Vetvritet aktori Bekim Fehmiu

[neptun]

Ah me këto llomotitje...çfarë shpërblimi refuzoi ai,
kur tërë djersën dhe potencialin e tij ia dhuroi
Sërbisë! Ah punë të madhe paska bë!
Njerëzit po i shikojnë vetëm disa gjeste të vogla
të tij, e atë më kryesoren nuk po e shohin:
deri sa Kosova ishte në flakë ai qëndron në Sërbi!
Ai han bukën me çetnikë, e ti bre Zotëri tregon joa kanga
jo hamami, jo leshi!

Gjakftohte, ricky, gjakftohte, nuk ka nevoje te rrembehesh. Sa e dua une Bekimin aq e do edhe ti edhe ai tjetri. Jemi te barabarte ne kete drejtim. Besoj se ketu askush nuk po thot se Bekimi ishte profet, por sigurisht dikush me shume e dikush me pak po ia vlereson meritat e tij. Ka ndoshta edhe gabime ne vleresime, por megjithate po ti vendosesh Bekimit plusat dhe minusat, jam i sigurte se plusat anojne shume me shume . Dikujt po i vjen cudi se pse Bekimi ishte martuar me nje serbe ose kroate qe per mua s'eshte gje. Edhe po te kishte qene gruaja e tij kunde popullit shqiptar, perseri nuk i ulet vlera Bekimit sepse njeriu pegjigjet vetem per punet e veta e per djem dhe grua s'ka se si te pergjigjet ky edhepse une nuk kam verejtje te keta. A e kishte pasur Ismail Qemali gruan greke? Po greket mos ishin valle me te mire se serbet? A mos Ismaili kete nuk e dinte? Secili duhet ta dije se keso krahasime logjika e shendosh nuk i pranon. Nuk krahasohet individi me kombin sepse ne perpjese qendrojne shume larg njeri me tjetrin. I ati i Bekim Fehmiut me nje tradite te shendoshe patriotike i kishte edukuar dhe rritur femijet ashtu si eshte me se miri.
Ja nje krahasim nga historia jone: Cajupi ishte ne kontradikte me te birin e vetem te tij Stefanin per qeshtjen e popullit tone dhe te atdheut, Mid'hat Frasheri, djali i Abdyl Frasherit kishte pikpamje tjera nga i ati, Fan Noli kishte antagonizma me Faik Konicen, shoqeria "Bashkimi" me duket e Fishtes kishte tjera opcione nga "Agimi" e Mjedes e keshtu me radhe. Jam per ate formule si thuhet: Secilit sipas merites, gjithkujt sipas nevojes". Shume gjera me vone vendosen me mire ne vendin e vet.

[ricky_ch]

Gjakftohte, ricky, gjakftohte, nuk ka nevoje te rrembehesh. Sa e dua une Bekimin aq e do edhe ti edhe ai tjetri. Jemi te barabarte ne kete drejtim. Besoj se ketu askush nuk po thot se Bekimi ishte profet, por sigurisht dikush me shume e dikush me pak po ia vlereson meritat e tij. Ka ndoshta edhe gabime ne vleresime, por megjithate po ti vendosesh Bekimit plusat dhe minusat, jam i sigurte se plusat anojne shume me shume . Dikujt po i vjen cudi se pse Bekimi ishte martuar me nje serbe ose kroate qe per mua s'eshte gje. Edhe po te kishte qene gruaja e tij kunde popullit shqiptar, perseri nuk i ulet vlera Bekimit sepse njeriu pegjigjet vetem per punet e veta e per djem dhe grua s'ka se si te pergjigjet ky edhepse une nuk kam verejtje te keta. A e kishte pasur Ismail Qemali gruan greke? Po greket mos ishin valle me te mire se serbet? A mos Ismaili kete nuk e dinte? Secili duhet ta dije se keso krahasime logjika e shendosh nuk i pranon. Nuk krahasohet individi me kombin sepse ne perpjese qendrojne shume larg njeri me tjetrin. I ati i Bekim Fehmiut me nje tradite te shendoshe patriotike i kishte edukuar dhe rritur femijet ashtu si eshte me se miri.
Ja nje krahasim nga historia jone: Cajupi ishte ne kontradikte me te birin e vetem te tij Stefanin per qeshtjen e popullit tone dhe te atdheut, Mid'hat Frasheri, djali i Abdyl Frasherit kishte pikpamje tjera nga i ati, Fan Noli kishte antagonizma me Faik Konicen, shoqeria "Bashkimi" me duket e Fishtes kishte tjera opcione nga "Agimi" e Mjedes e keshtu me radhe. Jam per ate formule si thuhet: Secilit sipas merites, gjithkujt sipas nevojes". Shume gjera me vone vendosen me mire ne vendin e vet.

Zotëri,

mua më së paku më bën se a ka qenë ai i martuar me serbe a kroate.
Për mua më kryesorja është se ai veprimtarinë e tij ia përkushtoi Sërbisë,
e askujt tjetër. Ai nuk ishte i vetmi që punoi dhe jetoi në Sërbi, kishte edhe të
tjerë. Mirëpo, një njeri normal, me mendje të shëndoshë kurr nuk do të kishte
vazhduar të jetojë në Beograd, pas gjithë asaj që ndoshi me popullin
shqiptar. Gjithashtu, dallimi nga disa të tjerë që poashtu kanë jetuar
jashtë, është se ky ka jetuar tek armiqtë tanë, kurse të tjerët që kanë
jetuar jashtë, kanë vepruar dhe kontribuar deri në vdekje për atdheun.
Në anën tjetër, do të ishte rasti i njëjtë dhe ai të ishte shkrimtar dhe tërë
vprimtarinë ta kishte në gjuhë serbe!!! Ose, të ishte këngëtar, poashtu i
suksesshëm e me famë, çfarë madhështie do të kishim këtu??

[fattlumi]

Zotëri,

mua më së paku më bën se a ka qenë ai i martuar me serbe a kroate.
Për mua më kryesorja është se ai veprimtarinë e tij ia përkushtoi Sërbisë,
e askujt tjetër. Ai nuk ishte i vetmi që punoi dhe jetoi në Sërbi, kishte edhe të
tjerë. Mirëpo, një njeri normal, me mendje të shëndoshë kurr nuk do të kishte
vazhduar të jetojë në Beograd, pas gjithë asaj që ndoshi me popullin
shqiptar. Gjithashtu, dallimi nga disa të tjerë që poashtu kanë jetuar
jashtë, është se ky ka jetuar tek armiqtë tanë, kurse të tjerët që kanë
jetuar jashtë, kanë vepruar dhe kontribuar deri në vdekje për atdheun.
Në anën tjetër, do të ishte rasti i njëjtë dhe ai të ishte shkrimtar dhe tërë
vprimtarinë ta kishte në gjuhë serbe!!! Ose, të ishte këngëtar, poashtu i
suksesshëm e me famë, çfarë madhështie do të kishim këtu??

Edhe Nene Tereza ka jetuar ne Indi.A ta bejme indiane apo serbe tash .
Se na mbytet me patriotizem shterp

[Sami Hyseni]

Eshte e vertete se keshtu ka thene Bekimi per Skenderbeun,apo ia fut ashtu kot, i nderuar?

[bili99]

Paragjykuesit zemerngushte dhe mendjengushte ta trazojne edhe hirin!

Ka njerez qe promovohen ne emer te patriotizmit dhe kombetares, dhe ka njerez qe e mberrijne vete suksesin ne nje nivel te larte,ne nje nivel te yllit ,si te tille shendrisin si promovatoret me te denje te kombit qe i perkasin.
Bekimi s'ka kujt ti kerkoje falje per zgjedhjet personale,per jeten e tij te patjetersueshme dhe te padiktat nga te tjeret, as nuk ka kujt ti falenderohet per suksesin qe arriti ne fushen e aktrimit ( pos vetvetes dhe familjes se tij ), ndersa shqiptaret kane per cka ta mirenjohin dhe falenderojne Bekimin,kuptohet nese ne jemi pozitiv,dijme c'eshte vleresimi dhe e duam gjakun tone pa paragjykim.
Lumbardhi dhe Prizreni jane edhe me te famshem me hirin e Bekimit, Bekimi si bekim i Lumbardhit edhe nje arsye me shume ta vizitoj Prizrenin kur te shkoj me pushime.
Artist i nderuar Bekim Fehmiu ,pusho i qete ne shtratin e Lumbardhit !

me nderime,
bili99

[BaBa]

Vetvritet aktori Bekim Fehmiu

ah te ishin te gjith si ky bekimi.

[ricky_ch]

Edhe Nene Tereza ka jetuar ne Indi.A ta bejme indiane apo serbe tash .
Se na mbytet me patriotizem shterp

Nuk e dij sa munden të krenohen një babë e një nënë
me djalin e tyre që shpija e vet nuk ja sheh hajrin!


Zakonisht janë edhe disa të vegjël qe tentojnë të rriten
nën hijen e të ashtuquajturve të mëdhenj, edhepse
nuk mendojnë mu ashtu, por e thënë nga zakoni
se skanë të tjera atribute të veta për të shitur
në pazar!

[Kënga]

Paragjykuesit zemerngushte dhe mendjengushte ta trazojne edhe hirin!

Ka njerez qe promovohen ne emer te patriotizmit dhe kombetares, dhe ka njerez qe e mberrijne vete suksesin ne nje nivel te larte,ne nje nivel te yllit ,si te tille shendrisin si promovatoret me te denje te kombit qe i perkasin.
Bekimi s'ka kujt ti kerkoje falje per zgjedhjet personale,per jeten e tij te patjetersueshme dhe te padiktat nga te tjeret, as nuk ka kujt ti falenderohet per suksesin qe arriti ne fushen e aktrimit ( pos vetvetes dhe familjes se tij ), ndersa shqiptaret kane per cka ta mirenjohin dhe falenderojne Bekimin,kuptohet nese ne jemi pozitiv,dijme c'eshte vleresimi dhe e duam gjakun tone pa paragjykim.
Lumbardhi dhe Prizreni jane edhe me te famshem me hirin e Bekimit, Bekimi si bekim i Lumbardhit edhe nje arsye me shume ta vizitoj Prizrenin kur te shkoj me pushime.
Artist i nderuar Bekim Fehmiu ,pusho i qete ne shtratin e Lumbardhit !

me nderime,
bili99

Simbolizoi dicka edhe ai hiri!
Fati i shqipetarit,U LIND,U DOGJ,HIRI U DERDH NE LUM QE DO TE RRJEDH.

Fale te qofte,jemi krenar qe te patem BEKIM!

[DYDRINAS]

Bekim Fehmiu: Aktori që refuzoi të luajë para vrasësve

» Dërguar më: 30/06/2010 - 12:43

Miljenko Jergoviç

Bekim Fehmiu ishte seks-simbol, ishte shqiptar, megjithëse aktor në gjuhë të huaja, ishte një shkrimtar që u përket të dy popujve. Libri "Shkëlqim dhe tmerr" një ditë ka për të qenë shumë i rëndësishëm dhe i famshëm, ndërsa kultura dhe letërsia serbe kanë për t'u nderuar me faktin që në periudhën e tmerrit të saj, një shqiptar shkroi një vepër indulgjence. Atëbotë Serbia do të jetë krenare me Bekimin. Në vitin 2001, në Galerinë e Arteve "Velkoviç" në rrugën "Birçaninova" në Beograd, takova Brankën dhe Be-kimin. Ajo: aktore e madhe teatri, zonjë fine dhe delikate beogradase, në fytyrën e së cilës atë mbrëmje nuk shiheshin gjurmë të kohëve të vështira dhe rrethanave të pakëndshme në të cilat gjendej. Ai: prej më shumë se një dhjetëvjeçari jashtë vëmendjes së publikut, për protestë, me një fytyrë e cila dukej ndryshe nga ajo të cilën kemi njohur nëpërmjet filmave. Ishte mplakur bukur, por ndërkohë fytyra e një seks-simboli të filmit jugos-llav dhe europian ishte shndë-rruar në një fytyrë asketi. Sikur Ahmed Nuredini [1] të kishte arritur të plakej, apo më mirë të themi, sikur Mesha Selimoviçi ta kishte plakur personazhin e tij, në film ishte shumë i përshtatshëm për ta luajtur Bekim Fehmiu. Por me siguri që nuk do ta luante, sepse Bekimi kishte vendosur, pikësëpari për protestë për shkak të raportit ndaj shqiptarëve në Beograd dhe Serbi, dhe pastaj edhe për shumë gjëra të tjera të këtij lloji, që të mos aktrojë më. Njëherë, shumë vite më vonë, e pata pyetur për këtë dhe ai, në mënyrë të argumentuar dhe të qetë më shpjegoi se aktrimi për të është lojë, vërtet lojë shumë serioze, por ama ai nuk mund të luajë më pas atyre gjërave të tmerrshme që ndodhën. Foli lehtë dhe bukur ashtu sikur dinte të fliste ai, sikur çdo herë ishte duke mësuar këtë gjuhën tonë, e cila për të ishte gjuhë e huaj. Çdo fjalë e trajtonte me shumë kujdes, sikur të ishte njeri. Fliste me një zë të bukur, zë të cilin e ke që nga lindja, por në njëfarë kuptimi edhe duhet ta meritosh. Nuk e kishte atë ngadhënjimin prej aktori, i cili gjithsesi është simpatik. Ishte njeri dukshëm dinjitoz, vetëm se nuk ishte ai dinjiteti i atyre serive nga filmat anglezë, apo atyre pamjeve të akullta të jetës qytetare sipas Bergmanit. Dinjiteti i tij ishte i përbërë nga ngrohtësia dhe pranimi.
Me sinqeritet, por ama vetëm një herë, i thashë se sa shumë kishte pasur rëndësi për mua kur kam qenë fëmijë. Nuk desha të dukesha si ndonjë adoleshent që sapo ka njohur një njeri të famshëm, dhe të cilin e ka pasur gjithmonë para syve në posterin e ngjitur në murin e dhomës së fëmijërisë së tij. Iu bë qejfi kur i thashë se gjyshja ime nuk mund ta shihte atë skenën filmike kur Beli Bora thyen gotën përgjysmë dhe pastaj, nga derti, dridhet sipër copave të qelqit. Disa gjëra në atë film duken shumë më reale se sa mund jenë në jetë. Bekim Fehmiu e fliste gjuhën serbe si dhe gjuhët e tjera ashtu sikurse i flasim ne. Por do të ishte gabim të thuhej se e tradhtonte shqiptimi, sepse shqiptimi i tij ishte kurdoherë i saktë. Por intonacioni i tij ishte tjetër, tjetër, ishte edhe ritmi i fjalëve të tij. Staccato-ja e frazave të tij të shprehura në gjuhën kroate, serbe, malazeze apo boshnjake, ka hyrë në kujtesën kulturore të një vendi dhe një kohe. Kështu fliste Bekimi dhe është gabim të mendohet se kjo është kështu sepse gjuhët e mësipërme nuk ishin gjuha e tij amtare. Në mënyrën e të folurit të Bekimit ishte trupëzuar personaliteti i tij, ai prej aktori dhe ai privat, kështu që e tërë një epokë, më e madhja dhe më e rëndësishmja nga të gjitha epokat në historinë e njerëzimit, epoka e fëmijërisë dhe adoleshencës tonë, nuk do ta kishte atë harmoninë e saj sikur Bekim Fehmiu të mos fliste bash ashtu. Në filmin "Edukimi special", të regjisorit Goran Markoviç, ai luante rolin e edukatorit Munixhaba. Po, e di, është mbiemër qesharak, kështu shprehet aktori në një nga replikat e para të filmit. Në këtë film luante rolin e një njeriu të çuditshëm, të fuqishëm dhe në vetvete të ngritur, prandaj nuk është e çuditshme që nekrologët, kur shkruan për Bekimin, përmendën kaq shumë, pikërisht "Edukimin special". Në rastin e tij ishte një film, sikurse ndodh edhe me të gjithë aktorët tjerë gjatë karrierave të tyre dhe kjo merret vesh vetëm kur karriera e tyre është pikërisht në fund, në kohën kur mblidhen dhe bëhen përshëndetjet e fundit. Filmin testament, disa e xhiruan në fund të karrierës, disa të tjerë në fillim, ndërsa Bekim Fehmiu e xhiroi diku në mes. Në vitin 2001, u ktheva në Zagreb me pjesën e parë të prozës së tij biografike "Shkëlqim dhe tmerr". Fillova ta lexoj në tren dhe e lexova me ngadalë për tri net rresht. Megjithëse në shtypin e Beogradit u shkrua me respekt për këtë libër, dhe mjaft bukur u shkrua dy a tri herë edhe në Zagreb, madhështia dhe intensiteti i tij i brend-shëm mbetën jashtë diskutimit publik, për ndonjë kohë të ardhme ndoshta, kohë në të cilën do të jetë e mundur të lexohet më me shumë qetësi dhe durim. Duket sikur ia njohën rëndësinë dhe prandaj e kanë vendosur në raftin e librave për ta lexuar më vonë.
Bekim Fehmiu rrëfen për jetën e tij që fëmijë, qëkur lindi në një familje shqiptare nga Kosova në gjendje të mirë ekonomike, në vitet e Luftës së Dytë Botërore. Ngadalë, fjalë pas fjale, figurë pas figure, ai stis një mozaik, i cili e befason lexuesin para së gjithash me shkallën e lartë të stilizimit. Megjithëse në këtë stilizim nuk ka asnjë që mund të jetë e sëmurë në mënyrën e Marsel Prustit, kjo prozë, për nga finesa dhe ndjeshmëria, por edhe për ambientet e zotërillëqeve të kohëve të vjetra, është njëfarë rendje kosovare pas kohëve të humbura. Por, përveç që libri "Shkëlqim dhe tmerr", mund të lexohet si një roman i madh për rritjen e një njeriu, e cila ndodh kudo, në cilëndo pjesë të njohur apo të panjohur të botës, bëhet fjalë për një libër nga i cili lexuesi jugosllav, e në veçanti ai serb, për shqiptarët dhe jetën familjare në Kosovë, merr informacion më shumë se sa ka marrë gjatë nëntëdhjetë viteve të kaluara, vite në të cilat kanë jetuar në të njëjtin shtet dhe ku kanë pasur mundësi të lexojnë nëpër gazeta, revista apo libra të botuara në gjuhët tona. Dhe të gjitha këto me vetëdije mbi dinjitetin, si të njeriut ashtu edhe të tekstit letrar. Sepse kjo për Bekimin ishte i njëjti moralitet, sepse ai thjesht nuk mund të kishte dy morale. Prandaj edhe e pati aq të vështirë.
Rrëfimi përfundon në kohën para se personazhi kryesor të bëhet aktor. E pyeta nëse do ta vazhdojë. Oh, po, sigurisht! Dhe sa herë që i takoja, atë dhe Brankën, ose vetëm Brankën, sepse atë pa Brankën nuk e pashë kurrë, gjë e cila është për mua shenjë e një dashurie të lartë, i pyesja se çfarë bëhet me pjesën e dytë. I pyesja sepse më interesonte, por edhe se nga ana tjetër e dija se për shkrimtarin ka shumë rëndësi kur i bëhen pyetje të tilla. Duhej të ishte shenjë e respektit tim ndaj shkrimtarit tek Bekimi. Me të vërtetë, shkrimtar i madh. Duke vendosur të mos luajë më, Bekim Fehmiu e dënoi veten me vetmi. Botët dhe identitetet që lindën rreth tij në kohën e luftës dhe pas saj, nuk ishin të tijat. Jetoi në dashuri dhe vetmi. Kush e merr vesh se kur dhe cila nga këto të dyja është më e madhja. Problemet e mia me mospërkatësinë dhe së bashku me këtë edhe identitetin tim, shumë herë më pak dramatik se i tij, dhe rolin moral, i cili në krahasim me të tijin është i parëndësishëm, të cilat më shpinin pikërisht tek njëshi dhe vetmia, shpesh i kam zgjidhur duke pasur në mendje Bekimin. Nuk duhen kritikuar ata, të cilët vazhdojnë të luajnë pavarësisht nga rrethanat, por ama për njeriun ka rëndësi jetësore kur është në gjendje të mrekullohet me aktorin që e refuzoi një gjë të tillë.
Ditët e para të pranverës së vitit 2009 në adresën time elektronike erdhi një mesazh nga Branka dhe Bekimi, ku bashkëngjitur më dërgonin dorëshkrimin e pjesës së dytë të librit "Shkëlqim dhe tmerr". Më luteshin ta lexoja, t'i ndihmoj në lidhje me një dyshim të natyrës private, dhe t'u them sinqerisht se çfarë mendoj për tekstin. Librin e printova dhe e lexova shumë shpejt, por m'u deshën dy muaj që t'u ktheja përgjigje. Një histori e madhe, krejt ndryshe nga e para, por gjithsesi e shkëlqyer dhe e tmerrshme u derdh tek unë, dhe prandaj u shkruajta se duhej ta publikonin sa më shpejt. Ishte i lumtur. Shkrimtari i vërtetë, për fat të keq, kurrë nuk e di se ka shkruar një libër të bukur, prandaj edhe duhet që dikush t'ia thotë këtë. Në fund të romanit përshkruan se si filloi lufta: "Parambrëmje. Qielli është ngjyrë portokalli gri. Kisha në Graçanicë. Njerëzit hyjnë e dalin nga ajo në kolonë. Puthin ikonat. Në kupolën e kishës fluturojnë sorrat e zeza. Sipër tyre, një tufë tjetër sorrash, duke fluturuar dhe krakaritur, vinë përqark, bëjnë që qielli të duket edhe më i zi. Në horizont një brazdë e kuqe e përgjakur ndan tokën nga horizonti. Kra-karitja e sorrave mbi Gra-çanicë është mbytëse.
Natë. Qëndroj në tarracën e gjerë të shtëpisë së Dijes. Asnjë gjeth nuk lëviz. Atje poshtë, tek bahçja e Taukut, pesë pjesëtarë të njësive speciale. Shoh vetëm gacat e cigareve të tyre që ndriçojnë kur thithin tymin. Nga larg vjen një aromë squfuri. Fabrika e azotit. Mbi qytet shtrihet një heshtje e rëndë dhe e çuditshme! Shkëlqimi u shurdhërua!".
Ka diçka hyjnore, e cila një ditë do të merret vesh, e unë e di shumë mirë se ka për t'u marrë vesh, sepse ndryshe nuk ka si të jetë, se dy librat më të mëdhenj indulgjentë të letërsisë serbe të fillimit të këtij shekulli, i ka shkruar pikërisht një shqiptar.
Bekim Fehmiu vdiq me dëshirën e tij. Dëshira e tij ishte shumë më e fortë se sa kjo botë. Dhe ne, përsëri duhet ta respektojmë këtë dëshirë të Bekimit. E gjithë vetmia e tij u derdh në dashuri.
Gazeta "Jutarnji List".
Zagreb datë 23.06.2010.
Përkthyer nga gjuha kroate Xhelal Fejza
______________________________
(1) Ahmed Nuredini është personazhi kryesor i romanit "Dervishi dhe vdekja", të autorit jugosllav Mesha (Mehmed Selimoviç (shën. i përkth.)

Gazeta Shqiptare

[kruja78]

Ende po merrni me ata te cilet nuk ben asgje per kombin e vete ,te pakten as nje fjal te vetem shqipe,,po gjithe jeten vetem serbishte ,,ja vlen te bisedohet per ta ,,,,,,,jo kurr ,,