Grushta gazetarit Mero Baze, bizmesmeni Rezart Taci ne burg

[BlueBaron]

Përgjigje prof. dr. (me disertacionin e qenve të kufirit) Bamir Topit, që replikon me mua në stilin e “Çorapes”, dhe dy fjalë për interesimin e ambasadorit Mero Withers për arkën e “Taçi Oil”

Nga Kastriot MYFTARAJ
E Enjte, 19 Nentor 2009 00:00


Në redaksinë e gazetës “Sot” erdhi një e-mail që përmbante një tekst autori anonim i të cilit pretendonte se, në emër të familjeve të viktimave të terrorit komunist të nëntorit 1944 në Tiranë, i jepte përgjigje shkrimit tim me titull “A do të kërkojë falje në emër të të atit Presidenti Topi për viktimat e terrorit komunist në nëntor të vitit 1944?”, botuar të enjten e kaluar. Është e tepërt të thuhet se shkrimi nuk mban autorësinë e familjeve të viktimave, por ka dalë nga kulisat e Presidencës.

Në rast se autorët e shkrimit do të qenë familjarët e viktimave, nuk kishte arsye përse të mos e vinin emrin. Kështu do të kisha mundësi të sqaroja për lexuesit rrethanat e vrasjes së familjarëve përkatës të autorëve të shkrimit.
Por, asnjë nga familjarët e viktimave të terrorit komunist të nëntorit 1944 nuk del të mbrojë publikisht të atin e Bamir Topit dhe shpjegimi për këtë mund të gjendet tek fakti që Bamir Topi nuk pati kurajë të ishte i pranishëm në ceremoninë përkujtimore për viktimat ditën e hënë, ku ata që përkujtoheshin do të dekoroheshin pikërisht nga Presidenti i Republikës. Për mungesën e Bamir Topit në këtë ceremoni vlen një shpjegim shekspirian, dhe pikërisht ai kur Macbethit i shfaqet në një pritje fantazma e Bankos, të vrarë prej tij.

Në përgjigjen e autorit që e mbulon fytyrën me çorape, sipas stilit gazetaresk të Meros, thuhet se i ati i Presidentit, Myrteza Topi, ishte një intelektual i shquar. Këtu kuptohet se replika ka dalë nga zyrat e Bamir Topit, se të gjithë tiranasit autoktonë e dinë mirë se Myrteza Topi nuk ishte intelektual aq më pak i shquar. Nga zyrat e Bamir Topit ka dalë gënjeshtra sikur Myrteza Topi ka kryer “Robert Collegue” në Stamboll, gjë që nuk rezulton e vërtetë. Në vitet tetëdhjetë “Robert Collegue” ka botuar një libër me dy volume, ku gjenden emrat e të gjithë atyre studentëve që e kanë kryer atë dhe atje nuk figuron emri i babait të Bamir Topit. Madje është botuar edhe një libër në Shqipëri, me studentët shqiptarë të “Robert Collegue” dhe as atje nuk gjendet emri i babait të Bamir Topit. Presidenti Topi, gjatë vizitës së fundit në Turqi, sajoi një farsë, kur vizitoi “Robert Collegue”, ku sharlatanët mediatikë të presidentit vunë në gojën e drejtorit të “Robert Collegue” fjalët sikur ai ishte i lumtur që edhe i ati i Presidentit Topi kishte studiuar atje. Po ku ka turp njeriu që si veteriner ka marrë një titull shkencor me një studim për qentë e kufirit të Sigurimit të Shtetit!

Nëse Bamir Topi tregoi megjithatë një fije ndërgjegjeje kur nuk mori pjesë në ceremoninë ku të përkujtuarit u dekoruan prej tij, ambasadori amerikan u tregua krejt i paskrupullt kur e përdori ceremoninë përkujtimore në funksion të politikës së ditës, duke na habitur me thënien se viktimat e terrorit komunist të nëntorit 1944 qenë vrarë për lirinë e medias?! Me përjashtim të njërit, viktimat e nëntorit 1944 nuk qenë gazetarë. Shumë prej tyre qenë zyrtarë të policisë financiare dhe tatimeve, si dhe të sektorëve të tjerë të administratës, të cilët nuk mund të akuzoheshin se kishin kryer krime lufte. Ata qenë të padëshiruar për regjimin e Enver Hoxhës se dinin shumë gjëra për bëmat e tij që kur kishte qenë tregtar cigaresh me shumicë në dyqanin “Flora”. Ata dinin p.sh. se cila qe e vërteta e vrasjes së Nevruz Taçit, gjyshit të Rezart Taçit, i cili ishte i vetmi njeri që u vra në të ashtuquajturën luftë të Kurveleshit, në nëntor 1942. Asnjë italian nuk u vra në këtë luftë, por vetëm një shqiptar, nënprefekti i Kurveleshit, Nevruz Taçi. Këtë e thotë dhe historiografia e kohës së komunizmit. Lufta e Kurveleshit nuk u bë për të vrarë pushtuesit fashistë italianë, por për të grabitur arkën e nënprefekturës ku porsa kishin ardhur paratë që do t’ u shpërndaheshin fshatarëve për të shlyer dëmet që kishin pësuar gjatë Luftës Italo-Greke që kishte përfunduar vitin e kaluar. Nevruz Taçi u vra se nuk pranoi të dorëzonte arkën e nënprefekturës, por kwrkoi qw paratw e saj t’ u ndaheshin fshatarwve nwn mbikqyrjen e partizanwve. Por komunistët i thanë se paratë do të shkonin në arkën e “Lëvizjes”, ndërsa fshatarët do t’ i dëmshpërblente partia pas luftës. Diskutimi u mbyll me një plumb ballit për Nevruz Tacin dhe vrasja e tij mbetet i vetmi episod “heroik” i kësaj lufte, një episod i denjë për “trimat” e edukuar që në fëmijëri me kodin zakonor se duhet të japish provën e burrërisë duke vjedhur së paku një dele, në mënyrë që të të japin nuse.

Pastaj për ato para vazhdoi një seri vrasjesh mes vetë atyre që i grabitën, derisa vranë edhe rapsodin e njohur Memo Meto, se ai bëri këngën ku satirizonte ata që vodhën arkën e nënprefekturës në emër të antifashizmit. Pikërisht mbi varrin e Memo Metos, ku u bë një masakër e vërtetë për hakmarrje, u grindën “shokët” dhe ia numëruan njëri-tjetrit të vërtetat e “luftës” së Kurveleshit, në një skenë të denjë për burra të edukuar me ethosin se vjedhja është prova e parë e burrërisë.
Gazetari Nebil Çika, një nga viktimat e terrorit komunist të nëntorit 1944, i cili kishte qenë mik me Memo Meton, u vra se e dinte të vërtetën e luftës në Kurvelesh, në 1942, për të cilën kishte qenë dëshmitar, pasi ato ditë kishte shkuar të bënte një shkrim për shpërndarjen e dëmshpërblimeve për fshatarët e Kurveleshit. Nuk kishte arsye pse komunistët të nguteshin kaq shumë për ta vrarë Nebil Çikën, kur mund ta nxirrnin në gjyq dhe ta dënonin me vdekje, siç bënë me të tjerë gazetarë të akuzuar si bashkëpunëtorë të pushtuesit.
Siç po duken gjërat, edhe ambasadori amerikan sot po sillet si “trimat” e “luftës” së Kurveleshit të vitit 1942, duke i patur sytë nga arka e “Taçi Oil”, e nipit të Nevruz Taçit. Ambasadori amerikan e di se në vende si Shqipëria bëhen para, kështu që duket se ka gjetur mënyrën më të mirë për të bërë para, duke u vënë gjoba biznesmenëve të mëdhenj, si Rezart Taçi. Tradita xhamajkiane e burrërisë është një version i zhvilluar i asaj në zbatim të së cilës u vra gjyshi i Rezart Taçit. Rezart Taçi duhet ta kuptojë se për t’ u liruar ai nuk duhet të paguajë 50 mijë apo 100 mijë euro në arkën e gjykatës, por 5 apo 10 milion euro në arkën private të ambasadorit amerikan, Mero Withers, dhe pastaj rregullohet ai me Bamir Topin. Mero Baze sigurisht që do të marrë përqindjen, dhe nëse nuk mbetet i kënaqur ia bëjnë si Memo Metos.
Që ambasadori amerikan Mero Withers e përdori ceremoninë e përkujtimit të viktimave të terrorit komunist në nëntor 1944, në funksion të operacionit të tij për gjobvënie ndaj Rezart Taçit, kjo u kuptua nga fakti se kishte në krah Besim Ndregjonin, si organizator të ceremonisë. Nuk ia vlen të pyesësh Besim Ndregjonin, por a mund të na thotë ambasadori amerikan se me ç’ atribut konsiderohet si ish-i persekutuar politik Besim Ndregjoni, i cili është bërë background i Presidentit Topi, kur është fjala për bashkëpunimin e tij me ish-të përndjekurit politikë? A ka qenë vetë në burg politik, apo ka pasur babain? A mos ndoshta edhe Besim Ndregjoni është në kërkim, ashtu si familja e Presidentit Topi për atë fotografinë me autograf të Enver Hoxhës, për diçka të ngjashme, si p.sh. një gazetë lokale të kohës së komunizmit? Pas kësaj përgjigjeje do të botohen dokumente për këtë çështje

Jaaaaa, baba Bomit, rafmet paste, paska qene gjymes legen thote ki Myftaraj dhe gjyshi Taçit, rafmet paste, paska qene zotni burre se e paskan vra kamunistat e enverit me i vjedh paret. Bomi, qeka injorant dhe nuk e merito doktorrllikun e profesorllikun se disertacionin e paska bo per qent e kufinit (kafshe enveriste thote ki Myftaraj), larg e larg duhet t'a kishte bo per çakejt ose ujqit e maleve (kafshe me biografi te keqe) qe t'a meritonte profesorllikun. Ndersa Taçi Rezart qe rrifet m'grushta klubeve te Tirones osht burre zotni e biznesmen shum i suksesshem. Dun t'a bojn pulen e rradhes me e rrjep çik ka içik dhe bytheziu do llokmen e vet nga Taçi Rezart, por doktorri (jo veterineri) nuk prano se e do t'gjithin per vehte.


Ki Myftaraj eshte nga "p(L)enat" e reja te gazetarise dhe analizes apo eshte leter e keqe kopjative ???

[marangozi]

Prapr ju turren ambasades Amerikane keta?

Si shpjegohet sa here qe eshte PDja ne pushtet, te zezen ua ben Amerika ketyre?

O Brar, ca bojn keta se na cmenden.

Prape me Ameriken kruhen keta?

Pse e ka ket zakon te keq paranojen e CIA PDja?

Kush eshte ky palaco qe i drejtohet ambasadorit te SHBA si Mero Withers dhe e akuzon haptaz per rryshfet marrje?

Po ai viktima tjeter qe i kish shkurar leter te hapur?

[Antimafia]

Kush eshte ky palaco qe i drejtohet ambasadorit te SHBA si Mero Withers dhe e akuzon haptaz per rryshfet marrje?

Enigma e madhe e arrestimit dhe lirimit të Rezart Taçit, dhe paniku i ambasadorit amerikan e Bamir Topit

Written by Gazeta SOT
E Premte, 20 Nentor 2009 00:00
Nga Kastriot MYFTARAJ


Lirimi i Rezart Taçit pas një letërkëmbimi me ambasadorin amerikan e bën edhe më të madhe enigmën e arrestimit të tij, dhe mënyrën se si u procedua për arrestimin e Rezart Taçit nga prokuroria dhe gjykatat shqiptare të kontrolluara, by proxy, nga ambasadori amerikan, me anë të Bamir Topit, Kreshnik Spahiut dhe Ina Ramës.
Duhej pritur që për shkak përmasave që iu dha incidentit mes Mero Bazes dhe Rezart Taçit, drejtësia shqiptare të tregohej maksimalisht e kujdesshme në trajtimin e

Rezart Taçit pas arrestimit të tij, për të dhënë përshtypjen se vërtetw Rezart Taçi ishte ndaluar dhe arrestuar, por procedurat juridike nëpër të cilat do të kalonte ai qenë mëse korrekte. Unë jam mëse i sigurt se kështu do të kishin dashur të bënin ata që qëndrojnë pas arrestimit të Rezart Taçit, ambasadori amerikan Withers dhe Bamir Topi. Por megjithatë nuk vepruan kështu. Si seanca gjyqësore ku u vlerësua masa e sigurimit ndaj Rezart Taçit, që ishte burgim pa afat, ashtu edhe seanca gjyqësore ku u kërkua rishikimi i masës së sigurimit, dhe ku u la në fuqi arresti me burg pa afat, u bënë pa praninë e mediave, për shkak të vendimit të marrë nga gjyqtarja Fahrije Budo.
Unë jam plotësisht i sigurt se kjo gjyqtarja, Fahrije Budo, nuk do të guxonte kurrë që të ndalonte mediat të merrnin pjesë në seancat gjyqësore të Rezart Taçit. Se ndalimi i mediave do t’ i quhej si dhunë ndaj mediave, e ngjashme me atë që supozohej se kishte ushtruar Rezart Taçi ndaj Mero Bazes. Gjyqtarja Fahrije Budo mund të vendoste për të mos lejuar praninë e mediave në seancat gjyqësore të Rezart Taçit vetëm nëse atë e kishin udhëzuar që të vepronte kështu. Dhe ky udhëzim nuk mund të vinte nga adresë tjetër përveçse nga Presidenti Topi dhe ambasadori amerikan. Pra kemi të bëjmë me një dhunim të trefishtë, të të drejtave të Rezart Taçit, lirisë së mediave dhe pavarësisë së gjykatave. Përse u bë kjo shkelje? Këtu qëndron enigma e madhe e arrestimit të Rezart Taçit.
Presidenti Topi dhe ambasadori amerikan nuk mund të vepronin ndryshe se ata i kishte rrëmbyer paniku nga ajo që mund të ndodhte në seancën gjyqësore ndaj Rezart Taçit, do të thotë nga fjalët që mund të thoshte Rezart Taçi në seancën gjyqësore dhe që mediat do t’ ia përcillnin publikut. Rezart Taçi mund të thoshte diçka që do të shkatërronte karrierën e Bamir Topit dhe të ambasadorit amerikan. Rezart Taçi mund të thoshte diçka për zgjedhjen e Bamir Topit në postin e presidentit. Rezart Taçi mund të thoshte diçka për ambasadorin amerikan, diçka që ky i fundit nuk do të donte që të bëhej publike. Kështu që mënyra se si u zhvilluan seancat gjyqësore në ngarkim të Rezart Taçit tregon se nga njëra anë Rezart Taçi ishte rrëmbyer nga Presidenti Topi dhe ambasadori amerikan, por në anën tjetër Presidenti Topi dhe ambasadori amerikan ishin (janë) peng i Rezart Taçit.
Kjo gjë e bën edhe më të qartë faktin se Mero Baze u përdor për të krijuar situatën për arrestimin e Rezart Taçit. Kjo u kuptua kur ambasadori amerikan në takimin me gazetarët në ambasadën amerikane nuk kishte në krah Meron, i cili ishte shkaku i mbledhjes, por ky i fundit qe ulur shumë larg tij. Kjo ishte një gjë kuptimplotë. Ambasadori amerikan e ka të qartë se Mero Baze nuk duhet të rrijë në krah të tij, pavarësisht se çfarë aureole i vishet Meros. Fakti që ambasadori amerikan nuk e mori Meron në krah me gjithë atë propagandë prej martiri mediatik që u ngrit rreth personit të Meros, është shfajësimi më i mirë moral për Rezart Taçin. Fakti që ambasadori amerikan nuk e mori në krah Mero Bazen në takimin me gazetarët në ambasadë duhet si një gjë më e rëndë e bërë ndaj Meros se shpullat që ky pretendon se i dha Rezart Taçi dhe rojet e tij. Por Mero Baze nuk fyhet dhe as poshtërohet se ai nuk e quante për fyerje dhe poshtërim kur bashkë me Ylli Rakipin shkonin në zyrat e Vehbi Alimuçës dhe Rrapush Xhaferrit për të marrë para për gazetën “Albania” dhe bosët e firmave piramidale i vinin të kërcenin dhe pastaj i shpërndanin tufat e dollarëve në ajër dhe i detyronin që t’ i mblidhnin në dysheme këmbadoras nën tingujt e orkestrës.


Letërkëmbimi, i bërë publik, mes Rezart Taçit dhe ambasadorit amerikan, ishte ekuivalenti i bisedës mes ambasadorit amerikan dhe Fatmir Mediut ditën kur Kuvendi i hoqi imunitetin Fatmir Mediut, me kërkesën e Ina Ramës. Atë ditë, Mediu shkoi afër mesnatës në rezidencën e ambasadorit amerikan, pasi ky nuk ia kishte hapur telefonin gjatë gjithë ditës. Mediu i kërkoi një takim urgjent ambasadorit amerikan. Ambasadori amerikan i ktheu Mediut me anë të rojes, përgjigjen, në thelb të ngjashme me atë në letrën për Rezart Taçin, se nuk mund ta priste në atë orë, dhe se Mediu duhej t’ u drejtohej autoriteteve kompetente shqiptare për ato që kishin të bënin me ccështjen e tij. Atëherë Mediu i dorëzoi rojes një zarf të mbyllur për ambasadorin, të cilin ai duhet ta hapte në moment. Zarfi përmbante një videoregjistrim të një bisede mes Mediut dhe ambasadorit, që e bëri këtë të fundit të dilte me vrap tek dera në brekë, i rrëmbyer nga paniku, dhe ta siguronte Mediun se sa të ishte ai në Tiranë nuk do të arrestohej.


Ironia më e madhe e procesit ndaj Rezart Taçit, që supozohej të ndëshkohej për dhunimin e gazetarëve, ishte se gazetarët qenë të dhunuarit më të mëdhenj në këtë proces nga prokuroria dhe gjykata, deri edhe nga ambasada amerikane. Nëse Andi Bushati, Mustafa Nano, Andrea Stefani dhe gazetarët e tjerë të cilët shkuan në ambasadën amerikane së bashku me ta, për të marrë pjesë në ceremoninë e shenjtërimit diplomatik të Meros, nuk do të qenë ata që janë, ishte dashur të qenë ndjerë të fyer nga mënyra si i trajtuan, kur hynë në ambasadën amerikane. Marinsat i kontrolluan tre herë derisa hynë tek salla ku do të mbahej takimi me ambasadorin. Biks Aliu u justifikua me masat e posaçme që janë marrë për t’ u mbrojtur nga terrorizmi. Gazetarët e ftuar u detyruan që të heqin këpucët dhe të qëndrojnë për disa momente në çorape, një simbolikë kuptimplotë kjo, po të kihet parasysh se së bashku me ta ishte edhe Mero Baze, ish-bashkëpunëtori i Sigurimit të Shtetit me pseudonimin “Çorapja”. Mustafa Nano pati probleme shtesë për shkak se dedektori jepte sinjal për një send metalik që e kishte ai me vete dhe që nuk dinte ta shpjegonte se ç’ ishte. Më në fund u kujtua se kur kishte qenë në Amerikë kishte blerë një medaljon me fytyrën e Noam Chomsky-t të cilin e mbante me vete për t’ i sjellë fat.
Kur gazetarët e ftuar u ulën përballë ambasadorit amerikan, ata tashmë qenë kontrolluar njëlloj sikur të kishin qenë të arrestuar që po hynin në burgun e Guantanamos. Dhe të mendosh që kishin shkuar të dëgjonin një leksion për lirinë e medias nga ambasadori amerikan. Në fund të sallës rrinin marinsat me krahët e kryqëzuar në gjoks, të cilët nuk ia ndanin sytë Andrea Stefanit, se kompjuteri i ambasadës, kushedi për ç’ anomali, kishte vënë një pikëpyetje para fotografisë së tij të marrë nga skaneri i kontrollit, duke nxjerrë fotografinë e Bin Ladenit. Në kohën që marinsat do ta shtrinin në tokë Andrea Stefanin, ndërhyu Biks Aliu dhe kërkoi që kontrolli të përsëritej edhe një herë. Këtë herë gjithçka rezultoi në rregull. Sikur të mos ishte treguar aq i shpejtë Biks Aliu, takimi në ambasadën amerikane, i thirrur për tre shpullat e supozuara që mori Mero Baze, do të përfundonte me reduktimin e Andrea Stefanit në një masë amorfe. Tashmë të gjithë mund të dëgjonin “të qetë” ambasadorin amerikan të fliste për lirinë e medias.
Ambasadori amerikan, i cili në takim u shtir i skandalizuar nga ajo që tha Aleksandër Frangaj se Mero Baze duhet rrahur tre herë ditën, nuk e gjeti me vend t’ u shpjegonte gazetarëve të ftuar se përse që të hyrja e ambasadës dhe deri tek salla u kontrolluan tre herë, sikur të qenë kriminelë të Guantanamos, një ngjashmëri kjo që bëhej edhe më e madhe po të mendosh se hynë në një ndërtesë të rrethuar me dy palë mure betoni si të një burgu të sigurisë së lartë. Ky ishte dhunimi më i madh që iu bë gazetarëve të ftuar, i cili nuk mund të krahasohet me fjalët që tha Aleksandër Frangaj.




kmyftaraj@yahoo.com

[Brari]

marangoz..


nuk shoh krruarje te pd-se me amerikanet apo ambasadoret e saje.. perkundrazi kam par e shoh nje perulje te neveritshme te pd e saliut ndaj tyre..

keto komente qe kemi sjelle jan te gazetes sot qe ska lidhje me pd-ne.

ajo qe shihet sot e qe u pa ne prag 97 ten.. e athershme caushisto gjinusho cupiste m.utiste ps-iste eshte se PS di ta perdore mire ambasaden amerikane per qellimet e saje te mbrapshta..pik..

ambasadorja LINO athere ishte e vetmja frymore ne Shqiperi qe i kish gjitha fuqite e duhura te ndalonte krywengritjen e armatosur kanibale te 97 tes.. sepse saliu e tjere kishin po.rdh nga te tera..
Asaj i mjaftonte..sic e kam then dhe her tjera.. vetem nji xerre.. e ksaj lloji.. aloooo alooo.. urdheroni do i thoshin ata matan telit.. kush je do i thosh kjo..
jam komiteti i shpetimit te shpetim gjikave te dokles se gjinushit te zabitit te hysni kapo enverit.. urdheroni zonja e madhe flisni..
po do flas do duhej te thoshte kjo.. une si grua e si zonje e si amerikane.. nuku dua tja shtoj hallet shqiptareve te mi te dashur qe kan vuajtur 50 vjet regjimin enveroist qe per nje te hapur te radios ne ze te amerikes te fuste 12 vjet ne biruc.. e per nje te pasur kusheri nje nxenes Fullci.. te nxinte jeten 50 vjet.. e tu lejoj juve kte revolucion m.utavist..kur thon shoket ton nga kosova.. prandaj mbathni poturet e lerini vloren rehat e te mos shoh asnje m.ut m.uti enverist ne ato protestat causho iste.. duam gjoja pare-iste.. se shteti im.. nuk do ju a pranoje keto anakroniznma e banditoizma.. shpejt ne zyren time per 2 or ju dua kety ty zabit zhaba e ty keno gjingjinufi e ty namik dokle cakalli e ty neritan imam ritvan mu.tani..

e ja me kaq.. ajo do i kish lene me femij te pa vrare mijra nena shqiptare..
mirpo nuk e beri..

ju duk me interesant peshpeshja ne vesh e mejdan ramizave se.. hataja qe po u vinte miletit nga falangat vampire..

ne kto ujra po noton dhe i ardhuri nga moska.. uidhersi..

nuk i falet atyre..

uidhersi mund ti thoshte edvinit athere para votimit..
degjo ti i gjati.. ke cke beje te sheshi.. nuku dua te te shoh posht penxhereve te qeverrise..
mirpo widhersi jo vetem e lejoj ate banditizem para votimeve.. por vate dhe beri inspektim te falanga.. enveriste kanibaliste erion brace veli iste.. se.. a jini rreshtuar mir a jo.. e se mua ktu me kini..pa frike ulerini..

kjo eshte poshtersi..pik..

e prandaj edvinin spirokolek nexhmija ka marr tani yxhym e dreqi e di se kur do e ndale kasaphanen qe po pergatit..

ti themi gjerat sic jane..pik..

ben muuuuuuuu.. an-mbajtja e widhrsave e linove e limpordheve.. per peshkaqenet e nomenklatures enveriste miljardere..

ben muuu antipatia e tyre per ata qe vuajtjen nga regjimi stalinist enverist..

pik..

thosh nje dizaj ai leshatori dicka..

[guri79]

Mero Baze gazetar i aft por njeri shume i dyshimt me lidhje te ngushta me nentoken e krimit te organizuar .

[Albo]

Gjykata e Larte liron truprojen e Rezart Tacit

E Enjte, 03 Dhjetor 2009

Tirane- Gjykata e Larte ka vendosur dje lirimin e truprojes se biznesmenit Rezart Taci, i akuzuar per vepren penale te "goditjes per shkak te detyres kryer ne bashkepunim", ndaj gazetarit Mero Baze. Dje kolegji i bashkuar, vendosi te pranoje kerkesen e te pandehurit Irgen Selfo per lirimin e tij nga burgu, pasi vepra penale per te cilen ai akuzohet nuk perben rrezikshmeri shoqerore. Keshtu gjykata ka vendosur masen e sigurise "detyrim paraqitje" ne ngarkim te tij, duke rrezuar masen e "arrestit me burg", te caktuar nga Gjykata e Apelit. Selfo do te paraqitet perpara orficereve te policise gjyqesore, sa here qe te thirret prej tyre. I pandehuri gjate seances se pare gjyqesore te zhvilluar ne Gjykaten e Tiranes ka pranuar te kete qelluar me grushte ndaj gazetarit, nderkohe qe ky i fundit i eshte kunderpergjigjur duke e qelluar me tavllen e duhanit. Ne keto moment sipas deklarimeve ka nderhyre biznesmeni Rezart Taci dhe truproja tjeter e tij, Bledar Lilo. Me daten 19 nentor, presidenti i kompanise "Taci OIL", Rezart Taci, la qeline ne paraburgimin 302 ne Tirane, pas vendimit te Gjykates se Apelit, e cila ndryshoi masen e sigurise nga "arrest ne burg" ne "detyrim paraqitjeje". Gjykata e Apelit vendosi te ndryshoje masen e sigurise per shoqeruesin e Tacit, Bledar Lilo, i cili u la me mase sigurie "arrest shtepie".



Akuzat

Prokuroria e Tiranes i akuzon tre te pandehurit, Rezar Taci, Bledar Lilo dhe Irgen Selfo se kane konsumuar vepren penale te "goditjes per shkak te detyres e kryer ne bashkepunim", parashikuar nga nenet 237 dhe 25 te Kodit Penal.

KJ

[padrilla]

lirojeni Tacin, se eshte nje nga biznesmenet me emer

[Duaje Siveten]

ja ku e ka degdisur salis partine demokratike ... idealet e dhjetorit ...

Shekulli, 04/12/2009

PD në një bilanc tragjik

Besnik Gjongecaj

Gjithkush që e mban mend Shqipërinë e fillimit të viteve '90, nuk ka se si të mos e dijë që PD u krijua për të realizuar një mision të dyfishtë: së pari, shembjen e sistemit punist, çka nënkuptonte zëvendësimin e tij me një sistem demokratik, dhe, në kontekstin e institucionalizimit të pluralizmit, pjesa e dytë e misionit të saj ishte krijimi i së djathtës shqiptare. 19 vjet pas krijimit të saj, po të shohim me kujdes në substancë të gjërave, jo pa dhimbje konstatohet që PD është atje ku ka nisur, me një mision të paplotësuar, d.m.th., as nuk ka mundur të shkulë rrënjët e sistemit punist në Shqipëri dhe as nuk ka arritur të bëhet një parti e djathtë.

PD nuk ka mundur të shembë sistemin punist në pjesë shumë të rëndësishme të tij, sepse qeverisjen e vetvetes dhe qeverisjen e vendit nuk e kreu nëpërmjet reformave reale, të vërteta, por thjesht u kujdes që të ruante një status-quo për të mbajtur pushtetin sa më gjatë të ishte e mundur. Kjo gjë solli një transferim të thjeshtë të marrëdhënieve të sistemit punist në shoqërinë e sotme, i cili vihet re lehtësisht, me gjithë tentativat për ta fshehur dhe manipuluar atë. Sot, prandaj, është kufizuar rëndshëm hapësira për të ndërtuar një sistem tjetër në Shqipëri, aq më shumë një sistem demokratik. Nga ana tjetër, PD nuk arriti të shndërrohet në një parti të djathtë dhe kjo është e keqja më e vogël, sepse e keqja më e madhe është se PD nuk ka mundur, edhe sot që shkruaj këto rreshta, të shndërrohet të paktën në një parti politike, cilido të ishte vendi apo misioni i saj politik. E kapur në grackën e një primitivizmi të pashembullt, të paimagjinueshëm, sot PD funksionon pa statut, sepse e ka shkelur atë në çdo nen të tij; sot PD nuk ka një program legjitim, sepse nuk e ka të miratuar nga Këshilli Kombëtar; sot PD nuk ka asnjë autoritet të ligjshëm, përfshi kryetarin e saj, sepse të gjithëve iu ka mbaruar mandati; sot PD nuk ka asnjë strukturë të ligjshme, madje as Kuvendin që do të mblidhet pas pak ditësh, sepse i ka mbaruar mandati; sot PD ka në parlament përfaqësues jolegjitimë, sepse nuk janë mandatuar nga Këshilli Kombëtar; sot PD ka aleatë të pamandatuar, ashtu sikundër përmban si pjesë të sajën ca kokrra që vijnë nga një parti tjetër, e cila u shkri me PD pa pasur mandatin e Kuvendit të saj.

Sigurisht që nuk ndjej gëzim, kur i shkruaj të gjitha këto, por, meqenëse qëndrimi ndaj së vërtetës nuk është më vetëm një sakrificë, por është shndërruar edhe në "modë" këto kohët e fundit, atëherë le t'i shkojmë deri në fund asaj, së vërtetës. Kur një institucion, i çfarëdo natyre qoftë, pra edhe politik, siç duhet të ishte edhe PD, nuk funksionon mbi disa rregulla të vendosura dhe të pranuara si të tilla publikisht, atëherë ai, para së gjithash, nuk është më një institucion, por në rastin më të mirë është një grupim njerëzish që kanë pranuar rregulla të tjera loje, të cilat nuk mund t'i shkruajnë dhe nuk mund t'i bëjnë dot publike. Pra, duke mos pranuar statutin, ky grup njerëzish, dhe unë këtu kam parasysh kupolën e PD, kanë pranuar raporte të tjera midis njëri-tjetrit, midis tyre dhe të tjerëve, të padeklaruara, të cilat nuk bëhen publike vetëm për shkak të natyrës së tyre ilegjitime, madje edhe konspirative. Në këtë pikëpamje, duke mos përmbushur misionin e saj, përkundrazi, duke u transformuar në një grupim njerëzish që nuk mund të jetë politik në formë dhe as demokratik në përmbajtje, PD i është nënshtruar një procesi të gjatë denatyrimi, produkt i të cilit është një parti pa statut, pa program legjitim, pa pozicion politik, pa ideologji.

...

Gjëja më e natyrshme është të pyesësh se, vërtet, ç'ka ndodhur me PD, ç'forca, ç'procese e denatyruan atë, çfarë e detyroi të mos përmbushë misionin e saj dhe të përbaltë vullnetin politik të qindra-mijëra shqiptarëve? Analizat mund të bëhen me anë të modeleve të ndryshme, duke konsideruar shumë faktorë, por unë mendoj që një model i thjeshtë në fakt, ku zbulohen marrëdhëniet jo pak komplekse midis dy faktorëve esencialë, drejtuesit të PD, z. Berisha, dhe vetë PD, është një model që mund të na çojë me sukses shumë afër realitetit të gjërave dhe të na shpjegojë të vërtetën. Unë nuk besoj që ka pasur një anëtar të PD që nuk ka brohoritur një herë për z. Berisha, unë nuk besoj që ka pasur një intelektual të përfshirë në PD, që nuk ka punuar për t'i dhënë emër të mirë z. Berisha, unë nuk besoj që ka pasur një strukturë të PD apo një autoritet të kësaj partie që nuk ka investuar për z. Berisha, unë nuk njoh ndonjë militant të PD që nuk ka sakrifikuar nga vetja dhe familja e tij për emrin e z. Berisha.

E gjithë PD ka investuar në një formë apo në një tjetër që z. Berisha të fitonte një emër dhe të shndërrohej, të paktën në vitet e para të PD, në drejtuesin që zotëronte një pushtet të padiskutueshëm në PD, që zotëronte mandatin më të gjerë në krahasim me çdo drejtues tjetër që ka pasur kjo parti. Qartësisht, e gjithë partia investoi një kapital politik të jashtëzakonshëm te z. Berisha dhe për një kohë të gjatë mbajti frymën, ruajti qetësinë, priti me padurim të shihte se si z. Berisha do ta përdorte vullnetin politik të qindra mijëra njerëzve, se si z. Berisha do ta ri-investonte këtë kapital politik. Ka qenë koha kur të rrallë ishin ato autoritete politike të ish-vendeve komuniste që përfituan një kapital politik aq të madh sa ai që përfitoi z. Berisha në Shqipëri. Por, z. Berisha bëri ekzaktësisht atë që nuk duhet të bënte, ekzaktësisht atë për të cilën ky kapital politik nuk i ishte dhënë: e përdori atë, jo për forcimin dhe zgjerimin e bazës popullore të partisë, jo për shndërrimin e saj në një Parti të vërtetë Demokratike, jo për të ndërtuar një të djathtë moderne, përkundrazi, ai e ri-investoi këtë kapital politik te vetja, tek uni, duke rikrijuar edhe njëherë në Shqipëri, menjëherë pas diktaturës, një kult individi tjetër, kultin e tij, kultin e njeriut që ka pushtet të pakufizuar, që e përdor atë me mospërfillje dhe thjesht për interesat e tij, për të qenë nesër edhe më i fuqishëm se sot. Ja pse u prishën balancat brenda PD, ja pse PD filloi gradualisht të denatyrohet.

Denatyrimi filloi me rritjen jashtë standardeve të autoritetit të z. Berisha në raport me strukturat e partisë, aq sa pesha relative e këtyre të fundit në politikën e partisë filloi të bëhej e parëndësishme. Këto ishin momente që nuk u kaluan lehtë dhe z. Berisha iu desh të mbante një qëndrim shumë të ashpër dhe të padrejtë ndaj individëve që kundërshtonin prishjen e balancës politike midis kryetarit dhe strukturave të partisë në favor të të parit. Ai shumë shpejt e kuptoi që nuk mund të vazhdonte të ndeshej në këtë mënyrë me individë që nuk mendonin si ai brenda partisë, sepse ajo do të ishte një luftë që herët a vonë do ta zvogëlonte në sytë e të tjerëve dhe do ta mundte një ditë. Kur kulti i tij kishte arritur kulmin e vet, pra, ekzaktësisht atëherë kur fuqia e tij politike kish arritur atë pikë të kurbës, pas së cilës nuk mund të vinte një rritje tjetër, përkundrazi, ishte gati të binte, z. Berisha e kuptoi që jo superimi i strukturave të partisë, jo imponimi, çka po bëhej gjithmonë e më i lodhshëm për të, por zëvendësimi brutal i anëtarëve të strukturave të partisë që mendojnë ndryshe, që janë autoritarë dhe që kanë integritet, me njerëz pa personalitet, konformistë, demagogë, "të armatosur" me një pragmatizëm vulgar lehtësisht të menaxhueshëm prej tij, madje edhe me cene të njohura tashmë, pra, "tharja" e këtyre strukturave, shndërrimi i tyre në asgjë, esencialisht "tharja" e PD, do të qe forma më e mirë për një pushtet të gjatë të tij. Pa pikë hezitimi, tragjikisht, ai e investoi kapitalin politik që i ishte dhënë nga PD për të asgjësuar PD. Këtu fillon edhe pjesa më e trishtueshme e realitetit politik që lidhet me PD. Duke anashkaluar çdo strukturë dhe çdo procedurë partiake për shkak të kapitalit politik në zotërim, z. Berisha filloi të ftojë njerëz me adresim të drejtpërdrejtë për t'u bërë anëtarë të strukturave më të larta të partisë, të cilët duhej që minimalisht të plotësonin vetëm një kriter: të pranonin atë si kryetar të partisë, me çdo kusht, në çdo rrethanë dhe të mos pretendonin të dinin apo të ndërhynin në mënyrën se si përdorej pushteti prej tij. Kjo ndodhi hapur, fare pa skrupuj, veçanërisht me KOP-in. Ishte një si lloj puçi. Vinin njerëz që s'kishin asnjë lidhje me PD, jashtë çdo procesi selektiv, madje pa asnjë eksperiencë personale, madje edhe pa karrierë në Shqipëri, ndërkohë që të tjerët shtyheshin jashtë partisë, harroheshin, duke krijuar edhe problemin e madh të fshirjes së identitetit të PD. Procesi i denatyrimit të PD kishte ardhur pothuajse në fundin e tij. PD nuk ishte më, sepse nuk ishin më as strukturat dhe as autoritetet partiake në kuptimin normal, funksionues, të tyre. Z. Berisha kishte krijuar më në fund, në vend të PD, një alien politik, dhe ishte vënë në krye të tij, me anë të komandimit të së cilit do të fillonte të denatyronte edhe procesin demokratik në mbarë vendin.

...

Në asnjë rrethanë nuk do t'i kisha kushtuar kaq shumë vëmendje procesit të "tharjes", të "kukullzimit" të PD si pasojë e sundimit politik nga kryetari i saj, nëse nuk do të isha i bindur për ekzistencën e një lidhjeje sinjifikative midis mënyrës se si një parti qeveris veten dhe mënyrës si qeveris vendin, kur merr pushtetin, pra, nëse nuk do të isha i bindur për ekzistencën e së vërtetës së madhe se qeverisja e vendit nga një parti politike nuk mund të jetë ndryshe veçse një zgjatim i mënyrës se si kjo parti qeveris vetveten. Kryeministri po e qeveris vendin ekzaktësisht siç qeveris PD. Tani kjo është bërë forma e ekzistencës së tij politike. Ai e ka përqendruar pushtetin në duart e tij dhe përqendrimi i pushtetit është një proces që sa vjen e më shumë po përjashton shqiptarët nga qeverisja e vendit. Unë nuk njoh deri më sot asnjë sistem, asnjë institucion në Shqipëri, që është ndërtuar dhe funksionon mbi parimin "check and balance"; unë nuk di asnjë sistem dhe asnjë institucion në Shqipëri që funksionon mbi bazë të parimit të ndarjes së pushtetit duke filluar nga poshtë dhe jo nga lart (parimi i shpërndarjes së pushtetit sipas rëndësisë më të vogël); unë nuk di asnjë institucion dhe asnjë sistem në Shqipëri që t'i jetë dhënë aq pushtet sa do t'i duhet për të zgjidhur problemet që lindin tek ai.

Pushteti është "sipër", problemet janë "poshtë", dhe nuk ka qytetar që të mos ta emërtojë këtë sistem politik, ose punist, ose të ngjashëm me të. Ai vetëm demokratik nuk është. Pashmangshmërisht, ky deformim në përdorimin e pushtetit në Shqipëri ka çuar dhe çon çdo ditë në një shpërdorim gjigant të energjisë popullore. Akoma më shumë, meqenëse marrëdhëniet puniste të krijuara nëpërmjet qeverisjes janë transferuar si të tilla, në thelb të pandryshuara, nga shoqëria e para viteve '90 në shoqërinë e sotme, kjo gjë ka prodhuar një akumulim të njëjtë të pushtetit si në ato vite, çka sot, në thelb, është edhe një "ftesë" për mafien, e cila, të paktën sipas deklaratave publike të politikanëve, është rëndshëm e pranishme në Shqipëri. Nëse do të duhet që të përcaktohet më saktë se ku, është e qartë se ajo nuk është as duke bërë alpinizëm dhe as duke plotësuar kushtet për liberalizimin e vizave.

Mafia është atje ku është përqendruar pushteti dhe paraja. Ekzaktësisht, se s'ka pse të jetë në një vend tjetër.