Pjesë nga Ditari im.

[DI_ANA]

Nuk mundem qe dhe per nje moment te vetem te mos mendoj per te.Si atehere kur rashe ne dashuri dhe tani ndjej te njejtat gjera per te.Sentimenti eshte kaq i fuqishem sa nuk mundem me ta shtyj ne kete gjendje.Per te gjithe jeten qe me ka mbetur do te doja qe vetem dhe nje here ai te mbylle syte prane meje,te me perkedhele,te me puthe dhe te me vere ne gjume ashtu sic di vetem ai.Vetem duart e tij mund te ma perkedhelin koken aq embel sa te mendoj se kam arritur ne parajse dhe te enderroj.Vetem syte e tij mund te me shikojne me aq dashuri sa te hipnotizohem e tera pas atij gjelberimi dukem menduar se kane ardhur me qindra pranvera pernjehere.Vetem ai.Kryefjale e paprekur e jetes sime.Simbol i gjinise mashkullore,i mikut,i te dashurit. Po kur do te zevendesohen keto simbole?Kur?!.Padurimi dhe heshtja. Dy gjera qe e urrejne njera_tjetren po me pergjigjen. Dashuria dhe urrejtja,dy gjera qe perpiqen te shkaterrojne ate qe kane bere vete. Dashuria dhe malli ,dy gjera qe i duam bashke gjithnje.Malli dhe harresa,sa larg qe jane tani.Sa larg!

[DI_ANA]

Perse vjen nje dite dhe dashuria mbaron?!Me duket sikur nje mal i larte me ka rene mbi koke dhe me derrmon te gjitha mendimet.Nuk kam si te shpetoj nga kjo pyetje e zeze.Vertet! Pse vjen nje dite dhe te duket qe gjithe ajo qe ke dashur eshte ftohur befas dhe ne vend te nje zjarri qe ke lene dikur mban ne gji nje cope akulli qe pa e kuptuar te ftoh,te ngrin,te ha,te perpin si pa kuptuar dhe kur e ve re vuajtja eshte rritur kaq shume sa nuk ia vlen te kthesh koken as perpara dhe as mbrapa. Vjen nje moment kur dashuria e veshur me rrobat qe i ka falur momenti nuk duket me e bukur,nuk ndjell me ate zjarr,nuk ben qe njeriu te ndieje te njejten deshire,por thjesht nje imitim te asaj qe eshte ndier dikur.Ndihem keq. Fjala dikur po me kafshon sikur do te me zhduke. Po tani? Tani cte bej?..

[Eneaa]

Ja edhe nje nga une:$

Yjet ne qiell sonde nuk I numerova, mbase dhe nga lodhja e teper gjate dites qe kisha, sonde e lashe menjane perditshmerine time…. Me thiri mikja, e shikova nje here, me kerkonte te afrohem me shume, jemi be te pandara tashme.. eja, eja e thur vargjet e tua melankolike me thote…. Mbase dhe kisha inspirim sonde…. Me the nuk di te dashuroj…! Sa cudiii… po si dashuron njeriu ndryshe!!! Dhe me te shtrejten qe kam un them do e le per ty…. ja ktheva shpinen dhe atij qe me “nxori” nga trishtimi, per ty….!!! cka te bej me teper…. Ah po… te vije tek Ti..! Sa I padurimt qe je… po koha vin per gjithcka, me e rendesishmja ekziston, deshira dhe qellimi jone…..
Po me the qe dhe nuk jam ajo qe dua te jem e I refehem letres…. Pse vallee…? Ne fakt eshte e vertete, nuk mundem te jem edhe me shume egosite sa jam bere deri tash, se mbase kete e shkruaj ne letrat me qellimet qe mendon ti, e nuk mundem te ta them, nga friga se po te lendoje dhe me shume.. egosite jo me ty, po me tjeret, edhe pse them se te lednoj ty, me kupto me kaq sa shprehem, mundesh ti… Mbaseeee dhe nuk jam e madherishme si natyra, te te le me goje hapur, por as qe e dua kete, as qe edhe e shpreh ne vargjet e mia kete…. Ne vargje thurr ate qe jam me ty, ate qe nuk dua ta dij askush pa mos e perjetuar une, dhe ja them letres… e qendis letren sepse dua ta kem te gjalle cmenduriine tone dhe kur sdo te kem prane… duhet ta dishe se ne leter nuk tentoj te fshije pikepyetjet nga lista e stermadhe e arsyetimeve njerezoree.. Te besohet se ndonjeher kam mall te flas me ty, nuk mundem dhe I drejtohem letres…. Thur vargjet ngase me duket se ja kam borxhe letres… borxh ja kam se ishte e vetmja qe munda ti refehem lirshem kur kisha trishtimet ne jetee…. Tani, shkruaj se kam inspirim per te mire… derisa kam shkruar per vuajtjet pse te mos shkruaj per Dashurine…!!!!

[Dar_di]

DI_ANA Përshëndetje!

Shkrimet tuaja paraqesin realitetn shpirteror, ju meritoni me shumë se që keni tani, keni nje enderr, uroj që së shpejti të ju bëhet realitet para syve tuaj.

Ti je ajo që vendos për veten tënde, je vetvetja, je e pavarur, je mbretëreshë e vetvetës tënde, por mund të jesh edhe ajo çfar dëshiron.

E kam parasysh që më herët, përmes një postimi që kam bërë në ditarin tuaj, ju kamë premtuar se do t`ju transmetoj fjalë që sadopak do të reflektonin pozititvitet tek realiteti juaj, me qëllime të mira për të ndryshuar diçka tek ju në aspektin më të mirë të mundshëm.

Si anëtar i këtij forumi, ua dëshiroj më të mirën, dhe do të ndihesha i nderuar po që se ju gëzoni respektin tim!

Ndihem i lumtur kur punoj ne lumturine e te tjereve.

Nuk mund te ecesh para duke shikuar mbrapa. Ata që kanë përjetuar ngjarje të tilla varësisht nga vendosmëria e tyre e kanë krijuar edhe pëlhurën e një portreti tjeter të jetës së mëtutjeshme.

Ke mbështetje të madhe nga anëtarët e forumit, gjithsesi edhe nga ana ime.

Shëndet, suksese dhe gjithë të mirat për ju!

Dar_di.

[DI_ANA]

Ndihem kaq e vrare dhe kaq keq..Ne cdo moment te dites kudo qe te jem ndjej nje sembim te forte ne zemer qe nuk me le te marr fryme..Me duket vetja e harruar ne nje ishull ku nuk kam shpeptim,pasi aty nuk ka shenje jete dhe njeriu.Me e frikshmja eshte se kam humbur veten time.Nuk po e gjej me ate entuziazmin e dikurshem,nuk arrij me as te qesh dhe as te jem e forte.Vetem se kam krijuar nje fasade per te kenaqur aparencen qe te tjeret jane mesuar te shohin tek une.Kurse nga brenda jam kalbur e tera,sikur ne vena mos me qarkulloje gjak por vdekja e ngadalte qe po me hipnotizon si me magji,pastaj me sundon serish duke me kthyer ne jete si per te me tallur...

[DI_ANA]

Po ai pse ka ndryshuar? Ku humbi embelsia e tij? Ku eshte ajo dore qe me vinte koken ne gjoks dhe me ledhatonte me embelsi gjersa me mbylleshin syte? Ku eshte ai qe dikur me peshperiste ne vesh qe me donte gjer ne amshim? Ku u zhduk dashuria e tij? Sot nuk e kam te drejten as per ta prekur. Si mund te durosh duke qene ne te njejtin shtrat me te,te ndjesh frymen qe te perkedhel shpinen,gjakun qe qarkullon ngrohte,gjoksin qe i dridhet dhe te mos e prekesh? Por nuk mund te bej ndryshe,nuk mund ta humbas Do te pres gjersa ai te ndihet serisht i aferm me mua dhe ku te ndjej dashurine. Nje pritje pa shprese pasi e di qe ai kurre sdo jete me i imi..Kurre me.

[DI_ANA]

Nuk me pelqen kjo gjendje lufte,as kjo dashuri qe ne fund te fundit ka nje shtirje ne mes,nje paskrupulltesi qe nuk e duroj dot,nje falsifitet dhe nje barre per te cilen ndoshta nuk kam qene shume e gatshme kur e kam pranuar.. Kam aq shume gjera per ti thene ne lidhje me gjendjen time dhe nuk kam asgje per ti thene,...

[DI_ANA]

Ti nuk me do por po rri me mua qe mos vuaj?!... Vetem kaq? Vetem se me paske dashur dikur nuk te lejonte vetja qe mos te te vriste ndergjegja.? Po une nuk jam faktor qe mund te stabilizoje ndergjegjen tende. Nuk jam faktor qe mund te te beje me te qete per ate qe ke bere,sepse e bejne shume. Dhe po te jete vetem kjo qe na mban lidhur ne te dy,atehere e shoh te panevojshme vazhdimin e kesaj hipokrizie. Une nuk mund te vazhdoj jeten vetem se ty te pelqen te qetesosh veten dhe te ndihesh i qete ne syte e ndonjerit qe mund te trajtonte paksa si kriminel se lejove qe une te kaloja ne ekstremin tjeter te mendjes. Kam vuajtur shume,por cdo gje do ishte e falshme nese do te rregulloheshin gjerat ne ate menyre qe dhe une te kisha ndergjegjen te qete se ia vlente kjo sakrifice,se u be per hir te dashurise dhe jo per meshire...

[DI_ANA]

..... Dhe vete koha ka ndikuar qe te krijohet nje mur midis ne te dyve,te cilin nuk mund ta kaperxej dot kurre. Krenaria dhe egoja ime sot jane ulur shume poshte,aq poshte saqe kerkojne misherimin nga ana e tij! Dhe nga ana tjeter mendoj. Per cfare zvarritemi si vemje ne kerkim te nje pamundure,ne kerkim te asaj dashurie qe nuk na u dha kurre dhe qe tani eshte kthyer ne nje qenie mizore dhe teper vrasese..? Nuk e di sa do mund te jetoj akoma ne kete gjendje,por di vetem qe drita e shpreses qe me pare dallohej ne bebezat e syve te mi,tashme eshte zhdukur pa asnje lloj mundesie rikthimi..

[DI_ANA]

Ndjej nje boshllek te mbledhur ne shpirt.. Ndjej zemren qe po qan bashke me mua dhe qe mundohet me kot te me ngushelloje. Sa shume kujtime qe kam me te! Do te doja qe bashke me kete ndarje te largoj dhe kujtimet qe do me ndjekin gjithmone nga pas.. Po te mos ishin gjithe keto mendime qe me lindin ne tru do ta kisha me te lehte per te vazhduar nje jete te re dhe pse ne dukje do te ishte e veshtire. Por ndjenja qe kam per te e di qe nuk do me lere kurre te qete,por do me ndjeke nga pas si nje hije ne kerkim te nje pergjigjeje,si nje hakmarrese e pameshirshme per nje faj te cilin nuk e kam bere. Po valle pse ndihem une fajtore per kete ndarje ne nje kohe qe ishte ai vete qe me braktisi.? Cdo gje do ja kisha falur,cdo krize do e kisha perballuar bashke me te. Por ai zgjodhi rrugen e ikjes duke me lene te vetme dhe duke lene jetim femine e tij...Zoti e falte..