Genocidi komunist mbi malesoret shqiptare

[Brari]

gazeta shqiptare

---------

DOSSIER

Historia e panjohur e 28 nënorit 1944, ku partizanët e Jaho Gjolikut dhe Haki Toskës ekzekutuan një grup malësorësh në fshatin Bruçaj të Dukagjinit. Rrëfimi i 84 vjeçarit, Prek Sokoli

"Ja si na pushkatoi 10 burra, motra e dëshmorit Çelo Sinani"


-----------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Sapo ata mbërritën diku në një përrua, motra e Çelo Sinanit, nxorri revolverin dhe e qëlloi dy-tre herë në kokë Nikoll Mirashin, duke e lënë atë të vdekur në vënd. Ndërsa kur grupi i partizanëve të batalionit të spastrimit të Brigadës së gjashtë, së bashku me tetë malësorët e lidhur mbërritën në Qafë-Thanë ku ndodhej shtabi i brigadës, sipas premtimit që i kishin dhënë motrës së Çelo Sinanit, të tetë burrat ia rreshtuan të lidhur përpara saj. Në atë moment, ajo nxorri pistoletën nga brezi dhe nisi t'i qëllonte malësorët e lidhur, duke i goditur të tetë me nga dy plumba në kokë. Kur po bëhej gati të qëllonte mbi të fundin, që ishte 17-vjeçari Mëhill Vocrri, disa partizanë iu lutën që ta falte, por ajo vazhdoi të qëllonte edhe mbi të duke thënë: "Lëreni se qenka moshatar me Çelon tim". Pasi i la të vdekur në vënd të nëntë malësorët (së bashku me Nikoll Mirashin që e vrau gjatë rrugës) motra e Çelo Sinanit u dha urdhër partizanëve të tjerë që t'i zhvishin shpejt e shpejt dhe t'ua merrnin rrobat e trupit të vrarëve, pasi ato u duheshin për partizanët e brigadës që ishin duke marshuar për në drejtim të Malit të Zi". Njeriu që flet dhe dëshmon për herë të parë për "Gazetën", është 84-vjeçari Prek Sokoli, i cili rrëfen të gjithë historinë e asaj ngjarje të largët të ndodhur në 28 nëntorin e vitit 1944, ditën e fundit të luftës për forcat partizane të Enver Hoxhës që ishin duke marshuar në krahinën e Dukagjinit, për në drejtim të Malit të Zi. Po si ndodhi ajo ngjarje, kush ishin dhjetë malësorët që u ekzekutuan nga dora e motrës së dëshmorit Çelo Sinani dhe përse e kreu ajo atë vrasje makabre që nuk është harruar ende në atë trevë të largët të Veriut të Shqipërisë?

Vrasja e Çelo Sinanit
Lidhur me atë ngjarje, Prek Sokoli dëshmon: "Më 26 nëntor të vitit 1944, vëllau im 25 vjeçar, Pëllumb Sokoli, kishte shkuar në qytetin e Shkodrës për të blerë ushqime pasi na duheshin për festën e Shën-Kollit, që na binte për ta kremtuar disa ditë më vonë, më pesë dhjetor. Bashkë me Pëllumbin, atë ditë për në qytetin e Shkodrës kishin shkuar dhe një grup tjetër malësorësh, të cilët pasi kishin blerë ato që u duheshin, kishin marë rrugën e kthimit për në fshatrat e tyre të zonës së Dukagjinit. Duke qenë se ajo rrugë mbante rreth tetë orë larg nga qyteti i Shkodrës, grupin e shtegëtarëve e zuri nata në fshatin Bruçaj të Dukagjinit ku një pjesë e tyre bashkë me vëllain tim Pëllumbin, qëndroi aty në atë fshat për të kaluar natën duke bujtur në shtëpitë e malësorëve. Ndërsa pjesa tjetër që mbeti, vazhdoi rrugën duke ecur për në drejtim të fshatit Xhan, duke shpresuar që të ecte pas mushkave të cilat ndiqnin rrugën pa asnjë vështirësi edhe natën. Në këtë grup që vazhdoi udhëtimin për në drejtim të fshatit Xhan, bënte pjesë edhe Lulash Gjoni i Xhanit, i cili ishte i vetmi malësor i asaj krahine që merrej me tregëti dhe kishte dyqan të vetin. Gjatë rrugës duke udhëtuar nëpër natën e errët nga fshati Bruçaj për në drejtim të fshatit Xhan, në vëndin e quajtur Shtruga, i cili ndodhet në një qafë të vogël mali, grupi i malësorëve u përball me një pritë partizane që komandohej nga partizani Çelo Sinani, vetë i tretë, i cili kryente detyrën e korrierit të Brigadës së gjashtë partizane, që komandohej nga Jaho Gjoliku dhe Haki Toska. Partizani Çelo Sinani i bëri thirrje grupit që të ndalonte duke duke u thënë: qëndro, por malësorët nuk e kuptuan fjalën e tij dhe u shtrinë të gjithë barkas në dëborë duke zënë secili nga një pozicion, pasi i gjithë grupi ishte i armatosur. Nga që Çelo nuk i shikonte dot ata se ku ishin, qëlloi në drejtim të tyre me automatikun e tij, dhe breshërive të tija iu përgjigj po me zjarr njëri nga malësorët, duke qëlluar edhi ai për andej nga erdhën të shtënat. Pas atij shkëmbi zjarri, malësorët shtetgtarë qëndruan një cop herë ashtu të shtrirë nëpër dëborë dhe pasi nuk dëgjuan më të shtëna armësh në drejtim të tyre, ata vazhduan rrugën nëpër natën e errët, pa ditur gjë se nga të shtënat e tyre kishte mbetur i vrarë partizani Çelo Sinani", kujton 84 vjeçari Prek Sokoli lidhur me atë ngjarje të largët të 28 nëntorit të vitit 1944, kur në afërsi të fshatit Bruçaj të zonës së thellë të Dukagjinit që ndodhet në malësinë e mbi Shkodrës, mbeti i vrarë korrieri i Brigadës së 6 Sulmuese, partizani Çelo Sinani nga fshati Picar i Gjirokastrës.

Arrestimi i malësorëve nga partizanët
Por ç'ndodhi më pas me grupin e malësorëve që kishin shkëmbyr zjarr me partizanin 15-vjeçar që kryente detyrën e korrierit në ato forca partizane të cilat nuk e dinin se ajo ditë shënonte dhe mbarimin e Luftës? Lidhur me këtë, 84-vjeçari Prek Sokoli dëshmon: "Dy partizanët e tjerë që ishin në pritë bashkë me Çelo Sinanin, sapo konstatuan se shoku i tyre nuk kishte më asnjë shenjë jete nga plumbat që kishte marrë, zbritën menjëherë në fshatin Bruçaj aty ku ndodhej shtabi i komandës së Brigadës së gjashtë partizane, së bashku me një batalion të asaj brigade që ishte lënë aty në fshatin Xhan për spastrime. Po ashtu aty në atë fshat atë natë ndodhej edhe një pjesë e grupit të malësorëve shtegëtarë që ishin kthyer nga Shkodra dhe kishin bujtur nëpër shtëpiat e malësorëve për të kaluar natën. Komanda e brigadës së bashku me partizanët e batalionit që ishte lënë aty për spastrime, nuk kishin dijeni për malësorët shtegtarë që kishin bujtur në atë fshat, dhe po ashtu as malësorët shtegtarë nuk kishin dijeni për partizanët që ndodheshin në atë fshat. Sapo erdhi lajmi për vrasjen e Çelo Sinanit, në fshat filluan lëvizje të shumta dhe partizanët e batalionit të spastrimit morën urdhër që të bënin rrethimin e plotë të fshatit në mënyrë që prej andej të mos dilte as miza. Pas kësaj ata filluan kontrollet nëpër të gjitha shtëpitë ku kishin të dhëna se ishin strehuar për të bujtur një pjesë e grupit të shtegëtarëve. Gjatë kontrolleve që bënë nëpër shtëpitë e fshatit Xhan, partizanët e batalionit të spastrimit ua morën armët grupit të malësorëve shtegëtarë, të cilët pranuan t'i dorzonin ato, pasi partizanët u thanë se do t'ua kthenin përsëri sapo të dilin në Qafë Thanë ku ishte vendosur komanda e brigadës. Komandantët e grupeve partizane të batalionit të spastrimit u dhanë besën malësorëve shtegëtarë se armët do t'ua kthenin përsëri të nesërmen më datën 27 nëntor, sapo të takoheshin me komandën e tyre. Të nesërmen, sapo zbardhi dita, partizanët e batalionit të spastrimit i mblodhën në një vënd të gjithë malësorët shtegtarë që ishin në fshatin Bruçaj, për t'i bashkuar me ata të grupit tjetër që ishin në fshatin Xhan, meqënëse afër atij fshati ishte vrarë Çelo Sinani. Qëllimi i komandës së brigadës së gjashtë, ishte që të bënte seleksionimin e tyre për të gjetur se kush ishin ata që kishin qëlluar dhe vrarë korrierin e brigadës, partizanin Çelo Sinani. Në grupin e malësorëve që kishin bujtur në fshatin Xhan, bënte pjesë edhe një djalë i ri, 17-vjeçar, i quajtur Mëhill Vocrri, i cili kishte aty dhe tre probatinë (vëllezër që pinë gjak me njëri tjetrin) nga e njëjta shtëpi. Kur e morën vesh partizanët se Mëhilli ishte nga fshati Shosh, i thanë të ikte, por ai nuk iku, duke u thënë se nuk mund të ndahej nga probatinët e tij. Sipas urdhërit të komnadës së brigadës, partizanët e batalionit të spastrimit ku bënte pjesë dhe motra e Çelo Sinanit, bënë seleksionimin e malësorëve shtegëtarë dhe një pjesë të tyre e lanë të lirë të ikte, kurse grupin tjetër ku bënin pjesë: Tom Martini, Pëllumb Sokoli, Kol Vata, Pal Pëllumbi, Nikoll Mirashi, Mëhill Vocrri, Pal Vata, Shytan Deda dhe Prenush Zefi, ata e morën me vete për të shkuar në Qafë-Thanë atje ku ndodhej Shtabi i Brigadës", kujton 84-vjeçari Prek Sokoli lidhur me arrestimin e nëntë malosorëve shtegëtarë nga forcat partizane të batalionit të brigadës së gjashtë, i cili ishte lënë në atë zonë për spastrime.

Motra e Çelos qëllon malësorët e lidhur
Por çfarë ndodhi më pas me grupin e malësorëve që u arrestuan nga partizanët e batalionit të spastrimit, si të dyshuar për vrasjen e korrierit të brigadës, Çelo Sinanit? Lidhur me këtë, 84-vjeçari Prek Sokoli, i cili e ka akoma të freskët në kujtesën e tij atë ngjarje makabre ku mbeti i vrarë edhe i vëllai i tij, vazhdon rrëfimin duke u shprehur: "Meqënse njëri prej atyre malësorëve, i quajtur Nikoll Mirashi, ishte i sëmurë dhe nuk ecte dot, motra e Çelo Sinanit që ishte partizane në atë batalion, i tha komandantit të saj, se do të rrinte ajo me Nikollën për ta ndihmuar të ecnin, deri sa të mbërrinin në Qafë-Thanë. Por sapo ata mbërritën diku në një përrua, motra e Çelo Sinanit, nxorri revolverin dhe e qëlloi dy-tre herë në kokë Nikoll Mirashin, duke e lënë atë të vdekur në vënd. Ndërsa kur grupi i partizanëve të batalionit të spastrimit së bashku me tetë malësorët e lidhur mbërritën në Qafë-Thanë ku ndodhej shtabi i brigadës, sipas premtimit që i kishin dhënë motrës së Çelo Sinanit, të tetë malësorët ia rreshtuan të lidhur përpara saj. Në atë moment, ajo nxorri pistoletën nga brezi dhe nisi t'i qëllonte të tetë burrat e lidhur, duke i goditur me nga dy plumba në kokë. Kur ajo po bëhej gati të qëllonte mbi të fundit e grupit, që ishte 17-vjeçari Mëhill Vocrri, disa partizanë iu lutën që ta falte, por ajo vazhdoi të qëllonte edhe mbi të duke thënë: "Lëreni se qenka moshatar me Çelon tim". Pasi i la të vdekur në vënd të nëntë malësorët (së bashku me Nikoll Mirashin që e vrau gjatë rrugës) motra e Çelo Sinanit u dha urdhër partizanëve të tjerë që t'i zhvishin shpejt e shpejt ata dhe t'ua merrnin rrobat e trupit të vrarëve, pasi u duheshin për partizanët e brigadës që ishin duke marshuar për në drejtim të Malit të Zi. Ndërsa ata zbatuan urdhërin e saj duke i zhveshur lakuriq të tetë trupat e pajetë që ishin pladosur pa frymë mbi dëborën e ngrirë kallkan, disa prej tyre filluan t'i godisnin përsëri kufomat me tytat e pushkëve dhe me bajoneta duke i shpërfytyruar keqas ato. Pasi ua hoqën rrobat e trupit dhe i lanë ashtu të zhveshur në dëborë në një fushë të vogël, motra e Çelo Sinanit me gjithë partizanët e tjerë vazhduan rrugën për të arritur forcat e brigadës që ishin duke marëshuar për në drejtimin e Malit të Zi", kujton Prek Sokoli lidhur me ngjarjen makabre të pushkatimit të nëntë malësorëve të pafajshëm të ndodhur në 28 nëntorin e largët të vitit 1944, ku midis nëntë malësorët që u qëlluan me nga dy plumba në kokë nga motra e Çelo Sinanit, njëri prej tyre ishte i vëllai i Prekës, 25-vjeçari Pëllumb Sokoli.

Vrasin edhe Lazër Vuksanin
Vrasja makabre e nëntë malësorëve të pafajshëm të cilët u ekzekutuan në shenjë hakmarrje për vrasjen e korrierit të brigadës, 15-vjeçarit Çelo Sinani, nuk u mbyll me aq. Kështu shprehet malësori 84-vjeçar Prek Sokoli, i cili e vazhdon rrëfimin e tij për atë ngjarje tragjike, duke u shprehur: "Pasi motra e Çelo Sinanit së bashku me partizanët e tjerë vazhduan rrugën për t'u bashkuar me pjesën tjetër të brigadës, në drejtim të vëndit ku ndodheshin trupat e pajetë të tetë malësorëve, nisën të shkonin fshatarë të atyre anëve të cilët kishin dëgjuar krismat, por në të vërtetë nuk dinin asgjë mbi gjëmën e madhe që kishte ndodhur aty. Të parët që mbërritën në vëndngjarje, ishin burrat e shtëpisë së Halil Zenelit, të cilët u kthyen përsëri në shtëpinë e tyre dhe morën me vete disa batanije e rroba të tjera për të mbështjellë të tetë kufomat, pasi ashtu siç ishin të zhveshura lakuriq, ata nuk mund t'i transportonin për në fshatrat e tyre. Ndërsa familja e Halil Zenelit ishte duke u marrë me veshjen e kufomave, motra e Çelo Sinanit së bashku me partizanët e tjerë që po udhëtonin për t'u bashkuar me forcat e tjera të brigadës së gjashtë, rrugës u takuan me një malësor nga fshati Bruçaj i quajtur Lazër Vukasni, i cili po vinte nga fshati i tij i hipur në mushkë. Sapo u ndeshën përball Lazërit, grupi i partizanëve së bashku me motrën e Çelo Sinanit, e qëlluan menjëherë atë duke e lënë të vdekur në vënd. Vrasjen e tij ata e bënë me qëllim që ai të mos shkonte në vëndin e ngjarjes ku ndodheshin trupat e pajetë të tetë malësorëve, pasi po të shkonte ai atje, do jepte kushtrimin dhe fshatarët e atyre anëve do rroknin pushkët dhe do dilnin në kërkim të vrasësve. Pra me qëllim që ajo ngjarje të mbahej e fshehtë, deri sa të largoheshin të gjitha forcat partizane që andej, motra e Çelo Sinanit së bashku me partizanët e tjerë e ekzekutuan edhe Lazër Vuksanin që ishte duke udhëtuar me mushëkn e tij për në fshatin Bruçaj ku ai kishte shtëpinë", kujton Prek Sokoli lidhur me vazhdimin e asaj ngjarje e cila shënoi edhe viktimin e dhjetë nga ana e malësorëve të asaj ane, prej forcave partizane të brigadës së gjashte që komandohej nga Jaho Gjoliku dhe Haki Toska.





---------------

Si kjo ngjarje ka me qindra.

Me cte drejte vandallizuan keta morracake vellezerit e tyre te Veriut.
Kush ja frymezoi urrejtjen ketyre barbareve per te masakruar ato familje malsoresh qe i dhane Historise Shqiptare krenarine e lavdine.

Askush nuk i perdhunoi e poshteroi fiset e lavdishme arbnore te cileve u kendoi aq bukur i madhi Fishta ne LAHUTEN..sa keta banditet e brigadave partizane te komanduara nga cobenet primitive.

Laberia duhet te kerkoj falje publikisht per vuajtjet qe i solli Veriut fisnik.

Duke mos kerkuar falje erdhi perseri 1997-ta e tmershme kur perseri ujkonjat pin gjak Malsoresh ne sheshin e Flamurit.

Drejtesia dhe burreria ketu do duken.

[zeus]

------------------------------------------------------------

Per pjesen a pare te diskutimit tend Brari (qe natyrisht ishte i kopjuar) nuk kam cfare te shtoj se ishte nje histori e treguar nga dikush (shtrember apo drejt nuk ka rendesi) qe ka te drejten e tij te zere qofte edhe dy faqe gazete.


-----------------------------------------------------------------

Me sa vura re pjesa e dyte e diskutimit ishin mendimet e tua ne rolin e nje perçaresi qe nuk ben histori por jep mendime personale. Me sa pashe kjo eshte hapesira e historise shqiptare dhe jo "Fjale pa dogane"!

Nuk jam lab dhe mbi te gjitha nuk kam asnje interes personal te shaj apo te mbroj labet (qe nuk perfaqesohen nga motra e Celo Sinanit) ose maloket (qe nuk perfaqesohen nga mercenaret qe erdhen ne Vlore). Cdo krahine e Shqiperise ka dhene kontributin e saj (te padiskutueshem ne nje forum!) ne historine e Shqiperise.

Nuk dua ta zgjas se ky nuk eshte nje debat midis nesh po thjesht nje sqarim qe mendoj se u takonte ta benin moderatoreve te ketij forumi. Pershendetje!

-------------------------------------------------------------------

[Orku]

I dashur Zeus percarja kombetare provokohet shume me teper nga veprimet se sa nga komentimi i tyre.
Krimi ne fjale eshte nje fakt historik i pamohueshem qe perfaqeson vetem nje kokrrize rere ne historite e pafundme te masakrave qe brigadat partizane u bene vellezerve te tyre shqiptare ku krimi me i madh ngelet roli i tyre ne masakren e Tivarit.

Une e kuptoj dhe ndaj njelloj me ty qendrimin se ajo qe vrau malesoret nuk perfaqeson Laberine ... ashtu sikunder nuk e perfaqeson veriun Nexhmije Hoxha ..... por eshte fakt i pamohueshem qe ne Veri jane kryer masakra nga kriminele te veshur me pushtet te cilet vinin kryesisht nga jugu. Ky eshte FAKT. A ja ulin keta kriminele vleren Jugut ? Nuk besoj sepse keto vrasje nuk jane pjese e tradites se tij .... por gjithsesi une mendoj se ka vend per nje reflektim me te gjere te historise dhe opinionit ne lidhje me keto masakra.

Bashkimi nuk vjen permes harreses por mes drejtesise !

Sot ne degjojme te behen gjyqe qe denojne naziste te vdekur dhe te gjalle . Mendoj se eshte koha qe keto gjyqe te fillojne edhe ne Shqiperi ... sikur per asgje tjeter, mjaft per te treguar ilegjitimitetin e ketyre akteve te pandeshkuara.

P.S

Me fal qe po te pergjigjem jashte teme por <> erdhen per te mos e lene Vloren ne dore te <> te cilet e qendisen ashtu sic ti duhet ta dish me mire se une ... dhe po te kujtoj se ata nuk vrane apo perdhunuan askend !

[Brari]

Historia eshte te shkruhet mbi ngjarjet pa i bere komente.
Kur disa ngjarje behen pak si teper te ngjashme athere keto jane fenomene dhe duhet te marrin emer e ky emertim nuk eshte me qellim percarjeje por qellim vertetesie e nga kjo e vertete lindin filozofite.

Ajo qe duhet te lindi ne Kokat tona mbasi mesojme keto ngjarje eshte se...kurre nje ide ose rryme politike ska te drejte te imponohet me dhune.


Ne rastin Ne fjale do ishin te kuptueshme e te pranueshme qe Motrat e Celo Mezanve e Sinanve te shkonin ne Veri si percues te Kultures , Arsimit, Modes, Shkences etj...por kursesi nuk jane te pranueshme sjellja e Brigadave partizane qe i ngjajne " ekspeditave ndeshkuese spanjole ne Azteket e inkasit ose ekspeditat Serbe ne Kosove ose te ekspeditave te METAKSASE ne Cameri.

Kosova e nderon MATI LOGORECIN i cili per vite te tera punoi per Hapjen e Shkollave ne Kosove.
Shkodra e ka nderuar Cerciz Topullin e Muco Qullin qe vdiqen ne Shkoder por qe punuan per ceshtjen Kombetare pa u lodhur.

Korca nderon Hil Mosin i cili solli ne Korce Libra e Abetare e deri Hymnin e Flamurit.

Laberia e nderon Azem Hajdarin i cili ishte Trim i Tropojes por dhe demokratoi i madh per gjith Shqiperine.

Ka plot ngjarje e figura e fenomene qe e kane krijuar Unitetin Kombetar e ato perkujtohen e nderohen.

Nuk ka ngelur Percarja tek te treguarit e gomarlleqeve te komandanteve e Komisareve te Brigadave Partizane te cilet nuk kan ditur te respektojne asnje norme Njerzore ndaj Vllazerve te tyre veriore.

pik.

...

[zeus]

------------------------------------------------------------

N.q.s do te fusesh emrin ne librat e filozofise: te vafte mbare!

Ne ato qe thashe une me siper kishte ndonje gje qe nuk te pelqeu?

------------------------------------------------------------

[Brari]

DOSSIER II

Për herë të parë pas 59 vjetësh nga masakra e partizanëve të Jaho Gjolikut e Haki Toskës, dëshmojnë familjet e viktimave që u vranë në shenjë hakmarrje për Çelo Sinanin

"Ja përse Gjin Marku nuk e la Gjolikun të pushkatonte 37 burra"


----------------------------------------------------

Dashnor Kaloçi

Dëshmia e 69-vjeçarit Dedë Marashi: "Më kujtohet si tani kur erdhi haberi dhe e sollën me vig trupin e pajetë të kushuririt tim, Tom Martinit. Babai i tij, Martin Gjoni, kur e ka pa syrin e djalit të varun poshtë fytyrës nga goditjet e bajonetës, u tha atyre që e prunë: pse ma keni sjellë kështu, dhe e shkuli synin e të birit dhe e hodhi në përrua".


Në pjesën e parë të këtij shkrimi të botuar në numrin e djeshëm, nëpërmjet dëshmisë së 84-vjeçarit Prek Sokoli me origjinë nga fshati Xhan i Komunës së Pultit të Dukagjinit, u njohëm me një nga historitë tragjike të ndodhura në 28 nëntorin e largët të vitit 1944, në ditën e fundit të Luftës, kur në malësinë e Dukagjinit, forcat partizane të një batalioni të Brigadës së gjashtë sulmuese, ekzekutuan dhjetë malësorë të pafajshëm, në shenjë hakmarrje ndaj vrasjes së korrierit partizan të asj brigade, 15-vjeçarit, Çelo Sinani nga Picari i Gjirokastrës. Sipas dëshmisë së Prek Sokolit, vëllai i Pëllumb Sokolit, njërit prej dhjetë burrave të pushkatuar, një grup malësorësh që ishin duke udhëtuar nga Shkodra për në fshatrat e tyre, natën e 27 nëntorit 1944 u ndeshën në një pritë partizane prej tre vetësh e cila iu bëri thirrje që të ndaleshin. Pas kësaj njëri nga partizanët qëlloi në drejtim të tyre me breshëri automatiku dhe plumbave të tij iu përgjigj po me plumba njëri nga malësorët, nga të cilat mbeti i vrarë Çelo Sinani. Pas kësaj, dy shokët e Çelos zbritën në fshat ku dhanë lajmin e vrasjes së tij dhe partizanët e batalionit që ishin lënë në atë zonë për spastrime, i arrestuan të gjithë grupin e malësorëve që ishte strehuar për të kaluar natën po në atë fshat dhe të lidhur ata i dërguan në Qafë-Thanë ku ishte Shtabi i Brigadës. Në shenjë hakmarrje ndaj vrasjes së Çelos, u vendos pushkatimi i dhjetë burrave, gjë të cilën e mori përsipër një partizane për të cilën atëhere u tha se ishte e motra e Çelo Sinanit.
(vijon nga numri i kaluar)

Arrestimi i 37 malësorëve

Por pushkatimi i dhjetë malësorëve dukagjinas në afërsi të fshatit Bruçaj, duket sikur nuk i kënaqi kuadrot drejtuese të Shtabit Brigadës së gjashtë që komandoheshin nga Jaho Gjoliku dhe Haki Toska, pasi forcat e shumta të asaj brigade u rikthyen përsëri në fshatin Xhan e Bruçaj, ku kryen arrestimin e 37 fshatarëve të tjerë. Lidhur me këtë ngjarje, 84-vjeçari Prek Sokoli me origjinë nga Dukagjini dhe me banim në Rranxat e Bushatit të Shkodrës, dëshmon: "Pas pushkatimit të atyre dhjetë burrave nga një partizane për të cilën u tha se ishte e motra e Çelo Sinanit, forcat partizane, të udhëhequara nga Jaho Gjoliku, u kthyen përsëri në fshatin Xhan dhe aty arrestuan edhe 37 fshatarë të tjerë, të cilët ashtu të lidhur i rreshtuan në një bregore për t'i pushkatuar të gjithë. Në atë çast që pritej pushkatimi i tyne sipas urdhërit që kishte dhënë Jaho Gjoliku, vendimi u anallua dhe të 37 burrat e lidhur mundën që të shpëtonin nga vdekja e sigurtë. E gjithë ajo mrekulli, pra falja e tyre ndodhi pas ndërhyrjes së Komandantit të Divizionit partizan, Gjeneral Gjin Markut, që kishte nën vartësi Brigadën e gjashtë, i cili e ndaloi Jaho Gjolikun që ta kryente atë masakër. Sipas atyre burrave që kanë qenë prezent në atë vënd, Gjin Marku i tha kështu Jaho Gjolikut: "Nesër kemi festën e Çlirimit të Shqipërisë dhe nuk bën që atë ditë të shumëpritur ta festojmë me gjak". Pas atyre fjalëve të Gjin Markut, ata 37 burra të pafajshëm u lanë të lirë për të shkuar në shtëpitë e tyre", e përfundon dëshminë e tij, 84-vjeçari Prek Sokoli, vëllai i njëri prej dhjetë burrave të pushkatuar në fshatin Xhan, i cili shton se që nga ajo ditë e deri në vitin 1990, familja e tij u quajt reaksionare dhe vazhdimisht u përmëndej vëllai i vrarë. "Prej asaj ne s'kena mujt me lyp kurgja" shprehet Prek Sokoli, familjen e të cilit në vitin 1971 e hoqën nga fshati Xhan dhe e dërguan aty në Rranxat e Bushatit, ku jetojnë edhe sot e kësaj dite. Por edhe pse ata u shpërngulën nga fshati i tyre, nuk e kanë harruar ende atë histori tragjike ku 59 vjet më parë nga plumbat e partizanëve mbeti i vrarë i biri i tyre, 25-vjeçari Pëllum Sokoli.

Dëshmia e tre familjeve të viktimave
Për atë histori tragjike të ndodhur në 28 nëntorin e largët të vitit 1944, Prek Sokoli, nuk është i vetmi dëshmitar që hedh dritë mbi çka ndodhi aty. Ajo histori është ruajtur e freskët në kujtesën e shumë malësorëve të asaj ane dhe sidomos në familjet e viktimave, ku njeri prej tyre, 67-vjeçari, Dedë Marashi dëshmon: "Më kujtohet si tani kur në fshatin tonë erdhi haberi për vrasjen e kushëririt tim, Tom Martinit, të cilin e sollën mbi një vig. Sapo trupi i tij mbërriti para shtëpisë, sipas zakonit i pari doli babai i Tomës, Martin Gjoni, i cili kur e pa syrin e të birit që varej poshtë fytyrës prej goditjeve të bajonetës, iu drejtua atyre burrave që e prunë trupin e tij duke u thënë: "Pse ma keni sjellë kështu" dhe e shkuli syrin e të birit e e flaku tutje në përrua", kujton Deda lidhur me atë histori rrënqethëse, kur trupat e pajetë të malësorëve të vrarë u përcollën nëpër shtëpitë e tyre. Një tjetër dëshmitare e asaj ngjarje, është dhe 85-vjeçarja Drane Vata, e motra e Kol Vatës që u pushkatua nga partizania e brigadës së gjashtë, e cila dëshmon: "Lajmi për vrasjen e dhjetë burrave, na erdhi në atë kohë që unë isha e martuar në fshatin Gjuraj. Nga Gjuraj për në Xhan, mban rreth dy orë dhe rrugës për aty unë po mundohesha që të nxirrja të vërtetën se kush ishte vra. Sepse për vëllanë tim Kolën, nuk më treguan që ishte vra, pasi e kisha vëlla të vetëm dhe mua më treguan vetëm për vrasjen e kushërinjëve tanë dhe të tjerëve. Por unë shumë shpejt e mora vesh për vrasjen e vëllait tim, Kol Vatës, nga një fshatar i cili thirri: "Kujdes mos i dëftoni asaj për atë njeriun që kan vra". Nga ai e mora vesh se bëhej fjalë për mue dhe vëllanë tim Kolën, i cili kishte marrë dy plumba në vetull dhe dy në sy, të cilët i kishin dalë sipër kokës. Shtëpia jonë ku kisha lindur unë kishte tre të vrarë dhe bashke me probatinin (vëlla gjaku prej gishti) bëheshin gjithsej katër që po qaheshin së bashku. Që nga ajo natë dhe për gjithë jetën e jetës unë mbeta qyqe pa vëlla dhe po kështu prej asaj dite e deri sot që jam në moshën 85-vjeçare, unë nuk kam vesh gja tjetër në trup përveçse ngjyrës së zezë", kujton Drane Vata lidhur me vrasjen e vëllait të saj. Po kështu, Lezja, motra e Mëhill Vocërrit, njërit prej dhjetë viktimave që u pushkatuan atje, dëshmon: "Në atë kohë që ka ndodh ngjarja, unë isha e martueme në fshatin Pog të Komunës së Pultit. Natën e 28 nantorit, aty erdhën dy fshatarë tek kojshiu jonë dhe kërkaun burrin tim, Kol Zefin. Meqënëse shtëpia e kojshisë sonë nuk ishte ma larg se 30 m. nga kurioziteti unë u afrova fshehurazi dhe dëgjova të gjithë bisedën që bënë dy fshatërt me burrin tim, të cilit në mes të tjerash i thanë: "Kan plagosë partizanët në Xhan vëllanë e Lezes dhe e kanë nisë për në Shosh". Në ato momente kur dëgjova ato fjalë për vëllanë tim të vetëm, një tmerr i madh më pushtoi trupin. Burri im me dy fshatërt nuk më treguan të vërtetën dhe unë u nisa menjëherë për në Shosh, që mbante rreth katër orë larg ditën, e natën akoma më shumë. Gjatë gjithë rrugës unë mendojsha se përse vallë vëllanë tim të plagosur e kishin sjellë në vëndlindjen e tij në Shosh, në një kohë që atë fare mirë atë mund ta dërgonin për në Shkodër, që ishte fare pak më larg nga Xhani dhe atje kishte spital. Me këtë shpresë të pashpresë unë arrita deri në Shosh, ku shumë shpejt mora vesh gjamën e zisë së përjetëshme që na pllakosi. Që nga ajo ditë, e 29 nantorit të vjetit 1944 e deri më sot, ne dy motrat e Mëhillit mbetëm me rroba të zeza dhe me dhëmbje në shpirt", kujton Leze Vocrri, e motra e Mëhillit 17-vjeçar, të cilin para se ta pushkatonte, partizania e brigadës së gjashtë i tha: "Lëreni këtë se qenka moshatar me Çelon tim".

Reagimi i fshatarëve ndaj partizanëve
Masakra e kryer nga forcat partizane të Brigadës së gjashtë mbi ata dhjetë burra të pafajshëm, nuk kaloi lehtë nga malësorët e atyre anëve të cilët reaguan menjëherë. Lidhur me këtë, 63-vjeçari nga Shkodra. Zef Zeka, i cili prej kohësh merret me hulumtime për terrorin dhe genocidin komunist të ushtruar mbi ato treva të veriut të vëndit, ndërmjet të tjerash dëshmon: "Vrasja e dhjetë burrave të pafajshëm i indinjoi pa masë malësorët e atyre fshatrave të cilët u ngritën menjëherë me armë në dorë dhe dhanë besën për hakmarrje. Kështu pas disa ditësh, më pesë dhjetor 1944, një grup i madh fshatarësh nga Xhani dhe Kiri, filluan pushkën kundër forcave spastruese të Brigadës së gjashtë partizane. Nga ajo përplasje me armë, mbeti i vrarë një partizan, ndërsa nga fshatarët u vranë katër vetë, tre nga shtëpia e Gjon Palit dhe një probatin i tyre. Pas kësaj në shenjë hakmarrje, forcat spastruese partizane dogjën shtatë shtëpi të atyre fshatrave dhe u larguan për në drejtim të Malit të Zi", shprehet Zef Zeka lidhur me vazhdimin e konfliktit në mes partizanëve të Brigadës së gjashtë dhe fshatarëve dukagjinas, konflikt i cili në forma të tjera ndoshta dhe më të egra vazhdoi edhe për gati një gjysëm shekulli me rradhë.


Versioni zyrtar i vrasjes së Heroit të Popullit Çelo Sinanit

Nga ajo ditë pioneri Çelo Sinani u bë partizan. Në çetën e Kurveleshit e në batalionin "Asim Zeneli", në grupin e parë të Kurveleshit e në brigadën e 6 sulmuese Çelua u dallua ndër shokët. Pushka e tij u rreshtua përkrah pushkëve të partizanëve të tjerë. Më vonë pushkën e zëvendësoi me automatik, me mitraloz. Me mitraloz në krah zbriti dhe ngjiti qafën e Dhëmbelit, kapërceu Vjosën, Osumin, Shkumbinin, Drinin. Me opinga të shqyera, me një mushama, që e përdorte herë-herë si batanie, me bukë e pa bukë, në shi, në breshër e në dëborë luftonte dhe këndonte këngën aq të dashur: Mbi çdo vend të Shqipërisë / Brigad' e gjashtë kur kalon,/ Drithet fron' i tiranisë / Mali e fusha ushëton… Dy vjet luftë e kalitën Çelon. A u rrit nga shtati, mësoi shumë gjëra. Në një përpjekje që bëri me armikun grupi i parë i Kurveleshit, Çelua papritur mbeti i rrethuar. -Të zura, more rjepacak, s'ke ku më shkon,- i tha një ballist dhe iu vu prapa Çelos. Pioneri, sadoqë ndjeu frikë nuk e dha veten. E priti të afrohej dhe e qëlloi. Ballisti klithi dhe ra shul në tokë. Nuk e humbi besimin në vetvete dhe vendosi të çante rrethimin. U shtri barkas dhe rrëshqiti pa u vënë re nëpër gërxhe e shkrepa gjersa doli jashtë çdo rreziku e u bashkua përsëri me shokët. … Nëntor 1944. Çelua, partizani i Brigadës së gjashtë, bashkë me një shokun e tij bënte roje në Theth, në fshatin piktoresk në zemër të Alpeve. Kur partizanët e tjerë bisedonin përzemërsisht me malsorët, dy rojet që nga bregorja vërenin me kujdes çdo lëvizje. Nga deriçka e kishës doli nëj "prift", i cili, si hodhi sytë rreth e përqark u largua me të shpejtë në drejtim të bregut të lumit. Çelua dyshoi: "Pse ecën i trembur"?! Zuri vend mbi rrugë dhe i thirri të ndalej. "Prifti" shtangu në vend. Nisi të bënte kryq dhe në çast nxori "valterin" nga gjoksi dhe shtiu tri herë. Ciflat e gurit mbi të cilin ranë plumbat e gjakosën në njërën dorë pionerin, por ai nuk u tërhoq. Iu kundërpërgjigj menjëherë me një breshëri automatiku. "Prifti" vrapoi duke shtënë në të rrallë, ndërsa pioneri i gjakosur iu qep pas duke shtënë. "Prifti" hyri në ujë për të dalë në bregun tjetër. Në përpjekje për t'u mbrojtur nga plumbat e Çelos përdrodhi këmbën, ra në ujë u ngrit, po revolveri i ra nga dora. Në ndihmë të Çelos shkoi Alemi, shokët e tjerë dhe "prifti" u kap. Gjatë kontrollit Alemi i tha Çelos:"- Shih dreqi, na qenka toger gjerman! Akte trimërie të vogëlushit i gjen të shkrira në gjurmët e brigadës së tij. Kudo Çelua i vogël luftoi si trim. Episode nga më të ndryshme tregojnë shokët e tij për Çelon. Ai në kujtesën e tyre mbeti fëmijë i gëzueshëm, luftëtar trim që, si thotë populli, të merrte "gjak në vetull". Po afronte dita e çlirimit të plotë të Atdheut. Brigada e gjashtë ndodhej në afërsi të Qafë Thanës, në malësinë e Dukagjinit. Natën, duke u gdhrë 26 nëndor 1944 partizanët të lodhur e të pangrënë ishin grumbulluar në një vend, ku mund të mbroheshin sadopak nga shiu e furtuna. Papritmas hidhen dy bomba nga mercenarët. Çelua i ndezur nga urrjetja për armiqtë vrapon bashkë me partizanët e tjerë për t'u hakmarrë. Ndodhet përballë me tre mercenarë. Qëllon me automatik, vret një mercenar dhe plagos nji tjetër. Mercenari i tretë qëllon nga dukej flaka e automatikut dhe plumbi armik godet trimin pioner, që puthi për herë të fundit tokën e shtrenjtë të Atdheut. Nga fytyra i rrodhën currila gjaku. Malësorët i kënduan trimërisë së heroit të vogël: "Kush lufton në atë breg / Çelo Sinani vetë i tret, / Çelo Sinani kuq si molla / Qit dhe njëherë, të lumtë dora, / Jo me një po qit me dy,/ T'lumshin krahët e ay sy". Ndërsa në gazetën lokale të vendlindjes së Çelos, për të u shkruan këto vargje:"… Kush tha se s'di Çelua / Në male të luftojë?!/ Kush tha se s'di Çelua / Me pushkë të qëllojë?!/ Përballë me armikun, / Në krah me shok'lufton,/ Dhe kurrë ai s'trembet…/ Me pushkë ai qëllon. … Po plumbi seç e gjeti,/ Bariun tonë të ri; / Ia ngatërroi flokët era,/ Me kapënë mbi sy…".




---------gsh-----------

[Zarathustra.]

Kjo histori e shkruajtur nga nje Kaloc sot eshte e po atij niveli te historise se komunizmit dje.

Per dicka me realiste do tiu rekomandoja te lexonit "Albania at War 1939-1945". Mund te lexoni aty se si Gjon Markagjoni , ish-shefi i Republikes Serbe te Mirdites, pasi mori post te larte ne ministrine e rendit ne qeverite kuislinge italiane dhe u be pararoje e xhandarit te huaj, u dergua ne jug bashke me malsoret e tij per te shtypur revolten anti-italiane. Do mesoni aty se si metodat sadiste te tij lane me goje hapur edhe vete Italianet qe me ne fund nuk e lane te bente me fushata te tilla Markagjonin pasi ai po e ndiste me shume revolten se sa ta shtypte ate.
Me vone do mesoni se si bajraktaret e veriut kontribuan kaq fort ne ushtrine italiane me ushtare, saqe luftuan krah me krah tyre edhe ne betejen e Gjormit per dy dite rresht me ne krye Halil Aline, jo vetem kunder partizaneve por edhe kunder vete Ballit.

Ja si e perkshkruan vet Abaz Ermenji ate moment...... " Italianët me qeverinë kukëll të Mustafa Krujës, kur panë se politika e këtij për afrimin e rrymavet nacionaliste dështoi, vendosën të bënin një operacion të gjerë në jugë për të shtypur bërthamat e qëndresës. Për këtë qëllim dërguan në Vlorë dhe në Berat, dy bazat ngaha do të nisej operacioni, fuqi të mëdha të përbëra prej Italianësh dhe merçenarësh të rekrutuar si milici fashiste në disa malësi të veriut. Nga Vlora fuqitë fashiste u nisën për operacion në drejtim të Mesaplikut. Por tek Ura e Gjormit i priste kumandanti i çetavet të Ballit Kombëtar t'asaj krahine, Hysni Lepenica, i cili i goditi më 1 Jenar 1943, i shpartalloi dhe i bëri të këthehëshin në Vlorë. N'atë betejë mbeti i vrarë edhe kumandari italian i operacionit, kolonel Clementis."

Do mesoni se si gjate operacionit te dimrit mijera partizane shqipetare u lane te vdisnin maleve ne te ftohte e debore tek ndiqeshin nga gjermanet dhe askush nuk i strehoi apo i ndihmoi ne veri te shqiperise. Do mesoni se si cetat "nacionaliste" te bajraktareve i ben brigadave partizane rezistence kaq agresive ne emer te Gjermanise, se si ata nuk rreshten se godituri brigaden e 5 dhe te 6 kur ata udhetonin per ne Kosove, etj etj.

Dhe per ta mbyllur, dhe per ta kuptuar me mire se sa "perparimtare" ishte kjo rezistence gjoja anti-komuniste por ne fakt bajaktaro-mesjtero-kanunore, prap vec librit te sapopermendur mund te lexoni Prof Abaz Ermenjin.


" Ballit Kombëtar nuk i erdhi asnjë ndihmë nga t'ashtuquajturit nacionalistë të Shqipërisë së Mesme dhe të veriut. Në dukje, këta linin të kuptohej, ose edhe e thoshin vetë, se e bënin me qëllim që Ballistë e Komunistë të hanin kokat njëri me tjetrin, për t'iu mbetur më në fund fuqia këtyre. Por ky ishte një shpjegim sa për të thënë diçka. Në të vërtetën, sistemi bajraktarist kishte vdekur, dhe krerëvet të veriut s'iu vinte pas askush veçse me rroga, sikurse patën shkuar disa herë pas Italinëvet dhe Gjermanëvet. Por Balli Kombëtar nuk kishte rroga t'iu jepte prandaj s'mundi t'i vinte në ndihmë askush prej atyre".

Me duket se thika po na del me dy presa.

[Brari]

Abaz Ermenji pse nuku gjeti gjuhen me partizanet?
Bajraktarizem kishte cdo fshat i Shqiperise.
Fshataret gjithmon shkonin mbas pasanikut te fshatit.
A nuk ish nje lloj bajraktar Hysni Kapua?
Pse Hysniut i shkonin mbrapa cobenet e dhive te Mesaplik-Gjorm-Terbacit se keshen lexuar Kapitalin e Marksit?
Jo..
Hysniu kishte bandat e Zan Caushve qe te vrisnin mbas Shpine dhe prandaj i bindeshin mileti.
Pse ti Leshator e do ate qe eshte ambasador ne USA..se eshte ambasador i Shtetit...apo se e di qe ai eshte klysh i klanit Kapo-Hoxha?
Pra dhe ti je nje kelish bajraktari. Pra nje qe vete mbas te fortit.
Abaz Ermeni u be me Komitetet e Albert Shytit i ziu me 1997 sepse nuk e akceptonte se demokracia mund te vinte nga nje Doktor nga Tropoja. Pranoj i mjeri te behej vegel e Gjinushve vetem se ishin Toske.
E Partia e Terbacit ja mbilli deren e atdheut 50 vjet Abazit kurse partia e Azemit ja hapi.
E ai plak mistrec erdhi i hodhi gure Partise se Azemit e ne grahmat e fundit u be ushtar i Partise Punes i mjeri komandant i Ballit.

Leshator e ke pare ato Videot e TV shqiptar me Plenume PPSH-je?
Ke pare ate se si ja fusin Kadriut ne Plenum?
Naaa ja ben Enveri me Bryll e ata duartrokasin kur shikojne si vete drejt vdekjes Ministri i lavdishem i Brendeshem Kadri Hazbiu. Deri Poradecar katunari LLambi Geg Prifti i hedh gur Kadriut.

Kur erdh demokracia iku ne Paris Llambi e shiste Ikonat qe vidhte Edi Rama ne muzete Shqiptare.
Kur Edi erdh u be i madh e beri Llambin tani drejtor te Instituve Minerare.

[Kashmir]

leshkartoro
ket librin qe na keshillon ti kush e ka shkrujt?
se nga titulli duket interesant

[Zarathustra.]

E keqja qendron se komunizmin te paret qe e perqafuan ishin rinia dhe intelektualet e qyteteve te medhaja, si Korca, Shkodra dhe Tirana. Bile borgjezia e Korces si dhe ajo e Gjirokastres e mbeshteten ate plotesisht. Ushtria e Hoxhes e kishte moshen mesatare prej 24 vjec dhe ishte ushtria me mbarekombetare, me moderne, me e emancipuar dhe me e mireorganizuar qe nga koha e Skenderbeut. Jo i dashur, me cetat mesjetaro-bajraktare ajo skishte asgje te perbashket.

Ke shume qejf ti konsiderosh te tjeret ne nivelin tend por kam te reja per ty...ia fut kot. Por sigurisht per nje gje ke te drejte, une gjithmone jam me me te fortin se une jam me i forti. Fuqia dhe pushteti per ty eshte prej "shejtani" apo djallezore, se sindroma e "viktimes" te ka korruptuar dhe plogeshtuar shpirtin. Ma bete ashtu me vrate keshtu, eshte refreni i mjerimit dhe i gjynafqarllekut tend. Por kjo ashpersi dhe fuqi e imja te afirmon edhe ty, se ckuptim do kishe ti sot po te mos ishe viktimizuar dje nga une? Ti kot qe kot ishe dikur, pse mos te merrje nje vlere, ate te viktimes te pakten?!

Lufta per pushtet me berryla apo me cdo menyre eshte pjese normale, ne cdo sistem jete, komb apo shtet, por nga kendveshrimi i viktimes ajo eshte perseri "djallezore". Sa rendesi ka opinioni juaj ketu, gjeje vet.

Partia e Azemit ia hapi deren Abazit? Vec Azemit, kepucarit-student qe e vune perpara si mish per top, Saliut me thuaj nga ishin te gjitha figurat kryesore te levizjes se dhjetorit? Meksi, Selami, Pollo, Pashko, Peshkepia, Imami, Dosti etj etj? Mos po na e ben levizjen e studenteve prone te Tropojes keshtu? harrove se edhe ata mijera vete qe hodhen bustin e Hoxhes ne shkurt ishin pikerisht pasardhesit e Terbacioteve qe Hoxha pruri ne Tirane pasi hipi ne pushtet?

E verteta eshte se ata viktimat e malsise Hoxha nuk u dha as privilegjin e te qenit kundershtar te denje te tij, ja sa te pavlere ishin ata ne lufte kunder Hoxhes. Por edhe pse frikacake dhe hileqare, nuk ishin aspak me pak katile se Hoxha ne asnje aspekt, vetem ishin me lavire se ai dhe kerkuan ta vrasin ate dhe partizanet e tij me bajoneten e Italianit dhe Gjermanit, si atdhetare te mbaruar qe ishin.
Ne cdo ane ta marresh, "rezistenca" e tyre ndaj Hoxhes ishte ne emer te mesjetes dhe kanunin te Dukagjinit. Ashtu si paraardhesi i tyre Markagjon, keto klane luftuan Hoxhen jo ne emer te kapitalizmit apo demokracive perendimore, nga te cilat se kishin haberin fare se ata s'dinin shqip, por ne emer te separatizmit dhe interesave te trashguara nga mesjeta qe ndertimi i nje shteti modern do tia kufizonte. Pra fundi i luftes se tyre ishte anti-shtet dhe anti-komb.

Si fise barbare per ta nenshtrimi ne shtet ishte i paimagjinueshem dhe nje qeveri qendrore per ta ishte e papranueshme. A nuk ndodhi valle e njejta gje me Republiken Serbe te Mirdites ne 21 apo me levizjen sepratiste te bajraktareve te Dukagjinit ne 27?

Por ndryshe nga Prof Ermenji qe ishte nje nga figurat e pakta vertet perparimtare te asaj periudhe, anti-fashist anti-komunist dhe pro-perendimor, Markagjonit tone 50 vjet ne Kanada nuk i mjaftuan per tu civilizuar. Iu be qejfi dhe u ngazellye kaq shume nga fakti qe me se fundi dora e tij mbreteronte ne shqiperi, saqe menjehere mbas takimit me Salen doli perpara kamerave dhe i ra gjoksit fort duke deklaruar me krenari se ai ishte personi qe vrau femrat ne Mirdite pasi ato kishin shkel Kanunin. Hej ta marsha.