Dosja antishqiptare e Greqisë, 1912-2007

[Hyllien]

Nik Tironci, kjo teme u hap jo sepse ju tek disa ushtareve qe te dalin nje dite dhe te kendojne kundra nesh, por sepse persona si puna juaj, kane nevoje te informohen mire per historine. Nuk besoj se te dish mire se me ke ke te besh ne jug te vendit tend, te prishi marredheniet qe ti ke me Greket e Amerikes apo ndonje tjeter. Edhe hebrejte ketu shkojne mire me disa Libaneze, por vetem me disa ama. Jo se kam ndonje gje kundra teje me kupton, ti thjeshte ke arritur botekuptimin tend kozmopolit dhe secili eshte i lire te bej cte doje, vec se ti si dhe shume shoke te tu kozmopolit apo "te lire" dhe mendjehapur per veten tuaj qe me flisni si D'Alema gati gati per Kosoven(se duhet te "gjehet nje zgjidhje qe mos te poshteroje asnje pale" - a thua valle Kosovaret kane poshteru e kan djeg shkjaun ??????) nuk di nese jane ato "qe kane hapur temen per hakmarrje" duke servirur nje kolazh historik 10000% te vertete qe bejne lojen e grekut, apo ata qe flasin si d'Alema bie fjala.

Ka ardhur koha qe te kuptoni nje apo dy gjera me teper, nese nuk i kuptoni, kursejeni "meshiren" tuaj per tjeter gje, sepse ato 3 milione shqiptare ne Shqiperi, ato 2 Milione ne Kosove, ato 200.000-300.000 came, dhe ato 2 milione arvanitas kane provuar mire presionin e Greqise ne shekuj dhe tani po vuajne ate ekonomik e diplomatik(sepse nuk priten kokat aq kollaj ne shekullin e XXI, edhe pse deshira per te bere litare me zorret e shqiptarit eshte tejet e madhe).

[Darius]

NikTironci kjo teme ka karakter informativ. Eshte hapur enkas qe te gjithe shqiptaret, sidomos brezat e rinj te cileve ndofta ju mungon njohuria historike mbi te kaluaren e marrdhenieve Shqiperi-Greqi, te informohen dhe te dine se cfare ka ndodhur nder vite. Askush nuk deshiron armiqesi. Askush nuk deshiron fajesimin e nje populli te tere (sic ma ha mendja qe kosovaret nuk fajesojne gjithe popullin serb) por nuk duhet harruar kurre e kaluara e dhimbshme nese do te ndertosh nje te ardhme te qete. Jane lumenj gjaku dhe krime cnjerezore qe kane krijuar nje hendek shume te madh. NJe hendek qe vazhdon e thellohet nga politika shoviniste dhe e pabese e Greqise ndaj vendit tone. Eshte nje vend qe nuk ka kerkuar kurre falje publike per krimet qe ka bere ndaj Shqiperise por perkundrazi vazhdon me pretendimet e saja territoriale dhe me prapaskenat per te minuar perparimin e vendit tone. Historia shpesh ka qene e padrejte me ne shqiptaret por te pakten nje gje na e ka mesuar; jemi bere gjithmone pre e padrejtesive te te tjereve dhe ka ardhur koha qe nuk duhet ulur me koka por ngritur me force bashke me zerin dhe te degjohet mire se cfare jane shqiptaret dhe cfare duan ata (gje qe ju takon sipas hirit te Perendise qe kur i krijoi ne keto troje).

Ja keshtu !

[BARAT]

Pangalos: Arvanitasit çliruan Greqinë

Gazeta Standart, e shtunë 31.03.2007

Arvanitasi nga Atika, ish ministër i Jashtëm i Greqisë dhe një nga personalitetet më të larta të këtij vendi, Theodhoros Pangalos, ka shkruar një artikull tek e përditshmja “Kathimerini”, pak ditë më parë, ku shpjegon rolin e shqipëtarëve në çlirimin dhe integrimin e Greqisë. Artikulli i tij ka zemëruar nacionalistët grekë.


Theodhoros Pangalos
Pak para Revolucionit grek të vitit 1815, në Athinë jetonin 7 mijë të krishterë dhe 3 mijë myslimanë, sipas Pukuvilit. Nga këta, 7 mijë të krishterë, 4 mijë ishin arvanitas, që kishin prejardhjen nga të gjitha fshatrat e Atikës. Ata ishin vendosur në zonat ndërmjet Pllakës dhe Makrijanit, dy lagjet më të vjetra të Athinës.
Në vitin 1821, ditën e dytë të Pashkës, turqit e Athinës arrestuan 12 nga banorët e atëhershëm të qytetit të vogël dhe i mbajtën ata si pengje, pasi menduan se popullsia do të rebelohej dhe do të ngrihej në revolucion. Vendimi i tyre fillestar ishte që të vrisnin të gjithë të krishterët, por kundërshtimi i Halil Efendiut, gjykatësit të kohës, e pengoi ekzekutimin e këtij vendimi. Më 25 prill të vitit 1821, sipas Dhionis Strubleis, një luftëtar dhe dëshmitar okular i ngjarjeve të atëhershme, në Menidhi, lagje tjetër e Athinës, u mblodhën rreth 1 200 të krishterë. Ata vinin nga fshati Has, që tani quhet Fili dhe kishin për drejtues Meleti Vasilin dhe Mitro Sqevanë, nga Menidhi, me drejtues Anagnostis Kjukatioti, nga Mesogjia, me drejtues Jani Dhavarin nga Athina me komandant Dhimo Andonin.

Çliruan Athinën
Nën komandën e ushtarakut grek, Meleti Vasiliu, kryengritësit hynë në Athinë dhe çliruan atë nga zgjedha osmane. Sot jashtë Bashkisë së Filisë (lagje e Athinës) mund të vërehet statuja e komandantit të famshëm, i cili u tregon ende bashkëfshatarëve të tij rrugën e krenarisë dhe detyrimeve ndaj atdheut. Në shtator të vitit 1821, 70 ushtarë nga Hasi, nën drejtimin e Mitros Sqevas dhe Anastas Lekës luftuan kundër 500 turqve këmbësorë dhe kalorës, të cilët drejtoheshin nga Omer Vrioni. Në këtë betejë rrezikohej të humbiste jetën pashai i tmerrshëm. Në këtë mënyrë ai vendosi që të braktiste Athinën, duke thënë se nëse më mundën 70 persona dhe më bënë që të rrezikoja jetën time, çfarë do të ndodhte nëse do të luftoja me 1000. Kryeqyteti i mëvonshëm në shtetin grek, u çlirua nga arvanitasit e Atikës, një fis luftarak të krishterësh ortodoksë, me zakonet dhe traditat e tyre, kulturën e tyre dhe mbi të gjitha me gjuhën e tyre. Një fis që kurrë nuk iu përul turqve dhe nuk bëri qoftë edhe një herë të vetme paqe me ta. Ata mësuan të jetojnë me thikën në dhëmbë, për të mbrojtur nderin dhe jetën e tyre dhe kjo ishte më kryesorja, pasi pushtuesit turq, jo vetëm që nuk e njihnin këtë “ligj” por nuk mund t’iu zihej besë.

Arvanitasit e Atikës, për të cilët disa thonë se janë dorët e Greqisë bashkëkohore, të tjerë i cilësojnë si epirotë dhë një pjesë tjetër si shqiptarë që erdhën në Atikë në shekullin X-XI pas lindjes së Krishtit, ishin ata që çuan armët e shenjta për betejën e madhe mbi besimin dhe atdheun, siç thotë edhe një prej heronjve tanë më të mëdhenj, Gjergj Kolokotroni në fjalimin e tij të famshëm të Pnikias.

Besnikë në dëshirën e madhe greke dhe të etur për liri, arvanitasit e Atikës, si dhe gjithë pjesa tjetër e Greqisë, ishin protagonistët e revolucionit grek për pavarsi. Ata bënin pjesë në brezin e madh e të nderuar të grekëve, që ndryshuan njëherë e përgjithnjë historinë e kombit tonë, duke i dhënë helenizmit pas katër shekujsh një strukturë të pavarur shtetërore.


Historia e familjeve
Nuk jam historian që të mund të shpalos një mendim të argumentuar dhe shkencor historik. Jam thjesht një arvanitas dhe njoh historinë e familjes time, si dhe të shumicës së familjeve arvanitase të Atikës. Të mos harrojmë se në ndryshim nga Athina, prefektura e Atikës mbizotërohej deri vonë dhe në shumë raste vazhdon të mbizotërohet nga shumë fshatra, që rrënjët e tyre janë shumë të hershme në kohë dhe kur familjet njiheshin shumë mirë me njëra-tjetrën. Nga ana e babait tim, Jani Meleti (Haxhi Meleti) kishte nderin e madh të qëndronte krah Jorgos Karaiskaqis si zëvendëskomandant i tij. Për këdo që do të përpiqet të pyesë, do të them më parë jë sërë historish e faktesh historike nga të gjithë fashtarat arvanitase për kapedanët vendas dhe për burrat që luftuan për pavarsinë e atdheut tonë. Jorgo Vlahojani në librin e tij historik mban gjallë ende një pjesë të vogël të rëndësisë së arvanitasve në atë periudhë.

Gjatë një mbledhje të Parlamentit grek, kur ishin ndezur gjakrat, njëri nga luftëtarët e 1821-shit, vitit të Pavarsisë së Greqisë, u çua në këmbë dhe iu drejtua protagonistëve të zënkës në gjuhën arvanitasë për të ndaluar sherrin. Dhe sherri ndaloi. Gjuha arvanitase ishte gjuhë që fliste Kundurioti, Kryeministri i Greqisë, gjuha që fliste Bubulina, Boçari, Suliotët e shumë e shumë të tjerë. Ajo ishte gjuha që njihte dhe kuptonte Karaskiaqis, Andrucoja dhe shumë luftëtarë të tjerë të revolucionit grek.

Në luftën mes Greqisë dhe Turqisë, në vitet 1919-1922, arvanitasit e Liosios, një fshat në Atikë, luftonin me një çetë të veçantë nga ushtria. Ata nuk ndaluan asnjë hap dhe vdiqën të gjithë. Vetëm kur njohim këtë fakt, arrijmë të kuptojmë shikimn e errët të arvanitasve të Atikës, që përshkruan shkrimtari grek, Titos Athanasiadhis, në një libër kushtuar kësaj lufte. Në fshatat tona, në fshatrat arvanitase, lista e të vdekurve të 1922-shit ishte shumë herë më e madhe se nga të gjitha fshatrat e tjerë të Greqisë, në bazë të popullsisë.

Prezencë e rëndësishme
Arvanitasit, kuptohet, që nuk kanë rol të rëndësishëm vetëm në “Biblën” e të vdekurve të vendit tonë, por ata kanë një prezencë të rëndësishme edhe në letërsi, shkencë, dhe në strukturimin e shtetit të ri, duke mbajtur në shumicën e rasteve poste të larta ushtarake dhe politike. 25 marsi është Dita e Rilindjes së kombit tonë. Është dita që kombi grek rigjeti një shtet të pavarur. Siç përshkruhet në librin “Babilonia”, ky komb grek nuk fliste të njëjtën gjuhë, nuk kishte të njëjtat tradita dhe zakone. Por kombi kishte besimin se përbënte një shoqëri të pandashme, perceptimin se kishte identitetin e vet më të lartë se ndryshimet e pjesshme apo rrënjësore të gjuhëve, dhe kulturave që e përbënin. Por më shumë se dëshira për të qenë një, të bashkuar dhe të pandashëm, ky komb dëshironte që të kishte prezencën e vet politike dhe pushtetin kombëtar. Dhe këto të dyja janë të themëluara në histori, në gjuhë dhe mbi të gjitha në gjakun e të gjithë atyre që u bënë kurban bë luftën për lirinë dhe pavarsinë tonë.

CV-ja e arvanitasit të njohur, Theodhoros Pangalos

Theodhoros Pangalos, është nipi i diktatorit grek me të njëjtin emër, i cili qëndroi në krye të Greqisë në vitet ’20. Ai ka prejardhje arvanitase dhe asnjëherë nuk e ka mohuar origjinën e tij, ndonëse rrallëherë ka shprehur kaq hapur “identitetin shqiptar të këtij fisi grek”, siç e cilëson ai. Pangalos u lind më 17 gusht 1938 në Elefsinë në Greqinë Qendrore dhe është doktor i shkencave ekonomike, gradë e marrë në Universitetin e Sobronës në Paris. Ai ka mbaruar studimet për juridik dhe ekonomi në Universitetin e Athinës, ndërkohë që ka qenë një prej figurave kryesore që iu kundërvunë juntës ushtarake në Greqi në vitet 1967-1974. Madje në vitin 1968, udhëheqësit e juntës i heqin atij nënshtetësinë greke. Karriera e tij politike u parapri nga karriera e tij akademike, pasi ai është një nga shkencëtarët e njohur grekë në fushën e politikave ekonomike dhe ka qenë drejtues i institutit të kërkimit mbi ekonominë e zbatuar në Athinë. Për herë të parë ai u zgjodh deputet në vitin 1981, post të cilin e mban pandërprerje deri më sot. Pangalos ka qenë zv/ministër i Tregtisë në vitet 1983-1984, zv/ministër i Jashtëm në vitet 1984-1985. Ndërkohë që karriera e tij do të rritet vazhdimisht, duke u emëruar ministër suplementar i Jashtëm në vitet 1985-1989 dhe 1993-1994. Në vitet 1996-1999 ai ishte ministër i Jashtëm i Greqisë dhe në vitin 2000 ministër i Kulturës. Ai vazhdon të jetë një ndër figurat kryesore të Partisë Socialiste Greke, PASOK, që tashmë është në opozitë.


Reagimet

“Arvanitasit janë grekë, mos pyesni për gjuhën”

Shkrimi i ish-miniistrit të Jashtëm grek nuk la shijë të mirë te forcat nacionaliste greke, të cilët nisën menjëherë një fushta mediatike kundër Pangalosit. Biseda të vazhdueshme televizive dhe kundërpërgjigjet në media kishin të njëjtin ton që shprehet nga këto qarqe sa herë bëhet fjalë për Shqipërinë dhe shqiptarët.
Më ashpër nga të gjithë reagoi kryetari i partisë greke Laos, një parti me karakter të theksuar nacionalist, që shpesh herë konsiderohet parti neonaziste. Në një shkrim për gazetën e partisë së tij, Jorgo Karaxhaferi iu kundërvu Pangalosit, duke e cilësuar si një dështak të politikës, që po përpiqet të rikthehet në plan të parë në partinë e tij, pak kohë pas debateve politike që Pangalosi pati me kreun e partisë, Jorgos Papandreu për shkak të hapjes së universiteteve private.
“Është e qartë që një dështak që ka frikë të qëndrojë para popullit dhe të japë arsyet reale për rihapjen e universiteteve private, do që të harrohen fjalët e tij dhe për këtë hap një bisedë të paqenë.

Normalisht të gjithë e dimë që arvanitasit ishin pjesë e pandashme e revolucionit të pavarsisë greke dhe se padyshim ata ishin protagonistët. Por të përmendësh se ata kishin prejardhej shqiptare, siç bën çalamani politik Pangalos është një përpjekje e pavend për tu dukur në media dhe për të rifolur për të.

Ai e ka kuptuar se politikisht është i vdekur dhe për këtë arsye përpiqet të hapë tema, të cilat jo vetëm janë të paqenë, por cënojnë rëndë harmoninë kombëtare mes të gjithë neve, arvanitas, vlleh, mikraziatik (grekët e dëbuar nga Azia e Vogël) apo pond, të cilët ndonëse flasin në varietete të ndryshme të papërputhshme me asnjë gjuhë jemi një-thotë Karaxhaferi duke vijuar, -të thuash se gjuha arvanitase ishte ajo që qetësonte parlamentin, apo gjuha që flitej nga kryeministrat, është e rrezikshme, pasi kjo do të thotë se Kushtetuta nuk respektohej. Është shumë e thjeshtë, atë që e kanë thënë të gjithë deri sot, Arvanitasit janë grekë, mos pyesni për gjuhën.

Për më tepër, është e pamundur të pretendohet se arvanitasit janë shqiptarë, siç lë të kuptohet në një nga paragrafët e tij z. Pangalos. Ky është një turp kombëtar, e më shumë se kaq është edhe fundi i përjetshëm i politikanit të vdekur. Ai tashmë, nuk është thjesht dështak.”

Gjithashtu ashpër kanë reaguar edhe një pjesë e rëndësishme e analistëve grekë, të cilët kanë theksuar se ky shkrim që ndonëse është një shkrim historik me rastin e festës së pavarsisë greke, në 15 mars, pati një jehonë të madhe, do t’i kushtojë shumë rëndë jetës politike të Pangalosit. “Ka për të qenë shumë e vështirë që të pranohet nga shumica e shoqërisë, në rast se nuk justifikon, apo nuk tërheq mendimet e publikuara në këtë shkrim”,-thotë për gazetën “Ta Nea”, analisti grek Jorgos Trangas.
Rikthimi i një teme tabu në shoqërinë greke është e pamundur dhe mediat i shërbejnë kurdoherë nacionalizmit grek, sidomos kur flitet për probleme që hasen me minoritetet reale në vendin fqinj, siç janë arvanitasit, vllehët, çamët, maqedonasit, turqit apo hebrejtë.


Përgatitit : Ardit Bido

[Darius]

Arvanitasit janë grekë, mos pyesni për gjuhën.

Hehehehehe e forte kjo. Po normalisht mos pyesni per gjuhen se na fiket deren. Po u fut gjuha ne mes na piu e zeza thote ki greku me te tijen. Hajde Jorgo hajde, temen ore cfare politikani...

[PRI-LTN]

Kaq e pat dhe Pangalosi. Keto lloj deklaratash te semurin me leucemi.

[BARAT]

Raporti i KE-së mbi racizmin dhe ksenofobinë ka kritikuar ashpër Athinën. Kërkohet ndëshkimi i “racistëve”

KE: Qeveria greke, racizëm ndaj emigrantëve

Altin Metaj

ATHINË - Greqia duhet të marrë masa drastike për të zhdukur fenomenet e racizmit. Raporti i Këshillit të Evropës për betejën kundër racizmit dhe ksenofobisë, ka qenë një shuplakë e vërtetë për Greqinë. Sipas raportit, emigrantët dhe grupe të tjera minoritetesh kanë probleme të shumta përsa i përket zbatimit të të drejtave të tyre. Raporti arrin deri aty sa të kërkojë marrjen e masave drastike për goditjen e fenomeneve të racizmit që lindin. Më konkretisht, të jepen dënime për punonjës të administratës shtetërore, të cilët bëjnë deklarata raciste si dhe ndaj organeve të pushtetit lokal, të cilat në kundërshtim me ligjet nuk pranojnë t’u shërbejnë emigrantëve.
Sipas raportit, procesi i legalizimit të emigrantëve kryhet me probleme. “Deri tani akoma nuk ka një politikë të caktuar për këtë problem, edhe pse emigrantët përbëjnë 10% të popullsisë”,- thuhet në raport. Procesi i dhënies së lejeve të qëndrimit “është i vonuar”, ndërkohë që “një emigranti për të marrë lejen e qëndrimit i duhet të rrijë me orë ose dhe me ditë në radhë përpara bashkisë, prefekturës apo spitaleve”. Gjithashtu shuma e lekëve që paguan një emigrant për ta marrë Lejen e Qëndrimit konsiderohet tepër e lartë dhe Këshilli sugjeron që kjo shumë duhet të ulet menjëherë, pasi kërkohen 150 euro nga njerëz me të ardhura të ulëta ose pa të ardhura. Nga ana tjetër, po sipas raportit, mungojnë ende masat e duhura për përfshirjen e emigrantëve në jetën politike dhe shoqërore të vendit siç është e drejta e zgjedhjes dhe e të zgjedhurit në zgjedhjet lokale për emigrantët, të cilët jetojnë prej vitesh në vend. Probleme sipas raportit, ka edhe në dhënien e azilit dhe megjithë rritjen e numrit të kërkesave vetëm 1% e tyre e fitojnë atë.
Policia dhe organet e drejtësisë
KE propozon ngritjen e një komisioni, i cili të shqyrtojë rastet e dhunës policore ndaj të huajve, duke kërkuar që të dënohen të gjithë ata policë të cilët ushtrojnë dhunë ndaj emigrantëve. Në raport tërhiqet vëmendja se ushtrohet dhunë ndaj emigrantëve nga policë, të cilët mbajnë poste në polici dhe bëhen dëbime masive në kohën kur është duke u zhvilluar procesi i legalizimit. Përsa u përket organeve të drejtësisë, sipas raportit, gjykatësit në shumicën e rasteve nuk kërkojnë përkthyes, megjithë vështirësinë që mund të ketë i pandehuri për të kuptuar greqisht. Gjithashtu shpeshherë gjykatat greke bëjnë diferencime gjatë dhënies së dënimit ndërmjet vendasve dhe të huajve. Kështu për të njëjtën vepër penale një i huaj dënohet më shumë se një vendas. Raportit të Këshillit të Europës nuk i ka shpëtuar as Kisha Ortodokse Greke. “KE tërheq vëmendjen në përgjegjësinë që ka Kisha Ortodokse greke që të ushqejë tolerancën dhe sidomos respektin ndërmjet besimtarëve të saj”. Gjithashtu raporti thekson se grupe të ndryshme fetare nuk kanë mundësi të ushtrojnë besimin e tyre, pasi nuk ekzistojnë objektet e kultit.


20/11/2004
KATEGORIA: Ballkani

[BARAT]

PSE GREQIA THOTE JO


Gjergj Buxhuku

Vizita e presidentit grek Stefanopulos ishte rast kulmor, që bëri të mundur të shpaloste në publik të vërtetat dhe problemet e mëdha dhe të rënda, të fshehuara me mjeshtëri për shumë kohë, që qëndrojnë ndërmjet dy popujve dhe vendeve. Jo vetëm brenda vendit por edhe jashtë tij u përhap jehona e problemeve, që ekzistojnë ndërmjet vendeve tona. As më shumë e as më pak vetë televizioni i njohur “Euronews” i bëri jehonë përplasjes së Tiranës duke cituar si radhë ndonjëherë Çamërinë, Epirin e Veriut dhe përplasjen e armatosur të vitit 1947.
Qartë u pa se kreu i shtetit shqiptar, në mbrojtjen e të drejtave njerëzore dhe pronësore të popullsisë çame dhe shqiptare në përgjithësi në Greqi, si edhe zgjidhjen e çështjes së Kosovës u la vetëm nga politika dhe institucionet e tjera ekzekutive të vendit të tij. Opinioni publik e mbështeti fuqishëm qëndrimin e kreut të shtetit shqiptar. Nga ana tjetër ishte kuptimplotë heshtja e turpshme e gazetave partiake ndaj përplasjes së hapur dhe të paprecedent në konceptet dhe idetë e presidentëve respektivë për çështjet e mëdha të mësipërme. Siç duket politikanëve shqiptarë u është mbushur mendja top se nuk mund të qëndrojnë dhe as të vijnë në pushtet pa marrë aprovimin e Athinës. Mbase kanë edhe të drejtë nëse do të shikojmë dhe vlerësojmë historinë dhe rrjedhjen e ngjarjeve në periudhën postdiktatoriale shqiptare. Aq më shumë nëse shikon se praktikisht marrëdhëniet ekonomike ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë janë shumë të ngjashme me ato të një vasali të thjeshtë kolonial. Pikërisht këtu është edhe vetë problemi i vërtetë ndërmjet dy vendeve. Dhe në fakt grekët zotërojnë praktikisht të gjitha degët strategjike të ekonomisë shqiptare. Janë me qindra e qindra milionë euro, që çdo vit dalin jashtë Shqipërisë, duke u drejtuar në arkat e Athinës. Me paratë shqiptare që me aq mund dhe gjak sigurohen nga emigrantët tanë jashtë vendit dhe ndihmat e botës jo vetëm mbushen xhepat e monopolistëve grekë, pronarë të degëve strategjike të Shqipërisë, por dhe i krijohen vendit tonë probleme të panumërta me qëllimin e vetëm për ta mbajtur në mënyrë të përhershme në tension dhe në mungesë stabiliteti shoqëror. Mjafton të kujtojmë krijimin e problemeve të stisura të Himarës ku me paratë shqiptare, praktikisht paguhen për t’u emërtuar minoritarë banorët e saj, për të kuptuar sesa të fuqishëm janë pozitat greke në Shqipëri. Nuk është vendi për të përmendur ngjarjet e ‘97 për të mos ta ndërlikuar tej mase problemin. Të mos harrojmë se këto pozita janë siguruar në vite me paaftësinë shtetformuese shqiptare, mirëkuptimin e plotë të një pjese të konsiderueshme të politikës dhe deri në bashkëpunimin e hapur të kësaj pjese politikanësh me oligarkët grekë në rrjepjen e vazhdueshme të popullit të tyre. Padyshim për të shkuar deri këtu duhet të përmendim se shteti grek në mënyrë sistematike dhe të organizuar ka vepruar për të kapur fillimisht ekonominë dhe më pas edhe politikën shqiptare dhe për ta detyruar të veprojë kundër interesave të qytetarëve të vet. Duke shfrytëzuar varfërinë shqiptare, mungesën totale të eksperiencës së ndërtimit të shtetit demokratik dhe korrupsionin masiv të vendimmarrësve shqiptarë, u arrit që në vitet e para të rrëzimit të sistemit komunist në Shqipëri të hidhen tentakulat ekonomike dhe financiare të përfaqësuesve të oligarkisë greke. Kryesisht këta të fundit ishin përfaqësues të minoritetit grek, por më pas edhe politikanë shqiptarë, që në skemën e pushtimit ekonomik u bënë bashkëpunëtorë të të parëve. Zaptimi ekonomik u shoqërua me presione të forta politike ndërkombëtare, që edhe në disa çaste kur shteti shqiptar tregoi disa shenja vullneti të brendshëm se dëshironte të dilte nga dara e parapërgatitur greke, bënë që këto përpjekje të dështonin. Më pas erdhën ngjarjet e piramidave, që shënuan edhe shkrirjen e pushtetit ekonomik grek me atë politik në Shqipëri. Kapja e pushtetit ekonomik, politik u shoqërua gjithashtu me kapjen e medias duke mbyllur kështu edhe qarkun për shpresat e rilindjes shqiptare. Janë pikërisht përshkrimet e mësipërme që shkurtimisht mund të shpjegojnë se ku e gjen forcën presidenti grek për t’i thënë jo të qartë dhe të prerë çështjes çame dhe çështjes së Kosovës të ngritura në vetmi nga homologu i tij shqiptar.
Duhet ta pranojmë se ishte zëri i presidentit shqiptar i vetmi që përfaqësoi në memecërinë institucionale shqiptare, shpresat e 300 mijë çamëve për të rifituar të drejtat e tyre të mohuara në dekada nga Greqia. E njëjta gjë edhe për zgjidhen e çështjes së Kosovës. Ndryshe turpi do të ishte i plotë për të gjithë ne pa përjashtim. Opinioni publik e mbështeti qartë një qëndrim të tillë. Pavarësisht fuqisë greke frika e politikës shqiptare, të papërlyer në afera ekonomike, për të mos u shprehur dhe për të mos mbrojtur hapur interesat e qytetarëve dhe vendit të saj në rastin e dhënë, është e gabuar. Nuk kihet parasysh këtu se shqiptarët sot nuk janë shqiptarët e 15 ose edhe 7 viteve përpara. Emancipimi shoqëror i shqiptarëve ka bërë që ata të mos kënaqen vetëm për mbijetesë fiziologjike. Punësimi, arsimimi dhe jetesa në vende të huaja kanë dhënë ndikimin e tyre pozitiv sidomos te rinia shqiptare. Ata e kanë kuptuar se ku qëndrojnë rrënjët e vërteta të varfërisë së tyre. Qindra e qindra milionë eurot para djerse dhe gjaku të tyre tashmë janë identifikuar se shkojnë në xhepat e monopolistëve greko –shqiptarë. Në kushte të tilla edhe reagimi i tyre tashmë nuk është i paorientuar. Në mjaft raste përfshi edhe ndeshje sportive ata e kanë bërë të qartë se e dinë shumë mirë se cilat janë problemet e vërteta ndërmjet Shqipërisë dhe Greqisë. Edhe ata e dinë se organizimi dhe shprehja e vullnetit të shqiptarëve do të bëjë të mundur prishjen e sigurtë të qarkut të hekurt të zgjedhës ekonomike dhe politike greke në qafën e shqiptarëve. Të mos harrojmë se sot shqiptarët duhet të llogariten si një komb prej të paktën 7 milionë banorësh duke patur parasysh çlirimin e Kosovës nga zgjedha serbe. Forca e shqiptarëve për zhvillim është shumë më e madhe sesa më parë. Gjithashtu, edhe grekët e dinë mirë për sa më sipër.
Bashkë me heqjen e zgjedhës ekonomiko -politike do të zhduken edhe privilegjet përrallore greke në Shqipëri. Të vetmit, që nuk e kanë kuptuar janë politikanët shqiptarë, që si zakonisht në historinë tonë janë të fundit në radhë. Kuptohet këtu nuk e kemi fjalën për politikanët shqiptarë të panjollosur dhe që e dëshirojnë zhvillimin e vendit dhe qytetarëve të tyre. Dhe nëse sot nuk ka shumë të tillë me siguri vullneti i shqiptarëve do të bëjë që të dalin të tjerë në skenë. Kush e kupton se dëshira e shqiptarëve për të qenë të barabartë në vendin e tyre me të huajt do të realizohet me çdo kusht, do të jetë edhe fitimtari politik në afatgjatë në Shqipëri. Ajo që shqiptarët kërkojnë është asgjë më shumë se fitimi i dinjitetit të nëpërkëmbur të paktën në vendin e tyre!



Rezultatet reale të një vizite PSE GREQIA THOTE JO PSE GREQIA THOTE JO

Mentor Nazarko
Thuajse të gjithë agjencitë greke të lajmeve i kushtuan vëmendje deklarimit të presidentit grek Stefanopulos për atë që rëndom, në mënyrë naive, prej të paditurish patetikë, quhet dhe tentohet të quhet në politikë, në marrëdhëniet tona ndërkombëtare “çështje çame”. Me shumë të drejtë, madje si lektor europianizues, presidenti grek, përfaqësues i politikës konservatore të këtij vendi- 78 vjeçari Stefanopulos ka hyrë në politikë në 1964 në Bashkimin Radikal Kombëtar,- tha se asnjëra palë nuk duhet të ngrejë çështje territoriale. Madje shtoi gjysmë kërcënueshëm: “edhe ne mund të ngremë për reciprocitet çështje të ngjashme si“çështja e Vorioepirit”? Kjo gjuhë ishte përgjigje elokuente ndaj togfjalëshit “çështja çame”, aq shumë të banalizuar prej shtypit vendas në kuadër të vizitës, e që i kumtuar në marrëdhëniet ndërkombëtare mund të përkthehet si rivendikim shqiptar për atë që prej nesh quhet Çamëri. Madje sipas shtypit grek, zoti Stefanopulos, i ka thënë homologut: hiqni dorë prej pretendimeve tuaja, ashtu si ne hoqëm dorë nga reparacionet e Gjermanisë, për t’ i shërbyer së ardhmes, marrëdhënieve të mira midis dy vendeve.

Për palën shqiptare
Vizita e presidentit grek shërbeu shumë për të na treguar disa gjëra që lidhen me politikën shqiptare. Shoqërisë dhe shtetit tonë i munguan dhe këtë radhë boshtet e përbashkëta ku lëviz mendimi politik për çështje me rëndësi kombëtare. Madje institucionet shtetërore nuk kanë asnjë lloj harmonie në hartimin dhe zbatimin e një politike të tillë. Ngritja në publik prej presidentit Moisiu e çështjes së pronave të popullsisë çame dhe shqiptare në përgjithësi, qëndrim i orientuar në një pistë të gabuar me vlerë vetëm për konsum të brendshëm dhe jo ndërkombëtar duhet vlerësuar si kurajoze, por vetëm kaq. Ai sigurisht do të mbushë me rrëfime shpresëdhënëse ca netë të komunitetit çam aspak të pandriçuar për atë që i takon dhe si duhet ta kërkojë në botën e sotme duke humbur katërmbëdhjetë vjet kohë pa asnjë përparim. Ky qëndrim mbeti i izoluar, i pambështetur prej kryeministrit me syze lunare, forca negociuese e të cilit përpara autoriteteve greke duket e kufizuar pas asaj që pamë në buzukun N të Selanikut. Aq më pak nga një Berishë që shpenzon kot komplimentet arkitektonike për një president të politikës së vjetër që po ikën.
Vizita e zotit Stefanopullos tregoi se sa të dobëta janë edhe taktikisht institucionet tona: ato nuk ngrihen minimalisht në lartësinë e hileve verbale të organizatave të minoritetit grek, që ankohen zëshëm për çështje inekzistente të të drejtave të njeriut, të ortodoksëve, si pronat, etj. një muzikë e pëlqyeshme për veshët europianë. Pra ata nuk ngritën çështjet e Vorioepirit, siç i bie të ketë ngritur për analogji presidenti ynë.
Por si duhej folur me presidentin grek, duke ditur rëndësinë e tij të kufizuar politike; duke patur parasysh se ai ishte në shtëpinë tonë i ftuar në vizitë shtetërore? Kërkesa për pronat ndoshta nuk duhej të ishte publike, pra për konsum të brendshëm: ai duhej të ishte më mirë realist dhe dinjitoz në bisedat e rezervuara sesa në tryezat para shtypit. Në komunikimin diplomatik kërkesat do të duheshin të futeshin në kornizat e të drejtës ndërkombëtare dhe nuk duhej folur për emra krahinash si Çamëria, por për të gjithë pronat e shtetasve shqiptarë në Greqi si bëri kryetari i Parlamentit. Duhej kërkuar një lloj reciprociteti në trajtimin e kësaj çështjeje, megjithëse larg paritetit real të marrëveshjeve të Zogut me Greqinë. Duke zbatuar një ligj si ai pronave në 1992, Shqipëria nuk e përjashtoi minoritetin nga gëzimi i së drejtës së pronës duke mos ia kthyer ish -pronarëve, ndaj dhe Greqia duhet të bëjë diçka në këtë drejtim. Çështja e pronave zgjidhet duke abroguar ligjet që i mbajnë të bllokuara, pjesë e kuadrit ligjor të gjendjes së luftës së 1940 dhe të aprovuar dhe më pas. Kjo është pjesa minimale që i duhej kërkuar politikës shtetërore greke, bashkë me krijimin e kushteve për qytetarët shqiptarë që të ndjekin gjyqësisht fatin e pronave dhe pasurive të tyre, pa folur për të parë varret e afërta të baballarëve dhe jo stërgjyshërve siç pati rast zoti Stefanopullos.
Për palën greke
Ashtu siç u duk prej reflektimit në shtypin grek, vizita e zotit Stefanopullos nuk u ngrit në lartësinë e një vizite shtetërore, tipike për vizitat e rralla. Ai kthente pas 8 vjetësh në Shqipëri vizitën e një homologu shqiptar në Athinë në 1998, kur kryeministrat tanë shkëmbehen shpesh. Vizita rezultoi pa ndonjë përmbajtje të rëndësishme që në marrëdhëniet midis vendeve në kohërat tona përfaqësohet nga marrëveshje ekonomike, investimesh, etj. Mungesa e përmbajtjes reale ishte element i konfirmuar dhe nga rangu i shpurës që shoqëronte presidentin grek. Jo ministri i jashtëm siç është në ritualin diplomatik të lëvizjeve të presidentit në vizita shteti, por zëvendësministri i cili madje pretendonte në një intervistë se Greqia është vend i parë për ndihmat Shqipërisë, ndërkohë kur nga dy premtimet më të mëdha greke, ai për kredinë për të pastrehët (7vjet më parë) dhe Plani për rindërtimin e Ballkanit (5vjet më parë) nuk ka mbërritur asgjë. Vetëm një ministre as finance, as ekonomie, por arësimi, që me siguri ka kërkuar ngritjen e shkollave publike greqisht në Himarë sipas një koncepti që grekët përdorën rëndom në këtë vizitë: nuk ka më zona minoritare tradicionale, ngrini shkolla ku ka edhe një minoritar të vetëm. E gjitha kjo kur grekët nuk lejojnë apo dekurajojnë shkollat shqipe në favor të emigrantëve të sotëm, pa le të shqiptarëve të greqizuar në trojet e tyre në vendin fqinj; kur Greqia nuk pranon asnjë minoritet në territorin e vet, madje atë turk e quan mysliman.Vizita nuk arriti të realizonte as dhe misionin minimal të ngarkuar nga diplomacia greke e që u propagandua në fillim të saj. E zhvilluar pas incidenteve të rënda me origjinë komplekset ksenofobike të shoqërisë greke dhe jo tifozerinë sportive të vendit fqinj larg asaj britanike, vizita mund të kishte tentuar të përmirësonte klimën e miqësisë nëpërmjet ndonjë gjesti simbolik. Politikani grek mund të nderonte një punëtor model në Greqi si Gramoz Palushi vrarë në Ksanti, apo në përgjithësi veprën e punëtorëve shqiptarë për Olimpiadën. Nuk pamë gjë: zbatues i një skeme totalitare mendimi, pjesë e shkollës së vet politike që daton nga koha e juntës, presidenti i vendit fqinj i dha leksione shtypit të lirë të të dy vendeve, apo autorëve të teksteve shkollore (kryesisht shqiptarë) që sipas tij kanë nxitur ksenofobinë dhe fanatizmin.
Rezultati i vetëm i vizitës, evidentuar prej shtypit grek ishte pra mundësia për një president në muajt e fundit të mandatit të tij , me kompetenca të kufizuara si Stefanopulos, por shprehës i politikës tradicionale që ka akoma peshë në Greqi, të na tregonte qartë kuptimin që i japin në vendin e tij zgjidhjes së çështjes së pronave të shqiptarëve, duke zhvleftësuar historitë me komisione ekspertësh, të tipit të Shvejkut. Nuk mund të quhet rezultat me peshë për marrëdhëniet dypalëshe kënaqja sadopak e sentimentit patriotik të një presidenti që e ka konsideruar Shqipërinë vend të mundur në Luftën e Dytë në një fjalim me rastin e festës kombëtare të Greqisë, një presidenti që në fund të aktivitetit të tij politik viziton varret e ushtarëve grekë në Bularat, në Dhrovjan, etj. Erdhi, nderoi heronjtë grekë që mundën Shqipërinë në 1940, pa varret e të parëve në Dhrovjan, i dha një shuplakë politikës konfuze shqiptare, dhe iku, megjithëse Shqipëria nuk meriton leksione prej Greqisë për minoritetet. Kësisoj mesazhesh mjaft të rëndësishëm për politikën e vjetër greke, mesazhet nga takimet me Jani Janon e Omonias, përfaqësues zemërgjerë i tërë ortodoksëve, madje as dhe mesazhet me Karamelon e Goçin, nuk i dhanë kësaj vizite as kuptim real dhe as europian.


20/10/2004

[BARAT]

Kush na e jep dajakun “GËRRQISHT”?

Nga Elvis Alla

Shpirti antiolimpik i një shoqërie antinjerëzore
Të pohosh që grekët e sotëm janë pasardhësit e helenëve të lashtë është një çmenduri, një pasaktësi serioze historike. Këtë jo vetëm e kanë dëshmuar me studime disa ballkanologë, por e dëshmoi edhe odisea e përgatitjeve dhe zhvillimeve të Olimpiadës “Athina 2004”. Si fillim, Greqia, kur konkuroi për të marrë përsipër organizimin e lojrave olimipike të 2004-ës, veshi lëkurën e qengjit duke përdorur logon e saj olimipike “Welcome home” (“Mirëseerdhët në shtëpi”), meqë ka zhvilluar për herë të parë lojrat olimpike moderne dhe se paskësh tradita të hershme në këto organizime. Por të gjithë tokësorët e panë se, vetëm pak muaj para olimpiadës, Komiteti Olimpik Ndërkombëtar po shqyrtonte ftesën e Komitetit Olimpik Australian, i cili kishte shprehur gatishmërinë e tij për të organizuar lojrat olimpike sërish në Sidnei, meqë grekët ishin vonë me përgatitjet organizative. Fondi grek për lojrat u shumëfishua dhe grekët arritën në kohë të hapnin lojrat. Para se të fillonin mirë lojërat, dy atletë grekë, pretendentë seriozë për medalje, na dolën të përfshirë në një aksident, duke iu shmangur kontrollit të antidopingut. Këta u skualifikuan dhe u mbuluan me turp, sado që shprehën keqardhje. Skualifikimi i atletëve grekë vazhdoi me renegatin me origjinë shqiptare Leonidhas Sabanis, të cilit iu hoq medalja pas kontrollit antidoping. Ky u shpreh për median se bënte be për kryet e fëmijëve se nuk kishte marrë doping, por kryet e fëmijëve të tij s’vlejnë asgjë para atyre të flamurit që ai mohoi, ndaj ne shqiptarëve, më shumë se kujtdo tjetër, na u duk qesharak ky betim i tij. Edhe përgatitori i tij grek hodhi idenë se në fshatin turistik ku ndodhej Sabanis, dikush mund t’i kishte hedhur diçka të dëmshme në ushqim. Por nuk sqaroi nëse ky dikush kishte qenë Poseidoni, Apolloni apo ndonjë murg sadomazohist bizantin… Pak ditë më vonë, një atlete greke (Joanu) e xhudos vdiq pasi ishte vetëhedhur nga ballkoni i një ndërtese. I afërmi i saj, atleti tjetër Kristodomidhis, ishte vetëhedhur nga i njëjti ballkon pas ngjarjes tragjike, por nuk kishte vdekur ende. Kurse lavdia e renegatëve të tjerë shqiptarë me zemër greke, Manjani dhe Dhimas, u zbeh dhe nuk doli sipas parashikimeve, teksa ata zunë me zor një vend të tretë në podin e medaljeve. Madje, Dhimasi nuk e kapërdiu lehtë bronxin dhe kërkon medalje të artë në politikën greke, teksa tani, në fund karriere, ka ndërmend të merret më intensivisht me politikë antishqiptare (“Ballkan”, 29 gusht 2004). Kurse publiku grek pengoi atletët e maratonës, ditën e fundit të garave. Pauelli anulloi vizitën e tij pas reklamave të qytetarëve grekë “Pauell, vrasës, ik në shtëpi!”. Nuk duhet të harrojmë këtu disa emigrantë shqiptarë, por mbase edhe të tjerë, që humbën jetët duke ndërtuar rrugë e linja të tjera para fillimit të lojërave olimpike, aspak olimpike. Ndodhën edhe shumë episode qesharake dhe antisportive të tjera para dhe gjatë garave, si p.sh., ftesa e dërguar Komitetit Olimpik Shqiptar nga ai grek për pjesëmarrjen me ftesë të një atleteje shqiptare vetëm 24 orë para skadimit të afatit regjistrues (kështu Komiteti ynë pati mundësi të kufizuara përzgjedhjeje në këtë “ftesë” aspak olimpike), siç rrëfeu Fidel Ylli në një emsion televiziv në TVA.
Por, në fund të fundit, le të habiten sa të duan qytetarët e vendeve të ndryshme nga këto aftësi aspak profesionale të një vendi që pretendon se është pasardhës i një populli me shpirt gare, atij helen! Kush njeh historinë dhe sheh realitetin grek nga afër, siç bëjmë ne këtu, e kupton se në një vend ku zot nuk është qeveria a ministria e kulturës, por prifti grek me rrasë ngjyrë-vdekje që tund temjanin erëqelbur edhe kur përurohet tramvaji i parë në Athinë, gjithçka mund të ndodhë. Po t’i bënim të ditur kanalit CNN, që i kërkoi të falur Athinës për dyshimin në organizmin e lojërave, se grekët i trajtojnë popujt sipas qejfit bizantino-ortodoks dhe jo sipas shpirtit dhe traditës olimpike, këta me siguri do të na merrnin për intolerantë apo të paqytetëuar dhe antidemokratë. Po ja që ndodhi ajo që e panë të gjithë: grekët, policë apo jo- qofshin, dhunuan e masakruan dhjetëra shqiptarë pas ndeshjes sportive Shqipëri-Greqi, në mes të rrugës, para kamerave, më 4 shtator, pa u shuar mirë atmosfera e olimpiadës. Humbi jetën njëzetvjeçari shqiptar Gramoz Palushi, i cili nuk luftonte për medalje me anabolizantë, por mbante lart gëzimin e flamurit të kombit të tij, edhe pse jetonte përkohësisht në Greqi. Vetëm një javë më parë, më 29 gusht, ditën e fundit të Olimpiadës, u vra një tjetër i ri shqiptar, Luan Bërdëllima, nga një polic grek, teksa ky i fundit po ushtronte një kontroll rutinë në një bilardo greke. Sa të vlefshme janë investimet prej 600 milionë dollarësh (“Herald Tribune”, 6 Nëntor 2003, f.6) për përballimin e sigurisë së atletëve meqë ishin lojërat e para pas 11 Shtatorit 2001, kur ditën e fundit të Olimpiadës vritet me goditje të forta në kokë një emigrant i shtetit fqinj? Këta janë pasardhësit e Akilit, këta kryqëzatarë me kompleks superioriteti, që nuk dinë akoma historinë e tyre??? Kush janë barbarët?

Media e “nuk”-ëve dhe “mos”-ëve
Një pjesë e mirë e medias shqiptare është sot e shitur, apo e kontrolluar, nga organizma sorrosianë, sionistë, katolikocentristë dhe globalistë. Opinionistët publikë të tipit “Mustafa Nano” na dërrdërrin gjithë ditën me përralla antikombëtare dhe lëshojnë receta sipas mendjes së tyre të kalbur. Një recetë tipike “si ajo e Tafës” ishte shkrimi më i fundit i M. Nanos në “Shekulli”, dt. 4 shtator 2004, të quajtur “Histeri sportivo-nacionaliste”. Se ku e ka patetizmin nacionalizmi, kur bëhet fjala me një përballje me Greqinë, shteti që na poshtëron kaq shumë, vetëm Tafa e di. Patetizmin që Tafa përpiqet t’ia ngjeshë nacionalizmit shqiptar të shfaqur edhe në një garë sportive e ka përqafuar që kur la telat e postës për t’u bërë “doktor opinioni” te “Shekulli”. Ky patetik telangatërruar na ka ftuar t’i hedhim poshtë ngritjet e panevojshme të flamujve apo simboleve të tjera shqiptare që valëviteshin para dhe pas ndeshjes me Greqinë dhe ta shihnim këtë thjesht si një sfidë sportive: “Mos na i bëni pis futbollin! Na lini të gëzojmë për këtë ndeshje!”. Moralisti i vogël Nano që i fillon fjalitë me “mos”-e nuk i kupton fjalët që nxjerr nga goja, ndaj edhe rezulton patetik. Ai shprehet për sfidë, por nuk kupton a nuk do të kuptojë domethënien e kësaj fjale, që vjen nga latinishtja “ex- + fidere” dhe që fjalë për fjalë do të thotë “të mos i besosh, të luftosh”. Gjithsesi, fjala shqipe për sfidën është “përballje” dhe do të thotë “të ngresh kryet lart, të tregosh guxim e krenari”, vlera të cilat nuk prodhohen nga tryeza e lustruar nga ku shkruan Tafa. Ai flet për “ndeshje” dhe nuk e kupton se kjo fjalë vjen nga emri “dash/deshë” dhe Tafa duhet të ketë parë a dëgjuar se kur përballen dy deshë nuk e ledhatojnë njëri-tjetrin sipas recetave të Tafës, që e kërkon shpirtin olimpik te parazitizmi. Dhe Tafën, këtë palo-opinionist që ka bërë sallatë emrin e tij, duket se sa bukur e dëgjuan mijërat e shqiptarëve që dolën nëpër sheshet kryesore të qyteteve shqiptare për të festuar po atë ditë pasi kishte dalë shkrimi i Tafës dhe ne mundëm Greqinë. E mundëm o Tafë, deshe s’deshe ti! Dhe treguam se kujt i takon shpirti olimpik, atij kombi që ka në krye një qeveri policore vrasëse apo këtij kombi që nuk i preku asnjë fije floku askujt nga grekët e pranishëm atë natë në Shqipëri. Kushedi sa fort qesh Zeusi nga maja e Olimpit kur dëgjon grekët të shprehen për shpirt olimpik! Kurse M.Nano nuk ndjehet më nëpër faqet e “Shekullit” që pas shkrimit të tij patetik antinacionalist të 4 shtatorit.
Një tjetër rrymë mediatike opinioniste që na bën moral shpesh për mangësitë e nacionalizimit dhe që largon shqiptarët nga ndjenja kombëtare përfaqësohet edhe me Ardian Klosin, këtë xhuxh të tetë të përrallës. Ky xhuxh i vonuar ka maninë të demaskojë nacionalizmin dhe veçanërisht atë shqiptar, si p.sh. te shkrimi i tij te “Shekulli” dt. 9 shtator 2004, të quajtur “Nacionalizmi dhe nacionalizmi”. Klosit i ishte tekur për të reaguar pas akteve barbare të policisë greke kundër shqiptarëve dhe pas akteve shembullore të qytetarisë shqiptare pas ndeshjes me Greqinë, mirëpo s’po dinte ç’titull t’i vinte dhe në ç’frymë ta trajtonte çështjen. Saherë Klosi e ka nxirë figurën e nacionalizmit shqiptar, kurse tani pohoi ndjenjën tonë kombëtare në prag dhe pas ndeshjes, por vuri në pah se ato që ndodhën në Greqi ishin shfaqje të nacionalizmit, gjithashtu. Kështu Klosi e nxjerr nacionalizmin në një variant të ri për t’u poshtëruar, meqë nuk poshtëronte dot turmën me karakter kombëtar. Në këtë shkrim na jep të kuptojmë se sado që ne shfaqëm ndjenjën e nacionalizmit me festimet për fitoren, nacionalizmi mbetet për t’u kundërshtuar, siç bën Klosi, sepse nacionalizmi qenkësh i dyfytyrshëm, ngaqë ndryshe rrodhi në Shqipëri e ndryshe në Greqi. Dritëshkurtësia e Klosit arrin deri aty sa të mohojë atë që me siguri e bart në vete, shovinizmin. Klosi nuk e sheh të udhës të sqarojë shovinizmin grek, dhe nuk e sheh të udhës as të sjellë për ilustrim studiues të tjerë të nacionalizmit në shkrimin e tij, si Gellner, Smith, etj.
Janë pikërisht këta njerëz e këta fytyra që i takojmë çdo ditë në faqet e gazetave dhe ekranet e televizioneve, të cilët na përfaqësojnë me pahir në sytë e botës dhe mendojnë se, përderisa kanë dalë aty, të gjithë duhet të kthehemi në një turmë të bindur dhe të bëjmë siç mendojnë ata… Dhe janë pikërisht këta njerëz me perversitet kombëtar që u japin një farë të drejte policëve grekë të lëshojnë shkopinjtë bizantinë mbi shpinat tona, mjaft që kjo të mos jetë shpina e Klosit a Tafës, të cilët, jo vetëm që nuk kanë nevojë ta fitojnë bukën në Greqi, por edhe po të iknin e ta shihnin ndeshjen nga andej, do të gjendeshin në ndonjë hotel luksoz, ku kuzhinieri nuk i hedh ndonjë substancë të dëmshme ushqimit, siç mendohet të jetë bërë me Sabanisin…

Lëkurëshiturit që i votojmë vetë
Me “nuk”-e e me “mos”-e nisi edhe ligjërimi i ambasadorit shqiptar në Athinë, Bashkim Zeneli, në emisionin “Shqip” të TCH më 9 shtator. Përfaqësuesi diplomatik grek, Karkabasis, u përpoq të mbronte qeverinë e shtetit të tij, duke e parë rastin e dhunës si rast sporadik dhe aspak organizativ. Ndërsa njeriu me kompleks inferioriteti, “njeriu i ri” Bashkim Zeneli, vetëm mohoi pretendimet e gazetares që drejtonte emisionin, sipas të cilave dhuna e grekëve ndaj shqiptarëve kishte arritur kulmin edhe herë të tjera dhe mendohej të vazhdonte. Ish-gazetari i RTSH-së, ambasadori Zeneli, tha se nuk duheshin marrë si të mirëqena deklaratat e veprimtarit Karathanos kundër shqiptarëve dhe kundër Fatos Nanos, thjesht për faktin se ky kishte mashtruar në paraqitjen e tij si gjoja zyrtare. Zeneli largoi nga vetja gati të gjitha përgjegjësitë që një trup diplomatik ka ndaj shtetasve të tij në atë vend dhe përpiqej ta gjente zgjidhjen në një vend tjetër, larg zyrave të ambasadës që ai drejton. Por faji ishte edhe i gazetares Xhunga, e cila duhej t’i kishte këkuar të falur që e kishte ftuar Zenelin në përballje me homologun grek, meqë ky nuk ishte i zoti të mbronte të drejtat e shtetasve shqiptarë qoftë edhe një herë të vetme nëpërmjet televizionit. Zeneli mohoi deklaratat e Karathanosit, veprimtarit të një prej organizatave shoviniste vorioepiriote antishqiptare, por duke hequr të gjitha përgjegjësitë nga vetja pas gjithë atyre “nuk”-ëve, do të bënte mirë të na thoshte se duhet pyetur vetëm qeveria shqiptare për të drejtat e shqiptarëve në Greqi. Atëherë, i jepte automatikisht të drejtë Karathanosit, i cili u shpreh për një mikrofon shqiptar pak ditë më parë se fajin për incidentet e kishte kryeministri Nano, që kishte akorduar një shpërblim prej gjysmë milioni dollarë për fitoren e mundshme kundër kombëtares greke, duke nxehur kështu gjakrat e shqiptarëve. Nano na ka faje të tjera, zotërinj Karathanos dhe Zeneli, sepse Nano shet dinjitetin kombëtar shqiptar nëpër hotelet e Greqisë sa herë shkon atje jashtë syve të publikut tonë, kurse në sy të publikut bën “tifozin me qira” të kombëtares dhe akordon shpërblime të majme. Shpërblimet Nano duhet t’ia akordojë individualitetit shqiptar, sporteve individuale, njerëzve që nuk duan të bëhen renegatë kombmohues si Manjani, Xhelili, Shabani, Dhima, etj. Por këta stërviten në kushte të mjerueshme dhe detyrohen të braktisin sportin shqiptar për t’i shërbyer atij grek, kurse Nano bën kllounada në sy të kombëtares së futbollit, sepse e di se aty përqark është edhe turma e votuesve për të cilët ai dhe partia e tij kanë nevojë për popullaritet e pushtet. E kështu grekët thithin elitën e sportit shqiptar, peshëngritësit, atletët, mundësit, boksierët, etj. Ndërsa publiku grek mbushet me frymë antishqiptare ndërsa sheh se këta njerëz olimpikë dhe të vlefshëm ndëshkohen jo nga publiku shqiptar, por nga segmentet qeveritare e kulturore shqiptare, që nuk i mbështesin me kontribute morale e materiale, duke i çuar në duar të një populli që nuk ka shumë të përbashkëta me sportin dhe me shpirtin e garës. Sa për dijeni, shpirtin e shtirur dhe birësues olimpik grek e kanë shtjelluar pastër dy gazetarë italianë në “Shekulli”, dt. 32 gusht 2004, që demaskojnë prostitucionin sportiv, i cili bie në sy kryesisht ndër përfaqësuesit olimpikë grekë, që janë njerëz me kombësi shqiptare, kaukaziane, gjeorgjiane, bullgare, etj. (9 atletë të skuadrës olimpike greke në 20 janë të një vendi tjetër, kurse të gjitha përfaqësueset e Greqisë për softboll dhe bejzboll femra janë me kombësi amerikane!!!). Ndërsa shteti grek e pa fitoren e kombëtares së Shqipërisë kundër asaj greke si një fitore e faktorit të bashkuar shqiptar, i cili është i pranishëm zyrtarisht vetëm në radhët e kombëtares së futbollit shqiptar dhe gati në asnjë përfaqësim tjetër të ligjshëm. Kjo i ka tërbuar më shumë se festimet në rrugët e Greqisë!
Gjithsesi, këto thithje të një shteti shovinist si Greqia vijnë si pasojë e diskriminimit kombëtar që shtete si Shqipëria u bëjnë individualitetit kombëtar. “Fatos Berisha” është dukuria e njehsuar e politikës së mbrapshtë me taban jokombëtar, e cila ndikon që grekët të mos e bëjnë dysh ndjenjën e tyre shoviniste dhe aspak tolerante e sportive, por të përdorin edhe shkopinjtë e gomës, edhe thikat, edhe grisjen e pashaportave në kufi. Ndërsa ministrat shëtisin të qetë me “Benz”-at e tyre luksozë dhe çlirojnë herë pas here ndonjë fond shpërblyes (më tepër për reklamë ndaj vetes) që nuk mjafton të zhbëjë poshtërimin e përditshëm që deputetë e ambasadorë na bëjnë në sy të grekëve dhe të huajve të tjerë që argëtohen.

Huliganët e politikës evropiane
“Standarte, standarte!” çirren e bërtasin evropianët e amerikanët nga hollet e shtrenjta të përtejdetit. Çfarë standartesh duhet të plotësojmë ne shqiptarët për t’iu bashkuar marrëdhënieve të ndershme me fqinjët e me kombet e tjera kur, jo vetëm na mohojnë kulturën tonë dhe na shesin një kulturë e histori të ndryshme nëpër shkolla, por edhe na mohojnë krenarinë kombëtare, na mohojnë kufinjtë e zhvendosur, tokat e vjedhura e të grabitura me vendime kongresesh evropiane dhe na mohojnë pavarësinë. Kush janë nihilistët e vërtetë? Shqiptarët apo evropianët? Sporti evropian pësoi edhe një herë fiasko në olimpiadën e fundit, ku medaljet kryesore i fitoi SHBA-ja, Kina, Rusia, Japonia dhe Australia. Evropa, kjo “strofkë urithësh” sipas emërtimit të Napoleon Bonapartit, prodhon një politikë emrash të përveçëm dhe idesh konfuze globaliste kundrejt faktorit shqiptar në Ballkan e më gjerë. Këtu gati të gjithë merren me emrat e sallonierëve evropianë, si Pak, Petersen, Liponen, etj. dhe aspak me drejtimin e kësaj politike integruese. Kot lodhen edhe ministrat, edhe ambasadorët, edhe kritikët mediatikë që po dalin këto ditë, kush e kush më parë se tjetri, që të mbrojnë e të qahen për kurrizet e shembura më dru të shqiptarëve nga grekët! Gjithçka do të jetë e përsëritshme dhe vazhdon të jetë një “déjà vu” përsa kohë politika integruese me Shqipërinë do të ndiqet jashtë kursit kombëtar. Përsa kohë kombi shqiptar do të trajtohet i ndarë dhe i përçudnuar, i plaçkitur dhe i copëtuar, dhunimi i të drejtave të shqiptarëve do të përsëritet. Do Zoti zë edhe ndonjë kurriz të dhjamosur funksionari të lartë evropian, i cili, pas kësaj, do ta kishte tepër të lehtë të fajësonte terrorizmin, atë botëror, pa e pasur vënë kurrë ujin në zjarr kur ky terrorizëm ushtrohej fillimisht mbi shqiptarët, sidomos nga një popull që nuk ka asnjë të përbashkët me Homerin dhe heronjtë e tij e që di të mbjellë vetëm kryqe, por që ka birësuar historinë dhe shumë individë kombesh të ndryshme për të qenë një shtet i Bashkimit Evropian. A duhet të jemi edhe ne shqiptarët, pasardhësit e pellazgëve dhe helenëve, në këtë “bashkim” diskriminues dhe të rremë?

[BARAT]

TIRANË (25 Dhjetor) - Orët e gëzuara të fundvitit u kanë kushtuar jo pak mijëra emigrantëve shqiptarë, të cilët ditët e fundit janë dyndur drejt pikave të kalimit kufitar të Kapshticës dhe të Kakavijës. Nata e së martës do të mbahet mend gjatë në kujtesën e emigrantëve të cilët kanë preferuar të hyjnë në Shqipëri në pikën kufitare të Kapshticës. Mbi 5000 emigrantë, të vënë në radhë të gjata kanë pritur gjithë natën jashtë në të ftohtë. Sikur të mos mjaftonte kjo, policët grekë të shërbimit kanë shfrytëzuar orët e gjata të pritjes (plot 10 orë) për të shfryrë dufin mbi shqiptarët. Sipas emigrantëve, shkopinj gome dhe druri kanë zbutur kurrizin e tyre pa asnjë shkas. Në një intervistë për Gazeta Shqiptare, emigranti Rruzhdi Xhafa nga qyteti i Korçës tregon sesi u keqtrajtuan nga policia greke. Sipas 40-vjeçarit, pala greke vononte qëllimisht kryerjen e procedurave në kufi. Burime nga policia kufitare shqiptare bëjnë të ditur se gjatë 48 orëve kanë hyrë në tokën shqiptare 12 mijë emigrantë.
Sa kohë keni pritur në anën greke të doganës së Kapshticës?
Me linjën e autobusit të Selanikut kemi udhëtuar gjatë gjithë natës të së martës. Në doganën greke të Kristopoliqisë, (pjesa greke e doganës së Kapshticës) kemi mbërritur rreth orës 04 e mëngjesit të së mërkurës. Në pritje të kryerjes së procedurave, kemi qëndruar plot dhjetë orë në doganë.
Gjatë kësaj kohe çfarë ju bëri përshtypje?
Përveçse pritjes së gjatë në të ftohtë, ajo që na bëri përshtypje, ishte sjellja e policëve grekë. Ata megjithëse ishin në punë, largoheshin nga sportelet dhe nuk na vendosnin vulat e daljes. Ndërkohë policët grekë herë pas here na shanin dhe na godisnin. Ju vetë u keqtrajtuat nga policët grekë? Po, edhe mua më kanë keqtrajtuar policët grekë. Teksa prisnja në radhë, erdhën policët e shërbimit dhe më goditën disa herë në trup me shkop gome. Fatin tim e pësuan edhe emigrantë të tjerë shqiptarë. Përveçse shkopinjëve të gomës, policët grekë kishin dhe shkopinj druri, disa prej të cilëve i thyen mbi kurrizin e emigrantëve.
A kini bërë denoncim në policinë shqiptare për keqtrajtimet?
Jo. Edhe kjo na duhet ne emigrantëve. Po të denoncojmë nuk kemi pse të kthehemi në Greqi. Kjo për faktin se të gjitha rastet e denoncimit raportohen. Atëherë grekët do të kishin një shkas më shumë për të më grisur dokumentet. Denoncimet i bëjnë vetëm ata që e kanë fjetur mendjen se nuk do të kthehen sërish në Greqi.
Megjithëse keni dokumente, keni frikë të ktheheni në Greqi?Në Greqi do të kthehem para datës 9 janar, pasi e di se do të krijohen radhë të gjata dhe një ditë vonesë të djeg përfundimisht. Këtu nuk bëhet fjalë vetëm për humbjen e punës, por edhe për dokumentet, për të cilat kemi paguar shuma të mëdha për t'i siguruar. Emigrantët që nuk morën vulat e daljes nga Greqia për në Shqipëri u kthyen mbrapsht për në Greqi. dxh/dxh (GazetaShqiptare/Balkaneb)

[BARAT]

PRINDËRIT TË SHTRËNGOJNË NË MËSIME PINJOLLËT E TYRE

Vasil DH Misiris
Autori është shkrimtar, historian, bizantinolog grek
Marrë nga gazeta më e madhe greke "Eleftherotypia" e datës 22 tetor 2003

Qysh në lindjen e kombit grek, shqiptarët (ilirët) u karakterizuan
Dhorikos-Ellinikos (Dorik-Grek), degë e këtij fisi, anëtarë të pandarë të
fisit grek. Shqiptarët, sipas Arianit, përbënin pararojën e Aleksandrit të
Madh, dhe atdheu i tyre u quajt si periferi e Maqedonisë së Lartë....
...Në kohën e Perandorisë Romake dhe asaj të Perandorisë Bizante,
Shqipëria përbëhej "objekt" i Arkaisë. Në kohën e Perandorisë Franke
(1450), Konstandinos Paliologu, komandant i trupit shqiptar, ndoqi
venecianët nga Perëndimi dhe në Veri të Peloponezit.

Gjatë periudhës së Perandorisë Turke, shqiptarët morën pjesë në të gjitha
lëvizjet kryengritëse të grekëve për pavarësi. Petro-Bua (Holos),
Korkodhilos Kladhas (Ralli), Mejdani, Kromopoli i vogël dhe shumë
shqiptarë të tjerë luftëtarë-mbrojtës, i dhanë impuls (shtyrje) çetave të
tyre në kryengritjet për pavarësinë e Greqisë. Në vitin 1821 kishte
aleancë kombëtare ndërmjet shqiptarëve dhe grekëve për të shporrur
Perandorinë Osmane, e cila, njëkohësisht shkatërroj dhe dogmën e parrullës
"Greqia e grekëve të krishterë" të doktrinës urrejtëse, fetare të Fenerit
(Patriarkia e Stambollit). Kështu, për të zgjuar memorien e disave po
citojmë pjesë të letrës që dërgoi komandanti i kryengritjes greke,
Dhimitër Ipsilandu, te shqiptarët. "Kryetrima dhe besimtarë të aleancës
dhe komandantë, Agos Vasiari, Cego bej, Murto Cali, Tahir Abazi, Sulejman
Meto e Toskë të tjerë, gjatë rrethimit të Tropolicës", "mirëpo ju
kryetrima toskë se kini origjinën as nga shpirtvegjlit Anatolik (e
Lindjes) as nga të pandershmit Skithas. Jeni pasardhës të stërgjyshërve
tanë heronj dhe tani të bashkuar me ne për liri, u quajmë vellezër të
tanë. Meqenëse Zoti fuqimadh dhe mbrojtës i parë i lirisë na dhuroi këtë
të mirë qiellore, duam që t'u kemi gjithmonë pjesëtarë dhe emrat tuaj të
mbeten pa asnjë dyshim të pavdekshme, të dëgjohet dhe të lavdërohet në të
gjitha mbretëritë e Tokës. "Kryengritësit e mëdhenj si Xavelët, Boçarët,
Odise Andruco (ishte mysliman), Bubulina, Miauli, Kundurioti, ishin
shqiptarë dhe shumë prej atyre ranë në betejë për lirinë e grekëve, si
p.sh. Marko Boçari, Zabardhunas, Leka me vllezërit e tij (këta të fundit u
vranë në rrugën ish "Agsarlian", tani "Leka" në përpjekje për çlirimin e
Athinës. Kurrë në historinë e tyre grekët dhe shqiptarët nuk u gjendën
kundër njëri-tjetrit.

Në luftën greko-italiane, shqiptarët ishin nën pushtimin italian dhe
pjesëmarrja e disave prej tyre në sulmin e ligtë të indentifikohet me
sjelljen e batalioneve të sigurimit grek. Gjatë kohës së luftës civile
greke, mbas humbjes së ushtrisë demokratike, me urdhër të Stalinit, u
mbyllën rrugëdaljet e 150.000 grekëve, të bllokuar, ndërkohë kur rrezikuan
burra, gra, pleq, e fëmijë me asgjësim rrënjësor. Dhe atëherë, ata
shqiptarë "të pa rëndësishëm", duke mos dëgjuar tekat e Rusisë dhe të
Amerikës, hapën krahërorin e tyre të varfër, por shumë të ngrohtë dhe
kuruan dhe shpëtuan një pjesë (ndoshta) më të shëndoshë të popullit grek.
Në qoftë se parardhësit tanë vaditën me gjak flamurin grek, atëherë
sigurisht edhe paraardhësit të Odise Cenajt kanë vepruar njësoj. Kush
ishte kryekomandanti i kryengritjes për kombin? Ishte shqiptari
bektashinj, Odise Andruco. Kush ishte udhëheqësi i daljes së Mesollogjit?
Ishte shqiptar, myslimani Razi Kocika. Kush e çliroi Athinën nga turqit?
Shqiptari i krishterë Meleti Vasili, udhëheqës i shqiptarëve të Hasias.
Eshtë e dobishme për kombin tonë, të pushojnë klithmat nacionaliste dhe
ankesat e "grekëve" të qarë. Prindërit mirë do të bëjnë në vend që të
gërthasin, të shtrëngojnë pinjollët (fëmijët) e tyre në mësime që të kenë
rezultate të larta që të mbajnë flamurin. Odise Cenaj edhe nga ana
historiko-kombëtare dhe nga ana arsimore, themelon absolutisht të drejtën
e mbajtjes së flamurit.


Gazeta Panorama
31 Tetor 2003