Revista “Time” zbulon letrat e Nënë Terezës

[albprofiler]

Imagjinoni ku ikona e shenjterimit dhe mburrjes se krihsterimit, besimtarja e perkushtuar dhe bamiresia e te vraferve indiane gjendet perballe nje konfuziteti dhe dileme te madhe per besimin e saj.Ate e shqeteson erresira shpirterore pavarsisht se eshte me veper mira nga gjithe kristinet.Ajo dyshon ne Zotin dhe ne egzistencen e tij.Si ka mundesi qe nje ikone kristiane te gjendet ne kete situate.

Nese do ti citojme fjalet e saj do te shikojme se ajo ka vakumin me te madh ne shpirt.

“Fola sikur zemra ime ishte e dashuruar me Perëndinë, e butë, me dashuri personale”, i thotë ajo një këshilluesi. “Nëse ju do të ishit atje, do të kishit thënë “çfarë hipokrizie”.


ajo vajton për “thatësirën”, “errësirën”, “vetminë” dhe “torturën” që po kalonte. Ajo e përjeton eksperiencën me ferrin dhe në një pikë thotë se e ka bërë të dyshojë ekzistencën e parajsës, madje dhe të Perëndisë.

ajo nuk e kishte ndier prezencën e Zotit

ka qenë vazhdimisht e shqetësuar nga dyshime të shumta në lidhje me besimin e saj, madje aq sa shpesh herë ajo ndjehej edhe "hipokrite

Për çfarë punoj unë? Në rast se Zoti nuk ekziston, atëherë nuk ekziston as shpirti. Në rast se nuk ekziston shpirti, atëherë Jezus, askush nga ne nuk është i vërtetë



Imagjinoni se njeriu me besimtar dhe bamires ne bote kristian shprehet keshtu.Imagjinoni se cfare gjendje do jete Papa qe rri vetem ne kolltuk ne krahasim me nene terezene qe kujdeset per te varferit.Imagjinoni te gjithe ato qe shkojne vetem njehere ne kishe apo nuk shkojne fare.Imagjinoni cdo kristian ne shpritin e tij duke degjuar dhe lexuar fjalet e nene Terezes.

"Erresire" "erresire" "erresire" dhe a e dine pse?

Ne bibel

10 Dhe kushdo që do të flasë kundër Birit të njeriut do të jetë i falur, por ai që do të blasfemojë kundër Frymës së Shenjtë(Shpalljes, profeteve Zotit), nuk do të jetë i falur(luka 12/10)

32 Dhe kushdo që flet kundër Birit të njeriut do të falet; por ai që flet kundër Frymës së Shenjtë nuk do të falet as në këtë botë as në atë të ardhme''(Mateu 12/32)


Ne kuran

5:72.
Bënë kufr (mohuan të vërtetën) ata që thanë: "All-llah është ai, Mesihu, bir i Merjemes". E vetë Mesihu, (Isai)(Jezusi) tha: "O beni israil, adhuronie All-llahun, Zotin tim dhe Zotin tuaj, sepse ai që i përshkruan Zotit shok, All-llahu ia ka ndaluar (ia ka bërë haram) atij xhennetin dhe vendi i tij është zjarri. Për mizorët nuk ka ndihmës

39:65.
Pasha Alahun, ty të është shpallur, e edhe atyre para teje: "Nëse i bën shok (All-llahut), veprat tua janë të asgjësuara dhe ti do të jeshë prej të humburve.

4:48.
S'ka dyshim se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i përshkruhet Atij shok (idhujtarinë), e përpos këtij (mëkati) i falë kujt do. Kush përshkruan All-llahut shok, ai ka trilluar një mëkat të madh.

4:116.
Është e vërtetë se All-llahu nuk falë (mëkatin) t'i bëhet Atij shok, pos këtij (mëkati), të tjerat i falë atij që dëshiron. Ai që i përshkruan shok All-llahut, ai ka humbur dhe bërë një largim të madh (prej të vërtetës).

.



Video

http://www.youtube.com/watch?v=e7Gv68wRC1Y


Nënë Tereza, "viktimë" e krizave të besimit

Ana e panjohur e shenjtores shqiptare, në një përmbledhje të letrave të shkruara prej saj


Nënë Tereza e Kalkutës, e cila ka hyrë në rrugën e përshpejtuar të shenjtërimit, ka qenë vazhdimisht e shqetësuar nga dyshime të shumta në lidhje me besimin e saj, madje aq sa shpesh herë ajo ndjehej edhe "hipokrite". Kjo është zbuluar nga një libër ku janë përmbledhur letrat që ajo u dërgonte miqve të saj dhe personave të besueshëm, te të cilët shpesh rrëfehej. Menjëherë pasi filloi punën në periferitë e varfra të Kalkutës, ajo shkruante: "Ku është besimi im? Edhe thellë në shpirtin tim nuk ka asgjë tjetër veçse boshllëk dhe errësirë. Në rast se Zoti është atje lartë, i lutem të më falë". Në letrat që u përkasin tetë viteve më vonë, ajo sërish shpreh "një dëshirë shumë të thellë për Zotin" dhe shton se ndjehej "e revoltuar, bosh, pa shpresë, pa dashuri, pa entuziazëm". E madje edhe buzëqeshja që i ravijëzohej në fytyrën e saj shumë të afërt, shumë familjare dhe të shënuar nga koha, ishte, siç shprehet vetë ajo, një maskë. "Për çfarë punoj unë? Në rast se Zoti nuk ekziston, atëherë nuk ekziston as shpirti. Në rast se nuk ekziston shpirti, atëherë Jezus, askush nga ne nuk është i vërtetë". Nënë Tereza, me të cilën veçanërisht krenohen shqiptarët, vdiq në vitin 1997 dhe u lumturua në një kohë rekord, vetëm gjashtë vjet më vonë. Pavarësisht pra se ndjehej e braktisur nga Zoti, në fillimet e punës së saj, u bë një figurë globale. E veshur me sandale dhe me veshjen e bardhë me viza blu, ajo ishte një imazh i dashur për të gjithë. E nga çka mësohet prej letrave të saj, ajo mbeti e mbushur plot me dyshime, deri sa vdiq. Kriza e besimit te murgesha është përmendur në fakt katër vite më parë nga Reverendi Brajan Kolodiejchuk, një nga mbrojtësit më të mëdhenj të shenjtërimit të saj. Por gjithçka tashmë, është e përmbledhur në edicionin e ri të letrave që vetë ajo ka shkruar, të titulluar: "Nënë Tereza: eja, bëhu drita ime". E në këtë përmbledhje, shpaloset e tërë ana e saj e errët, e panjohur. "Më është thënë se Zoti jeton tek unë, por sërish realiteti i errët, ftohtësia dhe zbrazëtia është kaq e madhe, sa që asgjë nuk e prek më shpirtin tim", shkruante ajo në një pikë. "Unë e dua Zotin me të gjithë forcën e shpirtit tim, por sërish mes nesh ka një ndarje të tmerrshme". Ndërsa në një tjetër moment, ajo shkruante: "Kam një ndjesi të tmerrshme të humbjes, ndjej se Zoti nuk më do mua, kam ndjesinë e Zotit që nuk është Zot, ndjesinë se Zoti nuk ekziston me të vërtetë". Reverendi Kolodiejchuk, pretendon se Nënë Tereza, nuk kaloi në të vërtetë në fazën e dyshimeve reale të besimit, por në të kundërt, agonia e saj demonstron besimin tek vërtetësia e Zotit. "Ne nuk mund të dëshirojmë diçka që nuk është ngushtësisht e lidhur me ne...Tani, ne kemi këtë perceptim të ri, një dritare e re na hapet mbi jetën e saj të brendshme dhe për mua, kjo duket se është një heroizëm i vërtetë", thotë ai. Sipas priftit, autoritetet e Kishës, kanë vendosur t‘i mbajnë letrat e saj edhe pse një nga dëshirat e Nënë Terezës, para vdekjes, ishte që ato të shkatërroheshin. Në një letër, shkruar një këshillues shpirtëror, Majkëll va nder Peet, pak para se ajo të merrte çmimin "Nobel" për paqen, në 1979-ën, shkruante: "Jezusi ka një dashuri të veçantë për ju. Sa për mua, heshtja dhe zbrazëtia është kaq e madhe sa që unë shoh përreth e nuk shoh asgjë, dëgjoj por nuk kuptoj asgjë. Gjuha lëviz por nuk flet". Papa i ndjerë, Gjon Pali II, një admirues i madh i Nënë Terezës, filloi procesin e lumturimit menjëherë pas vdekjes së saj. Për fillimin e këtij procesi nevojitej thjeshtë një mrekulli e kryer prej saj dhe në vitin 2002, Vatikani njohu si mrekulli shërimin e një tumori në stomak te një grua indiane, Monika Besra, e cila kishte vendosur mbi stomak një varëse me figurën e Nënë Terezës dhe pasi ishte lutur, tumori ishte zhdukur. Tani, një tjetër mrekulli nevojitet që murgesha me origjinë shqiptare, të ecë drejt shenjtërimit.

Gazeta Shqip


Revista “Time” zbulon letrat e Nënë Terezës

--------------------------------------------------------------------------------

Shkruar nga Blendina Cara, Aurora Foto

Friday, 24 August 2007


Më 11 dhjetor 1979, Nënë Tereza shkoi në Oslo. E veshur me veshjen e saj të zakonshme dhe sandale në temperaturat nën zero, Gonxhe Bojaxhiu mori titullin më të lartë, çmimin “Nobel”. Në fjalimin e saj, Tereza, misioni i bamirësisë së të cilës ishte rritur nga një marrëzi e një gruaje të vetme në Kalkuta në vitin 1948, në një fener botëror të kujdesit për të tjerë duke mohuar kujdesin për veten, dha një mesazh që bota ishte mësuar ta dëgjonte prej saj.
“Nuk mjafton që ne të themi, ‘Unë e dua Zotin, por nuk e dua fqinjin tim’”. Ajo dënoi abortin dhe u shpreh e pikëlluar për varësinë e të rinjve nga droga në Perëndim. Më në fund, ajo sugjeroi që Krishtlindjet që ishin në prag duhet t’i kujtonin botës që, “reflektimi i gëzimit është real”, sepse Krishti është gjithkund. “Krishti është në zemrat tona, Krishti është në varfërinë që hasim çdo ditë, Krishti është në buzëqeshjet që japim dhe ato që marrim”.
Por pavarësisht kësaj, tre muaj më parë, në një letër që ia drejtonte një të besuari shpirtëror, atë Michael van der Peet, letër kjo që vetëm tani është bërë publike, ajo shkruante me një familjaritet të lodhur për një Krisht ndryshe, një Krisht që mungonte. “Jezusi ka dashuri të veçantë për ty. Ndërsa për mua, heshtja dhe boshllëku janë aq të mëdha saqë unë hedh sytë dhe nuk shoh gjë. Dua që të lutesh për mua, që ta lë Atë që të ketë dorë të lirë”, i shkruante ajo atij. Letrat e saj janë shumë joharmonike. Të marra së bashku ato japin figurën e një portreti befasues të kontradiktave me veten, atë të një ikone të madhe të 100 viteve të fundit, veprat e shquara, të së cilës dukeshin në mënyrë të pazgjidhshme të lidhura me afërsinë e saj me Zotin. Një libër i ri i titulluar në mënyrë të joarmiqësore “Nënë Tereza: Ji drita ime”, përbëhet kryesisht nga korrespondenca ndërmjet Terezës dhe rrëfyesve dhe superiorëve të saj në një periudhë rreth 66-vjeçare. Në këtë libër shfaqet sfondi shpirtëror i një jete të njohur më së shumti nëpërmjet veprave. Letrat, shumë prej tyre të ruajtura kundër dëshirës së saj (ajo kishte kërkuar që ato të shkatërroheshin, por kisha e saj nuk e kishte zbatuar këtë dëshirë), dëshmojnë se për pothuajse gjysmëshekulli të jetës së saj ajo nuk e kishte ndier prezencën e Zotit – apo siç shkruan redaktori i librit, atë Brian Kolodiejchuk, “as në zemër dhe as në rite”.
Ajo mungesë duket se ka filluar në të njëjtën kohë kur ajo filloi të kujdesej për të varfrit dhe të sëmurët për vdekje në Kalkutë, dhe, përveç një pushimi 5-javor në vitin 1959, kurrë nuk u mposht. Edhe pse dukej gjithnjë e qeshur në publik, Tereza e letrave jetoi në një dhimbje të thellë dhe të qëndrueshme shpirtërore. Në më shumë se 40 letra, pjesa më e madhe e të cilave nuk janë publikuar kurrë, ajo vajton për “thatësirën”, “errësirën”, “vetminë” dhe “torturën” që po kalonte. Ajo e përjeton eksperiencën me ferrin dhe në një pikë thotë se e ka bërë të dyshojë ekzistencën e parajsës, madje dhe të Perëndisë. Ajo është mjaft e ndërgjegjshme për mospërputhjen mes gjendjes së brendshme dhe sjelljes publike. “Buzëqeshja”, shkruan ajo, është “një maskë” apo një mantel që mbulon gjithçka. Në mënyrë të ngjashme, ajo pyet nëse është përfshirë në mashtrime verbale. “Fola sikur zemra ime ishte e dashuruar me Perëndinë, e butë, me dashuri personale”, i thotë ajo një këshilluesi. “Nëse ju do të ishit atje, do të kishit thënë “çfarë hipokrizie”. Reverend James Martin, një redaktor i revistës jezuite “America” dhe autori i “Jeta ime me shenjtorët”, një libër që merret me raportet e shkurtra në vitin 2003 të dyshimeve të Terezës thotë: “Nuk kam lexuar kurrë jetën e asnjë shenjtori, ku shenjtori të ketë një errësirë kaq të thellë shpirtërore. Askush s’e dinte se ajo po vuante”. Kolodiejchuk, redaktori i “Eja bëhu drita ime”, kujton: “Kam lexuar një letër të Motrave (të misionareve bamirëse të Terezës), dhe gojët e tyre u hapën. Do t’i japin një dimension krejt të ri mënyrës si njerëzit e kuptojnë atë”.
Libri vështirë se është puna e ndonjë reporteri hetues anti-fetar, i cili grumbulloi korrespondencën e Terezës. Kolodiejchuk, një anëtar i Misionit të Bamirësisë, është përgjegjësi për kërkesën e shenjtërisë së saj dhe mbledhjes së materialeve mbështetëse. (Deri tani ajo është lumturuar; hapi tjetër është kanonizimi). Letrat në libër janë mbledhur si pjesë e këtij procesi.
Dy katolikë shumë të ndryshim parashikojnë se libri do të jetë një pikë referimi. Reverendi Matthew Lamb, kryetari i Departamentit të Teologjisë në Universitetin konservator “Ave Maria” në Florida, mendon se “Eja bëhu drita ime”, do të renditet me “Rrëfim” të St. Augustine dhe “Mali me katër kate” të Thomas Merton, si një autobiografi me theks shpirtëror. Martini i Amerikës, një institucion më shumë liberal, e quan librin “një shërbesë e re për Nënë Terezën, një shërbesë e shkruar e jetës së saj të brendshme”, dhe thotë: “Mund të kujtohet në mënyrë po kaq të rëndësishme si shërbesa ndaj të varfërve. Do të jetë një shërbesë ndaj njerëzve që kanë përjetuar dyshim, mungesë të Perëndisë në jetën e tyre. Dhe e dini se kush janë këta? Gjithkush. Ateistët, dyshuesit, kërkuesit, besimtarët, kushdo”.
Jo të gjithë ateistët dhe dyshuesit do të jenë dakord. Edhe Kolodiejchuk edhe Martin supozojnë se paaftësia e Terezës për të perceptuar Krishtin në jetën e saj nuk do të thotë se Ai nuk është atje. Në të vërtetë, ata e shohin mungesën si pjesë të dhuratës hyjnore që e aftësoi atë të bëjë një punë të madhe. Por për kategorinë e kuadrove ateistë amerikanë, ky argument duket absurd. Ata do ta shohin librin e Terezës më shumë si gruaja në këngën tipike “countri”, e cila mban një pishtar për burrin e saj 30 vjet pasi ai është larguar të blejë një pako cigaresh dhe kurrë nuk është kthyer. Christopher Hitchens, autori i “Pozita e misionarit”, një polemikë e ashpër për Terezën, dhe kohët e fundit i manifestës ateiste “Perëndia nuk është i madh”, thotë: “Feja është një prodhim njerëzor dhe se kura e saj për rrëfimin e besimit do ta kishte thelluar pusin që ajo kishte gërmuar për vete”. Ndërkohë, ata që e njihnin energjinë e jashtëzakonshme të buzëqeshjes së Nënës mund ta diagnostikojnë sëmundjen e saj më pak si një dhuratë të Perëndisë se sa si tentativë të nën-ndërgjegjshme për llojin më radikal të përulësisë: “Ajo e dënoi veten me një dështim gjymtues për të ekuilibruar sukseset e mëdha”.
“Eja bëhu drita ime” është ajo gjëja e rrallë, një autobiografi pas vdekjes që mund të shkaktojë një rikonsiderim në masë të figurës së madhe publike, në një mënyrë apo në tjetrën. Ngre pyetje për Perëndinë dhe besimin, motorin pas arritjes së madhe, dhe qëndrueshmërinë e dashurisë, hyjnore dhe njerëzore. Këtë e bën jo vetëm në një formë të organizuar dhe të qëllimshme, por si një turli me shënime të dëshpëruara që s’duhet ta shihnin dritën e diellit dhe që do t’i lërë lexuesit edhe më të bindur se është autentike, dhe se ata, në një farë mënyre shokuese, po prekin jetën e vërtetë të brendshme të një shenjti modern.


Letrat e nene terezes

¨ Jezusi: Do refuzosh ta bësh një gjë të tillë për mua?... Ti je bërë Gruaja ime për dashurinë time – ti ke ardhur në Indi për Mua. Etja që ke
për shpirtrat të solli këtu. A ke frikë të bësh një hap më tepër për Bashkëshortin tënd, për mua, për shpirtrat? A është ftohur bujaria jote? A jam dytësor për ty?

¨ Tereza: Jezus, Jezusi im, Unë jam vetëm Jotja. Unë jam aq budallaqe. Unë nuk e di çfarë të them, por bëj me mua atë që Ti dëshiron, ashtu si Ti dëshiron, për aq kohë sa dëshiron. Por, pse unë nuk mund të jem si gjithë të tjerët?

¨ Jezusi: Unë dua që Murgeshat Indiane, Misionaret e Bamirësisë, të jeni zjarri im i dashurisë ndër të varfrit, të sëmurët, ata që po vdesin dhe fëmijët e vegjël… E di se je personi më i paaftë, i dobët e mëkatar, por pikërisht se je kështu, dua të të përdor për lavdinë Time. A do të refuzosh?
Në një dialog lutësor rrëfyer
Kryepeshkopit Ferdinand Perier, Janar 1947

¨ Më thuaj Atë, pse ka aq shumë errësirë dhe dhimbje në shpirtin tim?
Drejtuar atë Lawrence Picachy, Gusht 1959

¨ Të lutem shkatërroji të gjitha letrat apo çdo gjë që unë kam shkruar.
Drejtuar: Picachy, prill 1959

............

Letrat e nene terezes

¨ Zot, Perëndia ime, kush jam unë që Ti të më falësh? Fëmija i dashurisë tënde që tani është bërë
më e urryera, ajo që Ti e ke hedhur mënjanë si të padëshirueshme, të padashur. Unë të thërras, unë
kapem pas teje dhe nuk ka Asnjë që të më japë përgjigje, Asnjë ku unë të kapen, jo, Asnjë. Vetëm...
Ku është Besimi im, edhe thellë brenda meje, s’ka asgjë, përveç boshllëkut dhe errësirës. Zoti Im sa e dhimbshme është kjo dhimbje e panjohur. Unë nuk kam Besim. Unë nuk guxoj t’i pëshpërit këto fjalë dhe mendime që kanë zënë vend në zemrën tim dhe më bëjnë të vuaj në një agoni që s’rrëfehet.
Aq shumë pyetje pa përgjigje jetojnë brenda meje, sa Unë kam frikë t’i zbuloj ato, për shkak të blasfemisë. Nëse ka Zot, të lutem më fal. Kur përpiqem t’i ngre mendimet e mia drejt Parajsës ka vetëm një boshllëk fajësues që i bën mendimet e mia të kthehen në thika të mprehta e të më plagosin shpirtin.
Më kanë thënë që Zoti më do dhe prapë errësira, ftohtësia dhe boshllëku janë aq të mëdha, saqë asgjë nuk e prek shpirtin tim. A mos kam bërë gabim që i jam dorëzuar aq verbërisht Thirrjes së Zemrës së Shenjtë?
Adresuar Jezusit

¨ Nuk e shpreh dot me fjalë mirënjohjen që kam për ty, pikërisht prej mirësisë tënde ndaj meje, për herë të parë… ndër vite. Unë kam filluar ta dua errësirën sepse besoj tashmë se ajo është pjesë e çdo pjese të vogël të Jezusit, errësira dhe dhimbja në tokë. Ti më ke mësuar ta pranoj atë si një pjesë shpirtërore të veprës. Sot kam ndier gëzim të thellë, që Jezusi s’mund të kalojë më në agoni, por se Ai do ta kalojë atë nëpërmjet meje.
Drejtuar Neuner, rreth vitit 1961

¨ Nëse kjo të sjell lavdi, nëse shpirtrat vijnë para teje, me gëzim unë pranoj gjithçka deri në fund të jetës sime.

Jezusit


Tirana Observer

Shkrim palidhje .

Une jam musliman dhe nuk i perkrahi ksi shkrime qe mundohen ta ndytin nje figure te madhe te popullit tone.

Ani çka se paska pasur ndonjehere dyshim Nene Tereza ne besimin e saj ,mendoni se ju besimtaret e shkelqyeshem nuk keni dyshuar asnjehere ne besimin e juaj.
As une nuk e pranoj se si beson Nena Tereze por nuk e fyej dhe gjithmone e respektoj .
Ndoshta Nena Tereze ka pasur disa gabime ne besimin e saj simbas neve por ajo ka bere shume gjera te mira per njerezimin dhe popullin tone.
Ndoshta ne jemi deri dikund ne besim te drejt por veprat tona humanizmi yne nuk jane askund .

Ndodh nganjehere qe dyshimi vjen nga Krijuesi yne per t'na bere te hulumtojm me shume dhe te mos mbetemi ku ishim deri dje.
Ndoshta Nena Tereze me ato dyshime qe i ka pasur ne mendjen e saj vetem se e ka ngritur veten ne nje shkalle me te larte shpirterore.

Tek e fundit te gjitha ato letra qe i paska shkruar aspak nuk po e demtojn ate ,nuk ishin asgje tragjike ato letra.Se paku Nena Tereze nuk ka qene hipokrite ka qene e guximshme dhe e ka thene ate qe ka menduar .
Ma te keqij jane hipokritat qe ekspozohen se kinse te gjithe kohen jane te mbushur me besim
Me sa kam lexuar une Nena Tereze ka kritikuar edhe vatikanin per disa çeshtje por kjo nuk e ben qe ajo te behet pabesimtare dhe te mos besoj ne fene dhe komunitetin e vet.

[Darius]

E lexova kete lajm dhe ne anglisht para dy ditesh. Dhe nuk me ben aspak pershtypje pasi cdo njeri sado besimtar te jete ka momente ne jeten e tij qe mund te kete te ashtuquajtura 'kriza' besimi.

Ajo qe me ben me shume pershtypje eshte menyra sesi shpaloset me vrap ne kete forum nga disa anetare. Ne vend qe te krenohemi te gjithe si shqiptar per kete njeri te madh te shekullit te 20-te qe prodhoi kombi yne, ne nje kohe qe te ndihemi krenar para gjithe botes per kete figure kaq te meshirueshme dhe fisnike, ne ose disa prej nesh per nje arsye ose tjetren (fatkeqesisht per fanatizem fetar) e sulmojme dhe mundohemi ta paraqesim si jo te denje per respektin qe meriton.

Kjo eshte ajo qe quhet mungese identiteti kombetar dhe teprice e verberise fetare. Kjo perforcon edhe njehere mendimin e shume anetareve ne kete forum se ka fe qe te lene pa identitet dhe krenari kombetare.

Turp !!!

[Oni_11111]

edhe une e degjova sot ne lajme ktu ne Itali vetem se nuk u ekzagjerua saç e paskan ekzagjeruar kto te Tirana Observer.

[daja shneq]

nena tereze tipike shqiptare,na shqiptaret ne vendin tone nuk jena te zot se per botra te huaja jena te njoftur qe kena kontribu,nena tereze dhe papa i i polonise e rehabilituan fene katolike me historine me te zeze qe paten per 14 shekuj,por prape e kote ishte puna e saj se bota ka hy ne fazen e civilizimit dhe teknologjise sa qe ndjejne kokedhimbje kur degjojne peralla per krishtin e islamin, e sa per ato letrat e saja me krishtin po ta ishte sot gjalle gongjja do ta dergonin ne ndonje psikiatri per shndoshje

[qorrbiba]

Dyshimet per besimin jane shume te natyrshme. Nje besimtar me tru ne koke ka gjithmone dyshime per besimin e tij. Dhe eshte i shqetesuar sesi ta forcoje ate. Do ishte e panatyrshme qe nje tru i zgjuar te mos kishte asnje dyshim dhe Nene Tereza ishte goxha e zgjuar.

Edhe Shen Pjetri e mohoi Jezu Krishtin tre here, po ai eshte prifti i pare i krishterimit.

Vetem nje budalla nuk ka asnje dyshim ne ate qe mendon e beson.

[skipetar]

Përderisa dikush nuk e përkthen të tërë artikullin në Shqip, lejone këtë shkrim në Gjuhën Angleze ashtu siç është shkruar i tërë që disa mos të nxjerrin gjëra jashtë konteksti.


, **:1-5 ; Qasur më: 25 Gusht 2007

Mother Teresa's Crisis of Faith
Thursday, Aug. 23, 2007 By DAVID VAN BIEMA

Jesus has a very special love for you. [But] as for me--The silence and the emptiness is so great--that I look and do not see,--Listen and do not hear. --MOTHER TERESA TO THE REV. MICHAEL VAN DER PEET, SEPTEMBER 1979

On Dec. 11, 1979, Mother Teresa, the "Saint of the Gutters," went to Oslo. Dressed in her signature blue-bordered sari and shod in sandals despite below-zero temperatures, the former Agnes Bojaxhiu received that ultimate worldly accolade, the Nobel Peace Prize. In her acceptance lecture, Teresa, whose Missionaries of Charity had grown from a one-woman folly in Calcutta in 1948 into a global beacon of self-abnegating care, delivered the kind of message the world had come to expect from her. "It is not enough for us to say, 'I love God, but I do not love my neighbor,'" she said, since in dying on the Cross, God had "[made] himself the hungry one--the naked one--the homeless one." Jesus' hunger, she said, is what "you and I must find" and alleviate. She condemned abortion and bemoaned youthful drug addiction in the West. Finally, she suggested that the upcoming Christmas holiday should remind the world "that radiating joy is real" because Christ is everywhere--"Christ in our hearts, Christ in the poor we meet, Christ in the smile we give and in the smile that we receive."

Yet less than three months earlier, in a letter to a spiritual confidant, the Rev. Michael van der Peet, that is only now being made public, she wrote with weary familiarity of a different Christ, an absent one. "Jesus has a very special love for you," she assured Van der Peet. "[But] as for me, the silence and the emptiness is so great, that I look and do not see,--Listen and do not hear--the tongue moves [in prayer] but does not speak ... I want you to pray for me--that I let Him have [a] free hand."

The two statements, 11 weeks apart, are extravagantly dissonant. The first is typical of the woman the world thought it knew. The second sounds as though it had wandered in from some 1950s existentialist drama. Together they suggest a startling portrait in self-contradiction--that one of the great human icons of the past 100 years, whose remarkable deeds seemed inextricably connected to her closeness to God and who was routinely observed in silent and seemingly peaceful prayer by her associates as well as the television camera, was living out a very different spiritual reality privately, an arid landscape from which the deity had disappeared.

And in fact, that appears to be the case. A new, innocuously titled book, Mother Teresa: Come Be My Light (Doubleday), consisting primarily of correspondence between Teresa and her confessors and superiors over a period of 66 years, provides the spiritual counterpoint to a life known mostly through its works. The letters, many of them preserved against her wishes (she had requested that they be destroyed but was overruled by her church), reveal that for the last nearly half-century of her life she felt no presence of God whatsoever--or, as the book's compiler and editor, the Rev. Brian Kolodiejchuk, writes, "neither in her heart or in the eucharist."

That absence seems to have started at almost precisely the time she began tending the poor and dying in Calcutta, and--except for a five-week break in 1959--never abated. Although perpetually cheery in public, the Teresa of the letters lived in a state of deep and abiding spiritual pain. In more than 40 communications, many of which have never before been published, she bemoans the "dryness," "darkness," "loneliness" and "torture" she is undergoing. She compares the experience to hell and at one point says it has driven her to doubt the existence of heaven and even of God. She is acutely aware of the discrepancy between her inner state and her public demeanor. "The smile," she writes, is "a mask" or "a cloak that covers everything." Similarly, she wonders whether she is engaged in verbal deception. "I spoke as if my very heart was in love with God--tender, personal love," she remarks to an adviser. "If you were [there], you would have said, 'What hypocrisy.'" Says the Rev. James Martin, an editor at the Jesuit magazine America and the author of My Life with the Saints, a book that dealt with far briefer reports in 2003 of Teresa's doubts: "I've never read a saint's life where the saint has such an intense spiritual darkness. No one knew she was that tormented." Recalls Kolodiejchuk, Come Be My Light's editor: "I read one letter to the Sisters [of Teresa's Missionaries of Charity], and their mouths just dropped open. It will give a whole new dimension to the way people understand her."

The book is hardly the work of some antireligious investigative reporter who Dumpster-dived for Teresa's correspondence. Kolodiejchuk, a senior Missionaries of Charity member, is her postulator, responsible for petitioning for her sainthood and collecting the supporting materials. (Thus far she has been beatified; the next step is canonization.) The letters in the book were gathered as part of that process.

The church anticipates spiritually fallow periods. Indeed, the Spanish mystic St. John of the Cross in the 16th century coined the term the "dark night" of the soul to describe a characteristic stage in the growth of some spiritual masters. Teresa's may be the most extensive such case on record. (The "dark night" of the 18th century mystic St. Paul of the Cross lasted 45 years; he ultimately recovered.) Yet Kolodiejchuk sees it in St. John's context, as darkness within faith. Teresa found ways, starting in the early 1960s, to live with it and abandoned neither her belief nor her work. Kolodiejchuk produced the book as proof of the faith-filled perseverance that he sees as her most spiritually heroic act.

Two very different Catholics predict that the book will be a landmark. The Rev. Matthew Lamb, chairman of the theology department at the conservative Ave Maria University in Florida, thinks Come Be My Light will eventually rank with St. Augustine's Confessions and Thomas Merton's The Seven Storey Mountain as an autobiography of spiritual ascent. Martin of America, a much more liberal institution, calls the book "a new ministry for Mother Teresa, a written ministry of her interior life," and says, "It may be remembered as just as important as her ministry to the poor. It would be a ministry to people who had experienced some doubt, some absence of God in their lives. And you know who that is? Everybody. Atheists, doubters, seekers, believers, everyone."

Not all atheists and doubters will agree. Both Kolodiejchuk and Martin assume that Teresa's inability to perceive Christ in her life did not mean he wasn't there. In fact, they see his absence as part of the divine gift that enabled her to do great work. But to the U.S.'s increasingly assertive cadre of atheists, that argument will seem absurd. They will see the book's Teresa more like the woman in the archetypal country-and-western song who holds a torch for her husband 30 years after he left to buy a pack of cigarettes and never returned. Says Christopher Hitchens, author of The Missionary Position, a scathing polemic on Teresa, and more recently of the atheist manifesto God Is Not Great: "She was no more exempt from the realization that religion is a human fabrication than any other person, and that her attempted cure was more and more professions of faith could only have deepened the pit that she had dug for herself." Meanwhile, some familiar with the smiling mother's extraordinary drive may diagnose her condition less as a gift of God than as a subconscious attempt at the most radical kind of humility: she punished herself with a crippling failure to counterbalance her great successes.

Come Be My Light is that rare thing, a posthumous autobiography that could cause a wholesale reconsideration of a major public figure--one way or another. It raises questions about God and faith, the engine behind great achievement, and the persistence of love, divine and human. That it does so not in any organized, intentional form but as a hodgepodge of desperate notes not intended for daylight should leave readers only more convinced that it is authentic--and that they are, somewhat shockingly, touching the true inner life of a modern saint.

Prequel: Near Ecstatic Communion

[Jesus:] Wilt thou refuse to do this for me? ... You have become my Spouse for my love--you have come to India for Me. The thirst you had for souls brought you so far--Are you afraid to take one more step for Your Spouse--for me--for souls? Is your generosity grown cold? Am I a second to you?

[Teresa:] Jesus, my own Jesus--I am only Thine--I am so stupid--I do not know what to say but do with me whatever You wish--as You wish--as long as you wish. [But] why can't I be a perfect Loreto Nun--here--why can't I be like everybody else.

[Jesus:] I want Indian Nuns, Missionaries of Charity, who would be my fire of love amongst the poor, the sick, the dying and the little children ... You are I know the most incapable person--weak and sinful but just because you are that--I want to use You for My glory. Wilt thou refuse?

--IN A PRAYER DIALOGUE RECOUNTED TO ARCHBISHOP FERDINAND PERIER, JANUARY 1947

On Sept. 10, 1946, after 17 years as a teacher in Calcutta with the Loreto Sisters (an uncloistered, education-oriented community based in Ireland), Mother Mary Teresa, 36, took the 400-mile (645-km) train trip to Darjeeling. She had been working herself sick, and her superiors ordered her to relax during her annual retreat in the Himalayan foothills. On the ride out, she reported, Christ spoke to her. He called her to abandon teaching and work instead in "the slums" of the city, dealing directly with "the poorest of the poor"--the sick, the dying, beggars and street children. "Come, Come, carry Me into the holes of the poor," he told her. "Come be My light." The goal was to be both material and evangelistic--as Kolodiejchuk puts it, "to help them live their lives with dignity [and so] encounter God's infinite love, and having come to know Him, to love and serve Him in return."

It was wildly audacious--an unfunded, single-handed crusade (Teresa stipulated that she and her nuns would share their beneficiaries' poverty and started out alone) to provide individualized service to the poorest in a poor city made desperate by riots. The local Archbishop, Ferdinand Périer, was initially skeptical. But her letters to him, preserved, illustrate two linked characteristics--extreme tenacity and a profound personal bond to Christ. When Périer hesitated, Teresa, while calling herself a "little nothing," bombarded him with notes suggesting that he refer the question to an escalating list of authorities--the local apostolic delegation, her Mother General, the Pope. And when she felt all else had failed, she revealed the spiritual topper: a dramatic (melodramatic, really) dialogue with a "Voice" she eventually revealed to be Christ's. It ended with Jesus' emphatic reiteration of his call to her: "You are I know the most incapable person--weak and sinful but just because you are that--I want to use You for My glory. Wilt thou refuse?"

Mother Teresa had visions, including one of herself conversing with Christ on the Cross. Her confessor, Father Celeste Van Exem, was convinced that her mystical experiences were genuine. "[Her] union with Our Lord has been continual and so deep and violent that rapture does not seem very far," he commented. Teresa later wrote simply, "Jesus gave Himself to me."

Then on Jan. 6, 1948, Périer, after consulting the Vatican, finally gave permission for Teresa to embark on her second calling. And Jesus took himself away again.

The Onset

Lord, my God, who am I that You should forsake me? The Child of your Love--and now become as the most hated one--the one--You have thrown away as unwanted--unloved. I call, I cling, I want--and there is no One to answer--no One on Whom I can cling--no, No One.--Alone ... Where is my Faith--even deep down right in there is nothing, but emptiness & darkness--My God--how painful is this unknown pain--I have no Faith--I dare not utter the words & thoughts that crowd in my heart--& make me suffer untold agony.

So many unanswered questions live within me afraid to uncover them--because of the blasphemy--If there be God --please forgive me--When I try to raise my thoughts to Heaven--there is such convicting emptiness that those very thoughts return like sharp knives & hurt my very soul.--I am told God loves me--and yet the reality of darkness & coldness & emptiness is so great that nothing touches my soul. Did I make a mistake in surrendering blindly to the Call of the Sacred Heart?

--ADDRESSED TO JESUS, AT THE SUGGESTION OF A CONFESSOR, UNDATED

In the first half of 1948, Teresa took a basic medical course before launching herself alone onto the streets of Calcutta. She wrote, "My soul at present is in perfect peace and joy." Kolodiejchuk includes her moving description of her first day on the job: "The old man lying on the street--not wanted--all alone just sick and dying--I gave him carborsone and water to drink and the old Man--was so strangely grateful ... Then we went to Taltala Bazaar, and there was a very poor woman dying I think of starvation more than TB ... I gave her something which will help her to sleep.--I wonder how long she will last." But two months later, shortly after her major triumph of locating a space for her headquarters, Kolodiejchuk's files find her troubled. "What tortures of loneliness," she wrote. "I wonder how long will my heart suffer this?" This complaint could be understood as an initial response to solitude and hardship were it not for subsequent letters. The more success Teresa had--and half a year later so many young women had joined her society that she needed to move again--the worse she felt. In March 1953, she wrote Périer, "Please pray specially for me that I may not spoil His work and that Our Lord may show Himself--for there is such terrible darkness within me, as if everything was dead. It has been like this more or less from the time I started 'the work.'"

Périer may have missed the note of desperation. "God guides you, dear Mother," he answered avuncularly. "You are not so much in the dark as you think ... You have exterior facts enough to see that God blesses your work ... Feelings are not required and often may be misleading." And yet feelings--or rather, their lack--became her life's secret torment. How can you assume the lover's ardor when he no longer grants you his voice, his touch, his very presence? The problem was exacerbated by an inhibition to even describe it. Teresa reported on several occasions inviting a confessor to visit and then being unable to speak. Eventually, one thought to ask her to write the problem down, and she complied. "The more I want him--the less I am wanted," she wrote Périer in 1955. A year later she sounded desolate: "Such deep longing for God--and ... repulsed--empty--no faith--no love--no zeal.--[The saving of] Souls holds no attraction--Heaven means nothing--pray for me please that I keep smiling at Him in spite of everything."

At the suggestion of a confessor, she wrote the agonized plea that begins this section, in which she explored the theological worst-possible-case implications of her dilemma. That letter and another one from 1959 ("What do I labour for? If there be no God--there can be no soul--if there is no Soul then Jesus--You also are not true") are the only two that sound any note of doubt of God's existence. But she frequently bemoaned an inability to pray: "I utter words of Community prayers--and try my utmost to get out of every word the sweetness it has to give--But my prayer of union is not there any longer--I no longer pray."

As the Missionaries of Charity flourished and gradually gained the attention of her church and the world at large, Teresa progressed from confessor to confessor the way some patients move through their psychoanalysts. Van Exem gave way to Périer, who gave way in 1959 to the Rev. (later Cardinal) Lawrence Picachy, who was succeeded by the Rev. Joseph Neuner in 1961. By the 1980s the chain included figures such as Bishop William Curlin of Charlotte, N.C. For these confessors, she developed a kind of shorthand of pain, referring almost casually to "my darkness" and to Jesus as "the Absent One." There was one respite. In October 1958, Pope Pius XII died, and requiem Masses were celebrated around the Catholic world. Teresa prayed to the deceased Pope for a "proof that God is pleased with the Society." And "then and there," she rejoiced, "disappeared the long darkness ... that strange suffering of 10 years." Unfortunately, five weeks later she reported being "in the tunnel" once more. And although, as we shall see, she found a way to accept the absence, it never lifted again. Five years after her Nobel, a Jesuit priest in the Calcutta province noted that "Mother came ... to speak about the excruciating night in her soul. It was not a passing phase but had gone on for years." A 1995 letter discussed her "spiritual dryness." She died in 1997.

Explanations

Tell me, Father, why is there so much pain and darkness in my soul?

--TO THE REV. LAWRENCE PICACHY, AUGUST 1959

Why did Teresa's communication with Jesus, so vivid and nourishing in the months before the founding of the Missionaries, evaporate so suddenly? Interestingly, secular and religious explanations travel for a while on parallel tracks. Both understand (although only one celebrates) that identification with Christ's extended suffering on the Cross, undertaken to redeem humanity, is a key aspect of Catholic spirituality. Teresa told her nuns that physical poverty ensured empathy in "giving themselves" to the suffering poor and established a stronger bond with Christ's redemptive agony. She wrote in 1951 that the Passion was the only aspect of Jesus' life that she was interested in sharing: "I want to ... drink ONLY [her emphasis] from His chalice of pain." And so she did, although by all indications not in a way she had expected.

Kolodiejchuk finds divine purpose in the fact that Teresa's spiritual spigot went dry just as she prevailed over her church's perceived hesitations and saw a successful way to realize Jesus' call for her. "She was a very strong personality," he suggests. "And a strong personality needs stronger purification" as an antidote to pride. As proof that it worked, he cites her written comment after receiving an important prize in the Philippines in the 1960s: "This means nothing to me, because I don't have Him."

And yet "the question is, Who determined the abandonment she experienced?" says Dr. Richard Gottlieb, a teacher at the New York Psychoanalytic Society & Institute who has written about the church and who was provided a copy of the book by TIME. "Could she have imposed it on herself?" Psychologists have long recognized that people of a certain personality type are conflicted about their high achievement and find ways to punish themselves. Gottlieb notes that Teresa's ambitions for her ministry were tremendous. Both he and Kolodiejchuk are fascinated by her statement, "I want to love Jesus as he has never been loved before." Remarks the priest: "That's a kind of daring thing to say." Yet her letters are full of inner conflict about her accomplishments. Rather than simply giving all credit to God, Gottlieb observes, she agonizes incessantly that "any taking credit for her accomplishments--if only internally--is sinful" and hence, perhaps, requires a price to be paid. A mild secular analog, he says, might be an executive who commits a horrific social gaffe at the instant of a crucial promotion. For Teresa, "an occasion for a modicum of joy initiated a significant quantity of misery," and her subsequent successes led her to perpetuate it.

Gottlieb also suggests that starting her ministry "may have marked a turning point in her relationship with Jesus," whose urgent claims she was finally in a position to fulfill. Being the active party, he speculates, might have scared her, and in the end, the only way to accomplish great things might have been in the permanent and less risky role of the spurned yet faithful lover.

The atheist position is simpler. In 1948, Hitchens ventures, Teresa finally woke up, although she could not admit it. He likens her to die-hard Western communists late in the cold war: "There was a huge amount of cognitive dissonance," he says. "They thought, 'Jesus, the Soviet Union is a failure, [but] I'm not supposed to think that. It means my life is meaningless.' They carried on somehow, but the mainspring was gone. And I think once the mainspring is gone, it cannot be repaired." That, he says, was Teresa.

Most religious readers will reject that explanation, along with any that makes her the author of her own misery--or even defines it as true misery. Martin, responding to the torch-song image of Teresa, counterproposes her as the heroically constant spouse. "Let's say you're married and you fall in love and you believe with all your heart that marriage is a sacrament. And your wife, God forbid, gets a stroke and she's comatose. And you will never experience her love again. It's like loving and caring for a person for 50 years and once in a while you complain to your spiritual director, but you know on the deepest level that she loves you even though she's silent and that what you're doing makes sense. Mother Teresa knew that what she was doing made sense."

Integration

I can't express in words--the gratitude I owe you for your kindness to me--for the first time in ... years--I have come to love the darkness--for I believe now that it is part of a very, very small part of Jesus' darkness & pain on earth. You have taught me to accept it [as] a 'spiritual side of your work' as you wrote--Today really I felt a deep joy--that Jesus can't go anymore through the agony--but that He wants to go through it in me.

--TO NEUNER, CIRCA 1961

There are two responses to trauma: to hold onto it in all its vividness and remain its captive, or without necessarily "conquering" it, to gradually integrate it into the day-by-day. After more than a decade of open-wound agony, Teresa seems to have begun regaining her spiritual equilibrium with the help of a particularly perceptive adviser. The Rev. Joseph Neuner, whom she met in the late 1950s and confided in somewhat later, was already a well-known theologian, and when she turned to him with her "darkness," he seems to have told her the three things she needed to hear: that there was no human remedy for it (that is, she should not feel responsible for affecting it); that feeling Jesus is not the only proof of his being there, and her very craving for God was a "sure sign" of his "hidden presence" in her life; and that the absence was in fact part of the "spiritual side" of her work for Jesus.

This counsel clearly granted Teresa a tremendous sense of release. For all that she had expected and even craved to share in Christ's Passion, she had not anticipated that she might recapitulate the particular moment on the Cross when he asks, "My God, My God, why have you forsaken me?" The idea that rather than a nihilistic vacuum, his felt absence might be the ordeal she had prayed for, that her perseverance in its face might echo his faith unto death on the Cross, that it might indeed be a grace, enhancing the efficacy of her calling, made sense of her pain. Neuner would later write, "It was the redeeming experience of her life when she realized that the night of her heart was the special share she had in Jesus' passion." And she thanked Neuner profusely: "I can't express in words--the gratitude I owe you for your kindness to me--for the first time in ... years--I have come to love the darkness. "

Not that it didn't continue to torment her. Years later, describing the joy in Jesus experienced by some of her nuns, she observed dryly to Neuner, "I just have the joy of having nothing--not even the reality of the Presence of God [in the Eucharist]." She described her soul as like an "ice block." Yet she recognized Neuner's key distinction, writing, "I accept not in my feelings--but with my will, the Will of God--I accept His will." Although she still occasionally worried that she might "turn a Judas to Jesus in this painful darkness," with the passage of years the absence morphed from a potential wrecking ball into a kind of ragged cornerstone. Says Gottlieb, the psychoanalyst: "What is remarkable is that she integrated it in a way that enabled her to make it the organizing center of her personality, the beacon for her ongoing spiritual life." Certainly, she understood it as essential enough to project it into her afterlife. "If I ever become a Saint--I will surely be one of 'darkness.' I will continually be absent from Heaven--to [light] the light of those in darkness on earth," she wrote in 1962. Theologically, this is a bit odd since most orthodox Christianity defines heaven as God's eternal presence and doesn't really provide for regular no-shows at the heavenly feast. But it is, Kolodiejchuk suggests, her most moving statement, since the sacrifice involved is infinite. "When she wrote, 'I am willing to suffer ... for all eternity, if this [is] possible,'" he says, "I said, Wow."

He contends that the letters reveal her as holier than anyone knew. However formidable her efforts on Christ's behalf, it is even more astounding to realize that she achieved them when he was not available to her--a bit like a person who believes she can't walk winning the Olympic 100 meters. Kolodiejchuk goes even further. Catholic theologians recognize two types of "dark night": the first is purgative, cleansing the contemplative for a "final union" with Christ; the second is "reparative," and continues after such a union, so that he or she may participate in a state of purity even closer to that of Jesus and Mary, who suffered for human salvation despite being without sin. By the end, writes Kolodiejchuk, "by all indications this was the case with Mother Teresa." That puts her in rarefied company.

A New Ministry

If this brings You glory--if souls are brought to you--with joy I accept all to the end of my life.

--TO JESUS, UNDATED

But for most people, Teresa's ranking among Catholic saints may be less important than a more general implication of Come Be My Light: that if she could carry on for a half-century without God in her head or heart, then perhaps people not quite as saintly can cope with less extreme versions of the same problem. One powerful instance of this may have occurred very early on. In 1968, British writer-turned-filmmaker Malcolm Muggeridge visited Teresa. Muggeridge had been an outspoken agnostic, but by the time he arrived with a film crew in Calcutta he was in full spiritual-search mode. Beyond impressing him with her work and her holiness, she wrote a letter to him in 1970 that addressed his doubts full-bore. "Your longing for God is so deep and yet He keeps Himself away from you," she wrote. "He must be forcing Himself to do so--because he loves you so much--the personal love Christ has for you is infinite--The Small difficulty you have re His Church is finite--Overcome the finite with the infinite." Muggeridge apparently did. He became an outspoken Christian apologist and converted to Catholicism in 1982. His 1969 film, Something Beautiful for God, supported by a 1971 book of the same title, made Teresa an international sensation.

At the time, Muggeridge was something of a unique case. A child of privilege who became a minor celebrity, he was hardly Teresa's target audience. Now, with the publication of Come Be My Light, we can all play Muggeridge. Kolodiejchuk thinks the book may act as an antidote to a cultural problem. "The tendency in our spiritual life but also in our more general attitude toward love is that our feelings are all that is going on," he says. "And so to us the totality of love is what we feel. But to really love someone requires commitment, fidelity and vulnerability. Mother Teresa wasn't 'feeling' Christ's love, and she could have shut down. But she was up at 4:30 every morning for Jesus, and still writing to him, 'Your happiness is all I want.' That's a powerful example even if you are not talking in exclusively religious terms."

America's Martin wants to talk precisely in religious terms. "Everything she's experiencing," he says, "is what average believers experience in their spiritual lives writ large. I have known scores of people who have felt abandoned by God and had doubts about God's existence. And this book expresses that in such a stunning way but shows her full of complete trust at the same time." He takes a breath. "Who would have thought that the person who was considered the most faithful woman in the world struggled like that with her faith?" he asks. "And who would have thought that the one thought to be the most ardent of believers could be a saint to the skeptics?" Martin has long used Teresa as an example to parishioners of self-emptying love. Now, he says, he will use her extraordinary faith in the face of overwhelming silence to illustrate how doubt is a natural part of everyone's life, be it an average believer's or a world-famous saint's.

Into the Light of Day

Please destroy any letters or anything I have written.

--TO PICACHY, APRIL 1959

Consistent with her ongoing fight against pride, Teresa's rationale for suppressing her personal correspondence was "I want the work to remain only His." If the letters became public, she explained to Picachy, "people will think more of me--less of Jesus."

The particularly holy are no less prone than the rest of us to misjudge the workings of history--or, if you will, of God's providence. Teresa considered the perceived absence of God in her life as her most shameful secret but eventually learned that it could be seen as a gift abetting her calling. If her worries about publicizing it also turn out to be misplaced--if a book of hasty, troubled notes turns out to ease the spiritual road of thousands of fellow believers, there would be no shame in having been wrong--but happily, even wonderfully wrong--twice. *

Mother Teresa in India circa 1976.
JP Laffont / Sygma / Corbis

[bili99]

Ku ishte Zoti kur i duhej njerezimit, kur i duhej Nenes Tereze..???

Ne miljona momente shenjetorja Nena Tereze eshte mbeshtetur per muri..te shohi se si skamja, smundja dhe padrejtesia i rremben me te miret , me te pafajshmit..me te patakatet ..c'ka t'e keqe qe ne nje moment te tille te sinqeritetit sublim nje njeri i shenjte si Nena Tereze te drejtohet drejt qiellit dhe te thote : Zot Ku Je? dhe bile Zot ne je diku shtri doren tende sot..Ti qe ne te quajm te plotfuqishem...C'ka te keqe ketu dhe Zoti nese egziston e di qe Nena Tereze pati te drejte sepse ajo ishte gjithe jeten ne vijen e pare te frontit, te besimit dhe nje Engjull i miresise ne toke.. Zoti po te egzistoje e di kete gje dhe ia fal padyshim kete gabim dyshimi dhe pakenaqesie...
Por nese Zoti nuk egziston une ia fal gabimin qe se ka bere, dyshimin qe ka pasur..se vertete me besimin me sublim beri vepra te medha per njerezimin..dhe tash me per nje njeri te shenjte sic ishte Ajo s'ka me rendesi nese ka Zot ose Jo.
Nena Tereze tregon se njerezit edhe me te jashtzakonshmit, edhe te shenjtit ..njerez jane .
C'mendoni ju kur nguteni te fuqizoni nje lajm qe ve ne dyshim nje shpirte te pastert , nje engjull te miresise..lajmin pse dyshoi ..lajmin kur ishte mbeshtetur per muri nje grua e vockel shqiptare, nje besimtare e madhe qe mjerisht s'kishte takat te ndreqi gjithe ata gabimet e Atij krijuesit te gjithefuqishem, te gjithedijshem qe nuk i shkonte ne ndihme nje engjulli te vertete...Ku ishte pra Zoti..?kur duart e vockla te kesaj Nene te vertete pa femije te vet, engjellushes se njerezimit lidhnin plaget..dhe mbyllnin syte e me te munduarve e me te pafajshmive ...Te te vdesi bota ne duart tua te vockla..dhe mos te keshe nje te drejte te vetme legjitime te pyesish per ndihme..dhe kur mos ta marrish ndihmen lutje,pas lutje..veper pas vepre.Pse mos te dyshoje kjo shenjtorja bile per nje rast te vetem..pse? Ku jeni ju gjykues dhe paragjykues te perjetshem te gjykoni nje Nene te Shenjte nje Nene Tereze...Gonxhen me te bukur te kopshtit te quajtur Bote...Gonxhe Bojaxhiun.

Me nderime per te shenjten Nenen Tereze ,
bili99

[Dorontina]

une kam lexu nji liber ne gjuhen frengjishte se nen terza asht sllave e kur ajo vet ka deklaru qe asht shqiptare ....dikujt ju ka prish qefi e tash shkrun marrezira ....

polika sllave asht me njollosh qka asht shqiptare ....
leni te lehin mediat llafazane .....

asht nji kange super per propaganda ....

ndet folin njerzit ....pun e madhe ...

http://www.youtube.com/watch?v=5JNXz...elated&search=
-----------
Laissons parler les gens
Laisse parler les gens
Oui laisse parler les gens
On dit que tu aime te la raconter
Et alors ?
On dit que c'est toi le miel des hommes en soirée
Et alors ?
On dit que tes vêtements c'est du prêt à prêter
Et alors ?
On dit que c'est toi la pétasse du quartier
On s'en fou !

Laissons parler les gens, vas y, vas y
Laisse parler les gens
On dit qu'avec la bouteille tu t'es marié
Et alors ?
On dit aussi que ton mari est fauché (c'est faux dè !)
Et alors ?
On dit que ton petit ami est un gay
Et alors ?
On dit ci, on dit ça pour dénigrer
On s'en fou !

[Peniel]

Pa dashur ti vendos epitete kësaj letre që është sjellë këtu, më lejoni të them dy fjalë.


Njeriu i besimit e di se çfarë do të thotë besim dhe se si të jetosh me besim. Personalisht i kuptoj fare mirë letrat e saj dhe gjendjen e saj në të cilën ajo ka qenë. Përpara se të fillojnë të pamendtë të flasin siç ju vjen për mbarë, është mirë të mbyllet kjo temë.

Nënë Tereza është një figurë që meriton respekt të plotë për atë që ajo ka ofruar dhe jeta e saj personale nuk është më tepër se jeta e një njeriu të zakonshëm, e një njeriu të krishterë.




Nën Hirin e Tij,

ns

[mesia4ever]

Pershendetje
Vertete nuk ia vlen t'i kushtojme rendesi shume kesaj sepse nuk con kurrfare peshe, une kam pare nje interviste me nje ish-katolik (tani krishter i rilindur) dhe ai kishte ndjekur nje universitet katolik dhe aty prifterinjte i kishin thene se Jezusi nuk ka ekzistuar, Jezusi 'ne te vertete' nuk ka bere mrekulli, Bibla 'nuk eshte e vertete', pastaj te mos flasim per anketat qe behen me prifterinj ku nje perqindje e madhe madje nuk besojne ne Zot. Se cfare eshte duke ndodhur me kete Kishe nuk e di, pastaj deklarata se kjo Kishe nuk 'betohet' nese Bibla eshte e vertete, perqafimi i feve tjera qe kane qene shkatrrimtare per njerzimin etj.

Sa deklarata blasfemuese, tinezare dhe djallezore...

"Kam një ndjesi të tmerrshme të humbjes, ndjej se Zoti nuk më do mua, kam ndjesinë e Zotit që nuk është Zot, ndjesinë se Zoti nuk ekziston me të vërtetë".

Më kanë thënë që Zoti më do dhe prapë errësira, ftohtësia dhe boshllëku janë aq të mëdha, saqë asgjë nuk e prek shpirtin tim. A mos kam bërë gabim që i jam dorëzuar aq verbërisht Thirrjes së Zemrës së Shenjtë?

"Ku është besimi im? Edhe thellë në shpirtin tim nuk ka asgjë tjetër veçse boshllëk dhe errësirë.

Po e perfundoj me nje varg nga Bibla...
Gjoni 1:5 Dhe drita shkëlqen në errësirë dhe errësira nuk e kuptoi