Hafiz Ali Korça

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça

• Vajtimet e Atdheut
  (Kushtuar bombardimit të Drenicës nga Serbët në Qershor 1924)
  
  
  Më s'tu nda zjarri, më s't'u nda flaka
  Më s't'u nda vrasja, ndjekja,shuplaka,
  Më s't'u nda therja, mbytja grabitja,
  Më s't'u nda shtypja, vojtja, drobitja.
  
  Gra, burra, foshnja për ditë vriten,
  Nga vendi vet zhveshur po qiten;
  Digjen katundet e përvëlohen,
  Ah, shpirti më këputet, prej kujt s'ndalohën.
  U germadhove, u copëtove,
  Krejt u trondite krejt u shkretove.
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  Qytetërimi ku asht vallë?
  Përse Europa nuk i sheh hallë?
  Si s'po dëgjohet topi i shkretë?
  Si s'shihet flaka qi del mbi retë?
  Si nuk dëgjohet rënkimi i shpirtit?
  Pse s'këshillohet kombi gjakpirës?
  Në botë, thua, s'ngeli bamirës.
  Qysh u shurdhua bota e terë?
  S'shohin barbari gjer sot ç'ka berë
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  Me top u shuan vëllezërit tanë,
  Malet dhe fushat ndër gjak i lanë.
  I vranë, i shuan, i handakosën.
  Në vend të tyre tjetër vëndosën.
  Sa pasuri që patën ua perlanë.
  S'di me ç'të drejtë dreqvet ia dhanë!
  Më digjet shpirti, kam shum frikë,
  Se do t'i sosje kjo politikë,
  Fill shqiptari nuk do te lenë?
  Fatzijtë e gjorë ku do te vejnë?
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  Në ketë shekull kjo politikë
  Mrekulli, quhet e them pa frikë,
  Kjo politikë racëmbaruese
  Për ditë grin pleq, trima, nuse
  Kjo politkë lugate shtrigë
  Dhelpër dinake, kuçedër e ligë
  Faroj vëllezër me qindra mijë
  I madh i Vogël duhet ta dijë
  Fol, o moj botë e qytetërimit
  Përse po shkulet kjo racë e trimit.
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  
  Kosovë e bukur, oj shpresa jonë
  Bujare, trime, ke qenë si i thonë
  Sot të zu halli, në zgjedhë ngele,
  Kurban po bëhesh për ditë si dele.
  Kurban po bëhesh ditë bajrami,
  Në Ballkan therret veç shqiptari.
  Kështu pse s'duket Xhebraili?
  Të të shpëtonte nga thojntë e mprehtë
  Të të shpëtonte nga zjarri i nxehtë
  Ty moj Kosovë, e madhe shpresë
  Se ndaj ty ruhet edhe sot besa,
  M'i madhi krahu i Shqiperise!
  M'e madhja çerdhe e Trimërisë!
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  Pjesa më e madhe e Shqipërisë
  Iu dha Serbit e Greqisë
  Vetëm i ardhi keq Perëndisë
  Për atë gjakun e foshnjërisë,
  Dua t'i lutem pak qeverisë
  Të marrë masat e ligjësisë:
  T'i lutet Frances dhe Anglisë
  T'i pritet hovi pake Serbisë
  Dhe për Çamërit, fqinjë te Greqisë.
  
  Qani Kosoven dhe Çamerinë
  Për gjëmëzezet zgjatëni zinë!
  
  Nip i Pellazgut, o komb i vjetër!
  Nga ti m'i i vjetër nuk ndodhet tjetër,
  Dyzet ke patur milione frymë
  Te pakoi koha, te çkriu si brymë.
  Le Arijanen, Durrës u mbështete,
  Nga fati i shkrete si nje grusht mbete.
  Edhe këtuze shprehje nuk gjete.
  Mento ku ishe, ku je , ku vete,
  Tashti pa krahe ke mbetur fare
  Për një te vjetër komb, turp e marre
  
  Qani Kosoven dhe Çamerinë
  Se i këmbejnë si bagëtinë!
  
  Ka vdekur fare civilizimi;
  Sot veç një lustër ka Perëndim.
  Iku mëshira erdhi rrënimi!
  Po del mbi qiejt nga do rënkimi,
  Në fund te tokës hyfte gëzimi!
  Kur po shfaroset një komb ma trimi,
  Kurse ka vdekur krejt njerëzimi,
  Kurse nuk paska babë a vëlla jetimi,
  Fare mos qoftë shtypi dhe shkrimi!
  
  Qani Kosoven dhe Çamerinë
  Për gjëmëzezet zgjatëni zinë!
  
  Mos i ndaj lotet, qaj Vardar plaku!
  Nat'e ditë ecën të lahet gjaku
  Gjaku i shenjtë që derdh barbari,
  Me te ushqehet sot çdo fill bari,
  O shale i shkretë, qysh duron valle?
  Pse nuk po shkrihesh, qysh je i gjallë?
  Shembuni male, mbetët te shkretë!
  Shembuni bashkë me gjithë tepetë!
  Kur komb bujari për ditë po shuhet,
  Ty, moj Kosovë, jeta ç'të duhet?
  Kur dhe Evropa s'po ta sheh hallin
  Për ditë ju therin, ju marrin mallin
  Për ditë ju derdhet gjaku
  Shpresa ka mbetur vetem te Hakku.
  
  Qani, vëllezër, Kosovën, qani!
  Për gjëmëzezën ca ditë zi mbani!
  
  Tiranë , Gusht 1924
  

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça

Pjesë nga Rubaijjati (Katrorët) e Umer Khajamit
- Përkthyer nga : Hafiz Ali Korça

• 
  Sir-rezet e ezelit un` e ti s`I di
  Këto shkronja gjëzash s` I njoh un`as ti
  Prapa perdes folmë, ç`folmë që të dy.
  Kur të ngrihet perdja ngelim në habi!
  
  
  
  Ata që përfshtullën vertutat pa anë
  Në mbledhje vertutash qiri shokësh janë
  Nga kjo nat` e errët s` duallën në rrugë
  Nga një preçart folën dhe në gjumë ranë.
  
  
  
  Me pahir më pruri sefte në trup mua
  Veç habitjes tjatër nga jeta s`mu shtua
  Ikmë me përdhunë s`dimë ç`ish qëllimi
  Ardhmë ndejmë ikmë ç`ish s`u kupëtua.
  
  
  
  Kot më kot ca njerëz kapmë madhështinë
  Disa për sy-zezat për qoshqet u ngrinë
  Kur të ngrihen perdet do të kupëtohet
  Se sa larg prej lagjes tënde do të rinë.
  
  
  
  Ca po vrasin mëndjen për fe për doktrinë
  Disa të habitur sakt`dyshim gjë s`dinë
  Njiherësh tellalli del nga ushja thotë
  S`ësht`o të pa ditçim çthot aju dhe tinë.
  
  
  
  Blerore, zallishtja mjaft kemi shëtitur
  Për dëfrim ndër qarqet krejt jemi vërtitur
  Njeri nga kjo udhë s`dëgjuam të vijë
  Të këthehet prapë aty ku-shtë ngritur.
  
  
  
  Kush e gatoi kupën dhe e pat përzjerë?
  Qysh kudzon I piri ta pasjë në terë
  Sa krerë sa pulpa sa duar të njoma
  Ç`dashuri I çpiku ç`mëri I ka thyerë?
  
  
  
  Zemra ç`ëshë gjallja po ta kupëtonte
  të pshehtat e Zotit kur vdes I zbulonte
  nesër që s`ndjen fare ç`do të marrç vesh vallë
  kurse je ndër vete s`kupëton gjë sonte.
  
  
  
  Nga ardhja, nga ikja jonë ç`dobi vallë
  Prej majit të shpresës ç`ish indi sa gjallë?
  Ndënë rreth të rrotës sa shpirtra të pastër
  Digjen bahen pluhur tymi ku ka dalë?
  
  
  
  Kur filloj të sillet ku tasi I artë
  Kur do gërmadhohet ky themel I lartë
  Me peshën e mendjes s`kupëtohet kurrë
  As që nuk peshohet me peshën e qartë
  
  
  
  Faqe trëndafilen as kush s`e ka pjekur
  Me koçkorë koha zemrën pa I a djegur
  Gjer u ça kërhëni shihe një qind degë
  Bukuroshes dora flokët s`I a ka prekur.
  
  
  
  Ata që përpiqen vrasin mendjen janë
  Qoftë lark si ca që më kot mjelin kanë
  Petkë mos-kuptimi të vishnin më mirë
  Se sot mëndjet vleftë sa një fill gjth s`kanë.
  
  
  
  Shkoj reja dhe bimën rish e lau me lot
  Pa verë renk-gjyli nuk jetohet dot
  Për ne vënt-dëfrimi kjo bim`ësht sot
  Për ta vënt-dëfrimi bima jonë mot?
  
  
  
  Stamnën-çini mbrëmë, mbi gurt e kam thyer
  Isha dehur bëra gjë të papëlqyer
  Samna si ty isha, më tha por dhe tinë
  Si mua do bëhesh a mëndje-gënjyer!
  
  
  
  Krejt shokët për kokë në dorë s`na ngelnë
  Në këmbët e vekjes një nga një u shkelnë
  Në mbledhët të jetës një lloj verë pinë
  Dy tre vollt më parë u dehn`e s`u ndanë.
  
  
  
  Para meje teje, kisht dit` e natë
  Për pun`është sjellë rrot e qjellit gjatë
  Hap sytë ngadalë të shkelç përmi tokët
  Bebe-syri vajzash është pluhur`I thatë.
  
  
  
  Në ç`do fushë q`është një lulishtë bërë
  Ato me gjak mbreti jan`ushqyer tërë
  Ç`do gjeth manushaqesh që mbleron nga toka
  Nishan-faqesh janë prej gocash me sërë!…
  
  
  
  Ç`do bimë që buzë lumit ka bleruar
  Ka mbirë nga buz`e një vetij`ëngjëlluar
  Mos shkel mbi ç`do bimë me çnder se ka mbirë
  Nga pluhuri I një faqe lales të uruar.
  
  
  
  Brenda në trekt dije një poçar kam parë
  Ndër shqelmë një copë balt`e kishte marë
  Balta po I thoshte me gjuhën e vetë
  Si ti kam qën`unë mos më merr pra zvarë.
  
  
  
  Poçarët kur dorën gjith në balt`e mbajnë
  Mëndjen e mentimin duhet mos ia ndajnë
  Shqelmin edhe grushti, gjer kur do t`I a venë
  Baltë-trupash eshtë, ç`pandehin ku janë?
  

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça

• 
  " Shih pra nuk mbetën fare ndërtesa
  Ndër këmbë' u muar e shenjta besa,
  Xhami e kish s'lan' i rrënuan,
  E kësi punësh djajt i shënuan,
  Priftërinjt e hoxhët si kec i grinë,
  Inteligjentët në dhet i shtrinë. "

"Bolshevizma çkatërimi i njerëzimit" , 1925

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça :

• ” Nuk duhet të mbushim gjuhen tone engjullore me gjemba e me ferra se nuk i qërojmë dote më vonë.”

[Brari]

Principiel !


Pergezimet e mija per Shkrimet e bukura qe sjell ketu.

Hafiz Ali Korca ishte nje nga njerzit me te ditur qe kishte Shqiperia shekullin e kaluar.
Vitet e fundit te pleqerise me sa di une Ai i kaloi ne Kavaje e ndonse nuk shihej me sy te mire nga regjimi Ai me fjalen e mencur e karakterin e larte fitoi respektin e madh te jo vetem besimtareve muslimane por te te gjitheve..

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça :

• 
  "...fqinjet tona nga ana e arsimit kanë arrirë shkallën më të lartë, na për fat të keq kemi mbetur si populli i Afrikës së mesme".

Kongresi i Dibrës , mbajtur më 1909.

* Fjalët e Hafiz Ali Korçës ishin në kuadër të kërkesës së tijë për hapjen e shkollave shqipe .

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça :

• 
  * Pasurinë mund ta vjedhin, por diturinë jo !
  
  ** Ai që ta ruan të fshehtën të do me shpirt !
  
  

[Kryeplaku]

Shume te bukura!

[PrInCiPiEl]

Hafiz Ali Korça

“Muslimanizma dhe nasjonalizma“

• 
  “I math pejngamberi nur (drit) i gjithësisë unë jam areb (arab) thosh faqe njerzisë“.
  
  “Nder të math e njihte kombësin e vet. Që këtë e thotë dhe Kur`ani vetë. Nasjonalist them pejngaberët ishin se librat në gjuhët e veta i kishin.“
  
  “Edhe Ebu-Beqri kombin e lëvdonte, fenë mëmëdhenë, të dyja i donte“.
  
  “ç`tha Omer-Faruku në hytbe një ditë, kur i jepte bindje popullit dhe dritë. Përgëzonem unë tha me kombësin, na e faltë Zoti atdhen arabinë“.
  
  ”Gjithë sahabet ishin fetar të sakët. Sicili prej syresh atdhetar m`i flakët”.
  

* Revista : “Zani i Naltë”, Tiranë, Muslimanizma dhe nasijonalizma, Nr 4, janar, 1924




Shënim:
Hafiz Ali Korça (1874-1957)
Lindi në Korçë, më 1874 dhe vdiq në Kavajë , më 1957.
- Mësues në Mësonjëtoren e Parë Shqipe të Korçës
- Pjesëmarrës në Kongresin e Dibrës
- Këshilltar dhe Drejtor i Përgjithshëm në Qeverinë e përkohshme të Vlorës të kryesuar nga Ismalil Qemali(1914)
- Pjesëmarrës në Komisia Letrare Shqipe në Shkodër(1916-1918)
- Drejtor i Arsimit për Durrësin, Elbasanin, Dibrën, Matin dhe Pogradecin(1916)
- etj.

[PrInCiPiEl]

" Për nji shpirt të madh profetik fluturimi i tij në hapësirë
s' është gjë e pamundur, sepse ata zhvishen prej gjendjes njerëzore dhe shpirtërisht dhe engjullisht fluturojnë më shpjet se vetëtima. Pa përjashtim gjithë profetënt kështu janë "

Hafiz Ali Korça
"Mevludi", botim V, Tiranë, 1940, fq. 2