Çfarë synon kursi i radikal i Edi Ramës?
Por në të njëjtën kohë erdhi në radhë gjithashtu momenti i aplikimit për të fituar kandidaturën e pranimit në Bashkimin Europian. Në majin e vitit të kaluar qeveria shqiptare paraqiti kërkesën në fjalë dhe në dhjetorin e kaluar Komisioni Europian i dorëzoi asaj pyetësorin përkatës si udhërrëfyes të negociatave të ardhshme që Shqipëria të bëhet anëtare me të drejta të plota të BE-së. Ndërkohë pyetësori u përgatit në kohë rekord dhe ai tashmë është dorëzuar në Bruksel. Dhe paralel me këtë më 2 qershor në Sarajevë do të merret vendimi i shumëpritur për liberalizimin e vizave në vendet e Shengen-it. Më së shumti deri në krishtlindjet e këtij viti ne shqiptarët do të jemi të lirë e të barabartë me të gjithë popujt e lirë të Europës, do të lëvizim lirshëm dhe do të ndjehemi krenarë për vlerat që përfaqësojmë.
I përmenda këto si një retrospektivë të asaj që ka ndodhur këto katër vitet e fundit jo thjesht për të dëshmuar se për herë të parë Shqipëria thyen rekordet dhe mbërrin në stacionet më prestigjioze të botës demokratike e të civilizuar. Jo për të thënë se qeveria shqiptare është perfekte dhe i kryen të gjitha punët e detyrimet me devotshmëri të skajshme. Por thjesht për të bërë një ballafaqim të dy realiteteve të ndryshme, të pakrahasueshme e të paimagjinueshme. Natyrisht rezultatet e lartpërmendura nuk mund ta shfajësojnë qeverinë shqiptare nga gabimet dhe të metat që ajo ka. Aq më pak mund ta bëjnë atë të pakritikueshme e të pavëzhgueshme. Ajo është një organizëm institucional, i cili mund të degjenerojë e të bëhet pengesë, nëse nuk kontrollohet, vëzhgohet e kritikohet. Nismat dhe ligjet e saj nuk mund të jenë perfekte e për pasojë ato kanë nevojë për debat publik e politik. Ajo ka nevojë ta thellojë luftën kundër korrupsionit dhe trafiqeve, ka nevojë që të angazhohet edhe më shumë për të shmangur çdo vështirësi ekonomike, financiare dhe sociale. Dhe të gjitha këto mund të ishin ditën e djeshme objekt i Kongresit të Partisë Socialiste dhe "fjalës programatike" populiste të kryetarit të saj Edi Rama. Në vend të spekulimit me Nolin dhe idealizmën e tij të shpërdoruar atëherë e në kohët e mëvonshme, Edi Rama mund të bëhej i besueshëm nëse do të jepte alternativa politike në vend të kërcënimeve për dhunë e destabilitet.
Por dje nuk ndodhi kështu. Kreu i PS-së, ashtu si dhe në mitingjet-protestë ka bërë thirrje për "mosbindje qytetare". Ai nuk i përmbahet më lëvizjes qytetare të protestave. Në fjalën e tij ai ka objektivizuar dy probleme: - Të ashtuquajturën krizë të demokracisë dhe së dyti - Të hiperbolizuarën krizë ekonomike. Me të parën aksiomë duket se dëshiron të sensibilizojë faktorin ndërkombëtar. Me aksiomën e dytë të ndezë gjakrat e ekstremistëve të majtë brenda vendit. Kutitë, sipas tij janë "burimi i të dy krizave". Ndërkaq duhet thënë se "mosbindja qytetare" nuk ishte slogani i opozitës së vitit 1997, megjithëse këtë opozitë e drejtojnë të njëjtët aktorë. Deputetët e Partisë Socialiste më 1997 nuk ishin kudo ku kishte një problem, madje atëherë socialistët radikalë hezitonin në shumë raste të vepronin hapur. Ndaj veprimet e tyre nuk shiheshin siç ato shihen sot. Atëherë komitetet antiligj e antishtet i drejtonin kamikazët e Gramoz Ruçit e të Skënder Gjinushit. Sot janë shndërruar në kamikazë "komitetesh" deputetët e sojit të Fatmir Toçit, për shkak të atij korrupsioni, të cilin Edi Rama vetë e sponsorizon e njëkohësisht e reklamon si "luftë për demokraci".
Në Kongresin e 18 prillit 2009 kreu i Partisë Socialiste ka vendosur ta vijojë me të njëjtat mjete "kryengritjen e tradhtuar" ose "revolucionin e vonuar" të vitit 1997. Duke qenë se preteksti i atij viti mungon, pra i gjendur para faktit se nuk ka më piramida financiare, Edvin Ramës i lind nevoja që të tregohet më radikal se Servet Pëllumbi i vitit 1997, ndërsa Gramoz Ruçi i vitit 2010 duket se dëshiron të flakë tej frikën e para 13 viteve. "Mosbindja qytetare" ka filluar të motivohet me "parlamentin dhe qeverinë e paligjshme" të Shqipërisë. Ndërkohë që artikulimi i këtij të ashtuquajturi motiv duket se zbulon falsitetin e asaj, që Edi u ka thënë ndërkombëtarëve se "Unë dua transparencën e kutive, ndërkohë që e njoh legjitimitetin e zgjedhjeve"!!! Këto ditë kemi parë çdo ditë nga një "Nol të vogël", në disa protesta të porositura. Deputetët e Edi Ramës janë shpërndarë në shumë qendra banimi dhe spekulojnë me hallet e përditshmërisë së qytetarëve, për t'u dhënë kamerave ushqimin e nevojshëm për dhunën e planifikuar të 30 prillit dhe 1 majit. Por Shqipëria është një hap larg Bashkimit Europian dhe ajo nuk ka ndërmend të dëgjojë spekulimet e Edi Ramës me fjalimet e Fan Nolit. Aq më tepër se ato fjalimeve i takojnë 90 viteve më parë. Nëse kreu i PS-së ka mbetur te fjalimet politike të Nolit, Shqipëria nuk mund të rikthehet për së dyti herë në harkun e 15 viteve te ajo përvojë e hidhur e kombit tonë.
Ndërkaq duhet thënë se "mosbindja qytetare" nuk ishte slogani i opozitës së vitit 1997, megjithëse këtë opozitë e drejtojnë të njëjtët aktorë.
Enver Bytyqi (Botasot.info)
Krijoni Kontakt