Me rastin e shtate vjetorit te Betejes se Jeshkoves(Gjeqit)ne Treven e Vrrinit

[ARIANI_TB]

Flet Samidin Xhezairi-komandant Hoxha nga Prizreni

“Rrugëtimi im nga Vjena,në radhët e Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës

Bisedoi:Sheradin Berisha

Samidin Xhezairi,ish-komandant Hoxha është i lindur më 23 mars 1963 në fshatin Bresanë të Opojës.Në vitin 1969 familja e tij u shpërngul në Prizren,ku ai e kreu : shkollën fillore dhe atë të mesmen(Gjimnazin) drejtimin e mjekësisë.Në vitin 1982/83 e kreu shërbimin ushtrak në Pirot.Në vitet 1983-88 në Mitrovicë ka studuar në Fakultetin e Teknologjisë.Dy vjet të fundit 1986-88 krahas me Fakultetin e Teknologjisë studion edhe në Shkollën e Lartë të Elektroteknikës në Zveçan.Si absolvent i SHL-s dhe Fakultetit të Teknologjisë,pa dëshirën e tij ai emigron në Vjenë të Austrisë.Në dy vitet e para(1988-1990)ka bërë punë të ndryshme,ndërsa pasi e mësoi gjuhën gjermane për 8 vite rresht(1990-1998)punoi në një spital të Vjenës,si teknik medicinal. Në vitin 1993 mori shtetësinë austriake.Krahas punës në spital ai ka mësuar -„gjuhën programore vizual c++ dhe grafik animacione“.Samidini në Vjenë do të martohet dhe i lindën dy fëmijë(djemë),ndërsa pas përfundimit të luftës,në Kosovë i lind edhe një vajzë.Me fillimin e luftës çlirimtare në Kosovë,ai e braktisi Vjenën dhe i bashkohet radhëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.Komandant Hoxha në vitin 2001 do t´i bashkohet edhe radhëve të Ushtrisë Çlirimtare Kombëtare në Maqedoni.

[ARIANI_TB]

PYETJEur udhëtuat në Shqipëri për t´ju bashkuar radhëve të Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës?
S.XHEZAIRI:Nga Vjena për Tiranë udhëtova,në qershor të vitit 1998.Atëkohë shkova në zyrën e Republikës së Kosovës,ku mendoja se ata(institucionet) qëndronin mbrapa luftës së Ushtrisë Çlirimtare të Kosovës.Mirëpo aty përjetova çastet më të hidhura!Kur ua bëra pyetjen se si mund t´i bashkangjitem radhëve të UÇK-së,si teknik medicinal me përvojë të madhe 8 vjeçare,ku s´kisha frikë nga gjaku i pacientit...përgjigjja e tyre ishte:“Na vjen mirë që interesoheni për t´ju bashkuar radhëve të UÇK-së,por ne kemi plane tjera që nuk përputhen me planet e juaja“.Në atë moment nga kjo përgjigjje kuptova se diçka nuk është në rregull.“Ne,thanë ata i kemi planet tona,që në mars të vitit 1999 ta fillojmë luftën!“O vëllazën ju thash –po... dikush po lufton atje,dikush po shkatërrohet,dikush po vritet,dikush po masakrohet,çka është kjo punë!“Këto,janë planet tona më thanë,ti i ke planet tua,nëse don t´i bashkangjitesh UÇK-së këtu është një person i cili e ka vëllaun në UÇK ,ai ndërkohë do të vjen këtu dhe të informon.Thënë të drejtën u befasova shumë dhe ende nuk e dija se sa ushtri janë!

PYETJE:A s´kishit ju dijeni,se kush ishin udhëheqësit e luftës çlirimtare në Kosovë,apo… ?
S.XHEZAIRI:Poo tërë kohën në medijat e huaja edhe përmes internetit,u muarr vesh se në Kosovë,po lufton UÇK-ja.Në Prishtinë u mbajtën edhe demonstrata gjithëpopullore,ku brohoritej :“Të gjithë jemi UÇK“dhe asnjëherë s´u tha se „Të gjithë jemi farkist“apo diç tjetër.Me atë bindje u nisa nga Vjena dhe fillimisht u drejtova në zyrën e Republikës së Kosovës,duke menduar se,meqë Qeveria i kishte paratë(fondet)natyrshëm kishte organizuar edhe luftën.Mirëpo fatkeqësisht nuk doli kështu… !!

PYETJE:Pas takimit,që patët me“zyrtarët“e Bukoshit,a kontaktuat me personin që ishte në radhët e UÇK-së?
S.XHEZAIRI:Po,atë ditë personi që pritej të vinte aty,ndërkohë erdhi.Ai kishte të veshur një maic ushtarake dhe emrin për fat të keq nuk ia di,por e di që ishte nga Drenica.Dhe me kujtohet shumë mirë,kur hyni brenda ai,personat që ishin në zyrë(të veshur me teshat më të mira-me kravata...)thanë:“Ja na erdhi oficiri i ri“me nënçmim e thanë këtë.Atëherë plotësisht e kuptova se ku jemi.Pa humbur kohë dolëm prej aty dhe shkuam në banesën e drenicakut,i cili ato ditë kishte ardhur nga frontet e luftës për t´i kryer do detyra në Tiranë.Ai detalisht më informoj se kush lufton në Kosovë,kush e ka filluar luftën,kush janë farkistat,kush është Bukoshi e kështu me radhë...Faktikisht për herë të parë, me ardhjen time në Tiranë e mora vesh se nuk është një UÇK kompakte dhe se nuk është i gjithë populli UÇK,por po ekzistoka edhe FARK-u si grupacion i veçantë ushtarak.

PYETJE:A qëndruat gjatë në Tiranë dhe kur do të hynit në Kosovë?
S.XHAZAIRIo,kah mesi i qershorit 1998 nga Tirana së bashku me dy shokë(drenicakun dhe një tjetër),vazhduam rrugën për Bajram Curr dhë mëpastaj shkuam në Tropojë.Aty e mora armën e parë,një dhjetëshe.Me këtë armë u futa edhe në Kosovë.Gjatë rrugëtimit u konfrontuam me forcat serbe në kufi dhe dashti zoti aty dolëm fitues.I patëm edhe dy konfrontime tjera deri sa depërtuam në malet e Junikut.Përfundimisht,pas disa ditësh të qëndrimit në malet e Junikut dhe të fshatrave tjerë përreth kufirit,më 27 korrik 1998 arritëm në Junik.Në Junik shpinën e kishim paksa me të sigurt ngase malet ishin të shpeshta,ndërsa në anën tjetër-nga ana fushore ishin të pozicionuara forcat e shkaut.Morëm vesh se me 2 qershor kishte filluar granatimi i parë i Junikut,i cili vazhdoi deri në natën e 13/14 gushtit 1998 kur edhe u larguam nga ky fshat.

PYETJE:A qëndruat deri në fund,në Junik?
S.XHEZAIRI:Po,aty isha deri në mbrëmjen e 13 gushtit.Ne edhe pse u tërhoqëm,forcat e shkaut pas katër ditësh patën guximin të futen në Junik.Ata luftuan me fantazmën e UÇK-së edhe tri ditë radhazi,duke mos e ditur se ishin tërhequr forcat e UÇK-së.Shkiet,tek në ditën e katërt futen në Junik,pasi janë informuar nga një gazetar i huaj,se aty nuk rezistonë askush.Pra nga fantazma e UÇK-së,Juniku tri ditë e ka mbrojtur vetëveten.

[ARIANI_TB]

PYETJEihet mirëfilli se në Junik ka luftuar edhe Bekim Berisha(ABE-ja) derisa ra heroikisht dëshmor.A keni pas rast ta takonit atë?
S.XHEZAIRIe Bekim Berishën kemi pas rast së bashku ta sulmojmë armikun.Ai ishte një luftëtar i madh me përvojë,si legjionar francez(ashtu pata dëgjuar)si luftëtar i dalluar në Kroaci,një person me trup mesatar,jo të plotë,por shumë i guximshëm.Bekimi u vra po të njejtën ditë me shokun e tij Bedri Shalën(vëllai i Shaban Shalës).
Ata në atë kohë ishin të pozicionuar në lagjen e gacaferrëve,së bashku me shtabin e Rekës së Keqe.Me kujtohet kur Bedri Shala u plagos rëndë në të dy veshkët dhe gjasat për jetë ishin shumë të vogla,Bekimi i mllefosur nga ky rast merr një aksion të furishëm me disa bashkëluftëtarë nga Gjakova,ndërkohë që unë isha i pozicionuar në lagjen e berishëve me disa ushtarë tjerë.
Bekimi sypatrembur,pas sulmit të kryer ndaj forcave të shkaut,kur e sheh që ata tërhiqen,humb pak nga syqeltësia dhe siç tegojnë ushtarët që ishin aty pranë tij,ai në një shtëpi do të plagoset rëndë nga plumbat e kalibrit 12.7 mm,që depërtojnë nëpër tullat e murit.Nga gjakderdhja e madhe,përkundër ndihmës së dhënë nga shokët,Bekimi vdes diku në orën 19 pasdite.Pra,paradite vdes Bedri Shala,ndërsa pasdite Bekimi.Ushtarët që ishin në lagjen e gacaferrëve u dëshpruan shumë pas vrasjes së Bekim Berishës-ABE-së,mirëpo me këmbëngultësinë time ne do të rezistojmë edhe për gati dy javë në Junik edhe pse te një pjesë e ushtarëve nuk ekzistonte kjo gadishmëri,madje një numër ushtarësh do t´i lëshojnë edhe pozicionet...

PYETJE:Në betejën e përgjakshme të Junikut ishte edhe Naim Maloku, Lum Haxhiu ...e shumë oficerë të tjerë?
S.XHEZAIRI:Po,aty ishte edhe Naimi ,por sa e di unë ai është plagosur me herët(me 25 korrik 1998,gjatë një përpjekje për ta zhbllokuar një pjesë të rrugës së Junikut nga forcat e armikut –SH.B)dhe operacionet tona u zhvilluan nën komandën e komandant Aziz Hysenit nga Podujeva.Edhe Lum Haxhiu ishte me ne dhe qëndroi deri në momentin e tërheqjes sonë nga Juniku.T´ju përkujtoj se gjatë betejës për jetë a vdekje në Junik, luftime të përgjakshme janë zhvilluar edhe në : Botush,Koshare,Gjocaj,Jasiq,po edhe në pjesën tjetër të Dukagjinit,në Gllogjan e rrethinë nga komandanti i Zonës Operative të Dukagjinit Ramush Haradinaj.

[ARIANI_TB]

PYETJEë lartë pohuat se pas një lufte të përgjakshme u tërhoqët nga Juniku,në ç´drejtim u tërhoqët?
S.XHEZAIRIërheqjen e bëmë,siç thash edhe më parë natën e 13/14 gushtit 1998,nëpër malet e Junikut në drejtim të Shqipërisë.Tërheqja u bë në mënyrë të organizuar.Së pari janë larguar të plagosurit me ndihmën e një grupi të ushtarëve,pastaj popullata dhe në fund ushtarët që ishin në vijat e para të frontit.Ata u tërhoqën me armatimin e lehtë personal,ndërsa armatimi i rëndë është groposur.Gjatë rrugës ne takojmë grupe të civilëve të cilët ende nuk kishin arritur ta kalojnë kufirin.Unë u ndava me dy shokë me Sabit Gashin(kryetarin e LKCK-së)dhe një tjetër,emrin për fat të keq nuk ja di,dhe vazhduam bartjen e civilve me metodën më të thjesht-në shpinë,ku janë falenderues edhe sot banorët e Gjocajve dhe të Jasiqit.Unë ndihmova disa pleqë kurse një grua të moshuar rreth 60 vjeç me pesh mbi 80 kg e cila kishte një këmbë dy herë të thyer,e barta në shpinë afër 4 orë,deri në kufi,meqë ajo e kishte të vështirë të qëndronte mbi kal.Më kujtohet koha kur erdhëm në kufi pranë karaullës së shkaut(në mesditë) ishim të lodhur e të rraskapitur nga rruga e gjatë dhe në ato momente ishim vërejtur nga shkiet.Dhe nën breshëritë e plumbave ne ia dolëm të kalojmë në Shqipëri.

[ARIANI_TB]

PYETJEili ishte aktiviteti juaj pas kalimit në Shqipëri?
S.XHEZAIRIe të kaluar në Shqipëri së bashku me Sabit Gashin dhe ushtarët tjerë,përmes lidhjeve që kishim në Gjermani porositëm armatim.Dhe ky armatim do të arrijë në Shqipëri pas dhjetë ditësh.Brenda këtyre ditëve,unë shfrytëzova rastin për të udhëtuar deri në Vijenë që ta vizitoj familjen time dhe pas dhjetë ditësh sërish u ktheva në Tiranë.Në Durrës morëm një grupë mërgimtarësh që kishin ardhur nga perëndimi për t´u radhitur në UCK dhe pa humbur kohë u nisëm për në kufi dhe u stacionuam në fshatin Vlan-rrëzë Pashtrikut.Aty e gjetëm një ndërtes të adaptume si kazermë,e cila i shërbente UCK-së.Ushtarët tanë ishin të vendosur edhe në fshatin Cahan pak me lartë nga Vlana,poashtu edhe në Kukës ishte një grupë tjetër dhe të gjithë përgaditeshim për t´u futur në Kosovë.Atëkohë ishte fillimi i shtatorit 1998 dhe meqë mbetëm aty për disa ditë rresht,së bashku me 4 ushtarë shfrytëzova kohën për të udhëtuar deri në kufi për të kontrolluar terenin.Mbrenda dy javësh me ra që të shkojë 3 herë në maje të Pashtrikut për këtë qëllim dhe gjatë vëzhgimit herën e dytë ne patëm një konfrontim afër karakollit me ushtarët e shkaut dhe aty dolëm fitues, pa u dëmtuar fare,kurse shkau i di pasojat e veta.

[ARIANI_TB]

PYETJEur u futët sërish në Kosovë?
S.XHEZAIRI:Në Kosovë do të futemi kah fundi i shtatorit 1998.Në grupin tim që u nisëm nga Vlana, ishim 35 ushtarë dhe kishim 28 kuaj të ngarkuar përplotë me armatim dhe synimi ynë ishte Shala e Bajgorës.Ndërkohë edhe nga Cahani ka depërtuar në Kosovë një grupë prej 30 luftëtarësh(të Komandant Çelikut-Fatmir Limajt) me një numër të madhë të armatimit,të cilët udhëtonin për në Drenicë.Pra,në shtator ishin këto dy grupe prej 65 ushtarësh që hynë në Kosovë,ndërkohë që qindra të tjerë(pas ofenzivave në shumë zona)fatkeqësisht e lëshonin atë.Pas 18 orë udhëtimi të mundimshëm,depërtuam deri në fshatin Kushni të Hasit.Nëpër këtë fshat,ndonëse parakalonin pareshtur kamionët dhe tanksat e shkaut në drejtim të kufirit,ne ishim të vendosur që të vazhdojmë rrugëtimin po qe nevoja edhe do të luftonim.Në ato momente përmes telefonit satelitor kontaktuam me Osman Qerretin-Qunin nga Landovica,i cili morri guximin që në pikë të ditës t´i organizoj dy kamionë për të na tërhequr nga Hasi.Ai atëkohë kreu punët më të mëdha,që është për çdo lavdat.Në njërin kamion(të mbuluar ) ishim ne ushtarët,ndërsa kamionin tjetër e mbushëm me armë e municion.Gjatë rrugëtimit të gjithë ushtarët ishim në gjendje gadishmërie,mirëpo fatmirsisht rrugën e kaluam pa u ndeshur me forcat serbe.Më pastaj ne ushtarët u ndalëm në një fshat,që për fat të keq emrin nuk ia di,për të pritur kamionin tjetër me armatim dhe pastaj shkuam në Pagarush.Në Pagarush tani më ishim të dy grupet që kishim ardhur nga Shqipëria.Në Pagarush e takova për herë të parë Hashim Thaçin,Fatmir Limën-komandant Celikun dhe një tjetër emri i të cilit nuk më kujtohet.Pasi i siguruam dy traktorë,ushtarët e komandant Celikut u nisën për Drenicë,ndërsa ne(grupi ynë) shkuam për Shalë të Bajgorës,ku një pjesë të rrugës do ta bëjmë edhe nëpër Drenicë.

PYETJE:Në çfarë gjendje organizative e gjetët Shalën e Bajgorës ?
S.XHEZAIRI:Po Shalën e Bajgorës thënë të drejtën e gjetëm në gjendje të mjerueshme,kur u futëm në këtë zonë ende shtëpive të shkatërruara u dilte tymi e flaka…Aty fillimisht takuam 9 ushtarë të Bataljonit të I-rë të Brigadës 142 në krye me Aziz Bicin,një luftëtar të hatashëm;6 ushtarë të Bataljonit të II-të të Brigadës 142 dhe disa..,nuk e di sakt 10 apo 15 ushtarë të Brigadës 141”Mehë Uka”,që operonin në pjesën tjetër të Shalës afër Mitrovicës.U njoftuam se Zona Operative e Shalës atëkohë kishte kontakte të mira me Zonën Operative të Llapit,të cilën e drejtonte Rustem Mustafa-komandant Remi, aty ishte edhe komandant Daja.Në fillim të tetorit 1998,numri i ushtarëve të UÇK-së që ishin nën komand të organizuar, ishte relativisht i vogël,mirëpo për një kohë shumë të shkurtër(gjatë ristrukturimit të përgjithshëm të UÇK-së),brenda 2-3 javësh numri i ushtarëve në tërë Kosovën do të rritet në qindra mijëra sish. Kështuqë në fillim të nëntorit do të kemi rreth 10 000 ushtarë të UÇKsë.Kjo ndodhi për faktin se shumë ushtarë,pas operacioneve të forta të armikut,kishin gjetur strehim në vende të ndryshme më të sigurta,nëpër male tek të afërmit e tyre apo edhe nëpër vende tjera ku s´pati luftime,të cilët pa hezitim do të rikthehen në njësitë e veta UÇK-së.

[ARIANI_TB]

PYETJE:Sa kohë qëndruat në Shalë të Bajgorës dhe në çfarë situate e latë organizimin e UÇK-së atje?
S.XHEZAIRI:Në Shalë të Bajgorës qëndrova tre muaj e 20 ditë,por t´ju themë edhe këtë, se brenda kësaj periudhe,për tri javë rresht qëndrova edhe në Zonën Operative të Llapit në shtabin e saj,e cila atëkohë ishte e vendosur në Llapashticë.Komandant Remi në këtë zonë kishte organizuar mirë ushtrinë falë ndihmës së dhënë nga popullata e Llapit.Me këtë rast do të doja ta veçoj një detaj(që më la shumë përshtypje) nga takimet që pata me Remin.Një ditë duke qëndruar në zyrën e tij më hapi një fiok(sirtar) e nxori një grusht me lira të arit dhe më thotë”shiko hoxhë,ato familje të cilat nuk patën para për ta ndihmur UCK-në kanë dhënë ari”dhe kjo ishte hera e parë që pash diçka të tillë.
Gjatë qëndrimit tim atje vizitova edhe njësinë speciale të ZOP-it,e cila ishte e përgaditur mjaftë mirë dhe meqë nuk kishte punë për mua atje,u ktheva sërish në Shalë të Bajgorës dhe atje vazhdova aktivitetin tim ushtarak,deri më 21 janar 1999.Shalën e Bajgorës e lash me 850 ushtarë në Bataljonin e I-rë,mbi 700 ushtarë në Bataljonin e II-të të Brigadës 142 dhe me mbi 1000 ushtarë të Brigadës 141 “Mehë Uka”Me këtë datë do të largohem nga Shala e Bajgorës dhe do të kaloj në Zonën Operative të Pashtrikut,duke ju premtuar shokëve se nëse Zonën e Pashtrikut do ta gjej të organizuar mirë do të rikthehem sërish,brenda një jave.

PYETJEhe më 21 janar 1999,kaluat në Zonën Operative të Pashtrikut…?
S:XHEZAIRIë 21 janar 1999 shkova në fshatin Reti ku ishte i vendosur shtabi i Zonës Operative të Pashtriku.Fillimisht aty e takova oficerin Nehat Basha, komandantin e Brigadës 125,e të nesërmen u takova edhe me Komandant Drinin,cili atëkohë ishte komandant i shtabit të Zonës Operative të Pashtrikut.

[ARIANI_TB]

PYETJE:A ishte komandant Tahir Sinani aokohe në shtabin e Zonës Operative të Pashtrikut?
S.XHEZAIRIo Tahir Sinani nuk kishte ardhur ende aty,ai për mua atëkohë ishte një emër i panjohur.Ai do vij aty pak më vonë .Siç thash takova Drinin,Bashën,pastaj Sylë Kollçakun zv.komandant i ZOP-it,Nexhmidin Kastratin e ndonjë tjetër,pastaj kontaktova edhe me komandantët e Brigadës 123 dhe 124.
Në Reti i gjeta vetëm 28 ushtarë të brigadës 125,ku shumica prej tyre ishin shumë të rinjë e të papërvojë.Drini dhe Basha meqë kishin dëgjuar për mua,kërkuan që të qëndrojë përgjithmonë në ZOP dhe pasi u takorduam për operacionalizimin e veprimeve sipas përvojës sime që kisha fitue në luftë me shkaun,vendosa të qëndroj deri në përfundim të luftës.Nga komandant N.Basha kërkova që të mos pranoj ushtarë të moshës shumë të re ,por vetëm ushtarë të moshës madhore dhe dashti zoti numri tyre për çdo ditë e më tepër u shtua.Ndërkohë filluam stërvitjet intenzive për operacionet tona të ardhshme.

PYETJE:z.Samidin,në mars 1999,pas konsolidimit të radhëve të UÇK-së,me vendim të shtabit të ZOP-it,njësia speciale e Brigadës 125 ,do të kaloi në zonën e Vërrinit .A mund të na pasqyroni këtë ngjarjeje të rëndësishme historike?
S.XHEZAIRI:Po,më 3 mars 1999 njësia speciale,e cila ishte përgaditur mirë fizikisht dhe psiçikisht,kaloi në fshatin Jeshkovë(tani Gjeq)të Vërrinit,ku deri në shtator të vitit 1998 ishte shtabi i Brigadës 125.T´ju përkujtoj se Komandant i njësisë speciale atëkohë ishte Hysen Rexhepi,ndërsa zv.komandant Iliri nga Hatmaxha.Atë ditë grupi prej 24 ushtarësh nga Retia një pjesë të rrugës e kaloi në këmbë,e pjesën tjetër deri në Landovic udhëtuam me një kamion,të cilin e siguroi Osman Qerreti-Quni.Në Mbrëmje nga Landovica kaluam rrugën pranë forcave të shkaut e mandej depërtuam afër fshatit Hatmaxh nëpër Kobaj-Vlashnje-rrugën Prizren-Zhur-Hoq-Jeshkovë(Gjeq).Kamionit tonë deri në Jeshkovë(Gjeq) i printe një makinë dhe zhurma e madhe që sillte ajo natë,të lente me kuptue sikur andej po kalonte një kolonë e gjatë e automjeteve të ushtrisë sonë.
Të nesërmen(më 4 mars)kur banorët e Hoqës morën vesh se në Jeshkovë ishte rikthyer UCK-ja,u larguan nga fshati në drejtim të Prizrenit,nga friga se forcat e armikut do të hakmirren mbi ta.Me largimin e popullatës së Hoqës në drejtim të qytetit dhe të fshatrave tjerë përreth,po atë ditë në Jeshkovë erdhën menjëherë përfaqësuesit e OSBE-së dhe kontaktuan me ne për t´u informuar lidhur me gjendjen e krijuar.Në pyetjen e tyre se çka mund të bëjnë ata në këtë situatë,ne ju thamë seu nuk mund të na ndihmoni neve asgjë,por ju mund ta ndihmoni popullatën e fshatrave Hoq,Poslisht(Gurrë),Billushë(Kushtrim),Lybeçevë(Ma lësi e Vërrinit),Leskovec(Arbëri)…,nga sulmet e mundshme serbe. Ndonëse kërkesën tonë e morën seriozisht,ata(OSBE-ja)një përfaqësi të tyre e vendosën në Hoq.Kontaktet tona pastaj kanë qenë pothuaj se të përditshme me OSBE-në…

[ARIANI_TB]

PYETJE:A kërkoi OSBE-ja largimin tuaj nga zona e Vërrini,apo... ?
S.XHEZAIRIo jo,ata nga ne vetëm morën informacione,nuk kërkuan largimin tonë.
Prandaj ne kërkuam(prej ditës së parë) që ata të kujdesen për popullatën që të mos dëmtohet nga forcat e shkaut.Dashti zoti dhe në ofenzivën(që do të zhvillohet) më 11 marsi 1999 ,prezenca e përfaqësuesve të OSBE-së në Hoq dhe kontrollet e tyre të vazhdueshme në fshatrat tjera në rajon,bëri që të mos dëmtohet popullata civile.

PYETJE:A ishte e banueshme Jeshkova(Gjeqi) atëkohë,dhe pse pikërisht e zgjodhët këtë fshat për rikthimin e UÇK-së në Vërri?
S:XHEZAIRIëtë fshat e gjetëm të shkatërruar plotësisht.Fillimish u vendosëm në shtëpinë e Fetah Shalës,e pas 2-3 ditësh edhe në shtëpitë tjera,në atë të Bajram Shalës,të Iftiman Shalës etj.Jeshkova(Gjeqi) edhe pse ishte shndërruar në gërmadhë,aty i gjetëm 4 familje,të cilat kishin krijuar kushte minimale për jetë,mirëpo me kërkesën tonë ato u larguan nga fshati dhe u strehuan diku tjetër.Këtë e bëmë sepse Jeshkovën(Gjeqin) e shpallëm kazermë ushtarake dhe ndërkohë i bënim përgaditjet për ardhjen edhe të dy grupeve tjera prej 30-40 ushtarësh nga Retia. Arsyeja pse Jeshkova(Gjeqi) u muar si vend për rikthimin e UÇK-së ishte se,ky fshat ishte i shkatërruar pothuajse plotësisht nga ofenziva e shtatorit 1998,
kështu që nëse do të zhvillohet një ofenzivë e re,mendonim se s´do të ketë se çka të shkatërrohet më tepër.Mandej Jeshkova(Gjeqi) është fshat i vogël,ka dy hyrje-dalje dhe ishte lehtë për t´u kontrolluar.Ne menjëherë filluam patrullimin nëpër rrugët e fshatit,si dhe sanuam gjendjen për fjetje,ushqim etj.Gjithashtu kontrollonim hyrje-daljet e fshatit dhe banorët që shkonin nga Hoqa për Lybeçevë(Malësi të Vërrinit) sugjeroheshin të mos kalonin nëpër Jeshkovë(Gjeq),por të përdorin rrugën tjetër poshtë fshatit.
Pra popullatës ua ndaluam hyrjen nëpër zonën ushtarake,sepse tentonim që në asnjë mënyrë të mos përzihet popullata civile në ndonjë konflikt të eventual me forcat serbe..

[ARIANI_TB]

PYETJE:A ju ndihmuan banorët e Vërrinit?
S.XHEZAIRI:Pyetje shumë vend.I pari që u lajmërua për të na ndihmuar ishte Feridin Berisha nga Billushës(Kushtrimit),së bashku me Haxhiun,Setkiun e disa të tjerë,emrat e tyre nuk më kujtohen.Ata na sollën gjëra të shumta ushqimore.Më vonë ndihma morëm edhe nga Hoqa përmes Ridvanit(Krasniqi),pastaj nga Kobaja ka ardhur një traktor me ndihma,ndërsa fshatarëve të Poslishtit(Gurrës),për shkak të sigurisë iu sugjeruam që ndihmat t´i sillnin nëpërmes Billushës(Kushtrimit).Përveç këtyre ndihmave,ne një javë para se të vinim në Jeshkovë,nga Retia e kishim dërguar në Vërri Elbasan Shoshajn për të siguruar miellin, tela xhembor e gjesende tjera tjera të nevojshme për ushtrinë,dhe një pjesë të tyre është siguruar prej tij,mirëpo jo të gjitha… Ndihmat e siguruara i deponuam në shtëpinë e Fetahut. Në atë kohë pata pranuar edhe disa ushtarë vullnetarë nga Vërrini,të cilët posedonin armë,jo shumë, sepse ne përgadisnim terenin për ushtarët që do të vinin nga Retia.Nga Jeshkova(Gjeqi) ishte Ymer Shala(Ymer Kaçaku) ,Nuridin Shala…nga Zhuri ishte Feriz Susuri i cili më 11 mars bie dëshmorë,në fazën e dytë(prill-qershor 1999) ka qenë Hajri Kurtaj,nga Lybeçeva në fazën e dytë ka qenë Astriti dhe një tjetër-Milaim e kishte emrin në mos gabofsha, ka pas nga Struzha(Sharri)nga Billusha(Kushtrimi),Hoqa,pastaj nga Anadrini,nga Opoja ishte Alejdin Xhezairi djali i axhës tim dhe gjyshi i tij Ymridin Qengaj(që të dy bien dëshmorë në betejen e 11 marsit)e shumë të tjerë.

PYETJE:Pasi u vendosët në Jeshkovë(Gjeq),si i mbanit lidhjet me Retinë?
S.XHEZAIRIontaktet me shtabin në Reti i mbanim me një radio-lidhje.Flisnim prej malit që shtrihej përmbi fshat.Lidhjet tona i kemi mbajtur edhe nëpërmjet kuririt.Ne pas 3-4 ditësh,pasi rregulluam strehimin dhe siguruam rezerva ushqimore për ushtarët e rinjë,dërguam në Reti:Sait Berishën(Pehlivanin)dhe Gjylbeharin nga Kobaja, për t´ia përcjellur porosinë komandant Nehat Bashës se mund ta nis grupin e dytë prej 30 ushtarësh.Mirëpo ky grup i ushtarëve nuk erdhi në Jeshkovë(Gjeq).Përgjegjësinë për mos ardhjen e ushtarëve,të cilëve ua kishim përgaditur terenin,gjithsesi e mbanë shtabi i ZOP-it.Kur jemi tek lidhjet Jeshkovë-Reti është me rëndësi të theksohet angazhimi maksimal i ushtarëve të palodhuresnik Abdullah Berisha(Tusus),Haki Thaçi(Kushni) dhe Arsim Pulaj(Vërmicë).
Ky tresh i famshëm,në ato ditë të vështira me plotë rreziqe,udhëtoi pa u lodhur nga Prizreni në Reti dhe anasjelltas Reti-Prizren-Jeshkovë.Morën disa herë për detyrë që të na furnizonin me veshmbathje e gjëra tjera të nevojshme edhe pse këtë detyrë e kishte pasur Elbasan Shoshaj,i cili pasi ka kaluar njësiti special i Brigadës 125 në Vërri nuk është lajmëruar fare më në Jeshkovë.Kur shkruhet për luftën e organizuar në Prizren është e pamundur të mos përmendet kontributi,veçanërisht i Besnik Berishës,sepse shumë ngjarje lidhen me këtë luftëtarë shembullor.Ai ishte ndërlidhës i shumë aktiviteteve luftarake të UÇK-së në Prizren e më gjerë.