Të shpëtojmë votën!
BLENDI FEVZIU
Forca e bindjes dhe e besimit nuk ka tempull tjetër përveçse votën! Demokracia nuk ka asnjë instrument më të mirë për ta garantuar veç votës së lirë! Nuk janë fraza moralizuese të shkëputura nga kushedi ç’tekst teorik mbi shoqërinë e lirë. Është jeta jonë e përditshme; është sfida e 3.2 milionë shqiptarëve që çdo ditë tentojnë të ndërtojnë një jetë më të mirë. Që, mbi të gjitha, tentojnë të zhdukin gjurmët e një kohe jo shumë të largët kur vota e lirë nuk ekzistonte e, si pasojë, as një shoqëri e drejtë.
Në botë ka shoqëri të lira dhe shoqëri të mbyllura! Ajo që bën dallimin mes të dyjave është vota. Në demokraci vota është e lirë; në diktaturë individit i mohohet ose diktohet ajo! Vota është instrumenti i vetëm që kanë të gjitha kategoritë e një shoqërie. Vota është e vetmja që i barazon të gjithë. I pasuri dhe i varfri, i shkolluari dhe injoranti, i shëndoshi dhe i dobëti, gruaja dhe burri, gjyshi dhe nipi, votojnë njësoj dhe vota u ka vlerë të njëjtë.
Vota e lirë është rregullatori i vetëm që një popull ka për të përmirësuar të ardhmen e tij. Je arbitrar apo tolerant, qeveris mirë apo keq, ke vizion apo jo, krijon mirëqenie apo e zhyt në mjerim shoqërinë, të gjitha këto vlerësohen me votë. Vota është ajo që të thotë stop, ose ec më tej.
Vota e lirë është sfida e qindra njerëzve që kanë humbur jetën ose janë zvarritur burgjeve në sisteme dhe kontinente të ndryshme në kërkim të saj! Vota e lirë është pasuria më e madhe që Lëvizja Studentore e Dhjetorit 1990 i solli Shqipërisë, të tjerat vijnë më pas.
Nëse vota e lirë nuk ekziston, nëse ajo mohohet, vidhet, deformohet ose blihet (të gjitha mënyrat janë thuajse të barasvlershme), një shoqëri nuk është më ajo që duhet të jetë. Të dielën kjo ka ndodhur. Jo ashtu siç besojmë të gjithë se ndodh prej vitesh në Shqipëri; jo e komentuar apo e denoncuar nga politikanë dhe individë aty–këtu, por përpara kamerave të një emisioni televiziv, e transmetuar në TV, siç i ka pëlqyer gjithnjë ta quajë Kryeministrit të sotëm, me zë dhe figurë!
Vota është vjedhur. E ç’rëndësi ka një, dy apo tre mijë vota? Vjedhja e votës është gjest dhe simboli nuk matet me sasi. Ka ndodhur në Korçë, përpara kamerave, por me siguri ka ndodhur kudo në Shqipëri. Ka ndodhur duke iu mësuar disa studentëve ende naivë të shkëmbejnë gjënë më të rëndësishme të jetës së tyre me 2000 lekë. Ka ndodhur duke iu mësuar studentëve që mund të shesin të ardhmen e tyre dhe të bashkëmoshatarëve qoftë edhe për një çmim qesharak.
Por tej problemit moral, ai ligjor është edhe më katastrofik. Blerja e votës është dokumentuar në kamera. Ajo që përflitet, hamendësohet, ajo që u bë kali i betejës për vite mes maxhorancës dhe opozitës është dokumentuar plotësisht dhe askush nuk ndërhyn. Ajo që ndan një shoqëri të lirë nga një shoqëri e deformuar ndodhi në sy të të gjithëve dhe me gjasë asgjë s’do të ndodhë. Prokuroria është aty dhe ka mundësi ta mbyllë historinë me një procesverbal ku lekët shndërrohen në bileta dhe votimi në ekskursion; qeveria është aty, dhe ndryshe nga sa ka moralizuar prej 2009-s deri më 2012-n, do kapet pas autobusit të ekskursionit, duke nisur në një udhëtim larg moralit që duhet ta karakterizojë. Dhe është ende herët dhe shumë shpejt për t’u deformuar kështu. Kur e bën tani që kartën morale dhe mbështetjen popullore e ka ende të fortë, ç’do të ndodhë nesër, kur konsumi t’ia ketë lodhur muskujt dhe tentimi për të deformuar rezultatin të bëhet më i fortë?!
Ajo që e dinim të gjithë (dhe mbase që e bëjnë të gjithë në politikë) ndodhi! Ndodhi përpara nesh; e panë të gjithë! Nëse nuk ndërhyjmë sot, nëse dikush nuk ndëshkohet rëndë, nëse vjedhja e votës, fondamentit të demokracisë, tolerohet, kthehet në normë, atëherë në këtë shoqëri mund të tolerohet gjithçka. Nuk kemi asgjë më të rëndësishme se sa vota, ndaj, së paku të shpëtojmë atë!
Panorama
Krijoni Kontakt