Kujdes nga tarikatet Sufiste!!!

[ramazan_it]

Kujdes nga Tarikatet Sufiste (Dervishët)
[Nakshibenditë, Sulejmanxhitë, Nurxhitë]

Përgatiti: Ebu Unejs

Kontrolloi [redaktura fetare]:
Lulzim Perçuku
Prizren, 1428h/2007
Kliko Ketu per ta shkarkuar librin:
http://mburoja.net/PDF_files/693a6b0...ad302b5afb.pdf
PËRMBAJTJA:
Parathënie
Kapitulli i parë
Origjina e shirkut
Shirku dhe llojet e saj
Vahdetul Vuxhudi
Besimi i Ehli Sunnetit rreth vendqëndrimit të All-llahut subhanehu ve teala
Tarikati
Fytyra e vërtetë e Sufive
Tevessuli-llojet e tij
Rabëta-lloj ibadeti të cilën tarikatet sufiste e praktikojnë
Shpjegimi i Rabëtas
Kushtet dhe zbatimi i Rabëtas
Kapitulli i dytë
Tarikati Nakshibendi
Përfaqësuesit bashkohorë të tarikatit Nakshibendi në Turqi
Doktrina Persiane
Bazat e tarikatit Nakshibendi
Çfarë qëndrimi kanë në lidhje me personin i cili i kundërshton drejtimin e tyre?
Gënjeshtrat e tyre
Disa nga gabimet e tyre që i praktikojnë Nakshibenditë
a) Dhikri Haffij
b) Shikimi i All-llahut
c) Kerametet
ç) Kërkimi i ndihmës nga shejhët
d) Madhërimi i varreve të shejhëve Nakshibendi
dh) Lutja drejtuar shejhëve
Tarikati Sulejmanxhi
Kush është shejhu i tarikatit Sulejmanxhi
Shpjegimi i Rabëtas
Gabimet e Sulejmanxhive nga libri “ME KAASİDU’T-TALİBİYN”
Lejimi i kamatës
Nurxhitë
Një biografi e shkurtër e Said Nursit (shejhu i Nurxhive)
Një kronologji e shkurtër e Said Nursit
Grupimet e Nurxhive
Disa nga gabimet e pasuesve të Said Nursit
Përse e quajnë Said Nursin ”Bediuzzaman” (Mrekulli e kohës)?
Disa nga gabimet e Said Nursit
Kapitulli i tretë
Disa dyshime (pretendimet se kinse e pasojnë Ebu Hanifen)
Dyshimet në lidhje me marrjen e diturisë nga bidatçinjët
Kush janë ata të cilët i kemi detyrim t’i nderojmë
Hadithet e dobëta të cilët argumentohen sufitë/dervishët nëpër librat e tyre
Një vështrim rreth disa festave të shpikura të cilët i praktikojnë sufitë (nata e regaibit, miraxhit, beratit)
Qëndrimi që duhet të mbajmë me ata që bëjnë bidate dhe disa dyshime të bidatçinjëve


Parathënie:
Falëmderimi i takon All-llahut. Atij i bëjmë hamd dhe prej tij kërkojmë ndihmë dhe falje. Kërkojmë mbrojtje nga All-llahu prej të këqijave të vetvetës dhe të veprave tona. Kë e udhëzon All-llahu, s’ka kush e lajthit dhe, kë e largon nga rruga e vërtetë, s’ka kush e udhëzon. Dëshmoj se s’ka të adhuruar me të drejtë përveç All-llahut, i cili është Një dhe dëshmoj se Muhammedi është Rob dhe i Dërguari i Tij.[1]
Thënia më e vërtetë është Thënia e All-llahut, kurse udhëzimi më i mirë është udhëzimi i Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Veprat më të këqija janë ato të shpikurat, çdo shpikje është bidat dhe çdo bidat është lajthitje, e çdo lajthitje çon në zjarr. . .
Dhe më pastaj. . .
Duke e parë gjendjen e vështirë të muslimanëve të Kosovës - nga padituria apo thjesht nga mosinteresimi, apo edhe nga hoxhallarët tanë[2] të cilët nuk e ngritin zërin kundra tarikateve sufiste, që e kanë vërshuar Kosovën, Shqipërinë dhe Maqedoninë - e pashë te arsyeshme që të pregatiti një libërth në lidhje me disa tarikate. Në këtë libërth mund të gjeni material të bollshëm në lidhje me tarikatet e ardhura nga Turqia si Nakshibenditë, Sulejmanxhitë dhe Nurxhitë.
Së pari jam munduar që me pak fjalë të sqarojë besimin e vërtetë të Ehli Sunnetit, duke filluar nga origjina e shirkut, pastaj çka është tarikati dhe a lejohet grupimi nëpër tarikate, cili është grupi i shpëtuar, si dhe lloje të ndryshme të ibadeteve që i praktikojnë sufistët/dervishët, si p. sh. Tevessulin (afrimin me ndërmjetësim) dhe Rabëtan etj, dhe së fundi do t’ua sqarojmë se çka kanë thënë dijetarët Islam rreth marrjes së diturisë nga të devijuarit.[3]
Kam parë disa muslimanë që shkonin tek këto xhemate/tarikate, madje madje edhe nga hoxhallarët tanë që shkonin tek ata, kinse për të bërë dawa, dhe për këtë ndjehesha shumë i shqetësuar për popullatën tonë. Kjo ishte një ndër arsyet pse iu rroka punës për përmbledhjen e të gjithë këtij materiali dhe shkaku tjetër ishte se në gjuhën shqipe nuk ekziston një libërth i tillë për kundërshtimin e këtyreve tarikateve.
All-llahu subhanehu ve teala thotë:
"Me të vërtetë ata që e fshehin atë që e kemi zbritur Ne prej argumenteve të qarta dhe udhëzimit (diturisë se qartë) pasiqë ua qartësuam njerëzve në Libër, ata i mallkon Allahu dhe i mallkojnë mallkuesit(të gjitha krijesat)” El-Bekare 159.
Dhe fjalën e te Dërguarit: "Kush e fsheh një dituri Allahu atij në ditën e kijametit do t’ia vendosë një fren (sikur freni që vendoset në gojë të kalit) nga zjarri”[4]
Zatën edhe një prej veqorive më karakteristike të gurabave [jabanxhive, të huajve] është përmirësimi; saqë i është thënë Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:”Kush janë Gurabatë”? Ai tha:”Ata të cilët bëjnë përmirësime kur të prishen njerëzit”[5]
Prandaj ky libërth nuk është “qërim hesapësh”, por thjeshtë është një këshillë për muslimanët në përgjithësi, ashtu siç qëndron në hadith, ku i Dërguari i All-llahut sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë:”Feja është këshillë". I thanë:"Për kë?" Tha:"për All-llahun dhe për Librin e Tij dhe për prijësit e muslimanëve dhe muslimanët në përgjithësi” (Transmeton Muslimi).
Shpesh më tingëllonte fjala e Imam Ahmedit e transmetuar nga shejhul Islam Ibn Tejmije në ”Mexhmu’ul Fetava” (28/231-232) i cili thotë:”I është ankuar dikush Ahmed ibn Hanbelit:”Vërtetë mua më vjen vështirë që të them: filani është kështu, e filani është ashtu! E ai ia ktheu:”Nëse ti hesht e unë heshti, atëherë si do të mësoj injoranti (xhahili) se kush është më i mirë e kush është i keqi?! Dhe thotë:”Të paralajmërosh Ummetin kundër udhëheqësve të bidatçinjëve, të cilët kundërshtojnë Kur’anin dhe Sunnetin, apo ata të cilët bëjnë adhurime në kundërshtim me Kur’anin, dhe t’u tregosh (Ummetit) të vërtetën rreth tyre; kjo është obligim me Ixhma (marrëveshje të përgjithshme, koncenzus) të muslimanëve, sa që i kanë thënë Ahmed ibn Hanbelit: Një njeri i cili agjëron, falet dhe bën Ittikaf është më i dashur tek ti, apo një njeri i cili flet kundër bidatçinjëve? Ai tha: “Nëse ai falet, bën i’atikaf; ai këtë e bën për vetveten, e nëse flet kundër risimtarëve, atëherë ai këtë e bën për muslimanët. Kështu që kjo është më e mirë”.
E nga kjo sqarohet se dobia e këtij është në interes të të gjithë muslimanëve dhe fesë së tyre, dhe ky lloj i luftës në rrugë të All-llahut është për fenë, menhexhin dhe sheriatin e Tij. Dhe largimi i tiranisë dhe armiqësisë së tyre ndaj fesë, është obligim shoqëror me Ixhma’ të muslimanëve. Sikur të mos kishte pasur kush të flet kundër tyre, që ta largojnë dëmin e tyre, atëherë do të ishte ndërruar feja, dhe fesadi (trazira, prishja) i tyre është më i madh se i ndonjë okupatori që na lufton. Ngase këta (armiqët okupatorë), nëse bëjnë okupim, këta nuk i prishin zemrat (e muslimanëve) vetëm se pasi që të bëhet okupimi; kurse ata (bidatçinjët) i prishin zemrat qysh në fillim”[6]
Në një hadith, Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem thotë:
“Vërtetë kur njerëzit e shohin të keqen dhe nuk e ndryshojnë atë, atëherë ka frikë që All-llahu ata (njerëz) t’i përfshijë me një ndëshkim nga Ai”. [Sahih Ibn Maxheh (3236).]
Andaj ashtu siç duhet të mësohet e vërteta paralelisht duhet të mësohet edhe e kota, që t’i mbrojnë vetet tona nga ata të cilët pasojn teket dhe epshet e veta.
Thotë poeti:
“E kam mësuar të keqen, jo për ta bërë të keqen,
Por që të ruhem prej saj.
E kush nuk e dallon (mëson) të keqen prej të mirës,
Ai bie në të”.
Një fjalë të njejtë e kemi edhe nga sahabiu i njohur, Hudhejfe ibnul Jeman, i cili quhet edhe sekreti i Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, i cili ka thënë: “Njerëzit e pyetnin Pejgamberin sal-lallahu alejhi ve sel-lem për hajrin, kurse unë e pyetja për sherrin, nga frika se do të bie në të”.[7]
Dije, vëlla musliman, se shpërndarja e diturisë së dobishme është pasuria më e mirë që një musliman mund të posedojë gjatë jetës së tij, dhe kjo duke praktikuar fjalën e Muhamedit, alejhi selam, kur thotë:”Mirësitë e diturisë janë më të mira sesa mirësitë e ibadetit/adhurimit”[8], apo thënia e tij, alejhi selam:”Mirësitë e dijetarit ndaj adhuruesit, janë si mirësitë e mia ndaj ndonjërit nga ju”[9].
Ka thënë Muhamedi, alejhi selam:”Me të vërtetë ajo që e pason njeriun pas vdekjes, si rrjedhojë e punës dhe të mirave të njeriut, është dituria të cilën e ka praktikuar dhe shpërndarë. . . ”[10] . Thotë shejh Ali Hasen el Halebi:"Mjetet e thirrjes janë të shumta, dhe rrugët e shpërdarjes së diturisë islame janë të lehta. Dhe, nga më të mirat dhe më të rëndësishmet janë shkrimet dhe botimet"[11]
E lus All-llahun subhanehu ve teala që të ma bëj të lehtë këtë punim timin dhe të më shpërblej këtë vepër në këtë botë dhe në botën tjetër[Amin].
Autori

Kapitulli i parë
- Origjina e Shirkut[12]
Temën në lidhje me zanafillën e shirkut që do t’a lexoni në vijim është shkëputur nga libri i Muhaddithit shqiptar të këtij shekulli, Imam Nasiruddin el-Albani rahimehullah me titull ”Vërejtje falësit mos t’i shndërrojë varret në xhamia (Tehdhirus-Saxhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid)”. Prej asaj që është vendosur në Sheriat (ligjin e urdhëruar), është ajo se njerëzimi qe – në fillim – popull i vetëm në Teuhidin e vërtetë, pastaj Shirku (të drejtuarit e ndonjë forme të adhurimit, apo çfarëdoqoftë tjetër që është e drejtë ekskluzive e Allahut, tjetërkujt pos Allahut) gradualisht i kaploi ata. Bazë për këtë është thënia e Allahut – më të Bekuarit, më të Lartit:
“Njerëzimi ishte një Umet (popull), pastaj Allahu dërgoi pejgamberë që sollën përgëzime dhe paralajmërime.” (Bekare, 213)
Ibn Abbasi – radiallahu anhu – tha:“Në mes Nuhut dhe Ademit qenë dhjetë gjenerata, të gjitha prej tyre qenë në Sheriat (ligj) të së vërtetës, pastaj ata u përçanë. Kështu që Allahu dërgoi pejgamber si prurës të lajmeve të mira dhe si paralajmërues”[13] Ibn Urve el-Hanbeli (v. 837) tha:“Kjo thënie i përgënjeshtron ata historianë nga Njerëzit e Librit, të cilët pohojnë se Kabili (Kaini) dhe të bijtë e tij qenë adhurues të zjarrit” [14] Unë them: Kjo po ashtu është përgënjeshtrim ndaj disa filozofëve dhe ateistëve, të cilët pohojnë se baza (natyrore) e njeriut është Shirku, dhe se Teuhidi evuloi në njeriun! Ajeti që parapriu i bën këto pohime të rreme, dhe po ashtu edhe të dy hadithet që vijojnë:
Së pari: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam), që ai transmetoi nga Zoti i Tij (Allahu):
“Unë i krijova të gjithë robërit e Mi në Fenë e vërtetë (në Teuhid, të pastër prej Shirkut). Pastaj atyre u erdhën djajtë dhe i devijuan ata prej Fesë së vërtetë. Ata ua bënë të palejuar njerëzve atë çka Unë ua kam lejuar atyre, dhe ata i urdhëruan të shoqërojnë në adhurimin Tim atë për të cilën Unë s’kam zbritur kurrfarë autoriteti.” (El-Kheuakibud-Durari fi Tertib Musnedul-Imam Ahmed’ela Ebuabil-Buhari (6/212/1), ende në formë manuskripte. )
Së dyti: Thënia e tij (sallallahu alejhi ue selam):“Çdo fëmijë lind në Fitre (natyrshmëri të pastër) (Transmetuar nga Muslimi (8/159) dhe Ahmed (4/162) nga Ijadh ibn Himar el-Muxhashi’i radiallahu anhu) por prindërit e tij e bëjnë atë çifut, të krishter apo zjarrputist. Kjo është sikurse mënyra në të cilën një shtazë lind një pjellë natyrale. A keni vërejtur ndonjë të lindur të shtrembëruar, para se ju t’i keni shtrembëruar ato”.
Ebu Hurejra ka thënë: Lexoni nëse doni:“Fitra e Allahut me të cilën Ai krijoi njerëzimin. Nuk duhet të ketë ndryshim në krijesën (fenë) e Allahut.” (er-Rum, 30) [15]
Pas këtij shpjegimi, është me rëndësi të madhe për Muslimanin që ta di se si përhapet Shirku në mesin e besimtarëve, pasi që ata ishin muvehidin (njerëz të Teuhidit). Në lidhje me thënien e Allahut – më të Përsosurit – për popullin e Nuhut (alejhis selam):
“Dhe ata thanë: ti s’do t’i braktisësh zotat tu, as që do të braktisësh Uedin, as Suvanë, as Jeguthin, as Ja’ukun, as Nesrin.” (Nuh, 23)
Është treguar nga një grup prej Selefit (paraardhësve të devotshëm), në shumë transmetime, se këto pesë perëndi qenë adhurues të drejtë. Kur ata vdiqën, Shejtani (Satana) u përshpëriti njerëzve të tyre që të tërhiqen dhe të ulen tek varret e tyre. Pastaj Shejtani u përshpëriti atyre që erdhën pas tyre se ata duhet t’i marrin ata si idhuj, duke ua zbukuruar atyre idenë se ju do t’i përkujtoni ata dhe me këtë t’i pasoni në sjelljen e mirë. Pastaj Shejtani i sugjeroi gjeneratës së tretë se ata duhet t’i adhurojnë këta idhuj krahas Allahut – më të Lartit – dhe ai u përshpëriti se kjo ishte ajo çka stërgjyshërit e tyre bënin!!!
Kështu që Allahu iu dërgoi atyre Nuhun (as), duke i urdhëruar ata që ta adhurojnë vetëm Allahun. Mirëpo, asnjë nuk iu përgjigj thirrjes së tij përveç disave. Allahu e tregoi tërë këtë incident ne kaptinën Nuh.
Ibn Abasi tregon:“Vërtet, këta janë pesë emra të njerëzve të drejtë prej popullit të Nuhut. Kur ata vdiqën, Shejtani iu përshpëriti popullit të tyre që t’u bëjnë statuja atyre dhe t’i vendosin këto statuja në vendtubimet e tyre si përkujtim për ta, kështu që ata vepruan kësisoj". Sidoqoftë, asnjë prej tyre nuk i adhuroi këto statuja derisa ata vdiqën dhe qëllimi i statujave qe harruar. Pastaj (gjenerata tjetër) filloi t’i adhurojë ata. ”( Transmetuar nga el-Buhari (11/418) dhe Muslim (18/52))
E njëjta si kjo ka qenë treguar po ashtu nga Ebu Muteher, i cili tha: Jezid ibn el-Muhelleb i qe përmendur Ebu Xhafer el-Bakirit (v. 11H), kështu që ai tha: "Ai qe mbytur në vendin ku një tjetër pos Allahut qe adhuruar së pari. Pastaj, ai e përmendi Uedin dhe tha:“Uedi qe një Musliman i dashur për popullin e tij. Kur ai vdiq, njerëzit filluan të mblidheshin rreth varrit të tij në vendin e Babilit (Babilonisë), duke qarë dhe vajtuar. Kështu që kur Iblisi (Satana) i pa ata duke qarë dhe vajtuar për të, ai mori formën e njeriut dhe u erdhi atyre, duke thënë: Unë shoh se ju jeni duke qarë dhe vajtuar për të. Pra, pse nuk e bëni një figurë të tij (d. m. th. statujë) dhe ta vendosni atë në vendtubimet tuaja që ta përkujtoni atë. Ata thanë: Po. Dhe ata e bënë një figurë të tij dhe e vendosën në vendtubimin e tyre, e cila i përkujtonte ata për të". Kur Iblisi i pa ata sesi e përkujtonin atë (së tepërmi), ai tha: “Pse nuk e bëni secili prej jush nga një figurë të ngjashme që ta mbani në shtëpitë tuaja, ashtu që ta kujtoni atë (vazhdimisht). ”Ata thanë “Po”. Dhe secila shtëpi e bëri nga një figurë të tij, të cilën ata e admironin dhe respektonin dhe e cila i përkujtonte vazhdimisht në të. Ebu Xhafer tha: “Ata të gjeneratave të vona panë se çfarë kishin bërë (gjeneratat e mëhershme) dhe e morën këtë në konsiderim. . . deri në atë masë, saqë e morën atë si një ilah (perëndi) për adhurim krahas Allahut. Ai pastaj tha: “Ky ishte idhulli i parë që u adhurua pos Allahut, dhe ata e quajtën këtë idhull Ued. (Transmetuar nga el-Buhari (8/534))
Kështu urtësia e Allahut – të Bekuarit, më të Lartit – qe përmbushur kur ai dërgoi Muhamedin (salallahu alejhi ue selam) si pejgamberin e fundit dhe e bëri Sheriatin e tij plotësim të të gjitha Ligjeve të Urdhëruara hyjnore. Me këtë Ai ndaloi të gjitha mënyrat dhe shtigjet me të cilat njerëzit mund të bien në Shirk – i cili është mëkati më i madh. Për këtë arsye, të ndërtuarit e faltoreve mbi varre dhe qëllimi që të udhëtohet posaçërisht te ato, duke i marrë ato si vende për kremta dhe tubime, dhe duke u betuar në banorin e varrit, të gjitha janë ndaluar. E gjithë kjo çon në teprim dhe udhëheq për në adhurimin e të tjerëve pos Allahut – më të Lartit. Duke qenë ky rasti edhe më shumë në epokën në të cilën dituria është duke u pakësuar, injoranca është në rritje, ka pak këshillues të sinqertë (në të vërtetën) dhe shejtani është duke bashkëpunuar me njerëz dhe xhinë që ta devijojë njerëzimin dhe t’i largojë ata nga adhurimi i Allahut – të Bekuarit, më të Lartit.
- Teuhidi dhe Shirku
Për t’a kuptuar më mirë nocionin e teuhidit, nevojitet që të dihet edhe e kundërta e saj, e ajo është shirku që d. m. th. përshkrimi i All-llahut shokë. Kur’ani është përplot me ajete që na urdhëron për teuhidin dhe na ndalon nga shirku.
Shirku është mëkati më i madh që njeriu mund t’a bëjë. All-llahu subahnehu ve teala i falë të gjitha mëkatet përpos shirkut. All-llahu subahnehu ve teala në Kur’anin famëlartë thotë:
“Është e vërtetë se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i bëhet Atij shok, e pos këtij (mëkati), të tjerat i falë atij që dëshiron. Ai që i përshkruan shok All-llahut, ai ka humbur dhe bërë një largim të madh (prej të vërtetës).” (en-Nisa, 116)
“. . . ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës.” (el Maide, 72).
Këtu nënkuptohet se All-llahu nuk e falë shirkun nëse njeriu vdes me këtë mëkat, mirëpo nëse pendohet para vdekjes , All-llahu subhanehu ve teala do t’ia pranoj pendimin edhe nga ky mëkat i madh.
“Duke qenë të sinqertë në besimin ndaj All-llahut, dhe duke mos i përshkruar Atij shok, e kush i përshkruan shok All-llahut, ai është sikur të bie nga qielli e ta rrëmbejë shpendi, ose si ai të cilin e gjuan era e stuhishme në ndonjë vend të humbur.” (el-Haxhxh, 31)
Në kohën e të gjithë pejgamberëve, mëkati më i madh ka qenë shirku. Për këtë arsye shohim se çdo i dërguar, misionin e vet e filloi tek populli i vet që të besojnë në Teuhid (njëshmëri) dhe që t’a braktisin shirkun. Në suren el-A’raf, përmenden mesazhet madhështore të pesë pejgamberëve, Nuhit, Hudit, Salihut, Shuajbit dhe Musës alejhimu selam. Thirrjet e të gjithë këtyre kanë qenë në një fjalë:
"O popull im, adhurojeni All-llahun, ju nuk keni zot tjetër pos Tij. . . ” (Hud, 84)
Shirku i fshinë të gjitha punët e mira. Thotë All-llahu subhanehu ve teala në Kur’anin Famëlartë:
“Pasha All-llahun, ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: "Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve.” (ez-Zumer, 65)


- Llojet e shirkut[16]
Shirku ndahet në dy lloje:
1-Shirku i madh
Përkufizimi: Kryerja e një adhurimi për dikë tjetër përveç All-llahut. Kështu, ata që bëjnë kurban apo i luten dikujt tjetër përveç All-llahut, siç bëjnë shumë njerëz tek varret e njerëzve të mirë, kanë bërë shirk të madh. Të njëjtën gjë e themi edhe për ata që frikësohen nga të vdekurit duke menduar se ata mund t’u sjellin fatkeqësi dhe shpresojnë prej tyre gjëra që janë në dorë të All-llahut, siç janë plotësimi i nevojave apo largimi i fatkeqësive. All-lahu i Madhëruara thotë:
“Ata pos All-llahut adhurojnë çdo gjë që nuk bën as dobi, e thonë: "Këta janë ndërmjetësuesit tanë te All-llahu!". (Junus, 18)
Shirku i madh e nxjerr njeriun nga Islami dhe në të njëjtën kohë bëhet shkak që ai të mbes përgjithmonë në zjarrin e xhehennemit, nëse vdes pa u penduar.
2-Shirku i vogël
Ky lloj i shirkut nuk e nxjerr njeriun nga Islami, por bëhet shkak për mosplotësimin e një pjese të Teuhidit dhe, në të njëjtën kohë, është hapi i parë që të çon në shirkun e madh, i cili, siç thamë dhe më lartë, e hedh poshtë teuhidin në tërësi.
Shirku i vogël ndahet në dy pjesë:
1- Shirku i dukshëm, i cili mund të bëhet me fjalë ose me vepra. Tek shirku i vogël që bëhet me fjalë mund të përmendim:
- Betimi në diçka tjetër përpos All-llahut (siç betohen disa njerëz për kokën e prindërve apo fëmijëve)
- Thënia ”Si të dëshirojë All-llahu dhe ti”. Transmetohet se një herë dikush i tha Profetit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:”Si të dëshirojë All-llahu dhe ti.” Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ia ktheu:”A më bëre të barabartë me All-llahun!?" Thuaj:"Si të dëshirojë vetëm All-llahu.”
- Thënia”Po të mos ishte All-llahu dhe filani” pasi lidhësa "dhe" vë shenjën e barazimit midis All-llahut dhe një prej krijesave të Tij. Ndaj, në të tilla raste duhet të themi:”Po të mos ishte All-llahu, pastaj filani”, pasi në këtë mënyrë kuptohet se dëshira e njeriut është në varësi të Dëshirës dhe Vullnetit të All-llahut, i cili thotë:
"Por ju nuk mund të dëshironi, përveçse me vullnetin e Allahut, Zotit të botëve!" (et-Tekvir, 29)
Në këtë kategori futet dhe thënia:”Nuk kam njeri tjetër përveç All-llahut dhe teje.” apo “Kjo është për shkak të mirësisë së All-llahut dhe tëndes.”
Ndërsa tek kategoria e dytë, d. m. th. tek shirku që bëhet me anën e veprave, mund të përmendim mbajtjen e varësave, byzylykëve, fijejeve të perit apo çfarëdolloj gjëje tjetër,[17] për të larguar sëmundjet, magjitë, syrin e keq apo çdo të keqe tjetër. Por duhet të jemi shumë të kujdesshëm, sepse këto veprime jo gjithmonë konsiderohen prej shirkut të vogël. Në disa raste ato mund të jenë prej shirkut të madh. Kështu nëse njeriu që kryen veprime të tilla beson se është All-llahu ai që e mbron njeriun nga të këqijat, por këto gjëra janë shkaqe për largimin e të keqes, atëherë kemi të bëjmë me shirkun e vogël, sepse All-llahu nuk i ka bërë këto gjëra shkaqe për largimin e sëmundjeve. Por nëse personi që mban gjëra të tilla beson se janë këto gjëra ato që e mbrojnë nga të këqijat, atëherë veprimi i tij hyn tek shirku i madh, i cili e nxjerr njeriun nga Islami siç thamë dhe më sipër.
2- Shirku i msheftë apo shtirja, i cili ndodh atëherë kur muslimani kryen një adhurim me qëllim që ta shohin të tjerët, si p. sh. kur dikush e zbukuron apo e zgjat namazin me qëllim që t’a lavdërojnë të tjerët, apo jep lëmoshë me qëllim që njerëzit të thonë se filani është bujar, apo përmend All-llahun vetëm që ta dëgjojnë të tjerët, etj. Një vepër e tillë nuk pranohet nga All-llahu, i cili thotë:
“E kush shpreson në takimin e Zotit të tij, le të bëjë punë të mira e të mos shoqërojë akënd në adhurimin e Zotit të tij.”
Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem u tha një ditë shokëve të Tij:”Gjëja prej së cilës kam më tepër frikë për ju, është shirku i vogël. ”Kur u pyet për të, tha:”Shtirja”.
Në këtë kategori futet dhe bërja e një pune për përfitime materiale, siç është rasti i atij që thërret ezanin apo bëhet imam apo mëson dije fetare, duke pasur për qëllim vetëm marrjen e parave.
Imam Ibnul Kajjimi thotë:“Ndërsa shirku që bëhet me anën e nijetit jo të sinqertë, është si deti pa brigje dhe janë të paktë ata që shpëtojnë prej tij. Ai person, që ka për qëllim me punën e tij diçka tjetër përveç kënaqësisë së All-llahut, ka bërë shirk me nijetin e tij jo të pastër, pasi sinqeriteti i vërtetë arrihet vetëm atëherë kur çdo punë, thënie apo qëllim bëhet vetëm për hirë të All-llahut.
Kjo është feja e vërtetë, feja e Profetit Ibrahim (paqja qoftë mbi të), ndjekja e së cilës është detyrë për qdo musliman, pasi ky është realiteti dhe thelbi i Islamit, përveq të cilit Allahu nuk pranon asnjë fe tjetër:
”E kush kërkon fe tjetër përveç Islamit, atij nuk do ti pranohet (ajo fe) dhe në botën tjetër ai do të jetë prej të humburve”. (Ali Imran, 85)
Nga sa përmendëm më sipër arrijmë në përfundimin se midis shirkut të madh e të vogël ekzistojnë ndryshimet e mëposhtme:
1. Shirku i madh e nxjerr njeriun nga Islami, ndërsa shirku i vogël nuk e nxjerr njeriun nga Islami.
2. Personi që kryen shirkun e madh, nese vdes pa u penduar, do të jetë përgjithmonë në zjarrin e Xhehenemit, ndërsa personi që e kryen shirkun e vogël, edhe nëse hyn në zjarr nuk do të qëndrojë atje përgjithmonë.
3. Shirku i madh i fshin të gjitha punët e mira, ndërsa shirku i vogël fshin vetëm punën me të cilën është i përzier.

Vazhdon inshAll-llah...

[ramazan_it]

- Vahdetul Vuxhudi
Vahdetul Vuxhudi është ndër bidatet më të rrezikshme kufërsjellëse tek Nakshibenditë dhe tek sufitë e tjerë. Ata e shohin All-llahun tek të gjitha krijesat dhe veprat e Tij. Kosmosi tek ata është pasqyrë e Emrave dhe Cilësive të Tij. Kur flasin Sufitë në lidhje me Vahdetul Vuxhudin e marrin për bazë argumentin e Ebu Jezid el-Bestamijës i cili ka thënë:”Subhani, me e’adhamu seni-Lavdërimet qofshin për mua, ashtu si jam i madhëruar!” apo fjala e El-Hallaxhit:”Enel Hakk/Unë jam i vërteti!”. [d. m. th. Unë jam Zoti!!!]
Ebu Jezid el-Bistami thotë:”E kam kërkuar All-llahun gjashtëdhjetë vjet, kur(e kuptova se) jam unë Ai”.[18]
Sipas sufijve vahdet-i vuxhudi paraqet trajtën më të përsosur të tevhidit. Kjo teori është e pranishme në thëniet e sufijve të caktuar që prej ditëve të para të aktiviteteve mistike brenda shoqërisë islame, por është sistematizuar nga ana e “doajenit” [sipas tyre] të Tesavvufit filozofik Muhjuddin ibn Arabiut. [19].
Kjo thënie dhe besim i tyre është në kundërshtim me besimin e Pejgamberit, sahabeve, dhe imamëve të udhëzuar si Ebu Hanifja, Maliku, Shafiiu dhe Imam Ahmedi. Ebu Hanifeja rahimehull-llah thotë: "Ai i cili thotë se nuk e di se a është Zoti im në qiell apo në tokë, ka bërë kufër, gjithashtu edhe ai i cili thotë se All-llahu është mbi Arsh, mirëpo nuk e di se a është Arshi në qiell apo në tokë, ka bërë kufër (mosbesim)"[20].
Ku janë ata muslimanë të cilët pretendojnë se e pasojnë Ebu Hanifen, ndërsa në çështje themelore të Akides e kundërshtojnë Imamin e tyre.
Besimi në vahdetul vuxhud, sipas besimit të ehli sunnetit është kufër dhe renegim nga feja [siç u cek dhe nga vetë Ebu Hanifja, rahimehullah]. All-llahu i Lartësuar i shpalli mosbesimtar të krishterët të cilët thanë se All-llahu u mishërua në Isaun alejhi selam. Sufitë thonë se All-llahu u mishërua në çdo gjë që e shohim në këtë botë. (Nga ky besim i tyre nënkuptojmë se All-llahu i Lartësuar, gjindet edhe në vendet ku kryhet nevoja, tek majmunët, derrat etj, qoftë i Madhëruar dhe i Lartësuar All-llahu nga ky besim i tyre i kotë).

Kthehu lart

- Besimi i Ehli Sunnetit rreth vendqëndrimit të All-llahut subhanehu ve teala
Kemi ajete të shumta që aludojnë për qëndrimin e All-llahut mbi qiej. Allahu Azze ue Xhele thotë:
“Apo ndjeheni të sigurt se Ai i Cili është mbi qiell, nuk do ta bëjë tokën të fundoset bashkë me ju dhe veç kur ta shihni të dridhet? Apo ndjeheni të sigurt se Ai i Cili është mbi qiell, nuk do të dërgojë kundër jush një vorbull uragani të dhunshëm? Atëherë, do ta merrni vesh sa i tmerrshëm ka qenë Paralajmërimi Im.” [Mulk, 16-17].
Dhe Ai, më i larti thotë:
“Rrahmani (i Gjithëmëshirshmi) u ngrit lart dhe qëndroi (ashtu siç i shkon për shtat Madhështisë së Tij) mbi Arsh. ” [Ta-Ha, 5].
Dhe Ai, më i larti ka thënë:“Pastaj Ai u ngrit lart dhe qëndroi mbi Arsh (ashtu siç i takon Madhështisë së Tij.” [Sexhde, 4].
Dhe Ai, më i larti ka thënë:
“Tek Ai ngjiten të gjitha fjalët e mira dhe punët e drejta e lartësojnë atë (fjalën e drejtë)” [Fatir, 10].
Dhe Ai, më i larti thotë në lidhje me çështjen e Isait:
“Unë do të marr ty dhe do të të ngre lart pranë Meje”. [Ali-Imran, 55]
Po ashtu edhe hadithet janë të shumta që aludojnë në qëndrimin e All-llahut mbi qiej.
Në Sahihun e Imam Muslimit ka ardhur nga transmetimi i Muavije bin Hakem es-Sulemi, Allahu qoftë i kënaqur ndaj tij, i cili ka thënë:"Unë kisha një robëreshë e cila më ruante kopenë e bagëtive në drejtim të Uhudit dhe Xheuanijes, kur një ditë mora vesh se ujku kishte marrë një dele nga kopeja dhe, duke qenë se jam një nga bijtë e Ademit dhe gaboj ashtu siç gabojnë ata, e qëllova me pëllëmbë në fytyrë. Kështu që shkova tek i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, i cili e mori si një çështje shumë serioze. Unë i thashë: “O i Dërguari i Allahut, a ta liroj atë?
Ai tha: “Sille tek unë.”
Ia çova atij dhe ai e pyeti: “Ku është Allahu?”
Ajo u përgjigj: “Mbi qiej. ”
Ai tha: “Kush jam unë.”
Ajo tha: “Ti je i Dërguari i Allahut.”
Ai tha pastaj: “Liroje, sepse ajo është besimtare.”
Dhe në dy Sahihet ka ardhur nga Ebu Hurejra, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “Kur Allahu krijoi krijesat, Ai shkroi në një libër që është tek Ai mbi Arsh: Mëshira Ime e kalon Zemërimit Tim”
Poashtu tek dy Sahihet është transmetimi i Ebu Se’id el-Khudrij, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “A nuk më besoni ndërkohë që unë jam më i besueshmi i Atij që është mbi qiej? Shpallja më vjen nga qielli në mëngjes e në mbrëmje.”
Sa për ata që thonë se Allahu është në çdo vend, ata janë Xhehmijet, [poashtu edhe sufitë e kanë trashëguar këtë besim të tyre] sekti i shpikur që e kundërshtojnë Sunetin në shumë çështje, si, për shembull, çështja e atyre që do ta shohin Allahun në Ditën e Gjykimit, ose pohimin e Cilësive të Tij. Ata janë pasuesit e Xhehm bin Safuanit nga Kufa, i cili ishte një bidatçi i devijuar. Duke u bazuar mbi thënien e tyre, nëse Allahu është gjithandej, atëherë Ai do të ishte edhe në vende të ndyra, sepse fjala Arabe ‘Kul’ (gjithë) është fjalë e përgjithshme (gjithëpërfshirëse), por Allahu është shumë larg asaj çfarë thonë ata për Të. Nga dyshimet e tyre është thënia e Atij, më i larti:
“A nuk e ke parë se Allahu është në dijeni për gjithë ç'gjendet në qiej dhe gjithë ç'gjendet në tokë? Nuk ka bisedë të thjeshtë të tre (vetave) veçse Ai është i katërti i tyre, dhe nuk ka pesë (të tillë) veçse Allahu është i gjashti i tyre, dhe as për më pak se aq dhe as për më shumë se aq veçse Ai është me ta kudo që të ndodhen. Pastaj, Ai do t’i njoftojë ata Ditën e Kijametit për gjithë ç’kanë bërë. Vërtet, Allahu është i Gjithëdijshëm për çdo gjë.” [Muxhadile, 7]
Të gjitha argumentet nga të cilat pretendojnë se Allahu është me krijesat (el-Me’ije), ata i përdorin si argument për të mohuar Lartësimin e Allahut mbi krijesat (el-Uluw), ndërkohë që Pasuesit e Sunetit i mbledhin bashkë argumentet el-Me’ije dhe ato të Lartësimit të Allahut (el-Uluw) dhe thonë: Vërtet, Allahu Azze ue Xhel u ngrit mbi Arsh ashtu siç i takon Madhështisë dhe Fisnikërisë së Tij, dhe Ai është me krijesat e Tij me Dëgjimin, me Shikimin, me Fuqinë dhe me Dijen e Tij.
Kurse, sa për fjalën Arabe me’a (me): të përzihesh nuk të çon në asnjë kuptim tjetër përveç se të bashkohesh, sikurse është thënë: Ma nezilna nesiru uel-kamer me’ana/“Kemi udhëtuar dhe hëna ishte me ne. ”Pra, nga kjo fjali kuptohet që hëna nuk u përzje (apo nuk u shkri) me ta. Dhe Ibnul-Kajjim thotë në librin e tij ‘Ilamul’Muwaki’in (2/318) se zgjerimi i argumenteve të Lartësimit të Allahut mbi krijesat e Tij (el-Uluw) arrijnë thuajse njëmijë, por Xhehmijet i kanë mohuar të gjitha ato dhe i kanë refuzuar, duke u bazuar mbi dykuptimësi (ambiguitet).
Dijetari, Muhadithi dhe Imami i epokës, Nasir ud-Din el-Albani – Allahu e mëshiroftë – ka thënë, duke komentuar fjalët e edh-Dhehebiut, (në lidhje me qëndrimin e All-llahut mbi qiej) “Them: Po, vetëm ata që flasin me Uahdetul-Vuxhud [unitetin e ekzistencës] e kuptojnë këtë, dhe se Krijuesi dhe e krijuara janë njëra dhe e vetmja gjë. Madje, nuk ekziston asgjë që quhet ‘krijues’ apo ‘krijim’. Çdo gjë që ju e shihni me sytë tuaj është Allah! I Lartë është Allahu nga ajo çka tiranët thonë. Ndoshta Xhehmiu [ibn Safuan] dhe ata sikur ky prej thirrësve të parë [në devijim] kishin për qëllim akidenë e Uahdetul-Vuxhud - ajo që kërkon mohimin e ekzistencës së Krijuesit, të Bekuarit dhe të Lartësuarit, me thënien e tyre se Allahu është në çdo vend dhe se Ai s’është mbi Fronin. Mirëpo, [ata e bënin këtë] në një mënyrë të fshehtë dhe të neveritshme. Kjo është ajo për çka refuzimi i Selefit ndaj tij dhe pasuesve të tij ishte shumë i ashpër dhe disa prej tyre e bën shumë të qartë – siç ka paraprirë në biografinë e Imam ibn el-Mubarek dhe të tjerëve – se Xhehmitë pohojnë se Allahu s’është entitet [d. m. th. s’është në ekzistencë]. Pra, çfarë do të thonin Selefi i drejtë sikur t’i dëgjonin sot Sufitë duke thënë në minberat e tyre [të xhamive], ‘Allahu s’është mbi, as nën, as në të djathtë, as në të majtë, as para, as mbrapa, as brenda krijimit, as jashtë tij!’[21]
Kthehu lart

- Çka është Tarikati (rruga sufite)
Fjala tarikat, rrjedh nga gjuha arabe e cila d. m. th. rrugë të cilës duhet ecur, metodë e cila duhet të ndiqet, gjendje dhe pozitë. Në fillim tarikati kishte kuptim të largimit prej dynjasë për ta fituar ahiretin dhe të rrugës e cila do të ndiqej me edukimin e fuqive shpirtërore, kontrollimin e shtytësve të unit dhe të karakterit njerëzor. Ndërsa më vonë, me tarikat nënkuptohej tërësia e rregullave dhe parimeve etike-sociale të ndjekura nga ana e personave që marrin edukatë shpirtërore nën kontrollin e një shejhu dhe brenda një teqeje të caktuar. [22]
Qëllimi i tarikatit është t’i nxjerr në pah vlerat shpirtërore me origjinë hyjnore të fshehura në brendinë e ithtarit të tarikatit (murid) dhe t’ju ndihmoj atyre ta gjejnë All-llahun xhel-le sha-nuhu.
Themeluesi i çdo rruge (tarikati) nga ana e pararojës së tij (shejhu) i cakton disa rregulla dhe adete.
Sipas sufive rrugët e arritjes tek All-llahu janë të panumërta. Secili në mënyra dhe rregulla të ndryshme arrin tek All-llahu dhe e realizon me metoda dhe rrugë te ndryshme.
Tarikatet në bazë të metodologjisë së tyre ndahen në tre grupe:
1. Tarik-i ahjar - rrugë shpirtërore në të cilën përparohet vetëm nëpërmjet namazit, agjërimit, leximit të Kur’anit, haxhit dhe xhihadit të pandërprerë. Personat që e ndjekin këtë rrugë kanë nevojë për më tepër përpjekje se sa dy grupet e tjera.
2. Tarik-i ebrar - rrugë shpirtërore në të cilën përparohet nëpërmjet përpjekjes (muxhadele) dhe stërvitjes kuptimore (rijadat). Përpjekja dhe stërvitja në këtë rrugë kanë për qëllim që personi të largohet prej sjelljeve të liga dhe të furnizohet me më të mirat.
3. Tarik-i shuttar - është rrugë e shkrirjes, ekstazës (fena, vexhd), përkushtimit (teslimijjet), meditimit (tefekkur) dhe falemnderimit (shukr). Personat që ecin në këtë rrugë (salik) përpiqen që ta pastrojnë unin e tyre dhe të ngrihen sa më lartë shpirtërisht.[23]
Ndërsa në bazë të metodave të edukimit dhe arsimimit mistik, tarikatet ndahen në dy grupe dhe atë tarikate “shpirtërore” dhe të “Unit”.
1) Tarikatet shpirtërore (ruhanijje) - Këto tarikate bazë të sistemit të tyre e kanë shpirtin dhe nëpërmjet kryerjes së farzeve, sunneteve[24], ibadeteve nafile, përkujtimit të pandërprerë të All-llahut xhel-le shanuhu dhe lidhjes kuptimore (rabëta)[25] përpiqen ta arrijnë pastërtinë shpirtërore. Në procesin edukativ-arsimor sufik (sejr-i suluk) të këtyre tarikateve ka disa shkallë që duhet të kalohen edhe atë:
a) Kalb (zemra)
b) Ruh (shpirti)
c) Sir (sekreti)
ç) Hafi (fshehtësia)
d) Ahfa (metafshehtësia/gjysëmfshehtësia)
dh) Letaif-i nefs (shëmbëlltyra e unit)
e) Letaif-i kul-l (shëmbëlltyra e tërësisë)
Zotërimi i këtyre shkallëve dhe kapërcimi i tyre bëhet nëpërmjet vird[26] të posaçëm të emrave të All-llahut xhel-le shanuhu, dhe si rezultat arrihet në pastrimin e fundmë të shpirtit të njeriut nga të gjitha njollat e kësaj bote dhe kthimin e tij në origjinalitetin parazanafillor.
2) Tarikatet e unit (nefsanijje) janë tarikatet që bazë të sistemit të tyre e kanë unin dhe që kanë zhvilluar një metodologji të caktuar në luftën kundër pasioneve dhe lakmive negative të unit njerëzor. Personi (saliku) i cili e zgjedh këtë rrugë duhet që nëpërmjet shtatë pozitave ta pastroj unin e tij. Këto pozita (sipas besimit të tyre sh. a.) janë:
a) Nefs-i emmare - Është uni që e urdhëron të keqen dhe zemrën e tërheq nga e liga. Saliku në këtë pozitë veten e konsideron si më të ulët në qenësi dhe mundohet që t’i heshtë pëshpërimat e brendshme të epshit të tij.
b) Nefs-i levvame - Është uni që pengohet për gabimet e bëra dhe që e fajëson veten. Herë pas here e urdhëron të keqen, por shpejt pendohet dhe kthehet e bën vepra të mira.
c) Nefs-i mulhime - Është uni që frymëzohet nga një intuitë e brendshme për të keqen si e keqe dhe për të mirën si e mirë. Ai i kahëzon veprat e njeriut në bazë të këtij frymëzimi, e kundërshton shejtanin dhe pasionet epshore të paligjshme.
d) Nefs-i mutmainne - Është uni i shëndritur me dritën e zemrës, i pastruar prej cilësive të liga dhe me etikë të përsosur. Ai është i bindur se do të përgjigjet para Zotit për veprat e bëra. Veprat e mira i bën me dashuri dhe sinqeritet.
e) Nefs-i radije - Është uni që tregon kënaqësi për të gjitha gjendjet në këtë botë. Ai nuk ngren krye në asnjë fatkeqësi të kësaj bote por gjithmonë është i nënshtruar pranë Fuqisë Krijuese.
f) Nefs-i merdijje - Është uni me të cilin është i kënaqur All-llahu xhel-le shanuhu.
g) Nefs-i kamile - Është uni që ka arritur pozitat më të larta shpirtërore. Saliku në këtë pozitë është i përsosur dhe mund të bëhet udhërrefyes për të tjerët.[27]
Tarikatet më të njohura dhe më të përhapura në botën islame janë:
1. Tarikati Kadirijje - Abdul-Kadir Gejlaniu ka vdekur (v. 562h/1166)
2. Tarikati Jesevijje - Hoxha Ahmed Jeseviu ka vdekur (v. 562h/1167)
3. Tarikati Rifaijje - Ahmed er-Rifaiu ka vdekur (v. 578h/1182)
4. Tarikati Medjenije - Ebu Medjen Shuayb bin Huseyin, ka vdekur (v. 590h/1193)
5. Tarikati Kubrevije - Nexhmuddin Kubra, ka vdekur (v. 618h. /1221),
6. Tarikati Suhreverdije - Ebu Hafs Omer Shehabuddin Suhreverdî, ka vdekur (v. 632h/1234)
7. Tarikati Çishtije - Muinuddin Hasan el-Çishtîu, ka vdekur (v. 633h/1236)
8. Tarikati Ekberijje - Muhjuddin ibn Arabiu, ka vdekur (v. 638/1240)
9. Tarikati Shazelije - Ebu'lHasan Shazelîu, ka vdekur (v. 656h/1258)
10. Tarikati Bektashije - Haxhi Bektash Veliu, ka vdekur (v. 669h/1270)
11. Tarikati Mevlevije - Mevlana Xhelaleddin Rumî, ka vdekur (v. 672h/1273)
12. Tarikati Bedevije - Ahmed bin Ali Bedeviu, ka vdekur (v. 675h/1276)
13. Tarikati Desukijje - İbrahim Desukîu, ka vdekur (v. 676h/1277)
14. Tarikati Sadije - Saduddin bin Musa Xhebbavî, ka vdekur (v. 700h/1300)
15. Tarikati Nakshibendije - i themeluar nga Bahauddin Nakshibendî, ka vdekur (v. 791h/1388)
16. Tarikati Halvetije - Omer bin Ekmeluddin Lahixhî, ka vdekur (v. 800h/1397)
17. Tarikati Bajramije - Haxhi Bajram Veli, ka vdekur (v. 833h/1429) [28]
- Teqetë
Teqetë janë vende ku ëshë punuar, analizuar, përjetuar mendimi sufik islam[29] dhe prej nga më vonë i është prezentuar popullatës. Janë institucione të Tesavvufit në të cilat banojnë ose qëndrojnë ithtarët e tarikatit (muridë, muhibë), të cilët nën kontrollin lëndor dhe kuptimor të një shejhu të caktuar përpiqen ta zbukurojnë moralin dhe etikën e tyre në bazë të parimeve sufike.[30]
Më vonë në qendrat dhe vendet periferike të botës islame[31] si dhe të vendeve joislame janë ndërtuar ndërtesa të posaçme. . . të cilat varësisht nga tarikati, forma, madhësia janë emërtaur si zavije, hankah, ribat, mevlevihane, kalenderhane, dergah, pirevi, sofihane, kadirhane, asitane, etj. [32]
Dije – Allahu të mëshiroftë – se shtegu i cili do të garantojë shpërblimin është një, e jo shtigjet e shumta, sepse Allahu ka caktuar sukses vetëm për një grup . Ai tha
“Ky është grupi i Allahut. Vërtet, grupi i Allahut është i suksesshëm.” (Muxhadile, 22)
Dhe Ai ka caktuar fitore vetëm për këtë grup – Ai tha
“Dhe kushdo që e merr për mbrojtës Allahun, të Dërguarin e Tij dhe Besimtarët, atëherë, vërtet, grupi i Allahut është i suksesshëm.” (Ma’ide, 56)
Pa marrë parasysh se sa shumë e hulumtoni Librin e Allahut dhe Sunetin e të Dërguarit të Tij (sallallahu alejhi ue selam), ju s’do të gjeni ndonjë gjë e cila e lejon ndarjen e Umetit në grupe (xhemate), apo ndarjen e tij në parti (ahzab) dhe blloqe, veçse kjo të jetë e dënueshme. Allahu i lartësuar ka thënë,
“Dhe mos u bëni sikur pabesimtarët, ata të cilët u përçanë në fenë e tyre dhe u ndanë në grupe; secili grup duke qenë i kënaqur me atë që kishte.” (Rum, 31-32)
Dhe si mundet Zoti ynë i madhërishëm të afirmojë ndarje për Umetin pasi që Ai e ka mbrojtur atë me Litarin e Tij dhe e ka liruar Pejgamberin e tij nga kjo kur ai (Umeti) u bë i tillë (i ndarë); dhe pasi që Ai e ka kërcënuar këtë (veprim),
“Vërtet, ata të cilët e përçanë Fenë e tyre dhe u ndanë, ti s’ke të bësh asgjë me ta. Vërtet, çështja e tyre i takon Allahut, ata do të informohen për atë që bënin. ” (En’am, 159)
Prej Mu’avije ibn Ebi Sufjan i cili tha, “I Dërguari i Allahut qëndroi mes nesh dhe tha, ‘Vërtet, para jush Njerëzit e Librit u ndanë në shtatëdhjetë e dy grupe, ndërsa kjo Fe do të ndahet në shtatëdhjetë e tri grupe. Shtatëdhjetë e dy prej tyre do të jenë në zjarr dhe një do të jetë në Parajsë, dhe ky është xhemati.”[33] El-Amir es-San’anij – rahimahullah – ka thënë, “Përmendja e numrit në hadith nuk i përshkruan plotësisht ata të cilët janë të shkatërruar, por kjo vetëm shpjegon shtrirjen e gjerë të rrugëve të devijuara dhe degëve të tyre, në krahasim me rrugën e vetme të vërtetë. Kjo është ajo çka dijetarët e Tefsirit (shpjegimit të Kur’anit) kanë përmendur në lidhje me thënien e Allahut,
“Dhe mos pasoni rrugë tjera, meqë ato do t’ju ndajnë juve nga Rruga e Tij.” (En’am, 153)[34]
Shejhul-Islam Ibn Tejmije (v. 728H) – rahimehullah – ka thënë:“Feja e Muslimanëve është ndërtuar mbi pasimin e Librit të Allahut, Sunetit të Pejgamberit të Tij (sallallahu alejhi ue selam) dhe atë në çka Umeti është pajtuar. Pra, këto janë tri usulet (bazat) e pagabueshme. Në çfarëdoqoftë që Umeti s’pajtohet, ateherë ajo i referohet Allahut dhe të Dërguarit të Tij. Kështu, nuk i takon askujt që të vendosë një person për Umetin, dhe të thërret në rrugën e tij dhe të formojë uela’ (dashuri, besnikëri dhe miqësi) dhe ‘eda (armiqësi dhe urrejtje) të bazuar në të, përveç në Pejgamberin (sallallahu alejhi ue selam). Dhe nuk duhet të vendosin ndonjë të folur në bazë të së cilës ata formojnë uela dhe eda përveç të Folurit të Allahut, dhe atë të Dërguarit të Tij, dhe atë në të çka Umeti është pajtuar. Më saktë, kjo është praktikë e njerëzve të risisë (bidatit), të cilët e vendosin një person apo një thënie me të cilën ata shkaktojnë përçarje në Umet, duke formuar uela dhe eda bazuar në atë thënie apo atribuim.” [Mexhmu’ul Fetaua (20/164) të Ibn Tejmijes. ]
Abdullah Ibn Mesudi ka thënë:Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) e tërhoqi një vijë dhe tha:“Kjo është Rruga e Drejtë.” Pastaj ai tërhoqi vija në të djathtë dhe në të majtë, dhe pastaj tha: “Këto janë rrugë tjera. Në secilën prej tyre është një djall që thërret në të. Pastaj, ai tha:“Vërtet kjo është Rruga ime e Drejtë, pra pasoni atë e mos pasoni rrugë tjera që do t’ju ndajnë nga Rruga e tij.” (En’am 153) [Hasen: Transmetuar nga Ahmed (1/435), en-Nesa’i (7/49) dhe të tjerët. Ky hadith është bërë autentik nga Shejh Albani në Dhilalul-Xheneh (nr. 16)]
Ky hadith dëshmon përmes tekstit të tij se shtegu është një. Ibnul Kajjim (v. 751H) ka thënë, “Dhe kjo është sepse shtegu i cili çon te Allahu është një, dhe kjo është ajo për çka Allahu dërgoi të Dërguarit e Tij dhe i shpalli Librat e Tij, dhe asgjë s’mund të çojë te Allahu përveç këtij shtegu. Dhe, edhe sikur njerëzit të vinin nga çdo shteg, dhe ata të hynin nëpër secilën derë, atëherë të gjitha këto shtigje do të pengoheshin dhe të gjitha ato dyer do t’u mbylleshin atyre, përveç këtij shtegu, meqë ky është ai i cili çon te Allahu. ”[ Et-Tefsirul-Kajim (f. 14-15)]
Dhe secili grup prej këtyre tarikateve pretendojnë se janë në të vërtetën, mirëpo duhet ditur se hakku është një, siç e cekëm edhe më lartë dhe rruga për të arritur tek All-llahu azze ve xhel-le duhet të jetë e argumentuar me Kur’an, Sunnet dhe me ixhmanë(koncensusin) e sahabëve dhe ata dijetarë që i pasuan në të mirë. [si Ebu Hanifja, Shafiu, Maliku, Ahmedi e dijetarë të tjerë që pasuan rrugën e sahabëve]
Për të kuptuar më hollësisht vlerën e të kuptuarit të Kur’anit dhe Sunnetit sipas komentimit të sahabëve, do t’u lëmë me disa fjalë nga Imami i madh i këtij shekulli Muhammed Nasirudin el-Albani, material i cili është shkëputur nga kaseta me titull “Da’uetuna”:
(Thotë shejh Albani): Ka thënë Ibnul Kajjum el-Xheuziju:“Dija është çfarë ka thënë All-llahu, çfarë ka thënë i Dërguari i Tij dhe ajo që kanë thënë sahabët...”
Imam Ibnul Kajjum el Xheuziju, ia ka bashkangjitur kështu, Kur’anit e Sunnetit edhe sahabet. A është kjo bashkangjitje që ai i bëri Kur’anit dhe Sunnetit opinion, ixhtihad,[35] apo thjesht një mendim i gabuar. Kjo sepse çdo njeri mund të gabojë?! Përgjigja për këtë është "jo". Ky nuk është një mendim e as ixhtihad i gabuar, por është mbështetur në Librin e All-llahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të All-llahut, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Për sa i përket Kur’anit, mund të përmendim fjalën e Zotit tonë në Librin e Tij të Madhëruedhëm ku thotë:
“E kush i kundërvihet të Dërguarit pasi që i është bërë e qartë e vërteta DHE NDJEK RRUGË TJETËR NGA AJO E BESIMTARËVE, Ne e lëmë në atë që e ka zgjedhur dhe fusim në Xhehennem. Sa përfundim I keq është ai.” (Nisa, 115)
Nuk mjaftohet Zoti ynë në këtë ajet - dhe nëse do ta bënte do të kishte të drejtë - duke thënë: e kush i kundërvihet të dërguarit pasi i është bërë e qartë e vërteta, ne e lëmë në atë që ka zgjedhur…, porse tha për një arsye të madhe që ne tani po nisim ta shpjegojmë dhe qartësojmë. Ai tha:”…dhe ndjek rrugë tjetër nga ajo e besimtarëve…”
Ky ajet ju lutem që të ngulitet në mendjet e dhe zemrat tuaja e të mos harrohet për asnjë çast prej jush, sepse në të ndodhet e vërteta dhe e drejta ashtu siç ju po e shqiptoni. E kështu ju do të mund të shpëtoni nga të devijuarit majtas dhe djathtas dhe nuk do të përziheni qoftë edhe sadopak me idetë e mendimet e ndonjërit prej grupeve të humbura.
…Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, përsëri në përgjigje të pyetjes se cili është grupi i shpëtuar, thotë:”është Ai që ndodhet në rrugën time dhe të sahabëve të mi”. E pra atëherë ”dhe sahabëve të mi” është rruga e besimtarëve. Kur Ibn Kajjimi tha:"dhe (dija është çfarë) thonë sahabet", këtë nuk e nxori nga diku tjetër veçse nga ajeti i sipërpërmendur dhe nga ky hadith. Po kështu edhe nga hadithi i Irbad ibn Sarijes, radiAll-llahu anhu, nga i cili po mjaftohem tani vetëm me atë që përbën pjesën dëshmuese, ku Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, thotë:“Ju e keni detyrim ta pasoni Sunnetin tim dhe Sunnetin e halifëve të drejtë dhe udhëzues që vijnë pas meje”
Atëher, pra, edhe këtu kemi të njëjtën gjë si në hadithin dhe ajetin e mëparshëm. Nuk thotë Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem “Ju e keni detyrim Sunnetin tim” dhe kaq, por ai i shtoi Sunnetit të tij Sunnetin e halifëve të drejtë. Që këtej mund të konkludojmë se feja mbështetet tek Kur’ani, Sunneti dhe rruga e të parëve tanë të mirë [selefit]. Kjo është një diçka mjaft e rëndësishme veqanërisht në këtë kohë, në të cilën po përplasen opinionet, mendimet dhe medhhebet e po shtohen partitë dhe xhematet saqë shumë prej të rinjëve muslimanë jetojnë të pavendosur e nuk dijnë se në cilin xhemat të shkojnë apo cilin grup të ndjekin. Që këtu vjen përgjigjja, në ajetin dhe dy hadithet e përmendura; ndiqni rrugën e besimtarëve. Rrugën e besimtarëve në kohën e sotme? Përgjigja është jo. Bëhet fjalë për rrugën e besimtarëve të kohës së parë, kohës së sahabeve, të parëve tanë të mirë (Selefu Salih). Ata meritojnë të jenë prijësit tanë, të cilët duhet t’i ndjekim dhe askend tjetër në faqe të tokës përveç tyre. E pra thirrja jonë ngrihet në tri shtylla: mbi Kur’anin, Sunnetin dhe pasimin e të parëve tanë të mirë (selefu salih)" (Mbaroi fjala e shejh Muhammed Nasiruddin el-Albanit)
Prandaj, ajo që është e domosdoshme për Muslimanin – individin dhe kolektivin – me qëllim që t’i pregatisim ata për detyrën madhore dhe për të arritur synimin fisnik, është që vërtet të njihet Rruga e Drejtë, njerëzit e saj, akideja (besimi) e tyre dhe menhexhi (metodologjia), po ashtu duke i njohur risitë (në fe) dhe të këqijat të cilat shkaktojnë ndarjen nga kjo rrugë.
Urtësia e njohjes të së keqes është marrë nga hadithi i Hudhejfe Ibnul-Jemanit (radiallahu anhu) kur ai tha:“Njerëzit e pyetnin të Dërguarin e Allahut (sallallahu alejhi ue selam) për të mirën, ndërsa unë e pyesja për të keqen nga frika se do të më kaploj ajo…” [Pjesë e një hadithi të gjatë të transmetuar nga el-Buhari (6/615) dhe Muslim (12/235). ]
Ebu Alije (v. 90H) – rahimehullah - ka thënë:“Mësoni Islamin. Pastaj kur ta keni mësuar Islamin, mos u largoni prej tij në të majtë apo në të djathtë. Por, qëndroni në Rrugën e Drejtë dhe në Sunetin e Pejgamberit tuaj (sallallahu alejhi ue selam) dhe atë në çka kanë qenë Shoqëruesit (Sahabët)…dhe ruajuni nga këto risi sepse ato shkaktojnë urrejtje në mes jush. Pra, mbahuni për gjendjen autentike të çështjeve të tyre, e cila ishte para se të përçaheshin ata.”
Asim ka thënë: Ia përcolla këtë el-Hasan el-Basrit, dhe ai tha:“Ai të ka dhënë këshillë të sinqertë dhe të ka thënë të vërtetën.” [Transmetuar nga Ibn Bata në el-Ibane (nr. 136)]
Është e njohur se kjo gjendje autentike e çështjeve, si burim të ëmbël të vetin e ka pasur Kur’anin dhe Sunetin, të ndërtuar në të kuptuarit e Selefus-Salihit (paraardhësve të devotshëm) – Sahabëve, tabi’inëve, dhe atyre që i pasuan ata – për të cilët Pejgamberi (sallallahu alejhi ue selam) ka thënë:“Më të mirët nga njerëzimi janë gjenerata ime, pastaj ata që i pasojnë ata, pastaj ata që i pasojnë ata. ”[36]
Ky parim – obligimi i të mbajturit për Kur’anin dhe Sunetin autentik në metodologjinë e Selefus-Salihit – është parim-gurthemel i Ehlus-Sunet uel-Xhemat.
Imam Ebu Hanife (v. 105) rahimehullah, ka thënë:“Përmbajuni transmetimeve të rrugës së Selefit dhe ruajuni nga çështjet e shpikura, sepse e tëra ajo është risi (në fe).” [Transmetuar nga es-Sujuti në Seunul Mentek uel-Kelam (f. 32). ]
Imam el-Auzai (v. 157) – rahimehullah – ka thënë:“Kufizoje veten me durim në Sunet dhe ndalu aty ku njerëzit janë ndalur [të parët tanë të mire, selefi], thuaje atë që thonin ata dhe shmangu nga ajo prej së cilës shmangeshin ata. Merreni rrugën e Selefus-Salihit tuaj, se vërtet, ajo që ishte e mjaftueshme për ta është e mjaftueshme edhe për ju. ” [37]
Në një vend tjetër Imam el-Auzaiu, rahimehullah, thotë:“Mbahuni fort për transmetimin e Selefit, edhe nëse ju braktisin njerëzit. Dhe ruajuni nga mendimet/opinionet e njerëzve, pa marrë parasysh se sa e zbukurojnë atë me të folurit e tyre.” [Transmetuar nga el-Hatib në Sheref As-habul Hadith (f. 25) me isnad Sahi.]

[ramazan_it]

Fytyra e vërtetë e Sufive
Fjala "Sufizëm" rrjedh nga fjala greke "Sofia", që do të thotë urtësi, mençuri. Gjithashtu thuhet që kjo është një fjalë që i referohet veshjes së rrobave të leshta dhe kjo thënie është më e sigurta, meqë veshja e rrobave të leshta ka qenë shenjë e Zuhdit (indiferencës/largimit/distancimit nga jeta e kësaj bote).
Shejhul Islam Ibn Tejmije, Allahu pastë mëshirë ndaj tij, tha në Mexhmu-ul-Fetaua:"Përsa i përket termit Sufije [Sufizëm], kjo s'ka qenë e njohur gjatë tre gjeneratave të para të Islamit. Dhe, të folurit rreth kësaj u bë e njohur vetëm pas tre gjeneratave të para. Është thënë se kjo është bërë me qëllim të gjasimit me ‘Isain alejhis-selam, të birin e Merjemes. Shejhul-Islam Ibn Tejmije rahimehullah, përmend në el-Fetava (11/7) nga Muhammed ibn Sirinë (një tabi’in i famshëm që vdiq në vitin 110H) se i ka arritur atij (lajmi) se njerëz të caktuar kishin marrë rroba të leshta për të veshur, me qëllim që të gjasojnë me Isain, të birin e Merjemes, andaj ai tha:"Ka njerëz që kanë zgjedhur dhe preferuar veshjen e rrobave të leshta, duke pretenduar se dëshirojnë të gjasojnë me Mesihun, të birin e Merjemes. Por rruga e Pejgamberit tonë është më e dashur për ne, e Pejgamberi alejhis-selam ka veshur (rroba) prej pambuku dhe rroba të tjera. "
Thuhet se ky është një atribuim ndaj Ehlus-Suffeh[38], por kjo është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Sufij. Po ashtu është thënë se kjo është atribuim ndaj Saff [radhës] e cila është me e shquara para Allahut, por edhe kjo është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Saffij. Po ashtu është thënë se kjo është atribuim ndaj sefweh [më të mirës] nga krijimi i Allahut. Por, edhe kjo po ashtu është gabim, meqë po të ishte kështu, ata do ta quanin veten Safwij. Është thënë poashtu se kjo është atribuim ndaj Sufeh bin Bishr bin Udd bin Tabikheh, një fis Arab që gjindej pranë Mekes në të kaluarën, të cilit ia atribuonin veten asketët. Ndonëse atribuimi i Sufi-t është në pajtim me emrin e këtij personi [Sufeh] nga pikëpamja gramatikore, ky poashtu është opinion i pasaktë, meqë këta njerëz nuk kanë qenë të njohur mirë për shumicën e asketëve dhe për shkak se po t'iu atribuoheshin asketikët atyre, do të kishte qenë e mundshme që ata t'ia atribuonin veten atyre gjatë epokës së Sahabëve, Tabi'inëve dhe Atba' et-Tabi'inëve [por nuk e kanë bërë këtë].
Poashtu është thënë që ky është opinioni më i mirënjohur: se Sufi është një atribuim ndaj suf [leshit, rrobës së leshtë]. Kjo meqë hera e parë kur Sufitë u shfaqën ishte në Basra [Irak].
Thotë shejhul Islam Ibn Tejmije në librin e tij ”El furkan bejne eulijai er-Rahman ue eulijai esh-shejtan”:"Më pas u vu në përdorim edhe emri “fakir” (i varfër) për njerëzit e tarikateve. Prandaj filloi të diskutohet se, cili është më i mirë, termi ”sufi” apo “fakir”. Akoma vazhdohet të diskutohet se kush është më i mirë, i varfëri durues apo i pasuri falemnderues.
Diskutimi më i hershëm për këtë çështje është ai midis Xhunejdit dhe Ebul Abbas bin Atait. Madje edhe nga imam Ahmedi përcillen dy mendime për këtë çështje. Megjithatë, e vërteta është ajo që ka thënë All-llahu i Madhëruar:“O ju njerëz, vërtet Ne ju krijuam juve prej një mashkulli dhe një femre, ju bëmë popuj e fise që të njiheni ndërmjet vete, e s'ka dyshim se te All-llahu më i ndershmi ndër ju është ai që më tepër është ruajtur (këqijat)” (Huxhurat, 13)" (Mbaroi fjala e Ibn Tejmijes).
Ebush-Shejh el-Esbehani transmetoi me një zinxhir transmetimi të lidhur me Muhamed ibn Sirinin, se i ka mbërri atij që një grup njerëzish parapëlqenin të vishnin rrobe të leshta, kështu që ai tha:'Janë disa njerëz që parapëlqejnë të veshin rrobe të leshta duke pohuar se i gjasojnë Mesisë, të birit të Merjemes. Mirëpo, udhëzimi i pejgamberit tonë [salallahu alejhi ue selam] është më i dashur për ne, dhe ai [salallahu alejhi ue selam] mbartte rroba të pambukut dhe të tjera lloje të rrobes'. Apo është shprehur ngjashëm me këtë".
Pas kësaj, Ibn Tejmije tha:"Këta njerëz ia atribuojnë veten rrobeve të jashtme, e cila në këtë rast është rrobë e leshtë [suf]. Kështu që mund të thuhet për ndonjërin nga ata se është një Sufi. Mirëpo, metodologjia e tyrë s'është e kufizuar vetëm në mbartjen e rrobës së leshtë, e as që e bëjnë të detyrueshme këtë për ndonjë. Ata i atribuohen kësaj për shkak të qenit të kësaj gjendje e jashtme". Pastaj ai tha:"Pra, kjo është origjina e Sufizmit. Pas kësaj, Sufizmi u degëzua dhe u shumëfishua.[39]
Dr. Sabir et-Tu'eimeh tha në librin e tij "Sufizmi – Besimet dhe Metodologjitë e tij": "Me sa duket Sufizmi u shfaq nga ndikimi i monasticizmit të Krishterë, në të cilin murgjit mbartnin rrobe të leshta dhe jetonin në manastiret e tyre. Kishte shumë nga ata që praktikonin këtë gjithandej vendeve të cilat Islami i çliroi me anë të Teuhidit. . . "[40]
Shejh Ebu Zehra rahimehullah ka thënë lidhur me arsyen e shfaqjes së Sufizmit dhe burimet prej nga të cilat ai mori hov:
1. Burimi i parë: Disa nga adhuruesit në mesin e muslimanëve e kthyen tërë vëmendjen e tyre nga largimi nga kjo botë dhe abstenimin e veteve te tyre me qëllim të adhurimit. Kjo së pari filloi gjatë kohës së Pejgamberit alejhis-selam, kur disa sahabë vendosën të kalonin natën duke u përpjekur (munduar) me namaz dhe duke e lënë gjumin (duke qëndruar pa fjetur). Të tjerë vendosën të agjëronin çdo ditë pa pushim. Të tjerë vendosën t’i ndërprenin marrëdhëniet martesore (seksuale) me gratë. Kur Pejgamberi u njoftua për këtë tha:"Çka është me disa njerëz që thotë kështu e kështu. Unë agjëroj dhe ndalem (pushoj) së agjëruari, falem dhe flej, dhe martohem me gra. Kështu që kushdo që ia kthen shpinën Sunneti tim, ai nuk është prej meje. ” (Transmetuar nga el-Buhari dhe Muslim)
Për më tepër, risia e të jetuarit si murgjër (murgëria) është e ndaluar në Kur’an. Aty thuhet:". . . Murgëria të cilën ata e shpikën për vete. . . " (el-Hadid: 27)
2. Çështja e dytë e cila i tërhoqi shpirtërat e njerëzve ishte diçka që u shfaq në mesin e muslimanëve në formë të dy ideologjive. Njëra nga to ishte filozofike, ndërsa tjetra ishte nga fetë e mëparshme. Sa për të parën, atëherë ishte pamja e shkollës iluministe të filozofëve, e cila konsideronte se njohuria dhe të qenët i informuar shkaktohen në shpirt me anë të ushtrimeve shpirtërore dhe pastërtisë së shpirtit. Sa i takon ideologjisë së dytë, atëherë ishte besimi se Perëndia jeton në shpirtërat e njerëzve, apo se Perëndia është personifikuar (mishëruar) në njeriun. Kjo ide filloi të gjejë vend në mes të atyre sekteve që rrejshëm ia atribuonin vetes Islamin në kohërat e hershme, kur muslimanët u përzinë me të krishterët. Kjo ide u shfaq në mesin e Sabianëve dhe disa nga Kejsamijebëve, pastaj Keramitat, Batinitë, pastaj në trajtën e saj përfundimtare u shfaq në mesin e disa Sufive. . .
Është edhe një burim tjetër nga i cili ai (Sufizmi) mori dhe i cili shkakton shfaqjen e tendencave të Sufive, që është ideja se tekstet e Librit dhe Sunnetit kanë një kuptim të jashtëm, të dukshëm, dhe një kuptim të brendshëm, të fshehtë. . . duket qartë se ata e morën këtë ide nga Batinitë. [41]
Sufitë i tejkalojnë kufijtë në nderimin e shejhëve të tyre, deri në pikën ku mendojnë që çdo gjë që rrjedh prej shejhëve të tyre është e vërtetë dhe e saktë, bile edhe se ajo është shenjë e shkëlqesisë dhe mrekullisë. Ata i shënojnë "mrekullitë" e shejhëve të tyre në librat e tyre dhe ato janë të llojeve të ndryshme, që arrijnë shkallën e pretendimit se u japin jetë (i ngjallin) të vdekurve; të tjerat janë aq të pakuptimta, saqë nuk ia vlen t’i përmendim.
Ja disa prej”mrekullive”të sufive: Një Sufi pohon se nëse e sheh shejhun e tij është më e dobishme sesa ta shohësh All-llahun. Ebu Turab i ka thënë një shoku të tij një ditë: "Po ta kishit takuar Ebu Jezid el-Bustamin!" Ai (shoku) i tha: "Nuk brengosem për këtë meqë e kam takuar All-llahun dhe kjo më ka mjaftuar dhe nuk më nevojitet Ebu Jezidi. " Ebu Turabi i tha: "Mjerë ti, krenohesh për shkak të All-llahut, të Plotëfuqishmit dhe të Madhërishmit! Po ta takonit Ebu Jezidin vetëm një herë, do të ishte më mirë se ta takonit All-llahun shtatëdhjetë herë. " [E shkurtuar nga Ihja Ulumid-Din të el-Gazalit (4/356)]. El-Gazali shtoi: "Shpalljet e këtilla nuk duhet të mohohen nga besimtari. "
Madje edhe vjedhja konsiderohet si dhuratë e mrekullueshme te Sufitë. . . dëgjoni se çfarë thotë ed-Dibag, i cili ishte njëri nga shtyllat kryesore në mesin e Sufive: "Një vali, që është personi që ka kontroll mbi çëshjet, mund ta zgjasë dorën në xhepin e kujtdo që ai dëshiron dhe të marrë nga ai dirhemë aq sa të dojë (monedhë Arabe), ndërsa pronari të mos dijë asgjë. "
O vëllezër, këto rrëfime na tregojnë se udhëheqësit e Sufive nuk kënaqen me bërjen të ligjshme të asaj që All-llahu e ka ndaluar, në lidhje me vjedhjen, keqdashjen (ligësinë) dhe krahasimin, dhe veç kësaj ata deklarojnë se këto gjëra janë ngjarje të jashtëzakonshme (mrekulli) dhe shenjë se një person është nga Evlijatë. Kjo është në kontradiktë dhe në konflikt të qartë me mësimet e Islamit dhe është mosbesim në tekstin e Kur’anit Bujar dhe Sunnetit të pastër, e dijetarët islamë janë pajtuar që kushdo që shpall të ligjshme (të lejueshme) diçka që është detyrimisht e njohur se është e ndaluar në Islam, atëherë ai është pabesimtar. . . atëherë si është e mundur që një njeri që e mbron mendimin se kryerja e mëkateve të mëdha është shenjë se personi është nga evlijatë dhe mrekulli?
Ja se si e përshkruajnë tesavvufin/sufizmin vetë sufistët:
“Tesavvufi është tërheqja e individit nga ana e Zotit dhe qëndrimi me më të Madhin. . . është ndërprerja e marrëdhënies me çdo gjë, përveq në Zotin, dhe të qënit vetëm me Të”[42];”. . . është largim prej të gjitha kënaqësive dhe pasioneve të epshit (egos)”[44]. ”. . . ngritje në ekzistencën e lartë”[43]; ”përqafimi i të vërtetës dhe humbje e shpresës nga gjërat që janë në duar të krijesave”[45];”. . . është etikë”[46];”. . . është përkulje pranë derës së të Dashurit. . . ”[47];”. . . është përkulje para All-llahut”[48];”. . . është largim nga gjërat e kota”[49] etj. ”
Tesavvuf d. t. th. ndjekje e pandërprerë e ibadetit, kahëzim nga Zoti, largim nga stolitë e rrejshme të botës, largim nga dëfrimet, pasuria dhe pozita pas të cilave vrapon turma, izolim prej popullatës me qëllim ibadeti”[50]

Kthehu lart

- Tevessuli
Et-Tevessul (Afrimi):Është orvatja që t’i afrohesh dikujt dhe të arrish tek ai me ndërmjetësim. Et-Tevessul-i është afërsia, All-llahu subhanehu ve teala thotë:
“. . . kini frikë All-llahun dhe kërkoni (vesile) afrim tek Ai” (el-Maide:35) d. m. th. kërkoni afrim tek Ai me bindjen ndaj Tij dhe me pasimin e kënaqësive të tij.
Afrimi (et-Tevessul) ndahet në dy lloje:
Lloji i parë:
Afrimi i lejuar i cili është disa lloje:
1) Afrimi tek All-llahu, subhanehu ve teala, me emrat dhe cilësit e Tij, ashtu sikurse urdhëroi Ai:
“All-llahu ka emrat më të mirë, andaj Atë thirreni me ata e hiquni nga ata që bëjnë shtrembërime me emrat e Tij. Ata kanë për t'u shpërblyer (me dënim) për veprimet e tyre.” (el-A’raf:180)
2) Afrimi tek All-llahu, subhanehu ve teala, me besimin dhe veprat e mira të cilat i ka bërë ai që kërkon ndërmjetësim, sikurse thotë All-llahu, subhanehu ve teala, për ata që besuan:
“Zoti ynë, ne dëgjuam një thirrës që ftonte për besim (e që thoshte): Të besoni Zotin tuaj! E ne besuam! Zoti ynë, na i falë mëkatet tona, na i mbulo të metat dhe pas vdekjes na bashko me të mirët!” (Ali-Imran:193)
Dhe, sikurse thuhet në hadithin e atyre tri personave të cilët u mbyllën në një shpellë e nuk patën mundësi të dalin derisa nuk filluan të kërkojnë afrim tek All-llahu, subhanehu ve teala, me veprat e mira të tyre. [51]
Kështu që All-llahu subhanehu ve teala, ua hapi shpellën dhe dolën nga ajo.
3) Afrimi tek All-llahu, subhanehu ve teala, me Tevhidin (Njëshmërinë) e Tij, sikurse ishte rasti me Junusin alejhi selam :
“(Përkujto) Edhe atë të peshkut (Junusin) kur doli i hidhëruar (prej popullit) dhe mendoi se nuk do t'i vijë më puna ngushtë, po në errësira ai tha se: "Nuk ka të adhuruar me të drejtë pos Teje. Ti je i pastër, nuk ke të meta. . . " (el-Enbija:87)
4) Afrimi te All-llahu, subhanehu ve teala, me paraqitjen e dobësisë, nevojës dhe varfërisë ndaj Tij, sikurse tha Ejubi alejhi selam:
“Mua vërtetë, më ka goditur dëmi, kurse Ti je Mëshiruesi më i madh” (el-Enbija:83)
5) Afrimi te All-llahu, subhanehu ve teala, me lutjen e robërve të mirë e të devotshëm, sikurse bënin sahabet kur mbretëronte thatësia, ata kërkonin nga Muhammedi, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, të lutet për ta, kurse pas vdekjes së tij, kërkonin një gjë të tillë nga xhaxhai i tij Abbasi radiAll-llahu anhu, i cili lutej për ta. [52]
6) Afrimi te All-llahu, subhanehu ve teala, duke i pranuar gabimin, sikurse ishte rasti me Musain alejhis selam“Ai tha:
"Zoti im, unë e ngarkova veten e Ti më fal mua!" (El-Kasas:16)
Lloji i dytë:
Afrimi jo ligjor (i ndaluar):
Ky është afrimi te All-llahu, subhanehu ve teala, duke kërkuar lutje dhe ndërmjetësim nga te vdekurit, afrimi me pozitën e lartë të Muhammedit, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, dhe ndërmjetësimi me qenësinë e krijesave ose hakkun e tyre. Me poshtë do të sqarojmë këtë:
1. Kërkimi i lutjes nga të vdekurit nuk lejohet:
I vdekuri nuk ka mundësi të bëjë lutje sikurse kishte mundësi kur ishte në jetë. Kërkimi i ndrërmjetësimit nga të vdekurit nuk lejohet, sepse Omer Ibnul-Hattabi, Muavijetu Ibnu Ebi Sufjani, sahabet e tjerë dhe tabi’inët (pasaardhësit e sahabeve, radijallahu anhum), kur kishte thatësi, kërkonin lutjen për shi dhe afrimin te All-llahu, subhanehu ve teala, me ata që ishin gjallë, sikurse ishte Abbasi dhe Zejd Ibnul-Esvedi, e nuk kërkonin afrim, ndërmjetësim dhe lutje për shi nga Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, as te varri i tij as te varri i dikujt tjetër. Ata anuan kah zëvendësimi tij me Abbasin dhe Zejdin. Me një rast Omeri radijall-llahu anhu u lut: “O Zoti ynë! Ne afroheshim te Ti me profetin tonë e na lëshoje shiun, kurse tani afrohemi te Ti me xhaxhain e profetit tonë të lutemi na lësho shi”. Omeri radiAll-llahu anhu e zëvendësoi Abbasin me Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, meqë me të nuk mund të afroheshin në mënyrë ligjore sikurse e bënin kur ai ishte në jetë.
Ata kishin mundësi që të vijnë te varri i tij dhe të kërkojnë afrim me të (d. m. th. sikur të ishte e lejuar). Pra, mos veprimi i një gjëje të tillë nga ata, është argument se afrimi me të vdekurit, pa marrë parasysh me lutjen apo ndërmjetësimin e tyre, është i ndaluar. Nëse kërkimi i lutjes dhe i ndërmjetësimit nga Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, të ishte ashtu sikur ishte ai në jetë, dhe kur kaloi në jetën tjetër, shokët e tij nuk do të kërkonin një gjë të tillë nga ata që janë nën te me pozitë.
2. Afrimi me pozitën(mekamin) e Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, apo të dikujt tjetër nuk është i lejuar:
Ata të cilët lejojnë këtë afrim, marrin për argument këtë hadith:”Kur ta lutni All-llahun, luteni me pozitën time, sepse pozita ime tek All-llahu është e madhe”. Ky hadith është i shpifur dhe nuk gjindet në asnjë libër autentik të dijetarëve të hadithit, e as që gjindet në librat autentike të muslimanëve. E meqë në këtë çështje nuk ka argument të qartë, një gjë e tillë edhe nuk lejohet, sepse adhurimet (ibadetet)nuk vërtetohen përveçse me argumente të qarta.
3. Afrimi me qenien e krijesave nuk lejohet:
Nëse lutja ndaj dikujt është betim, ai është betim kundër All-llahut, subhanehu ve teala. Nëse betimi, me qenien e ndonjë krijese, bëhet kundër ndonjë krijese tjetër, është shirk dhe nuk lejohet, sikurse thuhet në hadith, e si mund të bëhet betimi me krijesën kundër Krijuesit të madhëruar.
Kurse, nëse lutja me qenien e ndonjë krijese nuk është betim, por vetëm shkak, duke ditur se All-llahu, subhanehu ve teala, nuk e bëri lutjen me ndonjë krijesë shkak të përgjigjes dhe nuk ua bëri këtë ligj robëve të Tij.
4. Afrimi me hakkun (të drejtën) e krijesave nuk lejohet për dy arsye:
Arsyeja e parë: Hakku i askujt nuk është obligim për All-llahun, subhanehu ve teala, por Ai është i cili bën mirësi me një gjë të tillë ndaj krijesave të Tij, sikurse thotë:
“Për Ne është hakk që besimtarët t’i bëjmë triumfues” (er-Rrum:47).
Pra kur bindësi ndaj All-llahut subhanehu ve teala, meriton shpërblimin, ajo është mirësi dhe begati nga Ai, e nuk është meritë të cilën e meriton një krijesë ndaj krijesës tjetër (apo një njeri ndaj tjetrit).
Arsyeja e dytë: Hakkun të cilin All-llahu subhanehu ve teala, ia dha ndonjë robi të Tij është hakk i veçant për te dhe të tjerët nuk kanë dorë në te, e nëse me të kërkon afrim ai që nuk e meriton atë, me këtë rast ai kërkon afrim me një çështje të huaj që nuk ka kurrfarë lidhje me të, kështu që nuk i bën kurrfarë dobie.
Kurse hadithi:”Të lutem All-llah me hakkun e atyre që luten (Eseluke bihakkis-sailin)”, nuk është hadith i vërtetuar, sepse në senedin (zinxhirin) transmetues të tij gjindet Atijjetul Afvi, i cili është transmetues i dobët sipas pajtimit të të gjithë muhaddithinëve(dijetarëve të hadithit). E nëse hadithi është i tillë nuk mund të mirret argument për kësi çështje me rëndësi të akides(besimit).
Pastaj në te nuk ka afrim me hakkun e ndonjë personi të veçantë, por vetëm me hakkun e atyre që luten në përgjithësi, kurse hakku i atyre që luten është përgjigja nga All-llahu, sikurse u premtoi All-llahu subhanehu ve teala atyre një gjë të tillë.
Ky është hakk për ta që All-llahu subhanehu ve teala, ia bëri obligim Vetës, e nuk ja bëri atë Atij askush obligim. Atëher, ky afrim tek Ai me premtimin e Tij të sinqert e nuk është me hakkun e krijesave. [53]
Është pyetur shejh Abdulaziz Ibn Bazi rahimehullah: A lejohet ndërmjetësimi (afrimi) tek All-llahu xhel-leshanuhu nëpërmjet ndonjë personi apo meritave të tij, dhe a lejohet tubimi dhe shoqërimi me njerëzit e këqinjë-fasikët?
Përgjigje: Ky lloj i ndërmjetësimit është nga bid’atet (risitë) në fe dhe nuk është i lejuar në bazë të ligjeve Islame sipas shumicës së dijetarëve Islam, por është i lejuar ndërmjetësimi (afrimi) tek All-llahu subhanehu ve teala nëpërmjet emrave dhe cilësive të Tija të larta, njësimit të Tij, dashurisë dhe besimit ndaj Tij, si dhe me anë të veprave të mira, sikur edhe thotë All-llahu i Lartëmadhëruar:
“All-llahu ka emrat më të mirë, andaj Atë thirreni me ata” (el-A’raf:180).
E nuk thotë All-llahu subhanehu ve teala thirreni nëpërmjet të Muhammedit alejhi selam apo të pejgamberëve, njerëzve të mirë, apo me anë të meritës së shtëpisë së shenjët Kabes dhe të ngjajshme, mirëpo thotë: “All-llahu ka emrat më të mirë, andaj Atë thirreni me ata” që d. m. th. me anë të emrave dhe cilësive të Tij, pastaj mundemi t’i lutemi nëpërmjmet Teuhidit-njësimit të Tij sikur edhe që ka ardhur në shumë hadithe, prej tyre ky hadith:“O Zot, unë kërkoj nga ti duke dëshmuar se me të vërtetë Ti je All-llahu dhe s’ka të adhuruar tjetër me të drejtë përveq Teje i Vetëm dhe i panevojshëm për askend, i cili nuk ka lind e as nuk është i lindur dhe Atij askush nuk i është i barabartë” (Transmeton: Tirmidhiu, Nesaiu, Ibn Maxhe, dhe e ka bërë të vërtetë Ibn Hibbani)
Për këtë çështje kemi edhe ndodhinë e banorëve të shpellës të cilët posa u futën në shpellë një natë kur binte shi , një gur i madh u shemb dhe ua mbylli hyrjen e shpellës dhe nuk mundeshin të dalin, dhe i thanë njëri tjetrit:”Nuk na shpëton nga kjo tjetër pos që të ndërmjetësojmë tek All-llahu me veprat tona të sinqerta”dhe ndërmjetësuan tek All-llahu subhanehu ve teala, njëri ndërmjetësoi tek All-llahu në bazë të respektimit të prindërve, tjetri me largimin e tij nga prostitucioni, e i treti me zbatimin e premtimit(emanetit) dhe e largoi All-llahu subanehu ve teala nga ata këtë fatkeqësi. Nga kjo që u tha u kuptua se nëse robi ndërmjetëson tek All-llahu subhanehu ve teala nëpërmjet emrave dhe cilësive të tija me njësin(teuhidine Zotit), me besimin dhe dashurin ndaj Tij, ose me besimin dhe dashurinë ndaj Pejgamberit alejhi selam me kryerjen e obligimeve të cilat na i ka caktuar All-llahu subhanehu ve teala dhe me largimin nga ajo të cilën e ka ndaluar Ai, ky është ndërmjetësimi lejuar, dhe vepruesi i kësaj e meriton t’i përgjigjet. . . (mbaroi fjala e shejhut)[54]

Kthehu lart

- Rabëta-lloj ibadeti të cilën tarikatet sufiste e praktikojnë
Rabëta është një prej llojeve të ibadetit më parësor tek tarikati Nakshibendi dhe Sulejmanxhi. Rabëta i ka rrënjët e veta nga gjuha arabe “rabt”, që do të thotë bashkim, ngjitje apo lidhje. [55]

Kthehu lart

- Shpjegimi i Rabëtas
Muridi[56]e përkujton shejhun e vet dhe lidhet [bën rabëta] në mënyrë shpirtërore me shejhun dhe me këtë ibadet sipas tyre bëhet afrimi i zemrës tek All-llahu dhe i Dërguari i Tij sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem nëpërmjet shejhut. Këtu shejhu e luan rolin e ndërmjetësimit apo si urë lidhëse ndërmjet muridit dhe All-llahut.
Disa e bëjmë me fotografi e disa të tjerë e përkujtojnë shejhun e tyre pa fotografi, dhe më këtë ata pretendojnë se i afrohen All-llahut, pasi që sipas tyre, shejhët e tyre e kanë arritur gradën e lartë tek All-llahu që të ndërmjetësojnë për pasuesit e tyre, duke mos qenë prezentë, madje edhe pse shejhu i tyre ka vdekur para shumë vjetësh.

Kthehu lart

- Kushtet dhe zbatimi i Rabëtas
Kushtet e rabëtas janë dhjetë:
1. Kërkim leje nga Murshidi [shejhu i tyre] për t’u bërë pjesëtar i tyre
2. Duhet të jetë me abdes
3. Dera të jetë e mbyllur
4. Ambienti të jetë i errët-d. m. th. dritat duhet fikur.
5. Teverrukin [ulja . . . ] në anën e kundërt. Kjo lloj ndeje e ka origjinën nga Budizmi (Joga, lloj rituali tek budistët), nga Rahip Patanzhali në librin e tij “Sutrallar”.
6. Mbyllja e syve-është marrë nga Joga e Budizmit. Qëllimi i kësaj është ndjenja dhe parafytyrimi sa më i mirë i shejhut në kujtesën e tij.
7. Marrja nën kontroll e frymëmarjes - ky rregull poashtu është marrë nga Joga, qëllimi i kësaj është koncentrimi gjatë bërjes së Rabëtas.
8. Moslëvizja - poashtu ky rregull është nga Joga që të ketë lehtësi gjatë koncentrimit.
9. Parafytyrimin e fytyrës së Murshidit (shejhut) në kujtesën e vet.
10. Kërkimi i ndihmës nga shejhu në mënyrë shpirtërore[57]


Kthehu lart

Kapitulli i Dytë
- Tarikati Nakshibendi[58]
Prijësi më i madh i këtij tarikati është Muhammed Behauddin Shah Nakshibend. Ky tarikat e mori emrin në bazë të këtij shejhu. Ka lindur në fshatin Buhare në vitin 717 h. dhe ka vdekur në vitin 791. h. Drejtimi i tyre e ka mbajtur emrin edhe el-Halidije sipas shejhut Halid el-Nakshibend, i njohur si el-Tajjar Dhul-Xhenahajn.
Ai ka ndikuar në përhapjen e tarikatit Nakshibendi në vendet e Shamit, pasi që e mori nga shejh Abdullah ed-Dehleviu, kur tarikati ishte i përqendruar vetëm në regjionin Buhare. [59] Abdullah Dehleviu këtë drejtim(tarikat) e ka marrë nga Emir Kellalla, ai nga el-Havvaxheh Muhammed el-Simasija, ai nga Ali el-Ramitinija, pastaj ai nga Mahmud el-Negavija, ky nga el-Havaxheh Muhammed Arifa el-Dejukerija dhe ky nga el-Havaxheh Abdulhalik el-Gazhdevanija. [60] Gjithashtu një prej mendimeve të tyre është se emërtimin Nakshibend e ka marrë (kinse, sh. a), Resulullahu sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem e ka vendosur shuplakën e tij fisnike “në drejtim të zemrës” të shejh Muhammed Behauddin el-Uvejsi Nakshibendi, e që pas kësaj iu është vizatuar/përshkruar në zemrën e tij (shuplaka e të Dërguarit). !!! [61]

Kthehu lart

- Përfaqësuesit bashkohorë të tarikatit Nakshibendi në Turqi
1. Palulu Şeyh Sait
2. Abdülhakim Arvasi
3. Erbilli Şeyh Esat
4. Kufralı Şeyh Abdülbaki
5. Hazinzade Şeyh Abdullah
6. Hazinzade Şeyh Şerefuddin
7. Hazinzade Şeyh Zuynulabidin
8. Aynkâflı Şeyh Fethullah
9. Kasım Kufralı (Küfrevi)
10. Süleyman Hilmi Tunahan (Pasuesit e këtij shejhu quhen Sulejmanxhitë)[62]
11. Seydazade Şeyh Masum
12. Seydazade Şeyh Maşuk
13. Mehmet Zahit Kotku
14. Mahmud Esad Coşan
15. Darendeli Osman Hulusi
16. Ahıskalı Ali Haydar
17. Şeyh Süleyman El-Khalidî
18. Şeyh Seyda Said El-Cezeri
19. İsmail Hakkı Ehramcıoğlu
20. Kasım Zeylan
21. Abdulkerim Zeylan
22. Kasrikli Molla Abdülhakim
23. Kasrikli Raşit Erol
24. Muhammet Musa Kâzım el-Haşimi (Hazinoğlu)
25. Mahmut Ustaosmanoğlu
26. Cübbeli Ahmet
27. Kıbrıslı Nazım
28. Ramazan Dinç
29. Musa Topbaş
30. Yaşar Yılmaz
31. Ömer Öngüt[63]
Shpeshherë ka ndodhur mosmarveshje ndërmjet tyre dhe si pasojë e kësaj mosmarveshje, ndodhte përçarje e madhe ndërmjet tyre, derisa luftonin ndërmjet veti, dhe secili prej tyre u ndanin dhe formonin xhematin e vet.

[ramazan_it]

- Doktrina persiane
Karakteristikat themelore dhe kryesore të tarikatit Nakshibendi janë burimet Persiane. Si argument në këtë që e përmendëm se ky tarikat e ka origjinën nga burimet Persiane, janë termet që janë aktuale dhe që i përdorin tarikati Nakshibendi:
Hush derdem: Ruajtja e shpirtit nga pakujdesia
Nedhar Bekadem: Shikimi në shputat e këmbës gjatë ecjes.
Seferdervatan: Udhëtimi nga krijesat tek Krijuesi.
Halve dare enxhumen: Vendi ku robi vetmohet për ibadet.
Baz gesht:O Zot, ti je qëllimi im, dhe kërkoj kënaqësin tënde.
Jaddasht: prezenca e zemrës me Zotin.
Nigahdasht: Ruajtja e zemrës nga mohimi ose pohimin gjatë dhikrit. [64]

Kthehu lart

- Bazat e tarikatit Nakshibendi
Shumica nga bazat e tarikatit Nakshibendi në esencë janë të njejtë nga grupet tjera sufiste, si p. sh. bidatet, shirkijatet, panteizmi (vahdetul vuxhud), hikaje (tregime) dhe rrëfime të cilët flasin për shejhët e tyre, specifikat e tyre, udhëheqjen absolute përreth dhe fantazmat natyrore-janë prej krakteristikave kryesore të nakshibendive, qëndrimet e tyre nuk mbështeten në Kur’an, e as në Sunnet, pamarparasysh se ata pretendojnë se i përkasin drejtimit të ehli Sunnetit duke pohuar se nuk largohen nga sunneti qoftë edhe një hap. !?[65]

Kthehu lart

- Çfarë qëndrimi kanë në lidhje me personin i cili i kundërshton drejtimin e tyre?
Personi i cili thotë se drejtimet sufiste nuk janë të mbështetur në Kur’an ose në Sunnet, sipas nakshibendive, individët e tillë gjykohen si pabesimtar, duke thënë:”Mos u trego rastësisht i vrazhdë duke thënë: Tarikatet sufiste nuk i kanë bazat e tyre në Kur’an dhe në Sunnet, sepse një deklarim i tillë është kufr(pabesim). [66]
Nga drejtimi Nakshibendi kanë dalë grupe dhe tarikate të ndryshme, si:el-Halidije, el-Dijaijje (sipas shejh Dija'uddinu el-Bagdadiju i njohur si Dhul-Xhenahajn), el-Kibrevijje, el-Serhendijje (i njohur si shejh Ahmed el-Serhendiju, shkruesi i el-Mektubat). . .

Kthehu lart

- Gënjeshtrat e tyre:
Shejhu i Nakshibendive Ubaydullâh el-Ahrâr ka thënë:“Tarikati Nakshibendi i ka gjurmët e veta deri tek halifja Ebu Bekir es-Siddiku”[67] . Problemi është se themeluesi i këtij sekti siq e cekëm edhe më lartë është Muhammed Bahâ-ud-Dîn Shâh Naqshband, i lindur më 717H (1317), përafërsisht 700 vjet pas kohës së Ebu Bekir es-Siddikut (radijAllahu`anhu). Problemi i dytë qëndron në atë se Sufitë nuk kanë qenë të njohur në kohën e Selefit (As'habëve, Tabi-ûn, Etba-tabi-ûn).
Janë parë disa njerëz në Basra (Irak) që, kur e dëgjonin Kur’an, e humbnin vetëdijen dhe binin të vdekur në tokë, nga frika e All-llahut, azze ve xhel-le. E gjithë kjo ka qenë praktike e tyre dhe asgjë më shumë. Disa As-habë dhe Tabi'inë i kanë kritikuar këto vepra te tyre dhe i kanë konsideruar prej risive në fe (bidateve), si Esma bint Ebi Bekr, Abdullah bin az-Zubejr dhe Muhammed bin Sirini (radijAllahu anhum). [68]
Argument tjetër kundër gënjeshtarëve Sufi është se transmetohet prej Imâm et-Tannîsi (rahimahullah) i cili e pyeti Shejhul-Islâm Imâm Dâr-il-Hixhrah Malik bin Enes (rahimahullah) për disa njerëz nga Nasijîbînët[69] të cilët, pas ngrënies, këndonin poezi dhe vallëzonin. Imami, i befasuar, e pyeti:”Mos janë të çmendur?”
Ai u përgjigj:“Jo”.
Maliku prapë e pyeti:“Mos janë fëmijë të vegjël”.
“Jo. Janë të rritur dhe njerëz inteligjentë" – ia ktheu ai.
Pastaj Imam Maliku (rahimehullah) tha:"Kurrë nga muslimanët nuk kam dëgjuar diçka të ngjashme në lidhje me këtë”. [70]
Imam Malik bin Enesi i ka takuar gjeneratave të para [Selefu-Salih], ka jetuar në Medinë dhe, megjithatë, ai nuk i ka njohur Sufitë, e të mos flasim për Nakshibenditë. Mund të themi: vallë, nga i erdhi ky lajm për Nakshibenditë el-Ahrârit!
Kthehu lart

- Disa nga “ibadetet”(gabimet) e tyre që i praktikojnë Nakshibenditë
- Dhikri Hafijj
Dhikri i tillë tek Nakshibenditë, bëhet vetëm me zemër, me gjuhë nuk e praktikojnë. Kjo është e ashtuquajtura “Dhikr Hafijj” d. m. th. dhikr i fshehtë. Këtë e potencon, autori i librit 'Tenvirul-kulub’ Muhammed Emin el-Kurdi në faqen 44.
Ky bidat (Dhikr Hafijj) i ka adabet dhe kushtet e veta:
Falja e dy rekateve namaz, mbyllja e syve, të bërit istigfar 25 herë, këndimi i sures el-Fatiha, e me këtë duke ja dërguar shpirtit të Muhammedit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem dhe shejhëve të tarikateve, e veqanërisht Nakshibendive. T’a parafytyroj në kujtesën e tij fytyrën e shejhut(apo, tani në këtë kohë, duke e bërë me fotografi, rabëta), duke kërkuar bereqet nga shejhu-e gjithë kjo lutje bëhet vetëm me zemër. Themeluesi Muhammed Nakshibend ka thënë:"Një prej llojeve të dhikrit të nxënësit Sufist është kthimi kah shejhu i tij, marrja e diturisë nga ai dhe ta di se nuk mund t’i lutet All-llahut në një mënyrë tjetër pos me ndërmjetësimin e shejhut”. [71] Çfarë dallimi ka ndërmjet të krishterëve të cilët ndërmjetësojnë me Isën, alejhi selam, dhe këtyre Nakshibendive, që, kur e lusin All-llahun, azze ve xhel-le, ndërmjetësojnë me shejhun e tyre? S'ka kurrfarë dallimi!
Këtë dhikr që e praktikojnë nakshibenditë nuk ka bazë në Kur’an e as në Sunnet. Prej Abdullah ibn Bisra’s radiAll-llahu anhu transmetohet se një njeri i tha:”O i Dërguari i All-llahut dispozitat e Islamit për mua janë të shumta. Më trego diçka që do të mbahen për te!Thotë: Le të jetë e lagur gjuha e jote nga dhikri” . »[72]
Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem thotë:”Secili prej jush le ta ketë zemrën e falemnderuar, gjuhën që bën dhikër dhe gruaja besimtare e cila të ndihmon në fitimin e Ahiretit”[ Ibn Maxhe 1861, Et-Tirmidhi 3094, Ahmed 5/278].
Nakshibenditë fjalën e All-llahut:”mos e ngrit zërin”, e kanë interpretuar gabimisht, tefsiri i këtij ajeti sipas Taberiut:”Lutja All-llahut të bëhet me gjuhë në qetësi duke mos e ngritur zërin”. Prej këtij ajeti nuk kuptohet(siç thonë ata), heshtja e gjuhës dhe bërja e dhikrit me zemër. Ajeti na tregon që dhikri të bëhet në mënyrë të qetë.

Kthehu lart

- Shikimi i All-llahut
Njëherë kishte ndodhur një mosmarveshje ndërmjet nxënësve në Buhare, rreth shikimit të All-llahut në këtë botë. Kërkuan nga Nakshibendiu që të gjykoj, ai u tha:”Qëndroni me mua në gjendje të pastër tri ditë!” Kur kaluan tri ditë, ndodhi një gjë e papritur-ata të gjithë u alivanosën. Kur u zgjuan, ata filluan t’a puthnin Nakshibendiun, duke thënë:”Besojmë se të shikuarit e All-llahut është hakk”. Pastaj, pandërprerë kanë qenë në shërbim të tij dhe rregullisht e puthnin pragun e derës së tij të bekuar. [Ei-Mavahibus-sermedijje, 130; EI-Envarul-kudusijje, 135]
Ky është një tregim i neveritshëm dhe shpifje ndaj All-llahut subahnehu ve teala. All-llahu subahnehu ve teala, thotë:
”Nuk ka asnjë njeri që t'i ketë folur All-llahu ndryshe, vetëm se me anë të frymëzimit, ose pas ndonjë perdeje, ose t'i dërgojë të dërguar (melek), e ai t'i shpallë me lejen e Tij atë që do Ai. Vërtet, Ai është më i larti, më i urti.” (esh-Shura, 51).
Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem thotë:”Dijenise askush prej jush nuk do t’a shoh Zotin e vet derisa të vdes” (Sahihu Xhamius-Sagir, 2960, Ibn Huzejme, 185).
Kur Ebu Dherri e pyeti Pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:”A e ke parë Zotin tënd?” Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem tha:”Si t’a shihja kur Ai ishte dritë (nur)” (Muslim, 291).

Kthehu lart

- Kerametet[73]
Janë të shumta ato “keramete” që i atribuohen shejhëve të nakshibendive. Do t’i veçojmë dy shembuj të tyre:Shejh Muhammed Ma’sumi thotë:”E kam parë Kaben madhështore sikur më përqafon dhe më puth me mallëngjim... e kur e kam përfunduar tavafin, më erdhi një prej melekëve me libër në të cilën shkruante se haxhi im ishte i pranuar tek Zoti i Gjithësisë. (EI-Mavahibus-sermedijje, 213).
Ahmed el-Faruki thotë:”Shumë herë jam ngritur në Arshin e nderuar. Njëher jam ngritur. . e kam parë mekamin (shkallën) e Imam Shah Nakshibendit, All-llahu qoftë i kënaqur me të. I kam parë edhe mekamin e disa shejhëve të tjerë(duke i treguar emrat e tyre), dhe pastaj thotë:”Dije se çdo herë kur kam dëshirë të ngjitem lartë, ajo më mundësohet. (EI-Mavahibus-sermedijje, 184; El-Envarui-kudusijje 182).
Ky besim tek sufitë ka të bëjë me dokrinën e vahdetul vuxhudit, panteizmin-në lidhje me doktrinën e vahdetul vuxhudit veçse ju shpjeguam më lartë.

Kthehu lart

- Kërkimi i ndihmës nga shejhët
mushrikët e Mekkes në çastet e vështira i braktisnin zotërat e tyre(që i bën me duart e veta) dhe kërkonin ndihmë nga All-llahu, ndërsa Nakshibenditë edhe në çastet e vështira nuk e braktisin thirrjen që ia bëjnë shejhut të tyre. Shejh Muhammed el-Ma’sumi është thirrur nga një njeri të cilit anija për pak ishte fundosur. Shejhu derisa ishte me shokët e tij, në atë moment e kishte zgjatur dorën dhe e kishte shpëtuar anijen dhe duart e tij ishin lagur, largësia ndërmjet shejhut dhe këtij njeriu ka qenë e madhe, nxënësit u habitën kur e panë se duart e tij ishin lagur pasi që e kishte shtrirë dorën në ajër. (Xhami'ul- keramatil-evlija 1/199-200).
Thotë All-llahu i Lartësuar:
”A është Ai që i përgjigjet nevojtarit (të mjerit) kur ai e thërret, duke ia larguar të keqen e juve ju bën mbizotërues të tokës. A ka të adhuruar me hakk pos All-llahut? Jo, por ju shumë pak përkujtoni.” (En-Neml, 62).
“Ai (All-llahu) ua bëri të mundshëm udhëtimin në tokë e në det, deri kur jeni në anije që lundrojnë me ta (me udhëtarët) me anë të një ere të lehtë dhe janë të lumtur me të (me erën e lehtë), ia beh një erë e fortë dhe nga të gjitha anët rrethohen nga valët dhe binden se janë të shkatërruar, e lusin All-llahun pa farë përzierje të idhujve (duke thënë): "Nëse na shpëton nga kjo (katastrofë), ne do të jemi gjithnjë falënderues!" (Junus, 22).
Ne i pyesim këta, çka dëshirojnë autorët e librave të Nakshibendive-a dëshirojnë që njerëzit të jenë robër të shejhëve të tyre krahas All-llahut ose dëshirojnë që njerëzit të adhurojnë zotëra të tjerë përpos All-llahut!?

Kthehu lart

- Madhërimi i varreve të shejhëve Nakshibendi
Shejh el-Kurdi thotë:”Kur ka vdekur shejhu Nakshibendi, ithtarët e tij kanë ndërtuar tyrbe të madhe në varrin e tij dhe e morrën si hapësirë për xhami!? !?“ [El-Mavahibus-sermedijje, 142]. Pranë tyrbes së tij kërkojnë ndihmë. . . [EI-Envarul-kudusijje, 142]. [74]
Transmetohet nga Ebu Hurejra, All-llahu qoftë i kënaqur me të, të ketë thënë:'Ka thënë pejgamberi, paqja dhe shpëtimi i All-llahut qoftë mbi të':"O Zot, mos e bëj varrin tim idhull - ka mallkuar All-llahu popujt që kanë marrë varret e të dërguarve të tyre për xhamia. " [Transmeton Ahmedi 7352 dhe Ibn Ebi Shejbe 4/141 me transmetim te vërtetë]
Nga Abdullah Ibn Mes'udi, i cili thotë se ka thënë pejgamberi, paqja dhe shpëtimi i All-llahut qoftë mbi të:"Me të vërtetë njerëzit më të këqinj janë ata të cilët do të ballafaqohen me kataklizëm [shkatërrimi në Ditën e Kijametit] dhe janë të gjallë, dhe ata të cilët i marrin varret për xhamia. " [Transmeton Ahmedi 3844 dhe Ibn Huzejmete në Sahihun e tij 1/192 me transmetim të vërtetë]
Transmeton Aishja, se kur ka qenë Pejgamberi, alejhi selam, i sëmurë, ia kanë kujtuar disa nga gratë e tij një kishë në tokat e Habeshit, të quajtur Marie, duke e ditur se Ummu Seleme dhe Ummu Habibete kanë kaluar nëpër tokat e Habeshit. Ato ia kanë përmendur bukurinë dhe fotografitë e saj. Ka thënë (Aishja): “E ka ngritur kokën Pejgamberi, alejhi selam, dhe ka thënë: “Ata janë që kur të vdesë ndër ta një njeri i sinqertë, ndërtojnë mbi varrin e tij xhami dhe pikturojnë piktura të tilla. Ato janë krijesat më të urryera (këqija) tek All-llahu.” (Buhari, Muslim, Nesa'i) Ndalohet ndërtimi i xhamive mbi varre dhe namazi në të, dhe kjo është vërejtja që e ka bërë Aisheja duke shikuar në fund të hadithit dhe kjo argumenton qartë se sahabët e kanë varrosur të dërguarin e All-llahut në shtëpinë e tij duke parandaluar rrugët e marrjes së tij për xhami, dhe për këtë edhe Imam Buhariu ka kapituj, e ndër ta kapitulli me këtë hadith, “Kapitulli i asaj që ndalon ndërtimin e xhamive mbi varre, ” nga frika që mos të merren varret për xhamia, e që kjo aludon se pejgamberi e ka urdhëruar për një gjë të tillë, e që këtë e ka përforcuar edhe fjala e Muhamedit, alejhi selam, ku thotë: “O All-llah! Mos e bë varrin tim idhull! E ka mallkuar All-llahu një popull që kanë marrë varret e Pejgamberëve të tyre për faltore. ” (Transmeton Ahmedi me sened të vërtetë, nr. 7352).
Është haram (e ndaluar) varrosja e njeriut në xhami dhe nuk ka dallim mes ndërtimit të xhamisë mbi varre dhe varrosjes së ndonjë njeriu në xhami. Të dy rastet janë të ndaluara. Ka transmetuar el-Menaui ne librin Fejdul Kadir, 5/274 se Hafidh el-Iraki, All-llahu e mëshiroftë ka thënë: "Është e qartë se nuk ka dallim mes tyre, se nëse ndërtohet xhamia me qëllim që të varroset dikush aty, vetëm se ka hyrë në mallkim, por edhe ndalohet varrosja në xhami edhe nëse i bën obligim (nëse i vdekuri i porositë në këtë para vdekjes) që të varroset në të. Ky obligim apo ky kusht nuk duhet të realizohet, për atë se kundërshton ligjet e asaj që do të jetë pronë e xhamisë. "

Kthehu lart

- Lutja drejtuar shejhëve
Njëri nga më të njohurit e shejhëve Nakshibendi, Muhammed el-Hakkânî, ka thënë:"Shejhu jonë më i madh është shejhu Abdullâh el-Faiz ed-Dagistânî. Lusim All-llahun që ta mëshirojë, të kemi dobi nga bekimet dhe nga mësimet e tij, të kemi dobi nga mbrojtja e tij shpirtërore që ka ai ndaj nesh, qoftë edhe prej varrit. Ne e marrim fuqinë shpirtërore nga zemra e tij. Nëse ai i këput kontaktet me ne, do të shkatërrohemi. Çdo frymëmarrje dhe frymënxjerrje e kemi nga shpirti i tij, i cili na dërgon neve, si një erë e ngrohtë verore”. [75]. Ky është shirk i qartë në Teuhidin Rububije, meqë me këtë mendohet se, pos All-llahut, azze ve xhel-le, dikush tjetër mund te këtë pushtet (er-Rububije). Në këtë rast, “shejhu i madh”, prej të cilit kërkohet ndihma, konsiderohet se mund t’u bëjë dobi pasuesve të tij, edhe pse ka vdekur.
Shejh Muhammed bin el-Uthejmîn (rahimahullah), kur e ka definuar Isti'ânan (kërkimin e ndihmës) ka thënë:"Kërkimi i ndihmës nga të vdekurit apo nga ata në mungesë, të cilët nuk kanë mundësi t’u përgjigjen, është shirk. Këto i bëjnë vetëm ata të cilët besojnë se ata [të luturit] kanë njëfarë force të fshehtë, dhe, në këtë mënyrë, u atribuojnë cilësi të Allahut”. [76]
Sa i përket deklaratës së Hakkanit ”Nëse i këput kontaktet me ne, do të shkatërrohemi”, kjo hyn ne shirkun e Tevvekulit [mbështetjes në Allahun]. Shejh ibn Uthejmin (rahimehullah) ka thënë:"Mbështetja e fshehtë tek i vdekuri, duke kërkuar diçka apo duke besuar në largimin e ndonjë te keqeje, është prej shirkut te madh, sepse mbështetja tek i vdekuri ne vetvete përmban besimin se ai (i vdekuri), për nga natyra e tij, ka njëfarë lloj fuqie të fshehtë". [77]
El-Hakkani thotë:"Shejhu jonë i madh gjithmonë ka mbikëqyrje ndaj ithtarëve të vet, qoftë i gjallë apo i vdekur. Ai asnjëherë nuk na braktisë". [78]Edhe këtu kemi të bëjmë me shirkun në Teuhidin Rububije. Ky sufist pretendon se njeriu i vdekur ka kontroll dhe forcë ndaj ithtarëve të vet. Në këtë mënyrë, ai i shoqëron të tjerë All-llahut (shirk) në pushtetin e Tij. All-llahu, subhanehu ve teala, na ruajt nga shirku.
Vazhdon ky shejh i Nakshibendive (Allahu na ruajt nga iluzionet/gabimet e tija), ku thotë:"“Po, ne gjithmonë kërkojmë ndihmë nga shejhu jonë i madh, që të na ndihmojë ashtu siç All-llahu na ka urdhëruar dhe të jemi të fortë ndaj armikut, shejtanit dhe dëshirave boshe të kësaj bote. Njeriu mund të jetë i shkatërruar pa këtë lloj ndihme”. [79]
El-Hakkani po na tregon shumë qartë se Nakshibenditë i luten njerëzve për ato vepra që janë të obliguara, d. m. th. që t’i afrohen All-llahut, e All-llahu, subhanehu ve teala, në Kur’anin Famëlartë, thotë:“. . . Ndërsa ata që në vend të Tij adhurojnë miq të tjerë (duke thënë):'Ne nuk i adhurojmë ata për tjetër vetëm që të na afrojnë sa më afër All-llahut, , s'ka dyshim se All-llahu do të gjykojë mes tyre për atë që ata ishin në kundërshtim. E, është e vërtetë se All-llahu nuk udhëzon në rrugë të drejtë atë që është rrenës, jobesimtar". (ez-Zumer: 3)
Ka thënë Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem:"“Nëse lutesh, lute All-llahun. Nëse kërkon ndihmë, kërko nga All-llahu. ” (Tirmidhiu). Është pyetur Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem:”Kush është mëkati më i madh?” Është përgjigjur:"Të kërkosh ndihmë nga dikush tjetër pos All-llahut, kurse Ai të ka krijuar”. (Buhariu)
El-Hakkani thotë:"“Kërkojmë ndihmë nga shejhu jonë i madh, duke thënë:”O zotëria im! Më ndihmo!” Kështu duhet lutur shejhun, kur t’ju nevojitet ndihma, që lutja të ju pranohet. Sa më shumë që jeni të dobët dhe të ngatërruar, aq më shumë do t’ju ndihmojë. ”[80]. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:
“Kush adhuron me All-llahun edhe ndonjë zot tjetër, për të cilin nuk ka kurrfarë fakti, përgjegjësia e tij është para Zotit të vet, e mohuesit nuk do të shpëtojnë.” (el-Mu’minun:117)
Vazhdon el-Hakkani dhe thotë:"Duhet kërkuar ndihmë nga i shenjti në Univers, meqë ju jeni tërësisht të paaftë. Pasi që ndërtuat një kontakt të mirë me individin e tillë, do të jeni gjithmonë në kontakt me të”. [81]. Pra, siç po e shihni, el-Hakkani thërret njerëzit t’i luten dikujt tjetër pos All-llahut, subhanehu ve teala. Lutja e dikujt tjetër pos Allahut teala është lloji i shirkut, i cili të nxjerrë nga Islami dhe e bën njeriun mushrikë (politeist) dhe kafir.
El-Hakkani flet për shejhun e tij të madh:“. . . Nëse i drejtohem me kujdes në lutje, atëherë zemra ime është në dorën e tij, ai është në shoqërinë e Pejgamberëve, e Pejgamberët janë në shoqërinë e All-llahut". [82]Këtu shohim sesi el-Hakkani konsideron se zemra e tij është në dorën e shejhut e jo në dorën e All-llahut. Pastaj thotë se shejhu i tyre qëndron në shoqërinë e Pejgamberëve! Të jesh në shoqërinë e të Dërguarve është sikur të jesh në Xhennet. Kjo është Ilmul-Gajb (dituri mbi të fshehtën), dhe vetëm All-llahu është i ditur mbi Ilmul-Gajbin.
D. m. th që el-Hakkani veçse ka dituri se shejhu i tyre është i përgatitur për Xhennet!? Ky është gabim trashanik. Vetëm All-llahu e di se kush është për Xhennet e kush për Xhehenem. All-llahu, subhanehu ve teala, thotë:
“Thuaj (O Muhammed): Askush veç All-llahut, as në qiejt e as në tokë, nuk e di të fshehtën (Gajb). . . ” (en-Neml:65)
Shejh-ul-Islam Muhammed et-Temimi (rahimehullah) ka thënë:“Tagutët janë të shumtë. Ndër më kryesorët janë pesë: ai që pohon se di diçka nga Gajb [të fshehtën]. . . ” [83]
Shejh Ibn Uthejmini (rahimehullah) ka thënë:“Kush pohon se e di Gajbin [të fshehtën], është Kafir. . . ”[84]
Gjithashtu, el-Hakkani flet edhe për Vahdetul-Vuxhudin [Uniteti i Ekzistencës, dmth çdo gjë është All-llah dhe në çdo gjë është All-llahu]:"Kur të shkrihesh dhe të tretesh në detin e All-llahut, i bashkuar, do ta kuptosh unitetin me All-llahun. Kur ta lëshosh pozicionin si i ekzistuar dhe të bëhesh si një pikë në qiell, kur të qëndrosh në bashkësi me detin e All-llahut, atëherë askush nuk mund të pyes ku humbi kjo pikë - pika është shndërruar në det. Kur të lëshohet, ai thotë:'Unë jam dikush', e kur t’i afrohet detit, shikon dhe thotë:”Ku jam unë? I kthjellët jam. Unë jam me Të. Jam këtu, mirëpo nuk jam këtu. Vetëm Ai është këtu, por tani unë jam me Të. Unë jam në detin e Tij. Ndjehem ashtu, mirëpo tani nuk mund të them se ende jam pikë, sepse pika është shndërruar në det". [85]
Selefët (radijallahu anhum), të cilët na kanë treguar për sufitë se kanë qenë të ndikuar nga Indianët, nuk kanë gënjyer. Ai i cili ka lexuar diçka nga indianët dhe budistët, ta dijë se qëllimi i tyre përfundimtarë është uniteti me Brahmin (që çdo gjë të jetë një dhe një të jetë e gjitha). E shohim qartë se qëllimi i Nakshibendive është i njëjtë me qëllimin e indianëve dhe të budistëve: uniteti i ekzistencës së All-llahut, apo, sipas tyre (budistëve), ekzistenca e Brahmit. Diçka tjetër, që është e njëjtë me këto besime të indianëve dhe të budistëve, është besimi se All-llahu është çdo gjë dhe se çdo qenie është hyjnore, si tek njerëzit, tek kafshët, etj.
Njëri prej sufive më ekstrem, i cili tha se All-llahu është çdo gjë [El-Hallaxh] ka thënë:"Unë jam, pa kurrfarë dyshimi, Ti (All-llah)! Falënderimet të takojnë Ty, e njashtu edhe Mua më takojnë falënderimet. Njësia Jote është Njësia ime. Nënshtrimi ndaj Teje është i njëjtë me nënshtrimin ndaj meje”. [86]
Alî Muhammed Vafâ ka thënë:“Ai (Allahu), me të vërtetë, është çdo gjë. Ai, në esencë, është çdo gjë, dhe çdo gjë është Ai dhe karakteristikë e Tij. Kuptoje!” [87]
Shejhu Nakshibendi en-Nablusi, duke komentuar ajetin “Dije se nuk ka të adhuruar me hakk pos All-llahut” (Muhammed:19) ka thënë:“Asgjë nuk ekziston, përpos All-llahut”. [88]
Ajetin ku All-llahu i tha Musait, alejhi selam, “Unë të zgjodha ty (për pejgamber), prandaj dëgjo mirë se ç'po të shpallet” (Ta-Ha:13), en-Nablusi e komenton kështu:“Të kam zgjedhur, që ti të jesh Unë e Unë të jem ti”. [89]
Këto janë disa prej shembujve të besimit të Sufive, të cilat janë identikë me besimin e indianëve dhe me të budizmit, që qëllimi i Vahdetul-Vuxhudit dhe qëllimi i jetës të jenë të njëjtë me All-llahun. Dy gjëra që nuk kanë të bëjnë me Islamin dhe me muslimanët.
Një prej “çudirave” të tyre është edhe deklara e el-Serhendijut i cili thotë:Ashtu si Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem e ka marrë diturinë nga vahji(shpallja), në mënyrë të njejtë shejhët sufist e marrin diturinë duke u frymëzuar-ilham, d. m. th nga All-llahu subhanehu ve teala.
Një poezi që e kemi gjetur tek naqshbandi. net përmban fjalët në vijim në lidhje me Pejgamberin, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem:
O ti i dashuri i Allahut
prej cilit muaj ke ardhur
shkretëtirën e ke ndriçuar
dhe valët i ke goditur
Secili për vete është element
Çdo atom sillet rreth shtegut tënd
Magjepsem duke dëgjuar hapat tu t'i afrohen botës sonë
O ti i pranishëm! Na udhëzo në pamjen tënde
Na ndriço me nurin e All-llahut
i cili u përpjek të bëhesh krijesë kurorë. [90]
Këtu shohim sesi i luten Resulullahut, sal-lallahu alejhi ve sel-lem, që t’i udhëzojë. Kjo është, siç kemi cekur edhe më herët, shirk i cili të nxjerrë nga Islami.
Si përfundim, themi se ky sekt i sufive ka rënë në një prej mëkateve të mëdha: shirkut dhe kufrit

Kthehu lart

- Tarikati Sulejmanxhi
Ndër tarikatet e shumta sufiste që ekzistojnë në Turqi është edhe tarikati i Sulejmanxhive. Për fat të keq, ky tarikat ka hapur zyrën e vet edhe në Kosovë[91]. Tarikati i sulejmanxhive[92] rrjedh nga tarikati i Nakshibendive, d. m. th. është krah i tij. Mirëpo, në disa aspekte nuk përputhen në mes vete dhe janë të ndarë. Këta sufist, që në popullatën tonë njihen si dervishler, ua kanë verbëruar sytë disave nga muslimanët tanë injorantë, duke u shtirur kinse janë hanefij.
Vëllezër dhe motra në Islam, këta janë që e shenjtërojnë shejhun e tyre, kërkojnë ndërmjetësim nga shejhu i tyre (tevessul të ndaluar)[93]. Këta janë që ua ndryshojnë kuptimin ajeteve të Kur’anit, e mbrojnë doktrinën e vahdetul vuxhudit [unitetit të ekzistencës], bëjnë Rabëta [veçse ju shpjeguan këtë lloj “ibadeti” të tyre], kanë lejuar kamatën e shumë ndalime tjera që i kanë bërë të lejuara. Ne i lusim muslimanët e trojeve tona dhe më gjerë që ta ruajnë akiden dhe menhexhin e tyre nga këta të humbur, pasi këta janë një grup sufistësh, që kanë devijuar shumë larg nga rruga e Ehli Sunnetit.
Kthehu lart

- Kush është shejhu i tarikatit Sulejmanxhi
Shejhu i tarikatit Sulejmanxhi, quhet Süleymân Hilmi dhe mbiemri i tij Tunahan. Ka lindur në vitin 1888 (1306h. ) në fshatin e Ferhatit të Silistres (Rumani). Ka vdekur më 16 shtator të vitit 1959 (1379h. ) në Stamboll (Kësëklë, në shtëpi), dhe është varrosur në varrezat e Karaxhaahmedit.
Babai i Süleymân Hilmi Tunahanit ishte Osman Efendiu, ai i kishte kryer studimet në Stamboll. Osman Efendiu gjersa ishte në Stamboll, e kishte parë një ëndërr. Kishte ëndërruar se një pjesë e trupit të tij ishte ngritur në qiell dhe pastaj nga ai vend [qiell] ishte përhapur një dritë. . . Osman Efendiu këtë ëndërr e komentoi, se do të vjen në këtë botë një fëmijë i hajrit nga fisi i tij, dhe pas kësaj ngjarje Osman Efendiu kthehet në silistre (Rumani) dhe martohet. Pas kësaj e pret ardhjen e fëmijës së pritur në këtë botë [sipas ëndrrës-që vetë e komentoi]. All-llahu subhanehu ve teala ia dhuroi katër djem, Fehimin, Süleyman Hilmiun, Ibrahimin, Halilin dhe një vajzë Zahiden. Në mesin e këtyre fëmijëve me ardhjen e Süleymanin Hilmiut në këtë botë, pasi që ishte pjekur [rritur] Sulejmani, dhe pas vëzhgimit të disa shenjave/alameteve që i kishte, të gjitha shpresat i lidh tek Süleymani. Saqë babai [i Sulejmanit)iu ngrinte në këmbë çdo herë, duke i thënë”Urdhëro biri im Süleyman Efendi”. Süleyman Efendiu u turpëronte nga sjelljet e babait të tij.
Süleyman Efendiu mësimet e para i kishte marrë në vendlindje, pastaj shkoi në Stamboll për t’i vazhduar studimet, dhe u regjistrua në medresen e Sahni Seman (Fatih-Stamboll). Aty i vijoi mësimet dhe merrte pjesë në zingjirin e ligjëratave të një shejhu nga Bafra, Ahmed Hamdi Efendiu[94]. Pas vijimit të ligjëratave diku kah viti 1916 e morri ixhazetin/diplomën nga shejh Ahmed Hamdi Efendiu. Poashtu vlen të theksohet edukimi me Tesavvuf/sufizëm nëpërmjet të ligjëratave të Selahuddin ibni Mevlana Siraxhuddin Efendiut .
Süleymân Hilmi Tunahani besimin e kishte të ehli sunnetit [sipas pretendimeve të tyre, sh. a], në amel ishte në medhhebin Hanefi, në sufizëm ishte anëtar i tarikatit Nakshibendi. [95]
Süleyman Hilmi Tunahani, së bashku me disa persona në Turqi, në vitin 1945 nën emrin e tarikatit Nakshibendi e formoi tarikatin e vet. Pasuesit e këtij tarikati, Süleyman Hilmi Tunahanin e shpallën si “Mehdi Resul” dhe pretendonin se ishte nga familja e Pejgamberit, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Besonin se kontaktonte me All-llahun, subhanehu ve teala, dhe me Pejgamberin, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, dhe në këtë mënyrë ua ripërtërinte atyre fenë.[96] Gjëja parësore e Sulejmanxhive është bërja e Rabëtas përmes Süleyman Hilmi Tunahanit. [97]

Kthehu lart

- Shpjegimi i Rabëtas
Muridi, para se të fillojë me këtë lloj ibadeti, duhet të jetë me abdes dhe para vetes duhet të ketë një fotografi të shejhut[98]. Për ta bërë rabëtan duhet qëndruar në një shtëpi, dhe duhet ngjallur ndjenjën e frymëzimit. Duke e shikuar fotografinë, muridi ndjen se nuri (ndriçimi) i shejhut arrin në zemrën e tij dhe ndjen një ringjallje të zemrës nëpërmjet Sulejman Hilmi Tunahanit. Gjatë bërjes së Rabëtas, muridi duhet të jetë shumë i koncentruar në parafytyrimin ose shikimin e shejhut të vet në fotografi dhe të kalojë në gjendje transi nga përqendrimi i tillë[99]. Pastaj duhet shiquar në drejtim të derës, duke thënë “eja” dhe pastaj e ndjen një zë që pastaj do të hyjë brenda, para shejhut duhet të jesh i përkulur dhe duke e puthur tri herë dorën e tij dhe duke thënë ”leja të është dhënë o Zotëri” [e gjithë kjo bëhet me koncentrim shpirtëror, e jo me qenien], pastaj shtatë herë bën istigfar, tri herë ihlasi sherifin dhe një herë fatiha-i sherifin e lexon, e me këtë duke ja dërguar shpirtit të shejhut. Në këtë moment do të ndjesh një çeshme nga nuri i zemrës së tij, ndërsa zemra jote do të jetë si një enë e zbrazur e cila do t’a pranoj. Zemrën e zbrazët do t’a mbushësh nga çeshmja e nurit të zemrës së Sulejman Hilmi Tunahanit.
Edhe pse shejhu i tyre ka vdekur shumë herët, këta të humbur mendojnë se shpirti i tij, kinse po u vjen në ndihmë apo do t’u ndërmjetësojë tek All-llahu.
Me këtë lloj ibadeti, me ndërmjetësimin e shejhut, Sulejmanxhitë mendojnë se afrohen tek All-llahu, subhanehu ve teala, pasi që, sipas tyre, shejhu ka arritur gradën e të shenjtit dhe ata mund t’i afrojë tek All-llahu, subhanehu ve teala. Këta thonë se ne jemi gjynahqarë dhe nuk e kemi arritur gradën e lartë, andaj ne i lutemi All-llahut nëpërmjet shejhut (i luten shejhut e pastaj kinse shejhu lutet për ta). All-llahu na ruajt!
Çfarë dallimi ka ndërmjet të krishterëve, të cilët ndërmjetësojnë me Isën, alejhi selam, dhe këtyre Sulejmanxhive, që, kur e lusin All-llahun, azze ve xhel-le, ndërmjetësojnë me shejhun e tyre? S'ka kurrfarë dallimi!
Ndërsa sa i përket rabëtas me fotografi, a thua vallë e dinë këta të mjerë gjykimin islamik mbi fotografinë? Transmetohet nga Abdullah Ibn Umeri, radiAllahu anhu:"I dërguari i Allahut [salAllahu alejhi ue selam] ka thënë:"Ata që i bëjnë këto imazhe [suwer], do të dënohen në Ditën e Ringjalljes dhe do t'u thuhet: Ngjalleni këtë që keni krijuar!" [el-Buhari 7/541, nr. 835; Muslim 3/160, nr. 5268]
Engjëjt nuk hyjnë në një shtëpi, në të cilën ka imazhe/fotografi. Ebu Hurejre, radiallahu anhu, ka transmetuar nga i dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam] duke thënë:"Engjëjt nuk hyjnë në një shtëpi [apo çfarëdo vendi tjetër], në të cilën ka statuja [temethil] apo imazhe [teseuir]". [Muslim 3/1162, nr. 5276]
Kushdo që është i kënaqur që të ketë fotografi në shtëpinë e tij, ai vetë e ndalon hyrjen e engjëjve. Engjëjt nuk hyjnë për shkak të refuzimit të tyre dhe mospajtimit me aktin e bërësve të imazhit si shkelje në ligjet e Allahut, më të lartit. Rezultati i kësaj është se mungesa e engjëjve është një ftesë e hapur për djajtë. Ka thënë shejh Albani rahimehullah: Nuk ka dallim në ndalimin e pikturimit më mes të pikturimit me dorë dhe me mjet dhe fotografimit. Bile të bëhet dallim është ngurtësim dhe Dhahirizëm [100] siq e kam qartësuar në librin tim”Adabuz-Zifaf”[101]
Ka thënë Süleyman Hilmi Tunahani:”Kush më bën mua rabëta, mos të frikohet se do të shkojë në Xhehennem. Nuk janë të lidhur me mua ata Murid të cilët e bartin frikën e xhehennemit”. [102]. Süleyman Hilmi Tunahani me këtë thënie të tij pretendon Gajbin, pasi që u jep myzhde pasuesve të vet. E myzhdja për xhennet apo xhehennem është prej çështjeve të gajbit. ”Besimi i ehli sunnetit është se ata nuk dëshmojnë për askë me futje në Xhennet, vetëm se për atë që ka dëshmuar Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem me përshkrim apo përcaktim”. [El-Menahi el-Lafdhijeh numër 64/65, nëpërmjet ed-Durer fq. 24]
Këtyre të humburve nuk u mjaftoi rabëta. Ata shkuan aq larg, saqë në çdo lloj pune, në vend të përmendjes së All-llahut (Bismil-lah), e përmendin emrin e shejhut të tyre![103]. Kanë thënë për Süleyman Hilmi Tunahanin se ka qenë “hatemul evlija”, do të thotë evlija i fundit. Dhe besojnë se evlija, pas këtij shejhu, nuk do të ketë më, deri në Ditën e Gjykimit. Të gjitha tarikatet tjera, sipas tyre, janë të kota ndërsa njerëzit e tjerë janë në devijim. [104]
Nuk ka dyshim se çdonjëra nga këto sekte pretendon për vete se është sekti i shpëtuar, se është i drejtë dhe se e ndjek të Dërguarin. Por rruga e së vërtetës është një rrugë e vetme, është ajo e cila çon në shpëtim, kurse çdo rrugë tjetër është ndonjë nga rrugët e devijimit, e cila çon në shkatërrim, siç tregohet në hadithin e Ibn Mes’udit, radijallahu ‘anhu, i cili thotë:"I Dërguari i All-llahut vizatoi një vijë të drejtë me dorën e tij dhe tha: ‘Kjo është Rruga e Drejtë e All-llahut. ’ Pastaj ai vizatoi vija në të djathtë dhe në të majtë, dhe tha: ‘Këto janë rrugë (të tjera), në krye të së cilave gjendet nga një djall që thërret në të. ’ Pastaj lexoi:"Dhe kjo është rruga (feja) Ime e drejtë (që e përcaktova për ju). Pra, përmbajuni kësaj e mos ndiqni rrugë të tjera e t’ju ndajnë nga Rruga e Tij." (el-En’am: 163)
Pra, rruga e së vërtetës është të kapurit për Librin e All-llahut dhe për Sunnetin e Pejgamberit, alejhis-selam, siç thuhet në hadith:"Kam lënë në mes jush dy gjëra me të cilat nuk do të humbni: Librin e All-llahut dhe Sunnetin tim, dhe ato nuk do të ndahen, derisa të vijnë tek unë, tek Pellgu." (Sahi. Transmetuar nga Ahmed dhe en-Nesa’i). I Dërguari i All-llahut gjithashtu na ka treguar lajmin e gëzueshëm se një grup nga Ummeti i tij do të vazhdojë në të vërtetën, deri në Ditën e Kijametit. Xhabir ibn Abdullah transmeton se e ka dëgjuar të Dërguarin duke thënë:"Një grup nga Ummeti im nuk do të pushojë së luftuari me fitore në të vërtetën, deri në Ditën e Ringjalljes." (Muslim)
Kam pas rastin të takoj një vëlla musliman në Turqi, i cili më tregoi se një pasues i tyre (tarikatit), gjatë marrëdhënieve seksuale me bashkëshorten e vet, duhet të mbulohet me çarçaf pasi që, sipas tij, shejhu ka mundësi t’i shikojë ata, andaj turpërohen nga shejhu. Ibadetin që ia bëjnë shejhut të tyre nëpërmjet Rabëtas, e mbajnë të fshehtë. Rabëtan, së paku një herë në ditë, e kanë obligim (farz). Sipas tyre, kush nuk e vepron rabëtan, nuk është musliman. Pra, rabëta është ibadet i përligjur në tarikatin e tyre. Ky lloj ibadeti të cilën sufistët e praktikojnë nuk ka bazë në Kur’an dhe Sunnetin e Resulit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem.
Kthehu lart

- Gabimet e Sulejmanxhive nga libri i tyre“ME KAASİDU’T-TALİBİYN”
Libri më i lexuar nga sulejmanxhitë është “ME KAASİDU’T-TALİBİYN”[105]
Në faqen 127 të këtij libri, thuhet:“Shkaku i përfitimit të diturisë së vërtetë është braktisja e dunjasë (në përgjithësi). Sepse dashuria ndaj dunjasë është në krye të çdo gabimi, kurse braktisja e dunjasë është në krye të çdo ibadeti".
Ky mendim i tyre është i gabuar. All-llahu, subhanehu ve teala, ka thënë:
“Dhe me atë që të ka dhënë All-llahu kërko (ta fitosh) botën tjetër, e mos lë mangët atë që të takon nga kjo botë. ” (Kasas, 77)
Gjatë kohës së Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem disa sahabë vendosën të kalonin natën duke u përpjekur (munduar) me namaz dhe duke e lënë gjumin (duke qëndruar pa fjetur). Të tjerë vendosën të agjëronin çdo ditë, pa pushim. Të tjerë vendosën t’i ndërprisnin marrëdhëniet martesore (seksuale) me gratë. Kur Pejgamberi u njoftua për këtë, tha:"Çka është me një popull që thotë kështu e kështu. Unë agjëroj dhe ndalem (pushoj) së agjëruari, falem dhe flej, dhe martohem me gra. Kështu, kushdo që ia kthen shpinën Sunneti tim, ai nuk është prej meje. ” (Transmetuar nga el-Buhari dhe Muslim)
Nga Ebu Hurejre r. a. transmetohet se Pejgamberi ka thënë: “Vërtet, feja është lehtësi. Kushdo që e vështirëson fenë, ajo e ngadhënjen atë. Ndaj drejtohuni, afroni dhe përgëzoni, shfrytëzoni dhe ndihmohuni me ecje të mëngjesit, të mbrëmjes dhe të pasdarkes (shfrytëzoni lehtësimet fetare në ibadete)”. (Buhariu)
Sipas një transmetimi të Buhariut, ky hadith përfundon kështu: “Jini mesatar, afrohuni, ecni (për namaz) gjatë ditës dhe natës, dhe ndani një pjesë të ditës dhe natës për nafile. Mbahuni mesatar, mbahuni mesatar!, dhe do t'ia arrini qëllimit”. Kuptimi i përgjithshëm i hadithit është:“Vetveten ndihmojeni në kryerjen e ibadeteve të All-llahut ashtu që ato t'i kryeni në çastet e lehtësisë, në mënyrë që t'ju jenë të këndshme e jo të rënda e të mërzitshme, që t'ia arrini qëllimit. Në fe bëhuni të arsyeshëm. Arrini qëllimet me sa më pak mundime e lodhje, mu ashtu sikur edhe në punët e kësaj bote”.
Thotë All-llahu, subhanehu ve teala:
“E, ka prej tyre që thotë: "Zoti ynë, na jep të mira në këtë jetë, të mira edhe në botën tjetër dhe na ruaj prej dënimit me zjarr! Të tillët e kanë shpërblimin nga ajo që e fituan. All-llahu është i shpejtë në llogari". (el-Bekare, 201-202)
Faqe 136:"Muridi i përkryer duhet të kalojë nëpër katër shkallë:
1. Shkalla Fena fi shejh
2. Shkalla Fena fi ilm
3. Shkalla Fena fi resul, dhe
4. Shkalla Fena fil-lah".
Këto katër shkallët e lartshënuara nuk janë përmendur nga gjeneratat e para të muslimanëve (selefu salih), as nga katër imamët e as nga ata që i pasuan në të mirë. Ne këta i kundërshtojmë me fjalën e Resulit, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:“Kushdo që prezanton ndonjë gjë në çështjen tonë [dmth Islam] e cila s'është pjesë e tij, ajo do t'i refuzohet". [Buhari & Muslim]”Thotë Sufjan eth-Theuri:"Bidati është me i dashur për Iblisin sesa mëkati, sepse njeriu pendohet për mëkatin, por nuk pendohet nga bidati. "
Faqe 145:“Muridi i qetësuar duhet pranuar dhe vërtetuar fjalët e Murshidit[106] me zemër dhe me gjuhë, dhe të mos e kundërshtojë me zemër [duke thënë me zemër (sh. a. )] ”pse thotë kështu”. Kjo është në kundërshtim me Kur’anin, me Sunnetin dhe me Ixhman e sahabëve.
Argumentet nga Kur’ani:
Me gjithë respektin ndaj prindërve, të cilët kanë më së shumti të drejtë që t’u bindemi nga të gjithë njerëzit, prapëseprapë, është e palejueshme që t’u bindemi atyre në mosbindje ndaj All-llahut, siç thotë All-llahu i lartësuar:
"E nëse ata tentojnë që ti të më përshkruash Mua shok, për çka ti nuk ke kurrfarë fakti, atëherë mos i respekto (mos iu bind) ata, por në çështjet e jetës së kësaj bote të kesh mirëkuptim ndaj tyre. . . " (Lukman: 15)
Argumentet nga Sunneti:
Thotë Resuli, Sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:"Nuk ka bindje ndaj krijesës me mosbindje (mëkat) ndaj Krijuesit. " (Sahi. Transmetuar nga Ahmed. Shiko Sahihul Xhami). Siç e dimë, njeriu gabon, andaj ka thënë Pejgamberi, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:“Të gjithë bijtë e Ademit [alejhis selam] gabojnë, dhe më të mirët nga ata që gabojnë janë ata që pendohen. "[107]
- Ixhmaja[koncenzusi]:
Të gjithë imamët e të katër medhehbeve kanë thënë se “Nuk i lejohet askujt t’i pranojë pikëpamjet tona, nëse nuk e di se ku i kemi marrë ato”.
Dhe kanë thënë:“Sepse ne jemi njerëz. E themi një gjë një ditë dhe e tërheqim atë ditën tjetër”. Ka thënë Imam Maliku:"Vërtet, unë jam vetëm një i vdekshëm. Bëj gabime (nganjëherë) dhe kam të drejtë (nganjëherë). Prandaj, vështroni mendimet e mia, dhe gjithë atë që pajtohet me Librin dhe Sunnetin, pranojeni; gjithë atë që nuk pajtohet me Librin dhe Sunnetin, mos e përfillni". [108]
Faqe 151:"Ata të cilët i vizitojnë varrezat e “evlijave” të mëdhenj, arrijnë një bereqet të madh. . . "
Është pyetur shejh Ibn Uthejmini, rahimehullah:"Cila është dispozita e marrjes së bereqetit prej varreve. . . ?"
Shejhu (Ibn Uthejmini) u përgjigj:"Kërkimi i bereqetit prej varreve është haram dhe është prej llojeve të shirkut. Nëse personi që kërkon bereqet beson se ky i varrosur ka ndikim apo fuqi në largimin e të këqijave apo sjelljen e të mirave, kjo vepër është shirk i madh". (Fetava erkanil islam vel iman, kapitulli i Besimit, fq. 159, pyetja numër 83)
Adhuruesit e varreve mbështeten, në të shumtën e rasteve, në hadithe të dobëta dhe të shpifura. [siç do t’I cekim më poshtë]. Ndër to do t’i veçojmë:"Kush bën haxh e nuk më viziton mua, nuk ka treguar respekt," ose:"Kush më viziton pas vdekjes, është sikur të më kishte vizituar gjatë jetës," ose:"Kush e viziton varrin tim, e meriton ndërmjetësimin tim." Të gjitha këto e të ngjashme si puna e tyre nuk janë argument, sepse ose janë hadithe të shpifura, ose shumë të dobëta, siç kanë thënë dijetarët e hadithit, si Darekutni, Ukejli, Bejhaki, Ibn Tejmijeh, Ibn Haxher (Allahu i mëshiroftë të gjithë).
Ka thënë Pejgamberi, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:"Nuk lejohet të ndërmerret udhëtim përveçse për në tre xhamia: Mesxhidul Haram (Qabe), në këtë xhaminë time dhe në xhaminë Aksa. " (Transmeton Buhari dhe Muslim)
Ky hadith tregon se nuk lejohet të ndërmerret udhëtim për diku – xhami qoftë apo varr -, me qëllim që të afrohet tek Allahu me këtë udhëtim. Ndërsa adhuruesit e varreve të “evlijave” kam pas rastin t’i shoh të vijnë nga qytetet e ndryshme të Turqisë për t’i vizituar apo, më mirë të themi, për të kërkuar ndihmë nga këta të “shenjt” sipas këtyre.
Faqe 171:"Në kohën e Haxhe Muhammedit, një dervish kinse e kishte parë Hidrin[109], alejhi selam, dhe e kishte pyetur:'Cili murshid në kohën tonë është në rrugën e drejtë. . . ?” Hidri, alejhi selam, iu përgjigj:'Haxhe Mahmud Inxhir Fag Neviu'".
Këta u mashtruan nga shejtani i mallkuar, i cili iu betua All-llahut se shumicën e njerëzve do t’i shmangë nga e vërteta. All-llahu, subahnehu ve teala, thotë në Kur’anin famëlartë:
“(Iblisi) Tha: 'Për shkak se më humbe mua, unë do t'u ulem atyre (do t'u zë pusi) në rrugën Tënde të drejtë. Mandej do t'ju sillem atyre para, prapa, nga e djathta dhe nga e majta e tyre, e shumicën e tyre nuk do t'i gjesh falënderues (të besojnë)!" (A’raf, 17)
Të gjitha krijesat e All-llahut, subhanehu ve teala, do ta shijojnë vdekjen dhe më pas, në Ditën e Gjykimit, do të ringjallen. Thotë All-llahu, subhanehu ve teala:
“Muhammedi nuk është tjetër vetëm se i dërguar. Edhe përpara tij pati të dërguar (që vdiqën ose u vranë). E, nëse ai vdes ose vritet, a do të ktheheshit ju prapa (nga feja ose lufta)? E, kushdo që kthehet prapa, ai nuk i bën dëm All-llahut aspak, kurse All-llahu do t'i shpërblejë mirënjohësit.” (Ali-Imran, 144)
Faqe 179:“Një ditë Hazreti Haxhe Bakibil-lah (kadesillah sirruh)[110] pasi që u lidh në namaz pas imamit, filloi të këndoj suren Fatiha, për një moment iu shfaq Imam Adham Ebu Hanifja me shpirtin e tij të shenjët, duke i thënë:
“O shejh!Në medhhebin tim janë parë shumë evlija, ata pas imamit Fatiha-i sherifin nuk e kanë lexuar. Prandaj mosleximi (i fatihasë) për ty është i përshtatshëm”, dhe pas kësaj Haxhe Muhammed Bakibil-lah e braktisi leximin e fatihasë pas imamit.
Sulejmanxhitë poashtu edhe tarikatet tjera sufiste këto ngjarje të jashtzakonshme që iu ndodhin shejhëve të tyre-besojnë se janë prej kerameteve.
Këta të gjorë i mashtroi shejtani me magjinë e tij-sa që disa veprime që nuk janë prej fesë, shejtani ua zbukuroi dhe i frymëzoi ato veprat që janë në kundërshtim me fenë me anë të ëndërrave apo pseudokerameteve të tyre.
Thënien “Enel Hakk-Unë jam i vërteti” [d. m. th Unë jam Zoti] të el-Halaxh el Mansurit-sulejmanxhitë e komentuan kinse “thënia Enel Hakk nuk do të thotë ”Unë jam i vërteti”, mirëpo e ka kuptimin “Ene ale’l-Hak”d. m. th. unë jam në të vërtetën. ”[111] Ne u themi atyre edhe thënia e el-Hallaxhit po ashtu edhe komentimi juaj është devijim i qartë.

[ramazan_it]

- Lejimi i kamatës
Një prej gabimeve të shumta të tyre është se ata e kanë bërë të lejuar edhe kamatën. Njëri nga Sulejmanxhitë, Kemal Kaxhar, ka thënë:”Kamata është hallall”[112]
Ne i kundërvihemi këtij me ajetin Kur’anor:
“O ju që besuat, kini frikë All-llahun dhe, nëse jeni besimtarë të sinqertë, hiqni dorë prej asaj që ka mbetur nga kamata. E, në qoftë se nuk e bëni këtë (nuk hiqni dorë nga kamata), atëherë binduni se jeni në konflikt me All-llahun dhe me të dërguarin e Tij. Por, nëse pendoheni, atëherë juve ju takon kapitali juaj - askë nuk dëmtoni e as vetë nuk dëmtoheni”. (el-Bekare, 278-279)
Nga Ibni Mes'udi r. a. transmetohet se ka thënë: “I Dërguari i All-llahut, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, e ka mallkuar shfrytëzuesin e kamatës dhe dhënësin e saj”. (Muslimi). Nga Ebu Hurejre r. a. transmetohet se Pejgamberi, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, ka thënë:“Ruajuni nga shtatë shkatërrueset e mëdha!” (As'habët) Thanë:“O i Dërguari All-llahut, cilat janë ato mëkate?” Tha:“Të shoqëruarit e All-llahut, sihri, vrasja e personit, vrasjen e të cilit e ka ndaluar All-llahu, përveç me të drejtë; ngrënia e kamatës, ngrënia e pasurisë së bonjakut, ikja nga fushëbeteja dhe shpifja për amoralitet të besimtares së devotshme dhe të ndershme”. (Muttefekun alejhi).
All-llahu na ruajt nga devijimet e të gjitha grupeve të sufive!
Kthehu lart

- Nurxhitë
Një ndër sektet më të përhapura dhe më me ndikim në Turqi është edhe sekti i Nurxhive. [113] Edhe ky sekt, nga shumica e tyre që ekzistojnë në Turqi, janë prej sekteve sufiste. Nga rrjedhin Nurxhitë, kush është prijësi i tyre, cili është libri më i famshëm i tyre në të cilin bazohen këta, e shumë gjëra të tjera si dhe gabimet e shumta që gjenden në librat e tyre do t’ua sqarojmë në vijim.

Kthehu lart

- Një biografi e shkurtër e Said Nursit (shejhu i Nurxhive)
Bediuzzamani[114] është lindur më 1293h/1876 në vilajetin Bitlis të nënprefekturës (ilçe) Hizan në fshatin Nursi në Turqinë Lindore dhe ka vdekur në moshën tetëdhjetë e trevjeçare në mars të vitit 1960.
Said Nursi në moshën nëntë vjeqare për t’i ndjekur mësimet e para u largua nga familja e tij dhe shkoi në medresen e fshatit Tag, në këtë medrese shumë pak qëndroi dhe prap u kthye në fshatin e tij, Nursi. [115]
"Në fillim të shekullit XX, popujt muslimanë përjetuan disfata të mëdha. Përfaqësuesi i Islamit, Perandoria Osmane kishte kohë që ishte shkëputur nga shokët e garës. Muslimanët e ngratë e kaluan kohën vetëm duke e soditur gjendjen. Në një anë shtetet e Evropës përgatisnin projektin se si t’i coptonin vendet muslimane, nga ana tjetër plani përfshinte edhe se si të mund të zhduknin islamin, me një mjet që të mos ringjallet më kurrë. Qëllimi i Luftës së Parë Botërore, këtë e ka pasë në temën e parë, sepse akoma pa filluar lufta, ka qenë e copëtuar bashkësia e popujve muslimanë. Maroku dhe Algjeria kanë qenë të pushtuara nga ana e francezëve, Libia nga italianët, kurse Egjipti dhe Pakistani nga ana e anglezëve. Iraku dhe Siria artificialisht kanë qenë nën sundimin e Osmanëve. Kurse në të vërtetë ato kishin dalur që më parë nga dora e sundimit Osman. Borxhet e jashtme dhe marrëveshjet e mëparshme që ua kishin lidhur duart osmanllinjëve, kishte sjellë të bëhet e të dorëzohet menjëherë. Me gjithë këto dobësi, për të mbrojtur kështjellën e fundit të islamit, trimat, nipërit e osmanllinjëve, duke paraqitur të gjitha vlerat, nuk rrëzuan hije ndaj sundimit të gjyshërve të pashoq, sundimi i të cilëve ka zgjatur më se 600 vjet. Por sundimi dhe gjykimi i All-llahut tregonte që mjerisht askujt nuk i mjaftonte sakrifica individuale në kohën kur është nevoja e zotërimit të çelësave të diturisë së shkencave të natyrës, e jo më t’i mjaftonte forca për të shpëtuar atdheun e dikujt. Por vetëm bota fizike nuk mund ta ngopë këtë njeri, të cilit i mbizotërojnë vlerat shpirtërore. Duke lexuar këtë libër edhe vetë do ta shihni se si Allahu (xh. sh. ) përsëri me anë të një personi nga ky vend, u ka dhënë këtë pamje shpirtërore”.[116] Ai person, sipas pretendimeve të tyre, ishte Said Nursi. Jeta individuale e Bediuzzamanit kapi dekadat e fundit të kalifatit dhe të shtetit Osman, të rëzimit dhe copëtimit të saj pas Luftës së parë botërore dhe, pas formimit të Republikës më 1923, përjetoi tridhjetë e shtatë vjetorin e Republikës, vite këto deri më 1950 të njohura për shtypjen antiislame të qeverisë dhe represionit kundër drejtësisë fetare.
Pas një periudhe afro dy vjeqare, më 1925, Bediuzzamani u detyrua të mërgojë në Anadollin Perëndimor dhe 25 vjet me radhë, deri në prag të dhjetëvjeqarit të fundit të jetës së tij, ai vuajti mërgimin. Gjatë viteve në mërgim e izolim vendosi të shkruante”Risalein-Nur” (Mesazhet e Dritës) dhe përhapjen e tij anembanë Turqisë. [117] Në një periudhë, u dha pas politikës e pastaj e braktisi politikën dhe filloi të merrej me shkrime. Detyrën e tij të "përtëritjes" (përtëritjes së fesë, sipas tyre, sh. a. ) e ka filluar më 1324h.
Kthehu lart

- Një kronologji e shkurtër e Said Nursit:
1878 data e lindjes
1885 filloi studimet
1892 mori titullin Bediuzzaman (mrekullia e kohës)
1907 shkon në Stamboll
1909 u gjykua në gjyqin ushtarak
1910 rikthehet në qytetin Van
1911 mbajti hutbe (ligjëratë) në Xhaminë Emevi në Damask
1911 vizitoi bashkë me Sulltan Reshatin vendet e Ballkanit
1914 mori pjesë në frontin lindor
1916 shkroi gjatë luftës librin “Shenjat e mrekullive të Kur’anit”
1916 bie rob lufte tek rusët dhe internohet në Kosturma
1918 shpëton nga robëria dhe kthehet në Stamboll
1920 botohen librat e tij të parë
1922 me ftesë të Kuvendit të Parë të Turqisë shkon në Ankara
1923 ndahet nga Ankaraja dhe shkon në Van (qytet në Turqi)
1923 botohet fragmenti “Hubab”
1927 internohet në Barla
1934 dërgohet nga Barla në Isparta
1935 burgoset në Eskishehir
1936 lirohet nga burgu dhe internohet në Kastamonu
1943 arrestohet në Kastamonu dhe dërgohet në Ankara
1943 filloi të gjykohet ne gjyqin e Denizlisë
1944 lirohet si i pafajshëm dhe internohet në Emirdağ
1948 burgoset përsëri në Afjon
1949 lirohet përsëri si i pafajshëm duke u internuar në Emirdağ
1950 rikthehet ezani përsëri në origjinal
1951 u vendos në qytetin e Ispartës
1952, janar-mars, gjykohet në Stamboll për librin “Prijësi i rinisë”
1953 vizitoi qytetet e Ispartës, Eskishehirit dhe të Emirdağut
1956 librat e Risale-i Nurit fitojnë lirinë e leximit
1959, janar, viziton qytetet e Ankarasë, Konias dhe Stambollit
1960, janar, ndalohet të udhëtojë
1960, Mars, viziton për herë të fundit Urfën
23 Mars 1960 Bediuzzamani ndërron jetë
1960, Korrik, i bëhet shpërngulja e varrit në një mënyrë të fshehtë në një vend të paditur. [118]
Kthehu lart

- Grupimet e Nurxhive
Nurxhitë janë të ndarë në disa grupe. Prej tyre është një grup që pasojnë Fet'hullah Gylenin[119], të tjerët quhen okujuxhullar (d. m. th. lexuesit e “Risale-i Nurit”), jazëxhëllar (ata të cilët shkruajnë), mirëpo të gjithë e kanë si shejh të tyre Said Nursin. [120]
Kthehu lart

- Disa nga gabimet e pasuesve të Said Nursit
Libri bazë i Nurxhive është “Risale-i Nur” të cilën e ka përgatitur Said Nursi. Vepra e Said Nursit “Risale-i Nur” (Mesazhet e dritës) përbëhet nga 14 vëllime me rreth 6000 faqe. Ata që e pasojnë verbërisht Said Nursin, pretendojnë se veprat e tij kanë qenë frymëzim hyjnor. [121]
Këtë e dëshmon edhe fjala e një pasuesi të tij:“Bediuzzamani, me njëqind e tridhjetë fragmente të përmbledhjes së Risale-i Nurit, është ngadhnjimtar i zemrave të lexuesve të tij, e për këtë arsye këto vepra janë një fakt i gjallë dhe plot e përplot janë të mbushura me moral, sinqeritet dhe sakrificë. Thuhet se parathënia është një përmbledhje e librit, por çfarë t’i them asaj që çdo temë e Risale-i Nurit është në gjerësinë e një libri. Ju me një habi të madhe, duke i lexuar librat e tij, do ta shihni vetë se Bediuzzamani, që nga fëmijëria e deri në fund të moshës ka përjetuar afër një shekull, ku vazhdimisht është përballuar me frymëzimet hyjnore. Duke e hulumtuar këtë personalitet të shquar hollësisht, na përkujton një varg të një poeti arab që thotë: “Fuqiploti nuk e ka të vështirë t’i përmbledhë edhe botët tek një personalitet. . . ”[122]
Po ashtu një thënie të njëjtë e kemi edhe nga vetë Said Nursi: “Fshehtësia e vërtetë e Kur’anit po na zbritet nëpërmjet “Risale-i Nurit”. [123] . Me këtë thënie të tij, ai veten po e vendos në shkallën e pejgamberllëkut. Edhe nëse ai nuk pretendon se është pejgamber, thëniet e tija tregojnë qartë. Pretendojnë se vepra “Risale-i Nur” është prej tefsireve më të mira të Kur’anit. Nëse i japim një vështrim “Risale-i Nur”, do të shohim se në shumë gjëra i ka interpretuar dhe ka shtuar fjalë të veta.
Nurxhitë pretendojnë se Said Nursi ka qenë Muxhedid i asaj kohe. Këtë e pohojnë pasuesit e tij, ja edhe thënia:“Të nderuar lexues! Një hadith i Pejgamberit (a. s. m. ) thekson se:“All-llahu (xh. sh. ) në çdo shekull do t’i dërgojë ummetit (popullit musliman) nga një muxheddit (ripërtëritës, reformator). ” Për përtëritësin e shekullit të parafundit, studiuesit e kësaj fushe unanimisht theksojnë se ai ka qenë dijetari i famshëm Mevlana Halidi Bagdadi, i cili njëkohësisht përputhet në disa pika me të përtëriturin e shekullit të fundit, Bediuzzaman Said Nursiun. Kështu që: Mevlana Halidi Bagdadi u lind më 1193 hixhri, Bediuzzamani u lind pikërisht pas njëqind vjetësh, më 1293 hixhri. Mevlana detyrën e tij të përtëritjes e filloi më 1224, Bediuzzamani më 1324. Mevlana, në moshën 20 vjeçare, arriti të dalë në krye të të gjithë dijetarëve të asaj kohe. Po kështu edhe Bediuzzamani, i cili moshën 14 vjeçare mori diplomën e teologjisë dhe filloi të diskutonte në çështjet më të thella”. [124]
Kanë thënë pasuesit e tij për Said Nursin:“. . . diturinë dhe shkencën që mësohet për njëzet vjet (Said Nursi, sh. a. ) e ka kuptuar dhe plotësuar për tre muaj. Në çfarëdo qoftë shkence që është pyetur, çdo pyetjeje i është përgjigjur menjëherë, pa hezitim". [125]
Thotë shejh Salih el-Feuzani (All-llahu e ruajtë):”…dituria nuk arrihet përveç se me të mësuar, e jo me frymëzim. Kjo - se dituria arrihet me frymëzim - është nga gjërat e shpikura të sufive të devijuar, sepse puna pa dituri është devijim. Mendimi se dituria arrihet pa mësuar është iluzion. "[126]
Thonë se “ka kërkuar ilm nga Pejgamberi, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, në ëndërr. . . Për këtë arsye, gjersa ishte në moshën fëmijërore, u bë i njohur si më i dituri i asaj kohe dhe nuk pyeste askënd, ndërsa u përgjigjej të gjitha pyetjeve që ia bënin”. [127]
Transmetohet nga el-Hajthem Ibn Xhemil ka thënë:“E dëgjova Malikun të pyetej për 48 çështje. Ai u përgjigj për 32 prej tyre duke thënë ‘Nuk e di’". (Transmetuar nga Ibn Abdul-Berr në Xhami’ul-Bejanil-Ilm ue Fadlihi (2/25)) . Abdur-Rrahman Ibn Mehdi (v. 198H), Allahu e mëshiroftë, ka thënë: “Ishim me Malik Ibn Enes kur erdhi një person dhe tha:“O Ebu Abdullah, kam udhëtuar një distancë prej gjashtë muajsh. Njerëzit e vendit tim më dërguan të të pyes për një çështje. ” Ai tha:“Pyet!” Kështu, personi e pyeti për disa gjëra, kurse ai u përgjigj: “Nuk e di. ” Personi kujtoi se kishte ardhur tek dikush që dinte gjithçka, kështu që i tha: “Çfarë t’u them tani njerëzve të vendit tim kur të kthehem?” Ai tha:“Thuaju që Malik Ibn Enes nuk e dinte. ” (Transmetuar nga Ibn Ebi Hatim në el-Xherh uet-Ta’dil (1/17)).
Thëniet e një pasuesi të verbër të Said Nursit në vijim janë shkëputur nga libri i titulluar në shqip”Prijësi i Rinisë”[128]: T

hëniet në vijim-lexoni dhe gjykoni vetë.
Faqe 263:“Po kështu, edhe autorin Bediuzzaman Said Nursiun që është komentator i pashoq i Kur’anit Famëlartë[129] populli akoma nuk ka mundur ta njohë mirë. Kjo ka rrjedhur nga qëllime të këqia të armiqve të fshehtë të brendshëm e të jashtëm që kanë bashkëpunuar për këto qëllime negative. ”
Faqe 265:“Sa më tepër që e lexoni Risale-i Nurin, aq më tepër e kaplon shpirtin dhe zemrën tuaj frymëzimi hyjnor. ”
“. . . kur i lexoni veprat e Risale-i Nurit duke u shdërruar do të ndjeni kënaqësinë dhe lumturinë më të madhe dhe me zell do të bëni ibadet (adhurim) ndaj All-llahut tuaj të Madhëruar. ”
Faqe 265-266:“Vëllezër! Autori, Risale-i Nurin nuk e ka shkruar me dëshirën dhe vullnetin e tij. Por autorit i është frymëzuar nga All-llahu, si dhurata më e madhe nga errësira e devijimit, për t’i shpëtuar myslimanët dhe njerëzit e botës që jetojnë në këtë shekull. ”
Faqe 266:“Ja vëllezër! Do të mund do ta kuptoni vlerën e leximit të Risale-i Nurit, të këtij shërbimi të amshuar që është një shërbim ndaj Kur’anit dhe besimit, vetëm atëherë kur do të merreni me këtë shërbim, ngaqë do të ndjeni një shije që nuk tregohet. Sepse ju, duke u marrë me këtë shërbim edhe sikur t’iu të ftojnë në xhenet, do të thoni: Momentalisht nuk mund të braktisni këtë shije që jeni duke marrë për shërbimin e Kur’anit me Risale-i Nurin. ”
Faqe 267:“Shikoni nxënësit e Nurit si janë lidhur me të! Sikur ndonjërit prej tyre t’i thuash: ty do të të japin pasurinë e Fordit të Amerikës, shumëzoje këtë libër që është veç Risale-i Nurit, ai nuk do ta tërheqë majën e lapsit nga fleta ku është duke shkruar dhe përgjigja e tij do të ishte: “Unë nuk pranoj madje edhe sikur të më japin të gjithë botën me gjithë pasurinë e saj. Sepse All-llahu përballë leximit dhe shërbimit të Risale-i Nurit ne do të na japë një thesar të përjetshëm që nuk mbaron kurrë. Vallë, a ka mundësi të më kënaqë pasuria juaj që është e përkohshme? Por unë, nuk kam aspak dyshim që do të kënaqem me pasurinë e përjetshme që do të më dhurojë All-llahu im i Madhëruar””
Faqe 271-272:“Vetë autori Bediuzzaman thotë se: “Risale-i Nuri nuk jep vetëm dije si librat tjerë, por Ai jep edhe mësime shpirtërore”. Ndikimi i këtij mësimi shpirtëror është aq i madh, saqë duke marrë mësime shpirtërore, zemrën e lexuesve e ka mbushur me dritën hyjnore. Duke i shtyrë ata të vrapojnë në rrugën e All-llahut dhe të Profetit të Tij , shpirtërisht atyre po u pastrohet edhe jeta shpirtërore, duke zotëruar të vërteta të besimit po lartësohen me një ndikim Hyjnor. Ata që duan ta shtojnë diturinë fetare po lexojnë Risale-i Nur. Ata që kërkojnë të vërtetën po lexojnë Risale-i Nur. Ata që në krijimin e tyre mbanin dinamizmin po lexojnë Risale-i Nur. . Trima e heronj po lexojnë Risale-i Nur. Atdhetarët patriotët po lexojnë Risale-i Nur. Zejtarët dhe shkencëtarët po lexojnë Risale-i Nur. Admiruesit e shkencave bashkëkohore po lexojnë Risale-i Nur. Mistikët po lexojnë Risale-i Nur. Gjuhëtarët po lexojnë Risale-i Nur. Domethënë: çdo shtresë e njerëzimit në shpirtin e saj po ndjen nevojën të lexojë Risale-i Nurin dhe të përfitojë nga ai. ”
“O shokë! Kush lexon Risale-i Nur, atij i shtohet aftësia e bindjes, i forcohet kujtesa.”
Faqe 274:“O ju vëllezërit e zgjuar që me kujdes jeni duke pasuar subjektin e Risale-i Nurit! Sikurse ai që lexon Kur’anin Famëlartë edhe po të mos e dijë kuptimin, përsëri në shpirtin e tij Ai lë një ndikim shpirtëror. Sepse është fjala e All-llahut xh. sh. . Kjo nuk është tjetër vetëm se kuptimi i lartësisë së amshuar të fjalës së All-llahut xh. sh. që: Turqit kur kanë mbajtur flamurin e ngadhnjimit të islamit kanë qenë edhe ngadhnjimtar i shteteve dhe i kontinenteve. Njësoj, një koment të lartë të Kur’anit që është Risale-i Nuri, kur lexoni në zanafillë ndoshta nuk do ta kuptoni, por shpirtërisht ndikimi, dhembshuria e tij do të ndikojë në shpirtin dhe në zemrën tuaj ; me kuptimin e tij të plotë ai do të kaplojë botën tuaj. ”
“Me një lexim mendja juaj mund të mos kuptojë plotësisht, por zemra dhe shpirti nga Ai do të marrin pjesën e tyre. Ky ndikim i Risale-i Nurit është i tillë sa që në zanafillën e shpalljes pranë tij kanë qenë 8 apo 10 nxënës, ndërsa tani numri i tyre ka arritur miliona( Në simpoziumin e 2003 të Stambollit një profesor turk tha:”Kemi vërejtur se në Turqi dhjetëmilion persona po e lexojnë Risale-i Nurin “). ”
Faqe 276:“Bediuzzaman Said Nursiu në fundin e fragmentit të sinqeritetit na jep një sihariq të madh. Personalisht jam i bindur që deri tani asnjë nuk ka mundur t’ia parashtrojë këtë lehtësi njerëzimit. Ai shprehet: ”Në këtë kohë Risale-i Nurin duke e kuptuar, kush e lexon një vit, ai është një dijetar i vërtetë të kësaj kohe ”
Faqe 279:“Tani, kush ka lexuar Risale-i Nurin me sinqeritet e me bindje, edhe sikur të jetojë mes njerëzve që kanë humbur moralin, ai patjetër do të mund ta shpëtojë veten pa e prishur fare moralin e vet, duke e ruajtur atë të pastër. Dhe do të fillojë luftën ndaj veseve të tij të liga. Këtë mund ta bëjë vetëm me forcën e besimit që ka marrë nga Risale-i Nuri! Në këtë mënyrë mund ta shpëtojë vehten nga komunitete dhe nga individë të këqinj. Bile me kulturën e besimit që ka marrë nga Risale-i Nuri, ai po del fitimtar!”
“Ja, o shokët tanë! Sot vetëm Risale-i Nuri është një mjek i vërtetë që i shëron me themel plagët e shoqërisë. ”
Faqe 280-281:“Tani në shekullin tonë kjo e vërtetë dhe ai Nuri (drita) me një formë shumë të bukur ka dalë në shesh në personalitetin shpirtëror të Risale-i Nurit, buruar nga Kur’ani që është një diell i paperëndim. Risale-i Nuri ua ndriçoi rrugën e atyre”

Kthehu lart

- Përse e quajnë Said Nursin ”Bediuzzaman” (Mrekulli e kohës)?
Pretendojnë se “ky llagap i është dhënë nga njerëzit e ditur të asaj kohe, për shkak të diturisë së jashtëzakonshme (të mbinatyrshme, sh. a. ) që vërejtën tek ai. ”[130]
Kthehu lart

- Disa nga gabimet e Said Nursit
Said Nursi pretendon se librat e tij janë patëmeta dhe të përkryera, pretendon se ajetet e Kur’anit tregojnë në lidhje me Risale-i Nurin, kinse Risale-i Nur është huazuar nga Arshi i All-llahut, kërkon ndihmë nga të vdekurit e të tjera devijime që do t’i lexoni në vijim.
Sipas Said Nursit, vepra e tij “Risale-i Nur” është shkruar dhe dërguar nga All-llahu me rrugë frymëzimi(ilham). Thënia e tij është gjetur tek vepra e tij “On Dördüncü Şua - Faqe. 1080; Emirdağ Lâhikası (1) - Mektup No: 28 - Faqe. 1697; Emirdağ Lâhikası (2) - Mektup No: 89 - faqe. 1865.
Në librin “Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit BEDIUZZAMAN SAID NURSI”[131] thuhet:“Lindja e Saidit është lajmëruar nga ana e shumë personave me sihariqe. Nursiu thotë:”Paralajmërimet për Risale-i Nurin kanë arritur që dyzet vjet para se të dalin Risalet në shesh…””
Vetë Said Nursi i thërret njerëzit tek librat e tij, thotë Said Nursi:“Risale-i Nur në këtë shekull, në këtë kohë, është ”Urvet’ul Vuthka”, që do të thotë shumë i besueshëm, me zinxhirë të pashkëputur, dhe “Hablullah”, që do të thotë litar i All-llahut. . . është i shpëtuar ai që kapet për të". [132]
“Urvetul Vuthka” dhe “Hablilah” janë nga veçoritë e Kur’anit fisnik. [133] Pra, Said Nursi veprës së vet ia atribuon veçoritë e Kur’anit.
Ka thënë Said Nursi në "Sözler"[134]:“Pa dyshim, "Sözler" është nga nuri i shndritshëm i Kur’anit. Pa pasur nevojë për shpjegim në përgjithësi, është i tëri pa të meta dhe i përkryer". [135].
Zaten, kjo shihet qartë nga pasuesit e tij që e kanë lënë anash leximin e Kur’anit dhe merren më shumë me “Risale-i Nur”, saqë ka prej tyre që njihen si hafizler të “Risale-i Nurit”. Thotë Imam Shafiu rahimehullah, “All-llahu refuzon që ndonjë libër të jetë i saktë (pa gabime) përveq Librit të Tij”[136]
Said Nursi, në “Sikkei Tasdiki Gajbi” (vepra e tij, sh. a. ), na tregon në lidhje me thirrjen (kërkimin e ndihmës) që ia ka bërë AbdulKadrit:”Medet Ja Abdulkadir!”[137] Këtu shihet qartë se Said Nursi kërkon ndihmë nga AbdulKadir Xhejlani, ndërsa dihet fare mirë se AbdulKadir Xhejlani ka vdekur në vitin 561 hixhri. [138] Këtu kemi të bëjmë me shirk në teuhidin uluhije. Thotë All-llahu subhanehu ve teala në suren el-Fatiha:”Vetëm Ty të adhurojmë dhe vetëm prej teje kërkojmë ndihmë!”
Në një ajet tjetër, All-llahu subhanehu ve teala thotë:
“Thuaju:"Nëse ju vjen dënimi nga All-llahu ose ju vjen kiameti, më tregoni, nëse jeni të sinqertë, a do të thirrni dikë tjetër pos All-llahut (për ndihmë)? Jo, vetëm Atij (All-llahut) do t'i luteshit. E, nëse do Ai, jua heq atë (shqetësimin) për çka i luteni, e do t'i harroni ata (zota) që ia shoqëroni.” (el-En'Aam, 40-41),
“Ata, pos All-llahut, adhurojnë çdo gjë që nuk bën dobi, e thonë: "Këta janë ndërmjetësuesit tanë te All-llahu!". Thuaj: "A po e informoni All-llahun me diçka që Ai nuk e di se ç'ka në qiej dhe në tokë?" E pastër është madhëria e Tij nga ajo që i shoqërojnë!” (Junus, 18),
“Pra, përpos All-llahut, mos lut zot tjetër e të bëhesh prej të dënuarve. ” (Shuara 213), “Ata që po i lusin (pos Zotit) vetë kërkojnë afrimin (te Zoti i vërtetë), shpresojnë në mëshirën e Tij dhe i frikësohen dënimit të Tij. Vërtet, dënimit të Zotit tënd është për t'iu ruajtur.” (Isra, 57).
Ka thënë Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem:"Nëse lutesh, lute All-llahun. Nëse kërkon ndihmë, kërko nga All-llahu. ” (Tirmidhiu). Është pyetur Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem:”Kush është mëkati më i madh?” Është përgjigjur:"Të kërkosh ndihmë nga dikush tjetër pos All-llahut, kurse Ai të ka krijuar”. (Buhariu)
Fjalët e Said Nursit në vijim na tregojnë qartë se Ai ka qenë nga sufistët Nakshi[139] e pastaj formoi grupacionin e vet me nxënësit e tij:“Kur unë isha akoma tetë-nëntë vjeç, i gjithë populli i krahinës sonë mbante tarikatin Nakshi dhe duke kërkuar frymëzim nga Gavsi Hizanija, i cili ka qenë shumë i njohur dhe me famë në rrethin tonë, thirrja: “O Gajsi Gejlani”. Në kohën e fëmijërisë sime, kur më humbiste edhe ndonjë arrë, apo diçka tjetër e thjeshtë, thoja: “O sheh, po të këndoj një Fatiha, ti lutju Allahut (xh. sh. ) të ma gjejë këtë send”. Është për t’u habitur se përmbi një mijë herë me lutjen e tij më ka përkrahur. Për këtë arsye në jetën time gjithnjë sa herë që kam kënduar ndonjë Fatiha apo zikër që sjellin sevape, pas Hz. Muhammedit (a. s. m. ), ia dhuroja edhe sheh Gejlaniut. Por studimet e mia vazhdimisht më pengonin që të meresha me tarikate”[140]
Për vërtetësin e sufizmit të Said Nursiut, lexone edhe këtë ngjarje:“Saidi i vogël vazhdonte studimin në një mënyrë tjetër nga të tjerët. Ai së pari filloi me principet e filozofëve “Ishrakijjun” duke filluar të hajë shumë pak. Në tre ditë vetëm një copë bukë hante. Dita ditës trupi i Saidit u dobësua shumë. Filozofia e tyre ishte që kjo mënyrë ia hap njeriut logjikën. Fliste rrallë. U vetmonte ne tyrben e poetit gjenial të kurdëve Mulla Ahmed Hani Efendiut. Aty ku të tjerët trembeshin të hynin ditën, Saidi nganjëherë edhe natën banonte aty. Për këtë arsye populli thonte se Bediuzamani po frymëzohet nga Ahmed Haniu. Në këtë kohë Saidi ishte trembëdhjetë-katërmbëdhjetë vjeç.”[141]
Në një vend tjetër, pëshpërit Said Nursi:“Risale-i Nur nuk është marrë as nga kultura dhe dituria e Lindjes e as nga filozofia e Perëndimit, si një dritë e huazuar. Ai është nga qielli që është zbritur Kur’ani, mbi lindjen dhe mbi perëndimin, ku gjendet Arshi. Është huazuar nga vendi i Arshit". [142]
Thotë All-llahu subhanehu ve teala:
“Është shkatërrim për ata që me duart e veta e shkruajnë librin e pastaj thonë:"Ky është prej All-llahut!", për të arritur me të një fitim të paktë. Pra, është shkatërrim i madh për ta çka shkruan duart e tyre dhe është shkatërrim i madh për ta ajo çka fitojnë. ” (el-Bekare, 79).
Në faqen 834 të Birinci Şua-Risale-i Nur, thuhet:“Në suren Hud është një ajet i njohur (ajeti 105), i cili i jep dy shenja të fuqishme. Nëpërmjet llogarisë Xhifr[143], është nxjerrë numri 1303. Po ashtu në suren Shura, në faqen e dytë, në ajetin ku bie numri 1309, pra, kjo datë ka të bëjë me një thirrës në çështjen e llogarisë së Kur’anit. . . data e parë ka të bëjë me shkrimin e Risale-i Nur. . . ndërsa shenja e ajetit të dytë ka të bëjë me përfitimin e diturisë së tij për një kohë shumë të shkurtër".
Në një ajet tjetër, All-llahu subhanehu ve teala thotë:
“Në fe nuk ka dhunë. Është sqaruar e vërteta nga e kota. E kush nuk i beson të pavërtetat e i beson All-llahut, ai është kapur për lidhjen më të fortë, e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues i dijshëm. ” (el-Bekare, 256)
Said Nursi këtë ajet, nëpërmjet llogaritjes Xhifr dhe Ebxhed[144], pjesën e ajetit ”është kapur për lidhjen më të fortë” e komenton se ka të bëjë me “Risale-i Nurin”.
D. m. th. kuptimi i ajetit sipas Said Nursit është kështu:“Në fe nuk ka dhunë. Është sqaruar e vërteta nga e kota. E kush nuk i beson të pavërtetat e i beson All-llahut, ai është kapur për ”Risale-i Nur” (lidhjen më të fortë), e cila nuk ka këputje. All-llahu është dëgjues, i dijshëm. ”
Kurse, në fakt, fraza e ajetit ”lidhjen më të fortë” ka të bëjë me imanin (Taberî, III/1, 29), me Islamin, se nuk ka të adhuruar tjetër që meriton të adhurohet përpos All-llahut (Kurtubî, II/1, 257).
Ja edhe fjalët në faqen 837 të Birinci Şua-Risale-i Nur:“Edhe në suren el-Bekare ajeti 256, edhe në suren Lokman ajeti ”është kapur për lidhjen më të fortë”. . . sipas llogaritjes xhifr të ajetit “Urvetil vuthka”, është nxjerrë numri 1347, dhe ky numër ka të bëjë me vitin e shkëlqimit të Risale-i Nur . . . ”
Në një vend tjetër, “Risale-i Nur” (Risale-Nur-Şualar) e komenton ajetin kështu:“P. sh. fraza e ajetit 35 te sures Nur thotë: “prej ullirit që nuk mund të quhet as i lindjes e as i perëndimit”. Ndoshta është zbritur nga lartësitë e qiellit, nga thesari i rahmetit. Çdo vend është pasuri e Tij. Kërkimi në vende të tjera nuk ka nevojë. Risale-i Nur nuk është marrë as nga kultura dhe dituria e Lindjes e as nga filozofia e Perëndimit, por është si një dritë e huazuar. Ndoshta është huazuar nga vendi prej të cilit është zbritur Kur’ani. ”
Thotë All-llahu subhanehu ve teala:
“Është shkatërrim për ata që me duart e veta e shkruajnë librin e pastaj thonë:"Ky është prej All-llahut!", për të arritur me të një fitim të paktë. Pra, është shkatërrim i madh për ta çka shkruan duart e tyre dhe është shkatërrim i madh për ta ajo çka fitojnë. ” (el-Bekare, 79).
Në një ajet tjetër:
“Ata përpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën (nurin) e All-llahut, e All-llahu nuk do tjetër pos ta përsosë dritën e Tij, ndonëse jobesimtarët e urrejnë. ” (et-Tevbe, 32)
Qëllimi i shprehjes ”nur” që gjendet në këtë ajet, argumenton për pejgamberllëkun e Muhammedit, sal-lAll-llahu alejihi ve sel-lem (Râzî, 1997: VI, 32) dhe për fenë e All-llahut (Taberî, 1995: VI/2, 149), ndërsa Said Nursi këtë ajet e komenton kinse ka të bëjë me “Risale-i Nur” (Lexo: Birinci Şua, fq. 844. )
D. m. th. ajeti i lartshënuar, sipas komentimit të Said Nursit, në përkthim do të ishte:“Ata përpiqen me gojët e tyre ta shuajnë dritën (Risale-i Nur) e All-llahut, por All-llahu nuk do tjetër pos ta përsosë dritën e Tij, ndonëse jobesimtarët e urrejnë. ”
Sipas Said Nursit, ajeti ”Thuaj: "Vërtet Zoti im më udhëzoi në rrugë të drejtë” (el-En'aam, 161) ka të bëjë me datën e përgatitjes së “Risale-i Nurit”.
Kjo vërtetohet nga vepra e tij Birinci Şua-Risale-i Nur, në faqen 836:“Ajeti "Vërtet Zoti im më udhëzoi në rrugë të drejtë” (el-En'aam, 161), në bazë të shifrës/llogarisë xhifr që është nxjerrë nga shkronjat e këtij ajeti, tregon në numrin 1316, gjë që bie në të njëjtën datë me përgatitjen e Risale-i Nur. ”
Në faqen 709 Şualar, thuhet:“Risaletun-Nuri e cila përbëhet nga tridhjetë e tre Fjalë (Söz), tridhjetë e tre Letra (Mektub) dhe nga tridhjetë e një Lem’a, jane ajetet (argumentet) e ajeteve te Kur’anit në këtë kohë. Pra tregueset e të të vërtetave të Kur’anit. Argument i prerë që vërteton vërtetësinë e Kur’anit. Janë dokumente të fuqishme të ajeteve që kanë të bëjnë me besimin në Kur’an”.
Sipas Said Nursit, Risale-i Nuri është libër që vërteton Kur’anin, ashtu si Kur’ani që i vërteton librat e mëparshëm si Tevratin dhe Inxhilin. Për këtë ajetet e Risaletun-Nurit jane bërë argument i Ajeteve te Kur’anit sipas pretendimeve të Said Nursit.
Gjithashtu Saidi vazhdon t’a cilesoje Risaletun-Nurin edhe me keto cilesi: “Risaletun-Nuri eshte libër sheriati, libër duash, hikmet, ibadet, urdhër dhe thirrje, dhikër, fikër (mendim), hakikat, sufizëm, logjikë, shkencë kelami, shkence teologjie, art, belagat(elokuencë) dhe libër argumentues i njësimit. [145]
Thëniet e Said Nursit që do t’ua tregojmë në vijim janë shkëputur nga një libër i përkthyer në shqip[146], libri titullohet”Mrekullia e Kur’anit”nga Said Nursi. [147]
Në faqen 154 të këtij libri thuhet: “Vëllëzërit e mi të dashur e besnikë! Ndërsa po lexoja Kur’anin e shpjegimit të mrekullueshëm në muajin e Ramazanit, unë po reflektoja thellë në kuptimet e vërseteve tridhjetë e tre treguesit e të cilëve erdhën në Risale-i Nur tek Rrezja e parë unë pash se faqja dhe tregimi i vërsetit gjithashtu shikonin tek Risale-i Nuri dhe tek studentët e tij, nga këndvështrimi i marrjes së tyre një pjesë prej tregimit dhe kuptimit, e sidomos prej vërsetit të Dritës tek sureja En-Nur;ato vërsete tregojnë e aludojnë me dhjetë gishtërinjë për Risale-i Nurin;gjithashtu edhe vërsetet e errësirës që vijnë pas atij vërseti tregojnë e aludojnë drejtëpërdrejtë për ata që e luftojnë dhe e kundërshtojnë Risale-i Nurin;këto madje, u japin atyre një pjesë më të madhe. Unë kuptova mjaftë qartë se ky “stacion” ngrihet nga veçantia për tek përbotshmëria, dhe se një pjesë e asaj përbotshmërie është Risale-i Nuri dhe sudentët e tij. ” [148]
Këtu shihet qartë se Said Nursi po pretendon se kinse Kur’ani bën isharet për Risale-i Nurin dhe për studentët e tij, All-llahu na ruajt nga ky devijim.
Thotë Said Nursi:“Në atë ditë prej tyre (të tubuarëve), ka fatzi dhe fatbardhë” (Hud, 105), duke vazhduar deri në fund, i jep shenjë dy gjërave të rendësishme, ku përballë kësaj faqeje është një ajet tjetër i famshëm, që sipas shkencës numerike të Kur’anit(xhifër), ka vlerën 1303 dhe në faqen e dytë të sures Shura.
“Përqëndrohu ashtu si të është urdhëruar” (Shura, 15), ajet ky që ka vlerën 1309, data këto (sipas hixhrit), që tregojnë që Kur’ani famëlartë brenda të gjithë dëgjuesve ka zgjedhur njërin dhe në llogari të Kur’anit flet me komplimente me to. ”
Data e parë jep shenjë për zanafillën e studimeve të autorit, rezultat i të cilave do të ishte Risale-i Nur. Data e ajetit të dytë cakton përfundimin e studimit të tij me një mjet superior, ku brenda tre muajve të një dimri ka përfunduar një qind libra, ku të tjerët i mbaronin në një periudhë të gjatë prej 15 vjetësh. Këtë e ka vërtetuar edhe para dijetarëve të famshëm. Duke e pyetur atë nga cilado shkencë, secili ka marrë përgjigjen e drejtë. Gjithashtu numri i vlerësimit të germave Kur’anike, alegorisht shënon për drejtimin e Risale-i Nurit. [149]
Pretendimet e Said Nursit kinse Kur’ani bën isharet për Risale-i Nurin janë të kota, po të ishin këto thënie të vërteta-a thua vallë nuk do të na kishte treguar Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem apo komentatori më i famshëm i Kur’anit, Ibn Abbasi radiAll-llahu anhu për Said Nursin. Kjo është një shpifje ndaj All-llahut, ndaj të Dërguarit të All-llahut dhe ndaj sahabëve dhe ndaj të gjithë muslimanëve të cilët e pasojnë rugën e të parëve tanë të mirë[selefu-salih].
Të gjitha këto janë trillime dhe gënjeshtra të frymëzuara nga shejtani i mallkuar. All-llahu i Madhëruar në Kur’anin Fisnik thotë:
”A t'ju tregoj unë se kujt i vijnë djajtë?Ata i vijnë çdo gënjeshtari e mëkatari. (U vijnë) Dhe hedhin dëgjimin, shumica e tyre gënjejnë.” [esh-Shuara, 221-223].
Said Nursi me thëniet e tija e vendos vetën në shkallën e Pejgamberëve, edhe pse ai nuk e thotë këtë gjë haptaz-veprat e tij aludojnë në të. Në librat e mëparshme të shenjta (Tevrati, Inxhili), All-llahu i Madhëruar na tregon për ardhjen e një profeti të quajtur Ahmed(Muhammed)ndërsa Said Nursi, sipas shkrimeve të tija aludon se Kur’ani flet për ardhjen e një njeriu kinse për ta komentuar Kur’anin më mirë, e ai sipas tij është vetë Said Nursi dhe nxënësit e tij(andaj sipas tij kush e pason Said Nursin është në udhëzim e kush e kundërshton është në lajthitje), lexone edhe njëher thënien e tij:“Fshehtësia e vërtetë e Kur’anit po na zbritet nëpërmjet “Risale-i Nurit”, apo në një vend tjetër thotë:“Risale-i Nur nuk është marrë as nga kultura dhe dituria e Lindjes e as nga filozofia e Perëndimit, si një dritë e huazuar. Ai është nga qielli që është zbritur Kur’ani, mbi lindjen dhe mbi perëndimin, ku gjendet Arshi. Është huazuar nga vendi i Arshit. ”. Këtë çdo njeri që ka intelekt e kupton se në çfarë devijimi të qartë ka qenë Said Nursi, All-llahu na ruajt nga devijimet, e si ka mundësi ai të jetë nga Muxheddidët[ripërtrirës i fesë]-që pretendojnë pasuesit e verbër të tij.
All-llahu subhanehu ve teala e dërgoi Muhammedin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem si Pejgamber të fundit dhe Ai është vula e të gjithë Pejgamberëve-ndërsa pasuesit e flaktë të Said Nursit dhe vetë Said Nursi me fjalët e tija pretendon të kundërtën e asaj që thotë All-llahu në Kur’anin fisnik dhe i Dërguari i Tij sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem.
All-llahu i Madhëruar, thotë:
”Muhammedi nuk ka qenë babai i asnjërit prej burrave tuaj por ai ishte i dërguari i All-llahut dhe vulë e të gjithë pejgamberëve. . . ” [el-Ahzab, 40].
I Dërguari i All-llahut, Muhammedi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, thotë:”Vërtetë pas meje do të vijnë 30 gënjeshtarë, secili prej tyre do të mëtoj se është profet, por jam më i fundi i profetëve e nuk ka profet pas meje. ”Profeti (paqja e All-llahut dhe bekimi i All-llahut qofshin mbi të!) ka thënë, gjithashtu:”Unë jam i fundit i profetëve, nuk ka më profet pas meje”[150]
Said Nursi është marrë me ilmul Kelam (apologjetikë):“Bediuzzamani me “ilmi kelam”, duke u mbështetur në themelet e fesë, ka treguar Zotin (xh. sh. ), profetin, ringjalljen, etj., duke preferuar hapjen e rrugës së besimit”[151]
Thotë Ebu Hanifja rahimehullah:"E mallkoftë All-llahu Amr Ibën Ubejdin, ngase ai është i pari i cili u hapi njerëzve rrugën e apologjetikës, e cila nuk u bën dobi në asgjë"[152]
Muhammed ibn Idris esh-Shafiij[rahimehullah], thotë:”Që ta sprovojë All-llahu njeriun me çdo mëkat që All-llahu ka ndaluar nga ai-përveç shirkut, është më mirë për të se sa të merret me apologjetikë”[153]
Transmeton Ebu Nuajmi nga Abdullah ibën Nafiu i cili thotë: "E kam dëgjuar Malikun duke thënë: "Nëse njeriu (besimtari) i bënë të gjitha mëkatet e mëdha -përveç shirkut- dhe largohet nga këto epshe dhe bid’ate e përmendi edhe apologjetikën- do të hyjë në xhennet. "[154]
Transmeton lbën Bat-ta nga Ebu Bekr El-Merveziu i cili thotë: "E kam dëgjuar Imam Ahmedin duke thënë: "Ai i cili mirret me apologjetikë nuk shpëton dhe ai i cili mirret me këtë është shumë afër të bëhet, Xhehmijj. "[155]
Said Nursi në faqen 38 nga përmbledhja e Risale-i Nurit-Lutje” thotë se All-llahu është kudo:“O Zot që je i fshehur nga arsyet por në të vërtetë je kudo! Ti je Mjeshtri, Krijuesi mëshirëploti i Gjithëdijshëm, je mbuluar nga Madhëria e Jashtëzakonshme!
Në faqen 48 të po këtij libri thuhet:“O Zot që je i fshehur por në të vërtetë je kudo!”
Fjalët e Said Nursit “në të vërtetë je kudo” janë në kundërshtim me Kur’anin dhe Sunnetin e Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Nëse Allahu është kudo, atëherë Ai do të ishte edhe në vende të ndyra, sepse fjala Arabe ‘Kul’ (gjithë) është fjalë e përgjithshme (gjithëpërfshirëse), por Allahu është shumë larg asaj çfarë thonë ata për Të.
- Argumenti nga Kur’ani:
All-llahu i Madhëruar thotë:
“Rrahmani (i Gjithëmëshirshmi) u ngrit lart dhe qëndroi (ashtu siç i shkon Madhështisë së Tij) mbi Arsh.” [Ta-Ha, 5],
“Pastaj Ai u ngrit lart dhe qëndroi mbi Arsh (ashtu siç i shkon për shtat Madhështisë së Tij.” [Sexhde, 4].
Dhe Ai, më i Larti thotë në lidhje me çështjen e Isait:
“Unë do të marr ty dhe do të të ngre lart pranë Meje.” [Ali-Imran, 55]
- Argumenti nga Sunneti:
Në dy Sahihet (koleksionet e haditheve nga Bukhari dhe Muslimi) ka ardhur transmetimi i Ebu Se’id el-Khudrij, Allahu qoftë i kënaqur me të, i cili ka thënë: I Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, ka thënë: “A nuk më besoni ndërkohë që unë jam më i besueshmi i Atij që është mbi qiej? Shpallja më vjen nga qielli në mëngjes e në mbrëmje. ”
Dhe në Sahihun e Imam Muslimit ka ardhur nga transmetimi i Muavije bin Hakem es-Sulemi, Allahu qoftë i kënaqur prej tij, i cili ka thënë:
"Unë kisha një robëreshë e cila më ruante kopenë e bagëtive në drejtim të Uhudit dhe Xheuanijes, kur një ditë mora vesh se ujku kishte marrë një dele nga kopeja dhe, duke qenë se jam një nga bijtë e Ademit dhe gaboj ashtu siç gabojnë ata, e qëllova me pëllëmbë në fytyrë. Kështu që shkova tek i Dërguari i Allahut, sal-lAllahu alejhi ue sel-lem, i cili e mori si një çështje shumë serioze. Unë i thashë: “O i Dërguari i Allahut, a ta liroj atë?
Ai tha: “Sille tek unë. ”
Ia çova atij dhe ai e pyeti: “Ku është Allahu?”
Ajo u përgjigj: “Mbi qiej. ”
Ai tha: “Kush jam unë. ”
Ajo tha: “Ti je i Dërguari i Allahut. ”
Ai tha pastaj: “Liroje, sepse ajo është besimtare. ”
Këto janë argumente që vërtetojnë Lartësimin (Uluw) e Allahut mbi Arsh dhe ky është besimi i Ehli Sunetit dhe Xhematit.
Sa për ata që thonë se Allahu është kudo, ata janë Xhehmijet, sekti i shpikur që e kundërshtojnë Sunetin në shumë çështje. Ata janë pasuesit e Xhehm bin Safuanit nga Kufa, i cili ishte një bidatçi i devijuar.
Said Nursiu për të mos qenë i vetëm thotë se edhe Aliut radiAllahu anhu i ka zbritur një libër me emrin Sikine në të cilin gjendeshin të gjitha sekretet në të kaluarën dhe të ardhmen dhe se në këtë libër bëhet me shenjë edhe për Risaletun-Nurin.
Thotë Said Nursi:“Xhibrili a. s. i hodhi Aliut r.a. i cili ishte pranë Pejgamberit alejhi selam një fletë qe quhej Sekine në të cilën ishte shkruar Ismul-A’dham. Aliu r. a. thotë: “E pashë Xhibrilin alejhi selam vetëm si brez (Kushak) qiellore. Ia dëgjova zërin, ia mora fletën dhe këto emra i gjeta brenda”. Kur flet per Ismul-A’dhamin pasi tregon disa ngjarje thotë: “Na u dëshmuan (treguan) në dije dhe sekrete të rëndësishme që nga fillimi i botës e deri në kijamet”. Kushdo le të pyes ç’farë të dojë, ai që dyshon ne fjalën tonë është i poshtër”[156].
Nurxhitë, pos këtyre gabimeve djallëzore që i cekëm më lart nga libri bazë i tyre ”Risale-i Nur”, shpikën edhe lloje të ndryshme të dhikrit, që i bëjnë pas pesë kohëve të namazeve, duke filluar së pari me salatel tunxhinën, pastaj dhikrin e ligjëruar e pas kësaj me disa du'a që nuk janë të argumentuara me sheriat, dhe së fundi me përmendjen e disa emrave të All-llahut, si p. sh Ja Xhemilu, ja All-llah; ja Karibu, ja All-llah; ja Muxhibu, ja All-llah; ja Habibu, ja All-llah. . . dhe e përfundojnë me ajetin 27-29 të sures Fet'h. [157]
Është pyetur shejhul Islam Ibn Tejmije (rahimehullah): A është e lejueshme shpikja e llojeve dhe stileve të dhikrit?
Përgjigje: Pa dyshim që dhikret dhe lutjet janë midis formave më të mira të adhurimit, dhe adhurimi është një nga çështjet në të cilat s'ka vend për opinione personale. Ne duhet të ndjekim atë çfarë bëri dhe mësoi pejgamberi (salallahu alejhi ue selam), jo tekat dhe dëshirat apo risitë/bidatet. Lutjet dhe dhikret e pejgamberit (salallahu alejhi ue selam) janë më të mirat që njeriu mund të gjejë. Ai që ndjek në këtë mënyrë, do të jetë i sigurt, dhe dobitë e rezultatet pozitive që ai do t'i fitojë janë përtej përshkrimeve. Çfarëdo tjetër lutje dhe dhikër mund të jetë haram apo mekruh (e urryer). Ajo mund të përfshijë shirk, ndonëse shumica e njerëzve nuk e kuptojnë këtë – Hollësirat e kësaj do të zgjasnin tepër po të shpjegoheshin këtu. Askush s'ka të drejtë t'i mësojë njerëzit me ndonjë lloj lutjeje apo dhikri veç atyre që janë përmendur në Sunet, apo ta bëjë atë adhurim të rregullt për të cilin ai pret që njerëzit ta bëjnë rregullisht si pesë namazet ditore. Kjo është risi në fe (bidat), të cilën Allahu nuk e lejon… Për sa i përket bërjes së çuditshme të dhikrit rregullisht, kjo s'është parashkruar në sheriat dhe është nga gjërat që s'janë të lejueshme. Lutja dhe dhikri i parashkruar në Sheriat janë më të mirat që dikush ka shpresuar të gjejë, dhe askush nuk i injoron ato në favor të dhikrit të shpikur, përveç atij që është i paditur, i shkujdesur apo keqbërës". [158]
Kjo do të ishte e tëra sa i përket sektit Nurxhi, në vijim do t’ua sqarojmë disa dyshime që i hedhin këto tarikate në mesin e popullates sonë dhe disa dyshime të tjera në marrjen e diturisë nga këta të devijuar, hadithet të cilët bazohen sufistët për idetë e tyre dhe si duhet të jetë qëndrimi i ehli sunnetit ndaj bidatçinjëve.

Vazhdon inshAll-llah...

[ramazan_it]

Kapitulli i tretë
- Disa dyshime
Për fat të keq këto tarikate në mesin e popullatës sonë, njihen si hanefinj, mirëpo nuk kanë të bëjnë me medhehbin e Ebu Hanifes asgjë, qoftë në akide apo në fikh. Kur jemi te fikhu vlen të theksojmë se ndoshta vetëm në çështjen se nuk i ngritin duart gjate tekbireve të namazit[159] kane arritur që shume prej njerëzve t'i bëjnë të mendojnë se mu këta janë hanefinj të vërtetë. E nëse je prej atyre që i paralajmëron muslimanët kundër këtyre xhemateve të devijuara (tarikateve), atëherë këta[160]do të etiketojnë me lloj lloj emërtimesh si vehabi[161] spiun anglez[162] apo njerëz të paguar etj, etj, ne i ankohemi All-llahut për shpifjet që na i bëjnë, ”. . . I lartë je Ti, kjo është shpifje e madhe!" (en-Nur, 16).
Kur jemi tek paralajmërimi kundër tarikateve sufiste poashtu tashmë edhe nga ato grupacionet bashkohore[163], shprehim keqardhje nga disa muslimanë të cilët neve na kundërshtojnë në paralajmërimin tonë që u bëjmë këtyre xhemateve/tarikateve.
Metodologjia e të parëve tanë të mirë [selefu salih] dhe thirrësit e saj, që në fillim janë të hapur dhe publik, nuk i frikësohen qortimit të asnjë qortuesi siç edhe thotë Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem: “Një grup nga Ummeti im do të vazhdojë ta proklamojë të vërtetën haptazi, nuk ju bëjnë atyre dëm qortimet e të tjerëve, derisa të vijë Caktimi i All-llahut”. [ Tra. “Muslimi” (1920). ]
Ngase thirrësit e këtij menhexhi e dinë se, edhe nëse janë vetëm –pa pasues, e dinë se janë xhematë. Sepse xhemati nuk është në numër, por është në të kapurit në të vërtetën; Abdullah ibn Mes’udit radijaAll-llahu anhu: “Vërtetë xhemati [Ishak ibn Rahavejhi thotë: “Nëse i pyetë injorantët për Sevadu el-E’adhem (një prej emrave të grupit të shpëtuar), do të thonë se është një grumbull njerëzish. Por, ata nuk e dinë se Xhemati është, një dijetar i kapur për gjurmë të Pejgamberit sal-lallahu alejhi ve sel-lem dhe rrugën e tij. Andaj ai që është me të dhe e pason atë (dijetarin), ai është Xhemati”. E transmeton Ebu Nuajm në “Hiljetu el-Evlija” (9/239), [Besair fq. 102]. ] është kur bie në ujdi në nënshtrim ndaj All-llahut, edhe në qoftë se je vetëm”. [ Imam Albani e ka shpallur Sahih në “Mishkatu el Mesabih” (1-61). ]Kurse thirrësit e metodologjive tjera e bëjnë të kundërtën siç tham më lartë, sepse tek ata xhemati është në shumicë e jo në të kapurit për të vërtetën, ngase ata në të vërtetë nuk e njohin të vërtetën apo e injorojnë për shkak të tekeve dhe dëshirave të tyre.
Përkundër tërë kësaj, sot ka disa njerëz të cilët thonë se ne muslimanët në kohën e sotme nuk kemi nevojë për xherh[kritikimi], [164] sepse kjo shkakton vetëm përqarje dhe telashe në mesin e muslimanëve[165] apo thonë se momentalisht njerëzve duhet mësuar vetëm të mirën (hajrin), e të keqen duhet lënë anash, ngase ajo mësohet vetvetiu, apo thonë se ne duam bashkim apo të bashkpunojmë me ta[me grupacionet që e kundërshtojnë Librin e All-llahut dhe sunnetin e Pejgamberit][166] -ne u themi-po bashkim-mirëpo bashkim në të vërtetën[sipas Kur’anit dhe Sunnetit dhe metodologjisë së të parëve tanë të mire]. E si ka mundësi ne të bashkohemi ma ato xhemate/tarikate, kur ata në besimin e tyre kanë shirk, kufër, bidate e shumë gjëra të tjera që nuk janë prej fesë së pastër Islame.
Kjo pёrçarje, e që me të ёshtё pёr qёllim qortimi i pasuesve të sunnetit dhe thirrёsve tё tij, ёshtё pёrçarje legjitime me sheriat; sepse Muhamedi ёshtё pёrçarёs (ndarёs) i njerëzve. Poashtu Kur’ani ёshtё ndarёs nё mes tё vёrtetes dhe kotёs, dhe poashtu ehlu suneti dhe xhemati janё ndarёs nё mes tё grupit tё shpёtuar dhe grupacioneve tё humbura. Kur tё jetё ummeti nё drejtime tё ndryshme, atёherё ёshtё i domosdoshëm dallimi i pasuesve tё sё vёrtetёs dhe rrugës qё e ndjekin ata, në mënyrë qё tё ndahen (dallohen) prej pasuesve tё sё kotёs dhe epsheve tё tyre.
Padyshim që ndarja është një çështje Kaderi[167]nuk ka mundësi t’i iket asaj assesi, e për këtë All-llahu i Lartësuar thotë: “Sikur të dëshironte Zoti yt, do t’i bënte njerëzit një ummet, por ata nuk do të pushojnë të jenë në kundërshtime, vetëm se kë e ka mëshiruar Zoti yt. E Ai edhe për këtë i ka krijuar. Dhe (me këtë) është përmbushur fjala e Zotit tënd: Me të vërtetë do ta mbushi xhehennemin me exhinë dhe njerëz së bashku”. [70]
Dhe poashtu (për këtë) edhe Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: ”Kam kërkuar prej Zotit tim tri gjëra, e Ai m’i dha dy e m’a ndaloi njërën. Kam kërkuar prej Zotit tim që mos t’a shkatërrojë ummetin tim me shkatërrim të përgjithshëm, e Ai m’a plotësoi këtë. Dhe kam kërkuar nga Zoti im që mos t’a shkatërrojë ummetin tim nga fundosja, e Ai m`a plotësoji këtë. Dhe kam kërkuar prej Zotit tim që mos t’i bëj të ndahen ata në mes veti, e Ai këtë ma ndaloi”. [ Tra. Muslimi]
Dhe ka thënë në një hadith tjetër:”Dhe se ky mil-let do të ndahet në shtatëdhjetë e tri grupe”. Hadithi është i saktë, e transmeton Ebu Davudi, Ahmedi dhe të tjerët.
Për këtë shkak nuk lejohet fshehja e kundërshtimeve, dhe thirrësit në All-llahun, duhet që të jenë të hapur me vetveten dhe me njerëzit në çështjet e tyre të davetit. Dhe duhet që atyre t’ua thonë të vërtetën (hakkun) -edhepse zemrën e sëmurë e lëndon e vërteta-, dhe nuk duhet fshehur atë, sepse ajo patjetër duhet të shfaqet dhe të arrijë kulmin deshtën ata apo jo, sadoqë ata (davetçinjët) mundohen ta shtyjnë atë. Dhe kjo aludon në besnikërinë e tyre, dhe është shkak i përgjigjes ndaj të vërtetës.
Kurse fshehja e kundërshtimit dhe të shfaqurit me pamje uniteti dhe bashkimi, është prej rrugës së të hidhëruarve (çifutëve) siç i ka cilësuar edhe All-llahu në librin e Tij fisnik: ”Ju mund t’i mendonit të ishin të bashkuar, por zemrat e tyre janë të ndara. Kjo, ngaqë ata janë popull që nuk marrin vesh”[ el-Hashr:13. ]
Për këtë shkak, thirrja kah ajo se, duhet fshehur prej njerëzve kundërshtimet që janë në mes të atyre që punojnë për Islam, është, thirrje kah të kapurit për traditat e çifutëve; të atyre që ne jemi të urdhëruar t’i kundërshtojmë (në çdo aspekt), dhe Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem na ka paralajmëruar nga përngjasimi me ta dhe nga të ecurit pas hapave të tyre. Andaj, mendoj se thirrësat e të vërtetës nuk kanë pse të brengosen, nëse kritikohen nga të tjerët se, jeni duke bërë përçarje e ndasi, sepse këto kritika janë Ligj i All-llahu në krijesat e Tij, dhe se e Vërteta patjetër duhet të jetë ndarëse në mes të ligut dhe të mirit. Gjithashtu nuk duhet të merakosen nëse kanë numër të vogël pasuesish pas veti, po edhe pasuesit nuk duhet të mashtrohen dhe t’u futen dyshime nëse nuk shohin shokë të shumtë në rrugën e tyre. Ngase në ditën e gjykimit do të ketë pejgamber me një pasues vetëm. Transmetohet nga Enesi radijaAll-llahu anhu se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë: “Asnjë prej Pejgamberëve nuk është besuar aq sa jam besuar unë. Vërtetë ka prej pejgamberëve që vetëm një pasues i ka besuar atij”[ “Silsile es-Sahiha” (397), të Albanit. ]
Kthehu lart

- Dyshimet në lidhje me marrjen e diturisë nga ata të cilët pasojnë epshet
Një prej dyshimeve është të lejuarit e marrjes së diturisë nga të devijuarit, në pohimin se çkado që gjindet në këto libra nga e vërteta e marrim, ndërsa çkado që është e prej tyre(bidatçinjëve) duke u bazuar në pavërtetë nuk e pranojmë. Ky pohim është hedhur poshtë nga imamët e hadithit, të kaluarit dhe të sotshmit. Shejh Ahmed Bazmul shkruan në biografinë e shejhut të tij, el-Muhadith, es-Selefi, Jahja bin Uthman Athim Abadi, el-Hindi, el-Meki, rahimehullah:"E pyeta lidhur me këtë thënie:'Në librin ka edhe dobi?'Ai u përgjigj:'Këtë thënie s'duhet marrë si një përgjithësi. Nëse ai që e lexon është i rrënjosur thellë në akide dhe dituri, atëherë s'prish punë. Përsa i përket fillestarit, ai duhet të përmbahet nga leximi i këtyre librave, siç janë librat e logjikës, Sufizmit, si dhe bidatçinjëve si Dahlan dhe librat që janë përplot rrëfenja të Israilitëve si Bedai' ez-Zuhur dhe Tenbihul Ghafilin të es-Samarkandi. '[168]
Dhe Shejhul–Islam Ibn Tejmije ka thënë:'Është e urryer që ai, i cili s'ka aftësi për të kritikuar dhe për të bërë dallim [mes të vërtetës dhe pavërtetësisë], t'i lexojë këto libra që përmbajnë disa transmetime të shpikura dhe opinione çorientuese, si librat e njerëzve të bidatit, dhe është e urryer që të merret dituri nga kussaas [tregimtarët] dhe të ngjashmit me ta, të cilët gënjejnë shumë kur flasin, edhe nëse shumë nga ajo që flasin është e vërtetë. ' [Fund i citatit. Shiko en-Nexhm el-Bedi, f. 27]
Thënia e Ibn Tejmijes hedh dritë mbi këtë çështje kur ai përmend që edhe nëse shumë nga ajo që flasin është e vërtetë, ajo është e përzier me gënjeshtra dhe sajime, andaj ai që s'ka aftësi për të dalluar mes të vërtetës dhe pavërtetësisë, Sunetit dhe bidatit, do të humbasë dhe do të bëhet si ai që mbledh dru natën! Me ç'rast së bashku me drunjtë, ai do të mbledh edhe plehra, pisllëk, dhe çdo gjë tjetër që gjindet aty, meqë ai s'ka aftësi të dallojë.
"I dërguari i Allahut [salallahu alejhi ue selam] ka paralajmëruar kundër leximit të shkrimeve të pasuesve të Librit, ndonëse tek ata gjindet diçka nga e vërteta. "
Nga Xhabir bin Abdullah, i cili tha se Umer bin el-Hatab erdhi tek pejgamberi [salAllahu alejhi ue sel-lem] me një shkrim, të cilin e kishte marrë nga Njerëzit e Librit, kurse ai [salallahu alejhi ue selam] u hidhërua dhe tha:"'A mos po dyshon, o Ibn el-Hatab?! Pasha Atë, në dorën e të cilit është shpirti im, unë ju kam ardhur me atë që është e qartë. Mos i pyetni ata për çfarëdoqoftë, se ata mund të thonë të vërtetën e ju ta mohoni, apo mund të thonë të pavërtetën e ju të besoni në të. Dhe pasha Atë, në dorën e të cilit është shpirti im, po të ishte gjallë Musai, nuk do të kishte rrugë tjetër vetëm të më pasonte. [169]
Do t'ua shpjegojmë qartë këtë shteg dhe do t'i refuzojnë thirrësit e drejtimit të keq, të cilët inkurajojnë rininë për të lexuar librat e udhëheqësve të tyre gjersa ata të hyjnë në grackën e tyre dhe të mos jenë më në gjendje të ikin, e nëse u thuhet:'Në këto libra ka shpifje ndaj disa pejgamberëve, tekfir ndaj disa sahabëve, thënie se Kur'ani është krijuar, tevessul të ndaluar, shirkijate dhe bidate të shumta[170] dhe në këto gjindet kjo e kjo, ' ata përgjigjen me tërë guximin:'Merre të vërtetën dhe lëre të pavërtetën. '
Ne themi: Po, të vërtetën duhet pranuar nga kushdoqoftë, dhe Selefus Salih nuk janë përmbajtur nga pranimi i së vërtetës, mirëpo me këtë ata kurrë s'kanë thënë merre të vërtetën që gjindet në librat e njerëzve të bidatit dhe lëre pavërtetësinë. Madje, ata shpallnin zëshëm që këto të gjitha të lihen. Ata e bënë shkatërrimin e tyre një detyrim, dhe kjo nga që e vërteta që është e pranishme në librat e njerëzve të bidatit mund të gjindet në Librat e Sunetit, andaj është e detyrueshme që të merret nga burimi i saj origjinal, i cili s'është i molepsur me ndyrësi apo bidat, meqë vetë burimi është i dëlirë, ndërsa uji është i freskët. Një shembull për këtë: Dy puse me ujë, njëri i dëlirë dhe i pastër, ndërsa tjetri i mbushur me pisllëk dhe ndyrësi, ndaj a thotë njeriu me intelekt:'Shko tek pusi i dytë [me pisllëk] dhe merr ujë aty. ' Njeriu që ka intelekt nuk e thotë këtë. E, çka sikur të gjindej dikush që pengon njerëzit nga burimi i dëlirë dhe thërret njerëzit për të pirë nga pusi i përbaltur e i mbushur me pisllëk dhe ndyrësi…"
Dyshim tjetër për hapjen e derës në marrjen e diturisë nga të devijuarit është edhe fjala e Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem drejtuar Ebu Hurejres kur iblisi ia kishte mësuar ajetul-Kursijen për tu mbrojtur nga shejtani:”Vërtetë ai e ka thënë të vërtetën, edhe pse ai është gënjeshtarë”. Ky hadith i Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ashtu siç e komenton dijetari i hadithit shejh Rebi’el-Med’halij, në librin unik të tij “Metodologjia e ehli sunnetit në kritikimin e njerëzve, librave dhe grupacioneve” në faqen 71, aludon në pranimin e të vërtetës prej kujdo qoftë ai: Çifut, Krishter, Idhujtar, Sekularist apo ndonjë shejtan i mallkuar. Në këtë [fjalë të Pejgamberit] ka edukatë mbi nderimin e të vërtetës dhe besnikshmërisë dhe pranimin e saj, qoftë edhe nëse na ka ardhë nga ndonjë burim i poshtër, posaçërisht kur nuk kemi ndonjë rrugë tjetër për të arritur tek e vërteta vetëm se nëpërmjet tij(rrugës së fëlliqur). (mbaroi fjala e shejhut)
Hadithi i Ebu Hurejres nuk aludon në nxitjen e kërkimit të diturisë nga shejtani i mallkuar apo nga epsharakët, pasi që Ebu Hurejra radiAll-llahu anhu nuk i besoi lajmit të shejtanit pa u konsultuar me Pejgamberin sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, nëse do të ishte hapur kjo derë, atëher ne u themi atyre bëhuni nxënës të shejtanit, nxënës të Rafidhave, murid të sufive e grupacioneve të tjera të shumta-merre të vërtetën nga ata dhe lëre të kotën. A thua vallë selefi kishte vepruar kështu. Vallahi dhe bil-lahi kjo është një prej shubuhateve të mëdhaja, dhe hapja e derës për marrjen e diturisë nga të devijuarit.
Pas kësaj thënie, ne po ju sjellim edhe kushtet tjera të pranimit të vërtetës, në mënyrë që ju lexues të nderuar t’i dini ato e të mos mashtroheni nga dyshimet.
Shejh Ali el-Halebi në librin e tij”et-Tenbihat el-Mutevaimeh”fq. 450 i cek këto kushte (katër kushte):
1- që interesi nga të përmendurit e tyre apo e fjalëve të tyre të jetë më i preferuar se braktisja e tyre, dhe njëherit të mos shpreh përzemërsi ndaj fjalëve të tyre.
2- Ai i cili i bartë fjalët e tij (kafirit apo bidatçiut), duhet të jetë i aftë të dallojë (të keqen prej të mirës), t’i njoh fjalët e tyre të mira;nga frika që mos të bijë në gabimet e tyre.
3- Që mos ta shpeshtoj bartjen e fjalëve të tyre, e lëre më ta teprojë me të;në mënyrë që mos të mendohet për të se është i mirë, dhe të mos mendohet e kundërta e asaj që ata gjenden në të.
4- Bartja e fjalëve të tyre bëhet nëse ka nevojë të madhe për të, si në rastet kur nuk gjenden-apo gati nuk gjenden-këso fjalë te besnikët, andaj edhe i marrim për t’a plotësuar nevojën. E nëse ka aso fjalë te besnikët, atëher assesi nuk lejohen që të merren fjalët e tyre.
I njëjti dijetar ka cekë edhe dy kushte tjera me rëndësi, në librin e tij”Fikhu el Vakia” (fq. 5-6), e ato janë:
1- Bartja e fjalëve të tyre të jetë për shkak të kumtimit të argumentit, pasuesve të këtyre thënësve të këtyre fjalëve që i bartim;ngase kështu zbulohet realiteti i kundërvajtjeve të këtyre pasuesve, po edhe prijësve të tyre.
2- Bartja e fjalëve të tyre të jetë për shkak të çitjes në shesh kontraditat e tyre-të bartura nga ata-me vetveten e tyre;e që me to e kundërshtojnë Librin e Zotit të tyre dhe Traditën e Pejgamberit të tyre sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. (përfundoi fjala e shejh Ali el-Halebiut).
Dyshim tjetër është se kinse parakaluesit tanë të mirë kanë marrë hadithe nga risimtarët, e kur ata kanë marrë hadithet prej tyre, atëher pse ne mos të marrim dituri prej tyre?!
Për këtë dyshim poashtu kemi përgjigje, sepse kjo është një temë të cilën e kanë shtjelluar dhe na e kanë treguar pararendësit tanë të mirë, në mënyrë që mos të devijojmë nga rruga e tyre.
- Kushtet e marrjes së hadithit[171]:
Së pari:duhet cekur se dijetarët e hadithit edhepse kanë marrë hadithe prej risimtarëve, ata nuk i kanë marrë ato prej çdo lloji (kategorie) të tyre, por në këtë çështje ka detajizime dhe hollësira te cilat na i kanë lënë nëpër librat e tyre këta dijetarë. Kurse e dyta është se:edhe pse marrja e hadithit është një lloj marrje diturie;prapseprap dijetarët kanë dalluar në mes marrjes së diturisë (komentimet e teksteve, idet e tyre) prej bidatçiut dhe në mes të transmetimit të hadithit prej tij, bile bile kanë shprehur ndalesa tepër rigoroze për marrjen e dijes nga risimtarët. Ky dallim në mes kërkimit të dijes dhe transmetimit të hadithit nga bidatçiu është shumë i rëndësishëm dhe me dobi, andaj mësoje mos e harro!
Sa i përket të parës-(kategorisë së risimtarëve)-;dijetarët i kanë ndarë kësisoji:
a) hadithet e transmetuara nga bidatçiu pabesimtar (bidati i tij është bërë shkas për pabesimin e tij);dijetarët kanë ra në ujdi-Ixhma se, se këto hadithe nga ky lloj Sahihul-Muslimit volumi i parë faqe 60 ku thotë:”kanë thënë muhaddithët dijetarët fikhut e të usulit se, bidatçiu i cili me bidatin e tij ka ra në kufër , këtij nuk i miret hadithi me Ixhma “kurse El-Mual-limi, rahimeullah, në librin e tij “Et-Tenkil” 1/288:”Nuk ka dyshim se nëse bidatçiu ka dalë nga Islami me bidatin e tij, atëherë transmetimi i tij nuk pranohet, sepse prej kushteve të para t[ transmetimit është Islami”
b) hadithet e transmetuara nga bidatçiu i cili e ka lejuar gënjeshtrën vetëm për t’a ndihmuar medh’hebin apo drejtimin e tij; po ashtu hadithet e këtij nuk pranohen me Ixhma’. Ibn Tejmije në librin e tij “Minhaxhus-Sunneh” 1/62 thotë: ”Dhe refuzimi i dëshmisë së atij që njihet si gënjeshtar është me Ixhma’ të Fukahave”. Kurse Hatib el-Bagdadi ne “el-Kifajeh” faqe 120 thotë: ”Dhe një grup i dijetarëve janë të mendimit se pranohen lajmet e risimtarëve, nëse nuk njihen se janë prej atyreve të cilët e lejojnë gënjeshtrën…”. Kurse Ibn Salahi kur flet për fjalët e dijetarëve rreth risimtarëve, thotë: ” . . dhe prej tyre ka, që kanë pranuar transmetimet e bidatçiut nëse nuk ka qenë prej atyre që e lejon gënjeshtrën për t’a ndihmuar medh’hebin e tij apo pasuesit e medhe’hebit të tij”[ “Ulumul-Hadith” të Ibn Salahit faqe 103]. Kurse Ibn Kethiri në “Muhtesar” faqe 83 thotë: ”Bidatçiu nëse bën kufër me bidatin e tij, atëherë nuk ka kurrfarë problemi në refuzimin e transmetimit të tij, po edhe nëse nuk ka bërë kufër, por e ka lejuar gënjeshtrën, poashtu i refuzohet (transmetimi)”.
c) hadithet e transmetuara nga bidatçiu musliman pranohen nëse ky nuk është prej atyre që thërrasin në bidatin e tyre; por, nëse është prej atyre që thërrasin në bidat, atëherë refuzohen ato transmetime. Po edhe nëse nuk është prej atyre që thërrasin në bidat, por hadithi të cilin e transmeton, ka ndihmuar drejtimin (medh’hebin) e tij, atëherë edhe këtij nuk i është pranuar hadithi. Ndërsa nëse ka qenë prej atyre që hadithi të cilin e ka transmetuar nuk ia ka ndihmuar drejtimin e tij, këtij është pranuar hadithi, por jo në mënyrë të lirë. Pra, këtij që nuk ka thirrur në bidat dhe transmetimi i tij nuk ia ka ndihmuar drejtimin e tij, i është pranuar hadithi kur askush prej Sunnetlive nuk e ka transmetuar të njëjtin hadith, në mënyrë që të mos humbet hadithi i Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem; përndryshe nëse dikush prej Sunnetlive Besnik e ka transmetuar të njëjtin hadith, atëherë është lënë transmetimi i këtij bidatçiu, përveçse nëse është dashur të përforcohet ndonjë rrugë e hadithit dhe që të mos humbet hadithi.
Ky është mendimi më i qëlluar në lidhje me bidatçiun musliman, dhe këtë mendim e kanë mbështetur shumica e dijetarëve; edhepse një grup tjetër i dijetarëve kanë qenë edhe më rigoroz sa i përket bidatçiut musliman, duke shkuar kah ajo se nuk duhet të pranohet hadithi i tij, qoftë ai prej atyre që thërrasin në bidate apo jo. Kurse një numër shumë i vogël i dijetarëve kanë pranuar hadithet prej risimtarëve musliman (pa detajizime) nëse kanë qenë besnik në transmetimet e tyre.
Prej dijetarëve që kanë pranuar hadithin e bidatçiut musliman jothirrës në bidat[172]janë: Imam Ahmedi, Ebu Hatim el-Bastij, Ibn Salah, Neveviu, Ibn Tejmije, Ibn Haxheri, Dhehebiu, Mual-limiu dhe të tjerët. Kurse ata të cilët kanë refuzuar hadithin e bidatçiut musliman në mënyrë të prerë, strikt dhe pa detajizime janë: Ibn Sirini, Imam Maliku, Hatib Bagdadi dhe të tjerët.
Prej fjalëve të dijetarëve që kanë pranuar hadithet e risimtarëve jothirrës në bidate do sjellim këto:
Ebu Hatim thotë: ”Thirrësi në bidat nuk argumentohet me të, dhe ky është mendim i të gjithë imamëve tonë, dhe nuk di që ndokush e kundërshton këtë”.
Ibn Haxheri thotë: ”E, bidati ose është kufërçitës ose mëkat; sa i përket të parit: thirrësi i tij nuk pranohet te të gjithë dijetarët. Kurse për të dytin: pranohet nëse vepruesi i tij nuk është thirrës në te (mendimi më i preferuar), përveçse nëse transmeton atë çka e forcon bidatin e tij, e atëherë i refuzohet. Këtë mendim e ka edhe Xhuzxhani mësuesi i Nesaiut”. [173] Kurse Imam Neveviu pasiqë e aprovon këtë mendim (pranimi i hadithit prej bidatçiut jothirrës në bidatin e tij) thotë: ”Dhe ky është mendimi më i drejtë dhe më i përhapur, dhe është mendimi i shumë dijetarëve apo i shumicës”. [174]
Dhe transmetohet se Bejhekiu ka thënë: ”Shkruhet hadithi nga risimtarët dhe pranohet dëshmia e tyre përderisa nuk thirrin në bidatin e tyre, e nëse thërrasin në të, atëherë nuk shkruhet prej tyre e as nuk pranohet dëshmia e tyre”. [175] Kurse Hatibi në “Kifajeh fq/128” thotë se transmetohet nga Ebu Davud el-Esh’ath t’i ketë thënë Imam Ahmedit: ”A shkruhet (hadithi) nga Kaderiu?[176] Ai tha: “Nëse nuk thirrë në të”. Kurse në “Tabakatul-Hanabile” 1/250 transmetohet se Xheafer ibn Muhammed t’i ketë thënë Imam Ahmedit: ”O Ebu Abdullah, po transmeton nga Ebu Muaviu, kurse ai ka qenë Murxhi’. Ai tha: Por, nuk ka qenë thirrës”.
Kurse Ibn Tejmije në “Mexhmu’ul-fetava” 24/175 thotë: ”Dhe për këtë arsye Imam Ahmedi dhe shumica e imamëve para tij, apo edhe pas tij si Imam Maliku dhe të tjerët, nuk e kanë pranuar transmetimin e thirrësit në bidat e as që janë ulur me të, përkundër heshtësit (ai që nuk ka thirrë në bidat)”. [177]
Kurse arsyeja pse Parakaluesit tanë të mirë kanë transmetuar hadithe prej shpikësve musliman jogënjeshtar është, frika nga humbja e shumë haditheve pejgamberike dhe gjurmëve etherite, e që do të kishte qenë një dëm i madh siç edhe e ka theksuar Dhehebiu në “Mizanul-I’atidal”1/5, 6 ku thotë: ”. . dhe sikur të ishin refuzuar hadithet e tyre do të ishte humbur një numër i madh i gjurmëve pejgamberike, e kjo është një dëm i madh”. Pra, kjo e tëra ishte e vërteta sa i përket transmetimit të haditheve nga shpikësit, dhe se dijetarët kanë vënë kushte dhe kanë bërë seleksionime.
* Kurse sa i përket të dytës: marrja e diturisë e që në të hyn: komentimi i teksteve, nxjerrja e dispozitave, idetë dhe metodologjitë e tyre; në lidhje me këtë dijetarët kanë qenë shumë rigoroz në këtë çështje dhe dukshëm kanë theksuar në fjalët e tyre se ndalohet të marrurit dituri prej shpikësve, sepse në ta nuk sheh asgjë tjetër veçse: dyshime, injorancë dhe bidate. Dhe nuk duhet harruar të cekim se kjo çështje tek selefi është shikuar më shumë nga aspekti i ndikimit të keq të bidatçinjëve në kërkuesit e diturisë e në popull, me bidatet e tyre, e nuk është shikuar në besnikërinë e tij në transmetim, sepse kjo ka vlejtur vetëm në transmetimin e hadithit për shkak të ruajtjes së hadithit, siç tham edhe më lartë.
Alij ibn Ebu Talibi, radijAll-llahu, ka thënë: ”Shikoni prej kujt po e merrni këtë dije, sepse vërtetë ajo eshte Fe”. [178] E ky paralajmërim është transmetuar edhe nga një grup i selefit si: Ibn Sirini, Dahhaku dhe të tjerët. [179] Kurse Ibn Omeri radijAll-llahu anhuma ka thënë: ”Feja yte, feja yte (kujdesu për të), sepse vërtetë ajo është mishi yt, gjaku yt; kështu që shiko se prej kujt po e merr: merre prej atyre që janë të përqëndruar dhe mos e merr prej atyre që kanë anuar”. [180]
Kurse transmetohet nga Ibn Mesuudi, radijAll-llahu anhu, të ketë thënë: ”Njerëzit vazhdimisht do të jenë në hajr përderisa ata marrin diturinë nga të mëdhenjët, e nëse atë e marrin nga të vegjëlit (el-esagir) dhe të këqinjët e tyre, atëherë shkatërrohen”. [181] E Abdullah ibn Mubareku kur është pyetur se kush janë të vegjëlit (el-esagir), ai ka thënë: ”Ata të cilët flasin me logjikën e tyre; a nuk e keni parë se i vogli (sagiri) transmeton nga i madhi, por prapseprap nuk është i vogël”. [182] Kurse Lalekai transmeton poashtu se Ibn Mubareku të ketë thënë: ”Të vegjëlit janë bidatçinjët”[183]. Përndryshe shumë dijetarë kanë vdekur të rinj, por kanë qenë dijetarë dhe është marrë dija prej tyre, sepse kanë qenë të mëdhenjë në dituri, edhe pse kanë qenë të vegjël në moshë. Kësi dijetarësh të rinjë në moshë, kurse të mëdhenjë në dije kemi shumë, saqë emrat e tyre janë mbledhur në libra; prej tyre Imam Neveviu (ka vdekur 40 vjeqar), Ibn AbdulHadi nxënës i Ibn Tejmijes (ka vdekur 30 vjeqar) i cili ka lënë vepra të mëdha të cilat mësohen nëpër universitete të ndryshme të botës Islame.
Në librin “Fetava eimmetul-muslimin bikat’i lisanul-mubtediin” të Muhammed Es-Subkij[184] faqe 131 thuhet kështu:”Imamët muxhtehidë kanë ra në ujdi (Ixhma’) se nuk lejohet të merret dituria nga bidatçiu, dhe kanë thënë se zinaja edhepse është prej mëkateve më të medha, prapseprap është më e lehtë se një njeri të pyetë për fenë e tij bidatçiun”. Kurse prej dijetarëve bashkohorë Selim Hilali, në lidhje me këtë çështje thotë kështu: ”Kush është thirrës në bidatin e tij, vërtetë ai në këtë botë meriton një dënim në mënyrë që të evitohet nga njerëzit rreziku i tij. E nëse në brendësi është muxhtehid, atëherë ndëshkimi më i vogël për të është: që të bojkotohet, të mos ketë pozitë në fe, të mos mirret nga ai dituri, si dhe të mos kërkohet prej tij fetva”. [185]
Prej të gjitha këtyre fjalëve kuptojmë se devijimi në të marrurit dituri prej bidatçinjeve është shumë i madh; dhe historia shënon se shumë musliman kanë devijuar si pasojë e kërkimit të diturisë nga këta të vegjël. Për këtë arsye edhe selefi, para se të ndalojnë nga të marrurit dituri prej bidatçinjëve, ata para kësaj kanë ndaluar nga shoqërimi i tyre, nga të ulurit, të biseduarit, të ndëgjuarit prej tyre, si dhe nga të futurit në debate me ta. Përveç ekspertëve fetarë, dijetarëve të paluhatshëm në fe, me qëllim të mposhtjes së të kotës[186]dhe me qëllim të udhëzimit të devijuarit. Prej fjalëve të Selefit në paralajmërimin nga të shoqëruarit bidatçinjët, të ulurit dhe të dëgjuarit prej tyre, po sjellim këto fjalë:
1) Ibn Abbasi, radijAll-llahu anhu thotë: ”Mos u shoqëro me shpikësit, sepse shoqërimi me ata, i sëmundë zemrat”. [187]
2) Ebu Kulabeh, rahumehullah, thotë: ”Mos shoqëroni shpikësat e as mos i polemizoni, sepse vërtetë unë nuk ju garantoj që ata të mos ju zhysin juve në dalalet, apo (nuk ju garantoj) që mos t’ua mbështjellin juve nga feja atë që u është mbështjellur atyre”. [188]
3) Hasen el-Basriu thotë: ”Mos shoqëroni risimtarët, mos hyni në debat me ta, e as mos dëgjoni prej tyre”. [189]
4) Dhe transmetohet nga Muhammed ibn Sirini, rahimehullah: ”se kanë hyrë tek ai dy bidatçinjë e i kanë thënë: “O Ebu Bekër, ta tregojmë një hadith”? Ai tha: “Jo”. Ata thanë: “A ta lexojmë një ajet nga Libri i All-llahut azze ve xhel”? Ai tha: “Jo, ose largohuni nga unë, ose unë ngritem-largohem nga ju”. Atëherë ata u ngritën dhe dolën. Disa i thanë atij pastaj: “Çka do të kishte bërë dëm sikur ta kishin lexuar një ajet? Ai tha: e urreva që të ma lexojnë një ajet, për shkak se do të ma kishin ndryshuar atë, e kjo do të më kishte mbetur në zemër”. [190]
5) Ebu Zur’a qe pyetur lidhur me el-Harith bin Esed el-Muhasibi dhe librat e tija, kështu që ai i tha pyetësit, “Ruaju nga këto libra. Këto janë libra të bidatit dhe devijimit. Ju duhet t’i përmbaheni rrugës së vjetër [dmth rrugës së Selefit]. ” Atij gjithashtu i qe thënë, “Në këto libra ka mësim të mirë. ” Kështu që ai u përgjigj, “Kushdo që nuk merr mësim prej Librit të Allahut, atëherë për të nuk ka mësim të mirë në këto libra. ” Ai pastaj tha, “Sa shpejt njerëzit u turren bidateve. ” [el-Tehthib, 2/117, dhe Tarikh Bagdad, 8/215. ]
6) el-Imam Ahmed ka thënë deklarata të ashpra lidhur me el-Muhasibi kur qe pyetur për të, dhe prej asaj çfarë ai i tha pyetësit ishte, “Mos u mashtro me uljen e kokës së tij [dmth në devotshmëri], ngase vërtet ai është njeri i keq… mos i fol atij dhe për të s’duhet të ketë respekt… dhe kjo s'do të jetë e njohur perveç për atë i cili e njeh mirë atë. ” [Shiko transmetimin në tërësi në ‘Hashije’, nr. 49, f. 30. ]
Kur parakaluesit tanë të mirë prej sahabëve dhe tabiinëve dhe ata të cilët i pasuan në të mirë na kanë ndaluar që të ulemi me ta, t’i shoqërojmë ata e të tjera për shkak të rrezikut të madh të tyre; atëherë çfarë po jetë puna me të marrurit dituri prej tyre dhe të dëgjuarit e dyshimeve, mendimeve dhe bidateve të tyre?!
Është pyetur shejh Salih el Feuzani(hafidhahullah): Cili është vendimi i vërtetë në lidhje me leximin e librave të bidatçinjëve dhe dëgjimin e kasetave të tyre?
Përgjigje: Nuk është e lejuar që të lexohen librat e bidatçinjëve apo të dëgjohen kasetat e tyre, përveç për atë që ka ndër mend t’i përgënjeshtrojë ata dhe të sqarojë devijimin e tyre. Në lidhje me personin i cili teksa ka filluar [studimin], nxënësit e dijes, dhe njerëzit e rëndomtë, apo personin i cili i lexon vetëm sa për të parë se çfarë gjindet në to, e jo për t’i hedhur poshtë ato dhe për të shpjeguar gjendjen e këtyre [librave çorientuese], atëherë për këta persona s’është e lejuar që t'i lexojnë këto libra. Kjo ngase ato mund të ndikojnë në zemrën e tij dhe t’i shkaktojnë kofuzion, dhe kështu ai mund të dëmtohet nga e keqja e tyre. Prandaj, s’është e lejuar të lexohen librat e njerëzve të devijimit, përveç për dijetarët që janë specialistë, me qëllim që të përgënjeshtrohen këto libra dhe të paralajmërohet kundër tyre. [191] (mbaroi fjala e shejh Feuzanit)Pra, ky është menhexhi i Selefit në trajtimin e njerëzve të bidateve, dhe pozita e tyre në lidhje me librat e tyre dhe dëgjimin e të folmes së tyre.
Kthehu lart

- Kush janë ata të cilët i kemi detyrim t’i nderojmë
Së pari: Lajmëtarët dhe Pejgamberët, paqja dhe bekimet e Allahut qofshin mbi të gjitha ata.
Allahu na i ka rrëfyer tregimet e tyre, duke na treguar për përpjekjet dhe ngulmimin e tyre, ndërsa Ai nuk i ka pranuar ata të cilët i kanë kundërshtuar dhe mohuar ata. Dhe Ai e ka urdhëruar të Dërguarin e Allahut [sallallahu alejhi ue selam] si dhe Umetin e tij që ta ndjekë shembullin e tyre.
Së dyti: Shoqëruesit [sahabët], Allahu qoftë i kënaqur me ta
Umeti Musliman s’duhet të ndjejë tjetër ndaj tyre përveç dashurisë dhe respektit. Allahu i ka lavdëruar ata në librin e Tij. Dhe Ai ka folur për gradën e lartë të tyre, mundin e tyre dhe sakrificat që ata i bënë me pasurinë dhe jetët e tyrë në çështjen e Allahut.
Ngjashëm, i Dërguari i Allahut [sallallahu alejhi ue selam] i ka lavdëruar ata në nivelin grupor dhe individual. Kjo ishte deri ne atë shkallë sa që dijetarët e Islamit i kanë kushtuar vëmendje të posaçme cilësive dhe kualiteteve të tyre, duke shkruar shumë libra në lidhje me virtytet dhe karakteristikat e veçanta të tyre.
Për më tepër, i Dërguari i Allahut [sallallahu alejhi ue selam] na e ka ndaluar neve që t’i ofendojmë ata, duke thënë: “Mos i ofendoni Shoqëruesit e mi. Betohem në Atë, në dorën e të Cilit është shpirti im, sikur ndokush prej jush të jepte sasi të lëmoshës në ari sa kodra e Uhudit, s’do të ishte e barabartë me një Mudd [dy grushta] të ndonjërit prej tyre, madje as sa gjysma e tij. [192]
Ehl-us-Sunet uel-Xhemat janë të vetëdijshëm për pozitën dhe statusin e tyre, kështu që ata e ruajnë atë me formën më strikte të kujdesit. Dhe ata ua ndalojnë të tjerëve që të flasin me mendjelehtësi lidhur me atë çfarë ka ndodhur nga mosmarrëveshja mes Aliut [radiallahu anhu] dhe Muauijes [radiallahu anhu] dhe ata që i përkrahën ata nga pjesa tjetër e Shoqëruesve. Më saktë, ata pohojnë për ta shpërblimin që iu jepet muxhtehidëve. Dhe ata po ashtu e kanë bërë rregull se të gjithë ata që flasin kundër tyre – madje edhe vetëm kundër ndonjërit prej tyre – janë në devijim, humbje dhe herezi.
Së treti: Ata që i pasuan [Sahabët] në mirëbërësi.
Kjo i përfshin ata të cilët i kanë mbërri Shoqëruesit e të Dërguarit e Allahut [sallallahu alejhi ue selam] dhe qenë udhëzuar nga udhëzimi i tyre, siç janë shtatë dijetarët e Fikhut nga Medineja dhe ata që ndjekën rrugën e tyre ne qytetet tjera. Dhe pas tyre janë dijetarët[193] e Hadithit, Fikhut dhe Tefsirit – ata të cilët dhanë mundin në rrugën e Shoqëruesve dhe Pasardhësve të drejtë. Kjo përfshin edhe ata që ndjekën metodologjinë e tyre në lidhje me Akide, duke u mbajtur fort për Librin dhe Sunetin dhe duke iu shmangur risive [bidateve], dëshirave të kota dhe ithtarëve të tyre, duke e mbrojtur të vërtetën dhe ithtarët e saj deri në ditët e sotme dhe pas tyre, deri sa të realizohet premtimi i Allahut. Ata janë të cilëve u referohej i Dërguari i Allahut [sallallahu alejhi ue selam] kur ai tha: “Nuk do të pushojë së ekzistuari një grup nga Umeti im, fitimtarë në të vërtetën. Ata që i lënë ata s’do të jenë në gjendje t’i dëmtojnë, e as ata që i kundërshtojnë, deri sa të vijë urdhëri [premtimi] i Allahut të Madhërishëm. ”Ata janë të njohur më mirë si Ehl-ul-Hadith, siç janë pajtuar Imamët e Islamit dhe dijetarët e udhëzimit. Dhe askush nuk i kundërshton ata në lidhje me atë në çka janë pajtuar ata, përveç atyre nga njerëzit e dëshirave të kota, injorancës dhe devijimit.
Imam Ahmed, el-Hakim dhe Ibn el-Kajjim i kanë akuzuar për herezi ata të cilët i kritikojnë ata. Ndërsa ata që flasin ulët në lidhje me ta [dijetarët] janë refuzuar rreptë nga Ibn Kutejbe, er-Rameherzemi, el-Hatib [el-Bagdadi] dhe të tjerët. Dhe s’ka dyshim se askush nuk flet kundër tyre, përveç atyre të cilët Allahu i ka humbur dhe i ka verbëruar. Pra, nëse ndonjëri nga këta dijetarë gabon në ndonjë çështje prej çështjeve në të cilat është i lejuar Ixhtihadi, kjo duhet të sqarohet, por jo në mënyrë ndëshkuese.
Shejh-ul-Islam Ibn Tejmije [rahimehullah] ka thënë në lidhje me këta dijetarë:“Kushdo që ka aftësi të bëjë Ixhtihad të lejuar, atëherë s’është e lejueshme për të që të përmendet në mënyrë ndëshkuese apo të fajësohet, sepse Allahu ia ka falur gabimin e tij. Në vend të kësaj, është detyrim për shkak të asaj çka ai ka nga Imani dhe takua që të tregohet miqësi dhe dashuri ndaj tij, dhe të përmbushim atë që Allahu ka urdhëruar nga të drejtat e tij, siç është të lavdëruarit atë, të bërit du’a [lutje] për të, dhe kështu me radhë. ”[194]
Ata të cilët është e lejueshme që t’i kritikojmë, diskreditojmë dhe t’i paralajmërojmë njerëzit kundër dëmit të tyre:
Së pari: Njerëzit e risisë [Bidatçinjtë]
Është e lejueshme – madje e detyrueshme – që të flitet në lidhje me njerëzit e risisë [bidatit] dhe të paralajmërojmë kundër tyre dhe fabrikimeve të tyre, qoftë individualisht apo si grup dhe qofshin ata në mungesë apo të pranishëm. Këtu përfshihen ata nga mesi i Hauarixhëve, Rafidhat, Xhehmitë, Murxhiat, Keramitë dhe njerëzit e retorikës – ata të cilët njohuria e tyre e kelamit [retorikës] u ka sjellur besime të çoroditura dhe devijante, [195] siç është refuzimi i të gjitha apo disa nga atributet e Allahut. [196]
Pra, është e detyrueshme që të paralajmërojmë kundër këtij lloji të njerëzve, librave të tyre dhe rrugëve të devijuara të tyre. Dhe sa i madh është numri i tyre!Ngjashëm, e njëjta gjë aplikohet edhe ndaj atyre që ndjekin metodologjinë e tyre nga grupet [sektet] e kohës sonë, siç janë ata të cilët ndahen nga njerëzit e Teuhidit dhe Sunetit, i kundërshtojnë ata dhe mbesin shumë larg nga aspektet e tyre të metodologjisë. Në fakt, ata zhvillojnë luftë kundër këtyre aspekteve të metodologjisë dhe i përzëjnë të tjerët nga kjo dhe ithtarët e saj [d. m. th. dijetarët]. Njerëzit e ngjashëm me këta pasohen nga ata që i përkrahin dhe i mbrojnë ata. Dhe këta pasues të tyre i përmendin cilësit e mira të tyre dhe i lavdërojnë ata, duke i lavdëruar personalitetet dhe udhëheqësit e tyre. Dhe ata i kanë parapëlqyer metodologjitë e [shpikura] tyre mbi metodologjinë e njerëzve të Teuhidit, Sunetit dhe Xhematit!
Së dyti: Transmetuesit e Hadithit dhe Dëshmitarët, nëse ata vlerësohen si të pa pasigurt
Është e lejueshme që të kritikohen këta njerëz sipas konsensusit të Muslimanëve. Më saktë, kjo është e detyrueshme. Kjo është përmendur dhe transmetuar nga en-Neueui dhe Ibn Tejmije, Allahu i mëshiroftë të dytë[197].
Kthehu lart

- Hadithet e dobëta të cilët argumentohen sufitë/dervishët nëpër librat e tyre
Shumica e librave të Sufive janë të stërmbushura me hadithe të dobëta apo të shpikura, dhe për këtë e pash të udhës që t’i ceki disa hadithe që mund t’i hasni nëpër librat e dervishëve/sufive, e që me këtë të ruheni nga këto hadithe që janë hedhur poshtë nga dijetarët Islamë.
Sufitë e lejojnë argumentimin me hadithe të dobëta. [198] P. sh. Ismail Hakki Bursevi në “tefsirin” e tij të ashtuquajtur”Ruhul Bejan” e ka mbushur me transmetime të shpikura. Pasi që këto transmetime u vlerësuan si të shpikura, ai për vlerën e sureve duke mos u turpëruar, tha:”Kjo përshtatje (shpikje) nuk është kundër të Dërguarit të All-llahut, mirëpo është përshtatur(shpikur)për ta ndihmuar sheriatin. ” [Bursevi Ruhul Beyan(3/548)]
Imam Shatibiu, të mbështeturit në hadithe të dobëta e cilëson si metodë të Risimtarëve-shpikësve në fe, ai thotë në librin e tij”el-I’tisam”(1/229):”Prej metodologjisë së Risimtarëve është të mbështeturit në hadithe të dobëta, (prej tyre) të mbështeturit në hadithe vahije(daife) dhe ato të shpifura mbi Pejgamberin alejhi selam, të cilët nuk i pranojnë dijetarët e hadithit, për të punuar me to. . . Dhe kush e bën këtë, atëherë ai është injorant, gabues në bartjen e dijes. Kurse nga ata të cilët mbështetemi në dije dhe fe, nuk na është transmetuar se duhet të veprojmë kështu. . . ”[199]
Ka thënë Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:”Dine se gënjeshtra ndaj meje nuk është sikur gënjeshtra ndaj dikujt tjetër, kështu që kushdo që gënjen për mua me qëllim, le ta pregadit karrikën e tij prej zjarrit të xhehennemit. ”[Buhariu, Muslimi dhe të tjerët]
Transmetohet nga Semur se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë:”Ai që transmeton nga unë një hadith, duke e ditur se është i rrejshm, atëherë ai është prej gënjeshtarëve”[Muslimi në parathënien e Sahihut të tij;Sahihul Edhkar fq. 15-17]
- Hadithet të cilat janë klasifikuar si të dobëta/shpikura nga Dijetari i nderuar Muhammed Nasiruddin el-Albani
1. Transmetohet nga Aishja [radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush i fal njëzet rekate pas akshamit, All-llahu do t’ia ndërtoj një shtëpi në Xhennet.”
Hadithin e transmeton Ibën Maxhe, shejh Albani thotë se hadithi është i shpikur. Shih ”Daif el-Xhami” (5662), ”Daif Tergib dhe Terhib”(2/435) dhe “Mishkat el-Mesabih”(1/1174).
2. Transmetohet nga Ebu Hurejre[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush i fal gjashtë rekate pas akshamit duke mos folur në mes tyre, është njëlloj si dymbëdhjetë vjet adhurim. ”
Hadithin e transmeton Ibën Maxhe, Ibën Huzejme dhe Tirmidhiu, shejh Albani thotë se hadithi është shumë i dobët, Shih”Daif el-Xhami”(5661), ”Daif Tergib dhe Terhib. ”
3. Transmetohet nga Ma’kil ibën Sinan se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush thotë kur të zgjohet ”Kërkoj mbrojtje prej All-llahut i cili dëgjon dhe sheh prej shejtanit të mallkuar” dhe i lexon tre ajetet e fundit të sures”el-Hashr”, All-llahu i detyron shtatëdhjetë mijë Melekë që të kërkojnë falje për të deri në mbrëmje, e nëse vdes atë ditë, do të vdesë si shehid gjithashtu nëse i thotë edhe në mbrëmje. ”
Hadithin e transmeton Tirmidhiu, shejh Albani thotë se hadithi është i dobët. Shih”Daif el-Xhami”(5732), ”Daif Tergib dhe Terhib”dhe “Xhami Tirmidhi”(5/2992).
4. Transmetohet nga Ebu Umame[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush e lexon suren “Jasin” natën e xhuma, i falen mëkatet. ”
Hadithin e transmeton Esbahani, shejh Albani thotë se hadithi është i shpikur. Shih”Daif Tergib dhe Terhib. ”
5. Transmetohet nga Ebu Hurejre[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush është i urritur apo nevojtar dhe e fsheh këtë nga njerëzit dhe ankohet tek All-llahu, All-llahu do t’ia caktojë ushqimin për një vit të plotë. ”
Hadithin e transmeton Taberani në “Eusat” dhe “Sagir”, shejh Albani thotë se hadithi është shumë i dobët. Shih”Daif Tergib dhe Terhib. ”
6. Transmetohet nga Aliu[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kur të vijë gjysma e muajit shaban, faluni dhe agjëroni atë ditë, ngaqë All-llahu[subhanehu ve teala] zbret në qiellin e kësaj bote pas perëndimit të diellit dhe thotë:”A kërkon dikush falje t’ia fal mëkatet, a kërkon begati ta begatoj, a ka ndonjë i cili është i sprovuar që ta shëroj, vazhdon kështu derisa të hyjë sabahu. ”
Hadithin e transmeton Ibën Maxhe, shejh Albani thotë se ky hadith është i shpikur. Shih”Daif el-Xhami”(652), ”Daif Tergib dhe Terhib”, ”Sunen Ibën Maxhe”(1/1388) dhe “Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”(5/2132).
7. Transmetohet nga Hatib[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush më viziton pas vdekjes, është njëlloj si të më kishte vizituar duke qenë gjallë. ”
Hadithin e transmeton Bejhakiu në “Kebir”, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif Tergib dhe Terhib”dhe “Difa’a an Suneti en-Nebij”, fq. 109.
8. Transmetohet nga Omeri[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush e viziton varrin tim apo më viziton mua, do të ndërmjetësoj për të Ditën e Kijameti dhe kush vdes në Meke apo Medine do të ringjallet i sigurtë. ”
Hadithin e transmeton Bejhakiu në “Kebir”, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif Tergib dhe Terhib”dhe “Mishkat el-Mesabih”(2/2759).
9. Transmetohet nga Enes ibn Malik [radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Ai i cili më viziton mua, do të jetë afër meje Ditën e Gjykimit. ”
Hadithin e transmeton Taberani në “Eusat”, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif Tergib dhe Terhib. ”
10. Transmetohet nga Enes ibn Malik [radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Çdo send ka zemër, zemra e Kur’anit është sureja “Jasin”, ndërsa kush e lexon suren”Jasin”, All-llahu[subhanehu ve teala] do ta shpërblej atë sikur ta kishte lexuar Kur’anin dhjetë herë”
Hadithin e transmeton Tirmidhiu, shejh Albani thotë se ky hadith është i shpikur. Shih”Daif el-Xhami”(1935) dhe “Daif Tergib dhe Terhib”.
11. Transmetohet nga Malik ibën Jesar [radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Çdo send ka zemër, zemra e Kur’anit është sureja “Jasin”, lexojeni për të vdekurit tuaj. ”
Hadithin e transmeton Ahmedi, Ebu Davudi, Ibën Maxhe dhe Hakimi, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif el-Xhami”(5785) dhe “Daif Tergib dhe Terhib”.
12. Transmetohet nga Xhundubi [radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut [sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Kush e lexon suren “Jasin” gjatë natës duke shpresuar në shpërblimin e All-llahut, i shlyen të gjitha mëkatet. ”
Hadithin e transmeton Imam Maliku, Ibën Suni dhe Ibën Hibani, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif el-Xhami”(5787) dhe “Daif Tergib dhe Terhib”.
13. Transmetohet nga Othmani[radiAll-llahu anhu] se i Dërguari i All-llahut[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem] ka thënë:”Gjumi pas namazit të sabahut e pengon furnizimin”
Hadithin e transmeton Ahmedi dhe Bejhakiu, shejh Albani thotë se ky hadith është i dobët. Shih”Daif Tergib dhe Terhib”.
14. ”Mosmarëveshja midis ummetit tim është mëshirë. ”Shejh Albani e ka klasifikuar si të shpikur. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”(1/57).
15. ”Ademi[alejhi selam]e ka parë fjalën[ La ilahe il-lAll-llah Muhammedun Resulullah] të shkruar në Arsh(fronin e All-llahut)”. Muhadithi Albani e ka klasifikuar hadithin si të shpikur. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”(1/25).
16. ”Kush fle pas iqindisë dhe çmendet, mos e fajësoj askënd përveç vetes së tij. ” Shejh Albani e ka klasifikuar si të dobët. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
17. ”Kërkoni dituri qoftë edhe në Kinë. ” Muhadithi Albani e ka klasifikuar hadithin si të shpikur. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
18. ”Kush e lexon suren”Vakia” nuk e godet varfëria”. Shejh Albani e ka klasifikuar si të dobët. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
19. ”Pas abdestit duhet të lexohet surja”El-Kadr””. Hoxhë Albani e ka klasifikuar si të pabazë. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
20. ”Të fërkosh sytë kur të dëgjosh ezanin. . . ” Muhadithi Albani e ka klasifikuar hadithin si të shpikur. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
21. ”Namazi me imame(kapelë)është më i vlefshëm se shtatëdhjetë namaze pa Imame(kapelë). ” Muhadithi Albani e ka klasifikuar hadithin si të shpikur. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
22. ”Fillimi i muajit të Ramazanit është mëshirë, mesi(i muajit) falje, kurse fundi i tij është lirim nga zjarri. ” Hoxhë Albani e ka klasifikuar si Munker. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”.
23. ”Agjëroni që të shëroheni”. Transmeton et-Taberani, el-Evsat, 2/225/1/8477;Hadithi është i dobët, thotë hafidh el Iraki se senedi i këtij transmetimi është i dobët. [200]. Shejh Albani e ka klasifikuar hadithin si të dobët. Shih“Silsiletul ehadith ed-Daife uel Meudua”. 1/420.
24. ”Nëse dikush bën marëdhënie seksuale me gruan e tij, të mos e shikojë organin e saj, sepse kjo gjë trashëgon verbëri”. Hadithi është i dobët siç e ka përmendur dijetari i nderuar Albani në librin e tij“ Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”.
25. ”Kush i fal gjashtë rekate para se të flasë me dikë prej njerëzve, mes namazit të akshamit dhe të jacisë, i falen mëkatet e pesëdhjetë viteve”, kurse në një transmetim tjetër:”. . . është njëlloj sikur të kishte adhuruar all-llahun dymbëdhjetë vite të plota. ”
Hadithi është shumë i dobët siç e ka përmendur Albani në librin e tij“Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”.
26. ”Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem bënte tespih me gurë. ” Hadithi është i shpikur siç e ka përmendur Albani në librin e tij“Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”. vëllimi 3 hadithi nr. 1353.
27. ”Nuk u jepet grave selam dhe as ata nuk duhet të japin selam. ” Hadithi është Munker siç e ka përmendur Albani në librin e tij“Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”. vëllimi 3 hadithi nr. 1430.
28. ”Kur Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem erdhi në Medine, gratë dhe fëmijët po këndonin: Tale al bedru alejna. . . ” Shejh Albani e ka klasifikuar hadithin si të dobët. Shih “Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”.
29. ”O xhaxhai im, po të ma vendosnin diellin në të djathtë dhe hënën në të majtë, që të hiqja dorë nga kjo çështje (islami), s’do ta bëja këtë(largimi nga Islami dhe thirrja në të)derisa All-llahu ta bëjë Islamin mbizotërues apo të zhduket në proces. ”Shejh Albani thotë se hadithi është i dobët. Shih” Silsiletul e hadith ed-Daife uel Meudua”.
30. ”. . . për hirë të Pejgamberit dhe të pejgamberëve të mëparshëm. . . ”Transmeton Taberani, 24/351-352, Hadithi është i dobët, transmetuesi Ravh b. Salah ka transmetuar hadithe munker.
31. Ademi alejhi selam pas bërjes së mëkatit, i cili ishte shkak që të nxirrej nga Xhenneti, kështu shprehet:”O Zot!Për hirë të Muhammedit, të lutem të më falësh!. . . ”All-llahu i Lartësuar e pyeti:”O Adem, e si e njohe ti Muhammedin, kur Unë atë s’e kam krijuar ende?!”Ademi a. s. iu përgjigj:”O Zot, kur më krijove mua me dorën Tënde të fuqisë hyjnore dhe më fryne shpirtin nga shpirti Yt, ngrita kokën dhe pashë të shkruar mes shtyllave qiellore fjalinë:”La ilahe il-lAll-llah Muhammeden Resulullah, Nuk ka Zot tjetër veç All-llahut, Muhammedi është i dërguari i All-llahut, ”dhe e kuptova se Ti e vë përkrah emrit Tënd vetëm emrin e krijesës më të dashur për Ty”
Atëher, Zoti i tha:”Drejt fole, O Adem!Ai është krijesa më e dashur për Mua!Kur të më lutesh, m’u lut vetëm për hirë të tij, sepse Unë të fala tani për hirë të tij!Dije se, po të mos ishte Muhammedi, s’do të të kisha krijuar!”. Transmeton Hakimi në mustedrekun e tij 2/615, Ibn Asakir 2/323, Bejhakiu delail-un nubuve 5/488. Hadithi është i shpikur.
Ibn Hibbani në lidhje me transmetuesin Abdurahman b Zejd b. Eslem thotë:është akuzuar për shpifje të haditheve, poashtu edhe Imam Dhehebiu transmetimin e tillë e ka vlerësuar si të kotë, dhe këtij mendimi i është bashkangjitur edhe Ibn Haxher el-Askalani. Shejh Albani ka thënë se hadithi është i shpikur.
32. Transmetohet nga Aliu radiAll-llahu anhu se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem të ketë thënë:”Sa ndjellës të mirë janë tespihët”. Hadithi është i shpikur.

[ramazan_it]

- Një vështrim/analizim rreth disa festave të shpikura të cilët i praktikojnë tarikatet dhe janë të përhapura edhe tek ne, si p. sh. nata e regaibit, e miraxhit, beratit etj. [201]
- Nata e Regaibit
Transmetohet nga Enes ibn Maliku se Resulullahu sal-lAllahu alejhi ve sel-lem ka thënë:Pas përmendjes së vlerës së agjërimit në muajin Rexheb-vazhdon hadithi, ”Në xhumanë e parë të këtij muaji(Rexheb) mos u tregoni të pakujdesshëm. Sepse kjo natë njihet nga melekët si nata e regaibit. Kush agjëron në të Enjten e parë të muajit Rexheb apo në mes të akshamit dhe jacisë i fal dymbëdhjetë rekate namaz, All-llahu subanehu ve teala do t’ia falë mëkatet”[Ebu Shame el-Baisu Ala inkari’l-Bida’i ve’l-Havadithi fq. 39-40]. Ibnu’l Xheuziu rahimehullah në el-Meuduat vëll. 2 fq. 125-126, në lidhje me këtë hadith thotë:“Ky hadith mbi Pejgamberin sal-lAllahu alejhi ve sel-lem është shpifje. Ky transmetim është nga Ali Ibn AbdiUah ibn Xhahdami i cili është hedhur poshtë nga njerëzit e dijes(ehlul Ilm). E kam dëgjuar shejhun tim hafidhin Abdulvehabin i cili ka thënë: transmetuesit e këtij hadithi janë të panjohur. Të gjithë transmetuesit i kam kërkuar nëpër libra mirpo nuk i kam gjetur. Hafidh el-Iraki në Es-Sunenu ve’l-Mubtede’at fq. 140, thotë:“. . . ky është hadith i shpikur”. Imam Tartushi në El-Havadithu ve’l-Bida’u fq. 133 thotë:“Namazi i regaibit në muajin Rexheb, është shpikur në vitin 480 hixhri në vendin tonë Bejtul Makdis. Para kësaj, neve nuk e kemi parë e as dëgjuar një namaz të tillë.
- Nata e Miraxhit
Është nata e njëzet e shtatë e muajit Rexheb. Në librin Es-Sunenu ve’l-Mubtede’a të Shukajrit në kapitullin “Sunneti dhe Bidati” shkruan:“Kremtimi i Miraxhit në natën e njëzet e shtatë të muajit rexheb dhe në mënyrë të veqantë duke bërë dhikër apo ibadete tjera në këtë natë është prej bidateve.
Poashtu edhe disa lloje të duave jo të ligjëruara me sheriat që bëhen në muajt Rexheb, Sha’ban dhe Ramadan janë prej gjërave të shpikura-bidateve, po të kishte hajër në këtë që veprojnë, parakaluesit tanë(selef) do ta kishin bërë dhe do t’na kishin kaluar.
Shejhul Islam Ibn Tejmijje rahimehullah në lidhje me namazin në natën e njëzet e shtatë të muajit Rexheb thotë:
“Siq e shohim nga dijetarët e respektuar;ka ixhma në mesin e dijetarëve Islam se ky lloj namazi nuk është legjitim. Këtë namaz vetëm injorantët dhe bidatçitë e përkrahin.[202]
Kjo natë me këndim të mevludit, është shëndruar në zakon(adet), në mesin e popullatës tonë.
- Nata e Beratit
Nata e Beratit është në mesin e muajit Shaban. Për vlerën e kësaj nate kanë ardhur disa transmetime. Transmetohet nga Aisha radiAll-llahu anhu se Resuli sal-lAllahu alejhi ve sel-lem ka thënë:“Në këtë natë shkruhet çdo lindje dhe vdekje e bijve të Ademit. Dhe në këtë natë veprat e tyre ngriten dhe zbritet risku. [203]
Transmetohet nga Aliu radiAll-llahu anhu se Resuli sal-lAllahu alejhi ve sel-lem ka thënë:“Kur të bëhet nata në mesin e muajit Sha’ban, gjallërone natën e saj dhe kalone këtë ditë me agjërim”[204]
Mirpo këto transmetime nuk janë të sakta. Hadithi i Aishes radiAll-llahu anha i lartëpërmendur është diku i ngjajshëm me një hadith të transmetuar nga Ebu Musa el-Esh’ari. Imam Bejhakiu në librin e tij Da’vatu’l Kebir pas tahrixhit[205]të këtyre dy transmetimeve, kështu thotë:“Në isnadin e këtyre transmetimeve janë transmetues të panjohur. [206]
Ndërsa sa i përket transmetimit të Aliut radiAll-llahu anhu, Imam Busiri thotë:Në zingjirin e këtij transmetimi e kemi Ibnu Ebi Seburen. Në origjinë emri i tij është, Ebu Bekr Ibn Abdillah Ibn Muhammed Ibn Ebi Sebure. Imam Ahmedi dhe Jahja ibn Ma’in për këtë njeri kanë thënë se ky është një njeri i cili shpif hadithe. [207]
Falje e një namazi të posaçëm në natën e beratit
Hafidh el-Iraki në lidhje me këtë namaz thotë:“Hadithi që ka të bëjë me namazin në natën e beratit është i kotë”[208]
Ibnu’l Xheuziu thotë: “Padyshim kjo thirrje është e kotë”[209], [210], Një fjalë të tillë ngjajshëm e ka thënë edhe Shejhul Islam Ibnu Tejmije. [211]
Në cilën kohë është shpikur ky namaz
Imam Tartushi thotë: Mua më lajmëroj Ebu Muhammed el-Makdisi i cili më tha: Ky(namaz) për herë të parë është shpikur në vitin 448 hixhri. Në qytetin Nablus, një njeri i njohur si Ibnu Ebi’l-Hamra kishte ardhur në Bejtul Makdis dhe kishte një tilavet të bukur(Lexim Kur’ani), u ngrit dhe në mesin e muajit Sha’ban(diku 15 Sha’ban) filloi të falë një namaz në Mesxhidul Aksa, dhe më pas njëri u lidh në namaz pas tij e kështu me radhë filluan të tubohen dhe u bë një xhemat i madh.
Ky person prap erdhi në vitin e ardhshëm, dhe shumica e njerëzve u falën pas tij. Ky namaz u përhap në Mesxhidi Aksanë poashtu edhe nëpër shtëpit e tyre faleshin. Dhe vazhdoji deri në ditët tona si të ishte sunnet. [212]
Përveq kësaj, në xhamitë tona po në këtë natë këndohen Mevludet, për këtë arsye shejtani këtyre injorantëve ua zbukuroj veprat e tyre duke ua bërë një vepër legjitime, kinse një gjë e tillë është nga feja. Dua t’ua përkujtoj një hadith sahih që transmetohet nga Aishja radiAll-llahu anha se Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ves el-lem ka thënë:“Kushdo që shpikë në çështjen tonë diçka që s’është prej saj, ajo është e refuzuar”[213]
Shumicës së injorantëve kur t’u thuhet pse or vëlla e bën këtë gjë, përgjigjen me një fjalë-“mjafton që nijeti me qenë i pastër, apo çka ka gjë të keqe në të, ne po e përkujtojmë All-llahun-a nuk lejohet që ta përkujtojmë All-llahun”Subhanallah shumë gjë e çuditshme. Ata nuk e dinë se për pranimin e një vepre tek All-llahu azze ve xhel-le duhen të plotësohen dy kushte: sinqeriteti(nijeti) dhe pasimi i Sunnetit.
E lusim All-llahun subhanehu ve teala që të na mundësoj që të vërtetën ta shohim si të vërtetë dhe të kotën ta shohim si të kotë.

[ramazan_it]

- Qëndrimi që duhet të mbajmë me ata që bëjnë bidate dhe disa dyshime të bidatçinjëve
Vëllëzër dhe motra në Islam ruajeni veten e juaj, ruajeni besimin e pastër që ua dhuroi All-llahu subahnehu ve teala, ruajeni menhexhin e juaj nga librat e tyre, se vall-llahi ata janë një sprovë e rrezikshme për ummetin, [214] mos thuani se unë kam dituri të bollshme e mund t’i përgënjeshtroj ata, pasi që ata vetëm fusin dyshime, ata janë që i interpretojnë gabimisht ajetet Kur’anore sipas epsheve të veta dhe në të shumtën e rasteve argumentohen me hadithe të dobëta apo të shpifura(siç e cekëm më lartë).
Thotë shejh Feuzani (hafidhahullah) në librin e tij”Kitabu Teuhid”: Muslimani nuk duhet të qëndrojë bashkë apo të vizitojë ata që bëjnë bidate, përveçse nëse e bën këtë gjë me qëllim për t’i këshilluar, pasi qëndrimi me ta mund të bëhet shkak për përhapjen e bidateve që kryhen prej tyre. Në të njëjtën kohë, muslimani duhet të paralajmërojë të tjerët që të mos bien në grackën e tyre, ndërsa ndalimi dhe pengimi i tyre është detyrë e udhëheqësve dhe dijetarëve. Një nga faktet që tregon fare qartë rrezikun e madh të bidateve është rëndësia që i japin shumë shtete jomuslimane përhapjes së bidateve ndërmjet muslimanëve me të gjitha mënyrat e mundshme, pasi ata e dinë fare mirë se përhapja e bidateve është hapi i parë drejt zhdukjes së Islamit. (mbaroi fjala e shejhut)
Në vijim do t’ia lëm fjalën muhaddithit të këtij shekulli Imam Albanit[215] rahimehullah:
Duhet të dihet qartë se bidatet në fe nuk janë vetëm prej gjërave të rrezikshme në vetvete, por kanë shkallë të ndryshme. Disa prej këtyre herezive të shpijnë në Shirk dhe kufër. . . , kurse të tjerat janë më të lehta. Mirëpo është obligim të dihet se çfarëdo bidati në qoftë edhe më i vogli të cilin e sjellë ndonjëri në fe është i ndaluar të praktikohet pasi t’i sqarohet atij se është bidat, nuk ka bidat të mirë (sikurse pretendojnë disa) përveç se është i urryer, sikurse ka thënë i Dërguari i All-llahut: “Çdo bidat është humbje dhe çdo humbje të shpie në zjarr” d. m. th pronari i saj (ai që e shpik). E ka thënë të vërtetën Imam Shatibiu rahimehullah, në librin e tij të madh “El I’tisam” se veprimi-urdhërimi i bidatit është shumë i rrezikshëm, shumica e njerëzve janë të panjohur ndaj tij (bidatit), nuk e dinë këtë përveç grupi i pasuesve të diturisë, të mjafton ty argumenti i rrezikut të bidatit nga thënia e Pejgamberit alejhi selam: “All-llahu nuk pranon pendimin e bidatgjiut përderisa ai nuk e len bidatin e tij[216]”.
Duke përfunduar këtë dëshiroj t’i ofroj lexuesve të mi një këshillë nga një Imami i madh i dijetarëve të parë Muslimanë, ai është Shejh Hasen Alij El Barbahari, një prej shokëve të Imam Ahmedit All-llahu e mëshiroftë, i cili vdiq në vitin (329), ai tha:
“Të kesh kujdes prej risive, qoftë edhe prej risive më të vogla, vërtetë bidatet e vogla të shpijnë deri tek të mëdhatë, sepse çdo bidat i shpikur në këtë ummet së pari ka qenë i vogël dhe i ka përngjarë të vërtetës saqë shumë njerëz kanë ra në të, mandej nuk kanë mundur të dalin nga ai, është rritur bidati derisa njerëzit kanë besuar se është prej fesë, kështu që ke kujdes All-llahu të mëshiroftë çfarëdo që dëgjon, e posaçërisht prej atyre (njerëzve) të kohës sate dhe mos merr (prej tyre) derisa sa të pyesësh dhe të shohësh se a ka folur ndokush prej sahabëve të Pejgamberit alejhi selam apo ndokush prej Dijetarëve? Nëse të ka arritur ndonjë gjurmë prej tyre, kapu për të, mos e lësho dhe mos u kthe në diçka tjetër e të përfundosh në zjarr”.
Dije All-llahu të mëshiroftë se asnjë rob nuk e ka përmbushur Islamin e tij plotësisht përderisa nuk është pasues dhe nënshtrues (ndaj sunnetit të Dërguarit alejhi selam). Kushdo që pretendon se kanë mbetur disa gjëra nga çështjet e Islamit të cilat nuk u kanë mjaftuar shokëve të Pejgamberit alejhi selam ai vetëm se i ka përgënjeshtruar (sahabët), i mjafton atij kjo ndarje dhe shpifje ndaj tyre (sahabëve), ai është Bidatgjij i humbur dhe humbës, shpik në Islam gjëra që nuk janë pjesë e tij (Islamit).
Thash (Imam Albani): All-llahu e mëshiroftë Imam Malikun kur ka thënë: “Nuk përmirësohet fundi (i Ummetit) përveç se me atë që janë përmirësuar të parët (e Ummetit), çfarëdo që nuk ka qenë prej fesë në atë kohë nuk duhet të jetë përsëri në këtë kohë”.
Përshëndetjet qofshin mbi të Dërguarin e All-llahut i cili ka thënë: “Nuk ka mbetur gjë e cila u ofron tek All-llahu veçse u kam urdhëruar për të, poashtu nuk ka mbetur gjë që ju largon nga All-llahu dhe ju ofron tek zjarri veçse u kam ndaluar nga ajo”. (mbaroi fjala e shejh Albanit)
Ndërsa shejhu Uthejmini në komentimin e librit të Ibn Kudame el-Makdesiut”Besimi i mjaftueshëm” thotë: E kush largohet prej ndjekësve të bidatit, largohet gjithashtu dhe prej leximit të literaturës së tyre, duke pasur frikë që të ndikohet nga ajo, e më pas përhapjen e saj midis njerëzve. Pra, të larguarit nga vendndodhjet e humbjes është detyrë e domosdoshme dhe për argument kemi thënien e të Dërguarit të All-llahut alejhi selam për Dexhallin:”Kush dëgjon për të, le të largohet prej tij, se pasha All-llahun, njeriu do të shkoj duke kujtuar për veten se është besimtar dhe do ta ndjek atë si shkak i dyshimeve që ndjell Dexhalli”[217]
Por kur qëllimi i të lexuarit në librat e tyre, është njohja nga afër i bidateve të tyre, e më vonë për t’iu kundërvënë , nuk ka asgjë të keqe për atë që zotëron një besim të saktë, me të cilin mund të mbrohet dhe që ka mundësin për t’i dhënë përgjigje atyre, madje kjo punë mund të jetë punë e domosdoshme(vaxhib)sepse kundërvënia ndaj bidatit është detyrë, dhe nëse një detyrë nuk kryhet vetëm me anë të një mjeti, ai mjet është po ashtu detyrë. [mbaroi fjala e shejh Uthejminit]
Disa njerëz janë të mendimit se bidatet ndahen në bidate të mira dhe bidate të këqija. Ky mendim është krejtësisht i gabuar, pasi thënia e Profetit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem:”Çdo bidat është humbje(dalalet)”nuk bën veçime apo përjashtime ndërmjet bidateve, por i konsideron të gjitha humbje. Ndërsa ata, me këtë ndarje, duket sikur thonë që bidatet nuk janë të gjitha humbje, pasi ka edhe bidate të mira. Ibn Rexhebi, gjatë shpjegimit të njërit prej dyzet haditheve të Imam Neveviut, ndërmjet të tjerash shkruan:
“Thënia e Profetit (sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem):”Çdo bidat është humbje”. . . është një nga bazat themelore të fesë, pasi permbledh në vetvete të gjitha gjërat. Ajo është e ngjajshme me thënien tjetër te Profetit:”Çdo vepër që nuk i përket fesë sonë është e refuzuar. ”Pra, çdo vepër e re qe nuk ka asnjë bazë në Islam është humbje, ndaj dhe nuk është e lejuar, pa marrë parasysh nëse ka të bëjë me çështjet e besimit apo me punët e dukshme ose të jashtme. ”
Argumenti, në të cilin bazohen këta njerëz, përsa i përket ndarjes së bidatit në dy pjesë, është thënia e Umerit në lidhje me namazin e teravive:”Ky është një bidat i mirë. ”Po ashtu, ata argumentohen dhe me disa veprime të sahabeve apo ndjekësve të tyre, siç është mbledhja e Kur’anit në një libër të vetëm apo shkrimi i fjalëve të Profetit (paqja qoftë mbi të) ishte gjallë e, megjithatë, dijetaret i kanë konsideruar të lejuara.
Por sa e saktë është kjo mënyrë argumentimi dhe a duhet të merren parasysh argumentet e tyre?Para se t’i pergjigjemi kësaj pyetjeje ne duhet te njohim përkufizimin e fjalës bidat në aspektin fetar, në mënyrë që të jemi në gjendje të gjykojmë në mënyrë sa më objektive. Përkufizimi i kësaj fjale në aspektin fetar është si më poshtë:
Çdo vepër që nuk ka bazë në Islam
Nga ky përkufizim mund të kuptojmë se Umeri, në thënien e tij nuk kishte parasysh bidatin nga aspekti fetar, por nga ai gjuhësor, për vete fakti se falja e namazit të teravive në xhemat është diçka e bazuar në Islam. Ndaj kur thuhet se, një vepër e bazuar ne Islam është bidat, me të nenkuptohet bidati në aspektin gjuhësor dhe jo në atë fetar.
Profeti (paqja qofte mbi të) e ka falur namazin e teravive disa herë me shokët e tij, por më vonë e la këtë gjë, sepse kishte frikë se mos ky namaz bëhej i detyrueshëm (vaxhib) për muslimanët. Kështu, sahabet vazhduan ta falnin këtë namaz veç e veç, derisa vdiq Profeti (paqja qoftë mbi të). Me vdekjen u eleminua mundësia e bërjes vaxhib të këtij namazi, ndaj dhe Umeri vendosi që t’i mblidhte sahabet pas një imami të vetëm, ashtu siç kishin vepruar edhe kur ishte gjallë Profeti (paqja qoftë mbi të).
Përsa i përket shkrimit dhe mbledhjes se Kur’an’it në një libër të vetem, duhet të kemi parasysh se ajo është e bazuar në Islam, pasi Profeti (paqja qoftë mbi të) i urdhëronte shokët e tij që t’i shkruanin ajetet e Kur’an’it. Pra Kur’an’i ishte i shkruar, por nuk ishte i mbledhur në një libër të vetëm, ndaj dhe sahabet vendosën që ta mblidhnin, me qëllim që ta ruanin atë.
Edhe shkrimi i haditheve është i bazuar në Islam, pasi kur Profetit (paqja qoftë mbi të) iu kërkua nga disa prej shokëve që t’i lejonte të shkruanin disa prej haditheve të tij, ai i lejoi ata. Është e vërtete që, në përgjithësi, Profeti (paqja qoftë mbi të) nuk i lejonte shokët që t’i shkruanin fjalët e tij, pasi kishte frikë se mos ato përzihen me ajetet e Kur’anit.
Pas vdekjes së tij ky problem u eleminua, pasi tashmë Kur’an’i ishte plotësuar dhe ishte mësuar përmendësh që t’i shkruanin fjalët e Profetit (paqja qoftë mbi të), në mënyrë që të mos harroheshin me kalimin e kohës.
- Përmbyllje
E lus All-llahun, subhanehu ve teala, që të na e bëjë të mundur realizimin e punëve të mira, të na largojë nga gjërat e këqia, dhe të na bëjë nga ata që dëgjojnë dhe praktikojnë. Paqja dhe mëshira e All-llahut qoftë mbi Muhamedin, alejhi selam, mbi familjen e tij, shokët e tij dhe pasuesit e tyre në mirësi deri në Ditën e Gjykimit.

[ramazan_it]

Fusnotat:
1. Dobi: Imam Albani rahimehullah, në parathënien e botimit të parë të ri 1421 h, të librit”Sahihut-Targib vet-Terhib”vëll. i parë fq. 3-Mektebul-Mearif, Rijad;tregon se: leximi i tri ajeteve të njohura nga suret ’Ali Imran’ , ’Nisa’ dhe ‘Ahzab’, bëhet ndonjëher, e jo gjithmonë, qoftë nëpër hutbe apo nëpër derse të ndryshme. Lidhur me këtë shiko një libërth të posaçëm të Albanit me emër “Hutbetul-Haxheh”, botuar nga “Mektebul-Islami”-Bejrut.
2. Për fat të keq të paktë janë ata hoxhallarë të cilët flasin kundra këtyre tarikateve që janë kanceri më i rrezikshëm për popullatën shumicë muslimane të vendit tonë
3. Kur lejohet marrja e të vërtetës nga bidatçinjët dhe kafirat.
4. Hadith Hasen, e ka transmetuar ibn Hibbani në “Sahih”-un e tij(296), Hakimi(1-102)e ka bërë sahih dhe është pajtuar me këtë Dhehebiu
5. Hadith Sahih, shih:”el Gurbetu ve el-Guraba”fq. 13
6. ‘el-Fetava”(28/231, 232).
7. Tra. Buhariu dhe Muslimi
8. Transmeton et-Taberani në 'Evsat', dhe Bezati me zinxhir të mirë nga Hudhejfete. (Sahih Xhami es-Sagir 4090, Albani. )
9. Transmeton Ahmedi dhe et Taberani me zinxhir të mirë dhe Ibn Hibani në Sahi-në e tij, si dhe Hakimi, dhe ka thënë zinxhiri është i vertetë. (Sahih et Tergib ve Terhib 69.
10. Transmeton Ibn Maxhe dhe Bejhakiu me zinxhir të mirë. (Sahih Xhamiu Sagir 2227 dhe Irvau el Galil 1079.
11. Dispozita Islame mbi mjekrrën dhe duhanin-Ali bin Hasen AbdulHamiid el Halebi el Etheri[Përktheu: Unejs shuajb Murati]
12. www. mburoja. net
13. Tedhirus-Sexhid min Itikhadhil-Kuburi Mesaxhid (f. 101-106)
14. Transmetuar nga Ibn Xherir et-Taberi ne tefsirin e tij (4/275) dhe el-Hakim (2/546) i cili tha: “Kjo është autentike sipas kriterit të el-Buharit. ” Edh-Dhehebi po ashtu u pajtua.
15. Ibn el-Athir tha në en-Nihaje (3/457): “El-Fitr: do të thotë të fillosh dhe të krijosh, dhe el-Fitre është gjendja që rezulton nga kjo. Domethënia është se njerëzimi qe lindur me një dispozitë dhe natyrë, e cila është e gatshme ta pranojë Fenë e vërtetë. Kështu që sikur ai të lihej në këtë, atëherë ai do të vazhdonte në këtë. Sidoqoftë, ata të cilët devijojnë nga kjo e bëjnë këtë për shkak të ndjekjes së dobësive njerëzore dhe pasimit të verbër të të tjerëve. . . ” El-Hafidh Ibn Haxher tha në El-Fet-h (3/248): “Njerëzit dallojnë në lidhje me atë se çfarë është menduar me el-Fitre, dhe thënia më e famshme është ajo se kjo do të thotë Islam. Ibn Abdul-Ber tha: Kjo ishte ajo që ishte mirë e njohur në shumicën e Selefit (paraardhësve të devotshëm), dhe dijetarët e tefsirit janë pajtuar se ajo çka është menduar në thënien e Allahut – më të Lartit – “Fitra e Allahut me të cilën Ai e krijoi njerëzimin” është Islami.
16. Kitabu et-Teuhid-Saleh feuzan
17. Siç veprojnë shumë njerëz në vendin tonë, të cilët vendosin tek fëmijët e vegjël, apo edhe tek të rriturit, zhivë apo hudhra në formë të hajmalive, me qëllim që t’i ruajnë nga syri i keq. Kjo gjë është kategorikisht e ndaluar, pasi mbrojtja e njeriut nga të gjitha të këqijat është në kompetencën e All-llahut. Nga ana tjetër si ka mundësi që, një njeri që beson te Zoti dhe ka sadopak logjikë, të bëjë të tilla gjëra, kur ai e di fare mirë se e mira dhe e keqja janë në dorë të All-llahut dhe se askush tjetër nuk mun t’i bëj keq dikujt përveçse me lejen e Tij. Profeti sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka thënë:”. . . sikur të mblidhen të gjithë njerëzit për të bërë keq, nuk do të mund të bëjnë veçse atë që ka caktuar All-llahu për ty. Janë ngritur penat dhe janë tharë fletët. ”
18. Naksibendilik-Abdurahman ed-Dimeskiye
19. Për Ibn Arabiun, sufistët thonë se ka qenë prej shejhëve më të mëdhenjë(shejhul ekber), ka vdekur në vitin 638 hixhri, është autor i librit “Fususul Hikem” ku në këtë libër autori e tregon akiden e tij të Vahdetul Vuxhudit. Ibn Arabi thotë se ky libër i është dhënë nga i Dërguari i All-llahut. Thotë se e ka parë të Dërguarin sal-lAll-llah alejhi ve sel-lem në ëndërr në pjesën e tretë të muajit muharrem 627 hixhri, në Damask. Në dorën e tij[i Dërguari i All-llahut], e kishte mbajtur librin dhe më tha:”Ky është libri’Fususul Hikem’ merre dhe shpërndaju njerëzve, që njerëzimi të kanë dobi. ”Dhe pastaj e pastrova nijjetin dhe u mundova që njerëzimit t’ia lë këtë libër ashtu siç më urdhëroi i Dërguari i All-llahut, sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. [Të gjithë këto thënie janë të shkëputura nga libri ‘Fususul hikem’. ]
Është pyetur shejhul Islam Ibn Tejmije për librin’Fususul-Hikem’të Ibn Arabiut, ai u përgjigj:”Ajo çka përmban libri’Fususul-Hikem’, dhe libra të tjerë që janë të njejtë me këto mësime, prezentojnë msobesimin nga jashtë dhe nga brenda(dhahiren dhe batinen). Ndërsa kuptimi i këtij fjalimi është më i ndyer/fëlliqur se sa ajo që mund të shihet nga jashtë. [fetava, 2/364]
20. Besimi i katër i mamëve-nga Muhamed El-Humejjis
21. el-Uluv i imam edh-Dhehebiut
22. Burime sufite, Gündüz, Irfan, Osmanlilarda/Tekke Münasebetleri, Stamboll 1989, fq. 15
23. Burime sufite, Eraydin, Selçuk, Tesavvufi dhe Tarikatet, fq. 24
24. E që sunneti autentik është i pastër nga këta
25. Do t’ua sqarojmë më poshtë këtë lloj “ibadeti” që e praktikojnë sufitë/dervishët
26. Lloje të ndryshme të dhikrit që i veprojnë sufitë, këto dhikre nuk kanë bazë në sunnetin e të Dërguarit të All-llahut, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, disa i bëjnë me zë(xhehri)-si rifaijtë dhe kadirijtë, e disa pa zë(hafijj)-si melamijtë dhe nakshibenditë, disa prej tarikateve dhikrin e bëjnë duke qëndruar në këmbë si mevlevijtë(sema) dhe kadirijtë ndërsa të tjerët e bëjnë ulur, disa lëshojnë zëra të çuditshme duke qarë në një ambient të errët.
27. Burime sufite, Yilmaz, Kamil, Hyrje në Tesavuf, fq. 194-195.
28. Shamil İslam Ansiklopedisi
29. Burime sufite, E që Islami është i pastër, larg Sufizmit
30. Burime sufite, Kara Mustafa, Din Hayat Sanat Açisindan Tekkeler ve Zaviyetler, Stamboll 1990, f. 50.
31. Poashtu edhe në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni e më gjërë, ku ende veprojnë teqetë e ndryshme. E që në këto teqe bëhen bidate dhe shirkijate, dhe janë të stërmbushura me fotografi të shejhëve të tyre, duke i madhëruar ata, e dihet fare mirë gjykimi islam rreth vendosjes së fotografive në mur. Një përngjasim si në kohën e Nuhut alejhi selam-që veqse ju sqaruam në temën “Origjina e shirkut”.
32. Burime sufite, Yilmaz, H. Kamil, Hyrje në Tesavvuf, f. 220-221.
33. Sahi: Transmetuar nga Ahmed (4/102), Ebu Daud (nr. 4597), ed-Darimi (2/241), et-Taberani (9/376, 884-885) dhe el-Hakim (1/28). Është bërë autentik në Silsiletul-Ahadith-Sahi (nr. 203).
34. Shtegu është një- nga shejh Abdul-Malik Ramadani el-Xheza’iri-nëpërmjet www. mburoja. net
35. Ixhtihad quhet nxjerrja e një norme të sheriatit nga ana e dijetarëve në bazë të argumenteve përkatëse nga Kur’ani dhe Sunneti
36. Transmetuar nga el-Lalika’i në Sherh Usul-I’tikad Ehlus-Sune uel-Xhemat (nr. 31).
37. Transmetuar nga el-Axhurri në esh-Sheriat (f. 58), dhe po ashtu nga el-Bejheki në Madkhal iles-Suneh (nr. 233).
38. Ehlus-Suffeh [Njerëzit e Platformës] i referohet Shoqëruesve të varfër [të pejgamberit] të cilët uleshin brenda xhamisë së pejgamberit [salallahu alejhi ue selam] duke pritur për lëmoshë dhe duke pritur pejgamberin [salallahu alejhi ue selam] që të dalë dhe ata të shoqëroheshin me të dhe të mësonin hadithin nga ai.
39. Mexhmu-ul-Fetaua [11/5-7, 16, 18]
40. es-Sufijeh: Mu'tekiden ue Mesleken [f. 17]
41. Libri, ‘Ibn Tejmije, ’ të Ebu Zehre, f. 197-198
42. Kushejri, Risale, 2/550(Xhunejd el-Bagdadi 298/910)
43. Sulemi, Tabakat, 266(Ebu’l-Husejn Nuri 295/907)
44. Kushejri, 2/255;(Ebu Muhammed Xheriri 311/923)
45. Po aty (Ma’ruf el-Kerhi 200/815)
46. Po aty (Ebu Bekr Muhammed el-Kettani 322/933)
47. Po aty (Ebu Ali Ahmed er-Ruzbari 322/933)
48. Kushejri, 2/555, (Ebu’l-Hasan Ali el-Muzejjen 328/939)
49. Sulemi, 428, (Ebu Sa’d Ibn Arabi, 341/952)
50. Ibn Haldun 808/1405
51. Trans¬me¬tohet nga Abdur¬rahman Abdull-llah ibn Umer ibn el-Hattab r. a. se ka thënë: E kam dëgjuar Të Dërguarin e All-llahut s. a. v. s. duke thënë: “Tre veta nga gjeneratat para jush u nisën për në rrugë, e një ditë i zuri nata para një shpelle në të cilën hynë dhe bujtën. Një shkëmb u rrokullis nga kodra dhe plotësisht e mbylli hyrjen e shpellës. Ata thanë: “Shpë¬timi nga ky shk¬ëmb është vetëm që ta lusim All-llahun e madhërishëm që ta largojë për hir të veprave tona të mira”.
Njëri prej tyre tha: “O Zoti im, unë i kam pasur prindërit pleq të thinjur dhe asnjëherë para tyre nuk ju kam dhënë të hanë e as të pijnë fëmijëve të mi e as mallit tim (shërbëtorëve). Një ditë më hutoi kërkimi i kullosës më të mirë për kopenë time, e nuk ju erdha me kohë dhe ata kishin fjetur. Unë e mola qumështin në enë dhe ua solla por i gjeta duke fjetur. Më erdhi keq t'i trazoj, por edhe që t'i ushqej para tyre familjen dhe shërbëtorët, andaj kam pritur me enë në dorë dhe kam shikuar kur do të zgjohen, e kjo pritje ka zgjatur deri në agim. Fëmijët e mi aty te këmbët e mia klithnin të uritur, të cilëve u kam dhënë qumësht pasi janë zgjuar prindërit dhe e kanë pirë qumështin të cilin ua kisha sjellur. O Zoti im! Nëse këtë e kam bërë vetëm për Ty, e për askënd tjetër, atëherë na e largo këtë shkëmb nga hyrja e kësaj shpe¬lle në të cilën gjendemi!” Shkëmbi pak u lëviz, por jo edhe aq sa të mund të dalin!
Njeriu i dytë tha: “O Zoti im, e kam pasur një kushërirë të afërme të cilën e kam dashuruar më tepër se tërë botën, - sipas një trans¬metimi tjetër - e kam dashur aq fort siç i duan burrat gratë, andaj kërkova prej saj (siç kërkojnë bu¬rrat prej grave të tyre), por ajo nuk më lejoi. Një vit mbre¬tëronte uria e kushërira e dashur u detyrua të vijë tek unë dhe unë i dhashë 120 dinarë (monedha ari) që të vetmohet vetëm ajo me mua, dhe kur ajo ashtu veproi dhe unë plotësisht e përfitova, - sipas një transmetimi tjetër - kur i bashkova këmbët e mia me të saj, ajo (duke qarë) më tha: “Frikësoju All-llahut dhe mos e përbiro unazën (mos e kryej aktin) pa të drejtë”. Atëherë u largova prej saj duke e kursyer nga akti i turpshëm edhe pse e doja më tepër se çdokënd tjetër, e lëshova në liri duke ia dhuruar të hollat e dhëna. O Zoti im, nëse unë këtë e kam bërë vetëm për të fituar kënaqësinë Tënde, na e largo këtë në të cilën jemi!” Shkëmbi përsëri edhe pak lëvizi nga hyrja e shpe¬llës, por jo edhe aq sa të mund të dilet prej saj.
Njeriu i tretë tha: “O Zoti im, unë kam pasur rrogtarë dhe të gjithëve ua kam paguar menjëherë fitimin e merituar përveç një njeriu i cili u largua para se ta marrë mëditjen. Unë mëditjen e tij pastaj e kam përdorur si du¬het dhe pasu¬ria e tij u shumëzua. Pas një kohe rrogtari im më erdhi e më tha: “O robi i Zotit, m'i jep të hollat për mëditjen time të papaguar!” Unë i thashë: “Krejt çka sheh, pasuria, delet, lopët, devet dhe robërit janë prej mëditjes tënde që është shtuar”. Ai tha: “O robi i Zotit, mos u tall me mua!” Unë atëherë i thashë: “Unë nuk po tallem me ty”, pastaj e mori tërë mallin dhe e çoi, duke mos më lënë asgjë. O Zoti im, nëse unë këtë e kam bërë vetëm për Ty, atëherë na e largo këtë shkëmb nga hyrja e shpellës!” Shkëmbi u rrokullis, kurse udhëta¬rët dolën dhe e vazhduan rrugën!” (Mutte¬fe¬kun alejhi)
52. Këtu shihet qartë se pas vdekjes së Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, ata kërkonin nga Abbasi djali i axhës Pejgamberit të bën dua-e nuk luteshin tek varri i Resulit-pasi Resuli kishte vdekur-ne u themi adhuruesve të varreve/sufistëve nga i morët ju argumentet se lejohet të kërkohet ndihmë nga i vdekuri, e pastaj i vdekuri të lutet për të gjallët. Adhuruesit e varreve për argumentimin e ideve të tyre çoroditëse bazohen në hadithe të dobëta apo të shpikura.
53. Kitabu Teuhid-shejh Salih el-Feuzan
54. Bejan Ma’na kelime la ilahe il-lAllah-nga shejh AbdulAziz ibn Baz-Pyetje të rëndësishme të lidhura me këtë ligjëratë, pyetja numër 2.
55. Tarikatta RABITA ve Naksibendilik-Ferit Aydin, Suleymaniye Vakfi yayinlari Istanbul, viti 2000, fq. 17.
56. Pasuesi i shejhut të tarikatit, talebe, dervish.
57. Shih. Ferit AYDIN, Tarikatta Râbıta ve Nakşibendîlik fq. 26-31 Süleymaniye Vakfı yayınları İstanbul-2000.
58. E kanë hapur zyrën në Kosovë e më gjërë, posaçërisht në Prizren dhe në Gjakovë, ku kanë gjetur terren te mirë për të vepruar, meqë kanë hapur konvikte për nxënës meshkuj(Konvikti “Musa Efendi”) dhe femra(konvikti”Rabia Hatun) në Prizren, duke mos ua treguar realitetin muslimanëve dhe duke e fshehur akiden e tyre, poashtu edhe në Gjilan, Viti dhe Prishtinë. Kjo shoqatë njihet me emrin “Istanbul”. Janë përkthyer edhe libra po nga ky tarikat, si dhe revista e njohur e tyre në gjuhën shqipe”Etika” e cila del çdo tre muaj.
59. El-Behxheh el-Sunnijjeh fi Adabil-Tarika el-'Alijja el-Nakshibendijja, fq. 35
60. Ittihaful-sadeh el-Muttekin sherh Ihja'i 'Ulumil-Din, autor: Muhammed el-Husejni el-Zubejdi, 7/248.
61. Tenvirul-Kulub fi Mu'ameleti 'Allamil-Gujub, fq. 539.
62. Do të flasim më poshtë rreth devijimit të tarikatit Sulejmanxhi.
63. Nga autori Ömer Öngüt, është përkthyer nga gjuha turke në gjuhën boshnjake “Islamski Ilmihal”, e që ky libër është përplot me risi/bidate. Për fat të keq ka prej disa imamëve tonë që u japin ligjërata xhematit nga ky libër.
64. El-Behxheh el-Sunnijjeh fi Adabil-Tarika el-'Alijja el-Nakshibendijja, fq. 54-57; El-Seb'ul-Esrari fi Medarixhil-Ahjari; autor: Muhammed Ma'asum el-Nakshibendi, fq. 98.
65. El-Mevahib el-Sermedijje, fq. 3; El-Envar el-Kudsijje, fq. 5; El-Hadaik el-Verdijje, fq. 3; El-Behxhe el-Sunnijje, fq. 9.
66. El-Hadika el-Nedijja fil-Tarika el-Nakshibendijja; autor: Muhammed b. Sulejman el-Bagdadi, fq. 31.
67. Naqshbandi. net – The Naqshbandî Sufi Way.
68. Imâm Ibn Tejmijje, “Maxhmûl-Fatâwa” (11:6).
69. Qytet ndërmjet Mosulit në Irak dhe Sirisë, nëpër të cilin kalonin karvanët.
70. Tartîb-ul-Madârik wa Taqrîb-ul-Masâlik od al-Kadhî Ijadh (rahimahullah).
71. El-Anwâr-ul-Kudsijeh, faqe 167.
72. Hadithi është hasen; Et-Tirmidhi, 3372; Ahmed, 4/188; Ibn Hibbani thotë se është sahih, 2317; E!-Hakim, 1/495; Edh-Dhehebiu është i pajtuar sahih; Ibn Maxhe, 3838
73. Keramete(që në arabisht do të thotë nderim)quhen ngjarje të jashtëzakonshme, të ngjashme me mrekullitë, që All-llahu i Madhëruar ua jep besimtarëve të devotshëm në shenjë nderimi për ta dhe për t’ua forcuar besimin. Në ndryshim nga mrekullitë që u jepen profetëve , kerametet nuk ndodhin sa herë që dëshiron i zoti i tyre dhe nuk shoqërohen me thirrje(da’uah)apo pretendime për profeci. Ato janë thjesht vetjake.

[ramazan_it]

74. Një gjë të tillë e kemi edhe tek ne, ku Xhamitë tona janë të stërmbushura me varre, dhe nëse tenton t’i largosh ato varre-do të ndeshesh me kërcënim nga xhemati, duke të thënë, këto janë varre të Osmanlinjëve, a doni t’a humbni traditën e Osmanlinjëve e shpifje të tjera, ne i ankohemi All-llahut nga injorantët. Disa mendojnë se me largimin e varreve nga xhamiat-po humbet historia e osmanlive. Osmanlinjët kanë qenë shkaktarë të ardhjes së Islamit në trojet tona, atë asnjë i menqur nuk e mohon, dhe padyshim që All-llahu do t’i shpërblej për mundin që e kanë dhënë në përhapjen e Islamit. Njëri prej dijetarëve Osman hanefi të asaj kohe, shejh Muhyiddin Muhammed el-Birgivi el-Hanefi rahmetullahi alejh në librin e tij”Bid’at ve Mustehab Kabir Ziyaretleri”në faqen 19 thotë: Të gjithë dijetarët e medhhebeve e kanë ndaluar ndërtimin e xhamive mbi varre dhe namazin në drejtim të varreve. Ata në këtë çështje bazohen në hadithe të sakta. Imam Ahmedi, Maliku dhe shokët e Shafiiut kanë thënë se është haram. Vetëm një grup i vogël i dijetarëve kanë thënë se është mekruh, ndërsa Resulullahu sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem e ka ndaluar dhe i ka mallkuar ata të cilët ndërtojnë(xhamia mbi varre) dhe i ndihmojnë për t’i ndërtuar. . . (mbaroi fjala e Imam Birgiviut). Tarikatet ishin shkak i përçarjes së shtetit osman, duke filluar shirku, bidatet dhe secili grupacion iu gëzonte idesë së vet dhe kështu All-llahu subhanehu ve teala ua morri Hilafetin. Ne u themi atyre, të cilët na kundërshtojnë, a thua vallë marrja e varrit si vend adhurimi në xhami, është prej Islamit-lexo çka thotë All-llahu i Lartësuar:“vërtet xhamitë janë veçant për ta adhuruar All-llahun, e mos adhuroni në to askë tjetër me All-llahun!”(el-Xhinn, 18) ndërsa sa i përket haditheve që kanë të bëjnë për mos varrosjen e të vdekurit tek Xhamitë janë të shumta: Transmetohet nga Harith en-Nexhrani se ka dëgjuar pejgamberin, paqja dhe shpëtimi i All-llahut qoftë mbi të, pak para vdekjes duke thënë:"Më të vërtetë ata që kanë qenë para jush i kanë marë varret e të dërguarve të tyre dhe njerëzve të sinqertë për xhamia, mirëpo ju mos i merrni varret për xhamia, sepse unë [Muhammedi, alejhi selam] ju ndaloj nga kjo!" [Ibn Ebi Shejbe 2/376 me transmetim te vërtetë]
75. Naqshbandi. net – Mercy Oceans – Madad, Asking Support from Grand-Shaykh.
76. Sherh Thelathetil Usûl, faqe 107.
77. Ibid, faqe 101.
78. Naqshbandi. net – Mercy Oceans
79. Naqshbandi. net – Mercy Oceans
80. Ibid.
81. Mercy Oceans
82. Ibid – Being Fully Present.
83. Thelathetul Usûl.
84. Sherh Thelathetul usûl, faqe 246.
85. Mercy Oceans - Station of Unity.
86. Ikâth-ul-Himâm fî Sharh-il-Hikâm, faqe 156, prej Ibn Adxhîbeh.
87. Tabakât-ush-Sha'rânî el-Kubrâ (2;22), prej esh-Shrânîja.
88. Jawâb Abdil-Ghanî fî Hukm Shathil-Walî, faqe 154-155
89. Ibid, faqe 546.
90. Naqshbandi. net
91. Më saktësisht, në Prizren: shoqata bamirëse edukative dhe kulturore ”SULEJMANIJE”. Në këtë shoqatë, ekziston edhe konvikti për nxënës që, zakonisht, janë nxënësit e medresesë[për meshkuj dhe për femra].
92. Po ashtu edhe tarikati i Menzilëve, që është krahu i tarikatit nakshibendi (velhamdulilah që Menzilet nuk i kemi në trojet tona). Tarikatta RABITA ve Naksibendilik-Ferit Aydin, Suleymaniye Vakfi yayinlari Istanbul, viti 2000, fq. 30.
93. Për ata që e njohin gjuhën arabe dhe turke, më gjërësisht rreth Tevessulit mund ta lexojnë librin e shejh Albanit “et-Tevessul”. Në këtë libër shejhu(All-llahu e mëshiroftë)shumë mirë i sqaron disa dyshime në lidhje me tevessulin dhe hadithe të shpikura që i përdorinë sufitë.
94. I thonin “BüyükHamdi Efendi”-Hamdi Efendiu i madh.
95. Materiali është shkëputur nga faqja e internetit www. silistrevi. org, kjo faqe është e nxënësve Sulejmanxhi.
96. Sülaymancılığın İç Yüzü, Yazar: Ahmed Gürkay
97. ibid
98. Disa e bëjnë me fotografi e disa të tjerë vetëm e parafytyrojnë shejhun në kujtesën e tyre.
99. Tarikatta RABITA ve Naksibendilik - Ferit Aydin, Suleymaniye Vakfi yayinlari Istanbul, viti 2000, fq. 30.
100. Shikimi vetëm në argumente në mënyrë sipërfaqësore pa shikuar në kuptimet dhe urtësitë e tyre.
101. Rregullat e martesës-f. 106-116 botimi i dytë, nëpërmjet librit “Vërejtje falësit mos t’i shëndrroj varret në xhamia”shqipëruar nga Ahmet Xhafer Hoxha, e lusim All-llahun subhanehu ve teala që libri në fjalë[Vërejtjte falësit. . . ] ta sheh së shpejti dritën e botimit.
102. Sülaymancılığın İç Yüzü, Yazar: Ahmed Gürkay,
103. Ibid
104. Ibid
105. YAZAN: Mehmet RAİF, TAKRİZ: Mehmed EMRE, OSMANLICADAN SADELESTİREN: Abdulkadir DEDEOGLU
Osmanlı yayınevi P. K 1344 İstanbul, Kitap:404 sayfa.
106. Murshidi, shejhu i tarikatit (prijësi).
107. Është transmetuar nga et-Tirmidhi [nr. 2501], Ibn Maxheh [nr. 4251], ed-Darimi [2/303], dhe Ahmed [3/198] nga Enes Ibn Malik [radiallahu anhu]. Është vërtetuar nga shejh Muhamed Nasirud-Din el-Albani në Sahihul-Xhami [nr. 4515].
108. Ibn Abdul-Berri në “Xhami’ Bejan El-‘Ilm” (2/32). Ibn Hazmi citon prej tij në “Usul El-Ahkam” (6/149), dhe kësisoj el-Fulani (f. 72).
109. Në ditët e sotme hasim shumë njerëz të cilët besojnë se Hidri alejhi selam është i gjallë dhe se nuk ka vdekur, si dhe të tjerë të cilët pohojnë se janë takuar me të , e se ai u ka dhënë porosi dhe udhëzime. Rrëfimet e këtij lloji janë të shumta në mesin e muslimanëve. Se pohimet e tilla janë të pabaza, argumentojnë edhe muhadithinët e shquar eminent siç janë: Buhariu, Ibën Dehije, Ibën Haxher el-Askalani dhe të tjerë. E lidhur me atë se a është i gjallë apo i vdekur, nuk ekziston asnjë hadith i cili do ta vërtetonte këtë. Po të ishte gjallë, ai medoemos do të takohej me Pejgamberin tonë[sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem], ta pasojë dhe t’ia japë besën atij. Thotë All-llahu i Madhëruar ”Secili njeri do të shijojë vdekjen. . . ”[Ali Imran, 185]
110. Në vend të fjalës rahimehullah, sufitë e përdorin fjalën, k. s. -kadesillah sirruh
111. është marrë nga faqja e sulejmanxhive silistrevi. org
112. E ka shpallur zyrtarisht dhe është lajmëruar nëpër gazetat e Turqisë, e ndër to edhe në revistën e një tarikati të humbur “Hakikat”, mars 2002, faqe 17.
113. Apo, siç njihen në Turqi e po ashtu edhe në Kosovë, Shqipëri, Maqedoni e më gjerë, Xhemati i Nurxhive114. Said Nursi është quajtur Bediuzzaman/“Mrekulli e kohës”.
115. Materiali është shkëputur nga libri-Bediüzzaman Said Nursi- Mufassal Tarihçe-i Hayat, Abdülkadir Badıllı
116. albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi -I-.
117. Nga përmbledhja Risale-i Nur, Fjala e njëzet e pestë MREKULLIA E KUR’ANIT, Bediuzzaman Said Nursi, Gostivar, 2003, faqe 5.
118. Shkëputur nga libri”Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT”, nëpërmjet albnur. com
119. Fet’hullah Gyleni është njëri ndër prijësit më të respektuar të Nurxhive sufistë. Ai u ndihmon xhematit të tyre me hapjen e shkollave, botimin e librave, revistave dhe mbajtjen e koncerteve. Fet’hullah Gyleni jeton në Pensilvani (Amerikë) dhe e ka të ndaluar hyrjen në Turqi. Xhemati i tij e ka hapur kolegjin ”Mehmet Akif Ersoj” në Kosovë, poashtu edhe në Shqipëri ekziston shtëpia botuese”Prizmi”, e cila në kohët e fundit është duke përkthyer libra të shumta nga gjuha turke nga Fet’hullah Gyleni dhe autorë të tjerë të po këtij sekti. Librat e përkthyera në shqip të Fethullah Gylenit janë:1. Kriteret dhe dritat e rrugës, 2. Dritë e pashuar, 3. Nën hijen e besimit, pjesa e parë dhe e dytë, 4. Lëkundjet që solli shekulli, pjesa e parë, dytë, tretë dhe e katërtë, 5. Kaderi në perspektivën e Kur’anit dhe Sunnetit, 6. Dashuri dhe tolerancë, 7. Ese, perpektiva dhe opinione, 8. Nga fara te lisi, 9. E vërteta e krijimit dhe evolucioni, 10. Libri i lutjeve, 11. Jeta pas vdekjes, ndërsa libri “Një vështrim Islam mbi terrorin” është përkthyer nga autori Ergyn Çapan dhe një libër tjetër nga autori Ali Budak-“Gjithçka rreth agjërimit dhe Muaji i Ramazanit. ” Për momentin, në Kosovë/Prizren vepron shoqata e tyre me emrin ”Atmosfera”.
120. Në lagjen “Ortakoll” të Prizrenit i mbajnë ligjëratat Nurxhitë, ndërsa shoqata “Atmosfera” siç e cekëm më lartë nuk përputhen në disa çështje degëzore me këta, mirëpo shejhu i po këtyre të dy sekteve është Said Nursi.
121. Kur jemi tek frymëzimi hyjnorë-këtu sufistët kanë për qëllim se të gjitha librat e shkruajtura nga ata janë të shpallur nga All-llahu, mirëpo dallimi qëndron se ata nuk thonë se është vahij/shpallje mirëpo është ilham/frymëzim nga All-llahu, e që me këtë kanë arritur t’i mashtrojnë pasuesit e tyre.
122. albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi -I-.
123. Şualar, Sözler Yayınevi, İstanbul. 1993, Fq. 617.
124. Albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi -I-.
125. Bediuzzaman Said Nursî, Tarihçe-i Hayat, Sözler Yayınevi, İstanbul 1991, fq. 34.
126. Nga libri "Thelathu Muhadaratin fil-Ilmi ved-Da’veti
127. Bediuzzaman Said Nursî, Haşiye, Tarihçe-i Hayat, Fq. 33.
128. Nga Përmbledhja Risale-i Nur Bediuzzaman Said Nursi-Prijësi i Rinisë-libri në fjalë është përkthyer dhe botuar në gjuhën shqipe, dhe është shpërndarë falas.
129. Deri më tani asnjëri prej dijetarëve të Ehli Sunnetit nuk kanë thënë se libri “Risale-i Nur” i Said Nursit është prej tefsireve të Kur’anit
130. Tarihçe-i Hayatı, Fq. 45.
131. Nëpërmjet albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi-II, Faqja: 2/2, I- PJESA E PARË, JETA E PARË (1877-1925),
132. Said Nursî, Şualar, Sözler Yayınevi, İst. 1992, fq. 231.
133. Lexo el-Bekare, 256, dhe Ali-Imran, 103, në lidhje me frazën e ajetit ”Urvetul vuthka” dhe në ajetin tjetër “Hablilah”.
134. Sözler - kapitull në Risale-i Nur.
135. Barla Lâhikası, faq. 26.
136. Teraxhu’ul el-Al’lammeh el-Albani fq. 5
137. Nurcuya Nasihat-nga autori Ebu Muaz Seyfullah Erdoğmuş/Çubukâbâd/ANKARA 05. 05. 2005.
138. Mektubat Geylani-onun mektuplari, bahar yayinlari, fq. 5.
139. Shkurtimi i fjalës Nakshibendi
140. Nëpërmjet albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi-II, Faqja: 2/2, I- PJESA E PARË, JETA E PARË (1877-1925), apo në librin e botuar”Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT”.
141. Ibid
142. Şualar, fq. 601
143. Metoda të ndryshme mbi njoftimin e ngjarjeve që do të ndodhin. Këtë metodë e kanë përdorur Kaldeanët, Asirianët, Babilonasit, Egjiptianët dhe më vonë çifutët e magjistarët që jetuan në mesin e të krishterëve dhe disa mistikë. (Nurcuya Nasihat nga autori Ebu Muaz Seyfullah Erdoğmuş/Çubukâbâd/ANKARA 05. 05. 2005)
144. Në bazë të shkronjave të Kur’anit, si p. sh. elif, lam, mimë, etj, janë munduar të nxjerrin numra për histori/ngjarje me data të ndryshme. (Büyük Türkçe Sözlük Dr. Mehmet Doğan-Yeni Şafak, fq. 317)
145. Emirdağ lahikası, 98
146. Për fatë të keq janë duke u përkthyer në gjuhën shqipe libra të shumta nga Said Nursi, përmbledhje nga Risale-i Nuri, si p. sh. 1. Fjala e njëzet e pestë Mrekullia e Kur’anit, 2. Letra e Nëntëmbëdhjetë-Mrekullitë e Muhammeit alejhi salatu ve selam, 3. Prijësi i Rinisë, 4. Fjalë të vogla, 5. Lutje, 6. Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit Bediuzzaman Said Nursi, poashtu edhe nga autorë të tjerë, Halit Ertugrul”Një jetë tjetër”, Hekimoglu Ismail, Huseyin Korkmaz”Për ata që mendojnë”, Përmbledhje studimesh”Rreth përhapjes së islamit ndër shqiptarët” e shumë libra të tjera nga shtëpia botuese “Gelenek”. Shumica e këtyre librave janë shpërndarë falas. Dhe është hapur faqja e internetit në gjuhën shqipe albnur. com, e që librat e botuara janë në këtë faqe. Njëri prej thirrësve të tyre ka thënë se tefsir më i përsosur se i Said Nursit nuk ekziston. Subhanallah! Ku është tefsiri i Ibn Abbasit?!, për të cilin Pejgamberi, sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, bëri du'a:"O All-llah, udhëzoje në fenë e vërtetë!' (Buhârî, Libri Abdestit, Hadithi numër: 143), dhe në një transmetim tjetër:“O All-llah, mësoja urtësinë”. (Buhariu, Hadithi numër 3756), ”O, Zot!Bëje të kuptueshme atij fenë dhe mësoji interpretimin(e Kur’anit)[Namazi i Teravive, Muhammed Nasiruddin el-Albani, fq. 63, përkthyer nga Ebu Enes Bledar Hoxha].
147. Nga përmbledhja Risale-i Nur, Fjala e njëzet e pestë MREKULLIA E KUR’ANIT, Bediuzzaman Said Nursi, Gostivar, 2003
148. Nga përmbledhja Risale-i Nur, Fjala e njëzet e pestë MREKULLIA E KUR’ANIT, Bediuzzaman Said Nursi, Rrezja e njëmbëdhjetë-Një lule e Emirdagut, Gostivar, 2003
149. Bediuzzaman Said Nursi-III, Faqja: 1/2, nëpërmjet albnur. com apo në librin e botuar”Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT”.
150. 222 Pyetje Përgjigje mbi Besimin-Hafidh ibn Ahmed el-Hakemi, Prishtinë, 2001, fq. 62-63, dhe disa shtesa nga unë.
151. Nëpërmjet albnur. com, Bediuzzaman Said Nursi-VII, Faqja: 2/2, III- PJESA E TRETË, apo në librin e botuar”Jeta dhe vepra e këshilltarit të shekullit BEDIUZZAMAN SAID NURSIUT”.
152. Dhemmu-l Kelami fq. 28-31, nëpërmjet Besimi i katër imamëve-Muhammed Humejjis
153. Hadithi i Ripërtrirjes-shejh Selim el-Hilali, fq. 50, përktheu Zejd Haziri, 1427/2006.
154. el-hilje 6/325, nëpërmjet Besimi i katër imamëve-Muhammed Humejjis
155. el-ibane 2/538, nëpërmjet Besimi i katër imamëve-Muhammed Humejjis
156. Kaynaklı indeksli Risale-i Nur Külliyatı, Vëll. . II, Sikke-i Tasdik-i Gaybî, (Onsekizinci Lem’a) İstanbul 1995, Fq. 2079,
157. Më gjerësisht rreth llojeve të shpikura të dhikrit të Nurxhive mund të gjeni në librin, siç e quajnë ata, “Xhevshen”, Tesbihat ve Cevsen (transkripsiyonlu), Hazirlayan Kenan, Demirtas, Subat 2004, Nesil yayinlari.158. Mexhmu el-Fetaua, 22/510-511 e shejhul-Islam Ibn Tejmije.
159. Hadithet që janë të transmetuara në lidhje me mosngritjen e duarve gjatë namazit janë të dobëta, ashtu siç do të shohim në vijim.
Hadithi i parë transmetohet nga Bera bin Azibi i cili ka thënë“ I Dërguari i All-llahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem kur fillonte namazin, i ngrinte duart deri afër veshëve dhe pastaj më nuk i ngrinte” Suneni Ebu Davudit, Kapitulli i Namazit/Hadithi numër 749, Edhe Sufjani një hadith të njejtë e ka transmetuar, mirëpo frazën” pastaj më nuk i ngrinte” nuk e ka thënë.
Ebu Davudi thotë: këtë hadith e kanë transmetuar Hushejmi, Halidi dhe Ibn Idrisi nga Jezidi, mirëpo shtesën ” pastaj më nuk i ngrinte” nuk e kanë përmendur. Suneni Ebî Davudit, Kapitulli i Namazit/Hadithi numër 750, Imam Ahmedi ka thënë:ky hadith nuk ekziston. Jahja bin Main ka thënë: zingjiri i këtij hadithi nuk është i saktë. Megjithë mosekzistimin e këtij hadithi, Darekutni hadithin e Jezid Ebi Zijadit e transmeton me rrugë nga el-Bera bin Azibi. Dhe e vërteta është kështu, El-Humejdi ka thënë se Jezidi ka bërë shtesë në hadith, sepse Jezidi bën shtesa.
Ebu Umeri thotë për këtë shtesë(pastaj më nuk i ngrinte)vetëm Jezidi e ka transmetuar. Imam Buhariu, Shafiu, Ibn Ujejne, Darimi hadithin e Bera’s e kanë vlerësuar si të dobët.
Hafidhat e hadithit për frazën” pastaj më nuk i ngrinte”, fraza e tillë sipas tyre nuk qëndron në metnin e hadithit dhe transmetuesi Jezid Ebi Zijadi është vlerësuar si Mudraxh[Idraxh-futja e diçkajit brenda, dmth llojë shtese. Transmetuesi gjatë transmetimit i shpreh fjalët e veta apo fjalët e dikujt tjetër-dhe lexuesi mund t’a besoj se është i tëri hadith i besueshëm]nga muhaddithinët. Si përfundim themi, hadithi i transmetuar nga Bera’ja me fjalinë” pastaj më nuk i ngrinte” kjo frazë nuk qëndron në hadith përshkak të shtesës që ia ka bërë metnit të hadithit Jezid bin Ebi Zijadi.
Hadithi i dytë transmetohet nga Abdullah ibn Mes’udi i cili ka thënë: ”A t’ju fali një namaz sikurse Resulullahu sal-lAllahu alejhi ve sel-lem?E fali namazin, nuk i ngriti duart më shumë se një herë”(Nesaiu, Namazi, 1058, Tirmidhiu, Namazi, 257). Ky është një mendim i dobët dhe shumë dijetarë të hadithit e kanë kritikuar një transmetim të tillë. Njerëzit e Kufes kanë treguar se Profeti alejhi selam nuk i ngrinte duart e tij kur përkulej në ruku dhe as kur çohej prej saj. Por ky është një transmetim shumë i dobët sepse përmban shumë probleme dhe si rrjedhoj nuk është i vlefshëm. Hadithin e Ibn Mes’udit e kanë bërë të dobët Imam Ahmedi, Jahja bin Adem, Ibnul Mubareku, Ebu Hatimi, Ibn Hibbani, Ibn Abdilberri dhe el-Bezari.
Tirmidhiu duke e përmendur hadithin thotë:hadithi që ka të bëjë me ngritjen e duarve është i qëndrueshëm ndërsa hadithi i Ibn Mes’udit nuk është i qëndrueshëm.
Hadithi i tretë ka të bëjë me prekjen e pjesës së poshtme të veshit gjatë tekbirit fillestar(iftitah)-transmetohet nga Abdulxhebbari ibnu Vaili i cili nga babai ka transmetuar. Se babai i tij ka thënë: E kam parë të Dërguarin e All-llahut sal-lAllahu alejhi ve sel-lem t’i ketë prekur veshët(pjesës së poshtme të laprës së veshit) gjatë ngritjes së duarve gjatë namazit. (Transmeton Ebu Davudi H. no 737dhe Nesaiu 2/123 dhe senedi i këtij transmetimi është i dobët. )
Shkaku i dobësisë së këtij hadithi qëndron në transmetuesin Abdulxhebbar. Ibn Haxheri në”Takrib” për AbdulXhebbarin dhe transmetimin nga babai i tij e ka bërë “mursel” Tek Ehlul Ilmi kjo gjë është e ditur, hadithi i dobët në fe nuk është huxhxhe d. m. th. me transmetim të dobët nuk veprohet.
Ajo që është transmetuar në mënyrë të saktë nga Resuli sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem e kemi hadithin në sahihun e Buhariut , hadithi numër 735 dhe po të njejtin hadith të transmetuar nga Muslimi në Sahihun e tij, numri i hadithit 390:
Transmetohet nga Abdullah ibën Umer (Allahu qoftë i kënaqur me të!) se: "I Dërguari i Allahut (Paqja dhe Bekimi i Allahut qofshin mbi të!) i ngrinte duart në lartësinë e supeve dhe pranë tyre kur hapte namazin, kur merrte tekbir për në ruku dhe kur ngrihej nga rukuja i ngrinte duart gjithashtu, dhe thoshte: "Semiallahu limen hamdeh, rabena ue lekel hamdu". Ndërsa në sexhde nuk e bënte këtë gjë”. Hadithet që kanë të bëjnë me ngritjen e duarve gjatë përkuljes në ruku dhe ngritjes pas rukusë janë të transmetuara nga një numër i madh sahabësh. Thotë Imam Buhariu në veprën e tij Raf’ul Jedejn hadithet mbi ngritjen e duarve janë transmetuar nga 19 sahabë. Imam Bejhakiu i ka përmendur emrat e tridhjetë sahabëve poashtu Ibn Esiri thotë se janë njëzet sahabë që e kanë transmetuar hadithin e ngritjes së duarve gjatë shkuarjes në ruku dhe pas ngritjes nga rukuja.
Pas të gjitha këtyre argumenteve të sakta, si përfundim, themi se ngritja e duarve gjatë shkuarjes në ruku dhe ngritja e duarve pas ngritjes nga rukuja është e vërteta padyshim të gjitha rivajetet që janë transmetuar në këtë çështje janë sahiha-andaj vëllëzër muslimanë nënshtrohuni dhe pasojeni Resulullahun sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Lirohuni apo shpëtoni veten e juaj nga Taasubi dhe nga pasimi i verbër(Taklidi) dhe kapuni pas argumentit të saktë. [Burimi:Sünen-i Ebu Davud Terceme ve Şerhi, Şamil Yayınları, Bağlarbaşı-Istanbul, musluman. biz, rrugetepaqes. net, Raf’ul Jedejn e Imam Buhariut, Kitap ve Sunnete gore Namaz-Muhammed Ebu said el-Yarbuzi, Fikhus-Sunneh-Sejid Sabik tek Kapitulli i Namazit, dhe shtesa e fundit nga unë. ]
160. xhemati i thjeshtë e poshtu edhe nga disa hoxhallarë
161. Ky emërtim qëllimkeq nuk është me vend, ngase në të vërtetë Vehabitë nuk ekzistojnë, përkundër asaj që bidatçinjët mundohen t’i largojnë njerëzit prej pasimit të të parëve tanë të mirë. Njëherit ata nuk janë të vetëdijshëm se me këtë mundohen ta shuajnë Dritën e All-llahut, por megjithatë, përkundër kurthave të tyre ndaj robërve të All-llahut, Ai -subhanehu ve teala- edhe më shumë e rritë Dritën e Tij. Në lidhje me këtë shpifje ndaj pasuesve të sunnetit –emërtimi i tyre si Vehabi-, ka folur edhe mbreti AbdulAziz ibn AbdurRahman Alu Suud, rahimehullah, i cili në ditën e pritjes së musafirëve në Mina në kohën e Haxhit më 15/12/1365 ka thënë: “Thonë që kinse ne jemi Vehabi, mirëpo realiteti është se, ne jemi Selefi(pasojmë Kur’anin dhe sunnetin sipas komentimit të sahabëve), praktikojmë fenë tonë, kapemi për Librin e All-llahut dhe Sunnetin e të Dërguarit të Tij, dhe nuk ka asgjë mes neve dhe muslimanëve, vetëm se Libri i All-llahut dhe Sunneti i Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem”. ( nga revista es-Selefije numri i pestë, data 1420-1421. )Dhe poashtu ka thënë: “Po na quajnë neve Vehabi, kurse drejtimit tanë po i thonë Vehabizmi, duke e konsideruar atë si drejtim të posaçëm. Por, ky është gabim trashanik, i lindur nga pretendimet gënjeshtare të cilat i përhapin qëllimkëqinjët. Ne nuk jemi pronarë të ndonjë drejtimi të ri, apo të ndonjë besimi të ri, e as Muhammed ibn AbdulVehhabi nuk ka ardhur me diçka të re. Kështu që besimi ynë është, autentik me besimin e Selefit që ka ardhur në Kur’an dhe Sunnet sipas menhexhit të selefit. . . ”. [ Po aty fq. 20]]. Është pyetur shejh Ubejd el Xhabirij nga një muslimane franceze që sapo kishte pranuar Islamin dhe vazhdimisht dëgjonte termin”Vehabi”, kështu që ajo dëshironte një sqarim rreth kësaj çështjeje?Shejhu, përgjigjet: E lus Allahun, oj bija ime, që të të forcojë në Islam dhe në Sunet. O Allah, forcoje atë! [Shejhu e bëri këtë du'a për të tri herë]. Termi "wehabi" i atribuohet Shejhut Muhamed bin Abdul-Uehabit, Allahu e mëshiroftë, ngaqë ai ka ripërtëri thirrjen e Teuhidit [Njësisë së Allahut] nga mesi i shekullit të dymbëdhjetë të hixhrës. Ai qe ndihmuar në këtë mëkëmbje nga Emiri, Imami Muhamed bin Saud, Allahu i mëshiroftë të dy. Ky përshkrim [dmth wehabitë] përdoret nga armiqtë, armiqtë e teuhidit, armiqtë e Sunetit. Kështu qëndron puna. Çdo armik i teuhidit dhe i Sunetit e përshkruan njeriun e teuhidit dhe të Sunetit si "wehabi". Ky është një shpjegim i emërtimit "wehabi". Ndoshta, duhet ta dish që ky është një atribuim i dënueshëm dhe i gabuar, sepse Shejh Muhamed ibn Abdul-Uehab nuk e ka përshkruar vetveten kështu. Po ashtu, ky përshkrim nuk i është bërë atij nga dijetarët e thirrjes pas tij e as nga bijtë e tij, nipat e vëllezërit të thirrjes, deri në kohën e sotme. Nuk dihet që dikush prej tyre ta ketë përshkruar atë me këtë atribuim, përveç ithtarëve të besëtytnisë, të bidatit e të shirkut. Ata janë të cilët i përshkruajnë ithtarët e Sunetit me këtë atribuim. [Marrë nga një ligjëratë e incizuar, në lidhje me termin "wehabitë"nga shejh Ubejd el-Xhabirij, nëpërmjet www. mburoja. net]
162. Është përhapur në mesin e popullatës sonë një libër në gjuhën turke”Ingiliz Casuslarin itiraflari ve Ingilizlerin Islam Dusmanligi”-të përkthyer dhe përpiluar nga M. Siddik Gumus, Fatih-Istanbul, 2003, poashtu është përkthyer edhe në gjuhën shqipe-titulli i libri”Prefimet e Agjentit Anglez”[Fatih-Istanbul, 2007], ky libër është botur nga sufistët në Turqi, nga shtëpia botuese”Hakikat Kitabevi” dhe është shpërndarë falas këtu tek ne[Prizren], ky libër është plot gënjeshtra dhe shpifje, libri në fjalë në të shumtën e “përallave” të tyre nuk kanë referenca apo janë marrë nga gazetat ditore dhe nga armiqtë e muslimanëve, me qëllim të luftimit të pasuesve të Sunnetit. Ky libër ka bere shpifja te medha ndaj dijetarit Muhammed Abdulvehabit dhe poashtu edhe ndaj shejhul Islam Ibn Tejmijes. Në faqen 4 të këtij libri thuhet:”Sot muslimanët në të gjithë botën janë ndarë në tre grupe. Grupi i parë janë muslimanët e vërtetë të cilët e ndjekën rrugën e es’habëve kiram. Këto quhen Ehli Sunet ose Syni ose fërka Naxhije. Grupi i dytë janë ato që janë kundërshtarë të es’habëve kiram. Këto quhen Shii ose fërka-i dal-le. Grupi i tretë janë armiq edhe të Synive edhe të Shi’ive. Këto quhen Vehabi ose Nexhdi. Sepse këto për herë të parë janë shfaqur në qytetin Nexhd të Arabisë. Këto quhen Fërka-i mel’ume”. Në një libër tjetër të përkthyer në gjuhën boshnjake”Iman i Islam” në faqen 117 shkruan:”Ibn Tejmije ka qenë njeriu më i dëmshëm dhe më i prishuri nga njerëzit femohues[kafir]”. Këto janë vetëm disa nga fjalët dhe bindjet e tyre që i ka ky xhemat. InshAllahu teala në të ardhmen do të pregatitim një artikull në lidhje me këtë xhemat dhe t’i shohim shpifjet e tyre që ia kanë bërë ehli sunnetit-Selefive.
163. Thotë dijetari Salih el-Fevzani: ”Çdo kush që e kundërshton ehli sunnetin dhe xhematin (grupin e vetëm të shpëtuar) është i humbur. Në islam nuk ka vetëm se një xhemat, e ai është “ehli sunneh vel xhema'ah”, e kush e kundërshton këtë xhemat, ai me këtë ka kundërshtuar metodën dhe rrugën e pastër të Muhammedit alejhisselam. Themi gjithashtu se çdo kundërshtar i rrugës së ehli sunnetit dhe xhematit është pasues i epshit, dhe kundërshtimet dallojnë varësisht nga lloji i tyre, disa me devijim, disa me dalje nga feja islame, varësisht nga madhësia e tyre apo largësia dhe afrimi i tyre me të vërtetën. Gjithashtu nga grupacionet e humbura dhe të lajthitura të kësaj kohe janë: grupi i Hasen Bennas (el-ihvanijje), grupi i Hasen Turabit (et-turabijje), grupi i Sejjid Kutbit (el-kutbijje), grupi i Muhammed Sururit (es-sururijje), grupi i Abdurrahman Abdulhalik (et-turathijje), grupi i Muhammed Haddadit (el-haddadijje), grupi i Ahmed Jasinit (el-hamasijje), e të tjerë, por këta janë më kryesorët. ""Thënia jonë “grupacione” - kjo është ajo që e meritojnë për shkak të kundërshtimit të tyre ndaj Kur’anit dhe sunnetit dhe metodës se pastër të selefit, dhe ky emërtim për ta është emërtim sheriatik i paralajmëruar nga Muhammedi alejhisselam sikurse që u cekë në hadithin e grupacioneve. Përsa u përket xhemateve, në islam ekziston vetëm një xhemat i vërtetë dhe ai është xhemati “ehli sunneh vel xhema'ah”në pajtim me metodën dhe rrugën e selefit. ”(e-exhvibetul-mufide…faq. 10, po ashtu faq. 7)
164. Xherhi/kritika në origjinë siç e thekson Imam Shatibiu në librin e tij el-I’tisam tek kapitulli i nëntë kur flet për sebebul ihtilaf tregon se në origjinë xherhi është diçka jo e pëlqyeshme porse është bërë e pëlqyeshme përshkak të përhapjes së të keqes.
Kuptohet, nuk jemi prej atyre që e teprojmë në xherh/kritikë, sepse xherhi është vetëm mjet dhe nuk është qëllim. Në të vërtetë, xherhi vetëm na ndihmon që ky da'uet i yni të ecë para. Kjo do të thotë se nuk jemi prej atyre që mirren vetëm me xherh kurse gjërat tjera me rëndësi i lënë anash, apo ndoshta edhe më me rëndësi se xherhi i lënë anash. Jo! Xherhi është mjet të cilin e përdorim vetëm aq sa kemi nevojë për të, dhe në të njëjtën kohë i japim rëndësi edhe gjërave tjera, atyre të cilat janë më primare se ai.
165. Edhepse këta janë që më së shumti iu bëjnë xherh të tjerëve. U thonë të tjerëve mos përgojoni, mos flitni kundër dijetarëve sepse mishi i tyre është i helmuar!!! Kurse në realitet këta më së shumti i përgojojnë dijetarët dhe më së shumti flasin kundër nesh, dhe paralajmërojnë kundër pasuesve të sunnetit. Pasi që këta nuk mund t’a bëjnë dallimin ndërmjet muxhtehidit dhe pasuesve të epsheve.
166. Është pyetur komiteti i Dijetarëve të mëdhenjë: Bazuar në thënien e Allahut të Lartësuar, “Bashkëpunoni mes veti në drejtësi dhe devotshmëri, e mosni në mëkat dhe shkelje. ” [Ma’ideh: 2], është thënë se është e detyrueshme që të bashkëpunohet me grupet Islamike, ndonëse ne mund të dallojmë prej tyre në metodologji dhe në mënyrën e da’ues [thirrjes]. Kështu që mënyra e da’ues sipas Xhematut-Teblig s’është mënyrë e da’ues sipas el-Ihuanul-Muslimin, apo Hizbut-Tahrir, apo Xhematul-Xhihad, apo Selefijinëve. Pra, cila është fjala vendimtare lidhur me këtë bashkëpunim? Dhe, a është kjo e kufizuar, për shembull, në konferenca dhe programe? Dhe, çka në lidhje me thirrjen [da’uen] ndaj jo-muslimanëve, meqë mund të ketë hutim për muslimanët e rinj. Kështu që secili grup ndër këto grupe do t’i udhëzojë ata për në qendrat e tyre të mësimit dhe në dijetarët e tyre. Kështu ata do të jenë të ngatërruar dhe të hutuar në këtë çështje. Pra, si mund të tejkalohen rrethanat e tilla?-Komiteti i Dijetarëve të Mëdhenj u përgjigj:
“Detyrimi është për bashkëpunim me grupet që përshkojnë metodologjinë e Librit dhe Sunetit, dhe atë në çka ishin Selefi i Umetit, shprehur në thirrjen për tek Allahu i Lavdëruar, të qenit i sinqertë në adhurimin ndaj Tij, paralajmërimi kundër shirkut, bidateve, mosbindjeve, dhe që të këshillohen të gjitha grupet që e kundërshtojnë këtë. Nëse ata kthehen në pozitën e drejtë, atëherë me ta duhet bashkëpunuar. Por, nëse ata ngulmojnë në kundërshtim, është e detyrueshme që të largohemi nga ata dhe t’i përmbahemi Librit dhe Sunetit. Pra, bashkëpunim duhet të ketë me grupin që i përmbahet Librit dhe Sunetit. Kjo do të thotë që të bashkëpunojmë në çkado që është mirësi, drejtësi dhe devotshmëri: nga programet, konferencat, mësimet, ligjeratat dhe gjithçka që do të ishte në dobi të Islamit dhe muslimanëve. ”[ Kjo fetua daton më 11. 16. 1417 [nr. 18870] dhe është firmosur nga el-Allame Abdul Aziz Ibn Baz, shejh Abdul Aziz Ibn Abdullah alush-Shejh, shejh Abdullah Ibn Abdur-Rahman el-Gudejan, shejh Bekr Ibn Abdullah Ebu Zejd, dhe shejh Salih Ibn Feuzan el-Feuzan. ]Ndërsa shejh Ibn Bazi në një vend tjetër thotë: “Bashkëpunimi në drejtësi dhe devotshmëri si dhe këshillim të ndërsjellë kërkon paralajmërim kundër së keqes, e jo bashkëpunim me të këqinjtë. ”[ Revista ‘el-Furkan, ’ botimi nr. 14, f. 15. ].
I është thënë Imam el-Evzaijut:”Një njeri thotë:’Unë shoqërohem me pasuesit e sunnetit dhe pasuesit e bidatit”, Evzaiju ia ktheu:”Ai njeri dëshiron që ta barazojë të vërtetën me të pavërtetën. ”[el-Ibane, 1/456]. Ibn Bettah duke i komentuar fjalët e Evzaijut, thotë:”Të vërtetën e ka thënë el-Evzaiju, pasi ky njeri nuk e dallon të vërtetën nga e pavërteta, dhe as pabesimin nga besimi. ”Resuli sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem thotë:”Shembulli i dyfytyrshit në ummetin tim është sikur shembulli i deles në mes të dy kopeve, ndonjëher kalon njërën , ndonjëher kalon tek tjetra. ”[Muslim, 2784]. Andaj o ju vëllëzër muslimanë që e doni sunnetin e Pejgamberit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem, mos u mashtroni me ata njerëz të cilët e lejojnë bashkëpunimin me grupet e devijuara, me pretekstin se ata nuk kanë rënë në kufër dhe se bidati i tyre është i vogël. Ky pretendim i tyre është i kotë siç e cekem më lart fetvan nga komiteti përhershëm, poashtu është edhe shumë i rrezikshëm.
Kujdes!!!Dallon ai person i cili thirrë dhe është udheqës në devijim dhe ai i cili është injorantë dhe i është bashkangjitur atyre duke mos e ditur hakkun-ndaj tyre duhet të tregohemi të butë, pasi esenca në davet është butësia, ashtu siç thotë All-llahu subhanehu ve teala në Kur’anin Fisnik:” Thirr në Rrugën e Zotit tënd me urtësi dhe me këshilla të mira, dhe polemizoji ata me atë që është më së miri”. [Nahl:125]. Dhe All-llahu u ka thënë Musait dhe Harunit alejhimus-selam:“Shkoni ju të dy te Faraoni, se vërtetë ai i ka kaluar (të gjithë kufijtë në mosbesim). Dhe i flisni atij butë e shtruar, mbase mund të përkujtohet apo të frikësohet”. [TaHa: 43-44]. Mirëpo, nëse për largimin e të keqes ka nevojë të përdoret ashpërsia, atëherë nuk prish punë nëse e përdorim atë, qoftë edhe ndaj muslimanëve. E ndonjëherë besimtari me kritikën e tij ndaj vëllaut të vet, tregohet më i ashpër se sa ndaj armikut të tij. Por, a nuk e ke parë se Musa sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem është treguar i butë me Faraonin, kurse i ashpër kundër vëllaut të tij Harunit sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem. Sa që All-llahu i Lartësuar rrëfen se aq i ashpër ka qenë Musai me vëllaun e tij, saqë: “. . e kapi për koke vëllain e tij, dhe e tërhoqi pas vetes”. [El’araf: 150]. Për këtë arsye, Ibn Tejmije, rahimehullah, ka thënë: “Besimtari për besimtarin është sikur dy duart të cilat lajnë njëra tjetrën. E ndonjëherë fëlliqësira nuk hiqet vetëm se me ashpërsi, mirëpo ajo (ashpërsi) sjell pastërti dhe zbutje, që na shtyen ta lavdërojmë atë ashpërsi” [Mexhmu’u el-Fetava (28/53-54)]. Atëherë, a i mbetët dikujt të argumentojë me parimin e “Miqësimit dhe Armiqësimit” kundër vëllait të vet, i cili çon në vend parimin e ‘të urdhëruarit në të mirë dhe të ndaluarit nga e keqja’; duke thënë se ai po e zgjatë gjuhën e tij ndaj vëllaut të tij, kurse tregohet i butë ndaj pabesimtarëve?! Ky është pretendim dhe argumentim i kotë, apo kundër tyre e jo për ta; ngase edhe vet Pejgamberi sal-lAll-llahu alejhi ve sel-lem ka qenë rigoroz dhe i ashpër ndaj dijetarëve nga shokët e tij, më shumë se sa ndaj shokëve tjerë të tij nga jodijetarët. Për shembëll fjala e tij Muadhit radijaAll-llahu anhu kur e ka zgjatur namazin: “O Muadh! A fitnexhi je ti?!”, kurse në anën e kundërt është treguar i butë ndaj bedeviut i cili pat kryer urinën në xhami; siç transmetohet në Sahihun e Buhariut (220).
167. Kader universal, e jo sheriator! Ngase All-llahu subhanehu ve teala nuk e do përçarjen, përkundrazi ndalon nga ajo. ,
168. Marrja e së mirës dhe lënia e së keqes-nga Ebul Hasan Malik el-Akhder nëpërmjet therighteouspath. com[mburoja. net]
169. Mbledhur nga imam Ahmed [3/387], ed-Darimi [1/115], dhe është cilësuar Hasen nga Muhadith el-Albani në Irua [6/338-340]
170. Ndër bidatet e shumta që gjenden tek këto tarikate do të veçojmë edhe bidatin e disa “netëve të mëdha” që njihen në popullatën tonë si p. sh. muaji i mevludit(lindja e Pejgamberit alejhi selam), nata e regaibit, nata e miraxhit, nata e beratit etj. E që në këto “festa” tarikatet e shfrytëzojnë rastin për davetin e tyre duke mbajtur ligjërata, programe të ndryshme festive. Mirëpo, a thua vallë këto “festa” janë prej sunnetit. Sa i përket festimit të muajit të mevludit, nuk kemi asnjë transmetim në lidhje me vlerën apo festimin e kësaj nate, prandaj këtë ditë të lindjes së Pejgamberit sal-lAllahu alejhi ve sel-lem, nuk e ka kremtuar as vetë Resulullahu, sahabët dhe as gjeneratat e para të muslimanëve (Selefu salih), ashtu siç na tregon shejh AbdulAziz ibn Bazi në broshurën e tij”Kujdes nga risitë”. Poashtu edhe netët tjera të cilat festohen, të gjitha argumentet janë ose të dobëta ose të shpikura. Shih-“Iktidau siratal Mustekim”të shejhul Islam Ibn Tejmijes dhe Ibn Xheuziju rahimehullah në librin e tij el-Meuduat vëll. 2. fq. 125-127, më poshtë do ta sqarojmë më gjërësisht këtë temë.
171. “Qëndrime Selefite në disa çështje metodologjike” të Zejd Enver Haziri, Prishtinë, 1426/2005, fq. 71-76.
72. Me një kusht, e ai kusht ishte që transmetimi i tij mos t’a ndihmojë medh’hebin e vet.
173. “Nuhbetul-Fikr” fq/51.
174. “et-Takrib mea tedribur-ravij” fq/325.
175. “Es-Sunnen el-Kubra” 1/208
176. Kaderitë janë një grupacion i devijuar i cili mohon Kaderin. Shumica e dijetarëve, ithtarët e këtij drejtimi nuk i konsiderojnë fare prej muslimanëve, sepse bidati i tyre është bërë shkas që ata të binë në pabesim (sh. a).
177. Pak më lartë thamë se Imam Maliku i përket grupit të dijetarëve të cilët nuk e kanë pranuar hadithin e bidatçiut në kurrfarë mënyre, por transmetohet nga ai se ka lejuar të transmetohet edhe nga bidatçiu jothirrës në bidat siç tha Ibn Tejmije, dhe siç e pohon Mual-limiu në “Tenkil 1/231”. Ibn Abdul-Berri në “Xhamiu Bejanul-Ilm fq:348” transmeton se Imam Maliku ka thënë:”Dituria nuk mirret nga katër persona: mendjelehti që shfaqë mendjelehtësine e tij, dhe bidatçiu i cili thërret në bidat……. . ”. [Me fjalën “Dituria” përveç dijes, është për qëllim edhe transmetimi i hadithit, përndryshe në lidhje me marrjen e dijes nga bidatçinjët, Selefi kanë qenë shumë kategorikë në ndalesën e saj, sa që disa prej tyre kanë thënë me Ixhma’; ashtu siç do të shohim më posht.
178. “el-Kifaje”fq/121 të Hatib Bagdadit
179. Shiko: Sahihul-Muslim1/14; Sunenin e Darimiut 1/124 dhe”el-Kifaje” fq/121, 122.
180. “el-Kifaje” fq/121.
181. “Xhamiu bejanul-Ilm” fq/248
182. “Xhamiu bejanul-Ilm” fq/246.
183. “Sherh Usulul-I’atikad” 1/85.
184. Në këtë libër autori i saj ka mbledhur fetvatë e disa dijetarëve të Egjiptit, Shamit, Marokut ku në to thuhet se nuk lejohet të merret dituria nga bidatçinjët me Ixhma’.
185. “El-Bidatu ve etheruha es-sejji’ fil-ummeh” fq/51.
186. Një dobi: nëse debatet bëhen me qëllim që e vërteta të del në shesh, atëherë ky debat është hallall, e nëse debati bëhet nga dy palë me qëllim që njëra ta mund tjetrën nga epshi për fitore, atëherë ky lloj debati është haram.
187. Tra. Al-Axhuri në “esh-Sheriah” fq/61 si dhe Ibn Bettah në “el-Ibaneh el-Kubra” 2/438.
188. Tra. Darimiu në Sunnenin e tij 1/120, Al-Axhuri në “esh-Sheriah”fq/56, Lalekaiu në “Sherh” 1/134.
189. Tra. Lalekaiu në “Sharh” 1/133.
190. Tra. Al-Axhuri në “esh-Sheriah” fq/57, Lalekaiu në “Sherh” 1/151, si dhe të tjerët.
191. el-Exhuibetul-Mufide en Es’iletil-Menahixh el-Xhedide, f. 78-79, peytja nr. 39. - el-Al-lame Salih el-Feuzan bin Abdillah el-Feuzan
192. Muttefekun alejhi, nga hadithi i transmetuar nga Ebu Seidi (radiallahu anhu).
193. Sa e sa akuzime për dijetarët tanë janë bërë, duke thënë se ata janë njerëz të shtetit apo dijetarë të periodave e lehonisë, apo se ata janë njerëz dhe gabojnë e të tjera si këto. Po, ata janë njerëz dhe mund të gabojnë, por nuk ka mundësi të gabojnë në çështjet më të rëndësishme të popullit, duke mbetur që këto çështje t'i zgjidhin dhe t'i kuptojnë të paditurit, apo nxënësit e vegjël të dijes. Sa e sa akuzime e tallje për shejhun tonë, El Albanin kemi dëgjuar nga disa prej ihuanul muslimin, sepse sipas pretendimit të tyre, ai i ndalonte ata nga xhihadi, madje madje i thanë edhe çifut apo duke e akuzuar me “irxha”-i pastër është shejh Albani nga këto etiketime që këta të gjorët i shpifën. Ka thënë Imam Ahmed Ibn Hanbel (v. 241 H), rahimehullah: “Sa për Khauarixhët, atëherë ata i kanë quajtur Ehlus-Suneh uel-Xhema’h si Murrxhi’a, dhe Khauarixhët kanë gënjyer me këtë thënien e tyre. Më saktë, ata vetë janë Murrxhi’a. Ata pretendojnë se janë në Iman dhe në Hak, duke i përjashtuar pjesën tjetër të njerëzve, dhe ata e shpallën qafir çdo njeri që i kundërshton ata. [ Shiko er-Risale të el-Istakhrit, siç gjendet në Tabakatul-Hanabileh (1/36). ]. Kur këta e panë që ishte e pamundur të përballeshin me këtë dijetar dhe më fjalët e dijetarëve të mëdhenj të umetit, filluan që "sulmin" e tyre ta drejtonin nga nxënësit e imam Albanit (Allahu e mëshiroftë!). Duke ndjekur kështu të njëjtën metodë që kanë ndjekur "paraardhësit" e tyre në këtë "fushë" {në të folurit keq për dijetarët). Siç kanë bërë dhe me transmetuesin e madh të haditheve, Ebu Hurejrën (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!), me anë të së cilit na ka ardhur pjesa më e madhe e haditheve. Kjo "luftë" ndaj Ebu Hurejrës (Allahu qoftë i kënaqur prej tij!) nuk kishte qëllim tjetër por vetëm që të "goditej" i Dërguari i Allahut (Paqja dhe bekimi i Allahut qofshin mbi të!). Të njëjtën metodë po ndjekin sot edhe këta kur flasin keq për nxënësit e imam Albanit (Allahu e mëshiroftë!). Ata me këtë "sulm" ndaj nxënësve të imam Albanit nuk kanë qëllim tjetër, por vetëm të hedhin poshtë punën e palodhshme të këtij dijetari të madh në shërbim të sunetit. Shejh AbdulMuhsin el-Abbadi në botimin e dytë të broshurës Rifkan ehli suneh bi ehli sunneh(Butësi Ehli sunnet me Ehli sunnet)në parathënien e kësaj broshure i nxit nxënësit e dijes të marrin dituri nga nxënësat e shejh Albanit, ja edhe vet fjalët e shejh Abbadit hafidhahullah:” "Këshilloj gjithashtu që të përfitojnë nxënësit e dijes në çdo vend prej atyre që janë të zënun me dituri (që merren me dituri) prej Ehli Sunnetit në atë vend si p. sh. Nxënësit e Shejh Albanit rahimehullah në Jordani të cilët hapën pas tij (Shejh Albanit) Qendrën me emrin e tij (Qendra Imam Albani)". (Shiko Rifkan Ehli Sunne bi Ehli Sunne botimi i dytë 1426. h faqe 8).
Pra, le të kenë kujdes këta të humbur nga fjalët që thonë, sepse ndryshimi është i madh ndërmjet dijetarëve tanë të mëdhenj si Imam Ibn Bazi, Albani, Uthejmini, të cilët jetën e tyre e kalojnë në shërbim të fesë, në shërbim të përmisimit të gjendjes së umetit sipas menhexhit profetik dhe ata të cilët i pasojnë në kohën tonë këta dijetarë në menhexhin e tyre si shejh Abbadi, Feuzani, Rebi ibn Hadi, Ali Halebi, Selim hilali, All-llahu subhanehu ve teala i ruajtë që të gjithë nga kurthet e tyre.
194. "Mexhmu el fetava" (28/234).
195. Shejhu i Islamit, Ibën Tejmije ka përmendur bashkimin e muslimanëve në këtë gjë.
196. Këtu përfshihen edhe sufitë, përveç atyre të cilëve i adresohen sufive por në të vërtetë dhe në menhexh ata nuk janë si ata, prej atyre për të cilët dijetarët e Islamit kanë dëshmuar për merita, drejtudhëzim dhe kapje për Kuranin dhe Sunetin.
197. Kapitulli i katërt Instruksione ne lidhje me kriticizmin e individëve dhe grupeve-nga Shejh Rebi bin Hadi el-Madkhali
198. më gjërësisht rreth argumentimit me hadithe të dobëta, kthejuni librit”Hadithet e dobëta në”Rijadus Salihin” të Imam Neveviut. . . Zejd Haziri
199. Shih. Sahihut-Tergib fq. 32-33 nëpërmjet, ”Hadithet e dobëta në”Rijadus Salihin” të Imam Neveviut. . Zejd Haziri fq. 27-28
200. Tahrixh el-ihja, 3/75
201. Këto “festa” janë të shkruajtur dhe u janë servuar popullatës tonë muslimane nëpërmjet takvimeve që na tregojnë kohën e hyrjes së vakteve të namazit.
202. Shukajri, Es-Sunenu ve’l-Mubtede’a fq. 143
203. Imam Bejhaki, Ed-Da’vatu’l-Kebir, Ebu Shame el-Baisu Ala inkari’l-Bida’i ve’l-Havadithi fq. 35
204. Suneni i Ibn Maxhes 1388, Bejhakiu, Fedailu’l-Evkat:24, Shuabul Iman 3542, Ibnu’l Xheuzi , El-İlelu’l-Mutenahije, vëll. 2 fq. 71
205. Tahrixh-shpjegimi i shkallës së hadithit-se a është i saktë, i dobët, apo i shpikur.
206. Imam Bejhakiu, Ed-Da’vatu’l-Kebir
207. Imam Busiri age vell. 2 fq. 10
208. Shukajri, Es-Sunenu ve’l-Mubtede’a fq. 144
209. dmth thirrje për faljen e namazit te beratit
210. Ibnul Xheuzi-el-Meuduat vëll. 2 fq. 127
211. Iktidau’s-Siratu’l-Mustekim vëll. 2 fq. 632, 639
212. Tartushi, El-Havadithu ve’l-Bida’u fq. 132
213. Buhariu dhe Muslimi
214. Sidomos për ata muslimanë që janë fillestarë në fe, si kanë mundësi këta fillestarë t’a kuptojnë se cila është e vërteta, e cila është e kota, këta shumë lehtë mund të bien në grackën e tyre. Këtë po ua them nga përvoja ime gjersa isha në Turqi, kur për çështjen e Tevvesulit mu kishte ngatërruar koka. Sufitë argumentonin me ajetin 35 të sures Maide” O ju që besuat! Kini frikë All-llahun dhe kërkoni afrim te Ai. . . ”[duke i bërë tefsir] kinse lejohet Tevvesuli/afrimi tek All-llahu me të vdekur, pastaj argumentonin me hadithe të dobëta dhe të shpifura sipas epsheve të veta-deshti All-llahu subhanehu ve teala që të njoftohem me libra nga burimet e pastërta, si p. sh libri “Tevvesuli” i shejh Albanit. Velhamdulilah.
215. Shkëputur nga libri i shejh Albanit” Vërejtje falësit mos t’i shndërrojë varret në xhamia”shqipëroi Ahmet Xhafer Hoxha.
216. Transmeton Taberiu dhe Dija el Makdesi në “El Ehadith el Muhtareh” dhe të tjerët me zinxhirë të vërtetë, e ka bërë të mirë El Mundhirij.
Është i nxjerr në Silsiletu el Ehadith es-Sahihah (1620).
217. Zingjiri i transmetimit është i saktë, Ahmedi, Ebu Daudi dhe Hakimi, hadithin e saktësoi Albani

Fund!