Kurani libri Hyjnor

[Arrnubi]

Fjala e botuesit .................................................. ................5
Përkthimi i Kuranit .................................................. ........8
Kronologjia e tekstit të shkruar .......................................10
Historia e Kuranit .................................................. ............12
Kronologjia e jetës së Profetit (a.s.) ...............................44
Jeta e Profetit Muhamed (a.s.) ............................................46
Kurani i madhërishëm .................................................. ...69
Përmbajtja e temave sipas sureve ..................................690
Suret dhe vargjet kur lexuesi i Kuranit
duhet të bëjë sexhde .................................................. .......711
Shpjegimi i disa termave ..............................................712
Treguesi alfabetik .................................................. .....719
Tabela e sureve .................................................. ..........740

[Arrnubi]

FJALA E BOTUESIT

kuptimore me tekstin e pandryshueshëm në shekuj, me tekstin
origjinal kuranor. Në këtë vështrim kemi të bëjmë me një
kryevepër filologjike të klasit të parë të shqipes, gjë, që fuqizon,
lehtëson, koncentron komunikimin e mesazhit të Allahut te
shqiptarët si te të gjithë popujt e tjerë.
Modeste, e asnjëherë e vetëkënaqur, redaksia e këtij botimi
shumë të rëndësishëm, mendon se kjo arritje e mundimshme,
po edhe e gëzueshme e kulturës shqiptare, gjithsesi e lë portën
hapur për përsosje akoma më të arrira shqipërisht, gjuhësisht, në
të ardhmen. Për arsye të pasurisë semantike të pafundme të gjuhës
arabe, të konotacioneve të shumëfishta të strukturave të fjalëve,
të lokucioneve, glosave, të natyrës së brendshme të arabishtes, ka
qenë tejet i vështirë shqipërimi, por jo i pamundur, për t’u
qartësuar me fuqishmërinë e shqipes mesazhi universal i Allahut.
Megjithatë nuk duhet harruar as kultura e saktë dhe e lartë
shpjegimore, kaq e domosdoshme për tekstin hyjnor, larg të tëra
deformimeve të dëmshme.
Kurani – Libri i Shenjtë i zbriti profetit të fundit, hazretit
Muhamed, me qëllimin e epërm për t’ia kumtuar tërë njerëzve
pa përjashtim. Kurani është shpallur jo në formën e një akti
momental, por në formë të një procesi unikal, të pashembullt që
ka zgjatur 23 vjet, nga viti 609-632 të formësimit burimor të
pazëvendësueshëm të fesë islame, si fe e madhe botërore. Sipas
Kuranit, Allahu është Zot i vetëm, i gjithëfuqishëm, absolut, i
mirë dhe i drejtë, i mëshirshëm dhe mirëbërës, që e ka krijuar
gjithësinë dhe njeriun e ka pajisur me mendje për të dalluar të
vërtetën nga gënjeshtra, të mirën nga e keqja, të drejtën nga e
padrejta, autentiken nga e rrema.
Kurani përbëhet nga 114 sure, ose kaptina, të cilat kanë
gjatësi të ndryshme, surja më e shkurtër ka tre ajete/vargje, kurse
surja më e gjatë ka 286 ajete, secila sure e Kuranit e ka emrin e saj.
Surja me të cilën nis Kurani quhet Fatiha, e cila është surja që më
së shumti lexohet dhe “këndohet”, surja që përfundon Kurani
quhet Nas.
Studiuesit e Kuranit i quajnë 90 sure të Mekës (që Allahu ia
zbuloi Profetit kur ishte në Mekë) dhe 24 sure të Medinës (për
arsye të vijimësisë së Shpalljes Hyjnore në Medinë). Por ato janë
pjesë përbërëse e një tërësie të vetëmjaftueshme dhe unikale, në
një prozë poetike të një shprehjeje të lartë dhe të paarritshme
artistike. Vetëm kështu mund të perceptohej dhe mishërohej Fjala
e Allahut. Kështu, Kurani u drejtohet të gjithëve, pa kufizim, si
besimtarit të thjeshtë, ashtu edhe dijetarit erudit, të tëra nivelet
kuptimore konvergohen dhe shkrihen në një.
Kurani u drejtohet në thelb, për shkak të frymës dhe
porosive hyjnore tërë popujve, kulturave, qytetërimeve, është
shprehës, që përmbledh frymën e të gjitha feve monoteiste për
arsye të njëshmërisë së patjetërsueshme të Allahut të Madh dhe të
profetëve pararendës deri te profeti Muhamed (a.s.). Ky dimension
gjeografik dhe kohor, sa hyjnor aq edhe njerëzor i Kuranit,
vjen në gjuhën shqipe për t’u bërë pronë e çdo lexuesi të etur për
të kuptuar dhe ndier Fjalën e Zotit.

Është detyrë e dijetarëve fetarë për ta përkthyer
Kuranin në gjuhën e popullit të vet. Përkthimi i Kuranit
bëhet në dy mënyra: përkthimi me komente dhe
përkthimi tekstual.
Në vitin 1932, është bërë një polemikë e madhe
në Egjipt, lidhur me përkthimin e Kuranit tekstualisht.
Disa dijetarë thoshin se nuk është e lejueshme që Kurani
të përkthehet tekstualisht, kurse përkthimi me komente
është i detyrueshëm për teologët. Për përkthimin tekstual
ka pasur mendime të ndryshme: disa kanë thënë se bën
të përkthehet dhe të përdoret në të gjitha mënyrat, për
ata njerëz që nuk dinë ta lexojnë teksin arabisht, kurse
disa të tjerë kanë thënë se përkthimi tekstual shërben
vetëm për të fituar dituri të përciptë. Shumë dijetarë
janë tërhequr prej përkthimit, sepse janë frikësuar se
ajo është një detyrë e rëndë dhe e madhe dhe se nuk do
të mund ta kryejnë si duhet. Disa prej tyre janë
mbështetur në Suren 65, vargu 7, i cili thotë: “Allahu
nuk e ngarkon askënd mbi sa i ka dhënë”. Andaj, kështu
kanë vepruar dhe e kanë përkthyer Kuranin tekstualisht.
Meqenëse përkthimi i Kuranit është një punë e madhe
dhe e dobishme, shumë dijetarë të botës i janë përveshur
përkthimit të tij, pa dallim feje. Në Evropë, Kurani është
përkthyer në gjuhën latine qysh në vitin 1141; në gjuhën
italiane në vitin 1513; më 1616 në gjuhën gjermane; në
gjuhën frënge më 1648, etj. Prej atëherë e deri më sot,
Kurani është përkthyer në shumë e shumë gjuhë të
botës. Madje, në disa gjuhë është përkthyer shumë herë,
si për shembull: në gjuhën turke më se 100 herë; në atë
angleze më se 60 herë; në gjuhën serbokroate është
përkthyer 4 herë. Pastaj, edhe në gjuhën gjermane e në
gjuhë të tjera është përkthyer shumë herë. Kjo dëshmon
se Kurani është Libër i Lartë dhe se i është dhënë rëndësi
e madhe në tërë botën.
Përkthyesi

[Arrnubi]

KRONOLOGJIA E TEKSTIT TË SHKRUAR

Profecia e Muhamedit fillon.
! Shpallja e parë në shpellën e Hirâ-s.
! Përcjellja me gojë. Transkriptimi i shkruar do të jetë
i mëvonshëm.
! Muhamedi është në Mekë, më pas në Medinë.
! Shpallja, vazhdon në raste të ndryshme.
! Përcjellje gojore pas memorizimit të tij nga shumë
Shokë.
! Shkrimi Shpalljes nga Shokët (sahâba) e Profetit (a.s.),
nën mbikëqyrjen e drejtpërdrejtë të tij.
! Vdekja e Profetit (a.s.).
! Shpallja e fundit pak kohë përpara kësaj ngjarjeje
(sipas disa versioneve)
! E gjithë Shpallja është memorizuar njëkohësisht
nga Shokët e Profetit (a.s.) dhe është ruajtur në disa
materiale të ndryshme.
! Kalifati i Ebu Bekër Siddikut.
! Gjatë dy viteve pas vdekjes së Profetit, Shpallja e
plotë është kopjuar në fleta (Suhuf).
! Gjatë betejës së Jemâmas, shumë Shokë të Profetit
që kishin mësuar përmendësh Kuranin u vranë.
! Ebu Bekri i kërkon Zejd ibn Thâbitit që të përgatisë
një kopje të vetme të tërësisë së shpalljeve.
! Zejd ibn Thâbiti mbledh gjithë Shpalljen në një
vëllim me fletë të mbledhura, duke u nisur nga
burimet gojore dhe ato të shkruara për çdo varg
kuranor.
! Vëllimi me fletë u ruajt nga Ebu Bekri.
! Kalifati i Omer ibn Hattâbit.
! Fletët u ruajtën nga Omeri.
! Kalifati i Othman ibn Affanit.
! Fletët u ruajtën nga Hafsaja, vejusha e Profetit dhe
vajza e Omerit.

! Fushatë në Armeni dhe Azerbajxhan.
! Midis myslimanëve, shfaqen dallime të ndryshme në
interpretimin e Kuranit.
! Othmani i kërkon Zejdit dhe sahâb-ëve të tjerë që të
përgatitin kopje nga Vëllimi i ruajtur në fletë që kishte
Hafsaja. Që atëherë, shumë kopje të Shpalljes Hyjnore
janë të gatshme në vende të ndryshme myslimane dhe
zëvendësojnë ekzemplarët e tjerë në qarkullim.
! Vëllimi me fletë i kthehet Hafsasë.
! Othmani ruan një kopje të Librit (mus’haf).
30H(651)

SHPALLJA HYJNORE

1- Termi Kur’ân
Kurani është Fjala e Zotit e transmetuar Profetit të
fundit Muhamed (a.s.), me ndërmjetësinë e engjëllit
Xhebrail (Gabriel) me kuptim dhe me fjalë të
përcaktuara mirë. Kjo Fjalë na është transmetuar nga
persona të shumtë, qoftë gojarisht, qoftë dhe me shkrim
(teuâtur), çka e bën atë (Kuranin) autentik në mënyrë
të padiskutueshme. Në këtë kuptim, Kurani
konsiderohet fare i paimitueshëm, unik dhe i mbrojtur
prej tjetërsimeve nga vetë Zoti.
Fjala arabe Kur’ân rrjedh nga rrënja verbale kara’a,
dhe ka kuptimin lexim ose recitim. Ashtu si është
përdorur në Kuran, ky term i referohet Shpalljes Hyjnore
në kuptimin e gjerë të fjalës dhe nuk i ngushtohet aspak
kuptimi në nocionin e shkruar dhe as në Librin, ashtu
si e njohim ne sot.
Shpallja Hyjnore që i është transmetuar Profetit
Muhamed (a.s.) është përcaktuar në Kuran, sa me anë
të termit Kur’ân (recitim), aq dhe me anë termash të
tjera, të cilat janë: Furkán (dallues) (25/1); Tenzíl (zbritje
nga lart) (26/192); Dhikr (përmendje me emër, këshillë,
kumt) (15/9); Kitâb (libër) (21/10); dhe akoma, Nûr
(dritë); Hudâ (udhërrëfyes), Rahmah (mëshirë), Beshîr
(njoftues, paralajmërues) etj. S’do mend se secili nga
këta terma pasqyron njërin nga aspektet e fjalës së
shpallur të Zotit.
Fjala El Kur’án është shpallja që i është zbritur Profetit
Muhamed (a.s.) dhe vetëm atij, ndërsa shpalljet që u
janë dërguar profetëve të tjerë mbajnë emra të tjerë, si
suhuf (rulat prej pergameni dërguar profetit Ibrahim),



HISTORIA E KURANIT

Zebûr (Psalmet e profetit Daut), Teurát (Libri i shenjtë i
dërguar profetit Musa), si dhe Inxhîl (Ungjilli i dërguar
profetit Isa).

2- Mënyrat e shpalljeve

Quhet i dërguar apo profet (resûl apo nebij) çdo njeri
nëpërmjet të cilit, Zoti komunikon mesazhin e Tij.
Profetët e marrin shpalljen e Zotit përmes frymëzimit
dhe pastaj ua komunikojnë atë njerëzve:
“Ne të frymëzuam ty (o Muhamed) me shpallje,
ashtu siç frymëzuam me shpallje Nuhun dhe
profetët pas tij; siç frymëzuam me shpallje edhe
Ibrahimin, Ismailin, Is’hakun, Jakubin dhe bijtë e tij,
Isain, Ejupin, Junusin, Harunin, Sulejmanin dhe
Dautin, të cilit i dhamë Zeburin. Për disa të dërguar
të kemi treguar më parë dhe për disa të tjerë nuk të
kemi treguar ty. Allahu, me siguri, i ka folur Musait
drejtpërdrejtë. (Këta janë) të dërguar që kanë sjellë
lajme të mira e kanë paralajmëruar, në mënyrë që
njerëzit të mos kenë ndonjë justifikim ndaj Allahut,
pas ardhjes së të dërguarve” (4/163-165)
Termat me shkronja të zeza (vargu 163) rrjedhin nga
rrënja arabe uahj. Fjala uahj, nga e cila rrjedh fjala
Uahjun, paraqitet në vende të shumta të Kuranit dhe
është përkthimi i fjalës frymëzim që do të thotë: drejton
ose udhëheq dikë. Uahj, në kuptimin e “zbulimit hyjnor”
është rruga me të cilën Zoti udhëheq krijesat e Veta
apo dhe profetët që e marrin fjalën hyjnore në saje të
njërës nga mënyrat që përmenden në vargun kuranor
që vijon:
“Asnjë njeriu nuk i është dhënë t’i flasë Allahu,
përveçse me anë të Frymëzimit ose pas perdes, ose
me anën e një Kumtuesi (Engjëlli) të dërguar me lejen
e Tij, për të shpallur vullnetin e Tij” (42/51).

Kështu, mënyrat e shpalljes janë:

1. Frymëzimi me anë të ëndrrave. Ky është rasti i
Ibrahimit që nëpërmjet ëndrrës mori nga Zoti urdhërin
për të sakrifikuar të birin e tij.
“Kur fëmija u rrit aq sa ta ndihmonte në punë,
Ibrahimi i tha: “O djali im, kam parë ëndërr se duhet
të të flijoj. Çfarë mendon ti?” – i biri i tha: “O ati
im, vepro ashtu siç je urdhëruar! Dashtë Allahu,
unë do të jem i durueshëm!”. (37/102)



3. Fjalët e dërguara me anë të një dërguari të Zotit:

Ky
është rasti i shpalljes që iu bë Profetit Muhamed (a.s.)
me ndërmjetësinë e engjëllit Xhebrail (Gabriel).
“Thuaju: “Kush është armik i Xhebrailit (ta dijë
se) ai e ka zbritur Kuranin në zemrën tënde me
lejen e Allahut për të vërtetuar librat e shenjtë të
mëparshëm dhe si udhërrëfyes e sihariq për
besimtarët”. (2/97)

3-Shpallja e parë e Kuranit

Shpallja e Kuranit ka zënë fill aty rreth vitit 610, gjatë
së njëzet e shtatës natë të muajit Ramazan, e cila prej
disave konsiderohet si Nata e caktimit të Fatit, Lejlet ul
Kadër (97/1-5). Në atë kohë Muhamedi (a.s.) ishte dyzet
vjeç. Atij i pëlqenin tërheqjet në vetmi në shpellën e
Hirasë, mbi një mal të vendosur në afërsi të Mekës.
Pikërisht në këtë shpellë iu paraqit atij Xhebraili për herë

të parë. Shpallja e parë që ka marrë Muhamedi (a.s.)
atë natë, tetë vargjet e sures 96, Sures El-‘Alek, apo të
pesë vargjet e parë, sipas disa versioneve të tjera.
“Lexo me emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi
(gjithçka), e krijoi njeriun nga një droçkë gjaku!
Lexo! Zoti yt është Bujari më i madh, i Cili, me
anë të penës ia mësoi, ia mësoi njeriut ato që nuk
i dinte”. (96/1-5)
Dhe katërmbëdhjetë vargje të tjerë të kësaj Sureje
janë shpallur më vonë në raste të tjera.
Pas marrjes së mesazhit të parë, shpallja u ndërpre
për një farë kohe. Xhabir Ibn Abdullah el Ensari na
tregon rreth kësaj ndërprerjeje të shpalljes në
transmetimin e shënuar nga Buhariu:
“Ndërsa ecja, dëgjova menjëherë një zë që vinte
nga qielli! Ngrita kokën dhe pashë të njëjtin
engjëll që më kishte bërë vizitë në shpellën Hira
të ulur në një karrige ndërmjet qiellit dhe tokës.
U tremba nga ai dhe u ktheva në shtëpi, duke i
thënë Hatixhes: “Mbulomë me pallton tënde!”
Ai më tha: “O ti, i mbuluar (o Muhamed)!
Çohu dhe lajmëro! Zotin tënd madhëroje,
petkat tuaja pastroji dhe largoju të këqijave
(dhe idhujve)! (74/1-5)”
Pastaj shpallja erdhi në mënyrë më të rregullt, po
gjithmonë më e fortë se shpalljet e tjera të periudhës së
parë.
Pjesa më e madhe e komentuesve të Kuranit pohon
se surja El-Muzzemmil ka qenë shpallja që vijon. Të tjerët
mendojnë se shpallja vijuese ka qenë surja El-Fâtiha (shih
Xhelalud-din es-Sujuti: “El Itkân”, 1/24). Ndër shpalljet
e tjera të periudhës së parë, d.m.th. për ato që Profeti
kumtoi në Mekë, figurojnë suret 74, 111, 81, 87, 92, 89
etj. Më vonë shpallja ka vazhduar duke folur për
Xhenetin dhe Xhehenemin dhe, kur njerëzit patën

përqafuar Islamin, shpallja u përket posaçërisht
çështjeve të hallallit dhe haramit (Sujuti, po aty).

4- Shpallja e Fundit

Komentues të shumtë janë të një mendjeje sa i përket
vargut 281 të sures El Bekare që ta deklarojnë këtë si
shpallje të fundit.
“Dhe ruajuni asaj Dite, që do të ktheheni tek Allahu,
në të cilën, çdokujt do t’i jepet ajo që ka fituar, pa
pësuar as më të voglën padrejtësi. (2/281)
Disa dijetarë mendojnë se vargu i fundit i shpallur
është vargu 282 ose 278 i së njëjtës sure. Madje dikush
ka thënë se këta tre vargje janë shpallur në të njëjtin
rast. Profeti mbaroi së bëri dritë njerëzisë vetëm disa
net para shpalljes së fundit.
Dhe së fundi, disa dijetarë kanë pohuar se vargu 3 i
sures 5, el Maide është shpallja e fundit.
“Sot jua përsosa fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time
ndaj jush dhe zgjodha që Islami të jetë feja juaj”.
(5/3)
Shumë dijetarë islamë, (bazuar mbi një hadith të
Omar Ibn al Khattab-it) e kontestojnë këtë pohim sepse,
sipas tyre, ai ka qenë shpallur gjatë haxhillëkut të fundit
të Profetit (a.s.). Sujutiu e shpjegon kuptimin e këtij
vargu duke thënë se, pas shpalljes së këtij vargu të fundit
(5/3) përsa i përket hallallit dhe haramit apo dhe
gjykimeve të ndryshme që janë dhënë, nuk janë shpallur
më të tilla. Marrë në këtë kuptim, ky përbën plotësimin
e fesë.

5- Një shpallje progresive

Në këtë mënyrë shpallja ka zbritur mbi Profetin
Muhamed (a.s.), gjatë gjithë jetës së tij, qoftë në Mekë apo
dhe në Medinë, gjatë një periudhe përafërsisht prej njëzet
e tre vjetësh deri pak para vdekjes së tij, në 10 H/632.

Kurani pra, ka zbritur në etapa të ndryshme dhe jo
menjëherë. Shumë arsye flasin në favor të kësaj dukurie;
ishte fjala për të përforcuar vazhdimisht zemrën e
Profetit (a.s.), kryesisht në rastet kur ai ndiente nevojën
që të drejtohej, duke patur parasysh faktin se shpallja
ishte një provë e vështirë për të. Këtu ishte fjala
gjithashtu për t’i shprehur progresivisht parimet,
orientimet dhe kufijtë që Zoti u lejonte njerëzve, si dhe
për të lehtësuar kuptimin e tyre, zbatimin si dhe të
mësuarit përmendësh të kësaj revelate.

6- Përmbledhja dhe radhitja e Kuranit

Shpallja e vazhdueshme e Kuranit na është përcjellë
neve me ndërmjetësinë e shumë personave dhe
personaliteteve të shumta, qoftë gojarisht, qoftë dhe me
shkrim.
Mbajtja përmendësh dhe transmetimi gojor i kësaj
shpalljeje mbështetet mbi faktin e mësimit të saj
përmendësh prej një numri të madh njerëzish të asaj
kohe. Profeti (a.s.) ka qenë vetë i pari që e ka mësuar
përmendësh shpalljen sapo kjo i ka qenë komunikuar
nga Xhebraili:
“Mos nxito (o Muhamed) në të lexuarit e Kuranit
me gjuhën tënde! Ne e kemi për detyrë t’i tubojmë
pjesët e Tij (në gjoksin tënd) e ta lexojmë atë. Dhe,
kur ta lexojmë atë, ti përcille leximin e tij! Pastaj, e
kemi ne për detyrë ta shpjegojmë.” (75/16-19)
Pastaj Profeti e recitoi shpalljen dhe u kërkoi
gjithashtu tërë Shokëve që edhe ata ta mësonin
përmendësh. Është rasti i Abdullah bin Mesudit i cili
është i pari person që e ka recituar publikisht Kuranin
në Mekë, ndërsa edhe në çastet e para të komunitetit
mysliman, tradita e recitimit përmendësh e shpalljes
bëhej nga ana e Shokëve të Profetit (a.s.):

“I pari njeri që e ka recituar Kuranin
përmendësh në Mekë, pas Profetit (a.s.) ka qenë
Abdullah Ibn Mesudi. Shokët e Profetit (a.s.)
kishin ardhur të gjithë së bashku dhe kishin thënë
se kurejshët nuk kishin dëgjuar kurrë që Kurani
të recitohej hapur. Dhe, kur ai (Abdullah Ibn
Mesudi) arriti tek Mekami (gjurma e Ibrahimit),
recitoi: “Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit,
Mëshirëplotit” duke e ngritur zërin. “I
Gjithëmëshirshmi ua ka mësuar Kuranin (robërve
të Tij)” (55/1-2). Ata u ngritën dhe filluan ta
godisnin në fytyrë. Megjithatë, ai vazhdoi
recitimin e tij për aq kohë sa Zoti ia lejoi.
(Ibn Hishâm, Sîret-un nebî)
Na është transmetuar gjithashtu se Ebu Bekri e
recitonte Kuranin publikisht përpara shtëpisë së tij, në
Mekë (Ibn Hishâm, po aty).
Shumë hadithe bëjnë fjalë për masat që ka marrë
Profeti (a.s.) për të siguruar ruajtjen e Shpalljes në
kujtesën e Shokëve të tij. Hadithi që vijon ka mundësi
që të jetë inkurajimi më elokuent i këtij kujdesi.
Transmetuar nga Othmân bin Affani, Profeti (a.s.) ka
thënë:
“Më të mirët nga ju (myslimanët) janë ata që e
mësojnë Kuranin përmendësh dhe ua mësojnë
atë dhe të tjerëve.”
(El-Buhari, VI Nr.546)
Duke qenë se recitimi përmendësh i Kuranit ishte
kërkesë për faljet e përditshme, Shokët e Profetit i
dëgjonin shpesh këto pasazhe të Shpalljes dhe kështu,
duke i patur të mësuara përmendësh, i recitonin ato
gjatë faljeve. Profeti e dëgjonte dhe ai Kuranin e recituar
nga Shokët e vet. Abdullah Ibi Mesudi tregon se Profeti
kishte shkuar për vizitë tek ai dhe i kishte thënë:

“Recito pjesë nga Kurani për mua!” Unë e pyeta:
Si mund të ta lexoj ty, ndërkohë që ty të është
shpallur?! Dhe ai tha: “Më pëlqen ta dëgjoj këtë
të recituar nga tjetërkush” dhe unë i recitova
atëhere Suren en-Nisa’ derisa mbërrita te vargu
“Si do të bëhet kur prej çdo populli të sjellin
dëshmitarë dhe të të sjellin ty (o Muhamed!) për
dëshmitar mbi të gjithë ata?!” (4/41). Pastaj, ai
më ndali dhe lotët kullonin çurg nga sytë e tij.
(El-Buhari, VI, Nr. 106)
Profeti (a.s.) i dërgonte Shokët e tij në bashkësitë e
tjera me qëllim që t’u mësonte atyre Islamin dhe
Kuranin. Madje, një gjë të tillë ai e ka bërë edhe para
mërgimit në Medinë:
“Në kohën kur këta njerëz (të paktit të parë të
Akabasë) shkuan në Medinë, i Dërguari u çoi
atyre Mus’ab bin ‘Umejrin që t’i shoqëronte ….
Ai e ngarkoi atë që t’u recitonte Kuranin, t’u
mësonte Islamin dhe t’i udhëzonte në lidhje me
fenë. Në Medinë, Mus’abi quhej “Lexuesi”.
(Ibn Hishâm, po aty)
Kështu që dhe Muadh ibn Xhebel qe dërguar në
Jemen për të udhëzuar popullin e tij.

7- Shokët e Profetit, mbajtësit përmendësh të Kuranit

Sujuti numëron më shumë se njëzet persona që e kanë
mësuar përmendësh Shpalljen që në të gjallë të Profetit
(a.s.), ndërmjet të cilëve: Ebu Bekër Sidiku, Aishja, Omer
bin Hattabi, Hafsaja, Othman bin Affan, Ali bin Ebi
Talibi, Abdullah bin Mesud, Ummu Selema, Ebu
Hureira, Abdullah bin Abbasi, Abdullah bin Amër bin
el-Asi etj.
Sipas Katadës, një hadith tjetër na informon se Shokët e Profetit (a.s.) e kishin mësuar Kuranin përmendësh dhe e kishin rishikuar tërësisht së bashku
me të para se ai të vdiste.
“E kam pyetur Enes bin Malikun: “Kush e ka
përmbledhur Kuranin në kohën e Profetit (a.s.)?”
Dhe ai m’u përgjgj: “Katër vetë, të cilët ishin që
të gjithë ensarë: Ubej bin Ka’bi, Mu’adh bin
Xhebeli, Zejd bin Thabiti dhe Ebu Zejdi.”
(El-Buhâri)
Një numër i madh tregimesh historike përkujtojnë
vdekjen e disa Shokëve të Profetit (a.s.), që u shquan
për mësimin përmendësh pjesor apo tërësor të Kuranit.
Kjo provon që të mësuarit përmendësh të Shpalljes ka
qenë gjerësisht i praktikuar gjatë kohërave të para të
Islamit, në të gjallë të Profetit (a.s.) e aq më tepër pas
vdekjes së tij. Dhe kjo traditë ka vazhduar nëpërmjet
Shokëve të tij dhe pastaj dhe nga brezat vijues me një
besnikëri të paluhatur kurrë deri në ditët tona.

8- Përmbledhja e shkruar në kohën e Profetit (a.s.)

Nga ana tjetër mund të themi se Kurani gjithashtu ka
qenë i transkriptuar që në kohën e Profetit (a.s.). Gjithçka
tregon se Profeti Muhamed nuk dinte as të lexonte dhe
as të shkruante. Kështu, dijetarët janë të gjithë të një
mendjeje për të deklaruar që ai nuk ka marrë pjesë fare
në redaktimin e Shpalljes. Ndaj dhe Kurani vetë e quan
Muhamedin “Profeti që nuk shkruan dhe nuk lexon”:
“… dhe atyre që ndjekin të Dërguarin Tonë, Profetin
që nuk di shkrim e lexim…” (7/157).
“Para atij (Kuranit), ti (Muhamed) nuk kishe lexuar
kurrfarë libri e as që kishe shkruar gjë me dorën tënde;
përndryshe, ndjekësit e së pavërtetës do të dyshonin.”
(29/48).

Kur zbriste Shpallja Hyjnore, Profeti (a.s.) kishte
zakon të thërriste një shkrues dhe t’ia diktonte atë. Në
Medinë, ai kishte disa shkrues në shërbim të tij, ndër të
cilët ka qenë Zejd bin Thabiti, i cili do të punonte për
grumbullimin e Kuranit kohë më vonë. Shpesh Profeti
(a.s.) urdhëronte:
“Më thërrisni Zejdin! Thuajini atij të sjellë
dërrasën dhe poçen e bojës!” Pastaj i thoshte atij:
“Shkruaj!”
(El-Buhâri)
Megjithëse vetë analfabet, Profeti (a.s.) i inkurajonte
myslimanët që të shkruanin. Nga ana tjetër, në lidhje
me këtë fakt tregojnë se në kohë lufte, robërit kurejshi
mund ta fitonin lirimin e tyre me kusht që t’u mësonin
myslimanëve shkrim dhe lexim.
Në këtë kohë, shkrimi nuk ishte aq i përhapur në
Arabi. Megjithatë, disa persona ishin të njohur sepse
dinin të shkruanin. Tregohet shembulli i Varaka ibn
Naufalit, kushëririt të Hatixhes, i cili kishte zakon t’i
shkruante ungjijtë në arabisht (El-Buhâri).
Një tregim tjetër na thotë se, kur njerëzia kishte
ardhur në Medinë për të mësuar Islamin, ata morën
kopje të kapitujve të Kuranit me qëllim që t’i lexonin
dhe t’i mësonin përmendësh (Hamidullah M. Schifa,
Hammam B. Munabih). Nga ana tjetër, materiali me të
cilin u shkruajt Shpallja, u ruajt në shtëpinë e Profetit
(s.a.) (Sujuti, El Itkân).

9- Rregulli i vendosur nga Profeti (a.s.)

Profeti (a.s.) kishte kujdes të madh në caktimin e
rendit të vargjeve, kur ata transkriptoheshin.
Transmetohet se Zejd bin Thabiti ka thënë:
“Ne e përpilonim Kuranin në praninë e Profetit
(a.s.) dhe duke u nisur nga fragmente të vogla.”
(Sujuti, po aty)

Othman bin Affan na ka përcjellë faktin se gjatë
ditëve të fundit, kur Profetit (a.s.) i zbriste ndonjë
Shpallje, ai thërriste njërin nga ata që zakonisht i
transkriptonte ato për të, dhe i thoshte:
“Vendose këtë varg në atë sure në të cilën kjo e
kjo është përmendur.”
(A.Jeffry, Materiale për Historinë e Kuranit)
Kështu, jo vetëm që Shpallja u transkriptua gjatë
viteve të jetës së Profetit (a.s), por madje dhe ai vetë
kishte dhënë udhëzime për rregullimin e vargjeve dhe
sureve kuranore. Rregullimi i tyre ka qenë bërë i njohur
prej besimtarëve, në saje të recitimit të përditshëm të
Kuranit, gjatë faljeve të namazit në xhami ose
tjetërkund. Në librin Es-Sahih të el-Buhariut, tre hadithe
të shenjuar mirë na informojnë se engjëlli Xhebrail e
recitonte Kuranin bashkë me Profetin (a.s.) një herë në
vit, dhe ai ia recitonte dy herë gjatë vitit të fundit të
jetës së Profetit (a.s.). Ky i fundit tërhiqej për adhurim
në xhami (i’tikâf) për nja dhjetë ditë çdo vit (gjatë muajit
të Ramazanit). Gjatë vitit të fundit të jetës, ai ishte
tërhequr për njëzet ditë.

10- Çfarë ka lënë Profeti (a.s.) pas vetes

Materialet e Shpalljes së lënë nga Profeti (a.s.) me
rastin e vdekjes së tij, ua kanë lehtësuar Shokëve të tij
barrën e të mësuarit të tyre përmendësh. Dhe në fakt:
- Të gjitha pjesët e Shpalljes ishin krejt të disponueshme
në formë dorëshkrimesh dhe të mësuara të gjitha
përmendësh nga ana e Shokëve të Tij.
- Të gjitha pjesët ishin të disponueshme në materiale
të ndryshëm duke e lehtësuar rregullimin e tyre sipas
një rendi të duhur.
- Rendi i vargjeve në suret e tyre ka qenë i fiksuar qysh
më parë, si në formën e shkruar ashtu dhe në kujtesën
e Shokëve të Tij.

Harith El Mihasibiu në veprën e tij Kitâbu Fehm-is
Sunan, e përmbledh grumbullimin e materialeve
kuranore në këto terma.
“Shkrimi i Kuranit nuk ka qenë një gjë e re,
sepse vetë Profeti (a.s.) urdhëronte një gjë të tillë,
por ky ishte në gjendje fragmentesh të
shpërndarë mbi copa lëkurash, shpatulla
kafshësh ose mbi degë hurmësh. Këto materiale
janë gjetur në shtëpinë e Profetit (a.s.), pikërisht
atje ku kishte qenë përhapur vetë Kurani. Ebu
Bekër Siddiku e mblodhi tërë këtë material dhe e
lidhi të tërin me spango me qëllim që të mos
humbiste asgjë.”

[Arrnubi]

MBLEDHJA E KURANIT

Shprehja xhem’ ul-Kur’ân flet për faktin e mbledhjes
së Kuranit. Dhe kjo ka ndodhur në dy mënyra: në
formën gojore, që do të thotë përmes mbajtjes
përmendësh (hifdh), si dhe në formë të shkruar, që do
të thotë përmes shkrimeve mbi mbajtëse materiale (fletë,
libër etj.).
Në literaturën klasike shprehja xhem’ ul-Kur’ân ka
shumë kuptime, si: të mësosh Kuranin përmendësh; të
shkruash çdo pasazh të shpallur; të grumbullosh
materialet mbi të cilat është shkruar Kurani; të
grumbullosh transmetimet e njerëzve që kanë mësuar
Kuranin përmendësh; të grumbullosh të gjitha këto
burime, qofshin gojore apo të shkruara.
Në lidhje me tekstin në formë dorëshkrimi janë
dalluar plot tri etapa: ato të kohës së Profetit (a.s.), ato
të kohës së Ebu Bekër Siddikut dhe ato të kohës së
Othman bin Affanit.

1- Suhuf-i dhe Mus’haf-i

Të dy termat e kanë prejardhjen nga rrënja sahafa
“të shkruash”. Termi suhuf (87/19) ka kuptimin e të
shkruarit si dhe “të fletëve të shkruara”. Suhuf (njëjës
sahifa) tregon pjesët e shkëputura të një materiali të
shkruar mbi një lëkurë, papirus, kocka apo gjethe
palme. Fjala mus’haf (shumës mesâhif) ka kuptimin
“fletushka të mbledhura, të renditura dhe të
grumbulluara në një libër”.
Në historinë e shkrimit të Kuranit, termi suhuf të çon
tek fletët mbi të cilat ka qenë përmbledhur i gjithë Kurani
në kohën e Ebu Bekër Siddikut. Mbi këto fletë, rendi i
vargjeve kuranore në çdo sure ka qenë i përcaktuar,
por këto fletë mbi të cilat kanë qenë shkruar suret, ishin
akoma të shkëputura nga njëra-tjetra dhe të palidhura
në një vëllim të vetëm.
Në kohën e Othman bin Affanit radha e vargjeve
dhe ajo e sureve të shkruara mbi gjethe ka qenë e
përcaktuar. Sot, ajo kopje e Kuranit, ku radha e vargjeve
dhe e sureve është e përcaktuar, quhet mus’haf.
Tradita na informon se në betejën e Jemamas (11h/
633), në kohën e kalifit Ebu Bekër, pikërisht një vit pas
vdekjes së Profetit (a.s.), një numër i madh myslimanësh
që kishin mësuar përmendësh Kuranin, u vranë.
Kështu, Omer bin Hattabi pati frikë se mos humbiste
një pjesë e madhe e Shpalljes Hyjnore dhe deshi që të
ekzistonte të paktën një prej këtyre kopjeve e shkruar.
Këtë frikë që e kishte zënë, ai ia njoftoi edhe Ebu Bekrit
dhe ky qe i një mendjeje me atë.
Ky i fundit ngarkoi atëherë Zejd bin Thabit Ensariun,
njërin nga shkruesit e Shpalljes Hyjnore, që të mblidhte
Kuranin, duke i shënuar vargjet e tij të paktën prej dy
recituesve. Këtë të fundit Buhariu e citon se ka thënë:
“Fillova të klasifikoja materialet kuranore dhe
të grumbulloja e të mbështillja pergamenat,
shpatullat e bagëtive, gjethet e palmave, duke u
mbështetur në kujtesën e njerëzve së bashku me
Huzeimën. Dhe gjetëm dy vargje të sures Teube,
të cilët nuk gjendeshin në asnjë vend tjetër: Nga
gjiri juaj ju erdhi një i Dërguar. Atij i vjen rëndë
për gjynahet që bëni ju, përpiqet që ju të shkoni
rrugës së drejtë dhe është i butë e i mëshirshëm
me besimtarët.”
Ky vëllim i madh kuranor u ruajt nga Ebu Bekri gjatë
kalifatit të tij. Pastaj, me vdekjen e këtij të fundit këtë
mus’haf e ruajti Omer bin Hattabi deri në vdekjen e tij.
Pastaj kjo kopje e Kuranit iu besua Hafsasë, vajzë e
Omerit dhe vejushë e Profetit (a.s.).

2- Mus’haf-ët e Shokëve të Profetit (a.s)

Në mbledhjen dhe grumbullimin e haditheve,
shumë shenja nënvizojnë se shumë Shokë të Profetit
(a.s.) kishin përgatitur përpilimet e tyre të tekstit
kuranor. Nga këto përpilime, më të njohurat kanë qenë
ato të Abdullah Ibn Mesudit (vdekur në vitin 33h/653),
të Ubej bin Kabit (vdekur në vitin 29h/649) dhe të Zejd
Ibn Thabitit.
Por, edhe disa nga Shokët e tij të tjerë kishin
përpilimet e veta, si: Ali bin Ebi Talibi, Abdullah bin
Abasi, Ebu Musa Eshariu, Enes bin Maliku, Omer bin
Hatabi, Abdullah bin Zubejri, Abdullah bin Amër bin
Asi, Salimi, Ummu Selema, Ubejd bin Omer. Dihet,
gjithashtu, se Aishja dhe Hafsaja kishin edhe ato tekstet
e tyre të shkruara pas vdekjes së Profetit (a.s.).
Sa kohë që Shokët e Profetit (a.s.) shkruanin kopjet e
tyre për përdorim personal, fakti i mosrespektimit të
rreptë të renditjes së sureve kishte pak rëndësi. Por më
vonë, kur kopja e Othman bin Affanit u bë kopja e
vlerësuar dhe e njohur, Shokët e Profetit (a.s.) adoptuan
rendin e saj, përfshi këtu edhe Abdullah bin Mesudi,
kopja e të cilit ishte ajo më e larguara.

Diferencat u shfaqën në nivel të leximit, kur p.sh.
fjalët shpreheshin dhe shqiptoheshin në mënyra të
ndryshme. Megjithatë, duhet theksuar se këto lexime
që ndryshonin, raportoheshin nga një, dy apo edhe tre
persona, ndërsa versioni i Othman bin Affanit ishte
muteuâtir, d.m.th. i transmetuar prej shumë personave,
çka e bën këtë variant autentik, në mënyrë fare të
pandryshueshme.

3- Mus’hafi i Othman bin Affanit

Në kohën e kalifatit të Othman bin Affanit,
ndryshimet e leximit të Kuranit ishin bërë të panumërta.
Pasi u konsultua me Shokët e Profetit, Othmani vendosi
që të përcaktohej një kopje që kishte qenë përgatitur
sërish nga Ebu Bekri dhe ruajtur gjatë tërë kohës nga
Hafsaja. Sipas thënies së Enes bin Malikut, Hudhjefa
bin el Jemani kishte ardhur të vizitonte Othmanin
pikërisht në çastin kur ky po vendoste të dërgonte
ushtrinë në Sham (Siria, Jordania, Palestina dhe Libani
i sotëm) që, bashkë me ushtrinë e Irakut, të luftonin për
pushtimin e Armenisë dhe të Azerbajxhanit. Hudhejfa,
i shokuar nga recitimet e ndryshme te Kuranit, i kishte
thënë me këtë rast: “O Prijësi i besimtarëve! Shpëtoje
këtë bashkësi para se këta të çoroditen fare në lidhje me
Librin (Kuranin), ashtu siç ka ndodhur me hebrenjtë
dhe të krishterët.”
Othmani i dërgoi atëherë Hafsasë një mesazh, duke
i kërkuar që t’i dërgonte dorëshkrimin e Kuranit, me
qëllim që të mund t’i përpilonin materialet kuranore
sipas kopjeve të saj të përkryera.
Sapo i morën këto kopje, ai i tha Zejd bin Thabitit,
Abdullah bin Zubejrit, Said bin el ‘Asit, si dhe
Abdurrahman bin Harith bin Hishamit, që t’i shkruanin
dorëshkrimet sipas kopjeve të përsosura. Othmani nguli
këmbë pranë tre kurejshitëve, duke u thënë: “Në qoftë
se ju nuk jeni dakord me Zejd bin Thabitin, mbi ndonjë
pikë të Kuranit, shkruajeni atë në dialektin kurejsh,
sepse Kurani ka zbritur në këtë dialekt”. Pasi i redaktoi
kopjet e hartuara, Othmani ia ktheu prapë Hafsasë
dorëshkrimet, pastaj dërgoi në çdo provincë myslimane
nga një kopje, duke urdhëruar që të gjitha kopjet e
mëparshme të digjeshin plotësisht.
Në kohën kur ishte duke kopjuar këtë tekst të shenjtë,
Zejd bin Thabiti e kishte kuptuar që sures “Ahzâb” i
mungonte një varg (33/23), të cilin ai e kishte dëgjuar
nga goja e të Dërguarit të Allahut.
“Në kohën kur ne po kopjonim Kuranin, unë e
kuptova se një varg nga surja “Ahzâb”
mungonte fare, kurse unë e kisha dëgjuar të
Dërguarin e Allahut, duke e recituar atë. Atëherë
ne e kërkuam këtë sure dhe e gjetëm tek
Huzejma bin Thabit el Ensari”.
(El-Buhâri)
Në këtë mënyrë, Othmani urdhëroi të bëheshin
shumë kopje të tjera, të cilat ai i dërgoi nëpër qendrat e
ndryshme të botës islame. Ndërkaq, fletët origjinale iu
kthyen Hafsasë, e cila i ruajti ato derisa vdiq. Më vonë,
sipas Ibn Ebi Daudit, Meruan bin Hakemi (vdekur më
65h/684) i mori të gjitha kopjet e mus’haf-it të Hafsasë
nga trashëgimtarët e tyre dhe i dogji, nga frika se mos
shkaktonin grindje të tjera. Siç duket, Othmani e kishte
mbajtur njërën nga këto kopje për veten e vet.
Versioni që dërgoi Othmani nëpër qendrat islame, i
njohur si Mus’hafi i Othmanit, mori miratimin e
përgjithshëm të Shokëve të Profetit (a.s.), sepse ajo nuk
ishte tjetër, veçse ajo që vetë Muhamedi (a.s.) kishte
miratuar që të ishte, Shpallja e Zotit.

[Arrnubi]

SHKRIMI KURANOR DHE NDARJET E TEKSTIT

1- Dorëshkrimet e vjetra të Kuranit

Dorëshkrimet e para të Kuranit kanë qenë shkruar
mbi lëkura kafshësh. Ne dimë se në kohën e Profetit
(a.s.), pjesë të ndryshme të Kuranit kanë qenë shkruar
mbi gjthfarë materialesh, si: degë palmash, lëkura dhe
kocka kafshësh, trungje drurësh etj., kurse boja
prodhohej duke përpunuar blozën.
Megjithëse shkrimi nuk ishte dhe aq i përhapur,
arabët e kanë njohur atë që nga epoka parahistorike.
Shkrimi i përdorur në kohën e Profetit Muhamed (a.s.)
(shekulli VII), ka qenë i përbërë nga simbole krejt të
thjeshtë, të cilët shënonin vetëm format bashkëtingëllore
të një fjale, duke lënë kështu shumë moskuptime. Pastaj
të gjithë tekstet e vjetra të shkruara të Kuranit nuk
përdornin fare shenja diakritike (pikat që vendosen në
shkronjat arabe për t’i dalluar nga njëra-tjetra) dhe as
zanore. Asnjë kapitull nuk i ndante suret, asnjë shenjë
ndarjeje qoftë edhe fare e vogël nuk e tregonte fundin e
vargut.
Pjesa më e madhe e dorëshkrimeve origjinale të
Kuranit, qoftë ky në fragmente apo dhe në tërësi, janë
bërë më vonë nga shekulli i dytë pas Hixhretit (emigrimi
i Profetit a.s. nga Meka në Medine). Kopja më e vjetër e
ekspozuar në Muzeun Britanik në vitin 1976 në kuadrin
e Festivalit Botëror të Islamit, mban datën e shek. II H.
Megjithatë, fragmente të ndryshëm të pergamenit të
shpërndara mbajnë datën e shekullit të parë pas
Hixhretit.
Biblioteka Kombëtare e Egjiptit ka një kopje të
kuranit të bërë mbi një pergamen lëkure gazeleje që
mban datën 68h/688, që do të thotë 58 vjet pas vdekjes
së Profetit (a.s.).

2- Shkrimi

Ndërsa sot shkronjat si bâ’, tâ’, thâ’ dhe yâ’ njihen a
dallohen lehtësisht për shkak të pikave, kjo nuk ishte
ashtu asokohe: shkronjat atëherë shkruheshin si një vijë
e drejtë.
Duke u nisur nga ky sistem shkrimi bazë, tipa të
ndryshëm shkrimi kanë pas qenë zhvilluar përmes
shekujsh si ai kûfî, maghrîbi, neskh, etj. Dhe këto kanë
qenë të përhapur në të gjithë botën. Megjithatë, shpikja
e shtypshkronjës, e cila përdori shkronja të
standardizuara ndihmoi në formalizimin e shkrimit.
Në lidhje me të shkruarit e Kuranit, janë kapërcyer
dy etapa kryesore për t’i dhënë mundësi tekstit kuranor
që të merrte trajtën aktuale: e para qe futja e shkronjave
të zanoreve (teshkîl) si dhe futja e shenjave diakritike
(i’xhâm). Termi teshkîl tregon shenja që përcaktojnë
zanoret në shkrimin e gjuhës arabe. Ka mundësi që këto
shenja të panjohura në periudhat parahistorike të kenë
ndihmuar në përcaktimin e shqiptimit korrekt të fjalës
dhe në shmangien e gabimeve të leximit. Termi i’xhâm
tregon shenjat diakratike që janë pikat ashtu siç i njohim
ne sot shkronjat arabe aktuale.
Shkrimi i vjetër arab nuk i kishte këto shenja, vetëm
trupi i shkronjës shenjohej në letër. Mirëpo, pa pikat,
fjala mund të lexohej vetëm me vështirësi dhe me
përafërsi. Me sistemin e i’xhâm-it shkronjat që përbëjnë
fjalën, janë bërë lehtësisht të dallueshme.
Megjithëse ka qenë i njohur që në kohët parahistorike,
sistemi i i’xhâm-it përdorej shumë rrallë: kopjet e para
të Kuranit (ose shkrimit arab në përgjithësi) nuk e kishin
fare atë. Pikat e i’xhâm, duket se janë futur në shkrimin
kuranor në kohën e kalifit të pestë të dinastisë umavite,
‘Abd-ul Melik bin Mervân (66 - 86 H/ 685 – 705), madje
nga guvernatori i Irakut, el Haxhaxhi. Në atë kohë,
gjithnjë e më shumë myslimanë kishin filluar të lexonin

dhe të studionin Kuranin, disa duke mos pasur një
njohje të thellë në shkronjat arabe, kurse ca të tjerë duke
patur vetë një origjinë jo arabe. Kështu, ndër tâbi’î-nët
(brezi i dytë pas Shokëve të Profetit a.s.) Ebul Esved ed-
Du’elî ishte i pari që futi këto pika në tekstin e Kuranit.

3- Vargjet dhe suret

Fjala âja (shumës âjât) e përkthyer zakonisht po në
mënyrë jo të përshtatshme me fjalën “varg”, ka
ekzaktësisht kuptimin “shenjë”. Në terma teknikë, është
fjala për ndarjen më të shkurtër të tekstit kuranor,
d.m.th. fraza apo paragrafi. Fjala sura ka kuptimin
“radhë” ose “mur”. Në terma teknikë, ajo përfaqëson
ndarjen më të gjerë të tekstit kuranor d.m.th. një kapitull
më vete, të izoluar në vetvete nga pasazhet që e pasojnë
si dhe nga ato pasazhe që e paraprijnë.
Kurani përbëhet nga 114 sure, me gjatësi të
pabarabarta; më e shkurtra përmban vetëm tre vargje
dhe më e gjata 286 vargje (surja 2). Të gjitha suret (me
përjashtim të sures 9) fillojnë me shprehjen Bismil-lâhir
Rahmân-ir Rahîm (“Me emrin e Allahut, të
Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit”). Këtu nuk është fjala
për një shtesë të mëpastajme të bërë tekstit, meqë kjo
shprehje ka qenë e përdorur që në kohërat e profetëve
të lashtë për t’i prirë fjalës Allah/Zot (27/30).
Të gjitha suret e Kuranit kanë nga një emër që
shërben si titull. Këto emra mund të jenë qoftë fjalë të
tekstit, si fjala vjen El-Enfâl (surja 8) ose El-Bekare
(surja 2), qoftë një nga fjalët e para të sures, si Tâ-Hâ
(surja 20) ose El-Furkân (surja 250).
Dijetarët i kanë ndarë suret në katër lloje:
-et-tivâl, suret e gjata (2-9)
-el-mâ’ûn, suret që kanë afërsisht 100 vargje (10-35)
-el-methânî, suret që kanë më pak se 100 vargje (36-49)
-el-mufassal, pjesa e fundit e Kuranit, duke filluar me suren
Kaf (50-114).

4- Ndarjet e tjera të tekstit

Fjala xhuz’ (shumës exhzâ’) ka kuptimin “pjesë”.
Kurani ndahet në 30 pjesë me gjatësi thuajse të barabarta,
me qëllim që ta lehtësojnë recitimin e tyre në një muaj
(kjo është përdorur gjatë mbrëmjeve të muajit Ramazan).
Çdo xhuz përbëhet nga dy hizb-e (shumës ahzâb).
Kështu, kemi thuajse 60 hizb-e për tërësinë e Kuranit.
Shenjat e këtyre hizb-eve gjenden anash tekstit kuranor,
të vendosura në mënyrë të rregullt.
Këta hizb-e, nga ana e tyre, ndahen edhe ata vetë në
rub’, që do të thotë në çerekë. Çdo hizb ka katër çerekë.


5- Stili

Kurani përmban tregime të shumta (kisas, njëjësi
kissah), të cilat mund t’i ndajmë në tre grupe:

1- Historitë e profetëve të Zotit: popujt ku u
dërguan, mesazhi i tyre, thirrja e tyre, persekutimi që
kanë pësuar etj. Të tilla janë p.sh. historitë e Nuhut (surja
26), Musait (surja 28), Isait (surja 19) etj;

2- Tregime që flasin për popuj dhe ngjarje të
kaluara, p.sh. tregimi i Shokëve të shpellës apo ai i Dhul-
Karnejnit (surja 8);

3- Referenca për ngjarjet që ndodhnin gjatë jetës
së Profetit Muhamed (a.s.), si beteja e Bedrit (3/13),
beteja e Uhudit (13/121-128), beteja e Ahzabëve
(kundër koalicionit të idhujtarëve) (33/9-27), udhëtimi
i Isras dhe Miraxhit (udhëtimi i Profetit a.s. brenda
një nate nga Meka në Jeruzalem dhe prej andej deri
sipër qiellit të shtatë) (17/1) etj.
Kurani përdor gjithashtu krahasime dhe
shembëlltyra (mithl, shumës emthâl) në shumë vende,
me qëllim që të shpjegojë disa të vërteta apo që të
theksojë disa pika të mesazhit, duke i krahasuar me gjëra
të njohura për marrësit e Shpalljes Hyjnore apo duke i
përshkruar në formë imazhesh:

Ai lëshon shiun nga qielli, prandaj rrjedhin lumenjtë
me masë dhe rrjedha mbart mbeturinat mbi
sipërfaqen e ujit. Edhe zgjyra, kur e shkrijnë njerëzit
në zjarr që të bëjnë stoli ose vegla, është mbeturinë,
si ajo. Kështu, Allahu jep shembullin e së vërtetës
dhe të pavërtetës: Mbeturinat hidhen, ndërsa ajo që
u shërben njerëzve mbetet në tokë. Kështu, Allahu i
shpjegon shembujt.. (13/17)
Mëse 2000 vargje në Kuran fillojnë me fjalët kul (thuaj).
Kjo bëhet në mënyrë që Profeti Muhamed (a.s.) t’ia
drejtojë fjalët që vijojnë auditorit të tij në një situatë të
posaçme, siç është rasti për t’iu përgjigjur një pyetjeje
që i është bërë apo për të rregulluar një çështje ligjore,
si p.sh.:
- Thuaj: “Do të na godasë vetëm ajo që na ka
caktuar Allahu; Ai është Mbrojtësi ynë dhe vetëm
tek Allahu le të mbështeten besimtarët!” (9/51)
- Thuaj: “A të marr mbrojtës tjetër, përveç
Allahut, krijuesit të qiejve dhe Tokës? Ai e ushqen
(botën), ndërsa Vetë nuk ushqehet”. Thuaj: “Unë
jam urdhëruar që të jem i pari që t’i nënshtrohem
Atij” dhe kurrsesi mos u bë idhujtar! (6/14)
- Të pyesin ty (o Muhamed) për plaçkën e luftës.
Thuaj: “Plaçka e luftës i përket Allahut dhe të
Dërguarit” (8/1).
Në vende të ndryshëm, Kurani përdor shprehje ose
fraza të tëra betimesh (kasem, shumës aksâm). Këto
betime shërbejnë për të mbështetur një argument apo
për të davaritur dyshimet nga mendja e dëgjuesve /
lexuesve. Në tekstin arab këto pasazhe fillojnë shpesh
me nyjën ue (për), la uksimu (betohem) etj. Herë herë
Zoti betohet mbi Veten e Vet dhe herë herë mbi krijesat
e veta p.sh.:
- Jo, për Zotin tënd, ata nuk do të jenë besimtarë të
vërtetë, derisa të të marrin ty për gjyqtar për
mosmarrëveshjet mes tyre; e pastaj, të mos ndiejnë
kurrfarë dyshimi ndaj gjykimit tënd dhe të të binden
ty plotësisht. (4/65)
- Për Diellin dhe shkëlqimin e tij
dhe për Hënën që e përcjell atë!
Për ditën që ia zbulon shkëlqimin atij (diellit)
dhe për natën kur e mbulon atë!
Për qiellin dhe për Atë që e ka ndërtuar!
Për Tokën dhe për Atë që e ka shtruar!
Për shpirtin dhe për Atë që e ka përsosur, (91/1-7)

6- Vargjet e qarta (muhkamât) dhe vargjet jo të qarta
(muteshâbihât)


Fjala muhkamât (njëjës muhkama) vjen nga rrënja
uhkima (përzgjedh midis dy gjërave). Ajo është emër
foljor në shumës, do të thotë “gjykime”, “vendime”. Në
terminologjinë kuranore ajo u referohet vargjeve të qarta
që përbëjnë bazën e Kuranit. Shumica e tyre kanë të
bëjnë me rregullat ligjorë dhe me përkufizimet që ndajnë
qartë të vërtetën nga e pavërteta, p.sh.:
O besimtarë! Shkruajeni huanë që ia jepni njëri-tjetrit
në afatin e caktuar. Le të shënojë drejt një shkrues
ndërmjet jush e të mos ngurrojë shkruesi që të shënojë
ashtu siç e ka mësuar Allahu. (Shkruesi) le të shënojë,
kurse borxhliu le të diktojë dhe le t’i frikësohet Zotit
të vet. Le të mos lërë mangut asgjë nga borxhi. Në
qoftë se borxhliu është mendjelehtë ose i dobët, ose
nuk është në gjendje të diktojë, atëherë le të diktojë
saktësisht kujdestari i tij... (2/282)
Fjala muteshâbihât (njëjës muteshâbiha) vjen nga rrënja
ishtebaha “dyshoj”. Ajo është emër foljor në shumës që
ka kuptimin “gjëra të pasigurta ose të dyshimta”. Në
terminologjinë kuranore ajo u referohet vargjeve
kuranore, kuptimi i të cilave nuk është plotësisht i qartë
dhe që u lënë shteg shumë interpretimeve, p.sh.:
“I Gjithëmëshirshmi mbi Fron u ngrit.” (20/5)
Kurani e pranon që ai i përmban në vetvete këta dy
lloje vargjesh. Që të dy llojet janë pjesë themelore e Librit
dhe, si të tillë, duhen pranuar:
Është Ai që të ka shpallur ty (Muhamed) Librin,
disa vargje të të cilit janë të qarta e me kuptim të
drejtpërdrejtë. Ato janë themelet e Librit. Kurse disa
(vargje) të tjera janë jo krejtësisht të qarta (me
kuptime alegorike). Ata, zemrat e të cilëve priren
nga e pavërteta, ndjekin vargjet më pak të qarta,
duke kërkuar të krijojnë pështjellim dhe duke
kërkuar t’i komentojnë sipas dëshirës së vet. Por,
kuptimin e tyre të vërtetë e di vetëm Allahu. Ndërsa
ata që janë thelluar në dijeni, thonë: “Ne i besojmë
(Kuranit). Të gjitha këto (vargje të qarta e alegorike)
janë nga Zoti ynë!” Këtë e kuptojnë vetëm
mendarët. (3/7)
Në këtë varg muhkamât-ët (vargjet e qarta) dhe
muteshâbihât-ët (vargjet e paqarta) përshkruhen në këtë
mënyrë:
- Muhkamât-ët: vargje, kuptimi i të cilave është i qartë
e i mjaftueshëm, duke mos pasur nevojë për shpjegime
shtesë. Është fjala këtu, sidomos për vargjet që kanë të
bëjnë me gjërat e lejuara dhe ato të ndaluara, me
rregullat e çështjeve sociale, juridike, morale, (të
trashëgimisë, martesës, dënimeve penale, luftës etj);
- Muteshâbihât-ët: vargjet kuptimi i saktë i të cilave i
përket Zotit, ndërsa vetë lënë shteg për shumë
interpretime apo kërkojnë më shumë shpjegime. Këtu
është fjala për vargjet që përmendin emrat e Allahut
dhe që kanë të bëjnë me natyrën e vërtetë të ringjalljes,
të gjykimit të fundit si dhe të jetës së përtejme.


7- Shpalljet mekase dhe shpalljet medinase
Faza mekase e Shpalljes Hyjnore shtrihet mbi 13 vjet
që nga fillimi i Shpalljes deri në çastin e hixhretit
(mërgimit të Profetit Muhamed a.s. nga Meka në
Medinë), viti 622. Kjo përfundoi me të mësuarin dhe
konsolidimin shpirtëror. Ajo kishte për qëllim që të
mbështeste e të mbronte misionin e Profetit (a.s.). Gjatë
kësaj faze Profeti ka luajtur kryesisht rolin e njoftuesit
dhe të lajmëruesit.
Faza medinase zgjat deri në vdekjen e Profetit (a.s.) në
vitin 10H/632. Temat e fazës mekase u mësoheshin, por
formimi dhe zhvillimi i bashkësisë dhe shoqërisë
myslimane, vinin duke marrë një rëndësi gjithnjë e më të
madhe.
Në Medinë jetonin 4 lloje popullatash: muhâxhir-ët
(mërgimtarët mekas që kishin emigruar në medine),
ensâr-ët (medinasit që ndihmuan mërgimtarët mekas),
munâfik-ët (hipokritët e Medinës), të cilët pretendonin
se i mbështesnin myslimanët dhe ehl-ul Kitâb (njerëzit e
Librit), të krishterë dhe hebrenj që ishin të lidhur me
Shkrimet e tyre të Shenjta.
Megjithatë, edhe në fazën medinase, Kurani ka
vazhduar t’i drejtohej të tërë njerëzimit, duke përfshirë
si myslimanët, ashtu dhe ata që nuk besonin apo
mohuesit.
Suret e Kuranit janë klasifikuar në funksion të
origjinës së tyre, d.m.th. në sure mekase dhe në
medinase.
Një sure cilësohet mekase, kur fillimi i saj ka zbritur
gjatë fazës mekase, edhe pse kjo mund të përmbajë
vargje të zbritura në Medinë. Nga ana tjetër, një sure
tjetër cilësohet medinase, nëse fillimi i saj ka zbritur gjatë
kësaj faze, edhe pse ajo mund të përmbajë vargje të
zbritura në Mekë.
Suret mekase përbëjnë afërsisht 11 xhuze (pjesë),
ndërsa suret medinase përbëjnë 19 xhuze të tekstit të
shenjtë. Këto janë ato më të gjatat dhe përbëjnë pjesën
më të madhe të Kuranit.

[Arrnubi]

8- Rendi kronologjik i sureve

Njohja e kronologjisë së sureve dhe vargjeve,
megjithëse Kurani nuk është rreshtuar në mënyrë
kronologjike, ka një rëndësi të madhe për kapjen e
kuptimit të tyre. Dihet se ky kuptim mund të kapet më
mirë, në qoftë se ne njohim çastin dhe rrethanat e zbritjes
së vargut (esbâb-un nuzûl). Për shembull, shumë vargje
të periudhës mekase kanë qenë shumë domethënëse për
myslimanët që jetonin në një mjedis armiqësor ndaj
besimit të tyre, ndërkohë që shumë vargje të tjerë të
periudhës medinase, u kanë tërhequr vërejtjen
myslimanëve mbi probleme që u përkasin formimit të
shoqërisë së tyre.
Herë-herë duket sikur dy vargje e kundërshtojnë
njëri-tjetrin; në këtë rast konsiderohet sikur njëri nga
këta të dy është abroguar prej tjetrit. Atëherë duhet parë
se cili nga këto vargje ka zbritur i pari. Këtu, njohja e
kronologjisë lidhet drejtpërdrejt me çështjen e abroguesit
(nâsikh) dhe të të abroguarit (mansûkh).
Po ashtu, një rëndësi të madhe paraqet zhvillimi
progresiv i shumë praktikave, ligjeve dhe qëndrimeve,
si ai i ndalimit të alkoolit apo i praktikave të luftës, me
qëllim që të mund të kuptohen më lehtë se si kanë qenë
zhvilluar këto çështje historikisht dhe, në këtë mënyrë
të kuptohet më mirë zbatimi i tyre.
Dijenia mbi suret medinase dhe ato mekase na është
transmetuar nga Shokët e Profetit (a.s.) dhe nga tabi‘ûnët.
Profeti (a.s.) nuk bënte dallime në renditjen e tij. Në
atë kohë, Shokët e tij ishin të gjithë dëshmitarë dhe të
ndërgjegjshëm për rrethanat e zbritjes së shpalljeve dhe
të rëndësisë së tyre.
Shpesh ndodh që elementet që i dallojnë ndërmjet
tyre pjesët mekase nga ato medinase të Shpalljes Hyjnore
gjenden brenda vetë tekstit. Ka shumë kritere që na
ndihmojnë për t’i dalluar.

1- Tema, a i përket vallë periudhës mekase apo asaj
medinase? Vargjet që flasin për luftën (9/15) për
shembull, kanë zbritur pas hixhretit. Ata me origjinë
mekase bëjnë fjalë për njëshmërinë e Zotit, për
politeizmin (shirkun), për ditën e Ringjalljes, për
korrupsionin moral si dhe për tregime profetësh. Këto
çështje sigurisht që janë përmendur edhe në suret
medinase, po shpesh herë në një mënyrë shumë të
shkurtër. Temat medinase që nuk janë trajtuar në suret
mekase u përkasin, martesave, divorcit, trashëgimisë
dhe të tjera.

2- Referimi në mënyrë të drejtpërdrejtë, siç është
surja që bën fjalë për Ebu Lehebin (111/1), xhaxhai i
Profetit (a.s.) dhe kundërshtar i betuar i tij në Mekë
apo beteja e Bedrit (3/123) e ndodhur pas mërgimit
në Medinë.

3- Gjatësia e vargjeve: Vargjet mekase zakonisht janë
të shkurtra, ndërsa ato medinase, të gjata. Surja 25, Esh-
Shu‘arâ, është mekase; ajo përmban 227 vargje të
shkurtra. Surja 8, El Enfâl, është medinase dhe përmban
75 vargje të gjata.

4- Gjatësia e sureve: Suret mekase janë përgjithësisht
të shkurtra, ndërsa ato medinase të gjata, p.sh xhuzi
30, i cili është tërësisht mekas, numëron 36 sure të
shkurtra (543 vargje); kurse xhuzi 18 është i tëri medinas
dhe nuk përmban veçse dy sure e gjysmë, vargjet e të
cilave janë mjaft të gjatë (117 vargje).

5- Format e ligjërimit: “O ju që besoni!” dhe “O njerëz të
Librit!” kanë origjinë medinase, ndërsa format: “O njerëz!”
dhe “O xhinde!” tregojnë më shumë një origjinë mekase.
6- Shkronjat e ndërprera: Plot 29 sure, zakonisht
përmbajnë atë që quhet hurûf et-tehexhxhi (shkronja të
ndërprera), si për shembull elif-lâm-mîm, etj. Të gjitha këto
sure janë mekase, me përjashtim të sures 2 El-Bekare dhe
asaj 3 Âli-‘Imrân. Kuptimi i këtyre shkronjave (jâ-sîn, tâ-hâ,kâf, etj) mbetet i panjohur, megjithëse janë bërë shumë
përpjekje për t’i interpretuar, por që nuk kanë sjellë asnjë
përfundim deri tani.

7- Të gjitha vargjet që kanë fjalën kel-la (d.m.th.
“sigurisht”!) thirrje për t’i thënë dikujt “ki mendjen”,
janë mekase.

8- Të gjitha suret që përmbajnë në vetvete një përulje
në tokë (sexhdah), janë mekase.

9- Pjesa më e madhe e sureve që bëjnë pjesë në grupin
al-mufassal (suret më të shkurtra), duke filluar që nga
surja 50, Kâf, në pjesën e fundit të Kuranit, janë mekase.

10- Të gjitha referencat në drejtim të munâfik-ëve janë
me origjinë medinase, me përjashtim të sures 29 El-
‘Ankebût, vargu 11 i së cilës është mekas.
Njohja e bërjes së dallimit ndërmjet sureve mekase
dhe atyre medinase përbën një degë të rëndësishme të
shkencave kuranore (‘ulûm el-Kur’ân). Veç interesit të
saj historik, kjo na lejon t’i kuptojmë dhe t’i interpretojmë
tekstet kuranore sipas periudhës së zbritjes së tyre.
Shumë sure të Kuranit përmbajnë vargje të të dyja
periudhave të Shpalljes Hyjnore dhe, në disa raste,
komentuesit e Kuranit kanë shpallur opinione të
ndryshme sa i përket klasifikimit të një vargu të posaçëm.
Sidoqoftë, në tërësi të punës, termi se klasifikimi është
vendosur mirë, përdoret plotësisht në shkencën e
komentimit (tefsîr) dhe i goditur mirë duke u nisur nga
provat e brendshme të vetë tekstit kuranor.

9- Shkaqet e zbritjes së Shpalljes Hyjnore (esbâb unnuzûl)

Mjaft vargje kanë zbritur në një moment të posaçëm
të historisë dhe në rrethana të përcaktuara mirë. Fjala
arabe sebeb do të thotë “arsye, shkak, motiv”. Shprehja
ma’rifatu esbâb in-nuzûl i korrespondon njohjes së
rrethanave dhe të ngjarjeve të posaçme që kanë lidhje
me pasazhe të caktuara të Kuranit.
El-Vâhidiu (vdekur më 468 H/1075), një nga dijetarët
më të mirë në këtë fushë, ka shkruar:
“Kuptimi dhe komentimi i vargjeve kuranore
është i vështirë, në qoftë se nuk mbështetemi mbi
historinë dhe mbi shkaqet e zbritjes së tyre…”
Njohja e shkaqeve të zbritjes të lehtëson posaçërisht
për të kuptuar:
- Kuptimin e drejtpërdrejtë dhe të menjëhershëm të
vargut, rëndësinë e tij, si dhe implikimin që merr,
vështruar në kontekstin e tij origjinal;
- Qëllimin e vërtetë të vargut;
- Nëse kuptimi i vërtetë ka një përdorim të veçantë apo
të përgjithshëm dhe, në rastin e parë, në çfarë
rrethanash duhet të zbatohet ky;
- Situatën historike të kohës së Profetit, si dhe zhvillimin
e komunitetit të parë mysliman.
Shkaqet e zbritjes na janë përcjellë nga Shokët e
Profetit Muhamed (a.s.) përmes tregimeve të
ndryshme. Vetëm ato tregime që janë gjykuar
autentike (sahîh) mund të konsiderohen të denja për
besim. E njëjta metodë përdoret edhe në shkencat e
haditheve. Prania e vetë treguesit në çastin kur ka
ndodhur ngjarja, përbën një arsye dhe kusht të fortë
për ta pranuar vërtetësinë e tij. Nga ana tjetër,
tregimet e tabiûn-ëve, nëse nuk lidhen me Profetin
(a.s.) përmes Shokëve të tij, gjykohen të dobët dhe të
paqëndrueshëm. Kështu që del e nevojshme të njihet
saktësisht kush është ai që tregon ngjarjen, nëse ka
qenë i pranishëm aty dhe a i ka transmetuar të plota
rrethanat e zbritjes së një vargu kuranor.
Shkaqet që mund të shpjegojnë zbritjen e pasazheve
të posaçme të Kuranit janë tre llojesh:

1- Zbritje në përgjigje të një ngjarjeje apo të një situate
të përgjithshme;

2- Zbritje si përgjigje ndaj një çështjeje të posaçme të
ngritur nga dikush;

3- Zbritje për arsye të forta, qofshin këto të përhapura
apo jo.

Tregimet e Shokëve të Profetit dëshmojnë që pasazhe
të posaçme kanë zbritur në përgjigje të mëse një
ngjarjeje, situate ose pyetjeje, apo që zbatimi i një
pasazhi të caktuar të Kuranit t’i përkasë më shumë se
një rasti të vetëm. Në të kundërtën, shumë vargje mund
të kenë të njëjtin shkak.
Mund të citojmë për shembull tre vargje që, sipas
tregimesh autentike, kanë zbritur në përgjigje të një
çështjeje, asaj të Esma bint Umejës. Kjo e fundit e kishte
pyetur Profetin (a.s.) përse Kurani u referohej vetëm
burrave për dhënien e shpërblimeve në jetën tjetër. Sipas
Hakimit dhe Tirmidhiut, vargjet:
- Dhe Zoti iu përgjigj lutjes së tyre: “Unë nuk do
t’ia humb mundin askujt nga ju që ka bërë vepra,
qoftë mashkull apo femër. Ju jeni njëlloj (në
shpërblim). Atyre që u shpërngulën, u dëbuan nga
vatrat e tyre, u munduan në rrugën Time, luftuan
dhe u vranë, Unë do t’ua mbuloj veprat e këqija dhe
do t’i shpie në kopshte, nëpër të cilat rrjedhin lumenj,
si shpërblim nga Allahu. Shpërblimi më i mirë është
tek Allahu.” (3/195);
- Mos i lakmoni ato gjëra, me anë të të cilave
Allahu i ka bërë disa nga ju të dallohen mbi të
tjerët: meshkujt do të kenë pjesë prej asaj që kanë
punuar e po ashtu edhe femrat do të kenë pjesë
prej asaj që kanë punuar. Kërkoni prej Allahut nga
mirësitë e Tij. Vërtet, Allahu është i Dijshëm për
çdo gjë. (4/32)- dhe “Me të vërtetë që për myslimanët dhe
myslimanet, besimtarët dhe besimtaret, të bindurit
ndaj Allahut dhe të bindurat ndaj Allahut, të drejtët
(të sinqertët) dhe të drejtat (të sinqertat), duruesit
dhe durueset, të përulurit dhe të përulurat,
mirëbërësit dhe mirëbërëset, agjëruesit dhe
agjërueset, ruajtësit e nderit dhe ruajtëset e nderit,
përkujtuesit e Allahut vazhdimisht dhe
përkujtueset, pra, për të gjithë këta Allahu ka
përgatitur falje dhe shpërblim të madh..” (33/35)
kanë zbritur në përgjigje të kësaj pyetjeje.
Ajo fushë e shkencave kuranore që flet për shkaqet e
zbritjes së Shpalljes Hyjnore, përbën një nga fushat e
diturisë më të rëndësishme për të kuptuar dhe për të
shpjeguar Shpalljen.
Një nga etapat më të rëndësishme në fushën e
interpretimit qëndron në dallimin midis vargjeve që kanë
për shkak vetëm ngjarjen historike nga njëra anë, dhe
të vargjeve që përmbajnë implikime më të gjera, që
vlejnë për të gjitha epokat, për të gjithë vendet dhe për
të gjitha rrethanat, edhe pse mund të mos i referohen
një ngjarjeje të posaçme.

[Arrnubi]

10- Të jetosh me Kuranin

Kërkesat e vendosura nga Kurani për çdo mysliman
dhe myslimane përmblidhen si më poshtë:
- një mysliman(e) duhet të besojë në Kuran;
- ai (ajo) duhet ta lexojë atë;
- ai (ajo) duhet të përpiqet për ta kuptuar atë;
- ai (ajo) duhet të veprojë në përputhje me mësimet e
tij;
- ai (ajo) duhet të transmetojë mësimet e tij.
Sigurisht, jo gjithmonë është i mundshëm të kuptuarit
e tekstit; megjithatë, myslimani duhet të përpiqet
vazhdimisht për të studiuar dhe kuptuar domethënien
e Fjalës së Zotit. Vetë Kurani vë në dukje se leximi i
thjeshtë ose përsëritja janë të pamjaftueshme.
Për t’i qëndruar besnik frymës së Kuranit, ai të fton
për të menduar thellë dhe më pas për të vepruar në
përputhje me Tekstin.
- Ky (Kuran) është një libër i bekuar, që Ne ta kemi
zbritur ty (Muhamed), për të përsiatur mbi vargjet
e tij dhe për t’u këshilluar me të mendimtarët. [38/
29]
- Vallë, a nuk përsiatin ata për Kuranin apo i kanë
zemrat të kyçura?! [47/24]
- Vallë, a nuk kanë medituar ata mbi Fjalën
(Kuranin), apo atyre u ka ardhur ajo që nuk u kishte
ardhur të parëve të tyre? [23/68]
Për ta kuptuar mirë Kuranin, duke nisur nga studimi
i tij, është i rekomandueshëm një qasje korrekte, linjat
kryesore të së cilës janë:
- respektimi i parimeve themelore për një studim të
frytshëm të Kuranit;
- të jesh plotësisht i bindur se bëhet fjalë për Fjalën e
Zotit;
- të lexosh duke kërkuar vetëm pëlqimin dhe kënaqësinë
e Zotit;
- të pranosh plotësisht rrugën e tij dhe të pajtohesh me
të;
- të kërkosh strehim pranë Zotit, të kërkosh ndihmën e
Tij për studimin e Fjalës së Tij dhe ta falënderosh e ta
lavdërosh për të fituar bekimet e Tij;
- të përforcosh e të ruash praninë dhe përqendrimin e
zemrës;
- të kesh përshtypjen se po e dëgjon Kuranin
drejtpërdrejt nga Zoti;
- të jesh i ndërgjegjshëm për të qenë gjithmonë pranë
Zotit;
- ta ndiesh se Kurani po të drejtohet ty;
- të përshtatësh një sjellje të hijshme dhe të pastrohesh
nga jashtë e nga brenda;
- të reflektosh për Kuranin dhe të përpiqesh për ta
kuptuar atë;
- të vlerësosh se çdo varg përmban një kuptim aktual
dhe se ai nuk ka lindur nga një tregim i kohës së shkuar;
- ta lexosh krejtësisht Kuranin për të pasur një ide të
përgjithshme për të;
- të shmangësh komentet e zgjatura kur je në fillim të
Kuranit;
- të mësosh gjuhën e Kuranit;
- të reflektosh thellësisht mbi atë që ke lexuar dhe ta
recitosh Kuranin në mënyrë të ngadalshme dhe të
harmonishme (tertîl);
- të përpiqesh të hysh tërësisht në atë që studion;
- të kujtosh se si Profeti dhe Shokët e tij kanë pranuar
Kuranin;
- të vlerësosh se çdo fragment i Kuranit i adresohet çdo
personi që e lexon, e thotë ose e dëgjon;
- të parashtrosh një përgjigje të brendshme për vargjet
kuranore dhe ta shprehësh atë duke lavdëruar Zotin
dhe duke kërkuar faljen e Tij;
- ta recitosh çdo ditë Kuranin dhe ta mësosh atë
përmendësh aq sa është e mundur;
- të përpiqesh për të jetuar me mësimet e Kuranit,
meqenëse ai është rruga për të gjithë njerëzimin. Kjo
përbën mjetin më të mirë për t’iu afruar Kuranit dhe
për të përvetësuar kuptimin e tij. Gjithashtu, çdo
mysliman(e) duhet t’i kushtohet respektimit të
përditshëm të Profetit Muhamed (a.s.). Ai është njeriu
më i afërt i Kuranit, ai që e ndiente dhe e kuptonte më
mirë atë, sikurse thoshte për të gruaja e tij, Aishja:
“Profeti ishte shprehja e gjallë e Kuranit”.

[Arrnubi]

KRONOLOGJIA E JETËS SË PROFETIT (A.S.)

! Viti 1H/622: Profeti emigron dhe pritet në Medinë.
Përpunohet një Kushtetutë e re për banorët e qytetit.
! Viti 2H/623: Ndërrohet Kibla. Drejtimi i faljes nuk është
më nga Xhamia Aksa e Jeruzalemit, por nga Qabeja, në
Mekë. Besimtarëve u jepet leja për të luftuar me
rezistencë. Beteja e Bedr-it, një fitore e madhe për
myslimanët.
! Viti 3H/625: Beteja e Uhud-it, myslimanët pësojnë
disfatë.
! Viti 5H/627: Beteja e Aleatëve (kështu quhet beteja e
Hendekut): rrethimi i gjatë i Medinës u realizua nga
dhjetëmijë kurejshitë.
! Viti 6H/628: Marrëveshja e Hudejbije-s, pushim i
përkohshëm i luftimeve midis Profetit (a.s.) dhe
politeistëve.
! Viti 7H/629: Letra të dërguara nga Profeti, Kisra-s,
mbret i Persisë, perandorit të Bizantit, si dhe
udhëheqësve të tjerë për t’i ftuar ata në Islam.
! Viti 8H/629: Pushtimi i Mekës nga një ushtri e fortë, e
përbërë nga dhjetëmijë myslimanë. Amnistia e
përgjithshme dhe shkatërrimi i idhujve.
! Viti 10H/632: Haxhillëku i fundit i Profetit (a.s.).
Shpallja e plotë e Kuranit. Vdes Profeti (a.s.).

Rinia e tij

Muhamedi (a.s.) ishte mëshirë për njerëzimin. Ai
ishte lajmëtari i fundit i Zotit dërguar njerëzimit,
Vula e profetëve. Thirrja e tij ishte për unitetin e
Zotit: Lâ ilâhe il-lAllâh, Muhammedun resûl Allah - s’ka
zot tjetër përveç Allahut dhe Muhamedi është i
Dërguari i Tij. E tillë ishte jeta e tij dhe i tillë ishte
mesazhi i Islamit.

Muhamedi, i fundmi i profetëve, lindi në shkretëtirën
e thatë të Arabisë, në vitin 570, afro gjashtëqind vjet
pas Jezuit/Isait (a.s.), në qytetin e Mekës, që ndodhet
në një luginë të thellë, i rrethuar nga një varg i dendur
malesh të thepisura, të zymtë e të errët.
Jetimi i vetmuar
Muhamedi ishte jetim. Babai i tij vdiq para se ai të
lindte. Për këtë arsye, ai u rrit me mundime në shkretëtirë
sipas zakoneve arabe të asaj kohe. Kur mbushi gjashtë
vjeç, i vdiq edhe nëna, Amina, në vitin 576. Që prej atij
çasti ai u rrit nën kujdesin e gjyshit të tij, Abdul Muttalibit,
kurse më vonë, nga xhaxhai i tij, Ebu Tâlibi.
Meka ishte një qytet i rëndësishëm dhe tepër i njohur,
kryesisht ngaqë aty ndodhej Qabeja, faltorja e parë e
ndërtuar nga njerëzimi në nderim të Zotit të Vetëm.
Ajo u ndërtua rreth tremijë vjet më përpara nga profeti
Ibrahim (a.s.), me ndihmën e të birit Ismâ’il (a.s.). Në
këtë luginë të shkretë dhe të thatë, Ibrahimi, sipas
vullnetit hyjnor, kishte lënë gruan e tij Haxhire me
djalin e tyre Ismail (Shih: 2/127).
Pak nga pak, me kalimin e kohës, Meka u bë një
qytet për pelegrinazh, si dhe një qendër kulturore dhe
tregtare e rëndësishme, në të cilën kalonin karvanë të

JETA E PROFETIT MUHAMED (A.S.)

mëdhenj që drejtoheshin për nga veriu, drejt Sirisë,
kurse në jug, drejt Jemenit.
Muhamedi ishte një pasardhës i drejtpërdrejtë i
Ibrahimit, nëpërmjet Ismailit, që i përkiste familjes
fisnike dhe të shquar Benu Hâshim.
Si bari, Muhamedi ishte mësuar të ruante deshët dhe
dhitë nën diellin përvëlues, nëpër kodra, rreth e qark
Mekës: një forcë e njohur, me sa duket, për të gjithë ata
që ishin destinuar për të bërë profeci.
I denjë për t’i besuar
Në moshë të re, Muhamedi ishte i njohur sipas të
gjithëve si: El-Emîn “i besueshmi; ai, tek i cili mund të
mbështetesh”, në saje të ndershmërisë së tij dhe të
karakterit të tij fisnik. Xhaxhai i tij e donte shumë dhe e
merrte me vete në Siri, kur shkonte për çështje pune.
Kjo gjë i dha Muhamedit mundësinë që të mësonte se si
të fitonte bukën e gojës si tregtar. Ai i drejtonte punët e
veta me sukses. Edhe pse ishte relativisht i varfër,
ndershmëria dhe natyra e tij bujare bënin që atë ta donin
dhe të fitonte besimin e të gjithë atyre njerëzve që e
njihnin.
Në këtë kohë, në Mekë jetonte një nga gratë më të
nderuara. Ajo quhej Hatixhe. Muhamedi (a.s.) punoi
për të e, kur mbushi moshën njëzet e pesë vjeç, ai mori
nga ana e saj një kërkesë indirekte për martesë.
Megjithëse ajo ishte më e madhe se ai dhe tashmë dy
herë e mbetur vejushë, Muhamedi e pranoi ofertën e
saj. Ata u martuan në vitin 595 dhe jetuan të lumtur.
Ajo i dha dy djem dhe katër vajza: Kasimin,
Abdullahin, Zejneben, Rukajën, Um Kulthûmin dhe
Fatiman. Për fat të keq, dy djemtë vdiqën në moshë të
vogël. Sidoqoftë, kjo ishte një martesë ideale dhe
Muhamedi me Hatixhen jetuan së bashku një jetë të
lumtur familjare.
\
Guri i Zi
Shoqëria e Muhamedit, sikurse këshillat e tij të
urta, ishin më shumë të preferuara nga të gjithë.
Tregohet një herë, në kohën kur ishte duke u riparuar
Qabeja për shkak të përmbytjeve të mëdha që kishin
shkatërruar muret e saj, katër fiset kryesore të klanit
Kurejsh po grindeshin për të ditur se cili mes tyre do
të kishte nderin të rivendoste Gurin e Zi e të shenjtë.
Kur sherri ishte në çastin që të shpërthente, një nga
të moshuarit propozoi: “Personi i parë që do të hyjë,
të jetë gjykatësi ynë!” Për gëzimin e tyre të madh,
ata vunë re se i pari që u fut ishte Muhamedi. “Është
El-Emîn-i, i ndershmi” - thërritën ata. Muhamedi
(a.s.) u vu në dijeni të situatës dhe kërkoi t’i sillnin
një copë pëlhurë. Ai vendosi Gurin e Zi mbi një copë
pëlhure dhe u kërkoi anëtarëve nga secili fis që të
mbanin një pjesë, në mënyrë që të ishin në gjendje
për ta ngritur gurin. Pastaj ai e vuri atë vetë në vendin
e tij. Kështu, me zgjuarsi ai mundi t’i japë fund kësaj
grindjeje dhe shmangu, për më tepër, një rrezik për
luftë.
Arabët e asaj kohe kishin cilësi të rralla. Ata ishin
guximtarë, shpirtgjerë dhe të ndershëm; gjithashtu,
shpesh ata gjendeshin të implikuar në grindje të vogla,
ziheshin pa pushim, të gatshëm për të derdhur gjakun
në rastin më të parë. Ata kishin pak respekt për njeriun
e dobët, jetimin dhe vejushën dhe jepeshin vazhdimisht
pas pijes dhe kotësisë. Për shkak të statusit të
rëndësishëm që u jepej djemve, baballarët kishin
zakonin e urryer që t’i varrosnin të gjalla vajzat e vogla,
lindjen e të cilave ata nuk e dëshironin. Me një fjalë, në
zanafillë të këtyre, gjendej politeizmi.
Politeistët dhe idhujt
Politeizmi, kulti i idhujve, praktikohej në atë kohë,
nga pothuajse shumica e popullsisë. Feja e përjetshme
e lënë si trashëgim nga Ibrahimi (a.s.) -adhurimi i një
Zoti të Vetëm- prej kohësh ishte varrosur dhe harruar.
Me kalimin e viteve, përreth 360 idhuj dhe statuja që
përfaqësojnë zotër të rremë kanë qenë vendosur brenda
dhe përreth Shtëpisë së Shenjtë (Qabesë). Ato ishin
zbukuruar dhe shumë prej zotërve të rremë kishin emra
femërorë si Lât, Manât dhe Uzza. Disa emra ishin të
njerëzve të respektuar të kohës së Nuhut (a.s.), si Uadd,
Suvâ, Ja’ûq dhe Nesr, të cilët ishin të hyjnizuar dhe
adhuruar për shumë vite me radhë edhe pas vdekjes së
tyre. Edhe besimtarët e Musait (hebrenjtë) dhe të Isait
(të krishterët) ishin larguar nga monoteizmi fillestar i
Ibrahimit dhe ishin ndarë në rryma dhe sekte.
Muhamedi (a.s.) ishte një personalitet i
jashtëzakonshëm; ai nuk mori pjesë në asnjë prej
praktikave politeiste. Ai shumë shpejt e bëri zakon të
tërhiqej brenda në një shpellë të izoluar në rrethinat e
malit që quhej Hirâ, jo larg nga Meka, për të pastruar
zemrën e tij dhe për t’u lutur për zbulimin e së vërtetës.
Me të vetmen zhurmë, atë të erës, zhytur në vetminë e
tij, ai sodiste shenjat e universit.

Profecia

Kjo ndodhi gjatë një nate të muajit të Ramazanit në
moshën 40-vjeçare. I Lartmadhëruari thirri Muhamedin
në shërbimin e tij. Atë natë, e njohur me emrin Lejlet-ul
Kadr, “Nata e Caktimit ose Nata Fuqisë”, Shpirti Besnik
(engjëlli Xhebrail) zbriti me vendimin e Zotit dhe me
një dritë për njerëzimin: Kuranin. Një kapitull i ri për
botën po fillonte.

Shpella

Hëna e bardhë, jo e plotë, po shkëlqente lart në qiell,
kur papritmas, Muhamedi ndjeu praninë e dikujt. Në
qetësinë e natës u dëgjua një zë: “Lexo!” Muhamedi
mbeti i habitur. “Unë nuk di të lexoj” - u përgjigj ai.

Kur zëri përsëriti urdhrin, u duk sikur Toka zuri të
dridhej: “Lexo!”- “Unë nuk di të lexoj.” E ndjeu veten
të paralizuar nga frika, të pafuqishëm për të lëvizur.
“Lexo”- përsëriti zëri që linte mbresë të thellë. “Çfarë
të lexoj?” Pastaj, krejt papritur, ai e ndjeu veten të
çliruar; koha dhe hapësira sikur mbetën pezull; qielli
dhe toka të bëra njësh.

“Lexo me emrin e Zotit tënd, i Cili krijoi (gjithçka),
e krijoi njeriun nga një droçkë gjaku!
Lexo! Zoti yt është Bujari më i madh,
i Cili, me anë të penës ia mësoi,
ia mësoi njeriut ato që nuk i dinte.” ( 96/1-5)

Këto ishin pesë vargjet e para të Kuranit të lavdishëm.
Zëri ishte ai i engjëllit Xhebrail, Shpirtit Besnik dhe të
Shenjtërisë, që iu dërgua Profetit të fundit të Zotit.
Misioni i Muhamedit (a.s.), të Dërguarit të Allahut si
bekim për të gjithë njerëzit, sapo mori udhë.
Profeti Muhamed (a.s.) sapo kishte marrë fjalët e
para nga Zoti i tij në malin Hirâ. Kjo ndodhi në vitin
610. Ai zbriti me shpejtësi nga mali, me fytyrën që i
ndrinte nga djersa dhe me zemrën që i rrihte shumë
fort. Vargjet e Kuranit jehonin akoma në shpirtin e tij.
Ç’lloj vizioni kishte qenë ai? Çfarë fjalësh ishin
shqiptuar? Ai vrapoi drejt Hatixhes, duke thirrur fort:
“Mbulomëni, mbulomëni!” Ajo ia ngrohu zemrën me
dashuri, ndërsa ai i tregonte atë që sapo i kishte
ndodhur. “Kam frikë se një e keqe më pret!” - i tha ai.
“Asnjëherë, nga Zoti” - iu përgjigj gruaja e tij me besim.
– “Zoti nuk ta do asnjëherë të keqen. Ti ke marrëdhënie
të mira me familjen tënde, ti ndihmon të varfrit dhe
nevojtarët, ti i pret të ftuarit e tu me bujari dhe ndihmon
fatkeqët në rast nevoje”. (Përcjellë nga El-Buhâri)
Disa ditë më vonë, Hatixhja e çoi te kushëriri i saj,
një shkrues i ditur që e quanin Uaraka ibn Naufel dhe
që e njihte mirë Torahun/Teuratin dhe Ungjillin/
Inxhilin. Pasi Muhamedi përshkroi natën e famshme,
burri i moshuar, pa hezitim, tha se kjo do të kishte qenë
me të vërtetë një takim me engjëllin Xhebrail, pikërisht
me atë që Zoti ia kishte dërguar Moisiut/Musait (a.s.):
“Do të kisha shumë dëshirë të isha i ri, për të jetuar
deri në kohën kur populli yt do të të përzërë” - i tha
burri i moshuar (Përcjellë nga El-Buhâri).
Ai e dinte që Profeti i përmendur në Shkrimet e
shenjta, kishte mbërritur.
Në këtë mënyrë filloi misioni i të fundmit të profetëve,
i cili tani e tutje do të ndikonte në mbarë botën, duke
shpallur një epokë të re në historinë e ndërgjegjes dhe të
progresit njerëzor. Kështu lindi Islami.

Fillimi

E para që i besoi Profetit ishte gruaja e tij, Hatixhja,
e ndjekur menjëherë nga kushëriri i Muhamedit, Aliu,
djali i Ebu Tâlibit, i cili jetonte me ta. Disa i kundërvihen
me egërsi pranimit të misionit të Muhamedit, kurse disa
të tjerë i hapin krejtësisht zemrat e tyre dhe e pranojnë
thirrjen, si p.sh.: miku i afërt i Muhamedit, Ebu Bekri,
shërbëtori i tij Zejd dhe shumë e shumë të tjerë. Pas një
farë kohe, ndërsa Shpallja e vargjeve kuranore
vazhdonte, Profetit Muhamed (a.s.) iu kërkua që të
tregonte publikisht mesazhin e Islamit dhe të shpallte
vargjet që i ishin zbuluar atij.
Me emrin e Allahut, të Gjithëmëshirshmit,
Mëshirëplotit. Çdo lavdërim i përket Allahut, Zotit të
botëve, të Gjithëmëshirshmit, Mëshirëplotit, Sunduesit
të Ditës së Gjykimit. Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm
prej Teje ndihmë kërkojmë! Udhëzona në rrugën e
drejtë! Në rrugën e atyre që u ke dhuruar mirësi e jo në
të atyre që kanë shkaktuar zemërimin Tënd, as në të
atyre që janë të humbur! [ 1/1-7]

Një ditë, Profeti (a.s.) u ngjit në majë të Safas, një
kodër e vogël pranë Qabesë, dhe i foli popullit të tij,
banorëve të Mekës. Ndërsa ata mblidheshin përreth tij,
e pyetën se cila ishte arsyeja e ardhjes. Muhamedi iu
përgjigj:
“Më thoni, o njerëz të Mekës, në qoftë se unë do t’ju
thosha se shikoj një ushtri që drejtohet kundër nesh,
nga ana tjetër e kodrës, ju do të më besonit mua?
- Sigurisht, - iu përgjigjën të gjithë, - sepse ne kemi
besim tek ty, ti nuk gënjen kurrë.
- Atëherë, - tha më tej Muhamedi, - mësojeni se unë
jam i dërguar dhe po ju njoftoj një ndëshkim të
tmerrshëm... Allahu më ka kërkuar që t’ju paralajmëroj,
ju që jeni të afërmit e mi dhe t’ju them se unë s’mund
t’ju garantoj të mira në Tokë ashtu dhe në qiej.”
Duke dëgjuar këtë gjë, turma e njerëzve u bë e
heshtur nga habia e madhe. Ndërsa ata qëndronin të
palëvizur nën diellin përvëlues, Ebu Lehebi, xhaxhai i
Profetit (a.s.), bërtiti: “Vdeksh ti!” Dhe të gjithë kthyen
kurrizin e u zhdukën, duke e lënë Muhamedin vetëm.

Mospranimi

Banorët e Mekës i dëgjuan këto fjalë të reja si thirrje
për t’iu nënshtruar Zotit, për të hyrë në Islam. Por
mosmarrëveshjet u shfaqën menjëherë. Shumë vetë nuk
e pranuan të vërtetën ndriçuese. Pas shumë vjet njohjeje
me mirësinë dhe mëshirën e Muhamedit, ata zunë ta
përbuznin, ta vinin në lojë, madje ta trajtonin si të
çmendur. Megjithëkëtë, asnjëherë Muhamedi nuk iu
përgjigj përbuzjes me përbuzje. Ai e kishte zakon të
thoshte:
Ai që beson në Allah dhe në Ditën e Fundit, duhet të
nderojë fqinjin e tij. Ai që beson në Allah dhe në Ditën
e Fundit, duhet të thotë të mirën ose të heshtë.
(Përcjellë nga El-Buhâri).

Asgjë nuk e ndalte. Ai vazhdonte qetësisht t’i ftonte
bashkëqytetarët e tij në parimin bazë të Islamit: se nuk
ka Zot tjetër veç Allahut dhe se Muhamedi është i
Dërguari i Tij.
Thuaj: “Ai është Allahu, Një dhe i Vetëm! Allahu
është Absoluti, të Cilit i përgjërohet gjithçka në
amshim. Ai as nuk lind, as nuk është i lindur. Dhe
askush nuk është i barabartë (a i krahasueshëm) me
Atë!” [112/1-4]
Sa më shumë që Muhamedi i kërkonte popullit të tij
që t’i bindej Zotit të Vetëm, aq më shumë udhëheqësit e
fiseve të ndryshme ia plasnin shpirtin:
A mos kërkon ai që të gjithë zotat t’i bëjë një Zot?
Vërtet që kjo është një gjë e çuditshme!” [38/5]
Ajo që i çudiste më shumë ishte se këto fjalë të
padëgjuara e të jashtëzakonshme -vargjet e Kuranitvinin
nga një njeri që ata e dinin se ishte i pashkolluar.
Asnjëherë Muhamedi (a.s.) nuk kishte mësuar të lexonte
ose të shkruante; pak arabë ishin në gjendje për këtë gjë
në atë kohë. Atëherë, si është e mundur që këto fjalë, të
pangjashme me asgjë tjetër përsa i përket ndërtimit të
tyre, mund të dilnin nga goja e tij?
Udhëheqësit e fiseve më të fuqishme të klanit Kurejsh
në Mekë, u bënë edhe më të paduruar. Gjatë një
mbledhjeje tjetër, ata vendosën t’i kërkonin Ebu Tâlibit,
xhaxhait dhe mbrojtësit të Profetit (a.s.), që të përpiqej
për ta ndaluar Muhamedin në ushtrimin e misionit të
tij, që u kërkonte njerëzve të hiqnin dorë nga zakonet
dhe feja e baballarëve të tyre.
Kur Muhamedi e dëgjoi këtë gjë, u emocionua shumë,
sepse ai ndiente shumë dashuri dhe dhembshuri për
xhaxhanë e tij, mirëpo përgjigjja e tij ishte e qetë dhe e
pastër:

“Për Allahun! Nëse ata vendosin Diellin në dorën
time të djathtë dhe Hënën në dorën time të majtë,
unë kurrë nuk do ta braktisja misionin, gjersa Allahu
të më japë fitoren ose deri në vdekjen time.”
Dalëngadalë dhe një e nga një, numri i myslimanëve,
të udhëhequr nga Profeti i dashur rritej. Grupi i parë i
besimtarëve ndoqi rrugën e së vërtetës dhe të bindjes.
Dashuria e tyre për të vërtetën shkëlqente duke ndriçuar
shoqërinë e zbehtë pagane të asaj kohe. Kërkimi i të
mirave materiale - objektivi kryesor dhe qëllimi i të
gjithave ambicieve në botë - u zëvendësua me kërkimin
e dritës dhe urtësisë së përjetshme.
“Cilitdo që kërkon rrugën e diturisë, Allahu do t’ia
lehtësojë rrugën e Xhenetit” ka thënë Profeti (a.s.).
(Përcjellë nga Muslimi)

Myslimanët ishin objekti i përndjekjeve qysh në
hapat e para të Islamit. Ata që ishin të varfër, ata që
kishin pak të holla dhe jo status shoqëror, vuanin shumë
më egërsisht se të tjerët. Ata viheshin në lojë dhe
talleshin dhe, kur kjo gjë nuk mjaftonte, jobesimtarët
kishin të drejtën e përdorimit të sulmeve dhe të torturave
fizike. Ata qëllonin me gurë dhe me ndyrësira. Bilalin,
një skllav zezak nga Abisinia, i cili kishte pranuar fenë
islame, e lidhën me litar në rërën përvëluese me urdhër
të pronarit të tij, ndërkohë që i vendosnin gurë të
mëdhenj mbi gjoks. “Ku është Zoti yt, tani?”- e pyesnin
atë, duke u tallur. Mirëpo asnjë torturë nuk mund ta
trondiste besimin e tij.
Në vitin 615, disa qindra myslimanë arritën të
largoheshin nga Meka, duke braktisur shtëpitë e tyre
dhe kërkuan strehë në Abisininë fqinje (Etiopia e sotme),
tokë e krishterë. Në Abisini jetonte një mbret i drejtë
dhe tolerant, i cili u dha strehë myslimanëve gjatë vitit
të pestë të ushtrimit të misionit të Muhamedit (a.s.).
Ata që s’ikën dot, iu nënshtruan përndjekjeve shumë
më të dhunshme, mirëpo asnjëherë besimtarët nuk
hoqën dorë nga Islami.

Bojkoti

Një taktikë e re ishte caktimi i një vendi nga
udhëheqësit e Mekës. Profeti dhe Shokët e tij ndiqeshin
dhe detyroheshin të jetonin në një vend të izoluar të
qytetit. Asnjë zahire nuk u shkonte dhe ata vuanin nga
uria dhe etja për periudha të gjata kohe, nuk hanin
pothuajse asgjë gjatë shumë ditëve, madje gjatë shumë
javëve. Kjo bllokadë filloi në vitin e shtatë të Shpalljes
Hyjnore dhe zgjati tre vjet me radhë. Megjithatë, me
ndihmën e Zotit, disa persona vullnetmirë midis
përndjekësve nuk mund ta duronin më tej këtë sjellje
antinjerëzore. Situata ndryshoi disi dhe bllokada u hoq
më në fund.
Njerëzit sërish mundën të respektojnë dhe të dëgjojnë
Profetin (a.s.). Ky ishte një burrë i pashëm, me shtat
mesatar, me flokët dhe mjekrën të zezë. Dhëmbët e tij
shkëlqenin kur buzëqeshte. Por mbi të gjitha ishte
karakteri i tij, sjellja e tij vetjake që të bënin përshtypje të
madhe. Fjalët e tij ishin gjithmonë plot këshilla e mençuri.
Zakonet dhe traditat e shoqërive fisnore të Arabisë u
tronditën dhe u rivlerësuan në dritën e frymës së
çuditshme të mësimeve ti tij. Njëherë ai tha:
“Ndihmoje vëllanë tënd, qoftë kur është i drejtë ose
i padrejtë.”
Një burrë pyeti:
- O i Dërguar i Allahut! Unë mund ta ndihmoj në
qoftë se është i drejtë, por si mund ta ndihmoj në qoftë
se është i padrejtë?
Ai u përgjigj:
- Mos e lër të bëjë padrejtësi, kështu do ta shprehësh
ndihmën tënde për të.”
(Përcjellë nga El-Buhâri)

Mirësjellja dhe dhembshuria e Muhamedit ishin të
pakrahasueshme. Shpesh, kur ai kalonte para një grupi
fëmijësh, ai u përkëdhelte kokën dhe ndonjëherë zinte
dhe luante bashkë me ta. Ai thotë:
“Vërtet që tek Allahu gjenden njëqind mëshira dhe
vetëm njërën prej tyre Ai e ka zbritur midis
xhindeve, njerëzve, kafshëve dhe insekteve.
Nëpërmjet saj ata duhen dhe i bëjnë mirë njëri-tjetrit
dhe nëpërmjet saj egërsira e do të voglin e vet. Kurse
nëntëdhjetë e nëntë mëshirat e tjera Allahu i ka
ruajtur për t’u bërë mirë robërve të Tij në Ditën e
Gjykimit”
(Përcjellë nga El-Buhâri dhe Muslimi)
Ai i dha një vend të nderuar gruas në shoqëri, gjë që
ishte e paimagjinueshme për kohën, duke i garantuar
asaj të drejta dhe liri që nuk gjenden në asnjë vend tjetër.
“Xheneti ndodhet në këmbët e nënave”, thotë Profeti
(Përcjellë nga El-Buhâri dhe Muslimi). Mirëpo pjesa më
e madhe ngulnin këmbë në injorancën e tyre dhe
vazhdonin të mos i pranonin ato.

Viti i hidhërimit

Kjo ndodhi në vitin e dhjetë të Shpalljes, më 619,
kur Muhamedi (a.s.) u hidhërua më tepër se kurrë në
jetën e tij: xhaxhai i tij Ebu Tâlibi, i cili e kishte
mbështetur dhe mbrojtur, u nda nga jeta. Kjo humbje
e madhe u pasua shumë shpejt nga vdekja e gruas së
tij të dashur, Hatixhja.
Me humbjen e këtyre dy mbështetjeve të rëndësishme,
politeistët menduan se më në fund Profeti (a.s.) ishte thyer
në mënyrë përfundimtare. Profeti, edhe pse ishte shumë
i pikëlluar nga humbja e dy njerëzve të dashur për të, iu
fut punës në kërkim të mbështetësve, për t’i mbrojtur
pasuesit e tij nga banorët e Mekës.

Ai vendosi që të shkonte në Taif, një qytet që ndodhej
në lindje të Mekës, duke bërë tri ditë rrugë (njëqind e
njëzet kilometra, në rrugën e Jemenit). Ai nuk vuri në
dijeni asnjë njeri tjetër, përveç Zejdit që e shoqëroi.
Mirëpo populli i Taifit e kundërshtoi atë që kishte shkuar
për të shpallur mesazhin e Islamit dhe e përzuri
egërsisht, duke e qëlluar me gurë dhe duke e gjakosur.
“...Përse ky Kuran nuk i është zbritur ndonjë njeriu të
rëndësishëm në një nga këto dy qytete?” [43/31],
kundërshtonte paria e këtij qyteti.
Gjatë rrugës së kthimit për në Mekë, engjëlli Xhebrail
e takoi Profetin (a.s.) dhe i tha:
“Zoti më ka ngarkuar që të ndëshkoj banorët e këtij
qyteti për të keqen që të kanë bërë.”
“Më mirë tregoju rrugën e drejtë, sepse ata nuk e dinë”,
iu përgjigj Profeti.
Në këtë kohë vështirësish të mëdha, Profetit iu dha
nderi më i madh nga Zoti i Tij i Lartmadhëruar,
Udhëtimi i mrekullueshëm i natës.

Udhëtimi i natës

Në vitin 621, gjatë asaj nate tepër të çuditshme që quhet
“Nata e Isrâ-s dhe Mi’râxh-it”, engjëlli Xhebrail e gjeti
Muhamedin (a.s.) dhe e zgjoi. Ai e ftoi që t’i hipë një kafshe
me emrin Burâk. Papritur, Profeti lëvizi me shpejtësinë e
dritës deri në Xhaminë Aksâ, në Jeruzalem. Aty, në këtë
vend të shenjtë, në zemër të Jeruzalemit, Muhamedi (a.s.)
takoi një kuvend profetësh të së kaluarës dhe drejtoi lutjen
e tyre të zakonshme. Pastaj, engjëlli Xhebrail e mori dhe e
ngjiti përtej shtatë qiejve që ai të jetë dëshmitari i mistereve
të padukshme të universit, si dhe që të arrijë të sodisë disa
shenja të Zotit të tij.
Sipas Traditës (Sunetit), Profeti thotë:
“Kur depërtoja nëpër qiellin më të ulët, unë pashë një
njeri të ulur, ndërsa para tij kalonin shpirtrat e burrave
dhe të grave. Për atë në të djathtë të tij, ai buzëqeshte e
thoshte: ‘Një shpirt i mirë i nxjerrë nga një trup i mirë’,
kurse për tjetrin në anën e majtë të tij, ai ngrysej dhe thoshte:
‘Një shpirt i keq i nxjerrë nga një trup i keq’. Unë thashë:
“Kush është ky, o Xhebrail?’ ‘Është Ademi, kurse njerëzit
në të djathtë dhe në të majtë të tij janë pasardhësit e tij. Ata
në të djathtë janë banorë të Xhenetit, kurse ata në të majtë
janë banorë të Xhehenemit.” (Përcjellë nga El-Buhâri dhe
Muslimi)
Më pas, Muhamedi (a.s.) dhe engjëlli Xhebrail u
ngjitën përmes qiejve të tjerë, duke takuar profetë të
tjerë: Isanë, Jahjanë, Jusufin, Harunin dhe Musanë
(paqja qoftë me ata), derisa mbërritën më në fund në
qiellin e shtatë. Aty ishte një njeri i ulur në një fron në
derën e banesës së përjetshme.
“Kurrë nuk kisha parë një njeri që më ngjante aq
shumë,- tha Profeti. Ky ishte babai im, Ibrahim...”
(Përcjellë nga Muslimi dhe Ibn Ishaku)
Pastaj Xhebraili iu shfaq përsëri Profetit me të gjithë
dritën dhe shkëlqimin e tij engjëllor. Ata kishin prekur
Sidra-tul Muntehâ-n, Lotusin e skajit më të largët, në
qiellin më të lartë, rrethuar me ngjyra të çuditshme,
krejtësisht të papërshkueshme:
Zemra (e Muhamedit a.s.) nuk gënjen për atë që
ka parë. Vallë, a do ta kundërshtonit atë për çfarë
ka parë, ndërkohë që ai e ka parë atë (Xhebrailin
në formën e tij të plotë) edhe një herë tjetër, te
Sidretul Muntehaja, ku ndodhet Xheneti-strehim,
kur Sidrën çfarë nuk e mbulonte (prej engjëjve,
dritës dhe mrekullive të Allahut)?! Shikimi i tij
nuk u shmang dhe as nuk e kaloi masën, por ai pa
vërtet disa nga mrekullitë më madhështore të Zotit
të tij! [53/11-18]

Muhamedi (a.s.) u ngjit në zenit të botës qiellore. Kjo
ndodhi gjatë asaj nate, kur ai mori nga Allahu i
Lartmadhëruar ritualin suprem të trupit dhe të shpirtit,
shtyllën e dytë të Islamit: pesë lutjet e përditshme dhe
diçka që nuk i ishte dhënë ndonjë profeti tjetër para tij:
botën e tërë si një hapësirë për t’u falur në shenjë nderimi
dhe bekimi për të gjithë myslimanët. Kjo ishte El-Isrâ’
uel-Mi‘raxh, Udhëtimi natën dhe Ngjitja [surja 17 dhe
surja 53].

Shpërngulja

Gjatë kthimit të Profetit (a.s.), pasi kishin dëgjuar
tregimin për udhëtimin e çuditshëm, mosbesuesit
përfitojnë nga kjo mundësi për ta tallur sërish
Muhamedin. Ata e kishin trajtuar atë si të çmendur,
fallxhor, poet dhe tani e trajtonin si gënjeshtar.
Përndjekjet u keqësuan dyfish, kurse jeta u bë gjithnjë
e më shumë e padurueshme për Profetin dhe Shokët e
tij. Ata vazhdimisht ishin në rrezik dhe vendosën kështu
që të përgatiteshin për të braktisur në heshtje Mekën.
Në Medinë
Banorët e qytetit të Jethribit (rreth 500 km larg
Mekës), të cilët tashmë kishin pranuar fenë islame, i
hapën dyert e shtëpive të tyre për mërgimtarët e besimit,
duke u uruar mirëseardhjen të gjithë myslimanëve që
dëshironin të jetonin të sigurt në qytetin e tyre. Ata
donin në mënyrë të veçantë që Profeti (a.s.) të sillte
paqen në qytetin e tyre, i cili vazhdimisht gërryhej nga
brenda prej grindjeve të fiseve. Profeti (a.s.) pranoi. Ky
mërgim u quajt el-Hixhrah, shpërngulja, Hixhreti. Ky
ishte një moment vendimtar në historinë e Islamit,
momenti i fillimit të kalendarit islam, i lindjes së Shtetit
të parë islam; Jethribi u quajt Medînet-un Nebijj “Qyteti
i Profetit”.

Muhamedi, i Dërguari i Zotit, pas trembëdhjetë vjet
prej thirrjes së Islamit dhe pasi kishte vuajtur shumë
prej përndjekjeve të arabëve paganë, e braktisi qytetin
e Mekës i shoqëruar nga shoku i tij i ngushtë, Ebu Bekri
dhe u nis për atje ku i kishin ofruar paqen dhe sigurinë,
në qytetin e Medinës.
Në këtë mënyrë nisi etapa e dytë, shumë e
rëndësishme e misionit dhe e jetës së Muhamedit (a.s.),
në vitin 622, në vitin 1 të Hixhretit.

Kushtetuta e parë

Në qytetin e Medinës, Profeti (a.s.) u bë kryetari i
shtetit. Aty Islami arriti të lulëzojë duke bërë të mundur
lindjen e një rendi të ri shoqëror. Piedestali i tij ishte
xhamia. Aty u zhvillua gjithashtu vizioni islam i paqes
ndërmjet popujve të ndryshëm të botës pa dallim feje
dhe race, sepse me të vërtetë aty mori formë Kushtetuta
e parë dhe Karta e të drejtave dhe lirive njerëzore, e
cila nuk kishte ekzistuar asnjëherë më parë.
Ajo i garantonte çdo qytetari lirinë, sigurinë dhe
drejtësinë.
1. Liria e ndërgjegjes dhe e kultit për myslimanët
dhe jomyslimanët njëlloj.
2. Siguria dhe mbrojtja ndaj çdo kërcënimi apo sulmi që
vjen nga jashtë.
3. Dënimi dhe shfuqizimi i të gjitha praktikave të
pamoralshme.
Karakteristika themelore e kësaj shoqërie të re ishte
përdëllimi. Makutëria dhe egoizmi u zëvendësuan nga
dhembshuria dhe kujdesi për të gjitha qeniet e gjalla.
Profeti (a.s.) thotë:
“Të bësh drejtësi mes dy vetave është një lëmoshë;
të ndihmosh një njeri të ngjitet në kalë dhe t’i ngresh
barrët është një lëmoshë; t’i përgjigjesh një pyetjeje
me butësi është një lëmoshë; të heqësh atë që përbën
rrezik në udhën e njeriut (si gjemba ose gurë) është
një lëmoshë; t’i buzëqeshësh vëllait është lëmoshë.”
(Përcjellë nga El-Buhâri dhe Muslimi)
Një ditë, një njeri takoi Profetin (a.s.) dhe iu lut që t’i
jepte disa desh. Ai ishte duke kullotur një numër të
madh bagëtish midis dy kodrave dhe urdhëroi t’ia
jepnin menjëherë sa donte. Kur ai njeri u kthye në
fshatin e tij, ai thotë:
“O njerëzit e mi, përqafojeni Islamin, sepse me Allahun,
Muhamedi jep kaq shumë.” (Përcjellë nga Muslimi)
Aty, në Medinë, dy shtylla të tjera të Islamit u
vendosën. Iu kërkua myslimanëve të paguanin zeqâtin,
taksë shoqërore për t’u ardhur në ndihmë të varfërve
dhe nevojtarëve (2/177; 9/60), dhe për të praktikuar
agjërimin e muajit të Ramazanit, es-sijâm (2/183-187).
Gjatë kësaj kohe, Profeti (a.s.) u martua përsëri. Atë e
kishin kërkuar gra të shumta, por, me përjashtim të
Aishes, bashkëshortet e tij ishin përgjithësisht vejusha
ose gra të divorcuara. Megjithatë, ai ruajti përgjithmonë
në zemrën e tij një vend të veçantë për Hatixhen, gruan
e parë, shoqen e tij të shtrenjtë.

Njerëzit e Librit

Në rrethinat e qytetit të Medinës jetonin gjithashtu
edhe disa fise çifute. Myslimanët tanimë ndienin një
lloj afërsie me këta “njerëz të Librit”, të cilëve mbërritja
e një profeti u ishte lajmëruar në Torah/Teurat. Zoti i
kishte thënë Mûsâ-it:
“Do të bëj midis vëllezërve të tyre një profet të
ngjashëm me ty dhe do t’i vendos në gojë fjalët e Mia,
dhe ai do t’u thotë atyre gjithçka që unë do t’u kërkoj.”
[Deuteronomi 18/18]
Po kush ishin në Testamentin e Vjetër vëllezërit e
bijve të Izraelit, përveçse bijtë e Ismailit? Po kush tjetër
do të mund të ishte Profeti që ngjante me Musanë? E
kush pra do t’i ngjante atij më shumë sesa Muhamedi
(a.s.)? Dhe sipas fjalëve të Jezusit, profecia ishte kryer:
“Në qoftë se unë nuk do të iki, Parakleti,
Ngushëllimtari, kurrsesi nuk mund të vijë tek ju, mirëpo
në qoftë se unë do të largohem, do t’jua dërgoj...
Ai do t’ju udhëheqë drejt së Vërtetës; sepse ai nuk
do të flasë kurrë për veten e tij, por do të tregojë vetëm
atë që do të dëgjojë”[Gjoni: 16/17 dhe 16/13]
Deri në atë kohë myslimanët ishin lutur gjithmonë
në të njëjtin drejtim (kibla) sikurse njerëzit e Librit, që
binte drejt qytetit të shenjtë të Jeruzalemit.
Besimtarëve tanimë iu kërkua që të ktheheshin në
drejtim të Mekës, nga Qabeja [2/144-150].
Ky ndryshim në lidhje me drejtimin e lutjes, ishte
simboli i dallimit dhe i nderimit që iu bë komunitetit të ri
të myslimanëve: umetit islam. Myslimanët, duke pasur
besimin fillestar të Ibrahimit, u kthyen në mënyrë të
natyrshme nga Shtëpia e parë që ky ndërtoi për Zotin.

Leja për të luftuar

Të pakënaqur nga ky ndryshim nuk ishin vetëm
njerëzit e Librit (disa çifutë në të vërtetë e kishin marrë
argumentin e drejtimit nga Jeruzalemi për të sugjeruar
se Muhamedi nuk kishte tjetër mundësi veçse të ndiqte
kibla-n e tyre dhe për të thënë se kjo gjë provonte faktin
se feja e tyre ishte më e lartë), por edhe udhëheqësit e
qytetit të Mekës, për të cilët ndryshimi i kibla-s paraqiste
një kërcënim, pasi ata pretendonin të drejtën e të qenit
mbrojtësit e Qabesë.
Këta të fundit vazhdimisht ishin të vendosur për ta
eliminuar komunitetin e ri mysliman, ndaj përgatitën
një sulm kundër Medinës. Këtë radhë, më në fund, pas
shumë vitesh persekutimesh dhe torturash, Zoti dha
lejen për t’u mbrojtur:
U lejohet (lufta) atyre që janë sulmuar, ngase u është
bërë padrejtësi dhe Allahu, me të vërtetë, është i
Fuqishëm që t’i ndihmojë. [22/39]

Beteja e Bedrit

Përfundimi ishte beteja e Bedrit, e cila u zhvillua në
vitin 623, gjatë vitit të dytë të Hixhretit, në muajin e
Ramazanit. Ushtria e Mekës e përbërë nga mijëra burra
- tre herë më shumë se kundërshtari i saj - sulmoi
ushtrinë e vogël të myslimanëve. Mirëpo, me Vullnetin
hyjnor, përfundimi i kësaj beteje ishte një fitore
madhështore e myslimanëve. Disa udhëheqës të Mekës,
të cilët kishin persekutuar myslimanë, u vranë, kurse
të tjerët u burgosën duke paguar kështu një çmim të
lartë. Për herë të parë në histori, të burgosurve të luftës
u jepej ushqim dhe mbrojtje po aq sa edhe rrëmbyesve
të tyre, si dhe një trajtim i njerëzishëm. Kjo betejë ishte
përcaktuese: forca dhe guximi i besimtarëve myslimanë
lanë pa mend kundërshtarët e tyre të Mekës bashkë me
aleatët, edhe pse këta ngulmonin për ta shkatërruar
Islamin.
Betejë pas beteje, myslimanët arritën të provojnë se
ata mund t’i rezistonin çfarëdolloj sulmi. Megjithatë,
ata arritën t’i shpëtonin kur duhet një shpartallimi vitin
që vijoi, në kohën e betejës së Uhudit, që u dha
kurejshëve idenë për t’i sulmuar dhe për t’i shfarosur
njëherë e përgjithmonë. Këta të fundit komplotuan me
disa beduinë, me disa fise çifute, si dhe me disa hipokritë
që jetonin në Medinë.
Kjo ndodhi gjatë vitit të pestë të Hixhretit, kur një
ushtri me më shumë se dhjetëmijë vetë u drejtua për në
Medinë. Mirëpo myslimanët ishin të gatshëm për t’u
mbrojtur. Sipas këshillave të Selman Farisiut, ata kishin
gërmuar hendekë të gjerë rreth e rrotull qytetit. Vetë
Profeti mori pjesë në përgatitjet.
Pas një muaji të gjatë rrethimi, kundërshtarët nga
Meka gjithmonë e më shumë po dështonin për të
depërtuar brenda qytetit e për këtë arsye filluan ta
humbasin qetësinë. Pak nga pak mosbesimi zuri të
përhapej midis radhëve të forcave aleate. Si pasojë e
grindjeve që shpërthyen mes tyre, si dhe nga kushtet e

vështira atmosferike, ata zunë të mblidhnin çadrat e
tyre dhe u tërhoqën më në fund.
Marrëveshja e Hudejbijjes
Kjo ishte një fitore e madhe për Islamin. Qyteti i
Medinës nuk u sulmua më kurrë. Një vit më pas, i gjashti
pas Hixhretit, u dekretua një armëpushim midis
udhëheqësve të Mekës dhe Profetit (a.s.), megjithëse
kushtet e tij ishin pa asnjë dyshim në favor të
Kurejshëve. Kjo u quajt marrëveshja e Hudejbijjes.
Periudha e paqes që vijoi më pas u dha mundësi
jomyslimanëve të shumtë që të shikonin vetë mirësitë e
mënyrës së jetesës islame. Për këtë arsye, një numër
shumë i madh nga Meka, si dhe pjesëtarë të fiseve të
ndryshme, përqafuan Islamin.

Thirrje udhëheqësve

Gjatë kësaj kohe, Profeti (a.s.) u dërgoi letra
qeveritarëve të shumtë midis të cilëve edhe perandorëve
të dy superfuqive të kohës, Persisë dhe Bizantit, duke i
ftuar ata në Islam. Perandori Herakli ishte duke
udhëtuar në Jeruzalem kur mori letrën që mbante vulën
e Profetit. Ai lexoi: “Nga ana e Muhamedit, i Dërguari
i Allahut, Herakliut, perandorit të Bizantit! Paqja qoftë
me atë që ndjek udhën e vërtetë. Unë të ftoj në Islam.
Pranoje atë e do të kesh paqe e mbarësi, ndërsa Zoti do
të ta shpërblejë dyfish. Nëse ti nuk e pranon, gjynahet
e njerëzve të tu do të bien mbi ty.”
[Përcjellë nga El-Buhâri]
Dhe letra përfundonte me një paragraf nga Kurani:
“Thuaj: “O ithtarët e Librit, ejani të biem në një fjalë
të përbashkët mes nesh dhe jush: se do të adhurojmë
vetëm Allahun, se nuk do t’i shoqërojmë Atij asgjë
(në adhurim) dhe se njëri-tjetrin nuk do ta mbajmë
për zot, në vend të Allahut!” Nëse ata nuk pranojnë,
atëherë thuaju: “Dëshmoni se ne i jemi nënshtruar
Allahut!”” [3/64]
Edhe pse perandori e kuptoi se ishte fjala për Profetin
e lajmëruar nga Shkrimet e Shenjta, ai u ndje i detyruar
nga besnikëria kundrejt udhëheqësve dhe oborrtarëve
të tij, të mos e pranonte Mesazhin.

Çlirimi i Mekës

Gjatë kësaj kohe, në Arabi, forca e Islamit rritej me
shpejtësi. Dy vjet pas marrëveshjes së arritur me
kundërshtarët nga Meka, kushtet e së cilës shkeleshin
vazhdimisht nga Kurejshët, Profeti (a.s.) vendosi të
marshojë për në Mekë me një ushtri të përbërë me afro
dhjetë mijë vetë.
Ajo çka ndodhi atëherë qe një fakt i paharrueshëm
në historinë e fitoreve fetare. Profeti (a.s.) e pushtoi
qytetin pa derdhur praktikisht asnjë pikë gjaku. Ai e
kapërceu portën e qytetit i hipur në devenë e tij, me
kokën ulur në shenjë përulësie, ndërsa të gjithë armiqtë
e vështronin. Për çudinë e tyre të madhe, ai i fali të
gjithë ata që ishin armiqtë më të mëdhenj dhe shpalli
një amnisti të përgjithshme. Kjo ishte dita e fitores dhe
kapitulli i fundit i jetës së Profetit po fillonte.
Kështu përfundoi fitorja e Mekës. Armiqtë e Islamit
u dorëzuan dhe njëkohësisht u falën me shpirtmirësi.
Dëshmitarë të kësaj mëshire dhe dhembshurie të Profetit
(a.s.), banorët e qytetit të Mekës e përqafuan pa hezitim
Islamin. Profeti hyri në sallën e Qabesë ku gjendeshin
treqind e gjashtëdhjetë idhuj e statuja që paraqisnin
perënditë e gënjeshtërta përpara të cilave arabët faleshin
dhe që i adhuronin prej shumë kohësh. Një e nga një,
me urdhër të Profetit, idhujt u shkatërruan. Kjo u dha
fund simboleve të idhujtarisë në Gadishullin Arabik.
Më në fund, Qabeja, e ngritur nga Profeti Ibrahim
dhe nga djali i tij i parë Ismail, u pastrua dhe iu kushtuar
adhurimit të Zotit të Vetëm, Allahut, Zotit të Botëve.
“Allahu është Ai që e ka çuar të Dërguarin e Vet me
udhërrëfimin dhe fenë e së Vërtetës, për ta ngritur
atë më lart se të gjitha fetë, edhe nëse nuk e pëlqejnë
idhujtarët” [61/9]
Kjo tani do të thoshte se kishte njëzet e një vjet që
Profeti kishte nisur t’i kërkonte njerëzimit që të njihte
Zotin e Vetëm dhe se zbulimi kishte filluar. Misioni i
Muhamedit (a.s.) po arrinte fundin e tij.
Ai vendoset në Medinë, e cila bëhet kryeqyteti i botës
së re myslimane. Nga e gjithë Arabia vinin delegacione
për te Profeti (a.s.) për të përqafuar Islamin. Për më
tepër, ai dërgoi grupe besimtarësh në vende dhe në
provinca të ndryshme, duke u bërë thirrje banorëve të
tyre që të përqafonin Islamin.
Megjithatë, edhe pse ishte në krye të të gjithë Arabisë
dhe të viseve përqark, Muhamedi (a.s.) vazhdoi të
jetonte si një shërbëtor i përulur i Zotit. Ai ishte mësuar
t’i rregullonte këpucët e veta, të qepte rrobat e veta e t’i
shërbente familjes së tij thjeshtësisht.

Haxhillëku i lamtumirës

Ky ndodhi në shekullin e VII, dhjetë vjet pas
Hixhretit; Profeti po i afrohej fundit të jetës së vet në
këtë Tokë. Ky ishte ai vit gjatë të cilit ai kreu
haxhillëkun, shtyllën e pestë të Islamit. Nën diellin
përvëlues, nëpër rrafshinat e Arafatit, Profeti Muhamed
(a.s.) dha predikimin e tij të fundit:
“O njerëz! Dëgjoni me vëmendje fjalët e mia dhe
kuptojini ato, sepse unë nuk e di nëse do të mund
t’ju takoj më në këtë vend pas një viti.
O njerëz! Gjaku juaj, pasuritë tuaja dhe nderi juaj
duhet të jenë gjëra të shenjta njëlloj si kjo ditë e
shenjtë, në këtë muaj të shenjtë dhe në këtë territor
të shenjtë, gjersa ju të takoni Zotin tuaj! Ju do të
shkoni padyshim, që të takoni Zotin tuaj dhe do të
pyeteni për veprimet tuaja. Jini vigjilentë, pra! A
jua kam sjellë me besnikëri Mesazhin? O Zot, qofsh
Dëshmitar!
Kushdo që merr diçka në mirëbesim, le t’ia kthejë
sërish atij që ia kishte lënë në besim. Mos tërhiqni
asnjë interes në të holla të marra hua, siç bënim kur
ishim të paditur; por ju do të keni të drejtë mbi
kapitalet tuaja; mos u bëni as shtypës, as të
shtypur... E drejta e gjakmarrjes së kohës së
paditurisë është zhdukur dhe të vdekurit e saj nuk
do të shpaguhen...
O njerëz! Djalli ka humbur çdo shpresë për t’u
adhuruar në tokat tuaja. Megjithatë, ai do të kërkojë
që t’ju mashtrojë për shkak të punëve tuaja të vogla.
Jini vigjilentë, pra nga ai për sigurinë e besimit tuaj...
A jua kam përcjellë me besnikëri Mesazhin? O Zot,
qofsh Dëshmitar!
Në të vërtetë, koha është kthyer në gjendjen e saj
fillestare, në të cilën Allahu e kishte krijuar, ditën
kur ai krijoi qiejt dhe Tokën. Numri i muajve sipas
Allahut është dymbëdhjetë; midis tyre katër janë të
shenjtë, gjatë të cilëve lufta dhe betejat janë të
ndaluara...
O njerëz, gratë tuaja kanë të drejtë mbi ju sikurse ju
keni të drejtë mbi to...Trajtojini gratë me butësi! Ato
janë partneret tuaja si dhe mbështetëset tuaja pa
interes...Ju i keni marrë amanet nga Allahu dhe
kënaqësia e tyre ju lejohet vetëm nëpërmjet një leje
të Zotit. Jini pra të devotshëm me atë që u përket
grave, duajini të mirën atyre. Jua bëra të ditur
Mesazhin? O Zot, qofsh Dëshmitar...

O njerëz! Kam lënë midis jush atë që, nëse ju e
shtrëngoni fort, do t’ju mbrojë nga shthurja: një
orientim të qartë, Librin e Allahut dhe Traditën e
Profetit të Tij (Sunetin).
O njerëz! Çdo besimtar duhet të jetë një vëlla i vërtetë
për çdo besimtar tjetër. Pasuritë e një vëllai janë të
paprekshme, veçse kur ai pranon t’i japë me dëshirë.
Mos e gënjeni njëri-tjetrin.”
Profeti ngriti gishtin e tij tregues drejt qiellit, pastaj
në drejtim të turmës e thirri: O Zot, qofsh Dëshmitar! O
Zot, qofsh Dëshmitar!” Dhe shtoi: “Le tua dërgojnë të
pranishmit këtë mesazh të munguarve!”
Atëherë u shpallën disa nga fjalët e fundit të Kuranit:
Sot jua përsosa fenë tuaj, e plotësova dhuntinë Time
ndaj jush dhe zgjodha që Islami të jetë feja juaj! [5/3]
Vdekja e Profetit (a.s.)
Disa muaj më vonë, në vitin 632 (në vitin 10 të
Hixhretit), Allahu i Lartmadhëruar thërriti shpirtin e
Profetit Muhamed (a.s.). Ai vdiq në moshën 63-vjeçare,
në shtëpinë e tij në Medinë, duke lënë pas vetes vetëm
pak pasuri, botën nën këmbët e tij dhe asnjë dinar në
emër të tij [Përcjellë nga El-Buhâri].
Fryma e mesazhit të tij mbetet edhe sot po aq e qartë
dhe aq e gjallë sa atëherë kur u shpall; aq sa qenia
njerëzore mund të jetë dëshmitari i mrekullisë së jetës
së tij, i misionit të tij, i bukurisë dhe i përsosmërisë së
thirrjes së tij:
Lâ ilâhe il-lAllâh, Muhammedun resûl Allâh.
S’ka Zot tjetër veç Allahut, Muhamedi është i
Dërguar i Allahut.

[_Mersin_]

edhe kjo tema flet per te njejten gje

http://www.forumishqiptar.com/showthread.php?t=98019