Dituri Dizdari

[Dituri Dizdari]

Nga krijimtaria letrare e Dituri Dizdarit

[Dituri Dizdari]

Autoportret

Mundësi, alternativë, zgjidhje dëshirash jam, dashurish
nerv që s’është veçse një udhë që duhet përshkuar
shpresa – diell mes gjethesh të jetës.
Burim i pashtershëm kujdesjesh dashurish
mbështeteni aty lehtësisht.

Oh, unë vrapoj, vrapoj,nuk mund të ec ndryshe
Oh, ç’vrap ditësh,vitesh fluturimi që s’të rritin më
një hap para të tjerëve për të qenë i fundit
megjithëse e di, oh e di, pas vjen pashmangshëm rëzimi …
por dua, pse mundem, pse besoj
që kjo është gruaja,mëma.

Dhe gjithë kjo lumturi, gëzim, shpresë
Që s’më le të vdes
...gjallë më mban
dhe rrëmbimi i rjedhës të ndal për fuqinë,
mendimin,
aromëkthjellët kthehesh në ndërgjegje
...kërkimi gërmimi ngujimi aty për të përligjur.


Oh, egoizëm i fshehur thellë brenda njeriut
qënke dhe tek unë , patericë e panevojshme udhe,
krijesë në përpëlitje - që ngre krye,
sfilitur nga dashuritë,zgjidhjet, siguritë që jep
...pa ndalur askurrë

...uri luaneshe për të vegjlit e saj…

...që nuk ka të drejtë të shijojë më, një ëndër
një mundësi të mundëshme në kufirin e fundit
një tjetër jetë shenjtësisht të bukur
pa ju prekur ju të shtrenjtit e mi,pa ju vrarë.



Pesëmbëdhjetë karafila

Sythet jetëëndre buisin shpërthejnë
harlisen pabindshëm kah drita, but-egër
kryelartësi brezash gjakon, ndër kapilarë
…thurimat e netëve vajzërore…

Oh ç’vakëllim ndjesish vërtike dhënë bashkë me gjirin
Oh ato tipare ai vështrim ato syqielli ai trup i brishtë
Oh ajo ndezje e prushtë e flaktë deri në guxim e përballjes
Oh ai zë kumbim jehesh këngë e gjyshërve
Oh pasuria ime, të falem o zot m’a ruaj


Ndërthuren përdore pakuptuar breznitë, shpirti im!
Pesëmbëdhjetë karafila – aromë bije
mbërthejnë rrënjët e fjetura
Me besimin e qëndrueshëm se e djeshmja
nuk është më e mirë

[Dituri Dizdari]

E gjeta Tiranen

E gjeta Tiranen te zbehte, te mekur
me shijen e terrorit ne buze
Drobitur senatoriumit te perjetshem,
bacili historik.

Te akullta rruget, te zbrazura si dashuri e pandjere,
Era gjethet vertit udheve-gezimin e vogelusheve
dhe reklamat i gris si balonat, endrrat e tyre.
Palca i eshte thare qytetit tim, palca
Dhe police ka shume neper rruge,
si te mos jene rrugicat e Tiranes te tilla
qe embelsi shpirti te zbulojne drite pas drite.
Ankthi terrej, vertitej frika

A je ti valle, qyteti im?
Ku mbaj mend separi shtepizen e vjeter
dhe filxhanet e kafese ne dollape muri pa dyer,
nje tjeter fytyre femije,
ku ndava pergjysem nje veshtrim dy syckeza
ku mesova se pari te capis,
te lecis drite dielli qe lebyr syte.
Vetja ku mu duk princeshe
rrethuar nga princer te tjere....

Ku jeni tani me thoni,
pse humbet, u zhduket?
Gaboni!
Prej jush, prej meje do te shpertheje perseri
aroma e luleve qe mbollem bashke, ju kujtohet?
E une qava kur ju i keputet petalet nje nga nje...
e une qava kur i gjeta lepurushet e sapolere te ngordhur...

[shqypo]

Autoportret

Mundësi, alternativë, zgjidhje dëshirash jam, dashurish
nerv që s’është veçse një udhë që duhet përshkuar
shpresa – diell mes gjethesh të jetës.
Burim i pashtershëm kujdesjesh dashurish
mbështeteni aty lehtësisht.

Oh, unë vrapoj, vrapoj,nuk mund të ec ndryshe
Oh, ç’vrap ditësh,vitesh fluturimi që s’të rritin më
një hap para të tjerëve për të qenë i fundit
megjithëse e di, oh e di, pas vjen pashmangshëm rëzimi …
por dua, pse mundem, pse besoj
që kjo është gruaja,mëma.

Dhe gjithë kjo lumturi, gëzim, shpresë
Që s’më le të vdes
...gjallë më mban
dhe rrëmbimi i rjedhës të ndal për fuqinë,
mendimin,
aromëkthjellët kthehesh në ndërgjegje
...kërkimi gërmimi ngujimi aty për të përligjur.


Oh, egoizëm i fshehur thellë brenda njeriut
qënke dhe tek unë , patericë e panevojshme udhe,
krijesë në përpëlitje - që ngre krye,
sfilitur nga dashuritë,zgjidhjet, siguritë që jep
...pa ndalur askurrë

...uri luaneshe për të vegjlit e saj…

...që nuk ka të drejtë të shijojë më, një ëndër
një mundësi të mundëshme në kufirin e fundit
një tjetër jetë shenjtësisht të bukur
pa ju prekur ju të shtrenjtit e mi,pa ju vrarë.





Pesëmbëdhjetë karafila



Sythet jetëëndre buisin shpërthejnë
harlisen pabindshëm kah drita, but-egër
kryelartësi brezash gjakon, ndër kapilarë
…thurimat e netëve vajzërore…

Oh ç’vakëllim ndjesish vërtike dhënë bashkë me gjirin
Oh ato tipare ai vështrim ato syqielli ai trup i brishtë
Oh ajo ndezje e prushtë e flaktë deri në guxim e përballjes
Oh ai zë kumbim jehesh këngë e gjyshërve
Oh pasuria ime, të falem o zot m’a ruaj


Ndërthuren përdore pakuptuar breznitë, shpirti im!
Pesëmbëdhjetë karafila – aromë bije
mbërthejnë rrënjët e fjetura
Me besimin e qëndrueshëm se e djeshmja
nuk është më e mirë

pesembedhjete karafilat nje poezi tejet e ndjere , delikat si nje lot i kristalt .
poezi e mrekullueshme . Urime Dituri

[Dituri Dizdari]

Të ndodh patjetër

…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.



Asgjë nuk do të përsëritet më

Fluturza jote bulëzoi mbi flokët e mamit – karficë e dhimbjes
Mendim,dëshirë për të besuar misterin e jetës

Urë ku ndrrohet dëshpërimi dhe kuptimi,
ndalesa
Për të parë objektet e kësaj bote më mirë.

Sa herë pata frikë prej vdekjes pamjes së saj,njohjes,
Prekjes…
Sa herë ndalonte aty gjithë ngulm domethënia e habisë
Embrioni i kuptimit,zanafilla …
Prag prej nga nis më i madh hapi, jeta, rritja

Drithërojnë thellë bulëzat e kureshtjes që prek guximi i fëmijës
rrënjët e ankthit shpërthyes,padurimit
rrënjët e dhimbjes që nuk mund të shuhet kurrë,
gruas, mëmës…
Tani u gjenda bijë.
Bija jote baba – misteri im i pakapshëm që do të kthehesh kujtim.

Oh nuk do ketë më yje të ndezur përqafimi
sy veshur mall i të ëmblit vështrim
dritë e purpurt zemre që gërget pranë meje
…rrofsh moj gocë…
jehonë kumbuese e dëgjimit tim - dashurisë tënde
të përjetëshme.
Pa kthim asgjë nuk do të përsëritet më.



Sikur

Në mbaroftë çasti

…sikur çasti të mbarojë
fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike

dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët



A mon réveil

Fierté vaine, folle,
tu as asservi ma jeunesse,
mes reves, ceux qui m'étaient chers.

Je vous aime, mes amours, mes désirs,
plus fort que personne d'autre ne vous a aimées.
Vous a qui je n'ai pas dit « Je vous aime ».

Autour d'un feu, au crépuscule, un regard
ne m'avait jamais quittée.
Je n'ai jamais tourné la tete.
L'esprit confus, je voyais bruler les branches tendres.

Visage que je n'ai pas vu, je t'ai reconnu.
J'ai tourné vers toi le visage qu'avait alors
mon amour fébrile.
Plus fort que jamais je t'embrasse sur les yeux, la bouche, les mains.

En proie a la nostalgie, a la souffrance.

Je jette un regard neuf sur vos visages.
Vous etes la, telles que je vous ai revées.
Sur une jeune planete, sous un autre soleil, plus frais.
A présent, mon âme est si heureuse qu'elle a mal.

Oh, quelle merveille de situations nouvelles
qui vibrent sur tout le spectre de la lumiere.

Je ne peux plus rien dire,
ne me le demandez pas.
J'ai peur..., peur que mon reve
ne s'évanouisse a jamais.

Rien n'est aussi beau.
Rien.
Jamais.
A mon réveil.



J'ai souvent pensé...

Dis, comment l'instant se fixera-t-il
dans ton regard ?

L'oiseau de l'éthique pourra-t-il y voler ?

La parole coulera-t-elle dans la gouttiere de la raison
ou bien mettra-t-elle a nu le vécu ?

Pourrons-nous nous libérer
du feu qui couve au foyer de la nostalgie
pour que les ponts brulent volontiers ?

Le soir mourra-t-il dont la surface regorge
de toutes sortes de visions, de précipitations de l'univers,
dont se dégagent comme dans un brouillard victoires et défaites
équidistantes de moi.

Page vierge ou la solitude grave sa puissance.

Victoires et défaites, aveuglement de la fatigue qui
happe l'instinct, un peu de l'énergie infini de l'etre,
qui rajeunit et sauvegarde toujours la source,
comme un vaisseau spatial qui s'envolera bientôt vers Mars,
pret a de nouveaux départs.

Victoires et défaites, grandeurs sur l'axe des abscisses,
chacune différente de l'autre, chacune unique.
Différents itinéraires, différentes arrivées,
diagrammes en zigzag de peines, d'ahans, de déboires,
d'oublis pour si peu de défis, si peu d'amour
dans ton retour humain.

Rire de la vie

Cette journée a mâché, digéré les célestes araignées.
Elle véhicule du sang chaud, des feux multicolores,
Des bourdonnements de néant dans les capillaires.
Je suis bercé comme un enfant, un nourrisson.

Les délires flottants ont coupé la corde avec le tranchant de la vie.
Divagations d'impressions humaines sur la meme ligne droite que le lit.

Mais le réveil
asperge d'une lumiere d'été les aurores, ces couronnes royales.
Rire de la vie, on n'est jamais assez fou pour le faire.
Soudain jaillissent les amours ailés, les désirs.

La tangente

Tel un nuage ailé, tu erres dans une liesse sans fin,
multiple infatuation, aliénation.
De tes mains tu touches le firmament.

Tous sont beaux, aimables avec toi,
ils t'aiment, tu focalises leur attention.
Ils parlent de toi, de tes exploits.

Pourtant, de la, partent les fourmis des zéros.
Tout le spectre de la lumiere devient gris.

Tu crains la chute. Tu t'aperçois d'un changement.
L'effet en est percutant, naturellement.

Les yeux de l'amour

Ils te réveillent et l'éclat d'un autre monde
t'éblouit. Autour de toi, tout rit et joue avec le soleil.
Tu regardes ton passé et tu le sais, ma chere, ton rire
retentissant fait peur a ceux qui, tres riches, se cramponnent
a leur poste avec, a la place de l'âme, des guenilles crasseuses.

Ils ne connaissent pas l'amour, la gratitude, la bonté.
Ce sont des homines sapientes abâtardis en hommes modernes,
Pour eux les yeux de l'amour ne sont que de simples moyens et,
en hypocrites, ils ne jurent que par eux.

Les yeux de l'amour te réveillent et toi...

Arrete un peu

Arrete, arrete un peu, sois sage,
écoute pour une fois les paroles de ma bible,
du grand coup terrestre, devenues des enseignements,
des paroles de divinités de l'âme, qui n'ont jamais manqué
a la parole qu'elles t'ont donnée.

Laisse-moi rester pres de toi comme je l'entends,
déboutonner ton col, a l'angle de ton cou,
sentir la douceur de ta peau, cette île sauvage descendue
des montagnes altieres ou je suis seule a errer.
Toute une éternité que personne ne peut me donner.
Il n'y a qu'en toi que mon reve s'est réveillé.
Je suis devenue femme, mere, humaine. Je suis une grande dame.

Laisse-moi rester un peu la ou se reposent et dorment
mes baisers, mes caresses, comme des papillons,
chacun différent de l'autre.

Laisse-moi donc t'embrasser comme un enfant
Semblable au point du jour qui unit les montagnes.

Traduit par Edmond Tupja




Babit

Njeriu qenka si shpeza që shkon gjithmonë drejt prerjes
Meteor në galaktikën jetësore që ndizet ngadalë
Për t’u djegur shuar
Në pavdekësinë e dashurisë time lindur,ushqyer.

Dritë dielli që botën vë në lëvizje
Çdo kënd i tij një feksje e re drite – përmalli
Që nuk di në t’a dhashë baba.


Fjalë, mendim, veprim i mënçur
tingull i ndjenjës - mandolina jote.
Shqetësimfshehur vështrimi yt rritjen ushqeu
Ndërgjegjen, guximin e fjalës për një botë të lirë…

Oh do të mbetesh përher…
I vetmi që rëfeve udhëhoqe
një muzikë të askundëshme arti - bukurinë njerëzore
të genit tënd, timit
në këtë glob të varfër - prelude të qëndrimit
që s’i ndesha askund baba dhe nuk besoj
se ndonjëherë kam për t’ i gjetur.



Katedrale durimi

Nuk mund ta dija kurrë që …do t’i thyeja…
nga pak çdo ditë…
…soletat e qëndresës… kat pas kati.

Të dhemb e shtrenjta ime
vrasja ka llahtarë
maskën qëllimin befasinë goditjen
që gjaku i dhunës ndërton llogjikëftohtë
të buzëqesh ty, bën seks me ty,luan
besimin të vjedh,dashurinë
gurin e rëndë i lidhin litarit të shpresës, gajasen
afshe kënaqësie lëshon lumturia e tyre
kur shkallë pas shkalle ulet poshtë kryet e krenarisë
rëxohen sytë e butë e të bukur orëve të trishtimit
prej dhunës, fyerjes, poshtërimit,
prej pafuqisë së guximit vrarë tek ti,
arsyes që nuk mund të shfaqet kur ballon krimi…
dhimbjes se askush dhe asgjë nuk të mbrron ty
të drejtën tënde ëndrrën jetën

dhe loti i dhimbjes frymën e shpirtit meku
udhë ku ndjenja dhe arsyeja u shkelën barbarisht

Oh nuk mund t’a besoja që do të rrënoja
atë shenjtësi durimi
që qenkësh ndërtuar fshehtas tek unë
dhe nuk e dija jo që nga dritaret aty
zëra pa faj fëmijësh klithnin nga gëzimi



Fëmijë

Një zog në dorën time këndon
një cicërimë të ëmbël …

…dhe fluturimi… ah fluturimi…
…dhe qielli… ah qielli…


Kur ndjek një yll

Kur ndjek pas një yll…
…atëhere shtëpia, librat, ti vetë,
deti, qielli dhe çastet humbin.

fillon pastaj…të ecë nëpër terr një notëz muzike


dhe shpirtit …ah shpirtit
i çelen udhët !



Fati

Shkulm i mbushur fshehur në prag shpërthimi,
ndjenjë që kurrë nuk humb,
kërkon të godasë, çlirojë.

Gjithsaja rrëmbyese…
Me stinë jete – të ka mbështjellë, të ka robëruar…!
Je tani e pandjeshme! Paqen absolute të kanë veshur!

Vdekjet e mia! –Ti paqe!

Unë e ndërthurur lindjes e perëndimit
Unë e zbrazët, e bardhë, pa lëndë kozmike përmbajtja ime
Pa dhimbjen tokësore në ashtën time
Pa djegien atomike, kapilarëve të shpirtit
Pa sëmundjen e shekullit të lindurve të tu
Pa trupin e uritur skeleteve të gjallë të vdekur,
të pavdekur, të pakallur…
Pa dhimbjen e madhe çfarë u bë, çfarë po bëhet, çfarë do bëhet…
Unë pa regëtimën e frymës, së një dite njerëzore,
kur hap apo nuk hap sytë agimit të bardhë,
kur vdes apo ringjallem muzgut që bie…

Ti kërkon të qeshësh vetëdija ime…

…se unë nuk bëra asgjë për ty…
Që nesër… po, po, një e nesërme krejt tjetër
si asgjë më parë,
të shtrihesh e qetë tek të ikurit e shumtë.



Yjet e muzgjeve

Mureve të bardhë e të ftohtë
u kërkoj fytyrën tënde,
udhën çast pas çasti të vështrimit
dritën e bebëzave të syrit,

...dorën tënde mbi flokët e mi gështenjë e naivë…

…sa ëndra zgjonte, çvajzëri gufonte…
lindur në tokë hepuar në qiell,
lindur në qiell hepuar në diell…
dhe zgjimin tim,
si pas një gjumi të thellë... si fëmija kur fle,
oh, zgjimi im si fëmija kur zgjohet
oh, sa shumë gëzohet…


…jetët tona deri atë ditë që i lidhi prej fillimit…
nje puthje…sa shumë e kërkuar…
…një shënjtëri për shënjtërinë…

Oh, këtu po prehem nën këto yje…
…nën dritëzimin e tyre…

…sajoj enkas vetveten si më doje ti,
si të doja unë të kujtoj tani…

Perëndimeve të urtë u harohem, humbem.
Kumte prej tyre, vijnë e ikin dhe unë e di,
kjo u ndodh të gjithëve,
kjo të ndodh edhe ty.



…unë ku t'a di…

...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?

[Dituri Dizdari]

Sei arrivato tu

Massimo Ranierit

Mille giorni come questo-illuminati risplendono

Si svegliano, corrono, giocano, profumo di gioventú emanano…

Ti vedono dal vivo

Ti toccano lo sguardo

Il passo, la fatica, il canto eterno, l'anima

Un'intera vita di Dio…

E lo stesso stupor si ribella, fioriscono

ad uno ad uno si aprono i petali, le canzoni d'amore

e del sogno…

Vent'anni-mezzo secolo, l'erba di casa mia, rose rosse

Come il tuo compleanno in mezzo agli albanesi

Perdere e riavere l'amore. Per una donna…

Quanti albanesi vibrebbero con te

luce pazza di gioia e lacrime negli occhi

[adidu]

Sapo mendja te shkon per te shkruar poezi,
gjithaq ke hyre ne rrugen drejt portave te ferrit,
kur shkruan poezi sapo ke prekur portat e ferrit,
kur i shfaq poezite qe shkruan,
ke hyre ne ferr.

p.s me pelqyen poezite e tua dhe ferin e meriton

[Dituri Dizdari]

ERDHE TI

Masimo Ranierit që mbriti në Shqipëri
më 29 prill 2007 për të vënë në skenë Traviatën.



Njëmijë ditë si kjo - dritëzuar, shkëlqejnë
zgjohen,vrapojnë,lozin,aromë rinie kundërmojnë…

të shohin ty, të gjallë,
të prekin vështrimin
hapin lodhjen këngën e përjetshme,shpirtin…

një jetë e tërë perëndije…

dhe vetë habia ngre krye,lulëzojnë…
hapin një nga një petalet, këngët e dashurisë
ëndrës…

të humbësh e të fitosh dashurinë, për një grua…
20 vjet - një gjysëm shekulli,barëzat e shtëpisë, trëndafil i kuq
si ditëlindja jote në mes të shqiptarëve

sa shumë shqiptarë jetuakan me ty
dritë e çmëndur gëzimi dhe lot në sy



dituri dizdari

[Dituri Dizdari]

SYTE E DASHURISE



Ato të zgjojnë dhe ti shkëlqimin e një bote tjetër
ndjen.Gjithçka reth teje qesh e loz me diellin.
Kupton ku ke qenë dhe ti e di e shtrenjta ime, jehona e
të qeshurës tënde, i tremb padronët e parave
posteve që zhele të lerosur kanë në vend të shpirtit.

Nuk njohin dashurinë, mirënjohjen, mirësinë.
Homo sapiensë - në njerëz tjetërsuar, sytë
e dashurisë mjete i shohin dhe hipokritë
për sytë e saj betohen.

Sytë e dashurisë të zgjojnë dhe ti...

dituri dizdari

[Dituri Dizdari]

TE NDODH PATJETER


…kur nata bie dhe trupi qetohet ninëzamave të kujtesës
e pamjet aty t’ bjerrin ty e tënden kohë tani
… rruginave diell-larë të shfaqem unë papritur…

vraptërbuar i demave, ideja pas teje
miliona spektatorë - vështrimi yt ndër sy
hesht pas heshte zbrapsje, një qëllim i vetëm,
gjak që falet nuk dhemb,
triumf….

Oh, ato yje kur zbresin një nga një!
Oh, ajo lojë si asnjë tjetër lojë!
Oh, ajo ëndër që në ëndrra mbeti!

…kur nata struk e trupi humbet ruginave të kujtesës
dhe yll që bie fuqinë e jetës ushqen jetuar shumëfish…
… ndodh të jetosh përhumbjen mrekulluese
… ndodh të përfundesh aty mrekullisht

vetëm atëhere të kuptosh se çfar isha për ty.





ASGJE NUK DO TE PERSERITET ME


Fluturza jote bulëzoi mbi flokët e mamit – karficë e dhimbjes
Mendim,dëshirë për të besuar misterin e jetës

Urë ku ndrrohet dëshpërimi dhe kuptimi,
ndalesa
Për të parë objektet e kësaj bote më mirë.

Sa herë pata frikë prej vdekjes pamjes së saj,njohjes,
Prekjes…
Sa herë ndalonte aty gjithë ngulm domethënia e habisë
Embrioni i kuptimit,zanafilla …
Prag prej nga nis më i madh hapi, jeta, rritja

Drithërojnë thellë bulëzat e kureshtjes që prek guximi i fëmijës
rrënjët e ankthit shpërthyes,padurimit
rrënjët e dhimbjes që nuk mund të shuhet kurrë,
gruas, mëmës…
Tani u gjenda bijë.
Bija jote baba – misteri im i pakapshëm që do të kthehesh kujtim.

Oh nuk do ketë më yje të ndezur përqafimi
sy veshur mall i të ëmblit vështrim
dritë e purpurt zemre që gërget pranë meje
…rrofsh moj gocë…
jehonë kumbuese e dëgjimit tim - dashurisë tënde
të përjetëshme.
Pa kthim asgjë nuk do të përsëritet më.






AMON REVEIL



Fierté tu as asservi ma jeunesse,
mes reves, ceux qui m'étaient chers.

Je vous aime, mes amours, mes désirs,
plus fort que personne d'autre ne vous a aimées.
Vous a qui je n'ai pas dit « Je vous aime ».

Autour d'un feu, au crépuscule, un regard
ne m'avait jamais quittée.
Je n'ai jamais tourné la tete.
L'esprit confus, je voyais bruler les branches tendres.

Visage que je n'ai pas vu, je t'ai reconnu.
J'ai tourné vers toi le visage qu'avait alors
mon amour fébrile.
Plus fort que jamais je t'embrasse sur les yeux, la bouche, les mains.

En proie a la nostalgie, a la souffrance.

Je jette un regard neuf sur vos visages.
Vous etes la, telles que je vous ai revées.
Sur une jeune planete, sous un autre soleil, plus frais.
A présent, mon âme est si heureuse qu'elle a mal.

Oh, quelle merveille de situations nouvelles
qui vibrent sur tout le spectre de la lumiere.

Je ne peux plus rien dire,
ne me le demandez pas.
J'ai peur..., peur que mon reve
ne s'évanouisse a jamais.

Rien n'est aussi beau.
Rien.
Jamais.
A mon réveil.





J'AI SOUVENT PENSE...



Dis, comment l'instant se fixera-t-il
dans ton regard ?

L'oiseau de l'éthique pourra-t-il y voler ?

La parole coulera-t-elle dans la gouttiere de la raison
ou bien mettra-t-elle a nu le vécu ?

Pourrons-nous nous libérer
du feu qui couve au foyer de la nostalgie
pour que les ponts brulent volontiers ?

Le soir mourra-t-il dont la surface regorge
de toutes sortes de visions, de précipitations de l'univers,
dont se dégagent comme dans un brouillard victoires et défaites
équidistantes de moi.

Page vierge ou la solitude grave sa puissance.

Victoires et défaites, aveuglement de la fatigue qui
happe l'instinct, un peu de l'énergie infini de l'etre,
qui rajeunit et sauvegarde toujours la source,
comme un vaisseau spatial qui s'envolera bientôt vers Mars,
pret a de nouveaux départs.

Victoires et défaites, grandeurs sur l'axe des abscisses,
chacune différente de l'autre, chacune unique.
Différents itinéraires, différentes arrivées,
diagrammes en zigzag de peines, d'ahans, de déboires,
d'oublis pour si peu de défis, si peu d'amour
dans ton retour humain.






RIRE DE LA VIE



Cette journée a mâché, digéré les célestes araignées.
Elle véhicule du sang chaud, des feux multicolores,
Des bourdonnements de néant dans les capillaires.
Je suis bercé comme un enfant, un nourrisson.

Les délires flottants ont coupé la corde avec le tranchant de la vie.
Divagations d'impressions humaines sur la meme ligne droite que le lit.

Mais le réveil
asperge d'une lumiere d'été les aurores, ces couronnes royales.
Rire de la vie, on n'est jamais assez fou pour le faire.
Soudain jaillissent les amours ailés, les désirs.






LA TANGENTE



Tel un nuage ailé, tu erres dans une liesse sans fin,
multiple infatuation, aliénation.
De tes mains tu touches le firmament.

Tous sont beaux, aimables avec toi,
ils t'aiment, tu focalises leur attention.
Ils parlent de toi, de tes exploits.

Pourtant, de la, partent les fourmis des zéros.
Tout le spectre de la lumiere devient gris.

Tu crains la chute. Tu t'aperçois d'un changement.
L'effet en est percutant, naturellement.





LES YEUX DE L'AMOUR




Ils te réveillent et l'éclat d'un autre monde
t'éblouit. Autour de toi, tout rit et joue avec le soleil.
Tu regardes ton passé et tu le sais, ma chere, ton rire
retentissant fait peur a ceux qui, tres riches, se cramponnent
a leur poste avec, a la place de l'âme, des guenilles crasseuses.

Ils ne connaissent pas l'amour, la gratitude, la bonté.
Ce sont des homines sapientes abâtardis en hommes modernes,
Pour eux les yeux de l'amour ne sont que de simples moyens et,
en hypocrites, ils ne jurent que par eux.

Les yeux de l'amour te réveillent et toi...






ARRETE UN PEU


Arrete, arrete un peu, sois sage,
écoute pour une fois les paroles de ma bible,
du grand coup terrestre, devenues des enseignements,
des paroles de divinités de l'âme, qui n'ont jamais manqué
a la parole qu'elles t'ont donnée.

Laisse-moi rester pres de toi comme je l'entends,
déboutonner ton col, a l'angle de ton cou,
sentir la douceur de ta peau, cette île sauvage descendue
des montagnes altieres ou je suis seule a errer.
Toute une éternité que personne ne peut me donner.
Il n'y a qu'en toi que mon reve s'est réveillé.
Je suis devenue femme, mere, humaine. Je suis une grande dame.

Laisse-moi rester un peu la ou se reposent et dorment
mes baisers, mes caresses, comme des papillons,
chacun différent de l'autre.

Laisse-moi donc t'embrasser comme un enfant
Semblable au point du jour qui unit les montagnes.



TRADUIT PAR EDMOND TUPJA



UNE KU T'A DI...


...kur dëbora zbardhëllon e druri në vatër kërcet
e zgjimit tënd vështrues fytyra ime i bie përballë…

… kur thëngjill i fshehur nën hi thellë
një xixë në ajër klith e ti mua më ndjen…

... kur vetëtimë e kujtesës dritë pas drite
një dite të vranët më sjell tek ti…

...unë ku t’a di më thuaj, si t’a mësoj?