Kim Mehmeti

[Aurusi]

Çdo te ndodhe me 1.shkurt ne pikat kufitare? Çfare pergjegjesie ka diplomacia shqiptare? Si po luan faktori shqiptar ne Maqedoni? Te ftuar ne Top Story politikane dhe publicist nga Shkupi dhe Tirana! Emisioni e drejton gazetari dhe drejtor i informacionit ne Top Channel Sokol Balla.

Ne emision te ftuar jane analisti Kim Mehmeti,politikani Bardhyl Mahmuti (kryetar i BDSH-së),Arian Starova (ish-ministër i punëve të jashtme të Shqipërisë) dhe Koço Danaj (analist).

Emisionin mund ta shikoni ketu online duke klikur ne linkun e meposhtem.

[Cimo]

Shqipëria nuk është pa moral z.Kim!
Adelina LILI
"Shqipëria dhe shqiptarët janë mëkatarë që respektojnë Arbën Xhaferin", kjo ishte klithma e radhës e njërit prej eksponentëve kryesorë të përtharjes së energjive dhe kapaciteteve kombëtare shqiptare. E ky është Kim Mehmeti, i cili vetëm sa nuk tha se z.Xhaferi nuk duhet t'a qasë askush në Shqipëri, se kështu ia ka ënda Kimit. Ky i fundit, në emër të vizave mes Shqipërisë dhe Maqedonisë, vetëm sa e bëri lëmsh argumentin, sepse nuk mund të ketë ndonjë autoritet tjetër përveç atyre qeveritare, që mund të zgjidhin probleme të një rëndësie të veçantë. Në rastin konkret, kjo çështje realizohet edhe përmes z.Thaçi.
Me atë mllef që shfaqi shkrimtari multikulturor në emisionin "Top Story" ndaj z. Xhaferi, do t'ia kishte zili Kiro Gligorovi dhe segmentet e ndryshme antishqiptare që veprojnë në këto hapësira.
Në fakt, ai nuk ofendoi vetëm Xhaferin, por edhe inteligjencën e shqiptarëve, kapacitetet e shoqërisë civile, intelektualët dhe njerëzit e thjeshtë, të cilët e vlerësojnë pa asnjë dyshim z.Xhaferi si një ndër personalitetet më të shquara shqiptare.
Ky specie e rrallë që mendon maqedonisht dhe shkruan shqip, në mënyrë të caktuar hodhi tezën se Shqipëria na qenka lavire, sepse respekton një nga figurat më të shquara politike dhe intelektuale. Nuk kam pikën e dëshirës të merrem me të tilla komente, mirëpo kur shikon sesi një njeri me një mal kusuresh mbi kurriz lëshon në mes të Tiranës klithma perverse, heshtja është mbytëse.
Është e tillë, sepse fenomeni i bashkim-vëllazërimit e trashi zullumin, sepse edhe herë të tjera ai është munduar që të shajë njerëz publik, personazhe mediash, intelektualë dhe politikanë që i japin hapësirë dhe e çmojnë Xhaferin.
Çfarë të sharash kanë marrë prej Kimit, Edi Rama, Ridvan Bode, Agim Ceku e të tjerë vetëm një Zot e di! Sinqerisht nuk e marr dot me mend se çfarë sharjesh ka marrë Pandeli Majko, kur në emisionin e M.Nanos vetëm para disa ditësh, i emocionuar tej mase vlerësoi rolin e Arbën Xhaferit në kohën e llahtarshme të spastrimit etnik në Kosovë nga ana e Millosheviqit. Sikundër, nuk dihet sesa antipatira ka Kimi ndaj mediave të shkruara dhe elektronike që i kanë dhënë dhe vazhdojnë t'i japin hapësirë z.Xhaferi. Në mendjen e këtij prototipi të çuditshëm, analistët, shkrimtarët, opinionistët, politikanët, zyrtarët, shtetarët, me një fjalë i gjithë populli shqiptar janë të sharë nga ai pse e adhurojnë z.Xhaferi.
Në fakt, për të gjithë ata që janë të vëmendshëm dhe kanë lexuar ndonjë rresht të këtij biçim analisti, nuk është hera e parë që ai njollos figurën e Xhaferit dhe të Thaçit. Mjafton t'u hedhësh një sy shkrimeve të tij dhe ashiqare del se i hap dhe mbyll ato me akuzat ndaj Xhaferit dhe PDSH-së. Edhe në vitin 2001 nuk ka ditur të bëjë gjë tjetër si "analist", përveç sharjeve dhe fyerjeve ndaj krerëve të PDSH-së.
Ndërkaq, veprimtaria e tij është e ngjeshur: Ka shkëlqyer si eksponent kryesor i OJQ-ve në kuadër të maqedonizmës, është ushqyer, ka krijuar performancën e tij nën yqmin e Gligorovit, gjithashtu ka inicuar dhe promovuar një sërë projektesh për bashkëjetesë dhe multietnicitet, sipas mendësisë gligoroviane kuptohet. Jo vetëm kaq. Kimi i Riu shkruante kulluar kolumnat e tij në maqedonisht, në të cilat nuk kishte asnjë gjysmë fjale për pozitën diskriminuese të shqiptarëve, ndërsa tani Kimi i Vjetri , ka dalldisur pas analizave duke vjellë vrer në shqip dhe duke i qarë zemra vetëm për çështjen kombëtare. Po ashtu, Kimi është shquar si komisar errësire, në një kohë që shqiptarët e kishin të shtrenjtë dritën si beben e syrit. Madje, ai njihet edhe si këshilltar partish, ngjarjet flasin për përkulje ndaj pushtetit maqedonas, deri në gjetjen e fundit të opsionit integrist. Gjithsesi nuk ka asgjë të keqe, sepse gjithsecili mund të zgjedhë formën e funksionimit të tij brenda një shoqërie, sipas preferencave personale. Fundja nuk është problem i shqiptarëve identiteti i dyzuar i Kimit, është thjeshtë dhe vetëm diçka personale. Por, kur një i dyzuar në aspektin e identitetit kërkon të marrë frerin e artikulimit të çështjes kombëtare të shqiptarëve, kësaj i thonë si koshi pas të vjelave.
Pa mëdyshje se edhe ai grup njerëzish që kanë patur një lloj konsiderate për Kimin i kanë bërë pyetje vetes, ç'të keqe mund ti kenë bërë atij, Arbën Xhaferri, Menduh Thaçi dhe PDSH-ja?
Po e nisim nga fundi. Këta aktorë të rëndësishëm të jetës politike dhe intelektuale kanë bërë një gabim të pafalshëm që nuk ia dhanë mundësinë Kimit të bëhet martir. Po, po, Kimi kërkon të bëhet martir. Nuk ju kujtohet sesi lëshoi kujën në doganën e Shqipërisë para ca vitesh se nuk e lejuan këtë të fundit të shkelte rregullat dhe të kalonte kufirin pa lejen ndërkombëtare. Kimi zuri faqet e gazetave për "padrejtësinë" që i ishte bërë. Mes ligjit dhe Kimit fitoi ky i fundit. Sa hap e mbyll sytë një polic u hoq nga puna dhe një epror u transferua. Më pas Kimi shfaqej si VIP në doganë, policët dhe doganierët kërcenin pupthi dhe e nderonin intelektualin, sepse për ndryshe të qarat e Kimit i transferonin policët diku gjetkë. Së dyti, ai nuk ia fal Arbën Xhaferrit heshtjen. Me qiri e ka kërkuar shumë vite që z.Xhaferri t'i kundërpërgjigjet, por sot e kësaj dite Kimi nuk e ka këtë komoditet. Së treti, Kimi dhe disa të tjerë që veprojnë si nëntoka, nuk ia falin Xhaferit dhe Thaçit vitin 1993. Ishte ky viti kur nisi epoka e zgjimit të vetëdijes kolektive të shqiptarëve të Maqedonisë, dhe nga ana tjetër, vitet që rrodhën më pas u prishën rehatinë intelektualucëve të mbuluar me dafinat e maqedonizmës. Së katërti, Kimi vuan nga një sëmundje e pashërueshme, etja për martirizim. Mos të çuditet askush që nga ana e tij të përsëritet refreni se ata deshën të më eliminojnë, ata më kërcënonin etj. Herën e fundit që u mundua të bëjë ca prova teknike, i doli huq. Kërkoi të bëjë një nga ato të Jovan Bregut. "Po shoh mundësinë të largohem nga Maqedonia, ndihem i kërcënuar", kështu pak a shumë deklaronte Kimi në një të përditshme shqiptare. Kur e pa se nuk ia vari askush, u tërhoq.
Gligorovi ia mbushi mendjen botës se Maqedonia funksionon perfekt në aspektin etnik përmes performancave si puna e Kimit. Ja kemi shqiptarë që punojnë, veprojnë, vigjilojnë në mesin tonë. Kemi ambasadorë dhe akademikë shqiptarë që dëshmojnë se shqiptarët e Maqedonisë nuk kanë asnjë problem dhe jetojnë për mrekulli.
Kjo aksiomë e mendësisë maqedonase fshihte realitetin faktik të pozitës së shqiptarëve në Maqedoni. E vërteta ishte e tillë; ndërsa Kimi me shokë jetonin nën puplat maqedonase, shqiptarët vriteshin, burgoseshin, persekutoheshin, gjakoseshin, survejoheshin dhe konsideroheshin inegzistentë. Ndërsa, ata që sot pa pikë turpi i ofendon, punonin jashtë mundësive të tyre për të ngritur vetëdijen kombëtare të shqiptarëve, dhe në anën tjetër Kimi me shokë përuronte zyra asimiluese.
Kimi ka një problem madhor, kriza e identitetit e shoqëron kudo që shkel dhe flet. Për të rikuperuar këtë mangësi, duhet pranuar se Kimi u tregua i zhdërvjellët, atë që e kërkon sot nga shqiptarët e Shqipërisë, ia arriti në Maqedoni përmes Ali Ahmetit. Kimi e ka xhan Ahmetin, sepse përmes tij, arriti të shpëtojë nga izolimi total. Kimi u bë zëvendësdrejtor i televizionit shtetëror, Kimi flet për UÇK-në sikur të kishte qenë komandant, Kimi vazhdon të mburrët si personazh i rëndësishëm përmes gjakut të atyre që kishin ideale ndryshe nga ai. Doni të rikujtoni pak kontributin e Kimit në vitin 20001, kur Robin Kuk, Havier Solana, ambasadorë dhe kryetarë shtetesh vlerësonin rolin e Arbën Xhaferit, Kimi kishte objekt të shumë shkrimeve të tij sëmundjen e Arbën Xhaferit dhe mjekrën e tij dhe të Thaçit. Ky është ndër të tjera roli i tij për çështjen kombëtare. Dy fjalë për etikën. Z.Kim, merreni në konsideratë vërejtjen që ta bëri z.Balla, sepse i shkarkove të gjitha bateritë e amoralitetit. Si përfundim, të siguroj se Shqipëria dhe shqiptarët nuk janë pa moral, mbi këtë premisë e pashë të udhës të shkruaja këtë shkrim, ndryshe as do e vija "ujin në zjarr", sepse nuk jeni për t'u marrë fare në konsideratë.

[Manci]

Zgjedhjet të parakohshme në shtet të vonuara

Kim MEHMETI

Edhe pse në shumicë e rasteve atë e përbëjnë burrat, qeveria ka emër të gjinisë femërore. Andaj edhe të gjitha qeveritë kanë shumë tipare të zonjës, u ngjajnë femrave të cilat duhet t’i lavdërosh edhe atëherë kur janë gjysmake, edhe kur me taket e larta, ecin rrugës thuajse të dy këmbët i kanë të majta. Siç është qeveria e aktuale e Maqedonisë, e cila e udhëheq shtetin me shtatë ministra në dorëheqje dhe me një kryeministër i cili do e harxhojë mandatin, e nuk do e kuptojë se, që ditën kur doli në krye të shtetit – e jo tani kur i janë përgjysmuar ministrat – ishte kryesues i një qeverie gjysmake, pa legjitimitetin e shqiptarëve. Pra, një qeveri që kishte vetëm legjitimitetin e etnitetit maqedonas, dhe si e tillë, dëshmoi se Maqedonia, si shtet i llojit të veçantë, mund të qeveriset nga çdokush. Apo se në Maqedoni nuk vlen thënia se çdo popull ka qeverinë që meriton, por se çdo qeveri që nuk e respekton vullnetin e popullit, i ngjanë kalorësit që ka kalë, por jo edhe këmbë.

Duke qenë i ngjashëm me kalorësin pa këmbë, kryeministrit aktual i Maqedonisë, prej moti përpëlitet në shtratin e të pamundshmes: të konsolidoj qeverinë e përbërë nga djathtistë, majtistë të skajshëm dhe ministra shqiptarë që përfaqësojnë familjarët e vet, e jo popullin. Si dhe te ndërtojë sa më shumë kisha dhe kryqe që do dëshmojnë se çdo gjë në këtë shtet është sllave dhe ortodokse. Dhe kështu i humbi thuajse dy vite, a ngatërroi shekullin e nëntëmbëdhjetë me atë të sotmin. Të vetmin rezultat që artriti, është acarimi i marrëdhënieve ndëretnike si dhe provokimin e shqiptarëve me vendime dhe veprime nga më absurdet për një shtet shumetnik. Pa dyshim, me këtë ai arriti të jetë i pëlqyer nga ata pjesëtarët e popullit të vet, që ende qëndrojnë përpara pasqyrës duke pritur që ajo t’u tregojë se vallë më shumë u ngjajnë sllavëve të jugut, apo nipërve të Aleksandërit të Madh. Pra, arriti ta shtojë popullaritetin e vet tek etnitetit maqedonas, duke e ushqyer atë popullaritet me diçka helmuese për marrëdhëniet ndëretnike: me qëndrimin e tij antishqiptarë dhe me mohimin e vullnetit shumicë politikë të shqiptarëve të këtushëm.

Pa dyshim se Gruevski arriti edhe diçka tjetër shumë të rëndësishme për të, e tragjike për shtetin: ngadalësoi realizimin e Marrëveshjes së Ohrit (apo mbase atë e varrosi) dhe kështu ia harxhoi shtetit dy vite të tëra duke u marrë me kotësinë e mosmarrëveshjeve për të cilat ishte arritur marrëveshje në Ohër qysh në vitin 2001. Gjë të cilën nuk e bëri pa qëllim, por me parallogaritje të gabuara. Pra, gjë e cila kishte për qellim të ngadalësojë realizimin e të drejtave të shqiptarëve dhe të avancojë etnitetin maqedonas, e rezultoi krejt ndryshe: i bindi shqiptarët e këtushëm se në këtë shtet çdo gjë ndryshon e ecë përpara, përpos mendësisë antishqiptare të kryesuesve të VMRO-DPMNE-së. Pra, i bindi shqiptarët se në shtetin ku jetojnë, ata edhe mund të bëhen qeveritarë, por nuk u jepet e drejta të artikulojnë vullnetin e tyre politik dhe vetë të përcaktojnë se kush do e udhëheq shtetin në emër të tyre. Me çka, si kurrë më parë, shqiptarët e këtushëm, u përballën me pyetjet se cili gabim i tyre i la aty ku ndodhen sot: t’i ngjajnë “lypsarit”, i cili e mbush thesin me lëmoshën që ia jep pala politike e etnitetit maqedonas. Apo, të pyesin veten se si është e mundur që kryeministri i një shtet, të cilit shtet mund t’ia rrënojnë themelet edhe banorët e një fshati të banuar me shqiptarë, të sillet ndaj kësaj popullate thuajse është perandor i Romës. Të përballur me këto absurde, shqiptarët e Maqedonisë mbase do arrijnë deri te dy përgjigje: njëra do ua kumtojë paaftësinë e tyre të marrin në dorë fatin e vet, e tjetra që do ua ndriçojë t vërtetën se rëndë ndërtohet shtëpi e përbashkët me atë që nuk të do.

Duke qenë kryeministër i një qeverie të vonuar, Gruevskit tani objektivisht edhe nuk i mbetet zgjidhje tjetër përpos të bëjë atë për çka flitet kohëve të fundit në Maqedoni - të shpallë zgjedhje të parakohshme. E të cilat do mund ta nxirrnin Maqedoninë nga kjo rrugë pa dalje nga e çoi kryeministri aktual i shtetit. Kryeministër i cili ia veshi Maqedonisë shenjën e shtetit të jashtëkohshëm, shtetit të vonuar që i ngjanë kalas e cila çdo katër vite ndërtohet nga e para. E bëri të shihet më qartë se themelet e këtij shteti janë të mbushura me beton, të cilit i mungon armatura e vullnetit politik të shqiptarëve të këtushëm. Të shihet më qartë se ndërtuesit e këtij shteti nuk duan të përballen me realitetin se Maqedoni mund të ketë ardhmëri vetëm nëse do arrihet baraspeshë mes ambicieve kolektive të etnitetit maqedonas dhe atij shqiptarë.

Kur bëhet fjalë për zgjedhjet e mundshme të parakohshme në Maqedoni, të gjitha parashikimet thonë se në bllokun etnik maqedonas ato do i fitojë VMRO-DPMNE-ja, e në atë shqiptarë BDI-ja e Ali Ahmetit. Pra, do ndodh e njëjta si edhe në zgjedhjet parlamentare të vitit 2006, por tani me përqindje edhe më bindëse se atëherë. Gjë që do i mundësojë Gruevskit të korrigjojë gabimin e bërë pas zgjedhjeve të fundit parlamentare, por mbase me asgjë nuk do mundë të plotësojë dy vitet e humbura për Maqedoninë. Humbje e cila vetëm sforcon bindjen se e kotë është të mendojë për të ardhmen e vet shteti që i ngjanë rrëfimit për atë prostitutën, të cilën kur e kanë pyetur se pse nuk lind një fëmijë me ndonjë klient të sajë të bukur e të mençur, ajo është përgjigjur: Është e pamundur ta bëjë këtë, sepse posa njëri e ngjiz fëmijën, vjen tjetri dhe e prish.
E kështu, prish e ndreq, e ndreq e prish, Maqedonia mbeti thuajse aty ku ishte edhe në vitin kur e shpalli pavarësinë e saj. Ajo sot është më e begat vetëm me kisha dhe kryqe. Ajo sot ka edhe më shumë parti se sa në fillim të dekadës së fundit të shekullit të kaluar. Më shumë parti sot kanë edhe shqiptarët e këtushëm. Dhe thuajse të gjitha ato – përpos BDI-së – i vendosën emblemat partiake mbi të kuqen e të zezën kombëtare, e shpallën veten për fole të shqiponjës dykrenore, a në të vërtetë, disa nga ato dolën se janë fole ku bëjnë vezë qyqet. Sepse në krye të tyre dolën udhëheqës të cilët “shokohen” lehtë kur thua ndonjë fjalë kritike për ta, por janë të pandjeshëm kur policia vret shqiptarët, fare nuk u bënë përshtypje kur të rinjtë e pashpresë braktisin atdheun dhe kur Gruevski sjell vendim që mbi themelet e shtëpisë së Nënë Terezës të ndërtojë kish ortodokse. Pra, as që arrijnë të mbrojnë të sotmen e shqiptarëve të këtushëm, e jo më të presësh nga ata të mbrojnë të kaluarën e tyre, siç janë xhamitë e rrënuara gjatë dekadave të kaluara dhe kishat shqiptare që i ndërtuan mjeshtrit e Rekës së Epërme, e sot i ka shpall si të vetat Kisha Ortodokse Maqedonase.

Zgjedhjet e mundshme të parakohshme, shqiptarët e Maqedonisë do i presin me udhëheqësit partiak të PDSH – së të “shokuar” nga shumëçka dhe me Ali Ahmetin e sigurt se shumica e shqiptarëve të këtushëm ende i beson dhe i qëndron mbrapa. Pranë këtyre dy partive qëndrojnë edhe dhjetëra të tjera, që kanë flamur dhe bajraktarë, por pak kush u shkon mbrapa. Si edhe ajo e sapoformuara, BDSH-ja e Bardhyl Mahmutit, i cili si kryesues i saj, mbase do duhet të bëjë çmos që të shpërlaj një mëkat që e bëri ndaj shqiptarëve të Maqedonisë: E ndihmoi PDSH-në të ringjallej në kohë kur thuajse asnjë shqiptari të këtushëm nuk i nevojitej dëshmi plotësuese për urtësinë që e kishte kuptuar prej moti, e që kishte të bëjë më kryesuesit e kësaj partie - i dehuri nga pija e dëmton vetveten dhe herëdo kurdo kthjellet, por i dehurin për pushtet, e merr në qaf popullin.
Pra, sa i përket kampit politik shqiptarë, zgjedhjet e parakohshme parlamentare në Maqedoni, për të cilat hapur flitet kohëve të fundit, e qetë mund t’i pret vetëm partia e Ali Ahmetit. Por të shqetësuar duhet të jenë të gjithë shqiptarët e këtushëm. Në mos më shumë, atëherë shkaku se thuajse të gjitha partitë tjera shqiptare do mbështeten mbi shkathtësinë e numëruesve, e jo mbi disponimin e votuesve. Që do të thotë, se shqiptarët e këtushëm do mund të përballen me grindje ndërpartiake edhe më të ashpra se ato në zgjedhjet parlamentare të vitit 2006. Me çka edhe një herë do shihet qartë se shqiptarët e Maqedonisë nuk kanë nevojë vetëm për sundues të ndershëm, por edhe për mësues të guximshëm të cilët hapur do u tregojnë se dikush atyre qëllimisht ua ka ngatërruar sistemin vlerësues. Dhe i çon t’ju përkulen trimave avdall dhe politikanëve të pafytyrë. Të mos e kuptojnë se aty ku luanët mbahen në kafaz, macet e shpallin veten mbret.

[Alienated]

Shqipëria nuk është pa moral z.Kim!
Adelina LILI

Pfffffffff kush flet per moral. Adelina LILI... Kjo te shkrin!

[Aurusi]

Po mua përse më vjen keq për shqiptarët e Maqedonisë...!



Arian Çani

Kur mendoj tani pas fitores së pavarësisë nga Kosova se sa keq duhet të ndjehen shqiptarët e Maqedonisë që jetojnë ende të ndarë nga pjesa e tjetër e kombit…!!! Këtë ndjesi pata duke lexuar një shkrim të analistit të njohur shqiptar Kim Mehmeti, pak ditë më parë, në një të përditshme që botohet në Maqedoni ...Ja se çfarë shkruante Kimi pak para se: “Pushtetarët e Maqedonisë i ngjajnë një grupi adoleshentësh të papërgjegjshëm, të cilëve nëse nuk ua merr topin me kohë, i thyejnë të gjithë xhamat e dritareve të shtëpive në lagjen ku lozin. E të cilët rëndom luajnë futboll nëpër rrugica, ku nuk u frikësohen pronarëve të shtëpive përreth, siç bëjnë pushtetarët aktualë të Maqedonisë, të cilët thuajse dy vite luajnë me ndjenjat e shqiptarëve të këtushëm, duke harruar se ndjesitë e një kolektiviteti nuk janë xham dritareje, që mund ta zëvendësosh te xhamaxhiu i qytetit. Pra, luajnë me ndjesitë e shqiptarëve të këtushëm, mbase duke bërë parallogaritje politike të gabuara në afat të gjatë, por të sakta sa u përket rrethanave aktuale: se tani, kur vendoset ardhmëria e Kosovës, shqiptarët e këtushëm nuk kanë rrugë tjetër, përpos të durojnë këtë përbuzje që ua bën Gruevski me pushtetarët e tij. Kjo ia shton Gruevskit popullaritetin tek etniteti maqedonas, por njëkohësisht i demaskon pushtetarët shqiptarë të PDSH-së në qeverinë e tij, si të etshëm për pushtet e të papërgjegjshëm ndaj popullit që e përfaqësojnë. Gjë, pra, që gjithashtu e shpalos edhe pamundësinë e opozitës shqiptare, që në këto rrethana të mbrojë dinjitetshëm votën shumicë të shqiptarëve të këtushëm…”.

Ky ishte vetëm një paragraf nga analiza e Kim Mehmetit, e cila më pëlqeu shumë, sepse denonconte përçarjen e faktorit shqiptar në Maqedoni dhe bënte thirrje për bashkim. Ka të drejtë Kimi. Sepse kur mendoj që shqiptarët e Maqedonisë janë më të shumtë në numër se vetë malazezët. Po, po. Mali i Zi u bë shtet i pavarur me 600 mijë vetë, ndërsa shqiptarët e Maqedonisë janë 800 mijë dhe ende jetojnë nën administrimin e Shkupit. Unë për vete, nuk e kuptoj këtë. Më duket totalisht e padrejtë. Aq më tepër tani që Kosova u shpall dhe u njoh gjerësisht si shtet i pavarur, nuk kuptoj ende se çfarë pritet që edhe territori ku jetojnë 800 mijë shqiptarët e Maqedonisë të bëjë të njëjtën gjë.

Jo, më tha dikush, se maqedonasit nuk janë njësoj me serbët dhe situata nuk është e njëjtë me atë të Kosovës… Po ç’lidhje ka kjo? Askush nuk pretendon të krahasojë serbët me maqedonasit, pasi përveç të tjerave, këta të fundit janë bullgarë. Ajo që na intereson neve këtej, është që shqiptarët të krijojnë republikat e tyre në Ballkan deri sa të krijojmë një ditë Shqipërinë e Madhe.

Pa le se sa u gëzuan shqiptarët e Maqedonisë në 18 shkurt kur Kosova shpalli pavarësinë, por pa le se sa bosh u ndjenë të nesërmen kur e panë sërish veten në një shtet tjetër që nuk ka lidhje me ta. Aq më tepër kur ata, pra shqiptarët, kanë arritur me luftën dhe përpjekjet e tyre të fitojnë disa të drejta në nivel qendror dhe lokal. Ata kanë dhe flamurin e tyre, d.m.th tonin, i cili është gjithandej në qytetet dhe fshatrat ku jetojnë. Le pastaj kur mendon që janë aq shumë. 800 mijë vetë janë aq sa askush nuk ka bythë që t’i pengojë të jetojnë më vete dhe të shpallin pavarësinë e tyre. Pa le pastaj kur mendon që Maqedonia vetë është një shtet i çuditshëm, një thuajse shtet, ku mjafton njëra etni të kërkojë shkëputjen dhe gjithçka mbaron. Ndaj më vjen aq inat që udhëheqësit shqiptarë të Maqedonisë nuk po bëhen në një mendje dhe t’i japin zgjidhje kësaj pune.

[Aurusi]

Vëllezërit janë vëllezër, por privilegjet s’janë motra

Shkruan: Kim MEHMETI

Thonë se nuk ka politikanë të këqij, por ka shtete ku çdokush mund të bëhet politikan dhe ka votues që janë të penguar, apo nuk dinë të zgjedhin. Mbase shqiptarët e Maqedonisë kanë disfatën të jetojnë në shtet, ku çdokush mund të bëhet politikan dhe ku thuajse asnjëherë nuk u është lejuar lirshëm të zgjedhin përfaqësuesit e tyre. Andaj edhe kanë ministër të Kulturës, që shpall tender për ndërtimin e kishave, por nuk financon shfaqe të mrekullueshme teatrore, si për shembull atë me titull "Daja Vanja", që i mrekulloi artdashësit shkupjan para disa ditëve. Pra, kanë përfaqësues të cilët janë shumë të sjellshëm ndaj elitave të etnitetit maqedonas, e tepër arrogant ndaj popullit të vet. Që harrojnë se aty ku janë, mbase edhe nuk kanë asnjë vlerë tjetër profesionale, përpos se janë shqiptarë dhe kanë mbështetjen partiake. Me çka, te shqiptarët e këtushëm, prej moti u zhvendosën të gjitha standardet vlerësuese profesionale dhe në vend të tyre u rrënjosën vlerat dhe shijet partiake. Vlera që mund të afirmohen vetëm në mjedise ku nuk është kuptuar se populli me politikanë të paaftë, është si anije pa vela, e elitat politike të dala nga mjediset që nuk dinë të zgjedhin, ndërtojnë udhëkryqe pa semaforë.

Mbase shqiptarët e Maqedonisë, edhe gjatë kohës do të lundrojnë në anijen politike pa vela dhe vonë do e kuptojnë se konceptet e tyre politike, ekonomike, kulturore, shkencore... kanë një mangësi që i lë jashtë kohës dhe realitetit në të cilin jetojnë: nuk janë të mbështetura mbi parimin të veprosh lokalisht, e të mendosh globalisht dhe mbarëshqiptarçe. Pra, t‘i përkushtohesh shtëpisë së përbashkët që e ndërton me të tjerët që jetojnë në Maqedoni, duke mos harruar se je pjesë e një tërësie kombëtare, e cila ka edhe ambicie dhe kërkesa specifike. Se ke atdhe Kosovën, e mëmëdhe Shqipërinë, kështu që nga pak i ngjajnë fëmijës që përjeton traumat e prindërve të ndarë. Fëmijës të cilit i duhet të gjejë mënyra mbijetuese, duke qenë i kujdesshëm sa ndaj shtëpisë ku jeton, po aq edhe ndaj prindërve që e kanë braktisur. Ashtu siç vepruan, për shembull, ata që vunë në skenë dramën e lartpërmendur, e ku nëpërmjet regjisë së shkëlqyer të një regjisori të etnitetit maqedonas (Sllobodan Unkovskit), shkëlqenin aktorët shqiptarë nga Kosova, Shqipëria e Maqedonia (Bajrush Mjaku, Ndriçim Xhepa, Enver Petrovci, Eftiola Laçka, Musherefe Llozana, Adem Karaga dhe Blerta Syla). E me çka në të vërtetë iu shtua shkëlqimi tetarit shqiptar dhe u dha një shembull se si duhen mirëmbajtur përroskat "periferike" që derdhen në lumin e kulturës dhe vlerave mbarëkombëtare.

Parë nga ky këndvështrim dhe duke u nisur nga e drejta legjitime e shqiptarëve të Maqedonisë që të jenë pjesë përbërëse kulturore, shkencore, mediatike, ekonomike... e shtetit ku jetojnë, por edhe e trungut shqiptarë, ata do të duhet edhe politikisht t‘i përshtaten realitetit të popullit që ka mëmëdhe Shqipërinë dhe atdhe Kosovën, por jeton i ndarë nga "prindërit". Pra, do të duhet të kontribuojnë në ndërlidhjen dhe sforcimin e brinjëve politikë të trekëndëshit Tiranë-Prishtinë-Shkup, nga i cili bashkëveprim do varet edhe bashkëpunimi mbarëshqiptar në lëmit që e bëjnë një popull të jetë i integruar brenda vetvetes. Do duhet pra të dëshmojnë se e kanë kuptuar se politika është "buldozer" që e hap rrugën për bashkëveprim kombëtar në të gjitha fushat e tjera jetësore dhe se partitë politike duhet të jenë projektuesit e asaj rruge. Andaj edhe do duhet të bëjnë çmos që të mos jenë shoqëri, ku çdokush do mund të bëhet politikan, e as mjedis ku kandidati i zgjedh votuesit e vet, e jo votuesit përfaqësuesin e tyre.

Ambienti politik i shqiptarëve të Maqedonisë, gjithmonë dhe me shumëçka, është varur nga Tirana e Prishtina zyrtare. Në mos më shumë, atëherë shkaku se për shqiptarët e këtushëm gjithmonë ka qenë shumë e rëndësishme se cili nga liderët e tyre partiakë, me kënd fotografohet në Shqipëri apo Kosovë. Shqiptarët e këtushëm jo se nuk e kanë ditur se cilët udhëheqës të këtushëm partiakë kanë qenë të mikluarit e Tiranës apo Prishtinës, jo se nuk e kanë ditur se cilat miqësi ndërpartiake kanë pasur lidhje biznesi, e cilat ato ideologjike, por kjo edhe nuk u ka penguar gjithaq. Mbase kjo nuk u ka penguar shkaku se kanë besuar dhe besojnë, se nuk ka asgjë të keqe që Tirana e Prishtina zyrtare të kenë të preferuarit e tyre politikë në Maqedoni. Posaçërisht nëse këto miqësi ndërpartiake nuk u japin legjitimitet partive të këtushme, të cilat shkelin mbi votën e shqiptarëve të Maqedonisë. Pra, nëse janë miqësi që do ndihmohen mes tyre, por do respektojnë atë që duhet ta respektojë edhe Shkupi zyrtar - vullnetin politik të shumicës shqiptare në Maqedoni.

Andaj nuk është e çuditshme pse disa vëzhgues të rrjedhave politike mbarëshqiptare, mbajnë llogari edhe për atë se cili lider partiak nga Prishtina apo Tirana, me kë drekon kur e viziton Shkupin. Kështu që u ra në sy se Kryeministri i Kosovës, Hashim Thaçi, e paska lënë pas dore kryesuesin e PDSH-së dhe u paska dhënë përparësi liderëve të BDI-së, Ali Ahmetit, dhe atij të BDSH-së, Bardhyl Mahmutit. Pra, sipas tyre, Hashim Thaçi u dashka t‘i japë përparësi PDSH-së, partisë së këtushme shqiptare, që është pjesë e qeverisë aktuale, e jo partive opozitare. Edhe atë, duke harruar paraprakisht të japin shpjegim se vallë Tirana dhe Prishtina zyrtare duhet ta respektojnë vullnetin politik të shumicës shqiptare në Maqedoni, apo gjindshmërisë së partive që bëhen pjesë të qeverisë vetëm pse ashtu duan partitë më të mëdha të etnitetit maqedonas.

Sikur të ishin më të vëmendshëm dhe më objektivë, ata që kritikuan Kryeministrin e Kosovës, Hashim Thaçin, do vërenin se ai vepron ashtu siç do duhej të silleshin edhe burrështetasit e tjerë shqiptarë, që e respektojnë vullnetin politik të shqiptarëve të këtushëm, që e dinë se BDI-ja, e jo PDSH-ja, i fitoi zgjedhjet parlamentare të vitit 2006. Pra, do e shihnin se Kryeministri i Kosovës është i vetëdijshëm se nëse do vepronte ndryshe, ai do u përcillte sinjal negativ partive të këtushme të etnitetit maqedonas, do i çonte ato të mendojnë se Prishtina i jep legjitimitet cilësdo partie shqiptare që do bëhej pjesë e qeverisë së këtushme, pa marrë parasysh se ajo parti ka apo nuk e ka mbështetjen e popullit që përfaqëson. Pra, sikur të vepronte ndryshe, mbase ai do bënte veprim antikombëtar, i cili do u ndihmonte qarqeve të këtushme politike të etnitetit maqedonas të realizonin tendencat në kundërshtim me Marrëveshjen e Ohrit, tendenca që kanë për qëllim majorizimin etnik, që duan të shpërfillin votën e shqiptarëve të këtushëm.

Ata që merren me hamendësim më të thellë, se pse Hashim Thaçi ka marrëdhënie të ftohta me kryesuesin e PDSH-së, mbase do të mund të shtonin edhe arsyetimin se Kryeministri i Kosovës është politikan serioz, i cili i respekton miqtë e vërtetë të shtetit të tij dhe të shqiptarëve. Kështu që nuk do të përkrahë politikanë që janë në listën e zezë të administratës shtetërore të SHBA-së, ku është edhe emri i kryetarit të PDSH-së. Pra, do mund të shtonin se Hashim Thaçi mban llogari që të respektojë kriteret dhe vlerësimet e shtetit mik të shqiptarëve edhe atëherë kur ato vlerësime nuk janë aq të këndshme për ne shqiptarët, si për shembull, listat e zeza ku figurojnë edhe emrat e politikanëve tanë. Por, në rastin e relacionit konkret mes Prishtinës dhe Shkupit zyrtar, nuk nevojiten argumente plotësuese që të dëshmohet se Hashim Thaçi, për dallim nga disa analitikë të rrjedhave politike brenda shqiptare, e dinë se cila parti e këtushme shqiptare është përfaqësuese legjitime e popullit të vet. Dhe se atë legjitimitet të partive të këtushme shqiptare nuk ua përcakton as Prishtina, e as Tirana, e më së paku mandatari i qeverisë së Maqedonisë, por votuesit e këtushëm shqiptarë.

Sido që të jetë, shqiptarët e Maqedonisë edhe më tej do të përballen me një realitet politik e kulturor, ku standardet do i përcaktojnë edhe disa politikanë, të cilët dinë me kë të fotografohen në Tiranë e Prishtinë, por ende nuk e kanë kuptuar se sikur të vepronin në Shqipëri apo Kosovë, ata nuk do arrinin më larg se sa të bëhen shitës të mirë të byrekut. Pa dyshim se shqiptarët e këtushëm edhe më tej dhe gjithnjë e më dukshëm, do përballen edhe me rivalitetin mes politikanëve nga Tirana e Prishtina, që të kenë sa më shumë "miq" në mesin e udhëheqësve partiakë shqiptarë në Maqedoni. Ngandonjëherë, atyre do u pëlqejë ajo që tani u shkon për shtat elitave politike të etnitetit maqedonas: Që sa më i paaftë është miku partiak nga Tetova, aq më e fortë të jetë miqësia. Por, edhe kjo fazë do të tejkalohet. Pastaj do vijë koha kur organizimi politik i shqiptarëve të Maqedonisë, do dallohet nëpërmjet dy krahëve të fortë partiakë: ai me orientim pro mëmëdheut dhe tjetri me kokë të kthyer nga atdhe Kosova. Do ketë dy krahë politikë, si ato të shqiponjës sonë kombëtare, e cila kur do valëvitet mbi kalanë e Shkupit, njërën kokë do e mbajë kthyer nga Tirana, e tjetrën nga Prishtina. Aty në mes të dy kokave të saja, si diademë e padukshme, do qëndrojë besimi i shqiptarëve të këtushëm, se tani e tutje, ata do e kenë më të lehtë se kurdo qoftë më parë. Në mos për hiç gjë tjetër, atëherë shkaku se tani do mund t‘i shfrytëzojnë edhe të mirat që i sjell fatkeqësia të jesh fëmijë i prindërve të ndarë: kur nuk të pëlqen përkëdhelja e mamasë, të shkosh tek ati. Dhe kështu do ndodhë që edhe në kulturë, arsim, shkencë, biznes... disa të ndihen më të afërt me Prishtinën, e të tjerët me Tiranën. E ata të vërtetët do mbeten aty ku janë edhe tani: edhe te mëmëdhe Shqipëri, edhe të atdhe Kosovë. Më në fund, çdo gjë do të varet nga ajo se si do ndërthuren grupet e interesit. Sepse jo më kot është thënë se vëllezërit janë vëllezër, por interesi, privilegjet dhe kuletat, nuk janë as kushërira, e lëre më motra.

[Cipiripi]

Shitësit e të ardhmes

Kim MEHMETI


Ka të atillë që thonë se nuk ka politikan të këqij, por vetëm popuj që nuk dinë të zgjedhin të ardhmen e vet. Por, ka edhe të atillë që insistojnë në pohimin se, si gjithë të tjerët, edhe politikanët, ndahen në dy grupe: në të mirë dhe të këqij. Dhe se dallimi mes tyre është se të mirët popullin e qethin, e të këqijtë e rrjepin. Por, askush nuk e ka thënë se politikanë të suksesshëm janë vetëm ata që arrijnë ta bindin popullin se qethja e sotme e tij, siguron çorape të ngrohta për pasardhësit që do vijnë nesër, e rrjepja mundëson ngritjen e punëtorive të lëkurave, ku të rrjepurit do e sigurojnë ekzistencën e familjeve të tyre. Andaj edhe ka diçka që i ndërlidh mes veti edhe politikanët e mirë edhe të këqijtë: vetëdija se popullin mund ta mbash në terrin e të sotmes, vetëm nëse arrin ta joshësh me ndriçimin verbues të së ardhmes. Dhe gjithsesi, vetëm nëse arrin ta mbrosh “kopenë” që mos ta trazojnë të papritur dhe nëse e mirëmban “livadhin” që aty ajo të ndjehet mirë dhe sadopak e bindur se “ogiçi” i dinë rrugët që çojnë drejtë “kullosave” më të begata. E me çka ndërtohet harmonia mes “kopesë” së mirëmbajtur dhe jetës së begatë të “qethësve” dhe “rrjepësve” të lëkurave. Harmoni e cila për një kohë i mbanë të fshehura “gërshërët” e qethësve dhe “thikën” e rrjepësve.

Me sa duket, pushtetarët aktual të Maqedonisë, nuk bëjnë pjesë në asnjë nga dy grupet e lartpërmendura. Këta janë të një lloji të veçantë, që nuk mund t’i matësh me asnjë peshore politike. Andaj edhe veprimet e tyre dalin jashtë shablloneve të logjikshëm politik, ato i përcakton rastësia, apo ndonjë koncept i ri, të cilin nuk e njeh bota. Dhe duke qenë të tillë, dy vite të tëra, ata përpëliten në shtratin e ngushtë të paaftësisë së vet që të përballen me realitetin qe i rrethon, të shohin se Maqedoninë e sotme e rëndojnë dy ëndrra diametralisht të kundërta etnike: ëndrra, tani për tani mbisunduese tek etnitetit maqedonas, që të mbeten në përqafimin e vëllazërisë serbo-ruse, dhe ajo e shqiptarëve të këtushëm që sa më parë të bashkohen me popujt tjerë të Evropës. Pra, nuk e shohin se udhëheqin një Maqedoni të dyzuar: atë që u frikohet proceseve integruese euroatlantike dhe atë të shqiptarëve që ardhmërinë e shohin aty ku synojnë edhe dy pjesët tjera të popullit të tyre. Nuk e shohin se Maqedonia e sotme ecë drejtë ardhmërisë si i burgosuri me topin e rëndë prej plumbi të lidhur për këmbe. Se ajo që ia pengon ecjen përpara këtij shteti, janë kryesisht dilemat etnike maqedonase dhe frika e elitave të këtushme se çka do ndodh me popullin e tyre në Evropën pa kufij, ku gjuha, kultura, historia... e etnitetit maqedonas, do përballet me ato simotra të popujve fqinjë. Frikë që i verbëron dhe i bënë të mos shohin se çka u sjell integrimi në NATO dhe UE, e çka prehri i ngrohtë i vëllazërisë serbo-ruse.
Duke mos pasur guxim politikë të përballen me problemin e kohës, si për shembull me atë greko-maqedonas lidhur me emrin, duke mos mundur t’u përgjigjen mohuesve të gjuhës, kishës dhe identitetit maqedonas, qeveritarët aktual të Maqedonisë, u shndërrua në një grup cirku politik dyetnik, në të cilin pushtetarëve shqiptarë u është nda roli të mbulojnë hutesën e kolegëve të tyre të etnitetit maqedonas. Andaj edhe ndodh që ministrat e PDSH-së, në mëngjes ta braktisin, e pasdite të kthehen në koalicionin qeveritarë. Pra, kur e shohin se s’kanë ku të hyjnë më thellë në tunelin pa dalje të manipulimeve me kërkesat e popullit të tyre, dalin nga qeveria, e pasdite, kur binden se askush nuk i pret jashtë tendës të cirkut, kthehen në qeveri. Duke ia mundësuar kështu kryeministrit Gruevski, ta zbavitë popullin me problemet që ka me shqiptarët, e jo me mosmarrëveshjet që ka ky shteti shkaku i krizës së identitetit maqedonas. Apo edhe duke ia bë të mundur Gruevskit që në çdo katër muaj, të bëjë nga një marrëveshje të re me shqiptarët, thuajse Marrëveshja e Ohrit është një leckë që riarnohet e ridizajnohet ashtu siç i kujtohet rrobaqepësit të radhës qeveritar. Siç ndodhi para disa ditëve, kur pas Marrëveshjes së Majit të vitit të kaluar me Ali Ahmetin, Gruevski arriti edhe Marrëveshja e Marsit me kryesuesit e PDSH-së. Për çka u paralajmërua formimi i grupeve punuese mes dy partive në pushtet, të cilat do duhet të merren vesh rreth kërkesave të shqiptarëve. Pra do bashkëbisedojnë në grupe punuese ndërpartiake, thuajse nuk janë parti që bashkëqeverisin, por si dy palë kundërshtare. E nga shihet se Gruevski me shokët e tij të PDSH-së, ende nuk është bindur se shqiptarët e këtushëm prej moti e kanë kuptuar se të presësh të mira nga kjo qeveria, është njësoj sikur të shpresosh se do zësh peshq në gropë të mbushur me ujëra të zi.

Veprimet e fundit politik të hyrje daljeve të PDSH-së nga qeveria, si dhe marrëveshjet e reja të Gruevskit me udhëheqësit e këtushëm partiak shqiptarë, e shpalosën gënjeshtrën shtatëmbëdhjetë vjeçare se Maqedonia ka probleme me shqiptarët. E shpalosën atë që disa e përsërisin vite me radhë: se Maqedonia nuk vuan nga dilemat e shqiptarëve si të bashkëjetojnë me të tjerët në këtë shtet, por nga bindja e etnitetit maqedonas se nuk është i mundur shtet i përbashkët me shqiptarët. Bindje e cila mbizotëron veçanërisht te partia më antishqiptare e këtushme – VMRO-DPMNE-ja - e kryeministrit aktual të Maqedonisë. Andaj, Gruevskit mund t’i mohohet shumëçka, por jo edhe qëndrueshmëria në bindjen se ky shtet o do bëhet pronë vetëm e maqedonasve etnik, o nuk duhet të ekzistojë fare. Çka edhe e çoi të bëjë të vetmen që mund ta bënte: të përqendrohej në orvatjet që shqiptarëve të këtushëm t’ua harxhonte edhe dy vite të tëra duke i “zbavitur” me marrëveshje të përkohshme. Dhe ta shtyjë këtë shtet sa më pranë ndikimit serbo-rus.
Kryeministrit aktual të Maqedonisë nuk mund t’i mohohet as ajo se është më i merituari për zhveshjen përfundimtare të Maqedonisë nga veshja e rrejshme se ky shtet përballet me mosmarrëveshje ndëretnike. Zhveshje që mundësoi të shihet më qartë se këtë shtet e mundojnë mosmarrëveshjet brendaetnike maqedonase, sëmundjet fëmijërore të një populli në formim e sipër, a i cili luhatet mes asaj që dëshiron dhe frikës se rrjedhat globale e çojnë drejtë zhdukjes. Pra, u pa se Maqedonisë së sotme nuk i mungojnë gjithaq marrëveshje shqiptaro-maqedonase, sa ato maqedonaso-maqedonase mes rrymave të ndryshme të këtij etniteti, e të cilat shtetin e sollën përpara dilemave – në NATO apo në prehrin e Rusisë.Një Maqedoni e sotme, e ngarkuar me peshën e rëndë të paqartësive dhe frikës së etnitetit maqedonas nga e ardhmja, është dhe do mbetet edhe gjatë kohë “zonë e errët” e kësaj pjese të Ballkanit. E shqiptarët në këtë shtet, edhe gjatë kohë do mbeten peng i kësaj frike të bashkëqytetarëve të tyre të etnitetit maqedonas. Kjo atmosferë politike edhe më tej do prodhojë politikanë të ngjashëm me kryeministrin aktual të Maqedonisë, Gruevskin i cili duke mos ditur ku ta çojë shtetin, manipulon me ndjenjat etnike të popullit të vet. Kjo atmosferë politike, do prodhojë edhe politikanë shqiptarë, të cilët do duan sa më shumë të zvarritet realizimi i kërkesave shqiptare, sepse vetëm kështu do mund të mbijetojnë si mbrojtës të interesave të popullit të vet, e në të vërtetë të mbeten mbulesë për veprimet antishqiptare të elitave të këtushme politike të etnitetit maqedonas. E në ndërkohë, edhe më tej, populli do bëjë ndarjen e politikanëve në të mirë e të këqij, dhe do mundohet të përcaktojë se cilit grup i takojnë pushtetarët aktual të Maqedonisë. Mbase një ditë, kur maqedonasit etnik do e kuptojnë se cilët janë rrënjët e tyre të vërteta, e shqiptarët do e shohin më qartë se kanë mbetur peng i dilemave etnike të bashkëqytetarëve të tyre maqedonas, do del në sipërfaqe e vërteta se pushtetarët e sotëm të Maqedonisë, nuk janë as politikan të mirë as të këqij. Se ata janë shitës të së ardhmes së Maqedonisë. Gjë që u ndodh të gjithë sunduesve pa vizion si dhe politikanëve që nuk e dinë, se e ardhmja e një populli, varet nga përzierja kimike e të kaluarës me të sotmen.

[Faik]

Lot dhe djersë

Kim MEHMETI

Atë ditë, kur njerëzit do bëhen të pandjeshëm ndaj fatit të tyre, kur askush askujt nuk do t‘i besojë, kur nuk do ketë vlerë as ndershmëria, as cilido virtyt boshtor i njerëzimit, pra nga dita kur një popull bëhet i pandjeshëm ndaj asaj se kush ia përcakton fatin dhe kush vendos në emër të tij, kur përfaqësuesit e zgjedhur të popullit do i nënshtrohen vetëm frikës dhe interesit personal, fillon edhe degradimi i plotë i një shoqërie. Vallë kanë ardhur shqiptarët e Maqedonisë deri në atë shkallë sa të jenë të pandjeshëm ndaj fatit të tyre, sa fare mos e kenë të rëndësishme se kush e përcakton rrugën e tyre kolektive drejtë të ardhmes, të mos e kenë të rëndësishme se kush janë ata që ia korrigjojnë të kaluarën, që ia përbuzin vlerat e vetme që ka, si për shembull fitoren e luftës të vitit 2001, që ia përziejnë listën e atdhetarëve dhe spiunëve, me qëllim që hutesa të jetë e plotë dhe hapësira për të manipuluar me ndjenjat e tyre e paskajshme? Mbase përgjigjen e këtyre pyetjeve do duhet ta japin zgjedhjet e parakohshme parlamentare në Maqedoni, të cilat do mbahen në muajin qershor. Zgjedhje kur shqiptarët e këtushëm nuk do votojnë vetëm për përfaqësuesit e tyre në institucionin më të lartë shtetëror, por do e vizatojnë edhe portretin e kulturës së tyre kolektive politike, do japin prova sa e kanë kuptuar se mes aktivitetit të mirëfilltë partiak dhe "rrugaçërisë" partiake, qëndron një hendek i thellë, i cili në fillim mbushet me fatkeqësi personale, e pastaj aty rrokullisen të gjithë ata që nuk e kanë vënë re me kohë këtë hendek.

Gjykuar nga zgjedhjet e fundit parlamentare të vitit 2006, në të cilat realisht nuk dolën më shumë se 30% të votuesve shqiptarë (të dhënat zyrtare dëshmojnë për mbi 40%, ku janë përfshirë edhe votat e vjedhura), rezulton se shqiptarët e Maqedonisë janë bërë të pandjeshëm ndaj asaj se kush i udhëheq dhe kush e përcakton fatin e tyre kolektiv. Kjo pandjeshmëri u dëshmua edhe pas formimit të koalicionit qeveritar, të udhëhequr nga VMRO-DPMNE, kur mandatari Gruevski e mohoi vullnetin shumicë politikë të shqiptarëve të këtushëm dhe në qeveri mori Partinë Demokratike Shqiptare. Pra, kjo pandjeshmëri u dëshmua kur shqiptarët, në vend që të bënin çmos për të mbrojtur më të shenjtën që kanë - votën e tyre - u zhytën në zënkat perverse se cila parti e etnitetit maqedonas na qenka më proshqiptare. Me çka, PDSH-së, e cila kurrë nuk i ka fituar zgjedhjet parlamentare te popullata shqiptare, iu mundësua për së dyti herë të bëhet përfaqësuese e popullit të saj në qeveri. Pra, ia doli që për herë të dytë, grindjen brendashqiptare dhe zbulimin e "tradhtarëve", ta përdorë si mbulesë për veprimin e jokorrekt ndaj popullatës së këtushme shqiptare, e këto zbulime "atdhetare" t‘i shpallë si arritje dhe vlerë të lartë demokratike.

Përqindja e vogël e shqiptarëve, që dolën të votonin në zgjedhjet parlamentare të vitit 2006, mund të ketë vetëm tri shpjegime të logjikshme: ose ata nuk u besojnë partive të veta, ose kanë frikë t‘u drejtohen kutive të votimit, ose për shkak të bindjes se, duke votuar për listat partiake, ata në të vërtetë u mundësojnë partizanëve më të dëgjueshëm partiakë të marrin "pension" etnik. Mbase ky interesim kaq i vogël i shqiptarëve të këtushëm për të votuar, ka edhe domethënie pozitive dhe flet mirë për votuesit e këtushëm shqiptarë: ata e kanë kuptuar se duke votuar të propozuarit e partive, në të vërtetë mbështesin edhe individë, të cilëve nëse ua heq emblemën partiake, e sheh se janë bërë politikanë ende pa u bërë njerëz. Apo, e kanë kuptuar se ta mbështesësh të paaftin të bëhet ministër, e rrugaçin deputet, nuk është vetëm gabim, por edhe mëkat ndaj vetvetes.

Vallë do shtohet përqindja e votuesve shqiptarë në zgjedhjet parlamentare të qershorit, apo do vazhdojë edhe më tej rënia e numrit të atyre që do u drejtohen kutive të votimit? Mbase kjo do varet nga partitë e këtushme shqiptare, nga ajo sa ato e kanë marrë porosinë e zgjedhjeve parlamentare të vitit 2006, sa do tregojnë respekt elementar ndaj popullit të tyre, sa do e mbrojnë atë nga qarqet politike, që argument demokratik kanë frikësimin e popullatës. Pra, partitë e këtushme shqiptare nuk do e kenë vështirë t‘i kompletojnë listat e kandidatëve për zgjedhjet e ardhshme parlamentarë, por si ta bindin popullin të dalë masovikisht në zgjedhje. E këtë, do duhet ta bëjnë kandidatët e ardhshëm, që do mbrojnë interesat e popullit në Parlamentin republikan, ata, të cilët qysh tani kanë vërshuar në selitë e partive shqiptare në Tetovë dhe ofrojnë e bëjnë çmos të përfshihen në listat e kandidatëve të mundshëm për përbërjen e ardhshme parlamentare. Kjo dëshmon se profesioni i deputetit bëhet gjithnjë e më tërheqës për aktivistët partiakë. Mbase për shkak se të jesh deputet, do të thotë të mos posedosh asnjë vlerë më shumë, përpos ta kesh të lëvizshëm gishtin tregues të dorës për të shtypur butonin për votim. Si dhe herë pas here, të thuash ndonjë fjalë "patriotike" për atë se sa të arsyeshme janë kërkesat e shqiptarëve të këtushëm, e sa të paarsyeshëm janë ata që pengojnë realizimin e tyre.

Sido që të jetë, këto zgjedhje parlamentare në Maqedoni do jenë shumë më interesante se ato të vitit 2006. Jo për shkak se kryetari i PDSH-së i paralajmëroi ato si "kasaphanë", ku kjo parti do e therë "capin e ardhur te dera", por për arsye se ato mbahen në një shtet me qytetarë të hutuar. Pra, në një shtet thuajse virtual, ku maqedonasit etnikë kanë humbur në mjegullën e problemeve etnike që kanë, e shqiptarët në shoqërinë e tyre, e cila ngutshëm kriminalizohet. E në një shtet të tillë nuk janë të besueshme as anketat, as disponimi i qytetarëve, por vetëm vullneti i Zotit. E vullnetin e tij, njerëzit kurrë nuk mund ta dinë.

Sa u përket anketave dhe disponimit politik të shqiptarëve të këtushëm, ato thonë se në bllokun politik shqiptar, këto zgjedhje bindshëm do i fitojë BDI. Pra, sa i përket fituesit, nuk duhen të priten befasi. Të papriturat duhet të ndodhin në garën për "vendin e dytë", që do zhvillohet mes BDSH-së së Bardhyl Mahmutit dhe PDSH-së. Ka të tillë që thonë se këto zgjedhje do shënojnë fillimin e defaktorizimit përfundimtar politik të PDSH-së, se në këto zgjedhje, kjo parti do duhet më në fund të paguajë llogarinë për "diktaturën demokratike" që dy herë me radhë ua imponoi shqiptarëve të këtushëm, e nga e cila përfitoi VMRO-DPMNE-ja maqedonase. Por, çkado që të thonë vëzhguesit e rrjedhave politike në shoqërinë e shqiptarëve të Maqedonisë, mbetet e vërteta se nëse këto zgjedhje do jenë të lira dhe demokratike, nëse do shtohet përqindja e shqiptarëve që do dalin të votojnë, ato do shënojnë ardhjen e partisë së re shqiptare në Parlamentin republikan - ardhjen e BDSH-së.
Por si deri më tani, fati politik i shqiptarëve të këtushëm nuk do varet gjithaq nga numri i partive të tyre parlamentare. As edhe nga numri i deputeteve qe do flasin shqip nga foltorja e Parlamentit. E ardhmja e shqiptarëve të Maqedonisë do varet nga ajo sa votuesi shqiptar e ka kuptuar se me votën e tij ai nuk bënë vetëm zgjedhjen e përfaqësuesit, por e dëshmon edhe pjekurinë e vet politike. Se duke votuar për listat partiake, ai dëshmon sa e ka kuptuar se baras me mjeshtërinë të jesh i zgjedhur, qëndron edhe mjeshtëria të dish të zgjedhësh, të bësh zgjedhjen e duhur. Ai që nuk e ka kuptuar se këto dy mjeshtri shkojnë bashkë, kurrë nuk do arrijë ta kuptojë se fjalimet e politikanëve janë të shkruar me lot për fatin e popullit, por kopshti i mirëqenies së të zgjedhurve të popullit, ujitet me djersën e votuesit.

[Aurusi]

Gruevski i mposhti shqiptarët

Shkruan: Kim MEHMETI

Zgjedhjet e parakohshme parlamentare në Maqedoni i fitoi Gruevski. Edhe atë, jo vetëm në bllokun politik maqedonas, por duke i mposhtur bindshëm e turpshëm edhe shqiptarët e Maqedonisë. Kuptohet, atë e arriti i ndihmuar nga PDSH-ja, e cila mbase edhe e ka ditur se për Gruevskin, shqiptar i mirë është vetëm ai që e dhunon shqiptarin. Edhe atë, për kohë dhe afat të caktuar. Duke qenë i tillë, Gruevski i lejoi asaj të bëjë ç‘të dojë me votuesin shqiptar gjatë fushatës parazgjedhore. Këtë ia lejoi kësaj partie edhe ditën e zgjedhjeve, sepse Gruevski e dinte se ç‘ka do që të bënte PDSH-ja me shqiptarët, ajo do të realizonte vetëm konceptin e tij politik: do të shpaloste vetveten si parti dhunuese e votuesit shqiptar, si parti që njollos popullin e vet si të dhunshëm e të pacivilizuar, e nga ana tjetër, do ta dobësonte BDI-në, e cila nuk kishte ndihmën institucionale që t‘i kundërvihej kësaj dhune. Pra, Gruevski kishte qëllim më të lartë se që mund ta kuptonin partitë shqiptare: donte rezultat të plotë në bllokun politik maqedonas dhe mposhtje sa më përbuzëse për shqiptarët e këtushëm.

Për ta arritur këtë fitore, Gruevski i filloi parapërgatitjet qysh në vitin 2006, kur shkeli mbi vullnetin shumicë të shqiptarëve të këtushëm dhe mbolli grindjen brendashqiptare. E që pastaj, të arrinte këtë që ka sot përballë vetes: dy parti shqiptare në dukje thuajse njësoj të dobëta. Dhe të vazhdojë të bëjë atë që është duke bërë këto ditë: të burgosë sa më shumë aktivistë edhe të PDSH-së edhe të BDI-së. Me qëllim që t‘i barazojë në fajësi që të dyja partitë dhe të shfajësojë vetveten. Me qëllim pra që t‘u dëshmojë të huajve se sa rëndë e ka me këto dy parti shqiptare. Pra, ai tani e zhvillon betejën e fundit drejt triumfit të tij të plotë: ua plotëson dëshirën të dyja partive shqiptare, të cilat kërkojnë ndihmën e tij, që të burgosë sa më shumë aktivistë të kundërshtarit politik. Dhe tani, ai u përgjigjet kërkesave të tyre: i burgos radhazi edhe ata që deri dje ishin të "pakapshëm" për policinë e tij, a në të vërtetë qëndronin pranë krerëve të PDSH-së, sa herë që ata bënin fotografitë grupore parazgjedhore, për ta bindur popullin se ku mbështetej forca dhe arroganca e tyre. Ai tani i mbush burgjet me aktivistë partiakë shqiptarë, që të mbulojë lëshimet e strukturave shtetërore që kishin për obligim të siguronin zgjedhje të lira e të qeta edhe për shqiptarët e këtushëm. Ai tani e shpall fajtor tërë një popull për atë që ndodhi edhe në regji të disa strukturave shtetërore.

Sido që të jetë, jeta do të vazhdojë edhe pas këtyre zgjedhjeve skandaloze e tragjike të parakohshme parlamentare në Maqedoni. Jeta nuk do ketë më asnjëfarë kuptimi vetëm për të riun e vrarë në fshatin Haraçin, në afërsi të Shkupit. Jeta do të ketë krejt kuptim dhe rrjedhë tjetër për familjarët e këtij të riu, si edhe për dhjetëra entuziastë të rinj partiakë që shijuan plumbin, apo tani shijojnë terrin e burgut. Jeta do ndryshojë për ata që u flijuan vetëm që të vazhdonte më tej jeta e parlamentarëve dhe ministrave të ardhshëm shqiptarë, të cilëve mbase edhe nuk do t‘u rikujtohet gjithaq shpesh se ulëset e tyre janë të njollosura me gjakun e të riut të vrarë nga Haraçina dhe me gjakun e dhjetëra të plagosurve të tjerë. Apo do t‘u kujtohet aq sa u rikujtohet politikanëve të sotëm gjaku i të riut Fatmir Jakupi nga fshati Kondovë në afërsi të Shkupit, të vrarë në vendvotim gjatë zgjedhjeve lokale të vitit 2000. Vrasje e cila dëshmon se shkupjanët, shumë më herët kanë ngrënë plumba për shkak të demokracisë "alla shqiptarçe", të ushqyer e të nxitur edhe nga strukturat shtetërore.

Pas të gjithave që ndodhën në vendbanimet shqiptare gjatë këtyre zgjedhjeve parlamentare të parakohshme në Maqedoni, u bë e dukshme ajo që disa e përsërisnin vite me radhë: se qarqet antishqiptare nëpër institucionet e këtij shteti, u lejojnë partive të këtushme shqiptare të "banditizohen", ta kriminalizojnë shoqërinë shqiptare, por vetëm me një kusht: nëse i mbajnë duart larg vendbanimeve të etnitetit maqedonas. Para se të fillonte fushata parazgjedhore, shumë njohës të rrethanave të këtushme politike, përsërisnin se në këto zgjedhje BDI-ja nuk do ketë përballë vetes vetëm aktivistët e PDSH-së, por edhe një pjesë të strukturave shtetërore, të cilat do t‘i barazojnë shqiptarët njësoj si fajtorë për atë që ua kurdisi shtetit. Por, këto vlerësime ishin të pavlefshme edhe për disa politikanë të "moderuar" të BDI-së, të cilët më me rëndësi e kishin sa herë do paraqiten në ekranet televizive dhe a do bëhen zëvendëskryeministra, se sa a do ta nxjerrin popullin nga kjo rrugë drejt vëllavrasjes. Thëniet se BDI-ja kësaj radhe duhet me vendosmëri të demaskojë strukturat shtetërore që ndihmojnë kriminalizimin e shoqërisë shqiptare, nuk kishin vlerë për disa partiakë të lartë të strukturave të BDI-së, të cilët e dinin saktësisht kur është Dita e Evropës, por nuk dinin asgjë për netët përplot trishtim të atyre që duhet të votonin për ata.

Cilatdo qofshin ambiciet e aktivistëve të partive të këtushme shqiptare, mbetet e vërteta se shqiptarët e Maqedonisë janë humbësit më tragjikë të këtyre zgjedhjeve parlamentare. Dhe që humbja të jetë më e plotë, kryetari i PDSH-së, atë e emëroi si "fitore më të lezetshmen" që e ka shijuar gjatë karrierës së vet. Shqiptarët e Maqedonisë edhe kanë mundë të habiten e të pyesin veten për cilën fitore flet kryetari i PDSH-së, por vetëm nëse kanë harruar se ai me kohë, edhe atë publikisht, i paralajmëroi se nuk e interesonte ardhmëria e partisë së tij, por rritja e popullaritetit të VMRO-DPMNE-së. Kështu që nuk kishte si mos ta ndjente këtë fitore të VMRO-DPMNE-së si "më të lezetshme" dhe si sukses personal. Dhe kështu e poshtëroi Tetovën, duke kremtuar këtë "fitore më të lezetshme" të vetën.

Sa i përket kremtimit të së dielës mbrëma të aktivistëve të PDSH-së dhe të VMRO-DPMNE-së në Tetovë, nuk ka dyshim se ai manifestim, shqiptarëve të këtushëm, ua rikujtoi ato që bëheshin në Beogradin e viteve të nëntëdhjeta, kur në Kosovë vriteshin të rinj shqiptarë, e Millosheviqi kremtonte në Beograd "fitoret" e arritura në Kosovë. Pra, në njëfarë mënyre, asaj nate, Tetova i ngjante Beogradit të dikurshëm. Dhe në këtë qytet, disa shqiptarë të PDSH-së dhe maqedonas të VMRO-DPMNE-së, të vëllazëruar, kremtuan fitoren e Gruevskit mbi shqiptarët, fitoren e paguar me një të vrarë, me dhjetëra të plagosur, me më se tridhjetë të burgosur. Fitore e cila mbase paralajmëron një ardhmëri të pasigurt për Maqedoninë. Ardhmëri e cila do mund t‘i çojë shqiptarët e këtushëm një ditë të thonë - ju faleminderit, por Maqedonia e Gruevskit neve nuk na nevojitet.

Shqiptarët e Maqedonisë humbën, por edhe si humbës tragjikë, ata do të kenë përfaqësuesit e vetë në Parlament, si edhe qeveritarë në kabinetin e Gruevskit. Sepse kështu e do rendi demokratik i Gruevskit, rend që ofron siguri institucionale për maqedonasit etnikë, e sa më shumë trishtim për shqiptarët. Dhe duke ndërtuar demokraci dystandardëshe, Gruevski u bë i shurdhër ndaj thirrjeve të BDI-së gjatë fushatës parazgjedhore që të frenonte strukturat policore që dhunonin popullin. Gjatë fushatës parazgjedhore, ai nuk donte të reagonte, sepse i trembej fitores bindëse të BDI-së. I trembej mundësisë që shqiptarët të kenë një subjekt të fortë politik. Dhe bëri çmos që kjo të mos ndodhë.

Përndryshe, sa i përket Ali Ahmetit, ai thuajse e ka fat jetësor që të mos ta shijojë kurrë të lehtën. Kështu që sa më shumë e përkrah populli, aq më të shumta bëhen qarqet antishqiptare që duan ta asgjësojnë. Se sa Ahmetit i beson dhe e përkrah populli, më së miri e dëshmoi mitingu madhështor parazgjedhor i BDI-së, i mbajtur në sheshin e Shkupit. E në këtë miting, shkupjanët e pritën dhe e përcollën Ali Ahmetin me ovacione që i ruajnë vetëm për njeriun të cilit i besojnë. Në këtë miting, shkupjanët i përcollën me duartrokitje përplot entuziazëm edhe fjalimin e Teuta Arifit dhe Izet Mexhitit. Por, ata e përcollën me fishkëllima Musa Xhaferin dhe me mospërfillje zëdhënësen e kësaj partie. Mbase duke dashur t‘ia përcjellin Ali Ahmetit porosinë se Shkupi është i gatshëm të hajë edhe plumba për të, por jo edhe për ata që vlerë të vetme kanë atë se "janë rritur me të" dhe mendojnë se kjo mjafton që të kenë ardhmëri të pakontestueshme politike.

Sa u përket shkupjanëve, ata janë barometri më i saktë i asaj se si qëndrojnë partitë politike shqiptare në Maqedoni. Edhe gjatë kësaj fushate parazgjedhore, ata u treguan qartë BDI-së edhe PDSH-së se deri ku kanë arritur. Kështu që për BDI-në e mbushën sheshin më të madh të Shkupit, e për PDSH-në e lanë zbrazur sallën ku krerët e kësaj partie shpresonin se do të realizonin paraqitje pompoze. Sallë të cilën krerët e PDSH-së e mbushën me tetovarët që i shëtisnin nga një vendbanim shqiptar në tjetrin. Mbase kësaj radhe krerët e PDSH-së me kohë e kishin kuptuar se Shkupi nuk gjunjëzohet aq lehtë. Apo kishin bërë çmos që ta gjunjëzonin Tetovën dhe t‘ia mundësonin Gruevskit të kremtojë fitore të dyfishtë: atë që e arriti në bllokun etnik maqedonas dhe mposhtjen tragjike që ua bëri shqiptarëve.

[Beran]

Kim e mar parasysh , fjalet e tua qe s'vlejn fare.