Oda ( sofra ) Drenicake

[salihaj]

Mirmbrema sofra!

Desha me tregu ktu n'forum nje histori timen, dhe zgjodha Oden Drenicake.


Behet fjale per familjen time, dhe fillimin e ka nga vitet 80.
Ne jemi 7 femij. Ne ato koh ushqimi nuk ishte me bollek, kishte shum gjera qe i provonim vetem ne dasma, apo festat e fundvitit.
Zakonisht portokallet, mollet apo mandarinat bliheshin disa dit para, por konsumoheshin vetem naten e vitit te ri.
Gjate kohes qe frutat qendronin ne kredenc, secili nga ne vinte nje shenje mbi frut, duke e be t'veten....Ndersa baba me nanen na thonin: "Te demtuaren, e dua un, mos e prekni, se heeee!"
Dhe ne gjithmon kshu benim, zgjidhnim me te mirat, ndersa te demtuarat ja linim babes e nanes. Per shum vite u be keshtu....
Nga viti 89-90 nuk e mbaj mend saktsisht, e pys baben: "Po si ka munci qe t'pelqen kaq shum fruti i vrare ose i prishur?"
Baba m'pergjigjet: "Eshte teper e mir, por ti je akoma i femi, dhe nuk ja ndjen tamam shijen qe ka. Kur t'rritesh do t'pelqej edhe ty."

Me mjaftoi fjala e tij, nuk e çova mendimin me tej ne ato koh....

Vitet ecen, dhe un u rrita..... por frutat e demtume asnjeher s'me pelqyn.......

Do t'doja t'kthehem prapa ne koh, ne momentin kur i bera pytjen tim eti, dhe ti them: "Te zura, ti po genjen!! Ku me genjyer tjeter?"

Dhe pastaj ta perqafoj fooooort.

Në psikologji mësohet, se tre faktor janë armiqtë më të rrezikshëm për qenien njerëzore. Ata faktor janë: Urrejtja, frika dhe emocioni! Besomëni, Urrejtje nuk kam fare, frikë as qe di çfarë është, por emocionet sa vijnë e shtohen me shumë gjatë ditëlindjeve të reja si faktor i moshës së shtyre.
Unë me bashkëshorten time jemi duke shkuar asaj rruge qe të bëhemi stërgjysh. Pemët dhe perimet me cilësi me të dobët i konsumojmë ne ndërsa fëmija (tani burra e gra) me nipa dhe mbesa i konsumonin ato me cilësi më të mirë. Kjo është shenjë tipike e çdo prindi sepse prindi dëshiron qe fëmijës së vet të ja falë zemrën, shpirtin gjakun e çfarë nuk falë prindi për fëmijën e vet, gjë qe ajo veti është me pakë e reflektuar te fëmija.
E vërtetë është se çdo frutë i prekur nga sëmundja dhe insekti është më i shijshëm sepse at e hetojnë dëmtueset dhe e sulmojnë, por pemë të dëmtuara mekanikisht ato nuk janë të cilësisë më të mirë.
Për të përfunduar. Sot kisha me qenë i dakortit qe sikur të ishte babai im i gjallë, kisha pranuar qe tri herë të më vras, për tri gabime qe i kam bërë ndaj Ti. Ato janë: në atë skamje të viteve të gjashtëdhjeta, në vend qe të ja japi rrogën e parë babait unë bleva biçikletë, çmimi i së cilës ishte rrafsh një rrogë atëherë. Dy: po atë biçikletë e detyrova me shkuar në Pejë me ble dhe me shty pesëdhjetë km, për shkak se nuk ka ditë me nga. Dhe tre: kur e kam gënjyer për nota të dobëta në shkollë të mesme, unë i kisha shtatë dysha, e babit i thash i kam vetëm tre dysha.
Ndërsa nëna ishte dashtë të më vras dy herë: nën një, kur isha teknik i ri, nëna kishte dëshirë qe ditën e shtunë dhe diel te qëndroi me te, e unë iksha me shokë. Dhe dy, kur banoja në katin e pestë të pallatit dhe bëja shaka me te duke i thënë çdo pushimore do e vendosi një karrige dhe kur ngjitesh ne katin e pestë duhet pushuar në dhjetë pushimore. Ajo atëherë ka qenë shtatëdhjetepesë vjeç, ndërsa unë tani gjashtëdhjeteshtatë vjeç jam larguar nga ajo banesë për shkak të lartësisë.
Këtë nuk e shkrova si histori timen, por dëshiroi të terheku vërejtjen çdo fëmija, sa ka peshë prindi ndaj fëmijës të vet. Njëkohësisht vlerësimi kurrë edhe në asnjë mënyrë nuk mund të bëhet në ditët rinore sa qe behët kur njeriu kalon rreth të gjashtëdhjetave.

[salihaj]

Sot po dridhet çiftelia,
Njëqind vite lumë zotëria,
Adem Gashi me shokë të vet,
Do i mbushë rrafsh njëqind vjet.
Për rreth bjeshkës së çiçavicës,
Të uron Oda e Drenicës

[projekti21_dk]

Sot po dridhet çiftelia,
Njëqind vite lumë zotëria,
Adem Gashi me shokë të vet,
Do i mbushë rrafsh njëqind vjet.
Për rreth bjeshkës së çiçavicës,
Të uron Oda e Drenicës

Shumë, shumë të faleminderit, baca Canë. Gjithmonë lumturi e shëndet pac në familjen tënde.

[salihaj]

Shumë, shumë të faleminderit, baca Canë. Gjithmonë lumturi e shëndet pac në familjen tënde.

Një pijatë dardha nga kopshti im, duart e mija, zemra ime dhe shpirti im!

[gloreta]

Sot po dridhet çiftelia,
Njëqind vite lumë zotëria,
Adem Gashi me shokë të vet,
Do i mbushë rrafsh njëqind vjet.
Për rreth bjeshkës së çiçavicës,
Të uron Oda e Drenicës

Kete e ke dhe nga une. Gjithe te mirat Adem, nuk je plakur jo, kaloja sa me qete ne familje.

Pershendetje sofra e Drenices. Ju uroj fillimin e nje jave sa me te mbare.

[projekti21_dk]

Kete e ke dhe nga une. Gjithe te mirat Adem, nuk je plakur jo, kaloja sa me qete ne familje.

Pershendetje sofra e Drenices. Ju uroj fillimin e nje jave sa me te mbare.

Të faleminderit Glori për urimin.
Këta danezët kanë një fjalë të urtë për këtë moshë: "Nuk jam plak, por nuk jam i ri".

Mirë se erdhe në sofrën e Drenicës!

[Pa_doreza2]

Të faleminderit Glori për urimin.
Këta danezët kanë një fjalë të urtë për këtë moshë: "Nuk jam plak, por nuk jam i ri".

Mirë se erdhe në sofrën e Drenicës!

Desha te tregoj thenjen e Plakes por vetem nese me lejon Ademi dhe salihaj ????????

[salihaj]

Desha te tregoj thenjen e Plakes por vetem nese me lejon Ademi dhe salihaj ????????

Unë do shkruaj një insert nga Mic Sokoli i Sulejman Krasniqit me epitetin "Lokemadhe".

[projekti21_dk]

Desha te tregoj thenjen e Plakes por vetem nese me lejon Ademi dhe salihaj ????????

Përshëndetje Pa_dorëza. Eh tamam ke sjellë atmosferë ode. Më kujtohet kur dikush donte të fliste mbahej një rend në odë dhe i drejtohej të zotitit të shtëpisë a dikujt më të vjetër: " valla nëse më lejohet, pata me i thanë edhe unë nja dy - tri llafe". Natyrisht, nuk mbaj mend t'i është ndaluar dikuj rendi i llafit, ama ai që do fliste do ishjte i kujdesshëm çfarë do fliste. Ka ngjarë edhe nëse nuk i aka qëlluar dikush "bisedës", nuk i është thënë: dil nga oda, që d.m.th.
Oda është e të gjithëve, prandaj plotësisht ke të drejtë të flasësh, ndëkaq për peshën e fjalës, përgjegjësinë e merr vet.
Nëse do të kishe folur dikund në një odë tjetër, fole edhe këtu!

respekt për gjithë njerëzit e mirë!

[salihaj]

...E Dash Sokolit, që kishte lindur tri javë mbas vdekjes së të atit që ia kishin vënë emrin Dash, i kishin kallëzuar se kishte qenë më i fortë se një div, e kishin mësuar të forconte krahun dru duke prerë. Krahu i ti me një të qëlluar buallin përdhe e shtronte. Syri i ti përtej vrancinave diellin e shikonte,. Pushka e tij fijen e kashtës në njëqind hapa larg e këpuste. U bë si u bë krejt për hasmin atë fuçi e mblodhi.
“Me shtriga se shtrigat ishin zaptijet e hasmit. Po kush ja mbush mendjen gjindjes se ata ishin festekuq! Gjallë Dashi edhe me shtriga kam për tu përlarë , nëse ka këndejza asisoj ezhdërha!”
Mic Sokolit i skuqeshin faqet all, jo nga ethet, por nga tregimet e stërgjyshes.
Një mëngjes u ngjitën në kreshtën më të lartë të Maleve të Gjarprit. Ishte ditë e kthjellët dhe vogëlushi, tek shikoi poshtë maleve rrafshinën e paanë të Kosovës e rrafshit të Dukagjinit, pyeti:
- Lokemadhe, ç’është ai liqen që vezulloka si dielli ne pellgjet e Valbonës?Lokemadhja nuk përtoi t’i tregonte vocërrakut për trungun e familjes së tyre:
- Është Kosova e Rrafshi i Dukagjinit, trualli ynë...
- Pse e lamë e u ngjitëm në këto bjeshkë? – pyeti Mici.
- Rrushi ishte pjekur, - filloi të rrëfente Lokemadhja. – Lëngu i ujiste rrënjët e hardhisë nënë. Era e rreshkët e mushtit ndihej kudo. Atë kohë i pari i Sokolajve, Dashi, i ngjyer jo me musht, po me gjak, kishte hyrë në katund si veriu. Zëri i tij si murmurimë qielli kishte bubulluar:- “Osmanllinjtë! Osmanllinjtë! Osmanllinjtë!”

Një ditë, një kushërinj qe tani jeton në Gjermani, me thirri dhe me propozoi ti shëtisim vendet e lindjes, shkollimit dhe ruajtjes se bagëtisë. Unë me plotë kënaqësi pranova propozimin e tij.
Duke gjezdisu ashtu në këmbë me tha: “bac ne këtu kemi jetuar denbabaden, ndërsa nga dhuna dhe forcat ushtarake të armikut jemi strehuar në Bjeshkët e Malësisë! Aq sa me turbulloi, po aq me kthjelli. Deri në atë ditë unë gjenezën time dhe prejardhjen time e kisha shënuar dhe mbështetur në fshatin Gash te rrethit të Tropojës. Kisha shënime e shënime për këtë qeshte.
Duke lexuar romanin e Mic Sokolit, jo qe u kënaqa, por u kthjella, vërtetove se të gjitha ndjenjat e mia, shpirti im, fuçia e trupit tim më është forcua dhe fisnikërua kur pashë se me të vërtetë jemi popull i fortë dhe fisnik. Edhe pse kam qenë i bindur, tani e tutje do të shkoi në botën e amshuar me plotë kënaqësi dhe i bindur thell se po shkoi si shqiptar.
Krejt ajo qe me jap kurajë, janë fjalitë e Lokemadhës të cilat i kam formuar me të zezë, apo kuqe.
Vetitë e shqiptarit nuk janë ankesat, por: “, ...i kishin kallëzuar se kishte qenë më i fortë se një div, e kishin mësuar të forconte krahun dru duke prerë. Krahu i ti me një të qëlluar buallin përdhe e shtronte. Syri i ti përtej vrancinave diellin e shikonte,. Pushka e tij fijen e kashtës në njëqind hapa larg e këpuste. U bë si u bë krejt për hasmin atë fuçi e mblodhi...
Trimëria e shqiptarit është kjo: ...”Gjallë Dashi edhe me shtriga kam për tu përlarë , nëse ka këndejza asisoj ezhdërha...”
Pasuria shpirtërore dhe materiale e shqiptarit është kjo: “...Lëngu i ujiste rrënjët e hardhisë nënë. Era e rreshkët e mushtit ndihej kudo. Atë kohë i pari i Sokolajve, Dashi, i ngjyer jo me musht, po me gjak, kishte hyrë në katund si veriu.
Çdo veti tjetër qe nuk i përket këtyre vetive dhe të ngjashme , ato nuk janë të Shqiptarit, besa edhe Amerikanit. Për atë bota shqiptarin e radhit në vend të parë si optimist.
Çdo gjë qe bëhet e keqe te shqiptari, është e huazuar, që pari nga okupatorët dhe më vonë të importuara nga perëndimi. “Kosin e prishë uji e shqiptarin kajtja!!!”