PËRGATITJA E LITURGJISË
E DIELA E 3 TË PASHKËS VITI B
MË 14-4-2024
LEXIMI I PARË: Vap 3, 13-19.
12 Pjetri, kur i pa, iu drejtua popullit:
“Burra të Izraelit, pse po çuditeni për këtë gjë? Pse po na shikoni thuajse ne me fuqinë tonë dhe me përshpirtërinë tonë kemi bërë që ky të ecë? 13 ‘Hyji i Abrahamit, [Hyji] i Izakut, [Hyji] i Jakobit, Hyji i etërve tanë e lavdëroi Shërbëtorin e vet Jezusin, të cilin ju e dorëzuat në vdekje dhe i ratë mohit përpara Pilatit, kur ky kishte vendosur ta lironte. 14 Ju i ratë mohit Shenjtit dhe të Drejtit, e kërkuat që t’ju falej gjakësori 15 kurse Jetëdhënësin e vratë. Por Atë Hyji e ngjalli prej të vdekurve, për çka ne jemi dëshmitarë.
16 Dhe në saje të fesë në Emrin e Jezusit, pikërisht Emri i Jezusit i dha forcë këtij njeriu që ju e njihni e po e shihni. Feja në Të ia ktheu shëndetin e plotë këtij njeriu në sy të të gjithë juve.
17 Por tani, o vëllezër, unë e di se, si ju si krerët tuaj, e bëtë atë gjë prej padijes. 18 Por në këtë mënyrë Hyji e çoi në vend atë që e kishte paralajmëruar me gojë të të gjithë profetëve: se Mesia i tij do të pësonte. 19 Pendohuni, pra, e kthehuni, që t’ju shlyhen mëkatet.
LECTIO DIVINA – MEDITIM – LUTJE.
TE DERA E BUKUR TË TËMPULLIT.
Pjetri i drejtohet një auditori hebre: “Burrat e Izraelit”. Ai u flet sikur të ishin vëllezër, thotë “vëllezër” në fakt, por në të njëjtën kohë e shohim qartë se ai nuk është më në të njëjtën anë, si të thuash; është e qartë se ai mori anën e Jezu Krishtit dhe u drejtohet atyre që janë përgjegjës për vdekjen e tij, "përgjegjës, por jo fajtor", do të thoshim sot. Ky auditor të cilit ai po i drejtohet është sigurisht i gjithë veshi, sepse ata sapo kanë dëshmuar diçka të jashtëzakonshme: jemi në tempullin në Jerusalem, rreth orës tre pasdite, koha e lutjes.
Në një nga dyert e Tempullit, në atë që quhet Dera e Bukur, një sakat u zgjati dorën kalimtarëve, si çdo ditë prej vitesh; mes këtyre kalimtarëve ishin Pjetri dhe Gjoni; dhe Pjetri i tha lypësit: “Nuk kam as ar as argjend; por atë që kam, po të jap: në emër të Jezu Krishtit Nazareas, ec!”
Dhe, thotë Luka, duke e kapur sakatin nga dora e djathtë, Pietri bëri të ngrihej në këmbë; pikërisht në atë moment njeriu ndjeu se i forcoheshin këmbët dhe kyçet; me një kërcim, ai u ngrit, ai që nuk kishte ecur kurrë, dhe hyri në tempull, duke ecur, më tepër duke kërceur dhe duke lavdëruar Hyjin.
Natyrisht, pas një gjëje të tillë, spektatorët janë gati të dëgjojnë shpjegimet. Prandaj Pjetri improvizon një fjalim: “Izraelitë, pse jeni të habitur nga ajo që sapo ka ndodhur? Dhe pse na shikoni si kafshë kurioze? Nuk ishte as devotshmëria jonë personale dhe as fuqia jonë që e bëri këtë mrekulli... Ishte vetë Jezusi që e shëroi”. Ky është konteksti në të cilin flet Pjetri: është një lutje e vërtetë; për të, ka të bëjë me ndihmën e bashkëbiseduesve të tij që të ndërmarrin një hap vendimtar në besim; të gjithë ndajnë të njëjtin besim në Zotin e Etërve, të gjithë presin Mesinë, të gjithë i njohin profecitë e Besëlidhjes së Vjetër; por si mund të binden ata se këto profeci kishin të bënin me Jezu Krishtin? Në thelb, Pjetri po përpiqet të hapë sytë e hebrenjve ndaj asaj që ne mund ta quajmë një "gabim gjyqësor".
NJË GABIM GJYQËSOR.
Gabimi, sipas Pjetrit, është që gabimisht kanë dorëzuar një njeri të pafajshëm para drejtësisë, e kanë falur një vrasës, Barabën, dhe kanë kërkuar dënimin me vdekje kundër të pafajshmit, të gjitha nga injoranca. Gabimi ishte mosnjohja e këtij njeriu të drejtë si Mesia. Vetë Jezusi e tha në kryq: "O Atë, fali ata se nuk dinë çfarë po bëjnë" (Lk. 23,34).
Duhet pranuar se kishte vend për gabime; Jezusi i Nazaretit vështirë se dukej si Mesia që prisnin. Dhe vetë vdekja e tij, rënia e tij, ishin kundër atij; me siguri, nëse Zoti do të ishte ashtu siç besonin të gjithë, ai do të ishte shpëtuar nga vuajtjet dhe nga vdekja...
Pjetri pohon me qetësi: "Hyji kishte njoftuar që më parë përmes gojës së të gjithë profetëve se Mesia i tij do të vuante". Në fakt, askund në Besëlidhjen e Vjetër nuk gjejmë një deklaratë kaq të qartë si "Mesia i Perëndisë së pari do të refuzohet, do të dënohet padrejtësisht, por kështu do të shpëtojë njerëzimin"; ne gjejmë shumë njoftime të Mesisë të paraqitur si një mbret që do të çlirojë popullin e tij, si një prift që do të japë faljen e mëkateve, si një profet që do të sjellë shpëtimin e Hyjit, dhe në funde si një Bir e njeriut fitimtar mbi të gjitha forcat e së keqes. Por në të gjitha këto njoftime, mbi të gjitha dëgjojmë një gjuhë fitoreje; mbeten këngët e famshme të Shërbëtorit dhe në veçanti kënga e Shërbëtorit të vuajtur në librin e Isaias, por, në mënyrë të dukshme, ato vështirësitë nuk i frymëzuan krerët e priftërinjve në kohën e Jezusit. Natyrisht, më pas, për ata që dëshmuan ringjalljen e Krishtit, për ata zemrat e të cilëve ishin “të hapura për të kuptuar Shkrimet”, siç thotë Shën Luka, gjithçka u bë e qarte, e shkëlqyese; ata rilexojnë profecitë e Isaias dhe rizbulojnë këto tekste të famshme që e paraqesin Mesinë në figurën e një Shërbëtori të pafajshëm, por të persekutuar dhe më në fund e vranë përpara se të lavdërohet nga Hyji, dhe i rilexojnë ato si një njoftim vuajtjesh dhe lavdërimi të Jezusit.
SHËRBËTORI I VUAJTUAR I SHPALLUR NGA IZAIA
Kënga e katërt e Shërbëtorit, veçanërisht, flet në mënyrë të përsosur për mundimin e Shërbëtorit: “S’kishte bukuri as hijeshi, që të mund të vërenim në të, as pashi që të mund të na pëlqente.
3 Ishte i përbuzur, më i sprasmi ndër njerëz, njeri dhimbjesh, i regjur me vuajtje, si ai, para të cilit mbulohet fytyra, i përbuzur, këndej as s’e çmonin për gjësend!
4 E pra, Ai i mori mbi vete vuajtjet tona, mbi shpatulla të veta i ngarkoi dhimbjet tona! E ne ishim të bindur se ishte i ndëshkuar, i munduar prej Hyjit e i nënçmuar!
5 Kurse Ai ishte i plagosur për shkak të paudhësive tona, i ndrydhur për shkak të fajeve tona; ndëshkimi, peng paqeje për ne, peshoi mbi Të: me vërragën e tij ne u shëruam” (Is.53,2-5).
Në fakt, ishin vuajtjet tona që ai mbajti, ishin dhimbjet tona që ai mbajti dhe ne e konsideronim të goditur nga Zoti dhe të poshtëruar... I brutalizuar, ai poshtëroi veten; nuk e hap gojën, si një qengj i tërhequr zvarrë në thertore, si një dele përpara atyre që e qethin; është memec; ai nuk e hap gojën. Me detyrim, me gjyq, u hoq...U shkëput nga toka e të gjallëve..."
Ky tekst thotë gjithashtu lavdërimin e Shërbëtorit të Vuajtshëm:
“10 Por Zotit i pëlqeu ta ndrydhë me vuajtje. Nëse e jep jetën e vet fli shpërblyese,
do të shohë një trashëgimi motgjatë,
me anë të Tij do të kryhet vullneti i Zotit.
11 Për shkak të vuajtjes së shpirtit të tij
do ta shohë dritën
e do të ngihet me njohjen e saj.
Shërbëtori im i drejtë do të shfajësojë shumë,
mbi vete fajet e tyre do t’i marrë” (Is. 53,10-11).
Mund të shohim qartë rëndësinë që mund të ketë pasur një tekst i tillë për të krishterët e parë në meditimin e tyre mbi misterin e Krishtit. Dhe pikërisht për këtë zbulim Pjetri dëshiron t’I sjellë hebrenjtë të cilëve u drejton fjalimin e tij; dhe ai u tha atyre: “Asgjë nuk humbet kurrë; gjithmonë ka kohë për të riparuar një gabim gjyqësor, për të rehabilituar një person të pafajshëm; dhe mrekullia e mëshirës së Zotit është se vlen për ju, pikërisht lutja e Krishtit: Atë, fali ata se nuk dinë çfarë bëjnë. Unë e di mirë se ju dhe udhëheqësit tuaj po keni vepruar në injorancë... Pra, kthehuni te Zoti, që të fshihen mëkatet tuaja”.
Krijoni Kontakt