Fatmir Muja

[_Mersin_]

TRËNDAFILI I ÇAMËRISË

Ah Trëndafil i Çamërisë
Te Qafa e Botës u nda bota jonë
E unë shumëherë u turpërova pranë fletës së bardhë
Që m’u desh ta mbush me shkronjat e zeza të pafuqisë
Shumë herë u turpërova nga dheu pa mëmë e mëma pa dhe
Se njërën pa tjetrën se quaja dot mëmëdhe

Një natë në ëndërr m’i pëshpërite ca fjalë të qëmotshme:
Më the: “Jemi tre: ti, unë e dhimbja.
Nëse vjen, dhimbjen do ta mund me ty
Nëse s’vjen, dhimbja do na mundë të dy”
Të thashë: ja ku jam, po flasim me një zë
Por ëndrra na iku e ne s’ishim Një

Ah Trëndafil i Çamërisë!
Do të doja të më shponin gjembat tu
Që ta ndjeja afërsinë tënde thellë në brendinë e qenies
Që trupi im të përgjakej për hir të aromës sate
Se shpirti i mërzitur nga mungesa e asaj që do
I ngjanë shpirtit të mërzitur nga prania e asaj që nuk e do
E prania e jetës pa ty, më bënë që asnjë pamje të mos m’i kënaq këta sy

Mbase nuk di të shkruaj por dhimbja më bëri poet
Këto fjalë nuk vijnë në botë nga lapsi por nga malli i ndarjes
Si mund të bëjë trupi diçka që shpirti s’e mban brenda e tij?
Si mund të shkruaj e të mos jem vetë poezi?
Si mund të të puth edhe një herë o trëndafil në Çamëri?
E të mbahem mend si puthje e përgjakur në histori!

Njëzet e shtatë qershor!
Më shumë se njëzet e shtatë dhimbje për shpirtin njerëzor
Ky muaj që shënon mesin e vitit
Më bën të mendoj për ditën kur do ndahet trupi prej shpirtit
Trupin nuk mund t’ua lë amanet se ai i takon tokës
Shpirtin nuk mund t’ua lë amanet se ai i takon Qiellit
Amanet vetëm këtë poezi t’ua lexoni të gjithë njerëzve të mi
Për Trëndafilin tim të tharë në Çamëri
Nëse e kërkojnë përgjigjen time të fundit,
Mund ta gjejnë në pyetjet e mia,
A mund të mos shkaktojë dhimbje ndarja pa dëshirë?
A mund të mos ua kujtojë ndarjen fjala “lamtumirë”?

Fatmir Muja
2010

[_Mersin_]

PAPAGALLI

Nuk pres që një ditë të mrekullohem
Sepse vetë ekzistenca është mrekulli
Por nëse diçka do duhej të quhej më e mrekullueshme se të tjerat
Është çasti kur e kuptojmë ekzistencën si të tillë
Në farën e çdo gjëje rri fshehtësia e jetës
Në një pikë ujë është përcaktuar të shikuarit dhe të dëgjuarit
me anë të të cilëve perceptoj një papagall që nxjerr ca fjalë brenda kafazit
Oh sa mrekulli, për fjalët e thëna të mos kesh përgjegjësi!

Papagall!
Në puplat tua janë shfaqur ngjyrat më të bukura të jetës,
Po ta dije ti se je kaq i bukur, a do t’i imitoje të tjerët me zërin tënd?
Ah ç’fat paske pasur o krijesë e mahnitshme:
Të kesh krahë e të mos fluturosh,
Ata që të kanë mbyllur në kafaz, t’i argëtosh
Ta thërrasësh emrin e Qiellit e e Qiellin të mos e kërkosh…

O njerëz të lirë që jeni mbledhur rreth kësaj krijese të robëruar!
Nëse njëmendësisht e doni lirinë, përse ndërtoni kafaze?
Nëse kafazet nuk qëndrojnë brenda qenies, si mund të ndërtohen jashtë saj?
A mund të jetoni të lirë duke menduar si t’i robëroni të tjerët?
Mbase, mu për shkak se i dini përgjigjet, i urreni pyetjet!

Dëgjo pak ti o zemër e pushtuar nga zemërimi!
E di se papagalli mund të ta sjell në mendje budallain
I cili nuk di çfarë të fshehë e çfarë të tregojë
Por, a s’është e mrekullueshme edhe ekzistenca e budallenjëve?!
Sikur Allahu të mos i krijonte budallenjtë,
Mbuluesit e të vërtetës do të pohonin se Ai nuk është i Gjithmundshëm.
Nëse ty të zemëron një papagall që nuk e di çfarë thotë
Ti që e di çfarë thua, pse flet në prani të papagajve?!

Më thuaj ti o më i mençuri i dynjasë!
A ke fuqi që me dijen tënde të krijosh një budalla?
Nëse nuk mund t’i bësh mendimtarët të mos mendojnë,
Si mund t’i bësh papagajt që veten ta kuptojnë?!

Njëherë një i urtë më dhuroi një libër që fliste për llojet e papagajve
Me këshilloi si ta ruaj gjakftohtësinë kur ata zbulojnë fshehtësitë
Më tha: Disa nga ata në një mënyrë u ngjajnë fëmijëve:
Kur fëmijët zbulojnë fshehtësitë e të mëdhenjëve
Faj kanë të mëdhenjtë që ua kanë shfaqur ato të vegjëlve
Kështu, m’u shfaq e vërteta në zemër prej fjalëve të tij:
“Po deshe ta mundësh një burrë, ballafaqoje me një fëmijë!”

O gjallesë që fjalë thua e nuk flet!
Po të mos ishte bota jote aq sa ti e sheh me sy
Do të pyesja: A janë të lirë ata që të kanë robëruar ty?
Por, meqë ti më dëgjon e s’më kupton, unë do të hesht
Nëse ti mund ta zbulosh fshehtësinë e heshtjes sime
Shfaqe atë para njerëzve se e ke hallall
A s’është e mrekullueshme të ruhesh nga një papagall?

Fatmir Muja 2011

[_Mersin_]

EJA EDHE NJË HERË!

Eja!
Eja dhe pastaj ik prapë e me më ler ta shijoj dhimbjen e ndarjes
E ëmbël është vuajtja që shkaktohet nga mungesa jote
Sepse mungesa jote gjithmonë ma kujton praninë tënde
Eja edhe një herë dhe më godit mu në zemër
Që të bindem se ende kam fuqi të përballem me dhimbjet!

Kur unë të jem dënuar nga harresa
Eja dhe më bëj të vuaj edhe një herë
Eja se dua ta kem plagën e freskët
Që edhe kujtimet për ty të jenë të freskëta
Eja edhe një herë dhe më çmëso
Se më kanë mësuar aq shumë sa desh m’u zbraz zemra nga ndjenjat
Eja të bashkohemi edhe një herë që ta kuptoj sa të fortë më ka bërë ndarja!

Kur unë të jem harruar pothuajse nga krejt bota
Eja ti me vesën e të gjitha mëngjeseve të jetës
Dhe m’i kujto lulet që u thanë pa ua ndier aromën
M’i kujto gjynahet e mia që kanë arritur majat e maleve
Kështu s’do ta harroj se nuk ka mal pa majë
Dhe do ta kujtoj sot e përmot që edhe pse majat e maleve janë më afër diellit
Prapë se prapë ato jetojnë me borën.

Kur shpirti im të jetë nisur drejt Qiellit
Eja ti me lotët e krejt syve të të dashuruarve të Tokës dhe laje trupin tim
Që ta ndjej edhe një herë se në botë lashë njerëz më të dashuruar se vetja
Që shpirti im t’i thotë gjithë botës se nuk ka ndarje që s’na e kujton takimin,
Nuk ka pendim që s’na e kujton gabimin,
Nuk ka ikje që s’na e kujton kthimin.

Nëse s’jam i denjë të vish derisa unë të jem këtu
Ti eja kur të kem shkuar unë atje
Dhe thuaja gjithë botës Të Vërtetën për të cilën u lavdërova e u shava
Thuaju që unë edhe pse u largova, nuk u ndava
Edhe pse nuk derdha lotë, prapë qava
Se që kur u ndanë Ademi e Hava
Edhe rrugët e njerëzve u ndanë në dy:
E para: “Kam nevojë për ty se të dua”,
E dyta: “Të dua se kam nevojë për ty”.

Fatmir Muja

[_Mersin_]

O NJERI I MIRË!

O njeri i mirë
Nuk do të jesh i mirë për të gjithë
Ashtu si mjalti që nuk do jetë i ëmbël për të sëmurët
Edhe nëse je pafundësisht i mirë
Nuk do të jesh i mirë për ata që s’e besojnë pafundësinë

Edhe po u ngjite në majen më të lartë
Edhe po u zhyte në detin më të thellë
Prapë se prapë s’do të jesh i mirë për të gjithë
Zogjtë e malit e peshqit e detit do të tremben nga ti
Edhe pse ti nuk jeton për ta trembur askë

Edhe nëse për të gjithë bëhesh dritë
Dije se ata që lakmojnë jetën e hutinit
Do të dëshpërohen nga prania jote
Edhe nëse vetmohesh në shpellën më të errët
për të mos e lënduar asnjë zemër në botë
Sërish nuk do të jesh i mirë për të gjithë
Sepse ata që ndjekin gjurmët e mirësisë
do të kenë nevojë për dritën tënde

Ti shembëllehesh me pemën që u bën hije të gjithëve njëlloj:
Si atyre që të ujisin, ashtu edhe atyre që të gjuajnë me gurë
për t’i këputur frytet nga dega atëherë kur nuk arrijnë t’i kapin dot me dorë.
Ti nuk mashtrohesh me hijen tënde
Sepse sado e madhe apo e vogël të shfaqet ajo në takim me dritën
Ti e njeh veten dhe njerëzit i peshon me cilësitë e tyre

O njeri i mirë
Edhe nëse e ushqen me nektar gjithë njerëzimin
Prapë se prapë nuk do jesh i mirë për ziliqarin
që pranon të jetojë vetë i uritur
Vetëm e vetëm që ti të mos jesh i ngopur
Edhe ty të shijon ushqimi i këndshëm
Por kur sheh se mizat kanë filluar të bien në ushqim
Ti e braktis atë fare dhe largohesh
Sepse ti je për të gjithë, por nuk je si asnjëri

Ti nuk grindesh me ata që janë veshur me qefinin e paditurisë
Sepse zemra jote e di se diçka që ata e kanë përqafuar pa arsye
Ti s’mund t’ua heqësh me arsye
Por mirësia jote është mbi arsyen tënde dhe paarsyen e tyre
Sepse e mira ekziston para arsyes dhe arsyeja ekziston për ta zgjedhur të mirën
Meqë ti nuk mund ta zgjedhësh ardhjen apo mosardhjen tënde në botë
Ti ke zgjedhur të mirën e botës që të mos zgjidhesh nga e keqja e saj
Atëherë, si mund të jesh i mirë për të gjithë kur ti nuk e do të keqen?

O njeri i mirë!
Ti ke pranuar të durosh dhimbjen që vjen nga e vërteta
Prandaj nuk i merr për ilaç gënjeshtrat
Ti ke vdekur para se të vdesësh, prandaj je më i gjallë se të gjallët
Ti ke shkruar në epitafin tënd një fjalë të urtë si gjithë njerëzit e dlirë:
“Është mirë të jesh i rëndësishëm, por më e rëndësishme është të jesh i mirë.”

[_Mersin_]

NATA E FUNDIT NË TIRANË

Ja si fshihet dielli përtej Dajtit e ia sjell edhe një natë Tiranës!
Nata çdoherë na e kujton një fund sepse çdo natë është fundi i një dite
Kur dielli të ketë perënduar për një anë të botës,
Sërish i falë dritë asaj ane nëpërmjet hënës, që errësira të mos e pushtojë tokën.
Kandili i jetës rri i ndezur në qiell për hir të tokës
Ai jeton për të edhe pse kurrë asaj s’i afrohet
Si dielli janë shumë zemra në tokë,
Ato jetojnë larg atyre që i duan vetëm për të mos i djegur
Prandaj, largësia dëshmon për afërsinë e të dashuruarve.

Janë ndezur kandilat e Tiranës dhe për të pestën herë një zë thërret: “Eja në shpëtim!”
Por ç’e do që për ta shpëtuar veten shumë zemra s’kanë guxim?
Çdo natë është e fundit sepse çdo natë vetëm një herë vjen në botë
Çdo mysafir i kësaj bote ndahet nga bota por jo çdo ndarje është fund
Ndarjet nuk janë fundi i dashurisë por fillimi i dhimbjeve për të dashurit
Sa zemra copëtohen në botë nga malli që ndarjet e shkaktojnë e takimet e shtojnë?
Sa vjet i humbëm në jetë dhe tani kërkojmë edhe një çast për t’u çmallur
E si mund të çmallemi në çastin e ndarjes kur s’u çmallëm në atë të takimit?

Nuk ka mjaftuar një mal me gurë për ta gdhendur buzëqeshjen tënde
Nuk ka mjaftuar një det me ngjyrë për ta pikturuar gëzimin e syve tu
Po ç’të gjeti që u këpute si gjethe e m’i solle të gjitha vjeshtat e jetës në zemër?
Ç’është ai lot i përgjakur në syrin tënd që po e përmbytë një botë?
Përse u bëmë për njëri-tjetrin bukë e helmuar
me të cilën u ngopëm dje për t’u goditur sonte nga dhimbjet e helmit?
Çfarëdo që të pyes, sonte nuk duhet të përgjigjesh, mjafton të buzqeshësh
që Tirana ta mbajë mend se ka zemra që qeshin me dhimbjet.

A ke aq forcë sa të më thuash natën e mirë?
Nëse përshëndetjet nuk u mungojnë takimeve, përse duhet t’u mungojnë ndarjeve?
Le të ndahemi këtu ku u takuam se dashuritë kanë veç fillim e jo fund
Zemrat braktisin ata që duan më pak, për hir të atyre që duan më shumë
Veç shpirtrat që bashkohen për hir të Së Vërtetës, ndahen të bashkuar në rrugët e jetës.
Veç ata që përjetuan dhimbjen tonë, kur ne të kemi ikur, do të thonë:
“Këtu i lagte loti kur s’i lagte shiu, një zemër nga jugu, tjetrën nga veriu”

Ah sa gjëra do ishte më mirë të mos i kishim se sa t’i humbisnim?
Sa e qetë do ishte zemra nëse për gjërat që s’i dimë të mos flisnim!
Por ja, në botë jemi e botën s’mund ta kemi!
Përmbushja e çdo dëshire që vërtitet në mendje, do ishte ndëshkim për zemrat
Sepse jo çdo herë mendja e di çfarë është e mirë për zemrën
Jetuam në shtatin e nënës por s’mbajtëm mend asgjë nga ajo jetë
U ndamë nga shtati i saj dhe ajo nëpërmjet ndarjes na deshi edhe më shumë
Madje, edhe pse i shkaktuam dhimbje më të forta
Po ndahemi edhe ne sonte me dhimbje që nesër të duhemi më shumë
Nesër sërish dielli do të shfaqet mbi Dajt,
Nesër dhimbjet tona në det i çon Lana, e natën e fundit e ruan Tirana.

[_Mersin_]

LETËR VËLLAIT

I dashur vëlla!
Ne nuk po dimë më të përgjigjemi
Sepse kemi harruar si pyetet
Nuk po e shohim më të vërtetën si qiellin mbi det
Sepse po shikojmë pa menduar për sytë
e sytë shohin shumë, por jo veten

I dashur vëlla!
Në mes të shkretëtirës
Është lodhur një deve duke bartur ujin mbi shpinë
Dhe po vdes nga etja
Ndoshta edhe peshku do të vdiste sikur të ngopej me ujë
E uji lagë gjithçka përveç vetes

I dashur vëlla!
Kam qeshur pa e kuptuar pse erdha në botë duke qarë
Kam qarë pa e kuptuar pse qesha symbyllur në djep
E dua dhimbjen që më zgjoi nga gjumi i jetës
i asaj jete që nuk do të doja të ishte e imja
sepse, kafazi sado që të jetë i gjerë
prapë kafaz është

I dashur vëlla!
Duke u mahnitur se po i dallojmë të gjitha ngjyrat
Harruam të mendojmë për dritën që na e mundësoi dallimin.
Në rrugën e Pishtarit Ndriçues
Ka dritë për të gjithë ata që nuk i mbyllin sytë para saj
Dritës nuk i duhet dikush të dëshmojë se ajo ekziston
Sepse ajo vetë dëshmon për veten
Prandaj, ka kohë që nuk po dijmë të përgjigjigjemi
Sepse kemi harruar se çdo pyetje
e ka brenda edhe përgjigjen

I dashuri vëlla
Nëse jeton si ishull në mes të detit të paanë
Një ditë do të vijnë anijet e të zbarkohet tek ti
Sepse nuk kanë ku tjetër…

Në rrugët e jetës mund të ecin mirë
Vetëm ata që e dijnë ku shkojnë
Ata që nuk dijnë të ngrohen, digjen
Digjen pa menduar se zjarri djeg gjithçka përveç vetes

I dashuri vëlla!
Duhet ta pranosh tre herë se je i padijshëm
Për ta kuptuar se padituria është sëmundje pa dhimbje,
por më e dhembshmja
duhet të shkurorëzohesh tre herë nga kjo botë
për ta kuptuar se kjo i ngjanë një plake
e cila është fshehur nën vellon e nusërisë

Kur ndjehesh i vetmuar mes qiellit dhe tokës
Mendo si ndjehen qielli dhe toka që të kanë në mes
Toka s’është e jotja por ti je nga toka
Prandaj, thuaj ballit le ta puthë tokën
E atëherë do ta ndjesh dashurinë e qiellit

I dashuri vëlla!
Nëse mendja nuk mund ta qetësojë zemrën
Atëherë thuaj zemrës le ta qetësojë mendjen
Sepse atë që e kërkon mendja e gjen zemra
Të gjitha vitet që shkuan i takojnë vdekjes
Çdo perëndim i diellit është edhe lindje e tij
Nëse nuk do ta humbasësh kohën
Lutju Atij që është betuar në të

O Zot!
Më jep aq mend ta kuptoj sa i pamend jam
Më jep aq dije ta kuptoj sa i padijshëm jam
Më jep aq forcë ta kuptoj sa i pafuqishëm jam
E kur ngadhnjej mbi tokë
Më bëj të mos harroj se prapë do të bëhem tokë!
O Zot! Unë që të kam vetëm Ty
I shikoj me dhimbje të gjithë ata që kanë çdo gjë veç Teje
E çfarë mund të ketë veç Teje?!
O Zot!

[_Mersin_]

O I MBULUAR!


O i mbuluar!
Sonte të gjithë udhëtuan dhe erdhën tek unë
Erdhën fjalët e shkruara e të pashkruara të poetëve
Dhe nga vargjet e tyre dëgjuesit u kthyen në shikues
Erdhën meloditë dhe më bënë të qaj edhe për gjynahet që s’i kam bërë
Erdhën aromat më të mira të trëndafilave dhe thashë se viti u bë me një stinë.
Ah sikur të mos vinin asnjëra nga këto që erdhën
Dhe në vend të tyre të vije ti o i mbuluar që të mbuluarit e ke zbulim.


O i mbuluar!
Gjatë kohës kur unë po mahnitesha me dhuratat
Dikush nga skaji i qytetit bashkoi emrin tënd me emrin e Dhuruesit
Atëherë, e pyeta veten:
Çfarë të bëj me trupin që në fund më duhet t’ia kthej dheut?
Por përgjigja m’u kthye me pyetje:
Çfarë do të bësh me shpirtin që ke brenda vetes por që s’është i yti?


O i mbuluar!
Sonte erdhën nga të gjashtë anët
Secili foli për anën e tij
Secili solli nga një lule nga ana e tij
Unë qëndrova në mes të kopshtit rrethuar me lulet e të gjashtë anëve
Ah sikur të vije ti që të mos ekzistonte asnjë anë,
që të mos mbulohesha me asnjë lule o i mbuluar
që me mbulimin tënd na zbulove të Dukshmin
që nga fuqia e madhe e dukjes mbetet i Padukshëm.

O i mbuluar!
Sonte erdhi uji i burimit për të ma shuar etjen
Piva, por uji gjatë udhëtimit kishte marrë me vete edhe plehërat
Prandaj etja aq sa m’u shua, m’u shtua
Kështu u ndodh të gjithë atyre që presin ujin t’u vijë tek buzët
E nuk shkojnë vetë tek burimi.
Ah sikur të pija ujë nga duart tua o i mbuluar
Që mbas mbulimit tim, të mos zbulohesha i etur.

Të gjithë vijnë
Por të gjithë janë si vetëtima që bën dritë vetëm një çast
Dhe prapë të le në terr...



O i mbuluar!
Sonte, në mungesën tënde, të pranishmëve u thashë:
Mos u ngjitni në malin e përgjakur të zemrës sime
Nëse nuk mund ta kuptoni pse zemra është më e fortë se dhimbja.
Mos më jepni ilaç për trup se mua po më dhemb shpirti
Për ndarjen nuk ka ilaç tjetër veç bashkimit
Nuk më mjafton as përqafimi se më bënë të ndihem vetë i dyti
Etja dhe uji janë dy e jo një,
Por edhe pse etja dëshmon ekzistencën e ujit,
Mbas ujit nuk ekziston më.

O i mbuluar!
Nuk mund te bashkohem me ty por nuk mund të ndahem nga ti.
Prandaj, ende qaj deri sa lotët të më bëhen gjak i dëshmorit
E gjaku i dëshmorit të më bëhet ngjyrë e penës së dijetarit
E me penën e dijetarit të shkruaj fjalët e zemrës që gjuha s’mund t’i thotë:
Lotët nuk të sjellin dhimbje por dhimbja të sjell lotë
Mos thuaj o Zot unë kam një dhimbje por o dhimbje unë kam Një Zot!

[_Mersin_]

ASHIKUT!

Eh more ashik, që pa dashuri nuk jeton e me dashuri mbytesh
Nuk mjafton vetëm t’i duam gjërat por duhet të dimë edhe si t’i duam
Sepse gjërat që i duam, ndodh t’i humbasim duke mos ditur si t’i dashurojmë
Ndonjëherë kur na shijon buka shumë, kafshata na ngel’ në fyt

More ashik, dashuronjës!
Zhgënjimi nuk ka vend në botën tonë
Sepse ne nuk u besojmë njerëzve por mendimeve tona që kemi për njerëzit
Prandaj, sado që bota është e kufizuar ne jetojmë të lirë
Ne nuk grindemi me askë sepse askush nuk na ka premtuar se do mendojë si ne
dhe as ne nuk u kemi premtuar të tjerëve se do mendojmë si ata
e dimë se jemi pjesë e botës por bota nuk është e jona
Prandaj, ne jetojmë qetësisht, sepse nuk mund ta humbasim atë që s’e kemi

Sado ta përziejmë grurin me gurin,
Toka do ta njohë edhe njërin edhe tjetrin
Nga një kokërr e vetme gruri do marrim dhjetëra të tjera
Nga një gur nuk do të marrim asnje gur
Pra, ti o dashuronjës, mos ke frikë nga mbjellësit e gurëve
Ata nuk shtojnë e as pakësojnë asgjë në tokë!

Ashik!
Ruaju nga ata që thonë se budallallëku s’ka fund
Sepse, nëse budallallëku është njerëzor
Dhe nëse numri i njerëzve që jetojnë në tokë është i kufizuar
Si ka mundësi që budallallëku të mos ketë kufi?

Aty ku dashuria gufon, mendja çalon
Por ti nuk je si shumica edhe pse shumicës i takon
Ti ruaje mendjen, se po të humbi mendja me çfarë do ta ruash dashurinë?!
Ti thua: “me zemër”, edhe unë jam dakord
Por jo të gjithë kanë zemër për të na kuptuar se ç’themi ne n’këtë botë.

O dashuronjës që dashuria ta ka dhuruar çelsin për ta hapur çdo dry
Ndodh që nga dëshira e madhe për t’i hapur drynat, të na thyhet çelësi
E kur gjysma e çelësit të ketë ngelur brenda drynit
Do ta kuptojmë se gjysma, sado që mund të qëndrojë pranë të plotës,
Nuk mund të na shpjerë dot te thesari.

Ashik!
Mbi të gjitha, ruaje mendjen kur përballesh me të pamendët!
Mos e shfaq thellësinë para atij që kënaqet me cektësinë
Kush qendron në turbullirat e ujërave të cekëta
Nuk është i prirur ta besojë kthejlltësinë e ujërave të thella
Mos i hap sytë në prani të dritës së fortë
Sepse, përveç që s’do shohësh gjë, do ta dëmtosh edhe shikimin
Mos ia thuaj të vërtetën të paditurit se do të quhesh gënjeshtar
Të gjitha “mos”-eve të mia, po deshe thuaju: “Mos!”
Veç ruaje veten nga vetvetja, e mos e plagos!

[_Mersin_]

LEXO NË LIBRIN E JETËS!

Nëse mendimi për Të Vërtetën të erdhi nga brendia e qenies sate,
Përse e kërkon Të Vërtetën jashtë vetvetes?
Ti mund të thuash se edhe dhembja shfaqet brenda qenies
por ilaçet për t’u shëruar i gjejmë jashtë saj
Atëherë, më thuaj, mendja me të cilën ke mbërritur te ilaçi
është jashtë apo brenda teje?

Ah sa e tmerrshme është që duhet të flasësh
për gjërat që janë të kuptueshme vetvetiu,
Një fjalë e vjetër sa bota, thotë se i laguri s’ka frikë nga shiu
Pa frikë do të flas deri në frymën e fundit për hir të Pafundësisë
se jam lagur i tëri në rrugët e jetës nga Shiu i Dashurisë
Derisa s’isha lagur krejt nga ky Shi, trupi më digjej nga zemërimi
Në vesh me fjalët shëruese më pëshpëriste një mësues imi
Më thoshte: “Nga Një e Vërtetë e Vetme të gjitha gënjshtrat tunden,
Qetësohu se ‘dhe mizat duan të krijojnë mjaltë, por nuk munden!”

E Vërteta afër nesh, e ne larg nga E Vërteta
Kot që i etshmi jeton afër burimit, nëse s’pi prej tij, vdes nga etja
Nuk mund ta njohësh Të Vërtetën prej krijesave, por krijesat prej Së Vërtetës
Nëse s’mund të ikësh nga hija jote, a mund të ikësh prej vetvetes?
O krijesë me trup, me mendje, me shpirt, ç’është hija jote?
A ekziston ajo njëmendësisht apo sytë t’i mashtron drita e kësaj bote?

Hidhe shikimin mbi veten tënde dhe shiko përtej shtatë qiejve
Ji kureshtar ta dish jo deri ku arrin rrezja e diellit por deri ku ajo s’arrin dot
Aty ku mbaron deti më i thellë e mali më i lart, fillon thellësia dhe lartësia jote
Lexo deri sa ta kuptosh se ti je vetë libër i gjallë që ecën në ekzistencë
Me ecjen tënde dëshmo se Dituria s’buron nga librat, por librat nga Dituria,
Se jeta nuk e mundësoi Dashurinë por u mundësua nga Dashuria,
Se dituria pa urtësi është zjarr të cilin njeriu e ndez për ta djegur veten,
Se gënjeshtrat s’do ekzistonin kurrë pa Të Vërtetën.

Lexo në librin e jetës se ëmbëlsia e mëkatit shpejt mbaron,
Dhe mbetet veç idhtësia e tij që gjithë jetën të hidhëron,
Mëkatet janë si era e pakëndshme në një vend që në fillim s’të vjen e mirë
Po qendrove aty më gjatë, mësohesh dhe s’e ke vështirë.

Sa herë lotove në jetë për ata që ishin larg, pa menduar pse lotët janë kaq afër syrit?
Dhe sapo u përballe me këtë pikëpyetje, u bëre kureshtar për përgjigjen
A mos do ta dish pse lotët janë ilaç për t’i çliruar zemrat e pushtuara nga pikëllimi?
Epo, ilaçi nuk është për ta kuptuar por dhembje për të shëruar
Sado larg të shkosh duke numëruar nuk do ta arrish kurrë të pakufishmen
Njëlloj, sado afër të më qëndrosh nuk do më arrish as mua
Hiq dorë nga unë dhe ec në rrugën time se unë jam valë që i takoj Një Deti
Mund të më prekësh me dorë, por s’mund të më kapësh
Nëse do, hidhu edhe ti në këtë Det dhe bëhu valë
Që afërsia dhe largësia të mbeten veç fjalë.

[_Mersin_]

FJALË MES DY ZEMRASH

Po pate fuqi, merri vetëm fjalët dhe ik
Me ikjen tënde bëje fundin më të bukur se fillimin
Me fjalët e mia bëje ndarjen më të bukur se takimin
Gjithë çfarë të duhet nga varfëria ime janë fjalët me të cilat unë u pasurova.
Ndoshta mbas meje s’do të gjesh asgjë më të mirë se vetmia
Por vetmia është ajo që na e mundëson të rrimë me vetveten
Ajo na mëson se mosprania nuk është mungesë
Ata që i duam kurrë nuk mungojnë, janë aty brenda nesh
Mosmungesa e tyre na bënë të vuajmë për mospraninë e tyre
Me vuajtjet tona për ta, i japim kuptim jetës sonë pa ta.

Aq sa i duam ardhjet, i urrejmë ikjet
Mund t’i fshehim plagët por jo edhe dhimbjet
Nëse të plagosa, këtë e bëra që të ta shpëtoj jetën
Njëlloj si i urti që dëmtoi anijen e të varfërve për ta shpëtuar nga piratët
Një zemër që jeton përvujtnisht, është më e fortë se vuajtjet
Zemra s’u krijua vetëm për të dashuruar,
por edhe për t’i duruar vuajtjet që mund t’ia shkaktojë dashuria
Sytë s’u krijuan vetëm për të parë,
por edhe për të qarë për gjërat që kanë hyrë në zemër nëpërmjet shikimt.
Prandaj, merri vetëm fjalët dhe ik se të gjithë kemi nevojë të rrimë me vetveten.

Nëse njëmendësisht mençurinë dhe budallallëkun e ndan një vijë e hollë
Dije se këtë vijë unë e kam fshirë që ndarjet të më bëjnë mirë
Prandaj merri fjalët dhe largohu nëse do të më ndjesh më afër
Nga largësia mund ta shohësh më qartësisht çfarë jam e çfarë kam
Po m’u afrove do të ta lë përshtypjen e një pikture
që duke qenë tepër afër saj, nuk shquan asgjë veç ca vijave
që ka lënë peneli i piktorit në bezin e telajos
Largohu që të më shohësh të tërin, nëse më do të tërin!

Po pate vetëm pak fuqi, merri fjalët dhe ik
Me ikjen tënde do ta kuptosh sa vdekjeprurëse janë gjërat që na mbajnë larg vdekjes
Sa shpesh u ngjajmë mizave që duke iu afruar mjaltit i afrohen fundit të jetës,
Sa shpesh gabojmë nga frika se mos gabojmë
Kur ndjejmë dhimbje të mëdha, të voglat i harrojmë
Kur bien këmbanat e mëdha, të voglat s’i dëgjojmë…
Dhe jeta na shkon duke menduar se një ditë do jetojmë.

Mbase nga fjalët e mia ke marrë aq fuqi sa për të ikur
Dhe me ikjen tënde ta bësh të mundur kthimin tënd
Kur t’i kemi jetuar larg njëri-tjetrit të gjithë dimrat e vuajtjeve tona
Pranvera e jetës do lulëzojë në shpirtrat tanë të përndritur
Atëherë do kemi të drejtë t’ua themi të gjithëve të vërtetën:
S’mund të jemi të gjallë për tjetrin, nëse jemi të vdekur për veten
S’mund t’i pyesim të vdekurit kur janë të pranishëm të gjallët
Ti ik, dhe kur të kthehesh, kthehu prapë me fjalët!
Eh, sado që lotojnë syte, lotët sërish treten
Mes dy emrash, mes dy zemrash, sërish fjalët mbeten.