Artiste qe nderojne kombin dhe emrin shqiptar

[Darius]

Shkëlqimi i balerinit Leonard Ajkun



Arti kjo kryengritje shpirtrash që pushton për ditë qeniet njerëzore me fuqinë e vet, ndoshta nuk mund të quhet ndryshe veçse bota perfekt e humanizmit. Kjo shenjtëri nuk është vështirë të kryqëzohet, sepse forma, madhështia dhe drithërima që të jep, është mysafire e përjetshme shpirtërore. Aq sa arti në vetvete ka madhështi njerëzore dhe shpirtërore, ka forcën për të qenë i pavdekshëm, është shpirti hyjnor i artistit, të cilën njerëzit e paguajnë me monedhën më të shtrenjtë, atë të respektit. Broduei, altari i një prej skenave më të famshme në Nju-Jork, institucioni ku kozmosi dhe gjithësia, gjithçka që është njerëzore e frymore, gjithçka që ka vlerën e mirësisë mblidhet aty, si thesar i pafundshëm i botës, në përmasat më të çuditshme, me emrin art. Trupa e artistit të famshëm shqiptar, balerinit Leonard Ajkun, tash e sa kohë jep shfaqje nën moton “Ajkun Balet Teatre’.

Një bukuri e pastër, artistë të mrekullueshëm, që me ambicien artistike dhe elegante të bënte të harrosh se pas atij koncerti, jeta vazhdon me rutinën e saj çdo ditë pothuajse e njëjtë. Në ato çaste të urta njeriu përjeton shumëçka. Hapen perdet. Errësirë. Asgjë nuk lëvizë. Në një anë të skenës reflektojnë dy drita të dobëta. Stuhia dhe fërshëllima e fortë e erës të paralajmërojnë se një gjendje e fortë emocionale po vjen. Në sallën e mbushur me spektatorë, ky mister i mrekullueshëm, nuk kishte se si të shprehej ndryshe pos me pohimin se Zoti ekziston vërtet.

Muzika e kompozitorëve të mëdhenj, si Moxart e Bize, si dhe pjesë të tjera klasike e moderne, si një realitet harmonik me kërcimin, është substanca më e mirë e shijes që të jep ai art i përsosur. Pa fjalë, nën tinguj e këndshëm, në mesin e trupës shkëlqen Leonard Ajkun, shqiptari i rrallë, një fibër e gjallë arti, që do të fluturonte në skenë në harmoni me gjithçka me Zotin, botën dhe shpirtin. Janë çaste të rralla, kur qenien qiellore e shikon në tokë, si pjesë të parajsës. Skena plot yje, të fiksuara në një mënyrë të çuditshme, që të tregonin se ‘ato ishin vënë në radhë si spektatorë për të parë nga lart prej qiellit, ku ka jetë yjesh mbi tokë. Hëna, ish fiksuar në një sfond, si sfidë e skenës, e nën pushtetin e heshtjes, s'mund të provosh gjë tjetër, se yjet në ato çaste kishin ngrirë, duke e zbehur dritën tani kur edhe hëna po tretej dalëngadalë në errësirë.

Janë yjet e skenës ata, që ndonëse interpretojnë pjesë të ndryshme, klasike e moderne, të mësojnë të njëjtin ritëm, ritmin e dashurisë, që arti të dhuron pa e kursyer. S'di pse kur ndodhesh larg vendit të origjinës, në një metropol të madh, siç është Nju-Jorku, dhe fati të vendos në një mjedis të tillë, ku njerëzit janë të etniteteve dhe të racave të ndryshme, në vendin ku kultura dhe pretendimet për të janë shumë të larta edhe pse probabiliteti i konkurrencës është shumë i madh, e ku shpesh dalin në pah njerëz më pasaporta të veçanta. Fjala është për ata njerëz që janë në harmoni me gjithçka: me jetën, familjen, artin, kohën, Zotin. Broduei, salla e artit, që jetë ka artin, vendi ku gjithkush që e ka kultivuar atë pavarësisht nga shekujt, është ndoshta nga të rrallët, ku dashuria, humanizmi dhe bukuria, lëvizin si qenie frymore, me të vetmin qëllim, për t'i dhënë më shumë frymë frymës, më shumë jetë jetëve.

Balerini Leonard Ajkun, ambasadori shqiptar i arteve, njëri nga kërcimtarët më të famshëm shqiptar, kërceu edhe para Papa Gjon Palit II. Kërcimtari internacional, nuk kishte si të mos më mbushte me krenari. Ai fluturonte në skenë. Kjo aromë që e provon rrallë, vjen prej zjarrit artistik, pas djegies së të cilit nuk mbetet gjë tjetër veçse të thuash se arti është vërtet perëndi. Çdo ditë jam mësuar ta shikoj këtë qytet midis dy realiteteve, atë të pjesës amerikane, që për kohën në të cilën jetojmë ‘ndërmjet fjalëve më të rëndësishme që mëson, janë fjalët natyrë, liri dhe punë, rreth së cilave bota përpiqet të ngushtojë kontrastet sociale, dhe atë shqiptare, pa dashur kurrë t’i them origjinës se të braktisa atëherë kur më nevojiteshe më shumë shpirtërisht.

Ndaj do ta quaja veten me fat, kur bashkë me disa artistë shqiptarë, pata fatin ta shikoja atë shfaqje. Është fjala për art, për Leonard Ajkun, për atë artist shqiptar, në mbrëmjen e së cilës ndjeva se artisti, dinte t'a interpretonte botën brenda një intervali harmonik ku përfshiheshin emri, muzika, lëvizjet, ngjyrat, pasioni dhe pse jo edhe dëshira jonë si një rrëshqitje e ngadalshme, në fundin e së cilës mund të gjesh vetëm lot me shije të ëmbël. Dalëngadalë midis errësirës së shfaqjes nisa të dalloj se brenda sallës ishin edhe familjarët e Leonardit. Babai Kristofor me formim artisti, dirigjent, nëna – Ajkuna, për nderin e se cilës ai do të mbajë atë mbiemër, njëkohësisht edhe kostumorja e trupës, bashkëshortja Chiara, koreografja dhe balerina e talentuar, si dhe djemtë Leonard Volfranc Junior dhe Ludvig Leon Aleksei.

Shfaqja vazhdonte. Romeo, Zhulieta, Karmen Zhizela, Shekspiri, Moxarti, Bize, Adam, Nurejevi, baleti modern etj. Të gjithë ishin aty atë natë. Gjithsekush me mënyrën e vet të shijes, veçse shpirtërave të tyre të pavdekshëm, do t'ju shkrihej nga një copë qiell nën interpretimin e mrekullueshëm të artistëve për t'i dhënë më shumë kuptim jetës. Zoti është padron i artit dhe janë të paktë ata njerëz që i përkasin asaj, një prej të cilëve është edhe Leonad Ajkun. Në kohën që rrëshqet pa e kuptuar nata do të ishte e shkurtër. Brenda saj ekzistonte morali empirik, se arti dhe jeta dinë të organizohen ‘si forma më e lartë intelektuale’. Padyshim, pas shfaqjes s'mund të iknim. Një detyrim shpirtëror na mblodhi aty jashtë në mesin e atyre pak shqiptarëve, që ndodheshim aty. Së bashku me familjen e Leonardit do të takonim edhe balerinin e talentuar Altin Kaftira, i cili kish ardhur enkas prej Amsterdamit të Holandës, vetëm për të interpretuar në atë shfaqje.

Mes ndjenjës së respektit do t'a takonim Leonardin, si protagonistin kryesor, i cili e çliroi shpirtin e vet nga interpretimi duke na lidhur ne me ‘prangat’ e artit. Krenarisë sonë për të do t'i shtoheshin edhe fjalët prekëse të babait Kristofor tek mbante pranë dy nipat: ja këta janë shqiptarët e gjyshit. Fjalët e tjera s'kishin më kuptim. Sytë e të gjithëve shndrisnin duke iu nënshtruar pushtetit të surprizës Leonard Ajkun.

Donika TIMKO (Nju-Jork)

ILIRIA POST

[Darius]

Ja dhe dy foto artistike te Leonardit

[TiLoNcE]

Shum tbukra fotot.Very handsome!
Artsit cun,dhe shume i talentum .S'do men,vjen ka familje me tradita dhe shume fisnike.

Cuna si ky na nderojne kombin dhe emrin shqiptar.

Respekt