Demokracia dhe Islami

[Klevis2000]

ISLAMI DHE DEMOKRACIA

Në tërë botën është i shtrirë mendimi se qeverisja demokratike në Perëndim është regjimi më i mirë i mundshëm deri te i cili njerëzimi ka mund të arrijë. Në krahasimin e regjimeve - në qoftë se mendohet që përkundër demokracisë qëndron monarkia e individëve, dinastia apo aristokracia e cila shumicën e popullit me të cilin qeveris e shpie në rrafsh të të marrëve, apo edhe teokracia në të cilat klerikët (priftërinjtë) konsiderohen të pagabueshëm - demokracia, në zgjedhjen e shumicës së njerëzve, pa dyshim do të marrë vend parësor.

Mirëpo, nëse dëshirohet të mbrohet mendimi se demokracia është regjimi më i mirë, atëherë ajo nuk mund të krahasohet me monarkitë, aristokracitë dhe teokracitë, por, marrë në përgjithësi, me idealet koherente brenda vetë modelit; duke i marrë parasysh idealet e ngjashme në historinë e njerëzimit, duhet hulumtuar se a i kanë arritur sistemet tjera politike idealet e veta për të cilat edhe sot flitet, dhe vetëm me këtë arrihet vlerësimi i drejtë.

Në Perëndim, i cili në themele të kulturës së vet manifeston vetëkënaqësi dhe narcisoiditet, konsiderohet se idealet që i përmban demokracia e atjeshme, në mënyrë speciale janë rezervuar për Perëndimin dhe se njerëzit, pasi që e kanë njohur demokracinë perëndimore, kanë mësuar për atë që, gjoja, ato i karakterizon: zgjedhjet, aktivitetet politike, opozita, organizimi, ekzistimi i feve, kulturave dhe bashkësive etnike të ndryshme në shoqëritë pluraliste dhe grupacionet tjera shoqërore; pra, të përsiaturit e tillë, mediumet perëndimore për çdo ditë e përsërisin dhe me këmbëngulje qëndrojnë në të.1

Kurse, në të vërtetë, sjelljet politike për të cilat flitet u janë të njohura edhe kulturave dhe traditave tjera: në disa ato janë mjaft të suksesshme, e në disa të kënaqshme.

Shumë orientalistë perëndimorë pranojnë se tradita e fiseve të vjetra arabe bart një karakteristikë demokratike; prijësi (kryepari) i zgjedhur konsiderohej i pari ndër të barabartit dhe të gjitha vendimet më të rëndësishme i merrte pas konsultimeve. Format e sjelljes së këtillë politike, me anë të mbrojtjes juridike në suaza të Islamit, janë ngritur në shkallë të pyetjeve mjaft të rëndësishme dhe nëpërmjet institucioneve me ndikim aplikoheshin në jetë, madje i kanë mbrojtur harixhitët, mu'tezilitët, zejditët dhe disa mendimtarë sunnitë e shiitë.2

Marrë objektivisht, ardhja e Muhammedit - alejhis-selam (a.s.) në Medine në vitin 622 sipas Hixhretit dhe hartimi i tij i Kartës së Medines, të cilën e kanë pranuar dhe nënshkruar muslimanët, hebrenjtë dhe mushrikët, paraqet dokumentin e parë juridik, përgjithësisht i shkruar në bazë të të drejtave të barabarta për të gjithë dhe mbrojtjes së vlerave demokratike, dhe ky dokument është shumë më i vjetër nga ato që paraqiten në shekullin XVII dhe XVIII. Specificiteti i qartë i Kartës së Medines është në atë që ajo u jep përparësi veçorive fetare, juridike dhe kulturore, e mbështet modelin pluralist dhe atë pluralizëm e vë nën garanci kushtetuese.

Në qoftë se Karta e Medines, e cila përveç unifikimit të veçorive fetare, juridike dhe kulturore, mundëson që grupacionet e ndryshme shoqërore si bashkësi specifike juridike të ekzistojnë në paqe njëri pranë tjetrit, do të krahasohej me sistemet pluraliste dhe demokratike të Perëndimit, do të shihet se demokracia perëndimore përfaqëson filozofi politike mjaft dekadente. Sipas meje, nëse dëshirojmë të vijmë deri te përfundimi i drejtë për vlerat e demokracisë, atë para së gjithash duhet krahasuar me Kartën e Medines - frytin e një kulture politike tjetërfare, e pastaj të testohet sendërtimi i saj i idealeve që i ka paraparë në praktikë.

* * *

Përgjithësisht, në qarqet e atyre që i ofrojnë përkrahje parezervë demokracisë, në aspekt të definimit të saj ekziston konfuzion. Sipas sociologut italian Paretit, demokracia është, më së paku, një percepcion i paqartë sikur edhe "feja", kurse reputacioni i saj është më i rëndësishëm se vetë ajo. Duke e theksuar lirinë e vet, Perëndimi dhe KSBE (Konferenca për Siguri dhe Bashkëpunim Evropian, prej para do kohe Organizata për Sigurim dhe Bashkëpunim Evropian (OSBE, N.I.), kanë deklaruar tre standarde: të drejtat njerëzore, demokracinë dhe ekonominë e tregut të lirë. Mirëpo, nuk është sa duhet e qartë përse ndërmjet këtyre tri vlerave detyrimisht shtrohet njëfarë lidhshmërie. Sepse, në bazë të përvojës sonë shohim që as gjatë historisë, as në epokën bashkëkohore nuk kemi argumente të forta për ekzistueshmërinë e obligueshme të lidhshmërisë ndërmjet tri vlerave të cekura; pikërisht e kundërta, në zgjidhjen përfundimtare, në lëmin e të drejtës së Sheriatit (civile, qytetare), nëse tashmë jo edhe në të drejtën zyrtare (örf), së bashku me rendin e vet të sulltanatit, qeveria osmane obligativisht i ka respektuar të drejtat njerëzore dhe atë gati gjatë tërë historisë së vet dhe me kujdes ka ruajtur cilësinë e respektit të shtetit. Natyrisht, nuk mund të thuhet se në qeverinë osmane sulltani është zgjedhur në bazë të parimeve demokratike dhe votave të zgjedhësve, por megjithatë, me sistemin e vet të sulltanatit dhe hilafetit qeveria osmane ka qenë shtet që, në planin e përgjithshëm, të drejtave njerëzore u ka kushtuar vëmendje së paku sa edhe qeveritë e tashme perëndimore (politike). Duke u kthyer prapa, gjendja e këtillë haset edhe te Selxhukët, Abasitët dhe Emevitët.3

Prandaj, insistimi këmbëngulës në ekzistimin e lidhshmërisë së fortë të të drejtave njerëzore dhe demokracisë si sistem politik i pjesës më të madhe të bashkësisë njerëzore, paraqet vetëm qëndrimin teorik dhe dëshirën e individëve.

Lansimi i mendimit se të drejtat njerëzore janë të respektuara dhe të mbrojtura vetëm në vendet e tregut të lirë ekonomik, është propagandë e thjeshtë. Krejtësisht e kundërta, ligjet e tregut të lirë, që vlejnë vetëm në demokracitë politike, në thelb kanë karakter garues, por sendërtohen dhe prosperojnë edhe jashtë këtij garimi. Ky është realitet dhe ne këto do t'i shqyrtojmë në kaptinat vijuese.




--------------------------------------------------------------------------------

1. Edhe sikur disa hulumtues nga Perëndimi të pohojnë se nuk është ashtu, kjo është krejt e pamjaftueshme. Pjesëmarrja gjithëpopullore në zgjedhje dhe në pushtet nuk aplikohet vetëm në shoqëritë perëndimore dhe nuk është e saktë se për herë të parë paraqitet te grekët e vjetër. Më gjerësisht për këtë shih: C. Narthcote Parkinson, Siyasal Dü½üncenin Evrimi (Evolucioni i mendimit politik), përktheu në turqishte M. Harmanci, Stamboll, 1976, fq. 7 e tutje.
2. Shih: Dr. Nevin A. Mustafa, ¡slam Siyasi Dü½üncesinde Muhalefet (Opozita në mendimin politik islam), përktheu në turqishte dr. V. Akyüz, Stamboll, 1990.
3. Për demokracinë, të drejtat njerëzore dhe ekonominë e tregut dhe theksimin e tyre permanent si vlera dominante të Perëndimit si dhe për qeverisjen te osmanlinjtë, gjerësisht shih: Ali Bulaç, ¡slam ve Fanatizm (Islami dhe fanatizmi), Stamboll, 1993; kurse për kategoritë e Sheriatit (të drejtës qytetare të vlefshme për mbarë shoqërinë) dhe örfit (të drejtës zyrtare dedikuar vetëm për anëtarët e pallatit) shih: Ibid, fq. 2 dhe 3.

[Hyllien]

Tema eshte Islami dhe Demokracia. Titulli s’ka shume te beje me temen, me teper ka te beje me bindjet e filluesit te temes.

Persa i perket diskutimit Islam Demokraci:

Une mendoj se anetaret e forumit nuk kane njohurine e duhur per Demokracine dhe aq me pak per Islamin, per te bere nje diskutim ne nivel teorish, dhe prandaj diskutimi ketu behet mes Demokracise si praktike (e ndryshueshme) ne vendet demokratike me vendet islamike (jo Islamin.)
(Edhe ne kete menyre shume anetare nuk bazohen ne njohuri, por ne pamjet dhe fjalorin e lajmeve per terorristet dhe vendet qe I ushqejne ata, ose stereotipe Hollywood-i. Rrallekush ka lexuar ndonje liber per Demokracine, aq me pak edhe per Islamin ose vendet islamike.
Islami, veçse nje fe, civilizim eshte eshte nje sistem social me vete i zhvilluar ne menyre te pavaruar nga Demokracia. Qe jane dy gjera te ndryshme nuk eshte nevoja te shkruhet. Duhet pare sa perputhen ose kundershtojne principet e Islamit ato te Demokracise, sa demokratike jane parimet Islame dhe per kete une them qe askush ketu nuk eshte i kualifikuar, sepse kjo teme jo vetem qe kerkon nje studim intensiv por qendron edhe nje problem tjeter. Nuk ekziston nje sistem qeverisjeje i shprehur hapur ne Kuran, dhe komentet per sa i perket organizimit te shtetit ne Islam, u mbetet dijetareve bazuar ne Kuran dhe ne praktikat ne kohen e Profetit. Perderisa nuk ka diçka te prereorganizimi I shtetit ne Islam eshte i hapur ndaj interpretimeve te ndryshme,. Une personalisht di shume pak per menyren se si duhet organizuar shtetit sipas dijetareve myslimane.
Pra, diskutimi qe do behet ketu, duhet te jete bazuar ne realitetin e vendeve te ashtuquajtura Islamike (ose me mire vende ku jetojne nje popullsi msylimane e konsiderueshme) ku lidhja mes principeve Islame dhe drejtimit te shtetit varion nga shteti ne shtet dhe ne kohe. Pra, para se te behet nje analize duhet bere pyetja cili vend Islamik dhe ne cilin hark kohor?

Nuk eshte e njejte Arabia Saudite me Egjiptin ose Turqine, nuk eshte njesoj Libia e Kadafit me Libanin e pasur dhe relativisht liberal, ashtu si nuk eshte i njejte Irani ne kohen e shahut kur persekutoheshin fetaret dhe Irani pas revolucionit te Humejnit ku sundojne fetaret.

Por ne nuk kemi nevoje per te njohuri e detaje. Mjafton nje foto qe tregon veshjen e nje myslimani, per te konkluduar qe Islami dhe Demokracia s’kane asgje te perbashket ( Eshte sy i mrekullueshem ai qe sheh detaje te vegjel dhe me ate detaj nderton realitetin “e vertete” dhe te plote, projekti i te cilit ekzistonte qe me pare ne mendje). Mbase dhe si trashegim ndaj uniformiteti komunist Shqiptaret jane shume intolerant ndaj, dhe te pamesuar me, te ndryshmen. Shqiptareve paragjykojne floket e gjate dhe ata te qethur fare, minifundet dhe fundet e gjata e keshtu me rradhe çdo njeri dhe tipar/sjellje qe del jashte imazhit te mashkullit dhe femres “normale” (si prodhim seri). E ndryshmja per ne nuk eshte vetem ndryshe, por me e ulet dhe me e prapambetur. Por kjo çeshtje le tu mbetet sociologeve.

Gjithe keto djale per te thene qe s’ka lidhje titulli i temes nuk ka lidhje me pyetjet e bera ne fillim, dhe aq me pak kane lidhje disa mesazhe te ilustruar me foto. Si eshte e kunderta e lakonikut?

Kaq per titullin, tani te diskutoj nisur nga brendesia e teme. Ka bere shume mire Albo qe ka shkruar ca pyetje konkrete.

- A mendoni se keto zhvillime jane pozitive per rajonin e Lindjes se Mesme apo jo?

Vete rrezimi i Sadamit (dhe çdo diktatori) eshte nje zhvillim pozitiv, menyra si u rrezua dhe gjendja pas rrezimit te tij eshte shume negative.
Pyetje e sterdiskutuar.

- A mendoni se demokracia do te ishte zgjidhja me e mire e problemeve karakteristike per boten arabe?

Nuk e di nese demokracia ne vetvete eshte zgjidhja me e mire apo nje hap drejt zgjidhjes me te mire (nese ka nje zgjidhje me te mire ). Nese po flasim per ndryshimin e sistemeve totalitare dhe si pasoje permiresim te te drejtave te njeriut, keto jane shume te nevojshme per rajonin. Por me e rendesishmja eshte qe i gjithe proçesi nderkohe qe ndihmohet nga Bota duhet ndertuar me, dhe duhet mbeshtetur ne, forcat sociale te brendshme, dhe jo te importohet nga jashte. Duhet zhvilluar nje sistem qe perputhet me karakteristikat e veçanta te rajonit. Psh. Nacionalizmi ose vete komb-shteti i suksesshem? ne Perendim, per rajonin qe shkaterrues dhe ne te njejten kohe bie ndesh me thirrjen e Islamit per bashkim mes popujve.

Eee tani qe u futa ne teme une u zgjat shume ky shkrim, me pyetjet e tjera do merrem me vone.

Paqe!

[leci]

Preteza për të njohur thellësisht te gjitha problemet,ideologjitë nuk eshte pjesë realitetit.
Në diskutime shpesh njeriu përdor ato informacione që përdite merr,qe mediat trasmetojnë, sigurisht duke flitruar shumicën e ngjarjeve.Nuk është e lehtë te shohesh Islamin si një fe paqësore kur në të njëjtin moment mendja e njeriut bombardohet nga një fjalë e vetme,terrorizëm islamik.
Vijmë tek tema që eshtë interesante.
Demokracia dhe Islami janë dy mënyra jetese,dy mënyra te ndryshme për të rregulluar jetën e individit.
Nuk është e vërtetë që demokracia nuk mund të bashkëjetojë me fenë,në këtë kontest ajo islame.Mund të bashkëjetoje me pjesë të fese,ose me aspektet më tolerante të saj.Sepse demokracia nuk nuk mund të bashkëjetojë me asnjë fe.
Nuk mund te bashkëjetojë me fondamentalizmin ose me idenë e aplikimit ne shoqëri të ligjit të zotit.
Demokracia nuk jeton në ato vende ku feja është superiore mbi ligjet që rregullojnë jetën e individit dhe të shoqërisë civile.
Rezultatet e demokracisë në ato pak vende,i quajmë isamike për të lehtësuar përshkrimin,janë të pakta por nuk duhet te japin si finalist mendimin që Islami dhe demokracia nuk mund të jetojne në të njëjtin vend.

"Islam e Democrazia" e Fatema Mernissi,1992
Perëndimi në imagjinatën kolektive është vendi ku individi shpreh talentin e tij,ku demokracia është faktor determinant për të drejtat e njeriut.
Në Islam riprodhimi i figurës humane,mungesa e imagjinatës individuale është shpjegim llogjik i diferencës që ndan botën perëndimore me atë Islame.
Në një shoqëri ku nuk ka individualitet,konkurencë dhe të vetmet ligje janë ato fetare demokracia nuk mund të jetojë.

[Hyllien]

-A mendoni se individet apo shoqerite ne pergjithesi ne keto vende, duan lirite dhe vlerat demokratike ti bejne te tyret?

Ndonje qe jeton ne keto vende mund te jepte pergjigje me te sakta. Megjithate nisur nga ato qe di po shkruaj mendimin tim.
Ne keto shoqeri mund te gjesh individe te rradheve te ndryshme. Ka nga ata qe nuk u intereson reformimi, njerez te korruptuar qe jane ngjitur pas kolltukut. Por nje pjese e madhe e shoqerise kerkon reforma, kerkon zhvillim ekonomik, kjo vlen per vendet e varfra te rajonit. Se ne Arabine Saudite psh. pak njerezve mund tu veje mendja per reforma, e ç’u duhet reforma, demokratizimi atyre nese jane rehat, pse te jene kunder udheheqjes se nje familjeje? Shoqerite ne vendet myslimane jane ne kerkim te zgjidhjes se duhur. Si te reformohen dhe zhvillohen keto vende?
Tre pergjigje te mundshme mund te jene:
a- duhen importuar vlerat dhe sistemi perendimor,
b- asgje perendimore nuk ka vend ne keto shoqeri,
c- reformimi duhet bere nisur nga vlerat dhe karakteri iveçante i vendeve myslimane por nese eshte e nevojshme duke mesuar nga perendimi, nga arritjet dhe gabimit e tyre.
ShBA ka zgjedhur opsionin e pare, duke eksportuar me force vlerat e saj te shenjta. Kjo eshte zgjedhje e gabuar sepse keto shoqeri kane nje karakter tjeter dhe per me teper nuk do e pranojne diçka te imponuar.

Levizjet radikale ose fondamentaliste kane zgjedhur opsionin e dyte qe ne fillim ose si kunderpergjigje ndaj perendimit dhe çdogje qe lidhet me te (dhe Globalizimi psh. I konceptuar nga shume si Imperializm i ri, ose si Westernisation(Perendimizim))

Eshte opsioni i trete, me popullor mes intelektualeve myslimane, qe duhet mbeshtetur nga Bota dhe shoqerite myslimane. Duke nxjerre mesime nga fati i keq i vendeve diktatoriale ne Europen Lindore, per te mos shkuar me pas tek Nazizmi e Fashizmi, duke mesuar nga zhvillimi i shkences dhe teknologjise ne Perendim, arsimimi, kerkimi i njohurive, deshira per te punuar, (qe eshte njekohesisht udhezim i fese Islame dhe rruga e profetit) munden keto vende te shpetojne nga erresira qe i ka kapluar prej nje kohe te gjate.
Ky eshte vetem dimensioni i brendshem, por duhet pare dhe ne kontekstin e jashtem. Po te konsiderohet, lufta e superfuqive per dominim, interesat qe perplasen mes vendeve ne rajon, lufta ekonomike dhe ushtarake qe behet nga fuqite jashte rajonit dhe ato ne rajon, çeshtja nuk eshte dhe aq e lehte sa duket.

- A mendoni se demokratizimi i ketyre shoqerive eshte peng i fese islame?

Demokratizimi i ketyre shoqerive eshte peng i udheheqesve autoritare, i monarkeve dhe diktatoreve. Levizjet Islamike kane qene forca opozitare ndaj ketyre sistemeve. Qeverisja ne shtetet thuajse nje-partiake si Siria dhe ish-Iraku (se Iraku tani eshte shesh lfute), Egjipti, Tunizia, Algjeria nuk ka te beje fare me Islamin por ngjan me teper me diktaturen. Megjithese jane republika, qeverisja jo vetem qe eshte ne duar te nje grupi te vogel por kalon nga i biri tek i jati. Sadami pergatiste te birin , Mubareku gjithashtu megjithese se besoj se e lene ne Egjipt. Siria eshte shembulli me i mire, nga Hafiz el Assad pergatiste djalin e tij te prefeeruar qe vdes papritur, ndyshohet ligji brenda nates per t’a lene pushtetin Presidentit aktual Beshar el Assad qe nuk mbushte moshen ne ate kohe.
Levizjet politike Islame u zhvillua pas 1980 pikerisht per arsye te sistemeve shtypese, per arsye te varferise. Ideologet, themeluesit e levizjeve Islamike por edhe mbeshtetesit e thjeshte u shtypen nga shteti. Muslim Brotherhood u shtyp brutalisht ne Egjipt dhe Seyid Kutubi shkroi nga burgu dhe pastaj u var. Por, qe Islami perdoret nga qeverises te ndryshem per propogande dhe per te legjitimuar qeverisjen e tyre nuk mohohet.

Me vone me pyetjet e tjera...

[Albin]

Bush pushes Middle East democracy

'A forward strategy for freedom in the Middle East'

WASHINGTON (AP) --President Bush called Thursday for democratic reforms in the Middle East, saying that "freedom can be the future of every nation."

Bush said the stakes were particularly high in Iraq, where a U.S.-led coalition toppled Saddam Hussein's rule. "The failure of Iraqi democracy would embolden terrorists around the world," the president said.

He said the United States and other nations shared blame for the lack of democratic freedoms in the Middle East.

"Sixty years of Western nations excusing and accommodating the lack of freedom in the Middle East did nothing to make us safe because in the long run stability cannot be purchased at the expense of liberty," Bush said.

The president spoke to the National Endowment for Democracy, a group that champions democratic gains around the world, on the same day that he was signing an $87.5 billion package approved by Congress for military and reconstruction operations in Iraq and Afghanistan.

Bush said the Middle East was at a turning point and that "the global wave of democracy has barely reached the Arab states." Many countries in the region are mired in poverty and women lack rights and children are denied proper schooling.

"These are not the failures of a culture or a religion," the president said. "These are the failures of economic and political doctrine." He said countries like Iraq and Syria had promised their citizens national honor but left instead a legacy of torture and oppression.

"Instead of dwelling on past wrongs and blaming others, governments in the Middle East need to confront real problems and serve the true interests of their nations," Bush said.

"The good and capable people of the Middle East all deserve responsible leadership," he said. "For too long, many people in that region have been victims and subjects. They deserve to be active citizens."

"As long as the Middle East remains a place where freedom does not flourish, it will remain a place of stagnation, resentment and violence ready for export," Bush said. "And with the spread of weapons, that can bring catastrophic harm to our country and to our friends, it would be reckless to accept the status quo."

As a result, he said the United States "has adopted a new policy," which he described as "a forward strategy for freedom in the Middle East."

"This strategy requires the same persistence and energy and idealism we have shown before -- and it will yield the same results," Bush said. "We believe that liberty is the design of nature. We believe that liberty is the direction of history."

Bush heralded steps toward democracy in some Mideast nations, mentioning Morocco, Bahrain, Saudi Arabia and Egypt.

"Many Middle Eastern governments now understand that military dictatorship and theocratic rule are a straight smooth highway to nowhere," the president said.

He said Saudi Arabia was taking the first steps towards reforms with plans for its first local elections.

"By giving the Saudi people a greater role in their own society, the Saudi government can demonstrate true leadership in the region," Bush said.

He said that Egypt, another powerhouse in the region, "has shown the way toward peace in the Middle East and now can show the way toward democracy in the Middle East."

"Champions of democracy in the region understand that democracy is not perfect," Bush said. "It is not the path of utopia ... ."

Mindful of concern about the influence of the United States, Bush said, "As we watch and encourage reforms in the region, we are mindful that modernization is not the same as westernization."

"Representative governments in the Middle East will reflect their own cultures," the president said. "They will not and should not look like us."

Bush pointedly criticized Iran and Palestinian leaders.

"The regime in Tehran must heed the democratic demands of the Iranian people or lose its last claim to legitimacy," he said.

On the Palestinians, Bush said, "The Palestinian leaders who block and undermine democratic reform and feed hatred and encourage violence are not leaders at all," Bush said. "They are the main obstacles to peace and to the success of the Palestinian people."

On the other hand, Bush commended other countries:

"Democratic progress is found in many predominantly Muslim countries: Turkey, Indonesia, Senegal, Albania, Niger and Sierra Leone. Muslim men and women are good citizens of India and South Africa and the nations of Western Europe and of the United States of America. More than half of all Muslims in the world live in freedom under democractically constituted governments."

Fundi i Luftës së Ftohtë i simbolizuar me rënien e Murit të Berlinit, është konsisderuar nga politikëbërësit amerikanë si fillimi i një faze të re në historinë botërore, në të cilën të gjitha civilizimet e tjera do të duhej të adoptonin tre idhujt e civilizimit perëndimor, demokracinë, lirinë dhe tregun e lirë ekonomik, si zotërit e tyre të rinjë. Edhe pse euforia amerikane e 1989-tës qe e shkurtër, ajo krijoi mundësi dramatike për një grup të vogël njerëzish, të ndërtojnë vizione për shekullin e njëzetë e një, si " Shekulli i Amerikës".
Si pasojë, vetëm dy vite pas rënies së Bashkimit Sovjetik, këto grupe morën kontrollin e proçeseve kryesore të vendimarrjes në strukturën komplekse të fuqisë politike amerikane. Pushtimi i Kuvajtit nga Sadam Hyseini në gusht të 1990-tës, që përgjithësisht dihet se u cyt nga vetë SHBA-të, ishte mundësia e parë dhe reale për këtë grup njerëzish në marrjen e iniciativave globale për të vendosur hegjemoninë e saj në botë. Xhorxh Bush babai, dhe kryeministrja angleze Margaret Theçer në mënyrë mjeshtërore e shfrytëzuan këtë krizë. Lufta e Parë e Gjirit Persik dhe pasojat e saj, jo vetëm që siguruan një zgjerim të paprecedent të pushtetit të Shteteve të Bashkuara për të vendosur hegjemoninë e tyre ushtarake dhe politike në Lindjen e Mesme, por gjithashtu, konsoliduan ekonominë amerikane përmes shitjeve multimiliardere të programeve ushtarake, ndaj regjimeve të tyre kliente. Megjithatë, Lufta e Gjirit ka qënë vetëm fillimi i ndërtimit të një shekulli të ri amerikan.
Ata që projektuan idenë se shekullit i njëzetë e një do të ishte një shekull amerikan, pozitat e tyre në pushtet i konsoliduan gjatë dekadave të fundit të shekullit të kaluar. Megjithatë, pas ardhjes në pushtet, ata arritën të kuptojnë se rezistenca më e ashpër ndaj planeve të tyre për të dominuar botën do të vinte nga qytetërimi islam. Dhe ky kërcënim i perceptuar ndaj ëndrrës së tyre, nuk ishte krejt i pabazë. Ata e dinin shumë mirë se bota muslimane ishte në caqet e një epoke të re, dhe, edhe pse ajo vuante në fushat ushtarake, ekonomike dhe politike dhe se më shumë se një miliardë muslimanë kontrolloheshin nga regjime autoritare-kukulla të tyre, kontrolli i tyre mbi këtë botë nuk do të ishte i lehtë. Muslimanët si një trup kolektiv besimtarësh, falë ideologjisë revolucionare të Islamit, do të sfidonin planet e tyre në shekullin e ardhshëm. Muslimanët qenë dëshmitarë të aktualizimit të fuqisë revolucionare të Islamit në Iran, i cili përpara revolucionit islamik ishte një vend që amerikanët mendonin se ishte vendi më pro-perëndimore në Lindjen e Mesme. Megjithatë teoria e tyre do të dështonte kur në Iran do të shfaqej një revolucioni i fuqishëm islamik, i cili më pas rrezikoi të përhapet edhe në pjesët e tjera të botës muslimane. Për këtë arsye politikëbërësit amerikanë e kundërshtuan me zjarr dhe me hekur revolucionin islamik në Iran, dhe u përpoqën t'a ndërpresin dhe izolojnë influencën e tij me çfarëdolloj mjeti, duke përfshirë këtu edhe imponimin e një luftë të ndyrë tetëvjçare ndaj shtetit të ri islamik.
Gjatë dekadës së fundit të shekullit të njëzetë, grupet e vogla të politikëbërësve amerikanë, që njihen si neokonservatorë, kuptuan nevojën e ndërtimit të një strategjie të re për SHBA-të në Lindjen e Mesme. Kjo nevojë lindi si pasojë e ndryshimit të balancave të pushtetit në botë, ku si pasojë aleatët e vjetër të amerikanëve në Lindjen e Mesme, nisën të bëhen të panevojshëm. Si zëvendësues të aftë kukullash, ata e kuptuan që koha kishte ardhur për të zëvendësuar kukullat e vjetra të Lindjes së Mesme me të reja. Ngjashmërisht, ndryshimet e realiteteve në botën muslimane i bindën ata se çështja e Palestinës e cila kishte dominuar ndërgjegjen politike të muslimanëve për dekada me rrallë, tashmë duhet të shpërbëhej.
Ndërkohë që këto konsiderata dalëngadalë po formësonin politikat e reja të SHBA-ve, ngjarjet e 11 Shtatorit të 2001, i dhanë neokonservatorëve një mundësi ideale për të përshpejtuar planet e tyre të dominimit të Lindjes së Mesme. 11 Shtatori ishte rasti më ideal për imperialistët amerikanë, për të gjetur justifikimin e pritur prej kohësh për të implementuar planet e sundimit të botës islame. Duke përdorur si justifikim ngjarjet e kësaj dite të zezë, ushtritë amerikane do të gjenin preteksin e duhur për të pushtuar, vrarë dhe përdhunuar mbi 150.000 muslimanë në Irak dhe Afganistan. Paralelisht me pushtuesit edhe regjimet kliente të amerikanëve në Lindjen e Mesme, do të përdornin justifikimin e padronit të tyre perëndimor për gjymtuar, arrestuar, burgosur dhe vrarë një numër të madh qytetarësh, dhe shkelur në mënyrë flagrante të drejtat e njeriut përgjatë të gjithë botës islame. Megjithatë, ata që u bënë përgjegjës për luftën kundër botës muslimane sot, e dinë shumë mirë se përfundimi i ëndrrës së tyre për të ndërtuar një Pax Amerika në botë, do të jetë i dështuar për sa kohë që ata nuk arrijnë të minimizojnë fuqinë inspiruese të Islamit mes muslimanëve. Për këtë arsye imperialistët neokonservatorë sot kanë nisur edhe një projekt prej disa miliarda dollarësh, për të promovuar një Islam 'made in Amerika' për botën e Islamit. Ky lloj Islami hibrid, synon të ndërtojnë një atmosferë të re politike në botën muslimane. Në këtë kontekst, planet amerikan për Lindjen e Mesme dhe pjesët e tjera të botës muslimane kanë një domethënie të rëndësishme.
Një nga pikat kryesore të prodhimit të Islamit 'Made in Amerika' është edhe ndryshimi i regjimeve në botën islame. Një ndryshim i tillë konsiderohet si thelbësor nga amerikanët për dy arsye. 1. Pasi së pari, kukullat e vjetra të SHBA-ve në orient kanë humbur prej kohësh kredibilitetin e tyre në masat popullore, dhe për këtë arsye heqja e qeveritarëve si Hosni Mubaraku, do të hap rrugën për të vendosur burra dhe gra të reja në vendet islame, të cilët do të lehtësojnë implementimin e planeve amerikane shumë më shpejt se më parë. 2. Dhe së dyti, një proçes i suksesshëm i institucionalizimit të Islamit 'made in Amerika' duhet të ketë përsipër edhe një llustër demokracie. Për këto arsye të sipërvijëzuara, politika e re amerikane kërkon shfaqjen e demokracive në botën muslimane, dhe këto demokraci do të jenë "demokraci sipas mideve të Bushit", që projektohen në zyrat e bordeve të qëndrave kërkimore të neokonëve dhe që hidhen kundër regjimeve kliente amerikane, që tashmë kanë dal jashtë mode.
Por pasi bushdemokracitë, kërkojnë një numër të madh kukullash të reja, për këtë lloj loje të re, amerikanët kanë nisur edhe rekrutimet e para. Dhe një nga kërkesat kryesore që rekrutët e rinj duhet të plotësojnë, është të kenë kredenciale "Islame". Në mënyrë të veçantë preferohen njerëz që vinë nga pozicione të larta në shoqëri; mundësisht njerëz me mjekra dhe që mund të recitojnë disa vargje Kur'anore, konsiderohen si kandidatët më idealë për të udhëhequr bushdemokracitë e botës islame. Arsyeja pse në fushatën e re të bushdemokracisë në botën Islame kërkohen njerëz me kredenciale fetarë është se: 1. Njerëzit me kredenciale fetare mund të kenë shanse më të mira për të mashtruar njerëzit e thjeshtë nëpër rrugë dhe 2. Do të jenë në gjëndje për të institucionalizuar Islamin 'made in Amerika.'
Politikat në fjalë sot po zbatohen në mënyrë agresive në botën islame, falë një buxheti multimiliarder që qeveria amerikane ka vënë në dispozicion të krijimit të Islamit alla-amerikana. Inskenimet e "revoltave islamike" kundër kukullave që i shërbejnë Amerikës prej një kohë të gjatë në Egjipt për shembull, janë një nga shembujt sesi administrata e Bushit, me anë të pretendimeve për sjelljen e demokracisë në Lindjen e Mesme, kërkon të inskenojë një revoltë të sponsorizuar nga ajo vetë kundër regjimit të Mubarakut. Të njëjtën strategji kongresi amerikan po mundohet t'a bëj edhe me forcën e parasë që po i lëvron grupeve opozitare në Siri. Partia e Reformave për Sirinë (RPS) që është e bazuar në SHBA, ka vendosur një zyrë në Damask, nga ku edhe pritet të nxisë revolta kundër regjimit të Bashar al-Asadit. Në vende të tjera të Lindjes së Mesme, SHBA-të kanë nisur të japin grante ndaj disa kukullave të vjetra të tyre, siç janë qeveritarët e shthurur të shteteve të Gjirit dhe Sauditëve, duke i detyruar të fundit të fabrikojnë proçese në dukje demokratike, për të legjitimuar oligarkitë e tyre në pushtet. Për këtë arsye, të fundmet edhe kanë nisur të bëjnë disa shou mediatik, duke bërë sikur organizojnë zgjedhje qytetare në Arabinë e pushtuar Saudite, apo bëjnë sikur themelojnë ndonjë parti politike në Kuvait dhe kur disa grave i jepet e drejta e votimit, nëpër mediat e regjimeve në fjalë, bëhet 'hataja' sikur çfarë po ndodh.
Situata e sotme në Lindjen e Mesme të kujton një nga deklaratat cinike të Pirit të Pagarës, një politikani mendjemprehtë dhe me përvojë pakistanez, i cili proçesin politik në vend e krahasonte me një garë kuajsh, ku nëntë kuajt e parë i përkisnin të njëjtit pronar. Tamam si në tregimin e kuajve dhe të pronarit, edhe njerëz si Al-Mutuairi dhe Saif al-Hajri, që mbahen për themeluesit e partisë së parë politike në Kuvajtit, apo edhe liderët e rinj të Vëllazërisë Muslimane, që sot po promovohen si "opozita e dukshme" ndaj Mubarakut, nuk janë gjë tjetër por vetëm se kuajt e të njëjtit pronarë kali.
Megjithatë, synimi kryesor i politikëbërësve amerikanë nuk është vetëm nxjerrja në skenë e bushdemokracive në botën muslimane. Ata duan që në të njëjtën kohë të krijojnë edhe pengesa ndaj ndjenjave anti-amerikane që janë në rritje në mesin e masave muslimane. Shkalla dhe intensiteti i provokimeve të dhunshme amerikane ndaj muslimanëve që nga 11 Shtatori 2001, ka gjeneruar një revoltë globale kundër Amerikës. Megjithëkëtë, neokonët në Uashington nuk janë shumë të turbulluar. Në fakt ata kanë "monitorët e tyre pulsues" ndaj këtyrë ndjenjash dhe dinë sesi t'i shterojnë, kur ato vinë drejt shpërthimit. Shterimi i ndjenjave antiamerikane është institucionalizuar nga Riçard Niksoni në proçesin e ashtëquajtur Doktrina Nikson. Sipas kësaj doktrine, amerikanët kanë rënë dakort që kohë pas kohe, miqtë e Amerikës në botën muslimane duhet të flasin kundër SHBA-ve. Kjo do të rriste kredibilitetin e tyre, argumentonte Nikson, dhe po ashtu mundësojë kontroll mbi zemërimin anti-amerikan dhe zvogëlojë çdo kërcënim afatgjatë që mund të dëmtojë interesat amerikane.
Protestat dhe kryengritjet e fundit në Afganistan, Pakistan dhe në pjesë të tjera të botës muslimane, kundër diskreditimit të Kur'anit Fisnik në Gjirin e Guantanamos, duket se janë një shembull i gjallë i kësaj teorie. Këtu duhet të theksohet se lajmet e para të ngjarjes së poshtërimit të Kuranit u shfaqën në një revistë e cila është përdorur shpesh "për të hapur valvulat e shpërthimit" të revoltave në botën islame. Nëse dikush lexon historinë që revista Neus Ueek botoi më 9 Maj 2005, kupton që aty nuk ka ndonjë informacion kushedi se çfarë për të krijuar një revoltë. Aty deklarohet se: "kërkimet e hetuesve mbi abuzimet në burgun amerikan të Gjirit të Guantanamos, kanë konfirmuar disa shkelje në lidhje me disa letërkëmbimesh të brëndëshme të FBI-së që u shfaqën vitin e kaluar. Në disa nga këto raste, sipas burimeve të mëparshme të paraportuara, "Neus Ueek"-u, rrëfente sesi burimet e saj kishin disa dyshime, që pretendonin sesi në një rast një Kur'an është hedhur brënda një banjoje dhe sesi një i burgosur është nxjerrë i lidhur, me një qafore dhe zinxhir qeni."
Një egzaminim më i thellë i kësaj historie, po ashtu edhe i mënyrës me të cilën ajo u evidentua nga Kazi Husein Ahmed dhe të tjerë në Pakistan, dhe modeli i protestave që pasuan më pas, të bind për një sjellje të përdorur shpesh nga amerikanët, për të krijuar demonstrata fallco, me anë të të cilave kërkojnë të pengojnë, shfryjnë dhe shpërbëjnë sentimentet anti-amerikane në botën muslimane. Kjo proçedurë, që tashmë është kthyer në një praktikë standarte, ka për qëllim të devijojë proçesin që mund të përforcojë lëvizjet islame në botë, duke i bërë ato të degjenerojnë në protesta rrugësh që firojnë sakaq. Historia e botuar në revistën "Neus Ueek" është qëllimisht boshe, dhe nuk ka ndonjë burim të vërtetë të përmendur, dhe nuk sqaron nëse lajmi i saj ka ardhur nga ndonjë burim sekondar për episodin e qafores dhe zinxhirit, apo ka burime të shumëfishta për të vërtetuar këto dy histori. "Neus Ueek" nuk është se ka raportuar ndonjë tregim të vërtetueshëm, dhe rrëfimi i saj tregon çdo shenjë fabrikimi, për të arritur një objektiv të veçantë; shfryrjen e një zemërimi të vrullshëm por të kontroluar kundër Amerikës.
Sido që të jetë e vërteta në lidhje me poshtërimin e Kuranit, çështja më e rëndësishme në këtë debat është abuzimi ndaj muslimanëve në Gjirin e Guantanmos. Të ashtëquajturit udhëheqës të muslimanëve nëpër botë, që nxorrën disa mijëra muslimanë nëpër rrugë për të protestuar kundër diskriminimit të Kur'anit, do të kishin vepruar më mirë sikur të kishin organizuar protesta ditore përballë ambasadave të SHBA-ve kudo në botë, për sa kohë që të burgosurit muslimanë vazhdojnë të mbahen në kampin e përqëndrimit në Guantanamo. Por në vend se të protestonin për abuzimet dhe shkeljet e të drejtave njerëzore nga amerikanët në Guantanamo dhe gjetkë, ata, energjitë ndaj padrejtësive të muslimanëve nëpër botë i shfrynë me disa protesta të kota, të cilat nuk arritën asnjë objektiv në mirëtrajtimin e muslimanëve në botë, por vetëm sa bëjnë një shou bosh makthi, ndaj hegjemonisë dhe përzjerjes amerikane në politikat e botës islame.
Për sa më sipër, dhe në lidhje me eksportimin e papritur të bushdemokracisë në Lindjen e Mesme, debatet rreth ngjarjeve politike që synojnë të ndryshojnë regjimet në botën islame, konferencat e sponsorizuara nga shtetet rreth Islamit "të moderuar" dhe "iluminist", protestat spontane që harrohen sakaq kundër ngjarjeve të caktuara etj, janë disa nga simptomat e planit afatgjatë amerikan, i cili kërkon të sjellë ndryshime në botën islame. Përsa kohë muslimanët nuk arrijnë të kuptojnë lojën që po luhet me të ardhmen e tyre, sot, kur kukullat e të kaluarës po zëvendësohen me kukulla të reja, ata do të vazhdojnë të harxhojnë energjitë e tyre me çështje jetëshkurtëra dhe të kota.
Bushdemokracia e ditëve tona, është një nga sfidat më të mëdha që po i hidhet botës islame e cila synon t'a ndryshojë këtë botë sipas dizenjove imperialiste të neokonëve dhe zionistëve ndërkombëtarë. Për të mos lejuar që diktaturat e të kaluarës të zëvendësohen me diktatura të reja, sot, detyrë e masave muslimane në botë është që të mos lejojnë që fatet dhe qeveritë e tyre të vendosen nga padronët perëndimorë, por në të kundërt të luftojnë për të vendosur qeveritë e tyre, në botën e tyre. Dhe mënyra më e mirë dhe e sigurtë për ta bërë këtë, është studimi dhe zbatimi i metodave të përdorura nga Profeti i Islamit, paqja dhe bekimi i Allahut qoftë mbi të, për vendosjen e shtetit të parë islam në Medine.