PJESA E DYTE
Da Vinci Code është si Protokollet e Dijetarëve të Sionit.
Intervistë me sociologun dhe shkrimtarin Francesco Alberoni
Kështu është shprehur në një intervistë të dhënë për ZENIT, shkrimtari dhe editorialisti i Corriere della Sera duke ofruar një lexim sociologjik fenomenit të “best seller” të Dan Brown.
ZENIT: Ju keni pohuar se Da Vinci Code është si Protokollet e Dijetarëve të Sionoit. Mund të na shpjegoni arsyen e këtij ponimi?
ALBERONI: Da Vinci Code i është paraqitur publikut si i themeluar mbi të dhëna historike reale. Kjo hyrje gjindet akoma në botimin anglisht ndërsa nga botimi italisht është hequr për shkak të protestimeve tona. Tani, Dan Brown, sado injorant që të jetë, nuk mund të mos e dinte se hyjnia e Krishtit është e pohuar që në Letrat e Shën Palit të shkruara përrreth vitit 60, në Ungjillin e Gjonit, gjithsesi që në shekullin e parë. Ndërsa Dan Brown thotë se hyjnia e Jezu Krishtit ka qenë shpallur në Koncilin e Nicesë në shek. IV. Nuk është e mundur të pohohet se Jezu Krishti ka qenë i martuar dhe aq më pak me Mrinë Magdalenë. Gjithashtu një shpikje e papranueshme është edhe historia e pasardhësve të Merovingëve, masakrat e bëra nga Kisha Katolike e më pas nga Opus Dei për të mbajtur nën sekret lajmin, etj. Ama të gjitha këto shpifje të vetëdijshme kanë si resultat çkreditimin e Kishës sepse libri është i shkruar në atë mënyrë që njerëzit t’i besojnë. Është saktësisht aq sa bën edhe Protokollet e Dijetarëve të Sionit, një tekst i shpikur nga antisemitët, në të cilin u atribohet krerëve të hebrenjëve plani i pushtimit të botës dhe që ky plan ka qenë i përdorur nga Hitleri për të justifikuar persekutimin e tyre.
ZENIT: Si sociolog, si shkrimtar dhe si intelektual që studion ndryshimet kulturore, si e shpjegoni interesin e publikut për librin e Dan Brown?
ALBERONI: Sepse është e pranishme një nevojë e madhe ndaj të shenjtes, ndaj fetares, ndaj misterit, sikurse është vënë në dukje edhe prej sukseseve të librave të Carlos Castaneda, nga tekstet mbi New Age, nga librat e Paulo Coelho, nga Tolkien, Harry Potter, por asnjë deri tani nuk kishte vënë në fabul Jezu Krishtin. E ka bërë Dan Brown, duke futur brenda edhe erotizmin mes Jezusit dhe Magdalenës e më pas edhe kriminalitetin e Kishës. Nnjë cocktail i oreksshëm kryesisht për breznitë e reja që janë pak të informuar si për nga istoria e shenjtë si nga ajo profane.
ZENIT: Mos gjindet një kërkesë religjoziteti të cilën Kisha Katolike nuk e ka ndier aq sa duhet? Apo Dan Brown ka menduar se mund të shfrytëzohet injoranca e përhapur ndaj historisë dhe ndaj themeleve të krishterimit?
ALBERONI: Kjo kërkesë religjoziteti ka qenë shfrytëzuar dhe është e vërtetë se intelektualët, shkrimtarët e krishterë nuk kanë ditur t’i japin një përgjigje të kënaqshme nevojës për përshpirtmëri dhe kur e kanë bërë, kanë qenë të injoruar ose të kundërshtuar nga laicistët dhe nuk kanë qenë kuptuar plotësisht nga organizmat zyrtarë të Kishës. Një shembull i vogël është libri i gruas time Rosa, Mali i Dritës (La montagna di Luce), një roman që ka një frymëzim të fortë mistik i cili ka kaluar gati i pavërejtur nga të gjithë organizmat katolikë. Ama shumë ka bërë Papa Gjon Pali II për të bashkuar të rinnjtë, për t’u dhënë atyre ndjenjës e përkatësisë, për t’i bërë të jetojnë jetën e krishterë me një gjuhë muzikore edhe moderne.
ZENIT: Cilat janë, sipas Jush, të vërtetat e thella të krishterimit si ngjarje historike, dhe në cilën mënyrë Mishërimi dhe Ringjallja e Krishtit ndikojnë në jetën e njerëzve?
ALBERONI: Janë ato që çdo i krishterë vetëm me pak fare vëmendje i din. Morali fisnik i Ungjillit që përbën një shkëputje dhe hap një epokë të re, Mishërimi dhe vdekja e Jezusit për dashuri ndaj nesh dhe Ringjallja e tij si premtim i Jetës së pasosur për ne. Pra dashuria dhe shpresa. Pa Krishtin nuk do të kishte ekzistuar Europa, Rilindja, nuk do të kishin dalur në dritë Immanuel Kant dhe Jeremy Bentham, nuk do të ksihte qenë as edhe Marx, sepse të gjithë kanë tërhequr prej këtij Krishti duke derdhur pastaj shpeshherë verë të helmuar.
Krijoni Kontakt