Baze: Po, kryeministri ka blerë një botues gazete

[Darius]

delire.... apo vertete i ka rene gozhdes ne koke.... ???

Mbi dashurinë e re Baze-Rakipi

Vazhdon Mero me "analiza" te dyshimta....skepticizmi i tepert eshte semundje dhe shume boring gjithashtu.............


.

Cilit po i ben lobing Mero...... CILIT????

.

Mero jo i kenaqur me sinqeritetin e Mediut..... nuk i la vend hamendjeve se Berisha ishte i ngaterruar gjithashtu..... sic po sygjeronte Mero me qitje te larget..... Baze Baze.... nxire koken.............ku e ke hallin??!!

Nje tjeter fakt "shume i forte" qe "verteton" lidhjet e kryministrit me tragjedine e Gerdcit..... (nga Tema..... jo nga Meroja....... ..... Germo Baze Germo....)

.

Vertet merakoset Baze per korrupsionin kaq shume..........bisnesmen/pronar gazete????!!!!!!!!!!!!!! he Baze... pse cuditesh....eshte shqiperi. Ti duhet ti dish mire keto pune, dhe nje fshesaxhie bashkie ben korrupsion ne shqiperi.....apo jo?? c'fare nuk te ka shkuar mbare se fundi??? ja ta lexojme....

.

Baze, jovetem qe i ka hequr dorezat, por ka humbur dhe qetesine, dhe llogjiken......tashme eshte deklaruar antiBerishe, dhe eshte shume krenare per kete..... OK, Mero, thashme e dime drejtimin tend........

Ja dhe dy shkrime me dy drejtime diametralisht te kunderta....... Mero... Mero...

Fale zotit qe kemi Meron........ ky eshte flamurtari i anti-korrupsionit ne shqiperi.
Njeri i drejte dhe me integritet. Nuk pyet per perfitime, i "dhemb" shqiperia dhe shqiptaret........... ja dhe konspiracioni i fundit..........

.

Po ti ore papagalli i Berishes ne forum je? Na hape barkun me keto komente me keq se Fahri Balliu kur hapi 55. Cdo gje kishte vetem lajm jo. Mjaft me keto komente te neveritshme. Pasqyro shkrimin e gazetes dhe bej komentin tend ne fund. Mos ver me paranteza se njerezit dine te lexojne dhe te dalin vete ne konkluzione.

[Duaje Siveten]

Gazeta Shqip

Frati qe skuqi kryeministrin

Aleksandër Çipa

Një përshtypje të veçantë u ka lënë shumicës së qytetarëve që e kanë përcjellë lajmin e vizitës së Kryeministrit Berisha në Laç javën e kaluar, ndërsa mori pjesë edhe në përurimin e rrugës që të çon te kisha e famshme e Shën Ndout. Frati që kryeson këtë kishë, duke iu drejtuar Kryeministrit, para qytetarëve dhe besimtarëve që shënonin shifrën e disa qindra e ndoshta mijëra vetëve, akuzoi hapur, si askush prej klerikëve të vendit, për korrupsion drejtuesit lokalë të Laçit. Frati denoncoi në prezencë të Kryeministrit vjedhësit e fondeve që ishin miratuar sipas projektit për këtë rrugë. Bëhet fjalë për rrugën që përdoret prej mijëra e mijëra pelegrinëve shqiptarë dhe joshqiptarë. Ndër të tjera frati iu drejtua Kryeministrit të vendit me këto fjalë: Kjo rrugë që përuroni ju, nuk është ajo që është në projekt. Kjo është një vepër e bërë përgjysmë. Fondet u shpërdoruan dhe unë u detyrova ta largoj njërin prej priftërinjve që shërben në kishën e famshme të Shën Ndout, pasi iu rrezikua jeta.

Fjalët që pasuan fjalët e fratit, pas këtij denoncimi, ishin dy llojesh; fjalë që mbetën pëshpërima dhe fjalë lëvduese që uruan fratin për kurajën e besnikërinë ndaj së vërtetës që rrethon atë komunitet qytetarësh, që shkelin në rrugën e dëshiruar si pelegrinë.

Është ndoshta hera e parë në përditshmërinë postkomuniste të klerikalizmit që një frat ngrihet në nivelin e kurajës qytetare për të denoncuar korrupsionin lokal, këtë sëmundje dhe këtë gjëmë të vërtetë që ka mbërthyer realisht gjeneratat e sotme dhe mesa duket edhe breznitë e ardhme të shoqërisë shqiptare.

Natyrisht Kryeministri zgjodhi mënyrën e lehtë të kapërcimit të shqetësimit të fratit dhe i mjaftoi gjesti tradicional i përurimit. Një gjest ky butaforik që po e trashëgojmë shëmtueshëm si performancë, në kaq e kaq dekada të jetës sonë shoqërore. Aktet përuruese kanë nisur të ironizohen dhe të përçmohen nga qytetarët. Kjo s‘ka lidhje me ndjenjën injoruese apo nihilizmin që mund të karakterizojë një kategori opozitare apo oponentësh, të kësaj shoqërie. Kjo ka lidhje me gjendjen e avashtë në të cilën lëviz kjo shoqëri dhe me realitetin e ecjes retrograde që përjeton individi normal i këtij vendi.

Denoncimi i fratit në Laç përbën një gjest tejet simbolik, por që jep, në një farë mënyre, shpresë për një lëvizje dhe përfshirje të disa institucioneve të edukimit moral dhe psiqik të shoqërisë, siç është edhe feja, ose institucionet religjionare në përgjithësi. Për këtë gjest ky frat meriton lëvdimin publik dhe duhet parë si aleat i vlershëm në luftën e shpallur si nismë apo ideal prej qeverisë dhe institucioneve tona publike.

Mirëpo, mes asaj që thuhet dhe asaj që madhohet si e keqe, po shumëfishohet skepticizmi dhe e keqja. Kaq e frikshme është rritja e kësaj së keqeje, sa në shumicën e konstatimeve të lira, nëpunës të thjeshtë dhe qytetarë të shtresave të ndryshme të shoqërisë, pohojnë njëzëri se ngërçi po shtohet dhe se shteti po masakrohet nga mungesa e besimit dhe e ndërgjegjes antikorrupsion.

Fushata për arrestime dhe prangosje nëpunësish dhe zyrtarësh, është zgjidhja më e pamjaftueshme dhe më e pagjetur për të luftuar korrupsionin në këtë vend. Prangosja dhe penalizimi, sidomos financiar për qytetarët që janë palë e korrupsionit, duhet parë tashmë si një alternativë në fuqi për goditjen dhe penalizimin e korrupsionit. Ndërsa për rastet kur nëpunësit apo drejtuesit i grabisin fondet publike përmes mekanizmit të tenderimeve apo të projekteve, ka ardhur koha që legjislativi të diskutojë një paketë tjetër ligjesh dhe penalitetesh juridike.

Denoncimi i fratit para masës së qytetarëve, në prani të Kryeministrit të vendit, është realisht një imazh diogjenik ku përballen tri aktorët klasikë; Populli-Diogjeni-Njeriu me skeptër (Kryeministri). Ky denoncim është zëri i një tabloje të frikshme. Frati iu drejtua Kryeministrit se e kishte larguar një klerik, pasi ishte kërcënuar në mënyrë mafioze dhe i ishte vënë në rrezik jeta fizike. Ai denoncoi hapur vjedhjen e fondeve publike dhe mashtrimin në dritë të diellit me rrugën që u duhet pelegrinëve dhe vuri përmes fjalës së vet, provat e para të pretencës për disa drejtues dhe pushtetarë lokalë. Në një rast të tillë në Francë, Itali apo më keq në Gjermani dhe SHBA, do të kishte ndodhur tërmeti i reagimeve institucionale dhe i veprimeve të menjëhershme ligjore. Pa lënë fjalën e fundit të urimit-shirit-prerës, Kryeministri do t‘i kërkonte në sy të qytetarëve drejtësisë të kryente detyrën. Askush prej opozitarëve të tij dhe oponentëve, nuk do të guxonte të akuzonte atë për imponim dhe përdorim të pushtetit të drejtësisë. Absolutisht nuk mund të ndodhte diçka e tillë. Atë që s‘e bëri Kryeministri, nuk e kanë bërë as deputetët dhe as drejtuesit e institucioneve që mbulojnë projektin investues, të cilët sipas qytetarëve mund të jenë bashkëmëkatarë dhe të molepsur.

Akuza për korrupsion dhe abuzim me fondet publike prej fratit, u bashkua me akuzë dhe denoncim për sjellje dhe realitet mafioz në një skaj periferik të kryeqytetit të vendit. Po në skaje të tjera më rurale dhe më periferike çfarë ndodh? A mund të kemi sot një imazh real të përleshjes së pretenduar të shtetit me korrupsionin?

Vështirë se besohet çdo e thënë. Kjo mungesë dhe krizë besimi, qenka e thënë të jetojë edhe për të nesërme të largëta. Mëkatarët që kanë fuqi dhe që vijnë në pushtet me betime për varrosje korrupsioni dhe abuzimi, pashmangshmërisht shkurtojnë distancën mes të qenit dhe rrëzimit. Rrëzimi në këtë vend duhet të ndodhë, por jo në formë ironike të ndryshimit të kabineteve, por në formën e rrëzimit të një sistemi dhe të një regjimi. Regjimi i korrupsionit, rrëzohet kur ciklohet një qeveri dhe shumica e institucioneve që fitojnë tjetërsimin e një ndërgjegjeje të vjetër. Kjo dëshirë e çdo qytetari normal materializohet kur të gjithë faktorët dhe aktorët promovojnë ndërgjegjen e re të shoqërisë së hapur, me standarde, me liri, me kurajë denoncimi dhe sjellje morale katarsisi. Kjo bëhet e vërtetë kur këta faktorë fitojnë sintoninë reaguese dhe vepruese të të gjitha institucioneve dhe të krejt sistemit të drejtësisë.

Akuza e hapur e Fratit të Laçit në prezencë të Kryeministrit është pasazh i një meshe të fisme antikorrupsion. Le ta bëjmë një nojmë "amin-i" për të, në pamundësi për të fituar atë që duhet dhe kërkohet!

[Brari]

frati ka ba shum mire.. qe ja ka than ne sy kryeministrit..
kjo tregon se ka klime demokratike.. pra qe kryeministrit mund ti thote cka mendon nje frat katolik..
ndryshe nga koha e enverit qe dhe pa than gje frati me shoke u burgos e u pushkatue..
lavdi berishes per kaq.. qe solli kte kohe..
ku.. frati thot cka mendon..
ku populli nuk ka frik me shku ne kishe..
ku shteti ndihmon me ba rruge per ne kishe..

ndryshe nga regjimi kanibal enverist qe i dogji kishat me gjith arkiv e libra e diturin qe kishin mbrenda..


per bazen..

kam frik se bazen e ka ble gjoleka i malo rucve..

[Duaje Siveten]

cituar prej brarishes,

lavdi berishes per kaq.. qe solli kte kohe..
ku.. frati thot cka mendon..
ku populli nuk ka frik me shku ne kishe..
ku shteti ndihmon me ba rruge per ne kishe..

ndryshe nga regjimi kanibal enverist qe i dogji kishat me gjith arkiv e libra e diturin qe kishin mbrenda..

edhe kohen e paska pru sala???

nalu pak, bre, se je ka na i ngatrron kto lamsha ... koha, materja, hapsina ... kto ose ekzistojne vetiu, ose jane krijuar ... nese ekzistojne vetiu, ktu nuk ka dore sala ...

ah, tash e kuptova ... ato i ka sjell sala ... sala eshte krijuesi ... sala qenka zoti!!!!

domethane, per nji arsye, a tjeter, salija na paska sjelle, tash se fundi, edhe Gerdecin ...

mirpo jan disa rrena qe duhen spjegue ...

pa u mare me rrena te tjera te bollshme, a je kah na thue se si, qysh, e pse ne kulmin e revolucionit anti-njerezor ne Shqiperi, salija na u ba antar i partise komuniste - mori ne vitin 1968 teseren e antarit te partis???

hajt na thuaj na nji genjeshter tjeter, pa spjegue kete kete genjeshter ...

[Duaje Siveten]

pak paralele ... meridianet per me vone ...

javen e kaluar mugabe deklaroi se vetem Zoti e heq ate prej postit te presidentit te Zimbabwe-s ...

a ka ndonje ndryshim me deklaratat e saliut ...

sa i ngjajne njeri-jatrit ... pavarsisht nga ngjyra e lekures, apo kontinente te ndryshme ... te njejtat sifate ... tabjate ...

[autori]

Fundi i alibisë afatgjatë për “korrupsion me leje” nga SHBA

Nga Mero Baze

Ambasadori amerikan në Tiranë, për të cilin raportohet se ka pranuar të zhdukë gjurmët e origjinës së fishekëve kinezë që një kontraktor privat amerikan blinte me paratë e Pentagonit për ushtrinë afgane, u shpreh dje i gatshëm të përballet me hetimin për këtë fakt, duke shprehur sigurinë se ai po studionte deklaratën dhe ishte duke përgatitur përgënjeshtrimin e disa fakteve. Diplomati më i lartë i SHBA në Tiranë në të vërtetë ka qenë një alibi afatgjatë e ministrit Mediu dhe kryeministrit Berisha në këtë histori. Qysh në fillim të shpërthimit të skandalit të Gërdecit, të dy zyrtarët e lartë, Berisha dhe Mediu, e kanë cituar disa herë konsultën e tyre me diplomatët më të lartë të SHBA në Tiranë si një alibi për prapaskenat shqiptare të këtij skandali. Tashmë është e qartë, cila është alibia e tyre.

Në përpjekje për ta rindërtuar këtë skenë, na duhet doemos një dëshmi e zotit Withers, por paraprakisht ne kemi në dorë sjelljet publike të Mediut dhe Berishës për këtë skandal. Në muajin nëntor 2007, pasi një reporter i “New York Times” vizitoi zotin Mediu për të konfirmuar skandalin me armatimin e vjetëruar në Afganistan, të importuar nga Shqipëria, ka pasur një lloj alarmi të qeverisë shqiptare. Skandali fizik i ish-ministrit Mediu me reporterin, marrja me forcë prej tij e kasetës së gazetarit dhe më pas vrapimi i tij në ambasadën amerikane për t’u shfajësuar dhe për të kërkuar ndihmë për të dalë nga situata, janë dhe implikimi i vetëm i ambasadorit Withers në këtë çështje. Mund të mos jetë fort e sigurt, por ajo që besohet më lehtë, është se ambasadori amerikan në Tiranë, ka qenë i udhëzuar ta ndihmonte në mbylljen e skandalit dhe për shkak të raporteve të mira me qeverinë shqiptare, por mënyra se si zyrtarët shqiptarë e kanë përdorur këtë gjest të tij është e pacipë. Që nga 15 marsi në çdo dy-tri fjali ish-ministri Mediu përmendte diplomatët amerikanë, ambasadën amerikane, vërtetime pa lidhje dhënë nga ambasada për kompaninë amerikane dhe gjithçka që kishte lidhje me emrin SHBA. Aq banale u bë kjo, sa ai filloi ta paraqiste veten si një njeri që i ka bërë ndere SHBA me punën e tij si ministër. Ky mentalitet gati prej palaçoje bëri që ai dhe kryeministri t’i propozonin ambasadorit amerikan dhe ndoshta autoriteteve afgane dhënien e armatimeve falas për të mbuluar skandalin. E gjithë kjo u bë nga frika se publikimi i mundshëm i shkrimit në “New York Times”, do t’i bënte ata fajtorë për një korrupsion miliona dollarësh dhe gjesti i faljes së armatimit do t’i lehtësonte ata në opinionin publik. Mediu ka pasur për këtë çështje një takim me kryeministrin Berisha dhe presidentin Topi brenda një dite, ku iu ka kërkuar atyre të ndërmerren masa për të tejkaluar këtë situatë, pasi ai nuk ishte më i gatshëm të përballonte skandalin që mund të lindte nga kjo kontratë. Për këtë arsye, ambasadori amerikan u përdor në një takim në hotel “Sheraton”, në Tiranë si fasadë për të falënderuar qeverinë shqiptare rreth gatishmërisë së saj për t’i dhuruar armë Afganistanit. Por nxitimi ishte i kotë, pasi gazeta “New York Times” nuk e botoi shkrimin menjëherë dhe paniku i tyre filloi të bjerë. Dita-ditës kryeministri dhe ministri i Mbrojtjes u bën më të sigurt dhe filluan përpjekje qesharake për ta mbyllur skandalin. Situata u bë shumë banale, kur zoti Mediu me kapsllëkun e tij kulturor, e ngatërronte gazetën “New York Times” me ndonjë të përditshme shqiptare dhe filloi të lavdërohej nëpër tavolina se e kishte mbyllur skandalin e botimit me pará. Pak më vonë filloi ta modifikojë arsyetimin dhe thoshte se po e mbyllte skandalin me një mik të fortë në Nju-Jork. Ndërprerja e kontratës së punës së reporterit që raportoi nga Shqipëria për gazetën “New York Times” për arsyet e veta e bën dhe më entuziaste situatën. Berisha i dërgoi një sqarim zyrtar “New York Times”, ndërsa Mediu filloi të krekosej nëpër tavolina se miqtë e tij në SHBA e zbythën gazetarin. Por, redaktori kryesor që drejtonte investigimin, Chris Chivers, shef i zyrës së NYT në Moskë, ishte shumë larg thashethemnajave të kafeneve të Tiranës dhe shumë afër të vërtetës. Ai po priste momentin, kur qeveria amerikanë të niste hetimin ndaj kompanisë për të marrë shkas për botimin e një prej raporteve më të gjata në historinë e gazetës “New York Times”, e cila po trondit ende politikën amerikane dhe atë shqiptare. Vonesa e botimit të shkrimit përjetohej në Tiranë si mbyllje goje. Aq shumë ishte trimëruar Berisha nga kjo vonesë, sa një ditë pas tragjedisë së Gërdecit, ai kishte si argument kryesor faktin se ishte i papërfshirë në këtë skandal, pasi dhe “New York Times”, e cila kishte katër muaj që hetonte për këtë çështje, s’kishte guxuar të shkruante. Këtë fakt ai e përdori dhe për një lloj terrori brenda partisë së tij. Shumë nga bisedat e tij private me ministra të kabinetit nisnin e mbaronin me paranojën se një grup komplotistësh shqiptarë po bashkëpunonin me “New York Times” për të sabotuar futjen e Shqipërisë në NATO. Arsyetimi i tij vulgar kishte një objektiv të qartë, zhvlerësimin e botimit të mundshëm të shkrimit. Kur shkrimi u botua një javë më pas, ai humbi qetësinë dhe krahasoi gazetën me një letër higjienike që nuk i duhej askujt.

Këtu u mbyll makthi i zyrtarëve shqiptarë mbi skandalin e armëve dhe nisi makthi tjetër për skandalin e demontimit, ku familjarë të zotit Berisha dhe rrethit të tij të afërt ishin në krye të punëve, disa zyrtarisht dhe disa jozyrtarisht. Historia e dytë e korrupsionit në Gërdec, e cila prodhoi viktima dhe dëme njerëzore, bashkohet me historinë e parë të trafikut të armëve te një njeri, Mihal Delijorgji. Lidhja reale mes dy historive është fakti se armët që shkonin për demontim transferoheshin për shitje dhe sekserët fitonin dhjetëra fish, pasi shisnin armatime, për të cilat paguheshin që t’i prishnin. Biznesmeni shqiptar, Kosta Trebicka, të cilit i ishte premtuar kontrata e ripaketimit të fishekëve, u nxor nga loja për një arsye të thjeshtë, pasi ai kishte caktuar si repart ripaketimi një vend tjetër dhe jo Gërdecin. Duke qenë se ripaketimi do të bëhej në një vend tjetër, atëherë, Delijorgji dhe ata që qëndronin pas tij, nuk kanë pasur mundësi të bënin bashkimin e dy historive të korrupsionit, të asaj të trafikut të armëve me atë të demontimit. Për këtë arsye Trebicka u la jashtë me dhunë dhe Diveroli u detyrua të pranojë kushtet që i ofruan. Ai pranoi të marrë armët formalisht nga një kompani qipriote fantazmë, por t’i ngarkonte direkt nga Tirana për në Afganistan, duke mos mbajtur përgjegjësi për destinacionin e fundit dhe pranoi të ndërronte kontraktorin e paketimit, të cilit i kishte paguar një shumë të majme paraprakisht. Ky lëshim i madh që ai bëri, është e palogjikshme të mendohet se diktohej nga Mihal Delijorgji. Pa pasur njerëz me pushtet në këtë histori, askush nuk mund t’i impononte një biznesmeni amerikan me kontratë nga Pentagoni në dorë, një ofertë kaq flagrante korrupsioni. Këtu kjo histori fundos shtetin shqiptar. E fundos, pasi është një dëshmi që tregon se, jo vetëm që për Gërdecin nuk kanë mësuar më 15 mars, por që deri më 15 mars janë marrë ditë e natë me Gërdecin, për të mbyllur skandalin e ripaketimit të fishekëve. Fundos shtetin shqiptar, pasi dëshmon se kryeministri dhe ministri i Mbrojtjes kanë përfshirë ambasadorin amerikan në një fushatë marrëdhëniesh publike për të ndrequr imazhin e një vendi që shet fishekë të skaduar, duke ofruar fishekë të tjerë falas. Cilët janë këta zotër malli të pasurisë shtetërore në Shqipëri, që para ofertës për t’iu shitur me pará fishekët, preferojnë t’i falin, vetëm që blerësit të mos zbulojnë skandalin e vjedhjes? Kjo pikëpyetje e madhe fajëson kryeministrin shqiptar dhe ish-ministrin e Mbrojtjes si fajtorë të vetëdijshëm në këto dy histori korrupsioni, njëra prej të cilave shkretoi një fshat të tërë dhe tjera po trondit politikën amerikane.

Dhe, kur të dy skandalet u ndriçuan nga flaka e shpërthimit, zyrtarët shqiptarë filluan të përdorin ambasadorin amerikan si barkë shpëtimi. Lakimi i emrit të tij dhe diplomacisë amerikane për të justifikuar këtë histori të shëmtuar korrupsioni u kthye në refren. Arroganca e fituar nga ky refren shkoi deri në një ngërç të pakuptueshëm për fillimin e hetimeve, duke mos ia hequr imunitetin Fatmir Mediut. Moshetimi i Fatmir Mediut bllokonte hetimin në Tiranë, çka bllokonte në njëfarë mënyre dhe zbardhjen e kësaj ngjarjeje përmes provave ligjore nga drejtësia amerikane. Kjo bëri që ambasadori Withers të bëhej promotor i kërkesave publike për heqjen e imunitetit të Mediu dhe detyroi Kuvendin të futej në një seancë urgjente për heqjen e imunitetit. Tashmë, hetimi nxori dhe historinë e përdorimit të tij prej zyrtarëve shqiptarë. Dhe ky është një çast që zoti Withers duhet ta kishte pritur prej kohësh. Është një rast i mirë për të të ndihmojë hetimin real të kësaj çështjeje dhe për t’i hequr alibinë zyrtarëve shqiptarë që kanë prodhuar këtë histori korrupsioni, të cilët po përpiqen të ndjehen të gëzuar që korrupsionin nuk e shpikën ata, por ua sollën nga SHBA.

[Duaje Siveten]

Analiza / NYT, të paktën heshtni!
Shkruar nga Sokrat Habilaj

Kur në faqet e gazetës jo të zakonshme “The New York Times”, u shpalos artikulli për një fenomen korrupsioni në Shqipëri, reagimet e para nga politika duket se ishin vërtet të pamenduara mirë. Siç ndodh zakonisht në Shqipëri, pati tentativa që edhe ky lajm të anashkalohej duke e konsideruar thjesht si zhurmë gazetareske që do të harrohej shumë shpejt. Një qëndrim i tillë e ka bazën e vet tek mentaliteti i vet politikës shqiptare e cila e shikon veten si të imunizuar nga pushtetet e pavarura, por edhe tek marrëdhëniet që ka krijuar me shtypin shqiptar në 18 vite demokraci.

Në këto vite ajo është mësuar që të ketë përballë një gazetari që nuk e ka shqetësuar shumë, ose më saktë është mësuar edhe me disa modele gazetarie që i kanë shkuar përshtat, ku mund të përmendim:

Së pari, ka ndodhur jo rrallë që politika është ballafaquar me një frymë mediatike folklorike, ku asaj i janë kushtuar artikuj, të cilit për nga forma dhe përmbajtja duken si reminishenca të lavdeve të regjimit të kaluar. Këtë mënyrë të shkruari nuk është e nevojshme të themi që ajo e ka “përballuar” me kënaqësi.

Së dyti, asaj i është dashur të përballet shpesh edhe me një mënyrë të shkruari gjithë inate dhe mllefe, gjithë sharje dhe stigmatizime ndaj saj, shenjë kjo e “lirisë” së shprehjes së kohës që jetojmë, por që politika edhe këtë goditje e ka amortizuar duke e veshur me petkun e inateve, mllefeve dhe gjendjen emocionale të ca gazetarëve të cilët nuk kanë kapur dot një post a një tender.

Së treti, ndoshta më shpesh se dy rastet e para, ajo është gjendur para një tipi të shkruari të rrumbullakosur, “as mish as peshk” që jo vetëm nuk “të vret”, po as nuk të lë ndonjë shenjë, me ca tipare edhe të kohës që iku edhe të asaj që jetojmë, të cilën ajo nuk e ka pasur fare të vështirë për ta lënë me indiferencë në punën e vet. Natyrisht nuk janë këto tiparet e vetme të gazetarisë shqiptare, pasi duhet thënë se gjatë këtyre viteve ajo është rritur dhe pjekur duke treguar vlera të vërteta, por edhe këto tipare që përmendëm duhen theksuar kur shohim se politika duket sikur zbavitet me forcën e medias. Jo pa qëllim u ndalëm në tri shfaqje problematike të kësaj gazetarie për të thënë sepse ishin ndoshta këto karakteristika që e futën në kurth politikën kur ajo e pa veten në faqet e “The New York Times”.

Kjo politikë e mësuar si duhet të veproj me shtypin e saj, ndoshta nuk e pa se kush gazetë po merrej me të, ndoshta nuk e dinte peshën e rëndë të fjalës së saj, ndoshta nuk e kuptoi se ajo gazetë ndodh që rrallë ose asnjëherë të tërhiqet nga ato që shkruan, ndoshta mendoi se siç ndodh zakonisht me mediat çdo gjë do të harrohej shpejt, po fakti është se ajo gaboi fatalisht, duke u munduar t’i anashkaloj akuzat e kësaj gazete.

Fillimisht pozita u mundua që të minimizonte jo denjësisht ato që shkruheshin në gazetën “The New York Times”, për pasojat që çuan në ngjarjen e Gërdecit, duke i quajtur si mendime private të një gazetari të thjesht me emrin Nicolas Wood, madje në ndonjë rast u hodh edhe baltë mbi vet gazetën. U tha se kjo gazetë nuk ka si të dijë se ç’ndodh në këtë skaj të largët të botës ku jetojmë ne, ku gjërat nuk i dimë mirë ne vet e jo më një gazetë e anës tjetër të botës, madje u krijua edhe ideja se së shpejti kjo gazetë do të bënte edhe përgënjeshtrimin e atyre që kishte shkruar. Çdo justifikim mbrojtës i pozitës mund të ishte i përligjur, çdo akuzë e bërë prej saj ndaj opozitës për të mos e shfrytëzuar këtë rast për kapital politikë mund të ishte i justifikuar, çdo ngritje zëri mund të argumentohej me lloj-lloj arsyesh, po për asnjë arsye nuk duhej anashkaluar detaji jo i parëndësishëm se për çështjen në fjalë kishte shkruar “The New York Times”. Kjo do të bënte që debati dhe gjykimi i pozitës të ulej me këmbë në tokë dhe të mos ishte aq inatçor.

Por po kaq jo denjësisht u shfrytëzua ky rast edhe nga opozita. Argumentet e përdorura prej saj e ulën nivelin e debatit në ca shifra dhe fakte anësore, duke mos e vënë theksin se si rrallë ndonjëherë ngjarja për të cilën po flisnin kishte tërhequr vëmendjen e një gazete ku nuk mund të hysh aq lehtë, si për mirë, po edhe për keq. Të bëhesh objekt i saj duhet të ketë ndodhur diçka vërtet e rëndësishme. Sikur edhe vetëm për këtë fakt të ishte folur, duke u munduar që të shkohej deri në fund, ia vlente. Por kjo nuk ndodhi dhe për rrjedhojë edhe nga opozita shumë shpejt duket se u harrua se fuqia mediatike e kësaj gazete ka ndodhur të tund nga themelet edhe shtete dhe regjime duke u bërë edhe vet protagoniste, ka ndodhur që jo vetëm t’i analizojë si askush tjetër, por edhe të ndryshojë rrjedhën e shumë ngjarjeve botërore.

Dhe jo vetëm pozita dhe opozita, por edhe të gjithë ne, duket se nuk u kujtuam që ajo është një gazetë që nuk kritikohet dhe akuzohet lehtësisht, as nga institucionet më të fuqishme të botës, por shpesh merret si pikë referimi. Të mësuar me mallin mediatik të tregut tonë, ndoshta të gjithë ne thamë për ato që u shkruan atje, “fjalë gazetash”, dhe pak nga pak gjithçka dukej se po e mbulonte harresa.

Po pikërisht atëherë kur u mendua se ngacmimi i bërë nga kjo gazetë kishte mbetur pas, atëherë kur pozita e mendoi të kapërcyer rastin e kësaj gazete, kur opozita mendoi se në fund të fundit kaq mund të bëjë një gazetë dhe nuk mund të përfitohej më prej saj, kur edhe ne që nuk merremi me politikë, po nuk ndahemi dot prej saj, humbëm në rrëmujën e përditshme, ndodhi ajo që pak kush mund ta ketë parashikuar. Politika amerikane deri në shkallët e saj më të larta është trazuar fuqishëm duke hapur debate të zjarrta që kanë për bazë korrupsionin e shitjes së armëve nga Shqipëria.

Ajo që duhet përmendur është fakti se e gjitha kjo nuk ka ndodhur as pas ndonjë fjalimi të ashpër të presidentit të SHBA-ve, as pas hetimit të institucioneve të specializuara që merren me këto çështje, as në kuadrin e luftës politike siç ndodh rëndom në çdo vend, midis krahëve të ndryshëm të politikës, por ka ndodhur sepse institucioni me emrin, “The New York Times”, ka vënë gishtin mbi një aferë korruptive. Pas kësaj qarqeve politike shqiptare, pozitës edhe opozitës, po edhe ne të tjerëve, nuk u mbetet gjë tjetër veçse të ndjekin të hutuar se deri ku do të shkojë kjo çështje, duke mos harruar se e gjitha filloi tek investigimi i bërë në atë gazetë që si fare rastësisht (të paktën kështu na u duk fillimisht), hodhi një shikim drejt jetës politike këtu.

Pas kësaj ne do të na duhet të ndihemi fajtorë që e anashkaluam me mendjelehtësi zërin e kësaj gazete duke marrë një mësim politike dhe gazetarie nga përtej oqeanit. Ne do të na duhet të marrim një mësim edhe se si duhet të trajtohet një çështje kur bëhet objekt serioz investigimi nga një organ i shtypit të pavarur.

Ne do të na duhet që së pari ta respektojmë këtë zë dhe prej saj duhet të ndryshojmë këndin e vështrimit të ngjarjeve dhe fenomeneve duke e parë shtypin si mjet ndihmës në ndërtimin e sistemit demokratik dhe jo si armë “të lidhur me shumë fije me mafien dhe krimin”. Kjo mënyrë serioze e trajtimit të problemeve duket qartësisht nga ajo që po ndodh sot në politikën amerikane për çështjen fjalë, ku duhet të përqendrohet vetëm politika, por edhe gazetaria në ndjekje të leksionit që zhvillohet atje.

[Brari]

ne 68 -ten o dujsif.. ishte kulmi i sif-it..
sifi.. eshte myzeqarisht.. shkurtese e emrit josif..
pra ne 68 ten vlonte ne shqiperi lavdia per xhaxhin josif visarionovic .. e adhurusin e tij edver hoxhen..

ahere thua ti ka hire saliu ne parti..

sigurisht kjo informate nuku ka dale nga tjeter kush vec komitetit te partise.. pra nga nomenklatura e ppsh-se..



qe do te thote se kur hyri saliu ne parti.. e gjeti partine.. te sifë-zuar.. pra deri 2 sekonda para se saliu te benej antar.. partia e punes ishte ajo qe ishte.. pra sic thua vete.. ish parti ne kulm te kanibalizmit.. apo anti-njere zizmit..

pra nuk e beri saliu ate parti sifo-iste..( staliniste) por e gjeti te tille..

qe do te thote se te tjere para saliut e kishin anti-njerzuar ate parti..

mirpo ti josif duja.. ke kohe ne forum.. e nuku pashe qe te kesh hedhur ndonje llaf kunder anti-njerzizmit te ppsh-se der me 68-ten..

ka pasur e ka plot tema te tilla..po tyjan nuku ta pame nickun te hysh e te thuash ndonje llaf kunder asaj epoke..

qe don te thote se tyjan or josif sta kercet fare se cfar krimesh ka bere ppsh-ja.. der me 68 te..
ty vetem salija te intereson.. e salija jo i 68 tes.. as i 78.. as i 88-tes..

ty te intereson vetem saliu.. pse ai ja d.hiu lavdine ppsh-se..

pra anti salizmi yt eshte ne nje kahje vektoriale me te nexhit ramizit e enverit te hoxhes..

pra nuku ke gje kondra ti me anti-njerzizmin e ppsh-se..

po cthote mo josif.. kupola juaj kanibale..

duj sif.. te fala orik shytit..

brari te ve lakmusin..

nuk eshte i lehte brari..

vetem kallashi e heq qafe.. dhe keshtu nga prapa.. se nga perpara.. pshurren kallashxhijte e mafies..


...

[Duaje Siveten]

trim mbi trim, brar brarisha,
nuk kam çfar te baj,
je gjith -isha ...

ti don te dijsh se çfare mejtoj une per punizmin para '68 ... paskam harruar ca kapituj nga historia e partise ... e humba kllasen ... bo-bo lakmuesi punist ...

me pak fjale, ajo qe erdhi pas '68, ishte rjedhoje e para '68 ... mos ke ndonje konvencion qe e ndan punizmin ne "te mire", "te pranueshem", "te dobishem", "te shkallueshem" "sovjetik" "kinez" "chavez" "mugabez' etj ... nuk po zgjatem ...

por me qe po mundohesh me broçkullatt tua te zakonshme per te me vene me "shpatulla pas muri" (gati per ekzekutim), ja disa opinione te mija per '68:

*ishte 60 vjetori i shokit enver, dhe njerzia si saliu, u turren me vrap te bejne sa me shume vepra "impresionuese" partie ... saliu zgjodhi te behej antar partie ...

*ishte viti kur, ndersa Kina po shkeputej prej duhmes se revolucionit kulturor, ne Shqiperi enveri me shoke, te vjeter e te rinj (nga te vjetrit ishin ata qe nuk kish qeruar ende) i hodhen benzine dhe e ngriten la e me la flaken e revolucionit ... tufezuan edhe bene komprativa edhe zonat me te largeta, kthyen lendina e kullota ne toka buke sa per nje dore patatesh, sajuan armiq kleriket fetare, rrafshuan objekte fetare ... pal vata e ndokush tjeter nga skrapari u bene sinonime te "revolucionarizmit socialist" ... (si puna jote me lakmuesa ketu ne forum) ...

*ishte viti kur levizja studentore ne europe kish arritur kulmin, ne france detyruan de golin te jepte dorheqje ...

*ishte viti kur "pranvera" e prages u shtyp si pa te keq prej tankeve sovieto-varshaviste ... nje detaj i vockel: deri ne gusht te atij viti, enveri e denonte dubçekun si ultra-revizionist, ndersa kur pa te hynin tanket ne prage, ktheu menjehere flete, denoi invazionin per friken e vet, dhe hyri ne negociata dhe filloi ti bente korte titos dhe çausheskut ...
...

kjo pra ishte situata, kur po mpreheshin gjithato shpata, saliu hyri ne gjirin e nenes parti, dhe filloi edhe punen si mjek i birose, presonalisht i hisniut dhe vitose ...

[Antimafia]

[I]
...
kjo pra ishte situata, kur po mpreheshin gjithato shpata, saliu hyri ne gjirin e nenes parti, dhe filloi edhe punen si mjek i birose, presonalisht i hisniut dhe vitose ...

ISMAIL KADARE :

... Dhe pas kësaj, Zonja Hoxha guxon të kërkojë sinqeritet prej meje dhe të tjerëve. Është bërë disa herë modë kohët e fundit, kur enveristët thonë: kur paskeni patur rezerva ndaj regjimit, pse s'ua mbajti të flisnit atëherë? Nexhmije Hoxha, e përsërit këtë farë cinizmi. Përgjigjja në këtë rast është kjo: ne nuk kemi qenë aq budallenj sa të ishim të çiltër me ju. Njeriu ka detyrim moral të jetë i çiltër ndaj homologut të vet, njeriut, por jo ndaj bishës së egër. Kur përpara i del bisha, njeriu ka të drejtë të mbrohet. Ju ishit vrasës me thika në duar. Mjafton të kujtojmë dy poetët e rinj Vilson Blloshmi e Genc Leka, që ju i pushkatuat për disa vjersha ku përshkruhej pikëllimi i vjeshtës, për të kuptuar se sa larg ishte raca e juaj nga qenia normale njerëzore.
Dialogu është i pamundur midis dy palëve. Grekët e vjetër thoshin se dialogimi midis njeriut të emancipuar dhe mendjeerrtit është aq i pamundur sa midis të gjallit dhe të vdekurit.



-----------------------------------

E tha i ziu Kadare, e tha.

Po kujt ja tha, me, kujt ja thaaaaaaaaaaaa?!?!?!?!