Përkthime nga D.D.

[Diabolis]

Njëfarë zonjëze e re

Është njëfarë zonjëze e re,
Mu në të sajin lulëzimin,
Mbushur plot me djallëzi, kotësoj;
Aq ngacmuese! aq dëshiruese!
Tekanjoze! lezetore!
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.
Me një sy të zi si nata,
Më të përndritur se mesdita,
Pati herës një sy të zi ashtu të shpojë?
Unë drithëroj me një të parë,
Me një rrezatim shkoj i marrë,
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.
Me një hap hijerëndë -- të tillë
Që ju prisni në një dukeshë --
Dhe një vetull që mbretëreshën dalloi,
Si një fllad i fuqishëm kryelartë,
Ajo thotë "prekmëni në ja u mbajttë,"
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.
Kur ta hedh atë të parë
Të godet të vdesën fare,
Por një qeshje përsëri të ngjallëson;
Ajo e parë aq tmerruese!
Ajo qeshje aq joshëse!
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.
Dreqi ta hajë! ç'djallëzore!--
Një zemërthyese mizore-
Por prit! shih atë qeshje aq të kulluar.
Zoti e mbrojttë! Zoti e bekoftë!
Asgjë mos e pikëlloftë!
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.
Qielli ndihte adhuruesin
Që rastis të bëjë shpuesin,
Dashnorin që mërzinë e saj ngacmoi;
Por më i bekuar për një mëkatar
Ai që mbi të del fitimtar,
Dhe ju e dini fort mirë kë nënkuptoj.

[Diabolis]

Binjakët

Në dukje dhe tipare, fytyrë dhe gjymtyrë,
U rrita i ngjashëm me vëllain tim,
Sa njerëzit më merrnin mua për atë,
Dhe secilin prej nesh për tjetrin.
Kjo hutoi gjithë tanët fis e gjak,
E arriti një flakrimë tmerri;
Se një nga ne ishte lindur binjak,
Por asnjë për be se dinte cili.

Një ditë, që më keq të shkonte puna,
Para se emrat tanë të gjendeshin,
Ndërsa ne po na lante mamia,
Ndodhi që krejt të përzieshim;
Dhe kështu, e shihni, me të fatit dekret
A më saktë se ashtu deshi një mami
Vëllai im Xhon u pagëzua unë vet,
Dhe unë u pagëzova si të isha ai.

Kjo ngjashmëri fatale bile s'mu shqit
Në hapat e mia në shkollë,
Kur unë gjithmonë haja fshikujt
Se Xhoni rastisi një budallë.
Ja bëj këtë pyetje, i pashpresë,
Gjithkujt që unë njoh,
"Ç'do bënit ju, nëse do ishit unë,
Të provonit se ishit ju?"

Shëmbëllimi ynë rrjedhën ka ndëruar
Të jetës sime në shtëpi,
Si të thuash, nusja që pata të shkruar
U bë gruaja e tim vëllai.
Në fakt, vit mbas viti të njëjta
Gabime absurde ndodhën,
Dhe kur unë vdiqa, erdhi fqinjësia
Dhe vëllanë Xhon varrosën.

[Diabolis]

Sonete të shënime të ndryshme për muzikën

I

Ishte e bijë e tënëzotit, më e mira ndër ato tre,
Që i ngjante atit të saj aq shumë sa s'ka më.
Duke parë një Anglez, më të mirin që syri mund të shohë,
Përfytyrimi i saj pësoi një kthesë.
E gjatë ishte lufta e pamundshme, ku dashuria me dashurinë luftoi
Të linte atin pa dashuri, a të vriste kalorësin e hijshëm;
Ta verë në jetë për më tepër, mjerisht, kjo ishte një marrëzi
Për damëzën mendjelehtë!
Por njëri s'duhet pranuar, më gojëshqyer ishte dhimbja,
Që asgjë s'mund të përdorej, të mbante të dyja lart,
Nga të dy kalorësi besnik ishte plagosur me përbuzje:
Mjerisht, ajo nuk mund ta ndihmojë atë!
Aq mjeshtërisht, tek dha e morri, u bë fituesi i ditës,
Që me një dhuratë prej mësimeve e mposhti vashëzën përtej;
Pastaj, ninulla, burri i ditur pati për gruan e çthurur;
Për tani kënga ime ka mbaruar.

II

Një ditë (ditë e poshtër!)
Dashuria, që muaj të saj ka vetëm Majin,
Përgjoi një lule tek shkonte drejt,
Duke luajtur në ajrin e shfrenuar:
Me gjethet e kadifenjta era,
Krejt e paparë, filloi shteg të gjejë;
Që dashnori, sëmurë për vdekje,
Ti urojë vetes frymën e shenjtë.
Ajër, tha ai, faqet e tua mund të fryjnë;
Ajër, do të mundja të ngadhnjeja kështu!
Por, mjerisht! dora ime u betua
Kurrë mos e këpusë atë nga gjëmbi i saj:
Uu, dreqi e mori, për rininë e papërshtatshme,
Rini, sa e prirur të këputësh një të ëmbël,
Të tillë që dhe vetë Jove të bëjë be
Se Juno veç një Etiopiane ishte;
Dhe mohoi vetveten për Jove,
U kthye në vdektar për dashurinë.

III

Kopetë time s'kullosin dot,
Delet time s'ushqehen dot,
Deshinjtë tim s'nxitojnë dot,
Gjithçka është mbrapsh:
Dashuria ka vdekur,
Besnikësia shpërfillur,
Zemra mohuar,
Për këtë shkak.
Të gjitha vallet time të gëzueshme të harruara gati,
E gjithë dashuria e zonjës sime ka humbur, Zoti e di
Ku besnikëria e saj fort në dashuri ishte ngulitur,
Atje një jo ka zënë vend pa lëvizur.
Një brengë pakuptim
Gatoi gjithë humbjen time;
O Fat mbyllur, e mallkuar, dredharakja zonjë!
Tani unë vështroj,
Paqëndryeshmëria
Më shumë tek gratë se tek burrat rri.

Në të zeza unë vajtoj,
Gjithë dyshimet unë përçmoj,
Banja e dashurisë më dëshpëron mua,
Të rrosh në skllavëri:
Zemra gjak kullon,
Çdo ndihmë kërkon,
(Oh, xhelati nxiton!)
Përmbytur nga vreri.
Fyelli im i bariut tingullit s'ja thotë,
Këmbora e dashit të tredhur tringëllon si këmbanë për mort;
Konja ime, të luajnë me të mësuar,
Nuk lëviz fare, por duket e frikësuar;
Me ofshama të thella,
Përpiqet me qa,
Me ulërima, të shohë hallin tim trishtuar.
Sa ofshama që jehojnë
Nga trualli i pazemër,
Porsi njëmijë burra të mposhtur në përleshje të gjakur!

Burimet e kthjellta s'bulëzojnë dot,
Zogjtë e ëmbël nuk këndojnë dot,
Pemët e gjelbra nuk bëjnë dot
Përpjetë; ato vdesin;
Bagëtitë me lot në sy,
Kopetë si të fjetura aty ,
Shtojzavallat mbrapsh klithin të friksuara.
Gjithë kënaqsitë që njohim ne fatkeqët barinj,
Gjithë takimet tona të gëzueshme në lëndina,
Gjithë zbavitja e mbrëmjes prej nesh firoi,
Gjithë dashuria jonë humbi, për Dashurinë jetë ndërroi.
Lamtumirë, vashë e dashur,
Si ti kurrë s'ka patur
Për një kënaqsi të ëmbël, shkaktarin e gjithçkaje që më rënkon
I shkreti Koridon
Duhet të jetojë i vetmuar,
Çdo ndihmë tjetër për të unë e shoh të munguar.


VAZHDON...

[Diabolis]

Zoti Bekoftë Amerikën,

"Ndërsa retë e shtrëngatës mblidhen larg përtej në det,
Le të japim besën për një tokë që është e lirë,
Le të jemi të gjithë mirënjohës për këtë tokë aq të mirë,
Ndërsa ngrejmë zërat tanë në një lutje madhështore."

Zoti Bekoftë Amerikën,
Tokën që unë dashuroj.
Qëndroftë pranë saj, dhe udhëheqtë atë
Nëpër natë me një dritë që nga lart.
Që nga malet, në preritë,
Në oqeanet, të bardhë me shkumbë
Zoti Bekoftë Amerikën, shtëpinë time të ëmblën shtëpi.

[Diabolis]

Gruaja për burrin

Më fal gjithë sa pata të meta,
Për dashurinë e viteve më parë:
Të përshëndes.
Unë duhet të rrjedh nëpër det,
Unë duhet të kridhem në borë,
Unë duhet të vdes.

Ti mund të ngrohesh nën këtë diell,
Ti mund të pish verë, të hash ushqim:
Të përshëndes.
Unë duhet të gatitem dhe rend,
Ndonëse hapat hedh me përtim:
Unë duhet të vdes.

Një det të zbrazët për të lundruar,
Shtrat të ftohtë për të fjetur në të:
Të përshëndes.
Ndërsa ti më përqafon, unë duhet të kem shkuar
Për gjithë vajtimin tënd:
Unë duhet të vdes.

Një puthje një miku,
Dhe një fjalë për njady, -
Të përshëndes: -
Një shtrëngim që mundesh çoju,
Një mirësi ti duhet të bësh aty:
Unë duhet të vdes.

Asnjë fjalë për ty,
Asnjë shtrëngim as puthje jo,
Të përshëndes.
Ne, njësh, duhet të ndahemi në dy;
Vdekje e sigurt është kjo:
Unë duhet të vdes.

[Diabolis]

GUSTAVO ADOLFO BECQUER
rima

22
Asaj. Nuk e di...

Për një shikim, një botë;
për një buzëqeshje, një qiell;
për një puthje...! Unë nuk e di
ç'do të jepja ty për një puthje.

[Diabolis]

51

-Unë jam i zjarrtë, unë jam flokënxim,
unë jam mishërim i dëshirës;
me ankth me kënaqsi plot është shpirti im;
Mua më synon?
-Nuk është për ty, jo.

-Balli im është i zbehtë, gërshetat time ar
Unë mund të të afroj ty lumturi pambarim;
Unë prej dhëmbshurisë ruaj një thesar:
Mua më flet?
-Jo, nuk është për ty.

-Unë jam një ëndërr, një pamundësi,
hije e fryrë me mjegull dhe ndriçim;
Unë jam i patrupëzueshëm, unë jam paaritshmëri;
S'mundem tju dashuroj.

[Diabolis]

Hymn për Natën

Dëgjova gjurmashkat që Nata ka veshur
Të fshijnë përgjatë paradhomave të saj të mermerta!
Pashë fustat e zeza të saj me dritë gjithstolisur
Nga murret e qiellta.

Ndjeva praninë e asaj, nga fuqia e saj magjepsëse,
Përkulur mbi mua prej së larti;
E qeta, magjepsëse prani e natës,
Si e njërës që dashuroj.

Dëgjova zërat e pikëllimit dhe kënaqsisë,
Të shumëllojta, tingëllima zëbuta,
Që mbushin dhomat e trillta të Natës,
Porsi të poetit rima të vjetra .

Prej puseve të ftohta të ajrit mesnator,
Shpirti im i dehur pushon;
Burimi i paqes së përjetshme rrjedh ndër to,-
Nga ato puse të thella gurgullon.

O Natë e shënjtë! nga ty unë mësova durimin,
Atë që njeriu ka duruar më parë!
Gishti yt në buzë lehtëson Shqetsimin
E kurrkush nuk rënkon jo më.

Paqe! Paqe! Si Oresti - frymëzoj këtë lutje unë!
Zbret fluturimthi flatrahapura,
E mirseradhura, e trefishta lutur, sizanë,
Më shumë e dashura Nata!

[Diabolis]

E ndiej

E ndiej se mund të kthehem në akull
Në se kjo shkon, nëse kjo shkon.
E ndiej se dy herë kanë me më kallë,
Por vdekja ende nuk përfundon.

E ndiej se mund të kthehem në zjarr
Nëse kështu nuk do të ketë fund.
E di nga brenda mua të tillë dëshirë
S'ka puthje që ma kënaq, s'ka kund.


E ndiej se mund të kthehem në gur,
Një bllok masiv i pagdhëndur,
Sepse dihem kaq shumë vetmuar.
Unë mund të jem gur varri a mur.

Por më mirë të kthehem në dhe
Ku gjësendi të paktën të rritet.
Që të jem pjesë e një lindje,
Pasiv, pa e ditur ç'dihet.

[Diabolis]

Mbresa mëngjesi

Natësori i Tamizit në blu dhe të artë
U ndryshua në një Harmoni gri:
Një barkë me sanë ngjyrë okri
Le kalatën: dhe ftohtë dhe ngricë.

Mjegulla e verdhë tëposhtë zvarritet
Urat, deri në muret ndër shtëpi
Ngjajnë të kthyera në hije dhe Shën Pali
Përvijohet si një vegim mbi qytet.

Pastaj papritur lartohet tingulli
I jetës së zgjuar; rrugët u përzienë
Me karroca fshatarësh: dhe një zog
Flatroi tek çatia vezulluese dhe këndoi.

Por një gruaje të zbehtë në vetmi,
Drita e mëngjesit i puthi flokët e zymtë,
Sjellë nën zjarrmin e llambës së gaztë,
Me buzë prej flake dhe zemër prej guri.