Fenomeni ''At'' Nikolla Marku

[Rina_87]

Nuk mundet nje grek te perfaqesoje popullin shqiptar, ne kete rast te komunitetit ortodoks, me mire se nje shqiptar, ne asnje instance qofte vendore, rajonale apo boterore. Nje grek nuk mundet t'i kuptoje shqiptaret dhe mentalitetin e tyre, sa mundet nje shqiptar.

Greqia dhe greket ende nuk e kane tejkaluar politiken e tyre kolonialiste, nacionaliste, andaj si te tille nuk kane aftesi dhe kapacitet te udheheqin ne menyre te drejte ndonje institucion te nje kombi tjeter dhe si rrjedhim nuk duhet tu lejohet nje gje e tille.

Se cfare mentaliteti ka Janullatosi dhe sa pak i ka kuptuar shqiptaret per keto 20 vite ne krye te kishes ortodokse shqiptare, mjafton me lexuar kete pjese nga intervista e tij.

Unë pyeta vetëm ortodoksët, nuk pyeta myslimanët dhe ateistët, nëse juve u pëlqen të rri këtu"

Më kërkuan ortodoksët shqiptarë që të rri këtu". Kështu e nis rrëfimin kryepeshkopi Janullatos, në lidhje me debatin që ka nisur mes klerit Ortodoks për drejtimin e kishës nga një kryepeshkop jo shqiptar. Në një intervistë për radion "Dojçe Vele", kryepeshkopi Janullatos rrëfen si rrallë herë arsyet që e detyrojnë të rrijë këtu. Ndërkohë që shton se nuk mund të flasin për punët e kishës Ortodokse deputetët apo njerëz që janë myslimanë.

Janullatos po na tregon ne shqiptareve se kush mund te flet e kush jo per kishen ortodokse shqiptare.

Shume transparent eshte Janullatosi ne komentet e tij cinike dhe arrogante.

Janullatosi duhet vet ta dije se nuk e ka vendin ne krye te kishes shqiptare, per faktin e vetem se nuk eshte shqiptar.

[pishtari]

Albo fishij se sa do qe ti fshin e verteta nuk mbulohet
historit e bukura besohen me te shumten e rasteve
po kur e verteta qendron dryshe histori e bukura i mer lumi
ordhodoksia feja qe dhe vet gregrit e urrejne

http://www.peekvid.com/video/322/4257/Part-005.html

[Seminarist]

Krahas fyerjeve qe tyryfyli trashaluq i Kombinatit, qe ma flet shqipen sikurse e basardojne rrugecerit fondamentaliste te lindjes se mesme anglishten, myslimani anti-perendimor Olsi i ka bere kreut te Kishes Ortodokse, Janullatos, po bashkangjis edhe nje tjeter, te shkrimit te tij "Hene turke per qiejt e Europes", ne adrese te Papes: "Ato nisin që me ish-ushtarin nazist – të kthyer në Papë, Benediktin XVI".

http://www.geocities.com/djalosh/Hena.htm

[Baptist]

Nuk replikoj me neo-mafien katoviciane, as me prodhime ish deputetesh socialiste e as me prodhime afaristesh.

Sifurisht. Ti komunikon me prodhuesit e neo-mafies katoviciane, dhe deputeteve e "afaristeve" socialiste.

[BARAT]

Nuk replikoj me neo-mafien katoviciane, as me prodhime ish deputetesh socialiste e as me prodhime afaristesh.

I krishteri:
"mesues neve pame nje person qe i ndiqte demonet ne emrin tende edhe e ndoqem, por si i tha Jezusi me pas? nese nuk e di, mesoje ne fjalen e Perendise!!!
Zoti te dhente syte e tij sepse je vertet qorr shpirteror!!!
Zoti paste meshire per ty!!!

Respekte

--------------------------------------------
Shpata e frymës


Foti Cici
Për të bërë të mundur ringjalljen e kombit imagjinar, sidomos atje ku është tharë pema e helenizmit, nuk mund të përdoret më Greqia, pikërisht se ajo nuk shkakton më efektet e kërkuara sot, edhe sikur të mos ekzistonte trysnia ndërkombëtare, apo konfiguracioni i Bashkimit Evropian. Përderisa shëmbëllesa e kombit nuk e ka më fuqinë e moçme, pra, u kërkua dhe u ngjiz një njeri-institucion, i cili ka dhuntitë për të mahnitur e hutuar, për t’u shngjyruar e për të manipuluar, aq sa ai vetë, në sajë të këtyre cilësive, kthehet në një përmendore mbinjerëzore. Zbritja e tij nga qielli mbikombëtar, përsëri në truallin e kombit, është e pamundur, sepse një çmitizim i tillë do të ishte rrënimtar për atë komunitet imagjinar, për ato aspirata që ky njeri-institucion frymëzoi e ushqeu pa kthim (Ikja do të jetë rrënimtare edhe për mjaft shqiptarë). Jo vetëm kaq, por në këtë realitet kulturor nuk ka më rëndësi nëse njeriu-institucion rron a vdes. Brenda përmendores-njeri fshihen e veprojnë shumë: Idetë e Mëdha! Kush mund të mohojë se një makineri e tërë, e përsëris, ndërkombëtare, nuk investoi në ngjizjen dhe imponimin e Janullatosit në Shqipëri?
Ky përçor i Idesë duhet të kultizohet me domosdo, për ta bërë më të lehtë bashkëlidhjen e versioneve të grekësisë. Është atje ku martohen dhuntitë dhe interesat, atje ku narrativa e përçarjes së hershme të njerëzve, me të cilën spekullojnë doktrinarët e helenizmit modern, pushon për pak, duke premtuar pajtimin e kombit, përndryshe i pamundur, shkrirjen e të gjitha versioneve helene, si më e mundshmja mënyrë për të zotëruar hartën e heterotopive. “Përsëri”, do të shtonin ideologët e rinj... Nuk ka më rëndësi cilësia e mëparshme e idhullit të ri në atë komb. Idetë shpirtërore lartësojnë çdo rrokës të Idesë së Madhe: E mirosin të zgjedhurin e komunitetit imagjinar, e shlyejnë atë prej të gjitha mëkateve dhe dobësive, e çiltërojnë dhe e fuqizojnë për një mision rrëfimtarie në rajon.
Mbas madhërimit, ky kryemisionar mëton hegjemonizimin e një zone shpirtërore a fizike, greke a jo greke, duke përqafuar strategji ndryshe, duke marrë përfundimisht anën e njërit version grekësie, ai që vlen më shumë në secilin rast, por duke i thithur e ushqyer më në fund të gjithë e të gjitha; me vetitë e kultit të tij imponues. Ushtrimi i këtyre mënyrave ndryshe, ndonjëherë me keqkuptime dhe përplasje të mëdha brenda botës greke, por dhe asaj shqiptare, ka shkaktuar ndeshje e viktima, por dhe pashmangshmërisht ka pohuar se në çështjet shqiptare ekzistojnë aktivisht disa versione helenizmi.
Kur rrezikohet loja kulturore, termat e politikanëve fqinjë, në orvajtje për të përjetësuar të zgjedhurin, domethënë idetë dhe planet e përçuara nëpërmjet tij, gjuha e tyre, pra, këtë herë duhet të huazohet nga feja; jo nga politika e as nga filozofia. Deklaratat e personaliteteve greke, për të pasur efekt të plotë, jo vetëm që nuk duhet të jenë të tërthorta, ndryshe nga stili i tyre dhe ndryshe nga gjuha e kryemisionarit, por duhet të nyjëtohen madje me terma shumë fetarë, liturgjikë, për të shkaktuar ngarkesë të drejtpërdrejtë sentimentale në popull, për të emocionuar e për të drithëruar zemrën e kombit: “Shqiptarët duan ta kryqëzojnë Anastasin!” Çfarë sendërgjimi!
Është e çuditshme që politikanë të cilët brenda Greqisë marrin pozita të përkundërta në lidhje me fenë, tej e ndanë shekullare, kur flasin mbi hartën e kombit imagjinar, shpërfytyrohen e përftojnë një rol çezaro-papnor, aq sa fjala e tyre tingëllon metalike, si këmbanë tempulli: “Shqiptarët duan ta kryqëzojnë!” Pam! - Pam! - Pam! Në çastin kur qeveria greke deklaroi diçka të tillë, xixëlloi kulti i Janullatosit. Ai u mbrojt hapur e bujshëm dhe u shestua si emblemë e Kombit pa emër, jo si i dërguari i Greqisë së sotme, sepse kjo Greqi zhgënjen dhe vetë të zotët, prandaj dhe Anastasios letrarizohet, që të kishërohet, pikërisht me terminologjinë e Pësimit të Krishtit në kryq; për të shenjtëruar misionin e rrezikuar, për të poetizuar atdheun imagjinar! Çfarë loje!
Pësimet e mëdha, vuajtjet mbi kryqin e lojës politike, me të vërtetë të dhimbshme këto për moshën dhe natyrën në pamje të brishtë të Janullatosit, e kanë hyjnizuar hierarkun, sigurisht nën çudibërjen e bamirësive në një tokë djerrë. Pësimet e kanë lartësuar për së gjalli në kanonin e shenjtorëve të Kombit, dhe përderisa ky komb imagjinar është njësuar me Krishtërimin, të paktën, i zgjedhuri në kryq nuk vuan si grek, por vuan si imitues i Krishtit. Në të njëjtën skenë imagjinare, sepse nuk është kurrë reale, shqiptarët kryqëzues ngjyhen si armiqtë e dëshmorit të gjallë të Krishtit, të cilët armiq, ashtu si e keqja, nuk kanë kombësi, sepse janë “mosmirënjohës, tradhtarë e të pabesë”, për të përmbushur kështu profecinë, për të bërë të besueshme tablonë sendërgjuese.
Në këtë çast përuljeje e vetëzbrazjeje, Anastasios përnjimendsh takohet me të parët e kombit të tij tokësor, në biseda me dyer të mbyllura, që të arrijë në plotërinë e dëshiruar qiellore, duke rrezatuar për besimtarët vetë Krishtin që vuan! Edhe pse “nuk ka profet që pranohet në atdheun e tij”, Zoti bën çudira... Mbas takimeve zyrtare, ai që vetëm pak më parë ishte vajtimtar e qaraman “nga frika e judenjve” andej, kthehet tanimë përkëtej dhe shquan me një vështrim habitor “popullin e Perëndisë”. Atit të hirshëm i këputet shpirti kur e gjen popullin prapë të përvuajtur, të mjerë e në nevojë, siç e katandisën të pafetë. Ai përlotet, ngre sytë në qiell, bën kryqin dhe lutet. Çfarë improvizimi!
Gjithsesi, ai e do kaq shumë “popullin e Perëndisë”, pa dallim feje, saqë ata që shquajnë lojën e tij, janë ata që pengojnë përhapjen e dashurisë dhe të shërbesës për këtë popull të pafat, këtu ku “providenca hyjnore” e solli të vuajë, të kryqëzohet dhe të vdesë. Kritikët, pra, përderisa rrezikojnë misionin, nuk cilësohen si kundërshtarë të Janullatosit, por si “armiq të Kishës!” Jo më kot Enver Hoxha, i cili e deshte popullin shqiptar njësoj, ose pak më shumë se dërgata greke, kundërshtarët e tij i quante “armiq të popullit”, prandaj dhe qortimet e ndëshkimet ishin “në emër të popullit”. Apo mos Enver Hoxha ndërtoi në Shqipëri më pak se Janullatosi?
Ata që nuk kanë studiuar literaturë mbi manipulimin mendor, domethënë atë disiplinë të psikologjisë që hulumton kultet fetare e politike, kujtojnë se Enveri i quante kritikët “armiq” për demagogji e për çoroditje, në një kohë kur diktatori e besonte këtë me shumë sinqeritet: Kritikët e regjimit ishin armiqtë e shqiptarëve, armiqtë e popullit të tij! Në zemrën e tij, diktatori besonte se ishte lindur pikërisht për atë popull. Për më tutje, lotët e Enverit në takimet me popullin e tij, ishin lotë të sinqertë dhe jo lotë të shtirur a, për më keq, lotë sentimentalë. Si parantezë e kësaj, shqiptarët, nëse duan të mbrojnë vetveten dhe fëmijtë e tyre nga trushpëlarja, duhet të pranojnë se metodat e kultit dhe të manipulimit të mendjes janë shumë të vjetra në historinë njerëzore, shfaqen me të njëjtat shenja dhe nuk janë aspak ekskluzive. Për të mos harruar dhe tjetrën, se shqiptarët duhet të ruhen nga ata që përmendin shpesh emrin e popullit...
Për të kuptuar mirë një qëndrim të tillë, dualist, të Janullatosit, domethënë pajtimi kaq i papajtueshëm midis ortodoksisë, grekësisë, shqiptarësisë, si dhe shumë nominalizmave të tjerë, le të lexojmë profesorin e studimeve greke-moderne, Dimitris Tziovas, i cili në esenë e tij “Nominalizmi i grekësisë”, këmbëngul pikërisht në dualizmin e identitetit grek, si tipar kulturor në Greqinë e re. Në botëkuptimin grek ky dualizëm “ngjan me një tablo arti, të cilën nëse e sheh nga njëra anë, të jep një pikturë, por nëse e sheh nga ana tjetër, të jep një pikturë tjetër, edhe pse është e njëjta tablo”. I tillë është dhe portreti i Janullatosit; i dypikturshëm, prandaj dhe i dyfytyrshëm.
Për më tutje, në vijim të këtij dualizmi të kryepeshkopit, por dhe të shtetarëve grekë, domethënë në qëndrimin e këtyre të fundit tepër shekullar në Greqinë shtetërore, por tepër çezaro-papnor në Greqinë imagjinare, le të kujtojmë se dy vjetët e fundit, siç u cek më sipër, pati dy ngjarje ndërkishtare që e ekspozuan turpshëm Greqinë. E para ishte shkungimi i Kryepeshkopit të Greqisë, Kristódhulos, nga Patrikana greke e Stambollit, gjë që u rivendos me tërheqjen e menjëhershme të primatit të Athinës. E dyta ishte shkungimi i Patrikut të Jeruzalemit, Irinéos, nga sinodi i Patrikanës greke të Jeruzalemit, i cili përderisa nuk u bind, u shfronëzua nga qeveria greke, duke sajuar një sinod “panortodoks” në Stamboll. Të dyja këto episode, nuk kishin të bënin me larje hesapesh personale, siç u përpoq të manipulojë opinioni zyrtar grek, as bëhej fjalë për kátharsis në kishë, gjë që mbetet një alibi. Incidentet ndërgreke treguan se opinionet/versionet e ortodoksisë greke janë të gjalla dhe se pikërisht këto rryma spirituale, me ngjyra të qarta politike, bekojnë e trashëgojnë versione grekësie.
Përderisa misioni grek në Shqipëri është i imponuar, as Janullatosi nuk ka fuqi të ndalet. Në fakt, me këtë përqasje kulturore, kryepeshkopi mund të mos gënjejë kur thotë se nuk kishte dijeni për zhvarrosjet në Përmet. Sepse nuk dihet kush është ai që bën lojën e vërtetë në drejtimin e KOASH-it, me apo pa dijeninë e imtë të kryepeshkopit. Sidoqoftë, le të mos jemi naivë. Makineria që investon në ngadhënjimin dhe përjetësimin e këtij “shenjtori”, këtë herë kërkoi zhvarrosjet e shqiptarëve ortodoksë, dhe e bëri këtë për të mbushur cenotafët e një nekropoli të saposhestuar, për të zgjuar kujtesën kulturore, për të shpluhurosur hartën heterotopike. Atje ku pak më parë s’ishte e mundur!
Qysh kur në Greqi u shfaqën disa opinione mbi nocionin e kombit, u bënë disa ortodoksí, me pasojë skizmën brendagreke në vitet 1830-1850, duke pasur si fillim mosnjohjen e autoqefalisë greke për shumë vjet, dhe si përfundim lëshimin e tomosit nga patrikana e Stambollit, për kishën “motër” tashmë të Athinës. Ky ishte një akt në dukje i papritur, por me vegime për larminë e opinioneve të grekësisë, të versioneve të helenizmit. Është loja e re e influencës, për të cilën mendimtaria shqiptare ngre supet... Nuk ekziston asgjë e shkruar nga kjo bibliografi tek ne, për të ndriçuar veprimtarët që besojnë se janë lindur për të kumtuar mbi çështjet greke.
Edhe pse studimet greke-moderne kanë ecur kaq shumë, me katedra në universitetet më të njohura të Amerikës së Veriut dhe të Evropës, me botime të shumta studimesh të mirëfillta, me revista akademike, prapëseprapë, kjo literaturë e denjë nuk është e pranishme tek intelektualët e lëmit shqiptaro-grek, prandaj dhe nuk shohim shenja në frymën e këtyre autorëve, në shkrimet e tyre shqip e greqisht. Sigurisht që një përqasje e tillë kulturore nuk është e lehtë, sepse kjo vjen ndesh me mendësinë zotëruese në Greqi dhe në Shqipëri, duke shkaktuar jo vetëm pasoja të natyrës praktike, por dhe konflikte me gjithçka që kemi mësuar më parë; me vetë përmbajtjen tonë. Sidoqoftë, vetëm një përqasje e tillë do të na ndihmonte për të dalë nga folklorizmi dhe nga trajtimi bardhezi i këtij lëmi të ndërlikuar e kaq interesant.
Përqafimi i një mendimtarie të tillë do të ndihmonte edhe për t’u çliruar nga pozicionimet e qëllimshmërive politike, siç ndodh me ata intelektualë shqiptarë në Greqi, të cilët janë zgjuar pikërisht nga kjo literaturë, por që nuk kanë fuqi të ngrihen mbi një realitet që kujtuan se do të ishte kalimtar në jetën e tyre. Në fakt, jeta e tyre është një jetë shpirtkëputëse... Më së fundi, lexime të tilla do t’i ndihmonin zelltarët e të gjitha ideologjemave tona kombëtariste, për të shkodizuar lojën e Janullatosit në rajon. Më mirë vonë se kurrë!
Le të përfundojmë këtu me kujtesën se të gjithë grekët e interesuar për Shqipërinë, pavarësisht nga versionet e ndryshme të grekësisë, pavarësisht se sa e duan a sa e urrejnë njëri-tjetrin, kanë të njëjtën dashuri për atdheun e tyre, por secili ka fjalësin e tij, sipas ideologjemës ku përket, për t’u shprehur konvencionalisht ndryshe, sepse jo vetëm konceptimi dhe harta e këtij atdheu është ndryshe, por dhe lufta për të është shumë ndryshe. Përplasja e përhitjeve, ndërgjymtyrimi i tyre, kjo deledhí e kombit imagjinar, pra, fle e zgjohet por nuk jep shpirt, përderisa Ideja e Madhe nuk është më ideali i të çarturve, për të rimarrë Kostandinopojën, por potenciali i karismatikëve: Me shpatën e frymës!
(Marrë nga libri Midis shqiptarësisë dhe grekësisë – nga bujtja e Nolit tek zhvarrosjet e Përmetit, Globus R, 2006, f. 334-341)

Shkrimi eshte botuar, me date 31 maj ne gazeten "Albania"

[BARAT]

Idrizi leter Janullatos: Mbani meshe per camet

21/06/2007 - 11:27-balkanweb
• Duke folur nga foltorja e kuvendit deputeti socialist, tha se kerkesa e tij vjen ne emer te gjithe komunitetit cam I cili po pergatitet te organizoje nje sere aktivitetesh

Deputeti Shpetim Idrizi, I ka derguar sot nje leter te hapur kreut te Kishes ortodokse ne Shqiperi Janullatos, qe ne 27 qershor, diten kur 63 vjet me pare nisi genocidi ndaj popullsise came te mbaje nje meshe per viktimat e atij genocidi. Duke folur nga foltorja e kuvendit deputeti socialist, tha se kerkesa e tij vjen ne emer te gjithe komunitetit cam I cili po pergatitet te organizoje nje sere aktivitetesh. Idrizi u beri me tej thirrje deputeteve te merrnin pjese ne perkujtimin e viktimave te genocidit cam.
Ne perkujtim te ketyre viktimave Partia per Drejtesi dhe Integrim do te organizoje nga data 23-27 nje sere aktivitetesh aktivitetesh kulturore dhe politike. Me i rendesishmi nder ta eshte marshimi tradicional ne kufirin Shqiptaro - Grek te Qafe Botes ne datat 23 dhe 24 Qershor.

[BARAT]

Një meshë për masakrën e Çamërisë, Hirësia Juaj

Shpëtim Idrizi

Data 27 qershor është një datë mjaft e rëndësishme për komunitetin çam. Kjo ditë është e njohur zyrtarisht nga Kuvendi i Shqipërisë si Dita e Gjenocidit ndaj Popullsisë Çame. Në respekt të kësaj dite dhe të gjithë atyre që u vranë e u masakruan padrejtësisht, komuniteti çam organizon ditën e shtunë një pelegrinazh tashmë të bërë traditë, drejt Qafë-Botës, portës nga hynë çamët në Shqipëri. Gjithashtu, në kujtim të viktimave të pafajshme do të bëhen homazhe në varrezën masive të Klloqes. Do të ftoja të gjithë kolegët deputetë dhe shqiptarët t‘i bashkohen këtij pelegrinazhi përkujtimor në respekt të 4250 viktimave të pafajshme.

Komuniteti çam, për nderimin e viktimave, u është drejtuar komuniteteve myslimane, katolike dhe ortodokse, me kërkesën që të organizohet një ceremoni fetare e përbashkët përkujtimore, në përshpirtje të tyre. Deri më sot, kësaj kërkese i janë përgjigjur pozitivisht vetëm Komuniteti Mysliman dhe ai Katolik. Në emër të komunitetit çam dua të falënderoj publikisht përfaqësuesit më të lartë të këtyre dy komuniteteve fetare për mirëkuptimin dhe mbështetjen që i dhanë kësaj nisme. Kjo është arsyeja që po i drejtohem me një thirrje dhe një letër të hapur drejtuesit të komunitetit ortodoks, Hirësisë së tij, z.Janullatos, letër që do të jetë e botuar edhe në media.


Hirësisë së tij, Kryepeshkopit Janullatos

Tiranë


I nderuar Hirësi!

Po ju drejtohem ju me këtë letër të hapur, jo vetëm si një deputet i Parlamentit të Shqipërisë, jo vetëm si përfaqësues i një force të rëndësishme politike në vend, por dhe si anëtar i një komuniteti, që prej pothuajse 63 vjetësh, po vuan një nga kalvaret më të tmerrshme që njerëzimi ka njohur gjatë historisë së tij, atë të mohimit forcërisht të vendlindjes së tyre.

Po ju drejtohem Ju, me bindjen, se si njeri i zotit dhe si njohës i mirë i raporteve shqiptaro - greke, ju do të bëni ç‘është e mundur që një padrejtësi e vjetër të shndërrohet në një urë të mundshme bashkëpunimi, integrimi dhe pse jo miqësie mes dy vendeve tona.

I nderuar Hirësi,

Unë i takoj një familjeje, që plot 63 vjet më parë, si në skenat biblike, është detyruar të ecë ditë e natë në këmbë, për thuajse një javë, nga vendlindja e saj, Margelliç të Çamërisë, shtëpia ku kishin lindur të parët e mi e ku jetonim prej shekujsh, drejt kufirit shqiptar.

Për shumë vite më radhë, madje po aq fort ende sot, ai rrugëtim i trishtuar, në mes të shekullit XX, ka shënjuar jetën e gjithë pjesëtarëve të familjes sime. Ajo nuk ishte një ecje e vetmuar e një familjeje, ajo ishte ecja e mbi 28 mijë çamëve, në një kolonë kilometrash të gjatë. Ata iknin me trishtim, dhimbje e dhunë drejt Shqipërisë, duke lënë pas trojet e tyre të djegura, shtëpitë e shkatërruara, të afërmit e vrarë dhe varret e të parëve të dhunuara nga bandat e Napoleon Zervës, e të tjerëve.

I nderuar Hirësi,

Në atë rrugëtim ecte edhe im atë, fëmijë njëvjeçar, që nuk kuptonte dhe nuk e dinte se ajo javë do të ishte momenti që do të shndërronte jetën e një komuniteti të tërë, do t‘i linte ata pa atdhe, pa simbolet e së shkuarës dhe peng të një politike kriminale të spastrimit etnik.

I nderuar Hirësi,

Për ta kuptuar më mirë tragjedinë, po ju përmend disa shifra që janë zyrtarizuar në Kongresin Çam, të vitit 1945, që njihen dhe sot si shifra zyrtare. Më 27 qershor 1944, në Paramithi, bandat e Gjeneral Zervës, vranë 800 burra dhe 230 gra. Në Pargë, po atë ditë, vranë e masakruan 130 vetë, burra e gra. Në gusht 1944, në Filat, po këto banda vranë 196 burra dhe 61 gra. Në mars 1945 po në Filat, u vranë 142 burra dhe 154 gra. Në total, vetëm gjatë 8 muajve u vranë pa asnjë shkak, në shtëpitë e tyre, 1270 burra dhe 350 gra, ose 1620 vetë gjithsej.

Po ju kujtoj edhe diçka tjetër. Në rrugëtimin e gjatë, në kolonën e së cilit ecte edhe im gjysh e im atë 1-vjeçar, kanë vdekur nga lodhja, etja dhe uria, plot 2400 vetë dhe kanë humbur 230 të tjerë. Në fund, në bilancin e atyre 9 muajve, në Çamëri qenë vrarë, kishin vdekur nga dhuna ose qenë zhdukur, plot 4250 vetë.

Nuk dua t‘i hyj bilancit ekonomik të kësaj masakre, sepse përpara jetëve të njerëzve dhe mbetjes pa atdhe, ai ka pak rëndësi. Por, po ju kujtoj se në atë kohë, janë shkatërruar plot 5800 shtëpi me gjithë pasuritë që ato kishin. Sipas të dhënave të Grupit Ndërkombëtar të Krizave, pasuria e çamëve në Greqi në atë kohë, kapte shifrën 300 milionë dollarë amerikanë, ose e përkthyer në shifrat e sotme, plot 2.3 miliardë dollarë.

Po ju kujtoj hirësi, se pasuria jonë atje, përfshi edhe atë të familjes sime, e bllokuar padrejtësisht dhe forcërisht nga shteti grek, është sot, më e madhe se gjithë ndihma ekonomike që Shqipëria ka marrë nga bota që nga viti 1990 e deri sot!

I nderuar Hirësi,

Jua rendita të gjitha këto fakte, për të kuptuar edhe ju përmasat e kësaj drame, përmasat e dramës së atyre njerëzve si im gjysh, që u larguan dhe nuk u kthyen më kurrë në atdheun e tyre. Jua përmenda, për të kuptuar edhe ju, se ajo që unë kërkoj nga ju si njeri i Zotit është fare e vogël përballë kësaj tragjedie.

Unë nuk po ju kërkoj ndërmjetësimin me shtetin grek, as të drejtat e popullsisë çame, sepse ne jemi të bindur ta bëjmë këtë, sipas të gjitha rregullave dhe ligjeve ndërkombëtare, duke ju drejtuar të gjitha instancave kombëtare dhe ndërkombëtare.

Por, ajo që ju kërkoj unë është fare e thjeshtë. Është një kërkesë e përsëritur, që jua kanë bërë Ju, Arqipeshkvit Katolik, Rrok Mirdita, dhe Myftiut të Shqipërisë, anëtarët e shoqatës sonë e që ata e pranuan me kënaqësi.

Ajo që ata dhe unë kërkojmë dhe që s‘kemi marrë ende një përgjigje prej jush, është fare e thjeshtë dhe njerëzore në thelb. Midis atyre 4250 të vdekurve, ka pasur shumë çamë ortodoksë. Ata ishin pjesëtarë të një komuniteti, që nuk po përzihej nga trojet e tij për hir të fesë, por për hir të etnisë së tyre. Por duke qenë se përpara Zotit, ortodoksë, myslimanë apo katolikë jemi njësoj dhe meqë bëhet fjalë për jetë njerëzore,

Ju lutem Hirësi, më 27 qershor, në ditën e gjenocidit të madh ndaj çamëve, ose thjesht në ditën e tragjedisë së tyre, të mbani një meshë përshpirtje për ta. Ju lutem Hirësi, mbani një meshë përkujtimore, bëjini thirrje Zotit, që ashtu siç dhe unë shpresoj, të tregohet me ta në atë botë, shumë më dashamirës sesa u treguam në këtë jetë…

I nderuar Hirësi!

Duke shpresuar në mirëkuptimin tuaj, uroj që heshtja të mos pasojë këtë letër publike dhe që ju, si autoriteti më i lartë i Kishës Ortodokse Shqiptare, të merrni parasysh kërkesën time. Kjo është kërkesa e një anëtari të komunitetit çam, që përkujtimin e të parëve të tij, shpreson ta gjejë edhe te një meshë përshpirtjeje e juaja.

Ju lutem Hirësi, pranoni komplimentet e mia më të mira.

[andi podvorica]

Cfare hiresia e atij qeni grek, a ma shume ia don te miren kesaj kishe ortodokse nje SHQIPTAR apo nje GREKOMUT. E kam nje pytje per ju sherbetoret e greko-muto-pederav ,hajt shkoni e provoni ta fusni ndonje shqiptar ne krye te kishes se orangutanve ne GREKOMUTI te shohim se cka po ndodh me juve.
p.s edhe dicka na lodhet mo me keta muta greka bre ju ****** nonen rend juve qe i doni.

[Faik]

Ortodoksia shqiptare flet shqip “falë” alfabetit grek!
Data: 08-01-2008 në orën 10:43:36 EST
Kategoria: Komente

Nga:Genc LLAKAJ

Prej më shumë se një dekadë e gjysëm, në Shqipëri, mbretëron opinioni i instiktit të një inferioriteti artificial ndaj çdo fenomeni. Do të ishte naivitet lënia jashtë këtij konstatimi e çështjes ortodokse. Lidhur me këtë besim shtrojmë këtë pyetje: Si është e mundur që ortodoksia shqiptare të flas në shqip nëpërmjet ortodoksisë greke?

Le të përmendim disa nga faktorët më negativ që e favorizojnë këtë "pushtim" apo tjetërsim vlerash të këtij besimi fetar: politika jonë naive, Akademia e Shkencave e cila deri dje qeshte e qante greqisht (z.Popa, ish-drejtuesi i Akademisë së Shkencave e di se çfarë dua të them) dhe disa media kombëtare që kinse papagallojnë relitetin. Atëherë, duke parë se Ortodoksia Shqiptare ndodhet brenda mureve të mësipërm të cilët mbrojnë me fanatizëm këtë pushtim vlerash, vlerësoj normal faktin që shqiptarët ndihen inferior, të çarmatosur dhe si rrjedhim të paaftë përballë kësaj tragjedie. Siç rezulton, shohim se ortodoksia de jure apo klinikisht jeton në Tiranë nën përfaqësinë e Janullatosit, ndërsa defakto apo natyrisht ky besim fetar mbijeton diku gjetkë, ndoshta në Elbasan nën përfaqësinë e një kleriku të thjeshtë - At Nikolla Markut.

Mesa duket, vërejmë dy standarte të trajtimit të saj: Standartin që justifikon mungesën e legjitimiteti të aspiratave shpirtërore të një populli dhe standartin që përjashton aftësitë menaxhuese të ndjenjave të tij në lidhje me besimin ortodoks nga një klerik shqiptar. Ky handikap artificial dhe rrezikshmërisht i qëllimshëm, pikë së pari, merr kurajo nga neglizhenca e politikës sonë e rrjedhimisht pasqyrohet te shqiptarët që vetëviktimizohen, në rastin konkret të mos jenë në gjendje ta udhërrëfejnë Autoqefalinë Ortodokse. Këtë mangësi po e shfrytëzojnë me dhelpëri disa struktura shoviniste greke të cilat duke e mbështetur jo vetëm moralisht, por dhe financiarisht Autoqefalinë Shqiptare për qëllime që tashmë dihen, po e dirigjojnë atë, nëpërmjet një pashaporte shqiptare-fallco dhe një vize po të tillë nga Athina, drejt një rruge parrugë.

Ky kah lëvizës i stimuluar sforcërisht që, së pari synon largimin e shqiptarëve nga vetvetja apo nga origjinaliteti shqiptar i kësaj feje, po rishpluros ëndrrën e sëmurë të megali-idesë, pra të të ashtuquajturit "Vorio-Epir." Ja pra pse shqetësohet At Nikolla në lidhje me prezencën e Janullatosit dhe kinse ortodoksinë mëmë të importuar nga Greqia. Ai dhe shumë shqiptarë të ndershëm janë "kurioz" të dinë përgjigjet e pyetjeve të mëposhtme: Cili është qëllimi real i Janullatosit këtu dhe përse një "klerik" grek duhet medoemos të vazhdojë të jetë në krye të Autoqefalisë Shqiptare dhe jo një shqiptar në krye të saj?

- Çfarë lidhje ka përfaqësuesi i Ortodoksisë së një shteti laik si ky yni me politikën greke dhe me antishqiptarin e tërbuar Nikolas Geixh?

- Ku qëndron qëllimi i Janullatosit në ndërtimin e kaq shumë kishave (flitet për miliona dollarë) saqë së shpejti numri i tyre do të kalojë edhe vetë numrin e besimtarëve ortodoksë?

Duke marrë në konsideratë se, një përfaqësues i çfarëdolloj bindje fetare qoftë, duhet të "notoj" në të njëjtën gjatësi vale me ndjenjat, aspiratat apo dëshirat e besimtarëve të vet dhe realitetin e ortodoksisë sonë, konkludojmë se: Autoqefalia Shqiptare dhe kreu i saj jo vetëm nuk përfaqësojnë shpirtërisht besimtarët shqiptarë, por më e keqja është se s'kanë as plan afatshkurtër e as afatgjatë ta nisin një gjë të tillë.

Fakte për indiferentizmin, përçmimin dhe qëllimet antishqiptare të Janit e të KOASH ndaj ortodoksve shqiptarë ka me bollëk, si më poshtë: Në vitin 1997 kur në vendin e shqiponjave, ndër gjithë shqiptarët (sigurisht edhe ata të fesë ortodokse) kishte shpërthyer epidemia e vëllavrasjes, prezenca private e Janullatosit në Athinën zyrtare, ishte çuditërisht e shpeshtë. Qëllimi i atyre takimeve tashmë dihet: Rimonti i motorit të vjetëruar të "megaliidesë" dhe vënia në lëvizje e tij nëpërmjet karburantit që historikisht ka prodhuar përçarja e shqiptarëve. Më 4 tetor të 1998-ës, kur në qëndër të Evropës masakroheshin barbarisht qytetarë të moshave dhe gjinive të ndryshme, në skajin tjetër të saj (në qëndër të Moskës) Janullatosi deklaron: "Bombardimet amerikane ndaj makinës ushtarake serbe në Dardani duhet të parandalohen." Sipas tij, gjenocidbërësit milosheviçian nuk duhet të ndëshkoheshin, përkundrazi, të kritikoheshin. Teori kjo, që me siguri Janullatosi e ka përvetësuar nga interpretimi katolik i Biblës që thotë: "Kur të qëllojnë në njërën faqe, mos kundërvepro, por kthehu tjetrën".

Në qershorin e 2007-ës, edhe pse Kryepeshkopi Anastas ishte i ftuar nderi në Qafë Bot (një dëshirë e mirë kjo e deputetit Shpëtim Idrizi për ruajtjen e bashkëjetesës fetare) të mbante meshën e rradhës për respekt të popullatës çame të masakruar barbarisht nga makina fashiste e N. Zervës, ai nuk denjoi të shkonte as si Janullatos (gjë që pritej), por as si kre i Autoqefalisë Shqiptare.

Ishte po ky përfaqësues i fesë Ortodokse Shqiptare me origjinë, kombësi dhe nënshtetësi greke, që nuk mori në konsideratë respektin ndaj shqiptarëve të zhvarrosur në Kosinë të Përmetit (dy vjet më parë) dhe aq më pak dhimbjen e familjarëve të tyre. Zhvarrime këto nën pretekstin se aty gjendeshin eshtrat e ushtarëve të origjinës së tij. Edhe këtë herë ai vet dhe institucioni që drejton, treguan se jo vetëm nuk përfaqësojnë besimtarët ortodoks të mbidheshëm, përkundrazi, janë të aftë (siç edhe vepruan) të zhvarrosin e të rivrasin ata të nëndheshëm. Metoda fashiste greke të llojit të mësipërm, ndoshta më të hidhura, janë aplikuar edhe me heronjtë ortodoks të viteve 1821 (në revolucionin modern grek) si Theodhori Bythguri (apo Kollokotroni në greqisht), Laskarina Bubulina, Odise Andruçi, Gjergj Karaiskaqi etj, të cilët edhe pse luftuan për Greqinë (si nënshtetas të saj), u vranë pabesisht nga vet ortodoksët e sëmurë grekë, vetëm se ishin të një kombësie tjetër, asaj shqiptare.

Pra, kjo është njëra anë e medaljes. Tjetra anë e saj përfaqësohet me figurën më të shkathët që po barazpeshon të keqen Janullatos, klerikun patriot At Nikolla Markun. Këtë hero të shqiptarizmës mund ta krahasoj pa hezituar me dy figura të mëdha të kombit tonë: Papa Kristo Negovanin (që u masakrua barbarisht në 12 shkurt të 1905-ës nga tipa si idhulli i Janullatosit, Kozma Etoli) dhe Baba Ali Tomorrin (që u pushkatua nga antishqiptarët në 14 janar të 1948-ës). Të dy këta klerik, ashtu si dhe At Nikolla sot, u sakrifikuan për ruajtjen e identitetit kombëtar dhe të besimit shqipëtar. (Edhe pse i pari ortodoks e i dyti bektashian).

Më fundi, mendoj se nuk duken aq të rastësishme lidhjet shpirtërore të "Janit" me armikun më të madh të gjuhës shqipe Kozma Etolin, dashuriçkat "Vorio-Epirote" ndërmjet tij dhe antishqiptarit Nikolas Geixh dhe ardhja e katapultuar e këtij zotërie në krye të Autoqefalisë Ortodokse Shqiptare, kur fare mirë dihet se shteti i tij i origjinës është në gjëndje lufte me shtetin ku ai "punon." E megjithë këto fakte të mësipërme që flasin me gjuhën e realitetit dhe që nuk ka logjik të dëgjohen në greqisht, vazhdon ende të himnizohet përralla e Janullatosit (si përfaqësues i KOASH) nga shteti Shqiptar dhe nuk merret në konsideratë puna sublime e klerikut shqiptar At Nikolla Marku, i cili kërkon nëpërmjet rrugës morale dhe logjike përfaqësimin e Ortodoksisë nga vet shqiptarët.

Pra, për çka u tha më sipër, kujt duhet ti ngelet qejfi: ortodoksëve shqiptarë e At Nikollës apo A. Janullatosit e ortodoksve grekë?

Nuk më ngelet gjë tjetër veç t'u rikutoj "Kozma-Janëve" në fjalë Fishmanin që thotë: "Kush fyhet, me kë, kur dhe për çfarë?

http://www.lajmishqip.com/modules.ph...print&sid=3462

[RedDardan]

Pse Himara ka nje vije ndarese ne harte? Per te njejten arsye qe edhe Devolli apo Kucova kane nje vije ndarese nga rrethi perkates, pasi harta e dioqezave te Kishes nuk eshte harta politike e Shqiperise. KOASH e shtrin autoritetin e vete administrativ dhe shpirteror ne rang dioqezash dhe Himara ben pjese ne Dioqezen e Gjirokastres mos gaboj, ashtu si Devolli ben pjese ne Dioqezen e Korces, ashtu si Kucova ben pjese ne Dioqezen e Beratit.

Pse faqja zyrtare e Kishes eshte edhe ne greqisht dhe ne anglisht?

Pasi a) brenda KOASH ka edhe minoritare greke si besimtare orthodhokse qe gjuhe te nenes kane greqishten, Himara shembulli me i mire per kete. b) edhe te gjithe greqisht-folesit ne bote duhet te mesojne historine e ringjalljes shpirterore te KOASH ne keto 2 dekada c) gjuhet e huaja, eshte menyra se si KOASH komunikon me Kishen Orthodhokse ne bote dhe me te gjithe ato shoqata e organizata qe kane treguar interes per te ndihmuar ne sponsorizimin e projekteve te Kishes duke dhene donacione.

Sic thote vete Kryepiskopi Anastas me te qeshur, "te jesh Kryepiskop i KOASH do te thote te jesh edhe Kryelypesi i KOASH ne bote".

Tjeter, cfare keni deshire te mesoni?

Albo

pse se kan vene edhe ne italisht meqe ka shume ortodoks arberesh ne shqiperi dhe puglia ?!.....