David Icke: Piramida e Sundimtarëve

[baaroar]

KAPITULLI 6
PLANE MJESHTRI

Lufta e Parë dhe ajo e Dytë Botërore u bënë të mundura nga një grusht shteti në mendjet e qindra-miliona njerëzve. Ashtu si Kujdestarët e Burgut programojnë mendjen e Elitës Botërore, po kështu edhe Elita bën të njëjtën gjë me njerëzit në Tokë. Nuk do të kishte vendimtar fakti i mbështetjes së të dyja anëve që bankierët dhe industrialistët globalë synonin, nëse (dhe është një “nëse” skëterrë) njerëzit në përgjithësi do të kishin parë çfarë po përgatitej dhe nëse nuk do të kishin dashur të merrnin pjesë. Kujtoj fjalët e një kënge madhështore të Donovanit në vitin 1960, Ushtari i Përbotshëm (The Universal Soldier):

“Ai është nga 5,2 këmbë deri 6,4 këmbë (Shënim përkth.: këmbë- masë gjatësie baraz me afro 30,48 cm)Ai lufton me raketa dhe shtiza. Ai është plot 31 vjeç dhe duket si 17 vjeç. Ai ka qenë ushtar për mijëra vjet… Ai është ushtari i përbotshëm dhe fajtori i vërtetë. Pa të si mund të ishte ngjizur Hitleri? Ai është i vetmi që e jep trupin e tij si armë për luftën dhe pa të, të gjitha këto vrasje nuk mund të vazhdonin.”

Hitleri nuk ishte një kërcënim për botën, deri sa shumica e popullit gjerman ia dorëzoi atij jetën e vet. Fatkeqësisht, kjo është ajo çfarë ndodhi dhe e njëjta gjë është e vërtetë edhe për popullin e Britanisë dhe kudo tjetër, ku hoqën dorë nga të menduarit dhe lejuan “liderët” të “vepronin” për ta. Në Gjermani ekzistonte një propagandë që nxiste opinionin publik kundër një armiku imagjinar dhe egoizmi i tyre ishte masazhuar nga fjala e një mjeshtri race gjerman.

Jashtë Gjermanisë, e njëjta forcë po përpunonte opinionin publik kundër gjermanëve, pikërisht atëherë kur programi i Hitlerit për riarmatosje po binte në sy. Kur të dyja popullsitë depërtuan në propagandat e projektuara, ata panë se ishin duke iu kundërvënë njëri-tjetrit. Shumë prej njerëzve që morën pjesë në luftë nuk dëshironin të ishin aty. Ata donin të ishin pranë familjeve bashkë me fëmijët e tyre e duke i parë ata të rriten. Por për shkak se ata vetë kishin hequr dorë nga e drejta e tyre për të menduar, i braktisën familjet për shkak të nismës për të vrarë dhe për t’u vrarë në luftë.

Mendja e tyre ishte pushtuar aq shumë nga hipnoza e shumicës, sa dhe ata të cilët u ngritën krye dhe sfiduan apo kundërshtuan linjën zyrtare u burgosën pa gjyq dhe madje, disa ngritën edhe një rënkim kundër saj. Por qysh me ngjarjet e Luftës së Parë Botërore dhe Depresionin e Madh, të cilat ende në mënyrë të fuqishme kishin efekt mbi sjelljen njerëzore, mendja kolektive ishte e mbushur me frikë. Ajo humbi besimin në vetvete. Kjo mendje ishte konfuze, e hutuar dhe duke parë të tek të tjerët për ndryshimin e natyrës së gjendjes njerëzore. Mendja njerëzore kishte qenë gjithashtu e programuar, nga përvojat e fundit, për të besuar se jeta është midis konfliktit dhe luftës; bota është një vend i tmerrshëm. Këto ishin modelet e mendjeve që mbizotëronin dhe si rrjedhim, realiteti fizik i krijuar.

Të bashkosh një popull kundër një armiku të përbashkët dhe të bindësh njerëzit për epërsinë dhe fuqinë e tyre racore është një tjetër armë e fuqishme për t’i kontrolluar ata. Nazistët e përdorën këtë armë me një efekt të madh së bashku me propagandën e Raca Sunduese Gjermane/ antihebraike. Ironikisht dhe ndoshta më shumë se kaq, ata u ndihmuan në këtë nismë nga një burrë i quajtur Alfred Rozenberg, një njeri i mistershëm me prejardhje hebreje, estoniane dhe franceze. Ishte pikërisht Rozenbergu, i cili bëri një kopje të Protokollit të Pleqve të Mençur të Sionit dhe e vuri në dispozicion për Hitlerin. Përse e bëri këtë gjëmë të pallogaritshme ai, në një kohë që e dinte shumë mirë se Hitleri do t’i përdorte ato të gjitha si propagandë kundër hebrenjve? Hitleri me të vërtetë i mbajti në shënim me hollësi Protokollet për të justifikuar fushatën e tij antiçifute. Kjo ishte mizore, duke ditur që shumica e popullit hebre nuk ishte në dijeni të asaj që po ndodhte dhe se nuk do ta kishin mbështetur edhe nëse do ta kishin ditur.

Rozenbergu tha se kishte ardhur një i panjohur misterioz, i cili i dha atij një kopje të dokumentit. “Burri, të cilin unë nuk e kisha parë ndonjëherë, hyri në studion time pa trokitur, vendosi librin mbi tavolinë dhe u zhduk menjëherë pa thënë asnjë fjalë”.
Rozenbergu e paraqiti vetveten si një antihebre pasionant dhe shumë shpejt u ngrit për t’u bërë “ideologu” zyrtar i Partisë Naziste, me detyrën për të siguruar “fakte” me qëllim justifikimin e fushatës kundër hebrenjve. Ernest Hanfstaengl, mik i ngushtë më Frenklin Ruzveltin, ishte një tjetër koleg i afërt i Hitlerit përpara luftës. Ai tregon se ishte paralajmëruar nga një shkrimtar australian, Rudolf Kommer, se “nëse çdo parti politike shfaqet me një program antisemit të drejtuar nga një hebre ose gjysmëhebre fanatik, ne duhet të hapim sytë mirë e të ruhemi”. Hanfstaengli shkroi për këtë më vonë, pasi eksperimentoi ndikimin që Alfred Rozenbergu kishte mbi Hitlerin, kur ai filloi të kuptonte se çfarë do të thoshte në të vërtetë kjo vërejtje:

“Mendova përsëri për hulumtimin e Rudolf Komerit mbi programin antisemit të drejtuar nga një hebre ose gjysmëhebre fanatik; Rozenbergu ishte pa dyshim hebre në pamjen e jashtme, në paraqitjen e tij, ndonëse ai kishte qenë ndër të parët që protestoi furishëm si i tërbuar nëse ndokush e kishte pyetur për origjinën e tij. Më është dashur ta shoh atë shumicën e mëngjeseve në një kafene të errët e të dyshimtë në qoshe të Brienerstrase dhe Agustenstras, me një hebre hungarez, të quajtur Holoski, i cili ishte ndër asistentët e tij të parë. Burri e quante veten holandez në Gjermani dhe ishte një tjetër nga hebrenjtë antisemitë… Kam dyshuar shpesh për prejardhjen Arjane të shumë të tjerëve si, Straser (Strasser) dhe Streiçër (Streicher) që më dukeshin si hebrenj, ashtu si edhe figura të tilla si, Lei (Ley), Frank dhe madje edhe Goebels (Goebbels), të cilët kanë pasur vështirësi në dhënien e origjinës së tyre.”

A nuk është disi e çuditshme kjo? Bankierë hebrenj dhe përfaqësuesit e tyre politikë ishin në mënyrë të vërtetuar, të përfshirë në financimin e nazistëve dhe riarmatosjen e tyre. Dhe ja ku vjen me vonë Alfred Rozenberg me një prejardhje hebraike, që i dorëzon Hitlerit një kopje të Protokollit dhe bëhet kryetar “kërkimor” i materialeve antihebraike, e cila të çon në trajtime groteske të hebrenjve nën regjimin nazist. Atëherë, ky trajtim është përdorur për të justifikuar fundin e Palestinës për atdheun e “hebrenjve”.

Asnjë nuk e ka përdorur këtë metodë në mënyrë kaq të dukshme sa Lord Viktor Rothsçajlldi në Shtëpinë e Lordëve, duke nxitur mbështetjen për një shtet hebre në Palestinë. Çfarë po ndodh këtu? Mendoj se e gjithë kjo është ngritur nga Elita. Libri i famshëm i Hitlerit, Mein Kampf (Lufta ime), është një shkrim fantazmë nga major gjenerali Karl Haushofer, i cili vërtetoi se burimet kryesore për “idetë” që shpreh, vijnë nga Halford J. Mekinderi, drejtor i Shkollës Ekonomike të Londrës (London School of Economics -LSE), e drejtuar nga Elita. Në vitin 1996, dokumente zyrtare gjermane, të zbuluara nga një student amerikan, tregonin gjithashtu se disa prej zyrtarëve udhëheqës të Hitlerit dhe me mijëra prej trupave të tij ishin hebrenj të përshtatur.

Në Britani, sipas mendimit tim, opinioni publik ishte stimuluar ta injoronte Hitlerin deri në kohën kur programi i tij i riarmatimit të vendosej plotësisht. Edhe atëherë, kur gjermanët ishin gati për betejë, të njëjtat opinione publike u ndryshuan dramatikisht, duke e parë Hitlerin si një përbindësh që duhej ndaluar menjëherë. Fryma kolektive britanike ishte si një fëmijë në duart e zgjuarsisë së doktorëve. Kjo politikë, sipas besimit tim, është organizuar nga Lord Milner dhe shoqëria sekrete e Tryezës së Rrumbullakët së bashku me Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare të Chatham House. Dy burrat kryesorë të këtyre dy etapave të ndryshme ishin kryeministri Nevil Çemberlein (Nevil Çamberlein) dhe pasardhësi i tij Uinston Çurçill (Ëinston Churchill) (Kom. 300).

Çemberleini dhe ndihmësi i tij i ngushtë, Lord Halifaksi (anëtar i Tryezës së Rrumbullakët që prej themelimit të saj dhe pjesëtar i Komitetit të të Treqindëve), mbështeti qetësimin e politikës së Hitlerit. Milneri dhe shokët e tij manipulatorë e pranuan këtë politikë. Fjalime të mbajtura nga Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror, komanda e lartë si, për shembull, Lionel Kurtis (L.Courtis-Kom 300), Leopold Ameri (L.Amery) dhe Lord Lothajën (Lothian) ishin fuqimisht në favor që të linin Hitlerin krejt të vetëm gjatë viteve 1930. Në maj të vitit 1933, përfaqësuesi i Hitlerit (Alfred Rozenbergu) vizitoi Anglinë për t’u takuar me Sër Henri Deterding (Kom 300), kryetar i Royal Dutch Shell: Geofrey Dauson-in, redaktor i gazetës The Times (zotëruar nga Astor - Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror), Ualter Eliot-in, MP; Viskontin e parë Hailsham, sekretar për Luftën; dhe Dukën e Kentit, vëllai i mbretit Eduard VIII dhe mbreti Xhorxh VI. Eduardi, i cili mendohet të ketë patur simpati për Hitlerin, më vonë ra në dashuri me një vajzë amerikane, zonjushën Simpson. Ai hoqi dorë nga e drejta e fronit dhe shkoi në kështjellën Rothsçajlld në Austri, pas mbretërimit për vetëm 325 ditë. Por ka disa dyshime se ai u largua nga Britania, sepse nuk mund ta përballonte dot luftën që kishte me Gjermaninë, të cilën manipulatorët e dinin që ishte e planifikuar.

Kur Hitleri shpalli rimilitarizimin e Rhinelandit në vitin 1936, Kabineti Britanik e pranoi atë. Astor-ët e përdorën gazetën e tyre, The Times, që të promovonin këtë pikëpamje tjetër të Hitlerit. Biografi i autorizuar i Lord Halifaksit tregon se si grupi i Milnerit dhe Kabineti Britanik kishin filluar të negocionin mbrapa skene me Gjermaninë, duke ngritur disa propozime që mund t’i jepnin Hitlerit kontrollin mbi kontinentin evropian. Kjo ishte pjesë e marrëveshjes Britani-Gjermani-Shtetet e Bashkuara të Amerikës, propozuar nga kolegu i Milnerit, Lord Lothian, në një takim me Hitlerin në janar të vitit 1935. Lord Halifaksi, gjithashtu e takoi Hitlerin në Berçtesgaden (Berchtesgaden), më 19 nëntor 1937. Studimi i Karroll Kuiglei-t (Carroll Quigley) për establishmentin anglo-sakson zbulon se Halifaksi (Kom 300) e bindi Hitlerin në tri çështje: a) se Britania e shihte Gjermaninë si një mbrojtje kryesore kundër komunizmit në Evropë; b) se Britania ishte përgatitur për t’u bërë pjesë e marrëveshjes katërpalëshe me Francën, Gjermaninë dhe Italinë; c) se Britania do ta lejonte Gjermaninë të likuidonte Austrinë, Çekosllovakinë dhe Poloninë, veçse kjo do të arrihej pa opinionin e publikut britanik që kërkonte luftë me Gjermaninë. Të gjitha elementet e Tryezës së Rrumbullakët, Institutit Mbretëror për Çështjet Ndërkombëtare dhe organizatat e tyre shoqëruese, si dhe anëtarët e tyre u vendosën për të punuar dhe për të reklamuar politikën e pajtimit.

I vetmi që mund ta ketë nisur luftën me Gjermaninë përpara planifikimit, ishte opinioni i publikut britanik, kështu që propaganda e pajtimit u shtua. Disa muaj pas takimit të Halifaksit me Hitlerin, nazistët pushtuan Austrinë në mars të vitit 1938. Kryeministri i Francës, Daladier, shkoi në Londër për t’u kërkuar mbështetje britanikëve për mbrojtjen e Çekosllovakisë kundër agresionit hitlerian. Çemberleini refuzoi. Më shumë se kaq, dukej se Francës i duhej t’i bënte presion çekëve për t’u harmonizuar me Hitlerin. Lord Lothian-i mbajti disa fjalime në Dhomën e Lordëve dhe në Chatham House, duke i dënuar çekët që nuk kishin bërë koncesion me Gjermaninë. Në një takim me gazetarë të ndryshëm të gazetave amerikane në shtëpinë e Astorëve në Londër, Çamberleini bëri një koment të qëllimshëm, por të papranueshëm, i cili tregonte se çekët duhej tu dorëzonin disa prej tokave të tyre gjermanëve. Ledi Astor e mohoi zhvillimin e takimit, atëherë kur lajmi u bë publik, por më vonë do ti duhej ta pranonte se takimi ishte bërë.

Politika e Çemberleinit që iu ishte paraqitur gazetarëve, ishte mbështetur në një artikull kryesor në gazetën The Times, të zotëruar nga Astorët. Kjo shkaktoi një thirrje të tillë proteste e cila tregoi se manipulimi i opinionit publik ishte rritur së tepërmi. Artikulli u shfaq më 7 shtator 1938, sepse ata e dinin që pushtimi gjerman i Çekosllovakisë ishte afër. Më vonë, po atë muaj, Lord Halifaksi dhe disa të tjerë vërvitën një ushtrim propagande, të njohur si “frika e luftës”. Qeveria qarkullonte histori të cilat e ekzagjeronin së tepërmi fuqinë e forcave gjermane. Ata kuptuan se, nëse do të shkonin në luftë me Hitlerin, gjermanët do të hidhnin shumë shpejt gaz helmues nga aeroplanët e tyre mbi Anglinë. Madje, qeveria u bë qesharake, duke gërmuar hendekë në parqet e Londrës e duke shpërndarë maska gazi! Por, sigurisht, megjithëse ishin qesharakë, përse shërbenin këta hendekë në park? Por qeveria nuk ishte e interesuar për ushtrinë e dobishme. Ajo interesohej për manipulimin e mendjes. Ata donin të frikësonin opinionin publik se të shkoje në luftë me gjermanët, në fund të fundit, nuk ishte një ide e mirë. Çemberleini në lidhje me këtë shtoi duke treguar në radion BBC, se konflikti midis Gjermanisë dhe Çekosllovakisë ishte: “…një përleshje në vende shumë të largëta midis njerëzve, për të cilët ne nuk dimë asgjë”. Pushtimi nazist i Çekosllovakisë ishte i vërtetë, vendimtar për planin, sepse i dha Hitlerit burimet që i nevojiteshin për t’u bërë një fuqi madhore ushtarake, e aftë për të luftuar në një luftë të tejzgjatur. Gertrude Elias shkruan për këtë se:

“Zbulimet më të shumta, madje edhe së fundmi, janë marrëveshjet, të cilat paraprijnë tradhtinë e Çekosllovakisë nga Çemberleini në vitin 1939, çka e ktheu Gjermaninë në një ushtri me forcë të jashtëzakonshme. Gjithsesi, ishte e vërtetë se funksioni i Skodës, fabrikës më të madhe të municioneve në Evropën Qendrore, nën kontrollin e francezit Schneider Creuzot, ashtu si edhe Uitouitz - uzina më e madhe për shkrirjen e çelikut, e zotëruar nga Rothsçajlldët, ashtu si dhe eksplozivët çek, iu dorëzuan Gjermanisë…”

“…Fundi i garantuar [për Çekosllovakinë] u nënshkrua në zyrën qendrore të degës së Unileverit në Aussig, shtabi i përgjithshëm i grupimit pronazist”.



Kur Gjermania pushtoi të gjithë Çekosllovakinë, në mars të vitit 1939, ndodhi një kthesë e menjëhershme në sjelljen e Milnerit dhe të Tryezës së Rrumbullakët. Tani ata ishin të gjithë gati për të hyrë në luftë me Gjermaninë. Kishte ardhur koha për një goditje të dytë në strategjinë para lufte të Elitës në Britani. Çemberleini ia dorëzoi propozimin e tij, duke i dhënë kohë Hitlerit të rindërtonte armatimin gjerman (me mbështetjen e Ëall Street-it) dhe zona gjermane e ndikimit ishte zgjeruar. Diktatorë të tjerë me bindje të ngjashme ishin vendosur në Itali (Musolini) dhe në Spanjë (Franko). Në rregull, djema, tani jemi gati për të shkuar. Le të fillojë lufta.

Hitleri u gabua në të menduarit dhe të besuarit se nuk do të kishte kundërshtime, por papritur kjo do të ndryshonte. Grupi i Milnerit, nëpërmjet botimit të tij, revistës Tryeza e Rrumbullakët, u shtrëngua të qetësonte politikën e Hitlerit gjatë periudhës për të cilën kemi folur. Tani ishte koha për të thirrur vendet si Polonia, Rumania, Franca dhe Britania në një “Aleancë të fuqishme” kundër Gjermanisë. Lord Lothiani dhe Lord Astori, këta pajtuese djallëzorë, papritur filluan të mbajnë fjalime, duke thënë saktësisht të kundërtën e asaj që kishin thënë më përpara. “Luftë me Gjermaninë!” - thërrisnin ata. Lothiani bënte thirrje edhe për një aleancë me Rusinë. Ata kërkonin një politikë për rekrutim në forcat e armatosura, ashtu siç bëri Astori në Times dhe Lord Amery, njeriu i cili e kishte mbështetur Hitlerin fuqishëm. Kthesa në politikë nuk ishte shumë e lehtë. Ajo ishte dukshëm me dhimbje, nëse do ta dije planin lojë të Elitës.

Shfrytëzimi i Çamberleinit për Elitën ishte në fundin e saj. Pasardhësi i tij, Uinston Çurçilli (Kom 300), kishte filluar të manovrohej në atë pozicion. Ajo që kishte mbetur ishte lëvizja e Çemberleinit dhe për këtë u mprehën thikat e “shokëve” të tij. Mund të gjejmë shembuj të ndryshëm të hipokrizisë në Dhomën e Përfaqësuesve të Lordëve, kur Leopold Ameri, duke imituar Kromuellin, qortoi parlamentin duke thënë: “Ju keni ndenjur shumë gjatë, për aq pak sa kini kryer. Unë ju them sprapsuni së bashku me ne. Në emër të Zotit, shkoni!”. Shkoni për të ndjekur politikat e mbrojtura nga Ameri, të dala në pah krejt ndryshe dhe papritur në vitin 1939. Ledy Astor, e cila e pati mbështetur politikën e Çamberlainit plotësisht, u kthye kundër tij, madje më shpejt: “Do të humbë ende kohë Kryeministri ynë për ti lejuar Gjermanisë që të shohë se me sa tmerr e sheh ky vend veprimin e saj?” - e pyeti ajo në vitin 1939. Çemberleini nuk iu përgjigj, por një tjetër konservator i PM-së, majori Vivian Adams, bëri një përmbledhje kur iu përgjigj Ledi Astorit: “Ju po ja bëni këtë vetvetes”.

Çemberleini ishte thjesht dashi i kurbanit, me qëllim apo pa qëllim. Çurçilli u bë kryeministër. Një burrë lufte ishte tani në Doëning Street dhe në mbrëmje ai mori frerët e pushtetit të Perandorisë Britanike, më 11 maj të vitit 1940; tani filloi politika e bombardimeve civile. Familja e Çurçillit kishte lidhje me Rothsçajlldin (Kom 300). Babai i Uinstonit, Lord Randolf Çurçilli, u financua nga Dhoma e Rothsçajlldit, ndërkohë që ai ishte Lordi Britanik i Thesarit në mes të viteve 1800 dhe miku i tij më i ngushtë ishte Nathanail Rothsçajlld. Kur Randolf Çurçilli vdiq, ai i detyrohej Rothsçajlldit një shumë prej 65 000 paundë. Uinstoni gjithashtu ishte në borxh me ta dhe, nga ana tjetër, ai ishte një mik i mirë i Lordit Viktor Rothsçajlld dhe manipulatorit kryesor të Rothsçajlldit në Amerikë, Bernard Barushit. Emrat e Rothsçajlldit dhe Çurçillit vazhdojnë të shfaqen edhe sot e kësaj dite. Në vitin 1995, disa prej letrave dhe fjalimeve të Çurçillit iu shitën nga familja e tij, National Heritage Memorial Fund për 12 500 000 paundë, në saje të parave të siguruara nga Lotaria Kombëtare. Kryetari i National Heritage Memorial Fund, i cili pranoi t`i blinte këto fjalime dhe letra për një shumë kaq të madhe, është Lord Jakob Rothsçajlld. Po kaq të rëndësishme ishin edhe lidhjet e ngushta të Çurçillit me Bernard Barushin dhe me familjen-Elitë, të njohur si Cecil-ët. Në të vërtetë, ata e kontrolluan atë gjerësisht. Cecilët kishin lidhje prej shumë kohësh me rrjetin e vendosur nga një tjetër front elitar, ajo e Jezuitëve, si dhe me familje të tjera të Elitës Evropiane, si ajo e Habsburgëve dhe ajo e Fisnikërisë së Zezë të Italisë. Çurçilli e dinte mirë se çfarë ishte duke bërë.

Brenda dy javë shëtitjesh në 10 Douning Street, Çurçilli vuri në punë famëkeqin “Urdhri 18b”, për të burgosur me qindra britanikë, të cilët e kundërshtuan luftën ose që nxorën në pah se ajo ishte projektuar nga një forcë sekrete. Ky fakt mund të vërehet në ndonjë guidë të lirë. Është një anë që të përdorësh propagandën për të ushqyer opinionin publik sipas një linje të veçantë, por nëse je manipulator, të duhet të ndalosh këdo, i cili është duke shfaqur apo shprehur informacion alternativ. Ajo çka bëri administrata britanike ishte të përdorte Urdhrin 18b për të burgosur - pa gjykim - të gjithë ata, të cilët kërkuan të zbulonin se kush po e krijonte luftën në të vërtetë dhe për ta justifikuar këtë veprim të sajin në mendimin publik si pretendime të shtypura të një grupi subversiv - “Kolonë e Pestë”, që ishte shkatërrues për punën e Britanisë dhe në mbështetje të Hitlerit. Urdhri 18b është bërë i njohur përpara luftës në përgjigje të bombardimeve në Londër, të cilat e kanë hedhur fajësinë mbi IRA-n. Ai, në mënyrë të volitshme, i lejonte njerëzit të burgoseshin edhe vetëm me “dyshim”. Këtu nuk ishte nevoja e shtetit për të provuar ndonjë gjë dhe ky rregull ishte një tjetër rast i të krijuarit një “problem” (për bombardimet në Londër faji bie mbi IRA-n) dhe më pas dhanë një “zgjidhje”, një rregull, një urdhër që të jep fuqinë për të arrestuar dhe burgosur cilindo që t’i do, kurdo që t’i do, gjatë luftës që tashmë e di se po afrohet.

Një Ledi, zonja Nikolson, gruaja e një admirali të shquar, u arrestua, u hetua dhe u shfajësua në të gjitha çështjet e përfshirjes në “Kolonën e Pestë”. Pasi la gjykatën, e shlyer nga të gjitha detyrimet sipas një gjykatësi dhe një jurie, ajo u arrestua nën Urdhrin 18b dhe u burgos për disa vjet. Kjo po ndodhte në një vend, nën pushtetin e Çurçillit, i cili supozohej se po luftonte për lirinë! Kush ishte oficeri inteligjent i Britanisë, i ngarkuar me detyrën e zbatimit të Urdhrit 18b? Lordi Viktor Rothsçajlld, shoku, unë do të thosha manipulatori i Çurçillit. Rothsçajlldi kontrollonte inteligjencën, e cila ishte në mënyrë zyrtare në ngarkim të Maxuell Najtit (Maxëell Knight). Studiuesi i shërbimeve të inteligjencës, doktor Kiti Litëll (Kitty Little), e cili hetoi aktivitetet e Lord Rothsçajlldit për gati 50 vjet, më ka treguar:

“Të paturit nën kontroll të kundërspiunazhit dhe administrim i Urdhrit 18b, i dha mundësi të mjaftueshme qëllimeve të Rothsçajlldit për aktivitetet shkatërruese. Ai siguroi se anëtarët e tri seksioneve të mbuluara nga organizata e tij ishin të mbrojtur nga hetimet, ndërkohë që ai e përdori Urdhrin 18b në dy mënyra. Nga njëra anë ai ishte i aftë që të internonte njerëz si Fuçsi [Klaus Fuchs, spiun sovjetik dhe fizikan nuklear, i cili më vonë punoi në projektin mbi bombën atomike] duke i dërguar ata në një kamp në Kanada, ku ata u trajnuan nga organizata subversive ose u kërkua për të penguar aktivitetet e anëtarëve të saj. Që nga ajo kohë, edhe njerëz të tjerë, të cilët kishin aktivitete normale patriotike ose shkencore e që ishin në kundërshtim me dëshirat e agjentëve sabotatorë, e krijuan karrierën dhe ndikimin e tyre në mënyrë të pashpjegueshme, të vështirë dhe me pengesa. Agjentët e tij arritën në skenë atëherë kur patriotizmi ishte njollosur si “fashist”, ose “krahu i Djathtë ekstremist”, ose “racist”’, apo “antisemit”.

Një viktimë e famshme e Urdhrit 18b ishte edhe konservatori i MP-së, kapiteni Arkibald Maul Remsei (A.M.Ramsey), i cili më përpara i përkiste Kolegjit Mbretëror Militar, Sandhurst. Ramsei shërbeu në Batalionin e Dytë të Coldstream Guards në Luftën e Parë Botërore, përpara se ai të plagosej rëndë në vitin 1916. Ai i fajësonte hebrenjtë për manipulimin e Luftës së Dytë Botërore, fakt të cilin nuk e fshihte. Për mua, të fajësosh cilëndo racë për çfarëdolloj gjëje është jashtëzakonisht e thjeshtë dhe gabimisht mund të të japë përshtypjen se të gjithë hebrenjtë janë përgjegjës për këtë. Por kjo thellë-thellë nuk është një rast. Mendoj se hebrenjtë si një tërësi, janë viktima të Elitës Botërore dhe jo mbrapa saj. Por që disa njerëz që janë hebrenj janë të përfshirë këtu, kjo nuk do shumë pyetje. Përse është e tmerrshme të thuhet dhe cilët janë ata, kur në të vërtetë nuk ka asgjë të keqe, nëse thuhet se disa arabë dhe gjermanë janë të përfshirë? Ata janë njerëz, janë njerëz, janë njerëz. Ose ata duhet të jenë të tillë. Mua nuk më intereson se çfarë pamje kanë. Por është ajo çka ata bëjnë, që më intereson më shumë.

Ramsei krijoi disa pika të arsyeshme rreth manovrave të fshehta dhe ai bëri disa pyetje me vend lidhur me çështjen në Dhomën e Lordëve, ndërkohë që disa anëtarë të tjerë të MP-së (MP-antarë parlamenti, shën.përkth.) ishin, si zakonisht, një gjah i lehtë për t’u manipuluar. Në një deklaratë nga burgu Brixton, drejtuar kryetarit dhe anëtarëve të Dhomës së Lordëve, Remsei deklaroi se kishte zbuluar përafërsisht tridhjetë organizata, të cilat po punonin në Britani për të sjellë atë që unë e quaj axhenda e Elitës. Emrat me të cilët lidhen dhe kontrollohen këto organizata janë, sipas Remseit, profesor Harold J.Laski (Fabian Society dhe Labour Party), Izrael Moses Sieff, Profesor Herman Levy, Viktor Gollances, D. N. Pritt,- MP, dhe G. R. Strauss -MP. Veçanërisht, duke e ditur për atë që do të vinte më vonë si Komunitet Evropian, ai tha se hetimet e tij kishin zbuluar një komplot që kish planifikuar të sillte Evropën Federale. Kjo gjë u provua më pas se ishte e saktë. Ai tregoi në shkurt të vitit 1940 se i ishte dhënë një literaturë rreth një grupi të ri që mbronte Evropën Federale nën një kontroll të centralizuar. “Lista e emrave mbështetës është befasuese”, tha ai. “Ajo mund të ketë qenë e kopjuar nga lista, të cilën unë sapo e përfundova.” Ai tha se kjo ishte një listë me emra dhe organizata të ndërlidhura, të cilat ishin duke projektuar luftën, disa prej të cilave janë listuar më sipër.

Ramsei e ngriti këtë çështje si një pyetje në Dhomën e Lordëve. Ai kërkoi konfirmimin se krijimi i Federatës së Evropës së Bashkuar nuk ishte një nga qëllimet e luftës së qeverisë, por ai mori vetëm një përgjigje të papërcaktuar. Ramsei, në fakt, kishte identifikuar një nga arsyet kyçe të luftës, por këtë do ta shohim edhe më poshtë. Kërcënimi më i fortë i tij ndaj manipulatorëve erdhi nga lidhja që ai kishte me Tyler Kent-in, një oficer kodues të punësuar në Ambasadën Amerikane në Londër, ku Jozef Kenedi (babai i JFK) ishte ambasador. Por më vonë, Kenedi e kundërshtoi luftën, sepse ajo ishte manipuluar për të ndodhur. Por më shumë për këtë do të lexoni në kapitullin e 12-të. Kent-i vendosi disa kabllo të koduar midis Uinston Çurçillit dhe Franklin D. Ruzveltit përpara se Çurçilli të bëhej kryeministër. Në mënyrë të dukshme, ata që të dy ishin pjesë e skemës. Çurçilli atë botë ishte Lordi i Parë i Admiraliatit. Përmbajtja e këtyre kabllove konfirmoi se lufta tashmë ishte e organizuar me Çurçillin dhe Ruzveltin, të cilët komplotonin së bashku për të caktuar ngjarjet e së ardhmes. Ata treguan gjithashtu se manipulimi i luftës në Evropë ishte koordinuar nga Nju Jorku.
Ramsei pa disa nga këto dokumente në apartamentin e Kent-it në pallatin 47 Gloucester. Ai dëshironte të shihte edhe pjesën tjetër dhe t’i tregonte më pas përmbajtjen Çemberleinit pas një vizite në Skoci.

Kur Ramsei ishte larg, Çemberleini u zëvendësua nga Çurçilli dhe kur Ramsei u kthye në Londër, ai u arrestua duke shkuar në shtëpinë e vet, sipas Urdhrit 18b. Ai e kaloi pjesën tjetër të jetës në burg dhe po kështu ndodhi edhe me Tyler Kent-in, i cili u fajësua për vjedhje dokumentesh në Ambasadën Amerikane. Ambasadori Jozef Kenedi e pushoi Kent-in përpara se ai të arrestohej nga autoritetet britanike dhe kjo bëri që t’i merrej imuniteti diplomatik për akuzën në gjykatat Britanike. Ai u fajësua fshehtësisht nëpërmjet rrugëve, të cilat ishin ilegale nën Kushtetutën Amerikane. Kenti dhe Ramsei u burgosën në Britani gjatë kohës së luftës së bashku me një tjetër hulumtuese, Anna Ëookoffin, m.q.që t’i ndalonin të tregonin të vërtetën rreth luftës dhe se përse kishte filluar ajo. Një pjesë e mbrojtjes së Ken-tit kundër akuzave që rëndonin mbi të ishte se Ruzvelti po ndihmonte të hiqte Çemberleinin dhe të emëronte Çurçillin dhe se kjo ishte pjesë e një zinxhiri ngjarjesh të programuara për ta futur Amerikën në luftë.

Në ShBA dhe në Angli, udhëheqësit e luftës, Ruzvelti dhe Çurçilli, ende dhe sot e kësaj dite nderohen si heronjtë e kohës së luftës dhe ende legjendat e realiteti janë aspekte të lëna mënjanë prej kohësh. Edhe “historia” tradicionale, e cila na tregon se si Çurçilli i transmetoi drejtpërdrejt kombit, vendit, popullit, në BBC që ata të gjithë të ngrenë moralin lart (me fjali si për shembull: “Ne do t’i luftojmë ata nëpër plazhe”), është thjesht një fantazi. Por fjalimet e Çurçillit nuk u transmetuan asnjëherë drejtpërdrejt dhe as plotësisht nga BBC. Ai i mbante fjalimet në Shtëpinë e Lordëve dhe vetëm disa klipe të shkurtra të regjistruara u përdorën më vonë në buletinet e lajmeve. Pas lufte ishte një aktor ai që regjistroi fjalimin e tij të plotë për kompaninë e regjistrimeve Decca.

Me Ruzveltin, Çurçillin dhe Hitlerin, të gjithë për të njëjtën detyrë, Elita do të fillonte luftën dhe do ta kthente atë në një konflikt në mbarë botën. Ky do të ishte një problem masiv global në kërkim të një zgjidhjeje masive botërore: Shtetet e Bashkuara, Komuniteti Evropian dhe të gjitha institucionet e tjera të centralizuara, të cilat do të shfaqeshin pas viteve 1945. Duke iu referuar djalit të Ruzveltit, kolonelit Elliot Ruzvelt, babai i tij i përdori fshehjen e qëllimit pas një ftese për udhëtim peshkimi në gusht të vitit 1941, për të takuar Çurçillin në bordin e një anijeje lufte në Gjirin e Argentias (Argentia Bay). Në takim ishte edhe Lordi Beaverbrook (pronari i Gazetës londineze Daily Express) dhe Averrell Harriman (biznesi i familjes së të cilit kishte financuar Revolucionin Bolshevik, Adolf Hitlerin, makinën e luftës naziste, si dhe organizatat eugjenike, duke përkrahur sterilizimin e detyruar të “shtresës së ulët” për të sjellë një racë mjeshtërore). Këta ishin njerëzit të cilët u takuan për të diskutuar kundërshtimin e Hitlerit! Çurçilli, Beaverbrook-u dhe Harrimani ishin të gjithë anëtarë të Komitetit të të treqindëve (Kom 300).

Harrimani ishte mik i ngushtë me Ruzveltin dhe me Çurçillin, ndaj shërbeu si ndërmjetës duke i këshilluar që të dy. Nga ky pozicion, ai mund t’i manipulonte këta dy liderë ashtu si dëshironte ose, më mirë, ashtu siç dëshironte Elita Botërore. Problemi i Elitës ishte të nxiste popullin amerikan që t’i dërgonin djemtë dhe vajzat e tyre në një luftë tjetër në Evropë, e cila, në fasadën e saj, nuk kishte të bënte fare me ta. Populli amerikan ishte i etur për të shmangur luftën, ndaj Ruzvelti mund të rizgjidhej vetëm duke thënë se ai nuk kishte asnjë synim që të dërgonin fëmijët e tyre për të luftuar në Evropë ose kudo tjetër dhe duke përsëritur fjalët e Udrou Uillsonit, përpara se ai ta përfshinte Amerikën në Luftën e Parë Botërore. Ashtu si dhe Uillsoni, Ruzvelti po gënjente. Shihni disa prej gjërave që ai ka thënë:

“…Ndërkohë që jam duke folur për mamatë dhe baballarët tuaj, po ju jap një tjetër siguri. Këtë e kam thënë edhe më përpara, por duhet ta them përsëri dhe përsëri dhe përsëri. Djemtë tuaj nuk kanë për t’u dërguar në asnjë luftë të vendeve të tjera të huaja.”


“Si pasojë ju, duhet të fiksoni çdo bisedë rreth dërgimit të trupave në Evropë, si një të pavërtetë të paramenduar.”

Gjatë gjithë kohës që ai fliste për këto gjëra, ai e dinte se Lufta e Dytë Botërore ishte projektuar nga Elita dhe se mjetet që u përdorën për ta bërë opinionin publik amerikan të pranonte përfshirjen e SHBA-së, për shumë kohë u shpalosën prapa skene. Ruzvelti po thyente ligjet ndërkombëtare mbi neutralitetin dhe po mbronte në fjalimet e veta mbështetjen e Britanisë me anë të municioneve dhe armëve, të dyja të maskuara dhe nëpërmjet Lend Lease Act. Disa anëtarë të Kongresit mundet që po shihnin se çfarë po ndodhte. Përfaqësuesi i Misurit, Filip Benet shprehet:

“Por djemtë tanë nuk do të dërgohen jashtë, tha presidenti. Marrëzira, gjepura, Zoti Kryetar; dhe tani janë ndërtuar në anijet tona të transportit, shtretërit e tyre. Edhe tani etiketat e identifikimit të të vdekurve dhe të plagosurve janë printuar nga “Uilliam C. Ballantyne and Co” e Uashingtonit.”

Edhe sot e kësaj dite, të dhënat e përhapura të historisë, e paraqesin Ruzveltin si një burrë, i cili “luftoi më kot për ta shmangur luftën”. Plani i Elitës, i njohur prej kohësh prej Ruzveltit, ishte të projektonte një sulm mbi Shtetet e Bashkuara, i cili do ta irritionte shumë opinionin publik e njerëzit do të pranonin të shkonin kundër agresorit dhe si pasojë e kësaj, Amerika do t’i bashkohej konfliktit evropian. Si anëtar i administratës së Uodrou Uilsonit në Luftën e Parë Botërore, Ruzvelti mund të ishte mësuar më së miri me manipulimin e opinionit publik me ngjarjet e projektuara. Në vitin 1939, senatori P. Nye i Dakotës Veriore tregon se ka parë një seri dokumentesh, vëllimesh, të quajtura Lufta Tjetër (The Next Ëar), e cila përfshin edhe një vëllim të quajtur Propaganda në Luftën Tjetër (Propaganda In The Next Ëar). Ky është një dokument të cilit unë i jam referuar në kapitujt e mëparshëm. Ai tregon që amerikanëve u ishte premtuar se Britania do ta njihte vendin e hebrenjve në Palestinë, me kusht që amerikanët të merrnin pjesë në Luftën e Parë Botërore. Si senator që ishte, Nye zbuloi se materiali përfshinte edhe planin lojë për manipulimin e opinionit publik në pranimin e ndërhyrjes së Amerikës në konfliktin e dytë botëror, që këto dokumente - të shkruara midis këtyre dy luftërave - tregonin se ishte duke ardhur. Dokumentet propagandistike, të cilat ishin krijuar në Britani, tregonin:

“Të bindësh ato [Shtetet e Bashkuara] të marrin anën tonë, do të jetë shumë e vështirë, kaq e vështirë sa nuk besoj të këtë sukses. Nevojitet një kërcënim i saktë ndaj Amerikës, për më tepër një kërcënim që do të mund t’i ndërsejë nga shtëpia, me anë të propagandës, çdo qytetar, përpara se Republika të marrë përsëri armët në një përleshje a grindje të jashtme…”
“Ky pozicion mund të quhej i lehtë për tu arritur, nëse do të përfshihej Japonia [theksimi im] dhe kjo mund ose me sa duket do ta sjellë Amerikën në një situatë të vështirë. Sidoqoftë, kjo do të ishte një rrjedhojë e natyrshme dhe e dukshme e propagandës sonë për të realizuar këtë, tamam si në Luftën e Madhe kur triumfuan në ngatërrimin e Shteteve të Bashkuara me Gjermaninë…”

“Fatmirësisht me Amerikën, propaganda jonë është vendosur e sigurt në sfond. Ne mund të jemi krejtësisht të sinqertë, që pika jonë kryesore do të jetë ajo e demokracisë së vjetër. Ne, në mënyrë të qartë, duhet të shpallim besimin tonë në formën demokratike të qeverisë dhe vendimin tonë të prerë për adhurimin drejt... zotave tona të lashta të demokracisë së zakonshme.”

Manipulimi rreth Ruzveltit ishte koordinuar nga Bernard Barush dhe nga fronti i Elitës Botërore, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë-KMJ( CFR-Council on Foreign Relation). Barushi ishte kryetari i Bordit Industrial të Luftës, gjatë Luftës së Parë Botërore dhe ishte në krah të “këshilltarëve”, të cilët u morën me negociatat e reparacioneve gjermane në Versajë. Ai ishte zëri në veshët e Ruzveltit, si kundër ka qenë edhe për presidentë të tjerë. Këshilli mbi Marrëdhëniet me Jashtë sajoi një plan për të kundërvënë Japoninë deri në atë shkallë sa ata të sulmonin Shtetet e Bashkuara. Në pjesën e përparme të kësaj qëndronte sekretari i Ruzveltit për Luftën, Henri Stimson, një prej themeluesve të Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë.

Në ditarin e tij ai shkruante: “Ne po përballemi me çështjen delikate të një rrethimi diplomatik për t’u bërë, kështu, të sigurtë që Japonia është vendosur gabim dhe bëri lëvizjen e parë të keqe haptazi”. Lufta e Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë dhe Projekti i Studimeve Paqësore (Peace Studies Project) i dërguan një memorandium Ruzveltit, duke i sugjeruar ndihmën që do duhej ti jepej Kinës në kohën kur ajo ishte në konflikt me Japoninë dhe të bllokoheshin pronat japoneze në Shtetet e Bashkuara, ndaj u imponua një embargo tregtare dhe Japonia u refuzua për të hyrë në Kanalin e Panamasë. Mund t’ju rekomandoj një libër fantastik të quajtur Pearl Harbor, The Story or The Secret Ëar (Perl Harbor, Historia e Luftës së Fshehtë), nga Xhorxh Morgenstern, i cili përcakton deri në hollësi se si japonezët ishin nxitur e shtyrë në sulmin e Perl Harborit në Hauai, më 7 dhjetor të vitit 1941. Katër vjet përpara të sulmit, administrata e Ruzveltit kishte kapur dhe deshifruar mesazhet sekrete japoneze.

Ata e dinin se Japonia kishte ndër mend të alarmonte qendrat e tyre diplomatike rreth botës, për një vendim për të shkuar në luftë nëpërmjet një raporti të parashikimit të rremë të motit, nëpërmjet përdorimit të përditshëm gjuhësor japonez të emisionit të lajmeve me valë të shkurta. Parashikimi i “shi me erë në lindje”, tregonte luftën me Shtetet e Bashkuara, “erë e kthjellët në perëndim” do të thoshte një vendim i marrë për të shkuar në luftë me Britaninë dhe anglezët dhe kolonitë holandeze në Lindje, ndërsa “kohë e vrenjtur me erë në veri”, do të thoshte luftë me Rusinë.

Ashtu siç dhe u dëgjua në një seancë hetimi kongresional të vitit 1945, mesazhet tregonin një vendim për të shkuar në luftë me Shtetet e Bashkuara dhe Britaninë, megjithëse jo me Rusinë, mesazhe të cilat u kapën dhe u deshifruan më 3 dhjetor të vitit 1941, katër ditë përpara Perl Harborit. Këto mesazhe më pas humbën në dosjet e Marinës. Disa mesazhe të tjera të deshifruara i dhanë Ruzveltit njoftime paraprake të sulmit në Perl Harbor, por kjo nuk iu ishte treguar njerëzve. Më 27 janar të vitit 1941, ambasadori i Shteteve të Bashkuara në Tokio, Josef Greu (Joseph Greë), i shkroi Ruzveltit për t’i thënë se në ngjarjet e luftës, Perl Harbori do të ishte shënjestra e parë. Në tërësi, Ruzvelti kishte informacion nga tetë burime që tregonin një sulm të mundshëm. Sulmi do të ndodhte thjesht për të manipuluar opinionin publik amerikan në arritjen e marrëveshjes për të shkuar në një tjetër luftë, e cila kishte kohë që ishte planifikuar. Asnjë nuk ishte në këtë mes më i mashtruar se sa Japonia.

Ata u mashtruan në sulmimin e Shteteve të Bashkuara, nga të dyja palët, nga amerikanët dhe nga gjermanët. Ministri i Jashtëm i Gjermanisë, Joakim Von Ribentrop, po u bënte presion japonezëve që t’i sulmonin Shtetet e Bashkuara. Më 6 dhjetor, Hitleri e përcaktoi vendimin japonez, prej shfaqjes së faktit se forcat gjermane ishin duke hyrë në Moskë. Më 8 dhjetor, një ditë pas Perl Harborit, gjermanët duhej të zmbrapseshin nga fronti i Rusisë. Tre mijë njerëz u vranë në Perl Harbor, të cilat ishin viktimat e fundit në planin e Elitës që kontrollonte botën, por pjesa më e madhe e ajkës së Flotës së Shteteve të Bashkuara ishin jashtë portit në atë kohë. U çuditët? Një ditë pas Perl Harborit, Allen Dulles u caktua në stafin e Zyrës së Koordinatorit të Informacionit, që më vonë u kthye në Zyra e Shërbimeve Strategjike - ZSHS (OSS- Office of Strategic Services) dhe më pas në CIA.

Plani funksionoi shkëlqyeshëm, ashtu si dhe opinioni publik reagoi saktësisht në mënyrën e kërkuar. Amerika ishte në një tjetër luftë në Evropë dhe “djemtë tanë”, të cilët nuk do të dërgoheshin në Evropë (duke iu referuar Ruzveltit) ishin tani në rrugën e tyre, disa prej tyre duke vdekur. Reagimi i Çurçillit për lajmet ishte: “Kjo është ajo që unë kisha ëndërruar, drejtuar dhe për të cilën kisha punuar dhe tani kjo është miratuar”. Ai mund të kishte shtuar: “Dhe unë gjithmonë e kam ditur se kjo do të ndodhte”. Tryeza e Rrumbullakët-Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare u vendos në mënyrë të përsosur të koordinonte manipulimin në Shtetet e Bashkuara. Lord Lothiani, i cili kreu fushatë për paqëtimin e Hitlerit dhe më pas kërkesën për luftë, u emërua ambasador i Anglisë në Shtetet e Bashkuara. Kur ai vdiq në dhjetor të vitit 1940, u zëvendësua në Uashington nga një tjetër anëtar elitë i Tryezës së Rrumbullakët/RIIA, Lord Halifaksi (Kom 300). Ky burrë, nëse ju kujtohet, ishte po i njëjti njeri që sugjeroi një marrëveshje me Hitlerin, kur ata u takuan në vitin 1938.

Përveç Ambasadës Angleze në Uashington, Tryeza e Rrumbullakët kishte nën kontroll anëtarët e Departamentit të Kërkimeve dhe Zbulimeve në Zyrën e Jashtme të Anglisë, Ministrinë e Informacionit dhe të gjitha agjencitë e tjera të përfshira në “mobilizimin dhe riorganizimin” ekonomik. E njëjta situatë ekzistonte edhe në Shtetet e Bashkuara. Ndikimi i Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë mbi Ruzveltin, e cila me anëtarësinë e saj në gjithë qeverinë, bankingun, tregtinë, median dhe ushtrinë, nuk mund të mos vlerësohej. Dhëndri i Ruzveltit, Kurtis Dall, citohet në librin e Xhim Keithit, Casebook on Alternative :

“Për një kohë të gjatë m’u duk se [Ruzvelti]… zhvilloi disa mendime dhe ide, të cilat dukeshin të drejta për përfitimet e këtij vendi, Shteteve të Bashkuara të Amerikës. Por ai nuk e bëri. Shumica e këtyre mendimeve, siç mund të thuhet “municioni” i tij politik, ishte i strukturuar paraprakisht në mënyrë të kujdesshme nga Këshilli mbi Marrëdhëniet me Jashtë/One Ëorld Money Group (Grupi për një Monedhë Botërore).. Në mënyrë të shkëlqyer, me një shije të mrekullueshme, si një pjesë e përsosur e artilerisë, ai shpërtheu atë “municion” të përgatitur, në mes të një qëllimi që nuk dyshohej prej popullit amerikan - dhe kështu morrën frytet si dhe ruajtën mbështetjen e tij ndërkombëtare politike”. (f. 25).

Dall gjithashtu tregoi se Ruzvelti injoroi një ofertë gjermane të një “dorëzimi të nderuar” në pranverë të vitit 1943. Ky propozim iu bë komandantit Xhorxh Earle, atashe ushtarak personal i Ruzveltit në Stamboll, nga admirali Ëilhem Canaris, kreu i shërbimeve sekrete të Gjermanisë dhe më vonë u përsërit nga Fritz Von Papen, ambasadori gjerman. Të gjitha mesazhet, të cilat Earli i a dërgoi Ruzveltit, ku ishte detajuar në mënyrën më të mirë propozimi i dorëzuesit, u injoruan plotësisht. Manipulatorët dëshironin që lufta të vazhdonte derisa botës t’i ndryshohej imazhi i saj.

Simbolikisht, shtëpia e madhe e Ruzveltit (në East 65 Street në Neë York) ishte fqinje me zyrat qendrore të Këshillit mbi Marrëdhëniet me Jashtë! Ndërkohë që ferri ishte vizatuar në këtë planet për herë të dytë në njëzet e pesë vjet, Elita ishte në këtë rrugë. Ashtu si dhe në Luftën e Parë, ideja ishte që të arrinin paqen njëherë e mirë kur lufta të mbaronte dhe ta linin botën në fund të luftës në një gjendje për ta kontrolluar me sa më shumë efektivitet. Hitleri nuk e pushtoi Britaninë atëherë kur ajo ishte gati për ta marrë (pas zbythjes së Dunkirk-ut në vitin 1940) sepse, jam plotësisht i bindur, ata të cilët po e kontrollonin, nuk dëshironin që kjo gjë të ndodhte. Dhe si u bë e qartë pas luftës, komandanti më i lartë përkrahës, gjenerali Eizenhauer (Eisenhoëer), u ndalua nga Ruzvelti (Elita Botërore) për të lëvizur nëpër Gjermani, kur gjermanët ishin teptisur, kështu që Perandoria e Bashkimit Sovjetik do të zgjerohej deri në Berlin, duke krijuar në këtë mënyrë Luftën e Ftohtë.

Eizenhaueri ishte mik i ngushtë me Rokfelerin dhe Bernard Barushin. Falë tyre, progresi i tij nëpër poste ishte përshpejtuar mahnitshëm. Pas luftës ai u bë president i Shteteve të Bashkuara. Më 9 prill të vitit 1951, gazeta Life raportoi se Eizenhaueri kishte radiotelegrafuar Stalinin nëpërmjet misionit ushtarak të Shteteve të Bashkuara në Moskë, në detajim të planit të tij për të ndaluar në lumin Elbë dhe lejoi kështu rusët që të merrnin Berlinin. Mesazhi u shkrua nga këshilltari i tij politik, Xhon Ëheeler Bennet i Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare, u morr nga Ë. Averell Harriman dhe më pas iu kalua Stalinit. Perdja e Hekurt dhe Muri i Berlinit ishin krijime të Elitës, sipas parimit klasik përça dhe sundo si dhe manipulo përmes frikës. Lufta Botërore, si një formë e kontrollit, do të zëvendësohej, më në fund, pas shumë dekadash, nga frika e konfliktit apokaliptik mes Lindjes dhe Perëndimit. Kjo frikë ishte totale nga zbulimet e armës së re shkatërruese, bomba atomike. Ajo ishte krijuar nga amerikanët nën të ashtuquajturin “Projekti Manhatan”, drejtuar nga Robert Openheimer me mbështetjen e Elitës, kontrolluar nga Instituti për Studime të Avancuara (Institute for Advanced Study) në Universitetin e Princetonit (ku vizitor i rregullt ishte edhe Albert Ajnshtajni).

Pas vdekjes së Ruzveltit, pasardhësi i tij Heri S. Truman, një tjetër Frimason, autorizoi përdorimin e këtyre armëve të “reja’”, që të shkatërronin qytetet japoneze të Hiroshimës dhe të Nagasakit, më 6 dhe 9 gusht të vitit 1945. Tetëdhjetë mijë burra, gra dhe fëmijë u vranë vetëm me shpërthimin në Hiroshimë. Vetëm Zoti e di se sa kanë vdekur dhe se sa të tjerë kanë vuajtur nga pasojat radioaktive. Ky veprim mizor grotesk u justifikua nga politikanët dhe udhëheqësit ushtarakë si e vetmja rrugë për të mbrojtur jetën e amerikanëve, që, sipas të thënave, do të kishin qenë të shumtë për një pushtim të autorizuar të Japonisë. Ne tani dimë një tjetër variant. Tani dimë se japonezët pranuan të dorëzoheshin pranverën e kaluar, mbi të njëjtat kushte, të cilat ishin pranuar pasi u hodhën bombat.

Perandori Hirohito e pranoi këtë nëpërmjet negociatave të fshehta me Shtetet e Bashkuara, në saje të Vatikanit. Ish ministri i kabinetit britanik, Toni Ben, ka thënë se ai ka mësuar se ky ishte rasti kur ai hyri në qeveri. Koloneli Donn Grand Pre, i dalë në pension, shkroi në gazetën amerikane investiguese, The Spotlight, më 12 shtator të vitit 1994, se edhe ai e dinte me siguri se japonezët duhet të dorëzoheshin përpara Hiroshimës. Ai thotë se në maj të vitit 1945 ishte me një forcë ushtarake duke hequr atë çfarë kishte mbetur nga ushtria japoneze e Burmës Veriore, ndërkohë që një tjetër force ushtarake, B-29, po shkatërronte Tokion me një seri sulmesh. Dy ditë pas këtyre sulmeve, në maj, thotë koloneli, veprimi i Sekretarit të Shtetit të ShBA-së, Josef C. Greë, i rekomandoi presidentit Truman që t’u shtonte kushteve të tij për dorëzimin e japonezëve fjalët… “dorëzim nuk do të thotë eliminimi i dinastisë aktuale (Perandori Hirohito), nëse japonezët do ta dëshironin ruajtjen e saj”. Këto ishin kushtet që japonezët të dorëzoheshin pas tmerrit që përjetuan në tre muajt e mëvonshëm. Trumani në fillim e pëlqeu këtë gjë, por pasi u konsultua me këshilltarin e tij, ideja u rrëzua për “arsye ushtarake”. Ishte çështje kohe, thanë kundërshtarët. Vendimi i Trumanit do të kushtonte dhjetëra mijëra jetë, ndoshta qindra mijëra të tilla. “Çështja e kohës” lidhej me Konferencën Potsdam, kur Trumani, Çurçilli dhe Josef Staini do të lëshonin një ultimatum ndaj Japonisë - minus shtesën e sugjeruar. Ashtu si thotë dhe kolonel Don Grand Pre tani:

“Rrjeta psikologjike pas shpërthimit të bombave ishte hedhur që të krijohej frika mbarëbotërore e fuqisë së një energjie bërthamore, në mënyrë që vendet të dorëzonin pavarësinë e tyre, të ulnin të gjitha armët e forcat e tyre të armatosura dhe të falnin kështu lirinë e tyre tek qeveria botërore.”

Presidenti Truman u shpreh shkurtimisht në një fjalim përpara Hiroshimës: “Do të ishte tepër e lehtë për kombet të vendoseshin në një republikë botërore, ashtu siç është për ne gjallimi në Republikën e Shteteve të Bashkuara.” Kjo qasje e njëjtë e të justifikuarit të centralizimit të qeverisë botërore dhe gjithçkaje tjetër që shkon në drejtim të saj, mund të shihet në deklaratat e Albert Ajnshtajnit, njeriut që kujtohet për gjeninë e tij shkencore deri në një nivel të tillë, saqë edhe sot mund të dëgjoni të thuhet për një njeri shumë të zgjuar, se ai është si “Ajnshtajni”. Por për të ka më shumë se kaq. Ajnshtajni, i cili arriti në Amerikë nga Gjermania nëpërmjet Zvicrës, ishte një mik i ngushtë i Bernard Barushit, financierit dhe lëvizësit të telave të presidentëve si dhe i Lord Viktor Rothsçajlldit, manipulatorit kryesor përbrenda Inteligjencës Britanike, të cilët do të mblidhnin informacione atomike për programin e armëve bërthamore sekrete të Izraelit.

Ajnshtajni punoi për zhvillimin drejt krijimit të bombës atomike dhe Barushi e quajti atë “arma absolute”. Barushi u vetemërua në vitin 1944 si udhëheqës i një organizate të cilën ai e quajti Komisioni i Energjisë Atomike të Kombeve të Bashkuara (The United Nations Atomic Energy Commission) - gjashtëmbëdhjetë muaj përpara kabinetit të Shteteve të Bashkuara, duke përfshirë aty, për më tepër, edhe Zëvendës Presidentin Truman, të cilët e dinin që madje bomba ekzistonte edhe përpara takimit të parë zyrtar të grupit themelues të Kombeve të Bashkuara! Por në atë kohë Barushi dhe shokët e tij manipulatorë e dinin, qysh nga Lufta e Parë Botërore, se çfarë ishte planifikuar. Kur Trumani do të bëhej president dhe mësoi për bombën dhe do të zyrtarizoheshin Kombet e Bashkuara, ai caktoi Barushin në krye të … Komisionit të Energjisë Atomikë të Kombeve të Bashkuara. Që të dy, Barushi dhe Ajnshtajni kërkuan të përdornin frikën prej shkatërimit atomik për të vendosur një qeveri botërore.

Çfarë ndihme do të ishte të përtitoje nga një shembull në Hiroshima dhe në Nagasaki për të theksuar kapacitetin e saj shkatërrues! Ajnshtajni bëri thirrje për formimin e një qeverie botërore nën Kombet e Bashkuara, Britaninë dhe Bashkimin Sovjetik, të cilave u duhej dhënë “sekreti i bombës”. Ai shtoi se këto tri shtete ishin “tri fuqitë e vetme me fuqinë më të madhe ushtarake” dhe ai i nxiti ata që t’ia angazhojnë këtë fuqi (ushtrinë botërore), qeverisë botërore. “Gjeniu” vazhdonte më tej:

“Qeveria botërore do të kishte fuqi mbi të gjitha çështjet ushtarake dhe i nevojitej vetëm një fuqi e mëtejshme: fuqia për të ndërhyrë në vendet ku pakica po shtypte shumicën që krijonte një paqëndrueshmëri që të çonte drejt luftës… Duhet të kishte një fund për konceptin e mosndërhyrjes, për të përfunduar atë rol të ruajtësit të paqes.”

Këto gjimnastika mendore ishin shkruajtur në faqet e manualit të personelit të Elitës dhe këto tema janë përsëritur si papagall në ditët e sotme prej atyre që kërkojnë ti kthejnë forcat “paqeruajtëse” të Kombeve të Bashkuara në një ushtri botërore, ashtu siç tha Ajnshtajni. Thjesht shikoni vetëm Bosnjën. Nën kriterin e Ajnshtajnit, kur pakica shtyp shumicën, ndërhyrja e parë nga qeveria botërore dhe ushtria duhet të kishte qenë në Bashkimin Sovjetik, për të cilin ai tha se do të ishte pjesë e qeverisë botërore dhe ushtrisë! Por jo, nuk ndodhi kështu. Gjeniu pati një përgjigje për këtë:

“Është më se e vërtetë se në Bashkimin Sovjetik vendos pakica, por unë nuk i konsideroj në vetvehte kushtet e saj të brendshme si një kërcënim për paqen botërore. Çdokush duhet të mbajë parasysh se populli i Rusisë nuk kishte një edukim të gjatë politik dhe ndryshimet për të përmirësuar gjendjen e Rusisë duhej të arriheshin nëpërmjet pakicës, për arsyen se aty nuk kishte një shumicë të aftë për këtë.”

I deshifruar, ky fjalim i Ajnshtajnit është duke thënë se ajo çka na duhet është ta përdorim frikën e shkatërrimit masiv për të vendosur një qeveri botërore (Elita), e cila do të kishte një ushtri botërore në dispozicionin e saj, për të ndërhyrë kurdoherë që do të prekeshin interesat dhe kur mund të përfitohej nga përdorimi i forcës. Në vitin 1946, një mik i Ajnshtajnit, britaniku Bertrand Russell (Kom 300), tha se kjo ishte e nevojshme për të përdorur frikën e armëve bërthamore, për të detyruar të gjitha shtetet që të dorëzonin sovranitetin e tyre dhe t’i nënshtroheshin diktaturës së Kombeve të Bashkuara. Kjo ishte një qasje e vendosur në vitin 1958 në Konferencën e Pugëash, atëherë kur ishte pranuar politika e Shkatërrimit të Garantuar të Dyanshëm (Mutual Assured Destruction-MAD).

Këshilltarët u pritën nga Cyrus Eaton, një biznesmen ortak me Rokfelerin. Në të vërtetë, politika e MAD-it përfshinte krijimin e arsenaleve bërthamore për të dyja anët, në një pikë të tillë ku secili, të sulmonte tjetrin do të thoshte asgjësim i të dyja palëve. Frika e kësaj do të përdorej si një mjet i mrekullueshëm për të kontrolluar politikën e qeverisë, shpenzimin për forcat e armatosura dhe opinionin publik gjatë Luftës së Ftohtë, ndërkohë që në krye të shkallës së manipulimit ata ishin të gjithë në të njëjtën anë. Pavel A. Sudoplatov, kreu i Zyrës së Inteligjencës Sovjetike për problemin atomik gjatë Luftës ë Dytë Botërore, ka pranuar tashmë se Openheimeri kishte furnizuar Bashkimin Sovjetik me të dhëna rreth bombës, gjatë luftës. Klaus Fuchs, një fizikan bërthamor gjerman, punoi me Projektin Manhatan, pasi ai u “zhduk” nga Gjermania për në Britani në vitin 1933. Fuchs, mik i afërt me Lord Viktor Rothsçajlldin (Kom 300), u burgos më pas për 14 vjet, për shkak se i kishte dhënë Rusisë sekretet atomike të Britanisë dhe ato amerikane. Konferenca Pugëash e pasluftës, e frymëzuar nga Ajnshtajni dhe Bertrand Russell, ishte një tjetër mjet, nëpërmjet të cilit, të dhënat shkencore kaloheshin nga njëra anë në tjetrën gjatë të pretenduarës “Lufta e Ftohtë”. Ata gjithashtu ndihmuan edhe Viktor Rothsçajlldin për të grumbulluar informacione bërthamore për Izraelin, ashtu siç do ta shohim edhe më poshtë.

Është vështirë për ta besuar menjëherë, por nuk duhet të kërkoni shumë larg për të kuptuar se pothuajse çdo ngjarje e madhe negative e një rëndësie botërore ka qenë pjesë e të njëjtit plan afatgjatë nga kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, për të marrë pushtetin e planetit nëpërmjet qeverisë botërore të qendërzuar, bankës qendrore, monedhës dhe ushtrisë. Dhe kjo është arritur nëpërmjet programimit të trurit, mendjes së njeriut. Nëse do ta ndalonim të gjithë këtë, do ti mundësonim njerëzimit të shpërthente jashtë të gjithë fuqinë e plotë për dashuri dhe harmoni, - kjo është ajo çka duhet të bëjmë para së gjithash. Duhet të ndalojmë së menduari bardhezi dhe të zbutim sistemet e ashpra të mendimit. Kjo botë nuk është vetëm bardhezi.

Asgjë nuk është e tillë. Nëse ju do të keni një sistem të ashpër besimi, i cili nuk është i hapur ndaj hollësive të pafundme të jetës, ju do të mbeteni një pjesë e marifetit të manipulatorit. Në qoftë se dikush ka një biznes dhe vishet me një kostum me vija, nuk mund të themi si përfundim se ai është i keq, pa e dëgjuar se çfarë ka për të thënë ky person, pasi në këtë rast, mendja juaj nuk është më e juaja. E njëjta gjë ndodh edhe me ata, të cilët shohin të pastrehët ose udhëtarët dhe menjëherë reagojnë duke thënë “përfituesit” ose ‘hotelxhinjtë e pensioneve’. Ose disa të tjerë, të cilët besojnë se një racë është inferiore në lidhje me racën tjetër. Asnjë nuk ka të drejtë në gjithçka dhe asnjë nuk është gabim në gjithçka.

Për shkak të mendimit të masës së popullit britanik përpara dhe gjatë Luftës së Dytë Botërore i cili ishte kaq i vendosur dhe i pandryshueshëm, u arrit tek ideja e të mirës kundër së keqes, ndërkohë që e njëjta forcë ishte mbrapa të dyja anëve. Kjo gjithashtu bëri të mundur që njerëzit, të cilët kishin guximin të ngriheshin dhe të flisnin kundër manipulimit, të burgoseshin pa asnjë akuzë gjatë gjithë luftës. Nëse kundërshtoni anën tonë, atëherë do të jeni mbështetës së anës tjetër, kjo mënyrë kalamani të menduari është besuar. Ky është një tip i të pamenduarit, që e lejon manipulimin të ecë përpara. Edhe sot, nëse trajtoni hilenë, mashtrimin botëror dhe ndërsa përmendni të gjitha emrat e përfshira në të mund të rastisë që të jetë ndonjë hebre, atëherë ju menjëherë do të damkoseni dhe do të quheni “antisemit”. Disa njerëz e bëjnë këtë me qëllimin për të zhvlerësuar studiuesit dhe për të dobësuar efektet e informacionit të tyre. Të tjerët, të cilët unë i quaj Robotët radikalë, përsëritin si papagall këto slogane, sepse mendjet e tyre janë kaq të ngurta në këtë kohë, saqë ato nuk mund të përballohen me idenë se shumë nga “e majta ekstreme”, “radikalët”, heronjtë, kishin qenë të kontrolluar nga e njëjta forcë, ndonjëherë pjesë e të njëjtës forcë që kontrollon armiqtë e perceptuar të “së Djathtës ekstreme”.

Ishte ky naivitet që lejoi të ndodhnin Luftërat Botërore. Për herë të dytë në dyzet e pesë vjet, që të dyja, “E djathta” dhe “E majta” u manipuluan për të hyrë në konflikt me pasojën më shkatërruese dhe më të llahtarshme që ishte parë ndonjëherë. Me trishtim mund të themi se të njëjtat reagime fëminore vazhdojnë edhe sot e kësaj dite.

[baaroar]

KAPITULLI 7
Raca e zgjedhur

I njëjti qëndrim që trysnoi sfidën ndaj manipulimit të Luftës së Dytë Botërore, i ngërthen sot njerëzit të përgojuar dhe të burgosur për shkak të pandehmës së disa varianteve zyrtare të holokaustit në Gjermaninë naziste. Nëse vazhdoni ta bëni këtë, asnjë nuk ka për të dëgjuar të dhënat tuaja, sepse kjo është humbje në baticën e valëve të shpifjeve dhe të dënimeve. Nëse njerëzit duan të besojnë se të gjithë ata që venë në dyshim linjën zyrtare janë nazistë dhe mbrojtës të regjimit të Hitlerit ose anti judej [duhet të dimë të dallojmë ndryshimin midis fjalëve jude (nuk do t’përdorim fjalën çifut e cila është një fjalë fyese që vjen nga turqishtja) që do të thotë besim monoteist sipas Moisiut, hebre - që do thotë raca e Moisiut dhe Zionizëm – lëvizje politike në mbështetje të qëllimeve të shtetit të Izraelit; mund të jesh në një grup pa qenë tek dy grupet e tjera- shënim i përkthyesit] atëhere ata le të vazhdojnë dhe të veprojnë kështu. Por atyre dua t’u them diçka. Ata po tallin vetveten, sepse kjo nuk është e vërteta. Kjo thjesht nuk është e vërteta.

Ndërsa lëkundja/vibrimi e/i vjetër e/i jetës ka filluar të shkërmoqet dhe një tjetër jetë e re po nis, ne jemi tani në periudhën kur pisllëku i së shkuarës, i cili ka mbetur i fshehur, po fillon të dalë në sipërfaqe për t’u shqyrtuar dhe për t’u shpërbërë. Përmbajtja e këtij libri është pjesë e saj. Nuk janë vetëm individët, të cilët kanë ndrydhur emocionet e tyre, ata të cilët e pësuan dhe përfundimisht kanë për tu marë me të, por është gjithashtu edhe Toka e mendja kolektive e njerëzimit. Procesi i spastrimit të Tokës bëhet në disa forma dhe njëra prej tyre është për gjithçka që ka qenë sekrete dhe e ndrydhur me qëllim që të vijë në qendër të vëmendjes së publikut. Nëse e pëlqejnë ose jo këtë njerëzit, varianti zyrtar i Holokaustit nuk mund ta shmangë këtë shfaqje për një debatim në mënyrën e duhur për një kohë shumë të gjatë. Procesi i spastrimit dhe i transformimit do të na sigurojë se kjo do të ndodhë.

Është e papërshkrueshme mënyra e sjelljes që përdorën nazistët mbi disa judej. Nuk mund të gjenden fjalët për ta përshkruar atë. Dhimbja, siç e shohim në përkujtimoret, shfaqet e pa mpakur për ata që e pësuan prej saj. Çfarë ofendimi do të ishte për këta njerëz, të cilët kanë vuajtur në këtë mënyrë, nëse kjo do të ishte krijuar m.q.që dhimbja dhe tmerri i tyre i paimagjinueshëm do të përdorej, gjithashtu, pa dijeninë e tyre, për të nxitur dhe mbrojtur një plan më afatgjatë. Ajo do të cilësohet, ndoshta, si një nga mënyrat e fundit çnjerëzore. A mundet që njerëzit, të cilët nuk e vuajtën sistemin nazist, të përdorin ndjenjat e atyre që manipuluan ngjarjet për përfundimet e tyre djallëzore? Vetëm nëse kjo është e vërtetë, ne mund të vendosim për të lejuar të gjithë informacionin rreth asaj periudhe, m.q.që ai të bëhet i njohur, pa mashtrime dhe dënime.

Profesor Yehuda Bauer, kryetari i Vidal Sassoon Center për Studimet e Antisemitizmit, shprehet duke thënë: “Dikush po e shpërdoron frikën dhe ankthin njerëzor duke i paraqitur gjërat që ne i dimë sot sikur nuk kanë ndodhur kurë më parë”. Ai po reagonte rreth historive të “sapunit njerëzor” që i kanë thënë “ekspertët” e holokaustit, të cilin nazistët e bënë me trupat e viktimave çifute në kampet e përqendrimit. Ky është bërë një “fakt” i pranuar, por profesor Bauer theksoi se nuk ka asnjë dokumentacion të provuar që një gjë e tillë të ketë ndodhur. Në hulumtimin e këtij libri, për herë të parë në jetën time, kam gjetur rastësisht një informacion, që merret me linjën e holokaustrit zyrtar. Të jem i sinqertë, u trondita me të vërtetë. E këqyra dhe mbajta shënime, një proces që gjithmonë më ndihmon mua të qartësoj gjërat në mendjen time. E kam peshuar atë pafundësisht, për javë me radhë. Përfundimi im është se aty ishin mizoritë më të tmerrshme kundër popullit judaik, ashtu siç ishin edhe kundër të tjerëve në Gjermani, në Bashkimin Sovjetik dhe në vendet e pushtuara nga Japonia. E gjithë lufta ishte një holokaust. Ajo që pushtuesit evropianë u bënë fiseve amerikane ishte një holokaust. Mizoria që judenjtë përjetuan nën regjimin nazist e bën dhimbjen që ne shohim tërësisht të kuptueshme. Por duke u bazuar në provat që unë gjeta rastësisht, arrita në përfundimin se linja zyrtare kishte një numër të pafund pyetjesh që kërkonin përgjigje dhe shtresa të panumërta informacionesh të dokumentuara për t’u shpjeguar, përpara se ne me të vërtetë të dimë se çfarë ndodhi.

Siç e thashë, asgjë nuk është ashtu siç duket, pavarsisht nga gjithçka që na është treguar. Për shembull, kur një jude amerikan si David Kole krijoi prova dhe dokumentarë video duke hedhur poshtë pretendimet zyrtare rreth ngjarjeve të Aushvicit, ju nuk mundeni, nëse jeni të interesuar për të vërtetën, thjesht të mos i shqyrtoni zbulimet e tij dhe ta dënoni atë si një përkrahës nazist. Nuk mund të thuhet se gjithçka që thonë njerëzit janë të vërteta, por përse kemi shumë frikë për të lejuar publikun që të vendosë për vetveten? Përse ky informacion është kaq i trysnuar?

Njerëzit mbase nuk më aprovojnë mua që trajtoj këto çështje, por unë ua kërkoj atyre këtë gjë: cila është dashuria e vërtetë për njerëzimin? A do të thotë kjo se njerëzit kanë nevojë të dinë dhe të marrin një kritikë të ashpër? Apo mund të thuhet se ajo që ju mendoni është fakti se ata duan të dinë dhe të marrin duartrokitje?

Dua t’i rikthehem diçkaje, të cilën e kam parë shpesh në kërkimet e mija tek Elita Botërore: mënyra se si janë përdorur judejtë (çifutët) si një tagji e thjeshtë propogandistike nga shtresa e lartë e hierarkisë së tyre, veçanërisht nga Rothsçajlldët dhe të tjerë si Habsburgët. Judejtë nuk po kërkojnë të marrin postet më të larta të botës. E kundërta është e vërtetë. Ata thjesht duan të përparojnë paqësisht dhe të kalojnë me gëzim jetët e tyre, si të gjithë ne. Në vend të kësaj, ata janë shfrytëzuar në mënyrë të pamëshirshme nga të privilegjuarit e tyre, klikat manipulatore për të qenë ata “djaloshi i qëlluar”, për të mbrojtur pakicën nga hetimi i ligjshëm dhe zbulimi i tyre. Kështu, historia kryesore e tyre është ruajtur nga ata vetë për të siguruar qëndrimin e tyre nën kontrollin mendor dhe emocional të pakicës.

Majori Alojzy Dziurski, i lëvizjes ilegale polake të kohës së luftës, nuk ishte as përkrahës i nazistëve dhe as anti-jude. Ai kishte një rreth të gjerë shoqëror judejsh dhe shprehte një mirënjohje të thellë ndaj judaizmit, duke thënë se aty kishte gjetur vetvehten duke rilindur. Në librin e tij, Luftëtari i lirisë, Dziurski tregon se ai kishte dëgjuar se pikpamja gjermane kundrejt çifutëve kishte ndryshuar shumë dramatikisht, pasi ata kuptuan ndikimin sionist në Bashkimin Sovjetik të Stalinit. Kjo e shtyu majorin Dziurski të takohej me udhëheqësit judej polakë, në mars të vitit 1942, për t’i paralajmëruar ata që të zhduknin çdo jude nga getoja e t’i zhvendosnin ata nëpër shtëpitë afër fermerëve polakë në zona të vetmuara duke ngritur vendbanime në zonat pyjore. Ai tha se udhëheqësit e tyre e refuzuan këtë mendim, çka solli pasoja të tmerrshme. Majori u shpreh se u bë mik i ngushtë me kapitenin jude, i cili kishte qenë komisar politik në Armatën e Kuqe. Dziurski tregon në librin e tij:

“Për shkak të interesit tim në çështjet e judejve, ai [Kapiteni] do të ndajë me mua një sekret të ruajtur mirë. I pranuar si një sionist i devotshëm, ai do të mbante një takim të fshehtë, të ndërmarrë vetëm nga sionistët. Ajo u zhvillua në hebraisht dhe jo në jidisht, siç ishin organizuar shumica e takimeve. Shumica e folësve ishin udhëheqës sionistë të huaj, por ai njohu vetëm njërin, Moshe Sneh, një lider jude polak, i cili ishte larguar për në Palestinë përpara luftës dhe u rikthye në vitin 1945 si lider Berihah, për të organizuar emigracionin e masës së judejve polakë. Çdo folës vendosi theksin në mundësinë e vetme që u ishte dhënë për të mbërthyer Palestinën dhe Lindjen e Mesme nga arabët dhe britanikët… Gjithë botës jo-judaike duhej t’i lihej të kuptonte që edhe ajo të ndihej fajtore për holokaustin së bashku me nazistët. Holokausti mund të tregohet si krimi më i madh i Krishterimit kundër popullit çifut. Ka për tu lançuar një propagandë intensive nga të gjitha shtëpitë botuese dhe shtypi nën ndikimin çifut, të cilat janë udhëzuar më së miri për të treguar historitë e vuajtjeve të judejve.


“Moshe Sneh njoftoi se numri më i lartë i judejve polakë do të detyroheshin me forcë të linin Poloninë për Palestinën ose çdo vend tjetër të përcaktuar prej tyre. Disa udhëzime u përfunduan për Çifutërinë Evropiane Perëndimore, për t’u përgatitur për pranimin e emigrantëve polakë… për t’i infiltruar ata më vonë në Shtetet e Bashkuara. ShBA-ja duhej të bëhej rezervuari pritës më i madh i judejve për të influencuar politikën amerikane, sepse ShBA-ja do të bëhej fuqia botërore vendimtare.”

Ju mund ta pranoni ose jo këtë. Por ju keni të drejtë ta dëgjoni atë dhe shumë më tepër, më së shumti informacione me sfond të dokumentuar që lidhen me këtë subjekt, të cilat do të dalin në sipërfaqe në vitet në vazhdim. Askush më shumë se sa vetë çifutët nuk do të befasohej nga ajo që do të bëhej e njohur. Ata do ta shohin hierarkinë e tyre vërtet me një dritë tjetër. Majori Dziurski përpiloi një numër të madh shkrimesh dhe arshivoi rreth përvojës së tij gjatë kohës së luftës dhe informacioni i dhënë atij nga miqtë e vet judej dhe njohjet e ndryshme. Por këto u vodhën, pasi shtëpia e tij u plaçkit në maj të vitit 1965, ndërkohë që ai kishte emigruar në Australi.

Unë besoj se një klikë e vogël çifutësh, të cilët kanë përbuzur masën e madhe të çifutëve, punuan me jo-çifutët për të krijuar Luftën e Parë Botërore, Revolucionin Rus dhe Luftën e Dytë Botërore. Kjo Elitë judaike/jo-judaike e përdori Luftën e Parë Botërore për të siguruar Deklaratën e Balfurit dhe parimin e shtetit jude të Izraelit në Palestinë (për të cilin, dhënia e historisë gjenetike të shumicës së popullit jude, nuk është absolutisht një justifikim për teritoret historike apo për diçka të ngjashme). Ata më pas dominuan Konferencën e Paqes së Versajës dhe krijuan kushtet, të cilat bënë që të mos shmangej Lufta e Dytë Botërore. Ata e financuan Hitlerin për t’u fuqizuar në vitin 1933 dhe u vunë në dispozicion për riarmatimin e tij. Përfaqësuesit e tyre në shtetet e tjera manipuluan qeveritë e tyre, duke lejuar Hitlerin dhe nazistët të pushtonin shtetet rrethuese dhe të rritnin fuqinë e tyre ushtarake, duke e bërë atë më të fuqishëm, pasi siguroi burime nga këto vende. Ata i dhanë përshtypjen Hitlerit se ai mund të zgjerohej nëpërmjet kontinentit të Evropës pa kundërshtime, por atëherë, në një kohë të parapërcaktuar, sjellja e Britanisë ndryshoi dramatikisht dhe Hitleri e gjeti veten në luftë, në një luftë të cilën nuk mund ta fitonte - dhe veçanërisht pasi Ruzvelti manipuloi popullin amerikan, nëpërmjet Perl Harborit dhe e futi atë në një konflikt që ai nuk e kishte menduar ndonjëherë se do të përfshihej.

Ndërkohë, ata judej në Gjermani, të cilët ishin pjesë e Elitës judaike/jo-judaike ose të dobishëm për të, u lejuan që të largoheshin nga tokat e pushtuara naziste për në SHBA ose vende të tjera të sigurta, si dhe në Palestinë për të filluar punën që do të arrinte kulmin e saj në krijimin dhe ngritjen e Izraelit të pas luftës. Ata nuk ishin të vetmit që vuajtën tmerrësisht nën Hitlerin. Kësaj ideje duhet ti qëndroj larg. Ata ishin të vetmit që do ta përdornin dhe do ta shfrytëzonin vuajtjen e atyre që u lanë mënjanë. Atëherë kur elita e privilegjuar, siç ishte bankieri Maks Uarburg, lanë Gjermaninë, burrat, gratë dhe fëmijët judej, të konsideruar në një gjendje pë të zhvilluar ndjekjen e qëllimeve më të gjera, u lanë në fatin e tyre. Ky fat u vulos kur Alfred Rozenbergu me prejardhje judaike, bëri një kopje të Protokollit të Kryetarëve të Mençur të Sionit dhe e vuri atë në dispozicion për Hitlerin.

Ndaj çfarë do ta shtynte këtë klikë manipulatorësh judej për t’i trajtuar miqtë e tyre judej në një mënyrë kaq çnjerëzore? Është krejtësisht e thjeshtë. Manipuluesit nuk janë judej, ashtu siç ka thënë edhe rabini Marvin S. Antelman, në librin e tij të vitit 1974, To Eliminate the Opiate (Të eliminosh opiatin). Antelmani, i cili humbi 17 anëtarë të familjes së tij nga nazizmi, tregoi se ky grupim nuk do që ta përkrahë judaizmin, por do që ta shkatërrojë atë, ashtu siç do që të shkatërrojë të gjitha alternativat për të përqëndruar gjithçka tek i adhuruari i tij, kulti i Syrit Gjithëpamës i antikitetit. Kjo është ajo që ofron temat e përbashkëta të besnikërisë dhe të motivimit midis judejve, arabëve, britanikëve, gjermanëve, amerikanëve etj, të cilët janë duke punuar me ndërgjegje së bashku për të përmbysur tiraninë fashiste botërore, të njohur si Rendi i Ri Botëror.

“Judenjtë” e Elitës Botërore nuk mund të japin një mallkim për judejtë, ashtu si dhe klika gjermane nuk mund të kujdeset më pak për gjermanët. Për ta, masa e çfarëdo race, ngjyre ose vendi janë kope të paqënësishme dhe egzistojnë për t’u përdorur vetëm si një domosdoshmëri në shërbim të mjeshtrit të tyre – Ndërgjegjes Luciferike në Dimensionin e Katërt. Megjithatë, judejtë “Gjithë
Vështrues”, dhe konspiratorët e tyre jo judej, përdorën perden e tymit të “antisemitizmit” dhe vuajtjet e vërteta të judejve të vërtetë për të ndaluar hetimet e aktiviteteve të tyre ogurzeza. Jam plotësisht i bindur se ishte ky grupazh, i cili shkroi dhe nxori në shesh Protokollet dhe e bëri atë që të dukej si një komplot i krijuar nga i gjithë populli judè. Kjo nuk është kështu. Jo, jo, jo!

Pas luftës, vuajtjet e paimagjinueshme të popullit judè, të dënuar nga vetë elita e tyre, përveç të tjerëve, u përdorën për të sjellë shtetin e Izarelit në qënien e një vale të një emocioni të kuptueshëm, nga historitë e dhëna të cilat i ishin treguar gjithë botës. Ky marifet ishte përdor qyshkur për të bllokuar hetimin e ligjshëm në manipulimin e racës njerëzore. Etiketa “antisemit” i vërtitet kujtdo që kundërshton variantin zyrtar të historisë dhe atyre të cilët përballen me njerëzit, të cilët në të vërtetë e kontrollojnë botën. Një mjet për këtë klikë judaike dhe jo judaike, - të cilët i bënë judejtë të vuanin kaq shumë, - është quajtur Sionizëm dhe kështu është edhe Shteti i Izraelit, një vend dhe një mendësi sunduese, që për mua duket se më shembëllen me një mentalitet nazist.

Hierarkia britanike është provuar se ka manipuluar, shfrytëzuar dhe dërguar drejt vdekjes së tyre me mijëra shpirtra nga popullata britanike, për t’i shërbyer “interesit kombëtar”, - interesave të klikës qeverisëse; hierarkia gjermane ka bërë të njëjtën gjë me popullin gjerman dhe hierarkia amerikane ja ka bërë të njëjtën gjë popullit amerikan. Këto klika sunduese kanë një përbuzje të plotë për “masat e palara” të tyre. Ata i shohin si kafshë që duhen përdorur dhe për të abuzuar me to ashtu siç edhe është urdhëruar. Pse një gjë e tillë kaq e habitshme egziston edhe tek hierarkia çifute e cila e sheh masën e popullit judaik për të njëjtat qëllime?

Shfrytëzimi i atyre që vuajtën nga ata që nuk vuajtën, ka lejuar elitën sunduese të Izraelit të kryejë mizoritë më të tmerrshme pa u sfiduar nga komuniteti i gjerë i botës, ndërkohë që ndonjë kërcënim imagjinar ndaj Izraelit është i dënuar në mënyrë të menjëhershme. Përse nuk ju vemë veshin prej dekadash mizorive të Izraelit për shpronësimin e palestinezëve, të cilët janë raportuar në mënyrë të përsëritur nga anëtarët e Ndihmës së Kombeve të Bashkuara dhe Agjencisë së Punëve? Ironia groteske është se, ndërsa qeveria izraelite po qahet rreth “të djathtës ekstreme” dhe “antisemitizmit”, ajo i ka mbështetur regjimet naziste nëpër botë, duke përfshirë edhe terroristin, Somosa, i cili ishte përgjegjës për masakrën e dhjetëra-mijëra njerëzve të popullit të tij në Nikaragua. Izraeli ka armatosur ose mbështetur neonazistët dhe terroristët në Tajvan, Arabinë Saudite, Amerikën Qendrore, Argjentinën dhe bazat e të tjerëve në ligë me neonazistët, të cilët kontrollojnë Shtetet e Bashkuara dhe CIA-n.

Kur Izraeli flet për racizmin dhe për të djathtën ekstreme, kjo ma pështjellon stomakun. Qeveria izraelite, ushtria dhe inteligjenca e tij e ushtrisë, Mossad-i, janë organizata neonaziste dhe terroriste. Kjo mendësi është personifikuar tek shumë kolonë izraelite në Bregun Perëndimor dhe Rripin e Gazës. Autoritetet izraelite e fshehin kët fakt mbas popullit judè, i cili me të vërtetë vuajti nën Gjermaninë e Hitlerit. Udhëheqësit izraelitë, të cilët janë pjesë, ose të kontrolluar nga kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, e kanë përdorur këtë mizori për më shumë se 50 vjet për të fshehur dhe justifikuar mizoritë e tyre të përditshme kundër popullsisë arabe. Fëmijët palestinezë janë goditur nga kolonët neonazistë në tokat e pushtuara, por vrasësit shpëtojnë pa u ndëshkuar. Ndërkohë, arabët në mënyrë të vazhdueshme janë goditur nga po ata ushtarë, të cilët panë se si kolonët po terrorizonin burrat, gratë dhe fëmijët palestinezë. Ashtu siç i trajtoi Hitleri këta judej, duke i lënë në mëshirë të fatit nga hierarkia e tij personale, po kështu e trajton Izraeli Palestinën sot. Shumë faleminderit, por unë nuk dua të marr leksione mbi racizmin dhe nazizmin nga mbrojtësit e terrorizmit të Izraelit.

Në të vërtetë, ata që udhëhoqën organizatat terroriste të cilat krijuan Izraelin pas luftës, më vonë u bënë liderë të tij. Të sfidosh sjelljet e Izraelit nuk është njëlloj sikur të dënosh popullin judè. Është e kundërta. Ata që kanë kontrolluar Izraelin dhe armën e tij terroriste ndërkombëtare, Mossad-in, nuk janë judej të vërtetë. Ata janë një grumbull banditësh të çekuilibruar, të cilët e kanë përdorur (abuzuar) popullin jude për qëllimet e tyre të llahtarshme. Kryeministri i Izraelit, Menachim Begin, ishte një fener udhëheqës i organizatës së fshehtë terroriste judaike Irgun, prandaj ishte përgjegjës për vrasjet dhe gjymtimet e patreguara. Ai më vonë do të fitonte çmimin Nobel për Paqen, ashtu si e fitoi edhe Henri Kisinger.

Një tjetër kryeministër i Izraelit, Yitzhak Shamir ishte një terrorist i fshehtë jude përpara se të bëhej (zgjidhje e duhur, besoj) kreu i skuadrës së vrasjes së Mosadit në kohën e vrasjes së Xhon F. Kenedit. Në një kapitull të mëvonshëm unë i lidh që të dyja, Shamirin dhe fillimin e vrasjes së Kenedit. Kryeministri Yitzhak Rabin ishte lavdëruar si një hartues paqeje i madh pas vrasjes së tij në vitin 1995, por ai gjithashtu ishte një terrorist. Naeim Giladi, historian dhe autor izraelit shkruan: “Rabini e paraqiti karrierën e tij… me vrasës terroristë që derdhën si gjakun arab ashtu edhe atë judè, atëherë kur llogaritjet e ftohta politike e kërkonin këtë”.

Në vitin 1940, kur emigracioni i fshehtë judè në Palestinë u kthye në një përmbytje, qeveria tepër e militarizuar britanike filloi t’i frenojë dhe t’i dëbojë ata judènj, të cilët nuk ishin në rregull me dokumentacionin. Më së shumti, Sionistët, fshehtazi vendosën të sabotojnë anijet e strehuara me refugjatë, se sa t’i lejonin ata të ktheheshin mbrapa. Giladi vazhdon: “Në këto ditë Rabini ishte një anëtar i Palmach – emër që do të thotë “skuadra e veprimit” – e cila ishte një forcë e fshehtë, e dhunshme… në nëntor të vitit 1940, grupi i tij shpërtheu anijen e strehuar Patria në portin Haifa. Më shumë se 250 emigrantë judej vdiqën në këtë shpërthim”.

Tre anije të tjera u trajtuan në të njëjtën mënyrë nga Palmach-u i Rabinit dhe më shumë se njëmijë judenj vdiqën si rezultat i kësaj. Por ishin arabët që u fajësuan për këtë barbarizëm dhe këta ishin, sigurisht, objekti shfajësues i gjithë kësaj masakre. Lideri zionist, David Ben-Gurion, shkroi në ditarin e tij se bombat “ngacmuan më shumë simpatinë e gjerë mbarëbotërore dhe na mbështetën më shumë nga sa parashikonim”. Më vonë unë gjithashtu do ta lidh Ben-Gurionin me vrasjen e Kenedit. Unë jam duke arritur gjithnjë e më shumë në përfundimin se ajo që ndodhi me judenjtë në Gjermaninë naziste (çfarëdolloj e vërtete që të dalë) ishte mbështetur, madje edhe planifikuar, nga këta njerëz të çmendur, për t’u siguruar që si Izraeli të krijohej, edhe ky “antisemitizmi” mund të ishte përdorur si mbrojtje kundër hetimeve të ligjshme për aktivitetet e tyre të neveritshme. Ky sigurisht do të ishte përfundimi. Çdokujt që vë në dukje këto tmerre që të lënë pa frymë, i është vënë nofka e neonazistit.

Për më tepër, shumë nga paratë dhe armët e përdorura që të dyja nga këta terroristë të fshehtë dhe themeluesit e Izraelit, u siguruan nga sindikata e krimeve të organizuara e Meyer Lanskit, të vendosur në Shtetet e Bashkuara, por që vepronte në rang ndërkombëtar. Lanski, me emrin e lindjes Maier Suchoëjansky në Grodno, Rusi, i dalë nga lagjet e varfëra të Nju Jorkut, arriti në majë të pirgut të botës së krimit ndërkombëtar. Me të kuptohet gjithë Mafia. Arritja e këtyre lartësive marramendëse të tij kuptohet se u krye nëpërmjet mjeteve të zakonshme – vrasje dhe terror. Ky ishte njeriu i cili përdori rrjetet e terrorit dhe krimit për të kanalizuar fondet dhe armët në drejtim të terroristëve judej dhe më vonë shtetit të Izraelit. Kaq i madh ishte kontributi i tij, saqë ai është përshkruar si “Kumbari i Izraelit”. Lanski do të vraponte drejt Izraelit sa herë që ndaj tij mbërrinte në Shtetet e Bashkuara një shpërthim inati dhe përfundimisht ai u vendos në “tokën” e tij të dashur. Lanski do të jetë në zemër të vrasjes së Xhon F. Kenedit, siç do ta shohim edhe më vonë. Këto janë llojet e mendjeve që krijuan Izraelin nën mbikëqyrjen e Rothsçajlldëve. Dhe nëse ju i sfidoni dhe i ekspozoni këta njerëz, ju do të quheni një nazist! Ah, më duhet forcë.

Disa judej të guximshëm kanë folur në publik kundër sjelljes së Izraelit si dhe për gjendjen e vështirë të palestinezëve, si Noam Çomski dhe Izrael Shahak, (një i mbijetuar nga kampi i përqendrimit në Belsen), por ku është qeveria britanike dhe qeveria e Shteteve të Bashkuara? Heshtje. Këto janë çështje të legjitimuara në demokraci (e di që janë qesharake), por njerëzit janë të frikësuar, madje edhe të tmerruar për t’i kryer ato, sepse do të damkosen si “antisemitë”. Madje edhe disa nga judejtë që u morën me këto pika u damkosën si “antisemitë”! Ende në ditët e sotme, klika vazhdon të orkestrojë për ngjarjet dhe sulmet “antisemite”, çka e mundëson këtë manipulim të judejve dhe komuniteteve të jojudejve që të vazhdojnë të ecin përpara. Hierarkia e judenjve dëshiron ta mbajë masën e judenjve në një frikë të vazhdueshme, në një gjendje të mendjes që bën gjithkënd, si në një lojë fëminore, që të kontrollohet dhe të manipulohet.
E djathta ekstreme është një ëndërr për këtë klikë dhe ata mbahen në duart e tyre duke u sjellë në një mënyrë, që e bën manipulimin edhe më të thjeshtë. Të gjithë ata nuk mund të sillen kështu aksidentalisht. Kush i financon aktualisht disa nga këto grupe të “së djathtës ekstreme”? Nëse e dini, mbase do të ma thoni edhe mua.

Më është thënë nga një burim i sigurt, i vërtetë e shumë i afërt me inteligjencën e organizatave në Britani, se grupi i “të djathtës ekstreme”, Combat 18 (Beteja 18), është një front ogurzi i Ligës së Anti Shpifjes (ADL- Anti Defamation League), armata amerikane e shërbimit sekret të ‘Izrael’/Rothsçajlld, - Mossadit. Liga e Anti Shpifjes ka vepruar në Britani dhe Evropë që në fund të viteve 1991 dhe roli i saj është të damkosë si antisemit cilindo që është shumë afër me të vërtetën e asaj që është duke ndodhur. A ka rrugë më të suksesshme për të diskretituar një hulumtues, se sa të kesh një grup si ai i “të djathtës ekstreme”, të Combat 18 për t’i lavdëruar ata? A ka rrugë më të mirë për të kontrolluar popullsinë e judejve nëpërmjet frikës, sesa të kesh nga njëra anë sjelljen e Combat 18, pas së cilës ajo që mund të pritet prej kësaj popullsie, do të ishte përpjekja për një hierarki për t’i mbrojtur ata?

Nëse e gjitha kjo është e vështirë për t’u besuar, ka shembuj që e vërtetojnë këtë pikë. Në kohën e vrasjes së Kenedit, sekretari kombëtar i Partisë Naziste Amerikane ishte një njeri i quajtur Daniel Burros. Ai ishte mik i ngushtë i “nazistit” Roi Frankhouser, i cili një herë pati thënë: “Hitleri kishte judejtë; ne kemi negrit. Ne duhet të vendosim theksin kryesor në çështjen e negrit sepse sigurisht, kjo është ajo çka e shqetëson masën – por ne nuk po harojmë judejtë. Në se judejtë e dinë se çfarë është duke ardhur- dhe më besoni, kjo është duke ardhur e sigurtë si agimi, - ata kanë kuptuar se ajo çka është duke ndodhur në Amerikë, do t’i bënte nazistët gjermanë të dukeshin si e diela e një pikniku të shkollës. Ne do të ndërtojmë dhoma gazi më të mira dhe në një sasi më të madhe, dhe këtë herë nuk do të ketë asnjë refugjat”. Magjepsëse. Por “nazisti” Frankhouser u ngrit për t’u bërë infiltruesi federal profesionist i Ku Kluks Klanit dhe i organizatave të tjera “naziste” e “komuniste”. Shoku i tij i ngushtë, “nazisti” Daniel Burros, u ekspozua në tetor të vitit 1965 si çifut nga gazeta njujorkeze The Times. Një ditë më vonë, ai u gjet i vrarë nga një plumb në shtëpinë e Frankhouser, në Reading, Pensilvani. Vendimi dhe gjykimi për këtë që ndodhi, u quajt “vetëvrasje”. Burros-i ishte gjithashtu një figurë kyçe në Partinë “naziste” National Renaissance (Rilindja Kombëtare), e cila kontrollohej nga Liga e Antishpifjes (ADL). Jeta nuk është asnjëherë ajo që duket. “Armiku” i Combat 18 në Angli është një organizatë e quajtur Searchlight (Kërkimi i Dritës). I njëjti burim më thotë se ky është një front për Bordin e Deputetëve të Judenjve Britanikë dhe i Ligës së Antishpifjes. Mundeni ta konfirmoni këtë? Kjo është një strategji e vjetër, shumë e vjetër. Madje, edhe Mossad-i nuk është ai që shfaqet të jetë. Është tashmë agjencia inteligjente kryesore e Rothsçajlldit, karteli kryesor bankar i Elitës Botërore dhe kulti i Syrit që Sheh Gjithçka, ashtu siç është edhe Liga e Antishpifjes. Studiuesi Gary Allen e vendosi këtë situatë në librin e tij të vitit 1973 të titulluar: None Dare Call It Conspiracy (Mos guxo ta quash komplot):

“Një nga arsyet kryesore të mjegullimit të historisë për rolin e bankierëve ndërkombëtarë në historinë politike është fakti se Rothsçajlldët ishin judej. [Njerëzit antijudej]… kanë luajtur në duart e komplotimit, nëpërmjet përpjekjeve për ta portretizuar të gjithë komplotin si të judejve. Asgjë nuk mund të jetë më larg së vërtetës. Anglo-saksoni tradicional, J. P. Morgan dhe institucionet bankare ndërkombëtare Rokfeler kanë luajtur një rol kyç në komplot. Por këtu nuk mohoet rëndësia e Rothsçajlldëve dhe satelitëve të tyre. Megjithatë, është thjesht po aq i paarsyeshëm dhe imoral fajësimi i të gjithë judejve për krimet e Rothsçajlldëve, sa çështë mbajtja në llogarinë e baptistëve të përgjegjësisë për krimet e Rokfelerëve.”


“Anëtarët judej të komplotit kanë përdorur një organizatë të quajtur Liga e Antishpifjes si një instrument që do t’përpiqet për të bindur gjithkënd se çdo përgojim i Rothsçajlldëve dhe aleatëve të tyre është një sulm mbi të gjithë judejtë. Në këtë mënyrë ata i kanë zenë frymën gati të gjithë diturisë së hapur për bankierët ndërkombëtarë dhe e kthyen temën në një tabu brenda universiteteve”.

“Çdo individ ose libër që zhytet në këtë temë është i sulmuar menjëherë nga qindra komunitete të Ligës së Antishpifjes në të gjithë vendin. Liga e Antishpifjes nuk e la asnjëherë të vërtetën ose logjikën që të ndërhynte me profesionalizëm të lartë në punët e nxirosura… Në të vërtetë, asnjë nuk kishte të drejtë të ishte më i nevrikosur tek klika e Rothsçajlldit, se sa shokët e tyre judej. Uarburgët, pjesë e perandorisë Rothsçajlld, e ndihmuan financiarisht Adolf Hitlerin…”

Tirania ka shumë forma dhe shumica e tyre është e padukshme. Dënimet e përhapura të judejve në Gjermani ishin rezultat i shpërndarjes të së “vërtetës” sipas një versioni të nazistëve (judejtë janë të frikshëm), ndërsa informacioni alternativ, flet për një tjetër histori (judejtë nuk janë të ndryshëm prej askujt tjetër). Duket qartë një tirani e mendjes së manipuluar, sepse njerëzit kishin refuzuar të gjitha faktet dhe pikëpamjet e mundshme të tyre, të cilat do të sillnin më pas zhballancim. Por nëse kjo është një tirani, ndaj së cilës ne me të drejtë angazhohemi me qënien tonë për ta kundërshtuar, përse ne luajmë një pjesë në trysnimin e një informacioni alternativ të linjës zyrtare të Luftës së Dytë Botërore? A mund të jetë kjo e drejtë, ndërkohë që ky trysnim i egër vazhdon, kopje të lira të filmit të Spielbergut, Lista e Schindlerit po u jepen shkollave për t’u shtënë në mendje fëmijëve variante të padiskutueshme të ngjarjeve, të pa sfiduara nga ndonjë version tjetër? Dhe përse ne, që pretendojmë se e kundërshtojmë tiraninë dhe kërkojmë lirinë e fjalës, lejojmë njerëzit të shkojnë në burg dhe të shpifet për ta, lejojmë gazetat e revistat të mbyllen të turpëruara nga që ato shfaqin një tjetër variant të historisë? Si nuk mund të akuzohemi ne për hipokrizi dhe për kritikën e një tiranie, ndërkohë që përkrahim një tjetër të tillë?

Ndonjëherë njerëzit mendojnë se është e drejtë të shtypësh pikëpamjet dhe të dhënat e ndryshme dhe pavarsisht nëse ne jemi dakord me këtë ose jo, ne jemi duke luajtur Zotin për fatin e një pjese tjetër të burrave dhe grave. Nëse dëshmia është e gabuar, atëherë do të tregohet se është e tillë nën dritën e projektorëve të arenës publike. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë çfarë dreqin po bëjmë që po e shtypim atë kështu? Xhon F. Kenedi e mbështeti këtë pikëpamje në një fjalim në Universitetin e Kolumbias, në shkurt të vitit 1962, kur ai tha:

“Ne po kërkojmë rrjedhën e lirë të informacionit…një komb që është i frikësuar për të lejuar njerëzit që ta gjykojnë të vërtetën dhe falsitetin në një treg të hapur, ai është një komb i frikësuar prej vetë njerëzve të tij.”

Ne jetojmë në kombe të trembur prej popullatës së tyre dhe në një botë të frikësuar prej njerëzisë. Ne kacaviremi pas dogmave, të cilat janë të veshura me frikë prej njerëzimit. Ata që dëshirojnë të shtypin me çfarëdolloj mjeti variantet alternative të historisë që sfidon “linjën zyrtare”, janë gjithashtu të frikësuar prej njerëzve - të frikësuar se manipulimi i tyre do të dalë në pah nga kjo lloj rrjedhjeje e lirshme e informacionit. Mënyra se si u manipulua kaq seriozisht mendja e judejve nga hierarkia e judejve përgjatë shekujve, ka pasur një tjetër pasojë. Ashtu si Kisha Katolike Romane, dhe tiranitë e tjera raciale apo fetare,

Judaizmi, dhe së fundmi edhe Zionizmi, e kanë përdorur frikën dhe fajin për të mbajtur nën kontroll njerëzit e tyre. Kjo ka trysnuar çdo gjeneratë që të mbështesë atë që ju thonë kto dhe ata duhet ta besojnë këtë, çka ju ka programuar mendjet e tyre që të mendojnë për vetveten se janë njerëzit që kanë qenë dhe që do të jenë gjithmonë subjekt i shtypjes dhe i paragjykimit nga pjesa tjetër e shoqërisë. Një “fletëpalosje” që po kërkon mbështetje financiare për Bordin e Deputetëve të Judejve Britanikë ka në ballinën e saj një figurë të armikut neonazist. Brenda fletëpalosjes thuhet se Bordi është “mbrojtësi” i komunitetit judaik kundër racizmit dhe “mospranimit të holokaustit”, në një kohë kur “zërat e fashistëve po ngriheshin më lart”. Kjo është vetëm frikë, frikë, frikë, kontroll, kontroll, kontroll. Shumë judej u programuan për ta parë vetveten si “popull i zgjedhur” i Zotit mes gjithë të tjerëve dhe kur ju lexoni disa materjale dhe ligje judaike, ato janë pabesueshmërisht raciste dhe kaq tepër trullosëse.

Talmudi, libri i ligjeve të judaizmit, përmban veç të tjerave edhe disa perla të çmuara, si kjo që vijon: “Vetëm çifutët janë njerëz, joçifutët nuk janë njerëz, por bagëti” (Kerithuth 6b, faqja 78, Jebhammoth 61); “Joçifutët janë krijuar që t’u shërbejnë çifutëve si shërbëtorë” (Midrasch Talpioth 225); “Kryqëzimi seksual me jo judenjtë është i njëjtë si kryqëzimi seksual me kafshët” (Kethuboth 3b); “Joçifutët duhet të shmangen, edhe më shumë se derrat e sëmurë” (Orach Chaiim 57, 6a); “Masa e lindjeve të joçifutëve duhet të trysnohet masivisht” (Zohar II, 4b); “Ashtu siç mund të zëvendësoni lopët dhe hajvanët e humbur, po ashtu duhet të zëvendësoni joçifutët” (Lore Dea 377,1). Dhe kështu vazhdon e vazhdon. Ndaj sa shpesh zhvillojnë protestuesit “antiracistë” demonstrime jashtë kategorive talmudike? Asnjëherë. Saktësisht e vërtetë.
Ironia është se racizmi ekstrem i judejve dhe racizmi i Adolf Hitlerit janë që të dyja të bazuara në një mit kolosal. Ashtu siç tha Alfred M. Lilenthal, shkrimtari dhe studiuesi judaik:

“Këtu nuk ekziston asnjë antropolog i nderuar, i cili nuk do të pranonte se racizmi judaik është po aq i gënjeshtërt sa dhe racizmi arian. Në vitin 1938, Shoqata Antropologjike Amerikane, në konferencën e saj të përvitshme në Nju Jork, e dënoi arianizmin si një falsitet, ide të gabuar dhe theksoi se të dyja termat, edhe “arian”, edhe “semitët” janë terma linguistikë pa ndonjë kuptim racial domethënës…”

“…Shkenca e antropologjisë e ndan njerëzimin në tri raca të miratuara, të pranuara: zezakët, mongolët dhe orientalët apo kaukazianët ose të bardhët (gjithashtu disa autoritete i referohen një tjetër race të katërt - australoidët)… Anëtarë të besimit judaik janë gjetur në të treja racat dhe nënndarjet.”

Shembujt e mendimit të kushtëzuar në mendjen kolektive judaike, janë përsëritur duke krijuar një realitet fizik të një shtypje, paragjykimi dhe racizmi, që lidh modelin – pritshmërinë - të programuar në psikikën e tyre kolektive. Ata e pritën atë, ata e krijuan atë. Kur populli judaik, si një i tërë, do të arratiset i çliruar nga kontrolli i mendjes prej hierarkisë së tij dhe të fillojë ti largojë këto ndjenja të frikës dhe hamendësimin e paragjykimit, ata do të ndalojnë tërheqjen e këtyre llojeve të përvojave ndaj vetes së tyre. Kur ata të refuzojnë hapur pikëpamjet e trashëguara të superioritetit racial, këto modele do të shpërndahen nga kapsula/atmosfera magnetike dhe kjo do të rreshtë së tërhequri racizmin tek ta. Gjithashtu, si ata që edukohen në versionet më ekstreme të Katolicizmit Roman, judejtë kanë nevojë ta duan vetveten dhe të lënë mënjanë fajin, që kontrollorët e tyre kërkojnë që ata ta mbajnë. Nga të gjithë njerëzit që unë takoj, ata që janë edukuar me besim në katoliçizmin roman dhe atë judaist janë midis më kokëfortëve, emocionalisht dhe mendërisht. Kjo nuk është një rastësi. Që të dyja besimet ju kanë kryer lavazh truri fëmijëve, me frikë dhe faj që nga mosha më e hershme.

Judejtë janë thjesht të habitshëm kur i lejojnë vetvetes të jenë ata që janë në të vërtetë. Mua më pëlqen humori dhe shpirti i tyre. Ata kanë dhënë një kontribut të madh duke bërë të mira ndaj botës. Por shumë rrallë kam takuar ndonjë që ta dojë vetveten me të vërtetë ose të mos kujdeset për ngarkesën e një faji të trashëguar. Miqtë e mi, kjo është gjithçka për kontrollin. Është koha ta lëmë atë të shkojë.
Populli judaik, (të cilët, ashtu si një pjesë tjetër e jona, po evoluojnë ndërgjegjen, që ndodh të përjetohet nga e gjithë jeta e judejve) asnjëherë nuk do të jetë i lirë derisa të dalin nga kontrolli emocional dhe mendor i kësaj klike të pakët, e cila i përdor ata në përgjithësi me mënyra të pamëshirshme me qëllim për të përparuar drejt ambicieve të tyre të sëmura dhe djallëzore, të lidhura me një klikë njëlloj të sëmurë të jo-judejve.

Historitë zyrtare kanë qenë të ngatërruara në mënyrën më të jashtëzakonshme, saqë ne vazhdojmë ta shohim botën me thjeshtësinë fëminore të të mirit dhe të keqit, heronjve dhe batakçinjve. Ndodh shumë rrallë kështu. Pas luftës, Gjykatat e Nurembergut ujdisën gjykimet mbi gjermanët. Kur ju shihni përtej librave të historisë të painfektuar, do të shihni se këto gjyqe ishin një farsë, një ushtrim i llogaritur për hakmarrje dhe manipulim, shpesh duke dënuar ata pa influencë, për të mbuluar gjurmët e atyre që e kishin patur atë vërtet… si amerikanët në bordet e kartelave të përbashkëta SHBA-nazistë dhe kompanive të tyre nëna. Këto ishin gjyqe spektakli ndaj atyre nazistëve që nuk ishin kategorizuar si mjaft të rëndësishëm ose me mjaft njohuri politike dhe shkencore, për t’u zhvendosur në Shtetet e Bashkuara dhe Amerikën Jugore, ku ata do të vazhdonin punën e tyre për Elitën. Justifikimi ndaj urdhrave në vijim të një oficeri superior nuk lejoheshin në Nuremberg.

Kjo do të thoshte se nëse ata rebeloheshin ndaj një urdhri gjatë luftës, ata ishin të qëlluar dhe nëse do t’u bindeshin urdhrave, ata do të vareshin në Nuremberg. Modeli që duhej ndjekur për mënjanimin e justifikimit ndaj rregullave vijuese u bë nga Zyra e Luftës në Londër, në prill të vitit 1944, ashtu siç u përpilua edhe lista e kriminelëve nazistë të luftës dhe u bënë përgatitjet për “gjykimet” e pasluftës. Në atë kohë, fjalët e paragrafit 443 të kapitullit XIV të librit Manuali britanik i ligjeve ushtarake u ndryshuan si arsyetim për formulimin e një neni të shkruar në Libri i vitit britanik për ligjin ndërkombëtar për vitin 1944, nga Dr. Hersch Launterpacht. Paragrafi i rishikuar 443 është si më poshtë:

“Natyra qartësisht e paligjshme e urdhrit – e ndaluar në se i referohemi parimeve të njohurive të përgjithshme të ligjit ndërkombëtar, aq tepër të njëjtësuar me diktate të forta të njerëzimit sa për të qenë të qarta për çdo njeri me një logjikë të zakonshme - e katandis si të pavend faktin e urdhrave eprore”.

Dr. Launterpacht ishte një ish austriak me një të kaluar interesante. Ai ishte asistent lektor midis dy luftrave në Shkolla Ekonomike e Londrës, e influencuar nga Tryeza e Rrumbullakët. Më pas, në vitin 1940, ai u bë një profesor vizitor i Fondacionit Carnegie për Paqe Ndërkombëtare të kontrolluar nga Elita, për të cilën kemi treguar se ishte duke e nxitur luftën. Pasi fjalët e tij u përdorën për të shkatërruar justifikimin ndaj urdhrave eprore, Dr. Launterpacht u caktua në Ekzekutivin Britanik të Krimeve të Luftës dhe për të kryer një rrymë të botimeve të ligjit ndërkombëtar dhe rangjeve, duke përfshirë edhe Komisionin e Ligjit Ndërkombëtar të Kombeve të Bashkuara. Djali i tij, Elihu Launterpacht QC, ishte konsulent i Stafit të Rishikimit të Politikës Qendrore të Qeverisë së MB (Mbretërisë së Bashkuar) gjatë periudhës së kryeministrit Eduard Heath (konservator) dhe Xhim Kallaganit (Laburist) dhe një bujtës në trupat e ligjit ndërkombëtar.. Kreu i bashkimit politik të Heathit ishte lord Viktor Rothsçajlldi.

Nurembergu ishte një fyerje ndaj drejtësisë natyrale. Nuk kishte rëndësi se çfarë mbrojtësish ishte menduar se duhej të ishin. Nëse njerëzit nuk e administrojnë drejtësinë me ndershmëri, ata nuk mund të pretendojnë se janë më të mirë në krahasim me ata që u dënuan. Gjyqtari amerikan, Justice Uenersturm, president i njërës prej gjykatave, dha dorëheqjen dhe u kthye në shtëpi i pakënaqur ndaj padrejtësisë dhe manipulimit të gjithçkaje. Një tjetër gjykatës amerikan, Eduard L. van Roden, ishte një prej tre anëtarëve të Komisionit të Armatës Simpson, i cili u caktua për të hetuar mbi metodat e përdorura në gjykatat e Dachaut në Nuremberg. Zbulimet e tij u raportuan në Ëashington Daily Neës dhe britanikja Sunday Pictorial, në janar të vitit 1949. Ai përshkroi mënyrat, nëpërmjet të cilave ishin siguruar “pranimet e fajit”:

“Pozicionimi si priftërinj për të dëgjuar rrëfimet dhe për të dhënë faljen e kërkuar; torturimi me anë të shkrepseve djegëse, të futura nën thonjtë e gishtërinjve të të burgosurve; thyerja e dhëmbëve dhe nofullave; izolimi në vetmi dhe uria nga racionimi i varfër i ushqimit;... Shfaqjet të cilat ishin pranuar si dëshmi, u siguruan nga burra, të cilët fillimisht u mbajtën në izolim të thellë për tre, katër, pesë muaj…Hetuesit do të vendosnin kapuçë të mbuluar në kokën e të akuzuarve dhe më pas i qëllonin me grushte në fytyrë dhe me doreza të forta tunxhi apo duke i goditur ata me tuba gome…Me përjashtim të dy gjermanëve, të gjithë të tjerët, në 139 rastet që hetuam, u patën goditur në testikuj. Kjo ishte një procedurë e përgjithshme standarde me hetuesit tanë amerikanë… Burra të fortë u thyen të rrënuar dhe kësisoj ishin të gatshëm për të murmuritur çdo kërkese të pohuar nga persekutorët e tyre.”

Këta ishin njerëzit, të cilët ishin ulur për të gjykuar të tjerët për krimet e tyre të luftës. Ndonjëherë qëllon që mashtrimi të shikohet nga një pamje me dy anë si i “mirë” dhe “i keq”, pa hijet e grisë në mes tyre, një mënyrë që ju bën një robot. Jeta nuk është si filmat e Xhon Uejnit. Shkurtimisht, pas Luftës së Falklands në vitin 1982, një ushtar që kishte shërbyer aty më tregoi se si kishte mbetur vuv nga që pa shokët e tij,- ushtarë britanikë, - duke i shpuar për vdekje me bajonetë të burgosurit argjentinas të luftës, të cilët i patën ulur armët dhe ishin dorëzuar. Ai përshkroi se si “heronjtë” e tjerë britanikë ju prisnin gishtërinjtë e argjentinasve të vdekur për tu vjedhur atyre unazat. Ai u trondit kaq shumë, saqë i braktisi forcat ushtarake i neveritur. Vite më vonë dolën fakte të tjera në dritë për këto ngjarje, të cilat na çuan drejt një hetimi policor, por zbulimet e tyre u injoruan dhe qeveria britanike refuzoi të paraqesë akuzat kundër të përfshirëve në këto ngjarje. Gazeta tha se do të kishte qenë mizori sikur t’i ngarkoje “djemtë tanë” me këto akuza, kur ata ishin “vetëm duke luftuar për vendin e tyre”. Koha na bëri të kuptojmë se disa prej “djemve tanë” vepruan tmerrësisht njëlloj, si ata në Gjermani dhe në Irak. Ju kujtoj se ne pandehim të pranojmë se do të shpërthejë marrëzia, sipas së cilës Britania, Amerika dhe Perëndimi në përgjithësi janë mbi kuajt e bardhë të betejës, “duke luftuar për lirinë”, për hir të tingullit që vjen prej korit të engjëjve.

Ndoshta asnjë gjë nuk e shkatërron këtë ide të thjeshtë të “lirisë” së botës kundër tiranisë, më shumë se eksperimentet gjenetike të Hitlerit në kërkim të Racës Padrone. Po të pyesësh shumë njerëz për mentalitetin e racës së zgjedhur ata do të të tregojnë Adolf Hitlerin dhe nazistët. Por përsëri nuk është kaq e thjeshtë. Plani për një racë padrone dhe eliminimin e racave më të “ulta” nuk fillon dhe mbaron me Gjermaninë naziste. Ajo ka nisur kohë më përpara dhe vazhdon të ekzistojë edhe në ditët e sotme. Gjithçka që ndodhi nën Hitlerin, pasi ai pati një lloj të tillë kontrolli të vendit dhe mbi mendjen gjermane, sa që ai do të mund ta nxiste atë haptazi. Ky mentalitet i racës superiore është një tjetër pjesë e planit të Elitës për Rendin e Ri Botëror. Kur ju mendoni se Gardianët e Burgut janë seriozisht të përfshirë në inxhinieringun gjenetik të llojit më të përparuar, kjo është një çudi e madhe që lakenjtë e tyre mbi Tokë do ta reflektojnë atë në vetë pozicionimin e mendjes së tyre. Nazistët ishin duke vepruar dhe duke thënë publikisht, atë që kishte thënë dhe zbuluar shumë më përpara se të dëgjohej fjala nazist, Elita në Britani dhe Amerikë.

Eugjenik është, sipas përcaktimit në Fjalorin Konciz të Oksfordit, “…prodhimi i një pasardhësi të shkëlqyer prej përmirësimit të cilësive të trashëguara”. Termi eugjenik u sajua nga anglezi Francis Galton, në vitet e mëvonshme të shekullit XIX. Ai i bëri thirrje shoqërisë që të ndërhynte për të mirëmbajtur pastërtinë racore. Galtoni dëshironte shterpëzimin e detyruar të të “gjymtëve”. Një tjetër “pionier” i kësaj mënyre të menduari ishte Thomas Robert Malthus, lindur në vitin 1766. Prej tij ishte marrë teoria e “mbijetesës së më të shëndetshmit”, që më pas kaloi përmes Herbert Spencer te Çarls Darvini. Malthusi ishte i fiksuar pas përzgjedhjes së popullsisë dhe propozoi një sërë masash kundër “racës së ulët” (të vobektit), për ta mbajtur popullatën të ulët dhe ai e trajtonte atë kështu për të ndaluar rrymën gjenetike njerëzore që të mbizotërohej prej linjave të tilla raciale “inferiore”. Në punën e tij më të mirë të njohur, Ese, ai sugjeronte se rrugët duhet të bëhen më të ngushta dhe shumica e njerëzve të ishin të mbipopulluar nëpër shtëpitë e tyre, për të inkurajuar kthimin e murtajës. Fshatrat duhet të ndërtohen pranë pellgjeve të ndenjtura dhe, mbi të gjitha, mjetet e shërimit për të parandaluar dhe kuruar sëmundjet, duhet të ndëshkohen fuqimisht. Malthusi vazhdonte:

“Ne jemi formalisht të kufizuar nga drejtësia dhe nderi për të refuzuar të drejtën e të varfrit për mbështetje. Në fund të kësaj, unë do të propozoja një rregullim të bërë prej deklarimit se asnjë fëmijë i lindur… nuk do ti jepej ndonjëherë asistenca e qarkut … Foshnja [e paligjshme] është krahasimisht i dukshëm për vlerat e tij të vogla për shoqërinë, saqë të tjerët menjëherë do të plotësojnë vendin e tij… Të gjithë fëmijët, përtej atij niveli të kërkuar [ dëshiruar] nga mbajtja e popullatës lart, duhet detyrimisht të vdesin, po të mos lirohen dhomat për ta nga vdekjet e personave të rritur.”

Nga kjo llogjikë u krijua ideja e lindjes së “mbijetesës të më të përshtatshmit”, dhe kjo ka sunduar ‘shkencën’ qyshkur! Shtojini kësaj besimin se intelekti i një personi është gjenetikisht i përcaktuar nga intelekti i prindërve dhe ju do të keni lëvizjen eugjenike, e cila del në sipërfaqe në mënyrë kaq negative, nën sundimin e Adolf Hitlerit. Edhe pse njohuria e brendshme është e ditur në majë të Elitës, disa shtresa të tjera në pjesën e poshtme të piramidës janë nxitur për të besuar disa gjëra të pabesueshme. Superioriteti gjenetik i inteligjencës nëpërmjet kryqëzimit është njëra prej tyre. Kjo, mendoj unë, i drejtohet unit. Vini re, gjithashtu, se si propozimet e Malthusit për nxitjen e sëmundjes dhe shtrëngimit në kushtet e varfërisë ku do të jetë e vështirë mbijetesa e tyre, janë ende në ballë të politikës së Elitës në Botën e Tretë dhe në vendet e industrializuara gjithashtu.

Emra që tashmë janë të njohur për ne nga ky libër, si Harrimani dhe Rokfeleri, u morrën seriozisht me eugjenizëm. Mamaja e Averell Harrimanit themeloi dhe solli në jetë lëvizjen e shkencës së racës në Amerikë në vitin 1910 dhe ndërtoi Zyrën e të Dhënave Eugjenike si një degë e Laboratorit Kombëtar Galton në Londër. Harrimanët ishin të përgjegjshëm për pasurinë e familjes Bush dhe ata ishin afër një familjeje tjetër mbështetëse të Bushëve, Xhorxh Herbert Uolker (një i afërt prej martesës së Preskot Bushit dhe gjyshit të Xhorxh Bushit, i cili do të bëhej më vonë president i Shteteve të Bashkuara). Nga fundi i shekullit të XVIII, disa njerëz dhe fëmijë të sëmurë mendorë u sterilizuan nga zyrat e shëndetit të Shteteve të Bashkuara, si rezultat i politikës eugjenike. Shteti i Indianës e bëri sterilizimin e sëmundjeve mendore, pashmangshmërisht të detyrueshme dhe 475 burra u sterilizuan në Qendrën e Riedukimit të Shtetit të Indianës.

Pas mbylljes së shekullit, Harrimanët dhe Rokfelerët shpenzuan më shumë se 11 milionë dollarë për të themeluar një laborator kërkimesh eugjenike në Cold Springs Harbor në Long Island, Nju Jork, pranë pronave të vëllezërve Dulles. Studimet eugjenike u përkrahën nga universitetet që kontrollonte Elita, siç ishin, Harvard, Kolumbia dhe Kornell. Në Gjermani u ndoq e njëjta linjë nga Ernest Haeckel, mistiku dhe nxitësi i racës së zgjedhur Ariane, idetë e të cilit do të ndikonin Hitlerin. Haeckel tha se ishte detyra e shtetit që të shtrëngonte mbarështimin dhe ai bashkë me përkrahësit e tij formuan Lidhjen Moniste për të përhapur besimet e tyre të sëmura në Gjermani. Kongresi i parë Ndërkombëtar Eugjenik u mbajt në Londër në vitin 1912. Ndërmjet drejtuesve të tij ishin edhe Uinston Çurçill e Aleksandër Graham Bell, shpikësi i telefonit. Që nga viti 1917, pesëmbëdhjetë shtete nga Shtetet e Bashkuara patën ligje eugjenike dhe nga të gjitha këto, pak syresh e bënë të ligjshëm sterilizimin e detyrueshëm të epilepsisë, të sëmundjeve mendore, të të vonuarve dhe kriminelëve të rregullt.

Në vitin 1932, një vit përpara se Hitleri dhe Ruzvelti të vinin në pushtet, Harrimanët ndihmuan në organizimin e Kongresit të III-të Ndërkombëtar të Eugjenikëve në Muzeumin Amerikan të Historisë Natyrale në Nju Jork. Motra e Averell Harrimanit, Meri, ishte drejtoreshë e sipërmarjes së kësaj ngjarjeje. Këto familje të pasura amerikane, ashtu si pjesa tjetër e tyre në Britani, ndjenin në vetvehte se ishin një racë superiore dhe ato uronin të mbronin pastërtinë e racës së tyre. Kjo – me vetë ndjekjen e fuqisë, pasurisë dhe influencës – është arsyeja se përse kaq shumë shkartisje martesash kanë ndodhur midis këtyre familjeve. Amerika mund të mos ketë një familje mbretërore zyrtare apo aristokraci në mënyrën si kjo egziston në Britani, por ata e kanë një të tillë jo zyrtarisht dhe është bërë çdo përpjekje për të gjurmuar prapa një linjë, shpesh të gënjeshtërt, tek Uilliam Oranzhi (Ëilliam Orange) dhe tek Familja Mbretërore Britanike ose në drejtim të të njëjtit krah të aristokracisë Britanike.

Qëllimi i lëvizjes eugjenike ishte dhe është që të krijojë një Racë Superiore nga sterilizimi dhe kontrolli i lindjeve me dhunë të atyre racave të konsideruara “inferiore”. Kongresi Ndërkombëtar i Eugjenikës në Nju Jork në vitin 1932 e trajtoi “problemin” (ashtu siç e panë ata atë) e afro-amerikanëve dhe të pjesës tjetër egzsistuese të “inferiorëve” dhe i rriti numrat e tyre. U vendos se rruga e trajtimit të këtij “rreziku” për shtresat e larta (vetë atyre) ishte nëpërmjet sterilizimit dhe “prerjes së asortimentit të keq”. Kongresi iu përkushtua shumë detyrës së nisur nga mamaja e Averrell Harrimanit dhe Averell bëri më të mirën e mundshme për të mbështetur diskutimet. Ai personalisht caktoi Linjën e Anijeve Hamburg-Amerikë (të kontrolluar nga vetë ai, Xhorxh Uolker dhe Preskot Bush) për të transportuar nazistët nga Gjermania në Nju Jork, kështu që ata mundën të merrnin pjesë në Kongres. Më i njohuri prej tyre ishte Dr. Erns Rudin, një psikiatër në Institutin e Kaiser Vilhelmit për Gjenealogji dhe Demografi në Berlin. Ai zuri një kat të tërë aty për “hulumtimet” e tij eugjenike dhe e gjitha kjo u bë e mundur nga fondet e siguruara nga… Rokfelerët.

Dr. Rudin u zgjodh në mënyrë unanime president i Federatës Ndërkombëtare të Shoqërive Eugjenike në Kongresin e Nju Jorkut dhe kjo ishte, në veçanti, mirënjohje e punës së tij si themeluesi i Shoqërisë Gjermane për Higjienën Racore. Lëvizja eugjenike që bënte thirrje për sterilitetin e pacientëve të sëmurë mendorë (shoqëritë e higjienës mendore); ekzekutimin e kriminelëve, të çmendurit dhe të sëmurët në fazë të fundit (shoqëritë euthanazi); pastrimin e racës me anë të sterilizimit dhe parandalimin e lindjeve të atyre të konsideruara inferiorë nga raca (shoqëritë e kontrollit të popullsisë). E gjitha kjo ishte ngritur dhe ishte duke vazhduar shumë më përpara se ndokush të kishte dëgjuar për Adolf Hitlerin dhe nazistët. Gjermania e Hitlerit ishte vegël e një pjese të lëvizjes; ajo nuk ishte e gjithë lëvizja.

Shumë shpejt, pasi Hitleri kishte shfuqizuar zgjedhjet duke u bërë diktatori i Gjermanisë në vitin 1933, Dr. Rudin i cili ishte ngritur nën financimet e Rokfelerit, u autorizua të shkruante Ligjin për parandalimin e sëmundjeve të trashëguara në brezat e ardhshëm, që përfshinte sterilizimin e detyruar të çdokujt të konsideruar inferior gjenetikisht. Një e katërta e miliona njerëzve, të cilët ishin të sëmurë mendorë, të verbër, të shurdhër ose të alkoolizuar u sterilizuan mbi një rregull dhe rend special eugjenik. Rudin e mbikëqyri këtë politikë dhe trajnoi disa psikiatër dhe mjekë për të rregulluar dhe kryer sterilizimin. Po ku e gjeti frymëzimin nazisti Rudin për formulimin e ligjeve të veta të racës? Nga Modeli i Ligjit Sterilizues Eugjenik i vitit 1922, i paraqitur nga H.H. Laughlin, “eksperti” eugjenik i Dhomës së Përfaqësuesve të Komisionit të Shteteve të Bashkuara mbi emigrimin dhe nacionalizimin që u pranua nga disa shtete. Eugjenizmi nuk ishte i vetëm për Gjermaninë naziste. Në vitin 1942, “psikiatri” amerikan, Foster Kenedi, bëri thirrje për vrasjen e një fëmije të vonuar dhe mes viteve 1941-1943 më shumë se 42 000 njerëz në Amerikë u sterilizuan.

Dhe mentaliteti i racës superiore nuk mori fund as në vitin 1945, me shfronësimin e Gjermanisë së Hitlerit. Dukej qartë se diskutimi mbi racat e zgjedhura, pastërtinë raciale dhe sterilitetin për të përmirësuar gjindjen, ishte PR e keqe, në një kohë kur disa prej përrallave të projekteve naziste filluan të bëheshin të njohura. Por gjithçka që ndodhi ishte se emrat për politikat e racës së zgjedhur ishin ndryshuar për të fshehur kuptimin e vërtetë. Ne filluam të dëgjojmë rreth eutanazisë (vdekje pa dhimbje) e kontrollin e popullsisë në vend të eugjenikës dhe pastrimit të racës, por në të vërtetë kjo është në gjithçka, e njëjta gjë. Ajo çka Harrimanët, Rokfelerët dhe njerëz si Preskot Bush po financonin e mbështetnin përpara dhe gjatë luftës, pasardhësit e tyre vazhduan ta përkrahnin nën maskimin e një gjuhe “të pranueshme”. Për një moment, një nga njerëzit që punoi me Harrimanët dhe Preskot Bushin në financimin e të hollave të tyre ndaj Hitlerit ishte Uilliam H. Drejpëri (Ë.H.Draperi) djali, njeriu që ndihmoi në financimin e karteleve naziste dhe që pas luftës u caktua nga Ruzvelti që të vendoste se çfarë do të bëhej me to.

Drejperi, një mik i ngushtë i Averell Harrimanit, ishte një ndër themeluesit kryesorë të Kongresit të Eugjenistëve Ndërkombëtarë përpara luftës dhe ishte një nga përgjegjësit kryesorë që vendosi Dr. Ernst Rudin si kreun e lëvizjes eugjenike botërore. Në vitin 1958, Drejperi u caktua për të drejtuar komitetin, i cili këshillonte presidentin D.Eizenhauer (CFR) mbi përdorimin e ndihmës ushtarake ndaj vendeve të tjera. Ky takim u bë i mundur nga Preskot Bushi, i cili në atë kohë ishte senator i Shteteve të Bashkuara për Konektikatin. Bushi ishte një partner i rregullt golfi i presidentit dhe i Këshilltarit të Sigurisë Kombëtare, Gordon Gray (një mik i ngushtë dhe përkrahës i eugjenizmit). Në këtë kohë, Xhon Foster Dulles (ish avokat i Bushit gjatë financimit të Hitlerit) ishte Sekretar i Shtetit, dhe vëllai i tij, Allen Dulles (më parë me Schroderin, bankier personal i Hitlerit) ishte kreu i CIA-s. Vendosja me lehtësi e eugjenikëve, entuziastë si Drejpëri, afroi shumë njerëz të ngjashëm në mendime rrotull tij. Kjo e lejoi atë të ndryshonte gjithë besimin e komitetit të tij nga ajo për këshillimin mbi ndihmën ushtarake, në drejtim të fushatës mbi kërcënimin e “shpërthimit të popullsisë”. Komiteti i tij formuloi plane për të shpopulluar vendet e varfra: p.sh., njerëzit që nuk kanë lëkura të bardha. Rritja në numur e këtyre njerëzve, shprehej Drejpëri, ishte një kërcënim për sigurinë kombëtare të Shteteve të Bashkuara.

Eizenhaueri nuk pranoi të shqyrtonte propozimet e Drejpërit, por me mbështetjen e miqve të tij fanatikë të pastërtisë racore, ai vazhdoi të mbështeste Komitetin e Krizave të Popullatës/“Fondi Drejpër”, i cili - së bashku me familjen Rokfeler dhe DuPont - vazhdoi të nxiste eugjenikët nën maskën e kontrollit të popullsisë. Drejpëri ishte këshilltari i presidentit Lindon Xhonson mbi këtë çështje dhe kjo administratë filloi të përdorë programe të ndihmës së jashtme për të financuar kontrollin e lindjes së fëmijëve në vendet jo të bardha.

Një tjetër person në një mendie me Drejpërin në politikën amerikane do të bëhej djali i Preskotit, Xhorxh Bushi, një mbështetës vokal i politikave të përgjithshme të Drejpërit. Bushi orkestroi dëgjimet në fillim të vitit 1969, në një fazë të rreziqeve të krijuara nga lindja e shumë fëmijëve zezakë. Djali i Drejpërit dhe trashëgimtari, Uilliam H. Draper III, ishte drejtuesi zyrtar për financën dhe kapoja i krijimit të fondeve për fushatën për president për Xhorxh Bushin në vitin 1980. Më vonë në po atë dekadë, Bushi bindi Ronald Reganin që të caktonte të riun Drejpër si administrator i Programit të Zhvillimit në Kombet e Bashkuara, një organizatë e lidhur me Bankën Botërore dhe e ngarkuar me detyrën e mbikëqyrjes dhe kontrollit të popullsisë.

Politikat eugjenike dhe racës superiore ishin trashëguar përmes gjeneratave të këtyre familjeve sunduese të Elitës. Gjatë mandatit të Xhorxh Bushit në Shtëpinë e Bardhë, buxheti mbështetës për instrumentin e kontrollit të popullsisë, u ngrit lart. Avokati i tij ligjor që nga viti 1980 ishte Boyden Gray, i cili do të bëhej këshilltari ligjor përgjegjës për presidentin gjatë administrimit të Bushit. Gray do të tregonte aftësi për ti dhënë atij këshilla të shumta mbi kontrollin e popullsisë. Pas luftës, kur Boyden ishte një djalosh, babai i tij, Gordon Gray (mik i ngushtë i Preskot Bushit), hodhi projektin, i cili siguronte bazat e sotshme të programit të sterilizimit global. Në vitin 1946, lëvizja eugjenike po përpiqej të rindërtonte vetveten në përgjumjen e paksa publicitetit të pafat të ngritur nga një prej avokatëve të saj kryesorë, Adolf Hitlerit. Gjatë luftës, Lidhja për Sterilizim e Amerikës, e ndryshoi emrin e saj në Birthright Inc., dhe tashmë po shihte për mënyrat për t’u kthyer mbrapa tek kjo punë. Përpjekjet e saj për të ridalë në skenë përfunduan në Ioëa kur një djalë i ri vdiq gjatë operacionit të sterilizimit dhe publiciteti i keq i saj solli fundin e planit. Në vend të kësaj, ata lëvizën në territorin e familjes Gray në Karolinën Veriore (North Carolina). Gordon Gray kishte themeluar shkollën mjekësore (Memoriale) Boëman Gray në Uinston-Salem.

Ajo u quajt kështu prej gjyshit të Bojdenit, i cili kishte qënë pronar i Kompanisë së Duhanit të R. J. Reinolds. Shkolla do të bëhej një qendër për eugjenistët. Ajo përpilonte të dhëna të shumta të familjeve duke u kujdesur për “sëmundje të trashëguara” dhe filloi një projekt i cili… mori këta… fëmijë të rinj duke i sterilizuar me forcë, pasi ata nuk ishin konsideruar të ishin në lartësinë e duhur. Jo, jo, nuk jam duke folur për Gjermaninë naziste gjatë luftës; por jam duke ju folur për Shtetet e Bashkuara të Amerikës në vitet 1946-1947! Tezja e madhe e Bojden Gray, Aliçe Shelton Grey, themeloi Lidhjen e Përmirësimit Human (dega e Karolinës Veriore e lëvizjes sterilizuese kombëtare të eugjenistëve), dhe ajo ishte mbikëqyrësja zyrtare e eksperimentit të racës superiore që pati filluar tek “shkolla mjekësore” e Gray-sëve. Të përfshirë të tjerë në këtë çështje ishin: Dr. Claude Nash Herndon drejtori asistent i ‘gjenetistëve mjekësorë’ të shkollës dhe Dr Clarence Gamble (trashëgimtari i përandorisë së sapunit Proctor&Gamble), i cili ishte shefi i “operacioneve në rrafsh kombëtar”. Fëmijët e grumbulluar në shkollën e distriktit Uinston-Salem, u jepeshin “teste inteligjence” dhe ata që ishin poshtë notës së konsideruar si e pranueshme, u sterilizuan. Rekomandimet e tyre i kaloheshin Bordit të Eugjenistëve të Shtetit, që kishte autoritetin të urdhëronte sterilizimin nën ligjin e Karolinës Veriore. Dr. Klaude Nash Herndon foli për punën e tij në një intervistë në vitin 1990, e cila u raportua në librin ‘Xhorxh Bush, Biografi e Paautorizuar’ (Unauthorised Biography).

“…Testeve IQ iu nënështruan të gjithë fëmijët e sistemit shkollor të Uinston-Salemit. Vetëm ata që morën pak pikë [ishin shënjestër për t’u sterilizuar] dhe qëndronin në fund të rezervuarit, si psh., poshtë 70-s. A i kryem ne sterilizimet e fëmijëve të rinj? Po! Ky ishte një zhvillim relativisht i vogël… Kjo gjë nuk [u bë] në përgjithësi tek ndonjë fëmijë që ishte tetë ose dhjetë vjeç. Për djemtë, thjesht bëhej një çarje, dhe më pas lidhej tubi… Ne më shpesh përmbushëm operacionin me vajzat se sa me djemtë. Sigurisht, duhej çarë barku, por përsëri, kjo gjë ndodhte relativisht pak.” (f. 59).

Atëherë kështu është në rregull. Çfarë bënte media teksa ndodhnin të gjitha këto? Jo shumë gjatë kjo situatë ktheu. Dr. Herndon foli për “marrëdhëniet e tyre të mira” me shtypin. Kjo është më pak e çuditshme kur të merrni vesh se Gordon Gray zotëronte gazetën Ëinston-Salem, Tëin City Sentinel si dhe stacionin e radios ËSJS. Pas luftës eugjenistët, në mënyrë të fshehtë, nxitën në një shkallë të madhe kontrollin e popullsisë, ashtu siç është edhe sot. Në fillim të viteve 50, kur Xhon Foster Dulles ishte kryetar i Fondacionit Rokfeler të frontit të Rendit të Ri Botëror, të përjashtuar nga taksat, ai udhëtoi më Xhon D. Rokfelerin e III-te në një numër turesh botërore duke bërë fushatë për politikat e parandalimit të rritjes së popullsisë jo të bardhë. Në nëntor të vitit 1952, Dulles dhe Rokfeler krijuan Këshillin e Popullsisë nga vënia në përdorim e dhjetëra-miliona dollarëve të siguruara nga familja e Rokfelerit. Shoqëria e Eugjenistëve Amerikanë i braktisi zyrat e veta qëndrore të vjetra në Universitetin e Yale-s, vendlindja e shoqatës famëkeqe Skull&Bones (Kafkë&Kocka) dhe shkoi tek Këshilli i Popullsisë. Të dyja këto organizata, në të vërtetë, u shkrinë në një të vetme. Presidenti i parë i Këshillit të Popullsisë ishte Frederik Osborne, sekretari afatgjatë i Shoqërisë së Eugjenistëve Amerikane. Sterilizuesi i fëmijëve të Karolinës Veriore, Dr. Claude Nash Herndon, ishte bërë president i Shoqërisë së Eugjenistëve në vitin 1953.
Kur Xhorxh Bushi do të bëhej më 1972 ambasador në Kombet e Bashkuara, ai dhe klika e tij në Agjencinë e SHBA-së për Zhvillimin Ndërkombëtar, organizoi kontratën e parë zyrtare ndërmjet qeverisë amerikane dhe Ligës së Sterilizimit të Amerikës, e cila më pas e ndryshoi sërish emrin në Shoqata për Abortin Kirurgjikal Vullnetar.

Me këtë kontratë, qeveria e Shteteve të Bashkuara (taksapaguesit) filloi të financojë këtë organizatë për të bërë në vendet jo të bardha të botës atë çfarë ishte duke iu bërë ende fëmijëve në Karolinën Veriore. Në vitin 1988, ndërkohë që Xhorxh Bushi ishte zgjedhur president, u arrit një tjetër kontratë, e cila përfshinte taksapaguesit amerikanë në një arkëtim për të shpenzuar pastaj 80 milionë dollarë për pesë vjet, për ta shtrirë këtë punë në 58 vende në Azi, Afrikë dhe në Amerikën Latine. Me miliona u sterilizuan dhe shumica e tyre u financuan nga taksapaguesit. Vendet e tjera bënë të njëjtën gjë. Dhe me që ra fjala, Dr. Clarence Gamble, përkrahësi i sterilizimit nga familjet e sapunit Proctor&Gamble si dhe Shkolla Mjekësore Bouman Gray, ishin gjithashtu të kënaqura me financime nga buxheti i USAID-it. I ashtuquajturi fondi Pathfinder u pagua për tu infiltruar në shoqëritë jo të bardha dhe për të ndaluar rezistencën e tyre ndaj sterilizimit.
Federata e Prindërve të Planifikuar, e cila ka qenë e mbështetur në çdo rast nga Xhorxh Bushi dhe nga Elita manipulatore, në të vërtetë u financua në Londër, nga zyrat e Shoqërisë së Eugjenistëve Britanikë.

Ju mund të shihni se ndërkohë që emrat ndryshojnë dhe retorika mund të ishte shprehur me terma të gjykuara të pranueshme prej opinionit publik të kohës, ne jemi duke parë tek e njëjta axhendë e pandryshuar, duke thurur rrugën e saj përmes dekadave dhe gjeneratave. Gjermania Naziste ishte shembulli më i famshëm në këtë drejtim: qendërzimi botëror i fuqisë, kontrolli themelor i mendjeve dhe i trupave të popullsisë në masë dhe krijimi i një race superiore. Këto janë temat të ciliat megjithëse kaluan shekuj, ato ende vazhdojnë të mbizotërojnë axhendën sekrete edhe sot e kësaj dite, axhendë e cila është duke manipuluar jetët tona.

Por sa njerëz në këtë botë ende besojnë se janë racialisht superiorë ndaj pjesës tjetër? Numri është kaq i vogël, sa nuk ia vlen ta përmendësh. Ironikisht, disa prej atyre që kanë vuajtur nga kjo mendësi e racës së zgjedhur ndaj ndonjë race tjetër, në fakt besojnë se ata vetë janë gjenetikisht superiorë ndaj të tjerëve. Ky qëndrim, që mendohet të jetë si model, është shpërndarë në mendjen kolektive, e cila krijon një variant kolektiv të atij realiteti. Nëse brenda psikikës sonë ne mendojmë se jemi superiorë nga pikpamja raciale, ne ka shumë gjasa të tërheqim të njëjtin mentalitet drejt nesh. Një ndjenjë e superioritetit racial është një çrregullim dhe subkoshienca jonë tërheq zhballancimin tonë drejt nesh si një përvojë fizike, kështu që ne mund të përballemi me të, të mësojmë nga këto përvoja dhe t’i braktisim ato nga vetja. Këto çrregullime shpesh kanë lidhje me shembuj mendimi që ne i mbajmë me vete nga jetët tona të mëparshme fizike si dhe nga një ambjent i tillë, i cili është shkaku që dikush që nuk ka një ndjenjë të vetëdijshme të superioritetit racial, mundet që ende të tërheqë një përvojë raciale drejt tij. Është realiteti i nëndërgjegjes sonë, të cilën ne jemi duke e krijuar. Ne - njerëzimi si një i tërë - menduam mbi egzistencën e mentalitetit/realitetit të racës superiore botërore dhe tani ne mund të largojmë mendimin përsëri, me vështrimin e të gjitha ngjyrave dhe besimeve si të njëllojta, ashtu siç edhe ato janë.

Elita mund të ngjajë sikur rresht duke u fshehur me dinakërinë e saj, sepse ajo ka disa fytyra dhe punon nëpërmjet disa grupeve dhe organizatave. Në tre kapitujt që vijojnë, do t’ju zbuloj dhe shpjegoj disa nga këto struktura dhe do t’a bëj më të lehtë e më të kuptueshme për ata që janë të rinj në këtë temë, për të kuptuar se si Elita qëndron e fshehur për pjesën më të madhe të botës, ndërkohë që në mënyrë të fshehtë është duke komplotuar fatin tonë kolektiv.

[baaroar]

KAPITULLI 8
QEVERIA SEKRETE

Nga fundi i luftës, bota ishte në mëshirë të Elitës Botërore. Evropa ishte rrënuar, shkatërruar fizikisht, emocionalisht, mendërisht, shpirtërisht dhe ekonomikisht, pikërisht ashtu siç ishte planifikuar.
Poshtërsia e mashtrimit mund të jetë e vështirë për t’u kuptuar kur analizon e vështron rreshtat pa fund të gurëve të bardhë të varrezave të luftës së Francës, pasi ata burra dhe ato gra të reja nuk vdiqën për lirinë në kuptimin e saj të vërtetë. Ata vdiqën për të kënaqur axhendën e Elitës për mbizotërimin botëror, dhe në një nivel më të lartë, për të thelluar kontrollin e Gardianëve të Burgut të Dimensionit të Katërt mbi ne. Sigurisht, nëse ushtarët e të dyja anëve do ta dinin këtë, atëherë ata nuk do të kishin qenë në luftë. Në vend të së vërtetës, atyre iu paraqit një histori sikur nazistët ishin një krijim i vetëm djallëzor, që duhej ndaluar nga forcat e mirësisë, lirisë dhe virtytit. Përsëri, një tjetër fantazi bardh e zi. Filozofia naziste ishte e pashpjegueshme, por ajo ishte gjithashtu njëlloj si filozofia e atyre, të cilët kontrolluan aleatët. Të njëjtat forca financuan dhe i manipuluan të dyja ato.

Në fund të Luftës së Dytë Botërore, Shtetet e Bashkuara ishin vendi më i fuqishëm në Tokë. Amerika kishte financuar luftën dhe nëpërmjet sistemit hua-qera të pajisjeve të armatimeve sipas parimit “merre tani, paguaje më vonë”, Evropa po mbytej në borxhe ndaj bankierëve amerikanë, të kontrolluar nga Elita. Ruzvelti i pati thënë vite më parë Çurçillit, se Perandoria Britanike duhej të ishte çmontuar, sikundër kishte ndodhur pa dyshim tani. Periudha e gjatë e përparësisë britanike kishte përfunduar dhe ishte shkatërruar nga të dyja Luftërat Botërore. Për mua, Britania asnjëherë nuk duhet të kishte pasur një “perandori” në plan të parë, por ne duhet ti fiksojmë sytë tanë mbi pyetjen se përse asaj i erdhi fundi nga ata që ishin duke komplotuar supremacinë e tyre botërore. Nëse ju lexoni Protokollet e Iluminatit (të cilën e përfshiva te Rebelimi i robotëve-), ju do të shihni se si përdorimi i borxhit dhe luftërave, si një nga mjetet e kontrollit, ishte saktësisht ajo që gjithmonë kishin planifikuar manipulatorët.

Këto protokolle dolën vonë në dritë, në fund të shekullit dhe, megjithëse u dënuan si “të falsifikuara”, ato tregonin me një saktësi të mrekullueshme historinë e shekullit XX. Kushdo që i pati shkruar ato, e ka ditur se çfarë do të vinte më pas. Borxhi për të cilin ata flasin, sa vinte dhe rritej në vendet evropiane, të cilat merrnin hua të thellë nga Amerika, për të ndërtuar qytetet e tyre si pasojë e kositjes për herë të dytë për shkak të gjithë atij bombardimi që pati vazhduar aty.

Shtetet e Bashkuara (Elita Botërore) e paraqitën strategjinë e tyre të Zonës së Madhe për të kontrolluar Evropën Perëndimore, të gjithë hemisferën Perëndimore, Lindjen e Largët dhe të Mesme, si dhe ish Perandorinë Britanike. Bota e Tretë ishte thelbësore për këtë politikë. Në fjalët e një memorandiumi të vitit 1949 nga Departamenti i Shtetit të Shteteve të Bashkuara, thuhet se Bota e Tretë “…do të përmbushte funksionin e saj kryesor si një burim i lëndës së parë dhe si një treg për shoqëritë kapitaliste industriale”(1). E thënë me një mënyrë tjetër, ajo do të dhunohej mendërisht, emocionalisht dhe fizikisht. Madje Xhorxh Kenan në Departamentin e Shtetit, sugjeroi në atë kohë se Evropa mund të kënaqej drejt një një “ngritje psikologjike” nëpërmjet shfrytëzimit të Afrikës, ashtu siç është zbuluar nga dokumentat e deklasifikuara.(2) Jetësor për këtë plan ishte sigurimi se asnjë vend, veçanërisht në Botën e Tretë, nuk do të lejohej të shkëputej nga mbizotërimi ekonomik i Elitës dhe, që ekonomia e tyre të vihej në përfitim të popullatës. Ky i ashtuquajtur “kërcënim me anë të një shembulli të mirë”, që duhet ta ndjekin të tjerët, të drejton në kasapanën e vendeve të Amerikës Qendrore dhe Jugore si dhe Lindjes, duke përfshirë edhe Vietnamin. Henri Kisinger (Kom 300) do ta quante përfshirjen e reformave sociale dhe ekonomike të vendeve të Botës së Tretë si një “virus”, i cili nëse do të lulëzojë, do të “infektojë” një zonë më të gjerë.(3) Ose siç e përmendi edhe Sekretari i Shtetit, Dean Acheson (Kom 300) në fund të vitit 1940: “Një mollë e kalbur, mund të prishë gjithë shportën”. Shportën e Elitës.

Sa më shumë terror që të përdorej kundër liderëve dhe njerëzve që përpiqeshin të eliminonin varësinë nga bankierët dhe multinacionalet e Elitës, aq më pak gjasa do të kishte që ndokush tjetër ta bënte provë atë. Ky ishte motivimi bazë dhe fondamental pas strategjisë së Shteteve të Bashkuara (Elitës), në inxhinieringun e saj për tmerrin në Vietnam, Guatemalë, Nikaragua, El Salvador, Brazil, Itali, Kili, Republikën Domenikane, Laos, Grenada, Honduras, Iran dhe Indonezi. Ju do të kishit nevojë për një hartë të botës për t’i listuar të gjitha këto. Pas këtyre ngjarjeve dhe përmbysjes së qeverive të zgjedhura demokratike ishin disa prej nazistëve, të punësuar në të gjithë botën nga CIA. Oficeri i SS-së dhe shefi i Gestapos, Klaus Barbie, “Kasapi i Lionit”, ishte një prej të punësuarve nga amerikanët për të spiunuar mbi Francën. Për qindra, nëse jo mijëra, nga njerëzit e Hitlerit, të cilët ishin financuar nga CIA, ky ishte “biznes i zakonshëm” pas humbjes së nazizmit. Manipulimi po ndodhte në disa nivele, por qëllimi më i rëndësishëm ishte të shkaktonin sa më shumë konflikt mes shteteve kombëtare (problemi), m.q.që opinioni publik të kërkonte të bëhej diçka (reagimi), dhe Elita atëherë do të shpallte me solemnitet planin e saj afatgjatë për institucionet botërore të centralizuara nën kontrollin e një grupimi të vogël (zgjidhja).
Si përmbledhje, temat bazë të planit të Elitës menjëherë pas luftës ishin si më poshtë:

• Të paraqitej një autoritet botëror, i quajtur Kombet e Bashkuara (me trupat e bashkuara, si Organizata e Shëndetit Botëror), e cila do të mund të shndërrohej në një qeveri botërore me fuqitë për të kontrolluar jetët e çdokujt në planèt.

• Të vazhdohej të krijoheshin konflikte nëpër botë dhe të përdorej frika e Bashkimit Sovjetik, për të rritur masivisht shpenzimet mbi armët bërthamore, si dhe armët “tradicionale”, duke shtuar kështu terrorin e luftës bërthamore dhe kërkesat për siguri botërore. Të vendosej një aleancë mbrojtëse amerikano-evropiane (e cila ishte quajtur NATO - Organizata e Traktatit të Atlantikut të Veriut) dhe një forcë ruajtëse e ‘paqes’ së Kombeve të Bashkuara, e cila nëpërmjet inxhinieringut të konflikteve, përfundimisht do të shkrihej për të formuar një armatë botërore.

• Të krijoheshin tre zona të “lira tregtare” në Evropë, në Amerikë dhe në Azi, që fillimisht do t’u paraqiteshin njerëzve si grupime të thjeshta ekonomike. Megjithatë, gradualisht, këto do të shndërroheshin në bashkime politikë të centralizuara, me një bankë dhe një monedhë qendrore. Këto do të jenë gurët kilometrikë për paraqitjen e disa institucioneve në shkallë botërore. Komuniteti Ekonomik Evropian, tani Bashkimi Evropian, ishte i pari ndër to, por dy të tjerat gjithashtu, tani janë gjatë rrugës së formimit.

• Të ecej para me kontrollin mbi opinionin publik, të gjendeshin rrugët dhe të shpenzohej për tu kuptuar se si mund të manipulohet psikika njerëzore, individualisht dhe kolektivisht. Sot, kjo axhendë përfshin mikroçipimin e njerëzve dhe lidhjen e tyre të përhershme me kompjuterin global.

• Të krijohej një shtet i mirëqenies, ndërsa do t’punohej për të shkatërruar alternativat e sistemit ekonomik dhe, kur të ishte arritur varësia e kërkuar, do të shthurrej kjo mbështetje e shtetit të mirëqenies, duke krijuar kështu një nënklasë të pafundme, pa shpresë ose ndihmë.

• Të bënin shuma marramendëse të hollash sipas drejtimit të kuptimit të të gjitha këtyre ambicieve, nëpërmjet bankave dhe kompanive të kontrolluara nga Elita.

• T’i shtonin vazhdimisht ngarkesat e borxhit të njerëzve, bizneseve dhe shtetit, duke rritur kështu kontrollin e shfaqur mbi ta.

Qasja që ishte ndjekur për të mashtruar mendimin publik, ishte parashikuar me dhimbje, por me pasoja të larta: diskretitimi i shtetit kombëtar. Kjo ishte sajuar gjatë luftës nga ekonomisti dhe refugjati gjerman, Hans Heymann, i cili e ndërtoi Planin e tij për Paqe të Përhershme duke përdorur fondet e dhëna nga... Sipërmarrja Carnegie për Paqe Ndërkombëtare. Në punimin e tij ai shkruante:

“Kombet kanë krijuar disharmoninë ndërkombëtare nga besimi i kotë se harmonia në shoqërinë tonë mund të realizohet mbi baza kombëtare… Kjo qasje mendore e kufizuar na ka hequr një shpresë të fuqishme, që do të thotë se ky koncept zhgënjyes mund të mbahet vetëm gjatë një periudhe kalimtare… Pas zhgënjimit [nga Lufta e Dytë Botërore], një organizatë ndërkombëtare do të jetë e domosdoshme, për mirëqenien e shoqërisë si një e gjitha”.

Kjo ishte klasikja problem-reagim-zgjidhje. Në vitin 1945, shoqëria sekrete e hershme Tryeza e Rrumbullakët, kishte dy degë kryesore: Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare (Royal Institute of International Affairs- RIIA) në Chatham House në Londër (që kishte degë në disa pjesë të tjera të botës) dhe dega e Shteteve të Bashkuara e RIIA-s, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (Council on Foreign Relations-CFR) në Nju Jork (që pati degët e saj në Shtetet e Bashkuara). Në vitet e pasluftës, këto do të lidheshin me grupin Bilderberg (Bil), Komisioni Trepalësh (TC), si dhe Klubi i Romës (CR), për të formuar një rrjet të fuqishëm të manipulimit, i cili përmban një element shumë domethënës të qeverisë sekrete të botës - një qeveri që është shumë më e fuqishme se sa ndonjë autoritet i zgjedhur (figura 7 -te skanohet, fq.139).

Ju do të gjeni anëtarët e këtyre organizatave mes elitës së politikave botërore dhe “këshilltarëve” politikë, bankingut, kompanive të naftës, korporatave shumëkombëshe, pronarëve të mediave, administratorëve dhe gazetarëve, ushtrisë, ligjit dhe arsimit. Ata funksionojnë si organizata brenda organizatave, duke u infiltruar në këto sfera të ndikimit dhe fshehtësisë, për ti nxitur këto sfera të influencës dhe në mënyrë sekrete duke nxitur axhendën e Elitës Botërore. Pjesa më e madhe e kolegëve dhe punonjësve të tyre nuk kanë asnjë ide se çfarë po ndodh ose se në çfarë shkalle ata janë duke u përdorur. Ashtu si me Tryezën e Rrumbullakët, ka disa qarqe të shquara njerëzish brenda këtyre grupeve të një fronti. Ka një elitë-bërthamë, e cila punon me kohë të plotë për çështjen; një rreth i anëtarëve, të cilët e njohin axhendën dhe punojnë së bashku me organizatat e tyre për ta realizuar atë; si dhe një rreth i jashtëm i anëtarëve, të cilët nuk i dinë ndërlikimet e plota dhe të vërteta të axhendës, por, e thënë me pak fjalë, janë të dobishëm për manipuluesit. Jo të gjithë ata, të cilët janë anëtarë të këtyre organizatave, janë manipulatorë të vetëdijshëm dhe ne kemi nevojë që të përdorim intuitën dhe informacionin e paraqitur nga kërkimet e bëra, për të vendosur se cili prej tyre e di qëllimin dhe cilët janë përdorur pa e kuptuar se ku ata janë përfshirë realisht. Në këtë kapitull, unë do të portretizoj sfondin dhe ndikimin e këtyre grupimeve dhe blloqet e fuqishme me të cilat ato janë në ndërveprim, Kombet e Bashkuara dhe Bashkimin Evropian.


Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare (RIIA)

Elita anglo-amerikane e cila u takua në Konferencën e Paqes së Versajës në Paris në vitin 1919, formoi RIIA-n si dhe Këshillin për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR) në vitet 1920 dhe 1921, ashtu siç e trajtuam edhe më parë. E ashtuquajtura “marrëdhënie speciale” mes Britanisë dhe Amerikës është, në fakt, marrëdhënia midis RIIA-s dhe Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. Sot Instituti Mbretëror, me mbretëreshën si padron të tij, ka një efekt të jashtëzakonshëm mbi politikën britanike dhe atë botërore. Ai është Zyra e Punëve të Jashtme Britanike. Atëherë përse ngrihet pyetja në se ekonomia dhe fuqia politike e Britanisë është zvogëluar? Përgjigjja është se manipuluesit britanikë janë më shumë të interesuar në krijimin e një qeverie botërore, se sa në përmirësimin e Britanisë si vend. Nëse zvogëlimi i ekonomisë dhe i fuqisë politike të Britanisë do të ishte i nevojshëm për këtë plan të gjerë, atëherë kështu do të veprohet. Ashtu si edhe me klikën “judaike”, angazhimi i tyre është ndaj kauzës së kultit të Syrit që Sheh Gjithçka dhe jo ndaj interesave të njerëzve.

Në kohën e këtij shkrimi, tre presidentët e bashkuar të RIIA-s janë Lordi Kerrington (Lord Carrington-Kom 300), ish Ministër i Kabinetit Konservator (duke përfshirë edhe Sekretar i Jashtëm), Sekretar i Përgjithshëm i NATO-s, anëtar i Komisionit Trepalësh dhe nga viti 1991 kryetari i grupit Bilderberg; Lordi Kallagen (Callaghan) i Kardifit, ish Ministër i Parë i Punës, ministër kabineti (duke përfshirë edhe Ministër i Jashtëm), dhe frekuentues i Bilderbergut; dhe Lordi (Roy) Xhenkins i Hillhead, një anëtar themelues në Evropë i Komisionit Trepalësh, një Bilderbergers, si dhe ish Ministër i Kabinetit të Punës dhe Kancelar i Thesarit. Lordi Xhenkins ishte njëri prej “katër gangsterëve”, me vetë Sekretarin e Jashtëm të Punës, Lordin (David) Ouen (TC), që ndanë Partinë e Punës në vitin 1981, duke shpallur Partinë e tyre Social Demokratike (SDP). Ai ishte gjithashtu edhe President i Komisionit Evropian dhe së bashku me njerëz të tjerë si kryeministri konservator, Eduard Heath (Bil, TC), ai ishte një nga mbrojtësit pasionantë të Bashkimit Evropian. Kryetari i RIIA-s është ish konservatori MP, Kristofer (tani lord) Tugendhat, kryetari i Shoqërisë Ndërtesa Kombëtare e Kishës dhe guvernator i fondacionit Ditchley, i cili është një fasadë për Rendin e Ri Botëror, sipas disa studiuesve dhe veprave të botuara. Tugendhat e përshkruante Bashkimin Evropian si “zhvillimin politik më të dobishëm, premtues dhe shpresëdhënës që duhet të ndërmerret në këtë pjesë të botës këtë shekull… është një aventurë fisnike dhe e guximshme, të cilës jam krenar që i shërbej”. Instituti emëroi si “presidentë nderi” “presidentët dhe kryeministrat e Anglisë dhe vendeve të tjera federative”. Presidentët, kryeministrat dhe elita politike kudo nëpër botë flasin në institut shpesh sipas fshehtësisë e “Rregullit të Dhomës Chatham”. Kjo do të thotë se:

“Kur një takim ose një pjesë e tij është mbajtur nën Rregullin e Dhomës Chatham, pjesëmarrësit janë të lirë të përdorin informacionin e marrë, por as identiteti ose kallëzimi i folësit dhe as e ndonjë pjesëtari tjetër nuk mund të tregohet; as të përmendet se informacioni u mor në takimin e Institutit”.

Sa shumë për një qeveri të hapur! Instituti është shumë i fshehtë dhe nuk duhet të tregojë detaje të anëtarësisë së tij në vende të rëndësishme. Përse jo, nëse është ai është vetëm një “think tank”? Çfarë ka aty për të fshehur? Kur takova dikë për ta pyetur për një listë të anëtarëve të tij në Kabinetin Britanik dhe në Kabinetin Hije, m’u tha nga sekretari se emrat e individëve anëtarë nuk bëhen të ditur asnjëherë. Për tu antarësuar në Institut, duhet të nominohesh nga dy anëtarë, të cilët të njohin mirë, madje edhe në këtë rast nuk mund të kalosh procedurën e zgjedhjes. Hyrja pranë kësaj anëtarësie është një tjetër hap, i cili të jep mundësi për të shfrytëzuar bibliotekën e institutit. Kjo formë e dytë e anëtarësimit ndihmon të vendosë perden e tymit, atë çfarë ndodh, tjetërkund, në qendër të organizatës. Instituti në ditët e sotme financohet, ashtu si ka qenë financuar që në fillim të krijimit të tij, nga kompanitë dhe bankat botërore më të mëdha e më të rëndësishme. “Programi i tij për Energjinë dhe mjedisin” është paguar nga kompanitë më të mëdha të naftës, prodhuesit e elektricitetit dhe qymyrgurit, si dhe Autoriteti i Energjisë Atomike. O Zot, tani vë bast që ky nuk është i njëanshëm! Korporatës më të rëndësishme antare të RIIA-s janë: Morgan Guaranty Trust Company të Nju Jorkut (J. P. Morgan); S. G. Ëarburg Grup plc (përpara gllabërimit të saj); Barings plc (përpara dështimit të mistershëm e me profil të lartë); British Foreign and Commonëealth Office; Ministria e Mbrojtjes; Ambasada e Shteteve të Bashkuara; Korporata RTZ; Korporata anglo-amerikane e Afrikës Jugore; British Petroleum; Shell International; Banka e Anglisë; Barclays Bank; Lloyds Bank; National Ëestminster Bank; Lazard Brothers; Grupi TSB; Abbey Nacional; Midland Montagu; Coopers & Lybrand; Unilever; British American Tobacco Industries; British Aerospace; The Economist; Gerard Atkins & Co Ltd; Xhon Sëire & Sons Ltd dhe Ente Nazionale Idrocarburi (ENI).

Korporata të tjera anëtare përfshijnë një listë të kompanive udhëheqëse të botës, shteteve dhe mediave. Madje, aty përfshihet edhe Kisha e Anglisë së bashku me Kongresin Kombëtar Afrikan (ANC) dhe Amnesty International. Përse Amnesty International ishte duke mbështetur një organizatë, nëpërmjet së cilës është orkestruar manipulimi m.q.që të shtohet masivisht numri i të burgosurve politikë? Organizata të medias, të cilat po e mbështesi RIIA-n përfshijnë ABC Neës Intercontinental Inc; CBS Neës; NBC Neës Ëorldëide; Britain’s Channel Four TV dhe Independent Television Neës (ITN); Fuji Television; Der Spiegel; The European; The Financial Times; The Guardian; The Independnet dhe Independent On Sunday; The Observer; Daily Telegraph; the Times; The Scotsman; The Yorkshire Post; Reuters, the international neës agency; The Neë York Times; The Ëashington Post; The Ëall Street Journal; The Readers’s Digest; dhe, tepër mizore për një organizatë që pretendon të jetë e pavarur, BBC Ëorld Service; BBC Monitoring Service dhe BBC Radio.

Fondet e taksapaguesve dhe mbështetja për RIIA-n është dhënë jo vetëm nga britanikët dhe Zyra e Commonëelth-it dhe Ministria e Mbrojtjes, por gjithashtu edhe nga Zyra e Kabinetit, Thesari i Shtetit, Departamenti i Mjedisit, Departamenti i Industrisë dhe i Tregtisë, Taksave Indirekte dhe Doganat si dhe disa burime te tjera. Departamenti Ndërkombëtar i Partisë Laburiste Britanike është një anëtare e korporatës, së bashku me Kongresin e Bashkimit të Tregëtive (TUC) dhe kështu ka edhe emra të tjerë të përfshirë, të cilët i kemi parë në këtë libër. Kjo përfshin edhe Chase Bank Manhatan (bashkimi i pasluftës së Bankës Chase të Rokfelerit dhe të Bankës Rothsçajlld/Uarburg të Manhatanit), kompanitë Morgan dhe Ëarburg dhe bashkimet N. M. Rothsçajlld dhe Sons Ltd, J. Henri Schroder (gjithashtu vepronin si bankierë për bamirësi ndaj BBC-së, Fëmijët Apelojnë në Nevojë), Kompania e Motorit Ford dhe Organizata e Kontrollit të Popullsisë, kaq e dashur për Xhorxh Bushin, Federata e Prindërve të Planifikuar. Një tjetër emër që më vjen në mendje gjatë hetimeve të mia është ai i Hambros Bank Ltd, e cila është gjithashtu një antare e korporatës së RIIA-s. Krijimi i Shteteve të Bashkuara të Evropës, nën kontrollin e centralizuar, është një tjetër gur kilometrik në planin e Rendit të Ri Botëror dhe po kështu është një surprizim i planifikuar që RIIA është mbështetur gjithashtu nga Komisioni i Unioneve Evropiane, Zyra e Mbretërisë së Bashkuar e Parlamentit Evropian, Këshilltarët e Politikës Evropiane (UK) Ltd, Tryeza e Rrumbullakët Evropiane (sa me vend!) e Industrialistëve dhe Banka Evropiane për Rikonstruksion dhe Zhvillim.

Instituti është përdorur si një forum privat për elitën për të shitur idetë e tyre të Rendit të Ri Botëror, për të thërritur audienca dhe ato me ndikim në media, politikë, arsim dhe tregti. Ai, në fakt, është një organizatë lobingu për Rendin e Ri Botëror, një mjet (jashtë makinës qeveritare “zyrtare”), nëpërmjet të cilës, mund të kryehen marrëveshjet dhe të administrohen ngjarjet, edhe pa dijeninë e publikut, por edhe pa dijeninë e parlamenteve të zgjedhura. Megjithatë, ka edhe më shumë se kaq. Është një bosht qendror dhe i rëndësishëm në rrjetin sekret të qeverisë, me lidhje shumë të ngushta me Familjen Mbretërore Britanike dhe Shërbimin Sekret Britanik. Përsëri, shumica e njerëzve të përfshirë në RIIA nuk e kuptojnë se si përdoret ajo.


Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR) dhe Kombet e Bashkuara (UN)

CFR-ja (Council on Foreign Relations) është dega e Institutit Mbretëror në ShBA. Ndryshimi kryesor mes tyre është se lista e anëtarësisë së CFR-së është e arritshme dhe disa prej anëtarëve të saj janë të shqetësuar kaq shumë nga çfarë kanë parë dhe dëgjuar prej atyre që kanë folur kundër saj. Jo shumë, por disa. Nëse vetëm kjo do të kishte qenë një rast në Britani, ku ata lanë qëndrimin e amerikanëve kur bëhej fjalë për fshehtësinë! Shumica e “sekreteve” që dalin në sipërfaqe në Britani, janë ato që në mënyrë të qëllimshme lihen të rrjedhin për të shfryrë dhe minuar një politikan, personalitet ose grup për ndonjë arritje manipulative të dëshiruar. Ky rregull i përgjithshëm përdoret gjithashtu edhe në Shtetet e Bashkuara, por ekipi britanik ka pasur një kohë të gjatë që të përmirësonte teknikat e saj prova për shfryrje. Që me formimin e CFR-së, çdo president i Shteteve të Bashkuara ka qenë anëtar i saj përveç Ronald Reganit. Në të vërtetë, Regani nuk ishte president, zëvendëspresidenti i tij, Xhorxh Bushi, një anëtar i CFR-së, po drejtonte “shfaqjen”.

Ishte Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë, pa dyshim me të dhënat dhe koordinimin e RIIA-s, që bëri të mundur ekzistencën e Kombeve të Bashkuara (pasardhësja e Lidhjes së Kombeve). Ky ishte diamanti i pasluftës së manipulatorëve dhe një nga arsyet kryesore që i dha formë Luftës së Dytë Botërore. Nga viti 1945, bota ishte në mënyrë të kuptueshme e sëmurë dhe e lodhur nga lufta dhe mendja njerëzore ishte e hapur të pranonte gjithçka që mund të parandalonte masakrën njerëzore. Problem-reagim-zgjidhje solli lindjen e Kombeve të Bashkuara (UN). Karta e UN u pranua zyrtarisht nga përfaqësuesit e pesëdhjetë vendeve në një takim në San Francisko, më 26 qershor të vitit 1945. Por ky ishte vetëm kulminacioni publik i viteve manovruese mbrapa skenave të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, që kontrollonte administratën e Franklin D. Ruzveltit. Shkrimtari Xheims Perlof tregoi prapaskenën e Kombeve të Bashkuara në librin e tij të vitit 1988, Hijet e fuqisë: Këshilli për marrëdhëniet me jashtë dhe rënia e Amerikës:

“Në janar të vitit 1943, sekretari i Shtetit, Kordell Hull, formoi një komitet drejtues të përbërë nga ai vetë, Leo Pasvolsky, Isaiah Boëman, Sumner Ëelles, Norman Davis dhe Morton Taylor. Të gjithë këta burra - me përjashtim të Hullit - ishin anëtarë të CFR-së. Më vonë të njohur si Grupi i Axhendës Informale, ata draftuan propozimet origjinale për Kombet e Bashkuara. Ishte Bouman - një prej themeluesve të CFR-së dhe anëtar i të vjetrës “Hetim” të Kolonelit Haus- i cili ishte i pari që shprehu e parashtroi konceptet. Ata thirrën tre noterë, të gjithë njerëz të CFR-së, të cilët vendosën se ajo ishte konstitucionale. Më pas e diskutuan këtë me Franlkin D. Ruzveltin, më 15 qershor të vitit 1944. Presidenti e miratoi planin dhe e bëri atë të njohur në publik në po të njëjtën ditë”.


Në librin e tij, Gjuha amerikane, H. L. Mencken sugjeroi se termi “Kombet e Bashkuara” ishte vendosur nga presidenti Ruzvelt gjatë takimit me Uinston Çurçillin në Shtëpinë e Bardhë, në dhjetor të vitit 1941, pak përpara sulmit të Perl Harborit12. Delegacioni i Shteteve të Bashkuara në takimin themelues të Kombeve të Bashkuara ishte si një paketim i CFR-së. Ai përfshinte: Isaiah Boëman, Hamilton Fish Armstrong, Sumner Ëelles, Norman H. Davis, Xheims T. Shotëell dhe rusin Leo Pasvolsky. Ata ishin të gjithë anëtarë të CFR-së, që shërbyen gjatë luftës në Komitetin Këshillues të Ruzveltit për Politikën e Jashtme të Pasluftës. Të gjithë, njëzet e katër anëtarë të KMJ-së, ishin në delegacion. Ky ishte mjeti përmes të cilit u manipuluan Kombet e Bashkuara për të ekzistuar.
• Delegacioni i Shteteve të Bashkuara në Konferencën e San Franciskos përfshinte edhe Jon J. McCloy (kryetar i CFR-së në vitet 1953-1970, anëtar i Komitetit të të 300-ve, kryetar i Fondacionit Ford e Chase Manhatan Bank të Rokfelerëve, mik e këshilltar i nëntë presidentëve- nga Ruzvelti deri te Regani); Xhon Foster Dulles-i (mbështetës i Hitlerit, themelues i CFR-së, që së shpejti do të bëhej sekretar i Shtetit); dhe Nelson Rokfeler (një manipulator kryesor, katër herë i zgjedhur guvernator i Nju Jorkut, si dhe zëvendës president në administratën e presidentit Gerald Ford). Qëndrimi i Jon J. McCloy-it personifikonte atë të manipulatorëve, të cilët krijuan Kombet e Bashkuara. Ai ishte këshilltar financiar i qeverisë fashiste italiane të Benito Musolinit dhe luajti një rol të rëndësishëm në Gjermaninë naziste për bankën Harriman-Bush, të cilët financonin Hitlerin. McCloy qëndroi në ndarjen private të Hitlerit në Olimpiadën e vitit 1936 në Berlin me ftesën e Rudolf Hesit dhe Herman Goringut13. McCloy ishte gjithashtu anëtar i komitetit drejtues të grupit Bilderberg.

Sekretari i përgjithshëm i konferencës ishte anëtari zyrtar i Departamentit të Shtetit dhe CFR-së, Alger Hiss, i cili më vonë u shfaq si agjent sekret i rekrutuar nga Bashkimi Sovjetik. His ishte sekretar ekzekutiv i konferencës Dumbarton Oaks të vitit 1944, ku punoi me njeriun e Stalinit, Vyacheslav Molotovin, mbi detajet e Kartës së Kombeve të Bashkuara. Ai u përshkrua si “specialisti i organizatës ndërkombëtare në kulmin e saj” i presidentit Ruzvelt në Konferencën e Yalta-s në Krimea, në shkurt të vitit 1945, në të cilën morën pjesë edhe Çurçilli e Stalini. Pas sjelljes në jetë të Kombeve të Bashkuara, His u bë president i famëkeqes Carnegie Endoëment (Ndihma Karnixhi) për Paqe Ndërkombëtare, një emërim i bërë nga John Foster Dullesi, i cili i injoroi informacionet rreth spiunazhit të Hisit, kur iu tregua rreth tyre në vitin 1946. Më pas Hisi u nxor jashtë “loje” dhe kaloi 44 muaj në burg.

Anëtarë të tjerë të fshehtë të Partisë Komuniste, anëtarë të CFR-së, ishin në delegacionin e Shteteve të Bashkuara në San Francisko për shpalljen e Kombeve të Bashkuara, midis të cilëve edhe Dekster Uaite (Dexter Ëhite), i cili gjithashtu u zbulua të ishte një agjent sovjetik. Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë drejtonte politikën e Shteteve të Bashkuara, çfarëdolloj “partie” që të ishte zyrtarisht në fuqi. Ashtu si Xhon J. McCloy tha një herë: “Kurdoherë që kishim nevojë për ndonjë burrë [për pozicion qeveritar], shfletonim nëpër listën e anëtarëve të këshillit dhe përfundonim duke vendosur një zgjidhje për Nju Jorkun” (zyrat qendrore te CFR-së janë në Harold Pratt House, 58 East 68th Street). Edit Kermit Ruzvelt, mbesa e ish presidentit Teodor Ruzvelt, një kolumniste gazete, e përmblodhi kështu kontrollin e të ashtuquajturës kantieri “Establishmenti lindor” nëpërmjet CFR-së:

“Cila është pikëpamja e establishmentit? Nëpërmjet administratave të Ruzveltit, Trumanit, Eizenhauerit dhe Kenedit, ideologjia e saj është e qëndrueshme: sepse rruga më e mirë për të luftuar komunizmin është nëpërmjet Shtetit Socialist Botëror të drejtuar nga “ekspertë”, sikundër janë ata vetë. Rezultati kanë qenë politikat, të cilat favorizojnë rritjen e supershtetit, dorëzimin gradual të sovranitetit të Shteteve të Bashkuara…”

Robert Ë. Lee shkroi në edicionin e shtatorit të vitit 1992 të Amerikani i ri, ku theksonte se, më së paku, katërmbëdhjetë nga tetëmbëdhjetë sekretarë Shteti të Shteteve të Bashkuara, që kur CFR-ja ishte formuar në vitin 1921, kanë qenë anëtarë të kësaj organizate, duke përfshirë edhe sekretari aktual të shtetit në kohën e këtij artikulli, Lorenc Igëllberger (Laërence Eagleburger). Tetë drejtorët e fundit të CIA-s, duke përfshirë edhe Xhorxh Bushin, kanë qenë anëtarë të CFR-së dhe, përpara katër dekadave, kandidatë të Partisë Demokratike dhe Republikane për presidentë dhe zëvendëspresidentë, të cilët ishin (ose u bënë) anëtarë të CFR-së kanë qenë: Dëight D. Eizenhoëer, Adlai Stevenson, John F. Kenedy, Henry Cabot Lodge, Richard Nixon, Hurbert Humphrey, Edmund Muskie, George McGovern, Jimmy Carter, Ëalter Mondale, Gerald Ford, Nelson Rockfeller, George Bush, Michael Dukakis, Geraldine Ferraro dhe Bill Clinton.

Kjo është organizata, e cila krijoi Kombet e Bashkuara16. UN-ja madje ndërtoi edhe zyrat e saj në Nju Jork, një tokë e dhuruar nga Rokfelerët, pa detyrime financiare. Veç Rokfelerëve, emra të tjerë si Morgan, Uarburg, Schiff dhe Marburg po manipulonin prapa skene politikanë dhe këshilltarë. Kombet e Bashkuara iu paraqitën publikut si një mjet për të sjellë paqen në botë, për të zgjidhur ndryshimet nëpërmjet fjalëve, jo luftës. Shumica e njerëzve punojnë aty duke besuar në sinqeritetin e vërtetësinë e këtyre qëllimeve të UN-së. Kam frikë se ata do të zhgënjehen me këtë rezultat që ne po ofrojmë. UN-ja është si “Kalë Troje” për tiraninë fashiste-komuniste botërore, të njohur si Rendi i Ri Botëror. UN-ja është një mjet, nëpërmjet të cilit qeveria botërore dhe ushtria botërore janë të manipuluara në pozicionet e tyre dhe nëpërmjet së cilës mendimi publik është zbutur nga konfliktet dhe propaganda, për ta pranuar këtë politikë si rrugën e vetme për të sjellë paqen dhe stabilitetin e çështjeve njerëzore. Të shtatë sekretarët e përgjithshëm të UN-së e kanë mbrojtur këtë mendim qysh në vitin 1945. Mbajtësi i fundit i këtyre zyrave, dr. Boutros Boutros-Ghali, e filloi karrierën e tij nën diktatorin egjiptian, Gamal Abdel Nasser. Boutros-Gali bëri thirrje për një Ushtri të përhershme të UN-së (armata botërore) dhe që kjo të ketë të drejtë të vendosë taksë (qeveria botërore). Pasardhësi i tij, Kofi Anan, dëshironte të njëjtën gjë.

Qysh në krye të herës Kombet e Bashkuara i hapën rrugë një rryme organizatash të lidhura, të cilat koordinohen me planin e Rendit të Ri Botëror në fusha si shëndeti (Organizata Botërore e Shëndetit), kontrollin e popullsisë ose - thënë më mirë - eugjenika, (Fondi i Popullatës së UN- UNFPA); zhvillimi ekonomik dhe mjedisor (Programi mjedisor i UN-UNEP), edukimi, shkenca dhe kultura (UNESCO) dhe lista sa vjen e zgjerohet. Këto janë organizata, të cilat janë përcaktuar për kontrollin botëror të të gjitha fushave të jetëve tona, ndaj urgjentisht na nevojitet të zgjohemi nga ky gjumë. UN-ja është një front për hierarkinë Iluminati/frimasonë. Në një fjalim të vitit 1970, Robert Ëelch, themeluesi i shoqërisë Xhon Birch në Amerikë, parashikoi me një saktësi të çuditshme atë se çfarë do të bëheshin Kombet e Bashkuara:

“Kombet e Bashkuara (UN) shprsojnë dhe presin - ose, thënë më saktësisht, të brendshmit, bosët konspiratorë që qëndrojnë mbi të, shpresojnë dhe planifikojnë që në emër të saj – të përdorin kontrollet e popullsisë, kontrollet mbi zhvillimet teknologjike dhe shkencore, kontrollin mbi armët dhe fuqinë ushtarake individuale të kombeve, kontrollin mbi edukimin, kontrollin mbi shëndetin dhe të gjitha kontrollet që ajo mund të ngrerë gradualisht mbi bazën e të gjitha përligjieve të ndryshme nëpërmjet juridiksionit ndërkombëtar që ajo mund të sajojë. Këto kontrolle të veçanta laragane do të bëhen dora-dorës komponente që materializojnë kontrollin e plotë, i cili mendohet të arrihet me pretendime, mashtrime, bindje, gënjeshtra dhe falsitet, ndërkohë që këto kontrolle shtrëngohen me forcë brutale çka sjell, gjithashtu, si vazhdim terrorin”.

Kjo është ajo çka Kombet e Bashkuara kishin ndërmend të bënin; kjo është arsyeja pse ajo ishte krijuar; kjo është ajo që tani po bën UN-ja.


Komuniteti Ekonomik Evropian - tani Bashkimi Evropian ( Europian Union - EU)

Plani për të krijuar tri blloqe botërore tregtie, të cilat eventualisht do të shkriheshin në një të vetme, tashmë nuk ishte ndonjë gjë e re. Ky ishte një plan afatgjatë, për të centralizuar fuqinë në Evropë, Amerikat dhe Azi-Australi, nëpërmjet grupimeve të nxitura fillimisht si zona të lira tregtare, por më vonë duke u përfshirë në Bashkimin Evropian, Bashkimin Amerikan dhe Bashkimin e Paqësorit. Komuniteti Ekonomik Evropian ishte i pari dhe kjo më pas u ndoq nga Marrëveshja e Tregtisë së Lirë të Amerikës Veriore (NAFTA), që përfshinte Shtetet e Bashkuara, Kanadanë dhe Meksikën. Kjo marrëveshje u firmos nga presidenti Xhorxh Bush, më 12 gusht 1992. Sipas llogarive të mia të shpallura në fjalimet publike në vitin 1994 u shpreha se kjo aleancë do të zgjerohej për të rrethuar gjithë territorin e Amerikave. Kjo nuk ishte një profeci, por thjesht një njohje e planit të lojës. Nuk ka rëndësi se cili emër presidenti është në fuqi, republikan apo demokrat qoftë ai, plani gjëmonte. Çfarë ishte ajo që tha republikani Xhorxh Bush kur u hodh në skenë NAFTA? Ai dëshironte të shihte një zonë tregu të lirë, që shtrihej nga maja e Amerikës Veriore deri në fund të Amerikës Jugore. Çfarë ishte ajo që tha demokrati Bill Klinton në mbledhjen e liderëve, të cilët vinin nga çdo cep i kontinentit amerikan, në 10 dhjetor të vitit 1994?

“Historia u ka dhënë popujve të Amerikës mundësinë për të ndërtuar një komunitet të kombeve, të angazhuar për lirinë dhe premtimin e përparimit… në agimin e shekullit tjetër [doja të shihja]… një zonë të madhe të lirë tregu nga Alaska në Argjentinë”.

Vutë re ndonjë ndryshim? Jo, as unë. Një tjetër gjë që unë e parashikova qysh në vitin 1994, sërish nga njohja e axhendës, ishte krijimi i të tretës “zonë të tregut të lirë”, që përfshinte Azinë dhe Australinë. Më 16 nëntor të vitit 1994, mora një kopje të londinezes Daily Telegraph, për të parë se për këtë ishte rënë dakord një ditë më parë. Grupimi Bashkëpunimi Ekonomik i Azisë dhe Paqësorit (Asia-Pacific Economic Cooperation - APEC) u pranua në takimin e Samitit afër Xhakartës, Indonezi, të mbajtur me pjesëmarrjen e Bill Klintonit, Paul Keating-ut (kryeministri australian), si dhe krerëve të qeverive të Azisë. Edhe Keating ose është në skemë, ose është një leshko i mashtruar. Tani procesi duhet të fillojë, duke përpunuar dy blloqet e fundit të tregut në një model që është përdorur fillimisht në Evropë, përpara se ato t’i shkrijnë të gjitha në një të vetme.

Plani për Shtetet e Bashkuara të Evropës nën kontrollin e centralizuar shkon mbrapa në shekuj. Ai ka qenë një nga qëllimet e Kalorësve Templarë. Kur templarët u shkatërruan në kështjellën e tyre në Francë nga marrëveshja e mbretit të Francës dhe Papës, disa prej atyre që i mbijetuan sulmit u rigrupuan në Londër dhe templarët u riformuan nën pseudonimin Riti Skocez i Frimasonëve. Riti ka një numër të gjerë anëtarësh në vende me influencë dhe mjaft të fuqishme në botë. Mbrapa Komunitetit Evropian, tani Bashkimi Evropian, ishin Jean Omar Marie Gabriel Monnet (Kom 300), djali i një tregtari konjaku francez; konti Riçard N. Coudenhove-Kalergi (Kom 300) nga Austria; dhe Josef Retinger (Kom 300), një socialist polak, i cili formoi një organizatë të quajtur Lëvizja Evropiane (European Movement) për të bërë presion me objektiv një kontroll qendror të Evropës. Ai ishte gjithashtu më shumë i influencuar në krijimin e grupit Bilderberg, një nga pikat kyçe si mjet për manipulimin e qeverisë sekrete. Sidoqoftë, Jean Monnet, ishte figura më e rëndësishme në Bashkimin Evropian.

Monet shkoi në Kanada në vitin 1910, në moshën njëzetvjeçare, për të kërkuar treg për biznesin e tij të konjakut familjar. Aty ai u lidh me kompaninë Hudson Bay dhe veprimet bankare të vëllezërve Lazard dhe u bë pjesë e skenës anglo-amerikane, edhe pse ai ishte francez. Ai do të bëhej një njeri i besueshëm për presidentët dhe kryeministrat dhe kjo i siguroi atij një kontratë fitimprurëse që e lejonte për të transportuar, gjatë Luftës së Parë Botërore, me anije nga Kanadaja në Francë Kur mbaroi lufta, ai u caktua në Këshillin e Lartë të Aleatëve Ekonomikë dhe u bë këshilltar i grupit të Lordit Milner (Kom 300) dhe i Kolonelit Haus (Kom 300), të cilët po përgatitnin Marrëveshjen e Versajës, duke krijuar Lidhjen e Kombeve. Nga viti 1919, ndikimi dhe reputacioni i tij mes manipulatorëve ishte kaq i fuqishëm, saqë ai u emërua zëvendëssekretar i përgjithshëm i Lidhjes së Kombeve. Përsëri po shohim të njëjtat emra. Gjashtë vjet më vonë ai shkoi në Amerikë dhe u bë zëvendëspresident i kompanisë të quajtur Transamerica, e zotëruar nga Banka e Amerikës. Monet tani ishte në pozicionin e përsosur për të koordinuar komplotin amerikano-evropian, për të krijuar Komunitetin Evropian.

Konti Riçard N. Coudenhove-Kalergi shkroi një libër në vitin 1923, ku bënte thirrje për Shtetet e Bashkuara të Evropës. Ai u emërua pas R.Vagnerit (Riçard Ëagnerit), për të cilin Hitleri pati thënë se, për të kuptuar Gjermaninë naziste, duhet të kuptoni Vagnerin. Një mik i ngushtë i babait të kontit ishte T.Hershl (Theodore Herzl), themeluesi i Zionizmit. Libri i Kontit titullohej Pan-Evropa, dhe ai predikonte formimin e Bashkimit Pan-Evropian me degë të shtrira në kontinent, të mbështetur nga politikanët udhëheqës evropianë, nga establishmenti Anglo-Amerikan, duke përfshirë Kolonelin Haus dhe Herbert Hoover-in si dhe grupin e zakonshëm që shfaqet kudo. Konti shkruan në autobiografinë e tij:

“Në fillim të viteve 1924, ai mori një thirrje nga baroni Louis de Rothsçajlld; një nga shokët e tij, Max Uarburgu, nga Hamburgu, e kishte lexuar librin tim dhe dëshironte të na njihte. Për çudinë time [sigurisht!], Uarburgu spontanisht [sigurisht!], na ofroi 60 000 monedha të florinjta për të vazhduar lëvizjen për tri vitet e para… Maks Uarburgu, i cili ishte një prej burrave më të spikatur dhe më të mençur që kisha takuar ndonjëherë, kishte një parim për financimin e këtyre lëvizjeve. Ai mbeti sinqerisht i interesuar në Pan-Evropën për të gjithë jetën e tij. Maks Uarburgu organizoi një udhëtim në vitin 1925 në Shtetet e Bashkuara për të më prezantuar mua me Paul Uarburgun dhe Bernard Baruch-in”.

Gjithashtu, mes mbështetësve të lëvizjes Pan-Evropiane ishte Uinston Çurçilli (Kom 300), i cili shkroi një artikull në vitin 1930 për botuesen amerikane, The Saturday Evening Post, të titulluar Shtetet e Bashkuara të Evropës. Kjo ishte nëntë vjet përpara Luftës së Dytë Botërore, për të cilën Çurçilli rigozorisht bëri fushatë - një luftë, e cila ishte përgjegjëse për krijimin e Komunitetit Evropian. Kontit Coudenhove-Kalergi iu dha një mbështetje entuziaste, nga burime të tilla “të paanshme” si Xh.F.Dalles (John Foster Dulles), N.M.Batler (Nikolas Murray Butler), presidenti i Columbia University dhe Carnegie Endoëment për Luftë Ndërkombëtare (më falni, Paqe) dhe dr. Stefen Duggan, themeluesi dhe presidenti i parë i Institutit të Edukimit, i cili ishte 100% i kontrolluar prej Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë. Ata që krijuan Revolucionin Bolshevik dhe të dyja palët për dy luftërat botërore, duke përfshirë edhe Adolf Hitlerin, po komplotonin për të paraqitur Komunitetin Evropian ashtu si dhe Kombet e Bashkuara.

Ndërkohë, Moneti ishte gjithashtu i afërt me Franklin D. Ruzveltin, falë marrëdhënieve të tij me ndihmësen influente të presidentit, Heri Hopkins (Harry Hopkins), i cili ishte për Ruzveltin siç ishte koloneli Haus për presidentin Uillson. Hopkins ishte financuar prej Rokfelerëve për të punuar mbi Marrëveshjen e Re, e cila tashmë ishte duke tejzgjatur depresionin e Shteteve të Bashkuara. Që të dy, Moneti dhe Hopkinsi ishin përkrahës të Bashkimit Sovjetik. Moneti ishte thellësisht i përfshirë në politikën huadhënëse, nëpërmjet së cilës, një shumë e madhe armësh, materiale të tjera dhe njohuri teknologjike bërthamore të Shteteve të Bashkuara iu transferuan botës komuniste. Organizata si Lëvizja e Bashkimit Federal - më vonë Komiteti i Bashkimit Atlantik dhe Këshilli Atlantik për Shtetet e Bashkuara - ishin formuar për të bërë presion ndaj bashkimit të Amerikës dhe Britanisë. Këto grupe organizative u dominuan nga anëtarët e CFR-së.
Ndërmjet drejtuesve të Këshillit Atlantik në vitet 1970 ishte edhe Xhorxh Bush (Kom 300) dhe një nga manipulatorët më influencues botëror e i palodhur, Henri Kisinger (Kom 300), për të cilin do të tregohet edhe më shumë në vazhdimësi të kësaj historie. Presioni dhe propagandat për Bashkimin Evropian arritën majat më të larta, në maj të vitit 1948, kur Lëvizja e Bashkimit Evropian mbajti Kongresin e saj të Evropës. Avokatët udhëheqës të Lëvizjes ishin Uinston Çurçilli dhe dhëndri i tij, politikani britanik, Duncan Sandys, dhe duke punuar mbrapa skenës me një efekt madhështor ishin Xhim Monet dhe krijuesi i grupit Bilderberg, Josef Retinger. Kongresi miratoi shtatë zgjidhje për bashkimin politik të Evropës. Në njërën prej tyre thuhej: “Krijimi i Evropës së Bashkuar duhet të cilësohet si një hap thelbësor drejt krijimit të botës së bashkuar” [qeverisë botërore]. Moneti gjithashtu drejtoi Komitetin për Shtetet e Bashkuara të Evropës, që kishte të njëjtin qëllim.

Huatë e pasluftës amerikane ndaj Evropës, të njohura si Plani Marshall ose Programi i Rigjenerimit Evropian (European Recovery Programme- ERP), u përdorën për të siguruar fonde për lëvizjen e Bashkimit Evropian, për të minuar pavarësinë e shteteve sovrane dhe për të ngritur presionin e kontrollit qendror të Evropës. Ky plan supozohej të ishte puna e gjeneralit Xhorxh C. Marshall, sekretar i Shtetit të presidentit Truman, por nuk është bërë e ditur se arkitektët e vërtetë ishin Zhan Monet dhe Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë (CFR). Në vitet 1946-‘47 u formua, një grup studimi i CFR-së për të raportuar mbi rikonstruksionin e Evropës. Grupi u kryesua nga një avokat, Charles M. Spofford, dhe sekretar ishte David Rokfeler (Kom 300), që më vonë do të bëhej kreu i bankës Chase Manhatan, si dhe kryetar i CFR-së, një ndikues në grupin Bilderberg, si dhe krijues i një tjetër fronti të Elitës, Komisionit Trepalësh.

Në më pak se një vit, ky “grup studimor” i CFR-së ndryshoi emrin e tij në Planin Marshall dhe u paraqit si politika e qeverisë. Personi që u zgjodh për të drejtuar Planin Marshall në Evropë ishte… Averell Harriman-i (Kom 300), i cili u vendos në shtëpinë e madhe të Rothsçajldëve të Parisit në hotel Talleyrand. Propozimit nuk iu hapo rruga lehtësisht ngaqë aty ishin disa kongresmenë, që mund të shihnin pëtej perdes së tymit. Ndërkohë CFR-ja hodhi një propagandë mësymëse me organizatat e Elitës, për tu siguruar se politika ishte pranuar. Këtu përfshiheshin bizneset e kontrolluara prej CFR-së e trupat e bashkuara tregëtare dhe, sigurisht, media e kontrolluar prej CFR-së. Politikës së Shteteve të Bashkuara të Evropës iu dha një mbështetje shumë e pastër nga Nju Jork Times dhe Uashington Post të CFR-së.

“Lufta e Ftohtë” e komplotuar prej Elitës, do të ishte gjithashtu shumë e dobishme, ashtu si në të vërtetë do të ishte ajo edhe në disa raste të tjera në dekadat që do të vijonin. Nevoja për të çuar hua drejt Evropës - për të mposhtur kërcënimin e komunizmit (të cilin e kishte krijuar vetë Elita) - u përdor efektivisht për të fituar miratimin nga Kongresi për Planin Marshall. Xhon Mekloi (Kom 300), kryetari i CFR-së për gati njëzet vjet, tha se periudha e tij si Komisioner i Lartë i ShBA-së ndaj Gjermanisë pas luftës i tregoi atij se si mund t’i zgjidhte gjërat përdorimi i kërcënimit komunist. “Njerëzit u ngritën dhe mbajtën vesh kur u përmend kërcënimi sovjetik”, tha ai. Kur propozimet siguruan miratimin, bordit ekzekutiv i Plani Marshall përfshiu Allen Dallesin, më pas president i CFR-së; Philip Read, kryetari i General Elektric; ish sekretarët luftës, Henri L. Stimson e Robert P. Patterson; ish zëvendësministri i Shtetit, Din Açeson (Kom 300), një anëtar i CFR-së, i cili ishte në delegacionin e ShBA-së gjatë formimit të Kombeve të Bashkuara.

Hapi i parë në krijimin e Komunitetit Evropian ishte prezantimi i Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut Evropian, që filloi në qershor të vitit 1952, duke bashkuar industrinë e hekurit dhe çelikut të Gjermanisë Perëndimore, Francës, Italisë, Belgjikës, Holandës dhe Luksemburgut nën një kontroll qendror. Ai kishte fuqinë për të caktuar çmimet, investimet dhe marrjen e vendimeve nëpërmjet votimit të shumicës. U paraqit nën emrin e Planit Shuman (nga Robert Schuman ministri i Jashtëm socialist i Francës, më vonë kryeministër), por edhe njëherë prapa tij qëndronte Zhan Monet, më pas kryetar i Komisionit të Planifikimit të Përgjithshëm Francez. Ideja fitoi çmime shpërthyese prej emrave të CFR-së, si Xhon Foster Dalles dhe Din Acheson. Moneti u vlerësua me Çmimin e Paqes Uateler (Ëateler Peace Prize) prej dy milionë frangash, si mirënjohje ndaj “shpirtit ndërkombëtar, që tregoi në krijimin e Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut …”. Kush e dha këtë shpërblim? Fondacioni Karnexhi! Dy admirues të Monetit, Meri dhe Serge Bromberger, ekspozuan planin në librin e tyre, Zhan Monet dhe Shtetet e Bashkuara të Evropës:

“Gradualisht ishte menduar që, autoritetet mbikombëtare të mbikëqyrura nga Këshilli Evropian i Ministrave në Bruksel dhe nga Asambleja në Strasburg do të administronin të gjitha aktivitetet e kontinentit. Do të vijë një ditë kur qeveritë do të jenë forcuar për të pranuar se një Evropë e bashkuar është një fakt i përfunduar, pa pasur se çfarë të thoshte, në vendosjen e parimeve të saj të nënvizuara. Gjithçka që ata duhej të bënin ishte të bashkonin në një të vetme të gjitha këto institucione autonome, në një administrim federativ të vetëm dhe më pas të deklaronin shpalljen e Shteteve të Bashkuara të Evropës”.

Moneti dhe komplotuesit e tij u përpoqën të paraqitnin një ushtri evropiane nën komandën e tyre qendrore. Ata bënë thirrje për çarmatim të kombeve dhe krijimin e një armate. E njëjta gjë po ndodh edhe sot në shkallë botërore. Gjashtë anëtarët e Komunitetit të Qymyrgurit dhe Çelikut firmosën një marrëveshje për këtë çështje në vitin 1952, por ajo dështoi së materializuari, pasiqë parlamenti i Francës refuzoi ta pranonte. Përsëri, më 25 mars të vitit 1957, të gjashtët firmosën dy traktatet e Romës për të krijuar Komunitetin Ekonomik Evropian ose Tregun e Përbashkët dhe Komunitetin e Energjisë Atomike Evropiane (Euratom). Negociatat për traktatet e Romës ishin të kontrolluara nga Moneti, me ndihmën e vazhdueshme të rrjetit të CFR-së në Shtetet e Bashkuara. Kjo ishte konfirmuar nga lektori harvardian, Ernest H. van der Beugel, një sekretar i përgjithshëm i nderuar i grupit të elitës Bilderberg si dhe një anëtar i Komisionit Trepalësh. Në librin e tij, Nga ndihma Marshall në partneritetin Atlantik (parathënia nga miku i tij, Henri Kisinger), ai shprehet:

“Moneti dhe komiteti i tij veprues mbikëqyrni jo zyrtarisht negociatat, dhe menjëherë kur shfaqen pengesa, alarmohej makineria diplomatike e Shteteve të Bashkuara, më së shumti përmes ambasadorit Bruse… i cili kishte të drejtë të menjëhershme të hynte në majë të nivelit të komandës së Departamentit të Shtetit…”

“Në atë kohë ishte e zakonshme se, nëse Moneti mendonte se një vend i caktuar do të paraqiste vështirësi në negociata, përfaqësuesi diplomatik amerikan në atë vend i drejtohej Ministrisë së Jashtme, për të komunikuar opinionin e qeverisë amerikane, i cili, pothuajse në të gjitha rastet, përputhej me pikëpamjet e Monetit”.

Monet = Elitë Botërore. Akti i Vetëm Evropian, që theu barrierat tregëtare përmes Evropës në vitin 1992 dhe Marrëveshjet e Mastrihtit për Bashkimin Evropian janë vetëm disa gurrë të tjerë të sigurt në rrugën drejt Shteteve të Bashkuara të Evropës nën kontrollin e Elitës. Kjo qasje me gurë kilometrikë është përdorur çdo ditë për të mashtruar njerëzit. Manipulatorët e dinin se, nëse do të na kërkohej të lëviznim nga gjendja e sovranitetit të kombit drejt qeverisë botërore vetëm me një kërcim, edhe njerëzit më të hutuar do të pyesnin se çfarë po ndodh dhe do ta kundërshtonin atë. Kështu që na është treguar një seri fazash, periudhash të ndërmjetme, të cilat janë cilësuar si të izoluara ose ngjarje të palidhura me njëra-tjetrën. Nëse keni pranuar vetëm njërën, tjetra do të paraqitet më vonë, derisa qëllimi përfundimtar të arrihet me marifete nga më të ulëtat. Është si të vendosësh dikë në një banjë me ujë të ftohtë dhe më pas ta nxehësh atë dalëngadalë, derisa të kuptohet se është e përvëluar. Vetëm në stadin e fundit viktimat e kuptojnë se çfarë po ndodh dhe atëherë mund të jetë shumë vonë. Josif Stalin, diktatori autoritar i Bashkimit Sovjetik, e shpjegon këtë proces në librin e tij, Marksizmi dhe çështja kombëtare, botuar në vitin 1942, atëherë kur plani i lojës anglo-amerikan-komunist ishte dukshëm i mirënjohur për të. Ai shkruante:

“Ndajeni botën në grupe rajonesh, si një fazë tranzicioni drejt qeverisë botërore. Popujt do të jenë më të gatshëm të braktisin besnikërinë e tyre ndaj vendit kundrejt një besimi rajonal të mjegullt, dhe pastaj ata do të duan një autoritet botëror. Më vonë, rajonet do të sillen rreth një bote të vetme diktatoriale”.

Çfarë është me saktësi ajo që po ndodh? Në vitin 1984, agjenti sovjetik i KGB-së, Anatoliy Golitsyn, paralajmëroi se do të kishte një “liberalizim të rremë” në Bashkimin Sovjetik dhe në Evropën Lindore. Kjo do të mirëpritej nga perëndimorët, tha ai, dhe do të çojë në shkrirjen e Komunitetit Evropian dhe vendeve të ish Bashkimit Sovjetik. Në të njëjtën javë, në dhjetor të vitit 1994, kur Bill Klintoni lajmëroi planet për zonën e tregut të lirë NAFTA, për t’u zgjeruar nëpër Amerikë e deri në Argjentinë, krerët evropianë të qeverisë treguan planet për të lejuar vendet e ish Bashkimit Sovjetik që të bashkohen me Bashkimin Evropian. Ngjarjet tani po lëvizin shumë më shpejt. Në fillim të këtij kapitulli, unë kam shkruar se plani ishte eventualisht për të bashkuar e shkrirë Bashkimin Sovjetik në Shtetet e Bashkuara të Evropës dhe, përpara se ky libër të kishte përfunduar, kjo u njoftua zyrtarisht.

Shihni se sa larg ka udhëtuar, që në fillim të prezantimit Komuniteti Ekonomik Evropian ( European Economic Community-EEC) ose Tregu i Përbashkët. Ne britanikëve na u kërkua të bashkoheshim me të ose ekonomia britanike do të dështonte. Oh, me të vërtetë? Deficiti britanik aktual në tregtinë evropiane dhe kontributet e anëtarësisë që kur ne u bashkuam me këtë komunitet, është afërsisht 100 miliardë paundë! Në fillim, popullatat e Evropës u mashtruan duke besuar se nëse nuk do të bashkoheshin, të gjithë do të përballeshin me shkatërrimet ndaj fjala ekonomike do të hiqej nga emërtimi dhe kjo do të bëhej Komuniteti Evropian (EC-gur kilometrik). Më vonë kjo u ndryshua në një tjetër emër, në Bashkimi Evropian (European Union-EU, gur tjetër kilometrik). Kemi edhe lëvizjen drejt centralizimit të fuqisë politike në komunitet dhe erozionit në vendimmarrjen kombëtare. Kjo u ndoq nga presioni për Bankën Qendrore Europiane (European Central Bank-ECB) dhe një monedhë evropiane (gur tjetër kilometrik). Dhe koncepti i Evropës me kontrollin e centralizuar që administrohej nga Banka Qendrore Evropiane, me një monedhë, me administrim rajonal dhe punë të përbashkët, me politika industriale e transport të përbashkët, janë me saktësi ato çka planifikuan për Evropën Hitleri dhe nazistët. Ata madje e quajtën planin e tyre Komuniteti Ekonomik Evropian (Europäische Ëirtschaft = gemeinschaft).

Në librin e tij të vitit 1966, Tragjedi dhe shpres, i “ brendshmi” i Elitës, Kerrëll Kuajglei (Carroll Quigley) shpjegonte se si procesi i integrimit evropian në të gjitha nivelet duhej të sillej në faza; Riçard N. Gardner (Kom 300) i CFR-së, më vonë do të tregonte se si plani ishte për ta “shkatërruar atë [sovranitetin] pjesë pas pjese”. Më 9 nëntor të vitit 1988, udhëheqësit evropianë u mblodhën në Pantheon në Paris, për të festuar njëqindvjetorin e lindjes së Zhan Monetit, të të ashtuquajturit “babai i Evropës”. Por çfarë kishte për të festuar rreth krijesës së Monetit? Që kjo krijesë ishte në paqe qysh në vitin 1945? Jo, jo. Këtë gjë e kishte lejuar të ndodhte Elita, në mënyrë që integrimi evropian të mund të zinte vend e të zhvillohej. Nëse nuk do të ishin manipulatorët, këtu nuk do të kishte pasur luftëra panevropiane në këtë shekull. Moneti krijoi një përbindësh, i cili ishte në procesin e gllabërimit të lirisë. Integrimi i Evropës është një tjetër mjet i rëndësishëm për Rendin e Ri Botëror.


Grupi Bilderberg (BIL)

Krijimi i Komunitetit Evropian dhe grupit Bilderberg janë të lidhura me njëra-tjetrën nga një njeri i veçantë - prej socialistit polak, Jozef Retinger, një prej themeluesve të lëvizjes evropiane dhe shok konspirator i Zhan Monetit. Ishte Retingeri dhe princi Bernhard i Holandës, i cili sugjeroi takime të rregullta të ministrave të Jashtëm evropianë. Jashtë këtyre takimeve erdhi bashkimi doganor, e njohur si Vendet Beneluks (Benelux Countries - Belgjika, Holanda dhe Luksemburgu), pararendëse e Komunitetit Evropian. Saktësisht, ishte një fjalim në Chatham House të Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare, ku Retingeri shfaqi vizionin e tij për një Evropë, në të cilën vendet do të “braktisnin pjesë nga sovraniteti i tyre”. Në Londër ai takoi A.Herrimenin (Averell Harrimanin), në atë kohë ambasador i SHBA-së në Angli. Herrimeni caktoi për të një vizitë në Shtetet e Bashkuara, për të marrë mbështetje për Lidhjen e Pavarur për Bashkëpunimin Ekonomik, gjithashtu e njohur si Lidhja Ekonomike për Bashkëpunimin Evropian, që po organizonte Retingeri. Në Amerikë, Retingeri (sipas fjalëve të tij) u kënaq nga mbështetja e gjerë për planet e tij nga ana e Russel C. Leffingëell, partner i vjetër në bankën J. P. Morgan dhe zyrtar i CFR-së; nga David Rokfeler, kryetar i CFR-së në vitet 1946-1953; Nelson Rokfeler (CFR); Sër Ëilliam Ëiseman (Kom 300), partner i Kuhn, Loeb, kompani të Rokfelerit; Xhorxh Franklin, drejtor ekzekutiv i CFR-së nga 1953 deri më 1971, si dhe “krushk” me familjen Rokfeler; Xhon Foster Dalles dhe disa personazhe të tjera të familjarizuara. Nga ky moment, Retingeri pothuajse e kishte formuar Komitetin Amerikan mbi Evropën e Bashkuar me Allan Dallesin, kreun e parë të CIA-s dhe Uilliam Donovanin, kreun e paraardhëses së CIA-s, OSS-së.

Nga këto dhe prej diskutimeve të tjera lindi ideja e një grupi udhëheqsash politikanë, këshilltarësh politikë, pronarësh dhe administratorësh të mediave, kompanish shumëkombëshe dhe administratorësh bankarë, liderash ushtarakë dhe prej atyre të fushës së edukimit, të cilët do të takoheshin për të vendosur të ardhmen e botës. Kjo do të bëhej e njohur si Grupi Bilderberg, e quajtur kështu sipas hotel Bilderbergut në Osterbeek, Holandë, ku u zhvillua takimi i parë, nga 29 deri më 31 maj të vitit 1954. Në zemër të formacionit të Grupit Bilderberg ishin Rothsçajlldët dhe njerëz si Retingeri, princi Bernhard i Holandës, Paul Rykens (kryetari i gjigantit të supës dhe ushqimit Unilever) dhe përsëri ai, Averrell Herrimeni. Ndikimi i Herrimenit në këtë shekull mund të jetë shumë i madh, megjithëse shumë njerëz nuk mund të kenë dëgjuar ndonjëherë për të. Ishte Herrimeni, i cili krijoi terrenin për huadhënie ndaj Britanisë dhe Bashkimit Sovjetik; ishte administratori në terren i Planit Marshall në Evropë (që drejtoi politikat e vendeve marrëse); paraqiti buxhetin mbrojtës si dhe procedurat me Zhan Monetin dhe administratorin civil britanik, Edvin Plouden-in, për Organizatën Traktati i Atlantikut të Veriut (NATO), që ende janë në përdorim edhe sot e kësaj dite; kryesoi Administrimin e Mbrojtjes së Përbashkët, që e riarmatosi Evropën gjatë Luftës së Ftohtë. Ky ishte njeriu, familjet e biznesit të të cilit mbështetën daljen e Adolf Hitlerit dhe lëvizjen eugjenike.

Princi Bernhard, ish-oficer gjerman SS, spiun gjerman nëpërmjet kompanisë I.G. Farben dhe më vonë një pjesëtar kryesor me lordin Viktor Rothsçajlld në kompaninë Shell Oil, shkoi në Amerikë për të përcaktuar anëtarësinë e Shteteve të Bashkuara në grupin Bilderberg. Princi Bernhard kishte lindur në vitin 1911 si një princ gjerman i Lupp-Biesterfeld, dhe më vonë punoi për departamentin e inteligjencës NË7 të I. G. Farben-it. Ai u martua me princeshën Juliana (Kom 300) të Holandës, në vitin 1937. Ata u dëbuan në Londër pas pushtimit nazist të Holandës dhe ky “ish” i punësuar i shërbimeve operative inteligjente gjermane punoi si ndërlidhës ushtarak i rëndësishëm me forcat aleate. Njeriu që bindi Bernhardin për t’u bërë njeriu fasadë për Bilderbergët ishte manipulatori kryesor… lordi Viktor Rothsçajlld. Takimi i përvitshëm i elitës anglo-evropiane-amerikane, e njohur si grupi Bilderberg, do të bëhej një komponent kyç në rrjetin e Elitës, që formon qeverinë sekrete të botës së sotme. Përveç të tjerëve që morën pjesë në takimin e parë në hotelin Bilderberg, në vitin 1954 ishin David Rokfeler (CFR); Dean Rusk (CFR, TC, student i Rhodes), kreu i fondacionit Rokfeler dhe Sekretar Shteti nën Xhon F. Kenedin; Jozef E. Xhonson (CFR), drejtues i Carnegie Endoëment për Paqe Ndërkombëtare dhe sekretar i ShBA-së për Bilderbergët; Denis Healey (TC, RIIA, Kom 300), Ministri i Mbrojtjes së Partisë Laburiste Britanike nga 1964 deri më 1970 dhe Kancelar i Thesarit, 1974-1979; Hugh Gaitskell, udhëheqësi i ardhshëm i Partisë Laburiste Britanike, përpara vdekjes së tij në fillim të viteve 60; dhe Lord Boothby, i cili punoi me Uinston Çurçillin për unifikimin e Evropës. Denis Healey ka marrë pjesë më shumë se asnjë tjetër politikan i Anglisë në takimet e Bilderbergut, që në vitin 1954,. Ai, gjithashtu, u bë kryetar i një krijese tjetër të Elitës, i Komitetit Ndërkombëtar të Fondeve Monetare të Përkohshme dhe iu dha një grant nga fondacioni Ford, për të reklamuar Institutin e Studimeve Strategjike të Elitës (Institute of Strategic Studies), që filloi të veprojë në Londër, në vitin 1958. Për 12 vjet, Healey, një anëtar udhëheqës i shoqërisë Fabian, shërbeu në këshillin e Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare dhe u bë anëtar i Komisionit Trepalësh (TC) të Rokfelerit, në vitin 1979.

Grupi Bilderberg përbëhej nga një elitë e vogël thelbësore e njohur si Komiteti Drejtues. Kjo nuk zgjidhej dhe drejtohej nga princi Benhard, mik i ngushtë i familjes mbretërore britanike. Ai qëndroi kryetar deri sa hoqi dorë vetë në vitin 1976, në kohën kur ishte i përfshirë në skandalin e mitmarrjes së Lockheed-it. Lord Home (Kom 300), kryeministri britanik i mëparshëm, u vendos si kryetar dhe, qysh nga viti 1991 ky vend u mbajt nga Lord Kerringtoni (Lord Carrington). Ai është mik shumë i ngushtë i Henri Kisingerit. Kerringtoni është një ish ministër i kabinetit britanik, sekretar i përgjithshëm i NATO-s, anëtar i Komitetit 300 dhe president aktual i Institutit Mbretëror për Çështjet Ndërkombëtar. Peter Rupert Karington vjen nga një familje që i ka bërë të hollat nga bankingu. Kerringtoni ishte në bordin e bankës Hambros (e caktuar në Kom 300), e cila ka qenë e lidhur me Michel Sindona, skandalin financiar në Itali. Kjo ishte e lidhur me famëkeqen P2 (Pi Due), Lozha e Frimasonëve, të cilët coptuan politikën italiane. Në mes të interesimeve të tjera për biznes të Lordit Kerington, kanë qenë diktatorët e Rio Tinto Zinc, Barclay’s Bank, Cadbury Schëeppes, Amalgamate Metal, British Metal, Christies (drejtues ankandi), si dhe kryetari i Bankës Australiane – Zeland e Re.

Në librin e tij, Rothsçajlldët anglezë, R.Dejvis (Riçard Davis) raporton se Lionel Rothsçajlldi ishte vizitor i rregullt i shtëpisë Kerington në Ëhitehall. Këto dy familje ishin të lidhura nëpërmjet martesës së Kontit të pestë, Rosebery, me Hannah Rothsçajlld, vajzën e Majerit, në vitin 1878. Gjatë ceremonisë, ajo ishte paraqitur, siç thotë një britanik, nga kryeministri Dizrael. Elita e Bilderbergut - si Keringtoni ashtu edhe ata të komitetit drejtues bashkërenduan pjesëmarrësit e rregullt të takimeve të Bilderbergut (të atyre që e dinë planin e vërtetë të lojës) dhe të atyre të ftuarve të rrallë që ftoheshin në pak raste (disa prej tyre nuk e dinin përmbajtjen e axhendës së organizatës, por që mund të ushqeheshin me linjën e festës sipas idesë që institucionet botërore janë rrugët për të arritur paqen dhe mirëqenien). Elita është gjithashtu edhe një nga manipulatoret më efikase në drejtim të egos pasi disa politikanë e ndiejnë edhe vetë që kanë “arritur” në një stad ndërkombëtar nëse janë të ftuar për të marrë pjesë.

Grupi Bilderberg takohej vetëm një herë në muaj dhe kjo ndodhte në mënyrën më të fshehtë. Hotelet zbrazeshin nga të gjithë, me përjashtim të Bilderbergërve dhe stafit të hotelit. Në takime diskutohej për strategjitë e duhura për t’u përdorur gjatë dymbëdhjetë muajve, në arritje të qëllimeve të Rendit të Ri Botëror, në bashkëpunim edhe me organizata të tjera shoqëruese. Asnjë fjalë nga diskutimi nuk duhet të dilte dhe nuk lejohej të raportohej në rrjedhën e përgjithshme të shtypit. Kjo ndodhte, pavarësisht pjesëmarrjes së figurave kryesore të medias, si Katharine Graham (Bil, CFR, TC), pronarja aktuale e Ëashington Post dhe Conrad Black (Bil, TC), pronari i Grupit Hollinger, që kontrollonte London Daily Telegraf, Jerusalem Post, Spectator, si dhe organizata të tjera të shënuara të medias anembanë botës. Graham është gjithashtu edhe bashkëkryetare (së bashku me Arthur Ochs Sulzberger i gazetës Neë York Times) në lidhjen për botimin e International Herald Tribune, një tjetër gazetë propagandistike e Elitës Botërore. Grahami është gjithashtu i lidhur edhe me revistën Neësëeek dhe agjencinë e re, Associated Press (AP), e cila ushqen me informacion mediat e pafundme të shpërndara kudo nëpër botë; nuk jepeshin informacione që i përkisnin grupit Bilderberg; as për CFR-në, ose Komisionin Trepalësh.

Tre anëtarë të bordit të perandorisë Hollinger të Blekut (C.Black) dhe/ose të Daily Telegraf, janë: Henri Kisinger, lordi Kerrington dhe Sër Evelin de Rothsçajlld. Blek ka shërbyer në komitetin drejtues të Bilderbergut. Grupi i tij Hollinger ka një histori tepër interesante. Ai më parë ishte i njohur si Korporata Argus, që evoluoi nga një kompani e themeluar nga Elita inteligjente britanike e bashkuar në Luftën e Dytë Botërore, Ekzekutivi i Veprimeve Speciale, falë ekspertit drejtues të luftës ekonomike, Eduard Planket Tejlor (Edëard Plunket Taylor). Ai ishte një partner në biznes me Xhorxh Montegu Black, babanë e Konradit. Që të dy ata ishin të përfshirë në prodhimin e birrës në Kanada dhe u ngritën paralel me familjen Bronfman, familja e një gangsteri kanadez në periudhën e prohibicionit. Sot Bronfmanët janë të lidhur ngushtë me atë organizatë famëkeqe të Elitës, të njohur si Lidhja e Antishpifjes (Anti-Defamation League). Në vitin 1940, Eduard Planket Tejlor u caktua personalisht nga vetë Uinston Çurçill tek Ekzekutivi i Veprimeve Speciale. Maskimi i tij ishte që të drejtonte një kompani private, të quajtur Ëar Supplies Ltd, e cila ishte krijuar nga SOE. Tejlor dhe Xhorxh Montegue Blek bënë një pasuri të madhe nëpërmjet kësaj kompanie. Ajo vazhdoi pas luftës si Korporata Argus, tani grupi Hollinger. Tejlor u largua në vitin 1970 për të hartuar ligjet bankare të ishujve Cayman dhe Bahamas, të cilat, si rezultat, u bënë parajsa e përtejdetit për pastrimin e parave të dyshimta. Nën kujdestarinë e Konrad Blekut, një rrymë e bilderbergasve dhe emrave të tjerë të përmendur në këtë libër u caktuan në bordin e gazetave Telegraf dhe grupit Hollinger. Sa mirë të dish që kemi një shtyp të lirë, apo jo?

Një tjetër anëtar i Komitetit Drejtues të Bilderbergut është edhe Andre Najt (Andreë Knight), një ish drejtues i The Economist, Daily Telegraf-it të Blekut dhe më vonë Drejtor ekzekutiv i Lajmeve Ndërkombëtare (Neës International) të R.Murdokut (Rupert Murdoch), që në Britani kishte në pronësi The Sun, Today, Ëorld Neës, Times dhe Sunday Times. Night është ende në bordin e asaj organizate. Që në vitin 1982 ai ka qenë pjesë e Këshillit të Menaxhimit të fondacionit Ditchley, me bazë në Ditchley Park, afër Oksfordit, në një kështjellë të ndërtuar për Dukën e Lichfield-it në shekullin XVI. Fondacionit Ditschley iu dha pronësia nga Ronald dhe Marietta Tree. Ronald ishte një ish pilot lartësish në Inteligjencën Britanike. Komiteti drejtues i grupit të Bilderbergut shpesh i mbante takimet e tij mujore në kështjellë. Fondacioni Ditchley është një front organizate e Rendit të Ri Botëror, që punon shumë ngushtë me Institutin Tavistock për Marëdhëniet Njerëzore në Londër, për të cilën disa kërkues dhe vepra të publikuara kanë nxjerrë se është qendra për studimin e masës së manipulimit të mendjes njerëzore. Emra të ndryshëm të përmendur në këtë libër janë të lidhur me Ditchley-n, duke përfshirë edhe Kristofer (Lord) Tugendhat, kreun e Institutit Mbretëror të Marrëdhënieve me Jashtë. Dega amerikane e fondacionit Ditchley drejtohet nga Sajrus Vens (Cyrus Vance) (CFR, TC, Bil, Kom 300) sekretar i shtetit nën udhëheqjen e Karterit dhe drejtori i fondacionit Rokfeler. Numri i gazetarëve dhe drejtuesve të medias në grupin Bilderberg dhe në linja të tjera të rrjetit është shumë i rëndësishëm, por përpiqu të gjesh qoftë dhe një fjalë të vetme të këtij takimi në rrjedhën e madhe të shtypit.

Pas Bilderbergëve qëndrojnë Rothsçajlldët dhe Rokfelerët. Sot Henri Kisinger është manipulatori kryesor, megjithëse si një kukull e atyre që realisht e kontrollojnë atë. Kisingeri është anëtar elite i Grupit Bilderberg, të Komisionit Trepalësh dhe të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, madje ai është i lidhur me Institutin Mbretëror të Marrëdhënieve Ndërkombëtare, me Chase Manhatan Bank të Rokfeler/Rothsçajlld, si dhe me Fondacionin Rokfeler. Ai drejtonte edhe organizatën e tij, Kisinger Associates dhe midis drejtorëve të saj themelues do të gjeni… lordin Kerrington! Kisingeri dhe Kerringtoni kanë lidhje të ngushta me lordin Roll të Ipsdenit, një tjetër bildberger, Trepalësh, anëtar i Komitetit të 300-ve dhe anëtar bordi i Kisinger Associates . Lordi Roll (më parë Sër Erik Roll) ishte president i bankës tregtare S. G. Ëarburg. Një tjetër mik i ngushtë i Kisingerit në Angli ishte spiuni dhe operativi i inteligjencës britanike, Lord Viktor Rothsçajlldi.

Gazeta Spotlajt (Spotlight) në Uashington (e cila përpiqet të botojë materiale, që mediat e tjera të shumta nuk duan ti raportojnë) është vazhdimisht në kërkim të infiltrimit tek Grupi Bilderberg. Ajo pati një vit të mbarë më 1991, kur ajo siguroi listën e miqve të takimit në Baden-Baden, Gjermani. Midis emrave ishte edhe David Rokfeleri dhe një tufë me administratorësh të ShBA-së, politikanë dhe krerë të kompanive të ndryshme. Aty ishte Bill Klintoni, atë kohë si guvernator i Arkansasit, por shumë shpejt ai do të bëhej president i Shteteve të Bashkuara. Klintoni është gjithashtu anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, si dhe i Komisionit Trepalësh, dy prej disa gjërave që ndante ky demokrat me parardhësin e tij në Shtëpinë e Bardhë, republikanin Xhorxh Bush. Konrad Black ishte aty, si zakonisht, dhe po kështu ishte një tjetër nga elita e Bilderbergut, kapoja afatgjatë i Fiatit, Giovanni Agnelli (Kom 300). Ai është figura më e fuqishme dhe më e pasur në shoqërinë italiane me interesa në banking, shoqëritë e sigurimeve, në industritë kimike, në tekstile, armatime dhe në fushën e botimeve për të cilin ekziston mendimi se zotëron 60 miliardë dollarë. Perandoria e tij e botimeve përfshinte dy nga tri gazetat udhëheqëse në Itali, La Stampa dhe Corriere dela Serra. Vë bast se ato asnjëherë nuk e përmendën se pronari i tyre ishte zëri udhëheqës në Grupin Bilderberg. Henri Kisinger e përshkruante atë si “një prej njerëzve që mua më pëlqen më shumë në këtë botë”.

Pushteti mbretëror evropian prezantohej nga dy pjesëmarrësit e rregullt, mbretëresha Beatrix e Holandës (Kom 300), vajza e princit Bernhard, dhe mbretëresha Sofia e Spanjës. Delegacioni britanik përfshinte edhe Xhon Smith-in, liderin e mëvonshëm të Partisë Laburiste, që ishte gjithashtu një nga anëtarët trepalësh; Gordon Braun-in (G.Broën), Kancelari i Punës hije; Andre Najt-i; lordi Roll i Ipsdenit; Laërence Freedman, kreu i Departamentit të Studimeve të Luftës së Kolegjit Kings; Kristofer Hogg, kryetar i Courtaulds; si dhe Patrick Ëright, Zëvendës Sekretari i Përhershëm i Shtetit dhe kreu i shërbimeve diplomatike. Aty ishte edhe Manfred Vërner (Manfred Ëorner), sekretari i përgjithshëm i fundit i NATO-s dhe po kështu ishte edhe Xhon R. Gelvin (J.R.Galvin), Komandanti Suprem i Aleancës për Evropën në zyrat qendrore të SHAPE. Gelvini ka qenë avokat i operacioneve të NATO-s, jashtë sferës së saj zyrtare të ndikimit. Sekretari i përgjithshëm i NATO-s ishte nga bilderbergët. Kohët e fundit, bilderbergu Joseph Luns u zëvendësua nga lordi Kerrington, që u ndoq më pas nga Manfred Vërner dhe pas vdekjes së tij në vitin 1994, ai u ndoq nga një tjetër Bilderberg i rregullt, Vili Klaes (Ëilly Claes), ministri i Jashtëm belg (i cili, së fundmi është marrë në pyetje nga policia belge që po heton një rast korrupsioni). Kreu i fundit i NATO-s, spanjolli Javier Solana (Bil), i ka ushtruar një presion të vazhdueshëm axhendës së Grupit Bilderberg për një armatë evropiane, për zgjerimin e NATO-s në ish Bashkimin Sovjetik dhe për veprime të NATO-s jashtë zonës së caktuar të saj. Sipas The Spotlight, prezantimi i ushtrisë botërore zinte një vend të rëndësishëm në axhendë dhe në Baden-Baden, duke cituar Henri Kisingerin, i cili shprehej në një nga forumet e Bilderbergut:

“Një armatë e UN-së (Kombeve të Bashkuara) duhet të jetë e aftë për të vepruar menjëherë, kudo nëpër botë, pa pengesa që të përfshihet në çdo vend, duke i bërë vendimet e saj të pranueshme, të bazuara mbi konsiderata provinciale”.

Dhe sigurisht, Henri, nëse këtu sapo ndodhën shumë konflikte, në të cilat Forcat Paqeruajtëse të Kombeve të Bashkuara-së u ekspozuan si të papërshtatshme dhe jo të efektshme, si në Bosnjë, Ruanda etj., atëhere protesta publike do të përballej me përgjigjen: “Mirë, nëse ju bini dakord për t’i dhënë më shumë fuqi forcave të UN-së, ato do të përgjigjen më shpejt dhe do të bëhen aq efektive sa të dëshironi ju”. Përsëri na del modeli problem-reagim-zgjidhje. Kisingeri ishte gjithashtu i kënaqur me rrugën që kishte zgjedhur Xhorxh Bushi për të deklaruar luftën në Irak, duke shkuar direkt në Kombet e Bashkuara, kur sipas Kushtetutës së Shteteve të Bashkuara vetëm Kongresit i lejohej të deklaronte luftë. Sipas informatorëve të Spotlight-it, nëse amerikanët do të ishin bindur për t’ia dorëzuar vendimet e pjesëmarrjes në luftë UN-së dhe do t’i linin burrat e tyre të vdisnin të veshur me një uniformë të UN-së, duke luftuar nën një flamur po të UN-së, atëhere “nacionalizmi provincial” në Britani, Francë dhe kudo gjetkë do të zhduket, shprehen zërat e bilderbergëve,. Bill Klinton ka ngulmuar për këtë politikë në Bosnjë dhe ne do të shohim përpjekje të mëtejshme për ta bërë këtë me operacione të tjera të KB-së.

Të njëjtët emra, të cilët vazhdojnë të dalin kudo, morën pjesë në takimin Bilderberg, në qershor të vitit 1994 në Finlandë. Midis të ftuarve, një nga më të mëdhenjtë dhe më të fuqishmit ishte P.D.Sathërlend [Peter D. Sutherland (KT, Kom 300)], drejtuesi i përgjithshëm i GATT-it, Marrëveshja e Përgjithshme mbi Tarifat dhe Tregëtinë , që ishte një front i Elitës për të rrëzuar barrierat tregtare dhe të vendoste të gjitha vendet në mëshirë të Elitës - sistemi ekonomik botëror i kontrolluar. Sathërlendi ishte një zgjedhje e shkëlqyer për punën si një ish anëtar themelues i Komisionit të Komunitetit Evropian. Ai ishte një bilderberg përpara se të bëhej kreu i tregtisë botërore. Pasardhësi i tij, si njeriu në krye të Organizatës së Tregëtisë Botërore, italiani R.Ruxherio (Renato Ruggerio), ishte gjithashtu një bilderberg. Në Finlandë ishte gjithashtu një tjetër bilderberg i rregullt - kryeministri i Holandës, R.Labers (Rud Lubbers) - së bashku me bankierë të tjerë, si J. Martin Taylor, shefi ekzekutiv i bankës Barclays. Dy emra të tjerë me rëndësi për votuesit britanikë janë edhe Toni Bler (Partia Laburiste) dhe Keneth Klarke (Partia Konservatore). Ata morën pjesë në takimin e Bilderbergut në vitin 1993, në Vouliagment, Greqi, ku David Ouen (KT) foli për Jugosllavinë dhe për të ardhmen e Evropës. Toni Bler, në atë kohë spikeri i opozitës për punët e jashtme, vazhdoi përpara duke u bërë lideri i Partisë Laburiste dhe kryeministër, ndërsa Kenneth Klark do të bëhej Kancelar i Thesarit. Që të dy mbështetën një Evropë federale.

Në qershor të vitit 1995, grupi Bilderberg u takua në tri hotele ekskluzive, Grandi, Parku dhe Pallati në pjesën malore të Burgenstokut në Zvicër. Ishte një rast i veçantë që ata takoheshin për herë të dytë në të njëjtin vend. Në mënyrë të rastësishme isha me pushime në Zvicër, kur u mblodhën Bilderbergët dhe mësova për takimin nga gazeta Spotlight, pak fare përpara se të arrija unë. Shkova në Burgenstok përpara takimit të tyre dhe u ktheva përsëri në ditën e fundit të diskutimeve të tyre. Çfarë ndryshimi vihej re për herën e dytë!
Rrugët dhe korridoret për në hotel ishin të bllokuara nga policia zvicerane dhe ushtria e organizuar, që shihte dhe ruante rreth e rrotull nëpër mal. E gjitha kjo për një takim privat të një organizate që vepronte jashtë procesit “demokratik”.

Pyeta një polic në rrugën e bllokuar se çfarë po ndodhte. Ajo çka mund të thoshte ai ishte: “Është sekret, është sekret”. Ai nuk dinte më shumë se aq. Ishte një situatë e çuditshme. Unë mund ta pyesja policin se çfarë po mbronte, por ai nuk e dinte! Kjo ilustronte në mënyrë të shkëlqyer mënyrën me të cilën vepronte piramida botërore. Polici dukej se ishte njeri i mirë. Pa dyshim, ai kishte fëmijë dhe nipër dhe nuk kishte asnjë dëshirë që t’i linte ata në një gjendje fashizmi botëror. Por aty ai ishte në malet zvicerane, duke luajtur rolin e tij, pa e ditur se ç’rol kishte në të vërtetë, në mbrojtje ndaj shkëlqimit publik, të njerëzve të vërtetë, të cilët janë duke komplotuar për të krijuar thjesht këtë diktaturë botërore.

... (vazhdim)

[baaroar]

... (vazhdim, Kapitulli 8)

Grupi Atlantik-Evropian (EAG) dhe Këshilli Atlantik (AC)

Në vitin 1954, viti i Grupit Bilderberg, një tjetër organizatë doli në dritë: Grupi Atlantik-Evropian (European-Atlantic Group- EAG). Zyrat qendrore të tij ndodhen në rrugën Gertrude 6, Çhelsea, Londër. Grupi u formua nga Lord Leitën (Lord Laiton), që në atë kohë ishte Zëvendëspresident i Këshillit të Evropës dhe ky bashkon së bashku anëtarë të parlamentit nga të gjitha partitë, industrialistë, bankierë, ekonomistë dhe gazetarë (tingëllon e njohur kjo?) për të nxitur lidhje të ngushta mes “vendeve evropiane dhe atlantike, duke sjellë një forum të rregullt në Britani për diskutime të informuara për problemet e tyre dhe mundësive për bashkëpunim sa më të mirë ekonomik dhe politik me njëri-tjetrin dhe me pjesën tjetër të botës”. Kjo do të thotë po të përdornim fjalët e veta, duke u lidhur me organizatat ndërkombëtare që përfshinin Këshillin e Evropës, NATO-n, OECD-në, Bashkimin Evropian Perëndimor, Bashkimin Evropian, Shoqërinë Evropiane të Tregtisë së Lirë, GATT-in, organizatën botërore të tregtisë së “lirë”, dhe Komisionin Ekonomik për Evropën. Dhe kësaj liste mund t’i shtohej çdo organizate tjetër, që dëshironte një qeveri botërore ose që mund të përdorej për këtë rezultat. Hierarkia e saj mbizotërohej nga Shtëpia e Lordëve dhe përfshinte një përfaqësues të frontit Amerikan për Rendin e Ri Botëror - Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. Mes zëvendëspresidentëve të listës që i kam prej vitit 1990 janë: Lordi Kerrington, kreu i grupit Bilderberg; Lord Chalfont, kreu i Shtëpsë së Lordëve për Komitetin e Mbrojtjes; Graham Doëson, president kyç për Lidhjen Evropiane për Bashkëpunim Evropian; Douglas Fairbanks, Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë; Lord Gladëyn, president i Lëvizjes Evropiane; Robert Maxuell (i vdekur), agjent i paguar i Mossadit dhe botues i gazetës Daily Mirror; Sir David Nicholson, kryetar i Lëvizjes Evropiane; Derek Prag, kryetar i Shoqërisë Evropiane Londineze; Lord Pym, i cili mori në ngarkim sekretarinë e jashtme nga lordi Kerrington në kohën e Luftës Falkland; si dhe Lord Shaucross.

Këshilli Atlantik (The Atlantic Council – AC - më parë quhej Këshilli Atlantik Britanik) është një organizatë e ngjashme me disa organika. Zëvendësministrat e tij përfshinin: Lordin Kerrington; Lordin Gladuin (Gladëyn); Lord Pym; Lord Shaëcross; Kontin e Bessborough-ut, një nga presidentët e shkuar të Grupit Evropian-Atlantik; Lord Home, ish-kryeministrin Konservator dhe kryetar në të shkuarën i Grupit Bilderberg; Edëard Heath, i Bashkimit Evropian; Denis Healey; Uilliam Rogers, një prej bilderbergëve, ministër i Partisë Laburiste dhe një nga “katër gangsterët”, të cilët krijuan ndarjen e Partisë Social Demokrate, tani Demokratët Liberalë.

Nëse Instituti Mbretëror i Çështjeve Ndërkombëtare nuk do të ishte kaq i fshehtë për të dhënë listën e anëtarëve të tij, ju do të gjenit në të njëjtën kohë disa emra aktivë në të dy këto organizata të përfshira gjithashtu edhe në RIIA - për këtë jam i sigurt. Grupi Atlantik Evropian dhe Këshilli Atlantik janë që të dyja pjesë e rrjetit të Rendit të Ri Botëror.


Komisioni Trepalësh

Elementi tjetër i rrjetit të qeverisë sekrete botërore u zbulua në vitet 1972-1973 nga David Rokfeler (Kom 300), kreu i Bankës Chase Manhatan, udhëheqës i Bilderbergërve, si dhe manipulatori udhëheqës i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, në të cilin ai ishte për një kohë të gjatë kreu i saj. David Rokfeler është një nga profilet më të larta të tij dhe një nga manipulatorët më të kuptueshëm të Rendit të Ri Botëror të planetit, megjithëse ai është në të vërtetë një kukull për ata që janë sipër tij në piramidë. Ai krijoi Komisionin Trepalësh, i cili nga vetë emri i tij duket se është krijuar nga tri grupime - Shtetet e Bashkuara, Evropa dhe Japonia. Rokfeleri pjesërisht ishte i frymëzuar për të vepruar kështu nga Zbignieë Brzezinski (TC, CFR, Bil), një profesor në Universitetin e Kolumbias të kontrolluar nga Elita. Brzezinski ka qenë, gjithashtu, duke hulumtuar mundësinë për një bashkëpunim SHBA-Evropë-Japoni tek ‘rezervuari i mendimit’ i kontrolluar nga Elita - Brookings Institute, në Uashington.

Brzezinski shkroi një libër të titulluar Midis dy epokave: Roli i Amerikës në epokën teknotronike, në të cilën ai përshkruante një shoqëri të re “… që është formuar kulturalisht, psikologjikisht, nga ana sociale dhe ekonomike prej ndikimit të teknologjisë dhe elektronikës - veçanërisht nga ndikimi i kompjuterëve dhe komunikimit”. Ai shkruante në këtë libër se “sovraniteti kombëtar nuk është mẽ një koncept i zbatueshëm” dhe propozonte lëvizje në etapa “drejt një komuniteti të gjerë të kombeve të zhvilluara… nëpërmjet lidhjeve të ndryshme indirekte dhe tashmë duke zhvilluar kufizimet mbi sovranitetin kombëtar”. Në vitin 1990, ai shkroi në zëdhënëse e Elitës, Neë York Times, se Evropa duhet të ndjekë një politikë “të themeluar në konceptin madhështor të një federate (komonuelthi) Trans-Evropian me Komunitetin Evropian si bërthamën e saj, por duke përfshirë edhe Evropën Qendrore si dhe duke qenë e hapur, gjithashtu, ndaj rasteve të mundshme lidhur me Bashkimin Sovjetik”. Ju mund të shihni se prej nga vjen ky djalë. David Rokfeleri ishte kaq i impresionuar me Brezinskin, saqë e bëri atë drejtor të Komisionit Trepalësh, që rekrutonte anëtarë nga të gjitha vendet, me influencë dhe fuqi në Shtetet e Bashkuara, Evropë dhe Japoni. Disa prej këtyre të rekrutuarve ishin prej kohësh pjesëtarë të Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë; disa ishin bilderbergë, gjithashtu, dhe të tjerë si Henri Kisinger, ishin të lidhur me të gjitha ato si dhe me Institutin Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare, gjithashtu. Midis shtatëmbëdhjetë burrave që u takuan në pronën e Rokfelerit (Pocantico Hills në Tarrytoën, Nju Jork) për të planifikuar Komisionin Trepalësh më 23-24 korrik 1972, ishin: C. Fred Bergsten (CFR, Bil), një anëtar i vjetër në Institutin Brookings dhe një partner i vjetër në Çështjet Ekonomike Ndërkombëtare me Henri Kisingerin; MekXhorxh Bandi (McGeorge Bundy - KMJ, Bil), presidenti i fondacionit Ford dhe kreu i Këshillit të Sigurimit Kombëtar nën kujdesin e të dyve, Xhon Kenedit dhe Lindon Xhonsonit. Fondet e para për Komisionin Trepalësh erdhën fillimisht nga David Rokfeleri, fondacioni Ford, fondacioni Kettering, nga Lilly Endoëment, nga Fondi i Vëllezërve Rokfeler si dhe nga fondacioni Thyssen, me shuma më të vogla, të dhuruara nga organizata si General Motors, Exon, Coca Cola, revista Time, CBS, si dhe Uells Fargo Bank. Komisioni i vendosi zyrat e tij qendrore në Rrugën 46, 345 East, Nju Jork.

Një nga ambiciet e para të David Rokfelerit dhe Komisionit të tij Trepalësh ishte të vendoste një anëtar komisioni në Shtëpinë e Bardhë si president të Shteteve të Bashkuara, sa më shpejt që të ishte e mundur. Ai e realizoi këtë në zgjedhjet e ardhshme, kur Xhimi Karter u zgjodh president nga Rokfeleri dhe Brezinski, dhe për t’u siguruar se ai do të zgjidhej, u përdorën i gjithë rrjeti i Elitës së parave, medias dhe hileve të pista. Karteri ishte një tjetër president-kukull që kontrollohej nga Elita. Fjalimet e tij në fushatën elektorale ishin të shkruara nga Brezinski dhe asgjë nuk mund të ishte më fyese ndaj së vërtetës, se sa pranimi i fjalimi të tij për nominimin demokrat. Në botën e politikës mos i trego popullit se kë përfaqëson; duhet t’i tregosh atij atë anë që ata duan që tu paraqitësh. Kur shikon të shkuarën e Karterit, çfarë shembulli i mirë do të ishte kur ai fliste për:

“…një elitë politike dhe ekonomike, e cila u ka dhënë formë vendimeve dhe asnjëherë nuk ka dhënë llogari për gabimet dhe as që shqetësohet nga padrejtësia. Kur mbizotëronte papunësia, ata nuk rrinin asnjëherë në radhë për të kërkuar punë. Kur nga një sistem i ngatërruar i mirëqenies do të vinte si pasojë dështimi, ata asnjëherë nuk mbetën pa ushqim dhe veshmbathje, ose pa ndonjë vend për të fjetur. Kur shkollat publike janë inferiore ose shkatërrohen prej konfliktit, fëmijët e tyre shkojnë në shkolla private luksoze. Dhe kur burokracia fryhet e bëhet konfuze, të fuqishmit gjithmonë përpiqen të zbulojnë dhe interesohen të gjejnë një qoshe të ngrohtë, për ndikim dhe përfitim të veçantë”.

Sigurisht, Xhimi, sigurisht. Ai mund të kishte shtuar në fund… “Dhe kjo është plotësisht e drejtë, gjithashtu”. Administrata e Karterit ishte e tejmbushur me anëtarë të Komisionit Trepalësh. Midis rangjeve të saj ishin: Ëalter Mondale, zëvendëspresident; Sajrus Vens, sekretari i shtetit; Harold Broën (CFR), sekretari i Mbrojtjes; Ë. Michael Blumenthal (CFR), sekretar i Thesarit; C. Fred Bergsten (CFR, Bil) ndihmëssekretar i thesarit për çështjet ndërkombëtare; Henri Oëen (CFR), ambasador dhe përfaqësues special i presidentit për takimet ekonomike; Paul C. Ëarnke (CFR) shef për negociata çarmatimi; Andreë Young (CFR), ambasador në Kombet e Bashkuara, Paul A. Volcker (CFR, Bil), kryetar i Bordit të Rezervës Federale dhe … Zbignieu Brzezinski (CFR, Bil), këshilltar i mbrojtjes kombëtare të Karterit. Kjo ishte administrata trepalëshe. Do të ishte një shaka e përhershme midis të brendshmëve, se sa herë që Karteri do përballej me ndonjë vendim ose dokument, që përfshinte politikën e jashtme, ai do të thoshte: “Pastroje atë me Brezhinskin” ose “A e ka parë Brezhinski këtë gjë?” Pol Volkeri u bë kreu i Rezervave Federale nga Karteri mbi bazën e udhëzimeve të David Rokfelerit. Ky pozicion është një nga vendet më të influencuara në rrjetin e Elitës, për shkak të fuqisë së saj për të kontrolluar ekonominë amerikane. Volkleri u bë kreu i Amerikës Veriore për Komisionin Trepalësh dhe ishte edhe Bilderberg, edhe anëtar i Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë. Ai qëndroi shef i ‘Fed-it” derisa u zëvendësua gjatë qeverisjes së Reganit nga presidenti në detyrë, Alen Grinspein (Alan Greenspan), i cili është gjithashtu anëtar i TC-së, CFR-së dhe grupit Bilderberg. Thjesht një rastësi, natyrisht.

Influenca e Komisionit Trepalësh do të bëhej e përbotshme me anëtarësinë e saj përtej elitave amerikane, evropiane dhe japoneze. Irlanda ishte përfaqësuar denjësisht në komitetin ekzekutiv të TC-së në Evropë, nëpërmjet kryeministrit Garret Fitzgerald (Bil) dhe nga më pak e njohura Mary Robinson, e cila do të ishte presidentja e parë femër e Irlandës. Pasi kisha folur rreth këtyre çështjeve në një takim në Totnes në Anglinë Jugperëndimore, një zonjushë nga audienca u ngrit dhe tha: “Kjo është hera e parë që dëgjoj dikë të flasë për këtë, qysh se burri im (i cili punoi për qeverinë e Afrikës Jugore) më tregoi një dokument, në të cilin thuhej se Komisioni Trepalësh kishte urdhëruar Britaninë të tërhiqej prej Rodezisë”. Zonja, sikundër dhe shumica e njerëzve të tjerë nëpër botë, asnjëherë nuk kishte dëgjuar për Komisionin Trepalësh deri në kohën kur pa dokumentin. Kush ishte Sekretar i Jashtëm Britanik në atë kohë - unë mendoj gjatë qeverisjes së Margaret Theçerit (Bil) - kur Britania u largua nga Rodesia, tani Zimbabve? Nuk ishte kush tjetër veçse… Lordi Kerrington, bilderberg dhe anëtar i Komisionit Trepalësh. Ai po vazhdonte një politikë, e cila ishte vendosur nga qeveria e Partisë Laburiste të mëparshme e Xhim Kallagan-it (J.Callaghan - Bil), tani president, së bashku me lordin Kerrington dhe lordin Xhenkins (Jenkins - TC, Bil) të Institutit Mbretëror të Çështjeve Ndërkombëtare. Dhe kush ishte sekretari i Jashtëm i Kallagan-it? Dejvid Ouen (David Oëen), që së shpejti do të bëhej anëtar i Komisionit Trepalësh e që punoi ngushtësisht me Andreë Young-un, ambasadorin e Xhimi Karterit në Kombet e Bashkuara dhe anëtar i Komisionit Trepalësh. Më kujtohet gjithashtu se kur Komuniteti Evropian dërgoi një “ambasador” për të negociuar “paqen” në Bosnjë, ata zgjodhën… lordin Kerrington. Kur ai “dështoi”, ata dërguan… Dejvid Ouenin. Më vonë, një negociator “i pavarur” i paqes hyri në skenë nga Amerika - Xhimi Karteri. Dhe unë mendova, kush ishte sekretar i Jashtëm kur u vendosën politikat që çuan në luftën e Falklands, midis Britanisë dhe Argjentinës në vitin 1982? Lordi Kerrington. Ai dha dorëheqjen për ato që ndodhën dhe u vlerësua me pozicionin e Sekretarit të Përgjithshëm të NATO-s! Gjithashtu, i përfshirë thellësisht në negociatat mbi Rodezinë dhe tranzicionin nga diktatura e bardhë në turnturën e Robert Mugabes, ishte Lord Soames, një drejtor i N. M. Rothsçajlld gjatë vitit 1979. Jam i sigurt se të gjitha këto rastësi duhet të kenë një shpjegim të padjallëzuar. Thjesht, unë nuk mund ta gjej atë.

Klubi i Romës dhe Lëvizja Ambjentaliste

Klubi i Romës do të shpallej publikisht më 1968 prej frimasonit italian, Aurelio Pecei (Aurelio Peccei -Kom.300), i cili njëherë i pati thënë mikut të tij, ish Sekretarit të Shtetit të SHBA-ve, Aleksandër Haig (TC), se ai ndjehej si Adam Uejshaupt (Adam Ëeishaupt) i rimishëruar. Ueishaupt ishte njeriu mbas Iluminatit modern. Pecei ishte shefi ekzekutiv i Kompanisë së Motorave të Fiatit nën presidentin dhe bilderbergasin e shquar Giovanni Agnelli (Kom 300). Klubi i Romës ishte krijuar pas takimeve në pronën private të familjes Rokfeler në Bellagio, Itali. Roli i Klubit të Romës ishte dhe vazhdon të jetë propaganda rreth krizës ambjentale dhe përdorimi i saj për të justifikuar centralizimin e fuqisë (problem-reagim-zgjidhje) dhe për të përmbajtur zhvillimin industrial në të gjithë perëndimin dhe në të ashtuquajturën Bota e Tretë. Ky ishte gjithashtu një ‘justifikim’ tjetër për kontrollin e popullsisë (eugjenika). Pecei ishte një mbrojtës i devotshëm i qeverisjes botërore dhe Klubi i tij i Romës ka krijuar plane për ristrukturimin e botës në pesë rajone nën kontrollin e një autoriteti qendror botëror. Ky ka lëshuar disa ‘raporte’, përfshirë Kufijtë e Rritjes, më 1972, të sponsorizuar prej Rokfelerëve. Kjo ishte shpërndarë si një libër xhepi me 197 faqe, i publikuar 18 herë dhe në 23 gjuhë të ndryshme. Kufijtë e Rritjes ka qenë cituar gjerësisht prej lëvizjes së ambjentalistëve në mbështetje të argumentave të tyre, por ata duhet ta marrin në konsideratë faktin se diçka që vjen nga Klubi i Romës është pjesë e një Plani të Elitës për ta orjentuar mendimin njerëzor dhe për të bindur njerëzit që të pranojnë qëllimet e Rendit të Ri Botëror. Kështu është dega ‘shpirtërore’ e Klubit të Romës, Klubit të Budapestit e drejtuar prej Ervin Laszio, një mbështetës i Aurelio Peceit. Ata duhet të marrin në llogari, gjithashtu, faktin se Pecei më vonë pranoi dhe u justifikua se kompjuteri i përdorur për të prodhuar të dhënat e tij ishte programuar për të prodhuar rezultatin e dëshiruar. Ai tha se kjo ishte bërë sepse kombet kërkonin ‘trajtim shok’, në se ata pranonin kontrollin e popullsisë. Ekonomisti me famë, Gunnar Myrdal, tha për metodat e Klubit të Romës se:

Përdorimi i ekuacioneve matematike dhe i një kompjuteri të madh, i cili rregjistron alternativat e politikës së përfytyruar abstrakte nga një ‘model i stimuluar botëror’, do ti bëjë përshtypje publikut të përgjithshëm të pafajshëm, por ka pak, në se vërtet ka një të tillë, bazueshmëri shkencore. Kështu, ky ‘lloj modeli i cili tashmë është një mjet i ri për njerëzimin’, fatkeqësisht nuk është i vërtetë. Ai përfaqëson gjoja një arritje të një tipi të cilin ne e kemi, prej një kohë të gjatë...

Ishte ndikimi dhe udhëheqja e Klubit të Romës dhe “të dhënat” e tij që krijuan një raport tjetër i cili pati një rezultat fundamental mbi përshpejtimin e ‘ambjentalizmit’. Ky ishte një studim i urdhëruar prej Komisionit Trepalësh të kontrolluar nga administrata Karter. Më 24 korrik 1980, në muajt e fundit të presidencës Karter, sekretari i tij i shtetit, Edmund Muskie (TC, CFR) paraqiti për Presidentin raportin Bota në 2000-ën. Ky jepte një panoramë botërore të mbipopulluar, burim dhe ushqim të pakët dhe rreziqe ambjentale të cilat ai i llogariste se do të shkaktonin vdekje të më së paku 170 milion njerëzve deri në vitin 2000. Ky raport u ndoq gjashtë muaj më vonë prej një raporti tjetër, E ardhmja e botës: Kohë për të vepruar, punim i Këshillit të Shtëpisë së Bardhë mbi Cilësinë e Ambjentit. Ky raport bënte thirrje për një seri masash në përgjigje ndaj krizës së paraqitur në Bota në 2000-ën dhe në krye të përgjigjeve ishte ... kontrolli i popullsisë nëpërmjet sterilizimit dhe mënyrave të tjera. Si rezultat i kësaj, të dyja raportet bënin thirrje për kufizimin e zhvillimit shkencor dhe kufizimin e transferimit teknologjik në vendet në zhvillim dhe shumë shpejt, këto politika ishin propaganduar nëpër botë. Sajrus Vens (TC, CFR, Bil, Kom.300), sekretar i shtetit të Karterit përpara Muskie-së drejtoi Komitetin për Vitin 2000 dhe të ardhmen globale me këtë synim. Vens ishte personi i cili i shtyti të dyja, Bota në 2000-ën dhe E ardhmja e botës, gjatë mandatit të tij në Departamentin e Shtetit të Karterit. Në fjalën e tij zyrtare në Kombet e Bashkuara më 1977, Vensi hodhi poshtë kërkesat nga vendet në zhvillim për ndryshime në lidhje me Fondin Monetar Ndërkombëtar dhe për padrejtësi të sistemit ekonomik duke sugjeruar në vend të kësaj një “... rend të ri botëror të bazuar mbi ambientalizmin”.

Unë do të kisha më shumë besim në problemet dhe zgjidhjet e paraqitura prej Klubit të Romës dhe këto dy raporte të SHBA-ve, në se njerëzit që qëndrojnë mbrapa tyre nuk do të ishin të njëjtët politikanë, bankierë, industrialistë dhe akademikë të cilët mbështetin dhe nxitin politikat e Fondit Monetar Ndërkombëtar (IMF) të kontrolluar prej Elitës, Bankës së Shlyerjeve Ndërkombëtare dhe Bankës Botërore, të cilat janë përgjegjëse për vdekjen, urinë dhe vuajtjen e miliarda njerëzve në gjithë planetin. Një nga arkitektët e raportit Bota në 2000-ën ishte R.Meknemara (Robert McNamara-TC, CFR, Bil), ish president i Bankës Botërore, politikat e të cilit kanë shkaktuar një gjenocid njerëzor dhe ambjental në Botën e Tretë! Unë do të kisha më shumë besim tek këto zgjidhje ‘shpëtimtare ambjentaliste’ në se nuk do të ishin të njëjtit njerëz të cilët fshehin përdorimin e teknologjive tashmë të njohura, siç është teknologjia e energjisë së lirë, e cila do të mundte në pak vjet të zëvendësonte masakrën ambjentale të djegies së karburantit fosil. Unë ndryshoj nga ata që thonë se nuk ka krizë ambjentale dhe se e gjithë kjo gjë është një propagandë e sajuar. Unë mendoj se ne po shkaktojmë dëme të tmerrshme ndaj Planetit Tokë dhe në se ne do të ecim kështu, do të ketë pasoja serioze, madje në fakt ato janë të tilla qysh tani. Megjithatë, ajo që ndjej, është se këto dëme dihet se janë të shkaktuara nga Elita dhe padyshim në zona të caktuara, të ekzagjeruara për qëllime propagandistike për të krijuar edhe një tjetër skenar botëror sipas skemës problem-reagim-zgjidhje.

Në se këta që qëndrojnë pas kësaj vërtet kujdesen për ambientin dhe jetët e atyre që vuajnë kaq shumë nga sistemi i tanishëm, ata do ti kishin lënë të lira teknologjitë nën presion të cilat do të reduktonin dramatikisht dëmin që është shkaktuar mbi Tokën. Raporte si Bota në 2000-ën, Bota në të ardhmen dhe ato të krijuara nga Elita/Klubi i Romës, bazohen mbi gjetjet e tyre mbi të cilat ata synojnë‘prirjet e tanishme’. Por çfarë janë ‘prirjet e tanishme’? Ato janë vetëm rezultati i politikave të tanishme të manipulatorëve të Elitës. Ndryshoni politikat dhe ju do të ndryshoni edhe ‘tendencat’, edhe rekomandimet se si të reagoni kundrejt këtyre ‘prirjeve’. Përdhunimi i ambientit të Botës së Tretë krijon varësinë që lidh miliarda njerëz ndaj Elitës dhe sistemit të kontrolluar ekonomik, si dhe shkatëron mundësitë e tyre për të jetuar pa nevojën e ‘mbështetjes’ nga ndonjë ndihmë e jashtme. Dëmtimi i ambientit është, në këtë mënyrë, i tëmershëm për masat e njerëzimit, por një mjet i shkëlqyer për ambiciet e Elitës. Ndryshoni këto politika dhe ndryshoni ‘prirjet’ dhe ju do ti bëni pa lidhje ‘zgjidhjet’ e këshilluara në raportet e Klubit të Romës. Por është mjaft qesharake që të tilla raporte kurrë nuk kërrkojnë një dhënie fund të politikave të tilla të Elitës, pasi këto publikime janë pjesë e tyre.

Shumë ambjentalistë janë duke bërë një fushatë të vërtetë për atë që ata besojnë se është e drejtë, por ka disa të cilët e njohin axhendën e vërtetë të Rendit të Ri Botëror dhe unë duhet të them se jam shumë pak i bindur kur dëgjoj njerëz si Al Gore (CFR), zëvendës presidenti i Bill Klintonit (TC, CFR, Bil), që të paraqitet si një ‘ambjentalist’. Unë do ta merrja shqetësimin e tij për ambientin dhe për njerëzimin një çikë më pak seriozisht, në se ai nuk do të kishte qenë njëri prej demokratëve i cili votoi së bashku me republikanët e Xhorxh Bushit në favor të Luftës së Gjirit dhe pati politikat e tij ambjentaliste që nuk vinin ndesh me faqet e Raportit 2000 dhe Klubin e Romës. Unë isha një person i fushatës ambjentaliste më 1980 dhe do të bëhesha zëdhënës i Partisë së Gjelbër Britanike, kështu që unë mund të kem parë se si përfundonin përgjigjet e lëvizjes ambjentaliste nga Klubi i Romës, Bota në 2000, qasja ndaj problemeve dhe zgjidhjeve. Unë jam ende një propagandist ambientalist, por tani, nisur prej një perspektive shumë shumë më të gjerë, unë mund të vlerësoj se si ‘lëvizja e gjelbër’ është e manipuluar për të nxitur Rendin e Ri Botëror. Kur, p.sh., lëvizja e gjelbër tregon fuqinë e errës dhe fuqinë e dallgës si forma alternative të energjisë ndaj karburanteve fosile, kjo duket shumë pak e besueshme nga që indirekt tregon se nuk ka zgjidhje, ndaj të vazhdohet të shfrytëzohet planeti dhe të krijohet ndotje. Kjo do të thotë të ndihmosh për të fshehur faktin se ekziston teknologjia e energjisë së lirë. Unë mund të shoh sot se si presioni për kontrollin e popullsisë është - dhe gjithmonë ka qenë i tillë - i nxitur prej Elitës për të justifikuar një politikë eugjenike.

Tema e këtyre raporteve ambjentale të ndryshme do të tregojë se rritja ekonomike mund të përfundojë, diçka me të cilën shumë njerëz nga lëvizja ambjentaliste mund të jenë në nje mendje. Në fakt, me këtë do të isha edhe unë. Ashtu si me gjithçka, unë e ndjej se ne kemi nevojë të shohim hijet e grisë, në se ne kërkojmë të vërtetën në ndonjë situatë. Në njërën anë kemi ambjentalistët të cilët sfidojnë rritjen dhe në anën tjetër kemi ata që janë duke investiguar konspiracionin e Rendit të Ri Botëror, të cilët thonë se të gjitha problemet ambjentaliste janë një rreng. Unë e shoh të vërtetën midis tyre. Po, ekzistojnë probleme ambjentale, por çështjet të cilat ne kemi nevojë të shtrojmë janë këto: A janë krijuar problemet ambjentale me qëllim, për të krijuar një situatë të përshtatshme sipas skemës problem-reagim-zgjidhje? Dhe a janë pamjet e fundit të ‘krizës ambjentale’ të theksuara me qëllim dhe të ekzagjeruara për të shpejtuar përgjigjen sipas problem-reagim-zgjidhje prej publikut? Unë besoj se përgjigja e të dyja këtyre pyetjeve është një po.

Ne mund të shohim me të njëjtën mënyrë në drejtim të rritjes ekonomike. Disa thonë se ajo duhet të ndalet, disa thonë se ajo nuk njeh kufij. Por çfarë është rritja? Është thjesht masa e shumës së parasë që shpenzohet për mallra e shpenzime për një vit. Kjo shifër është ajo që ne e quajmë Produkti Kombëtar Bruto (Gross National Product-GNP) ose Produkti i Brendshëm Bruto (Gross Domestic Product-GDP). Në këtë mënyrë ‘rritja’ është shuma totale e të gjitha ngjarjeve pozitive dhe negative në çdo vit në botë që përfshin shpenzimin e të hollave; kjo është e gjitha. Të hollat e shpenzuara për zhvillimin cilësor të jetëve të njerëzve, shpenzimi për luftra, për aksidente rrugore, përgjigja ndaj katastrofave të tankerëve të naftës, janë të gjitha saktësisht të matura njëlloj prej këtij sistemi, sepse gjithçka shtohet në etiketën ekonomike – GDP. Kjo është thjesht qesharake. Ajo që ne e quajmë rritje nuk na tregon ndonjë gjëkafshë, përveç faktit se sa absurde janë indikatorët (treguesit) tanë ekonomikë. Kur ne flasim për një fund të rritjes ose themi se kjo rritje nuk ka kufij, ne jemi duke pyetur, ‘Çfarë lloj rritje? Dhe rritje për çfarë?’. Natyrisht që ka kufij për rritje, në se ju jeni duke folur për shtrirjen konstante për atë që ne marrim nga planeti dhe e flakim atë si mbetje të ndotur. Por kur kuptimi i drejtë i fizikës dhe teknologjisë është zbuluar dhe është paraqitur në dobi të jetesës sonë të përditshme, ne do të shohim se kjo trysni mbi njohurinë mund të na japë ne ngrohje dhe fuqi për të cilën ne kemi nevojë për një jetë të rehatshme e të mundshme për të gjithë njerëzit e botës, pa e rrjepur planetin. Nën këtë sistem, rritja sipas merr-prodho-flak dhe mino-digj-ndot mund të sjellë frenim, ndërsa, në të njëjtën kohë, gjithkush në botë mund të ketë një standard jete më të mirë, jo më primitiv. Fundi i rritjes nga merr-prodho-flak dhe ekspansioni për kushte më të mira jete për të gjithë nuk janë kontradiktore. Ato jën të mundura me ndalimin e trysnisë ndaj njohurive shkencore të cilat do të zgjidhin ‘problemet’ ambjentale dhe njerëzore të cilat janë inxhinieruar për të na kontrolluar ne. Ajo që është e qartë është fakti se përdorimi i ambientalizmit për të justifikuar kontrollin e përqëndruar vazhdon me shpejtësi.

Klubi i Romës punon për këtë rezultat pranë Kombeve të Bashkuara. Në shkurt 1972, një reklamë e sponsorizuar prej Shoqatës Botërore të Federalistëve Botërorë të kontrolluar nga Rokfeler/CFR, u duk në revistën The Humanist të American Humanist Association. Vini re përdorimin e fjalëve të tilla si problem dhe zgjidhje. Kjo reklamë thotë:

“Federalistët Botërorë besojnë se kriza ambjentaliste me të cilin po ballafaqohet Planeti Tokë është një problem dhe si i tillë kërkon një zgjidhje ‘globale’ - një Agjensi Ambjentale të Kombeve të Bashkuara me fuqi për të marrë vendime. ËAËF ka paraqitur një propozim që pikërisht një axhensi e tillë të merrej në konsideratë në Konferencën Ambjentaliste të Kombeve të Bashkuara më 1972, të mbajtur në Stokolm”.

Në këtë rast koordinimi është interesant,. Viti 1972 ishte viti i publikimit të raportit Limitet e Rritjes së Klubit të Romës. Trupat ishin grumbulluar për betejë. Ishte një betejë për të bindur publikun se kishte një problem ambjental botëror në nevojë për një zgjidhje të centralizuar botërore. Me shumë shpejtësi, Konferenca Ambjentaliste e UN-së çoi drejt Agjensisë së Ambjentit sipas programit ambjental të UN (UNEP). Drejtori i parë ishte kanadezi Maurice Strong (Kom300) një milioner nafte dhe ish i besuar i Fondacionit Rokfeler. Ai ishte sekretar i përgjithshëm i Konferencës së Stokholmit dhe një nga zërat kryesorë të Klubit të Romës. Strong dhe David Rokfeleri shkruan parathënien për një libër të Komisionit Trepalësh, Përtej Ndërvarësisë: Zënia në lak e ekonomisë botërore dhe Ekologjia e Tokës. Midis bashkautorëve ishte miku dhe shoku i Strongut, Xh. Mekneill (Jim MacNeill), i cili e kishte këshilluar atë në Stokholm. Ata ishin që të dy anëtarë të Komisionit Botëror mbi Ambientin dhe Zhvillimin dhe Mekneill, si sekretar i përgjithshëm i kësaj organizate luajti një rol udhëheqës në shkrimin e raportit të quajtur E ardhmja jonë e përbashkët, një tjetër volum i përhershëm i cituar prej lëvizjes ambjentaliste. Ky është gjithashtu i njohur si Raporti Brundtland, sipas emrit të kryeministres së Norvegjisë Gro Harlam Brundtland, e cila e vendosi emrin e saj në të. Ajo ishte një mbështetëse entuziaste e Bashkimit Europian si edhe e masave për kontrollin e popullsisë. Bashkëshorti i saj, Arne Olav Brundtland ishte një bilderberger.

Më 1992 erdhi Samiti i Tokës i paralajmëruar nga Kombet e Bashkuara, në Rio de Zhaneiro, Brazil, i cili bashkoi së bashku kokat e qeverive botërore dhe ambjentalistët më të njohur si britaniku Jonathan Porritt, ish drejtuesi i Miqtë e Tokës së Mbretërisë së Bashkuar dhe tashmë këshilltar i Princit Çarls. Sekretar i Përgjithshëm i Samitit të Rio de Zhaneiros ishte, ku e kam dëgjuar, ... Maurice Strong, miku jeshil i David Rokfelerit. Strongu ishte këshilluar nga shoku tjetër jeshil i Rokfelerit ... Xhim Mekneill. Përtej Ndërvarësisë së ofertës të rrethuar nga Komisioni Trilateral, për Rion ishte publikuar si detyrë shkollore një material siç ishte Ekonomiksi dhe Ambjenti Botëror prej Këshillit për Marrëdhënie me Jashtë. Tema ishte ... përqëndrimi i kontrollit në mbrojtje të botës. Mauris Strong është President i Federatës Botërore të Shoqatave të Kombeve të Bashkuara, bashkëkryetar i Forumit Ekonomik Botëror dhe antar i Klubit të Romës, ndërmjet organizmave të shumta të futura në Rendin e Ri Botëror. Strong ishte duke përdorur ambientin për të shfajësuar përqëndrimin e fuqisë.

Një tjetër i mirënjohur me fasadë jeshile pas Samitit të Rios, ishte Lester Braun (L.R.Broën), koka kundër ‘establishmentit’ në përgjithësi prej Institutit Ëorldëatch në Ëashington. Megjithatë, mospëlqimi i tij për institucionet nuk e ndalonte atë të ishte një antar i CFR-së. Instituti i tij publikon raportin e detajuar të përvitshmëm Gjendja e Botës. Versioni i kësaj i vitit 1989-ës që ndodhet tek rafti im i bibliotekës më thotë mua se: “Fondi i Vëllezërve Rokfeler, Trusti Ëinthrop Rokfeler dhe Fondacioni Xhorxh Gand (George Gund) japin skeletin e mbështetjes financiare për seritë e botimit të Gjendjes së Botës”. Unë nuk jam çuditur. Në Gjendja e Botës së tij më 1991, Braun theksonte se:

“... beteja për të shpëtuar planetin do të zëvendësojë betejën ideologjike si temë e organizuar e rendit të ri botëror... [me] fundin e konfliktit ideologjik që dominoi një gjeneratë të punëve ndërkombëtare, me një rend botëror të formësuar prej një axhende të re, që pritet të lindë”

Ka pasur një mobilizim të dukshëm prej Elitës që të flasë me të njëjtin zë dhe të përdorë, gjithashtu, këta ambjentalistë të cilët nuk e dinë se janë të manipuluar. David Rokfeler (Kom 300), Henri Kisinger (kom. 300), Fransua Miteran (Kom 300), Vili Brand (Kom 300), Mihail Gorbaçov dhe shumë të tjerë të tillë, janë duke përsëritur si papagallë pjesën e vargut mbi ambientin, i cili vendoset përmbledhtaz, krizë botërore = zgjidhje botërore. Gorbaçovi i instruktuar mirë prej miqve të tij Rokfeler dhe Kisinger, befas filloi të flasë me pasion mbi ambientin. Ai tha:

“Kriza ekologjike të cilën ne po e përjetojmë sot – që nga zbrazja e ozonit tek shpyllëzimi dhe ajri katastrofik – është tragjike por na bind ne me provën se bota ku ne të gjithë jetojmë është e ndërlidhur dhe e ndërvarur. Kjo do të thotë se ne kemi nevojë për një politikë të përshtatshme ndërkombëtare në fushën e ekologjisë. Vetëm në se ne formulojmë një politikë të tillë do të jemi në gjendje të shmangim katastrofën. Në të vërtetë, përpunimi i politikave të tilla parashtron probleme jo tradicionale dhe të vështirra që do të ndikojnë në sovranitetin e shteteve”.

Gazetarja e Neë York Times Flora Luis (Flora Leëis - CFR) e mirëpriti apelin e Gorbaçovit për të nxitur një “plan për një kod botëror të drejtimit të ambientit ...[i cili do të] jetë një pamje e qeverisë botërore, për shkak se kjo do të sjellë për gjykim shtetet tek Gjykata Botërore”. Rrjeti i qeverisë sekrete ka kaq shumë anëtarë në media, sa që nuk është problem gjetja e mbështetjes për manovrimet e saj nga ky drejtim. Ka probleme ambjentale, shumica e të cilave të përshtatshme për politikat e Elitës, por ata janë shumë të kujdesshëm përpara se ju të pranoni propagandën e përqëndruesve ambjentalistë. Ata vinë pasi mendja e juaj ta pranojë këtë. Unë do të sugjeroja se është shumë e vlefshme për dikë që është duke vështruar themeluesit kryesorë të organizatave ambjentaliste dhe të shkuarën e njerëzve pararojë të tyre, për të parë në se ka ndonjë lidhje të tyre me rrjetin ekzistues të Elitës.

Klubi i Romës dhe kontrolli i popullsisë

Një tjetër pamje ogurzezë e Klubit të Romës dhe i planifikimit super mashtrues të fushatës së “të blertëve” të Elitës, është përdorimi i mjedisit për të nxitur kontrollin e popullsisë - eugjenizmi. Është qartësisht e vërtetë, ashtu si shprehen edhe nxitësit e Rendit të Ri Botëror, se ekziston një limit i caktuar njerëzish, të cilët mund të jetojnë në këtë planet. Ju nuk mund ta kundërshtoni këtë, pasi, nëse ka një qenie njerëzore për çdo metër katror në Tokë, atëherë duket qartë se kjo është shumë më tepër. Kështu, për këtë ka disa kufij. Dhe përsëri na duhet të bëjmë disa pyetje. Sa më tepër ka tek fjalët “shumë më tepër”? A do të mundet kapaciteti mbajtës i pashqetësuar i Tokës të jetë shumë më i madh nga sot, nëse elita industriale dhe ajo e bankingut nuk do ta shkatërronin fuqinë e rritjes ushqimore të Botës së Tretë dhe nëse nuk do të mbaheshin nën trysni njohuritë shkencore dhe teknologjike për të qenë të vlefshme për çdo njeri? A ka shembuj të ardhshëm të projektuara për tu ekzagjeruar në mënyrë të qëllimshme, për të justifikuar një politikë të eugjenikës botërore? Përgjigjet e këtyre pyetjeve, mendoj unë, janë: më shumë se sa ne kemi tani; po dhe po. Nëse lexoni botimet e gjetura të Klubit të Romës dhe të tjera si Global 2000, dhe shihni njerëzit mbrapa saj e historitë e tyre në mbështetje të eugjenikës, nuk është shumë e vështirë të vlerësoni se këto raporte realisht janë justifikime për zgjedhjen e atyre zonave të popullsisë botërore, të konsideruara si të një lloji inferior, që do të thotë njerëz jo të bardhë, madje edhe të atyre të konsideruara inferiore midis të bardhëve. Në gjuhën politike kjo tingëllon kështu: “… pika më thelbësore, që nënvizon gjithë nevojat e politikës së jashtme amerikane është mbipopullimi”. Këto fjalë dolën nga Robert Meknemara (KMJ, KT, Bil), një prej njerëzve i cili qëndron mbrapa raportit Global 2000.

Në qendër të gjithë kësaj qëndron përsëri emri i Rokfelerit. Në vitin 1952, pas dekadash financimesh dhe mbështetjesh të eugjenikës, Xhon D. Rokfeler III krijoi Këshillin e tij të Popullatës, që ende ekziston edhe sot e kësaj dite. Ky front i Elitës bën thirrje për rritje zero të popullsisë në Shtetet e Bashkuara dhe në fjalët e tij në raportin e përvitshëm të vitit 1979 thuhet: “shtrira e qeverisë – programet e planifikuara të familjeve të mbështetura në sektorin në zhvillim [i jo të bardhëve]” dhe “përhapja e lëvizjes së popullsisë zero dhe malthusianizmit të Klubit të Romës në vendet e zhvilluara”. Malthusianizmi e mori emrin nga Thomas Robert Malthus, tipi të cilin e kam përmendur në kapitullin e fundit. Ai ishte një agjent i paguar i Kompanisë Britanike të Indive Lindore, e cila imponoi opium mbi kinezët. Teoritë e tij mbi popullsinë u krijuan për të justifikuar nevojën për të ulur rezervën gjenetike të më të vobektëve, të cilën ai e pa si pak më lart nga ai i kafshëve. Zyrtarë të Këshillit të Popullsisë përfaqësoheshin fuqimisht mes “këshilltarëve të jashtëm”, të thirrur aty nga autorët e Global 2000 dhe e Ardhmja Botërore.

Kreu i forcës detyruese të Global 2000, i caktuar nga Sajrus Vens, ishte Gerald O. Barney, mbikëqyrësi i një tjetër studimi të kontrollit të popullsi/mjedisit të Rokfelerit - Axhenda e Pambaruar. Agjensi të tjera që mbështetën përgatitjen e raportit, përfshinin edhe The Ëorld Ëildlife Fund, kryesuar nga princi Filip (Bil) dhe i përkrahur nga princi Çarls (Bil), princi Bernhard (Bil) dhe familja Hapsburg; Instituti për Urdhrin Botëror, krijuar nga C. Douglas Dillon, nën drejtimin e Bertnard Rasell (Kom 300); dhe Draper Fund – Population Crisis Committee, themeluar nga promovuesi eugjenik, Uilliam Draper; dhe Instituti Aspen i kontrolluar nga Elita. Në vitin 1965, u krijua një organizatë e frymëzuar nga Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë duke u quajtur grupi i Axhenda 2000. Kjo hartonte një raport me bashkautor Zbiginiev Brzezinskin (KT, KMJ, Bil) që bënte thirrje për përfundimin e rritjes së popullsisë në Botën e Tretë. Në të njëjtin vit, Xhorxh Ball (KT, KMJ, Bil) në atë kohë Zëvendësministër i Shtetit për Çështjet Ekonomike në administratën e Xhonsonit, caktoi një task force për të hetuar mbi “problemin” e rritjes së popullsisë. I caktuar për këtë task force, e cila më vonë do të bëhej Zyra e Çështjeve mbi Popullsinë, ishin… Sajrus Vens (KT, KMJ, Bil, Kom 300), i cili nxiti Raportin Global 2000 për presidentin si dhe Richard Gardner (KT, KMJ, Kom 300), që më vonë do të bëhej ambasador për Italinë në kohën e Xhimi Karterit dhe këshilltar i Shteteve të Bashkuara nën presidentin Bill Klinton. Shih se si këta njerëz, të cilët kërkuan një Rend të Ri Botëror për kontrollin botëror të centralizuar ekonomik dhe politik, janë gjithashtu edhe ata, të cilët dëshirojnë kontrollin e popullsisë - eugjeniksi. Ky është të menduarit mbrapa Klubit të Romës dhe Raportit Global 2000, që janë përmendur kaq shumë nga lëvizja ambientaliste!

Luftërat u përdorën në mënyrë të zhurmshme dhe pa mëshirë për të detyruar kontrollin e popullsisë në vendet e jo të bardhëve. Dy nga komandantët kryesorë të forcave ushtarake të Shteteve të Bashkuara në Vietnam ishin Meksuell Tejlër (Maxëell Taylor) dhe Uilliam Uestmorelend (Ëilliam Ëestmoreland), që të dy anëtarë të Fondit Draper - Komiteti i Krizës së Popullsisë të angazhuar në kontrollin e popullsisë. Gjenocidi nga Pol Pot në Kamboxhia ishte një nga shembujt më të dukshëm në zgjedhjen e popullsisë jo të bardhë. Miliona vdiqën, gati rreth 23 për qind e popullsisë kamboxhiane u vra. Për këtë ishin disa njerëz përgjegjës, duke përfshirë edhe Henri Kisingerin, fituesi i çmimit Nobel për Paqen. Kisingeri, një mbështetës legjendar i regjimit komunist kinez, ka qenë zëri kyç në marrëdhëniet amerikano-kineze, që në kohën e Riçard Niksonit. Tentativat e tij për të minuar rendin e krijuar dolën në pah në vitin 1969, kur ai dhe presidenti i tij autorizuan bombardimin ilegal në Kamboxhia. Ata përdorën justifikimin se ishin duke sulmuar trupat vietnameze veriore të stacionuara aty gjatë Luftës së Vietnamit.

Ky gjenocid ishte subjekt i një pike të akuzës kundër Niksonit, vendosur në Dhomën e Komitetit të Drejtësisë në vitin 1974, në gjurmë të Ëatergate-it, por që ishte rrëzuar. Kisingeri gjithmonë deklaronte se Khmer Rouge (Kmerët e Kuq) ishte agjencia e vietnamezëve veriorë, kur, në fakt, mbrapa tyre ishte Kina e Kuqe e Kisingerit. Duke përdorur justifikimin e sulmimit të Khmer Rouge për të ndaluar agresionin e tyre në kryeqytetin e Kamboxhias, Pnom Pen (Phnom Penh), forca të SHBA-së u hodhën në një fushatë terrori që e bombardoi atë vend. Rreth 80 000 bombardime u mësynë me B-52 dhe F-111, të konfirmuara zyrtarisht dhe hodhën 539 129 tonë me eksploziv. Numri i vdekjeve në Kamboxhia u llogarit midis 30 000-500 000 shpirtra. Por masakra më e madhe ende nuk kishte ardhur, sepse shkatërrimi i shkaktuar nga politika Kisinger-Nixon e bëri të pashmangshëm pushtimin prej Pol Potit dhe Khemer Rouge. “Ambasadori” i SHBA-së për Kinën e Kuqe në atë kohë, njeriu, i cili ishte komunikuesi midis regjimit komunist dhe bosit të tij, Henri Kisingerit, ishte Xhorxh Bush. Kamboxhia ishte, më së paku në pjesë së saj, duke përzgjedhur popullsinë, sipas mendimit tim.

Kisingeri u soll nga Averrell Harrimen-i si “një diplomat shëtitës” i Elitës. Kisingeri gjithmonë do të ishte duke fluturuar rreth e rrotull, duke manipuluar administratën amerikane dhe qeveritë e huaja. Në vitin 1969, ai ishte kryetar i të dyjave, Departamentit të Shtetit dhe Këshillit Kombëtar të Sigurimit në administratën Nikson. Niksoni mund të ketë qenë zyrtarisht president, por Kisingeri vazhdoi qeverisjen. Në propozimin e tij, Niksoni emëroi Laurenc Rokfelerin (KT, KMJ, Bil), për të drejtuar një komision special për rritjen e popullsisë. Ky rekomandoi në vitin 1972 se kontrolli mbi popullsinë u paraqit në Amerikë (midis rezervës së më të “vobekëve”). Pas diskutimeve me Klubin e Romës, tek i cili ai është një anëtar i spikatur, Kisingeri më vonë krijoi edhe dy organizata të tjera për kontrollin e popullsisë, përbrenda departamenteve të qeverisjes, të cilat ai i kontrolloi me grusht të hekurt. Nga vitet 1968 deri më 1977, programi USAID-it për shpenzime për projektet mbi shëndetin hodhi rreth 40 milionë dollarë, ndërsa shpenzimet e drejtuara për kontrollin e popullsisë u ngjitën deri në 100 milionë dollarë. Në vitin 1974, Kisingeri dhe i diplomuari Rhodes, Brent Skoukroft (KT, KMJ, Bil) mbikëqyrën hartimin e Memorandumit 200 nga Studimi i Sigurisë Kombëtare, të quajtur Ndikimet e Rritjes së Popullsisë Mbarëbotërore për Sigurimin e SHBA-së dhe të Interesave të Jashtme. Ky memorandum tani është i deklasifikuar dhe zbulon disa nga motivimet e vërteta mbrapa entuziazmit amerikan për zvogëlimin e popullsisë në botën në zhvillim.

Vazhdimësia e rritjes së popullsisë në këto rajone, thuhet në dokument, do të rriste fuqinë e tyre ekonomike, politike dhe ushtarake në një numër shtetesh të këtyre rajoneve dhe do të çojë në një rritje të kërkesave për një kontroll sovran të burimeve dhe të lëvizjeve antiimperialiste. Kjo është një rrugë e lodhshme, meqenëse këto vende do të dëshironin që ekonomia e tyre të ecte drejt arritjes së përfitimeve të tyre dhe jo të Amerikës. Planet, thuhet aty, si pasojë, duhet të jenë hartuar për të ndaluar kundërshtimet mbi kontrollin e popullsisë. Shtetet të cilat memorandumi i Kisinger-Scoucroft theksonte se lipsej të fitonin një vëmendje të veçantë ishin India, Bangladeshi, Pakistani, Nigeria, Meksika, Indonezia, Brazili, Filipinet, Tailanda, Egjipti, Turqia, Etiopia dhe Kolumbia. Shihni pak se çfarë ka ndodhur në këto vende që nga viti 1974.
Në memorandum, Kisingeri shprehet se e vërteta mbrapa motivacionit për kontrollin e popullsisë duhet të mbahet sekret nga drejtuesit e këtyre shteteve:

“Është jetësore që përpjekja për të zhvilluar dhe përforcuar angazhimin në pjesën e vendeve më pak të zhvilluara të mos shihet nga ata si një politikë e vendeve të industrializuara, për të ulur forcën e tyre apo për ti përdorur si rezervë për burime në shërbim të vendeve “të pasura”. Zhvillimi i një lloj perceptimi të tillë krijon një lëkundje armiqësore serioze në rrjedhën e stabilitetit të popullsisë”.

Në fillim të viteve 70, Kisingeri i kërkoi Zyrës së Departamentit të Shtetit për Çështjet e Popullsisë që të hartonte një studim me synim Amerikën Qendrore/Jugore dhe Afrikën. Kjo do të çonte, në një shkallë të konsiderueshme, drejt inxhinierimit të “luftrave civile” në shtetet e Amerikës Qendrore dhe të Afrikës, të cilat tashmë kanë shkaktuar kaq shumë uri, vdekje dhe vuajtje sa nuk mund të imagjinohen. Kishte një mënyrë për të zvogëluar popullsinë e botës të vendosur nën shënjestër, për të cilën punonin projektuesit e sëmundjeve. Politika e SHBA-Kisingerit (Elita) u artikulua nga Tomas Fergusoni oficeri i situatës latino-amerikane për Zyrën e Çështjeve të Popullsisë. Ai thotë:

“Ka një motiv të vetëm në të gjithë punën tonë – ne duhet të ulim nivelet e popullsisë. Për më tepër, ato [qeveritë] e bëjnë këtë me mënyrën tonë, nëpërmjet metodave të pastrimit ose ato do të kenë bela një lloj rrëmuje që ekziston tashmë në El Salvador, në Iran, ose në Bejrut [të gjitha të projektuara nga Kisingeri]. Çështja e popullsisë është një problem politik. Nëse popullsia do të jetë ndonjëherë jashtë kontrollit, ajo do të kërkojë qeveri autoritare, madje edhe fashizëm, për ta zvogëluar. [Ose më mirë, ju nevojitet një “problem” për ta justifikuar fashizmin.]”

“… Profesionistët nuk janë të interesuar në uljen e popullsisë për arsye humanitare… Ne shohim drejt burimeve dhe përgjegjësive ambientaliste. Ne shohim drejt strategjive që na nevojiten dhe themi se këto shtete duhet ta ulin popullsinë e tyre - ose ndryshe të gjithë do të kemi probleme. Kështu që hapat janë ndërmarrë. El Salvadori është një shembull, ku dështimi ynë për të ulur popullsinë me anë të mjeteve të thjeshta ka krijuar bazat për sigurimin e krizës kombëtare. Qeveria e El Salvadorit dështoi në përdorimin e programeve tona për të zvogëluar popullsinë e vet. Tani ata nisën një luftë civile për shkak të kësaj… Kështu, aty do të ketë çrregullime dhe mungesa ushqimi. Ata ende kanë shumë tepër popullatë”.


Disa perla të tjera të vogla të zotit Ferguson përfshijnë:

“Për të zvogëluar popullsinë shpejt ju duhet të tërhiqni të gjithë meshkujt në luftim dhe të vrisni një numër të konsiderueshëm të riprodhuesve, fëmijë të një moshe prodhimtare, femra… [Duke folur për luftën civile në El Salvador, ai shprehet] Ju po vrisni një numër të vogël meshkujsh dhe jo aq femra riprodhuese sa për të kryer punën mbi popullsinë… Nëse lufta do të vazhdonte për 30 deri në 40 vite si këto, atëherë ju mund të përmbushni diçka. Fatkeqësisht, ne nuk kemi shumë raste si këto për t’i studiuar”.

E di që është e tmerrshme kur mëson se dikush mund ta shohë jetën në këto rrethana, por zoti Ferguson po nënvizon shumë mirë pikpamjen e Elitës, Departamentin e Shtetit të ShBA-ve si dhe Klubin e Romës. Kur ambientalistë të mirënjohur qëndrojnë në fillim të turmës së njerëzve jo të bardhë në Botën e Tretë, duke iu thënë kamerave televizive se ne duhet të kemi kontrollin e popullsisë, ata ndihmojnë në fakt axhendën e Elitës. Dikush mund ta dijë këtë, më pak të tjerë nuk mund ta dinë, por efekti është i njëjtë. Unë jam në favor të gjithë atyre njerëzve, të cilët zgjedhin vetë të mos krijojnë fëmijë, nëse kjo është dëshira e tyre. Megjithatë, vendos, nuk është një fjalë që mund ta shqiptojnë manipulatorët. Përsëri, vështroni tek koordinimi i shpalljes për ndonjë nga iniciativat e kontrollit të popullsisë prej Kisingerit dhe të tjerëve; nga fundi i viteve 60 dhe fillimi i viteve 70, tamam kur po lindëte Klubi i Romës. Rastësisht, me fillimet e Klubit në vitin 1968, doli edhe libri i profesor Paul R. Ehrlich, Bomba e popullsisë, që ka shitur më shumë se 20 milionë kopje. Në të ai shkruan:

“Pozita jonë kërkon që të ndërmarrim një veprim të menjëhershëm në shtëpi dhe të promovojmë veprime efektive në mbarë botën. Ne duhet të kemi kontrollin e popullsisë në shtëpitë tona, gjithë shpresë prej një sistemi nxitjesh dhe dënimesh, por nëse metodat vullnetare dështojnë - me anë të shtrëngimit … Ne nuk jemi në gjendje për të trajtuar thjesht simptomat e kancerit të rritjes së popullsisë; kanceri në vetvete duhet të hiqet”.

Erliç (Ehrlich) ishte një biolog në Universitetin Stanford të kontrolluar nga Elita dhe gruaja e tij, Ane, ishte anëtare e Klubit të Romës. Ai tha se kontrolli i lindjes së detyrueshme mund të imponohet nga qeveritë nëpërmjet shtimit të “sterilizimit të përkohshëm prej furnizimit me ujë ose me ushqim bazë”. Shkurtimisht, kur të vimë tek “Raporti nga Mali i Hekurt”, do të shihni edhe lidhjet më të gjera të këtij formulimi. Vendimet “e ashpra dhe realiste”, për të cilat Erliç shprehet se do të na nevojiten, janë evidente në banesën kaq të dashur të Kisingerit, në Kinë. Në këtë vend do të zbatohej politika e një fëmijë për familje dhe do të paguhej në mënyrë direkte ose indirekte nga Kombet e Bashkuara. Vëzhguesit kinezë dhe perëndimorë janë shprehur se kishin parë me mijëra gra, të cilat “u mblodhën dhe u detyruan të bënin abort”; gra të “mbyllura nëpër qendra arrestimi të cilat u tërhoqën zvarrë përpara grumbujve të turmave dhe iu fol për të miratuar abortin”; “vigjilentë që rrëmbenin gra shtatzëna nëpër rrugë, i tërhiqnin ato nga pas, ndonjëherë edhe me pranga në duar duke i çuar drejt klinikave të abortimit”. Ekzistojnë edhe histori të tjera edhe më të këqija se këto.

Rrjeti i organizatave të Kombeve të Bashkuara pluskon me politikat e ndërlidhura me kontrollin e popullsisë dhe eugjenikës. Mbrapa të gjitha atyre qëndron qeveria sekrete e Elitës. Kur sekretari i përgjithshëm i Kombeve të Bashkuara, U. Thant, krijoi Fondin e Kombeve të Bashkuara për Aktivitetet e Popullsisë, ai u administrua nga Paul Hoffman (CFR, Bil), një shef nga SHBA-ja i ndihmës së jashtme, kujdestar i Institutit të Marrëdhënieve Paqësore dhe administrator i fondeve të Fondacionit Ford. Ai ishte gjithashtu edhe anëtar i klikës financiare të Ëall Street - Londër. Profesor Jacqueline Kasun, armik i deklaruar i politikave mbi popullsinë i Kombeve të Bashkuara, në librin e tij Lufta kundër popullsisë, tregon rrjetin e agjencive të lidhura me Fondin e Kombeve të Bashkuara për Popullsinë:

“Me përfitimin e fondeve të saj nga Shtetet e Bashkuara dhe qeveritë e tjera, ajo siguronte mbështetje për një numër “organizatash joqeveritare”, duke përfshirë edhe Këshillin e Popullatës [së Rokfelerit], Këshillin e Veprimit Popullor, Ëorldëatch, Komitetin e Krizave të Popullsisë dhe fondin Draper, si dhe Qendrën për Aktivitetet e Popullsisë. Këto organizata në kthim krijojnë grante ndaj njëra-tjetrës si dhe ndaj organizatave të tjera”.

Banka Botërore e Elitës, e cila supozohej të jepte grante për të ndihmuar zhvillimin e vendeve të varfra, ka, gjithashtu, në krye të axhendës së saj - kontrollin e popullsisë. Në vitin 1992, presidenti i Bankës Botërore, Leëis Preston (CFR), tha në Samitin e Tokës në Rio, se ai do të rriste mbështetjen bankare kryesisht për kontrollin e popullsisë - më vonë duke u angazhuar me dyfishimin e parave të vendosura në dispozicion të këtij qëllimi. Nisma Ndërkombëtare e Shpëtimit të Nënave të bankës është një projekt i bashkuar me Federatën Ndërkombëtare të Planifikimit të Prindërve, Kujdesi Ndërkombëtar i Familjes, Këshilli i Popullsisë (i themeluar nga programet e ndihmës së qeverisë së SHBA-së), dhe agjenci të tjera. Këtu përfshihen disa nga Kombet e Bashkuara, si ajo e Fondit për Fëmijët (UNICEF) dhe Organizata Botërore e Shëndetit (ËHO). Këto “nisma” përfshijnë kontrollin e lindjeve të detyruara me ndëshkim kundrejt masave ekonomike. Ashtu siç shprehet edhe presidenti Preston, axhenda e Shpëtimit të Nënave do të ishte “e bashkuar në dialogun e politikës bankare me shtetet në zhvillim”. Shkurtoni popullsinë tuaj ose ndryshe nuk do të merrni asnjë qindarkë. Kjo, Z.Preston, është një rrugë e thjeshtë për të vendosur. Robert Meknamara (TC, CFR, Bil), kreu i Bankës Botërore në vitet 1970, është një pjesëmarrës energjik në fushatën për kontrollin e popullsisë. “Kërcënimi i pamenaxhueshëm i presioneve të popullsisë është pothuajse i njëjtë me kërcënimin e luftës bërthamore”, tha ai në Boston Globe, në vitin 1982. Kështu mendon organizata, e cila kontrollon fondin e “zhvillimit” në Botën e Tretë.

Kështu që Klubi i Romës dhe lidhjet e tij të bashkëpunimit përbrenda Kombeve të Bashkuara, me Bankën Botërore, Fondin Monetar Ndërkombëtar dhe qeveritë e kombeve, patën rolin e tyre në rrjet, për të promovuar përdorimin e mjedisit e për të kërkuar kontrollin e centralizuar dhe eugjenik. Klubi i Romës u shpall publikisht në vitin 1968, vetëm pak vite më pas nga koha kur një grup “ekspertësh” të ftuar u takuan në Shtetet e Bashkuara për të përgatitur një raport, në të cilin ishin sugjeruar disa lloj politikash, të cilat unë sapo i shpjegova.

Raporti nga Mali i Hekurt

Ky ishte raporti sekret i Grupit të Studimeve Speciale të katërmbëdhjetë njerëzve të mbledhur së bashku gjatë viteve të Kenedit. Propozimi për të ngritur grupin e studimit erdhi rreth vitit 1961 dhe ai u ngrit në gusht të vitit 1963. Midis këtyre grumbullimeve sipas disa studiuesve pretendohet të ketë qenë edhe John Kenneth Galbraith (CFR), një ekonomist kejnesian. Takimet e para dhe të fundit u zhvilluan në Malin e Hekurt, afër qytetit Hudson, Nju Jork. Ai është një vend ku u ruajtën dokumente të rëndësishme dhe bazat për zyrat e përbashkëta të urgjencës për korporata si Standard Oil e Nju Xhersit (Rokfelerët, Exxon), Manufacturers Hanover Trust (Rothsçajlld) dhe Shell. Përmbajtja e raportit u zbulua nga një anëtar i grupit, i cili besonte se publiku duhet ta dinte se çfarë përmbante ajo. Anëtarët e grupi e patën emrin e koduar “Xhon Doe” (John Doe) dhe miku i tij, Leonard C. Leëin, hartoi një dokument, i cili përmblidhte raportin e Malit të Hekurt. Unë kam një kopje të tij. Në të thuhet se ideja për këtë studim erdhi nga anëtarët e Administratës së Kenedit si Robert Mecnemara (TC, CFR, Bil), Mecxhorxh Bandi (TC, CFR, Bil) dhe Din Rask (TC, CFR, Bil). Përmbledhja studionte implikimet në një botë pa luftë, ndërsa ende mbetej kontrolli i popullsisë i zotëruar prej luftës dhe frikës së luftës. Në një pjesë të raportit thuhet:

“Problemi nuk shtrohet[që] një nevojë universale për të krijuar të jetë e kufizuar vetëm për produktet me mbjellje artificiale, çka do të ofronte një kontroll të përshtatshëm plotësisht të mjaftueshëm edhe për nivelet e popullsisë. Sigurisht, një sistem riprodhues i tillë ka përparësinë e shtuar të të qenit i prekshëm, i drejtuar nga administrimi eugjenik. E ardhmja e saj e parashikueshme për nëj zhvillim më të madh - konceptimi dhe rritja embrionike, që ndodh plotësisht në kushtet laboratorike - do ti zgjerojë këto kontrolle drejt përfundimit të tyre logjik. Pritja ekologjike e luftës nën këto rrethana jo vetëm nuk do të kishte vend, por ajo tejkalonte efektshmërinë e saj”.

“Hapi i menjëhershëm tregues – kontrolli i plotë i konceptit me një variant të “pilulës” së kudogjendur, nëpërmjet furnizimit me ujë ose artikuj ushqimorë të caktuar të rëndësishëm, të nisura nga një “kundërhelm” i kontrolluar - është tashmë në zhvillim”.

Kujtohuni që kjo ka ndodhur në vitet ‘60. Kanë kaluar më shumë se tridhjetë vjet që nga ajo kohë dhe kjo masë e “hapit të menjëhershëm tregues” është “tashmë në zhvillim”. Atëherë, ç’dreqin po ndodh sot me furnizimin e ujit tonë dhe me ushqimet thelbësore, të dyja të kontrolluara gjerësisht nga kompanitë e Elitës? Gjithashtu, shihni përsëri se çfarë shkruan profesor Pol Erliç në librin e tij të sipërcituar Bomba e popullsisë, botuar dy vjet pas zbulimit të raportit sekret që ishte përfunduar në vitin 1966. Ai tha se qeveritë do të forcojnë kontrollin e lindjeve me anë të shtimit të “sterilizuesve të përkohshëm tek furnizimet e ujit dhe të ushqimit bazë…”. Përsëri një tjetër rastësi e habitshme. Raporti nga Mali i Hekurt nxori funksionet e luftës, të cilat duhej ti zëvendësonin politikat e reja në:

1. Ekonomi. Lufta ka siguruar si shoqëritë e hershme ashtu edhe ato moderne me një sistem të besueshëm për stabilizimin dhe kontrollin e ekonomive kombëtare. Asnjë metodë alternative e kontrollit ende nuk ka qenë provuar në një ekonomi komplekse moderne, e cila ta ketë treguar veten të krahasueshme në shtrirje ose efektshmëri.

2. Politikë. Mundësia e përkohshme e luftës është themelimi i një qeverie të qëndrueshme; ajo siguron bazat për pranimin e përgjithshëm të autoritetit politik. Ajo u ka dhënë mundësi shoqërive të riparojnë dallimet e pashmangshme klasore dhe kjo siguronte nënshtrimin e qytetarit ndaj shtetit, prej virtytit të fuqive të mbetura në luftë, të pandara nga koncepti i ekzistencës kombëtare. Asnjë grup modern politik qeverisës nuk ka kontrolluar suksesshëm zonën e tij elektorale pas dështimit për të mbështetur vazhdimin e besimit prej një kërcënimi të jashtëm me luftë.

3. Sociologji. Lufta, përmes institucioneve gjysmë ushtarake, u ka shërbyer shoqërive në mënyrë të vetme, nëpërmjet rrjedhës së historisë së njohur, si një kontrollues i i domosdoshëm i disidencës sociale të rrezikshme [të mendimit të lirë] dhe tendencave antisociale shkatërruese.

4. Ekologji. Lufta ka qenë mënyra kryesore evolucionare për të mbajtur një ekuilibër ekologjik të kënaqshëm midis popullsisë njerëzore të madhe dhe furnizimeve të disponueshme të saj për të mbijetuar. Kjo është e vetmja mënyrë për speciet njerëzore.

Jam i sigurt se kjo gjë është shumë e këndshme. Atëherë, çfarë bënë këta “ekspertë”, të cilët sugjerojnë si alternativë luftëra botërore të mëtejshme? Bashkuan njerëzit mbrapa kontrolluesve nën kërcënimin e luftës ose të disa formave të tjera të shkatërrimit, duke i mbajtur ata në një gjendje të përkohshme frike, si pasojë, të varur tek “shpëtimtarët” e tyre të perceptuar. Nën dritën e kësaj nevoje për të kontrolluar pa luftë botërore, Raporti nga Mali i Hekurt propozoi atë që vjen më poshtë e cila vlen për t’u marrë në konsideratë:

“Një forcë politike e gjithëpranishme dhe virtualisht e plotfuqishme [një armatë botërore, tani e quajtur Forcat Paqeruajtëse të Kombeve të Bashkuara dhe NATO]; kërcënimi i vendosur dhe i mirënjohur jashtëtokësor [tani qenie të projektuara me anë të temave të alienëve të tmerrshëm dhe të një evazioni të mundshëm të Tokës?]; ndotja ambientaliste masive botërore; një formë moderne e sofistikuar e skllavërisë; besime të reja ose mitologji të tjera; një program i kuptueshëm i eugjenikës së aplikuar”.

Të gjitha këto dukuri janë shfaqur që në kohën kur u përfundua raporti. Këtu mund të shihni propozimin për kërcënimin ambientalit- skenari eugjenik, që do ta ndiqte nga pas shumë shpejt. Raporti bënte thirrje për themelimin e një Agjencie Kërkimesh Luftë-Paqe sekrete, duke përdorur “fonde të pallogaritshme” e cila do të studionte të dyja mundësitë: të luftës dhe të paqes. Mes hulumtimit të nevojshëm, thuhet në raport, ishte “… përcaktimi i niveleve minimale dhe optimumit të shkatërrimit të jetës, pasurisë dhe burimeve natyrore të domosdoshme ndaj besueshmërisë së kërcënimit thelbësor të jashtëm për funksionet politike dhe nxitëse” dhe “frekuenca e ngjarjes, gjatësia e fazës, intensiteti i shkatërrimit fizik, shtrirja e përfshirjes gjeografike dhe mjeti optimal i të humburit të jetës”. Kjo është gjendja e çekuilibruar thellë e mendjes, tek ata që promovonin dhe manipulonin Rendin e Ri Botëror dhe konfliktet janë krijuar për t’u përshtatur me këtë plan - lufta në ish-Jugosllavi, është një tjetër shembull.

Në këtë kapitull, unë kam shpjeguar rrjetin e Tryezës së Rrumbullakët, Institutin Mbretëror të Çështjeve të Jashtme, Këshillit për Marrëdhëniet me Jashtë, Grupit Bilderberg, Komisionit Trepalësh, Kombeve të Bashkuara, Bashkimit Evropian, Klubit të Romës, të cilët, të gjithë së bashku, formuan një qeveri sekrete të botës që vepronte jashtë dhe, mbi të gjitha, të miratuar në mënyrë qesharake si “proces demokratik”. Më tej, kam treguar se anëtarët e këtyre grupeve ndoqën një traditë të gjatë të formave të punës manipuluese nga e njëjta axhendë e qeverisë botërore, bankës qendrore, monedhës, ushtrisë dhe të një projektimi gjenetik, popullsisë së mikroçipizuar. Por organizata mbrapa këtij grushti shteti të Rendit të Ri Botëror është më e përhapur dhe më komplekse se sa ky rrjet i organizatave në anën e përparme. Ato janë një pjesë vitale, por ama vetëm një pjesë e piramidës së mashtrimit.

Pikërisht mbi këtë piramidë duhet të bien dritat e skenës.



_BURIMET__________________________________________ ___________________

1. Noam Chomsky, Atë që xhaxha Semi kërkon në të vërtetë, Odonian Press, bot. V, Berkelet, Kalifornia, 1993, f. 12.
2. Po aty.
3. Po aty, f. 24.
4. Hans Heymann, Plani për paqen e përkohshme, Harper & Brothers: Nju Jork, 1941, f. 74.
5. “Koha për të gjithë evropianët për të arritur në një përkrahje të projektit tonë”, evropianët, 7-13 korrik 1995, f. 6.
6. Raporti i përvitshëm IMÇN, 1992-‘93.
7. Po aty.
8/9 Barings dhe S.G. Ëarburg u shfaqën disa herë në kërkimet e mia në manipulimin
botëror dhe unë nuk besoj se rrëzimi i njërit e mbarimi i një tjetri në vitin 1995
ishte aksident. Ideja se një tregtari në Lindjen e Largët, Nick Leeson, mund t’i
jepej fuqia e mjaftueshme për të shkatërruar Barings-in është qesharake. Unë besoj
se Banka e Anglisë ishte e përfshirë në kolaps. Dhe Banka e Anglisë është
një vegël e Elitës Botërore.
10. Të gjitha informacionet që kanë ardhur nga Raporti i Përvitshëm i IMÇN-së,
1993-‘94.
11. Hijet e fuqisë: Këshilli për çështjet me jashtë dhe rrëzimi i Amerikës, f. 71.
12. Përmendur në Rregullin botëror, sundimtarët tanë sekrete, f.2.
13. Ëalter Isaacson dhe Evan Thomas, Burri i mençur: Gjashtë miqtë dhe bota që ata
krijuan , Acheson, Bohlen, Harriman, Kennan, Lovett, McCloy , Simon & Schuster: Nju
Jork, 1986, f. 122, 306.
14. Përmendur nga Anthony Lukas në “Këshilli për Marrëdhëniet me Jashtë: A
është ai një klub? Seminar? Presidencë? Qeveri e padukshme?”. Gazeta e Neë
York Times, 21 nëntor 1971, f. 125-126.
15. Grupimi i Elitës mban fuqinë në ShBA”, Indianapolis Neës, 23 dhjetor 1961, f. 6.
16. Unë mund t’ju rekomandoj një libër të shkëlqyer nga Uilliam F. Jasper, rreth
Kombeve të Bashkuara: Tirania botërore… Hap pas hapi. Shtetet e Bashkuara
dhe nevoja e Rregullit të Ri Botëror, Appelton, Ëisconsin: Ishujt Perëndimorë, 1992.
17. “Cila botë do të ishte ajo?” Opinioni amerikan, Seritë e rishtypura, The John Birch Society, Appleton, Ëisconsin, 1970.
18. Përmendur në Rregullin botëror, sundimtarët tanë sekretë, f. 248.
19. Gary Allen, Dosja e Rokfelerëve, ´76 Press, Seal Beach, Kaliforni, 1976. f. 156
20. Tradhtia në Mastrikt, f. 15.
21. Tirania botërore… Hap pas hapi, Shtetet e Bashkuara dhe nevoja e Rregullit të Ri Botëror, f. 241.
22. Ëalter Isaacson dhe Evan Thomas, Burri i mençur, f. 289.
23. Merry dhe Serge Bromberger, Jean Monnet dhe Shtetet e Bashkuara të Evropës,
f. 123.
24. Ernest H. van der Beugel, Nga ndihma Marshall ndaj Ortakërisë Atlantike, Elsevier Publishing: Amsterdam, Nju Jork, 1966, f. 245.
25. Përmendur nga Xheims J. Drummeny në Burrat e vendosur, një profil i Xhorxh Bushit: Appleton, Ëisconsin, Ishujt Perëndimorë, 1991, f. 92.
26. Tradhtia në Mastrikt, f. 52.
27. Për më shumë rreth kësaj shih Tradhtia në Mastrikt, f. 118-125.
28. Riçard N. Gardner “Rruga e vështirë për në Rregullin Botëror”, Foreign Affairs (gazeta e KMJ-së), prill 1974, f. 558-559.
29. Kur unë përdor termin (Bil) ky i referohet njerëzve që dihet se kanë marrë pjesë në takimet e grupit Bilderberg. Disa mund ta njohin axhendën e vërtetë, por disa të tjerë mund të kenë qenë ftuar në injorancë të plotë, për t’i shitur linjës së Elitës se qeveria botërore është e mirë për ju. Aty ku njerëzit kanë marrë pjesë në një seri takimesh të Bilderbergut ose nëse ata janë kryetarë, ose në komitetin vëzhgues, ata do të dinë situatën reale.
30. Jozef Retinger, Kontinenti evropian?, Hodge: Londër, 1946.
31. Po aty.
32. Tradhtia në Mastrikt, f. 17.
33. Ëall Street dhe ngritja e Hitlerit, f. 39 dhe Trepalësia, Komisioni Trepalësh dhe plani i Elitës për menaxhimin botëror, bot. Holly Sklar, South End Press: Boston, ShBA, 1980, f. 182.
34. Trepalësia, f. 183.
35. Trepalësia, f. 166-167.
36. Ëashington Observer Neësletter, 1 korrik 1971.
37. Më vonë Instituti Ndërkombëtar i Studimeve Strategjike. Fondacioni Ford dha 150 000 për tre vjet, Trepalësia, f. 187.
38. Rregulli botëror, sundimtarët tanë sekretë, f. 267.
39. The Sunday Times, 17 dhjetor 1995, f. 1, pjesa e tretë.
40. Xhon Smith mori pjesë në takimin e grupit Bilderberg në Gleneagles, Skoci, që udhëhiqej nga lordi Roll i Ibsenit. Gjithashtu, aty ishin edhe David Steel, më pas lider i Partisë Liberale Britanike; Denis Healey; Lordi Hoime; Garret Fitzgerald, kryeministri irlandez; Lordi Young, sekretar Shteti i Kombeve të Bashkuara për Mjedisin; Malcolm Rifkind, sekretar i Shtetit për Skocinë dhe më vonë i Mbrojtjes dhe sekretar i Jashtëm; Helmut Schmidt, ish-kancelar i Gjermanisë (Helmut Kohl, kancelari aktual është gjithashtu një Bilderberg); Lord Boardman, kryetar i Bankës Ndërkombëtare Perëndimore; Henri J. Heinz II, kryetar i Heinz dhe Co; Paul R. Jolles, kryetar i Nestle S.A.; Xhon Sainsburg, kryetar i J. Sainsburg plc; Conrad Black; Andreë Knight dhe Paul A. Volcker, kryetari i Rezervave Federale të ShBA-së, gjithashtu edhe ekzekutiv i KMJ-së dhe Komisionit Trepalësh.
41. Ndriçimi, raporti special mbi grupin Bilderberg dhe qeverisë-hije, Ribot. shtator 1991.
42. Materialet publicistike, grupi atlantik-evropian, Rruga 6 Gertrude, Chelsea, Londër SË10 0JN.
43. Aty ku kam përdorur termin (KT) ose (KMJ) pas emri të ndonjë personi, tregohet dikush që është anëtar i këtyre organizatave, ka qenë anëtar ose do të bëhej më vonë një prej tyre. Ashtu si me grupin Bilderberg, jo domosdoshmërish do të thotë se këta njerëz të gjithë dinë se çfarë po ndodh. Disa prej tyre mundësisht janë përdorur pa dijeninë e tyre. Ata që dinë realisht planin-lojë, janë evidentë.
44. Zbignie Brzezinski, Midis dy periudhave: Roli i Amerikës në periudhën teknologjike, Viking Press: Nju Jork, 1970, f. 9.
45. Trepalësia, f. 78.
46. Përmendur në Trepalësia, f. 197.
47. Los Angeles Times, 23 janar 1977, f. 1.
48. Përmendur nga Xhon Coleman në Hierarkinë komplotuese: Historia e Komitetit të të 300-ve, American Ëest Publishers, Bozeman, MT, ShBA, 1992, f. 15.
49. Gary Allen, Dosja Rokfeler ´76 Press: Seal Beach, Kaliforni, 1976, f. 152.
50. Rishikimi i inteligjencës ekskluzive, raporti special, Global 2000, Bluprint for Genocide, f. 16.
51. Julian L. Simon dhe Herman Kahn (botues), Pasuria e Tokës: Një përgjigje e Global 2000 , Basil Blackëell Inc.: Nju Jork, 1984, f. 34-35.
52. Teknologjia e energjisë së lirë shfrytëzoi fushat e energjisë magnetike të Tokës, duke e kthyer atë në fuqi dhe ngrohtësi të përdorshme. Këtu ka një numër rastesh të këtij lloji, të gjitha të habitshme. Ajo mund të jetë virtualisht e lirë dhe nuk kërkon asnjë shtyllë elektrike ose rrjet elektrik kombëtar. Shih Rebelimi i robotëve.
53. Lëvizja Federative Botërore u formua në vitin 1947 nga dy shtylla të KMJ-së, Xheims P. Ëarburg dhe Norman Cousins. Slogani i saj ishte “një botë ose hiç asgjë”. Federata Botërore e Bashkuar grumbulloi tri grupe, Federalistët e Botës, Federalistët Studentë dhe Amerikanët e Bashkuar për Qeverisjen Botërore.
54. Xhim MacNeil, Pieter Ëinsemius dhe Taizo Yakushiji, Përtej ndërvarësisë: Kurthi i ekonomisë botërore dhe ekologjia e tokës, Oxford University Press: Nju Jork, 1991, f. 3.
55. Lester R. Broën, Gjendja e Botës 1991, Instituti Ëorldëatch, Raporti mbi progresin drejt një shoqërie mbështetëse (Ë.Ë. Norton, Nju Jork, 1991, f. 3.
56. Mikhail Gorbachev, drejtuar në vitin 1990, Konferenca e Forumit Botëror e liderëve shpirtërorë dhe politikë në Moskë, janar 1990.
57. “Gorbachev kthehet me të blertët”, Neë York Times, 1 gusht 1991.
58. Përmendur në Rishikimi i inteligjencës ekskluzive raporti special, Global 2000, Bluprint for Genocide, f. 3.
59. Po aty, f. 15.
60. Tani fondet e gjera botërore për natyrën.
61. Russell R. Ross, Cambodia: Një studim vendi, G.P.O.: Uashington, ShBA, 1990,
f. 51
62. Kamboxhia: Një studim vendi, f. 46.
63. ShBA-ja nuk kishte marrëdhënie diplomatike me Kinën në atë kohë dhe “ambasadori” Bush, në fakt, drejtonte Zyrën Liaison të ShBA-së. Aty nuk kishte ambasadë amerikane.
64. Rishikimi i inteligjencës ekskluzive, raporti special, f. 28-30.
65. Po aty.
66. Dr. Paul R. Ehrlich, Bomba e popullsisë, Bot. I, Ballantine Books: Neë York, 1968, Prolog.
67. Uilliam Cooper, Shih Kalin e zbehtë, Light Technology Publishing: Sedona, Arizona, 1991, f. 71.
68. Bomba e popullsisë, f. 88, 135.
69. Profesor Jacqueline Kasun, Lufta kundër popullsisë, Ignatius Press, San Francisko, 1988, f. 200-201.
70. Raporti nga Mali i Hekurt mbi mundësinë dhe dëshirën e paqes. Me materialet hyrëse nga Leonard C. Leëin, Pirate Press, Angli.
71. Sipas parathënies së librit të një dokumenti që kam, “Xhon Doe” ishte një profesor në një universitet të mirë në mesperëndimin e Amerikës. Fusha e tij ishte një nga shkencat sociale.

[Darius]

Ky nuk duhet te jete liber po ndonje permbledhje e shkrimeve te Ickes. Ai zakonisht shkruan shume gjate dhe materialet qe u hodhen ketu jane te vjetra te Ickes (te huazuara shumica nga Jordan Maxwell). Mbas 2004 Icke e ka zgjeruar punen e tij me spiritual healing, dimensionet dhe konceptet metafizike mbi kohen dhe hapesiren. Do ju keshilloja dicka, Icke eshte me i pasur ne te degjuar sesa ne te lexuar. Ka shume torrent te perhapura ne internet ku mund te gjeni sesionet e tij live ne Brixton Academy, ate ne Cornwall University, Vancouver University etj. Keto jane disa nga lekturat te cilat ai ka shfaqur idete e tij me radikale por dhe risi ne menyren e mendimit dhe perceptimit. Sidoqofte mbetet zgjedhje personale. Si lexim ashtu dhe degjim, Icke pavaresisht nga antipatia qe mund te kene shume njerez, ja vlen te lexohe madje me vemendje.

[Fleur Blanche]

....Icke pavaresisht nga antipatia qe mund te kene shume njerez, ja vlen te lexohe madje me vemendje.

Cdo njeri qe eshte i interesuar te dije mbi faqen tjeter te monedhes, nuk niset aspak nga simpatia apo antipatia, mbi personin qe merr persiper te te jape kete ane te fshehte te medaljes, aq me teper nuk i intereson nese duket simpatik apo antipatik, sepse nuk do bie ne dashuri me te; ajo qe i intereson eshte e thjeshte: vetem e Verteta.
Po ja, qe thua ti shpesh ne raste te tilla: "sherben per te krijuar nje ide", por une pyes cfare ideje? Idea e vetme qe kerkohet nga njerez si Icke, qe dalin gjithe pompozitet te thone te "verteta", aq me teper per gjera qe trondisin nje Bote te tere, eshte vetem e verteta; kjo eshte idea, nuk ka gjysem te verteta, sepse nese eshte ashtu, gjysma tjeter do ishte manipulim pervers i se vertetes, dhe te lumte idea qe krijove pastaj, kur nuk e di akoma mire se cfare ideje krijon duke lexur gjithe kohes te njejtat gjera nga shume teoriciene konspirativ, dikush pervers e dikush "elegant".
Qe ta mbyll, kur krijon nje ide qe nuk e di sesa eshte e vertete baza e kesaj ideje, per cfare i sherben njerezimit, pervec sesa ta helmoje me shume? Personalisht, jam shume e dhene pas konspiracive, por menyra perverse se si jepen disa info qe perzihen paturpesisht e verteta me imagjinaten e shfrenuar, eshte shume e neveritshme dhe vetem sa e ben edhe me te c'orientuar njeriun.

[Darius]

Ideja krijohet duke e lexuar dhe degjuar te gjithe Icken. Ka gjera qe mua personalisht sme pelqejne tek ai por ka dhe shume gjera qe ja vlejne te merren parasysh. Ne fund te fundit reduktohet ne nivelin personal. Mbase nuk eshte menyra perverse ajo e transmetimit te ideve por vete idete jane perverse. E panjohura te corienton dhe te tremb. Prandaj jo te gjithe e lexojne dhe jo te gjithe e vrasin mendjen per te pare sa te verteta ka aty brenda. Icke nuk ka shpikur gje te re, ai thjesht ka menyren e tij te transmetimit te mesazhit.

[Fleur Blanche]

Qe ka disa te verteta aty, nuk eshte se e kam kundershtuar ne asnje rast, jo me kot kam thene qe ne fillim "Icke ato qe di, i ka nga kontaktet qe ka", deri ketu kuptohemi apo jo?
Por pikerisht, ajo qe e kemi diskutuar bashke edhe tek tema e Luftes se Dulces, eshte menyra e transmetimit te informacionit, nese e kujton. Ne nje kohe ku e shohim, shume qarte se njerezimi sa vjen e zhytet me shume ne honin e erresires, duhet nje menyre e duhur edhe per te thene ato qe di, perndryshe do kemi reagim ekstrem nga masa: nje pjese do thote qe keto jane perralla me mbret, ndersa pjesa tjeter e papergatitur do tmerrohet nga kjo menyre e te transmetuarit te mesazhit. Fakti se une e ti (sa per ilustrim) po e marrim qete e qete dhe po reflektojme, analizojme me modesti sesa mund te perputhen faktet me informacionet tjera analoge, nuk do thote se kjo ndodh edhe nga shumica e njerezve; e them kete sepse kam pasur rastin te diskutoj apo degjoj njerez qe jane pikerisht midis ketyre ekstremeve ne lidhje me ceshtje te tilla. Ekstrem + ektrem=0, pra jemi prap tek fillesa dhe nuk kemi ecur. Prandaj per te bere ate qe ke thene ti njehere : "njerezimi te pergatitet te ece si nje trung i perbashket", duhet te zgjidhet pak a shume teoria e Platonit, me ate shpellen e njerezve qe kur shihnin driten kishin frike nga hija e tyre.

E di tani cfare replike do jepje ne kete rast: "mbaj mendimin tend", keshtu qe e mora; nje rruge e dy pune ;-)

[Milkway]

Tek Icke nje "cmenduri" me duket mbi te gjitha , kur pohon se elita boterore jane jashtetokesore , sikurse Bushi ejt .

Dhe nje fakt qe jep mbi kete eshte edhe nga Seriali Stargate , kur pohon se kan nje larve ne trupin e tyre .

Dhe kjo hase ne kontradikte sepse Bushi a vertetohet se ka prejardhje irlandeze-ilire ?

Te tjerat qe thot ky deri dikun hahen , por kjo per mendimin tim eshte disi a pakapshme , nese dikush prej juve nuk e sqaron

[Darius]

Ne nenforumin e Fenomeneve Paranormale asgje nuk eshte cmendur. Thjesht nuk eshte normale. E bej shpesh kete koment se mesa shoh nuk mbahet parasysh.