Depresioni, vetëvaret në banesë publicisti Ardian Klosi

[daniel00]

Vetëvarja e Ardian Klosit, sot homazhet në Tiranë, gruaja i jep mesazhin policisë
SHPËRNDAJE


Tirane – Lajmifundit – Në bibliotekën Kombëtare zhvillohen sot homazhet në nderim të publicistit Ardian Klosi i cili të premten në mbrëmje u gjet pa jetë në banesën e tij në Tiranë për shkak se ishte vetëvarur.
Burimet zyrtare kanë thënë se trupi i pa jetë i publicistit të njohur do të vendoset në hollin e Bibliotekës Kombëtare sot nga ora 12.00-14.00 për homazhet nderuese para përcjelljes në banesën e fundit.
Policia e Tiranës ka nisur ndërkohë një hetim procedurial për vetëvarjen e Ardian Klosit, ndërsa e shoqja e tij, shtetasja gjermane Jutta Benzenberg, i ka dhënë policisë një mesazh telefonik që ka marrë nga i shoqi pak çaste para vetëvrasjes.
“Unë nuk mundem të vazhdoj dot më, kaluam shumë mirë së bashku. Kur të vish në shtëpi, eja pa vajzën e vogël. Të ikësh i qetë nga kjo botë është bekim”.
Ky sipas policisë ka qenë SMS që Ardian klosi i ka nisur të shoqes në momentin e vendimit tragjik.

[☆Angie☆]

Vetëvarja e Ardian Klosit, sot homazhet në Tiranë, gruaja i jep mesazhin policisë
SHPËRNDAJE



“Unë nuk mundem të vazhdoj dot më, kaluam shumë mirë së bashku. Kur të vish në shtëpi, eja pa vajzën e vogël. Të ikësh i qetë nga kjo botë është bekim”.
Ky sipas policisë ka qenë SMS që Ardian klosi i ka nisur të shoqes në momentin e vendimit tragjik.

Dhe policia ua servir medias. Ç'a m.t shteti jemi

[daniel00]

/Shekulli

Papafingoja e krismës së thatë

Nga Edi Rama

Sivëllait tim Ardian Klosi

Jemi tallur shpesh kahera me të papërmbajtur gaz për vdekjen e gjithnjë e tallura mbaronte me hamendjen se cili nga të dy do të shkruante obituarin e tjetrit. Sikur s’vete të të lëvdonj kur të vdesësh se do ta bëjnë të tërë, ndaj lermë të vdes unë më i pari, më thosh doktori, e aman, shtyhej Dani më tutje, mos më lëvdo e bëj çmos t’i pengosh sa të mundësh të më lëvdojnë, se do të detyrohem të ngrihem nga varri e t’i bënj ta ndërrojnë menjëherë pllakën, nuk i duronj dot lëvdatat e tyre teksa më kallin në dhe e unë s’u gjegjem dot. Ishte ilaç i fortë doktor Klosi, kështu e thërrisja e kështu i’a kam të shkruar edhe emrin në celuarin nga e thirra për të fundit herë mbrëmë që s’ma hapi e s’ma hapi të tijin në ato dekika tmerri, kur zilja e vet binte e binte në shtëpinë buzë liqenit po ku i measnjëtëpërngjasuarin mik i shtrenjtë, kishte lënë vetëm trupin e varur në Papafingon e Krismës së Thatë. Krisma e Thatë ishte bërë pjesë e lojës sonë të fjalëve për vdekjen qyshse me duart e tij që s’u binin veç tasteve të kompjuterit, po kapnin edhe gurë për të bërë mure edhe vegla për të prerë e latuar dërrasa dhe sajuar dyshemera e dritare, doktor Klosi ishte duke e ndërtuar me kursime e hope atë shtëpi të paqme, larg Tiranës e mes ullishtave që u bënë makthi i tij i madh ngaqë i zhbëheshin vit pas viti para syve prej furisë barbare të ndërtimeve mbi liqen. Më ngjiti deri lart mes të qeshurash në kantierin e tij prej ustai sqimatar, duke më treguar se si kishte përzënë muratorë të pagdhendur e marangozë çaprazë, ngase i kishte ardhur në majë të hundës se sa keq silleshin me gurët e me turrën e dërrasave të palatuara, e më tregoi atë ditë edhe papafingon që shikonte nga liqeri, një dhomë e vogël ku ai parashihte vendin ideal të shkrimtarisë arratiake. S’do ta harroj kurrë si u var prej të qeshurës së tij buçitëse mbi parvazin ende pa dritare, kur i thashë këtë e paske bërë për t’ia dhënë vetes me një krisëm të thatë teksa mbi liqer ka rënë muzgu i thellë e dëgjohen së largu krrakrrakrratë e zgalemëve të errësirës. Hyri kësisoj Kërcitja e Thatë në lumin e shakave tona ku na bashkangjitej hera – herës për lundrim edhe Kujtim Spahiu, miku i pandashëm i fëmijërisë së Danit, kitarristi i famshëm i petroninsave të Maturës ’72, në një trio që mbante me barkun në dorë prej të qeshurave shpërthyese tavolinat e ziafeteve tona të herahershme me miq. Madje para ca vitesh, në një artikull therës të radhës mbi masakrën mjedisore doktori e pat përdorur në fund Krismën e Thatë dhe, si fare rrallë për shkrimet e veta, më pat marrë në telefon për të më thënë duke qeshur, lexoje lexoje se do kënaqesh andej nga fundi po s’u kënaqe që nga fillimi.

Kishte shumë të mira doktor Klosi, shumë punë të mira bëri e shumë të tjera u mundua të bënte pa i’a dalë dot, kështu që e di fort mirë se s’do t’i pengonja assesi njerëzit e zgjuar ta lëvdojnë për bëmat e tij në këtë ditë të shakasë së vet më të rëndë dhe prandaj as mundimin nuk do ta marr sado të më mërzitet, le të ngrihet e t’ua thotë vetë pot ë dojë lermëni rehat, por duke e mbajtur fjalën e dhënë për të mos e lëvduar unë vetë në ikje të tij nuk rrinj dot pa e treguar, jo për ta lëvduar jo, një të mirë që s’besoj se do t’ia vërë kush në dukje ngase pakkush e ka njohur prej fare afër siç unë pata fatin. Eshtë një e mirë e rrallë, shumë e rrallë, e mira e mendjeve të bekuara prej një bujarie të rrallë të perëndisë, që rrallë shumë e kam ndeshur në këtë jetë edhe pse jo rrallë jeta ma ka sjellë të takonj njerëz mendjendritur, e mira e një ane tjetër të sensit të lindur të ironisë që sivëllai im i shtrenjtë e kishte me pash. Ironizimi i vetvetes, material i rrallë e prandaj fort i çmuar i minierës së mendjes njerëzore, që i jep njeriut të bekuar me këtë pasuri fuqinë e jashtëzakonshme të të mospasurit kurrë frikë nga frika e as nga vdekja, të të qenit gjithnjë i lehtë pupël prej vetëdijes së përkohshmërisë mbi këtë tokë dhe ndaj edhe asnjëherë ngurrues për t’u përballur sy më sy me idiotësinë njerëzore apo për ta refuzuar me shpoti banalitetin e së përditshmes, e sidomos i jep fuqinë e të bërit pafundësisht xhibla me vdekjen si në një lojë kukamçefthi brenda mendjes.Ishte gjenuin doktori në gjithçka bënte po edhe në gjithçka ëndërronte për këtë vend, e donte Shqipërinë pa hile, i’a donte historinë këtij dheu pa lajlet e lujlet e mbivendosura mbi lëkurën e vet si makijazhe vulgare, i’a donte deri thellë në zemër bukuritë e vrazhda e prandaj u dha prej vitesh me të gjithë fuqinë e qënies së brishtë në mbrojtjen e tyre prej furisë barbare mbi Shqipëri, i’a donte të tëra hiret gjuhës shqipe ai e kështu ndodhi që u përpoq shumë qysh në krye të herës të shtonte diçka të vyer në vandakun e letrave të saj, i donte si nuk i donte edhe njerëzit Dani, i donte në mënyrën e tij dhe them se i donte më shumë se shumë ndër ata që dashurinë për tjetrin dinë ta nxjerrin lehtësisht në sipërfaqe ndryshe nga ai. Por mbi të gjitha Dani ishte gjenuin në të jetuarit e jetës si një mundësi që duhet marrë seriozisht, po pa e marrë veten aq seriozisht sa të jepesh pas kotësive të kësaj bote derisa të harrosh se në këtë botë ke ardhur për të menduar, kuptuar, dhënë dashuri e mund, qeshur dhe ikur duke jetuar, jo për të marrë më shumë e më shumë dhe ende më shumë akoma se ç’të duhet dhe për të ndenjur mbi tokë përjetësisht, e prandaj edhe shakanë më të madhe ai nuk e bëri me tjetërkënd po me veten, dhe nuk e bëri vetëm po bashkë me vdekjen, të cilën në fund e talli keq duke i dhënë fund kukamçefthit me të pa lejuar që ditën e hyrjes në shtëpinë e fundme ta vendoste ajo, Madhëria e Gjithëfuqishme mbi kohën, e jo ai, doktor Klosi, vdekëtari i gjithëvetëdijshëm për përkohshmërinë e vet.Nuk e di doktor a i qëndrova deri këtu ekzigjencës sate të vjetër për mos të të lëvduar nëse ti do të ikje i pari, por një gjë duhet ta dish Dan, me këtë shaka të rëndë plumb që bëre do ta kesh të pamundur përgjithnjë të harrohesh këtyre anëve për punët e mira që bëre siç unë e di fort mirë se ti do të kishe dëshiruar në fakt të ndodhte. E tani lejomë të të them edhe diçka tjetër, mua vetë ma ke punuar keq fare sot duke ma bërë të pamundur të të kërkoj mendim për çka kam shkruar për ty, siç bëja gjithnjë për skripturat më të posaçme dhe siç nuk do të bëj më dot kurrë paskëtaj kur në mbarim të çdo skripture nga ato që lypin dritën e syve të tu në fund, do të më dërgosh vetëm jehonën e të qeshurës së tallaztë të Papafingos së Krismës së Thatë në vend të vërejtjeve të tua prej ustai të dorës më të parë. Dhe më e tmerrshmja është se sipas teje, do të duhet të qesh edhe unë njësoj si atë ditë atje buzë parvazit e si ngahera xhanëm me ty. Po s’do ta bëj dot më tani që s’je, e di pse? Sepse, mes ne të dyve, më i miri për ta merituar jetën po edhe ai i patrembshmi nga hija e vdekjes ishe ti sivëllai im.
Me lotë të urryer në sy, të dëshiroj me të gjitha fuqitë e shpirtit që atje ku tanimë ke mbërritur doktor Klosi, të gjesh përveç mungesës së shumëpritur të vulgaritetit e të plehrave të kësaj bote, një e nga një edhe të gjithë ata që me dhuntitë e tua i ringjalle apo ëndërroje t’i ringjallje përmes shqipes sate të mrekullueshme.

27 Prill 2012

[Gilda]

Per ke doktor flet Edi Rama se Ardian Klosi nuk e ka mbrojtur ndonjehere doktoraturen

[daniel00]

Lexo rreshtin e pare te postimit 86 , ku pershkruhet jeta e tij .

[daniel00]

Kur vret veten artisti, helmi është i tepërt



Ardiani nuk u muar nga kjo botë si shumica e njerëzve , por iku; nuk e priti, por e thirri vdekjen e tij, madje e bëri vetë, me një kurajo mbinjerëzore apo me një lehtësi hyjnore- kush e di. Nuk ka kush të na e thotë si dhe qysh, nuk ka autopsi dhe as kuti të zezë që të zbulojë arsyen finale të ndarjes së këtij intelektuali me jetën, atë moment dramatik vetmohimi në rrethimin e vrazhdë të pyetjeve pa asnjë përgjigje apo në rrethimin e bardhë të përgjigjeve pa asnjë pyetje. Ajo që dimë e mund të themi duke u nisur nga shembujt me të bujshëm të vëtvrasjeve është se kur vret veten artisti- çfarë ishte pa asnjë dyshim Adrian Klosi- helmi është i tepërt. Në këtë kuptim vetvrasja është edhe një vrasje e llojit të veçantë, është me ndalu qendresën dhe me pohu hegjemoninë e helmit, apo siç e ka pas thënë poeti i madh italian Çezare Paveze, që vetë e ka pas mbyllë jetën me vetvrasje, është me u martirizue.
Ka përkime të çuditshme në jetë. Ardian Klosi, përveçse një përkthyes dhe publicist i klasit të parë, ishte një vullnetar dhe luftëtar i Mjedisit me "M" të madhe- i tokës, i shpirtit, i detit, i mendjes, i ajrit, i kulturës, i politikës… Qëndroi gjatë në këtë front, u perlesh gjatë me Ndotjen dhe kundër Ndotjes në betejën e jetës së çdo intelektuali. Por paskësh qenë më i brishtë, më i thyeshëm, më i tërheqshëm, ndoshta edhe më i preferuar se sa e dinim nga sirenat e përtej jetës.
Vetvrasja e tij duke rënë mesnata e 26 prillit është shokuese për botën e letrave, shtypit, politikës dhe mbarë publikut. Ajo zbulon diçka që s'kemi mundur ta lexojmë te ky njeri. Vështrimi i tij i ngjyer me pikëllim e pak lodhje dhe ngritja e papritur e kokës në biseda dhe debate, pra këto tipare dhe gjeste karaktaristike shfaqen tani si një replikë e gjatë, e vazhdueshme dhe pa kompromis e tij me barrierat dhe kotësinë; shfaqen si dëshmia e një shpirti të kultivuar që ka bërë çmos ta shtyjë e ta shtyjë për hir të shpresës, për hir të zakoneve dhe për hir të të dashurve, pa dyshim, minutin e zi të lamtumirës.
Për një rastësi të çuditshme, më ka ndodhur të shkëmbehen shpesh ditët e fundit me të në rrugën e bukur buzë liqenit të Tiranës, unë duke e cur me këmbë, Adriani duke shkuar e duke ardhur me biçikletë. Përshendeteshim përzemersisht dhe as më shkonte mendja se ndërsa unë po ushtrohesha kundër mpirjeve, ai po kërkonte të të rilidhte mes gjelbërimit të njomë dhe ajrit të kulluar të pranverës fillin e këputur të dëshirës dhe motivit për të jetuar. Nuk ia doli me sa duket. Verdikti ishte dhënë dhe ai u kthye si një luftëtar për të shkruar fjalët e fundit në fund të rrugës së tij pa kthim prapa dhe pa vazhdim të ndershmërisë.
Dhëmb shumë vetvrasja e tij. E kishim një ylli të gjeneratës së viteve tetëdhjetë në fushën e përkthimeve. Në ditët e Lëvizjes Studentore- intelektuale erdhi pa u menduar asnjë sekond në Këshillin botues të gazetës "Rilindja demokratike" ku kontribuoi e luftoi për hapësira lirie deri kur qe e mundur. E gjetëm njëri tjetrin sërish në opozitë ,sapo opozita që na kishte mbledhur në dhjetor të nëntëdhjetës erdhi në pushtet. Shpeshherë nuk i kishim të njëjtë miqtë dhe armiqtë, shijet dhe idetë, por kishim një pikë të pacilësueshme takimi që ndoshta ishte të kuptuarit e intelektualit si dikush që duhet të vërë në dyshim, të kundërshtojë, të ketë një shpirt konstruktiv kryengritësi.
Nuk e miratojmë atë që ka bërë së fundi Ardiani me Ardianin. Vetvrasja e tij është një humbje e madhe për familjen e tij, për miqtë e tij, për lirinë, për kulturën, për letersinë, për gjuhën, për publicistikën, për ironinë, për intelektualizmin, për opozitarizmin. Do të donim t'i jetonte deri në fund ditët e tij, t'i vdiste një nga një ditët e mbetura dhe jo njëherësh ,siç thoshte Seneka. Do të kishim me shumë libra të përkthyer prej tij, do të kishim me shumë shkrime të shkruara prej tij, nuk do të na mungonte pena e tij e mprehtë dhe zëri i tij shumë i veçantë në panelin tashmë edhe më të rralluar të lirisë dhe pavarësisë intelektuale në këtë vend. E di se rrezikoj të dukem egoist dhe i pashpirt përballë kujtimit të tij me këto pretendime prej të cilave ai hoqi dorë përgjithmonë. Në këto rrethana mbetet të kujtojmë dhe nderojmë gjithçka të mirë që Ardian Klosi la dhe bëri për ne.

(aq/shqiptarja.com)

[daniel00]

Lamtumirë o shok!





Ardian Klosin për herë të fundit e pashë në rikthimin e “Refleksioneve” në sallën Black box te Akademia e Arteve dhjetorin e kaluar. \
Edhe pse i kishte humbur njeriu i shtrenjtë, nëna e tij, kishte gjetur kohën që në 20 vjetorin e rebelimit “rinor” kundër komunizmit kur u vu në krye të studentëve, të ishte aty për të rrëfyer historinë e tij dhe të shumë të tjerëve si ai për të rinjtë 20 vite më pas. Këta muaj nëpër tavolina të ndryshme pseudointelektualësh apo pseudogazetarësh, kam dëgjuar të flitet për të.

Me cinizëm, përbuzje, herë herë duke e cilësuar të çmendur, nga njerëz të kësaj shoqërie që çmendurisht abuzon me fjalën po aq sa edhe me individin. Kur mësova dje se ai zgjodhi tí ikë kësaj marrëzie kolektive që në mënyrën e vet ai marrëzisht u përpoq ta çlirojë, u ndjeva keq. Largimi i tij, do të duhet të ishte një zgjim për të gjithë.

Kësaj shoqërie iu largua babai i dy vajzave, miku dhe kritiku i madh i librit; rebeli ndaj së keqes që gërryen shoqërinë, pa pasur frikë nga mendësia e saj. Miqve do u mungojë një bashkëbisedues dhe një dëgjues pasionant , edhe pse në dukje i ftohtë; medias do i mungojë një zë potent për ngjarje të padrejtësisë kolektive; Nuk e dimë dot asnjëherë saktë pse zgjodhi të ikë, por pas, për të gjithë ata që e njohën, Ardian Klosi do të lërë disa vepra të mira: librat e publicistikën e tij, me një penë të ndryshme nga ato që konsumohen në realitetin shqiptar që s'di më ç'është e mirë apo e keqe kur kërkon të baltosë këdo që i zë rrugën.

Dua të mendoj se ai zgjodhi të arratiset për të mos ndjerë më vuajtjet e tij në një shoqëri që ka mbi 20 vjet që vazhdon të vuajë e vazhdon të qeshë. Ndërsa mua personalisht, veç të tjerave, do të më mungojë pena e mprehtë e analizave të tij në gazetën "Shekulli".

(aq/shqiptarja.com)

[daniel00]

/lajmifundit

Timo Flloko: Takimi i fundit me Ardian Klosin pak para ngjarjes tragjike




Aktori Timo Flloko ishte i fundit person që takoi Ardian Klosin përpara se ai të vetëvritej. Më poshtë mund të lexoni rrëfimin e plotë publik të Timo Fllokos për këtë takim me publicistin në shtëpinë e tij.

“Jam i fundit mes të gjallëve që preku dora e tij për të fundit herë, pasi u ndamë mbrëmë tek kangjellat e kopshtit të tij, duke i vënë kyçin si të mbyllej në ferr. I thashë “më merr të pimë kafe kur të duash”. “Do të të marr”, më tha. I tregova dy bisqet e jargavanëve që i kishte këputur nga kopshti i tij, duke i thënë “lulet e Margaritës për Faustin”, në vazhdim të bisedës që kishim bërë rreth Faustit të Goethes; ai buzëqeshi si të thoshte janë jargavanët e fundit. Tronditjen pastaj kur më telefonoi e motra, nuk besoj ta ketë përjetuar tjetër kush nga miqtë e tij sa unë, isha miku i fundit, më pranë kohës së tragjedisë, më i afërti dhe më fatkeqi.

O zot, as tani nuk e besoj dhe kujtoj se jetoj në një ëndërr që ska fund, pa zgjim. Kam qenë mik me të, na lidhnin idetë në rrafshin intelektual dhe krijues, letërsia, arti. Kishim inskenuar me sukses Hajnen, Kafkën, Bretin dhe kishim të tjera plane për të ardhmen. Por Obelisku u këput, ra në peshën e pamatë të vetes, si çdo njeri i madh, gjigant që nuk mund të gjykohet. Ai zgjodhi në kulmin e vitalitetit të mendjes dhe shpirtit, të penës dhe artit elitist të tij, aktin e ikjes, të shpërfilljes së kësaj bote, e cila edhe pse i mbante dashuritë e tij që e rrethonin si një hyj, prapë iu dedikua misionit, shtegtimit misterioz dhe mistik drejt së përtejmes! Mik i mirë, si e bëre kështu pa na lënë një kumt për gjërat që sna i the të gjitha; si na le e si të lamë?!

Ardian, mik i shtrenjtë faustian, simbiozë e mendjes së filozofit, mendimtarit, politologut, gjuhëtarit, përkthyesit fenomenal, ëndërrimtarit, delikatit, vetmitarit! Na shkule zemrën mik, në paqe le të prehet trupi yt, shpirti është mes nesh. Më le gjënë më të shtrenjtë se çdo gjë, prejen e fundit, Të përulem….”.

[kikimiki]

Nuk di se cndodh me jeten ne shqiperi, njerezit ose i futen alkolit dhe jane te lumtur ose vrasin veten ata qe nuk pijne

[Antimafia]

Papafingoja e krismës së thatë

Nga Edi Rama

... e më tregoi atë ditë edhe papafingon që shikonte nga liqeri, një dhomë e vogël ku ai parashihte vendin ideal të shkrimtarisë arratiake. S’do ta harroj kurrë si u var prej të qeshurës së tij buçitëse mbi parvazin ende pa dritare, kur i thashë këtë e paske bërë për t’ia dhënë vetes me një krisëm të thatë teksa mbi liqer ka rënë muzgu i thellë e dëgjohen së largu krrakrrakrratë e zgalemëve të errësirës...

Ja psikopati i Kristaqit !

Tjetri e thërret për ti treguar shtëpinë, të ardhmen, jetën që po ndërton, ndërsa ky i thotë : " Kjo papafingo qënka vënd i shkëlqyer për të vrarë veten në mënyrë romantike..."