Nje tregim i viteve 70-a i paboutuar ndonjher!

[vullnet_a]

Emigranti

U shemb si shkëmb nga karriga. Gjoksi i shkoi lart - poshtë, lëshoi një ofshamë të thellë dhe... Pas tij gota u përplas në dysheme duke u bërë copë e grimë. Kapela i fluturoi tutje te këmbët e tavolinës. Sahati dhe një sikulet e vjetër i dolën nga xhepi i poshtëm i jelekut. Mejhanxhiu nxitimthi u afrua për ta ndihmuar bashkë me dy mysafirë të rastit. E shtrinë për toke, ia shpërthekuan këmishën, e lagën me ujë, por...
-“Kush është ky njeri” – pyeti mysafiri me këmishë mëngë të përvjelura, tejmase i shqetësuar.
-“Nuk e njoh” - gënjeu mejhanxhiu dhe vetëtimthi i kujtoi një për një fjalët, që ia kishte thënë të shtunën e kaluar:
-“Në këtë moshë s’munda ta duroj dot burgun e represionin e komunistëve, prandaj u arratisa nga vendi im. Si kalova kufirin, jugosllavët së pari na strehuan në Serbi, pastaj na transferuan këtu në Kosovë. Këtu e kam paksa më mirë. Flas e merrem vesh me njerëz shqip. Ja, vendi im, prej këtu e shof, tani po të më lejohet do nisëm në këmbë. Êshtë krejt afër. Me siguri një ditë kam për t’u kthyer. Ky regjim, me drapër e çekan, s’duhet ta ketë jetën e gjatë. Po ndodhi ndryshe, mjerë shqiptarët. Djali im, ai i dyti, iku... mirë bëri, i lumtë.. u kthye në vendin e vet. Kam marrë vesh se e kanë fut në burg. Medet! Burg e lot këtu, burg e mjerim atje... ”
Dyqanxhiu e kujtoi rrëfimin e njeriut që tani ishte i shtrirë përtoke gjerë e gjatë para tij, me mustaqe të thinjura, hundë të drejtë, me vrima paksa të theksuara, gjoks gjërë e leshator, mollëzat e faqeve të fryera, buzët e mavijosura. U kërrus mbi trupin pa jetë, ia hoqi shallin bojë kafe të zgaflluar rreth qafe dhe ia mbuloi fytyrën.
- “Të shtuneve, i tha klientit të tij të rregullt, me qizme llastiku, gjithnjë vinte në mejhane rreth orës nëntë, sikur edhe sot, porosiste një byrek dhe gati në të njejtën tavolinë ulej, ishte pika e burrit, fjalëpakë, dinjitoz, saherë ngrihej për të shkuar e shikonte orën e xhepit.”
Burri me këmishë mëngë të përvjelura dhe Ai tjetri me qizme llastiku morën gjësendet e shkapërderdhura dhe fët e fët hapën kuletën e saftjanit, gjetën dy bankënota letre të vogla dhe tri monedha metalike, kurse në shaminë e xhepit një flamur të kuq me shqiponjë dy krershe pa yllin pesëcepësh dhe një hartë të trojeve etnike shqiptare. Të frikësuar shikuan përnjëherë drejt dritarezës së kuzhinës. Flamurin e hartën memzi i palosën duke u dridhur se mos i vërejti Ruzha, kuzhiniere, e cila sipas rastit prezentohej edhe me emrin Rufa. Ndërkohë zhurmshëm erdhën me një xhip të vjetër: një polic, një mjek dhe hetuesi. Mjeku, pasi shikoi pulsin, bebzat e syrit, i tha hetuesit se personi ka pësuar infarkt në zemër, sulmi ka qenë i fortë, prandaj goditjen nuk e ka përballuar dot.
Hetuesi me policin bënë fotografimin, morën deklaratat e të pranishmëve, mblodhën me kujdesë plaçkat, gjësendet, që mund të shërbenin si prova dhe u larguan. Sapo e ngarkuan arkivolin në qerre, në derë u duk inspektori i sigurimit shtetëror, truphollë, sylarashë e thinjak.
-“Hë, ti je dyqanxhiu?”- pyeti ai me përçmim duke u shtirë se nuk e njihte.
-“Po, unë jam”. - u përgjegj pronari.
-“Ka ardh shpesh në dyqan... ke pas far lidhje ti me të?”
- “Jo, shoku Aziz, pasha Zotin... ”
- “Mbylle! Ku ka Zot!? - e nderpreu larashi, ktheu shpinën, dhe, pa trokit fare në derë, u fut brenda në kuzhinë. Pëshpësh bisedoi diç me Ruzhën, dhëmbëzhveshur u nda nga ajo dhe me një ecje arrogante doli. Grumbulli i njerëzve kurreshtar, të mbledhur para dyqanit, me përulësi ia hapën rrugën.
Inspektori thinjak posa mbrrini në zyre, hapi dosjen e të ndjerit dhe me kujdes lexoi të dhënat: “A. L. Emigrant nga RPSH, i ardhur më 1949, antikomunist i përbetuar, njohës i mirë i zonës kufitare, me gjendje të mirë shëndetësore, parapëlqen ecjen në këmbë, shumë i rrezikshëm, i kemi ofruar privilegje nëse vihet në shërbim të organeve tona, por nuk ka pranuar. Të mbahet nën kontroll, me ndonjë rast të volitshëm, të likujdohet...”

S.A

[shigjeta]

Nje kapercim vije dhe vendi yt kthehej ne nje mirazh qe e shikoje, e deshiroje, por nuk e prekje dot...Nje popull i ndare, jete njerezish te shkateruara nga nje rregjim mizor...
Urime per tregimin!
Mirese erdhe ne forum!

[Brari]

Vullnet skjaro popullin.

Ky tregim ku u shkrua..ne Kosov a ne Shqiperi?

Ky tregim u shkrua dhe u mbajt ne sirtar te autorit a te redaktoreve ?

Ne se u cua per botim.. ku u cua per botim e nuk u botua...ne Kosov a ne Shqiperi?


Keshtu pra..


Tregimi ndonse i shkurter paraqet nje Shqiptar te mire qe ndonse atdheu matane (Shqiperia) ..e persekutonte..ai nuk u be spiun i Jugosllavise..

Tash kur lexon sot njeriu ben pyetjen...A ish kaq e domosdoshme te ishte Shqiperia kooperativiste kaq e izoluar dhe kaq e eger me kooperativistet e saje iliro-Pellazge?

E hengrem ate izolim se Bota na e diktoi ose ish thjesht deshire e 12 Kreshnikve mullaqe trashe te Byrose Politike te PPSH-se?

Para ca kohesh lexova se si femijet e nje fshati te HASIT te Shqiperise shkojne tani mesojne ne Shkollen e fshatit prane qe i perket Hasit te Kosoves.

Edhe KFORI e ka pranuar kte vajtje ardhje te nxenesve..

Sa bukur..

Ky eshte bashkimi..

Ai Burri ne tregim 20 km larg e kish shtepine dhe plasi nga malli e ra si shkemb..ne dyshemene e kafexhiut.

Shigjeta !

Bukur e ke komentuar..

tung..




Ne cilin vit eshte

[vullnet_a]

Në kohën kur është shkruar (Kosovë 1973)... kush ka guxuar ta botoj??!! Me insistimin tim mora lejen e autorit për ta postuar në forum... pas vitit 1999 nuk kam qenë i interesuar që ta botoj tregimin, më tha autori.
Flm. Shigjeta, Brari për komentet.
Emigrantin /njeriun e mirë/ e vrau regjimi mizor - malli, siç thuani ju të nderuar; Shigjeta e Brari... unë do të shtoja edhe UDB-je, Sigurimi... “Ruzha, kuzhiniere, e cila sipas rastit prezentohej edhe me emrin Rufa... sylarashi thinjak...” dreqi e i biri... Kurrë mos u ktheftë ajo kohë!