Grushta gazetarit Mero Baze, bizmesmeni Rezart Taci ne burg

[drenicaku]

ja o drenicac çfar ke shkrujt dit ma pare ...

nuk je tuj i dhane dum, o du-dum ... ni her thue se asht rraf pak, ni her tjeter thue se asht fliqsire, ni her tjeter e ban me probleme mendore ...

ti kerkon qe ligji te zbatohet me ane te vetegjyqesise shtazarako-druvariote ...

a je kah del prej pyllit bre dren ...

Te flasim sinqerisht po te ish rraf mir kishte pas pasoja me pak per shoqerin shqiptare,sepse ky gazetaruc po perdoret nga armiqet e shqiperis e besoi e din ti kush jan ata nese jo pyete adi ramen

[Brari]

kj

Lironi Rezartin

Nga Edison Ypi

E Hene, 16 Nentor 2009


Lironi Rezartin, se po turperoni veten.

Lironi Rezartin, se po na ofendoni te gjitheve.

Lironi Rezartin, se po shtremberoni Drejtesine. Drejtesia nuk mund te mos konsideroje te verteta bazike mbi te cilat vet' mbeshtetet. Heqja e lirise behet se pari duke vleresuar shkallen e rrezikshmerise. Cilen rrezikshmeri, apo sa rrezikshmeri, bart Rezarti qe skuqet e zverdhet edhe nga nderlikime minimale komunikative ndernjerezore?!

Lironi Rezartin, se eshte e pa perceptueshme qe ende e mbani. Se Rezarti nuk eshte as bandit as kriminel. Cehreden beli'! Jo vetem kush e njeh Rezartin, por edhe gjithkush qe Rezartin e ka pare vetem nje here ne televizor, a vetem nje here ne fotografi, nuk mund te besoje kurren e kurres se mund te ndodhe qe Rezarti t'i bjere me qafe edhe nje mize.

Lironi Rezartin, se eshte e pa arsyeshme ta mbani. Edhe me te pa interesuarit e kane fare te qarte se reagimi i Rezartit nuk ishte reagimi i Rezartit biznesmen, por revolta momentale minimale e Rezartit njeri me gjak nder deje. Se nga Rezarti biznesmen mund te kerkosh dhe pretendosh gjithcka, por kurre jo edhe te mos revoltohet si njeri.

Lironi Rezartin, se eshte e demshme ta mbani. Jo dhe aq per ju. Se ju, edhe po e liruat edhe po s'e liruat Rezartin - qe duhet patjeter dhe urgjentisht ta lironi - ju jeni ne rregull, ju do vazhdoni punen, do merrni rrogen. Ata qe po demtohen jane te tjere. Jane mijerat e fierakeve dhe mallakastrioteve te punesuar nga Rezarti te cileve per shkak te ndalimit te Rezartit po u veshtiresohen punet, po u shtohen hallet, po u erret perspektiva.

Lironi Rezartin, se eshte e pa dobishme ta mbani. Se, pa u futur me thelle, nuk keni asnje interes te mos e lironi. Se, pervecse do korrigjoni nje gabim, qe pas atij korrigjimi do ndjeheni me te lehtesuar ne punen e veshtire qe kryeni, as ju shtohet as ju pakesohet asgje.

Lironi Razartin, se eshte me pasoja po ta mbani. Pasojat mund te shfaqen befas si domino te panumerta qe rrezojne frikshem njera - tjetren dhe qe zor t'u dihet fundi. Duke nisur nga shtimi i dyshimit per drejtesine e drejtesise, funksionimin e mbrapshte te shtetit te te gjitheve, lekundjen e besimit ndaj institucioneve.

Lironi Rezartin, se eshte e pa durueshme ta mbani. Per familjaret e Rezartit, familjet e te punesuarve nga Rezarti, mijera e mijera qytetare shqiptare te cilet kur shohin te behet nje padrejtesi e tille, nisin e friken se po te vazhdohet keshtu, ajo padrejtesi me sot me neser mund te bjere mbi vet' ata, dhe shume e shume te tjereve te cilet me siguri kete gjendje e konsiderojne sa te padurueshme po aq edhe absurde.

Lironi Rezartin, se po cuditni dynjane. Se ne fund te fundit, para ligjeve, neneve, paragrafeve, konkluzionet nuk nxirren me c'tha njeri e si u pergjigj tjetri, c'llomotiti ky e c'sajoi ai tjetri, por me ate qe realisht ndodhi. Cfare ndodhi realisht?! Ndodhi nje gje qe edhe ne kete cast qe po flasim u ndodh miliona njerezve ne bote, dhe qindrave ne Shqiperi. Nje revoltim i momentit nga nje njeri i lenduar ne seder. Efektivisht asgje me teper!

Lironi Rezartin, se eshte e pahijshme ta mbani. Sepse ne tere kete mesele, nga asnjera pale, pa harruar ju qe beni drejtesi, s'ka asgje te bukur, spektakolare, qe, si te thuash, deridiku dhe ne nje fare kuptimi, t'ia vlente duke qene e kendeshme.

Lironi Rezartin, se eshte qesharake ta mbani. Kur se afermi e gjitha te mbaroje, ajo qe do mbetet, do jete nje balte pa lezet, nje pluhur gri, qe, nese mund te ndodhi qe pas ca kohesh gjithsesi te na vije ndermend, do na beje te buzeqeshim pak hidhur, dhe aq. Pra gjithcka do zhduket shume shpejt, balta e pa lezetshme do behet pluhur i pa dukshem, dhe pluhuri gri, tym qe do ta marri era, dhe ajo qe do mbetet do jete vetem buzeqeshja e hidhur.

Lironi Rezartin, se eshte e paligjshme ta mbani. Sa kohe u dashka per te kuptuar si qe' puna, c'shpifi ai tjetri, dhe si iu pergjigj Rezarti?! A duhen me teper se disa ore per ta qartesuar kete?! Cili qenka ai ligj qe ju lejoka Rezartin ta mbani aq gjate? Ju qe mbani Rezartin duhet t'i dini disa gjera te cilat tollovia mediatike qellimisht i fsheh; Dihet se Media-n nga Media e mbron Media. Gjithashtu Media-n nga politika e mbron Media. Po aq e sigurt eshte edhe se Median nga biznesi, apo te tjera belara e mbron po prap' Media. Pa iu futur koklavitjeve te metejshme qe kane lidhje me aftesite e pafundme vetembrojtese te Medias tone e cila sot per sot duket si nje bunker atomik i vetembrojtur nga gjithcka, del pyetja; Po te tjerat, per shembull, institucionet, se pari ate qe ju perket ju qe po mbani Rezartin, pra Drejtesine, si dhe biznesin, familjen, seriozitetin, dinjitetin, personalitetin, nderin, etj. kush i mbron te tera keto nga shpifja ne Media?!

Lironi Rezartin, se eshte e rrezikshme ta mbani. Jo e rrezikshme per tani. Ju e dini kete. Padrejtesite e precedenteve jane bomba me sahat qe s'dihet kur plasin.

Lironi Rezartin, edhe per nje arsye tjeter; Shumica juaj qe mbani Rezartin jeni nga ata qe kane dhene drejtesi te shtrember gjate diktatures. Mos e harroni asnje cast kete! Dhe tjetra qe duhet ta keni mire parasysh; Ai qe ne menyren me te pa sinqerte dhe per qellime nga me te erretat ju ka perfolur me teper per kete fakt, ai qe me gazetarine e vertete nuk e lidh asgje, eshte shpifesi, hajduti dhe intriganti me i ndyre qe njeh Historia e Shqiperise, me te cilin pervers njerezor dhe mediatik pati fatkeqesine te kishte te bente Rezarti. Mu per kete pra, qe t'i largoheni urgjentisht sa te jete e mundur me shpejt dhe pa pasoja kujtimit te denimeve te pa merituara te viktimave te kohes se shkuar, jepni nje prove, tregoni se dini te jeni te arsyeshem, lironi Rezartin.

Lironi Rezartin, se e ashtuquajtura "viktime" e Rezartit s'eshte vecse nje maniak depresiv, nje rrugac - gazetar qe jeten e shkon duke thurur vargmale me genjeshtra dhe dete me shpifje, nje i sternjohur nga vet' ju, nga vete vendimet tuaja zyrtare, per shpifje dhe intriga te pafundme ndaj shume e shume te tjereve.

Lironi Rezartin, se kete po ua thote nje i vuajtur.

edisonypi@gmail.com

[BEHARI]

po vazhdoi ky plaku Mere me ritmin qe ka marre pas rrafjes
besoj se shpejti do behet per nje "servis" tjeter!

[Brari]

Rezart Taçi, mediatikisht fajtor

16/11/2009 - 08:57



• Av.Fatmir Braka

Askush nuk mund ta mohojë faktin e fuqisë dhe pushtetit të medias, qoftë asaj të shkruar apo televizive aq më tepër në një kohë si kjo e jona, ku teknologjia mediatike ka përparuar aq shumë, sa qoftë edhe jashtë vullnetit tonë, në çdo sekondë ndihemi të “bombarduar” me informacion. I gjithë ky informacion, sado indiferent qofshim ndaj tij, të imponohet, lë gjurmë në të përditshmen e secilit prej nesh, bëhet pjesë e saj duke na shoqëruar në çdo minutë. Forca reale e medias, qëndron pikërisht në mundësinë që ajo ka për të ndikuar në opinionin publik, për të shërbyer si shqisë e saj me anë të së cilës jo vetëm perceptohet fenomeni por edhe artikulohet opinioni i masës.
E gjithë sa më lart parashtrova për pushtetin e medias dhe për rolin e saj të padiskutueshëm në perceptimin e realitetit, apo krijimin e bindjes tek opinioni publik, është sa e vërtetë, po aq edhe e frikshme, po të mendosh se sa të rrezikshme mund të bëhen mediat nëse pushteti që ato kanë përdoret për qëllime që nuk i shërbejnë aspak shoqërisë.
Në një vend me kulturë demokratike, në thelb të organizimit të medias qëndron liria e shprehjes që në vetvete përbën një sërë të drejtash dhe detyrimesh, të cilat vendosin një ekuilibër mes të drejtës për të shprehur mendimet, për të dhënë ide ose informacione pa ndërhyrjen e autoriteteve dhe detyrimit të domosdoshëm, për të mbrojtur dhe respektuar dinjitetin ose të drejtat e të tjerëve, për të ndaluar përhapjen e të dhënave konfidenciale dhe veçanërisht për të garantuar autoritetin dhe paanshmërinë e Pushtetit Gjyqësor.
Marr shkas nga incidenti i fundit me gazetarin Mero Baze, incident që i kaloi përmasat e lajmit, dhe që ashtu siç ndodh zakonisht në të tilla histori, u keqpërdor nga të gjithë ata që mund të nxirrnin një përfitim prej saj, duke filluar nga vetë mediat.
Ajo që më shqetëson në gjithë këtë histori, është standardi i dyfishtë që u përdor në trajtimin e fenomenit në disa nga televizionet apo gazetat në vend, që edhe pse trumbetojnë vlerat dhe rolin e medias dhe të lirisë së shprehjes në konsolidimin e demokracisë, janë të parat që abuzojnë me këtë liri. Për shumë nga mediat e shkruara apo edhe televizive, liria e shprehjes është e drejta për të thënë gjithçka, pavarësisht se sa e vërtetë, e moralshme apo e dobishme është ajo për shoqërinë.
Në këndvështrimin e Konventës Evropaine të të Drejtave të Njeriut, neni 10, “Liria e Shprehjes, nuk mund të jetë e pakufizueshme dhe për më tepër askush nuk mund që në emër të saj të cenojë dinjitetin, personalitetin e qytetarëve”, dhe për më tepër në mënyrë të shprehur Konventa parashikon, se me lirinë e shprehjes nuk mund që të cenohet autoriteti dhe paanshmëria e gjykatave.
E thënë më qartë, media nuk duhet që të ndikojë në vendimin e Gjyqësorit, duke ushtruar presion ndaj këtij vendimi, nëpërmjet manipulimit të opinionit publik, detyrim, i cili për rastin e Rezart Taçit, jo vetëm që nuk u respektua nga mediat, por u shkel në mënyrën më flagrante të mundshme.
Dhjetëra artikuj u shkruan në gazeta dhe qindra minuta kohë televizive iu kushtuan pikërisht “fajësisë” së biznesmenit Rezart Taçi, aq sa në opinionin publik ekziston bindja e padiskutueshme, se biznesmeni është fajtor për dhunën e ushtruar ndaj Mero Bazes. Falë abuzimit me lirinë e shprehjes, mediat duke shkelur çdo detyrim që buron pikërisht nga kjo e drejtë bënë një gjyq mediatik, duke e deklaruar publikisht Rezart Taçin fajtor, edhe pse drejtësia ende nuk e kishte thënë fjalën e saj. Falë një angazhimi kaq të devotshëm mediatik, që gjoja synonte të mbronte lirinë e shprehjes, por që dukshëm kishte në prapaskenë një përplasje interesash nga më të ndryshmet dhe më të ulëtat, u dhunua e drejta, pasi u shkelën një sërë parimesh, që janë po aq të rëndësishme dhe aq të domosdoshme për demokracinë, sa ai i lirisë së shprehjes.
Në optikën e Konventës Evropiane të të Drejtave të Njeriut, por edhe në praktikën e Gjykatës së Strasburgut, është theksuar në disa raste domosdoshmëria e pavarësisë së gjyqtarëve, ndaj politikanëve apo Grupeve të Presionit, ku në grupet e presionit bëjnë pjesë padyshim edhe mediat. Asnjë gjykatë nuk duhet t’i lejojë vetes që të bëhet pre e influencave të jashtme, duke evituar çdo mundësi që krijon përshtypjen se çështja është e paragjykuar.
Nuk ka asnjë dyshim se publiciteti agresiv me të cilin u shoqërua rasti në fjalë, jo vetëm që ka rritur presionin ndaj Gjykatës, duke e shtyrë atë që të marrë një vendim që nuk i shkon aspak përshtat të drejtës, por në fakt vetëm sa ka kënaqur interesin e medias.
Rezart Taçit iu cenua e drejta për një proces të rregullt ligjor, dhe kjo për faktin se Gjykata, e gjendur përpara një presioni aq të fuqishëm mediatik dhe përpara një opinioni të manipuluar dhe deformuar të masës, nuk mund të ishte e lirë dhe e paanshme në vendimmarrjen e saj.
Çdo vendim i ndryshëm nga ai që kishte paracaktuar, media do t’a kishte etiketuar atë, si një gjykatë të korruptuar. Nuk ka asnjë dyshim se ka qenë pikërisht presioni i ushtruar nga media ndaj gjykatës, ai që ka çuar në marrjen e një mase sigurie kaq të rëndë, siç është ajo e “arrestit me burg”, ndërkohë që bëhet fjalë për një person të njohur publik dhe për një vepër penale me një rrezikshmëri shoqërore kaq të ulët, aq më tepër kur është ofruar një garanci pasurore prej 100 mijë eurosh, garanci që nuk ofrohet as për veprat penale me rrezikshmëri të theksuar shoqërore. Në eksperiencën time disa dhjetëra vjeçare në Drejtësi, mund të them me bindjen e plotë se ky është një rast unik, që një masë sigurie e një karakteri kaq të rëndë merret për një vepër penale ndaj të cilës veç të tjerash parashikohet edhe dënimi me gjobë.
Po kështu, si pasojë e mosrespektimit të detyrimeve që Konventa Evropiane parashikon për median që të mos ndikojë në paanshmërinë dhe autoritetin e Gjykatës, Rezart Taçit iu cenua e drejta për t’u prezumuar i pafajshëm.
Nuk ka asnjë dyshim se për një njeri kaq të rëndësishëm në botën e biznesit, një fakt i tillë ka sjellë pasoja dhe dëme mjaft të mëdha financiare ekonomike, ndërkohë që për figurën dhe integritetin e tij publik një dëm moral të padiskutueshëm.
Në një shoqëri demokratike, ku ekziston respekti për të drejtën dhe institucionet, të gjithë, përfshi dhe mediat, duhet të heshtin ndërsa gjykata jep verdiktin.
Duhet të heshtë, Presidenti i Republikës njëkohësisht edhe kryetar i KLD, duhet të heshtin diplomatët apo përfaqësuesit e vendeve të huaja, qoftë ky edhe Ambasadori i SHBA, të heshtin politikanët, të heshtim të gjithë dhe të presim verdiktin e gjykatës, sepse ky do të ishte i vetmi shërbim i dobishëm që do të mund t’i bënim drejtësisë dhe demokracisë sonë të brishtë.
Në demokraci mbizotëron respekti për qytetarin, dhe ai nuk shikohet si lajmi i radhës, por si një qenie që ka dinjitetin, integritetin dhe jetën e tij private. Liria e shprehjes ngrihet mbi detyrimin për t’i respektuar këto të drejta, në të kundërt ajo nuk do t’i shërbente demokracisë, por do të bëhej më e rrezikshme se çdo lloj tiranie, pasi ajo duke manipuluar të vërtetën përveçse manipulon opinionin publik, edukon tek ai mungesën e besimit tek Drejtësia dhe gjykata.

panorama

.

[Rugova]

Arabizimi i gazetarise shqiptare

Nga Kim Mehmeti


Marrë nga Gazeta Shqip


"....E unë i shpjegoj se ne shqiptarët e Maqedonisë, si gjithë bashkëkombësit tjerë, mburremi me trininë tonë religjioze, se nuk lejojmë askënd të njollosë ngjyrat e ylberit tonë të mahnitshëm shumëreligjioz..."


Është hera e parë që librat e mi promovohen në Shqipëri. Edhe atë në Berat. Ka më shumë se një dekadë që nuk e kam vizituar këtë qytet të lashtë e të bukur. Arrijmë në mbrëmje dhe i drejtohemi sallës së stërmbushur me ata që kanë ardhur të komunikojnë me dy autorët nga Shkupi të shtëpisë botuese "Toena". Se akademikun dhe studiuesin letrar, Ali Aliu, e njohin dhe e kanë lexuar, e dija ende pa arritur në vendin e ngjarjes. Nuk guxoja ta gënjej vetveten se ndonjë nga Berati do ketë lexuar ndonjë libër timin. Salla ishte e stërmbushur me ata që nuk kishin ardhur vetëm sa të nderonin mysafirët, por që kishin çka të thoshin edhe për veprat e tyre letrare. Dhe në atë sallë kishte shumë aristokraci, një përkushtim dhe qytetari që të bën të ndihesh mirë, që t`i arsyeton gjithë netët pa gjumë, që të çon të thuash: ndoshta i nderuari ndihet si lule, por ata që e nderojnë janë flutura të bukura që marrin polenin dhe vazhdojnë fluturimin tutje.


Të nesërmen jemi në Tiranë në një sallë të Bibliotekës Kombëtare. Ka pak të ardhur që duan të takohen me ne, e shumë gazetarë. Si gjithmonë, Tirana është e zhurmshme, e ngutshme, ajo nuk ka edhe gjithaq kohë të merret me promovimin e të ardhurve nga "provinca". Pastaj, ato ditë Tirana merrej me rrahjen e një opinionisti të këtushëm. Andaj gazetarët nuk më pyesnin për librin që duhej përuruar, por ç`mendoj për këtë "sulm mbi gazetarinë e lirë". U them se askush nuk guxon që fjalës publike t`i përgjigjet me dhunë. Pastaj edhe unë harroj se duhet përuruar libri im dhe filloj të mendoj për ata që do donin të na imponojnë heshtjen, për të vërtetën se askush nuk i do ata që kritikojnë. Dhe gjatë këtyre viteve sa merrem me publicistikë, e kam kuptuar një gjë: "të mëdhenjtë" tanë më së shumti i urrejnë "shërbëtorët" që braktisin shpurën e tyre dhe kalojnë në oborrin e ndonjë "pashallëku" tjetër. Sa për vete, gjithmonë jam kujdesur që vlerësimi kritik të mos jetë qëndismë me fjalë "vrasëse" që kafshojnë, që depërtojnë në mishin e njeriut dhe prekin palcën e ashtit intim, por çdo gjë të mbetet në rrafshin e bindjes se ai me të cilin nuk pajtohem nuk është armiku im. Andaj edhe kam besuar dhe besoj se vetë fjala publike është ajo që e "vret" apo e madhëron autorin e vet. Më në fund, ne edhe kur shkruajmë për të tjerët, nuk bëjmë asgjë tjetër përpos që kompletojmë portretin tonë si njerëz që kanë (dis)fatin të thonë publikisht atë që të tjerët e flasin, por askush nuk i dëgjon. Pastaj, filloj të mendoj për nderin dhe përfitimin personal, për kurthin në të cilën biem ne që nuk e kuptojmë se është e pamundur të të takojnë që të dyja bashkë. Ai që do të stoliset me nderin e mendimtarit të drejtë dhe të njerëzishëm, duhet ta dijë se kurrë nuk do bëhet banor i lagjes ku banojnë të pasurit, kurrë nuk do jetë i ledhatuari i pushtetarëve dhe as që do e varrosin me harxhimet e shtetit. Kështu që në hapësirën publike ka dy lloje "analistësh": të guximshëm dhe të pëlqyer nga ndonjë "pashallëk". Por nuk ka të guximshëm që e do dhe e përkrah cilido krah politik.


Gjatë promovimit në Tiranë, botuesit tim nga Shqipëria i bie në sy mungesa e kolegëve të mi "opinionistë". Unë i them: Mjafton që kanë ardhur Zija Çela, Flutura Açka dhe disa kolegë të mi të televizionit "Top-Channel"-it. Ndihem më mirë kur i kam pranë shkrimtarët dhe ata me të cilët punojmë së bashku në një TV me të cilin mburren edhe shqiptarët e Maqedonisë. Pastaj shtoj: Mbase nuk kanë ardhur sepse u mungon këpuca që e hodhën përpara godinës së Kryeministrisë në shenjë proteste kundër dhunës mbi gazetarët. Sikur të vija një ditë më parë, me siguri do t`u bashkëngjitesha kolegëve që protestuan përpara qeverisë. Por nuk do e hidhja asnjë nga dy këpucët e mia. Edhe ato jo pse i kam të shtrenjta apo pse nuk do mundesha në Tiranë të blija një palë këpucë të reja, por nga frika se ndonjë nga rojtarët e vlerave perëndimore do më akuzonte se si i ardhur nga Maqedonia, e ku shqiptarët konsiderohen si fanatikë myslimanë, unë e kam nxitur atë mënyrë të manifestimit të revoltës të huazuar nga tradita arabe. Pra, do mund ndonjëri të më akuzonte se unë jam "mercenari" që do të "arabizojë" gazetarinë shqiptare.


Pas përfundimit të promovimit në Tiranë më afrohet një i moshuar. Mendoja se do të më uronte botimin e librit. Por, jo. Ai ka halle të tjera. Më pyet sa e vërtetë është se ne shqiptarët e Maqedonisë jemi shumë religjiozë, se ende i mbulojmë gratë tona, se nuk e luftojmë sa duhet "fundamentalizmin islam". Ai pastaj më akuzon se nuk shkruaj sa duhet për këtë dukuri negative që rrezikon shqiptarinë. E unë i shpjegoj se ne shqiptarët e Maqedonisë, si gjithë bashkëkombësit tjerë, mburremi me trininë tonë religjioze, se nuk lejojmë askënd të njollosë ngjyrat e ylberit tonë të mahnitshëm shumëreligjioz, se ne e dimë që në mesin tonë ka edhe mercenarë të ngjyrave të ndryshme. Pastaj i them: neve na shqetëson çdo radikalizëm religjioz, siç na shqetëson edhe fati i pafat i mijëra shqiptareve të reja, kryesisht myslimane, që nga halli martohen me serbë, të cilët kurrë nuk do i merrte për burrë ndonjë serbe e shumica e të cilëve janë invalidë, në mesin e të cilëve mund të ketë edhe ndonjë vrasës të shqiptarëve apo boshnjakëve. Pastaj, i rrëfej se neve na shqetëson edhe "greqizmi" që u bëhet qindra mijë shqiptarëve në punë të përkohshme në Greqi, se na trishton shthurja e familjes shqiptare, se nuk ndihemi mirë kur lexojmë se prostitutat tona e kanë zbritur çmimin nëpër rrugicat me "drita të kuqe", se shtohet numri i narkomanëve në mesin e të rinjve shqiptarë...se...,se.... Ai më shikon dhe nuk më përgjigjet kur e pyes pse nuk debatohet për këto tema, pse jemi të prirë të shohim lepurin në mes të pyllit e jo edhe buallin që kullot përpara këmbëve tona. Mbase i dëshpëruar nga shpjegimet e mia të ngutshme, ai largohet thuajse i kanoset rreziku ta infektojë nga gripi i derrave. Nuk priti t`i tregojë se ne shqiptarët e Maqedonisë, prej moti nuk kemi hallin si t`i zbulojmë gratë, por si t`i bindim disa vasha të reja paksa ta mbulojnë barkun, të mos i nxjerrin gjinjtë aq shumë jashtë se ua lag shiu, të mos e shpalosin lugun e prapanicës se nga aty mund t`u depërtojë i ftohti deri te thembrat e këmbëve. I moshuari nga Tirana nuk pret t`i them se e di pse ne shqiptarët e kemi atë prirje që me lehtësi të padurueshme të marrim në shënjestër "armikun e dobët" e t`i mbyllim sytë përpara atij që mund të na kundërvihet: sepse ne gjithmonë duam të jemi "trendy". Dhe duke qenë të tillë, ne gjithmonë bëhemi më "katolikë se papa", andaj sot jemi më amerikanë se amerikanët e deri dje ishim më stalinistë se rusët.
Të nesërmen nisemi për në Shkup. Shiu që kishte filluar një natë më parë na shoqëron gjatë tërë rrugëtimit tonë. Kalojmë rrugëve të Durrësit. Ato janë shndërruar në lumenj që kanë shtrat, por nuk rrjedhin dhe nuk derdhen askund. Ato lumenj mund t`i thajë vetëm dielli dhe mund t`i kalosh me anije e jo me makinë. Për fat, makina jonë bindet të luajë rolin e një barke me motor dhe nuk fundoset në ndonjë gropë të padukshme. Pastaj vazhdojmë tutje. Posa shkëputemi nga rruga Durrës-Vlorë dhe kthejmë majtas për në Rrogozhinë, përballemi me një pamje që nuk kishte mundur ta pjellë as imagjinata ime prej krijuesi: në mes të asfaltit, në shi, aty ku duhej të ishte e shënuar vija e bardhë që ndan pjesën e majtë nga ajo e djathta e rrugës, dikush e kishte ulur një lypës pa këmbë. E kisha shëtitur tërë botën, i njihja të gjitha strategjitë e lypsarëve që të detyrojnë ta hapësh kuletën e t`u japësh ndonjë monedhë, por kurrë nuk kisha parë diçka të tillë, kurrë nuk kisha parë që dikush kaq mizorisht të keqpërdorë invaliditetin e tjetrit për të fituar para. Im bir dëshironte ta fotografojë. Jo, i them, ka gjëra që duhen shënuar në mbamendje e jo në memorien e fotoaparatit. Dhe që të dyve na mbërthen heshtja. Ndërkaq, sa kishim filluar të bisedonim për atë se bujaria dhe burrëria nuk janë si xhami i dritares që e ndërron sa herë që ai thyhet, se lindja është rastësi, por mbi të ndërtohet tërë një jetë e cila përfundon me vdekjen, se njeriu jeton vetëm sa ta arsyetojë lindjen e ta meritojë vdekjen. Mundohem ta thyej heshtjen, ia rikujtoj sa bukur kaluam në Berat, promovimin në Tiranë, i flas për zhvillimin e bujshëm të mediave në Shqipëri. Por, ai thuajse as që më dëgjon. Nuk e kuptoj se vallë u hidhërua pse nuk e ndala makinën ta fotografonte lypsarin e pakëmbë të lënë në mes të rrugës, e të cilit maunat dhe makinat sa nuk ia shkelnin kokën, apo pse përnjëherë e kuptoi se të gjithë ne jemi të lënë në mes të rrugës së jetës ku kemi dy zgjidhje: o të stolisemi me nderin që na e dhurojnë dhe ua dhurojmë të tjerëve, o të pasurohemi e të vetëgënjehemi se nderi mund të blihet me para

[Guri i Kuq]

pushtetin e ka ps-ja o guri..
kur ps-ja te denon te denon dhe gjyqi dhe policia dhe prokuroria po dhe qeveria..
kur ps te mbron ste ze as policia as dogana as qeverria as gjykato prokuroria.. dhe edhe eu-ja te jep viz e azil ku ta duash..
shembull ke altin imellde tasho arapnë..
merua eshte tani i ps-se prandaj dhe kush e prek meron vete ne burg.. qoft ai dhe sheiku rezart..

saliu ka celsat e kashtes..
shiko lul bashen..
ai kto vite po persekutohet cdo dite.. vetem se urrehet nga edvin rama..

pra ed rama eshte zot i shqiperise e i trecerekut te kosoves..
i lumte..

----
Vazhdon skandali ....


Prokuroria bllokon gjyqin e Rezart Taçit, kërkon kohë për konkluzionet

Avokatët i parashtrojnë gjykatës kërkesën për revokimin e masës së sigurisë dhe provat e reja


Zhvillohet në Gjykatën e Titranës seanca për revokimin e masës së sigurisë ndaj Rezart Taçit. Por procesi i djeshëm, i cili ishte planifikuar të fillonte në ora 14: 00, ka nisur një orë me vonesë. Gjyqtarja e çështjes Fahrije Budo u bë shkaku i vonesës së seancës, duke u ngujuar në zyrën e saj, pasi kishte frikë të shfaqej para përfaqësuesve të medias. Por, edhe pas shartimit të seancës, asgjë nuk po shkonte në drejtimin e duhur pasir prokurori i çështjes , u justifikua me

faktin se nuk kishte marrë kërkesën për revokimin e masës ndaj dhe kërkoi kohë për tu njohur me të. Gjatë seancës së djeshme është lexuar kërkesa e avokatëve mbrojtës të Rezart Taçit, të cilët i kanë paraqitur togave të zeza arsyet e revokimit. Sipas avokatit Maksim Haxhia, klienti i tij duhet të lihet ose në arrest shtëpie, ose duhet ti caktohet detyrimi për paraqitje. Për sa kohë që ky person nuk përbën ndonjë rrezikshmëri të lartë shoqëror dhe nuk ka asnjë shkak për tu larguar jashtë vendit, atëherë nuk duhet të lihet në arrest me burg. Gjithashtu një fakti tjetër i rëndësishëm është që ky person disponon një numër të madh biznesesh dhe ushtron aktivitete tregtare, për të cilat është e nevojshme prania e biznesmenit. Madje, Rezart Taçi ka ofruar edhe një shumë prej rreth 100 mijë eurosh, të cilat do të shërbejnë si garanci për gjykatën, në rast se ai largohet. Në këtë mënyrë mund të shlyhet vepra penale, për të cilën akuzohet. Por vendimi nuk ka mundur të jepet, pasi organi i akuzës ka kërkuar nga togat e zeza shtyrjen e seancës gjyqësore. Prokurori i çështjes është shprehur se nuk dispononte ende kërkesën e avokatëve, dhe ka kërkuar kohë për të përgatitur konkluzionet. Në këtë situatë gjykata ka vendosur të ndërpresë seancën dhe ta shtyjë atë, për ti lënë kohë organit të akuzës që të përgatisë qëndrimin e saj. Por avokatët mbrojtës kanë depozituar një kërkesë të njëjtë edhe pranë Gjykatës së Apelit. Sipas kërkesës së dorëzuar në Gjykatën e Apelit, avokatët theksojnë se: Gjykata në caktimin e masës të sigurimit, atë të arrestit me burg, si masë ekstreme midis masave të sigurimit, e cila merret për ata persona që kryejnë vepra të rënda dhe tejet të rënda, nuk ka pasur parasysh papërshtatshmërinë e kësaj mase ekstreme me shkallën e nevojës të sigurimit, që duhet të merrej në rastin konkret.

Kërkesa
Në kërkesën e dorëzuar, si në Gjykatën e Tiranës ashtu edhe në atë të Apelit, avokatët pasi kanë shpjeguar bazën ligjore të kërkesave të tyre kanë shpjeguar ngjarjen si dhe kanë argumentuar pse Rezart Taçi nuk duhet të mbahet në burg. Sipas avokatëve: Në mbrëmjen e datës 2. 11 2009 në bar “Caprico” ndodhur në ish bllokun në qytetin e Tiranës, ka filluar një sherr krejt rastësor dhe banal mes dy punonjësve të kompanisë “Taci Oil” sh.a, shtetasve Irgen Selfo dhe Bledar Ilo nga njëra anë dhe shtetasit Mero Baze. Për shuarjen e këtij konflikti është investuar shtetasi Rezart Taçi, i cili për këtë ndërhyrje është fyer nga ana e shtetasit Mero Baze së bashku me dy shtetasit Irgen Selfo dhe Bledar Ilo, të cilët të ofenduar kanë kërkuar me insistim shpjegime nga ana e shtetasit Mero Baze dhe sa sipër konflikti është përshkallëzuar duke arritur në goditje reciproke, shkaktuar fillimisht nga ana e shtetasit Mero Baze, shpjegohet ngjarja në kërkesën e dorëzuar nga avokatët në Gjykatën e Apelit. Avokatët gjithashtu në kërkesën e tyre kanë parashtruar gjithashtu edhe garancinë prej 100 mijë euro në llogari të Gjykatës së Tiranës, që sipas tyre nuk është marrë fare në konsideratë nga gjykata, e cila edhe në caktimin e masës nuk e ka lejuar fare avokatin Maks Haxhia të merrte pjesë në seancë edhe pse ai ishte pajisur me një prokurë të posaçme nga ana e Rezart Taçit.

Argumentimi
Në kërkesën e dorëzuar në Gjykatën e Apelit , avokatët e kanë cilësuar si të padrejtë dhënien e kësaj mase sigurie, si dhe kanë akuzuar gjykatën se nuk ka marrë fare parasysh provat dhe kërkesat e paraqitura nga Rezart Taçi. “Gjykata nuk ka pasur në konsideratë kërkesën e parashikua në këtë dispozitë lidhur me faktin që, çdo masë sigurie. Dhe konkretisht masa e arrestit në burg, duhet të jetë në raport me rëndësinë e faktit të ngjarjes si dhe në raport me sanksionin që parashikohet në diapozitivin konkret të veprës penale, për të cilën ai procedohet, duke mbajtur parasysh në këtë proces lidhur me caktimin e masës së sigurisë, paralelisht edhe konkurrimin e elementëve dhe rrethana që kanë të bëjnë me përsëritjen si dhe rrethanat lehtësuese dhe rënduese të parashikuara nga Kodi Penal, të cilat si në tersi ashtu edhe në veçanti mbështesin pozicionin e shtetasit Rezart Taçi dhe provojnë se masa e arrestit me burg caktuar ndaj tij nga ana e gjykatës nuk është e përligjur dhe nuk është marrë konform kritereve ligjore të fiksuara në dispozitën procedurale të sipërcituar”, thuhet në kërkesën e dorëzuar në Gjykatën e Apelit. “Për të gjitha këto arsye dhe ato që do t’iu bëjmë prezent ditën e gjykimit, kërkojmë që Gjykata e Apelit të prishë vendimin e Gjykatës së Tiranës”, përfundon kërkesa.



Avokatët: 9 dëshmitarë dhe prova shkresore për të provuar pafajësinë e Taçit

Sipas avokatit, Maks Haxhia, nga ana e tyre është bërë grumbullimi i të gjitha provave si dhe janë marrë dëshmitarët okularë për të vërtetuar që Rezart Taçi nuk ka goditur Mero Bazen. Sipas tij, këto prova i janë vënë në dispozicion edhe prokurorisë me qëllim që të përshpejtohen hetimet dhe çështja të çohet sa më parë për gjykim. Nga ana tjetër avokatët janë shprehur se kanë konstatuar një neglizhencë të organeve të rendit dhe drejtësisë për këtë çështje. Sipas tyre Rezart Taci nuk ka pasur asnjë komunikim zyrtar ndonëse adresa e tij dihej dhe në momentin, që ai mori dijeni u dorëzua vetë, pasi policia nuk ka kontaktuar asnjëherë.”Që ditën që u dha masa e sigurisë kam shkuar në gjykatë i pajisur me një prokurë të posaçme, por nuk mu hap dera e gjykatës dhe gjyqtarja së bashku me prokurorin dhanë atë masë ekstreme për Rezart Taçin. Ne të shqetësua nga komentimi i medias që i bëri u interesuam, më pas në sekretari dhe që në momentin e parë u dorëzua, duke bërë edhe një kallëzim për fyerje dhe shpifje të shkaktuara nga Mero Baze” ka pohuar Haxhia.


Akuza e papërgatitur në proces ndaj Taçit

Përfaqësuesit e organit të akuzës tregohen indiferent ndaj një prej procese më të bujshëm të këtij viti. Prokurori i çështjes ka habitur palën mbrojtëse, kur ka deklaruar se nuk është pajisur ende me kërkesën e avokatëve. Ndërkohë që kjo kërkesë është dorëzuar në gjykatë ditën e martë, dhe prokurori ka pasur mjaftueshëm kohë për ta disponuar atë. Avokati mbrojtës i biznesmenit Rezart Taçi, e ka quajtur sjelljen e organit të akuzës si jo korrekte. Është e habitshme fakti sesi prokurori i njërës prej çështjeve më të njohura dhe të debatuara në media, nuk kishte dijeni për pretendimin e mbrojtjes. Në një kohë kur ky fakt është bërë publik në të gjitha mediat, prokurori neglizhon çështjen, duke mos shfaqur asnjë lloj shenje interesimi. Justifikimi se nuk e ka kërkesën dhe kërkon kohë për tu shprehur, është jo vetëm e habitshme por edhe e turpshme. Të krijohet përshtypja se kjo është një strategji që do të ndjek organi i akuzës, për të shtyrë sa më shumë kohën e qëndrimit në paraburgim të biznesmenit Rezart Taçi. Ndërkohë që seanca e radhës pritet që të zhvillohet ditën e sotshme, dhe të shpresojmë që procesi nuk do të vohonet sërish nga gjyqtarja Budo.

Anxhela Tato

[Guri i Kuq]

"Taci" mund Majk Tajsonin ne gjykate

Basir Collaku,"Koha Jonë"


E Merkure, 18 Nentor 2009


Dyshimi i pare pas vendimit te Gjykates se Tiranes dje per arrestin me burg te Rezart Tacit, eshte se i gjithe biznesi gjendet i rrezikuar perpara nje drejtesie qe jep shenja te instrumentalizimit. Ndonese me ne fund pandehem se mberriti nje rizgjim i drejtesise por qe nuk solli reagim, me te vetmin ndryshim ajo ben sikur merr vendime duke e cilesuar nje nga biznesmenet me te medhenj ne vend, si personin me rrezikshmeri shume te larte shoqerore, e duke ndaluar daljen e tij nga qelia. Pa permendur emra konkrete gjyqtaresh, parimisht gjyqtarja e Gjykates se Tiranes, qe per te dyten here ka nder duar dosjen e Rezart Tacit, me akuzen goditje per shkak te detyres, mund te kete te drejte te vendose e te arsyetoje ligjerisht ate qe ka bere profesionalisht e ne absolutisht nuk mund ta perflasim. Por mendoj se ashtu si radhen e pare, edhe kete here per nje koincidence fatkeqe per biznesmenin, erdhi nje deklarate e fisme ne nje pjesemarrje per te nderuar njerez te ndeshkuar nga diktatura, serish shkelqesia e tij ambasadori amerikan, percolli mesazhe per lirine e fjales, mesazhe qe mund te jene lexuar Per jo pak qytetare ishte e paralajmeruar kjo mase arresti per Rezart Tacin pasi prokuroria u justifikua qe ne hyrje te seances se nuk ka rrethana te reja hetimore qe te sjellin gjithashtu zhvillime te ngjashme. Sigurisht prokuroria po tregohet teper e matur dhe kujdesshme njeheresh duke hetuar gjate e me gjate qe ndoshta te jete korrekte ne nje ngjarje qe u zbardh brenda dhjete minutash pasi ka ndodhur. Duke marre ne teresi faktoret, aktoret, rrethanat, procedurat, investigimi per kete rast ndonese profesional nuk kerkon muaj, por prape nuk e ka nje guxim ligjor per te thene hapur se permasat e kesaj historie kane kapercyer tani godinen e Gjykates se Tiranes. Slogani antik i se drejtes, njekohesisht standard i pazevendesueshem per vendet demokratike se, perpara drejtesise jemi te gjithe te barabarte, nuk konvertohet ne vijimesi me faktin qe nese biem ne pranga jemi te gjithe fajtore.

Jo.

Por nje pyetje kane shume qytetare qe megjithe kohen e paket per t'u marre me te e bejne jo rralle.

Kush eshte person me rrezikshmeri te larte, Taci qe nuk ka asnje precedent penal apo Baze qe ka disa vendime gjykate kunder tij? Sepse duhet te mesojme seriozisht qe shpifja eshte rrezik shume i larte kur me fjale te paverteta rrenon me teper se me cdo mjet tjeter.

A po e tepron pak gjykata dhe prokuroria, duke mos qene te prera ne vendimmarrjet e tyre, duke mos qene aq te qarta e transparente ne informimin karshi qytetareve? Por vazhdon duke e lene terhiq e mos e keput, se pune ditesh jane dhe ndoshta "ATA" na sjellin ndonje mesazh tjeter dhe rrokulliset vendimi per te tjetersuar gjendjen e te pandehurit biznesmen, qe per nje lajthitje emocionale te humbjes se kontrollit po perjeton shkaterrimin e tere asaj qe ka ndertuar dhe fajtoret e kesaj padrejtesie nuk mund te rreshkasin me nje ngritje supesh.

Nje tjeter pyetje me vend me nje vezhgim ndoshta siperfaqesor, eshte dhe ajo qe ofrojne si imazhe fotografike tabelat e karburanteve, qe kronometrikisht pas arrestimit te Tacit, kane rritur cmimet, ndonese Autoriteti i Konkurrences e cileson shtrenjtimin nje vendim qe nuk buron nga luhatjet e tregut nderkombetar, ku sipermarresit pretendojne te mbeshteten per tu "justifikuar". Atehere mirefillte te shkon dyshimi te fakti qe Bazes i "mbeti ne dore" Rezart Taci, pasi dikush ne luften e tregut po mundohej ta gatuante me njeriun me pak te besueshem ne tregun mediatik, ngjarjen qe kalon permasat e disa institucioneve, duke bere paturpesisht qe Taci me shume te shihet si nje depozite nafte, se si nje qytetar qe mbeti ne paditurine e sjelljes fizike. Nuk ka qene rrahje e gazetarit, sulmi i kahershem qe i ndodhi Rezart Tacit ne Lezhe ku depozitat miliona euroshe u hodhen ne ere, apo zyrtarisht nje shkendije u dha flaken si padashje???? Ka pyetur dikush se interesat e disa individeve te naftes prane selise roze, aty ku eshte atashuar edhe Baze si "shef propagande" po harxhojne edhe piken e fundit te saj per te lulezuar vete? Ari i zi ka ndezur jo pak lufte ne kampin e kuq me sa shikohet.

"Baze-Taci' ka marre vemendje te drejtesise, diplomacise, jo se u cenua liria e fjales, sepse fjalet e sterliruara te modelit "Baze" kane prodhuar ngjarje te kesaj natyre, por sepse duhej te fuste dikush kete perplasje te madhe interesash, duhej te udhetonte kjo dosje kundravajtje, per gjyqesorin, prokurorine, qeverine, KLD-ne, opoziten.

Prokuroria me nje urdher te brendshem beri ndryshime dhe kerkoi qe prokuroret te kerkojne edhe gjobe per armembajtjen, thjesht se ne gjykate po pergatitje te gjykohej dosja e djalit te Gramoz Ruci per plagosje dhe armembajtje, e ceshtja nga kjo gjykate ende e pandryshuar ne formatin e saj u mbyll me nje gjobe 50 mije lekeshe. Jane mbi 80 perqind e vendimeve te gjykatave qe u kane mundesuar marrjen e pronave te pandehurve te krimit te organizuar, qe vazhdojne t'i menaxhojne. Gjykata nuk ka kontribuar me vendim per kater vite radhazi qe Aldo Bare te mos merrte miliona euro ne pronat e tij ne Divjake e gjetke, megjithese ai ishte i arrestuar, e kete nuk e ka bere aspak nga padija. Ne nje seminar qe kam ndjekur pak kohe me pare, nje prokuror i Prokurorise per Krime te Renda tha se jane miliona euro qe ende jane ne duart e te pandehurve qe gjenden ne qeli, e qe akuzohen per trafiqe pjesetare grupesh te krimit te organizuar.

Vlen te pyetet hapur. A ka interesa biznesi pas ketij vendimi te gjykates, ngadalesie te prokurorise?

PO. Une besoj se ka. Kush fshihet pas fjales perfiton gjithnje dhe kjo po ndodh me dhunimin e gazetarit dhe mund te kuptohet qarte tani se gjyqesori eshte perfshire ne nje afere biznesi duke ndikuar me shtrengimin e lirise dhe cenimin e imazhit te kompanise me te madhe ne Shqiperi. Pra duke mos lejuar nje biznesmen te ushtroje ne liri aktivitetin e tij tregtar, ndonese eshte kontribuues ne miliona euro ne arken e shtetit, sipas deklarates se tatimoreve, kjo kur ai nuk ka precedent, nuk paraqet rrezikshmeri te larte shoqerore, si ata te rrezikshmit qe edhe jane privilegjuar, atehere pergjigja me e paster eshte se me burgosjen e Tacit po behet biznes i madh. Tymi i bardhe do i dale catise ne pak dite besoj. Nje ambasador i nje vendi te rendesishem jo anonim sigurisht ne Tirane, e nje shkembim batutash me Bazen i ka thene nder te tjera "...Tani dhe ne e dime se ti nuk je engjell..." Uroj te mos kete ambasadori dijeni te plote apo ka dashur te thote e nenkuptoje antonimin e fjales se permendur. Nje mendje kisha ta nis shkrimin me kete krahasim qe po e mbyll, por thashe ta le ne fund te gjerave. Majk Tajson, ish-kampioni i botes ne boks ne pasha te renda, ka qelluar afro nje jave me pare me grusht nje fotoreporter. Te gjithe jemi te vetedijshem qe grushti i Tajsonit dhe i Tacit, duke i marre te dy si te "keqin" dallojne ku e ku per nga tmerri fizik qe te ofrojne. Taci ne Tirane u arrestua dhe ne dy vendime gjykate ndonese ofroi 100 mije euro garanci pasurore nuk u lejua te dale nga qelia. Edhe Tajson ne SHBA, ku buron modeli i demokracise, u arrestua dhe pretendoi se fotoreporteri po cenonte familjen e tij, gruan dhe vajzen. Edhe Baze nuk eshte se e ka lene te qete familjen e Tacit, pra sa i takon cenimit te qetesise familjare ka nje peshe te perafert. Tajson ishte ne pozita me te veshtira se Taci, se pse boksieri amerikan ishte ne lirim me kusht per perdorim droge dhe kjo ia rendonte situaten. Ndersa Taci nuk kishte precedent dhune dhe rreziku me aq sa jane bere publike gjerat. Se fundja gjykata amerikane vendosi qe me 20 mije dollare garanci pasurore Tajson te rifitoje lirine, duke qene nen masen e denimit te meparshem lirim me kusht per perdorim narkotikesh. Ndersa gjykata Shqiptare nuk pranoi 100 mije euro, sepse Taci qelloka me fort se Tajson, pra gjyqesori e ka bere kampion bote biznesmenin duke e konvertuar historine ne perballje biznesi te ashper dhe duke na shmangur nga besimi se drejtesia ne vend te shfletimit te ligjeve, shfleton selite diplomatike, apo interesat e rrethit vicioz te gjyqesorit.

[Brari]

Lajmet Kryesore

Lojën e kujt po bëni ju z. Ambasador, përfaqësuesi i demokracisë amerikane?!


E Enjte, 19 Nentor 2009 00:00
Nga Taqo ZOI

Jam një ish-i përndjekur politik, i cili u dënua nga regjimi i Enver Hoxhës me 15 vjet privim lirie, me akuzën false si bashkëpunëtor i CIA-s amerikane. Isha 17 vjeç atëherë, por kam bërë shkollën e burgut në Burrel, ku ishin strukur e rrëgjuar intelektualët më të mirë të kohës. Vetëm se deshën Shqipërinë dhe nuk iu adaptuan sistemit antipluralist komunist të diktaturës. Në hetuesí do të më duhej të thurja një skenar të tërë imagjinar për veprimtari antiamerikane.

Jam një autodidakt: im atë ma mësoi anglishten sa të lexoja lirshëm Shekspirin; kjo përbënte një fajësí. Aq më tepër se duhej të laja edhe disa mëkate: kryesori ndër këto ishte se im atë kishte vdekur në hetuesi, nga torturat. Frëngjishten e mësova në burg, ndonëse mund të pohoj se, si shkollë, munda të kryej vetëm tetëvjeçaren.
Fillimisht këtë shkrim e nisa me “Letër e hapur ambasadorit amerikan, zotit Uidhers”: një artikull në vetë të parë. U kujtova menjëherë se kisha rrëshqitur përtej kritereve fillestare të modestisë: Unë, një person më se i zakonshëm, nuk mund të ballafaqohesha me një personalitet të shquar, që kryeson zyrën më të lartë diplomatike në vendin tonë.
Prandaj po e shkruaj si një artikull të zakonshëm, në vetë të tretë.
Mbase Ambasadori nuk i ka lexuar kujtimet e De Golit, drejtuar ambasadorit të Britanisë së Madhe, Duff Cooper, (në vëllimin e tretë të veprës së tij memorialistike). Atje lexojmë: “Unë e di se nuk jemi në gjendje t’ju shpallim luftë; por ju keni fyer rëndë Francën dhe keni tradhtuar Perëndimin”. E di se çdo krahasim çalon. Por, nga e gjithë ajo shprehje kundërvepruese, mund të jetë e përshtatshme për ju vetëm kaq: Ju na keni fyer rëndë, zoti Ambasador. Jo vetëm vendin tonë, por veçanërisht ne, ish-të përndjekurit politikë. Dhe ku? Në një mbledhje kushtuar 37 intelektualëve që u ekzekutuan pa gjyq nga diktatura komuniste e E. Hoxhës. A mund të përfytyrohet baraspesha e lirisë së fjalës në vitin 1944 me lirinë e fjalës në ditët e sotme? Ambasadori u shty gjer në atë çudi sa të bjerë në krahasime të tilla dhe të flasë për mungesë të lirisë së shtypit, duke marrë shkas nga një incident i pasqaruar ende, kur një gazetar ka ngrënë një shuplakë në një najtklub. Është çuditshme që një ambasador, i atij rangu të lartë, të bjerë në gjykime të tilla paradoksale!
Këtu te ne liria e shtypit jo vetëm që nuk është e kufizuar, por ka marrë edhe frerin nëpër këmbë. Ka një liri shtypi të tejskajshme, në përfitim të nostalgjikëve të diktaturës, të aventurierëve të ekstremit të majtë, të medieve miliardere në zotërim të Edi Ramës...
Këtu do të më duhet të ngulmoj. Ai gazetari të cilit z. Uidhers i del në mbrojtje, është rrahur barbarisht, vite më parë, kur ishte i krahut të djathtë dhe vajti për fushatë në disa vende të Shqipërisë së jugut. Ai që e masakroi na paskësh qenë nipi i Gramoz Ruçit, numrit dy në krye të PS-së së Ramës. Vetë Gramozi tha me mburrje se e kishte për nder që e kishte nip prepotentin që e zhdëpi Meron, i cili u bë për spital! Kjo ngjarje kaloi ashtu, butë-butë, në shtypin tonë të atëhershëm. Tani na u bë skandali mediatik, i përpjesëtimeve të papara! Sa për Gramozin, që kishte pas një nip “që e nderonte”, atij nuk i kishte hyrë as gjembi në këmbë si ministër i Brendshëm kur, në 2 prillin e 1991-shit. bëri atë kasaphanen e Shkodrës, në të cilën njihen vetëm dórëzit (sikarët), por jo urdhëdhënësit, që vranë katër nga prekursorët më të përkushtuar të demokracisë...
Meqë z. Uidhers e paska kaq për zemër këtë lloj demokracie të shthurur në dobi të enveristëve, a e di zotëria e tij se ç’bën i përkëdheluri prej tij, Edvin Rama, në Pezë? Në çdo 16 shtator, që është një festë në të cilën Enveri s’kishte asnjë peshë në atë vit të 1942-shit, E. Rama organizon festa për të ngritur lart lavdinë e Enverit, me portretet e tij të zbukuruara, me këngë e valle pleqsh fanatikë që bëjnë apoteozën e diktaturës dhe me pjesëmarrës vogëlushë e vogëlushe që zdërhallen gjer në orgji pijesh e drogash, duke indoktrinuar edhe të vegjlit. Ç’u bë Rezoluta e Asamblesë Parlamentare e KE-së, për dënimin e krimeve të komunizmit (se ato të nazizmit e patën Nurembergun e tyre). Për këtë farë lirie (zvetënim i lirisë, në të vërtetë), a ka ndonjë fjalë për të thënë zoti Uidhers? A mund të përfytyrojë zotëria e tij se ky pakufizim i lirisë gjer në bastardim të saj, të ngjasë në Gjermani, për shembull, për t’i bërë jehonë lavdisë së Adolf Hitlerit? Opinioni publik gjerman, s’do t’i dëgjojë as emrin diktatorit.
Spartak Ngjela, edhe ai ish-i djathtë, tani na predikon – në krah të Ramës – marrjen e pushtetit me dhunë. Në një logjikë të shthurur, ai kërkon nga ata që s’e kanë këtë atribut, të hapin kutitë e votimit, kur i gjithë faktori ndërkombëtar, bashkuar edhe me monitoruesit, është shprehur se zgjedhjet e 28 qershorit janë nga më të mirat e bëra gjer tani në vendin tonë. Përndryshe, - ulërin ky mosnjohës i ligjshmërisë, - do ta rrëzojmë qeverinë brenda pak ditësh! (Në çdo vend tjetër demokratik, ky ekstremist do të procedohej për thirrje antikonstitucionale!). Kush ia ka fajin Ramës që kishte zgjedhur më të besuarit e tij (me dhjetëra mijëra) si komisionerë të ligjshëm, që i kanë certifikuar këto zgjedhje dhe KQZ-ja ka dhënë verdiktin në raport votash 7:0, për të shpallur përfundimet zgjedhore?
Meqë z. Uidhers është shpallur edhe në organe të shtypit, tanimë, si “nxitës i revolucioneve portokallí”, në krah të Ramës, na del në majë të gjuhës pyetja: - A e di z. Uidhërs se ai është, në radhë të parë, tirani i PS-së?
Lëvizja për Fjalën e Lirë e di mirë sesa demokrat është Edvin Rama. Ky, po, e ka asfiksuar fjalën e lirë brenda PS-së. Me ulërimat e tij të tingëllimit hitlerian, ai është vetëshpallur kryetar, duke shkelur me këmbë nenin 28 të Statusit të PS-së, për dorëheqje të parevokueshme, si shkaktar i humbjes zgjedhore të 28 qershorit. Në bazë të këtij neni ai e rrëzoi ish-kryetarin e tij. Për të përligjur rizgjedhjen e tij vetjake, ai bëri mbledhje të bunkerizuara, zgjerim arbitrar të anëtarësisë, e manovrime të tjera. Ai fyente gazetarët që i bënin pyetje të padëshëruara. Këtë dukuri, a e njeh në thellësi z. Uidhers?
Le të marrë takim me një delegacion të LMN-së (Lëvizjes për Fjalën e Lirë në PS) dhe do të ketë një profil të saktë për atë të cilit i ka dalë në mbrojtje.
Së fundi, do t’i bënim edhe një pyetje zotit ambasador: A e njeh zotëria e tij se ç’i kanë punuar SHBA-ve dhe demokracisë, në përgjithësi, persona tepër të lartë, në suitën e presidentit Ruzvelt, madje edhe pranë Çërçillit, gjatë Luftës II Botërore? E kemi fjalën për spiunët e rekrutuar nga Litvinovi i Internacionales Komuniste, si Ellxhër Hisi, Entoni Blanti, Gui Burgess-i, Donald Meklini, Sorge, Harold Filbi... e shumë e shumë të tjerë, jo vetëm në Amerikë, por edhe në Angli. Edhe Eléanori, bashkëshortja e Presidentit Ruzvelt, kishte rënë pré e këtyre marksistëve të kamufluar. Në librin me titullin origjinal “L’Europe de l’Est, trahie et vendue”, që është përkthyer edhe në shqip me nëntitullin “Gabimet tragjike të Çërçillit dhe të Ruzveltit” janë paraqitur, në bazë faktesh të reja, të gjitha gabimet e personaliteteve më të larta të L.II.Botërore, që janë mësime të dobishme të defektit mirëbesues ndaj personave të tipit Rama. Nuk dua të bëj ndonjë aluzion të hidhur ndaj jush. Por nëse në atë kohë kanë rënë pré e mirëbesimit persona të shquar si Ruzvelti dhe Çërçilli, sot është e palejueshme të përsëritet e kaluara. Mjafton të shohim Sekretarin e Shtetit të SHBA-ve, njeriun syçelët Cordell Hull-in, që e paralajmëroi Ruzveltin për pabesinë e njerëzve spiunë, të cilëve u zinte besë lehtësisht. Ky personalitet i lartë amerikan ka mbetur si protagonist parashikues i demokracisë së vërtetë për tejkëqyrjen e tij ndaj personave të cilëve nuk u duhet zënë besë. Shpresojmë që ambasadori ynë të lexojë veprën e famshme të Kordell Hallit, “Memoirs, 2 Volumes, N.Y.”, nëse nuk e ka lexuar.

Last Updated on E Merkure, 18 Nentor 2009 20:45

[Duaje Siveten]

ngadale, ore trapa, se late nam ...

keni per ta lujt ma keq mendsh at salen, e ta shpallni ambasadorin "persona non-grata" - praktike ajo e njohur e vendeve mugabisto-çaviste ...

[Antimafia]

Përgjigje prof. dr. (me disertacionin e qenve të kufirit) Bamir Topit, që replikon me mua në stilin e “Çorapes”, dhe dy fjalë për interesimin e ambasadorit Mero Withers për arkën e “Taçi Oil”

Nga Kastriot MYFTARAJ
E Enjte, 19 Nentor 2009 00:00


Në redaksinë e gazetës “Sot” erdhi një e-mail që përmbante një tekst autori anonim i të cilit pretendonte se, në emër të familjeve të viktimave të terrorit komunist të nëntorit 1944 në Tiranë, i jepte përgjigje shkrimit tim me titull “A do të kërkojë falje në emër të të atit Presidenti Topi për viktimat e terrorit komunist në nëntor të vitit 1944?”, botuar të enjten e kaluar. Është e tepërt të thuhet se shkrimi nuk mban autorësinë e familjeve të viktimave, por ka dalë nga kulisat e Presidencës.

Në rast se autorët e shkrimit do të qenë familjarët e viktimave, nuk kishte arsye përse të mos e vinin emrin. Kështu do të kisha mundësi të sqaroja për lexuesit rrethanat e vrasjes së familjarëve përkatës të autorëve të shkrimit.
Por, asnjë nga familjarët e viktimave të terrorit komunist të nëntorit 1944 nuk del të mbrojë publikisht të atin e Bamir Topit dhe shpjegimi për këtë mund të gjendet tek fakti që Bamir Topi nuk pati kurajë të ishte i pranishëm në ceremoninë përkujtimore për viktimat ditën e hënë, ku ata që përkujtoheshin do të dekoroheshin pikërisht nga Presidenti i Republikës. Për mungesën e Bamir Topit në këtë ceremoni vlen një shpjegim shekspirian, dhe pikërisht ai kur Macbethit i shfaqet në një pritje fantazma e Bankos, të vrarë prej tij.

Në përgjigjen e autorit që e mbulon fytyrën me çorape, sipas stilit gazetaresk të Meros, thuhet se i ati i Presidentit, Myrteza Topi, ishte një intelektual i shquar. Këtu kuptohet se replika ka dalë nga zyrat e Bamir Topit, se të gjithë tiranasit autoktonë e dinë mirë se Myrteza Topi nuk ishte intelektual aq më pak i shquar. Nga zyrat e Bamir Topit ka dalë gënjeshtra sikur Myrteza Topi ka kryer “Robert Collegue” në Stamboll, gjë që nuk rezulton e vërtetë. Në vitet tetëdhjetë “Robert Collegue” ka botuar një libër me dy volume, ku gjenden emrat e të gjithë atyre studentëve që e kanë kryer atë dhe atje nuk figuron emri i babait të Bamir Topit. Madje është botuar edhe një libër në Shqipëri, me studentët shqiptarë të “Robert Collegue” dhe as atje nuk gjendet emri i babait të Bamir Topit. Presidenti Topi, gjatë vizitës së fundit në Turqi, sajoi një farsë, kur vizitoi “Robert Collegue”, ku sharlatanët mediatikë të presidentit vunë në gojën e drejtorit të “Robert Collegue” fjalët sikur ai ishte i lumtur që edhe i ati i Presidentit Topi kishte studiuar atje. Po ku ka turp njeriu që si veteriner ka marrë një titull shkencor me një studim për qentë e kufirit të Sigurimit të Shtetit!

Nëse Bamir Topi tregoi megjithatë një fije ndërgjegjeje kur nuk mori pjesë në ceremoninë ku të përkujtuarit u dekoruan prej tij, ambasadori amerikan u tregua krejt i paskrupullt kur e përdori ceremoninë përkujtimore në funksion të politikës së ditës, duke na habitur me thënien se viktimat e terrorit komunist të nëntorit 1944 qenë vrarë për lirinë e medias?! Me përjashtim të njërit, viktimat e nëntorit 1944 nuk qenë gazetarë. Shumë prej tyre qenë zyrtarë të policisë financiare dhe tatimeve, si dhe të sektorëve të tjerë të administratës, të cilët nuk mund të akuzoheshin se kishin kryer krime lufte. Ata qenë të padëshiruar për regjimin e Enver Hoxhës se dinin shumë gjëra për bëmat e tij që kur kishte qenë tregtar cigaresh me shumicë në dyqanin “Flora”. Ata dinin p.sh. se cila qe e vërteta e vrasjes së Nevruz Taçit, gjyshit të Rezart Taçit, i cili ishte i vetmi njeri që u vra në të ashtuquajturën luftë të Kurveleshit, në nëntor 1942. Asnjë italian nuk u vra në këtë luftë, por vetëm një shqiptar, nënprefekti i Kurveleshit, Nevruz Taçi. Këtë e thotë dhe historiografia e kohës së komunizmit. Lufta e Kurveleshit nuk u bë për të vrarë pushtuesit fashistë italianë, por për të grabitur arkën e nënprefekturës ku porsa kishin ardhur paratë që do t’ u shpërndaheshin fshatarëve për të shlyer dëmet që kishin pësuar gjatë Luftës Italo-Greke që kishte përfunduar vitin e kaluar. Nevruz Taçi u vra se nuk pranoi të dorëzonte arkën e nënprefekturës, por kwrkoi qw paratw e saj t’ u ndaheshin fshatarwve nwn mbikqyrjen e partizanwve. Por komunistët i thanë se paratë do të shkonin në arkën e “Lëvizjes”, ndërsa fshatarët do t’ i dëmshpërblente partia pas luftës. Diskutimi u mbyll me një plumb ballit për Nevruz Tacin dhe vrasja e tij mbetet i vetmi episod “heroik” i kësaj lufte, një episod i denjë për “trimat” e edukuar që në fëmijëri me kodin zakonor se duhet të japish provën e burrërisë duke vjedhur së paku një dele, në mënyrë që të të japin nuse.

Pastaj për ato para vazhdoi një seri vrasjesh mes vetë atyre që i grabitën, derisa vranë edhe rapsodin e njohur Memo Meto, se ai bëri këngën ku satirizonte ata që vodhën arkën e nënprefekturës në emër të antifashizmit. Pikërisht mbi varrin e Memo Metos, ku u bë një masakër e vërtetë për hakmarrje, u grindën “shokët” dhe ia numëruan njëri-tjetrit të vërtetat e “luftës” së Kurveleshit, në një skenë të denjë për burra të edukuar me ethosin se vjedhja është prova e parë e burrërisë.
Gazetari Nebil Çika, një nga viktimat e terrorit komunist të nëntorit 1944, i cili kishte qenë mik me Memo Meton, u vra se e dinte të vërtetën e luftës në Kurvelesh, në 1942, për të cilën kishte qenë dëshmitar, pasi ato ditë kishte shkuar të bënte një shkrim për shpërndarjen e dëmshpërblimeve për fshatarët e Kurveleshit. Nuk kishte arsye pse komunistët të nguteshin kaq shumë për ta vrarë Nebil Çikën, kur mund ta nxirrnin në gjyq dhe ta dënonin me vdekje, siç bënë me të tjerë gazetarë të akuzuar si bashkëpunëtorë të pushtuesit.
Siç po duken gjërat, edhe ambasadori amerikan sot po sillet si “trimat” e “luftës” së Kurveleshit të vitit 1942, duke i patur sytë nga arka e “Taçi Oil”, e nipit të Nevruz Taçit. Ambasadori amerikan e di se në vende si Shqipëria bëhen para, kështu që duket se ka gjetur mënyrën më të mirë për të bërë para, duke u vënë gjoba biznesmenëve të mëdhenj, si Rezart Taçi. Tradita xhamajkiane e burrërisë është një version i zhvilluar i asaj në zbatim të së cilës u vra gjyshi i Rezart Taçit. Rezart Taçi duhet ta kuptojë se për t’ u liruar ai nuk duhet të paguajë 50 mijë apo 100 mijë euro në arkën e gjykatës, por 5 apo 10 milion euro në arkën private të ambasadorit amerikan, Mero Withers, dhe pastaj rregullohet ai me Bamir Topin. Mero Baze sigurisht që do të marrë përqindjen, dhe nëse nuk mbetet i kënaqur ia bëjnë si Memo Metos.
Që ambasadori amerikan Mero Withers e përdori ceremoninë e përkujtimit të viktimave të terrorit komunist në nëntor 1944, në funksion të operacionit të tij për gjobvënie ndaj Rezart Taçit, kjo u kuptua nga fakti se kishte në krah Besim Ndregjonin, si organizator të ceremonisë. Nuk ia vlen të pyesësh Besim Ndregjonin, por a mund të na thotë ambasadori amerikan se me ç’ atribut konsiderohet si ish-i persekutuar politik Besim Ndregjoni, i cili është bërë background i Presidentit Topi, kur është fjala për bashkëpunimin e tij me ish-të përndjekurit politikë? A ka qenë vetë në burg politik, apo ka pasur babain? A mos ndoshta edhe Besim Ndregjoni është në kërkim, ashtu si familja e Presidentit Topi për atë fotografinë me autograf të Enver Hoxhës, për diçka të ngjashme, si p.sh. një gazetë lokale të kohës së komunizmit? Pas kësaj përgjigjeje do të botohen dokumente për këtë çështje