Gjenocidi Turko-Osman Dhe Qëndresa Shqiptare

[Darius]

Ditën e mbërritjes së tyre, ata ishin aq të lodhur e të dobët, aq të keqtrajtuar gjatë asaj rruge të mundimshme, sa pesë prej tyre vdiqën menjëherë. Vdekja i dha fund martirizimit të mundimshëm. Që nga 25 prilli e gjer më 3 maj, dita kur z. Hillereau dhe unë patëm lumturinë të bashkonim lotët tanë me të tyret dhe tu sillnim ndonjë ngushëllim për mjerimin e tyre, çdo ditë vdiste dikush.

Ishte data 3 maj kur ne shkuam në Bursa, në sajë të z. Gjeorgjiaki, i cili ishte agjent atje i konsullit të Anglisë. Ishte ora 7 e mëngjesit kur ne hymë në atë ndërtesë të trishtë. O Zot! Ç’spektakël! Duke hyrë në atë han, ne pamë në mes të oborrit një grumbull krijesash të të gjitha moshave dhe sekseve, nga foshnjat e deri te pleqtë më të skajshëm, njerëz të kthyer në lakuriqësinë më totale, ose të mbuluar veçse me ca zhele. Meqë kishin ethe, ata rrinin në diell për tu ngrohur, duke bërë kështu që tu binin morrat që i hanin. Dhimbja dhe dëshpërimi ishin skalitur në fytyrat e tyre të zbehta dhe të rreshkura.

Disa i pashë që ishin plot plagë, të tjerë kishin këmbën apo dorën që u varej, ndërsa një tjetër, anash, këmbët i kishte të gangrenizuara. Sapo na panë ata nisën të ngashërehen dhe të psherëtijnë. Zemra ime gati u ça nga dhimbja. Nuk munda t’i mbaj lotët. Ato lotë më bien ende, ndërkohë që po shkruaj ato që pashë. Pastaj ne filluam të shkojmë në kthinat ku dergjeshin të sëmurët. Në të parën ne gjetëm rreth 10 persona, burra, gra, fëmijë të shtrirë mbi pllakat e gurit, të zhveshur lakuriq, mbuluar me disa copa thasësh me qime kali. I pari që na dalloi ishte një plak, pothuaj në agoni. Ai u përpoq të ngrinte kokën. Zoti Hillereau i tregoi kryqin. I sëmuri ia rrëmbeu nga duart, i ngjiti buzët dhe e mbuloi me lotë. Pastaj, si të kishte marrë një forcë të mbinatyrshme, ai kërkoi rreth tij mbi një morri leckash, zbuloi dy-tri fëmijë në prag të vdekjes dhe i bëri të puthin kryqin, duke u bërë shenjën e shpëtimit.

Ne dolëm nga ai vend i tmerrshëm për të hyrë në një vend tjetër akoma më të tmerrshëm. Ishin aty po aq persona, por ata ishin akoma më keq dhe në agoni e sipër. Nuk kishin as forcë për të klithur, e as fuqi për të ngritur kokën që të shikonin ata që kishin ardhur t’i shikonin. Pas disa çastesh, ne pamë që midis atyre të sëmurëve të pafat gjendej një kufomë që po kalbej. Ne vazhduam më tutje dhe gjetëm edhe dy kufoma të tjera, çka na detyroi që para se të shkonim më tutje, t’i nderonim ato viktima që të mund të kishin një varr. Pas kësaj ceremonie të trishtë, ku grekët na dhanë një ndihmë të çmuar (sepse ata pranuan t’i hapnin gropat, të mbanin të vdekurit dhe të na shoqëronin tri herë radhazi në varreza), ne gjykuam tu japim Extrëme-Onction (kungimin), njerëzve më të sëmurë. Por, për këtë, ata duhej të rrëfeheshin. Por, si? Ne nuk e dinim gjuhën e tyre. Por, aty u gjet një njeri që dinte pak turqisht. Vendosa ta marr si përkthyes...

Por, me shfaqjen e të sëmurit të parë (ishte një vajzë 15-18 vjeçare), ai hezitoi dhe më morri mënjanë. ‘Më fal Ati im’, më tha ai, ‘kjo është vajza ime! Ajo do të ketë turp për të më rrëfyer dobësitë e saj. Por prit të thërres nënën e saj. Ajo do e mësoj më kollaj se unë tundimin e shpirtit të saj’. Isha i befasuar nga fjalët e tij. Pastaj u ktheva nga zoti Hillereau. ‘Eshtë tepër e dhimbshme’, i thashë, ‘u mbyta nga lotët’. Këta engjëj të Zotit, martirët e besimit, i kanë larë tashmë gabimet e tyre me lotë dhe dhimbje. A është e nevojshme që ata të rrëfehen në kushte të tilla?

Megjithatë i kërkova vajzës nëse ajo i falte me shpirt armiqtë e saj. Duke thënë këto fjalë, jo vetëm ajo, por të gjithë të sëmurët që ishin në atë dhomë ngritën zërin dhe thanë: ‘Zoti i faltë! … Po, Zoti i faltë! Ne kemi vuajtur shumë, është e vërtetë dhe ne do të vuajmë akoma, por shkak janë mëkatet tona. Persekutorët janë veçse instrumenta të Drejtësisë së Zotit. Pra, fali o Zoti ynë për të gjitha ç’kanë bërë’.

Sapo kjo falje publike doli nga gojët e tyre dhe që u përsërit pastaj në kthinat e tjera, ne u dhamë kungimin të gjithë të sëmurëve. Dhe kur ne i bekuam këta atletë të besimit me vajin e shenjtë, duke qarë, ne vazhduam drejt një vizite të tretë.

Dy vizitat e para ishin shumë të shpejta dhe emocioni ynë ishte aq i madh, saqë gjithçka që kishim parë, dukej si një ëndërr. Tani duheshin parë vëllezërit tanë në veçanti, të njihnim nevojat e tyre, dhimbjet e tyre, vuajtjet për t’i lehtësuar ata. Midis atyre të pafatëve, pikasa një vajzë që mbahej më mirë se të tjerat. Pothuaj gjithnjë, e ulur veçmas turmës dhe me fytyrë të kthyer nga muri, ajo dukej se nuk kishte lidhje me fatkeqësinë e të tjerëve. Doja t’i thoja disa fjalë ngushëllimi dhe të njihja gjendjen e saj, por interpreti ynë atë çast mungonte dhe unë nuk e dija gjuhën e saj. Menduam se do kishte humbur prindërit e saj dhe se nga vuajtja e madhe ishte bërë e pandjeshme për dhimbjet e të tjerëve.

Në një kthinë të keqe, diku më larg, mbi një tufë leckash të pista, gjetëm 4-5 fëmijë të kthyer në kufoma. Ata ishin braktisur nga të gjithë. Më i madhi i tyre, çka dukej një vajzë, mund të ishte 11-12 vjeçe. Në vend të klithjeve dhe lotëve të shumta, këta të mjerë nuk lëshonin veçse disa psherëtima. Nuk ishte askush që tu jepte një pikë ujë. Kur ishim midis këtyre të syrgjynosurve fatkeqë, papritmas dëgjuam një këngë ogurzezë që dilte nga goja e një gruaje në delir, apo që ishte pushtuar nga një dëshpërim i tmerrshëm. Në fund të çdo strofe, ajo qante disa minuta dhe pastaj rifillonte me një lloj tërbimi dhe me një ton, kujtimi i të cilës më bën akoma të dridhem. Ne pamë gjithashtu gra të shastisura. Na thanë se ato ishin bërë ashtu si rezultat i trajtimit të keq dhe i skamjes së madhe. Njëra nga ato kishte një vështrim të fiksuar, ndërsa tjetra e mbulonte fytyrën dhe dukej se turpërohej nga gjendja e saj.

Ajo që na habiti pa masë dhe që na bëri t’i admironim, ishte se këta njerëz të pafat dhe të dergjur në mjerimin më të madh, nuk na kërkuan as bukë, as veshje, as para. Ata e shikonin veten në prag të vdekjes, si në fundin e vuajtjeve të tyre. E megjithatë ata zvarriteshin drejt nesh. Por, ç’donin të shikonin? Çfarë? Një medaljon të vogël të Virgjëreshës së Shenjtë, tespijet apo një kryq. Dhe, duke marrë diçka nga gjërat e mia, ata ngjisnin buzët e tyre me përkushtim dhe me një lumturi të dukshme. Të syrgjynosurve tanë të shenjtë u dhamë kungimin.

Por, s’kishte mbaruar e tëra. U duhej dhënë buka e të fortëve, Saint-Viatique. Por, atëherë një tjetër vështirësi na doli. Ku të gjenim në atë vend të tmerrshëm një mjedis për të kujtuar Saints-Mystères. Pasi e menduam mirë, z. Hillereau dhe unë vendosëm që meshën ta bënim fare mirë në oborr. Por, meqë na duhej një tavolinë, grekët na e sollën një. Sa hap e mbyll sytë, një altar u improvizua. Ndërkohë që abati Hillereau vishte petkun e duhur të priftit, unë afrova të sëmurët dhe gjithë ata që mundnin të qëndronin jashtë pa rrezik, gjatë ‘sakrificës auguste’. Oborri ishte mbushur me kocka të panumërta që më kujtonin atë që thotë Profeti. Pikërisht, këto skelete të mbetura, imazhi i vërtetë i vdekjes, vëllezërit tanë martirë, u vunë në gjunjë gjatë gjithë meshës. Thirrje të vuajturisht, psherëtima e ngashërime dëgjoheshin nga të gjitha anët.

Lotët gjithashtu rridhnin me shumicë nga të gjithë të pranishmit, dëshmitarë të një skene të dhimbshme. Pasi u bë bekimi i atyre që ishin rreth altarit (Sainte-Communion), ne shkuam ta bënim këtë te ata që ishin të shtrirë tek kthinat. Me të mbaruar meshën, unë u ktheva nga ata të syrgjynosur të mjerë, duke u drejtuar fjalë ngushëllimi përmes interpretit tim. ‘A e dini’, u thashë’, ‘se sa i mirë është Zoti me ju? Ai ka qenë gjithnjë pranë rrugëtimit tuaj të syrgjynosjes, duke ju ushqyer me mishin e tij të adhurueshëm. Ai u është përkushtuar dhe tani ju e mbani në zemrat tuaja. T’i jeni mirënjohës! Duajeni dhe ju! Mos e fyeni kurrë! Kurajo vëllezër të dashur. Ngrijini sytë në qiell. Porta për ju është e hapur! Sa më shumë të keni vuajtur, aq më të lumtur do të jeni. Duajeni njëri-tjetrin, ngushëlloni njëri-tjetrin, kujdesuni veçanërisht për vejushat dhe jetimët. Zoti do t’ua shpërblejë njëqind herë më shumë’!

Pastaj, duke u kthyer drejt asaj turme ortodoksësh, që dëgjonin këtë fjalim të trishtë sa me vemëndje aq dhe me dhembshuri, u kërkova të vazhdonin veprën që kishin nisur. I luta veçanërisht t’i varrosnin të vdekurit, pasi kjo ishte një vepër që duhej bërë dhe që Zoti do ta pëlqente…

Qëndrimi ynë në Muhaliq zgjati nga e shtuna në mbrëmje, më 2 maj, gjer të hënën në 4 maj. Pastaj ne u ndamë me zemrën e rënduar për miqtë tanë. Por vonuam të ktheheshim në Konstantinopojë që të mund të informonim për këto tmerre autoritetet e duhura dhe përmes ambasadës sonë të sugjeronim ndonjë ndihmë për të syrgjynosurit.

Duke kaluar në Bursa, ne i treguam për ato që pamë konsullit tonë, zotit Crepin dhe atij të Anglisë, z. Sandisson, duke iu lutur që të përdornin gjithë influencën e tyre pranë Portës Sublime, për t’i dhënë fund këtij persekutimi mizor. Konsulli i Anglisë u tregua më i ashpër. Ai i shkroi ambasadorit të tij, lordit Stratford Canning, dhe ishte ky ambasador që u ankua te Reis-Efendi, ose ministri i Punëve të Jashtme”.

Faveyrial shkruan se sipas shënimeve të “suorave” Bernardine dhe Marie, të cilat shoqëronin superioren e tyre Lesueur në Muhaliç, ato pohojnë se lordi Canning siguroi menjëherë nga Reis Efendi, ushqime, ilaçe, veshje dhe shtroje për të syrgjynosurit e mjerë.

Në librin e tij “Historia dhe përshkrimi i Shqipërisë së Epërme ose i Gegërisë”, konsulli francez Hyacinthe Hecquard, i cili ishte marrë me këtë çështje në atë kohë, pohon se të dëshpëruar në kulm me fatin e tyre, shqiptarët pritën për një kohë të gjatë që sipas fjalës së dhënë t’i kthenin më së fundi në fshatrat e tyre. “At Markoviqi”, shkruan ai, “i emëruar famullitar i tyre në këtë vendbanim të ri, shkoi përsëri në Stamboll, ku në sajë të ndërhyrjes këmbëngulëse të ambasadorëve të Francës dhe të Anglisë, arriti të merrte dekretin që i riatdhesonte këta njerëz të mjerë me shpenzimet e Portës së Lartë dhe që u rikthente pronat. Këto urdhra u vunë në zbatim. Një anije me avull i çoi ata në Selanik, nga ku me një ferman të veçantë ata duhej të ktheheshin në vendlindje. Nga njëqind e njëzet familje me mbi njëmijë persona që kishin qenë në fillim, kishin mbetur veçse tetëdhjetë njerëz. /Luan Rama/Standard/

[Darius]

Ah e ka thene mire ai Cajupi

Kur bëre derr' dhe arinë,
Ç'deshe që bëre Turqinë?
Se të mos qenkej kjo farë,
bota do të vinte mbarë,
dhe do të lulëzonte,
Shqipëria do t'gëzonte.


Qe ketej ka dale dhe shprehja: "Ate, krijove kafshen e njerine por pse krijove edhe Turqine"

[iliria e para]

.................................................. ..

[Evian]

Gjenocidi Turko-Osman Dhe Qëndresa Shqiptare





Në kronikat osmane janë të vërteta e pohuar nga vetë osmanët. Tmerr gjaku, krime kolektive të përbindshme, shfarosje banorësh, prerje kokash e hedhje masive ne det, rrëmbimi i grave, vajzave e fëmijëve për ti dërguar në Turqi si skllevër dhe rrafshime qytetesh. Asnjë banor nuk mbeti i gjallë në qytetin kështjellë të Drishtit, Asnjë banor nuk shpëtoi pa ju pre koka në Lezhë, nuk mbeti asnjë banor arbër në Elbasan, kush shpëtoi prej shpatës turke iku nga sytë këmbët në male dhe tërë bregdeti shqiptar u shua në ekzistencë. Libri “Lufta Shqiptaro Turke në shekullin e XV”, burime e kronika osmane botuar në Tiranë në vitin 1968 në 400 faqe është një libër i madh tregon krime të përbindshme dhe gjenocidin që është bërë mbi shqiptarët. Ky libër është botuar nga Universiteti i Tiranës në kuadër të 500 vjetorit të vdekjes së heroit tonë kombëtar Gjergj Kastrioti-Skënderbeu.

Koleci, ky poet katolik na pershkruan historine bazuar ne librat komuniste ku permenden ndjenjat e atyre per te cilet thuhet se u shfarosen !
E pershkruan bukur dhe me shume detaje, i'a rrok poezia.

Një tjetër libër i madh për historinë tonë është “Historia Skënderbeut” e Marin Barletit i pandarë ky nga vepra tjetër e madhe “Rrethimi i Shkodrës”. Kur flasim për krimet turke ndaj shqiptarëve në histori, nuk ka pse dalin disa dhe bëjnë mbrojtjen e atyre krimeve, me kot lodhën të bëjnë avokatinë e vrasësve, se gjoja paskan vrarë se i ka urdhëruar sulltani. Perandoria Turke ishte një organizim i madh dhe vepronte si vepronte, përgjegjësia historike e krimeve nuk mund të anashkalohet për asnjë arsye, nuk ka alibi të krimeve ndaj popujve, as duke na thënë se kanë qenë ca vezirë e ca pashallarë me origjinë shqiptare e kjo të na konsiderohet bashkëpunim. Kështu thonë vetëm armiqtë e Shqipërisë, apo ndonjë qe është i ndërgjegjshëm se nuk ka gjak shqiptar në damar por gjak arab-turk, se të jemi të qartë, Turqia ka sjellë jo pak muhaxhirë në këto troje. Lexoni Faik Konicën për këtë. Vezirët nuk kanë shkuar si përfaqësues të shqiptarëve në Stamboll , madje edhe kanë harruar fare se nga kanë qenë, kanë qenë ushtarë të bindur të Turqisë dhe përfaqësojnë Turqinë e jo Shqipërinë në asnjë rrethanë. Se sa e deshën Turqit Shqipërinë e shqiptarët lexoni për masakrën e Monastirit më 26 gusht 1830, 185 vjet më parë, ku u vranë 500 krerë të Shqipërisë së jugut të thirrur ne festë e në besë, “besë sulltanësh” që kullojnë veç gjak.

Jo, s'ka pse te dalin dhe te kundershtojm. Te pajtohemi te gjithe me pershkrimet e Kolecit dhe puna u kry.
Cfar historian i leshit eshte ky qe thot "Perandoria Turke" ? Nuk i ka dhene askush te drejt Kolecit, keti misionari katolik qe t'ia percakton kundershtareve te tezave te tij, grupin e gjakut !

Pasi i vranë në të pa besë pra, u prenë kokat të cilat u dërguan në Stamboll ti shihte Sulltani dhe trupat i lanë në shesh të hapur për ti shqyer qentë. Këta janë pushtuesit me të cilët ne paskemi bashkë qeverisur perandorinë siç thotë një historian tashmë i rrjedhur sepse edhe në kohë të diktaturës bëri një libër duke e bërë Haxhi Qamil, turkoshakun që kërkonte të sillte sërish babë Sulltanin, një hero. Ndaj ju që ndjeheni më turq se turqit, mos u përpiqni të thoni gjëra që nuk guxojnë ti thonë as vetë turqit safi e jo më turq të sajuar si puna juaj. Gjenocidi turk mbi shqiptarët është një e vërtetë historike e pamohueshme. Shkatërrimet që ka bërë Turqia në Shqipëri nuk i ka bërë mbi asnjë popull tjetër në Evropë aq mizorisht, po krejt ngjashëm me Armenët 1909-1918. Gjenocidi më i madh që njihet në Evropë është shfarosja e shqiptarëve prej turqve pas vdekjes se Skënderbeut shekulli XV dhe ky gjenocid duhet të njihet botërisht dhe të dënohet.

Meqe per Masakren e "Manastirit" vetem ky misionar raporton e askush tjeter, po e zeme si te vertet. Po, si mund ta quan "Gjenocid" vrasjen e 500 veteve kur ne Kosove, me mbi 15'000 te masakruar nuk mori askush guximin qe t'a quaj gjenocid ? Madje as vet Koleci sepse nuk i hyn fare ne pune masakrimi i muslimaneve !

Kurse ky injorant, duhet te dije se bota ka shkaktuar gjenocide shume me te tmerrshme se vrasja e supozuar te 500 shqiptareve para 600 vjetve !

Është e nevojshme të sqarojmë edhe disa lojë fjalësh që bëjnë mbrojtësit e zellshëm të Turqisë duke e konsideruar se nuk ka asnjë lidhje me Turqinë historike që këta e mbiquajnë osmane. Vetë turqit në të gjitha analet e veta thonë Perandoria Turke, dhe Europa po ashtu e cilësonte. Myslimanët shqiptarë, Stambolli i konsideronte turq dhe jo osmanë…. Varianti me perandori osmane doli si një alibi për të heq qafe përgjegjësinë historike të krimeve të përbindshme, se gjoja i kanë bërë osmanet dhe nuk i kanë bërë turqit. Alibi mjerane. Veç të lexoni krimet e përbindshme turke mbi shqiptaret. Jo vetëm ne vrasjet e përditshme por vetë Sulltani kishte ndërmarrë dy fushata të mëdha për shfarosjen e “racës së keqe të shqiptarëve” kur njerëz me të pistë se hordhitë e Anadollit nuk kish parë historia e Evropës. Në këto fushata vranë çfarë gjetën, gratë e fëmijët i dërguan në Stamboll si robër, një e pesta e femrave i dërgohej Sulltanit mizor ndërsa katër të pestat i merrnin ushtarët dhe i përdhunonin. Vetë historiani turq përshkruan se si e shkretuan qytetet shqiptare pas dorëzimit dhe si i vranë të gjithë shqiptarët qe arrinin ti kapnin. Shqipëria u kthye ne një thertore. Historianet turq i pohonin vetë ato masakra dhe shkruanin se shqiptarët, vajza e djem ishin të bukur si yje. Pra sot nuk kemi asnjë dokument asnjë artefakt nga kohë e Gjergj Kastriotit sepse turqit shkretuan gjithçka, madje mbasi e nëpër qytete nuk mbeti asnjë shqiptar i gjallë, shkruajnë kronikanët, prunë popullsi myslimane nga Anadolli.

Kjo eshte e tepert, Sulltani paska nderrmarr 2 fushata dhe nuk i'a paska dal te na shfarose kurse gjysmen e Evropes, veriun e Afrikes dhe nje pjese te Azise e kishte nen kontroll ? A logjikon ky, apo sheh vetem kryqezata me sy ? Per cilin historian turk flet ? Perandoria Osmane ishte multi-etnike, dhe se ka qen e pamundur per kete perandori ta sundonte gjysmen e botes vetem me turq, e pa ndihmen e vendasve, keshtu qe boll me futkotje, si nuk u ngopet ?

Sigurisht, s'ka asnje dokument, por keto qe i thot ky koleci, jan doeomos te verteta ngase flitet kunder turqve !! Hajde shkenc-hajde !

Ndaj na dalin aty këtu ca kopilë Anadolli që i dhunojnë edhe shtatoret e Gjergj Kastriotit dhe Nënë Terezës në Tiranë e Mitrovicë. Është krejt e arsyeshme të mendohet se, siç përshkruajnë kronikanët e asaj kohe, këta marrokë-harrokë janë pjella të hordhive pushtuese dhe nuk e ndjejnë veten aspak shqiptar. Tani se si në Kosovë shkojnë e i bëjnë lutje për shpirtin katrani të zi si Sulltan Murati, këtë veç mendjet e mykura të njerëzve të ngecur në errësirën mesjetare mund ta dinë. Po le të lexojmë dëshmitë historike:

“Për të pafetë meshkuj të rritur u dha urdhri që ti jepeshin belikut. Për këtë arsye në çdo qendër kalimi sillnin kolona robërish të lidhur me zinxhirë, i kalonin para padishahut ngadhënjimtar dhe aty të rinjtë dhe pleqtë i kaluan në shpatë dhe i copëtuan. Pati raste kur ranë në shpatë tremijë, katërmijë, dhe shtatëmijë të pafe. Luginat e thella për shkak të kufomave morën pamjen e kodrave. Gjaku rridhte në fushat e gjëra si lumi Amur-Darja”. Këtë histori e ka shkruar Tursun Beu (“Lufta shqiptaro-turke në shekullin XV”, Burime Osmane faqe 100-101 . Ai ishte historian i Sulltanit Mehmetit II, i cili ishte pjesëmarrës gjatë pushtimit të Shqipërisë.

Problemi nuk eshte qe se ndjejme veten "Shqiptar,, por nuk e ndjejm vetem aspak Katolik ! Dhe ketu qendron problemi i urrejtjes se historise Osmane.
Nese pohimet e Kolecit jan te verteta, mendoj se nuk eshte problem qe me shkencen e sodit t'i gjejm provat e ati grumbulli te 3 mije, apo 4 mije apo edhe ndoshta 7 mije kufoma te lokalizohen sot ?! Kurse deri me tash, na tregon nje historie te mbushur me ndjenja e pa asnje fakt historik !

Kronikani Kemal Pashë-Zade shkruan, se: “Me urdhër të Padishahut u vra pa mëshirë, cilido që u zu gjallë, vendi u plaçkit tmerrësisht, gratë dhe fëmijët u morën robër. Dhe vazhdon me vargje: I theri të panënshtruarit e atyre kryengritjeve, ua bëri ushqim ujqërve dhe shpezëve kufomat e tyre, s’mbeti grua e fëmijë, të gjithë u bënë robër.” po aty f.194. Kevami, shkronjës i Sulltan Mehmetit te II dhe Bajazitit të II shkroi rreth vitit 1489, mjaft të dhëna që përputhen edhe me ato çfarë shkruante edhe Marin Barleti. “Disa mijëra të pafe i gjuajtën, i kapën dhe i prunë përpara sulltanit të botës. Padishahu i botës , disave prej tyre ua preu kokat, ndërsa disa të tjerë i cau në dysh. . të gjithë të tjerët urdhëroi dhe i shkuan në shpatë para tij. Po aty f.112 Kronisti bizantin i kalif Fatihut, Kritobuli nga Imbrosi, që e vëzhgoi së afërmi këtë luftë, thotë, se: “Shqiptarët preferonin më mirë vdekjen, se sa të binin në duart e turqve. Disa Ilirianë, duke parë se ndiqeshin nga turqit dhe pasi nuk gjetën asnjë vend për t’u strehuar, u hodhën poshtë që nga shkëmbinjtë, në hapësirën e përrenjve dhe u vranë.”

Eu pardon ! Kjo po, na ngjan shume ! Ne cilat libra thot ? Se faqja, s'me intereson edhe aq.

I zemëruar për disfatën, kalifi Fatih u largua nga Kruja. Gjatë rrugës prej Elbasanit në Dibër, ai rrethon qytetin e Çidhnës, afër Drinit, ku janë strehuar rreth 20.000 gra, pleq e fëmijë, të larguar nga krahinat fushore për t’i shpëtuar masakrave islamike. Nën thirrjet “Vdekje shqiptarëve!” dhe “Allahu Akbar!” osmano-islamikët sulmojnë qytetin. Pasi e pushtojnë atë, kalifi islamik Fatihu i masakron të gjithë barbarisht ” Vetëm në këtë qytet humbën 20.000 mijë shpirtra të pafajshëm. Shkodër. Viti 1478. Kështjella e Shkodrës rrethohet nga ushtritë osmane. Turqit sulmojnë pareshtur por mbrojtësit nuk dorëzohen dhe i zmbrapsin me sukses sulmet e barbarëve. Sulltan Mehmet Fatihu që e drejtonte vetë fushatën, vendos zbatimin e një tjetër taktike për të terrorizuar mbrojtësit e qytetit. Ai sulmon dhe pushton kështjellat Zhabjakut, Drishtit. Pasi i rrafshon ato, banorët e marrë robër i sjell përpara mureve të Shkodrës. Disa mijëra gra, burra, pleq e fëmijë masakrohen në mënyrën më mizore pranë mureve të kështjellës. Me këto skena makabre, Sulltan Mehmet Fatihu, ka si qëllim të ligështojë mbrojtësit e kështjellës, dhe t’i detyrojë ato të dorëzohen. Kjo taktikë dështon. Kështjellarët e Shkodrës nuk epeshin. Më vonë qyteti dorëzohet sipas një traktati midis Venedikut dhe sulltanit. Banorët e qytetit largohen drejt Italisë, dhe në vend të tyre sulltani e popullon qytetin me turko-arabë të ardhur nga Anadolli, Afrika Veriore dhe Azia Qendrore.
Në përshkrimin e skenave makabër që bënë turqit në Lezhë e Shëngjin kronisti turk Idriz Bitlisi shkruan rreth vitit 1502 “Kokat e këtyre keqbërësve, të prera që në zverk nga shpatat dhe që ishin si pjeprit e kopshtit të sheshit të luftës, notonin në sipërfaqen e ujit si kunguj. Trupat e tyre të brishtë lëviznin si flluska uji dhe sa herë që dallga i prekte si një shpatë…”

Çidhna qytet ? Me 20'000 banore para 600 vitesh ?
Vdekje "Shqiptareve" plus,. ?
Çfar beteje ne Shkoder, ta merr mendja se beteja e Stambollit, ishte nje asgje hiç kunder Shkodres ! Bile edhe Sulltan Mehmet Fatihu paska marre pjese ?!
Cka s'duhet degjuar sot, histori-poetesh dramatike.

Po ku jan Historianet, ata te licensuar per t'folur e t'argumentuar HISTORINE ??????

Muhamet Muhjiu shkruan rreth vitit 1478 në pushtimin e Krujës: “Ah botë plot vuajtje dhe rënkime! Vaj! Thirrjet që nga krahërorët e tyre të dërrmuar arritën deri tek tavani i Saturnit. Gjithsejtë rreth pesëmijë të pafe, që ishte secili një djall nafthëdhës dhe vetëtimlëshues, u bënë kështu pre e shpatës së mprehtë dhe qoke e shigjetës goditëse. Kafkat e këtyre do të jenë për shumë vjet ushqim për shpezët e këtyre viseve. Në këtë mënyrë u arrit fitorja; thyerja e të pafeve dhe shfarosja e armiqve. Turma e luftëtarëve u kënaq dhe u gëzua me plaçkë të shumëllojshme dhe të panumërt. Ata që mbetën nga armiku, gratë dhe fëmijët, i vunë në pranga poshtëruese të robërimit dhe i lidhen me zinxhirët e mjerimit. Pastaj do të fillojë shkatërrimi i kishave, ndërtimi i medreseve, ndalimi i kambanave dhe prishja e ligjeve…”

Kishat nuk jan prishe, feja e krishter dhe kambanat po ashtu nuk jan ndaluar. Sikur kjo t'ishte e vertet, besoni qe jo per 500 vjet, por per 5 vite do e kishit harruar fejen tuaj !

Tërë këto travaje i ka hequr populli ynë. Ishim trashëgimtarët e Ilirëve, me troje që nga Danubi e deri pranë brigjeve të Peloponezit, historia u tregua e ashpër, kaluan shumë pushtues njeri me i egër se tjetri në këto troje. Aq shumë e mizorisht na vranë për të na shfarosur, sa popullsia erdhi gjithnjë duke u rrudhur e duke u zhdukur deri sa mbetëm në një pëllëmbë tokë në brigjet e Adriatikut. Këto janë të vërteta që nuk mund ti harrojmë. Konjukturat e sotme, marrëdhëniet e mira dhe paqësore, dëshira për mirëkuptim me të tjerët, qofshin dhe partnerë strategjikë, nuk duhet të na pengojë apo ndalojë që ta shkruajmë historinë ashtu siç ka ndodhur, se në fund të fundit është histori, është dinjitet dhe identitet, është mësim për të mbijetuar si komb dhe për të fituar atë çfarë e kemi humbur në histori, bashkimin kombëtar. Më poshtë po sjellim një kronologji ngjarjesh gjatë viteve 1385-1912 të rezistencës shqiptare kundër pushtuesve turq nga libri “Studime dhe tekste historike” i albanologut të shquar italian Prof. At Zef Valentini, Plejad, Tiranë 2010, f.129-136:

Per çfar te vertete flet kur ky nuk eshte historian por poet-fetar ?

Tani thot : "Ta shkruajm historine ashtu siç ka ndodhur", e pranon qe historia jone ne perandorin Osmane per momentin eshte mister ne vete, perderisa nuk i hapim arkivat historike ! Ata qe kan guximin t'i kundershtojn keta poetet e kishes llatine, i quajn "turqi", sepse Marin Barleti paska cituar Sulltan Mehmetit : “Ngopuni sa të mundeni me gjak të krishtenëve, se kështu na mëson Kurani ynë!”

Ne cilin pozicion ishte Barleti qe e degjoi kete thenje ? E cfar thot konkretisht Kur'ani qe te nxjerrim nje histori shkencore ?
Nese Historin ua zbukorojn poetet si Koleci e Kadareja, kuptohet kjart se me çfar mite mirret populli Shqiptar !

[jarigas]

Koleci, ky poet katolik na pershkruan historine bazuar ne librat komuniste ku permenden ndjenjat e atyre per te cilet thuhet se u shfarosen !
E pershkruan bukur dhe me shume detaje, i'a rrok poezia.

Po ty te djeg sepse po e thote nje katolik, apo sepse preket Turqia jote e dashur?!

Cfar historian i leshit eshte ky qe thot "Perandoria Turke" ? Nuk i ka dhene askush te drejt Kolecit, keti misionari katolik qe t'ia percakton kundershtareve te tezave te tij, grupin e gjakut !

Perandoria Romake s'ishte eperbere vetem nga romake, dudum, po ashtu si çdo perandori tjeter qe permbledh nen zgjedhe nje sere popujsh!!
Perandoria Osmane, e quajtur ashtu per nder te themeluesit te saj Osman, faktikisht eshte turke!!
Cfare ka per te kundershtuar?!

Meqe per Masakren e "Manastirit" vetem ky misionar raporton e askush tjeter, po e zeme si te vertet. Po, si mund ta quan "Gjenocid" vrasjen e 500 veteve kur ne Kosove, me mbi 15'000 te masakruar nuk mori askush guximin qe t'a quaj gjenocid ? Madje as vet Koleci sepse nuk i hyn fare ne pune masakrimi i muslimaneve !

Vetem ky raporton??! Djalosh, nga cila krahine e humbur e Anandollit je?!

Kurse ky injorant, duhet te dije se bota ka shkaktuar gjenocide shume me te tmerrshme se vrasja e supozuar te 500 shqiptareve para 600 vjetve !

Jo or gjytyrym, vrasja e 500 shqiptareve ne Manastir, nuk ishte gjenocid, por masaker!!
Gjenocidi zgjati me shekuj dhe rezultatin shko e shihe ne pasqyre: je njeri qe e quan veten "shqiptar" por qe s'ka asgje te perbashket me Arberit!!
Ku jane "stergjysherit" e tu,Evian?!

Kjo eshte e tepert, Sulltani paska nderrmarr 2 fushata dhe nuk i'a paska dal te na shfarose kurse gjysmen e Evropes, veriun e Afrikes dhe nje pjese te Azise e kishte nen kontroll ? A logjikon ky, apo sheh vetem kryqezata me sy ? Per cilin historian turk flet ? Perandoria Osmane ishte multi-etnike, dhe se ka qen e pamundur per kete perandori ta sundonte gjysmen e botes vetem me turq, e pa ndihmen e vendasve, keshtu qe boll me futkotje, si nuk u ngopet ?

Po, Gjergji ua leroi sulltaneve me fare e me fe per 25 vjet!!
Sa te djeg ky fakt ty, Evian?!

Sigurisht, s'ka asnje dokument, por keto qe i thot ky koleci, jan doeomos te verteta ngase flitet kunder turqve !! Hajde shkenc-hajde !

Jo,dudum, jane te verteta sepse i kane shkruar vete turqit!!

Problemi nuk eshte qe se ndjejme veten "Shqiptar,, por nuk e ndjejm vetem aspak Katolik ! Dhe ketu qendron problemi i urrejtjes se historise Osmane.

Problemi nuk eshte se s'jeni katolike, por se i beni dua sulltaneve pushtues!! Nderoni Mehmet pushtuesin e jo Gjergj çlirimtarin!!

Nese pohimet e Kolecit jan te verteta, mendoj se nuk eshte problem qe me shkencen e sodit t'i gjejm provat e ati grumbulli te 3 mije, apo 4 mije apo edhe ndoshta 7 mije kufoma te lokalizohen sot ?! Kurse deri me tash, na tregon nje historie te mbushur me ndjenja e pa asnje fakt historik !

Eçfare do te ndryshonte per ty, dudum, do ta urreje sulltanin tend te dashur pastaj??!
A ndryshon gje per ty faktimi e gjenocidit armen???!

Çidhna qytet ?

Me 20'000 banore para 600 vitesh ?

Vdekje "Shqiptareve" plus,. ?
Çfar beteje ne Shkoder, ta merr mendja se beteja e Stambollit, ishte nje asgje hiç kunder Shkodres ! Bile edhe Sulltan Mehmet Fatihu paska marre pjese ?!
Cka s'duhet degjuar sot, histori-poetesh dramatike.

Plasi syte, dudum, kur thote se "ishin strehuar" e jo se ishin banoret e qytetit!!

Po ku jan Historianet, ata te licensuar per t'folur e t'argumentuar HISTORINE ??????

Dudum, jane ata qe shkruajne tekstet shkollore, historianet e "licensuar"!!
Apo i preferon turq, zotrote?!

Kishat nuk jan prishe, feja e krishter dhe kambanat po ashtu nuk jan ndaluar. Sikur kjo t'ishte e vertet, besoni qe jo per 500 vjet, por per 5 vite do e kishit harruar fejen tuaj !

Kishat u shnderruan ne xhamija, si ajo e Sen Sofise ne Stamboll!! Fene nuk e mbajnen gjalle kishat, dudum, por fjala e zotit qe ke ne zemer!!

Nese Historin ua zbukorojn poetet si Koleci e Kadareja, kuptohet kjart se me çfar mite mirret populli Shqiptar !

Poty, dudum e kelysh turku, kush ta zbukuron historine??!
Ku e ke historine tende e kush ta ka shkruar??!
Hoxhallaret jo, pasi asnjehere s'kane shkruar gjeanalfabete siç ishin nen shembullin e Muhamedit; turqit jo, sepse ti nuk i beson shkrimet e tyre edhe pse ata asnjehere s'e kane fshehur; harapet jo, pasi edhe ata vete qene viktime e turqve: po yt ate jo e jo, pasi akoma nuk e di se çfare jane shqiptaret!!
Atehere, dudum, per cilen histori je duke diskutuar??!

[Meriamun]

PS.

Jam i mendimit qe duhet te perjashtohen urgjentisht prej forumit anetare te cilet fyejne qellimet fisnike dhe punen kolosale te Rilindasve shqiptare, ata te cilet mohojne kryevepren e heroit tone kombetare Gjergj Kastriotit, dhe anetare te cilet vuajne nga sindroma e Stokholmit.

Une personalisht kam pas menduar qe historia persa i perket asaj periudhe mund te kete qene e manipuluar por pas disa bisedave qe kam pasur me nje shok i cili merret me arkivat dhe historine, me eshte mbushur mendja top qe ajo periudhe eshte me erreta per shqiperine dhe tere ballkanin. Sipas atij te gjithe ata qe flasin te kunderten ose jane njerez injorante dhe nuk dine, ose paguhen ose jane bij dhe niper te koloneve turq.

[Darius]

Ose bej ate qe bej une, injoroi keta imbecilat islamike si puna e ketij ketu apo atij qe replikon me jarigasin gjithe kohes dhe mori fund puna.

Ti a nuk e kupton se ne cfare katastrofe mendore jane keta njerez? Ai me permend mua Barletin apo akoma me keq, historine me demek te bere nga komunistet dhe as qe lexon qe shkrimi hapes eshte bazuar ne ate qe kane shkruar vete kronikanet turq. Dmth a nuk e sheh se ne cfare gjendje te mjerueshme jane keta mbetje turkoshake ne tokat tona? Vete Sindroma e Stokholmit duhet te jete krijuar thjesht duke u bazuar ne studimin e gomereve islamike te vetquajtur shqiptare ne Kosove e Maqedoni (fatkeqesisht dhe disa ne Shqiperi).