Analfabetizmi dhe braktisja e shkolles ne Shqiperi !

[ALBA]

Braktisja e shkollës, kryesisht në zonat rurale

"Dukuria e braktisjes së shkollës, vihet re kryesisht në zonat rurale. Ajo ndodh si pasojë e problemeve social-ekonomike të zonës dhe familjeve, emigrimit, por ka edhe raste si martesa, vdekshmëria, arsye shëndetësore, etj.", theksojnë specialistët e ministrisë së Arsimit.

Nxënësit të cilët kanë braktisur shkollën për shkak të emigrimit janë 5 698 nga 10 000 që kanë qenë një vit më parë. Por krahas kësaj ka nxënës, të cilët janë kthyer në atdhe, megjithëse numri i tyre është më i ulët, 748 nga 2 000 që kanë qenë një vit më parë.

Qytetet me braktisjen më të lartë janë Kukësi me 5.9 për qind (772 nxënës); Mallakastër me 5.4 për qind (340 nxënës), Peqin me 5.7 për qind (367 nxënës ), Dibra me 4.9 për qind, etj.. Në vitin 1989 zgjatja mesatare e shkollimit ishte 11,6 vjet, por deri në vitin 2000 ra në 8,5 vjet, që do të thotë një humbje mesatarisht tre vjet shkollim në një dekadë! Niveli i regjistrimit në shkollë ka rënë edhe për arsimin parashkollor dhe atë të mesëm. Shifrat konstatojnë ulje të ndjeshme, përkatësisht 37 për qind dhe 36 për qind (në krahasim me vitin 1990). Zonat peri-urbane kanë një ndjekje të shkollës nën mesataren, pranohet se aksesi dhe cilësia e shkollimit janë problematike në to.

Shkaqet e braktisjes së shkollës janë të ndryshme për nivele të ndryshme të arsimit. Në arsimin parashkollor braktisja lidhet me mbylljen e institucioneve publike. Përsa i përket arsimit të detyrueshëm, zvogëlimi i numrit të të regjistruarve ka ardhur kryesisht prej dy faktorëve: 35 për qind e nxënësve që braktisin shkollën, e bëjnë këtë për arsye ekonomike, ndërsa pothuajse një e pesta e tyre e braktisin shkollën për shkak të nivelit të cilësisë së ulët të arsimimit.



Të dhëna

Analfabetizmi në zonat urbane - 7 për qind

Analfabetizmi në zonat rurale - 19 për qind

Fëmijë në nivelin parashkollor - 75,555

Nxënës në nivelin bazë - 491,541

Frekuentimi në arsimin bazë - 100 për qind

Frekuentimi në arsimin e lartë - 77 për qind

Në arsimin e mesëm - 71 për qind

[Eros26]

Shqipëria, shkollim ose vdekje


--------------------------------------------------------------------------------

ALBAN BALA

(marre nga Gazeta "Shekulli")


Po huazoj Fidel Kastron dhe një slogan të tij të ngjashëm për të shprehur thelbësisht atë që unë e konsideroj si kushtin më të rëndësishëm për shpëtimin e njeriut shqiptar nga sfida më e vështirë e kohës: integrimi në tregun global. Shqipëria është ndoshta i vetmi vend në botë ku presidenti e ka mësuar anglishten dhe kompjuterin pasi ka dalë në pension. Kjo nuk është rastësi unike e këtij dheu. Kompjuteri i parë në Shqipëri ka arritur vetëm në vitin 1981. Shqipëria shënon po ashtu ndoshta të vetmin regjim ish-komunist europian, ku mësimi
i gjuhëve të huaja përbënte transgresion ideologjik dhe ndëshkohej me burgim politik. Në Shqipëri, sidomos në Jug të vendit, familjet e lidhura me luftën i shkollonin fëmijët e tyre si oficerë, ndërsa familjet e dyshimta lejoheshin të mësonin në "profesione të dorës së dytë", si mjekë, ekonomistë dhe inxhinierë. Trashëgimia komuniste është një prej arsyeve më të forta pse tranzicioni me orientim euroatlantik i vendit qe pa dyshim më i vështiri në krejt Europën Juglindore. Shqipëria hyri në ciklin e paqartë të ndryshimeve postdiktatoriale me një background ekonomik të mjerueshëm, si një vend tërësisht i izoluar në komunikimin me botën, me një infrastrukturë transporti dhe prodhimi tërësisht jashtë standardeve, me kapacitete profesionale premtuese, por shumë larg risive teknologjike që i dhanë hov zhvillimit botëror. Për këto arsye shqiptarët gjendet sot më shumë se kurrë përballë sfidës së të Mësuarit, si rruga e vetme e ringritjes së tyre kombëtare. Edhe për këtë arsye, Programi për Arsimimin e të Rriturve në Shqipëri, PARSH, mbetet një prej ndihmëtarëve më të rëndësishëm të këtij procesi. Këto ditë, 50 subjekte kryesisht arsimore, pjesë e këtij programi, ftuan qytetarët e çdo moshe të shprehin nevojat e tyre për rigjetjen e hapit të humbur në shkollim. Për çudi, interesi i
të rriturve ishte i zbehtë dhe vizitorët më të shumtë ishin të rinj, ishin ata që mësojnë në shkolla dhe që kanë ende një të ardhme për të jetuar mbi libra. Kjo ndodh kur Ballkani konsiderohet rajoni me konsumin më të ulët të leximit në Europë, ndërsa Shqipëria në Ballkan mban vendin e fundit për interes ndaj librit. Kjo ndodh kur analfabetizmi ka prekur edhe nxënësit e shkollave dhe kur nota mesatare e nxënësve parauniversitarë në shkallë vendi është rreth 6-s.
Çfarë do të bëhet në vend atëherë me ata mijëra profesionistë, të cilët kanë nevojë të ringrenë profilin e njohurive në gjuhë të huaja dhe teknologji, për të thithur në kohë sa më të shkurtër çka është arritur në botë? Do të dalin të gjithë në pension të parakohshëm? Shpejtësia e zhvillimit të teknologjive informatike dhe të komunikimit e ka bërë panoramën shumë më agresive edhe për ata që kanë arritur të justifikojnë vendet e tyre të punës. Sepse çdo gjë ndryshon. Shumë shpejt. Njeriu ose është pjesë e këtij ndryshimi, ose shndërrohet në një eksponat, që dëshmon për brezat pasojat e prapambetjes. Ashtu si deri sot Shqipëria. Tregu i punës është metri i parë dhe i fundit i suksesit të shoqërive tona, përballë një kërkese në rritje për cilësi dhe dije. Sot krahu i punës në industrinë e Shqipërisë është më i lirë edhe sesa krahu i punës në Indinë e largët. Vetëm miliona fshatarët e Kinës Juglindore që janë zhvendosur në këto vite në metropolet e reja industriale kineze, pranojnë ende të paguhen sa një shqiptar fabrike. Edhe për pak. Sepse edhe ata janë të detyruar t'i përshtaten një teknologjie që rritet më shpejt sesa numri i tyre miliardësh. Ata janë pjesë e një makinerie që udhëheq rritjen e tyre, në mënyrë agresive dhe shumë të studiuar. Shqiptarët duhet ta kishin ndier prej kohësh rrezikun e daljes tërësisht nga tregu. Nuk janë gratë dhe vajzat e lodhura që qepin faqe këpucësh e ardhmja e ekonomisë shqiptare dhe buka e vetme e eksporteve të vendit. Shqipëria ka nevojë të hyjë në një cikël të ri zhvillimi, i cili nevojit së pari jo aq fonde investimesh sesa kapacitete njerëzore që premtojnë sigurinë e rritjes së qëndrueshme. Koha e tregtarëve të shumicës me katër klasë shkollë ka mbaruar. Prej disa vitesh tashmë. Mijëra të rinj që kanë marrë guximin për t'u shkolluar jashtë vendit janë shpresa më e mirë për një të ardhme ndryshe tek shqiptarët. Por ata që jetojnë këtu, që kanë qenë dhe do të vazhdojnë të jenë, nuk kanë asnjë arsye të jenë skllevër të padijes, thjesht sepse nuk arritën të rriten bashkë me kohën. Mundësitë janë këtu, shkollat, kurset, mjetet dhe vetëdija për mungesat tona. Arsimi është rruga e fundit që kemi për të gjetur veten në korridorin tashmë të caktuar të historisë sonë të re europiane. Ose do të ecim përpara. Ose do të vdesim.

[Alket123]

Erdhi demokracia!