Dosja antishqiptare e Greqisë, 1912-2007

[BARAT]

Fotot e paramilitareve qe jane postuar ne postat e mesiperme, nuk jane as te rralla e as foto qe dnuk dihet se kush i beri apo nga dolen. Ka informacion ne lidhje me ate gje sa te duash. Pjesmarrja e grekeve ne masakrat e Kosoves nuk eshte dicka qe e pohojne shqiptaret, pasi ne nuk kemi then asgje fare gati, krhasuar me c kane bere. Per kete gje (per aleancen Greqi-Serbi) ka shkruar edhe nje liber gazetari grek Tachis Michas. Ne shkrimin e meposhtem te nxjerre nga BBC ai pranon pjesmarrjen dhe implikimin e grekeve ne spastrimin etnik te Kosoves.


-------------------------------------

Greek paramilitaries in Kosova
BBC Albanian section aired on Wednesday during its regular morning program for
Albania a chronicle from Mr. Robert Goro, its correspondent in Athens,
Greece.
In its chronicle Mr. Goro interviewed the renowned Greek journalist Tachis
Michas, who confirmed the participation of Greek paramilitaries in the
Kosova massacres and ethnic cleansing during the spring of 1999.
That unprecedented repression in Kosova caused last year's armed intervention by NATO and the present UNMIK administration in the region.
Reliable sources, including the New York Times newspaper, have revealed in the
past that Greek paramilitaries took part in the final assault in
Srebrenica and raised the Greek flag in the Orthodox church after the fall of
the town in 1995. In that occasion more than 7000 were killed or massacred by
the troops of the Bosnian Serb General, Mr. Ratko Mladic, an indicted war
criminal. Greek volunteers during the Bosnian War were regularly being
registered in two offices, one in Athens and the other in
Salonica, without facing any problems by the Greek police.
The BBC interview reveals for the first time that Greek paramilitaries fought
along the side of Serbian paramilitary and army during the Kosova War in 1999.
To date Greece maintains a sizable military contingent under KFOR command in the area sorrounding Gjilan, Kosova.
-----------------------------------

Ato kenget qe kendojne ushtaret greke, pas shkrimeve te tilla nuk duken me si gabime kalamajsh por duken si strategji e perpikte antishqiptare

[BARAT]

Ç‘JANË KOSOVARËT PËR GREKËT

Një studim i Aristidh P.Kolës


Arkadë, ose Arktanë dhe Dardanë


Këto ditë (mars 1998) u bëmë përsëri dëshmitarë të egërsisë së forcave shtypëse serbe kundër kosovarëve, të cilët kërkojnë të drejtat themelore që i takojnë çdo populli. Të drejtat për liri dhe arsimim.

Kosovarët përbëjnë mbi 90 për qind të popullsisë së Kosovës dhe në periudhën e pushtetit të Titos, në përgjithësi gëzonin disa të drejta si shtetasit e tjerë jugosllavë. U qe dhënë një formë autonomie, universitet në gjuhën shqipe, shkolla, etj. Pas vdekjes së Titos, kosovarët njohën shpërthimin e nacionalizmit serbomadh, shprehës i të cilit ishte Sllobodan Millosheviçi. Ndoshta është e para herë kur një udhëheqës komunist u përpoq t‘u vinte popujve të Jugosllavisë të dy këmbët në një këpucë, domethënë edhe fanatizmin nacionalist, edhe komunizmin e pastër. "Marshimi i madh" i Millosheviçit dhe ndjekësve të tij për një Jugosllavi serbe filloi pikërisht nga Kosova dhe prej andej u përhap në shtetet e bashkuara të Jugosllavisë së vjetër, të cilat, siç ishte e natyrshme, i kundërshtuan këto ide dhe, siç pritej, shpërtheu lufta e përgjakshme, e cila çoi në shpërbërjen e Federatës. Nga Kosova nisi "marshimin" e tij Sllobodan Millosheviçi dhe, për mendimin tim, 1) atje do të mbyllet edhe kjo kryqëzatë e egër.

Serbët këmbëngulin të provojnë se Kosova është "djepi i popullit serb". Këtë argument johistorik, në periudhën e epshit grek për Serbinë (1991-‘94) e mbështetën, për fat të keq, edhe shumë mjete të informimit publik këtu. Shkencëtarë "seriozë" grekë, por edhe mjeranë të shkallëve të dyta, shumë jerarkë dhe kryejerarkë fetarë, me kryesorin të ndjerin Sebastjano, i cili kryesonte propagandën antishqiptare, u përpoqën ta mbështetnin me forcë këtë ide serbe.

Isha, ndoshta, i vetmi atë kohë kur shihja të kryhej një masakër tragjike kombëtare, në emër të popullit grek dhe udhëheqjes së tij politike. Jo se nuk kishte grekë që denonconin mbështetjen që u jepej pa të drejtë serbëve në luftën e egër të ish-Jugosllavisë! Të tillë pati disa, madje u shkruan edhe 4-5 libra prej tyre. Ndryshimi ishte sepse unë kisha njohur:

1) Lidhjen mes propagandës filoserbe dhe antishqiptare si dy anët e së njëjtës medalje.

2) Kisha dokumentuar publikisht se kur dhe si kishte shtrirë grackën e tij Millosheviçi në të gjithë udhëheqjen politike dhe kishtare greke.

3) Kisha njohur relativizmin dhe distancën e vërtetë të "problemit maqedonas". "Maqedonia" e Shkupit ishte i vetmi shtet shumetnik në të cilin Millosheviçi nuk ndërhyri asnjëherë, madje ishte i pari shtet të cilin e njohu menjëherë, megjithë kundërshtitë e rekomandimet e Bashkimit Evropian. Natyrisht, Millosheviçi atëherë kur nuk ia kishte më nevojën përkrahjes greke. Siç ishte e natyrshme, udhëheqja politike greke "u zgjua", por tanimë ishte disi vonë. Të gjitha këto ngjarje i pata shënuar dhe parashikuar në librin tim "Greqia në grackën e serbëve të Millosheviçit". Por ato kohë të flisje kundër serbëve, të konsideronin këtu të paktën...tradhtar të kombit!

4) Edhe pas atij denoncimi të politikës greke, e cila rezultoi e gabuar dhe katastrofike, propozova një tjetër sjellje politike. Por nuk më dëgjuan.

Libri im, megjithatë pati një dështim të parashikuar. Asnjë gazetë, asnjë gazetar nuk shkroi për të. Ç‘të shkruanin! "Do të ishte njësoj sikur të bënin autogol në portën e tyre!" - më tha një ditë me ironi një miku im. Atë libër, megjithatë ua kushtoj politikanëve grekë. I drejtohet vërtetë së kaluarës politike, por besoj se i takon edhe së ardhmes së Greqisë.

Që të rikthehemi edhe një herë prapa në kohë dhe në lartësitë e Kosovës, le të hedhim një vështrim në të gjithë rajonin që i takon Maqedonisë së vjetër, e cila banohej lashtë nga Arkanët, ose Arkadët dhe Dardanët. Profesori dhe akademiku M.Saqellariu e vendos stanin (këtu ka kuptimin vendbanimin, M.Q.) e Dardanëve brenda kufijve etnikë të shtetit të sotëm grek, ("Historia e kombit grek", vëll.I, faqe 368), por unë mendoj se zona përreth dy Prespave dhe liqenit të Ohrit duhet të ketë qenë qendra e parë e vendosjes së Dardanëve dhe jo më në jug.

Pas një katastrofe natyrore, siç shënojnë burime të lashta, shumë Arkadë dhe mjaft Dardanë, të cilët banonin në zonat përreth liqeneve të Prespës dhe Ohrit, u detyruan të shpërnguleshin drejt Jugut, madje nga frika e një përsëritjeje të saj u shtynë edhe më poshtë, drejt qendrës së Peloponezit. Të ardhurit e rinj i dhanë zonës atje emrin Arkadia. Një tjetër rrymë të shpërngulurish u drejtua për nga lindja. Përshkuan krahinën e Samotrakës dhe s‘andejmi u gjendën në Azinë e Vogël. Kur ndodhi kjo katastrofë? Askush nuk mund ta përcaktojë me siguri. Por siç dihet, të dy Prespat dhe liqeni i Ohrit lidhen nëntokë me njëri-tjetrin. Kjo është pikërisht shenja e dukshme e kësaj katastrofe. Ndoshta gjeologjia mund të na e shpjegojë disi më mirë se kur ka ndodhur kjo.

Sipas mitologjisë greke, Arkadët konsiderohen si fisi më i lashtë i pellazgëve. Po të kemi parasysh faktin se Troja e lashtë ka lulëzuar së paku 3000 vite para Erës së Re dhe se emërtori i saj ka qenë nipi i mitikut, Dardanit, atëherë mundemi të kemi një ide për kohën për të cilën flasim. Kjo do të thotë se Dardanët kanë mbërritur në Azinë e Vogël të paktën disa shekuj para këtyre 3000 viteve, ndërsa katastrofa në vendin e tyre duhet të ketë ndodhur gjithashtu shumë kohë më përpara. Siç theksuam, stacioni i parë i tyre ka qenë Samotraka. Do të kalonin shekuj që ata të shtyheshin më në jug. Të gjitha këto natyrisht nuk e ndriçojnë krejtësisht problemin, por vendosin një përfytyrim kohor të përafërt.

Në zonën e banuar nga Dardanët dhe Arktanët ose Arkadët ishte krijuar atëkohë qytetërimi pellazgjik ballkanik, falë kushteve të veçanta klimaterike dhe pasurive nëntokësore. Mijëra vite më parë, siç dihet, u zhvillua kultura Minoike, egjiptiane dhe shkrimi sumerik, por duhet ditur se Dardanët kishin pasur po atë kohë jo vetëm shkrimin e tyre, por shkrimin linear.

Këto të dhëna nuk janë rezultat i fantazisë sime. I kanë zbuluar arkeologët evropianë në zonën poshtë Beogradit, ndërsa grekët i zbuluan në vitin 1994 në liqenin e Kastorias, (Kosturit -M.Q.) ku bashkë me një vendbanim liqenor arkeologu Hurmuziadhis solli në dritë një mbishkrim, i cili datohet rreth 5250 vjet para Erës së Re me shkronja të veçanta. E zbuluan, por të ndodhur në qorrsokakun e fantazisë shkencore indoevropiane, nuk e kuptuan se çfarë zbuluan. Kështu, atë qytetërim, i shtrirë nga jugu i Beogradit dhe që mbaron në Halkidhiqi, e emërtuan... "qytetërim të Vincës", sepse në fshatin Vinca, në jug të Beogradit, u gjetën për herë të parë të dhënat për atë qytetërim.

Veç fakte e gjetje për atë qytetërim - dhe këtë e dinë shkëlqyeshëm arkeologët - ka në të gjithë Epirin. Kanë qenë të njohura këto edhe në Shqipëri, së paku nga shekulli i kaluar, (shek. XIX - M.Q.), por askush nuk mund t‘i zbërthente. Një i ditur i asaj kohe ia tregoi disa nga mbishkrimet historianit dhe filologut gjerman Georg von Hahn, i cili, kur botoi veprën e tretë të "Albanesische Studien", në vitin 1854, në qytetin Jena, shënoi se kishte zbuluar shkrimin pellazgjik. Por e gjithë teza e tij u kundërshtua sepse me mbishkrimet e gjetura nuk mund të ndërtohej alfabeti i plotë i asaj gjuhe. E vërteta ishte se, megjithë të dhënat e pakta, Hahn arriti përfundime të shkëlqyera, madje sendërtoi një alfabet, të cilin e emërtoi "shqiptar" dhe e identifikoi me pellazgjishten.

Arkeologët kanë sjellë tanimë në dritë afërsisht 200 simbole lineare, të cilat mund të jenë germa, përfshirë patjetër edhe numra. Këto simbole u emërtuan nga Harald Haarmann "fillimi i shkrimit linear", nga Winn "pararruga e shkrimit horizontal" dhe nga Masson (1984) si "parastadi i shkrimit linear". Interesante është se disa simbole lineare të alfabetit të Hahn, janë të njëjta me ato që zbuluan arkeologët në Vinca. Kështu i ka publikuar të paktën H.Haarmann në veprën e tij "Universalgeschichte Der Schrift". Mbishkrimin e Kastorias nuk e kam të njohur nga ndonjë punim shkencor të derisotëm.

Në mitologjinë greke, e cila për mua nuk është përrallë, por një histori e kodifikuar, i mbiquajturi udhëheqësi i popullsisë dardane, Dardani, nuk mund të jetë një personazh i rastësishëm, por bir i Dia-s (Zeusit-M.Q.), dhe i Elektras, ose Elektrionit, vëlla i Harmonisë, gruas së Kadmit dhe të Jassionas, emra këta që lidhen me kultivimin e grurit, adhurimin e drithërave e … të mistereve. Dardani, përsëri sipas mitologjisë greke, është i pari evropian që kaloi në kontinentin aziatik, e banoi dhe e shumoi atë vend, e bëhet udhëheqës dhe ndërtues i shumë qyteteve, popujve dhe etnive. Bash për këtë është quajtur edhe "Poliarkis". Nipi i tij, Troa, do të bëhet emërvënës i qytetit të famshëm të Trojës dhe deri në epokën e Homerit mbretërit e këtij qyteti-mit do të quheshin edhe Dardanë. Sikundër kam përmendur edhe në librin tim "Arvanitët dhe origjina e grekëve", botim i vitit 1983, trojanët ishin edhe ata një fis pellazgjik dhe aspak të huaj ndaj Akejve të Heladës, sikundër e përshkruan këtë fakt vetë Homeri dhe sikundër e vërtetojnë gërmimet arkeologjike. Kisha emërtuar Luftën e Trojës "të parën luftë civile ndërpellazgjike". Ishte më shumë një luftë midis pellazgëve veriorë dhe jugorë, pavarësisht se përplasja ndodhi në Azinë e Vogël. Në atë luftë Akejt sunduan Trojën, por ishin jo aq fitues. Pas shkatërrimit të qytetit vazhdoi invadimi i atij vendi nga fise pellazgjike nga veriu dhe kështu nisi shpërbërja dhe pastaj shuarja e regjimit akean.

Gjurmët e dardanëve mund të hasen sot që nga Ballkani deri në Indi dhe disa dijeni për këtë të vërtetë historike duhet të kishte edhe Aleksandri i Madh i Maqedonisë, por të dhëna me peshë prej tij nuk jepen. Në kulmin e lulëzimit të Maqedonisë dardanët kishin rënë disi në përparimin e tyre. Por duke pasur parasysh lavdinë e dikurshme stërgjyshore, jo vetëm nuk e përkrahën Aleksandrin e Madh në fushatat e tij, por ndjenin për maqedonasit në përgjithësi një ndjenjë antipatie. Në asnjë rast nuk mund të prisnim nga Aleksandri që ai të pohonte se kishte ndjekur rrugët e stërlashta të tyre drejt Azisë, madje se i njihte mirë ekspeditat e Heraklive dhe Dionisëve drejt atyre vendeve. Unë, veçse, pas atyre ekspeditave mitologjike të Herakliut dhe Dionisit shoh vetëm Dardanët dhe Karetë. Në librin tim "Zeusi pellazgjik dhe mashtrimi indoevropian", që pres të botohet së shpejti nga shtëpia botuese "Thamiris", kam theksuar se banorët e vendit që më pas do të quhej Ballkan, kanë qenë djepi i qytetërimit botëror.

Shkaku që i bëri Dardanët të shquhen aq tepër me rolin e tyre në Ballkan, por edhe pothuajse në të gjithë Azinë, ishte jo vetëm kultivimi i grurit, por kryesisht përvetësimi prej tyre i teknikës së nxjerrjes e shkrirjes së metaleve, e cila u jepte mundësinë të prodhonin mjete mbrojtëse e sulmuese dhe të pushtonin ekonomikisht kështu lehtësisht Lindjen. Ky ndoshta do të ishte cepi i fillit të Arjanës, që do të shënonte nisjen e krijimit të dhjetëra e dhjetëra gjuhëve të gjalla edhe sot, apo të vdekura, të cilat do të fliteshin nga India e do përfundonin në Evropë. Për fat të keq, shkencëtarët evropianë, duke studiuar këto fakte, janë të detyruar të devijojnë nga e vërteta historike për shkak të tezës fantaziste të indoevropanizmit. Kjo tezë, duke lëvizur nga qorrsokaku në qorrsokak, krijon gjithmonë sensacione impresionante. Megjithatë, indoevropanizmi nuk mund të bindë edhe ata që kanë mendimin tjetër për këtë çështje.

Fama e Dardanëve dhe identifikimi i tyre i lashtë me përdorimin e metaleve, mbetën të tillë derisa edhe popuj e vise të tjera e përvetësuan këtë teknikë. Në periudhën e ngjitjes së Maqedonisë së Aleksandrit të Madh, ata ishin në kulmin e nxjerrjes së metaleve, ndonëse "politikisht" nuk bënin pjesë në lavdinë e pushtuesit të ri. Shprehja "Tri krijesa të mençura quhen dardanë", tregon se sa lartë vlerësohej kjo gjini njerëzore në lashtësi. Në mitet e Maqedonisë, Trakës, Azisë së Vogël, por edhe të Atikës gjithmonë e më shumë zejet e metaleve lidhen me dardanët. Në mitet trojane, Erihthoni konsiderohet djalë i Dardanit, por edhe në mitet e Atikës Erihthoni, apo Erehtheos, lidhet me nxjerrjen dhe përpunimin e metaleve. Ky ishte i pari që krijoi yzengjitë metalike të kalit, ose peshoren e kalorësit, siç quhej. Ai solli në Athinë nga Lavrio të parën copë prej argjendi dhe po i pari preu monedhat e argjendta.

Ndërsa popujt e tjerë të Ballkanit lëvizin kryesisht drejt jugut dhe perëndimit, dardanët lëvizin në përgjithësi drejt lindjes. Që nga kohët e lashta, banorët e Mbimaqedonisë në lëvizjet e tyre emigratore kanë pasur si stacion të parë bregdetin perëndimor të Azisë së Vogël dhe bregdetin e Pontit të Detit të Zi. Azia e Vogël nis e banohet kështu, dalëngadalë, nga mbishtresa të popujve pellazgjikë të ardhur nga Ballkanet. Jo vetëm dardanët historikë, por edhe Frigët, Karet, Lelejët, Kadmët, si edhe Ionët, Dorët, Eolët, madje deri vonë, në kohën e shtrirjes së Perandorisë Romake këtu. Banorët e sotëm, trashëgimtarë të Dardanëve, kosovarët, edhe ata që banojnë në shtetin e Shkupit, (Maqedonisë - M.Q.) si stacion të parë ndër shekuj do të kenë përsëri Azinë e Vogël. Pak prej tyre do të preferojnë të zbresin në Greqinë e Jugut. Po të vihen re me kujdes rrugët që ndoqën për emigrim dardanët e lashtë dhe shqiptarët e sotëm, do të shohim jo pa habi se ato janë të njëjta....

Po të rikthehemi edhe një herë në fillim të këtyre faqeve, do të kujtojmë se serbët janë sllavë dhe kanë ardhur në këto troje vetëm në shekullin e 7-të të Erës së Re, kështu që nuk kanë të drejtë ta quajnë Kosovën djepin e tyre. Dhe këtu, në Ballkan, ata gjetën shumë popuj të lashtë, midis tyre edhe shqiptarët, fatkeqët malazezë, natyrisht, të cilët, kushedi sesi, ardhacakët lindorë manovruan për t‘u quajtur edhe ata sllavë.

Këto të vërteta, të cilat shumë grekë të sotëm i mohojnë, i patën njohur shumë mirë politikanë grekë të shekullit të kaluar, (shek.XIX-M.Q.) kur pohonin me zë të lartë se serbët nuk kanë asnjë të drejtë mbi Kosovën sepse... "ai rajon banohet nga shqiptarët, bashkëpatriotë pellazgjikë, stërgjyshërit tanë bashkëluftëtarë".

© Gazeta Shqip

[Hyllien]

Greqia ka mbajtur te fshehte per 40 vjet, se ruan bombë atomike

Derguar me: 26/03/2007 - 15:32
• Dyzet vite të tëra Greqia në mënyrë të fshehtë ka mbajtur armë atomike në territorin e vet. Keshtu shkruan ne numrin e sotem gazeta greke "Ta Nea"

“Zyrtarisht, asnjë Qeveri nuk pranoi se në pjesë të ndryshme të Greqisë është ruajtur armë bërthamore”, shton gazeta. Njëzet kokat e fundit bërthamore janë nxjerrë nga Greqia në fshehtësi më të madhe në pranverën e vitit 2001, nga baza Araksos në gadishullin Peloponez.

Gazeta shton se infrastruktura është ruajtur dhe se në këtë moment, në keto baza mund të vendoset armë e re bërthamore. Bombat e para atomike në këtë bazë janë sjellur më 14 korrik të vitit 1962, në bazë të marrëveshjes sekrete ndërmjet Greqisë dhe SHBA-ve të vitit 1959, me emër kodi "Provia" ose "Lëkurë e dhenve".

Marrëveshja ka parashikuar shpërndarje të aerobombave dhe raketave bërthamore që janë vendosur në bazën Elevsina, e më pas edhe në bazat në afërsi të Kukushit, Janicës dhe Dramas. Raketat bërthamore janë orientuar drejt vendeve të atëhershme socialiste Shqipërisë, Bullgarisë dhe Jugosllavisë, shkruan "Ta Nea", e afërt me Pasok-un opozitar. Makfaks


----------------
Keto armet e reja berthamore nga kush do vendosen ? Apo Greqia ka arritur ta vjedhi si Irani teknologjine ?
Nese i vendos Amerikani, kundra kujt i vendos, duke ditur se Turku eshte aleati kryesor i atij rrajoni dhe se Greku gjithmone ka shfaqur tendenca kundervenieje dhe mendjemadhesie ?
Nese nuk i vendos Amerikani, ateher kush do i vendosi(Rusi ?) dhe kundra kujt ?

[Darius]

Ose pastaj ky lajm eshte thjesht nje bllof per te kercitur dhembet ndaj fqinjeve. Me demek nese nuk rrini urte ne kemi dhe bomben atomike dhe ju bejme namin :s

Se di sa i vertete mund te jete si lajm po kjo Ta Nea me duket si pacavure e Sherbimit Sekret Grek dhe vetem tym hedh asgje me shume.

[tom pullings]

Falemnderit djema, gjithe kjo teme eshte veper e perkryer patriotesh! Jam shume kurioz te njoh opinionin e "Seminaristit" rreth kesaj teme... por jam edhe i bindur qe ai nuk do flase...

[G....]

Nuk do rri te mar nje nga nje ngjarjet qe paraqet BARAT, qe shumica jane pjelle e historiografise tradicionale nacional-komuniste, por do ngelem vetem tek ky 'incident' me poshte.



Meqe jam nga keto ane, kam njohje personale per kete ngjarje. Kur ishim te vegjel na conin ne venddodhje (tek 'Perroi i Bendos' sic quhet edhe sot) dhe vendosnim lule dhe na thoshnin mesuesit se 'monarkofashistet greke kishin vrare Bendon'. Mirepo ne vitin 1994 rastisi te mesoj c'fare kishte ndodhur ne te vertete. Bendoja bashke me dy shoke kishin vendosur te arratiseshin, kishin bere planet por ne momentin e fundit disa qindra metra larg kufirit Bendoja u pendua dhe i keshilloi te kthehen. Dy te tjeret nuk donin, u grinden dhe e vrane Bendon. U arratisen ne Greqi dhe me pas ne SHBA. Njeri me duket rron akoma, tjetri ka vdekur. Ja cila eshte e verteta.

ku e mer informacionin ti mor spurdhjak..

mos llap shume per keto tema se keto krime i kane denuar dhe vete greket (ata qe kane pak llogjike)

ik e futu neper forume antishqipetare dhe mos hajde ketu te besh moral or koke k...

ta dhjefsha rracen ty dhe te gjithe atyre minoritareve qe luftojne per dicka qe nuk eshte e tyre (flas per territorin shqipetar qe me ligj nderkombetar njihet)

DO VIJE DITA QE KRIMET TI PAGUANI ME GJAK
SHQIPETARI NUK FAL (flas kunder atyre grekerve apo filogreke qe komlotojne dhe bejne krime kunder shqiptarizmit)

[BARAT]

citim nga Darius
Ose pastaj ky lajm eshte thjesht nje bllof per te kercitur dhembet ndaj fqinjeve. Me demek nese nuk rrini urte ne kemi dhe bomben atomike dhe ju bejme namin :s
Se di sa i vertete mund te jete si lajm po kjo Ta Nea me duket si pacavure e Sherbimit Sekret Grek dhe vetem tym hedh asgje me shume.

Me duket se nuk eshte edhe aq bllof. Pastaj ku ka shtet sot qe te mos e kete bomben atomike. Qe nga shkaterrimi i BRSS kushedi se sa jane shperndare e ku jane shperndare...
Ne linkun e meposhtem jepet nje raport ne lidhje me vendet europiane qe e kane bomben atomike si dhe nje foto satelitore e bazes greke Araksos ne te cilen kane qene keto bomba atomike.

Me falni qe nuk po e perkthej shkrimin por kam shume pak kohe per nje gje te tille. Ne linkun e meposhtem mund te gjen foto dhe material te bollshem ne lidhje me vendet europiane qe kane pasur e kane kerpudhat bukuroshe...e pastaj shkojne e i kerkojne llogari iranianeve...

--------------------------

http://www.nukestrat.com/us/afn/nato.htm

The report concludes that the United States and NATO have been incapable of articulating a credible mission for the nuclear weapons, that the deployment needlessly continues a nuclear deterrence relationship with Russia in Europe, and that equipping non-nuclear NATO countries with the capabilities to delivery nuclear weapons undercuts U.S. and NATO nonproliferation objectives in the 21st century. The report asserts that NATO's recent announcement that the readiness level of nuclear-capable aircraft has been reduced to "months" suggests that the nuclear electronic and mechanical interfaces on the strike aircraft may have been removed from the aircraft, in which case there is no operational need to keep the nuclear weapons in Europe.

The principle of nuclear burden-sharing began to unravel in 2001 when nuclear weapons were withdrawn from Greece. The inactivation of the Munitions Support Squadron at Araxos Air Base was ordered in April 2001 after the withdrawal of the weapons was authorized by Presidential Decision Directive/NSC-74 in November 2000. Greece's departure from NATO's nuclear club contradicts the Alliance's Strategic Concept from 1999 which emphasizes widespread deployment of nuclear weapons in European member countries. If Greece can withdraw with no severe consequences for NATO deterrence or unity, so can the other European host countries that currently perform the NATO nuclear strike mission.

The report recommends that all the weapons should be withdrawn to the United States, and that the U.S. and NATO should use the political leverage from such a move to engage Russia to drastically reduce the large number of Russian non-strategic nuclear weapons, as well as revitalize efforts to create a nuclear weapons free zone in the Middle East. Initiatives like these, the report concludes, would -- unlike continuing to maintain U.S. nuclear weapons in Europe -- provide real security benefits to NATO.

The full report is available from the right-hand bar along with a number of documents released under FOIA. Also made available are satellite photos of many of the European bases where U.S. nuclear weapons are stored.

Statistics: During 2006, the U.S. Nuclear Weapons in Europe report was the third-most downloaded report on the Natural Resources Defense Council web site.

[BARAT]

Shqipëria në pushtim dhe luftë

5 Qershor Pjesë nga libri me dokumenta të arkivave britanike mbi Shqipërinë për periudhën 1940-1945, mbledhur dhe shkruar nga Ouen Pirson

Lufta italo-greke “nisi” për Daut Hoxhën

-Vrasja e camit të njohur në Greqi si gangster dhe hajdut ndërsa nga Italia si patriot dhe atdhetar shqipar

-Deklaratat e Athinës dhe Romës lidhur me vrasjen

-Fillimi i dislokimit të forcave italiane në Shqipëri që do të kryenin sulmin ndaj Greqisë

25 korrik 1940

Ambasada italiane në Greqi informoi qeverinë greke me anë të një note verbale se kishte gjetur një trup të pajetë, i identifikuar si i Daut Hoxhës, një bandit shqiptar, në territor shqiptar afër kufirit me Greqinë; për vrasjen akuzoheshin dy nga bashkëatdhetarët e Hoxhës dhe mendohej se ishin arratisur në Greqi. Më poshtë është teksti i notës verbale italiane:

Ambasada Mbretërore Italiane ka nderin të bëjë sa më poshtë me dije Ministrinë Mbretërore Greke të Punëve të Jashtme:

Në 17 qershorin e kaluar një trup pa kokë u zbulua midis Portit Heda dhe Konispolit afër kufirit greko-shqiptar. Autoritetet lokale identifikuan trupin e një rojeje pylli shqiptar, me emrin Daut Hoxha nga Çamëria, vjeç 50, i cili ishte strehuar në Shqipëri 20 vjet më parë. Hetimet e mëtejshme zbuluan se, në 14 qershor, Daut Hoxha kishte dalë të kontrollonte kullotat që kishte në ngarkim në rajonin e Sheshinit. Aty u takua me Pilo Koçon, djali i Dirnos, 17 vjeç, dhe me Elia Foton, djalin e Sotirit, 24 vjeç, të dy banorë të Mursit. Pas një bisede të shkurtër, Hoxha u shtri nën një pemë dhe mori një sy gjumë. Në kohën që flinte, ai u vra pabesisht nga njerëzit e sipërpërmendur, të cilët, pasi ia ndanë kokën nga trupi, u larguan në territorin grek, 30 minuta larg, duke marrë me vete kokën e viktimës.

Autoritetet italiane arrestaun një individ me emrin Koço Sulioti, pronar i një mulliri afër vendit ku ndodhi vrasja dhe i cili me gjasë, ka qenë fshehur aty, njësoj si i ati i Pilo Koços.

Ambasada Mbretërore, duke vepruar sipas këshillave të Qeverisë Italiane, ka nderin të kërkojë që Pilo Koço dhe Elia Foto, të cilët janë strehuar në tokën greke, me gjasë në Filiadhë ose në rrethinat e saj, të mbahen në arrest të përkohshëm në varësi të kërkesës formale të ekstradimit të tyre, i cili do të bëhet shumë shpejt nga Ministria Shqiptare e Drejtësisë.

Në pritje të një përgjigjeje për çështjen e mësipërme, Ambasada Mbretërore Italiane gjen rastin të sigurojë edhe një herë Ministrinë Mbretërore Greke të Punëve të Jashtme për konsideratat e saj më të larta.

27 korrik

Libri i Bardhë Grek, dokumenti nr.100: Nota e lëshuar nga nënsekretari grek i përhershëm shtetit për çështjet e jashtme ministrit italian në Athinë:

Dje në orën 12.45, një grup prej dhjetë aeroplanësh bombardues që vinte nga Shqipëria, është pikasur të fluturojë mbi territorin grek, duke ndjekur rrjedhën e luginës së Drinit, në një lartësi afro 3 000 metra. ‘Avionët në fjalë po fluturonin drejt Kani Delvinaki dhe Kalpaki, pastaj u kthyen në juglindje. Tre syresh fluturuan mbi Mecovë. MAVRUDHIS.

29 korrik

Në Shqipëri qarkullonte një hartë italiane që rrëfente një “Shqipëri më të madhe” të re dhe varej si poster në dyqane dhe kafene. Në hartë kishte më shumë territore greke dhe jugosllave që përfshiheshin në “Shqipërinë e madhe”; territori grek përfshinte pjesën dërrmuese të provincës së Epirit, me kufirin që shkonte deri në jug të Janinës; Jugosllavia tregohej që kishte humbur pjesë nga Serbia Jugore dhe tokën që shtrihej deri në veri me Nishin, me një territor të ri shqiptar që përfshinte edhe qytetet e Manastirit dhe Shkupit dhe që shkonte pothuajse deri në Bullgari.

Gusht

Kërcënimi italian ndaj Greqisë bëri që Ministria e Jashtme dhe shërbimi sekret të shqetësoheshin nga mundësia e kryerjes së akteve të sabotimit dhe subversionit, për të minuar regjimin italian në Shqipëri. Seksioni D i S.I.S. (Secret Intelligence Service) tani ishte shkrirë në seksionin S.O.2 të Drejtorisë së Operacioneve të Veçanta dhe lejtnant-koloneli Dejrell Okli-Hill ishte caktuar drejtor i zyrës së Beogradit.

Partia komuniste jugosllave, në kongresin e saj të pestë që u mbajt në Zagreb, miratoi edhe një herë rezolutën e dalë nga kongresi i katërt në Dresden, në 1928, që Kosova duhej t’i kthehej Shqipërisë. Ky vendim u mor për t’u dhënë kurajo komunistëve shqiptarë të fillonin më shumë fushata të vendosura për t’iu kundërvënë regjimit italian.

3 gusht

Në Beograd u raportua se një batalioni italian kohët e fundit i kishin zënë pritë në Burrel, në Shqipërinë e Mesme, duke shkatuar 100 të vdekur dhe humbjen e materialeve të luftës. Në një incident tjetër, ishte vrarë një kolonel italian; raprezaljet për këtë përfshinë edhe djegien e tre fshatrave shqiptare. Italia rriti forcat e veta në Shqipëri deri në 120 mijë trupa.

7 gusht

Duke i kthyer përgjigje pyetjes së Z.Xhefri Le M. Mander, përfaqësuesit liberal në Uolverhampton Ist, për qëndrimin e qeverisë britanike karshi Shqipërisë, nënsekretari i shtetit për punët e jashtme, Riçard A. Batler, deklaroi në dhomën e deputetëve se qeveria e madhërisë së tij e quante veten të lirë ta njihte pavarësinë dhe integritetin e Shqipërisë, dhe se ‘do të bashkëpunonte me dashamirësi me çfarëdo shoqate përfaqësuese të popullit shqiptar’.

Ministri grek në Romë, Jani Politis, bëri një bisedë me Zenone Beninin, nënsekretar i shtetit për çështjet shqiptare, me qëllim që të tërhiqte vëmendjen sërish ndaj demonstratave antigreke të cilat sapo ishin mbajtur në Shqipëri dhe në të cilat kishin marrë pjesë zyrtarë fashistë: Libri i Bardhë Grek, dokumenti nr.109: Ministri grek në Romë për Ministrinë Mbretërore Greke të Punëve të Jashtme: Kam nderin të raportoj bisedën e mëposhtme që pata me z. Benini, nënsekretar shteti për çështjet shqiptare.

Siç e dini, e pyeta nënsekretarin për çështjen e përkthyesit të kosullatës sonë në Tiranë. Aty nga fundi i bisedës, z. Benini më tha se çështja e përkthyesit ishte jashtë jurisdiksionit të tij dhe se ai do t’ia kalonte sugjerimin tim vetë Ministrit, pas së cilit do të ishte në gjendje të më kthente përgjigje...

“Tani le të vijmë”, vazhdova unë, “te disa vëzhgime më të rëndësishme. Mes provave të tjera për qëllimet e mira të Italisë, Ministri i Punëve të Jashtme më informoi me kujdes për faktin se forcat ushtarake italiane në Shqipëri janë pakësuar ndjeshëm. Gjithsesi, sipas informatave që kam marrë qysh prej ardhjes sime në Romë, forcat italiane në Shqipëri janë rritur ngadalë, por në mënyrë të vendosur. Është e vërtetë se forcat totale për mua nuk shkaktojnë aspak ankth, por gjithsesi, nuk mund ta anashkaloj faktin se po shtohen me vendosmëri në një kohë kur ministrit i është krijuar një përshtypje e kundërt.

“Për më tepër, sigurisht, ju nuk prisni që unë të pranoj si një ogur të mirë faktin e shfaqjes së prirjeve irredentiste dhe pretendimeve territoriale nga ana e shqiptarëve, sidomos kur kjo përkon edhe me vizitën e Kontit Ciano në Shqipëri”.

‘Marrëzira studentësh’, tha nënsekretari, me pamjen e dikujt që nuk donte t’i jepej rëndësi kësaj dhe shtoi se ishte bërë edhe një mohim, ndërsa u përpoq, por pa sukses, të kujtonte se si, ku dhe kur kishin ndodhur këto përgënjeshtrime.

Iu përgjigja se përgënjeshtrime të tilla nuk i kisha hasur dhe se, përsa u përkiste hamendjeve të tij se këto manifestime ishin thjesht marrëzira studentësh, mua më dukeshin të gabuara, sepse, sipas informacionit që kisha, anëtarë të administratës italiane ishin të përfshirë në këtë lëvizje. Por, për çdo rast, duke parë disiplinën dhe organizimin e suksesshëm të Perandorisë Fashiste, do të ishte dukur më e natyrshme sikur manifestime të tilla të mos ishin lejuar, të paktën gjatë vizitës së Ministrit të Jashtëm... J. POLITIS

9 gusht

Sonte ndodhi një përplasje në kufirin verior shqiptar mes trupave shqiptare dhe italiane. Shqiptarët u rebeluan kur autoritetet italiane u përpoqën të mobilizonin shtresa të ndryshme për shërbimin ushtarak dhe urdhëruan regjistrimin e bagëtive dhe ushqimeve. Katër mijë anëtarë fisesh nga krahina e Mirditës rrëmbyen armët që kishin fshehur qysh me aneksimin e Shqipërisë nga italianët. Para se të hidheshin në veprim, dy oficerë italianë u përpoqën të arrinin në një marrëveshje, duke thirrur edhe përfaqësuesit shqiptarë të diskutonin, por ata nuk pranuan dhe dy ndërmjetësit italianë u vranë.

Atëherë autoritetet italiane dërguan 12 mijë trupa për të shtypur trazirat. Si ndëshkim, italianët dogjën dhe rrafshuan tre fshatrat e Mamsatit, Skoromës dhe Orofit, si dhe sharruan me mitralozë malësorët, shumë prej të cilëve u vranë dhe u plagosën. Në luftimet që vazhduan më pas, italianëve iu vranë afërsisht njëqind veta, mes të cilve shtatë oficerë, përfshi dhe një lejtnant-kolonel. Trazira e dhunshme më pas u përhap në të gjithë krahinën e Matit.

10 gusht

Ciano, ditari i tij: Fola me Duçen për vështirësitë që kanë dalë në kufirin shqiptaro-grek. Nuk dëshiroj ta dramatizoj situatën, por qëndrimi grek më duket shumë dredharak. Duçe e sheh si një ‘akt force, sepse qysh në vitin 1923 ai ka disa disa hesape pa qëruar me ta, dhe grekët gënjejnë veten nëse mendojnë se ai ka harruar’.

11 gusht

Qarqe zyrtare në Romë i kanë quajtur tërësisht pa bazë dhe mjaft tendenciozë zërat që qarkullojnë tani në vendet e huaja, për përplasjet mes klanit të Mirditës dhe ushtarëve italianë. Ata i kanë përshkruar raportimet për këto trazira vetëm si një pjesë tërësore e fushatës propaganduese anti-italiane të nisur nga britanikët.

Tre luftanije italiane me trupa në bord mbërritën në portin e Durrësit.

Ciano, ditari i tij: Musolini flet ende për çështjen greke dhe do më shumë detaje për Çamërinë. Ai ka përgatitur një njoftim nga agjencia Stefani, e cila do të fillojë agjitacionin mbi këtë çështje. Ka thirrur Jakomonin dhe Visconti Prasca-n në Romë dhe ka ndërmend të këshillohet me ta. Ai flet për një sulm të befasishëm kundër Greqisë aty nga fundi i shtatorit. Nëse ai e ka vendosur vërtet, mendoj se duhet ta vërë në jetë shumë shpejt. Është e rrezikshme që grekëve t’u lihet kohë të përgatiten.

Visconti Prasca dhe Jacomoni, të cilët ishin të pranishëm në një ceremoni në Vlorë, u thirrën në Romë atë mbrëmje. Ata u pritën nga Konti Ciano i shoqëruar nga Achille Starace, tani shef i kabinetit të Milicisë Fashiste, si dhe nga Zenone Benini, nënsekretari i shtetit për çështjet shqiptare. Konti Ciano deklaroi se pushtimi italian i Çamërisë do të ishte shumë i shpejtë dhe se trupat duhej të ishin gati për sulm në çfarëdo lloj momenti pas 15 gushtit. Visconti Prasca rrufeshëm i dërgoi një memorandum Gjeneralit Mario Roatta, shef i kabinetit të ushtrisë italiane, duke i kërkuar përforcime me dy divizione, katër grupe artilerie malore dhe tre batalione alpinistësh, si dhe tre batalione këmishëzinjsh.

Konti Ciano i kërkoi Jakomonit një raport në të cilin të bënte propagandën e përshtatshme që do t’i paraqitej Musolinit për të mbështetur komplotin që do të mundësonte pushtimin e Greqisë nëpërmjet kufirit shqiptar. Jacomoni kishte shkuar të punonte më parë në Tiranë, ku gazeta zyrtare shqiptare Tomori, me botues Hilmi Lekën, kishte ringritur pas dy muajsh çështjen Daut Hoxha, një bandit shqiptar, trupi i të cilit u gjet pa kokë, i vrarë nga dy bashkatdhetarë të tij që u arrestuan në Greqi. Tomori, gazetë e botuar në shqip, por edhe me një botim në gjuhën italiane, akuzonte Athinën se kishte planifikuar vrasjen e Daut Hoxhës, një ‘irredentisti shqiptar’. Në fakt, ai ishte një bandit me nam i kërkuar nga policia greke për vrasje që kishte bërë vite më parë, por që u vra në një përleshje me dy barinj pas një zënke për disa dele.

Në raportin e tij për Kontin Ciano, lejtnant-gjeneral Jacomoni e përshkruante Daut Hoxhën si një ‘shqiptar nga Çamëria i karakterizuar nga një shpirt i madh shqiptari, i cili për disa vite ishte detyruar të strehohej në Shqipëri, për shkak të persekutimit nga autoritetet greke’. Ai shpjegonte se, kur pushtimi italian i Shqipërisë kishte ringjallur aspiratat e popullit të Çamërisë për çlirimin nga grekët, jeta e Daut Hoxhës ishte kërcënuar sërish. Jacomoni raportonte se, me qëllim që të merrnin shpërblimin e vënë për kokën e tij nga autoritetet greke, vrasësit grekë të Daut Hoxhës i kishin shkulur atij kokën dhe ia kishin treguar popullit të Çamërisë si trofe. Ai shtonte se para se të vritej, Daut Hoxhës i kishin helmuar ushqimin.

Lejtnant-gjenerali përmbyllte raportin e vet për Kontin Ciano duke thënë se ‘krimet e tmerrshme gjakatare zakonisht kryeheshin nga të dërguar grekë’ dhe se një pusullë e gjetur në trupin e një shqiptari tjetër të vrarë, kërcënonte me të njëjtin fund të gjithë ata që përpiqeshin të ribashkonin tokën e tyre të Çamërisë me tokën-mëmë – Shqipërinë. Jacomoni falsifikoi datën e raportit të tij sikur e kishte shkruar në 9 gusht, duke pretenduar se e kishte shkruar para se Ciano t’ia kishte kërkuar gjatë kohës që u lejtnant-gjenerali dhe Visconti Prasca u thirrën në Romë nga Musolini. Mezi ishte një pretekst për sulmin italian ndaj Greqisë, por ishte mjaftueshëm si propagandë për qëllimet e Musolinit.

Libri i Bardhë Grek, dokumenti nr.111: Deklaratë e lëshuar nga Agence Stefani (transmetimi i natës nga Radiostacioni Italian):

Një përshtypje e thellë është krijuar në popullatën shqiptare nën qeverisjen greke për një krim të tmerrshëm politik të kryer në kufirin greko-shqiptar.

Patrioti i madh shqiptar Daut Hoxha, i lindur në krahinën e cunguar të Çamërisë, është vrarë egërsisht në territor shqiptar afër kufirit. Trupi i tij është gjetur pa kokë. Sipas informacioneve më të fundit, vrasësit ishin agjentë grekë që e morën kokën e tij në Greqi dhe ua dorëzuan të autoriteteve, të cilat kishin caktuar një shpërblim për kokën e këtij patrioti shqiptar vite më parë. Mësohet gjithashtu se koka e tij u është treguar gjithë fshatarëve të fshatit, me urdhër të autoriteteve lokale greke dhe e vendosur në vend publik, për të terrorizuar vëllezërit e shkëputur shqiptarë në krahinën e sipërpërmendur.

Kohë më parë, Daut Hoxha ishte shtrënguar të largohej fshehurazi nga Çamëria për t’i shpëtuar persekutimit të autoriteteve greke, të cilët nuk ia falnin propagandën e tij të palodhshme mes bashkatdhetarëve për aneksimin e Çamërisë nga shteti amë. Ai u arratis në Shqipëri, ku shpesh e më shpesh merrte mesazhe që e kërcënonin me vdekje. Kjo vrasje, e cila i ka prekur thellë shqiptarët e Çamërisë, nuk është i vetmi incident i kohëve të fundit i politikave shtypëse greke.

Disa muaj më parë, një shënim i vogël u gjet në kufomën e një shqiptari të vrarë nga Çamëria, ku shkruhej se i njëjti fund i priste të gjithë shqiptarët që shpresonin të çlironin krahinën e tyre nga regjimi grek.

Ky territor i lashtë shqiptar ndodhet mes kufirit aktual greko-shqiptar dhe bregut jonian, shtrihet deri në periferi të Prevezës dhe në kufijtë e provincës së Janinës. Banohet nga rreth pesëdhjetë mijë shqiptarë me gjak të pastër, të cilët përbëjnë pjesën dërrmuese të popullsisë.

Deri disa vjet më parë, numri i tyre ishte shumë herë më i madh. Në vitin 1913, kur Çamëria iu aneksua Greqisë, popullata e saj shqiptare numëronte rreth 80 mijë karshi dhjetë mijë grekëve. Brenda pak vitesh, policia greke e çkombëtarizimit, e cila pretendonte të vendoste të drejta të rreme greke në këtë territor, asgjësoi banorët e kësaj krahine me anë të konfiskimeve, masakrave dhe dëbimeve.

Megjithatë, shqiptarët e Çamërisë mbetën një grup kompakt kombëtar, duke ruajtuer gjuhën dhe zakonet e tyre, si dhe duke ngritur një rezistencë të përgjakshme ndaj pushtuesve të tyre, aq sa madje dhe sot ata përbëjnë elementin dominues në atë krahinë.

Një shembull mbresëlënës i përkushtimit të tyre ndaj dheut amë u dha nga shqiptarët e Çamërisë në vitin 1924, kur qeveria greke, në Traktatin e Lozanës, i cili parashikonte shkëmbimin e popullatës greke dhe asaj turke, kërkoi që të gjithë muslimanët e Çamërisë, domethënë, e gjitha popullata shqiptare, të shkëmbehej me grekët e vendosur në territor turk. Banorët e Çamërisë, të mbështetur patundshëm nga vëllezërit e tyre të Shqipërisë, bënë një rezistencë të fuqishme, aq sa qeverisë greke iu desh ta braktiste këtë skemë të ulët dhe të njihte origjinën e tyre shqiptare. Sot, tirania e verbër po peshon më rëndë se asnjëherë mbi këtë popullatë, aq sa shumë nga banorët e Çamërisë janë të detyruar të kërkojnë strehë në Shqipëri me qëllim që t’i shpëtojnë persekutimit të regjimit. Sipas disa deklaratave të besueshme, autoritetet greke kanë shkuar shumë larg, sa kanë deklaruar se italianët shumë shpejt do të përzihen nga Shqipëria.

Por popullata e Çamërisë është më pak se kurrë e gatshme t’i nënshtrohet shtypjes greke. Nëse përkushtimi i saj ndaj atdheut shqiptar do të ishte i mjaftueshëm për të mbështetur besimin e Çamërisë në këto ditë të errëta të fatit shqiptar, sot shqiptarët e Çamërisë do të gjejnë taban më të fortë shpresash në fatet e reja të dheut mëmë.

gazeta Metropol 5 Qershor

[BARAT]

Kalvari i vuajtjeve Filat – Dakao – Cërrik

LEDINA LLESHI
28 Shkurt gazeta Metropol

Jeta e vështirë e Nuriut, përprjekjet për mbijetesë

ELBASAN – Jeta e Nuri Zanes, nuk ka qenë e lehtë. Vuajtjet, e komunitetit të cilit ai i përkiste, kanë qenë prezente edhe për Nuriun, i cili gjatë jetë së tij, megjithë ndjenjën nacionale, u përndoq nga grekët në Çamëri, nga nazifashistët të cilët e internuan, por edhe nga diktatura në Shqipëri, që e burgosi.

Familja

Nuri Zane rrjedh nga një familje qytetare me tradita atdhetare nga Filati i Çamërisë. Babai i tij, Emini, ka qënë një flamurtar për mbrotjen e trojeve shqiptare nga zaptimi i një kulture tjetër siç ishte ajo greke, duke dhënë edhe një kontribut të çmuar në përhapjen e arsimit në gjuhën shqipe. Por degët e familjes, kishin po të njëjtat vlera edhe nga nëna e tij Pasheja, e cila rridhte nga familja e Hasan Tahsinit nga Konispoli, me kontribut të theksuar atdhetar për mbrotjen e gjuhës dhe trojeve shqiptare. Nuriu u rrit me një situatë ku ndjenjat atdhetare në familje ishin superlative, aq sa babai këpucar i zoti, bënte këpucë për batalionin “Çamëria”, gjatë Luftës së Dytë Botërore.

Gjatë kësaj kohe, Nuriu, një i ri jo më shumë se 15 vjeç, strehohet në Shqipëri kur nisi aksioni i ushtarëve grekë kundër çamëve. Familja e ndihmoi gjithashtu të trashëgonte edhe zanatin e këpucarit, i cili do ti shërbente gjatë gjithë jetës. Por ai ishte një autodidakt i vërtetë, aq sa zotëronte katër gjuhë të huaja dhe gjithashtu trasmetonte një kulturë dhe edukatë, që do ta shoqëronte edhe gjatë edukimit të birit të tij.

Internimi

Duke u angazhuar në veprimtaritë kundër nazi-fashistëve, ai ishte kthyer në një pre, dhe në pranverën e vitit 1944, kallzohet nga autoritetet greke në komandën gjermane. Gjatë kësaj kohe, ai ndiqet dhe më pas arrestohet në një hotel të Janinës, në fillim të prillit. Burgoset në Janinë dhe pas disa kohëve, trasferohet në Selanik dhe nga aty, Nuri Zane, përfundon në Dakao të Gjermanisë. Në Gjermani, provon trajtimin çnjerëzor në kampet e përqëndrimit në Dakao dhe më pas në Mynih.

Fati deshi që, me kapitullimin e Gjermanisë nazifashiste dhe me përfundimin e Luftës së Dytë Botërore në fundgushtin dhe fillim shtatorin 1945, Nuriu të kthehej gjallë në Greqi, për të mbërritur në vendlindjen e tij Çamërinë, por, populli çam, nuk jetonte më aty.

Rikthimi

Në këtë rikthim, Nuriu shoqërohej nga Tasik Samaraj nga Filati, Sotir Kosta Moçi nga fshati Mursi, Sarandë, Qemal Xhema, Tepelenë, dhe Osman Taka, Filat i Çamërisë, si bashkëvuajtës të tij në kampet e përqëndimit dhe, gjatë udhëtimit në Janinë, mësojnë se Çamëria tashmë ishte shkatërruar dhe popullsia ishte shpërngulur drejt Shqipërisë. Nuk lejohet të shkojë në vendlindje ndërsa, së bashku me pesë shqiptarët e tjerë, tenton të kalojë kufirin në Kakavijë, ku paiset edhe me një dokument zyrtar identiteti. Në dokumentat e familjes Zane, ekziston origjinali i këtij dokumenti i firmosur nga kolonel Jashar Kasimati, për ish të internuarit në kampet e përqëndrimit nazist.

Duke kuptuar se ishte mjaft i vështirë rikthimi në trojet e vendlindjes, Nuriu bashkohet me familjen dhe nis një jetë tjetër në Shqipëri, por që asnjëherë nuk e harroi Çamërinë, e cila iu trasmetua së bashku me ndjenjat atdhetare, familjes së tij.

Si këpucar i zoti, ai arriti të sistemojë edhe familjen e tij në Cërrik.

Kujton shoku i tij Kujtim Radovicka

“Nuk deshte t’a kujtonte internimin në Dakao”

“Kemi qënë miq të mirë”, shprehet Kujtim Radovicka, duke përshkruar Nuriun, si një njeri mjaft të heshtur me një urtësi të çuditshme.

“Ai nuk fliste kurrë për Dakaon, eksperienca ishte mjaft trishtuese. Nuk kam guxim të flas për këtë”, më tregonte Nuriu, aq sa, ne mendonim të mos e pyesnim më, pasi i bënim keq duke i kujtuar vuajtjet dhe genocidin që kishte kaluar, gjatë dy vjetëve të qëndrimit atje. Prisnim shumë kureshtarë për të ditur diçka, por ai e bluante përbrenda vuajtjen dhe mbyllej mjaft, pasi i frikësohej reagimit komunist që mund edhe të ndërmerrte edhe një internim tjetër, këtë herë brenda Shqipërisë”, tregon Kujtimi. Shokët dhe ata që e kanë njohur Nuriun, tregojnë se ai ishte një njeri që dinte të komunikonte me bashkëqytetarët e tij, aq sa të gjithë e njohën dhe e respektonin mjaft.

“Ishte një këpucar mjaft i zoti që shikonte punën dhe nuk shkëmbente shumë fjalë”, e përshkruan kështu, Kujtimi, i cili e njihte duke qënë fqinj i tij për një kohë të gjatë.

“Shpërblimi” i regjimit komunist

Në burg për një banak të djegur

Gjatë kohës së komunizimit, nuk mori merita as nuk u afrua në ndonjë punë me prestigj, por kaloi në heshtje në shërbim të familjes së tij. Por, edhe periudhën e komunizmit, pavarësisht heshtjes, Nuriu nuk do ta kalonte lehtë. Në vitin 1964, kur punonte si bufetjer në Cërrik, ndodh një aksident i cili do ti kushtonte edhe katër vite burg. Djegia e një pjese të banakut nga rënia aksidentale e zjarrit, solli edhe akuzën për sabotim të pasurisë shtetërore. Gjyqi ndaj Nuri Zanes, vinte pas të famshmit gjyq të grupit të Teme Sejkos dhe, Nuri Zane do të cilësohej si këlysh i Tahir Demit dhe Teme Sejkos, duke u dënuar me 4 vjet burg.

I gjithë populli i Cërrikut, gjatë kohës së gjyqit e mbrojti dhe nuk hodhi baltë mbi të, aq sa kjo e ndihmoi që dënimi të ishte jo i përmasave që pritej.

Gjatë gjithë pjesës tjetër të jetës në vitet e diktaturës, Nuri Zane “mbylli gojën” dhe vazhdoi të punonte si këpucar. Asnjëherë nuk u fol për internimin në Gjermani dhe nuk pati vlerësim për këtë fakt.

Në vitin 1995, përfitoi statusin e veterantit të luftës 7 vjet pas vdekjes, ndërsa familja ka arritur më në fund që të gëzojë “Medaljen e Artë të Shqiponjës”.

Flet Hyqmeti, i biri i Nuri Zanes

“Dekorata, për babain tim,mesazh për komunitetin çam”

Familja Zane ka qënë në qëndër të vëmëndjes gjatë këtyre ditëve. I biri i Nuri Zanes, Hyqmet Zane, gazetar, nuk mbetej jashtë kësaj atmosfere. Ai ka luftuar mjaft që shoqëria atdhetare Çamëria, të pozicionohet dhe të marrë në dorë situatën. Për tre vjet, ai është përpjekur që figurat çame të nderohen për kontributin e tyre në Elbasan.

“Ndërsa në shoqëri nuk fliste për internimin, në familje ai tregonte edhe detaje se si kishte mundur të mbijetonte”, tregon Hyqmeti.

Duke falenderuar Presidentin e Republikës, Hyqmet Zane, deklaron se, “Ky dekorim është përjetuar jo vetëm si vlerësim familjar por si një mesazh ndaj të gjithë çamëve që jetojnë në Shqipëri, për vendin që kanë në shoqërinë shqiptare dhe për çështjen çame, e cila gjithashtu, ka marrë vëmendjen e politikës kombëtare dhe ndërkombëtare”.

[BARAT]

Pas Kosovës, çështja çame "fronti" i fundit

Intervistoi LEONARD OLLI,
Metropol
7 Shkurt

Flet Miranda Vickers

Edhe pse i shkruar në vitin 1998, libri i Miranda Vickers "Midis serbëve dhe shqiptarve: Një histori e Kosovës", do të botohej në gjuhën shqipe, vetëm pak javë më parë, nga shtëpia botuese "Toena", përkthyer nga Xhevdet Shehu. Vickers ka eksploruar rrënjët e konfliktit dhe kthesën e trajektores në marrdhëniet e viteve të fundit, midis shqiptarve dhe serbëve në Kosovë. Pjesa e parë e librit paraqet Kosovën në fundin e sundimit otoman, kur marrëdhëniet midis dy komuniteteve ishin realtivisht të mira. Pjesa e dytë, eksploron Kosovën që pas vitit 1945, e deri në mesin e viteve '95, duke dhënë një shpjegim mbi aspektet historike sociale, kulturale, etnike dhe fetare të shpërthimit të dhunës serbe, si edhe pasojat e këtij konflikti në situtën politike dhe ekonomike në rajon. Në intervistën dhënë për "Metropol", Vickers, jep opinionet e saj në lidhje më Kosovën dhe statusin e saj, duke u shprehur se "çështja çame, është edhe fronti i fundit kombëtar në Ballkan".

Në librin tuaj, ju shpreheni se serbët kanë qenë minorancë e "përjetëshme" në Kosovë...

Familjet e vogla serbe u vunë përballë familjeve shqiptare më të mëdha në numër. Ky fakt, por edhe arsye të tjera i vunë serbët e Kosovës përballë një fakti konkret: të mos kishin një identitet të tyre, apo edhe çfardo kujdesi nga pjesë tjetër e botës. Ata u ndjenë të manipuluar nga Milosheviçi, madje edhe në këtë moment, Beogradi vazhdon t'i manipulojë ende. Unë kam shumë miq serbë nga Kosova dhe e kuptoj shumë mirë pozicionin e vështirë në të cilin ata ndodhen, gjithmonë si një minoritet. Qëllimi i Beogradit ka konsistuar në koloniazimin si të Kosovës. Por Kolonializimi i parë i këtyre rajoneve në vitet '20-'30, pothuajse dështoi, pasi banorët që u çuan nga Mali i Zi në Kosovë kishin tradita kaq shumë të ngjashme me shqiptarët në të gjitha aspektet. Shumë shpejt malazesët do të krijonin edhe lidhje familjare më shqiptarët nëpërmjet martesave, këshut që prezenca e mirfilltë serbe, u zbeh shumë. Pas Luftës së Dytë, Beogradi vendosi që të çonte në Kosovë serbë të mirfilltë, që përbën edhe kolonializimin e dytë të Kosovës, traditat dhe zakonet e të cilëve ishin shumë të ndryshme nga ato të kosovarëve. Por Kosova vazhdoi të mbetej e izoluar. Rregjimi represiv i Rankoviçit në vitet '60, vendosi mbizotërimin serb në Kosovë në aspektin social e politik. Por ndryshimet konstitucionale të vitit '74, të cilat u jepnin shqiptarve më shumë autonomi, vëtëm sa e përkeqësoi marrëdhënien midis dy komuniteteve, të cilat u ndjenë më të izoluara dhe në grupe të ndara. Kjo u vu re edhe në luftën e '98-'99, ku shqiptarët nuk ishin të gatshëm të mirkuptonin aspektin historik të serbëve, pasi të ngarkuar shumë emocionalisht dhe të zëmëruar nga aktet e Millosheviçit, fakt të cilin unë e kuptoj shumë mirë.

Cilat kanë qenë marrdhëniet e grupit të dytë të kolonëve serbë me shqiptarët e Kosovës?

Në mënyrë absolutë kanë qenë marrëdhënie shumë të këqia. Kjo edhe për vetë faktin, se shtypja serbe në këtë periudhë kohore ka qenë edhe më e egër. Dhe politika e ministrit të punëve të brendshme serbe në vitin '66, e drejtuar nga Aleksandër Rankoviç, ka qenë një ndër më negativet. Shumë shqiptarë u burgosën dhe u përndoqën, fakt që do të çonte në rrënimin total të marrëdhënieve midis dy komuniteteve. Brezat e kosovarëve të rritur e mbajnë mend shumë mirë atë periudhë të egër, ku policia sekrete përndiqte të gjithë dhe kontrollonte gjithçka dhe ku të gjithë nuk i zinin besë askujt. Por ndryshimet e vitit 1974, e përmirësuan ndjeshëm situatën në favor të shqiptarve.

Por gjatë viteve të Rankoviçit përveç përndejkjes, ka patur edhe dëbime masive të shqiptarëve drejt Turqisë, apo edhe vendeve të tjera perëndimore...

Kjo është shumë e vërtetë dhe, madje, është e vështirë të përllogaritet numëri i saktë i shqiptarëve të dëbuar. Në fakt ka patur edhe një marrëveshje midis qeverisë turke dhe asaj jugosllave, në lidhje me këtë fakt. Por ndryshimet në politikën ndërkombëtare në vitet '60, e penguan deportimin e mëtejshëm të kosovarëve drejt Turqisë. Por unë besoj se të paktën 140 mijë kosovarë janë larguar nga Kosova në atë periudhë. E gjitha kjo erdhi si rezultat i përpjekjeve për t'i trajtuar shqiptarët si "musilmanë", pra si turq dhe të njëjtin "interpretim" e gjejmë nga grekët edhe ndaj çamëve.

Mos ndoshta çamët janë në qendër të vëmendjes tuaj...?

Besoj se po. Edhe ky fakt e ka shpjegimin e vet. Personalisht, besoj se ky është edhe "fronti" i fundit në Ballkan, ose e thënë ndryshe çështja e fundit kombëtare që mbetet për t'u zgjidhur në rajon. Natyrisht, që nuk bëhet fjalë për të drejtat e njeriut, apo urgjencën e zgjidhjes së problemit sikundër në Kosovë, por për një të drejtë morale të çamëve. Mund të them pa frikë, se ka një ngjashmëri me çështjen palestineze. Shumë çamër e dinë me saktësi se ku jane, jo vetëm shtëpitë e tyre, por edhe se ku i kanë fshehur çelësat e shtëpive. Kam fotografuar shumë shtëpi çamësh në Greqi dhe jam përpjekur të gjej pronarët e tyre. Nga ana tjetër kam pyetur edhe shumë njerëz të moshuar nga Çamëria, të cilët i kanë njohur vendbanimet e tyre, tashmë të "banuara" nga grekë. Moralisht këtu ka një problem për zgjidhje. Natyrisht, që nuk besoj se ka shumë çamë që do të donin të jetonin sërish aty, por ata kanë të drejtën mbi pasuritë e tyre të mohuara.

Historiografia dhe poltika greke janë përpjekur të përligjin qëndrimin e tyre ndaj çamëve, duke i akuzuar këta të fundit si kolaboracionistë të gjermanëve. Opinioni juaj në lidhje me këtë çështje?

Natyrisht që ka patur edhe persona që bashkëpunuan. Po të shikosh edhe kontekstin historik, si fashistët italianë ashtu edhe nazistët premtuan bashkimin e të gjithë shqiptarëve, përfshi edhe Kosovën, në një shtet të vetëm. Kjo propagandë bindi, si çamë ashtu edhe kosovarë të bashkëpunonin, madje edhe "Balli Kombëtar" në Shqipëri, e besoi këtë propagandë. Jo të gjithë çamët bashkëpunuan dhe grekët nuk i përndoqën më të njëjtën forcë çamët ortodoksë, sikundër vepruan me atë muslimanë. Duke pastur parasysh historinë e Ballkanit mund të kuptosh shumë mirë përse mentaliteti grek ishte aq agresiv ndaj çamëve muslimanë. Pavarësisht, se grekët mund të kishin humbur besimin ndaj tyre, nuk mund të përligjet politika e ndjekur prej tyre. Prandaj besoj se duhet të ketë kompesime edhe morale.

Çështja çame "fronti" i fundit, por statusi i Kosovës...?

Pa një zgjidhje përfundimtare të statusit të Kosovës asgjë nuk mund të përmirësohet në Ballkan. Edhe në aspektin ekonomik i gjithë rajoni nuk mund të konsiderohet i sigurtë. Shumë janë të bindur se Kosova është një burim destabiliteti, gjë që frenon hapjen ekonomike. Personalisht jam e bindur se për një zhvillim ekonomik dhe demokratik të rajonit, duhet të ketë një Kosovë të pavarur. Po sipas mendimit tim, kosovarët duan të jenë të pavarur dhe këtu nënkuptoj, se ata nuk duan të jenë në të njëjtin shtet me Shqipërinë. Fakti se kosovarët dhe shqiptarët kanë jetuar për një kohë të gjatë të ndarë, duke krijuar shumë ndryshime edhe në traditë, është një shpjegim përse e besoj atë që sapo thashë.