Ku E Kam Pranverën

[Agim Doçi]

KU E KAM PRANVERËN?!…

Muret shurdhmemecë, dera e puthisur
Përmbi tavolinë, rrëmujë e vërtetë
Qielli zviceran si gju i gremisur…
vënde – vënde nxirë, gjithandej veç vjeshtë…

Zverdhur nepër pemë gjethet me miljona…
Krejt natyra zverdhur, si me nikotinë
Ecin si të çmendur veturat e vona
Orët e vetmisë pikojë plot trishtim.

Ah kjo stinë e vjeshtës, kjo stinë anemike
Shpirtin ma ka grryer, ma ka bërë copë copë
Një mesazh kam gjetur në Zvicrën antike
“Ik dhe mos kthe kokën tek ky vend i ftohtë!”

Lulet nuk kanë erë, njerzit pa portret
Bora bjen rëndom, si qefin i bardhë
Jeta në kornizë, kënga me pllei beck
Katër stinët e vitit, ndrrohen, hiqen zvarrë…

Ku e kam pranverën?... Heshtje, shurdhëri...
Ku e kam at miken, që e dua shumë?!
Dal krejt i vetmuar, lagem nepër shi...
Gishtat më janë zverdhur, vjeshta qenkam unë.

Ah kjo vjeshtë e shpirtit, qenka një mallkim
Nëmni një copë diell, se borxhin e laj!
Kthemani pranverën brenda shpirtit tim!
Shifrat mesaduket janë lotët e saj.

[Agim Doçi]

Koregjim!
Rreshti i fundit të lexohet:
Shirat mesa duket janë lotët e saj!