Cilet jane autoret e gjenocidit Kosovar?

[Leila]

Pervec Milosevicit, cilet jane autoret e gjenocidit ne Kosove? Nqs Milosevic s'do ekzistonte, mjafton sentimenti negativ i Serbeve per te shkaktuar te njejtin dem qe eshte bere tashme? Cilet jane emrat e vrasesve nacionaliste serbe? Cfare dokumentash ekzistojne per ti akuzuar? Nqs keni burime nga faqe interneti (te besueshme & serioze) ose edhe libra, verini ne perdorim

[romeoOOO]

Pervec Milosevicit, cilet jane autoret e gjenocidit ne Kosove? Nqs Milosevic s'do ekzistonte, mjafton sentimenti negativ i Serbeve per te shkaktuar te njejtin dem qe eshte bere tashme?

Gjithmone nji paguan per te gjithe, sic ka ndodhur edhe me te tjere si puna e tij ne te kaluaren! Eshte e ditur qe gjithmone kerkohet dikush per tja vene fajin e te gjitheva, edhe pse ai ka shume dore ne kte ceshtje, shume te tjere kan bashkpunuar dhe kan vepruar ne menyre jo-njerzore pa qene i nevojshem nje urdher nga lart. Pra sic e ke thene dhe ti eshte ndjenja negative e serbeve qe e ka zmadhuar dhe ka bere te degjenerohet edhe me shume gjendja ne Kosove!


Sa per emra ndonje me pas qe eshte me i informuar do ti sjelli besoj!

[Leila]

Jam e sigurte se Milosevic nuk ishte vetem, pra ben pjese tek functionalist theory. Dua te di kush jane bashkepuntoret. Sic ishte Himmler et al. per Hitlerin, psh..

[Humdinger]

Millosheviçi ishte koka e turkut në këtë rast.
Unë mendoj se genocidi ndaj kosovarëve, nuk është i shkëputur nga ato të vendeve të tjera të ish-Jugosllavisë.
Cilido tjetër që të kishte qenë në vendin e Millosheviçit, atë do kish bërë, të njëjtën politikë do kish ndjekur, atë politikë që për disa dhjetra vjeçarë u përgjum sepse serbët nuk ishin ata që drejtonin Jugosllavinë.
Emrat e ndyrë i di çdo shqiptar mendoj, por kosovarët mund të flisnin me fakte reale për ta...nuk harrohen "bëmat" e Mlladiç, Karaxhiçit e të tjerëve, që i sollën vendeve të ish-Jugosllavisë mijëra viktima në emër të shtazërisë nacionaliste serbe.

[dodoni]

Ka me dhjetera prej tyre qe sot jane duke u gjykuar ne Hage si psh. Millan Millutinoviqi, Nikolla Shainoviqi, Jovica Stanishiqi, Vojisllav Shesheli, etj. etj. Poashtu, disa prej tyre jane duke vuajtur denimet edhe ne burgjet e Kosoves.

Po te duash dokumenta, shfrytezo Google duke perdorur fjalet Kosovo crisis, Kosovo massacres, Kosovo genocide, Kosovo ethnic cleansing etj. dhe te dalin me mijera dokumenta dhe fotografi, nga burime shqiptare dhe te huaja.

Tung

[Leila]

C'bene per varrimin e Milosevicit njerezia? E varrosen si hero kombetar? Nga se thuhet se vdiq?

[Leila]

Sa Kosovare thuhet te kene vdekur ne duarte e S. Milosevic? Po per kamionat me frigorifer ku fusnin trupat qe me vone i dogjen neper furra apo i varrosen ne mass graves (varre te pergjithshme) dini gje?

[dodoni]

Vetem ne lufte, 1997-1999, jane vrare e masakruar rreth 12 mije shqiptare (shumica civile, pleqe, gra e femije). Edhe sot pas shtate viteve te perfundimit te luftes, shume kufoma shqiptaresh po mbahen ne Serbi dhe nuk po ja u kthejne familjareve te tyre. Megjithese, dje apo pardje lajmeruan qe brenda ketyre dy muajve te ardhshem do i kthejne te gjitha kufomat.

Ne lufte, edhe shqiptaret jane hakmarre pak, as serbet nuk kane kaluar aq mire, nja 5 mije veta edhe prej tyre jane vrare.

Keto jane shifrat e vetem dy viteve te luftes 1997-1999, dmth. pa llogaritur viktimat tjera shqiptare te periudhes 1912-1997.

[Leila]

Flm Dodon... me duhet ndo nje liber (ose edhe nje faqe interneti serioze) qe mund te me tregoje shifrat, afersisht, deri diku. Ke ndo nje te tille?

Tjetra... s'po gjej asnje te dhene asgjekundi ku flitet per maunet me frigorifer ku futen trupat dhe i transportuan jashte Kosoves (ne Serbi) per te fshehur gjurmet.

[dodoni]

Një rezervist i ushtrisë jugosllave, 27 vjeç, I mobilizuar për herë të tretë nga Beogradi, rrëfen luftën e ndyrë tremujore të bërë në Kosovë. Bënte pjesë në njësitin tankist që rrethonte fshatrat derisa paramilitarët apo njësitet e tjera speciale vrisnin, dhunonin, torturonin dhe vidhnin. Borisi, rezervist serb, thotë : « Papritmas diçka më pëlciti në kokën time »


Ana-Maria Martac, Berane (Mali i Zi)
E hëne, 12 korrik 1999 "Le Temps" (e përditshme zvicerane)

Ushtarakë rezervë apo policë, serbët dhe malazeztë, janë mobilizuar me dhjetra mijëra për luftë në Kosovë. Për dy muaj e gjysmë ata ishin për çdo gjë të paktën dëshmitarë, të shumtën e rasteve vegla të një krimi ekstrem : « pastrimi » i rreth një million njerëzve, vrasja e civilëve, shkatrrimet e menduara mirë të fshatrave të tëra.

Borisi (sigurisht një pseudonim), rezervist i ushtrisë jogosllave, ka pranuar të flasë. Ndoshta sepse ai është i zhgënjyer që për 27 vjetët e tij tashmë ka marrë pjesë në tri luftra. Me një zë të qetë, ngadalshëm, me shikim të humbur në kujtimet e tij, na rrëfen pse ai kurrë më nuk do të pranonte të mobilizohej për një luftë të katërt.

« Unë jam mobilizuar në mars. Aq shumë doja t’i përvidhesha, por policia ushtarake shkonte nga shtëpia në shtëpi dhe lëshonte thirrjet. Në refuzimin e parë dënoheshe me një gjobë prej 200 markave – dy rroga mujore. Refuzimi i dytë ndëshkohej me një vit burgim, por para kësaj, ata megjithatë të detyronin me dhunë të shkoje. Nuk kisha zgjedhje.

Njësiti im tankist ishte i stacionuar në një pyll kur filluan bombardimet e NATO-s. Katër ditë më vonë na kanë thënë: “Përgatitni gjërat tuaja, ju do të shkoni në Kosovë”. Kur ne kemi mbërritur atje, ne nuk kemi parë asgjë përveç shtëpive të djegura.

Së pari kemi fushuar në një kodrinë katër ditë. Askush nuk na kërkonte asnjë detyrë, e unë i lutesha Zotit që kështu të jet deri në mbarim.

“Një natë avionët kanë fluturuar mbi ne. Njësiti ynë kundërajror është gabuar në lidhjen e radarëve dhe kështu avionët kanë hedhur bombat e tyre. Mendoja se toka po digjet: baraka ime dhe të tjerat pranë saj janë shkrumuar të tërat, e unë edhe sot e kësaj dite pyes veten se si mbeta gjallë.

Katër shokë janë lënduar – dy prej tyre kanë humbur këmbët. Njësiti që po fushonte jo shumë larg prej nesh, kishte katër të vdekur. Unë kamë qëndruar dy muaj e gjysmë në Kosovë, e gjatë kësaj periudhe, kishte 15 të vdekur dhe 20 të plagosur vetëm në skuadrën time, si nga pasojat e bombardimeve të NATO-s ashtu edhe nga snajperistët e UÇK-së.

“Por e keqja erdhi në mëngjes: neve na urdhëruan të sulmojmë një fshat. Nuk ua them dot emrin, vetëm se ishte në regjionin e Klinës (Kosova Qendrore). Kam hipur në tankun tim dhe jemi nisur për rrugë. Neve na kishin thënë se atje kishte terroristë. Në të vërtetë ishte një hakëmarrje ndaj avionëve të NATO-s që na kishin bërë. Me të mbërritur në fshat, ne kemi vërejtur tre-katër terroristë, të cilët iknin në male. Në vend nuk kishte tjetër përveç civilëve.

Papritmas, njëri nga rezervistët e njësitit tjetër që fqinji i dhomës së tij kishte humbur jetën gjatë natës, ka filluar të shtjerë me armë. Ai ka vrarë rreth tridhjetë gra dhe fëmijë. Diçka më ka pëlcitur në kokën time. Bashkëpiloti im më ka mposhtur dhe më ka thënë se duhet të mendoj për familjen time dhe duhet të kthehem i gjallë në shtëpi. Ai më ka thënë: “Nuk je ti ai i cili e ka kryer këtë. “ Por kur diçka e tillë ndodh para syve tuaj, truri juaj, ndjenjat tuaja ndërpriten krejtësisht. Ndihesh sikur të ishe një bimë.

“Kështu ne kemi vazhduar spastrimin fshat pas fshati. Një ditë, ne ishim në hyrje të një fshati. Pasi arriti komandanti i batalionit ai i tha komandantit të njësitit tim: “Ti ke tri mundësi. Ti mund t’i vrasësh të gjithë banorët, mund të mos i prekësh fare apo t’i ndjekësh të gjithë.”

Komandanti ynë ishte një oficer aktiv dhe që Zoti e kishte falur një njeri normal. Ai vetëm i ka ndjekur deri në fshatin më të afërt. Këtu kishte gjithsej një mijë njerëz, dhe ata kishin frikën e madhe se do t’i vrisnim. Atëherë derisa po fillonte rrugëtimi, kam parë një grua duke dal nga një shtëpi, me disa gjëra dhe foshnjën në krahëror. Ajo ishte pesëmuajshe, e unë mendoja në djalin tim. Të paktën e kanë lënë të gjallë.

“Njësiti im punonte me “djemët e Frenkit” (Frank Simatoviq, i quajtur Frenki, është numri dy i policisë sekrete serbe). Mirë na kanë njoftuar se ata nuk ishin paramilitarë, por që gjendeshin në shërbim të shtetit. Ata ishin shumë mirë të veshur, me uniforma të kamufluara amerikane, shumë mirë të armatosur, ata merrnin një ushqim të shkëlqyer dhe cigaret më të mira dhe me kualitet të lartë – jo si ne.

Ata kishin bile edhe ambulancë të veçantë, me futjen e serumit, dersa ne nuk kishim shkalcë. Ata thoshin se kryesisht vinin nga Beogradi dhe nuk përgjigjeshin shumë në pyetjet tona. Nganjëherë bartnin maska.

“Ja se ç’ngjante. Derisa ne arrinim afër një fshati, ne me tanket tona shtinim disa projektilë.

Përgjithësisht ne merrnim në shenjë tri shtëpitë e para, tri të mbrama, e ndoshta një apo dy në mes.

“Djemtë e Frankit” atëherë hynin në fshat duke na urdhëruar të qëndronim për rreth 2 kilometra. Por me anën e dylbive të tankeve tona ne mund të vëzhgonim çdo gjë. Ata hynin dy nga dy në shtëpi, i shihnim se si i hidhnin jashtë kufomat e njerëzve që posa i vritnin. Për një çast njëri nga ata dilte jashtë, derisa i dyti i vinte flakën shtëpisë.

Kur e mbaronin, kamionët e tyre ia mbërrinin. Ishin dy: në të parin ata ngarkonin televizorët, videotë dhe çdo gjë që kishte vlerë. Në të dytin, që ishte një kamion frigorifer, futnin kufomat. Nuk e di se ku i çonin.
Krejt ajo që di është se pas pak kohe që kam ardhur, njëri nga këta “djemtë e Frankit” është mahitur para meje: “A nuk po nxeheni më mirë në Serbi?” Nuk e kuptoja derisa ai shtonte: “Kjo duhet të nxejë mirë, qëkur djegim shqiptarët ditë e natë në Obiliq” (Obiliqi është termocentrali në Perëndim të Prishtinës).

Në Kosovë kishte katër trupa policore. “Djemët e Frankit”, PJP (njësi speciale të Ministrisë së brendshme), policia e zakonshme dhe grupi që kurrë nuk i kisha parë, e që quheshin “legjionarët”. Ata punonin vetëm. Flitej se “atje ku ata shkelin, as bari nuk del më”. Për të gjitha këto njësite një shqiptar i mirë ishte një shqiptar i vdekur.

“Një ditë në një fshat një shqiptar rreth 75 vjeç u afrua pranë nesh. Djemtë e Frenkit thoshin se është spiun. Unë iu thashë ta lënë, sepse tashmë ai ishte me një këmbë në varr. Por një rezervist e vrau me urdhërin e komandantit.

Një herë tjetër ne po gërmonim llogore për tanket tona, ndërkohë që ushtarët e këmbësorisë kishin zënë dy shqiptarë të moshës 17 dhe 23 vjeç. Komandanti i njësitit tonë është përpjekur që ata t’i dërgohen të gjallë komandantit të brigadës. Por dihej mirë se çka nënkuptonte me këtë. Dy orë më vonë, ata ishin ekzekutuar.

“Më 14 prill ne kemi dëgjuar një shpërthim të fuqishëm, më vonë ne kemi kuptuar se NATO-ja kishte bombarduar një kolonë të strehimkërkuesëve afër Gjakovës, rreth 1 kilometër e gjysëm larg nga vendi ku ndodheshim. Ne kemi mbërritur në vendin e ngjarjes me rreth një orë vonesë. Policia ishte aty dhe televizioni gjithashtu. Unë kam parë tri apo katër kufoma dhe dhjetëra të plagosur.

Kishte gjithashtu poshtë rrugëve rreth pesëmbëdhejetë trupa, tashmë të gjithë të maviosur. Shihej mirë se ata kishin vdekur shumë ditë më herët dhe ishin sjellë për një regjistrim (sipas Beogradit, si pasojë e këtij sulmi kishte 75 të vdekur dhe 28 të plagosur).

“Pa ndërprerje ne shihnim kolonat e strehimkërkuesëve që kalonin pranë nesh, në rrugë drejt Shqipërisë. Nganjëherë dikush u thoshte se ata mund të ktheheshin pas, e kështu ata rreshtoheshin në drejtim të kundërt.

“Në muajin e fundit njësiti im ka qenë i kantonizuar në një fshat shqiptar, i tëri me katolikë. Ata as nuk ishin për qeverinë e Beogradit, as për UÇK-në dhe bashkëbanimi ka kaluar pa incidente.

Flitej shumë për ndërhyrjen tokësore. Zoti na ka ndihmuar që ajo nuk ka ngjarë. Mjaftonte t’i shihnin mjetet tona: radarët e vjetër prej njëzet vitesh, bateritë kundërajrore që kishin dyzet vjet.

Në fillim më patën dhënë një tank, i cili as nuk ecte. Në rast të ndërhyrjes do të kishte humbje nga të dyja palët, por NATO-ja kishte një teknologji aq të përkryer sa që jam i sigurtë se 90% nga ne nuk do të ktheheshim më në shtëpitë tona. Shokët e mi mendonin si unë. Ne të gjithë ishim fshatarë – nga 150 sish, nuk kishte përveç tre qytetarëve, sepse ua kishin frikën atyre. Ne jemi fshatarë të thjeshtë, ne nuk kuptojmë asgjë në politikë, por ne themi: “Ditën kur do të lind dikush që do të na e heq qafe presidentin tonë, dielli do të shkëlqej mbi Jugosllavinë.”

“Pastaj, në qershor, kemi marr urdhër për evakuim nga Kosova.

Kam parë serbët që lëshonin Gjakovën dhe u vinin zjarrin shtëpive të veta. Qyteti ishte aq shumë i shkatërruar sa kjo më kujtonte Vukovarin. Unë kam parë aq shumë të vdekur, fëmijë, pleq. Pastaj vazhdimisht pyesja vetveten: “Pse kjo luftë, pse të gjithë këta të vrarë?” Kurrë nuk e kam gjetur përgjigjen. Shihja ëndërr, zgjohesha, ecja nëpër shtëpi. Sikur dikush të më shihte do të kishte menduar se isha i krisur.

Por i kam ruajtur mendët , shpresoj se kjo do të përfundoi. Dhe ja, tetë vjet më vonë m’u desht të shkoja në luftën time të tretë. Por ju betohem se kurrë më nuk do të shkoj.

Nga frëngjishtja: Luftim Kelmendi

PS: Aty ku flitet per fshatin shqiptaro-katolik, tamam puna te kishte thene fshati qe eshte me UCK-ne, do e pesonin te njejtin fat sikur tjeret. Poashtu, ka shume fshatra shqiptaro-katolike qe jane masakruar sikur psh. fshati Meje i Gjakoves me shumice katolike, ku jane masakruar diku rreth 500 veta. Ne UCK ka pasur edhe shume katolike, dhe gjithe shqiptaret pa dallim perkatesie fetare kane perkrahur UCK-ne ne lufte, ne nje menyre a tjeter. E them kete qe te mos krijohet pershtypje sikur shqiptaret katolike nuk kane ndihmuar UCK-ne ne lufte.