatët kundërshtarë këto dy çështje donin t'i shfrytëzonin për qëllimet e tyre kundërshtare dhe këtë gjë e tregonin si tradhëti, por në realitet tundej mali për një mi. Rrethi i Shën-Naumit që cedonte Shqipëria, ishte një copë tokë me diametër 1/2 kilometër. Pozitën e Shën Naumit donin ta tregonin si pikë strategjike, kurse në realitet kjo pikë, me shkëmbimet e përmendura, përmirësohej në favor të Shqipërisë. Gjithë zhurma bëhej prej disa ortodoksëve të Korçës, që i jepnin Shën-Naumit rëndësi fetare...

Pasi parlamenti pranoi projektin e marrëveshjes, çështja nga ana e Ministrisë së Jashtme iu përcoll Legatës shqiptare në Paris për t'u rreshtuar në protokollin definitiv të kufijve shqiptaro-jugosllave, që do të redaktohej në Paris në seksionin e shtatmadhorisë të Konferencës së Paqes...


tjeter.

Pra s'paska ndodhur asgje ! Gjykata Nderkombetare e Hages ia jep Shen Naumin Shqiperise , ndersa .......... miku yne i padashur ia jep Yugosllavise !

Po per Vermoshin ky mashtruesi Mehdi qe nuk i ka ngjare aspask fisit te tij por eshte nje lekist ordiner , nuk jep asnje shpegim ?????

Dheee ti pretendon se e ke "justifikuar" Mbretucin me gojen e bashkefajtorit te tij dhe mashtruesit mehdi Frasheri ?

Shiko sa bythezgjut eshte Mehdiu ..... per te lare surratin e tij kolaboracionist thote : " i kerkum ca katunde ......!" Ja cfare burra kurva ! Per t'iu shmangur pergjegjesise ne tradheti dhe per te perdredhur gjuhen prej mishi fusin te tjeret sepse e dine shume mire qe behet fjale per shitje te Atdheut !

Dhe me keta "lepuj" kerkon te justifikoje Zogollicin , Derjani ! Opo nuk ka budallenj sot or Mik !

[derjansi]

shkembimi midis ni manastiri bullgaro-ortodoks maj ni shkami me disa fshatra me popullsi shqiptare noshta ty te duket tradhti. po ni personi me llogjik jo.

mir e the nuk ka budallej sot.

vermoshi asht fshat en republiken e shqipris sot apo jo?


Me cedimin e këtyre tokave Shqipërisë, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Me një fjalë, Shqipëria cedonte një kishë dhe ballë saj merrte një katund dhe tokat e katundeve: Tushemisht, Podgorican dhe Halamja; përveç këtyre, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Se, po të mos ishte bërë kjo marrëveshje, rruga Korçë-Pogradec ndodhej një nishan pushke me kufirin jugosllav.

[violativo]

shkembimi midis ni manastiri bullgaro-ortodoks maj ni shkami me disa fshatra me popullsi shqiptare noshta ty te duket tradhti. po ni personi me llogjik jo.

mir e the nuk ka budallej sot.

vermoshi asht fshat en republiken e shqipris sot apo jo?


Me cedimin e këtyre tokave Shqipërisë, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Me një fjalë, Shqipëria cedonte një kishë dhe ballë saj merrte një katund dhe tokat e katundeve: Tushemisht, Podgorican dhe Halamja; përveç këtyre, kufiri jugosllav largohej nga rruga Korçë-Pogradec 13 kilometra. Se, po të mos ishte bërë kjo marrëveshje, rruga Korçë-Pogradec ndodhej një nishan pushke me kufirin jugosllav.

Oouuu na e bere edhe Bullgaro Ortodoks Shen Naumin ..? Bravo s'i paske lene gje serbeve edhe ti !

[benseven11]

Problemi juaj, dhe kur them ty kam parasysh si hapesin e temes si te gjithe ata qe kane shkruajtur kunder figures se Mbretit Zog ne kete teme, eshte injoranca. Injoranca juaj ka dy fytyra. Fytyra e pare eshte fytyra e trasheguar e propagandes komuniste qe Enver Hoxha ua nguliti mire ne tru qe femije dhe te cilen ju e recitoni sot shume bukur, edhe pse komunizmi e Hoxha kane dekada qe kane vdekur. Fytyra e dyte qe e shfaqni akoma me hapur, eshte SE SA PAK E NJIHNI JU FIGUREN DHE JETEN E MBRETIT ZOG. Dhe eshte e vetmia figure e historise shqiptare ne keto 100 vjetet e fundit, per te cilin kane shkruar me shume te huajt se sa historianet shqiptare.

Mbreti Zog iu shmang luftes? Mbreti Zog e filloi luften ne krye te trupave te zones se tij qe kur ishte femije. Shkolla qe kish bere ne Stamboll ishte shkolle ushtarake. Ishte ai i vetmi qe cau bllokaden e forcave italiane qe i prene rrugen kur ky u nis pas Kongresit te Lushnjes per te krijuar qeverine e dale nga ai kongres ne Tirane. Ishte ai qe e beri Tiranen kryeqytet, qytet qe ne te cilin ti banon sot, pasi deri ne 1920 ishte Durresi qendra e qeverise se atij vendi. Mjaftonte qe Mbreti Zog te hapte gojen dhe gjithe popullata shqiptare do e priste pushtuesin me lufte.

Largimi i Mbretit Zog nga froni dhe nga Shqiperia ne 1939 ishte akti me i larte i atdhedashurise se nje lideri te nje shteti. Ai hoqi dore nga Froni i tij pasi nuk deshironte te behej vegel e pushtuesit italian. Ai hoqi dore nga nderi i tij, duke mos e pritur pushtuesin me lufte, pasi e kish te qarte qe "nderi" i tij do ti kushtonte shqiptareve ne mijera jete e tonelata gjak te derdhur kot. Ai u largua edhe per ti kursyer Shqiperise nje lufte civile: pushtuesin italian nuk e mbeshtesnin vetem tanket, anijet e aeroplanet, e mbeshtesnin edhe gjithe opozita politike e Ahmet Zogut dhe pjesa derrmuese e komunitetit katolik ne vend.

Tradhetia e Mbretit Zog do te dukej vetem nese ai do te zgjidhte te qendronte te rrinte ne Shqiperi e te behej vegel e rregjimit fashist qe u instalua ne vend.

Albo

Fakt historik eshte qe Zogu pranoi dhe nenshkroi dokument ne Itali per pushtim,futjen e trupave italiane ne Shqiperi.Ne nenshkrim ai nuk i kerkoi as pelqim as leje askujt
pasi ishte monark(mbret).Mbreti ben si do vet si i pelqen dhe si i intereson.
Pavarsisht se kjo dihej qe ne kohe te Enverit dhe librat e asaj kohe eshte fakt dhe e vertete,nuk ka as shtremberim te te vertetes as genjeshter.
Thuhet qe ai nuk donte te krijonte lufte civile dhe gjakderdhje,prandaj nenshkroi marrveshje pelqimi pushtimi me italianet.Nuk e di ku eshte ky fakt historik.Te kujtimet e Zogut shkruar diku?????Nqs kete e ka shkruar Zogu apo eshte shprehur ne ndonje interviste kjo eshte thjesht nje lame excuse,nje justifikim shume i dobet
per te mbuluar karakterin e tij te dobet si person dhe tradhetine e tij,mungesen e burrerise,mungesen e pergjegjshmerise dhe egoizmin.Me ate arratisje ashtu ai tregoi qe ishte frikacak,iku per te shpetuar lekuren e vet.Ajo qe thote Zogu si motiv i largimit nga Shqiperia eshte genjeshter per te mbuluar te verteten dhe verteton edhe nje here qe personi nqs eshte nje here pa karakter eshte gjithmone pa karakter.
Thuhet qe Zogu mbaroi nje shkolle ushtarake,por per te drejtuar nje shtet dhe administrate ai ishte INJORANT.Tregusi qe verteton injorancen eshte prapambetja e vendit dhe gjendja pa progres,stanjacion i plote per 15 vjet.
Kjo tregon qe jo vetem Zogu por edhe turma e administrates mediokre ishin nje tufe inkompetentesh.Krijimi i Tiranes si kryeqytet ishte nje akt formal i dokumentuar,nje protokoll i rendomte zyrtar asgje me shume dhe Tirana nuk pati ndonje ndryshim ne 15 vjet te tij mbreteri dhe arsyeja eshte e thjeshte. Nuk u investua as per te sjelle te huaj te ndertonin rruge dhe industri as per te investuar ne bujqesi.Te ardhurat qe merrte shteti ishin vetem nga tregetia dhe taksat dhe pak nga nxjerrja e naftes dhe qymyrit.Bujqesia ishte mesjetare dhe industria nuk ekzistonte,ekzistonte artizanati primitiv ne metal/dru/balte/porcelan.
Largimi i Zogut,vetem largimi pamvarsisht nga arsyet e verteta NUK ishte akt patriotik qe eshte nje minus i madh.Te qenit mbret vjen me pergjegjsi te mbrosh territorin,sovranitetin dhe ti dalesh per zot popullit situatave krize dhe organizosh drejtosh,udheheqesh dhe jo te ikesh si miu.
Zogu si mbret nuk kishte respekt per popullin,nuk mendoi per fatin dhe pasojat e pushtimit po iku ashtu fshehurazi.Kur iku vodhi edhe arken e shtetit e fshiu komplet
qe eshte hajdutllik.Pse Italiani kish bere plan te hynte me trupa ushtarake?
U be ai plan pasi italianet kishin informacion qe nje shtrese trimash do i prisnin me arme ne bregdet sic ndodhi me vone dhe per te thyer cdo rezistence me arme ato u futen me ushtri.Zogu e dinte kete kishte dijeni qe ekzistonte nje shtrese patriotesh dhe trimash me arme ne Shqiperi prandaj iku pasi rreziku ishte qe ai mund te vritej nga rebele patriote shqiptare ne Tirane.Per te shpetuar lekuren ai iku dhe iku naten per te evituar cdo rrezik atentati.Ajo ikja naten ka shume kuptim dhe flet shume.
Te nderosh dhe besh ceremoni Zogut do te thote te nderosh nje hajdut banke qe eshte absurditet dhe imoralitet nga shteti shqiptar.
Ku jane meritat e tij????? qe ai te meritoj adhurim nderim nga kombi shqiptar?
Burre shteti nuk ishte,ishte mbret
Intelektual nuk ishte
Iluminist qe i dha kombit me shkrimet e tij, me diturine idete e tij nuk ishte,ne fakt ishte injorant.
Drejtues i dobet,inkompetent.
Nen udheheqjen e tij shteti ekonomia arti nuk pati asnje progres.
Per cfare duhet nderohet nuk e marr vesh.Vetem fakti qe ai vodhi,ti leme te tjerat eshte nje fakt qe e diskretiton komplet dhe e mbulon me turp ate si person.
Tradhetia ka shume forma se si shprehet.
Nenshkrimi i marreveshjes per pushtimin ishte nje tradheti.Ai lejoi pushtimin dhe nuk mori parasysh lirine e popullit,te qenit te lire por lejoi pushtimin dhe pushtimin nuk e lejon,nuk e duron asnje komb,pasi eshte njelloj sikur te lejosh nje te huaj nga rruga te paftuar te vije ne shtepi dhe te beje si te doje vet,te behet bos ne shtepine tende.
Largimi fshehurazi naten eshte akt dezertimi nga pushteti dhe dezertimi si akt eshte tradheti.
Zogu ju shmang luftes pasi nuk ishte burre ishte frikacak,ishte i pa afte si udheheqes dhe organizator dhe me nje ushtri shume te dobet dhe kompetence te dyshimte si ushtarak.Zogu e dinte qe do e humbte luften keshtu qe ju shmang konfrontimit dhe ka llogjike.Edhe largimi ka llogjike per te shpetuar lekuren.
Ato materiale qe shkruajne te huajt i referohen kujtimeve qe ka shkruar Zogu ne mergim dhe intervistat e tij.Me nje fjale jane bazuar ne genjeshtrat qe Zogu ka shkruar dhe thene neper intervista.Kredibiliteti se si Zogu e jep historine dhe ngjarjet eshte zero,pasi eshte i dyshimte,jo i besushem dhe bazuar ne interesa personale per tu dukur si burre i mire ne publik.

[derjansi]

Oouuu na e bere edhe Bullgaro Ortodoks Shen Naumin ..? Bravo s'i paske lene gje serbeve edhe ti !

ashtu asht asni her nuk ka qon nen juridiksioni e kishes shqiptare, gjithmon prifterijt e ati manastiri kan qon bullgar. duket se as nuk ja ke iden se cka ishte biles as ku asht shen naumi. si dikur ni patriot i joti ktu thoshte me te madhe se si zogu shiti QYTETIN e Shen Naumit lol

mos u kap si i mytmi mas fijeve tkashtes


shyqyr tkemi ty qe i ke vu gjoksin serbve e ke me na shpetu.


tashi per at pjesen ne bold kishe dicka per me than perveq akuzave ndaj meje per tradhti te larte kombtare.

[POKO]

Revolucioni i Qershorit ‘24 si Revolucioni i Qershorit ‘97

Arben Çejku



Revolucioni i Nolit (Qershor 24 dhe Revolucioni Nanos Qershor 97) do të hyjnë në histori si revolucionet e 2N-ve, të cilët janë shembulli tipik i Demokracisë së Imponuar. Ndonëse të zhvilluar në kohë të ndryshme, ata ngjasojnë shumë me njëri-tjetrin aq sa mund të mendohet se skenari është i njëjtë dhe vetëm kanë ndryshuar aktorët. Njohja ndërkombëtare që iu bë Revolucionit të 29 Qershorit 97 nëpërmjet gjysmëlegjitimimit të parlamentit neobolshevik, nuk i heq atij asnjë vlerësim të ngjashëm që pati Revolucioni i Qershorit 24, qeverinë e të cilit përveç Greqisë dhe Rusisë nuk e njohu askush. Historia gjakftohtë nesër, duke i parë këto zhvillime në planin e vlerave dhe parimeve të liberaldemokracisë, do të dijë të dallojë fare mirë "demokracinë" e revolucionit të Nolit dhe "demokracinë" e Revolucionit të Nanos.

Le ti hedhim një sy vetë historiografisë së regjimit komunist, për të parë nga afër disa momente pikante të ngjashmërisë siameze në organizimin, zhvillimin dhe përfundimin e Dy Revolucioneve (anti)Demokratike të Qershorit 24 dhe Qershorit 97.

"Nga fundi i vitit 1920 e deri në pranverë të vitit 1924, një luftë gjithnjë e më e ashpër midis të djathtës reaksionare që synonte të ruante privilegjet e vjetra në një Shqipëri në thelb feudale dhe krahut përparimtar, që ishte për reforma që duhej ta vinin vendin në rrugën e përparimit e të zhvillimit demokratik. Kjo luftë fillimisht u zhvillua në kuadrin e sistemit parlamentar.(Kujto luftën parlamentare të PS-së që nga 26 maji 96 e deri më 29 qershor 97-A.Ç ).

Në gjysmën e dytë të prillit, në vargun e gjatë të krimeve të tij (të Zogut -A.Ç) ai shtoi vrasjen në Tiranë të Avni Rustemit, udhëheqësit të dashur e të nderuar të organizatës "Bashkimi" që grumbullonte elementët më të përparuar të intelektualëve të rinj". (Në shkurt të 97 u vra Artur Rustemi në rrethana të dyshimta. Varrimin e tij opozita e ktheu në një kopje të varrimit të Avni Rustemit. Opozita akuzoi Berishën dhe mori pjesë në varrim. Fotot e këtij kortezhi botohen edhe sot e kësaj dite nga shtypi i majtë kur është fjala për të akuzuar PD-A.Ç ).

Si hap i parë, gjithë forcat e opozitës u larguan nga kryeqyteti në shenjë proteste dhe u grumbulluan në Vlorën e epopesë së dyfishtë.. Vetë ceremonia e varrimit të heroit martir, ku mijëra vetë erdhën për të marrë pjesë nga të katër anët e vendit, u shndërrua në një manifestim madhështor politik, që paralajmëronte qartë shpërthimin e afërt revolucionar.

Në fillim të majit, gjithë deputetët e opozitës në parlament i dërguan nga Vlora një ultimatum Këshillit të lartë në Tiranë (që kryente funksionet e kryetarit të shtetit) duke i kërkuar që të shkarkonte pa vonesë qeverinë që zotërohej nga kamarilja zogiste.

(Vini re: Në Ultimatumin e Komitetit Kombëtar të Shpëtimit Publik, datë 17 mars 97 në pikën 3 lëshohej pothuajse i njëti ultimatum; "K.K.SH.P kërkon prerazi dorëheqjen e menjëhershme dhe pa kushte të Sali Berishës, deri me datë 20 mars 1997"-A.Ç ).

Qeveria u përgjigj duke marrë masa raprezalje kundër deputetëve "rrebelë", gjë që i dha shkas organizatës "Bashkimi" të bënte menjëherë thirrje për t’u hedhur në kryengritje me armë."

(Vini re. Parlamenti shqiptar në mars 97 vendosi gjendjen e jashtëzakonshme, e cila u cilësua si masë represive, si raprezalje kunder "rebelëve". Madje zoti Vranicki i kërkoi Presidentit Berisha 48 orë afat për të shtyrë veprimet e policisë në shtypjen e revolucionit. Organizata politike "Forumi për Demokraci", ku bënin pjesë drejtues të PS-së, PSD-së, PAD-së dhe disa ish-viktima të regjimit komunist që u përdorën si karrem për publikun e huaj dhe si justifikim për t’i dhënë ngjyrën e një proteste mbarëpopullore revolucionit antidemokratik, nuk ka asnjë dallim nga organizata majtiste "Bashkimi", e cila ishte bërthama e revolucionit të Nolit. Ky forum bëri thirrje në Vlorë "O djem rrëmbeni armët, ja vdekje ja liri!". )

"...Në jug rreth 12 mijë fshatarë rrokën armët për të goditur forcat e qeverisë. Një Komitet Administrativ u formua në Vlorë nën kryesinë e Fan Nolit për drejtimin e përgjithshëm të kryengritjes. Reaksioni ndërkombëtar bëri një përpjekje të fundit për t’i ardhur në ndihmë qeverisë kur ministri anglez Aires, duke kryer një ndërhyrje brutale në punët e brendshme të vendit propozoi "pajtimin e të dyja palëve në konflikt", por as kjo nuk qe në gjendje të ndalonte fitoren e shpejtë të Revolucionit demokratik"

(Vini re; fshatarët armatosen në ’97 nga hapja e depove në Vlorë prej disa guerrilasve dhe ish-oficerëve. Populli armatoset dhe nxitet në kryengritje të përgjakshme kundër shtetit. Vriten funksionarë të shtetit dhe digjen të gjallë dhe masakrohen disa oficerë të shërbimit sekret. Të gjitha forcat qeveritare cilësoheshin si "serb" që s’dinin shqip apo si "të palarë". U ngrit Komiteti i Shpëtimit Publik, në krye të të cilit ishte A.Shyti por që pas tij ishin Sabit Brokaj, Neritan Ceka, Skënder Gjinushi, Fatos Nano, Rexhep Mejdani etj. Lidhur me "ndërhyrjen ndërkombëtare", kujtojmë paralelisht ndërhyrjen e Vranickit, i cili u bëri thirrje të dyja palëve për "dialog".-A.Ç ).

"Më 16 Qershor u formua Qeveria Demokratike Revolucionare me Fan Nolin në krye. Ishte padyshim më e majta ndër të gjitha qeveritë që kishin ardhur në fuqi në Shqipëri qysh se kjo fitoi pavarësinë".(Citime nga; "Demokracia e Rrethuar"-A.Puto, fq 7-9 ).

Lidhur me njohjen e qeverisë së Nolit, rikujtojmë se atë përveç Rusisë dhe Greqisë nuk e pranoi askush. Britania e Madhe si edhe SHBA e shumë shtete të tjera demokratike të perëndimit, nuk pranuan të njohin qeverinë e Nolit, e cila ishte rezultat i një revolucioni bolshevik të armatosur.

Përfaqësuesi Britanik i kthente këtë përgjigje qeverisë së asaj kohe lidhur me kërkesën që kjo e fundit kishte paraqitur për njohje.

"Guverna Britanike ka si princip të mos njohë menjëherë guvernat që vijnë në fuqi me violencë dhe fjalët tona nuk e ndërrojnë dot këtë princip. Qeveria e tanishme shqiptare ka ardhur në fuqi me forcë" (A.Q.Sh,fondi 251)

Përkundrazi, Rusia gjeti një ishull mjaft interesant tek Shqipëria e Nolit, dhe nxitoi ta përfshinte në gjirin e interesave të saj këtë vend përmes njohjes pa kushte të qeverisë revolucionare.

M. Litvinov, zëvendëskomisar për punët e jashtë të Rusisë, në një notë dërguar qeverisë së Nolit shkruante;

"Qeveria e Republikës Ruse, e shtyrë nga dëshira për të vendosur marrëdhënie normale e miqësore me të gjithë popujt që nuk kanë lakmi imperialiste, duke përgëzuar popullin shqiptar për luftën e tij të guximshme për pavarësinë e tij të plotë, mendon se ka ardhur koha për të vendosur marrëdhënie diplomatike midis popujve rus e shqiptar, gjë që do të lejonte të zgjidheshin të gjitha çështjet me karakter politik që ekzistojnë midis dy popujve" (A.Q.SH,fondi 251,d.19

Noli dhe grupi i deputetëve opozitarë të majtë, kishin kërkuar me kohë në parlamentin shqiptar një minut zi për vdekjen e Leninit. Lidhjet shpirtërore dhe ideologjike me Rusinë të grupit të deputetëve që i stacionuan në Vlorë për të udhëhequr "Revolucionin Demokratik", ishin të qarta dhe ato vazhduan edhe më pas dështimit të këtij revolucioni. Shtypi i kohës e quante Fan Nolin "Peshkopi i Kuq".

Revolucioni i Qershorit i udhëhequr nga Fan Noli sipas historiografisë komuniste është i "rëndësishëm në historinë e popullit shqiptar. Qeveria e dalë prej tij përbën një nga shfaqjet më interesante të demokracisë shqiptare" (A.Puto, po aty.fq.255).

Qeveria e Fatos Nanos, e cila doli nga Revolucioni i vitit 97, është një qeveri revolucionare, pavarësisht petkut "demokratik" që nxituan ti veshin mbështetësit e Internacionales Komuniste sot. Vetë rezultatet e mëvonshme të kësaj qeverie, që vazhdojnë edhe sot, tregojnë qartë për filozofinë revolucionare mbi të cilat mbështetet. Qëndrimi ndaj opozitës, të cilën e konsideron dhe sillet ndaj saj si ndaj një pushtuesi, tregojnë se Revolucioni i 97-ës, synonte eleminimin e kësaj opozite. Akoma edhe sot punohet në këtë drejtim. Dahrendorf ka bërë një vlerësim mjaft të drejtë lidhur me dallimin midis Revolucionit dhe Luftës. "Lufta dallon nga revolucioni se ajo mbaron një ditë, kurse Revolucioni vazhdon edhe pas mbarimit të Luftës". Në kapitujt e tjerë ne do të trajtojmë faktet e shumta të prodhimeve revolucionare të koalicionit të majtë që erdhi në pushtet në Qershor 97.

Se sa "demokratik" ishte revolucioni i Qershorit 24, e tregon vetë autori i tij, Fan Noli, i cili pas dështimit të revolucionit, filloi të publikonte në shtypin e kohës defektet e tij politike, ndërkohë që ishte një mjeshtër i artit.

Në një intervistë për gazetën greke "Eleftheron Vima", tetor ’24, Noli e ka cilësuar "revolucionin demokratik" si një "coup d’etat" politik bashkë me një "pronunciamento" ushtarake".

Pra, Revolucioni i Qershorit 24 ishte një revolucion bolshevik, i cili për fat të mirë nuk u njoh nga qeveritë demokratike perendimore të kohës, ashtu siç ishte një revolucion bolshevik Revolucioni i 97-ës në Shqipëri, që për fat të keq u gëlltit nga shumë kancelari.

Rexhep Qosja,një ideolog i majtë, e cilëson revolucionin e marsit ’97, si "revolucion demokratik të vonuar", pikërisht duke u mbështetur në konceptet e tij për revolucionin e Nolit, të cilin e ka cilësuar si "Moisi modern".

Ardhjen me armë në pushtet e ka pranuar edhe Pandeli majko, ish-Kryeministër socialist i koalicionit të Qershorit 97, i cili ka deklaruar se "Ne e kemi përzënë Berishën me armë nga pushteti apo si i themi ne me kallashnikov".

Perikli Teta, eksponent i rëndësishëm i koalicionit të sotëm, ish-ministër i brendshëm, ka deklaruar gjithashtu se "PS, pra, gjithë koalicioni i majtë, ka ardhur në pushtet me grykën e pushkës".

Për të krijuar analogjinë midis rebelimit të qershorit ’24 dhe mars-qershorit ’97, na ndihmon edhe gazetarja Marita Vihervuori e APA, e cila në një artikull analitik për ngjarjet në Shqipëri thekson se ajo që ndodhi ishte një "Coup d’Etat i oficerëve, ose ç’mund të jetë tjetër kur oficerët ia lënë kazermat në dorë rebelëve?".

Këto dy revolucione kanë qenë dhe mbeten fatkeqësi historike për shqiptarët, sepse të dyja kanë vonuar këtë komb në prosperim demokratik dhe kanë shërbyer si pika mbështetje për mbajtjen gjallë të frymës bolshevike në Evropën Juglindore. Këto revolucione mbeten të dëmshme ende në histori edhe për faktin se një pjesë e indoktrinuar e historiografisë shqiptare, vazhdon ti konsiderojë si "demokratike", duke dëmtuar rëndë botkuptimin e bashkëkohësve shqiptarë për demokracinë. Natyrisht që kjo është rrjedhojë e konceptit leninist për "Demokracinë Proletare" dhe "Revolucionet e Diktaturës së Proletariatit" që kanë sot shumë historianë dhe politikanë që kanë uzurpuar Akademinë e Shkencave dhe institucione të tjera shkencore dhe riprodhojnë në libra me kopertina moderne të njëjtat argumenta dhe koncepte marksiste që kanë prodhuar gjatë 50 viteve.

[violativo]

ashtu asht asni her nuk ka qon nen juridiksioni e kishes shqiptare, gjithmon prifterijt e ati manastiri kan qon bullgar. duket se as nuk ja ke iden se cka ishte biles as ku asht shen naumi. si dikur ni patriot i joti ktu thoshte me te madhe se si zogu shiti QYTETIN e Shen Naumit lol

mos u kap si i mytmi mas fijeve tkashtes


shyqyr tkemi ty qe i ke vu gjoksin serbve e ke me na shpetu.


tashi per at pjesen ne bold kishe dicka per me than perveq akuzave ndaj meje per tradhti te larte kombtare.

Shiko , shiko paske dhe ca ide interesante ti ! Me nje fjale tani qe Kishen Ortodokse e sherben Janullatosi qe eshte prift grek , i bie qe greku na dashka edhe Tiranen ! Bravooooo , duartrokitje ...!

Ka thon i vjetri qe krimi te con ne nje krim tjeter nuk ke shpetim ....! Per te justifiku tradhetine na qeke gati qe ne gjurme te Salep Mbretucit te na shesesh gjithe Shqiperine ......!!!!!! Po ja me per keto lloj patriotesh kemi nevoje .... Do te ishim ne Europe tani , si nje pjese e shtetit Grek !

Ja dhe zgjidhja ...se shume po vujm per votimin e tre ligjeve per me u fut ! Ja me ku qenka zgjidhja ....! Rrofsh ...shko thuja dhe Salevicit se shume po vu per t'na fut ne Evrope ....!

[derjansi]

Shiko , shiko paske dhe ca ide interesante ti ! Me nje fjale tani qe Kishen Ortodokse e sherben Janullatosi qe eshte prift grek , i bie qe greku na dashka edhe Tiranen ! Bravooooo , duartrokitje ...!

Ka thon i vjetri qe krimi te con ne nje krim tjeter nuk ke shpetim ....! Per te justifiku tradhetine na qeke gati qe ne gjurme te Salep Mbretucit te na shesesh gjithe Shqiperine ......!!!!!! Po ja me per keto lloj patriotesh kemi nevoje .... Do te ishim ne Europe tani , si nje pjese e shtetit Grek !

Ja dhe zgjidhja ...se shume po vujm per votimin e tre ligjeve per me u fut ! Ja me ku qenka zgjidhja ....! Rrofsh ...shko thuja dhe Salevicit se shume po vu per t'na fut ne Evrope ....!

pordh me rigon derr derr si per her

urime per zevendsimin e denje qe po i ban brarit ne ket forum. kaq e paten dhe replikat e mija me ty.

[violativo]

pordh me rigon derr derr si per her

urime per zevendsimin e denje qe po i ban brarit ne ket forum. kaq e paten dhe replikat e mija me ty.

Ej te te them nji te forte qe kam kuptu , se ma kujtove me ket Brarin ! Kam kuptu se Brari ishte ai Edison Ypi ! E kam gjet nga nji artikull i tij ku thoshte mo ta mo fjalet qe Brari thoshte ketu ne forum ! Edhe ne stil edhe ne diksion edhe fjale per fjale .......... Osht interesante .....

Hajt shnet dhe gjithe te mirat , se do bojme edhe ca pune .... se punet e notes jane gazi i dites ....Ha....ha....ha...